Huisvestingsuitdaging

“Ik ga op mezelf wonen.” Zo’n tien-twintig jaar geleden was dat een hele normale wens van een twintiger, of dertiger (de verstokte Hotel Mama-fans). Nu kun je dat nog steeds uitspreken, maar gegarandeerd dat je die wens amper of niet in kunt vullen, binnen een jaar. Door allerlei oorzaken, denk aan PFAS, corona, stikstof, stijgende eenpersoonshuishoudens, regelgeving in de bouw, regelgeving vanuit overheid en duizend andere redenen, zijn er in Nederland veel te weinig woningen beschikbaar.

Of het nu een stad betreft of een dorp: creatief bekeken is er

Gratis tip van de dag steek ’s avonds eens lekker wat kaarsjes aan en doe één lamp uit. ruimte genoeg, maar het woningaantal sluit daar niet op aan. En dat wát er vrij is heeft ofwel mankementen, ofwel een “niet zo goed” energielabel, of is hartstikke duur. Een rijtjeshuis kostte vijf jaar terug pak ‘m beet tweeëneenhalve ton, nu misschien wel een kleine ton meer. Dat krijg je zelfs met één fulltime en één parttime baan niet voor elkaar, als stelletje. Laat staan dat je in de situatie zit dat je alleen bent. Hoe zorgt Nederland ervoor, met provincies, gemeenten en andere besturen, dat er toch verantwoord woningen bij komen?