Sport-, Beweeg- en Ontmoetingsfaciliteit (SOF) geopend

Hard werken wordt beloond. Na een voorbereiding van ongeveer 6 jaar is vandaag de Sport, Beweeg en Ontmoetings- Faciliteit in Epe geopend door wethouder Maarten Heere en Jolanda van Loon, directeur-bestuurder bij Triada.

Na jaren voorbereiding en de bouw die een aantal weken geleden is begonnen, is de droom van de stuurgroep werkelijkheid geworden. De Sport, Beweeg en Ontmoetingsfaciliteit in Epe is een feit. Vandaag is de SOF officieel geopend door wethouder Maarten Heere en Jolanda van Loon, directeur- bestuurder bij Triada. Vanaf vandaag kan iedereen: jong, oud, met of zonder beperking, sporter of géén sporter er terecht om in beweging te komen.

Waar staat SOF voor?

SOF is voor iedereen en openbaar toegankelijk. Er wordt geen entree gevraagd. De SOF is aangelegd midden in de wijk Hoge Weerd, in het verlengde van speeltuinvereniging DEMILAHO. Zo is er een faciliteit ontstaan voor alle leeftijden. De SOF bestaat uit verschillende onderdelen.

Hierbij kan je denken aan een speeltuin, een multifunctioneel sportcourt, bootcamp, calisthenics, verschillende zitplekken, een jeu-deboules baan en een insectenhotel.

De gemeente en Triada zijn enthousiast

”Het is een plek waar ontmoeting,

Duits gevechtsvliegtuig en werd zijn toestel neergeschoten. Hij is één van de 21 oorlogsslachtoffers op deze begraafplaats.

Na het bezoek aan de graven op de begraafplaats wordt de stille tocht vervolgd richting het Beekpark. Daar gedenken de aanwezigen alle slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog en ook de slachtoffers van oorlogssituaties en vredesoperaties waarbij Nederland betrokken was na de be- zettingstijd. Bij het monument in het Beekpark legt Burgemeester Tom Horn een krans namens het gemeentebestuur. De heer Jos van het Bolscher, voorzitter van de Wilhelminavereniging, legt namens de bevolking een krans.

Om klokslag 20.00 uur wordt 2 minuten stilte in acht genomen. Na de Taptoe door de Koninklijke Harmonie volgen enkele gedichten van leerlingen van de RSG Noord Oost-Veluwe en door de Eper dichter Henk Posthouwer. Na een koraal, gespeeld door de Koninklijke Harmonie houdt de burgemeester een korte herdenkingstoespraak. Zowel de gemeente als de Wilhelminavereniging hopen op een groot aantal deelnemers aan deze stille tocht, die in deze tijd ons opnieuw bewust maakt van het elementaire menselijke recht: Vrijheid! In de nacht van zaterdag op zondag,

De april mei staking van 1943

plezier, sport en bewegen centraal staat. Een plek die aansluit bij de visie en ambitie van de gemeente Epe: Met de SOF worden onze inwoners, jong en oud en met of zonder beperking, verleid om bij elkaar te komen en samen te sporten, bewegen en plezier te hebben. Dat draagt bij aan de gezondheid en het welbevinden van ons allemaal” aldus wethouder Maarten Heere. Triada is heel enthousiast over de opening van de SOF. “We willen weten hoe het met onze huurders in deze wijk gaat en wat we kunnen doen om de leefbaarheid te verbeteren. De SOF biedt een mogelijkheid om hen te ontmoeten en samen te werken aan een gezondere leefstijl in de wijk. We hebben dit toffe project kunnen steunen door een ballenvanger te financieren”, aldus Sanne Baldizzone van Triada.

VAASSENS HISTORIE

Op vrijdag 30 april 1943, tachtig jaar geleden, brak er een spontane staking uit onder het personeel van de ijzergieterijen Vulcanus en Industrie te Vaassen. Een aantal werknemers werd daarna door de SD, de Sicherheitsdienst, op hardhandige wijze verhoord in het kantoor van het Haackshuis en enkelen werden ter dood veroordeeld.

1 en 2 mei 1943, werden er ongeveer een twintigtal stakers uit Vaassen van hun bed gelicht en meegenomen met een Duitse legervrachtwagen. Eén ervan was Hendrik Jan Horst, zijn roepnaam was Jan. Zijn huis met de naam “Rust Wat” stond aan het begin van de toenmalige Molendijk, wat later het adres Prins Bernhardlaan 2 te Vaassen was. Onderweg naar het strafkamp heeft hij een briefje uit de wagen gegooid op de Waalbrug bij Nijmegen, het briefje waarop de stakingsoproep stond vermeld. De bestemming van de groep was het Konzentrationslager Herzogenbusch, beter bekend als Kamp Vught, dat op 14 januari 1943 in gebruik genomen was. Jan moest met een grote groep medegevangenen zeven dagen in de week en 12 uur per dag stenen sjouwen in de open lucht voor de aanleg van een nieuwe weg en voor de bouw van een crematorium. Staker Gerrit Willem Meijer is na de ontberingen in het kamp Vught ziek teruggekeerd in Vaassen en kort daarna overleden. De vrouw van Jan, Jacoba Horst-Post, stuurde wekelijks pakjes met eten naar Kamp Vught, maar hij heeft het nooit gekregen. De kampleiding pikte alles in. Zes weken later op zaterdag 12 juni is Jan Horst levend vanuit Vught teruggekomen in Vaassen. Hij reisde met de trein, was zeer vermagerd en niet spraakzaam. Na zijn thuiskomst werd hij door buren en familieleden voorzien van allerlei lekkernijen. Ze hadden paling en vers brood gekregen, voedsel wat toen al nauwelijks meer te verkrijgen was. Horst heeft later in de oorlog nog diverse malen in Niersen bij de familie Mannessen ondergedoken gezeten. Wanneer er geruchten waren van een razzia, dan werd Horst getipt door het buurmeisje Marrietje Kamphuis van pension “Eimmar.” De eigenaren van dit pension waren lid van de NSB en in dit pension aan de Dorpsstraat in Vaassen waren veel NSB’ers en Landwachters gehuisvest. Dochter Marietje vertelde alles door wat ze thuis hoorde, ondanks dat zij haar mond moest houden. Jan Horst heeft de oorlog overleefd. Hij bleef zwijgen over de staking en zijn kamptijd. Bij de reünie na de oorlog van zijn medegevangenen was hij niet aanwezig. Hij wilde alles zo snel mogelijk vergeten. Wel had hij, door zijn ervaringen in het kamp, een trauma overgehouden. Horst was ploegbaas bij de “N.V. Industrie.” Bij zijn veertigjarig dienstjubileum op dinsdag 16 juli 1968, dat tevens zijn afscheid was van de fabriek, werd er met geen woord gesproken over de verschrikkingen van het concentratie- kamp Vught. Ook in het boek van R. E. Taselaar over de april-mei staking in Vaassen werd zijn naam niet vermeld. Hendrik Jan Horst was een man die niet op de voorgrond trad en verder bleef zwijgen over deze verschrikkelijke periode in zijn leven in Vught. Door het overlijden van zijn vrouw op 25 maart 1969 waren de laatste 25 jaar van zijn leven vrij eenzaam en had hij het moeilijk om het verleden te verwerken. Hij overleed in de “Speulbrink” in Vaassen op 17 augustus 1994 op 87-jarige leeftijd.