MICHIEL (21) Zijn vrienden werden groter, hij niet door een groeistoornis. Maar hij trekt zijn plan en maakt zich weinig zorgen om de toekomst.
Op het eerste gezicht lijkt het een jongen van 9 die aan het tafeltje zit, maar eigenlijk is hij 21. Beetje kalend al, discreet ringbaardje, modieuze blauwe bril. Goedlachs. Jongensstem. Telkens de fotografe een foto neemt, zwijgt hij even en poseert. Ik moet een inspanning doen om hem niet als een kind te behandelen, want dat is hij niet. Op zijn eigen manier is hij volwassen. De antwoorden komen wat traag, maar dat is niet erg. We hebben tijd.
Michiel: “Ik kom hier al 21 jaar, mijn hele leven dus. Ik ben geboren met een aandoening die een groeistoornis veroorzaakt, waardoor mijn gestalte die van een kind blijft. Een paar weken geleden was dat een meter drieëndertig. Door die groeiproblemen moet ik medicatie nemen, anders word ik ernstig ziek. Maar vandaag ben ik hier niet als patiënt. Ik vergezel mijn grootmoeder die voor een massage komt.”
Dan ken je dit ziekenhuis al wel? Michiel: “Op mijn dertiende lag ik een hele maand in het ziekenhuis, ik was toen erg ziek. Niet één keer mocht ik naar huis, het duurde eindeloos lang. Maar ik heb toen ook aanvaard dat ik klein zal blijven. Dat was moeilijk, in het begin. Ik voelde me gevangen in een jongenslichaam. Vervelend, omdat mensen je aan-
staren. Mijn vrienden werden groter, ik niet. Maar dat heb ik nu aanvaard. Als ze me weer eens aanstaren, denk ik: kijk maar! Ik trek het me niet meer aan. Bovendien groei ik nog wel een beetje. Mijn jongste zus heeft dezelfde aandoening en zij heeft het er moeilijker mee.” Ik heb ooit eens met iemand gepraat die ook klein was gebleven en die vond
“Op mijn dertiende lag ik een hele maand in het ziekenhuis” UZ - MAGAZINE
31
