Door de bril van Kees - Storm

Door Kees Joosten

Vanwege het slechte weer eind vorig jaar had ik het Wittensteinbos een tijdje vermeden. Vandaar dat ik begin februari met stomheid geslagen was, toen ik de eerste stappen over het bruggetje zette dat het wandelpad verbindt met het bos. Waar eerst de bomen en bosjes een groene barrière vormden, keek ik nu rechtstreeks van de brug, naar de huizen die aan de andere kant van het bos in de Wilgenwende staan. Totaal verbijsterd! Niet zomaar een paar bomen omgehakt maar een heuse kaalslag was er geleverd. De toevallig aanwezige groenwerkers verklaarden dat dit onderhoud elke paar jaar plaatsvindt. Tijdens de stormen in februari had de wind vrij spel en sneuvelden nog meer bomen. Mijn hart ‘huilde’ net als bij het hondje Idefix in de stripverhalen van Asterix. Er is ooit beloofd om het Wittensteinpark een soort oerbos te maken. Gelukkig had men wat omgehakte bomen laten liggen voor de insecten en de vogels die van die insecten weer kunnen leven. Eén boom bleef gelukkig gespaard, de boom waar elk jaar een koppel meerkoeten een nest bouwt. Al een paar jaar geniet ik van de nestbouw op een laaghangende tak die net boven het water hangt. Met dunne houtjes en bladeren bouwen ze hun nest, een knap staaltje architectuur. Als de eieren zijn gelegd, zitten zowel vader als moeder meerkoet ongeveer 22 dagen op de eieren. Vorig jaar eind april kwamen bij de eerste leg drie kuikentjes uit het ei. Om de beurt doken pa en moe meerkoet onder water om de kleintjes te voeren. Na een paar dagen kregen ze de eerste zwemles. De volgende dag hing ik weer over de brugleuning en kwam tot de ontdekking dat de kleintjes waren verdwenen, vermoedelijk ten prooi gevallen aan een grote vis of een reiger Een week later zat moeder meerkoet weer op het nest en volgde het zelfde ritueel met wederom een verdrietige afloop. Het derde legsel, zowat in juli of augustus, had succes. Twee kuikentjes overleefden en zwemmen nu als inmiddels volwassen meerkoeten tussen het andere gevogelte in het water rondom het Wittensteinpark. Op het moment dat ik dit schrijf zijn ze wederom optimistisch op zoek naar een nieuwe bouwplaats. Ik hoop van harte dat ze de laaghangende tak weer uitkiezen. En hierbij een wijze les uit de dierenwereld: Geef nooit op!