In een vereniging ben je van waarde

In een vereniging ben je van waarde

Wie 36 uur werkt heeft 5,5 etmaal over om andere dingen te doen. Tuurlijk, slapen moet je daar nog afhalen, een uur of 50 gemiddeld. Blijft een uur of 80 over. Da’s meer dan het dubbele van wat je werkt. Vrije tijd noemen we dat. Veel van die tijd gaat op aan televisie kijken, internetten, appen, netflixen en vozen of het elkaar naar het leven staan. In de meeste gevallen is dat best wel leuk allemaal, maar het laat ook een leegte achter: Het persoonlijk contact. Elkaar in de ogen kijken, aanraken. Maar daarvoor moet je wel van de bank af komen.

We hoeven het hier niet te hebben over de duizenden die al lid zijn van een vereniging. Die weten hoe gezellig dat is. En meteen is het een niet onaangename stok achter de deur om tenminste één avond of middag de deur uit te zijn, dat schept thuis ook lucht hoor. Gemiddeld kom je ook vrolijk thuis en hebt een verhaal, ook niet te versmaden.

Of je nou gaat schaken, een potje gaat kaarten, biljarten, volleyballen, tennissen, honkballen, badmintonnen, in een leesgroepje zit, lid bent van een serviceclub of desnoods gaat voetballen, het maakt allemaal niks uit. De anderen zijn soms afhankelijk van je (denk aan teamsporten en eventuele tegenstanders) en daar krijg je een nuttig gevoel van, je bent van waarde.

Het is een beetje als met de winkels. Die doen er ook alles aan om het u naar de zin te maken maar wurmen wel met de internetwinkels. Jammer, heel jammer. Want hoe gezellig is winkelen, mensen tegenkomen, een wandelingetje en een praatje maken en ja, soms schuilen. Tegenwoordig zijn gamen, feesboek, twitter, tinder en instagram de nieuwe manieren om met elkaar in contact te komen. Niet dat je daar veel gelukkiger van wordt dan van een avondje dia’s kijken (weet iemand nog wat dat is?) met vrienden om al tijdens dat avondje keihard te gaan zitten lachen om alweer eenzelfde plaatje. Eigenlijk was dat veel leuker hoor, althans, voor de mensen die het nog kennen. Je had echt iets gemeenschappelijks; je baalde allemaal.

Verenigingen zijn gewoon leuk. En nóg leuker wordt het als je even volhoudt en dat dan blijkt dat je ergens nog goed in bent ook! Je hebt verenigingen die puur gebaseerd zijn op gezelligheid, maar er zijn er ook die de prestatie het hoogst in hun vaandel hebben staan. Daarin vindt iedereen heus wel zijn of haar weg. Is het niet dat je gevoel het al verraadt dan is het wel de trainer of zijn het je medespelers. Via de sportkennismakingscursus kunnen kinderen bij tal van verenigingen terecht om eens te ‘snuffelen’ of dat iets voor hen is. Voor oudere mensen bestaat zoiets niet, maar het is heel eenvoudig om te zeggen: Ik kom een maandje proberen en wil daarna nergens aan vast zitten. Een soort van wederzijdse opzegtermijn dus. Tal van verenigingen bieden u ook nog eens een aantal bijeenkomsten gratis aan ter kennismaking.

Echt waar, mijn tamelijk onregelmatige werk maakt dat het amper mogelijk is om bij een bandje te gaan (ook een vereniging) en fysieke (on-)mogelijkheden om me bij een sportvereniging aan te sluiten zijn tamelijk lastig. Blijft de sportschool en een fietsclubje. Maar dat dat ook gezellig is kan ik u verzekeren. Niks lekkerder dan na afloop iets samen te drinken en nieuwtjes uit te wisselen.

In deze krant stellen een aantal verenigingen zich aan u voor. Nee, dat doen ze niet door een wedstrijdverslag (zoals veel clubs dat gelukkig bijna wekelijks doen in dit weekblad), maar door hun kwaliteiten, hun sfeer over het voetlicht te brengen. Lees het eens door en kijk eens of er wat voor u tussen zit. Neem contact op met die mensen en doe er uw voordeel mee.

evr