DE INHOUD VAN ALLES
DE INHOUD VAN
ALLES Thon Schreuders
VILLAGE
De inhoud van alles Thon Schreuders Correspondentie: deinhoudvanalles@kpnmail.nl isbn 9789461851130 (paperback) Ook verkrijgbaar als ebook 1e druk september 2015 Redactie: Pieter Breman, Femke van Dam Vormgeving: Eric Jan van Dorp Foto omslag: Rob Scheurwater Foto auteur: Marieke Zwartscholten
Uitgeverij Village een imprint van VanDorp Uitgevers Postbus 42 3956 ZR Leersum www.vandorp.net / info@vandorp.net CopyrightŠ2015 VanDorp Uitgevers CopyrightŠ2015 Thon Schreuders Niets uit deze uitgave mag worden vermenigvuldigd in welke vorm dan ook zonder de uitdrukkelijke en schriftelijke toestemming van de uitgever.
Inhoud
1. Julianahaven & Ambulance 2. ABD & Noodhulp 3. Recherche & Team Neurale Netwerken 4. Opname & Plaats delict 5. Vrachtauto & De weduwe 6. Nieuwe werkplek & Kennismaking 7. Mainframe & Zorgen 8. Saringas & Broer 9. Ben & Pau 10. AAMS & Meditatie 11. Dood & Vragen 12. Erfenis & Birckelmann 13. Manuscripten & Druk 14. Aangifte & Logeren 15. Sjeik & Inhoud 16. Dromen & Avondrood 17. Onderzoek & Schuldgevoel 18. Laptop & Postkantoor 19. Aandeelhoudersvergadering & Hangen 20. Rust & Proefopstelling 21. Recherchewerk & Cirkel 22. Heroïne & Prater 23. Investeren & Secretaresse 24. Problemen & Verdacht 25. Geweten & Investeren 26. Hilton & 黄色の僧 27. Vrij & Duurtest 28. Bezoek & Aandelen 29. Kopen & Inzicht 30. Verkocht & Rapportage 31. Hypothese & Databank 32. Geschiedenis & Macht 33. Telefoon & Topoverleg 34. Thuis & Gastvrij 35. Snuffelaar & Schiphol
9 11 13 15 17 19 21 23 26 31 35 38 42 45 48 52 55 59 61 64 66 70 73 78 82 86 90 92 94 97 100 103 105 108 112
36. Onderzoek & Kluwen 37. (On)macht & Personeelsselectie 38. Fake & Versterking 39. ‘Ollander & Proefdieren 40. Trottoirband & Gesjeik 41. Schelde & XXXL 42. Alfagolven & Veiligheid 43. App & Autist 44. Netwerk & President 45. Investeren & Antropoloog 46. Bouwfase & USA 47. Geduld & Explosie 48. Wateroverlast & Media 49. Beet & Droog 50. Emotie & Varen 51. Vlucht & Kruisraket 52. Ondeugend & Voorzichtigheid 53. Exporteren & Intomen? 54. Diplomatie & Begrip 55. Semtex & Menselijk 56. Belangstelling & Hoofdpijn 57. Porno & Halleluja 58. Wijsheid & Bescherming 59. Zelfvertrouwen & E=mc2I 60. Bilderbergconferentie & Schreuders
117 120 123 125 126 128 131 133 136 138 141 144 146 148 150 153 156 158 162 165 168 173 177 180 184
Gedrag in vier vlakken
180
61. Sauna & Zand 62. Gouden eieren & Strand 63. IJsje & AtheĂŻstische autist 64. Der Franz & Uitje 65. Voorbereidingen & Wandelen 66. Afgeluisterd & Plannen 67. Besluit & Bom 68. Actie & Eerlijk verdriet 69. Ontkoppelen & Sabbatical
213 218 221 225 228 231 238 241 244
Dank aan ieder die heeft bijgedragen aan het ontstaan van dit boek. De redactionele bijdragen van Pieter Breman, dichter in Dordt, en mijn dochter Femke van Dam zorgden voor een grote schoonmaakactie in het oorspronkelijke manuscript. Dank ook aan Eric Jan van Dorp, die het aandurfde deze uitzonderlijke mengeling van een avonturenroman en een filosofische doorkijk uit te geven. En ten slotte een speciaal woord van dank aan mijn lieve Ria die mij de tijd heeft laten nemen die nodig was. Thon Schreuders, Dordrecht, oktober 2015
1. Julianahaven & Ambulance
Een doorsnee vrachtwagen, zoals er eindeloos veel op de Nederlandse wegen rijden. Niet oud, niet nieuw. Geen tekst of firmanaam aan de buitenkant. Onopvallend is het juiste woord. En dat was ook de bedoeling. Uit het zicht geparkeerd aan de achterzijde van een groot keukenbedrijf langs de Mijlweg aan de waterkant van de Julianahaven. Pal naast een industriegebied gelegen aan de Dordtsche Kil, een rivier, die de westelijke begrenzing vormt van het Eiland van Dordrecht. Dordrecht is een kleine provinciestad twintig kilometer ten zuiden van Rotterdam, de grootste en belangrijkste in-, uit- en doorvoerhaven voor geheel West-Europa. Het is de nacht van maandag op dinsdag tegen twee uur als de laadklep aan de achterzijde van de vrachtwagen langzaam van verticaal naar horizontaal kantelt. Een van de twee vrijgekomen achterdeuren gaat open. Er schuift iets van binnen naar buiten, de laadklep op. Het is een helikopterdrone ter grootte van een fietswiel. Een zacht gezoem wordt hoorbaar. Op zes plaatsen verdeeld over de cirkel wentelen kleine propellers. Snel wint het apparaat hoogte. Aan de onderzijde hangen in het midden een kleine, maar sterke accu, verbindingsapparatuur, camera en nog wat zaken. De operateur is net zo onopvallend als de vrachtwagen. Onbestemde leeftijd, een gezicht dat je niet onthoudt of juist wel door dat dunne snorretje, dat doorloopt in een dun ringbaardje. Hij sluit de deur en buigt zich over zijn vluchtcontroller. Op een scherm is een gedetailleerde kaart zichtbaar van het havengebied met daarop een rode punt, die de positie van de drone aangeeft met hoogte, richting en snelheidsregistratie. Op het andere beeld is de opname zichtbaar die door de camera onder de drone wordt gemaakt. De bediening ziet er kinderlijk eenvoudig uit met een kleine joystick en nog wat knoppen. De drone steekt het water over en blijft even hangen in de beschutting van enkele grote opslagtanks en vervolgt daarna op vier meter hoogte zijn tocht boven het wateroppervlak van de Julianahaven in de richting van de kade waar een bedrijf een enorme hoeveelheid stalen buizen heeft opgeslagen. De operateur ziet hoe een manspersoon met een sporttas zich naar de waterkant begeeft. Kennelijk heeft de drone nu de aandacht van de man getrokken. Dit geeft de operateur de kans om in te zoomen om een goede identificatie mogelijk te maken. Positieve identificatie. De drone blijft op twee meter voor de persoon op ooghoogte hangen. Uit de luidspreker onder de drone klinkt: “One step forward, please.� Dat verzoek wordt uitgevoerd en vervolgens drukt de operateur op de rode knop van zijn bedieningsconsole. De operateur ziet de man vallen. Hij blijft doodstil op de grond liggen. De,
10
DE INHOUD VAN ALLES
in het donker hel lichtgevende, display van een mobiele telefoon, die de man kennelijk in zijn hand had gehouden, ligt naast hem als een baken in de nacht. De drone glijdt over de man heen. Een grijphaak sluit zich over het hengsel van de sporttas. De toonhoogte van het geluid van de propellers gaat aanzienlijk omhoog. De drone keert terug. Hij dropt de sporttas op de laadklep en landt er zelf zachtjes naast. Het geluid van de propellers verstilt. De man met het dunne ringbaardje opent de deur en trekt de drone en de sporttas naar binnen. De deur wordt gesloten en de laadklep komt weer in verticale stand. De sporttas wordt nauwkeurig geïnspecteerd op eventueel aanwezige volgapparatuur. Even later voegt de vrachtwagen zich onopgemerkt tussen de dag en nacht doorgaande stroom van vrachtvervoer op de A16 richting Breda. Via de intercom riep ze naar de chauffeur: “Klaas, zet de muziek maar aan, want we krijgen haast!” De patiënt in de ambulance hoorde niets van de sirene, die werd aangezet. De blauwe lampen waren ook niet zichtbaar voor zijn gesloten ogen. De verpleegkundige boog zich over de man die net gestopt was met ademhalen. Snel bracht ze een beademingstube in en kneep in de ballon waardoor 100% zuurstof de longen vulde. Ze keek op de monitor en zag een snelle maar regelmatige hartactie. Vreemd beeld. Net was hij nog wel bewusteloos, maar op een of andere wijze was de verlamming van zijn spieren nu ook uitgebreid naar de ademhaling. “Klaas, hoe lang nog?” “Nog drie minuten”, sprak de chauffeur terwijl hij zijn kar de grote verkeersader opstuurde. Nog vier kilometer naar het ziekenhuis. “Gelukkig niet zoveel drukte op dit moment van de dag”, dacht hij. Hij werkte graag samen met Edith. Ze was een betrouwbare efficiënte verpleegkundige, die, zoals ook nu, altijd kalm bleef. Eerder die novembernacht was het lang rustig geweest. Op de post hadden ze uitgebreid koffiegedronken en gegeten. Het was net twee uur geweest, toen er een melding kwam over een man, die bewusteloos op de kade lag. Politie was al ter plekke. Man, normaal postuur, misschien net iets langer dan gemiddeld, leeftijd midden veertig. Goed gekleed. Pak, jas, sjaal en Van Bommel schoenen. Geen tas, wel een portemonnee met pasjes. Identiteit was gemakkelijk vast te stellen: Karel van den Hoogendorp, vierenveertig jaar. Wel een pols en ademhaling, maar bewusteloos. Dus stabiel. Eerst toestemming van de trauma-arts uit de heli en dan maar snel inladen en meenemen. Wat doet zo’n man nou om twee uur ‘s nachts op slechts een meter afstand van die gevaarlijk steile kade van de Julianahaven in Dordrecht? Ziet er uit als een manager, beetje kalend, goed verzorgd. Maar nu bijna dood!
2. ABD & Noodhulp
Drie maanden eerder waren Karel van den Hoogendorp en een andere kandidaat de twee overgebleven personen voor een (inderdaad) managementfunctie bij een bedrijf dat zich bezighoudt met het doen van onderzoek en het ontdekken van toepassingen op het gebied van kunstmatige intelligentie. ABD: Artificial Brain Development. Een bedrijf met tweehonderdzestig medewerkers, dat zich beweegt op de raakvlakken tussen techniek, automatisering, hersenwetenschap, toekomst en de nieuwste ontwikkelingen en toepassingen voor geneeskunde en bedrijfsleven. Karel was het geworden. Met zijn goede contactuele eigenschappen had hij tijdens de gespreksronden met verschillende delegaties uit het bedrijf en de leden van de onderzoeksgroep neurale netwerken, het pleit gewonnen. Het zware assessment en een diepgaand veiligheidsprotocol was hij glansrijk doorgekomen. Zijn onderzoekservaring en specifieke vakgebied maakten hem geknipt voor zijn rol in het team. Zijn verbindende kwaliteiten zouden primair gebruikt worden om het team zelfsturend te laten worden. Zijn managementervaring, opgedaan in vorige functies, zou van deze groep individualisten weer een goed samenwerkende organisatie moeten maken. Niet zo lang geleden was de groep namelijk plotseling zijn grote roerganger verloren. Dat had nogal wat commotie gegeven. Het was overigens wel tijd geweest. Karel was al meer dan een jaar aan het solliciteren. Zijn vorige werkgever werd genoemd als betrokken partij bij toelevering van stoffen die konden worden toegepast voor chemische oorlogsvoering. Midden-Oosten! Hals over kop had Karel zelf zijn baan opgezegd. Daar wilde hij als biochemicus niet mee worden geassocieerd. Maar het kwaad was al geschied. Negatief nieuws gaat altijd snel en de vijver waarin hij aan het vissen was naar een volgende baan was niet zo groot. Men kende hem en men kende zijn goede kwaliteiten en capaciteiten, maar men wilde niet het eigen bedrijfsimago besmetten met zijn (mogelijke) verleden. Bij slechts drie van de vierendertig sollicitaties werd hij uitgenodigd. In twee gevallen werd het inderdaad niks. Het min of meer verplichte of eigenlijk zelf verkozen sabbatical had als positief effect dat hij wat grote reizen kon maken. Bij ABD was de sollicitatie uiteindelijk wel tot een positief eind gekomen. Hè, hè, eindelijk weer een baan en nog een goede ook! De eerste melding, dat er iets aan de hand was, kwam binnen bij de meldkamer van de regio Zuid-Holland Zuid. De aandacht van de
12
DE INHOUD VAN ALLES
dienstdoende beambte werd getrokken door een rood aan- en uitflitsend emailbericht dat bovenaan het scherm was opgedoken. Zij klikte het aan en het woord URGENT spatte in grote rode kapitalen over de monitor. Zij opende de bijlage en kwam in een scherm van Google Maps. Meteen klikte ze door op het tekstballonnetje met ‘HELP’. Vanuit de ruimte zoomde het scherm in op Europa, Nederland, Eiland van Dordrecht en bleef hangen vijftig meter boven het water van de Julianahaven. Het tekstballonnetje met ‘HELP’ stond twee meter uit de waterlijn van deze Dordtse haven. Wat er uit zag als een handige app voor noodgevallen bleek dus in werkelijkheid te bestaan. Die app wilde ze zelf ook wel hebben. Morgen toch een vrije dag. Eens even goed zoeken in de appstore. Snel informeerde ze een surveillancewagen, die op dat moment op de Dokweg reed. Na twee minuten waren de collega’s bij het toegangshek van een bedrijf dat enorme hoeveelheden grote buizen op de kade had opgeslagen. De agenten sprongen uit de auto en renden de laatste honderd meter naar de waterkant. Daar troffen ze een bewusteloze man met naast hem zijn mobiele telefoon. Opschalen naar groot alarm. Dit stinkt! Meldkamer inlichten, recherche en ambulance. De traumaheli in Rotterdam wilde net dalen op het dak van het UMC Erasmus, maar mocht de landingsprocedure onderbreken en spoedde zich naar het zuiden. De trauma-arts annex navigator opende de detailkaarten van het Dordtse zeehavengebied op zijn monitor. Tien minuten later zette de piloot het toestel neer op dertig meter afstand van de plek waar hij de politieagenten aan de kade gezien had en sprong de trauma-arts met uitrusting op zijn rug uit de heli. Direct daarna kwam de ambulance aangereden. Enige vertraging opgelopen bij het toegangshek. De chauffeur van de ambulance had voor dat soort problemen een handig breekijzer en schepte er ook genoegen in dat te gebruiken.
3. Recherche & Team Neurale Netwerken
Van Haren was de dienstdoend rechercheur die werd opgeroepen. “Het stinkt”, hadden zijn collega’s uit het havengebied laten weten en dat was meer dan genoeg om hem goed wakker te maken. Van Haren was met zijn drieënzestig jaar een oude rot in het vak. Nog twee jaar, dan mocht hij afscheid nemen van het recherchevak en zou hij ongetwijfeld in een diep donker gat vallen. Zijn werk was hem alles. Vrouw, kinderen en kleinkinderen waren in vergelijking tot zijn werk altijd de tweede keuze geweest. Vreemde zaak overigens! Alleen al de manier waarop die melding binnenkwam. Van zo’n app had hij nog nooit gehoord. Wel handig! “Laat het plaatsdelict-team komen”, had hij al op voorhand tegen de meldkamer gezegd. Een volledige ploeg van de forensische opsporingsdienst was nu onderweg in een busje. Ook het hondenteam mocht komen om eens op het terrein rond te neuzen. Van Haren had een zwak voor honden. De onderzoeksgroep neurale netwerken van ABD was drie jaar geleden in het leven geroepen. De aanleiding hiervoor was verpakt in een slogan van de directie: ‘We make Artificial Intelligence’. Wij maken kunstmatige intelligentie. Er waren zeer ruime fondsen voor beschikbaar. Belangrijke beleggers hadden zich als belanghebbenden achter het bedrijf geschaard. Het neusje van de zalm, de frontlinie van de wetenschap werd internationaal gerekruteerd en weggekocht bij universiteiten en concurrenten. Meerdere onderzoeksgroepen waren met verschillende projecten bezig. Zes personen vormden het team Neurale Netwerken. Een bijzondere samenwerking van hersenonderzoekers, een antropoloog en computerdeskundigen. Om kort te gaan was het eerst gedefinieerde doel: het ontwikkelen van een interface tussen de computer en de menselijke hersenen zonder gebruik van tastbare zaken als toetsenbord, touchscreen, voice commands of wat dan ook. De computer moest de gedachten van de mens kunnen omzetten in opdrachten en de resultaten moesten zonder tussenkomst van wat dan ook direct bij de betrokken mens zichtbaar, voelbaar en beleefbaar worden binnen het eigen individuele brein. Tegelijkertijd was een subgroep bezig om een computer te ontwikkelen, die op basis van neurale netwerken in staat zou zijn om de gehele inhoud van een menselijk brein in zich op te nemen en actief zelfstandig te laten reageren op en met zijn omgeving. De toepassingen zouden oneindig zijn en de winstmogelijkheden gigantisch!
14
DE INHOUD VAN ALLES
Het eerste jaar ging volledig verloren aan vruchteloze pogingen om op basis van bestaande kennis uit nanotechniek en kwantummechanica een doorbraak te bereiken. De leider van het onderzoeksteam had, hoe wonderbaarlijk kan het toeval zijn, met de algemeen directeur van ABD dezelfde klassen van de middelbare school gedeeld en zelfs samen twee klassen overgeslagen. Beiden hadden het een heel eind geschopt. Jan van Schouten de Vries had niet alleen een dubbele achternaam, maar grossierde ook in academische titels. Professor doctor meester ingenieur Jan Willem Maria van Schouten de Vries. Een gelauwerd wetenschapper. In hoog aanzien in de wetenschappelijk wereld. Diverse eredoctoraten waren hem al toegevallen en hij was een gevierd spreker op tal van congressen. Op 16 mei van dit jaar stapte hij thuis uit de auto. Hij deed nog drie stappen in de richting van de voordeur en viel vervolgens hartstikke dood. De buurman zag het gebeuren en belde 112. Uit een restaurant schuin aan de overkant kwam iemand aanrennen met een defibrillator. Maar Van Schouten de Vries was dood en bleef dood en bleek bij aankomst in het ziekenhuis officieel dood te kunnen worden verklaard. Autopsie gaf geen verwijzingen naar een oorzaak. Het geheel ging de boeken in als een plotselinge hartstilstand. Iedereen bij ABD was er kapot van. Zonder de leiding van Jan van Schouten zouden de doelstellingen van ABD niet worden gehaald. Zoals altijd heeft ieder nadeel ook zijn voordeel. Het functioneren van het team werd onder de loep genomen. Schouten had er, bleek achteraf, te zwaar bovenop gezeten. Creativiteit vraagt om ruimte en openheid. Onder zijn leiding was er teveel druk uitgeoefend. Besloten werd geen eenmansleiding meer boven het team te zetten. Een nieuw teamlid zou worden gezocht met het doel er een zelfsturend geheel van te maken.