Geschiedenis van Losser

LOSSER - Frans Jacobs is in 1992 in Losser komen wonen en heeft zich de afgelopen aren verdiept in de geschiedenis van Losser en in het bijzonder die van het dorp en de marke Losser. Van zijn hand zijn inmiddels drie boeken verschenen respectievelijk over de naoberschap waar hij woont, over de rechtspraak n de marke en over de geschiedenis van de gereformeerde gemeente in Losser. Zijn belangstelling gaat vooral uit naar de tijd tot en met de Franse revolutie.

In De Week van Losser zal hij komende tijd een serie kleine artikelen publiceren over het wel en wee van de inwoners van het dorp uit die tijd.

Begraven in Losser

Van oudsher was het gebruikelijk om ofwel in de kerk dan wel op het kerkhof, direct om de kerk, te begraven. In Losser kennen wij die plek nu als de Oude Markt.

Het begraven in de kerk kwam niet erg veel voor. In de periode van 1750 tot 1806 zijn er slechts 16 personen in de kerk begraven. Het gaat daarbij om 6 leden van de familie Keller, verder dominee Immink met zijn eerste vrouw en 5 kinderen, een zwager van H.Teilers, ene juffrouw Schoonbeek ( of Schoonebos ) en de katholieke pastoor Blokhof. Opvallend dus dat de katholieke pastoor in de protestantse kerk begraven werd.

Maar ook op het kerkhof werden zowel katholieke als protestanten, door elkaar, begraven.

Op het kerkhof was het vaak wat dringen. Onderstaande verhaal van koster Bonke uit 1794 over de begrafenis van de broertjes Wierink laat zien dat je moest opletten niet te graven op het graf (“de verrotting”) van een ander.

Den 15 April Jan Wierinks kinderen, twei Jongens, een van 6 en een van 4 jaar, zyn gegaa[n] te Collecteeren na de Overdinkelse boeren en bij het weerom komen, gegaan over een zogenaamden "Hut Jan zyn vonder" over de Dinxel en zyn daer van afgevallen en verdronken, zo men zegt ? 's middaags om ? uur en 's Avonds om negen ? uit de Dinkel gehalet? …..Zy zyn op den 17 dito 's agtermiddaags tusschen 1 en 2 uur verluid en den zelven Avond begraven zynde, gelegen te zamen in eene Doodkist, daar ik ze zelfs als ooggetuige nog in hebbe zien ligge. Zy zagen er zeer wel uit en by de begravinge viel voor, dat de voogt of Berent Nykerke meende dat het graf op zyne verrottinge gemaakt was maar verkeert, het welke was gemaakt op de verrottinge van Jan Wierink, des niettegenstaande het graf door de voogt is ingesmeten en met de Kinderen op den Kerkhoff gekomen zynde, zy zo lange hebben moeten wagten, tot dat er een graf opt Teylers verrottinge gemaakt weerd, gehorende by Borgers huis op permissie aldaar zyn ingezet, daar op is des andere daags 's morgens voort een steentjen gebragt op de begravenesse van Jan Wierink en juist midden daar het graf gemaakt was en daer de voogt is ingesmeten, gelegt zonder zig daarover verder in oppositie te stellen en dus liep deese begravinge enkel nog met Kijven over, maar byna had het tot dadelijkheden gekomen, maar gelukkig Berent en Gerrit Jan Nykerken gingen naar huis.

In die tijd werden graven niet voorzien van een grafzerk. Soms stond er een paaltje met de naam erop, soms niets. Nijkerke beweerde dus dat de kuil op zijn (familie-)graf was gegraven, smeet vervolgens de