André blijft schilderen

Tekst: Maria Ros Foto: Mark van Giessen

Vanaf zijn 23ste maakt André Verzijlbergh al kunst. Nu, na vijftig jaar, is hij nog steeds actief. Zijn zolderatelier staat vol werken. Zijn grootste inspiratiebronnen zijn Frank Zappa en de Duitse filosoof Peter Slotendijk. Beiden hebben een maatschappijkritische inslag gekoppeld aan een dosis humor. Dat sluit perfect aan bij André‘s levensvisie.

Zijn vader vond het kunstenaarschap als beroep te onzeker, dus moest André een opleiding tot graveur volgen. Dat werk maakte hem doodongelukkig: machinaal naambordjes maken, nummerborden voor schepen, zijn artistieke hart bloedde. Hij besloot de avondopleiding tekenen en handvaardigheid in Tilburg te doen, daarna de M.O. akte A en B voor zijn onderwijsbevoegdheid. Sindsdien heeft hij met plezier kunstonderwijs en creatieve vakken gegeven. Nog steeds werkt hij als docent bij Studio 76.

Etsen, graveren, schilderen in olieverf of aquarel, edelsmeden; je kunt het zo gek niet bedenken of André beheerst de techniek.

Hij zet zijn ezel dikwijls langs het haventje bij de Gamma. Hoe rommeliger het daar is, hoe beter. Soms verkoopt hij een schets aan een belangstellende voorbijganger.

Maar zijn ziel legt hij vooral in het schilderen. Hij schildert wat zijn intuïtie hem ingeeft. Vaak is dat een combinatie van ogenschijnlijk vredige momenten: het dochtertje van Lewis Caroll, de schrijver van Alice in Wonderland met een bloemenkrans bijvoorbeeld. Altijd heeft de omgeving iets dreigends: een brandende horizon of een pin-up vrouw op een tank.

Ook heeft hij veel over de ondergang van de aarde geschilderd. Nooit zit André om onderwerpen verlegen. Hij houdt een soort picturaal dagboek bij. Al lijkt de atelierzolder chaotisch, tegen de achterwand staan hele jaargangen van deze dagboeken. ‘s Avonds maakt hij schetsen, wat de volgende dag de basis voor een nieuw schilderij kan zijn.

Wonen in Sterrenburg vind ik heerlijk, aldus André. In ‘81 ben ik hier komen wonen. Mijn vrouw studeerde in Tilburg, ik werkte in Den Haag: dus zijn we er tussenin gaan wonen. Ik heb deze wijk, vanuit de trein zien groeien. Het was een rustpunt in het hectische onderwijsbestaan.

In de Sterrenlanden heeft André ooit een project gedaan voor demente bewoners. Samen met de medewerkers maakte hij afbeeldingen vol tastbare elementen. Een schommelend kind kreeg bijvoorbeeld een enorme bos haar van touw. De bewoners konden dat naar hartenlust vlechten.

Nu wordt het tijd om zijn zolderatelier op te ruimen. Een deel van zijn grafische werk is al in het bezit van het Teylersmuseum in Haarlem. De rest volgt binnenkort. Op de website van dit museum is zijn werk te zien.

Zijn schilderwerken zijn zijn geesteskinderen; zij moeten een mooi onderdak krijgen. Hij wil daarvoor musea met realistische kunst benaderen. André is echter geen promotor, laat hem maar liever schilderen.

Maar wie weet is er in Sterrenburg een vrijwilliger, met liefde voor kunst, die het in zijn vingers heeft om de schilderijen bij wie dan ook te promoten. Het werk is mooi en schuurt tegelijk, precies zoals kunst hoort te zijn.

zie ook: www.dekunstvanandre.nl