Hoe ervaar jij de impact van de crisis op de

COLUMN

Land in lockdown

Op vrijdag 13 maart ging ons land in lockdown light en hoorde ik het letterlijk verstillen. In mijn kantoor – met de ramen wijd open – verstomde het zachte gebrom van het verkeer op de brug in de verte. Toen ik naar huis reed waren de straten zo goed als verlaten. Zelfs de file aan de wegenwerken loste vanzelf op. Het weer was prachtig: een opstekertje van de natuur in coronatijden, wil ik graag geloven. Bijna leek het vakantie maar in de lucht hing een bevreemdende sfeer van onzeker heid voor wat komen zou. Voor sommige vrachtwagenchauffeurs en logistieke spelers werd het drukker dan ooit. Nog nooit zag ik een truck van Colruyt met zo veel enthousiasme onthaald worden aan de winkel. “Kom hier, dat ik u een dikke knuffel geef om u te bedanken…” ’t Zal voor later zijn, na corona. Als we tegen dan niet alweer vergeten zijn hoe dankbaar we wel waren voor de professionals die ons land bevoorraadden. Andere transporteurs kregen het moeilijk naar mate grondstoffen op raakten en sectoren stilvielen. Rondom mij zie ik veel bedrijven die zwaar in de klappen delen en noodgedwongen een kwart, een derde of zelfs de helft van hun vrachtwagens en chauffeurs op non-actief zetten. Zij hopen te kunnen ‘Ik wil niet meer terug naar het oude normaal’ overleven, maar zij weten niet hoe lang het nog zal duren voor de economie zich enigszins herstelt. Eén schrijnend beeld van nog een heel andere orde blijft op mijn netvlies gebrand, en ik denk op dat van veel transporteurs en chauffeurs: in de wereldstad New York worden lichamen van overleden COVID-19-patiënten tijdelijk geborgen in vrachtwagentrailers. Het lijkt wel een film, zo hallucinant, maar het is helaas de harde realiteit tijdens deze wereldwijde pandemie. Ondertussen zijn we een paar weken verder, maar nog verre van het oude normaal. Als dat er al ooit weer komt. Ik ben al wekenlang de baan niet op geweest, hoefde niet te tanken en voer gesprek ken met klanten vanachter mijn pc. Efficiënt, daar niet van, maar ik mis de babbels over koetjes en kalfjes, het oogcontact en de non-verbale commu nicatie. Ook het onderweg zijn mis ik: alleen in de wagen, afgesloten van de wereld en mijn

Veerle De Graeve (Gent, 1975) is professioneel schrijver, columnist en moeder van drie. Houdt van lange (rustige) autoritten en vriendelijke mensen in het verkeer.

gedachten die de vrije loop nemen. Onderweg even stoppen voor een bakje troost en een praatje met de chauffeur die ook zijn ochtendkoffie drinkt. Ik mis de prikkels van de dingen die ik zie onderweg en die mij blijkbaar veel meer inspiratie geven dan ik dacht voor het werk dat ik doe. Tegenwoordig moet ik mijn inspiratie halen uit het observeren van de (ietwat vreemde) gedragingen van mijn kinderen in coronatijden en van de vogels in mijn tuin. Zitten er nu meer dan pre-corona of is dat maar een gedacht?

Vroeg of laat mogen we weer handen schudden en elkaar ontmoeten. Het leven lijden zoals we dat gewoon zijn. Al hoeven we wat mij betreft ook weer niet helemáál terug naar hoe het vroeger was. Dat verstillen en vertragen, die rust op de baan (inclu sief de daling van het aantal verkeersslachtoffers!) en die warme steun van mensen onder mekaar, die zaken mogen voor mijn part eeuwig blijven duren.