Verhalen en artikelen uit de oude doos

De Oosterhoutse Industrie onder de loupe, Afl. 4

Verleden en heden. Goede en Slechte tijden. Verhalen, herinneringen van toen en nu, willen wij opnieuw onder uw aandacht brengen. Bent u geïnteresseerd in de geschiedenis van Oosterhout, bezoek dan eens onze website www. heemkundeoosterhout.nl. Overweegt u lid te worden van de 'Heemkundekring De Heerlijkheid Oosterhout' meldt u zich dan aan via e-mail info@heemkundeoosterhout. nl of informeer vrijblijvend bij het secretariaat: Tel. 06 21896160

Alle verhalen uit de oude doos zijn letterlijk overgenomen uit oude Oosterhoutse weekbladen. Voor elk verhaal is de datum waarop het verhaal is geschreven vermeld.

Uit een Oosterhouts weekblad van zaterdag 7 februari 1948.

Lederfabriek Gebr. Blom.

Wijl het onze lezers ook wel eens zou interresseren hoe het er nu eigenlijk voorstaat met onze lederpositie, leek het ons nuttig deze keer eens naar een lederfabriek toe te stappen. Hoewel bovengenoemd bedrijf een speciaalbedrijf is, zijn we er toch volkomen ingelicht over de lederpositie in ons land.

Op het ogenblik heerst er een huidenconflict tussen de grote en de kleine huidenhandelaren, de kleine ontvangen op het

een.

Er zijn altijd mensen die geen vakantie kunnen nemen of voor wie de vakantie ver weg is. Door wat voor omstandigheden dan ook. De straten worden steeds stiller'. Op sommige momenten vliegt de stilte je naar de keel'. De (klein) ogenblik geen huiden en het gevolg zal waarschijnlijk zijn, dat de volgende week de hele partij voorradige huiden in beslag zal worden genomen en ook de kleine bedrijven hun aandeel zullen ontvangen. Op onze rondgang door dit bedrijf hebben wij het gehele productieproces – voor zover mogelijk – gevolgd. Het begint natuurlijk met huiden, die vers van de koe, paard, enz. in gezouten toestand arriveren. Deze huiden worden eerst in een bak helder water gedompeld, waar zij 3x 24 uur in blijven liggen, dit dient om het zout en bloedvaten uit de huid te verwijderen. De aldus geprepareerde huiden worden gekalkt en in verschillende putten gedompeld. De meest tere huiden gaan in een bad, waarin zwavelnatrium en kalk is opgelost, de sterkere gaan in baden waarin geen natrium zit en de allersterkste gaan in een kalkbad. Deze bakinderen weg' niemand over de vloer' het kán je naar de keel grijpen. Je wilt iemand zien, je wilt je verhaal kwijt, je wilt zomaar een praatje. den zijn putten, die allen 2 meter 25 diep zijn. De huiden die uit de baden komen worden in een wentelend vat gedaan, waar de laatste onzuiverheden er uit geslagen worden. Is dit gebeurd dan worden de vleesresten, die de slager nog aan de huid heeft laten zitten met scherpe messen weggesneden, deze vleesresten gaan – neen lezer, niet naar de slager voor worst – naar de lijmfabrieken. De huiden die nu onthaard en ontvleesd zijn, gaan nu in een bad van water met beits, waar de laatste kalkdeeltjes uit de huid worden getrokken. De ontkalkte huiden moeten nu 24 uur in het zogenaamde 舢 stinkbad”, onze zeer gevoelige voorgevel meldde ons, dat deze naam zeer goed gekozen was. Dit is een bad waarin vele zuren zitten opgelost en daarna, vangt het eigenlijke looiproces eerst aan. Er zijn twee manieren van looien, buiten in putten, waar tussen elke huid een laag eikenschors komt en welk proces van vier tot elf maanden duurt, en binnen waar de huiden gedurende zes weken een reeks van looibaden passeren. In de laatst genoemde baden wordt als looistof quebracho gebruikt, een looistof die uit Brazilië geimporteerd wordt. Het eigenlijke looiingsproces konden we natuurlijk niet volgen omdat dit in de baden gebeurt, maar langs de verschillende baden wandelend werden van verschillende huiden monsters afgesneden en aan de hand van deze monsters konden we het indringen van de looiingsstoffen zien. Als de huiden uit het looiingsbad komen worden ze weer in het wentelend rad gedaan, waar de looistoffen er af gespoeld worden. Vervolgens moeten ze onder een pers waar het water er uit geperst wordt De huiden worden nu op grote tafels gelegd en worden gladgestreken en ingesmeerd met een mengsel van traan, degra (een half product van de zeemleerfabrieken) en talkvet. Dan moeten de huiden gedroogd worden bij voorkeur door de wind en dit geschiedt op een zolder waar de wind van alle kanten door kan waaien. Op de droogzolder zagen we de verschillende huiden hangen, huiden voor gymnastiektoestellen, voor tuigleder, tassen enz. Voor elk product wordt een andere kwaliteit leder verlangd. Vanzelf kwam het gesprek ook op de schoenenindustrie en alhoewel dit bedrijf geen leer looit voor de schoenenindustrie kregen te horen dat de schoenen eigenlijk best van de bon afkonden, daar er genoeg waren, maar dat dit niet gebeurd zit hoofdzakelijk in de prijzenpolitiek der regering. Zijn de huiden gedroogd dan gaan ze door een egaliseer- en een glans stootmachine, welke laatste een druk kan uitoefenen van 5 ton. Aan de hand van enkele huiden toonde ons de directeur de heer J. Blom, de gevolgen van de runderhorzels, welke hier te lande nog niet intensief bestreden worden. Ook prikkeldraad kan hele huiden waardeloos maken. Ook dit bedrijf heeft met vader Bureaucratius te maken, elke maand moeten ze maar liefst elf verantwoordingsstaten worden ingestuurd! De productiecapaciteit per jaar is voor dit bedrijf ca 100.000 voet ofwel 25.000 kg. dit is echter ongeveer 35% van de bewerkte huiden, daar in een speciaal bedrijf ontzettend veel verloren gaat. De lederfabriek Gebr. Blom is tevens Rijksleverancier, speciaal voor de marine. Zo heeft dit bedrijf b.v. de gehele lederuitrusting van de Kruiser Sumatra verzorgd. Hierna was onze zending ten einde en na nog wat over koetjes en kalfjes (niet over de huiden) gekeuveld te hebben gingen we heen, hartelijk door de directie uitgeleide gedaan. (FVW)