Giselle Servania, mama van de wijk

Met grote verslagenheid bereikte ons begin maart het bericht dat Giselle Servania plotseling is overleden, slechts 54 jaren oud.

Vele jaren was Giselle een bekend gezicht in Krispijn. Allereerst als kinderwerker in het Hobbeltje en later bij Thuis Op Straat. Als kinderwerker was ze bij en tussen de kinderen. Present en aanwezig. Observerend, helpend, stimulerend, corrigerend, voorbeeld gevend. Ze leerde hen hoe je met elkaar omgaat, wat kan en niet kan, hoe je iets goed maakt, naar elkaar luistert. Een mening vormt, maar vooral ook om, hoe jong je ook bent iets te maken van je leven. Fouten maken was niet erg. Wel zorgen dat je opstaat, ervan leert en verder gaat. In De Koloriet hangt een tegel met een tekst van haar die deze houding meegeeft.

Giselle duwde op een sturende manier kinderen en volwassenen tot actie en daarmee tot ontwikkeling. Het was geen vraag of je meedeed, maar een opdracht. Jij gaat mij helpen, of jij gaat dat en dat doen. zei ze dan. Een soort vriendelijke gebiedende wijs. Na het Hobbeltje en TOS was De Koloriet haar uitvalsbasis. Ook samen met De Dordtse Diamanten heeft ze veel voor de kinderen gedaan en betekend. Bij honderden kinderen heeft zij een onuitwisbare indruk achtergelaten. Haar inzet in hun leven had het effect als van een steentje dat in de vijver gegooid wordt.

Ook tijdens de tussendemiddagopvang bij de Mondriaanschool was daar dezelfde Giselle. Samen met een club vrijwilligers werd in dat uurtje van de pauze de Nederlandse taal geoefend op speelse wijze, maar met dezelfde strakke rechtvaardige hand. Het was haar ongekende talent om de sfeer goed te houden en de kinderen gehoorzaamheid bij te brengen. Kinderen hadden een heilig ontzag voor haar en wisten één ding: zorg dat tante Giselle niet boos op je hoefde te worden.

Ondanks haar grote liefde en passie voor kinderen gaf ze enkele jaren geleden aan wellicht de overstap naar senioren te willen maken. Met enige drang heeft ze de overstap gemaakt naar Wielwijk en mocht zich daar inderdaad vooral richten op de senioren. Dat vergde met pijn in het hart Krispijn loslaten en in Wielwijk verder gaan.

Uit alle verhalen blijkt dat er maar één soort Giselle was: Een hartverwarmende vrouw met humor, plagerijtjes en allergisch voor chagrijn, een streng doch rechtvaardig mens, die moeite had met onrecht, een vrouw met de nodige chaos, een vrouw met een niet-liefde voor computers en administratie, de fietsende Giselle. Het tempo was precies goed genoeg om niet om te vallen. Maar vooral een vrouw met veel liefde voor de mensen om haar heen. Ja, ook liefde voor eten. Vooral kip. Heel veel kip.

Dit artikel is een verkorte versie van de toespraak die Ariadne Pors, teammanager Buurtwerk, hield op de begrafenis van Giselle.

Jeroen Niemeijer