Aartje en Saartje (131) - Knal(on)geval

Tekst: Nellie Harrewijn

“Wat ligt hier extra veel troep deze keer, Aartje. Je kunt goed zien dat het Oud en Nieuw is geweest!” Saartje de staartmees prikte driftig met haar stokje en gooide het ene na het andere vuurwerkrestant in haar grote afvalzak. Haar mannetje Aartje zuchtte terwijl hij hetzelfde deed naast haar. “Tja, het zal wel zo zijn in alle wijken van de stad, vrees ik,” zei hij. “Alsof er niet genoeg ander afval al lag om weg te werken.” De meesjes namen, zoals gewoonlijk, actief deel aan de maandelijkse afvalprikactie in hun buurt Merwedepolder-Oost.

Prikgenoot Speertje, de gekraagde roodstaart, deponeerde twee lege blikjes in haar zak en zei, “Ik ga vast richting Moestuin De Terp, dan kan ik die route aanpakken,” en ze sloeg rechts af. De vogelgroep had zich verzameld bij het gebouw van Vogelvereniging De Volière en waren volop bezig met prikken. Achter de staartmezen klonk de stem van leider Martinus de mus. “Jongens, ik ga weer verder met mijn route in de buurt van de Baanhoekweg.” Kraaien Karrie en Kando, veldleeuwerik Veldje en nieuw lid Waardje de waterhoen knikten en gingen op pad naar de “diepenbuurt”.

Parkiet met berichten

Aartje en Saartje pakten hun gewoonlijke “middenroute” en kwamen lieverlee in de buurt van het kleine winkelcentrumpje aan het Rivierenplein. Plotseling klonk er een hard geschetter boven hun kopjes en ze zagen een groep van tien prachtige halsbandparkieten neerstrijken in een paar bomen vlakbij. “Zo!” zei Aartje verbaasd, “die zijn vandaag wel erg luidruchtig!” En voordat Saartje tijd had om hem te beantwoorden landden twee vogels uit de groep op het karretje dat Aartje met zich meetrok. “Tweet en Lied!” reageerden hij en Saartje tegelijk, “hoe gaat het met jullie?” De felgroene Tweet zei dat het goed ging met hem en zijn vrouwtje maar hij had twee nieuwe berichten die hij wilde doorgeven.

“Ten eerste,” zei hij met een ernstige blik, “hebben jullie gehoord dat de vogelgriep weer in opmars is? Kijkt jullie groep wel uit dat jullie afstand houden?” Aartje keek een beetje verbaasd. “Ja, we hadden het gehoord maar volgens mij is het nog niet zo erg in onze streek. Maar, eh, de vogels in jullie groep hielden zo te zien ook niet zo veel afstand?” vroeg hij voorzichtig. “Daar heb je eigenlijk gelijk in, Aartje,” antwoordde Tweet. Hij kleurde bijna zo rood als zijn snavel en ging snel verder.

“Hadden jullie al gehoord dat Gans Siebe gevallen is met zijn scooter?” Aan hun geschokte reactie kreeg hij zijn antwoord al en Lied ging verder, “ Ja, hij kwam er redelijk van af met gekneusde ribben maar die zijn wel erg pijnlijk!” Aartje en Saartje keken elkaar aan en Saartje zei gelijk, “Dat zal zeker! Bedankt, Tweet en Lied, voor het doorgeven. We gaan snel bij Gans Siebe op bezoek.” De grote grijze gans, beheerder van de moestuin, was een van de weinige vogels die Aartje en Saartje kenden die regelmatig op een scooter zat, iets wat de staartmezen bewonderden en zelf nooit zouden overwegen.

Bezoekvoorstel

Toen ze klaar waren met prikken en terug kwamen bij De Volière met volle zakken zwerfvuil vertelden ze de andere opruimers over het ongeval van hun ganzenvriend.

Siebe had moestuin De Terp een aantal jaren geleden opgericht en deed ook wel eens mee met de prikgroep. “Nu we hier toch allemaal zijn, kunnen we misschien als groep even een kijkje nemen bij Siebe en hem opvrolijken,” stelde Aartje voor. “En ik koop wel een plantje voor hem op de heenweg,” ging Saartje verder. “Dat vindt hij vast prachtig!” reageerde Martinus en de andere vogels waren ook enthousiast. Korte tijd later vloog de hele vogelprikgroep, op gepaste afstand, naar De Terp waar ze werden begroet door een verbaasde Gans Siebe. De grote grijze vogel met zijn karakteristieke gele klompen verwelkomde ze allemaal en wilde thee gaan zetten maar dat wilde de groep niet. “Nee, Siebe,” protesteerde Saartje, “jij moet het rustig aan doen. Aartje en ik maken wel een pot klaar voor de groep. Ga jij maar vast zitten.”

Val na een knal

Even later overhandigde ze hem een mandje narcisjes. Daar was de gans erg blij mee. “Prachtig, bedankt allemaal!” zei hij verheugd en na wat vragen van de groep vertelde hij hoe hij was komen te vallen. “Nou, het gebeurde allemaal in een oogwenk, hier dichtbij eigenlijk,” zei Siebe en legde uit, “het was de week vóór Oud en Nieuw en het had geregend. Overal hoorde ik vuurwerkherrie maar op dat moment hoorde ik een keiharde knal vlak bij mijn oor en terwijl ik in een reactie, even geschrokken, aan mijn stuur trok, glipte ik over een boel natte vuurwerkrommel en bladeren en boem, daar lag ik! Dat was wel even schrikken.” Hij trok een grimas en ging verder, “Gelukkig kwam er een behulpzame vogel aan die me naar het ziekenhuis bracht. Daar bleek ik voornamelijk een aantal gekneusde ribben te hebben. Het is pijnlijk maar ik ben dankbaar dat het niet erger was.”

De vogelgroep was het met hem eens en toen zei Martinus, “Siebe, ik stel voor dat onze prikgroep, na het theedrinken, ook De Terp en omgeving behandelen. Zo is het even zwerfvuilvrij hier en het spaart jou zorgen en werk!” Daar waren de andere vogels het mee eens en Siebe was uiteraard blij met deze spontane actie. Na afloop zei hij, “Jongens, wat ziet het er weer netjes uit en bedankt nogmaals voor de mooie, vrolijke narcisjes!” Met een voldaan gevoel vloog de vogelgroep naar huis. En Saartje zei tegen Aartje, “Na zo’n akelige knalongeval, was er gelukkig ook een oppeppende knalactie!” En dat bezorgde beide staartmeesjes een brede glimlach.