WIELWIJK TOEN

HET IS VERBODEN: • In de gemeenschappelijke ruimten (portieken, bordessen, gangen, trappen en portalen), in de kelders, op de zolders, veranda’s of balcons brandstoffen te hakken of te zagen of enigerlei hinderlijke bezigheid te verrichten.• Goed te drogen buiten de ramen van de voorgevel, over de verandaleuningen en buiten de veranda’s of balkons en in de gemeenschappelijke ruimten.• In de gemeenschappelijke ruimten (trappen, portalen, portieken en bordessen) te spelen.

CIAM Dit zijn zomaar een paar regels uit een vroeger huurcontract uit de jaren 50-60 van de vorige eeuw. Het na-oorlogse Wielwijk werd in de jaren vijftig ontworpen door ir W. Wissing, die was betrokken bij de ‘CIAM’ (Congres Internationaux d’ Architecture Moderne). Wielwijk is dan ook een typische ‘CIAM-wijk’ zoals er in die tijd veel zijn gebouwd. Die stroming hanteerde uitgesproken opvattingen over hoe een moderne stadswijk diende te functioneren, zowel in sociaal als in stedenbouwkundig opzicht. Samengevat ‘de wijkgedachte’.

Woonwijk Wielwijk is helemaal ontworpen als woonwijk. De oorspronkelijke bewoners waren vooral afkomstig uit de kringen van (geschoolde) arbeiders, kantoorpersoneel en ambtenaren. Jonge gezinnen met kinderen en relatief weinig ouderen. Kandidaten voor Wielwijk werden door de GGD gecontroleerd op hygiëne. En ze moesten met een briefje van de werkgever kunnen aantonen dat ze de huur konden opbrengen. De bewoners van de Zeehavenbuurt kwamen voor het merendeel al voor de oorlog uit de saneringswijken in de oude binnenstad. De bewoners van het na-oorlogse Wielwijk kwamen overal vandaan, uit het noorden en oosten van het land. Ze werden door een aantal grote Dordtse werkgevers zoals Fokker, de overheid, de Biesbosch en Verblifa naar Dordrecht gelokt, door het aanbieden van een nieuwe woning en het vergoeden van de inrichtingskosten. Voor de meeste bewoners betekende het wonen in het nieuwe Wielwijk een enorme verbetering.

Gemeenschapsvorming Volgens de wijkgedachte moesten de bewoners zich thuis kunnen voelen in hun nieuwe woonwijk. Zo werden woonblokken neergezet rond een binnenterrein, zodat moeders en grootouders toezicht konden houden op het op het binnenterrein spelende kroost. Burenhulp en andere vormen van sociaal leven zouden hier kunnen groeien. Maar aanvankelijk was het gras verboden gebied. Overtreding van dit verbod werd bestraft door de politie, al dan niet vanuit de buurt getipt. In 1963 werden de hekjes weggehaald en konden de kinderen op de inmiddels geplaatste speelwerktuigen spelen.

Regels Zoals: De was mocht alleen aan de achterkant hangen, matten kloppen alleen op vaste tijden, huisdieren waren in de flats niet toegestaan. Verplicht schoonmaken van de hal en het trappenhuis. Er was nauwelijks weerstand tegen al die regels. Natuurlijk waren er ook burenruzies, gemopper over vervuiling van het portiek, het gedrag van de kinderen enzovoort. Wielwijk stond bekend als de ‘karbonadebuurt’ of de ‘jammerbuurt’ met weinig werklozen, de bewoners vonden de huur van rond de 65 gulden per maand veel te hoog!

Bron: Wielwijk vernieuwt

OproepHebt u mooie herinneringen aan vroeger in Wielwijk? Wij zijn opzoek naar verhalen, foto’s en anekdotes van bewoners en oud-bewoners die de geschiedenis van onze wijk willen delen. Aanmelden kan via: tienplus@buurtwerkdordrecht.nl

Tekst: Plonie Willockx