leesfragment Illusie-Frank Peretti

Frank Peretti

Illusie Thriller Vertaald door Roelof Posthuma

Illusie_PERETTI_druk1_binnenwerk_vierde_proef_22-8-2012_NS.indd 3

22-08-12 10:51

© Uitgeverij Kok – Utrecht, 2012 Postbus 13288, 3507 LG Utrecht www.kok.nl Oorspronkelijk verschenen onder de titel Illusion bij Howard Books, een onderdeel van Simon & Schuster, Inc., New York, USA. © Frank Peretti, 2012 Vertaling Roelof Posthuma, L&R Tekst Omslagontwerp Spaansenmedia ISBN 978 90 297 1955 1 ISBN e-book 978 90 297 2000 7 NUR 302 Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, recording, or otherwise, without the prior written permission of the publisher.

Illusie_PERETTI_druk1_binnenwerk_vierde_proef_22-8-2012_NS.indd 4

22-08-12 10:51

1 Mandy was niet meer. Ze ging rustig heen, haar lichaam verstild, met Dane aan haar bed toen het gebeurde. De arts van de intensive care zei dat het onvermijdelijk was, slechts een kwestie van minuten zodra de beademing werd ontkoppeld, en zo was het ook. Haar hart vertoonde onregelmatige samentrekkingen, stopte, begon weer even te kloppen, tot de hartslagindicatie op de monitor ten slotte een rechte lijn vertoonde.

Het ging sneller dan iedereen verwachtte.

Ze was orgaandonor en moest dus onmiddellijk worden weggehaald om de organen veilig te stellen. Dane raakte haar hand aan om afscheid te nemen. Er bleef bloed en huid aan zijn vingers kleven.

Een zuster reed hem de kamer uit. Ze bracht hem naar een stil hoekje van het balkon op de vierde verdieping, met uitzicht over de stad en beschutting tegen de zon van Nevada, en liet hem daar achter om te rouwen.

Hij probeerde zijn gevoelens te peilen en voelde hoe verdriet en afschuw zich onlosmakelijk met elkaar vermengden.Toen hij zijn tranen wegveegde, trok haar bloedsporen over zijn gezicht. Hij probeerde zich voor te stellen hoe ze altijd blij opkeek wanneer ze hem zag, hoe ze haar hoofd schuin hield, een schouder optrok, hoe haar ogen sprankelden als ze begon te glimlachen – maar hij zag haar enkel nog door de donker wordende ruit, over het stuur gevouwen, met haar gezicht in de leeggelopen airbag die rond haar hoofd krulde.

Een zakdoek gleed voorzichtig over zijn gezicht en rond zijn ogen. Arnie probeerde zijn gezicht schoon te vegen. Dane kon geen woord uitbrengen en liet hem maar begaan.

De geur die vanonder zijn badjas opsteeg, prikkelde zijn neus: zweet, ontsmettingsmiddelen, verbandgaas. Zijn rechterschouder stond nog steeds in brand, maar dankzij de pijnstillers woedde de brand in de verte. De artsen hadden gezegd dat het geen ernstige verbranding was, hield hij zichzelf voortdurend voor. De kneuzingen vraten aan hem, als kleine monsters die zich ergens tegen zijn botten 5

Illusie_PERETTI_druk1_binnenwerk_vierde_proef_22-8-2012_NS.indd 5

22-08-12 10:51

schuilhielden en voortwoekerden onder al het blauwe vlees van zijn zij, zijn rechterheup, zijn rechterschouder. Het deed pijn om in de rolstoel te zitten, het deed nog meer pijn om te lopen.

Hij kreeg een nieuwe huilbui en sloeg zijn handen voor zijn ogen om het beeld te verdrijven van haar opkrullende en tegen haar hoofdhuid verbrandende haar, de stoom en rook die door haar blouse drongen, de vlammen tussen het gebroken glas. Maar het beeld bleef. O, God! Waarom? Hoe kon Hij haar binnen een seconde veranderen van wat zij was – de vrouw, zijn gids, zijn geliefde met haar lachende ogen, dwaze humor en bedaagde wijsheid – in het met slangen, monitoren en machines in leven gehouden hoopje ellende dat hij zojuist achter een gordijn op een met bloed doordrenkte brancard had zien overlijden? De beelden kwamen weer terug en hij dacht dat hij weer zou moeten overgeven.

Arnie hield een roestvrijstalen kom en een handdoek onder zijn kin.

Hij ademde een keer diep in, toen schokkerig nog een paar keer, en concentreerde zich op elke volgende ademtocht om het zo onder controle te krijgen.

Arnie zette de kom weg en ging zwijgend dicht bij hem zitten.

Dane liet zijn tranen de vrije loop, ze waren niet tegen te houden, ook al kwelden zijn kneuzingen hem met elke schok van zijn lichaam. Het moment ging voorbij, niet in minuten maar in ademhalingen, gedachten, herinneringen, kwellende innerlijke pijn, totdat ergens in zijn bewustzijn, iets terzijde van de beelden, de zielspijn, de geuren van het ziekenhuis en de pijnstillers, het besef van wat hij al wist in volle omvang tot hem doordrong.

Hij had nauwelijks adem om de woorden uit te spreken. ‘Ik ga haar zo vreselijk missen.’

Arnie snoot zijn neus in dezelfde zakdoek waarmee hij Danes gezicht had afgeveegd. ‘Je zult misschien nooit echt helemaal afscheid kunnen nemen. Misschien is dat ook wel goed.’ Hij schraapte zijn keel.

‘Als ik in jouw schoenen stond, zou ik haar nooit kunnen loslaten.’

Dane voelde de bries op zijn gezicht, de warmte van de zon op het balkon. Vogels vlogen rond en kwetterden in het prieeltje. Het waren dingen die bij Mandy hoorden.

‘Er waren veel mensen die van haar hielden, denk ik,’ zei Dane.

6

Illusie_PERETTI_druk1_binnenwerk_vierde_proef_22-8-2012_NS.indd 6

22-08-12 10:51

‘Maar ze liep aan mijn arm als we ergens naartoe gingen, ze schreef haar liefdesbriefjes voor mij, ze koos ervoor mijn toekomst te delen toen ik er niet eens een had.’ Zijn ogen vulden zich opnieuw met tranen. ‘Waaraan had een vent als ik een vrouw als zij verdiend?’

Arnie legde een hand op zijn linkerschouder, de schouder die geen pijn deed. ‘Dat zijn de dingen die je wilt onthouden.’

Arnie Harrington, zijn agent maar vooral zijn vriend, was een beetje te zwaar. Hij had nog wat haar, zij het niet veel, en moest even oud zijn als Dane, maar leek dat niet. Hoe hij had gehoord van het ongeluk, zou Dane hem later moeten vragen. Het drong nu pas werkelijk tot hem door dat Arnie er was.

Hij ademde diep in om iets rustiger te worden en pakte de hand van zijn vriend. ‘Bedankt dat je gekomen bent.’

‘Ik kreeg een telefoontje van Jimmy Brice uit de Mirage. Hij had ervan gehoord, dacht dat het slechts een gerucht was en belde me op. Ik zou natuurlijk kunnen terugbellen, maar het zal nu wel in de hele stad bekend zijn.’

‘Het zal wel in de krant komen.’

‘Ze zijn waarschijnlijk al druk aan het schrijven. Ik handel het allemaal wel af.’

‘Heel graag.’

Dane volgde Arnies blik naar de Las Vegas Strip, waar elk gebouw, elk object, elke ingang en elke lichtreclame om aandacht smeekte.

Het was geen grote openbaring, maar na al die jaren dat hij en Mandy hier hadden gewerkt, kon en wilde hij alleen maar denken aan de vrouw die echt was gebleven in een zo onechte omgeving. ‘Ik heb veel meer gekregen dan ik verdiende.’

‘Tja… ja.’

‘Veertig jaar.’

‘Zoals ik al zei…’

‘Veertig jaar.’ Een werkelijkheid die tot leven kwam toen hij erbij stil bleef staan en de verschrikkingen uit zijn bewustzijn verbande, althans voor het ogenblik. Het kostte hem geen moeite het glasheldere beeld voor ogen te halen van Mandy die voor het eerst in zijn leven verscheen, het duivenmeisje op de eerste rij dat zijn blik ving en vasthield, tegen de achtergrond van het aanzwellende kermisgeluid van een vergulde draaimolen.

7

Illusie_PERETTI_druk1_binnenwerk_vierde_proef_22-8-2012_NS.indd 7

22-08-12 10:51

2 Wat het schorre orgeldeuntje ook was, Mandy had het die dag zo vaak gehoord dat ze het blindelings mee kon zingen – da da da daaah, tada da da boe poedie waaaah – terwijl ze het zilveren kettinkje om haar enkel deed. Het kostte vijftien dollar, haar budget voor de dag, afgezien van de picknickmand met kip die ze nog bij het kraampje van de vrijwilligsters van de Spokane Junior League zouden halen.

Samen met Joanie en Angie stond ze de koopwaar van de oude shoshone-indiaan te bekijken toen de vleugels van twee zilveren duiven in de zon schitterden en haar blik trokken.

Duiven. Haar favorieten. Ze fokte ze. Bonkers, Maybelle, Lily en Carson paradeerden op dat moment in hun kooi in de grote pluimveehal, en zetten trots hun borstveren op vanwege de vergaarde prijzen: twee eerste plaatsen en een tweede.

Duiven. In de Bijbel symbool van de Heilige Geest.

Joanie, haar beste vriendin sinds de eerste klas van de lagere school, vond het kettinkje prachtig. ‘Het is perfect! Ik vind het schitterend!’ Maar die was natuurlijk nog helemaal hyper vanwege haar derde ritje in de achtbaan. Op dit moment vond ze alles prachtig.

Mandy liet het kettinkje sierlijk om haar enkel bungelen, met de duiven aan de buitenkant. Ze kwam overeind, gooide haar hoofd in haar nek en streek haar blonde haren met een hand uit haar gezicht.

Ze trok haar haarband recht, zodat de lokken op hun plaats bleven en keek omlaag. Het enige wat ze zag, waren de rafelige zomen van haar verschoten spijkerbroek en de neuzen van haar schoenen. ‘Maar je kunt hem niet eens zien!’

‘Maakt niet uit,’ antwoordde Joanie.

Ze trok haar broekspijp op om het kettinkje te kunnen zien – het hing op haar witte sportsokken. Het zag er stom uit.

‘Je had ook een rok en sandalen aan moeten doen,’ zei Joanie.

Mandy trok een gezicht. Dit was de boerenjaarmarkt. Ze hielp haar vader met zijn lama’s en toonde er haar duiven. Ze moest in 8

Illusie_PERETTI_druk1_binnenwerk_vierde_proef_22-8-2012_NS.indd 8

22-08-12 10:51

de weer met stro, met voer, mest die verwijderd moest worden – en in de achtbaan in een rok? Mooi niet!

‘Maar het zijn duiven,’ zei Angie verrukt. Angie was een nieuwe vriendin, meestal half op aarde en half niet, afhankelijk van het moment. ‘Dat ben jij, Mandy. Een vrije geest, die altijd ergens naartoe vliegt.’

‘Ja?’ reageerde Mandy, die de ketting weer bewonderde. ‘Te gek.’

Ach, ze kon wel leven met ‘stom’.

Om hen heen heerste de drukte van de kermis die bij de jaarmarkt van Spokane County hoorde: de trouwe, immer rondcirkelende draaimolen met zijn muziek, de achtbaan, de kraampjes waar het ringwerpen, ballen of pijltjes gooien altijd verraderlijk makkelijk leek, de mensenmassa’s, kinderen, suikerspinnen, goedkope prijzen, knuffels, fluitjes en windmolentjes; om de twintig meter een huilend kind met een ouder die zich geneerde, het sissen en stampen van de gasmotoren die de machines aanstuurden, slingeren, tuimelen en klimmen. Het gegil – Mandy en haar vriendinnen hadden hun aandeel wat dat betreft al geleverd. Wat is een kermis nou helemaal zonder gegil?

Zoals de kreten die nu uit de Freak Out kwamen en die door een licht dopplereffect luider werden op het moment dat de lange slingerarm rondzwaaide om de acht kinderen in de attractie een nieuwe stoot adrenaline en misselijkheid te bezorgen. De overdonderende beelden en geluiden benamen Joanie bijna de adem. ‘Die moeten we ook proberen!’

‘Hoe laat is het?’ vroeg Mandy, die er wel oren naar had.

Joanie keek op haar horloge. ‘O ja! Het is, eh, tien voor één.’

De Grote Marvellini zou om twee uur op het noordelijke podium zijn verbluffende kunsten vertonen. Een goochelaar! Dat wilde Mandy niet missen.

‘Ik ga die picknickmand met kip ophalen,’ zei ze.

‘Doen we,’ beaamde Joanie.

‘Waar hebben ze die kip eigenlijk vandaan?’ vroeg Angie.

Mandy zette haar ‘jaarmarktpas’ in, een looppas die ze eerst had bedacht als ‘na-kerktijdpas’ en toen door had ontwikkeld tot schoolgangpas. Volgens haar kwam ze er sneller mee door een mensenmassa, en het ging nog beter als ze er het geluid van een opgevoerde auto bij maakte. ‘Brrroeeem!’

9

Illusie_PERETTI_druk1_binnenwerk_vierde_proef_22-8-2012_NS.indd 9

22-08-12 10:51

‘Hola, wacht even!’ riep Angie.

Mandy keek over haar schouder. Joanie volgde haar op de hielen en Angie haalde hen in. Het kraampje van de Spokane Junior League stond precies tegenover de tribune. Mandy ging in de rij staan met Angie achter zich en Joanie, die al hinkend probeerde haar sandaal weer aan te trekken, daar weer achter.Twee-nul voor sportsokken en dito schoenen.

Joanie had haar sandaal eindelijk aan weten te wurmen en bestudeerde het menu dat op een schoolbord was geschreven. ‘Ik denk dat ik even ga rondneuzen.’

Angie stond te kijken of ze iets kon vinden wat biologisch was gekweekt. ‘Waar zien we elkaar?’

Mandy wees in de richting van het grasveld aan de noordkant, een uitgestrekte weide met picknicktafels onder de bomen. ‘Ik zoek alvast een plekje.’

Joanie en Angie draaiden zich om en werden door de menigte opgeslokt.

Het duurde niet lang voordat Mandy haar picknickmand had veroverd, met een bekertje fris er bij, plastic bestek en papieren servetten. De kip dampte nog. Het was net als vorig jaar.

Ze baande zich een weg naar het grasveld en zocht een tafeltje.

De picknicktafels zaten vol met late lunchers en dus zocht ze een plekje op het gras, in de schaduw van een grote doornige boom.

Het was een goede plek, waar ze niet zomaar onder de voet gelopen zou worden. Ze ging met haar rug tegen de boom zitten, het mandje op schoot. Een klok aan de zijkant van een hotdogkraampje gaf de tijd aan: vijf over één. Als ze hun lunch snel naar binnen konden werken en om kwart voor twee bij het noordelijke podium konden zijn, zouden ze hopelijk goede zitplaatsen hebben.

Na de show, die een uur duurde, zou ze teruggaan naar de schapenen geitenhal om haar vader af te lossen bij de lama’s. Dat leek haar wel een goed plan.

De Grote Marvellini. Ze glimlachte geamuseerd terwijl ze kauwde.

Met zo’n naam en een optreden op een jaarmarkt als deze zou hij waarschijnlijk niet heel spectaculair zijn. Maar anderzijds had je niet vaak de kans om een echte goochelaar aan het werk te zien. Als ze hem kon volgen, kon zien hoe hij voorwerpen manipuleerde, ver10

Illusie_PERETTI_druk1_binnenwerk_vierde_proef_22-8-2012_NS.indd 10

22-08-12 10:51

wisselde, het publiek misleidde, zou dat geweldig zijn. Zou hij een krant verscheuren? Zelf kon ze een krant verscheuren en weer heel laten ogen, en wel zo gladjes dat Joanie en Angie er nog steeds niets van begrepen. Om trucjes met touwen gaf ze niet zoveel. Het bekende trucje waarbij het touw doormidden werd geknipt was grappig, maar wie had dat eigenlijk nog niet gedaan? Nee, dan de kaartverdwijntruc, achter je hand! Daar had ze nog steeds moeite mee. Ze kon het met een kaart voor de spiegel of voor een paar vriendinnen, maar twintig kaarten tegelijk, voor een groot publiek? Als die Marvellini dat kon – en goed – zou ze dat geweldig vinden. Ze had er eindeloos op geoefend en…

O! De boom bewoog, botste tegen haar hoofd en duwde haar vooruit. Ze keek achterom.Was hij door iets geraakt, een auto of een golfkarretje of zoiets? Vreemd. Ze keek voor zich… en zag witte stof met kleine blauwe bloemetjes vanuit haar ooghoeken.

Ze bleef doodstil zitten, alsof er een bij op haar neus was geland.

Ze knipperde snel, wreef in haar ogen en deed ze weer open.

Bizar. Heel bizar.

Iemand had een laken over haar heen gegooid, iets wits met een patroon van kleine blauwe bloemetjes. Het bedekte haar tot aan haar knieën en toen ze haar armen bewoog, besefte ze dat er mouwen inzaten en dat ze het textiel droeg.

De mand met kip was verdwenen, net als haar frisdrank, de papieren servetjes en het bestek.

Haar mond was leeg. Maar ze kauwde toch net op kip?

Blote voeten. Ze zocht om zich heen naar haar schoenen en witte sokken, maar zag niets.

Niet alleen blote voeten, ook blote benen. Ze tilde haar rechtervoet op: het enkelkettinkje was verdwenen. Ze voelde aan haar oorlellen. Leeg.

Maar het waren niet alleen het enkelkettinkje en de oorbellen. Ze gaf een gesmoord gilletje toen ze het gras duidelijk op de blote huid van haar achterste voelde kriebelen en de bast van de boom over haar blote rug schraapte. Haar handen schoten naar beneden om de stof vast te houden, naar beneden te trekken en te voorkomen dat het zou verschuiven.

Geschrokken controleerde ze aan weerszijden, van boven tot on11

Illusie_PERETTI_druk1_binnenwerk_vierde_proef_22-8-2012_NS.indd 11

22-08-12 10:51

der en van achteren en van voren, hoeveel stof ze eigenlijk had om zich te bedekken.

‘Oh!’ kreunde ze hardop, zich onmiddellijk inhoudend om te voorkomen dat iemand zou opkijken. Ongelooflijk! Ze had een soort jas aan zoals je die in het ziekenhuis kreeg, van die gênante dingen die je aan moest voor onderzoeken of operaties.

Ze kronkelde en wurmde, trok haar knieën op en hield haar rug tegen de boom gedrukt, om rechtop te blijven en er zeker van te zijn dat alles aan de achterkant dicht bleef. Ze trok de stof strak om zich heen en hield de buitenlaag stevig vast. Ze keek rond over het veld, terwijl haar haren zonder haarband om haar gezicht speelde. Iemand moest dit toch met een gemene grijns zitten te bekijken. Waren er anderen die zagen wat er gebeurd was?

De mensen aan de tafeltjes zaten te eten, te drinken, te praten en besteedden geen aandacht aan haar. De mensen…

Wat was er met die dikke jongen gebeurd die aan het tweede tafeltje zat, met zijn broek op halfzeven? En die twee dames met hun paarse Val-Verstandig-Af-shirts, die aan de salade zaten? Waar waren ze gebleven, en hoe konden ze zo snel weg zijn gegaan?

Ze moest een hele tijd hebben geslapen. Haar ogen zochten de klok aan de zijkant van het hotdogkraampje.

Geen klok. Een ander kraampje, dat iets anders verkocht. Het kostte haar een ogenblik… Vietnamese snacks.Vietnamees?!

Ze keek nog een keer aandachtig naar de gezichten op het veld en aan de tafeltjes. Niemand zag er hetzelfde uit. Zelfs de tafeltjes waren anders. Ze waren blauw, terwijl ze groen waren geweest.

Voorzichtig trok ze haar voeten op.

Was ze ergens anders? Ze keek over haar schouder om zich ervan te vergewissen dat ze nog onder de boom zat. Maar deze was groter.

Dezelfde soort, maar veel groter. Waar was de kleinere gebleven?

Een man en vrouw liepen langs en de man keek haar vragend aan.

Ze stond op het punt om zijn al te langdurige blik te beantwoorden toen het tot haar doordrong dat haar eigen gestaar die misschien had uitgelokt.

Glimlachen, Mandy.

Ze glimlachte. Hij schonk haar een halfslachtige ‘niets aan de hand’-grijns en keek weer voor zich.

12

Illusie_PERETTI_druk1_binnenwerk_vierde_proef_22-8-2012_NS.indd 12

22-08-12 10:51

Ze nam zichzelf weer op. Nee, in ziekenhuiskleding onder een boom hurken en gaten in iedereen staren was geen goed idee.

Ze moest Joanie en Angie gaan zoeken.

Tenzij die twee juist deze streek met haar uithaalden. Maar ze hadden haar nooit eerder dit soort dingen geflikt.

Misschien waren het drugs? Misschien had iemand iets in haar drankje gedaan. Ze had zich nooit met drugs beziggehouden en had geen idee wat ze daarvan zou kunnen verwachten.

Mandy stond op en bleef met haar rug naar de boomstam staan terwijl ze de ziekenhuiskleding stevig vasthield en zich mentaal voorbereidde om tussen de mensen door te moeten lopen. De grassprietjes kriebelden tussen haar tenen. Op elk ander moment zou dat leuk zijn geweest.

Haar vader had haar tijdens het jagen geleerd stil te blijven staan en na te denken. ‘Wat is het eerste wat je doet als je verdwaald bent?’

Ze wist het antwoord nog van de laatste keer dat hij het haar had gevraagd: ‘Blijven staan en nadenken.’

Ze maakte zich los van de boom. Ze kon lopen. Ze kon ademen.

Haar ogen werkten goed – nou ja, ze logen, maar zagen in elk geval scherp. Mandy liep over het gras en voelde takjes en stenen in haar voetzolen prikken. Die waren echt. Even later stond ze op het verharde wandelpad dat tussen de kraampjes door slingerde.

Alle kraampjes waren anders. Anders van vorm, met nieuwe uithangborden, op nieuwe locaties, en… het kraampje waar ze de picknickmand had gehaald, was veranderd in een barbecuestand. Ze voelde hoe haar maag samentrok en haar handen begonnen te trillen.

Haar vader zei altijd dat je moest roeien met de riemen die je hebt.

‘Ik heb lol,’ zei ze hardop zodat ze het zelf kon horen, terwijl ze haar hoofd naar links en rechts draaide tussen de mensen die haar aan alle kanten passeerden. ‘Ik word hier gewoon gek en ik heb lol.’

Ze kreeg een zijdelingse blik toegeworpen van een vrouw, maar glimlachte terug. ‘Het was een meisje! Zeven pond en vijf ons! Het ging gemakkelijk!’ vertelde de vrouw verder.

Het asfalt onder haar voeten was heet en deed pijn bij elke stap.

13

Illusie_PERETTI_druk1_binnenwerk_vierde_proef_22-8-2012_NS.indd 13

22-08-12 10:51

Mandy probeerde zoveel mogelijk in de schaduw te blijven, trotseerde de pijn en zocht alle kraampjes af: Franse friet, Mexicaanse steaks, ijs, broodjes krab of varkensvlees.

Geen Joanie. Geen Angie.

Ze kwam langs een kleine automaat met de afbeelding van een hand erop: een handenwasautomaat. Wauw. Een plek waar mensen hun handen konden wassen, zomaar in de buitenlucht. Maar er waren twee handen voor nodig en haar ene hand was onmisbaar om de kleding bijeen te houden.

Daarna volgde de rookvrije zone. Waar? Overal, of alleen daar?

Wat? Sinds wanneer waren sommige jongens heel kort haar gaan dragen, zelfs stekels? En in plaats van een afro had een zwarte jongen helemaal geen haar meer. Was dat in?

Ze liep terug naar de kermisattracties, langs kraampjes met nog meer etenswaren met kleurrijke namen als Oklahoma Schoorsteencake, Olifantenoren, de Smaak van ItaliĂŤ, Gyros Gyros Gyros.

Ook de melodie van de draaimolen was veranderd. Ze dwong zichzelf goed te kijken: het was een andere draaimolen.

Aan het eind van de rij eetkraampjes bleef ze staan en draaide twee keer om haar as, terwijl ze met de ene hand haar ziekenhuiskleding vasthield en de andere boven haar ogen hield om de menigte in zich op te nemen.

Haar vriendinnen leken van de aardbodem verdwenen, alsof ze nooit hadden bestaan.

Ze probeerde zich ertegen te verzetten, het te onderdrukken, maar dat ene gevoel bleef maar maagkrampen, kortademigheid en trillende handen bezorgen: de Disneylandtrip. Ze was nog klein en bezocht met haar ouders Disneyland. Ze had alleen maar even omgekeken om Pluto voorbij te zien komen en het volgende moment waren ze nergens meer te bekennen. Alleen nog maar vreemde mensen, vreemde voeten en benen, kinderwagens met andere kinderen en niemand die op haar lette, niemand die haar kende, niemand die zij kende. Ze had zich nog nooit zo eenzaam gevoeld, alsof ze boven een afgrond hing. Het was zo vreselijk geweest dat ze om haar papa en mama had geschreeuwd.

Ze sloeg een hand voor haar mond. Dit voelde precies zo.

Vreemden. Al die mensen waren vreemden. Zelfs de gebouwen, 14

Illusie_PERETTI_druk1_binnenwerk_vierde_proef_22-8-2012_NS.indd 14

22-08-12 10:51

de kraampjes, de vuilnisbakken, de borden – alles was vreemd.

In elk geval leek de plattegrond van de kermis nog hetzelfde.

Ze haastte zich tussen de attracties door naar de gebouwen met de dieren. Haar voeten deden pijn bij elke nieuwe stap. Ze kon de kleine steentjes, het afval en de harde strostoppels niet vermijden.

En dan de hitte, voortdurend die middaghitte met zo weinig schaduw. Ze begon mank te lopen en stond op het punt in huilen uit te barsten.

Ze kwam langs drie jongens met haar als lange slangen, tatoeages op hun armen en ruggen en afzakkende broeken waaronder een afzakkende onderbroek met daaronder nog een onderbroek.

‘O, Jezus, wat heb ik gedaan?’

Ze trok nu meer starende blikken.Terwijl ze zo verder strompelde, tegen de paniek vechtend en voortdurend haar haren in haar ogen kreeg, trok ze steeds meer de aandacht.

Er liep een jongen langs met een vreemd plastic ding in zijn oor.

Hij praatte hardop tegen iemand die er niet was: ‘… om vier uur dan? Je brengt de kinderen weg en dan kom ik langs… nee, nee, geen probleem.’

Ze vroeg iemand de weg, rende naar het gebouw dat kamelenhal heette en vond er de lama’s die rustig en tevreden uit aluminium voederbakken stonden te eten.

Achter in de schuur gaf een fokker met een microfoon in de hand op een verhoogd plateau voor een kleine groep van toehoorders een lezing over lama’s.

Ze had de man nooit eerder gezien. Snel keek ze naar de gezichten van de dierenverzorgers. Ooit had ze hen bijna allemaal gekend, maar nu was er niet één die haar bekend voorkwam. Ze liep langs de stallen en las de namen: Johnson Sisters. Binghams Llama’s, Sunrise Ranch. Lotta Llama’s. Niet één die ze kende of zich herinnerde. Ze speurde de enorme hal af, zocht tussen de mensen, de stallen en de lange, harige nekken. Ze ging op de hoge omheining van een stalbox staan en keek opnieuw.

‘Papa?’ riep ze.

Ze zag hem niet. Een jongen van een jaar of twaalf draaide zich om en keek in haar richting, waarschijnlijk alleen maar omdat ze zo volstrekt uit de toon viel in de hal.

15

Illusie_PERETTI_druk1_binnenwerk_vierde_proef_22-8-2012_NS.indd 15

22-08-12 10:52

Het enige wat ze wilde, was antwoord. ‘Papa?’ Harder nu. ‘Arthur Whitacre, ben je hier ergens?!’

Inmiddels keken de lama’s haar met hun grote bruine ogen aan.

De dieren begonnen nerveus te worden, en dat beviel de eigenaren die haar inmiddels ook aanstaarden, helemaal niet.

‘Heeft iemand Arthur Whitacre gezien?’ Haar ogen stonden vol tranen en ze kon niet helpen dat ze over haar hele lijf trilde.

‘Lieve help, wat is hier aan de hand?’ zei iemand.

Een man van de Sunrise Ranch in een geruit overhemd en met een cowboyhoed op, liep naar haar toe en stak zijn hand uit. ‘Kom daar maar liever vanaf, jongedame.’

Ze kende hem niet en wilde niet van de omheining stappen. ‘Ik probeer mijn vader te vinden!’

‘Rustig maar, rustig. We gaan hem samen zoeken. Kom nu maar naar beneden, voordat je nog valt.’

Ze sprong van de verhoging en viel bijna. De man greep haar vast en hield haar overeind, maar ze weerde zijn aanraking bruusk af.

‘Arthur Whitacre! Ik zoek Arthur Whitacre!’

Een vriendelijke vrouw met een hoofd vol krullen en een t-shirt van de Alpaca Acres-ranch aan, kwam snel naar voren om te helpen, maar kon alleen maar de naam herhalen: ‘Arthur Whitacre?’

Houd me alsjeblieft niet voor de gek! ‘Ja, Arthur Whitacre! Van de Wooly Acres Ranch. Hij had vier lama’s!’

Mevrouw Alpaca Acres keek verbluft om zich heen. Een andere vrouw kwam bij hen staan, een omvangrijke dame van de wolspinnerij. ‘Wie zoekt ze?’

‘Ene Arthur Whitacre,’ zei de man.

‘Hij had vier lama’s!’ herhaalde Mandy.

‘Er is hier niemand die zo heet,’ antwoordde hij.

De man die de lezing had gehouden, kwam nu ook bij het groepje staan en Mandy moest alles nog een keer vertellen.

‘Weet je zeker dat je in de juiste hal bent?’ vroeg hij.

Ze keek hem verbijsterd aan. Wat een ongelooflijke en volstrekte stupiditeit. Het leken wel etalagepoppen, mensen uit een droom.

‘Papa…’ kwam er als een hese fluistering van haar lippen. Ze wendde zich van de vreemdelingen af en keek nog een keer de grote 16

Illusie_PERETTI_druk1_binnenwerk_vierde_proef_22-8-2012_NS.indd 16

22-08-12 10:52

hal door. Haar handen trilden en ze had moeite om zich aan het hek voor de stal vast te houden. Als ze hem nu maar zag. Als hij nu maar gebukt aan het werk was om stro te verdelen of hoeven te controleren, om dadelijk overeind te komen en met borst en schouders boven de stallen uit te steken, de honkbalpet op zijn grijze hoofd en de voeremmer in zijn hand. Kon ze nu maar zijn brede grijns zien, de hand die hij naar haar opstak, zodat ze naar hem toe kon rennen en zijn beschermende arm om zich heen kon voelen waarmee hij haar even tegen zich aan trok.

Dan zou de rest er niet toe doen. Dan zou ze thuis zijn, zelfs in dit oord.

‘Wees alsjeblieft niet weg,’ fluisterde ze. ‘Alstublieft, God, laat hem niet weg zijn, niet hij!’

Ze huilde, huilde hartstochtelijk en het kon haar niet schelen wie het zag.Vriendelijke handen beroerden haar schouders en de vreemdelingen kwamen dichterbij.

‘Waar kom je vandaan, meiske?’ vroeg de man van de Sunrise Ranch.

‘Kunnen we misschien iemand voor je bellen?’ vroeg Alpaca Acres.

Mandy stapte weg van de stal en stond toe dat ze om haar heen kwamen staan. Ze waren nu minder onbekend voor haar en ze had ze nodig.

‘Hoe heet je, meisje?’ vroeg de dikke vrouw.

‘Mandy Whitacre – mijn vader heet Arthur Whitacre en we hadden een paar lama’s…’

Ze zag hoe ze haar opnamen en hun conclusies trokken.

‘Mmm,’ zei de rancher die de lezing had gehouden. Hij keek naar haar blote voeten en haar ziekenhuiskleding. ‘Misschien is ze ontsnapt uit de…’ Hij knikte met zijn hoofd in westelijke richting.

De man van de Sunrise Ranch leek het te begrijpen. Hij knikte en zei vriendelijk: ‘Maak je maar geen zorgen. We gaan hulp voor je halen.’

‘Dat doen we zeker,’ bevestigde de dikke dame.

De man van de lezing haalde een klein voorwerp van zijn riem en tikte erop, waarna het oplichtte als een kleine kleurentelevisie.

Hij wreef met zijn vinger over het schermpje en het beeld bewoog.

Er verschenen kleine cijfers en letters als een toetsenbord van een 17

Illusie_PERETTI_druk1_binnenwerk_vierde_proef_22-8-2012_NS.indd 17

22-08-12 10:52

typemachine op het scherm en hij begon ze aan te tikken. Elke tik maakte een zacht piepgeluidje.

Het was vreemd genoeg om haar angst aan te jagen. ‘Wat is dat?’

De man keek op en leek vreemd geïntrigeerd door haar vraag.

‘Wat gaat dat ding met mij doen?’ vroeg ze hem.

De vier wisselden blikken en knikten bevestigend naar elkaar.

18

Illusie_PERETTI_druk1_binnenwerk_vierde_proef_22-8-2012_NS.indd 18

22-08-12 10:52