Randy Singer
Laatste bekentenis thriller Vertaald door Willem Keesmaat
3
laatste bekentenis_SINGER_1edruk_binnenwerk_3eproef_GD_23-05-12.indd 3
23-05-12 14:58
Andere boeken van Randy Singer: Schaduwjury De Bloedwreker Vermoorde onschuld Valse getuige Het vonnis Zelfverdediging Dodelijke overtuiging
© Uitgeverij Kok – Utrecht, 2012 Postbus 13288, 3507 LG Utrecht www.kok.nl Oorspronkelijk verschenen onder de titel The Last Plea Bargain bij Tyndale House Publishers, Inc., Carol Stream, Illinois, USA. © Randy Singer, 2012 Vertaling Willem Keesmaat Omslagontwerp Bas Mazur ISBN 978 90 435 1165 0 ISBN e-book 978 90 435 1179 7 NUR 332 Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever. All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, stored in a retrieval system, or transmitted, in any form or by any means, electronic, mechanical, photocopying, recording, or otherwise, without the prior written permission of the publisher.
laatste bekentenis_SINGER_1edruk_binnenwerk_3eproef_GD_23-05-12.indd 4
23-05-12 14:58
Proloog
Het ambulancepersoneel arriveerde met een snelheid die Caleb verbaasde. Hij deed de voordeur van zijn villa voor hen open, een huis met een vloeroppervlakte van zevenhonderd vierkante meter op een flinke heuvel in het illustere Buckhead-gebied van Atlanta. Zijn vrienden noemden het ‘het huis dat op moorden is gebouwd’. Caleb Tate was tenslotte een van de meest notoire advocaten van Atlanta – een reputatie die hij zijn hele carrière lang zorgvuldig had gekoesterd. Hij liet de mensen binnen en voorzag hen van alle details toen ze hem met twee treden tegelijk de wenteltrap op volgden. Het ambulancepersoneel moest moeite doen om hem bij te houden, omdat ze zuurstof, een defibrillator en andere levensreddende uitrustingsstukken bij zich hadden. Er raasde adrenaline door Calebs lichaam en hij had het gevoel alsof dit allemaal een nachtmerrie was, een scène uit een griezelfilm. Hij haastte zich de slaapkamer in en ging opzij. Zijn lichaam begon weer te beven, alsof hij dit voor de eerste keer zag. Zijn vrouw lag op de vloer en haar nachthemd met boothals zat om haar lichaam gedraaid. Hij had haar van bed getild, haar op het tapijt gelegd en had geprobeerd haar te reanimeren, waarbij hij haar hoofd iets achterover had laten zakken en haar had beademd. Ze had gegorgeld en overgegeven. De warme maaltijd van die avond was langs haar wang gelopen en had haar bruine haar doordrenkt. Hij had haar gezicht schoongemaakt met haar shirt, haar hoofd opzij geduwd en met twee vingers haar keel leeggemaakt. En toen had hij haar hoofd weer achterover laten zakken en was hij doorgegaan met beademen, terwijl hij tussendoor met zijn over elkaar gevouwen handen op 5
laatste bekentenis_SINGER_1edruk_binnenwerk_3eproef_GD_23-05-12.indd 5
23-05-12 14:58
haar borst drukte. Hij had hardop geteld en zichzelf gedwongen om rustig te reanimeren. Hij bleef maar voelen of ze al een hartslag had. En hij vocht tegen de paniek. Na enkele minuten, misschien wel langer, had hij de alarmcentrale gebeld. Maar hij wist dat het te laat zou zijn. ‘Misschien kunt u maar beter even naar de gang gaan,’ zei een oudere ambulancebroeder. Hij knielde naast Rikki neer en had iets kalms en efficiënts over zich, alsof hij alleen maar een been hoefde te spalken. Het team sloot de defibrillator aan, maar op het schermpje verscheen de tekst: Schok niet aanbevolen. Ze staken een slang in Rikki’s keel en een beademingsapparaat begon lucht naar binnen te pompen. ‘U kunt echt beter even buiten wachten.’ Er klonk deze keer meer medeleven door in de stem van de man. Het was een grote vent met wijkend grijs haar. Maar Caleb stond aan de grond genageld. Alsof zijn voeten in het beton waren gegoten. De kamer begon te draaien. ‘Ik blijf erbij,’ zei hij, zijn stem was zacht en ver weg. Hij hoorde de sirenes van andere arriverende voertuigen op de oprijlaan. Blauwe zwaailichten pulseerden door de ramen. Politieagenten haastten zich de trap op en er verscheen nog meer ambulancepersoneel.Voor Caleb wist wat er gebeurde, liep het huis vol met ambulancebroeders en politieagenten. Iemand nam hem met vriendelijke drang mee naar de gang en begon hem met allerlei vragen te bestoken. Wanneer hebt u haar gevonden? Had ze gezondheidsproblemen? Wat voor medicijnen gebruikte ze? Hoelang bent u weggeweest? Caleb legde gejaagd uit dat hij bij een vriend een paar March Madness wedstrijden was wezen kijken. Toen hij terugkwam, was hij bij Rikki in bed gekropen, had haar iets gevraagd en had aan haar arm geschud toen hij geen antwoord kreeg. Hij had haar nog eens aangeraakt en realiseerde zich toen dat ze koud aanvoelde en niet ademde. Vanaf dat moment was het allemaal wat vaag. Hij was uit bed gesprongen, had geprobeerd haar te reanimeren en toen de alarmcentrale gebeld. Hij wist niet hoelang de ambulancebroeders met haar bezig wa6
laatste bekentenis_SINGER_1edruk_binnenwerk_3eproef_GD_23-05-12.indd 6
23-05-12 14:58
ren geweest voor de oudere man met een grimmige blik op zijn gezicht de gang op kwam. ‘Het spijt me,’ zei hij. ‘We hebben gedaan wat we konden.’ Caleb voelde zijn benen week worden en hij greep de arm van de agent. Ze lieten hem voorzichtig op de vloer zakken en hij liet zijn hoofd tussen zijn knieën hangen om weer helder te worden. ‘Dit kan niet,’ zei hij. ‘Het spijt me voor u,’ mompelde een van de agenten. Na enkele momenten zag Caleb kans om langzaam weer op te staan en wist hij weer iets terug te vinden van de kalmte die hem in de rechtszaal tot zo’n krachtige persoonlijkheid maakte. Hij wierp een blik op de slaapkamer en liep er naartoe. Een agente versperde hem de weg. ‘Ik denk dat u daar beter niet naar binnen kunt gaan,’ zei ze. Zachtjes duwde hij haar opzij. ‘Dit is mijn huis.’ Hij stond stil in de deuropening. De vloer in de slaapkamer lag bezaaid met medische spullen. Er liepen agenten rond te kijken en foto’s te maken alsof het een plaats delict was. Zeker vijf mensen bleven in hun beweging steken en keken hem aan. ‘Ik wil enkele momenten alleen zijn met mijn vrouw.’ De agenten en de ambulancebroeders keken elkaar aan en een hoofdagent knikte. ‘Maar verstoort u alstublieft niets,’ zei de man. ‘Het is gewoon een routineprocedure, maar we willen graag dat alles blijft zoals we het hebben aangetroffen.’ De politie en het ambulancepersoneel vertrokken zonder de deur achter zich dicht te doen. Twee van hen bleven vlakbij de deuropening staan en praatten wat over koetjes en kalfjes. Caleb wist dat ze hem in de gaten hielden. Hij liep naar zijn vrouw toe en trok haar nachthemd recht, waardoor haar lichaam wat meer bedekt werd. Hij trok het dekbed van het bed en legde dat over haar heen, stopte haar in bij haar schouders en vouwde het onder haar hielen door. Hij streek haar haar uit haar gezicht en het raakte hem hoeveel ze al was veranderd. De kleur van haar huid. De levenloze blik in haar ogen. Haar mond stond open in wat een worsteling om een laatste hap lucht leek. Het ambulancepersoneel had de slangen al uit haar keel verwijderd. Hij dacht aan de foto’s die de politie had genomen en hij wist 7
laatste bekentenis_SINGER_1edruk_binnenwerk_3eproef_GD_23-05-12.indd 7
23-05-12 14:58
dat ze zouden worden gelekt en binnen de kortste keren op het internet zouden verschijnen. Maar daar kon hij op dit ogenblik niets tegen doen. Rikki Tate, echtgenote van de beruchte advocaat Caleb Tate. Tijdens haar leven was ze een beroemdheid geweest. Bij haar dood zou ze dat nog steeds zijn. Caleb voelde een hand op zijn schouder. ‘Het spijt me, meneer Tate, maar we zullen u nog een paar vragen moeten stellen.’ Na enkele momenten stond Caleb op en keek hij de agent aan. Hij kon zich de naam van de man niet herinneren, maar hij had hem in de rechtszaal minstens een keer of twee ondervraagd. En nu waren de rollen dus omgedraaid. Caleb was een realist. Hij wist dat hij vijanden had in alle geledingen van de sterke arm der wet van Atlanta. En hij wist ook dat zodra de autopsiegegevens binnen waren, hij hun eerste en enige verdachte zou zijn. Maar Caleb zou volledig meewerken. Hij volgde de agent de gang op en daarna de trap af naar de eetkamer. Hij beantwoordde elke vraag en vocht tegen de verdoofdheid en de uitputting toen de realiteit van wat er vanavond allemaal was gebeurd begon te bezinken. Rikki was dood en ze zou nooit meer terugkomen. Zo jong. Zo veel potentie. Zo ongelofelijk vastbesloten om iets van haar leven te maken. Zo toegewijd aan het geloof dat ze had gevonden. Maar dat maakte nu allemaal niet meer uit. Het zou allemaal wegzinken in de draaikolk van geruchten rond de drugs die ze in haar lichaam zouden vinden. Een Amerikaanse tragedie. Marilyn Monroe. Anna Nicole Smith. En nu Rikki Tate.
8
laatste bekentenis_SINGER_1edruk_binnenwerk_3eproef_GD_23-05-12.indd 8
23-05-12 14:58
1
Voor de vierde dag op rij liep ik met tikkende hakken over de tegelvloeren van de bochtige gangen van het Piedmont ziekenhuis. Ik was ondertussen gewend geraakt aan de geur van ontsmettende middelen en de trage lift die me naar de derde verdieping bracht. Bij de kamer van mijn vader aangekomen wreef ik mijn handen in met desinfectans, net als ik al had gedaan toen ik enkele minuten terug het ziekenhuis binnenkwam. Het was een soort ritueel geworden. Er bevond zich geen verpleegkundige op de kamer van mijn vader. Geen teken van leven of iets wat daarop leek. Mijn naam is Jamie Brock. Assistent van de officier van justitie van Milton County. Ik was alleenstaand, werkte hard, en had buiten mijn vader, mijn zwarte labrador en de drieëntachtig verdachten die ik achter de tralies probeerde te krijgen geen tijd voor mannen in mijn leven. Maar op dat moment, toen ik een stoel bijtrok bij het bed van mijn vader en een hand op zijn onderarm legde, was ik ook Jamie Brock – pappa’s meisje. Ik was achtentwintig en zou al gauw wees zijn. Mijn vader had niets meer gezegd sinds zijn tweede herseninfarct, vier dagen geleden. Het eerste infarct veranderde hem in een man die ik niet herkende. De heldere geest en scherpe gevatheid maakten plaats voor een zachte en breekbare persoon die op mijn vader leek, maar moeite had met complexere ideeën. Soms herkende hij zijn familie en vrienden niet eens. Het tweede infarct veranderde hem in een plantje. Hij lag al vier dagen lang in hetzelfde bed, aan dezelfde apparaten, en werd behandeld door dezelfde verpleegkundigen en doktoren. De verantwoordelijke arts, een Indiër die naar de naam Kumar Guptara luisterde, vertelde me dat mijn vader er 9
laatste bekentenis_SINGER_1edruk_binnenwerk_3eproef_GD_23-05-12.indd 9
23-05-12 14:58
nooit meer bovenop zou komen. Hij zou me nooit meer een geruststellende knuffel geven. Zijn ogen zouden nooit meer opengaan en beginnen te sprankelen wanneer hij zijn enige dochter zag. Hij zou nooit meer tegen me kunnen zeggen dat hij van me hield. Ondanks Guptara’s pessimisme, dat werd gedeeld door elke andere arts die we consulteerden, verwachtte ik toch ergens dat mijn vader op zekere dag wakker zou worden, alle apparaten van zijn lichaam zou losmaken, zich zou verkleden en deze kamer uit zou lopen, zelfs al zouden de verpleegkundigen hem proberen tegen te houden. Mijn vader was een vechter. En dat was een karaktertrek die ik van hem had geërfd. Mijn broer wilde de stekker eruit trekken. Maar mijn vader had zich, net als de meeste advocaten, eerder druk gemaakt om zijn cliënten dan om zichzelf. Hij had nooit een testament opgesteld en de artsen waren er niet happig op om zijn navelstreng met dit leven door te knippen wanneer de kinderen het niet met elkaar eens waren.Vooral niet wanneer een van die kinderen jurist was. En dus streelde ik zijn onderarm en probeerde ik het feit te negeren dat hij voor mijn ogen wegkwijnde en gewicht verloor, ook al werden er voedingsstoffen in zijn lichaam gepompt. De huid van zijn harige armen werd voor mijn ogen droog en perkamentachtig. ‘Hé, pap, ik ben er, Jamie. Ze zeggen dat je me kunt horen, maar niemand die het echt weet, hè?’ Het was stil in de kamer, op de zacht pulserende geluiden van de apparaten na. Mijn vaders borst ging langzaam op en neer. Ik begon zachter te praten. ‘Nog vier dagen, pap. Houd je het nog vier dagen vol?’ Na elf jaar beroep aantekenen zeiden de experts dat de datum deze keer zeker zou blijven staan. Antoine Marshall, de man die bij ons thuis had ingebroken en drie maanden na mijn zestiende verjaardag mijn moeder had vermoord, stond ingepland om de dodelijke injectie te krijgen. Diezelfde nacht had hij ook mijn vader neergeschoten en hem voor dood achtergelaten. Mijn vader had anderhalve liter bloed verloren, maar hij was in leven gebleven en had getuigd. Dus hoe kon ik hem nu laten sterven? ‘We verwachten de resultaten van het lab van Rikki Tate morgen 10
laatste bekentenis_SINGER_1edruk_binnenwerk_3eproef_GD_23-05-12.indd 10
23-05-12 14:58
binnen te krijgen,’ vertelde ik mijn vader. Ik had hem elke dag op de hoogte gehouden van het onderzoek. Rikki was overleden voor zijn tweede infarct. ‘Caleb Tate loopt al excuses rond te strooien. Hij zegt dat hij wist dat Rikki verslaafd was aan drugs, maar dat hij haar niet kon tegenhouden.’ Ik boog me dichter naar mijn vaders oor toe. ‘Je had gelijk, pap. Hij heeft haar vergiftigd. Ik voel het aan mijn water.’ Caleb Tate had Antoine Marshall verdedigd. Ik zou nooit vergeten hoe hij mijn vader, de enige getuige van de misdaad, aan een kruisverhoor onderwierp. Mijn vader was een geweldige advocaat, maar het klopt wat ze zeggen: de beste juristen zijn de slechtste getuigen. Het was pijnlijk om te zien hoe Tate mijn vaders getuigenis stukje voor stukje aan flarden reet. Als rechter Snowden er niet was geweest, zou de jury Marshall misschien wel onschuldig hebben verklaard. Ik nam een van mijn vaders handen in de mijne. ‘Ik zal Caleb Tate laten hangen,’ beloofde ik hem. Antoine Marshall en Caleb Tate waren er verantwoordelijk voor dat mijn vader nu in dit bed lag. Hij had de schietpartij overleefd, maar was er emotioneel nooit meer bovenop gekomen. Zij waren ook de reden dat ik drie jaar lang op het kantoor van de officier van justitie had gewerkt en het nooit bij een zaak op een akkoordje had willen gooien. Zelfs nog op dit moment, terwijl ik naar het bleke gezicht van mijn vader keek en het grijze haar van zijn voorhoofd streek, vrat de bitterheid als een kankergezwel aan mijn ziel. Het was mijn droom om Caleb Tate binnen dertig dagen na de executie van zijn voormalige cliënt aan te klagen. Mijn vader zou er niet meer zijn om te zien hoe zijn dochter de nagedachtenis zou wreken van de vrouw van wie we allebei hadden gehouden. Maar ik zou het doen om de nagedachtenis van mijn vader te eren. En dat zou ik zweren op het graf van mijn moeder.
Die avond wachtte ik thuis met een mengeling van bezorgdheid en weerzin op de laatste nieuwsberichten over Antoine Marshalls 11
laatste bekentenis_SINGER_1edruk_binnenwerk_3eproef_GD_23-05-12.indd 11
23-05-12 14:58
beroep. Een vriendin van mijn werk had me op de uitzending van wdkx gewezen. ‘Dat laat zien hoe wanhopig hij is,’ had ze gezegd. Het bericht was om zes uur al uitgezonden, maar zou om elf uur worden herhaald. Er kwam voor de reclame eerst een teaser langs en het zweet stond me in mijn handen. Ik zette mezelf schrap, in de wetenschap dat de advocaten van Marshall voor niets zouden terugdeinzen. Na het reclameblok schakelde het station over naar een interview met professor Mason James van de Southeastern Law School, de hoofdadvocaat van Antoine Marshall. Het interview vond plaats in het kleine kantoortje van James op de universiteit. De man zag er meer uit als een kooivechter dan als een professor. Hij droeg een strak zwart T-shirt dat zijn bodybuildercontouren uitvergrootte – een dikke nek, geprononceerde spieren die strak stonden als kabels, en enorme biceps met op beide armen tatoeages die wel mouwen leken. Hij was zo kaal als een biljartbal, had een vrij donkere huid, een vierkante kin en een brede neus die blijkbaar al heel wat klappen had opgevangen. Ik wist dat hij het meest gevierde lid van de faculteit van South eastern was – geliefd door de meeste studenten, maar verafschuwd door oud-studenten zoals ik. Hij was ooit een veroordeelde misdadiger die het leven van een bewaker redde tijdens een gevangenisopstand en toen gratie kreeg van de Pardons and Paroles Board van de staat Georgia. Hij was een van de weinige voormalige misdadigers die nu in Georgia advocatuur mochten bedrijven en hoofd van het Innocence Project van Southeastern. Een afdeling die hele wagonladingen beroepschriften voor veroordeelde misdadigers indiende. De camera zoomde in tot een busteshot van James, met op de achtergrond een witbord. Nog vier dagen, stond erop geschreven. ‘Schei toch uit,’ zei ik. ‘Dat kunt u niet menen,’ zei de interviewer. Ze had het over het laatste beroepschrift van James. ‘Om de dooie dood wel,’ zei James. ‘Woordspeling. Er is op dit moment een landelijk tekort aan natriumthiopental, een van de componenten van een driedelige cocktail die in Georgia wordt ge12
laatste bekentenis_SINGER_1edruk_binnenwerk_3eproef_GD_23-05-12.indd 12
23-05-12 14:58
bruikt om gevangenen te executeren. Mijn bronnen hebben me verteld dat de staat het spul betrekt van een leverancier die werkt vanuit het achterste deel van het pand van een rijschool in Engeland.’ James keek recht in de camera. ‘Je zou je hond nog geen spuitje willen geven met dat soort middelen,’ zei hij. ‘We vragen alleen maar om dertig dagen extra om dit te onderzoeken.’ Ik snoof naar de televisie. Het zou grappig zijn als het niet zo hartverscheurend triest was. Antoine Marshall had mijn moeder zonder veel omhaal door haar hoofd geschoten, wanhopig op zoek naar geld om methamfetamine van te kunnen kopen. En nu, twaalf jaar na de moord, elf jaar na zijn veroordeling, klaagde hij over de herkomst van het chemische stofje dat ze zouden gebruiken om op een humane manier zijn leven te beëindigen. Ik kon niet wachten tot vrijdag voorbij zou zijn.
13
laatste bekentenis_SINGER_1edruk_binnenwerk_3eproef_GD_23-05-12.indd 13
23-05-12 14:58
2
Het debat vond plaats in de aula van de Milton High School. Hij zat nog niet halfvol en ik zat naast mijn vriendin en mentor, Regina Granger, de eerste assistent van de officier van justitie van Milton County. Regina, een grote en lawaaierige vrouw, had een gulle lach die vanuit haar buik kwam, waardoor je het idee kreeg dat ze een warme persoonlijkheid met een hoog knuffelbaarheidsgehalte was. Niet dus. Regina was een van de meest onverzettelijke mensen die ik kende. Ze was een zwarte Amerikaanse die haar strepen dertig jaar geleden al had verdiend, in het oude-jongens-krentenbrood systeem van Milton County. Als je in ons district van een misdaad werd beschuldigd, was het beroerdste bericht dat je kon krijgen, dat Regina Granger je zaak behandelde. In de drie jaar dat ik voor de officier van justitie werkte, had ik haar niet één keer zien verliezen. We keken naar de Republikeinse kandidaten voor de functie van procureur-generaal van Georgia. Ik ging nog liever naar een opera en kreeg zelfs liever een wortelkanaalbehandeling. Regina en ik waren daar om dezelfde reden – onze baas was een van de kandidaten. Officier van justitie William Masterson vulde elke vierkante centimeter van zijn stoel op de middelste zitplaats achter de tafel met kandidaten. En meer dan dat. Hij was de John Madden van de rechtszaal van Milton County – duidelijk aanwezig, bruusk en met beide benen op de grond. Iedereen op kantoor mocht hem graag of respecteerde hem in elk geval. Maar hij stond in de peilingen op de derde plaats in een gevecht tussen vijf kandidaten, met nog vier maanden te gaan voor de verkiezingen. De gespreksleider was de huidige hoofdassistent van de procureurgeneraal, een man die Andrew Thornton heette. In tegenstelling tot 14
laatste bekentenis_SINGER_1edruk_binnenwerk_3eproef_GD_23-05-12.indd 14
23-05-12 14:58
Masterson was Thornton mager, type boekenwurm en bloedserieus. Ik had hem twee keer voor het hooggerechtshof van Georgia zien pleiten, tegen de beroepsschriften van Antoine Marshall, maar hij reageerde nooit op mijn telefoontjes. In plaats daarvan liet hij jongere collega’s lastige slachtoffers zoals ik afhandelen. Tegen het einde van het debat stelde de gespreksleider een vraag over de doodstraf en Masterson ging daar meteen op in.‘Ik zal me er nooit voor schamen om de doodstraf te eisen voor leden van onze maatschappij die een harteloze minachting voor het leven van een ander tentoonspreiden. We horen genoeg over de rechten van verdachten, maar ik kan u het volgende vertellen…’ Masterson zweeg even om ervoor te zorgen dat hij ieders aandacht had. ‘In elke zaak waarin ik de doodstraf heb geëist, heeft het slachtoffer veel meer geleden dan welke veroordeelde dan ook die door de staat is geëxecuteerd. Ik zou u enkele gruwelijke verhalen kunnen vertellen over hoe deze slachtoffers zijn gemarteld, verkracht en vermoord. En in tegenstelling tot de verdachten hadden de slachtoffers geen keuze.’ Er klonk wat applaus op uit de hoek van de aartsconservatieven die naar het debat gekomen waren. Ik vond het een beetje ongepast. ‘Mijn grootste probleem met de doodstraf is dat we dit soort zaken jarenlang laten voortslepen, wat de belastingbetaler ook nog eens miljoenen kost,’ vervolgde Masterson. ‘In het publiek zit vanavond een van mijn hulpofficieren van justitie, Jamie Brock.’ Ik voelde mijn gezicht rood aanlopen en wist wat er nu ging komen. Ik haatte het om het slachtoffer uit te hangen en ik haatte het al net zo dat anderen me tot slachtoffer bombardeerden. ‘Zoals velen van u weten, werd haar moeder meer dan tien jaar geleden vermoord door een recidivist die Antoine Marshall heet. Hij zit nog steeds in de dodencel en valt alles en iedereen aan die bij het proces betrokken is, ook al heeft Jamies vader, die die nacht ook door deze man is neergeschoten, het overleefd en hem tijdens een rechtszaak geïdentificeerd. Dat is de reden dat Jamie vandaag de dag aanklager is.’ Masterson gebaarde in mijn richting. ‘Jamie, zou je even willen opstaan?’ Ik wierp hem een korte blik toe om hem te laten merken dat ik 15
laatste bekentenis_SINGER_1edruk_binnenwerk_3eproef_GD_23-05-12.indd 15
23-05-12 14:58
hier niet van gediend was, stond toen op en forceerde een glimlach. Het publiek applaudisseerde beleefd. ‘Voor mij is aanklager zijn niet alleen maar een carrière,’ zei Masterson. ‘Ik voel hetzelfde als Jamie.Wat wij doen, is onze roeping najagen. Slachtoffers hebben rechten en zij verdienen gerechtigheid.’
Toen het debat voorbij was en Masterson iedereen hartelijk de hand had geschud die nog wat bleef rondhangen, omhelsde hij me. ‘Ik hoop dat ik je geen ongemakkelijk gevoel heb bezorgd,’ zei hij. ‘Dat hebt u wel,’ reageerde ik. ‘Maar u kunt het weer goedmaken. We moeten praten.’ Masterson trok een wenkbrauw op. ‘Kan dat niet tot morgen wachten?’ ‘Ik heb maar vijf minuten nodig.’ Hij bromde iets en besloot toen dat als het gesprek toch niet kon wachten, we net zo goed koffie en een ijsje konden gaan halen. Een kwartier later zaten we in een Applebee’s en liet Masterson het debat nog eens aan zich voorbij trekken, waarbij hij naar mijn mening vroeg. Toen zijn sorbet eindelijk kwam, had hij twee vragen. ‘Weet je zeker dat je er ook niet een wilt?’ ‘Nee, dank u.’ Ik hield het bij koffie. En de tweede vraag. ‘Waar wil je het over hebben?’ ‘Rikki Tate.’ ‘Vertel maar.’ Hij nam een hap van zijn ijsje. Ik had mijn onderhandelingsstrategie al in elkaar gedraaid. Ik wilde aan de zaak Tate werken. Maar ik wist dat Masterson tegen me zou zeggen dat ik het al te druk had. Dan zou ik tegen hem zeggen dat ik zou overwerken en dat de rest daarom gewoon door kon gaan. Daarna zou hij weer zeggen dat ik te weinig ervaring had om de zaak aan te kunnen en ik zou aanbieden om de tweede viool te spelen. Dan zou hij weer beweren dat ik emotioneel betrokken was, waarna ik zijn toespraak van eerder die avond zou aanhalen waarin hij zei dat we als aanklagers bij elke zaak emotioneel betrok16
laatste bekentenis_SINGER_1edruk_binnenwerk_3eproef_GD_23-05-12.indd 16
23-05-12 14:58
ken moesten zijn. Zoals ik bij elke ondervraging deed, had ik het gesprek in mijn hoofd wel honderd keer helemaal uitgeschreven en had ik een reactie op elke tegenwerping. ‘Ik wil graag aan de zaak Tate werken,’ zei ik. ‘Die doe ik zelf al,’ reageerde Masterson, die een volgende hap nam. ‘Maar ik zou best een goede assistent kunnen gebruiken.’ Het kostte me twee tellen om om te schakelen. Ik verwachtte allerlei tegenwerpingen, geen capitulatie. ‘Echt?’ ‘Op één voorwaarde.’ ‘Zeg het maar,’ zei ik snel. Misschien een beetje te snel. Masterson leunde voorover en creëerde zo een kolossale aanwezigheid die advocaten vaak intimideerde. Mij niet, want ik wist dat hij gewoon een grote teddybeer was. ‘Ik deel de lakens uit,’ zei hij. ‘Ik zal je naar je mening vragen, maar uiteindelijk neem ik alle strategische beslissingen. Als het een rechtszaak wordt, mag jij een paar getuigen doen en misschien zelfs wel de opening. Och, misschien laat ik je zelfs wel de hele rechtszaak doen. Maar wanneer de vraag rijst of we hem zullen aanvallen, en zo ja, waar we hem voor aanklagen – dat ligt helemaal bij mij.’ Masterson bestudeerde mijn gezicht en ik wist dat ik geen onderhandelingsruimte had. ‘Begrepen?’ ‘Wat u maar wilt, baas.’
17
laatste bekentenis_SINGER_1edruk_binnenwerk_3eproef_GD_23-05-12.indd 17
23-05-12 14:58
3
Op weg naar huis belde ik Regina. ‘Hij ging er zelfs niet eens tegenin,’ zei ik opgewonden. ‘Hij zei dat ik mocht assisteren, zolang ik hem de strategie maar liet uitstippelen.’ Er viel een stilte aan de andere kant toen Regina de informatie absorbeerde. ‘Daar was ik al bang voor,’ zei ze ten slotte. ‘Hè?’ ‘De baas had ervoor kunnen kiezen om Tate niet aan te klagen of het op een akkoordje te gooien. Hij weet dat als hij jou erbij betrekt, de media hem er minder makkelijk van kunnen beschuldigen dat hij te zacht is, omdat ze weten hoezeer jij Tate haat. Je bent zijn buffer, Jamie. Hij zal proberen om midden in de verkiezingscampagne alle kritiek te laten verstommen.’ Daar had ik nog niet aan gedacht. En heel even vroeg ik me af of ik als jurist ook maar in de buurt zou komen van mijn mentor. Of van Masterson, in dit geval. ‘Maar de lijkschouwing is nog niet eens klaar.’ ‘Wanneer was de laatste keer dat de baas meegaand was?’ Daar zei Regina iets. ‘Jij zegt dus dat ik het beter niet had kunnen doen?’ ‘Nee, hij wil dat jij erbij betrokken raakt,’ legde Regina uit. ‘En je kent Bill. Als hij ervan overtuigd is dat Tate zijn vrouw heeft vergiftigd, zal hij nog met een waterpistool de hel binnenvallen om hem veroordeeld te krijgen. Hij wil er alleen zeker van zijn dat hij gedekt is als hij de stekker eruit trekt.’ ‘Leuk om te weten dat ik gewaardeerd word,’ zei ik.
18
laatste bekentenis_SINGER_1edruk_binnenwerk_3eproef_GD_23-05-12.indd 18
23-05-12 14:58
Ik voelde me alweer iets beter toen ik thuis door mijn zwarte labrador werd begroet alsof ik een popster was.We stoeiden een tijdje met elkaar op de vloer en deden een spelletje touwtrekken met enkele in elkaar grijpende rubber ringen. Hij grauwde als een weerwolf en deed er alles aan om het speelgoedje uit mijn handen te rukken. Ik gromde terug, sloeg opeens mijn armen om hem heen, knuffelde hem bijna dood en gaf hem daarna te eten. Hij had ruim twaalf uur opgesloten gezeten in huis en snakte naar wat aandacht. ‘Het was een goede dag voor goede mensen,’ zei ik tegen Justice. Hij keek naar me op met die heerlijke bruine puppyogen en hield zijn kop iets scheef. ‘We zullen die vent te grazen nemen,’ beloofde ik hem.
19
laatste bekentenis_SINGER_1edruk_binnenwerk_3eproef_GD_23-05-12.indd 19
23-05-12 14:58