Eerst even dit

Als je nadenkt over het hacken van je brein, dan loop je op een gegeven moment aan tegen de vraag waarmee je dat doet. Want als wij ons brein zijn – momenteel een populaire zienswijze – dan moet je dus concluderen dat je brein je brein hackt. En dat is inderdaad het geval. Hoe dat kan? Dat heeft alles te maken met de ontwikkeling van ons brein gedurende de tweehonderdduizend jaar dat de diersoort mens bestaat. Het was de oude Sigmund Freud die onze hersenen vergeleek met de stad Rome. Net als bij de oorspronkelijke stad, zo zei hij, werden er in onze hersenen steeds nieuwe lagen op de oude gebouwd. Die oudste delen van ons brein, die we gemeen hebben met veel dieren, zorgen voor de coördinatie, nauwkeurigheid en timing van onze bewegingen. Ze zijn bovendien verantwoordelijk voor onze primaire drang tot overleven en voortplanten.

In de loop van de evolutie kregen onze hersenen steeds nieuwe lagen waarmee we leerden communiceren en met anderen omgaan. De nieuwste gebouwen in de oude stad van ons brein zorgden ervoor dat we dingen konden doen die voor andere diersoorten ondenkbaar waren. We leerden lezen, schrijven, rekenen, redeneren, plannen te maken, problemen oplossen en nog veel meer. Maar die oude stad daaronder is er nog steeds. Die verschillende lagen in ons brein hebben elkaar nodig en kunnen het doorgaans goed met elkaar vinden, maar soms gaan ze hun eigen gang en werken ze elkaar zelfs tegen. Rede en logica willen soms andere dingen dan onze emoties en het gevoel in onze onderbuik. En dan wordt het mogelijk dat je met het ene deel van je brein een ander deel hackt, met soms verrassende gevolgen…