VERY IMPORTANT PUBER TIJD VOOR NIEUWE VRIENDEN
Very Important Puber Tijd voor nieuwe vrienden Merlien Welzijn Spannend jeugdboek vanaf 12 jaar ISBN 9789461850263 ISBN 9789461850294 ebook 2e druk april 2013 Vormgeving: Marleen Rikkengaa, Eric Jan van Dorp Coverillustratie: Emma Wilson Redactie: Marleen Rikkengaa Uitgeverij Village is een imprint van Uitgeverij VanDorp Educatief Postbus 42 3956 ZR LEERSUM Tel. 0343 469972 info@vandorp.net / www.vandorp.net Copyright©2012 Uitgeverij Village (deze uitgave) Copyright©2012 Merlien Welzijn Niets uit deze uitgave mag worden vermenigvuldigd in welke vorm dan ook zonder uitdrukkelijke en schriftelijke toestemming van de uitgever.
Merlien Welzijn
VERY IMPORTANT PUBER
TIJD VOOR NIEUWE VRIENDEN
UITGEVERIJ VILLAGE
Very Important Puber
4
Tijd voor nieuwe vrienden
INHOUDSOPGAVE Robert en Anna
7
Hugo
25
De mysterieuze man
41
De battle met Terence
63
Een bericht van Victor
91
Een misselijke grap
125
Op bezoek bij Nick
153
5
Very Important Puber
6
Tijd voor nieuwe vrienden
ROBERT EN ANNA Robert was nog maar net een week in zijn nieuwe straat komen wonen. Hij vond het maar saai en miste zijn vrienden. Zijn moeder probeerde hem telkens gerust te stellen. “Je maakt vanzelf weer nieuwe vrienden”, zei ze dan. Soms haatte hij haar. Waarom had ze het met zijn vader verpest. Ze kon ook zo’n heks zijn. Dat had hij zijn vader zelf horen zeggen. Bazig was ze en pap had vrijheid nodig. Daarom waren ze nu gescheiden. De rechtszaak was tegen het einde van groep acht afgerond. De zomervakantie stond in het teken van afscheid nemen van zijn oude buurt en van Hugo, zijn beste vriend. En natuurlijk de verhuizing. Robert miste zijn vader enorm. Voorlopig zou hij hem een jaar lang niet zien, want zijn vader zou op wereldreis gaan. Als Robert eraan dacht hoe hij zich afgelopen zondag gevoeld had, op Schiphol, dan prikten de tranen weer in zijn ogen. Hij had zich als een grote vent gedragen en niet gejankt, zoals zijn vader gevraagd had. Diep had zijn vader hem in de ogen gekeken, zijn schouders stevig vastgepakt en gezegd: “Dit is iets wat ik moet doen, Robert. Je moeder begreep mij nooit, maar jij wel toch?” Robert had zijn tranen tegen kunnen houden, gelachen en gezegd: “Geen zorgen, pap! Ik begrijp
7
Very Important Puber
je als geen ander. Maak je over mij maar geen zorgen. Die bazige kan ik wel aan, hoor.” Ze hadden stiekem gelachen samen, terwijl Els, Roberts moeder een eindje verderop stond te wachten. Roberts moeder had Victor, haar ex-man, geen gedag gezegd. Ze stond zo verveeld mogelijk te kijken terwijl ze Robert opwachtte. Robert keek over de schouder van zijn vader naar zijn moeder en wenste vurig dat ze ooit weer samen konden zijn als een gezin. Hij hield van beiden, maar was ook boos. En ook niet. Meer nog was hij verdrietig en teleurgesteld. Hij had jaren geprobeerd voor beiden een beste vriend te zijn en een gehoorzame zoon. Door de scheiding had hij zich lange tijd verraden gevoeld. Kennelijk vonden ze hem niet belangrijk genoeg om voor bij elkaar te blijven. Al dit soort gedachten schoten door zijn hoofd terwijl hij zijn vader nog steviger tegen zich aandrukte. De straat was verlaten. Het begon te regenen. Een man zette een drafje in alsof hij voor de bui daadwerkelijk losbarstte ergens binnen wilde zijn. Bij bijna iedere deur die hij had altijd in het centrum gewoond. In zijn buurt stonden geen rijtjeshuizen. “Geniet van je nieuwe kamer,” had zijn vader gezegd, “ik ben er behoorlijk voor uitgekleed.” Nu, dat was Robert dus niet van plan. Hoe zou hij ooit van dit 8
Tijd voor nieuwe vrienden
huis kunnen genieten. Hij had zijn dozen dan ook nog niet allemaal uitgepakt. Morgen had hij een grote dag voor de boeg. Hij zou starten op zijn nieuwe school. Volgens zijn moeder had hij gemakkelijk het VWO kunnen halen. Maar door de ruzies thuis had hij geen zin om te leren. Hij kon zich ook niet concentreren. Dat had een effect op zijn cijfers gehad. Nu zou hij naar de HAVO gaan. Het kon hem niet boeien. “Misschien zitten er leuke meiden in je klas”, had Roberts vader gezegd met een ondeugende knipoog. Robert durfde niet te vertellen dat hij helemaal niet met meisjes bezig was. Hij vond ze maar raar. Via zijn boezemvriend, Hugo, had hij gehoord dat Lisa van groep acht er vroeg bij was. Ze had een keer een rode broek gehad. Smerig had Robert het gevonden. Dat kon toch nooit goed zijn als je zomaar bloed uit je kont verloor. En dat iedere maand. En dat gedoe met haren en kleding begreep hij ook niet. Sporten en gamen waren zijn ding. Urenlang kon hij zich met Hugo vermaken op de Wii. Wii Sports was één van hun favoriete games. Robert keek weer uit het raam. De man die net door de straat was gerend stond nu weer in de straat. Hij was behoorlijk nat geworden en keek zoekend langs de gevels. Het leek wel alsof hij verdwaald was. De voordeur beneden ging open. Robert hoorde zijn moeder iets schreeuwen. De man in de straat 9
Very Important Puber
reageerde op haar stem en liep nu snel in de richting van hun huis. Wie was dat nu weer? Robert deed zijn kamerdeur op een kier om te horen wat er beneden gaande was. Hij kon het niet goed verstaan. Na een poosje hoorde hij zijn moeder de trap op komen. Hij stoof direct naar zijn bed en kroop onder de dekens. “Robert, lieverd, slaap je al?” Zijn moeder ging voorzichtig op de rand van zijn bed zitten. De lattenbodem maakte een licht krakend geluid onder haar gewicht. Robert deed alsof hij sliep. Zijn moeders warme kus gloeide nog even na op zijn kruin. Zijn hart klopte in zijn keel van spanning. Wie was die kerel? Had Robert iets gemist? Had zijn moeder iets gezegd? Ze zei zoveel. Hij kon dat onmogelijk allemaal onthouden. Volgens zijn vader praatten alle vrouwen veel. “Ze zeuren uiteindelijk allemaal de hele dag aan je kop, jongen”, had hij gezegd. Maar nu had ze misschien wel iets gezegd wat hij had willen onthouden. Ze zou toch zeker geen nieuwe vriend hebben. Daar zat Robert helemaal niet op te wachten. Zo’n vent die je vader probeert te worden. Of, nog erger, zo één die je beste vriend probeert te zijn en in het bijzijn van jouw vrienden woorden gebruikt als matties of chicks. De geluiden beneden verstomden. Dat kon maar één ding betekenen: de tussendeur was dicht. Hoe kon hij er nu achter komen wat ze aan het doen waren beneden? Zou hij gewoon 10
Tijd voor nieuwe vrienden
de trap af gaan en net doen alsof hij dorst had? Robert besloot om even te blijven liggen. Anders was het te kort nadat zijn moeder hem had geroepen. Hij had immers gedaan alsof hij sliep. Maar, zonder dat hij het merkte viel hij rustig in slaap. De volgende morgen schrok hij wakker van zijn wekker: Zeven uur. Robert pakte zijn Blackberry en drukte het alarm uit. Terwijl hij nog gaapte twitterde hij: “Vandaag naar m’n nieuwe school. Pfff… Hopelijk niet te veel #losers.” Hij ontving meteen een reply van Hugo: “sterkte, mattie. Van ’t weekend #wiigame. Hebbie wat om naar uit te kijken.” Robert lachte. Hugo beurde hem altijd op. Dat was pas een echte vriend. Terwijl hij zijn Blackberry op zijn nachtkastje legde en de slaap uit zijn ogen wreef schrok hij op. Die vent! Verdorie, hij was in slaap gevallen. Vlug trok hij zijn kamerdeur open, rende de gang op en gooide met een zwaai de deur van zijn moeders slaapkamer open. Zijn moeder sputterde tegen met een slaperige stem: “Ja, ja, ja, ik ben al wakker. Ik ben heus niet vergeten dat het vandaag je grote dag is, hoor.” Ze zuchtte en ging op de rand van haar bed zitten. “Ga jij maar eerst douchen, lieverd, ik heb iets meer tijd nodig om op te starten. Het is laat geworden gisteren.” Op de één of andere manier voelde Robert zich knullig. Natuurlijk lag er geen vreemde vent in zijn moeders bed. Zo was ze gewoon niet. Omdat hij zich schuldig voelde 11
Very Important Puber
vanwege zijn valse verdenking durfde hij niet meer te vragen wie die man was geweest gisteren. En daarbij, hoe kon hij weten dat er een man was. Hij was toch zogenaamd in slaap gevallen. Nee, het zou slimmer zijn om te wachten tot ze er zelf over begon. Misschien wel in de auto op weg naar school. Kwart voor negen geschiedenis, las Robert op zijn rooster. Gelukkig had zijn moeder alles al klaar gelegd. Zijn boeken zaten in zijn rugtas. Het was een zwaar pakket geworden. In de auto klaagde zijn moeder nog over het gewicht van de tas terwijl ze de tas in de achterbak gooide. Robert zweeg en keek vanuit zijn ooghoeken naar zijn moeder. Het bekende riedeltje: “Hè, waar zijn toch mijn sleutels… Oh, ja, hier…” Lippenstift bijwerken, tijdens het starten van de auto. Mascara opdoen tijdens het wegrijden. Daarna de radio op een andere zender. Bij het wegrijden pas de gordel omdoen nadat het alarm van ‘geen gordel om’ was afgegaan. Robert liet het allemaal gebeuren en hield zich stil. Hij wachtte tot ze erover zou beginnen. Maar, zijn moeder ratelde door en door over zijn eerste dag. Dat hij moest laten zien dat hij meer in huis had. Vooral wilde ze dat haar zoon veel plezier had en nieuwe vrienden zou maken. Robert kon het geratel van zijn moeder niet meer verdragen en vroeg midden in haar relaas: “Over gisteravond, mam…” Hij stopte direct.
12
Tijd voor nieuwe vrienden
slaap was gevallen. “Wat over gisteravond, lieverd?” hoorde hij zijn moeder zeggen. Gevolgd door: “Kijk, we zijn er al. Geen parkeerplaats. Dacht ik al. Stap hier maar uit, lieverd. Ik haal je om kwart over drie op.” Ze drukte gauw een kus op zijn wang. Voordat hij het wist liep hij richting het enorme schoolpand. Robert was er al eerder geweest. Een paar keer zelfs. Toch zag het er anders uit. Hij schrok van de beveiligingsman die bij de toegang stond. Dat was op de basisschool niet. Een draaihekje waar je doorheen moest ook niet. De conciërge bij wie hij zich meldde was heel vriendelijk. Het was een vrouw. Ze nam de envelop die Robert van zijn moeder had meegekregen aan en tikte van alles in een computer. Na een poosje zei ze: “Ik loop met je mee. Je hebt de plattegrond, zie ik?” Ze wees naar het blaadje in zijn hand en beende linksaf een trap op. Robert volgde haar. “Hier is het”, zei ze. Ik ben Charlotte, trouwens. Als je een vraag hebt, dan weet je me te vinden.” Voordat hij haar kon bedanken voor het meelopen, liep ze alweer weg. Door het oponthoud beneden was hij nu als laatste binnen. Het zweet brak hem uit toen hij de deur van het lokaal opende. Iedereen keek hem aan. “Ha, jij moet Robert zijn”, begroette de docent hem hartelijk. De naam die bij dit warme gezicht hoorde was Meneer de Vries. Zo las Robert op zijn 13
Very Important Puber
rooster. “Ja”, zei Robert verlegen. “Er is nog een plaatsje vrij naast Anna.” Hij wees naar de rij bij het raam. Dat was balen. Nu zat hij naast een meisje. Ze zag er wel anders uit dan de meeste meisjes. Ze had haar haren in een staart. Op de grond naast haar tafel zag Robert een petje van Nike liggen. Ze droeg Airmax sneakers en een vlotte spijkerbroek met hangtrui. Geen make-up te bekennen. Anna keek hem listig aan en beet hem toe: “Als je naast mij zit, dan moet je cool zijn. Ik wil geen losers naast me.” Ze bekommerde zich niet om een reactie en riep door de klas: “Meneer, kan ik effe naar mijn eigen gezeik gaan luisteren?” Robert was verbaasd. Dat had hij niet verwacht. Zulke meisjes kende hij niet. De hele klas begon te lachen. Meneer de Vries antwoordde ad rem: “Goh, Anna, ik zie dat je indruk probeert te maken op je nieuwe klasgenootje. Als je zo graag indruk wilt maken kun jij ons dan misschien vertellen waar het hoofdstuk Van Mohammed tot Karel de Grote over gaat?” Anna kreeg een kleur en ontweek de vraag door op te staan en demonstratief naar de deur te lopen. Ze had haar pet van de grond gepakt en drukte die nu over haar ogen. “Als je vertrekt, Anna, dan wil ik je hier vandaag ook niet meer terug zien. Meld je maar meteen bij de conrector. En laat ik je eraan herinneren dat je bij de derde keer je ouders op de thee mag vragen bij conrector Douwes.” Meneer de Vries draaide zich na deze woorden om naar 14
Tijd voor nieuwe vrienden
het bord en begon met stevige hand allerlei jaartallen op te schrijven. Anna stond weifelend bij de deur. “Ja, ik kan er ook niets aan doen dat ik diarree heb, meneer.” Van achter uit de klas werd een geluid gemaakt dat tot de verbeelding sprak. Weer barstte de hele klas in lachen uit. “Tja,” vervolgde meneer de Vries, “in dat geval kun je gaan. Ik verwacht wel een briefje van je ouders met een opgave van jouw medische problemen. Het worden er in vergelijking met vorig jaar namelijk steeds meer.” Anna liep de klas uit en de rust keerde snel weer. Na een uur gaf een bel het wisselen van de lessen aan. Het was wel even wennen. Voor ieder vak moest Robert naar een ander lokaal. Hij vroeg zich af of hij de plattegrond ooit uit zijn hoofd zou kunnen leren. Om maar niet te spreken van de namen en gezichten van al zijn docenten en nieuwe klasgenoten. Net toen iedereen de klas uitdruppelde, kwam Anna binnen. Ze was de hele les weggebleven. Wat een rare chick was dat. Robert hield wel van een geintje. Maar wat Anna deed vond hij ongepast. Hij snapte ook niet dat iedereen zo om haar moest lachen. Zelf had hij haar gedrag als storend ervaren. Het tweede lesuur was Robert niet als laatste binnen. Hij meldde zich bij de leraar Nederlands en vroeg waar hij plaats kon nemen. Meneer Douwes, die ook conrector voor 15
Very Important Puber
de Havisten was, wees hem zijn plek. De les was al begonnen toen Anna, met haar petje op, de klas in kwam gesjokt. “Jonkvrouw Kramer, volgens mij kent u de afspraken hier”, zei meneer Douwes terwijl hij Anna kalm en onderzoekend aankeek. “Wat, nou weer”, beet Anna hem toe. Robert merkte op dat Anna zelfs tegen de conrector een toon durfde aan te slaan. Meneer Douwes wees naar haar pet. “Oh”, zei ze en deed ‘m zonder verder te morren af. Robert hoopte dat ze niet naast hem zou komen zitten. Hij had geen zin in een raddraaier. Anna liep echter resoluut in zijn richting en zei heel hard: “Ik zit naast het raam. Opschuiven, jij!” Robert verschoot van kleur en schoof zo snel mogelijk op. Hij wilde de les niet verder ophouden en zich gewoon gedeisd houden. Niet te veel opvallen. Plotseling trapte zijn achterbuurman tegen zijn stoel. Geschrokken keek Robert om. “Kijk maar uit voor die freak”,
een freak. Dat was het juiste woord. Toen meneer Douwes iedereen vroeg hun werkmap erbij te pakken maakte Robert van de wanorde die ontstond gebruik om even te twitteren: “Zit naast een freak bij Nederlands. Hoop dat ze geen mensenvlees lust.” Hij glimlachte om zijn eigen grap omdat hij zich al helemaal de reactie van Hugo kon voorstellen. Robert checkte nog even zijn lijst met mentions. Nog geen 16
Tijd voor nieuwe vrienden
bericht van Hugo. Gauw deed hij zijn Blackberry terug in zijn tas en legde zijn werkmap op tafel. De ochtend vloog in een razend tempo voorbij. Het was alweer middagpauze. Robert voelde zich verlaten. Hij had al snel door dat bijna al zijn klasgenootjes bij een groepje hoorden. Hun oude basisschool groepje, schatte Robert in. Of, kinderen uit dezelfde buurt. Waar hij zelf bij hoorde had hij nog niet uitgevonden. Het was lekker warm buiten. Op het Zo zat hij uit het zicht van de kinderen die in groepjes bij elkaar stonden te dollen op het hoofdschoolplein. Robert observeerde hen terwijl hij zijn boterhammen op at. Zijn achterbuurman bij Nederlands stond met een paar jongens in een iPad te turen. Wat zou hij zich graag bij hun scharen. Ze zagen eruit alsof ze enorm veel lol hadden met elkaar. Robert glimlachte toen hij dacht aan de opmerking over Anna, de freak. Misschien had Hugo een berichtje gestuurd. De Blackberry gaf helaas geen nieuwe tweets van Hugo aan. Dat was raar. Als het goed was zou Hugo ook om twaalf uur pauze hebben. Robert besloot Hugo te bellen. De telefoon ging over. Voicemail. Er zat niets anders op dan gewoon maar wat te surfen op het internet. “Hé loser”, hoorde hij ineens naast zich. Het was Anna. Ze 17
Very Important Puber
keek hem ongeïnteresseerd aan. Robert begreep er niets van. Wat moest ze toch van hem? Als ze hem inderdaad zo’n loser vond, waarom kwam ze dan naast hem zitten bij Nederlands en waarom had ze hem opgezocht tijdens de pauze? “Je maakt er een sport van om telkens op mijn plek te gaan zitten”, zei ze. Anna wees naar de grote vierkante steen waar Robert op zat. “Werkt het hier zo?” hoorde Robert zichzelf vragen. “Heeft iedereen hier een vaste plek?” Anna smaalde: “Daarom ben jij dus een loser. Je kent het klappen van de zweep niet en je hoort nergens bij.” Ze keek behoorlijk gemeen toen ze dit zei. Robert voelde hoe haar woorden voor een krampachtig gevoel in zijn buik zorgde. “Sorry, hoor, Anna, maar het lijkt erop dat jij zelf ook nergens bij hoort. Ben jij dan ook een loser?” Zijn hart bonsde in zijn keel. Het was spannend, maar hij was trots op zichzelf omdat hij Anna zo durfde aanspreken. Ze moest echt niet denken dat hij bang voor haar was of dat hij haar voetveeg was. In plaats van antwoord te krijgen op zijn vraag wierp Anna weer een rake opmerking naar zijn hoofd: “Heeft je mammie je boterhammetjes voor je gesmeerd?” Robert voelde hoe spanning nu plaatsmaakte in zijn lichaam voor een hoge dosis irritatie. Hij stak zijn Blackberry terug in zijn tas en gooide zijn tas vervolgens met een zwaai op de grond. “Wat is jouw probleem, Anna? Wat moet je van 18
Tijd voor nieuwe vrienden
me?” Hij hijgde van opwinding terwijl hij sprak. Zijn stem trilde ook een beetje. Hij voelde hoe zijn armen en benen verstijfden. Nu leek Anna van haar stuk gebracht. “Klopt het dat jouw ouders zijn gescheiden?” vroeg ze, terwijl ze zich herpakte. Verbouwereerd keek Robert haar aan. Hoe wist ze dat? Anna zag de verbazing in Roberts ogen en zei: “Ja, ik hoorde het via via. Klopt het?” Robert was niet van plan om er iets over los te laten. Anna was niet bepaald vriendelijk tegen hem geweest. Hij bekeek haar nog eens goed. Het leek wel alsof ze op een jongen wilde lijken. Wat zou haar verhaal zijn? Hoe zou het komen dat ze zo wars en opstandig was? Alsof ze zijn gedachten kon horen zei ze: “Mijn ouders zijn ook gescheiden. Hoe lang geleden zijn de jouwe gescheiden?” Ze keek hem nu ineens aan alsof ze oprecht geïnteresseerd was. Haar ogen keken niet meer zo donker en harteloos. “Nu begrijp ik er niks meer van”, zei Robert. “Eerst loop je me de hele tijd te zieken en nu wil je ineens de psycholoog uithangen. Wat kan het mij schelen dat je ouders gescheiden zijn!” Hij schreeuwde het bijna en rende weg. Wat baalde hij ervan dat zijn stem oversloeg en dat hij zijn tranen achter zijn ogen voelde prikken. Hij hoopte maar dat ze het niet gezien had. In de hal van de school kwam hij enigszins tot zichzelf. “Verdorie”, mompelde Robert. Zijn tas lag nog buiten. Hij 19
Very Important Puber
wilde weer naar buiten lopen. Als hij zijn Blackberry kwijt zou raken, dan had hij een groot probleem. Die Blackberry had hij nota bene van zijn vader gekregen als afscheidscadeau. Zo konden ze altijd contact met elkaar hebben. Anna stond ineens pal voor hem. Ze keek weer nors en smeet zijn tas op de grond. “Neem voortaan je eigen rotzooi mee, ja, ik ben je bediende niet.” Robert griste zijn tas van de grond en keek direct of zijn Blackberry er nog in zat. Dat was zo. Terwijl hij Anna na keek zag hij dat ze zich nog even omdraaide voordat ze linksaf in de hal de trap op ging. Het was net een duveltje uit een doosje, die Anna. Het was tijd voor het eerste lesuur van de middag. De plattegrond kon Robert nergens vinden. In de gauwigheid voelde hij ook zijn rooster niet in zijn tas. Robert voelde zich weer warm worden. Om voor de tweede keer vandaag als laatste de les binnen te komen zag hij niet zitten. Met twee treden tegelijk stoof hij haastig de trap op. Nog net zag hij Anna een deur binnen gaan. Zonder erbij na te denken volgde hij haar. Gegil en gegiechel volgden. Robert stond in de meisjes wc. Anna keek hem lachend aan: “Wil je zelfs hier op mijn plekje gaan zitten?” Alle meiden lachten hard om haar grap. Robert haastte zich naar buiten en rende met een kreeftrode tronie de trap af naar de conciërgekamer. Hij zag Charlotte, 20
Tijd voor nieuwe vrienden
die hem die ochtend geholpen had, helaas niet staan. “Ik ben mijn plattegrond kwijt.” Hij keek de man achter de balie aan en probeerde weer op adem te komen. De man gaf geen kik. Misschien had hij Robert niet gehoord. De bel ging. Toen kwam de man pas in beweging en liep op Robert af. “Je bent te laat jongen. Dat is geen goede gewoonte. Drie keer te laat is bij de conrector komen.” Robert had geen tijd om uit te leggen wat er was gebeurd en onderging deze korte berisping gelaten. “Nu ben je toch al te laat,” vervolgde de man, “dus kun je net zo goed even wachten tot ik klaar ben.” Robert protesteerde: “Ik stond hier al een hele tijd te wachten. Ik ben namelijk mijn plattegrond kwijt en mijn rooster kan ik ook al nergens vinden.” De man lachte slechts met een ontbloot gebit. Zijn ogen lachten niet mee: “Ja, die heb ik hier natuurlijk ook nooit eerder gehoord.” Zonder daar nog iets aan toe te voegen liep de man terug naar zijn computer vinger op zijn toetsenbord te tikken. Was Charlotte er maar. Dan was dit nooit gebeurd. Dit kon toch zomaar niet. Robert voelde zich niet serieus genomen. Boos worden had geen zin, was zijn inschatting. Hij had zich zo voorgenomen geen problemen te maken. Nu was hij geheel buiten zijn schuld in de problemen geraakt. Het was Anna’s schuld. Anna, de freak. Zorgelijk dacht hij aan zijn blunder op het meisjes toilet. Ineens had hij helemaal geen 21
Very Important Puber
haast meer om naar de les te gaan. Dit zou nooit meer goed komen. Hier zou hij natuurlijk het hele schooljaar mee gepest worden. Robert pakte zijn Blackberry uit zijn tas. Hugo was de enige die hier iets zinnigs over zou kunnen zeggen. Robert had dringend behoefte aan advies van zijn beste vriend. “Die zijn op school niet toegestaan”, hoorde Robert ineens. De mannelijke conciërge was kennelijk klaar met zijn trage getik op de computer. “Dat weet ik,” antwoordde Robert, “daarom wilde ik ‘m ook net uitzetten”, loog hij. De man vervolgde: “Ik zie net dat je niet aanwezig was op de open dag. Ik zal je matsen. Hier heb je een nieuwe plattegrond en je rooster. Geef dit briefje maar aan van den Broek. Die heb je nu voor maatschappijleer. Dan komt het wel goed.” Robert had de open dag inderdaad gemist. Die was op dezelfde dag als de rechtszaak geweest. Samen met zijn moeder was hij al wel diverse keren, ’s avonds langs zijn nieuwe school gereden. Met zijn tas op zijn schouder, turend op de plattegrond en met angst om de reacties bij binnenkomst in de klas schuifelde Robert richting zijn leslokaal. Door de ruit van de deur keek hij eerst naar binnen. Alle plaatsen waren bezet. Behalve die naast Anna. Daar baalde Robert behoorlijk van. Het zag er naar uit dat hij het hele schooljaar naast die freak zou moeten slijten. Daar was hij absoluut niet blij mee. Met klamme handen pakte hij de deurklink vast en opende de deur. Alle ogen waren op hem gericht. Enkele meiden 22
Tijd voor nieuwe vrienden
onderdrukten zichtbaar een lach. “Ik zie aan de druppels op je voorhoofd dat je je behoorlijk gehaast hebt. Kom binnen.” Met een gebogen hoofd legde Robert het briefje van de conciërge op van den Broeks bureau. “Alstublieft”, sprak hij bedeesd. Van den Broek keek vluchtig naar het briefje: “Ga maar gauw zitten. We nemen hoofdstuk één door.” Zonder Anna aan te kijken schoof Robert achter zijn tafel en graaide in zijn tas naar zijn maatschappijleer boek. Dit was één van de weinige vakken waar hij erg veel interesse voor had. Zijn vader was op wereldreis en Robert wilde zo veel mogelijk te weten komen over alle verre oorden die de aarde rijk is. Zo kon hij de e-mail berichten van zijn vader beter plaatsen. “Hoe lang geleden zijn jouw ouders gescheiden”, terug. “Dus, het klopt dat ze gescheiden zijn”, concludeerde Anna. Robert voelde dat hij in de valstrik van Anna was gelopen. Ze keek hem triomfantelijk aan. De rest van de les had hij al haar vervolgvragen genegeerd. Zijn vader had gelijk: Vrouwen praten te veel. Veel te veel en ze zijn nieuwsgierig, bedacht Robert er zelf bij.
23
Very Important Puber
164
Tijd voor nieuwe vrienden
OVER DE SCHRIJFSTER Merlien Welzijn is auteur van de in beperkte kring ver-
In het dagelijks leven is Merlien moeder van Zariene en Romani. Samen met Mario, haar partner en vader van hun kinderen, wonen zij in de wereldbruggenstad Rotterdam. Merlien studeerde Engelse Taal en Letterkunde aan de universiteit van Leiden. Zij werkte als leidinggevende bij enkele telecommunicatiebedrijven. Daarna maakte zij de overstap naar woningcorporaties, waar zij ook diverse leidinggevende functies bekleedde. Na een dubbele burnout hervond zij haar passie voor woorden. Met ‘Very Important Puber’ heeft Merlien Welzijn de ambitie om een jeugdboekenreeks te schrijven. Elk deel moet echter ook op zichzelf staand gelezen kunnen worden. Telkens beschrijft de auteur een hectische week uit het leven van de dertienjarige, hoogsensitieve Robert. Twitter: @VIPuber Website: http://www.veryimportantpuber.nl email: info@veryimportantpuber.nl
165