De duinen van Dirck Nab

Het duinlandschap heeft een lange en rijke traditie en er is moed voor nodig om je er als hedendaags tekenaar, schilder en graficus opnieuw intensief mee bezig te houden, zoals Dirck Nab nu al jaren doet. Nab is zich terdege bewust van de lading van zijn onderwerp, maar doet het enige wat je kunt doen wanneer je als landschapstekenaar iets oorspronkelijks en nieuws wilt maken: proberen onbevangen naar de wereld te kijken en deze al tekenend te doorgronden.

Er zullen weinig mensen zoveel in de Noord-Hollandse duinen hebben rondgedwaald en ze zo indringend geobserveerd als Dirck Nab. En dat dan ook nog bij zo’n beetje ieder type weer. Hij woont in Bakkum, dat scheelt, maar wanneer hij de kleumerige tochten beschrijft die hij zelfs bij storm en vorst onderneemt om verschillende weersgesteldheden vast te leggen, kan men niet anders dan onder de indruk raken van zijn gedrevenheid.

Wat nog meer bewondering afdwingt is zijn vermogen om ieder landschap te benaderen alsof hij het voor het eerst ziet – wat natuurlijk ook zo is, want wie goed kijkt weet dat de variatie, zelfs in tamelijk monotone uitzichten, eindeloos is. Zeker, Nab heeft een uitgesproken, zeer ontwikkeld en herkenbaar handschrift. Hij tekent vooral met bruin of blauw krijt ofwel met een stomp voorwerp gedoopt in Oost-Indische inkt. En bepaalde motieven komen veelvuldig terug: duinpannen beschut met ritmisch gearceerd helmgras, de eindeloze deining van heuveltjes onderbroken door wit oplichtend zand, lussen in bruin krijt die volkomen overtuigen als wolkenflarden.

Wat deze werken verder gemeen hebben is de afwezigheid van enige vorm van sentimentaliteit. Een onderwerp als de hoogovens bij IJmuiden, zou menigeen verleiden tot een dramatische weergave van dit reusachtige industriecomplex, te midden van de duinen neergeplant. Dirck Nab behandelt het als een motief zoals zovele andere, bijna droog observerend vorm en sfeer vattend, zonder overdrijving en daarom juist zo indrukwekkend.