Vooraf, never the less, always the most.

Steeds dunner werd deze krant. Steeds meer programma dat werd geschrapt, werd herzien, werd uitgesteld tot nader order. Waarbij dat stipje op de horizon een zwarte leegte is, de grote onbekende. Steeds minder programma werd aangeboden. Even leek het daardoor ook minder de moeite waard: moeten we dit wel doen? Kunnen we nog wel een agenda brengen, net nu heel Nederland verscherpte maatregelen kreeg? Lang hebben we nog de negeer-tactiek toegepast: ‘Zo lang we geen afmeldingenkrijgen, zal het wel doorgaan.’ ‘Zo lang we net doen alsof het er niet is, kunnen we even enthousiast als altijd gewoon het uitnieuws van de maand brengen.’ Maar de werkelijkheid is een stuk rauwer. We zien lege zalen, dichte horeca, culturele – en evenementenorganisaties die omvallen, makers die voormaanden geen inkomen hebben. Kaalslag. Het schaarse programma dat er is; natúúrlijk kunnen we dit met evenveel verve brengen. Even professioneel, en mogelijk nog wat effectiever ook. Maar het voelt allemaal wel veel beklemmender deze ronde. Het woord nevertheless dringt zich aan me op. In mijn hoofd verbuig ik het naar: ‘nooit het mindere’. Een associatie naar een motto dat ik hoog heb zitten: ‘Voor minder doen we het niet.’ En onmiddellijk wakkert dit motto het vuurweer hoog op. De liefde voor wat we doen hier bij Uit in Eindhoven. Want ook al is het kwantitatief gezien even wat minder, we kunnen natuurlijk wél zorgen voor evenveel kwaliteit. En zelfs nog nét een tandje extra bijzetten. Voor al die volhouders, al die dappere mensen die toch op het podium, toch voor camera, toch in de harten van mensen weten door te dringen met de kunsten die ze creëren. Of dit nu buiten de deur is, of in al die huizen, waarbinnen gezocht wordt naar inspiratie en vervoering, naar verdieping, schoonheid of troost. Zij die scheppen maken dat verschil niet, zij kiezen altijd voor het maximale, het meest optimale, het meest. Geven zich volledig. En dit moet volledig ondersteund worden, hartgrondig gesupport. Omdat: elk hart dat geraakt wordt, het meer dan waard is. En elke persoon die zich daarvoor inspant volledige erkenning en bekendheid zou moeten krijgen. Al zouden we in een kalendermaand maar één theaterprogramma kunnen promoten, één film of één expositie: we zouden ervoor gaan. Let’s choose never the less. Always the most.

Lidy Lathouwers

Hoofdredacteur