FAMILIE JANSEN GOES NEW YORK
INGEBORG VAN ‘T PAD BOSCH
FAMILIE JANSEN
goes
NEW YORK
UITGEVERIJ GRENZENLOOS
Familie Jansen goes New York Ingeborg van 't Pad-Bosch isbn 9789461851741 (paperback) Ook verkrijgbaar als ebook 1e druk november 2016 Vormgeving: Eric Jan van Dorp Uitgeverij Grenzenloos een imprint van VanDorp Uitgevers Postbus 42 3956 ZR Leersum www.vandorp.net / info@vandorp.net CopyrightŠ2016 VanDorp Uitgevers CopyrightŠ2015 Ingeborg van 't Pad-Bosch Niets uit deze uitgave mag worden vermenigvuldigd in welke vorm dan ook zonder de uitdrukkelijke en schriftelijke toestemming van de uitgever.
Voorwoord
Het is er van gekomen. Family Jansen goes New York, een verhalenbundel met meer dan zes jaar wel en wee in New York en de Verenigde Staten. Ik begon met schrijven om iedereen in Nederland te laten weten hoe het met ons ging, om mooie herinneringen te bewaren en om later gewoon eens terug te kunnen kijken hoe het ook al weer was in dat vreemde land en die vreemde cultuur. Al is dat vreemde Amerika inmiddels voor mijn mannen helemaal gewoon geworden. Misschien zelfs wel gewoner dan Nederland. Mijn schrijfsels groeiden uit tot een veelgelezen blog, vol met Amerikaanse weetjes, opvoedingsperikelen, familieverhalen en emigratielol en -verdriet. Ter lering en vermaak voor iedereen die het gewoon leuk vindt om te lezen, maar zeker ook voor diegenen die een soortgelijk avontuur gaan beginnen of al begonnen zijn. En wat ben ik trots. Niet eens zo zeer op mezelf maar met name op mijn mannen. Want ik had al die verhalen nooit kunnen schrijven zonder mijn drie prachtjongens die inmiddels allemaal groter zijn dan ik en zonder mijn echtgenoot die altijd al een stukje groter was. We hebben zo veel meegemaakt, zo veel gezien en zo veel geleerd. Het heeft ons verrijkt en ontwikkeld en zal ons nooit meer loslaten. Mijn inspiratiebronnen en ik zijn samen aan dit avontuur begonnen, de tijd is voorbij gevlogen. We zullen het ‘gek’ genoeg niet eens samen eindigen want eentje vliegt volgend jaar al uit. Wordt het Europa of toch de Verenigde Staten? En een voor een zullen ze de komende jaren alledrie aan hun eigen avontuur beginnen. De basis, een groot deel van hun jeugd in de Verenigde Staten staat in ieder geval opgetekend zodat we het nooit meer kunnen vergeten. Bedankt mannen! Dat we dit avontuur samen hebben mogen meemaken en vooral dat ik het van jullie allemaal heb op mogen schrijven. Liefs, Ingeborg
IF YOU CAN MAKE IT THERE, YOU CAN MAKE IT EVERYWHERE
Juli 2010 Gisteren ben ik achteruit over mijn tas met laptop gereden. Ik dacht nog dat ik hem in de achterbak had gezet naast het konijn in het konijnenhok. Het konijn gingen we namelijk brengen naar een vriendje die er op gaat passen zolang we weg zijn. De jongste en middelste moesten een beetje huilen. En waarschijnlijk doen we dat straks op Schiphol allemaal. Afscheid nemen doet altijd een klein beetje pijn. Maar goed, mijn laptop lag dus in duizend gruzelementen. Ik moest nog honderd formulieren online invullen voordat de verhuiswagen zou komen, omdat je werkelijk alles dat je overzees meeneemt moet registeren bij de douane. Ik moest de e-mails van het verhuisbedrijf, van onze Amerikaanse makelaar en van de nieuwe scholen ook nog allemaal beantwoorden. En ik had bovendien mijn werk nog niet af. Anderhalve maand geleden was ik nog volop in bedrijf en vorige week heb ik de laatste gesprekken gevoerd. Ik heb dus maar meteen een nieuwe laptop gekocht. Die rapportages moet ik dan maar in het vliegtuig schrijven want de koffers zijn gepakt en de verhuiswagen is zojuist vertrokken. We gaan. Ik kijk nog even rond in ons lege huis. Het huis waar onze kinderen klein waren. Het huis waar we makkelijke en moeilijke tijden kenden. Het huis waarvan de deur altijd open stond en waar de hele buurt kon komen spelen, eten en drinken. Het staat in een straat waar de jongens vrij uit konden spelen, lopen en fietsen. Een straat in een dorp waarin ze perfect weten waar ze ijsjes kunnen halen, hoe het strand eruit ziet en waar hun vriendjes wonen. Een dorp in een land, waar het veilig en vertrouwd is, waar al onze vrienden en familie leven, waar ik ben geboren en getogen. We hebben zin in avontuur, denken we. Een nieuwe plek, een nieuw land, een heel nieuw continent. Voor hoe lang? We hebben geen idee. Het huis waar we gaan wonen, hebben we nog nooit gezien. Het is een groot
7
huis in Suburbia, waar de krant iedere ochtend op de grasmat valt, waar de huizen veranda’s hebben en de sproeiers vrolijk de perfecte gazons bewateren. Tenminste, dat heb ik op de foto’s gezien. Maar eerst gaan we even tijdelijk wonen in New York City, in een appartement op de 40e verdieping om de hoek bij The Empire State Building. Met een doorman die ons de weg zal wijzen. We moeten de jongens natuurlijk eerst de wolkenkrabbers, gele taxi’s en Lady Liberty laten zien. En China Town en Little Italy. The Brooklyn bridge, Time Square en Broadway. Ze zijn super opgewonden. Ik ook. New York, here we come! Al vind ik het wel erg spannend allemaal. Ik ben blij dat ik even stop met werken, maar wat ga ik daar doen? Ga ik iedereen hier missen? Gaan we heimwee krijgen? Hoe zijn de scholen daar? Zullen de jongens snel nieuwe vriendjes maken? Ik bedoel, dat wij het nou leuk vinden om te verkassen en het een avontuur voor ons gezin vinden, betekent niet dat zij het er gaan redden. Afgezien van die korte kindercursus met boekjes als ‘Ed, the Sheep’ en ‘Little dog, Biscuit’, spreken ze geen woord Engels en hebben ze Amerika nog nooit van dichtbij gezien. Ze weten, met uitzondering van de oudste, nauwelijks waar het ligt. We hebben het op de wereldkaart laten zien en de foto’s van het nieuwe huis zijn hun ook niet onbekend. Ze weten dat papa daar gaat werken en dat ze niet meer naar de naschoolse opvang hoeven. De jongste heeft zelf een vlaggetje gemaakt om dat laatste te vieren, met sterren en strepen. Hij zwaait er al mee sinds we vanochtend zijn opgestaan. If you can make it there, you can make it anywhere, lijkt hij te willen zeggen. Adieu, mooi Holland! We gaan. De limousine staat over 10 uur klaar op JFK airport.
IN EEN BUBBEL
Augustus 2010 Eindelijk sta ik, na dagen isolement en veel stilte en eenzaamheid, weer in contact met de buitenwereld. Wat is het lastig om niet te kunnen mailen, bellen of het nieuws te kunnen volgen. Het is alsof je in een lege bubbel zit. Maar met veel draden en kabels is het vandaag toch gelukt. Ik ben in de lucht. De arme kabelmonteur had hele andere gedachten voor zijn woensdagmiddag maar ik heb hem gesmeekt, verleid met drankjes en hapjes en bijna letterlijk aan zijn enkels gehangen om de boel zo goed mogelijk in werking te zetten. Weet je dat je hier in de elektriciteitpalen moet klimmen om een signaal te krijgen? Dat had ik niet verwacht in het land van de onbegrensde mogelijkheden. Morgen blijk ik nog een router aan te moeten schaffen om wireless te kunnen internetten en normaal te kunnen telefoneren zonder vijf meter kabel achter me aan te slepen. Vanochtend over de snelweg naar IKEA gereden in onze nieuwe Amerikaan met allerlei snufjes. Een belevenis op zich omdat de trucks hier zo groot en lang zijn dat ik compleet het overzicht verlies als ik moet invoegen. Bovendien drukte ik per ongeluk op een of ander knopje en kregen we een mevrouw aan de lijn van OnStar, een ‘live navigator’. “How can I help you today, which address are you traveling to? Directions are now being send to your vehicle. Have a wonderful day”. En zo rol ik van de ene nieuwe ervaring in de andere. Die zijn niet altijd plezierig. Zo blijk je hier werkelijk overal een formulier voor nodig te hebben in dit paradijs voor paarse krokodillen. Zelfs voor een abonnement op het zwembad moet je je hele hebben en houden op tafel leggen, maar dat kan alleen op maandag- en woensdagmiddag tussen twee en vier. En vandaag was het donderdag. The Walmart was ook een belevenis. Met een lopende band voor je winkelkar en, jawel, weer een apart Walmart-pasje om af te kunnen rekenen.
9
De jongens en ik maken het wonder boven wonder goed, ondanks al deze tijdrovende bezigheden. De oudste heeft al honderd keer de route naar zijn Middle School uit zijn hoofd geleerd. Hij kan hem nu echt met zijn ogen dicht fietsen. De tweede heeft een basketball outfit gekregen en ziet er uit als een All American Guy. De jongste heeft vrienden gemaakt met de buurjongen en probeert al de hele dag een baseball te raken. Hij heeft bovendien een alom verplichte fietshelm gekregen die hij niet meer af wil zetten. Echtgenoot is ook in z’n noopjes want hij werkt boven de coolste plek in New York, Chelsea Market. Onze spullen komen als het goed is volgende week, het is nu nog wat kamperen, maar dan zijn we zo goed als gesetteld. Wel is het hier bloedheet. Op sommige dagen is het niet te doen en draait de airco overuren. Op straat zie je niemand. Ze zullen denk ik allemaal binnen in de koele lucht zitten. Mijn enige hoop op contact met de buitenwereld is mijn zojuist aangesloten internet en e-mail. Over isolement gesproken.
10
DE VLAG KAN UIT
September 2010 Over een week gaan eindelijk de scholen beginnen en bij mij kan dus de vlag uit want wat duurt die zomer hier allejezus lang! Twaalf weken zomervakantie. Wie verzint zoiets? Ik ben ondertussen wel toe aan een ritje Manhattan, een momentje voor mezelf. De jongens willen graag naar school en zijn erg nieuwsgierig naar hun nieuwe omgeving en potentiele vriendjes en vriendinnetjes. We hebben dan ook alle schoolspullen al ruim op tijd in huis en zijn hiermee klaar voor de start. 20 marbled cahiers, 6 kleuren plastic insteek hoezen voor ieder, 12 dikke lijmstiften per persoon (heb echt het idee dat ze ze eten bij de lunch of zo), 24 potloden in grijs maar ook in kleur, waskrijtjes, dikke en dunne stiften, lockermagneten, 6 pakken post-its, 3 pakken kopieerpapier... en de lijst gaat maar door. Ik had een kruiwagen nodig om alles te kunnen vervoeren. Ik vroeg me bovendien af of ik de enige gekke buitenlander ben die de hele school van een voorraad voorzie. Ik ben nog aan het uitvogelen hoe het hier zit met lunchen op school. Ieder kind krijgt een soort eigen creditcard waarop besteld kan worden. Ik denk direct terug aan een ouderwets Nederlands lunchtrommeltje wanneer ik al die ongezonde pizza slices en hamburgers op het menu zie. Dat valt sowieso wel op hier. Dunne ouders maar hele dikke kinderen. Enfin we zien het wel. Na vorige week drie keer bij onze nieuwe huisarts te zijn geweest en zelfgebakken muffins bij de dame van de administratie te hebben gebracht (dat brengt je eindelijk in het systeem...), gaan we vanmiddag extra prikken halen en onze medische dossiers inleveren. Dan is de boel eindelijk rond. Bij de dokter was het overigens ook weer een hele belevenis. Die houdt hier praktijk in een soort houten huisje met stapels papieren dossiers en roept met zijn donkerste stem vanuit zijn dokterskamer voortdurend zijn assistente binnen: LUCY!! Are you on the phone? Bring in the dossiers. LUCY!!! Can you ring the Hispanic guy who is missing his left foot..? 11
Lucy glimlacht onschuldig. Mijn oudste heeft nu al een parodie ingestudeerd over de hele gang van zaken in de dokterspraktijk. Gisteravond hebben we op het strand bij opkomende maan (dat is weer eens iets anders dan een ondergaande zon) een groot vuurwerk bekeken. Het leven is hier wel relaxed en gemak is echt een onderdeel van de Amerikaanse maatschappij. Drive-Thru pin, Drive-Tru pharmacy, DriveTru flowershop, Drive-Tru Starbucks, voor je het weet kom je de auto niet meer uit. Het is heerlijk om met ons gezin van alles te ontdekken, nieuwe dingen te zien en alle tijd en rust te hebben voor gesprekken en spelletjes. En inmiddels hebben we hier een hoop Nederlanders ontmoet en laven we ons aan BBQ’s en cocktailparty’s. Maar, eerlijk is eerlijk, ik mis wel enorm het contact met mijn familie en vriendinnen. Even gemakkelijk bijkletsen, grappen maken, lachen, je ergernissen of al het andere wat je bezig houdt, bespreken. Dat gaat hier minder gemakkelijk en ik merk dat ik me hierdoor soms wel wat eenzaam voel. Maar goed, dat ebt dan ook vlot weer weg als ik even met iemand skyp, mail of bel.
12
BACK TO SCHOOL
Oktober 2010 De scholen zijn gestart en de jongens zijn nu na twee weken enigszins op hun plek. Iedereen heeft zijn eerste playdate gehad en ze weten inmiddels hun weg te vinden. Ook wij hebben daar aan moeten geloven en zijn naar drie zogeheten ‘back to school nights’ getogen. Plattegrond en lesrooster in de handen, maar zie vervolgens maar eens van de rechter naar de linkervleugel of van zuid naar oost te komen onder het geruststellende lawaai van een zoemer die je uit de vele High School films kent. Ik voel me beland in The Breakfast club. Gelukkig kregen we veel respons op onze eerste zoon: ‘O, you’re the parents….Your son is hilarious, says this funny things with a straight face...... uhhhh. Everybody wants to sit next to him’. Pffff. Ouders weer gerust gesteld. Bovendien kwam hij laatst thuis met rode wangen want hij hoorde zonder te luisteren een meisje tegen haar vriendinnetje fluisteren: ‘He and I are made for each other’. Ouders nog meer gerustgesteld. Middelste zoon is gestart met Americain football en heeft zowaar de centre positie bemachtigd. Met zwart krijt onder en een woeste blik in zijn ogen beukt hij het veld over. Enige ijdelheid is hem niet vreemd en hij loopt dan ook voortdurend in zijn geel met groene uniform rond. Hij heeft zijn vriend Jeronimo stroopwafels leren eten en zeggen. Ook de jongste doet een Nederlandse duit in het zakje en speelt soccer in het team van Mario’s Brickoven Pizza. Ja,ja hij heeft een sponsor en een enthousiaste coach. Overal waar hij rent vallen kleine jongetjes neer en maakt hij faam door zijn excellente positiespel en de buitengewone doelpunten die hij laat zien. Een vader noemde het zelfs shocking hoe ‘the Dutch boy’ speelde in vergelijking met zijn teamgenootjes. Ouders trots. De jongste heeft overigens wel de meeste moeite met de taal, alhoewel dat ook wel grappige situaties oplevert. Zo kwam hij laatst
13
thuis met het verhaal dat hij heel lang op een rock had moeten zitten. Na wat doorvragen over zijn gedrag en wat bezorgde blikken over en weer, kwamen we erachter dat hij op een kleed (‘rug’) had moeten luisteren naar een voorleesverhaal van de juf. Zo doen ze dat hier. Toch wat anders. Vandaag is hij voor het eerst gaan spelen bij zijn vriend. Echt knap omdat hij nog niet echt veel kan verstaan en vertellen, maar hij heeft het weer gered. Echt een huishouden voor hem trouwens, want vader vond blijkbaar alles goed. Er waren acht jongetjes aan het spelen in een huis wat nog ‘under construction’ is, zullen we maar zeggen. De jongens gooiden een ruitje in (ik hoop per ongeluk), hebben alle kip voor het diner opgegeten, compleet met zakken chips erbij, maar vader bleef lachen en ‘it’s ok’ roepen. Jongste had de tijd van zijn leven natuurlijk. Eergisteren onze eerste doggie birthday bij de buren meegemaakt. Jawel, de hond werd drie en dat moest gevierd worden. Dat konden we natuurlijk niet aan ons voorbij laten gaan, al was het maar om het feit dat je alle eerste ervaringen nooit moet laten liggen. Zo ook een eerste ervaring die ik had na de drukke eerste dag. Ik besloot om samen met mijn moeder (die er ook was), om een Chinese spapedicure te nemen. Opgewekt stapten we binnen en vlijden ons neer op twee van de massagestoelen. Twee Chinese dametjes (alhoewel, die van mijn moeder was meer een dame) keken ons aan en mijn moeder werd gevraagd of ze ook een gezichtsbehandeling wilde. Dat wilde ze wel en ze werd meegenomen naar een aangrenzende ruimte. Ik begon me, met m’n voetjes in het lauwe water en de massagestoel aan, al aardig te ontspannen toen ze plotseling met een rood gezicht en opgetrokken wenkbrauwen weer binnen kwam en naast me ging zitten. Ze keek me aan en schoot in de lach: ‘ha ha, dit heb ik nog nooit meegemaakt, mijn hele gezicht werd in de wax gezet en is totaal onthaard. Die vrouw noemde me ‘a very hairy lady...’ Precies op dat momtent kwam de persoon in kwestie naar ons toe, en vroeg aan mijn moeder: “Is that your sister?” Dat deed wat met mijn zelfbeeld, zal ik je zeggen. Enfin, de behandeling ging verder prima tot mijn Chinese mevrouw
14
vroeg: “Zal ik uw bovenlip ook even harsen?� Bovenlip? Ja, doe maar. Maar voor dat ik het wist kreeg ik twee grote waxlappen op mijn gezicht en hoppatee, alles glad. Ik vroeg mijn moeder of ze me niet jaren eerder had kunnen vertellen dat ik blijkbaar al heel mijn leven als Paulus de boskabouter in het openbaar verschijn. Gillend van de lach, maar met minder zelfvertrouwen, liepen we de deur uit. Nu lach ik wat minder hard want mijn hele kin en kaaklijn zitten onder de rode vlekken. Ik houd me maar vast aan de gedachte dat het goed komt en omdat ik hier veel aan yoga doe en mij zo bekwaam in het loslaten van aardse zaken, zal mijn zelfbeeld ook wel weer groeien...
15
INDIAN SUMMER
Inmiddels heeft Indian Summer hier intrede gedaan en zijn de bossen zich in de meest prachtige kleuren aan het hullen. Vorige week zijn we samen naar Connecticut gereden om daar naar de top van een berg te hiken. Een prachtig uitzicht was onze beloning. Wat is dit een mooi seizoen hier in New York. Alle bomen staan in brand en worden daarom heel toepasselijk ‘Burning Bushes’ genoemd. Echtgenoot en ik konden alleen nog maar ‘Oh...’ en ‘Ah...’ zeggen. Ook het weer is nog erg mooi en het blijft steeds zonnig en zo’n 20 graden. Zo hadden we het weekend daarvoor echt mazzel. Onze real estate agent bleek een huis in The Hamptons op Long Island te hebben en dat was het bewuste weekend leeg, dus, heel logisch, belde ze ons! Hoe aardig en gastvrij. Ik heb de sleutel opgehaald en foto’s bekeken. Het zag er heel goed uit met heerlijke bedden, grote keuken, zwembad en strandpas. Ik had er zin in. Met name in het zwemmen, boekje lezen, op het strand wandelen, goeie gesprekken. Intussen had ik de jongens ook lekker gemaakt, wat nogal wat overredingskracht kostte omdat we de sportwedstrijden af moesten zeggen. Maar het zwembad deed het hen. En toen ging de telefoon. De real estate agent had besloten toch naar de Hamptons te gaan en of we wilden verkassen naar een ander huis. Nou mag je een gegeven paard niet in de bek kijken en zijn we nog in het stadium van voorzichtig kennis maken en ook dit was in de Hamptons. Vol goede moed stapte ik in de auto en trotseerde ik de snelwegen rond New York City naar Long Island. Aangekomen op het adres waar ik de sleutel op moest halen, kwam ik met mijn drie jongens in een huis vol met Amerikaanse stellen, zo ongeveer in hun 50ste levensjaar, al een drankje op en vrij luidruchtig. Maar het zag er gezellig uit dus we besloten even te blijven. Eenmaal aan de praat hebben we de gasten nog even ondervraagd op hun geografische kennis van Europese landen, wat hilarisch was want ze hebben echt geen idee waar ze het over hebben. Zo is Nederland eigenlijk Denemarken en Marokko ligt zeker in Europa en was vorig
16
jaar toegetreden zijn tot de Europese Unie. Het feest eindigde met vier aangeschoten stevige mannen die met 80er jaren songs meezongen en mijmerden over vervlogen collegejaren. Ik was echter wel heel erg onder de indruk van alle openheid, gastvrijheid en aandacht die we kregen. Wat dat betreft kan ik nog veel van ze leren. Ik heb toch het idee dat Nederlanders wat stugger omgaan met nieuwkomers. De dag daarna hebben we heerlijk gezwommen in de meest hoge golven, over een door God en alleman verlaten strand gewandeld en genoten van de najaarszon. Zondag sloeg het weer om en zijn we naar Montauk, het uiterste puntje van Long Island, gereden. Prachtig rotsachtig, zoals de Engelse kust, met heel veel wind en opspattend water. Eigenlijk zijn alle weekenden tot nu toe korte vakanties en genieten we, waarschijnlijk voor een deel door gebrek aan andere sociale contacten, van ons gezinnetje. Maar ik heb sinds kort ook een nieuwe beste vriendin, zij en ik zitten samen in hetzelfde schuitje. Ook in juli verhuisd naar New York, ook haar baan aan de wilgen gehangen en ook kids in dezelfde leeftijd. We zijn dus aardig op elkaar aangesloten en dat is lekker koffiedrinken op Manhattan wanneer we iedereen op school hebben afgezet! Naast koffie drinken en een beetje shoppen tracht ik ook wat dagelijkse structuur te krijgen in de vorm van Yoga- en tekenles. Ook ben ik me aan het bekwamen in rust, spiritualiteit en ademhaling. Mijn god, wat is dat moeilijk. Ik ben er gewoon niet zo goed in en bevind me steeds in een andere ‘state of mind’ dan de rest van mijn klasgenoten. Als zij hun ogen dicht hebben, heb ik ze open. Als zij perspectief en diepte zien in een stilleven, zie ik gewoon een omgevallen peer en als zij diep ademhalen, ben ik nog bezig met wat oppervlakkig zuchtend gestuntel... Hoe sommige vrouwen zichzelf hier dubbelvouwen, is echt ongekend en laatst ging de yogi teacher ook nog eens op de rug van zo’n dubbelgevouwen mevrouw zitten. Ook bij het napraten, kom ik niet helemaal mee en blijkt mijn nuchtere, stoere levenshouding me nogal in de weg te zitten bij het ‘levelen’ en het bereiken van mijn eigen Nirwana.
17
De jongens zitten nog steeds lekker in hun vel, hoewel we nu een huilende jongste op de bank hebben zitten omdat hij met de Emilio’s Pizza’s verloren heeft van de Mercurius Pasta’s. Heel vervelend, ondanks alle mooie acties en kopballen die hij in petto had. Hij is gelukkig wel weer opgekrabbeld na een wat moeilijke week waarin hij zich nogal eenzaam voelde. De taalbarriere speelt hem een beetje parten en hij vond het lastig om vriendjes te maken. Ik ben uiteindelijk maar in de telefoon geklommen en heb wat speelafspraken voor hem gemaakt. Nu is alles weer koek en ei. Wel moet hij nog ‘The Pledge’ uit zijn hoofd leren. Hij vindt het een stom gedicht maar dat kan ik zijn Amerikaanse juf natuurlijk nooooooit vertellen. De middelste doet het erg goed. Hij heeft vriendjes, speelt de sterren van de hemel bij football en komt heel goed mee op school. Bovendien speelt hij nu viool! Ik vind het de ultieme ‘babetrap’, een vioolspelende centre football player. Hij ook, geloof ik, maar zijn motieven zullen we pas veel later weten. Ik moest wel even bij de juf op het matje komen omdat hij een meisje geduwd had in de gang die vervolgens een bult op haar hoofd had. Tsja, dat kan natuurlijk niet en we moesten beiden het verhaal van de juf over verantwoordelijkheid en keuzes aanhoren. Zoonlief zat zenuwachtig aan zijn tas te plukken en ik bleef maar ja-knikken omdat ik de discussie over het waarom van de actie liever thuis met hem zelf wilde voeren. Na tien minuten werden we gelukkig losgelaten. Ook de oudste gaat als een speer. Hij maakt een intens gelukkige indruk en is druk met zijn jazz band en pubergedachten. Gelukkig krijgt ook hij aandacht van de meisjes en begint hij het spel van ‘playing hard to get’ aardig onder de knie te krijgen. Hij blijft volhouden dat hij een vriendin in Nederland heeft, ondanks verwoede pogingen van zijn vader hem te overtuigen van het feit dat hij nog wat jong is om zich te binden. Volgende week gaat hij auditie doen voor de schoolmusical. Wat ik na amper drie maanden Engels nogal stoer vind. Maar eerst hebben we nog Halloween! Ongelooflijk wat mensen er hier van maken. Sommige voortuinen zijn inmiddels veranderd in begraafplaatsen, compleet met lijken en grafstenen. Her en der zie je met bloed besmeurde afgehakte handen en voeten uit de grond steken,
18
loopt er bloed langs de ramen en staan levensgrote dracula’s en zombies je te verwelkomen bij de voordeur. Dat wilden de jongens natuurlijk ook. Gelukkig is er Partycity, een shoppingmall uitsluitend ingericht op feesten en partijen. Je ziet dingen waarvan je niet eens wist dat ze te koop waren. Als je zou willen heb je in een handomdraai een professioneel spookhuis. Rokende kookpotten, mechanische lijkkisten (inclusief pratende mummies) vliegende heksen, rammelende grafkettingen, of levensgrote vleermuizen en ratten..., ik kan nog wel even doorgaan. Wij hebben dus ook maar een skelet op het verandabankje gezet en een lijk in de tuin gelegd.
19