TINA HERBOTS
MUZIEK TAAL&BEELD INTERVIEWS - FOTO’S - TECHNIEK - EIGEN MENING & WERK
GIP
MENTOR JEF SCHRIJVERS SCHOOLJAAR 2011-2012
3
INTRO MUZIEK Altijd al ben ik gepassioDeze tak in de fotografie neerd geweest door muziek lijkt mij dan ook één van de en moet ik toegeven dat het moeilijkere. enige wat ik vlot & met pleHet is een kwestie van licht zier lezen kan muziekrecenen ritme juist in te schatten. sies of tweets van artiesten Ook is het zeker de bedoezijn. ling om de juiste sfeer weer Om mijn liefde voor fotote geven en dit is niet altijd grafie en muziek te combieven simpel wanneer er een neren trek ik wekelijks naar massa springende fans achhet Brusselse om zelf ter je staat en je helemaal concerten vast te leggen niet graag gezien wordt bij voor het webzine Indiestyle. het publiek. De menigte Al snel besliste ik om als werpt continu neerkijkende onderwerp voor rock- en blikken naar je omdat je concertfotografie te kiezen. gratis en voor niets hun Een tak in de fotografie die zicht wat komt belemmeren. Tina Herbots mij keer op keer opnieuw Dan zijn er nog de crowdkan boeien. surfers en rondzwervend Ik moet zeker even vermelbier die op ieder moment op ‘HET ENIGE WAT IK den dat ik op gebied van foje camera neer kunnen kotografie het meest heb bijge- VLOT & MET PLEZIER men. Het licht in de zalen is leerd uit het fotograferen op LEZEN KAN ZIJN MU- ook niet altijd om over naar concerten. Je leert je camera huis te schrijven. ZIEKRECENSIES OF als geen ander kennen en Ondanks al deze negatieve moet er snel mee om kunnen TWEETS VAN ARTIES- punten is concertfotografie gaan. toch een van mijn favoriete TEN’ Dit deel in de fotografie bezigheden. En doordat ik wordt door velen gedaan, maar weinigen slavaak alleen foto’s gaan trekken moet, ben ik gen er in om dit ook ‘juist’ te doen. Voor someen stuk sociaal vaardiger geworden. Het is migen hoeft het technisch niet oké te zijn, maar een moeilijk en een vrij ondergewaardeerde doorheen de jaren dat ik op het Colomaplus kunde, maar het heeft mij letterlijk het licht Instituut zit, is er iets dat aan mij knaagt bij het doen zien. zien van onscherpe beelden. Tina Herbots
4
INHOUD 05 09 15 25 40 51 53 54
CONCERTFOTOGRAFIE ZO DOE JE HET CONCERTFOTOGRAFEN FOTOBESPREKINGEN EIGEN WERK MEDIA BRONNEN DANKWOORD
5
Anno 2012 is concertfotografie al lang niet meer onbekend bij het grote publiek. Maar waar begon het nu juist allemaal? Welke invloed hadden Rock ‘N Roll bands op hun toenmalige fotografen in de seventies?
6
VAN TOEN TOT NU Tijdens het interviewen van verschillende concertfotografen kwam ik al snel tot het besef dat het ruige Rock ‘N Roll -gehalte van ‘Bands on tour’ er al lang is uitgezongen. Dezer dagen moet je als zanger namelijk je stem verzorgen als je bij de subtop wil horen. Dus drugs, roken en drank zijn bijna volledig uit den boze. In de seventies daarentegen was de concurrentie nog lang niet zo groot. M’n dronk toen zoveel als m’n wou en
datzelfde geldt ook voor drugs. Een fotografe die we allemaal kennen heeft deze scènes van dichtbij mogen meemaken. Het was Annie Leibovitz die in 1975 ‘The USA Tour’ van The Rolling Stones op de gevoelige plaat vastlegde. Annie ging volledig op in het leven van de berucht en beroemde. Al snel had zij te kampen met een drugsverslaving. 8 jaar later ging ze werken voor Vanity fair, een Amerikaans tijdschrift gericht op mode en
popcultuur. Sinds dien is ze terug clean. In die tijd was het al bij al niet moeilijk om als concertfotograaf bestempeld te worden. Eén of andere vriend met een camera kon de tourfotograaf zijn van dé band van het moment. En wat zeker niet ontbrak bij deze niet-opgeleide fotograaf; zin om mee te genieten van seks, drugs, rock & roll.
Rolling Stones, Annie Leibovitz
7
Buraka Som Sistema, Tina Herbots
Vandaag de dag zou je om te beginnen al in het bezit moeten zijn van een kwalitatieve spiegelreflex camera. Wat ervaring in de fotografie komt hier zeker ook aan te pas. Het is aan de concertfotograaf om de sfeer van die avond op zo’n juist mogelijke manier weer te geven. De kijker die het muziekspektakel heeft moeten missen wil graag zien hoe het geweest is en diegenen die wel aanwezig waren kijken graag terug op een leuke avond. Concertfotografie is dezer dagen niet meer uit de media weg te denken. Je komt het
tegen in magazines, kranten en vooral op het internet in webzines. En wanneer het aantal concertfoto’s stijgt, stijgen ook de fotografen. De concurrentie hierin is enorm groot en dat komt deels doordat er nu veel van deze eerdergenoemde webmagzines zijn. Zij geraken gemakkelijk aan accreditaties voor een fotopas. Want welke groep maakt nu niet graag gebruik van gratis reclame? Ook doen foto’s op het internet veel sneller de ronde dan in tijdschriften of kranten. Fotografen zien dit dan ook vaak als een race om hun fo-
to’s zo snel mogelijk op het internet te plaatsen. Vooral op festivals trekken ze na de eerste drie nummers van het optreden spoedig naar de VIP-ruimte om hun net gemaakte beelden te bewerken en meteen op het wereld wijde web te gooien. Door de grote concurrentie is er weinig kans dat je in dit aspect in de fotografie naam kan maken. Maar velen doen het voor het plezier en de ervaring.
8
CSS, Tina Herbots
9
Veel heb je niet nodig om aan concertfotografie te doen, maar er zijn toch een aantal dingen die je best kan gebruiken tijdens het uitoefenen van dit aspect in de fotografie.
10
HOE EN MET WAT HET VERKRIJGEN VAN DE GEGEERDE FOTOPAS De eerste tip die ik wil meegeven is dat je best begint in een jeugdhuis of iets dergelijks. De lichtomstandigheden zijn daar vaak ronduit slecht en zo leer je je camera tot het uiterste te drijven. Hier gaan de foto’s vaak Facebook op en zien heel wat mensen ze. Vergeet dus zeker niet je naam te vermelden, zo geef je jezelf toch iets of wat buurtbekendheid. Eens je al een aardig portfolio op zak hebt, kan je je gaan aanmelden bij online-magazines.
Tegenwoordig mag je in zo goed als geen enkele grote concertzaal nog met een ‘professioneel’ toestel foto’s maken en moet je dus accreditaties voor een fotopas aanvragen. Dit gebeurt via het management van de groep of via de zaal. Bij kleinere groepen is de kans groot dat je de fotopas krijgt en dat komt doordat die foto’s dan eigenlijk gratis reclame voor de groep zijn.
EEN TAS MET LICHTSTERKE OBJECTIEVEN Door de vaak moeilijke lichtsituaties is het belangrijk om zoveel mogelijk licht op te vangen in je camera. Daarom is het zeker aangeraden om voor een lichtsterk objectief te kiezen. Ikzelf maak gebruik van een Canon 50mm 1.4 en een 24mm 2.8. Beide zijn vaste lenzen. Lichtsterke objectieven zijn net iets duurder
maar zijn hun geld zeker waardig (kunnen ook perfect als portretlenzen gebruikt worden). Deze objectieven met vaste brandpuntsafstand zijn enorm goed van kwaliteit en je leert anders te kaderden door dat je niet kan in- en uitzoomen. Weet dat dit niet altijd ideaal is. Weet ook dat je lichtsterke objectieven kan kopen met
enorme zoom en ongelooflijk goede kwaliteit. Maar houd in je achterhoofd dat duur materiaal nog geen goede concertfotograaf maakt.
11
EEN BODY MET EEN HOGE ISO-WAARDE Wanneer je je een nieuw toestel aanschaft, zou je er op moeten letten dat het zeker een ISOwaarde van 1000 kan behalen. Niet alleen dat is belangrijk; ook ga je best even na hoe het met de ISO-ruis verhouding gesteld zit. Ideaal is om op 1600 ISO te kunnen fotograferen zonder dat ruis je beeld overheerst.
OORPROPPEN Dit lijkt een banaal stuk om het over te hebben, maar het is nog zo belangrijk en iets waar de beginende eventfotograaf niet meteen aan denkt. Als je nog veel genieten wil van concerten raad ik oorpropjes streng aan. Je staat meestal dicht bij de versterkers en dit schaadt je oren dubbel zo hard dan dat je gewoon in het publiek zou staan. In Botanique & Ancienne Belgique te Brussel zijn deze gratis in de bar te verkrijgen. Het is trouwens een hype aan het worden om ze toch in te steken. Dragen is dus de boodschap!
NABEWERKINGEN Al is het maar een aanpassing in de witbalans, Photoshop of Lightroom gebruiken zal je. Ook kan je met zulke programma’s je naam op de foto’s zetten. Programma’s als Bridge zijn dan weer enorm handig om je beelden te organiseren.
12
Black Box Revelation, Tina Herbots
Zo, je hebt alles wat je nodig hebt. Nu zijn er enkel nog een paar regels die je in acht moet nemen. Hoe kan je nu succesvol foto’s nemen op een concert? Eerst en vooral moet je de standaard regels van in de grotere zalen in gedachte houden; No flash & first 3 songs. In het begin zal je misschien denken dat de No Flash regel overbodig is maar de flash zou irriterend kunnen zijn ten opzichte van de artiest en uiteindelijk is het toch altijd mooier om het aanwezige licht ten volle te benuttigen. Zo zal je ook de sfeer beter kunnen weergeven.
De “first 3 songs” regel is een iets minder dankbare regel. Vooral omdat bands pas tegen het einde van hun set op hun energiekst zijn. Aan de andere kant zorgt die tijdsdruk er wel voor dat je de 3 eerste nummers met volle concentratie benut. Dan zijn er nog een paar punten waar ik op wil wijzen die vooral te maken hebben met respect voor de medemens. Wanneer er op een concert geen frontrow is voorzien, dan is het aan jou, als concertfotograaf, om op
tijd de zaal in te trekken om goed vooraan te staan. Je gaat niet 5 minuten voor de hoofdact begint jezelf tussen fans wringen die wél betaald hebben om hun idool te zien. Je camera is geen kanon. 6 foto’s per seconde maken hoeft niet. Het is vooral storend voor omringende. En bij een intiem optreden betuigt dat ook van weinig respect tegenover de muzikanten.
13 Een goede concertfoto maken hangt af van verschillende factoren. Is het buiten op een festival weide of in een concertzaal? Is het een bewegelijk stel mannen of eerder een rustiek duo die met weinig tierlantijntjes muziek maken? Elke situatie is anders en daarom benadruk ik nog maar eens hoe belangrijk het is om je eigen camera te kennen. Op knopjes drukken kan iedereen, maar er is meer dan dat. Selecteer een zo laag mogelijke ISO waarde. ISO 200 is uiteraard beter dan ISO 1600, maar als je heel wat bewegingsonscherpte hebt door dat je dan een trage sluitertijd neemt kan je beter je ISO wat verhogen. Door de lichtsituaties is ISO 200 in de praktijk bijna nooit te behalen. Ten tweede, observeer. De lichtshows op concerten hebben vaak een patroon. Neem heel even de tijd om dat patroon te ontdekken en dan weet je perfect wanneer je op het juiste moment met het juiste licht een foto kan maken. Heel wat fotografen fotograferen met hun camera op manueel.
Ik moet toegeven dat ik op Av schiet. Ik stel mijn ISO in naargelang de lichtsituatie, het diafragma verander ik heel de tijd en dan is het aan de camera om voor mij de juiste sluitertijd te kiezen. Dan stel ik hem ook in op 1/2 stop onderbelichten. Als je kan, verander dan ook eens van standpunt. De kijker ziet graag beelden vanuit een verrassende hoek. Als fotograaf het je hier soms de mogelijkheid toe om vrij rond te bewegen, maak hier dan ook zeker gebruik van. Na het concert ga je aan de slag met het selecteren van foto’s. Niemand kijkt graag naar een album van 200 foto’s van eenzelfde concert. Dus wees selectief en kies er de besten uit. Kwaliteit gaat nog steeds boven kwantiteit. De geselecteerde beelden kan je nu gaan bewerken in Photoshop, Lightroom of iets dergelijks. Vaak is dit gewoon het aanpassen van de witbalans, helderheid, contrast en verzadigen. En vergeet er niet je naam op te vermelden!
Tina Herbots
14
The Van Jets, Tina Herbots
15
Fotografische beelden maken doorgaans geen geluid, dus is het aan de concertfotograaf om gevoel in het beeld te steken. Bij wijze van spreken; het geluid er te laten uitvloeien. In het volgende hoofdstuk zal ik een paar fotografen bespreken wiens beelden mij kunnen doen luisteren naar fotografie.
INTERVIEW 16
ROCKFOTOGRAFEN ALEX VANHEE Vanhee, een vaste waarde in de Belgische concertfotografie. Al 20 jaar lang fotografeert hij artiesten op een intieme manier, dit op en achter het podium. Alex is steeds onderweg van concert naar concert en dat is aan zijn portretten te merken. Deze zijn steeds snel en spontaan. Maar toch slaagt hij er keer op keer in om de integriteit van die persoon weer te geven. Wanneer ik te horen kreeg dat we een fotograaf moesten interviewen, wist ik meteen dat ik voor deze sympathieke man uit het Gentse zou kiezen. Ik besloot om hem hierover aan te spreken op Facebook, omdat afspreken via mail mij iets meer houterig leek.
Tina Herbots
Niet lang na dit Facebook bericht spraken we af in het ABCafe te Brussel, waar trouwens een muur bedekt is met foto’s die Vanhee maakte. Dit merkte ik op tijdens dat ik hem opwachtte. Toen kwam er een vlaag van gezonde stress op mij af en ook het besef dat we hier met een topfotograaf te maken hebben.
17
Alex, je ruis loze beelden maken mij benieuwd om te weten met welk materiaal jij zoal werkt.. Met Nikon D3 en Nikon D700. Die D700 heb ik nog maar pas en is eigenlijk omdat ik een back-up toestel nodig had. Ik had 1 digitaal fototoestel en 2 analoge. Midden in het festival seizoen, wanneer ik in Amerika zat, was er iets mis met m’n sluiter. Toen heb ik mij dus de D700 aangekocht als back-up. Ik ben er content van. Het is zowat dezelfde kwaliteit als de D3, alleen wat lichter gemaakt, wat voor mij wel wat minder is want ik ben nogal een slordig iemand (lacht). Dat is vaker zo met fotografen, niet? Dat denk ik eigenlijk niet. Er zijn veel fotografen die hun lens zo in plasticjes draaien en terug mooi in’t tasje stoppen.. Bij mij is dat een ramp. En daarom, nee niet alleen daarom.. Ik gebruik meestal vaste lenzen en ik vind dat ze dat op school eigenlijk zouden moeten verplichten! Want dan leer je je lens kennen in feite. Dan heb je uw frame en je beweegt gewoon. Nooit bang worden om met uw breedhoek zowat dicht te gaan. Ikzelf heb als zoom alleen maar een 80-200. Deze heb je zeker nodig in concert-
fotografie,zodat je toch een beetje kan manoeuvreren qua cadrage.
‘Ik gebruik meestal vaste lenzen en ik vind dat ze dat op school zouden moeten verplichten!’ Hoe kwam je bij de Morgen terecht? Ik wou gewoon persfotograaf worden. En nu ja, de link met muziek was er. Altijd al geweest. Het begon met dat ik vroeger nog meewerkte aan een festival in Poperinge en daar dan wat foto’s beginnen maken. Toen ik dan ik mijn derde jaar fotografie zat moesten we een persoon volgen. Ik koos voor Salim Seghers, een charmezanger want ik had gehoord dat hij verschillende facetten had, dus die was leeraar, woonde in een villa, maar die ging elke middag bij zijn moeder eten daarbovenop leidde hij een showbizz leven. Da’s nu toch een mooi verhaal? Dit had ook met muziek te maken, zie je. En in mijn eindwerk had ook terug te maken met muziek. Ik ging dan playback wedstrijden bezoeken en daar koos ik een aantal personen uit die er mij fotogeniek uit-
zagen. Ik stapte op die mensen af en vroeg of ze hun nummer dat ze eerder op het podium brachten, eens in een plaats te brengen waar ze repeteerden of woonden. Dus meestal is dat dat in de slaapkamer, garage, woonkamer,.. Dat leidde tot een contrast tussen dat showbizz element en de Vlaamse huiskamer die ik altijd al heel fascinerend heb gevonden. In zekere zin had dit ook weer met muziek te maken. Met mijn eindwerk ben ik naar ‘de Morgen’ gestapt en toen hebben zij dat meteen geplaatst. In die tijd was er iedere week een dubbelpagina in de krant met allerhande reportage werken. Van binnen- en buitenland. De ene week ging dat over oorlog en de andere over de jacht. Maar die ene week was het mijn eindwerk dat verscheen. Toen kwam ook net de VTM uit en liep er een Soundmix Show met Bart Kaëll, dan had ik een aanleiding om mijn beelden in de pers te brengen. Er zaten toen ook nog wat c o n c e r t f o t o ’s i n m i j n portfolio. En ja, ze vroegen mij van:”Wil jij concerten doen?” En kijk, ik ben daar nooit meer uit geraakt.
18
Velen zien concertfotografie niet als een kunst, maar meer een weergave van het moment. Wat is jouw mening daarover? Kunst ja.. (zucht). Je kan zeggen dat het een zekere kunde is die je onder controle moet hebben.. maar (zucht).. kunst.. Ja, je stelt een moeilijke vraag hé! Oké, dan vind ik dat dat geen kunst is. Maar meer een ambacht. Pas op, ik heb veel respect voor mensen die hun ambacht goed doen. Zoals een goede hoedenmaker of een goede bakker. Ben ook zot van bakkers. Ik check dat ook altijd, zo van: Hmm, hoe zou dit taartje hier smaken? Ik wil maar zeggen, het is geen kunst om een aardbeitaartje te maken, maar eerder een kunde. Ik vraag mij af of het vroeger al zo populair was om aan concertfotograaf te doen? Neen, helemaal niet. In de jaren ’90 stond ik soms alleen of eens met 3 voor een podium. Dat was het. Hier in België hadden we geen muziekbladen en magazines waren toen niet geïnteresseerd in muziek, buiten HUMO. Vrouwenbladen bestonden ook nauwelijks. Buiten de MarieClaire of zo iets voor de ‘bomma’s of de wat rijpere vrouwen. Dus daar zit zeker al geen muziek in. En er waren ook veel minder concerten als nu. Het was veel alternatiever. Het is allemaal mainstream geworden. Ik heb ook toen interviews gedaan met fotografen uit de jaren ’50 ’60 en dat waren eigenlijk alle-
maal outlaws. Muzikanten waren gespuis waar mensen op neerkeken. Dat was vuil. En nu zijn dat sterren. Heel die impact is compleet verandert. Alex zeg eens, word je het niet stilletjes aan beu, concertfotografie? Iedereen hoopt dat denk ik, want iedereen vraagt mij dat altijd! (lacht) Nee, omdat moesten ze mij iedere zondag vragen om in de regen de voetbal te gaan fotograferen.. Ik zou het wel een paar keer doen, maar zou het zeker geen tien jaar volhouden. Ja, dat is gewoon.. Ik hou van muziek. Ik hou van fotografie. Dat geeft me nog steeds een kick. En oordopjes, gebruik je die? Altijd. Ook omdat je met fotografie het geluid niet hoeft te horen Alex Vanhee want als mensen je foto bekijken, horen zij ook niets hè. Nog iets dat mij enorm enerveert; bij sommige passages hoor ik dan mensen naast mij ‘tjik tjik tjik tjik..’ Het is niet wanneer het volume omhoog gaat, dat je iets ziet. Iemand die doof is zou even goed concertbeelden maken als iemand die wel hoort, denk ik. Alex, graag zou ik je willen bedanken voor dit leerrijk interview. Ook wil ik je nog feliciteren met je ‘Faces’ expo. Dank u, dank u. En jij bedankt voor deze gezellige babbel, Tina.
19
Alex Vanhee, Chris De Block
20
ANTON CORBIJN
Anton (Jimmy) Hendrix, Anton Corbijn
Anton Corbijn, geboren in 1955 is een Nederlands fotograaf die vooral bekend is geworden door zijn foto's van rockmusici en andere artiesten. Tevens is hij grafisch ontwerper, filmmaker, doet hij de art direction en regie voor videoclips en ontwerpt decors voor popconcerten van onder andere Depeche Mode. Zijn carrière begon als hoofdfotograaf van het bekende Nederlandse tijdschrift OOR. Corbijn fotografeerde beroemdheden als David Bowie, Miles Davis, Joy Division, Björk, New Order, Stephen Hawking, Elvis Costello & Clint Eastwood. Buiten beroemdheden, fotografeerde hij ook zichzelf. Maar dan verkleed en opgemaakt als een bekend persoon. In deze reeks zien we Anton (Ian) Curtis, Anton (Freddie) Mercury, Anton (Jimmy) Hendrix en anderen. Als filmmaker regisseerde hij ‘Control’, een verhaal gebaseerd op het leven van Ian Curtis (Joy Division). Voor dat prachtstuk sleepte hij in 2007 twee prijzen in de wacht op het filmfestival van Cannes.
21
Tom Waits, Anton Corbijn
INTERVIEW 22
ANTON Anton Coene, afkomstig uit Gent en 21 jaar, is een tourfotograaf wiens foto’s we herkennen aan de analoge toets die ze hebben. In zijn portfolio zien we vooral beelden die hij maakte op tour met artiesten als Triggerfinger, Blood Red Shoes, Intergalactic Lovers en meer. Hij benaderd artiesten zo rauw mogelijk, portretten maakt hij amper en schaamte is er niet. Het zijn ongeregiseerde beelden van een band op weg naar het podium, erop, ernaast en eronder. Hoe ben je aan concertfotografie begonnen? Via via eens voor een podium terecht gekomen met een camera en sindsdien verder blijven gaan met de combinatie muziek en fotografie. Toen richtte ik met een vriend een collectief op en ben ik het altijd op heel actieve basis blijven doen. Het is pas sinds de laatste jaren dat ik actief meetour met bands en hun bestaan op en naast het podium documenteer. Als je één van je foto's zou moeten aanduiden als beste werk, welke zou dat dan zijn en waarom? Morgen zou ik wellicht iets anders zeggen maar op dit moment is dat een foto van Ian Clement - Wallace Vanborn. Om het stom te zeggen vind ik dat het plaatje klopt en bovendien is het voor mij persoonlijk ook gewoon een heel leuke herinnering aan m'n allereerste tour. Hier begon het zowat allemaal en tegelijk is deze foto ook nog eens genomen tijdens de eerste dag van m'n allereerste tour. Symboliek en al! Zie je concertfotografie als een kunst, of eerder een weergave van het moment? Dat is zo een oneindige discussie waarin je nooit iedereen gelijkgestemd in zal krijgen. Voor mij persoonlijk is concertfotografie geen kunst. Dat wil niet zeggen dat ik niet kan genieten van een beeld en me kan verliezen in bijvoorbeeld de tijdloosheid ervan. Dan denk ik in dit geval aan iconische portretten enzo. Misschien is dat dan juist wel een soort van kunst, maar ah, wie zal het definiëren? Het maakt mij ook niets uit.
Naar wie kijk je als fotograaf op, wie zijn jouw invloeden? Ik denk dat Anton Corbijn wel enorm veel invloed op mijn werk heeft. Verder heb ik het op dit moment vooral voor de Britse fotograaf Steve Gullick. Zijn beelden pik je er zo uit en meestal werkt hij ook gewoon met uitsluitend goeie bands.
23
COENE
Wanneer is een foto voor jou geslaagd en wat kan er voor jou niet in een concertfoto? Alles kan en de foto is geslaagd als hij meteen een goeie indruk nalaat bij de eerste aanblik. Als je moet zoeken naar de schoonheid erin kan het alleszins al geen geslaagd beeld zijn.
Nog tips die je mij kan geven? Goh, blijf vooral bezig en probeer je te onderscheiden van de grote hoop concertfotografen die er de laatste tijd zijn. Probeer wat ruimer te kijken dan het podium en de artiest en het licht. Anton Coene, 15 december 2011
24
Band Of Skulls, Tina Herbots
25
Van heel de scriptie had ik het het moeilijkst met het bespreken van de foto's. Als eerst was ik ervan overtuigd dat een goede concertfoto beslist wordt door de lichttechnicus. Niets is minder waar. Al moet ik toegeven dat een goede lichtshow wel iĂŠts tot de foto bijdraagt. Maar er is natuurlijk meer dan dat. Na het fotograferen van een concert heb ik vaak de gewoonte om mijn foto's van die avond te vergelijken met wat andere fotografen er toen van bakte. Zo viel het mij op dat met hetzelfde licht en onderwerp er toch een duidelijk onderscheid te maken is tussen een goede en een 'slechte' foto. De volgende reeks foto's zijn er die mij doorheen de jaren zijn bij gebleven.
26
Alex Vanhee
Dit beeld spreekt mij niet alleen aan omdat we hier te maken hebben met een topperformer. Neen, ook omdat zijn expressie aantoont dat hij er zelf van geniet. Als concertfotograaf trek je op een avond al snel 100 foto’s van één en dezelfde persoon. Deze zal er niet altijd even enthousiast of flatteus opstaan en dus is het aan de fotograaf om uit die 100 foto’s een paar beelden te kiezen die de juiste gevoelswaarde vertonen. Aan deze eis is zeker voldaan. De gevoelswaarde hangt samen met sfeer, sfeer die hier deels gemaakt is door het tegenlicht. Dit beeld is één van de weinige foto’s, waar er gebruik is gemaakt van tegenlicht, die mij aanspreekt. Waarschijnlijk komt dit doordat Arno’s gelaat volledig zichtbaar is, desondanks
het licht dat langs achteren instraalt. Er is zelfs nog heel wat detail te zien in de diepe zwarten. Deze punten maken dit voor mij een sterke foto. Het beeld wordt overheerst door voornamelijk koele kleuren. Al moet ik zeggen dat die rode lampen iets zwoels bij me opwekken. Koel maar zwoel, net zoals zijn muziek. Hier zal een ISO-waarde gebruikt geweest zijn van om en bij de 1000. Dit is er nauwelijks aan te zien want ruis is er amper. Dat wilt in mijn ogen zeggen dat het contrast en ook de helderheid beiden net goed zitten. Bij opname is er juist belicht geweest, anders had de fotograaf in een bewerkingsprogramma moeten ophelderen en was de ruis wel zichtbaar.
27
Alex Vanhee
Een typisch voorbeeld van een goede concertfoto. De kleur zit goed, alsook de scherpte, de compositie en niet onbelangrijk; het instrument staat mee in beeld. De gitaar en de beweging van de armen van de muzikant lopen in één rechte lijn én de 3/4 regel is hier op toegepast. De achtergrondkleur is koel, maar het gezicht toont warm. Er zal hier een diafragma gebruik ge-
weest zijn van 5.6-8, want het statief van de microfoon is maar lichtjes onscherp en de artiest en zijn gitaar zijn ook volledig scherp. De bewerking is heel netjes en simpel gehouden. Dit is ook een mooi voorbeeld van ‘wachten op je juiste moment en selectief zijn’.
28
Ruben Block, Alex Vanhee
Dit portret van Ruben Block is waarschijnlijk het meest gekende van Alex Vanhee. Ook is dit de promofoto van zijn expo ‘Faces’. Bij het kijken naar dit beeld, voel ik een zekere spanning. Rubens ogen zijn haarscherp, wanneer de rest van zijn gelaat lijkt te verdrinken in de onscherpte. Of het analoog of digitaal is kan ik alsnog niet zeggen. Maar het lijkt analoog te zijn door de lichte korrel. Het is zacht licht dat op de rechterhelft van zijn hoofd schijnt, dit creëert een zekere diepte. Door de neutrale kleren en achtergrond wordt al mijn aandacht gevestigd op Block.
29
Intergalactic Lovers, Anton Coene
Het eerste wat mij in dit praaltje van een beeld opvalt is het sublieme tegenlicht. Hierdoor wordt mijn aandacht al meteen naar het midden gezogen en concentreer ik me volledig op de muzikante in kwestie. Het is anders bekeken en geeft de kijker een andere visie op het gegeven. In Antons foto’s komt steeds de analoge toets terug en ook in dit beeld zien we dit. Dit gaat gepaard met warme kleuren en een korrel. Ik gok erop dat hij diafragma 8 gebruikte, een groothoek objectief en scherp stelde op oneindig. Een ISO van om en bij de 1000 zal gezorgd hebben voor deze gezellige korrel wat het beeld nog charmanter maakt.
30
Patrick Morrissey, Anton Corbijn
31
Zoals ik al zei, maakte Anton Corbijn heel wat portretten van beroemde mensen. Onder wie ook Morrissey. Harde zwart wit beelden als deze zijn kenmerkend aan Corbijns stijl van foto’s. Dit past heel goed bij ruige Morrissey met z’n jeansvest. Doordat hij wegkijkt geeft het een mysterieuze sfeer. Ook de achtergrond die doodloopt in diepe zwarten zorgen hiervoor. Het wit achter hem fleurt de boel dan weer op. Het licht is hard en direct en valt neer op de linkerkant van zijn gezicht. Dit is hoogstwaarschijnlijk wel analoog gemaakt. En dat voel je ook. Het beeld is scherp in de voorgrond en er is weinig scherpte/diepte.
32
David Bowie, Anton Corbijn
33
Als je Anton Corbijn heet en je fotografeert beroemdheden, dan kan David Bowie hier zeker niet aan ontbreken. Al heb ik het gevoel dat hij er iets of wat ongemakkelijk bij staat. Na even kijken naar z’n gezichtsuitdrukkingen zou ik denken dat hij er zich onzeker bij voelt. Anders dan in vele andere portretten van Corbijn, is het licht hier relatief zacht gebleven. Het komt alweer zijlings aan en ook loopt het in de linker onderhoek dood naar zwart. Bowie is scherp en achtergrond is lichtjes onscherp. Alles is hier vrij neutraal, wat een rustiek beeld schept.
34
Page K. Parsons
35
Hét soort beeld dat ik nog graag in mijn portfolio zou willen hebben, al ziet het er niet moeilijk uit om te maken. Dit beeld is gemaakt in California. Veel zon en blauwe hemels. Ik heb er geen idee van of het moeilijk is om zo concertfoto’s te maken, maar ik hou ervan om naar beelden als deze te kijken. Het geeft mij een warm gevoel en zin voor de zomer. Ze zijn simpel, alsook van bewerking. De bewerking is enorm netjes en helder. Aan de randen is er wel wat doorgedrukt. Al geeft deze foto een warm gevoel, toch heeft Page Parsons deze ietwat koeler bewerkt. De compositie is strak en niets stoort. Op één dingetje na dan en dat is het roze iets links onderaan. Het beeld is fantastisch scherp en dat is logisch, want met zoveel licht kan je al een stuk hoger gaan met de diafragma's. Op een dag hoop ik ook naar die kanten te trekken om daar dit te kunnen doen.
36
Iggy & the Stooges, Karen Vandenberghe
37
Een beeld waar velen het woord ‘vies’ wel eens zouden naar durven smijten en niet onterecht. Maar er zit meer in dit beeld. Iggy is om te beginnen, ondanks al zijn ruwe bewegingen, enorm scherp. Elke ader is zichtbaar. Wat ik het leukst vind aan dit beeld is het standpunt. Je voelt echt dat Karen Vandenberghe eerst door de knieën is gegaan en daarna zoveel mogelijk onder de artiest is gaan staan om deze foto te maken. Dat geeft een dynamiek. Net of je zijn beweging doorheen de foto kan voelen. De kleur is vrij koel en wat verzadigd. Wat mij ook opvalt zijn de blauwe contouren rond z’n lichaam. Knap werk.
38
The Bony King Of Nowhere, Bart Vandersanden
Ik moet eerlijk toegeven dat ik heel wat moeilijkheden had met het vinden van concertfoto’s die me iets zeiden. Deze is zeker één van de toppers. Dit is zo’n beeld dat technisch en inhoudelijk heel sterk is. Waarschijnlijk gebruikte Bart hier een diafragma van rond de 2 en een vrij snelle sluitertijd. Laat ons zeggen 1/100. Van last van ruis, kan ik hier niet spreken. De parallelle verhouding tussen de voorste en achterste gitarist zorgt voor een sterke compositie. Het licht lijkt de rook door de ruimte te sturen en dit creëert een sfeer. Die sfeer werd ook goed aangepakt door het koele kleurgebruik met een warme toets.
39
I’m From Barcelona, Bart Vandersanden
Of dit een toevalstreffer is of niet, ga ik me niet over uitspreken. Maar een geweldig dynamisch beeld is het zeker. Ik kan mij inbeelden dat wanneer die confetti in het rond vliegt het moeilijk is om scherp te stellen op het hoofdonderwerp. Hier is dit goed gelukt. Naar bewerking toe vind ik hem ook heel sterk. Het behouden van de speelse kleuren geeft mij de indruk dat het een plezierig concert was.
40
WERK DAT IKZELF REALISEERDE
41
Howler, Tina Herbots
42
CSS, Tina Herbots
Deze steekt erin omdat deze foto iets bombastisch uitstraalt. Niet alleen door de wilde haren, maar ook door het licht en de centrale compositie. Wanneer een artiest recht in je lens kijkt wordt een foto al snel interessanter, zo is dat ook met deze. Dit beeld is haarscherp en ik heb de bewerking simpel en mooi gehouden.
43
CSS, Tina Herbots
Hier is de interactie tussen de beide personen leuk. Op zo’n moment moet je snel zijn en dat is mij aardig gelukt. Ook is de zangeres haar aangezicht nog relatief scherp. Ik herinner mij dat ik hier een diafragma van 1.8 gebruikte en verhoogde toen ook snel mijn ISO waarde van 800 naar 1600 om de artieste zo scherp mogelijk te kunnen afbeelden.
44
Bij het fotograferen op een HUMO’s Rock Rally in Genk, kreeg ik Stijn Meuris in de gaten. Na wat aandringen van mijn gezelschap, stapte ik er op af en vertelde hem dat ik graag een leuk portret van hem zou willen maken. Meteen was hij hier enthousiast over en kwam hij gewillig mee de gang in om aan een korte, spontane shoot te beginnen. Met klamme handen begon ik hieraan en het zat meteen goed. Stijn werkte heel goed mee en ging steeds juist staan hoe ik het hem vroeg. Ikzelf ben enorm fan van dit beeld. Gewoon al omdat Stijn Meuris hier wordt afgebeeld zoals hij is. Een sympathieke, grappige man met een serieus kantje. Het harde contrast en de donkere, verzadigde kleuren zorgen voor iets mysterieus. De onscherpte van de bril ten opzichte van zijn gezicht zorgt voor een andere kijk op een portret.
Meuris was ook tevreden.
45
Stijn Meuris, Tina Herbots
46
47
Foto’s waar er volgens mijn niets valt op aan te merken. Simpel maar duidelijk. Hoe een krant het zou willen. Geen storende objecten voor de artiest. Klassiek licht en geen al te gekke bewerkingen.
48
Buraka Som Sistema, Tina Herbots
49
Zo zie ik mijn beelden het liefst. Haarscherp, strak en kleuren die passen bij het onderwerp.
50
Black Box Revelation, Tina Herbots
Ęť
5151
Zoals Alex Vanhee in zijn interview vermeldde, waren muzikanten vroeger gespuis. Nu daarentegen worden ze aanzien als grootse sterren en komen ze overal voor in verschillende media.
52
Tegenwoordig vind je foto’s van artiesten en concertfoto’s overal. Maar het delen van liefde voor muziek wordt al langer dan vandaag gedaan. Magazines als Rolling Stone, OOR en Melody Maker, verspreiden al een hele tijd hun woord en beeld over muziek en showbizz.
ROLLING STONE. Rolling Stone, ook wel Rolling Stone Magazine genoemd, is een Amerikaans muziektijdschrift dat in 1967 werd opgericht. Het is gevestigd in New York en brengt jaarlijks 24 nummers uit. Rolling Stone werd opgericht door Jann Wenner, die tot op heden de hoofdredacteur is. Het blad groeide in de beginjaren uit tot een invloedrijk medium op het gebied van muziek, cultuur en politiek, later door The Guardian omschreven als "De bijbel van de Sixties en de tegencultuur". Rolling Stone is met een oplage van 1.5 miljoen het meest gelezen muziektijdschrift van de Verenigde Staten.
ʻ
53
BRONNEN
WWW.GOOGLE.COM WWW.WIKIPEDIA.ORG WWW.CORBIJN.CO.UK WWW.ALEXVANHEE.BE WWW.SHOOTTHESTAGE.COM WWW.ANTONCOENE.BE WWW.PAGEPARSONS.COM WWW.TINAHERBOTS.TUMBLR.COM
54
Het was aangenaam om alles wat ik weet over concertfotografie te bundelen in een boekje. Ook leerde ik heel wat bij uit de interviews. Jammer genoeg kon ik niet op stage. Maar op één of andere manier ga ik wekelijks op stage wanneer ik zelf foto’s ga maken. Graag zou ik nog de mensen bedanken die mij hierbij hielpen. De fotografen die hun foto’s in High-Res doorstuurden en diegene die ik heb mogen interviewen. Ook Indiestyle.be om mij de kans te geven om meermaals zelf de concertzalen in te trekken met m’n fototoestel.
2012, Tina Herbots
55