მანიაკი: პირველი ნაწილი

შესავალი რადიოს ღილაკს ვაწვალებდი,ერთი ტალღიდან მეორეზე ვრთავდი და ამით ჩემ ძმას ვაღიზიანებდი. "არია დაწყნარდი" "კარგი რა რიჩარდ,გახალისდი" "მაშინ გააჩერე ეს წყეული რადიო და ამის მაგივრად ჩვენ ვიმღეროთ" "კარგი" რადიო გამოვრთე და ჩვენი საყვარელი სიმღერის ღიღინი დავიწყეთ. ბედნიერებისგან ჰაერში დავფრინავდი,ყველაფერზე ვიცინოდი და ტანში ვთრთოდი.ამ დღეს ჩვიდმეტი წლის გავხდი და ჩემს ძმასთან ერთად სხვა ქალაქში გავიპარე ჩემი საყვარელი ჯგუფის კონცერტზე დასასწრებად. რიჩარდი ყოველთვის კარგ ძმობას მიწევდა და გვერდში მედგა,სწორედ დღესაც არ დამწყვიტა გული და თავისი მანქანით გამაპარა სხვა ქალაქში. კონცერტის დასრულების შემდეგ სახლისკენ მიმავალი მთელი გზა ვხალისობდით,ვიცინოდით და ვღიღინებდით.ჩემზე ბედნიერი ადამიანი არავინ იყო. "არია მიდი სურათი გადაიღე" მითხრა როდესაც წითელ შუქზე გააჩერა მანქანა და მეც მობილურით გადავიღე,თან 'ფ'ეისბუქზე ავტვირთე. "გინდა იმ მანქანას გავასწროთ?" მკითხა და წინ მიმავალ ავტომობილზე მიმითითა "კი,ოღონდ ფრთხილად" რიჩარდმა სიჩქარეს უმატა და იმ მანქანას გავასწარით,ისევ დიდი სიჩქარით მივქროდით და არ უყურებდა შუქნიშანს,რომელიც უეცრად წითელი გახდა. "რიჩარდ შუქნიშანი" დავიყვირე და ორივემ გვერდით გავიხედეთ საიდანაც თვალისმომჭრელი სინათლე მოჩანდა.დიდი სატვირთო მანქანა გვერდით გვედგა.არა კი არ გვედგა დაგვეჯახა და თან დამუხრუჭებას ცდილობდა.შიშით რიჩარდს მოვკიდე ხელი,მაგრამ გონება დავკარგე და ვეღარაფერი ვერ დავინახე. *** მისი სხეული გულში მქონდა ჩაკრული და გაშეშებული ვიჯექი ძირს.მისი სურნელი მაინც აჭარბებდა სისხლის მკაფიოდ მძაფრ სუნს.ვერ ვიჯერებდი.ისევ ვკარგავდი საყვარელ ადამიანს და ისევ არ შემეძლო მისი დახმარება.ჩემი ცხოვრება ისევ იცვლებოდა და არ შემეძლო ამის უარყოფა. "გთხოვ არ მიმატოვო" მის სახეს ვეფერებოდი და ვევედრებოდი ჩემთან დარჩენილიყო,მაგრამ თვალები გადაატრიალა უორიენტაციოდ "შენ..ჩემი ცხოვრების იდეალი იყავი." "არა არია,გთხოვ არ მიმატოვო" ვევედრებოდი ჩემი ცხოვრების ერთადერთ აზრს რომელსაც ვკარგავდი და ამაზე გაფიქრებისას ჭკუიდან ვიშლებოდი. "მიყვარხარ..." "არ დამტოვო,ან თან წამიყვანე" "ჩვენ ისევ შევხვდებით" ნაწყვეტ-ნაწყვეტ წარმოთქვა და ბოლოჯერ ამოისუნთქა. მიმატოვა.ისევ მარტო დავრჩი სრულიად მარტო.მხოლოდ გონებაში მყოფი დემონები მეხმიანებოდნენ და საგიჟეთის თეთრი კედლების ყურებისას მაძლევდნენ უფლებას არიას დავლაპარაკებოდი.მისი სული ისევ ჩემთან იყო,ჩემი კი მასთან ზეცაში. თავი 1 ცხოვრების შეცვლა?ეს ყველაზე საშინელებაა მთელი სიცოცხლის განმავლობაში.ხანდახან

სიკვდილი უფრო სასიამოვნო და სანატრელი ხდება,ვიდრე იძულებით ახალი ნიღბის მორგება რომელიც შეიძლება საერთოდ არ შეგეფერებოდეს. სიკვდილი?ეს ისაა რაც საყვარელ ადამიანებს გართმევს,ტკივილისგან გიხსნის ან უბრალოდ ამ ქვეყნიდან გისტუმრებს.არიან ვისაც სიკვდილი უნდათ და ისინი ვისაც სურვილი არ გააჩნიათ,მაგრამ მიუხედავად ამისა სიკვდილი მაინც ასალმებს სიცოცხლეს. "არია დიდხანს უნდა იჯდე მანქანაში?" დამიძახა დედაჩემმა რომელსაც მანქანის კარი გაეღო და ჩემს გადასვლას ელოდა.უსიტყვოდ ავიღე ჩემი თუთიყუშის გალია და გადავედი მანქანიდან. ახლა იმ დიდი შუშებიანი სახლის წინ ვიდექი სადაც მომიწევდა ცხოვრება.ძალიან მშვიდი გარემო ჩანდა,მთავარი მაგისტრალიდან დაშორებით იდგა,გარშემო კი ტყე იყო.მიუხედავად ჩემთვის მოსაწონი გარემოსი,სახლი მაინც არ მომწონდა.ძველი სტილის,მიტოვებულ შენობას ჰგავდა რომელსაც ალბათ ხავსიც ექნებოდა.გეზი მთავარი კარისკენ ავიღე რომელიც ფართოდ გაღებულიყო და სახლში შევედი. მაღალჭერიანი ბინა ჩანდა,დიდი ოთახებით და ფართო შუშებით რომელიც ტყესთან სრულ ჰარმონიას ქმნიდა. "შენი ნივთები ოთახში აიტანე ძვირფასო შემდეგ კი მეც დამეხმარე" "რომელია ჩემი ოთახი?" "არჩევნის უფლებას გაძლევ" "კარგი" ყუთებს დავავლე ხელი და კიბეებს ავუყევი.მადლობა ღმერთს არ ჩაინგრა და საზარელი ჭრაჭუნის ხმა არ გამოსცა.პირველივე ოთახის კარი გავაღე მაგრამ იქაურობა არ მომეწონა და შემდეგ ოთახში გადავინაცვლე.რამდენიმე ასეთი დათვალიერების შემდეგ დერეფნის ბოლოში მდებარე ერთი მყუდრო ოთახი ავირჩიე და ყუთები შიგნით შევზიდე.ჩემი მშობლების მადლიერი ვიყავი რომ ახალი ავეჯი შეიძინეს და ხვალ ამ დროს უკვე სახლში იქნებოდა თორემ ხომ მომიწევდა ძველ ჭრაჭუნა საწოლზე წოლა. "უჰუჰუჰუუუუ" ტუჩებზე ხელს ირტყავდა და ბოლო ხმაზე ყვიროდა ჩემი უმცროსი ძმა "დაწყნარდი ბენ" მშვიდი ტონით ვუთხარი მან კი საწოლზე ხტუნაობა მოინდომა "მე ინდიელი ვარ,ინდიელი" გაჰყვიროდა ბოლო ხმაზე "მე ვთქვი დაწყნარდი" ის კი ისევ გაჰყვიროდა.გაბრაზებული დაუნდობლად ვეცი თმაში,მთელი ძალით მოვქაჩე და ოთახიდან თრევით გავაგდე.აბღავლებული წუწუნით გაიქცა მშობლებთან და მალე მათი ყვირილის ხმაც გაისმა,მეჩხუბებოდნენ,მე კი ოთახის კარი მივუჯახუნე და ჩავკეტე.როგორ ვერ ვიტანდი ამ მომაბეზრებელ ბავშვს.მართალია ჩემი ნახევარ ძმა იყო მაგრამ არ მიყვარდა ისე როგორც შემეძლო,რადგან რიჩარდის შემდეგ ყველა შემძულდა,თუმცა არც მანამდე იყო გათამამებული ჩემი სითბოთი.ალბათ მამინაცვლის ზიზღით მისი შვილიც შემზიზღდა. ყუთებიდან ნივთების ამოლაგებას აზრი არ ჰქონდა მეორე დღეს მაინც ახალი ავეჯი მოჰქონდათ და მერე დავალაგებდი,თანაც მეზარებოდა. ყველაფერი ერთ კედელთან მივაწყე და საწოლზე დავჯექი ისე რომ გარეთ კარგად ვიყურებოდი.ბურუსით იყო მოცული ტყე და ხეების სიმწვანე მშვიდ გარემოს ქმნიდა.ფანჯარა გამოვხსენი რათა ეს სასიამოვნო სურნელი შემეგრძნო და თან არემარეს ვათვალიერებდი როდესაც სახლთან ახლოს ერთ-ერთ ხესთან ადამიანის სხეული დავლანდე.ფეხზე წამოვხტი და ფანჯარასთან ახლოს მივედი უკეთ დასანახად,თუმცა ბევრი ვერაფერი გავარჩიე გარდა იმისა რომ ბიჭი ახალგაზრდა იყო ქერა თმით და შავები ეცვა.მისი იქ ყოფნის გამო ცოტათი შიშიც კი ვიგრძენი და დაბნეული ფანჯარას მოვშორდი როდესაც გავარჩიე რომ ჩემსკენ იყურებოდა თვალმოუშორებლად.ძველი ფარდა სწრაფად ჩამოვაფარე და ისევ ლოგინზე დავჯექი.იატაკს მივაშტერდი და ვცდილობდი მომეფიქრებინა მიზეზი თუ რატომ იყო ის ბიჭი იქ და რატომ იყურებოდა პირდაპირ ჩემსკენ. "არია გააღე კარი უნდა ვილაპარაკოთ" კარზე დამიკაკუნა დედაჩემმა და ფიქრებიდან გამომარკვია

"შემოდი" ვუთხარი წყნარად როგორც კი კარი გავაღე ფართოდ. "აქ გადმოსვლის გამო ვიმედოვნებ ძველებურ ცხოვრებას არ გააგრძელებ და პირიქით ახალს დაიწყებ" "ამაზე უკვე ვისაუბრეთ და თანახმა ვარ" "ხვალ საბუთებს შევიტანთ უახლოეს კოლეჯში და სწავლასაც გააგრძელებ.შენი მანქანა რამდენიმე დღეში აქ იქნება,ასე რომ ყველაფერი კარგად მიდის თუ შენ არ გააფუჭებ" "საუბარი დავასრულეთ?" "კიდევ ერთი,ბენს ასე კიდევ მოექცევი და დაისჯები" სიტყვა გაწყვიტა და ფანჯარას გახედა "ფარდები რატომ ჩამოაფარე ჯერ დღეა" "შუქმა თვალები გადამიღალა" "სანამ მზეა დატკბი თორემ ხომ იცი ხშირად წვიმს" ფარდები გადაწია და გამიღიმა.თვალი უნებურად იმ ადგილისკენ გამექცა სადაც ცოტა ხნის წინ ის ბიჭი იდგა, მაგრამ იქ აღარ დამხვდა "პიცა შევუკვეთეთ და მალე მოიტანენ,ჩამოდი" "კარგი" დედა გავიდა თუარა ისევ იმ ადგილისკენ გავიხედე მაგრამ ისევ არ ჩანდა.ამოვიოხრე,საწოლზე დადებული მობილური ჯიბეში ჩავიგდე და კიბეების საშუალებით დაბლა ჩავედი. ის უცნობი ბიჭი გონებიდან არ ამომდიოდა,მინდოდა თუ არა უნებურად მასზე მეფიქრებოდა და დაბნეული ვიყავი.

თავი 3 ბიჭმა ჩემსკენ გამოიხედა და როდესაც თვალი თვალში გამიყარა,მის სახეზე თავდაჯერებული ღიმილი გამოიხატა.ღაწვებზე დამწვრობა ვიგრძენი და სახე მოვარიდე რომ არავის დაენახა ჩემი გაწითლებული სახე.

-ეს ბიჭი ვინ არის? -ვკითხე ლიდიას და მასზე მივუთითე,მაგიდასთან მსხდომნი კი გაისუსნენ საეჭვოდ.

-ნაილი.ნაილ ჰორანი. - ყველას მაგივრად მიპასუხა ჰარიმ და წარბაწეულმა შემომხედა,მე კი მზერა ავარიდე -არც სცადო მასთან მიახლოება.-გამაფრთხილებელი მზერა მტყორცნა ლიამმა და მეც ყბა ჩამომივარდა -რატომ?

-ის არც ისე კარგი ადამიანია.

-რატომ?რა დაგიშავა?

-მე?ამ..მე არაფერი მაგრამ არც ისე კარგი ხმები დადის მასზე.

-და ჭორიკნების სიტყვას იჯერებთ?

-მომისმინე არია. -ხელები მაგიდაზე დააწყო ჰარიმ და მე მიყურებდა საუბრის დროს -არ ვიცი რატომ იცავ ან რაში გაინტერესებს ის,მაგრამ გეტყვი სიმართლეს.ის ცუდი ადამიანია,მონსტრია რომელმაც საკუთარი და მოკლა და კიდევ ბევრი სხვა. მის სიტყვებზე შიშით გავფითრდი და სხეული ამითრთოლდა.ნუთუ ეს სიმართლე იყო და ის მართლაც მკვლელის ნიღაბქვეშ იმალებოდა?იქნებ ჩემი მოკვლაც უნდოდა და იმიტომ მითვალთვალებდა? ღმერთო რეებს ვფიქრობ,მას ხომ არ ვიცნობ და რატომ ვნსჯი ასე?

-ჰაჰა,ეს შეუძლებელია. -სიცილით ვუპასუხე ჰარის მაგრამ ყველა სერიოზული სახით იჯდა და გავოცდი -ხალხო არ მითხრათ რომ ამის გჯერათ.როგორ შეიძლება ძმამ საკუთარი და მოკლას და თანაც ასე თავისუფლად დადიოდეს? -თვალები გადავატრიალე და ისევ გავიცინე.

-სწორედ დიდი პრობლემაც ეგაა. -ამოიოხრა ლიდიამ -პოლიციას არ გააჩნია ხელჩასაჭიდი მასალა რომ ეს დანაშაული დაუმტკიცონ.

-ესეიგი არ არის დამნაშავე -და საერთოდ რატომ განვიხილავთ ამ თემას? -თვალები გადაატრიალა ჰარიმ და გაბრაზებულმა მუშტი შეკრა.

-უბრალოდ მაინტერესებს ყველაფერი.

-მამის კვალს მისდევ და გამოძიების ჩატარებას ცდილობ?სხვაგან რომ სცადო კარგი იქნება.

-მამაჩემზე საიდან იცი?

-მე ყველაფერი ვიცი. -სარკასტულად გამიღიმა და თვალი თვალში გამიყარა გამაფრთხილებლად.მისი თვალები სიბრაზით სულ ჩაშავებული იყო მწვანის ნაცვლად.

-ბოდიში ხომ არ ავდგე და წავიდე? -ნაგლად ვკითხე და მას მივაჩერდი პასუხის მოლოდინში -როგორც გინდა. -მის ტონში იგრძნობოდა თუ როგორი ცივი იყო და რასაც ფიქრობდა.ერთი სული ჰქონდა როდის ავდგებოდი და გავეცლებოდი.მეც დაუყოვნებლად ავდექი ჩემი ადგილიდან,ჩანთას ხელი დავავლე,ჰარის ნაგლად შევხედე და გაბრაზებული კაფეტერიიდან გავედი.მათი ხმა მესმოდა რომ მეძახდნენ,მაგრამ ვაიგნორებდი და ეზოსკენ ავიღე გეზი.გარეთ გასული ერთ ცარიელ ადგილას დავჯექი,ამოვიღე ჩემი რვეული და ჩვეულებრივად ხატვა დავიწყე როგორც ყოველთვის ვაკეთებდი დასამშვიდებლად.ყურსასმენები გავიკეთე,მუსიკა ჩავრთე და დროის გასაყვანად ცოტა გართობა გადავწყვიტე.რვეულიდან თავი ავწიე და თვალი გავაყოლე ნაილს რომელმაც ჩემს მაგიდას გვერდით ჩაუარა თავის მეგობართან ერთად,მოპირდაპირე მხარეს კედელთან დადგნენ და სიგარეტის მოწევა დაიწყეს.უნებურად თვალი მისკენ გამირბოდა და ვცდილობდი ეს შეუმჩნეველი ყოფილიყო მაგრამ ყველაფერი ჩამეშალა როდესაც თვალი თვალში გამიყარა.მზერა სწრაფად მოვაშორე და ისევ ხატვა განვაგრძე,თუმცა მწველ მზერას ვგრძნობდი მისგან.ცოტა ხანში მობილურს დავხედე და უკვე ზარის დრო იყო,ამიტომ მოვხვეტე ჩემი ნივთები და შენობისკენ წავედი.კართან რომ მივედი გასაღებად თავისით გაიღო ფართოდ,გიჟივით გამოვარდა ჰარი და დამეჯახა.ინერციით უკან წავედი,წონასწორობა ვერ დავიჭირე და ძირს დავეცი.

-ჰეი,წინ იყურე. -გაბრაზებულმა ჰარის გავაყოლე თვალი რომელსაც ჩემთვის არ შემოუხედავს და მხოლოდ ერთ წერტილს აკვირდებოდა,მერე კი მანქანაში ჩაჯდა და დიდი სიჩქარით წავიდა.

-კარგად ხარ? -გავიგე ბოხი ხმა და ყურადღება ჩემს წინ მდგომ ქერა თმიან ბიჭზე გადავიტანე -კი.- ადგომა ვცადე როდესაც ხელი მომკიდა მკლავში და ამწია.მასთან ისე ახლოს ვიყავი რომ მის სუნთქვას ვგრძნობდი და მის სურნელს,რომელიც სიგარეტისა და სუნამოს ნაზავი იყო.

-გმადლობ. -დაბნეულმა ვუთხარი და შეფარკლული ლოყების დასამალად დაბლა დავხარე თავი.

-არაფრის. -გამიღიმა,ხელი გამიშვა და წავიდა. ჩანთა გადავიკიდე მხარზე,ცხრილი ავიღე თავისი რუქით და გზას გავუყევი.დღის დარჩენილი ნაწილი მშვიდობით გავატარე და ახალი ბავშვებიც გავიცანი.

-მე მოვედი. -დავიძახე როგორც კი სახლში შევედი,მაგრამ ხმა არავის არ ამოუღია.

-დედა.ბენ. -ისევ სიჩუმე იყო.ამოვიოხრე და ჩემი ოთახისკენ წავედი.კართან მისულმა ფურცელი შევამჩნიე რომელიც ზედ ჩემს კარზე იყო მიკრული 'არია,ძვირფასო მე ბენი წავიყვანე კარატის გაკვეთილზე.სადილი მზად არის,სახლში იყავი და მალე მოვალთ.დედიკო' ფურცელი კარიდან ჩამოვხსენი და დაჭმუჭნილი სანაგვე ყუთში ჩავაგდე.ტანსაცმელი გამოვიცვალე და ვისადილე,შემდეგ კი ცოტა დავალება მქონდა მათემატიკაში და ის მოვამზადე.უსაქმურობით აღარ ვიცოდი რა მეკეთებინა ამიტომ გადავწყვიტე ცოტა ხნით ტელევიზორისთვის მეყურებინა,მერე კი სავარჯიშოდ წავსულიყავი.

-არია,მოვედით. -დაიძახა დედაჩემმა როგორც კი სახლში შემოვიდა ბენთან ერთად.ტელევიზორი გამოვრთე და მათკენ წავედი.

-დღეს იწვიმებს. -დაიჩივლა დედამ

-მამა სად არის?

-უკვე მოდის სახლში.წეღან ვესაუბრე და ყველაფერმა კარგად ჩაიარა.

-ძალიან კარგი.მე სავარჯიშოდ უნდა წავიდე და მალე მოვალ. ოთახში ავირბინე ყურსასმენების ასაღებად მერე კი გარეთ გავედი,მუსიკა ჩავრთე და სირბილი დავიწყე. ტყე შუაზე იპობოდა გზით რომლის პირასაც მე დავრბოდი.თავისებურად ნამიანი იყო ასფალტი იმ ტენის გამო რაც ამ ქალაქში დამკვიდრებულიყო.ნისლიანი ალბიონი,წვიმიანი ქალაქი,ლონდონი რომელიც თავისებურად ლამაზი იყო ყველა მხარეს.აქეთ ჩრდილოეთით ქალქის გზაგასაყარზე სულ ტყეები იყო,მშვიდი გარემო და სიწყნარე. სირბილში ისე დაბნელდა ვერც შევამჩნიე ფიქრებში გართულმა და შევჩერდი.უკან რომ მოვიხედე სახლიდან საკმაოდ შორს ვიყავი წამოსული.სირბილით დაღლილი უკან ფეხით გავუყევი და მივსეირნობდი,რადგანა სირბილის თავი ნამდვილად არ მქონდა.ტყე ისედაც დაბურული იყო და ცოტათი შეეღამებაც კი დიდ სიბნელეს იწვევდა.ცოტა არ იყოს ყვავების ხმა მაფრთხობდა,რომლებიც ტყეში ბლომად ჩანდნენ.თვლებს აქეთ-იით ვაცეცებდი შეშინებული და ნაბიჯებს უფრო ვუმატებდი.სახეზე წვიმის წვეთი დამეცა და გააზრებაც ვერ მოვასწარი ისე მალე დაიწყო წვიმა.ღმერთო ჩემო ახლა ეს მინდოდა ამ ყველაფერთან ერთად? ნაბიჯებს უფროდაუფრო ავუჩქარე და თავზე კაპიუშონი წამოვიფარე რათა შედარებით გადამერჩინა თმა დასველებისგან.ყურსასმენები ისევ ყურებში მქონდა და მუსიკას უფრო ხმამაღალზე ავუწიე,რომ ყვავების ხმა აღარ გამეგო რაც ძალიან მაღიზიანებდა. ასფალტი მომენტლურად შეიძრა სიმძიმისგან და მივხვდი,რომ შორიახლოს მანქანა მოდიოდა.უკან გახედვა ვერ მოვასწარი ისე ჩამიარა შავმა რეინჯ როვერმა გვერდით და წყვლის წვეთები შემაწუწა -ჯანდაბა. -მივაძახე გაბრაზებულმა,მაგრამ რა აზრი ჰქონდა.წვიმას ისედაც დავესველებინე. მანქანამ გვერდით ჩამიარა და უცბათ გაჩერდა.დაკვირვებით გავხედე მაგრამ დაბურულ მინებში ვერ გავარჩიე ვინ იჯდა. ნაბიჯების სიჩქარეს მოვუკელი და ნელა მივუახლოვდი მანქანას.საკეტის ხმა გავიგე და კარი ფართოდ გაიღო.მანქანაში,რომ შევიხედე ნაცნობი ადამიანი დამხვდა.ისევ ნაილ ჰორანი.

-დაჯექი.

-იყოს,არ მინდა შეგწუხო.

-დაჯექი. -გამიმეორა და თვალები გადაატრიალა.მეც სწრაფად შევხტი მანქანაში და ღვედი შევიკარი -არ გინდა,აქ პოლიცია არ დადის .

-მაგრამ უსაფრთხოებისთვის უკეთესია. ხმა აღარ ამოიღია მანქანა ისე დაძრა.ნერვიულად ვატკაცუნებდი თითებს და ფანჯრიდან ვიყურებოდი.

-ვერ გაგეცანი აქამდე,თავს უხერხულად ვგრძნობ. -თითქმის ჩურჩულით მითხრა და გამომხედა,მეც ნაზად გავუღიმე.

-მე ნაილ ჰორაანი ვარ. -ცალი ხელი გამომიწოდა,მეორე კი საჭეზე ეკიდა -არია.არია ფორბსი. -ჩამოვართვი ხელი ღიმილით.ხელი რომ ჩასწია და გასწორდა ჩუმად თვალიერება დავუწყე.ისევ შავები ეცვა,ჯინსის შარვალი და შავი ზედატანი,შავივე ჟაკეტით.თმები ისე სექსუალურად ჰქონდა,რომ მოვიხიბლე მისით.სახეზე დიდი კმაყოფილი ღიმილი ჰქონდა,როდესაც შევხედე.მივხვდი,რომ დამინახა როდესაც ვამოწმებდი და დარცხვენილმა ფანჯრიდან ყურება დავიწყე, -მოგწონს რასაც უყურებ? -მისი თავდაჯერებული ხმა გაისმა -რა?

-დაგინახე,რომ მამოწმებდი.

-არა.არა,ნამდვილად არ გამიკეთებია ასეთი რამ.

-არია,ძვირფასო,მე შენ დაგინახე.

-ამ..უბრალოდ მაინტერესებდა...

დავიბენი და ენა დამება,მან კი წარბაწეულმა შემომხედა და ჰაერში აათამაშა წარბები.

-რა?

-რატომ გაცვია მუდმივად შავი?

-ჩავთვალოთ რომ ჩემი საყვარელი ფერია.

-გასაგებია. -გავუღიმე და მივუთითე სადაც უნდა წასულიყო გზაჯვარედინის შემდეგ.

-რატომ გადმოხვედი აქ საცხოვრებლად?

-მამინაცვლის სამსახურის გამო. აქ გადმოიყვანეს სამუშაოდ და იძულებული ვიყავი მეც წამოვსულიყავი.

-რა პროფესიის ადამიანია?

-გამომძიებელი. -ჩემს სიტყვებზე სწრაფ რეაგირება ჰქონდა.გაფითრებული სახით შემომხედა და თვალებში მაკვირდებოდა,მერე კი ისევ გზას შეხედა.მანქანა ჩემი სახლის წინ გაჩერდა -და აქ რ ატომ გადმოვიდა?

-მნიშვნელოვანი საქმე გადააბარეს,რომელსაც ვერავინ ვერ იძიებდა.

-იცი რა საქმეზეა საუბარი? -შეშინებული თვალებით შემომხედა ისევ -მოდუნდი ნაილ,ასეთი მნიშვნელოვანი რატომაა შენთვის?

-ამ..მე..უბრალოდ ისე მაინტერესებს. -უხერხულად შეიშმუშნა და სახლს გახედა პირდაპირ,სადაც შუქი აინთო და ფანჯარაში ადამიანის სილუეტი გამოჩნდა.

-არ ვიცი ამის შესახებ არაფერი.უნდა წავიდე,მელოდებიან. -კარი გავაღე და გადასვლისას კიდევ ერთხელ გავუღიმე -სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა და დიდი მადლობა ნაილ.

-არაფრის,ნებისმიერი რამ შენი გულისთვის. -გამიღიმა და მეც იგივე გავიმეორე.მისი ღიმილი ისეთი მიმზიდველი იყო,რომ ნებისმიერ წამს შეეძლო გოგონასთვის გონების დაკარგვა.წითლად შეფარკლული ლოყების დასამალად თმები წინ წამოვიყარე და მანქანიდან გადავედი.სახლამდე სწრაფად მივირბინე და კარზე დაკაკუნებაც არ მაცადეს რომ ფართოდ გაიღო -ძვირფასო ყველაფერი კარგადაა? -შემომეგება დედაჩემი.

-კი,უბრალოდ წვიმამა მომისწრო და შემომაღამდა.

-ეს ვინ იყო?

-ჩემი ახალი კლასელი.

-საყვარელია?

-მგონი. -უნებურად გამეღიმა მის გახსენებაზე და გზა გავაგრძელე ჩემი ოთახისკენ.ტანსაცმლის გამოცვლისას შევამჩნიე რომ ჩემი მობილური ტელეფონი თან არ მქონდა და პანიკამ მომიცვა. თავი 4 ლონდონი ბურუსს მოეცვა და ისევ წვიმდა,თუმცა არა ისე როგორც წინა ღამით.დილით მაღვიძარამ გამაღვიძა და სასკოლედ მომზადებას შევუდექი.შხაპი მოვუშვი და წყლის ქვეშ შევხტი.ყველაფერს რომ მოვრჩი და ტანი გავიმშრალე,საგარეო ტანსაცმელი ჩავიცვი და დაბლა ჩავედი.სამზარეულოში უკვე მოეყარათ თავი დანარჩენებს,მეც მათთან მივედი.მამინაცვალი,ჯეკი გაზეთს კითხულობდა და თან ყავას სვავდა,დედაჩემი კი ბენს ეჩხუბებოდა საჭმლის გამო.დილამშვიდობა ვუსურვე და საუზმის მომზადებას შევუდექი.

-არია დღეს ბენი კარატეზე მიმყავს კიდევ და სახლში მარტო მოგიწევს ყოფნა. -გამაფრთხილა დედამ -კარგი,მიჩვეული ვარ.

-ჩემი საკრედიტო ბარათი აიღე სანამ შენსას გავხსნით და გამოიყენე -რაში მჭირდება? -ყბებ გამოტენილმა ვკითხე და გაოცებულმა მზერა გავუსწორე -იქნებ შენს ახალ მეგობრებთან ერთად სადმე წასვლა მოგინდეს.

-აჰ,რათქმა უნდა.დიდი მადლობა.

-არაფრის ძვირფასო. -თბილი ჩახუტება მაჩუქა სანამ სახლიდან გავიდოდი და მანქანაში

ჩავჯდებოდი.პანიკაში ჩავვარდი როდესაც ჯიბეში მობილური ტელეფონი ვერ ვნახე,მაგრამ გამახსენდა რომ დავკარგე და პოლიციაში წასვლა მომიწევდა. მანქანა ავტოსადგომზე დავაყენე და სკოლის მთავარი კარისკენ წავედი.

-ჰეი,არია. -მომეგება ლიდია და ჩამეხუტა -გამარჯობა -ღიმილით ვუპასუხე და გზა გავაგრძელეთ ერთად.

-რომელი გაკვეთილი გაქვს პირველი?

-მათემატიკა.

-მეც,ერთად წავიდეთ?

-რათქმაუნდა,მაგრამ ჯერ ჩემს კარადასთან უნდა მივიდე.

-წამოვალ მეც. -თბილად გამიღიმა და გზა გავაგრძელეთ ჩემი კარადისკენ.ხმა არცერთს არ ამოგვიღია ისე მივედით ადგილამდე და წიგნების შელაგება დავიწყე.

-დღეს კინოში წავიდეთ,რას იტყვი?

-დღეს?

-კი,საღამოსკენ,კარგი ფილმი გადის.

-რა ფილმია?ანუ რა ჟანრის?

-საშინელებათა -ოჰ,მართლა?დიდი სიამოვნებით წამოვალ. -ღიმილით ვუპასუხე და კარადა ჩავკეტე,შემდეგ კი ჩანთა გადავიკიდე მხარზე -ძალიან კარგი.ჰარიც წამოვა,ლიამი და ქეითი.

-დიდებულია. -ირონიულად ვთქვი ჰარის სახელის გაგონებისას -ბოდიში,მაგრამ ჰარი ნამდვილად კარგ განწყობაზე დაგვაყენებს.

-არია,ბოდიში მის გამო.ის უბრალოდ ძალიან ბრაზდება და ამ სიბრაზეს ვერ იკავებს.

-და მე რა შუაში ვარ?

-თავი ვერ მოზომა და არ იცოდა რას ამბობდა.დამიჯერე ეს არ უგულისხმია.

-მაგრამ გული მაინც მატკინა.

-უკეთ გაიცნობ და ნახავ რომ სულაც არ არის ცუდი ადამიანი.

-დრო გვიჩვენებს და ... -სიტყვა გავწყვიტე როდესაც დავინახე როგორ გაფითრდა ლიდია -კარგად ხარ? -მკლავში მოვკიდე ხელი და შეშინებულმა შევხედე -ის აქ მოვიდა.. -ამოიბლუყუნა და უკან მივბრუნდი მაგრამ ვიღაცას შევასკდი.თვალი მისმა ტატუებმა მომჭრა რომელიც მის ხელზე ბლომად იყო.მზერა ავაყოლე და შავთმიან,შავგვრემან ბიჭს შევხვდი,რომელსაც სახეზე ღიმილი ჰქონდა.ძალიან მეცნობოდა,მაგრამ ვერ ვიხსენებდი საიდან.

-გამარჯობა არია. -გამიღიმა და უკან დაიხია,ისევე როგორც მე.

-გამარჯობა? -დაეჭვებულმა შევხედე -მე ზეინი ვარ,ნაილი გარეთ გელოდება და შენი ნახვა უნდა.

-რატომ?

-არ ვიცი,ეს მასთან გაარჩიე.გამომყევი. -ზურგით შებრუნდა და უკან უნდა გავყოლოდი როდესაც ლიდიამ ხელი მტაცა -რას აკეთებ,გაგიჟდი? -თვალებგაფართოებულმა მკითხა -მალე მოვალ,უნდა ვნახო.

-არა,არა.არ წახვიდე მასთან არია,სისულელეს აკეთებ.

-ლიდია დაწყნარდი,ყველაფერი კარგადაა. ხელი გავაშვებინე და ზეინს გავყევი უკან,რომელიც თვალებსღა ატრიალებდა ლოდინით დაღლილი და ფშუტუნებდა.

-მაინც არ მეტყვი რა უნდა ნაილს? -საუბრის წამოწყება ვცადე,მაგრამ თავი გააქნია -მართლა არ ვიცი. უხმოდ უკან მივყვებოდი,დერეფნები გავიარეთ და ეზოში გავედით.მოედანთან,შენობის ერთერთ შეჭრილ ადგილას მიმიყვანა და ღიმილით უკან გაბრუნდა,მე კი ნაილთან მივედი ახლოს რომელიც კედელზე მიყუდებული სიგარეტს ეწეოდა.თავი დაბლა დაეხარა და ჩაფიქრებული

ერთ წერტილს მისშტერებოდა.მასთან მივედი,მაგრამ როგორც ჩანს ვერ გაიგო ჩემი ფეხის ხმა და ისევ თავის ფიქრებში გართულიყო.რამდენიმე წუთი ასე ვიდექი და ვუყურებდი,მაგრამ ზარის დარეკვის შემდეგ ნაილი რეალობაში დავაბრუნე -ჰეი,არია როდის მოხვედი?

-რამდენიმე წუთის წინ.

-ვერ გავიგე.

-რატომ დამიძახე?

-შენთან საუბარი მინდოდა -ეს მერეც შეგეძლო,ზარი დაირეკა და გაკვეთილს ვაცდენ.

-ერთი გაკვეთილის გაცდენა არაფერს დაგიშავებს. -თვალები გადაატრიალა და კედელს მოშორდა,რომელსაც წამის წინ ეყრდნობოდა ფეხით.სიგარეტი ხარბად ამოწოვა,დიდი ნაპასი დაარტყა და ძირს დააგდო,შემდეგ კი ფეხით დასრისა.

-მოკლედ გეტყვი,რომ არ მოგაცდინო.

-გისმენ. -თითქმის ჩურჩულით ვთქვი და ხელები მკერდთან გადავიჯვარედინე.

-მესმის ხალხი რასაც ამბობს ჩემზე,მაგრამ ვაიგნორებ რადგან არაფერი არ არის სიმართლე.მე არ მინდა,რომ ჭორიკნების ამ სისულელეებს უგდო ყური და დაიჯერო.

-მოიცადე ნაილ,რაზე საუბრობ?

-იმაზე რაც შესაძლოა შენმა ძვირფასმა მეგობრებმა გითხრან.

-ძვირფასმა?

-ხო,ასე არ არის?

-რა საჭიროა სარკაზმი ამ ყველაფრისთვის?

-ბოდიში,არ მიგულისხმია შენი წყენინება.

-კარგი,დაასრულე საუბარი?

-კი,არა.მოიცადე რაღაც მინდა დაგიბრუნო.

-რა?

-გუშინ ჩემს მანქანაში დაგრჩა მობილური და გვიან აღმოვაჩინე როდესაც სახლში დავბრუნდი.

-ჯიბიდან მობილური ამოაძვრინა და გამომიწოდა.გახარებულმა შევკივლე,გამოვართვი და ჩანთაში ჩავიგდე.

-მადლობა ნაილ,მე კი მეგონა რომ დავკარგე. -მასთან მივედი და ძლიერად გადავეხვიე,ბედნიერებისგან მოქმედებებს ვერ ვარჩევდი.

-არაფრის. -მანაც მომხვია ხელები და მისი ცხვირი კისერში ვიგრძენი.ნაილის სუნთქვა კანზე მეცემოდა და ტანში ჟრუანტელმა დამიარა.ხელები მკერდზე დავადე და ვუბიძგე,რომ გაწეულიყო -უნდა წავიდე. -თავი დავხარე და ჩემს ფეხსაცმელს დავაშტერდი.

-დაგავიწყდა რომ მათემატიკის მასწავლებელი ბრაზიანია და დაგვიანებას არ გაპატიებს?

-სიცილით მკითხა და მეც გამახსენდა ყველაფერი,თუ როგორ მომექცა პირველივე დღეს და ამოვიოხრე -მართალია,მაგრამ სად წავიდე?

-უბრალოდ არ შეხვიდე გაკვეთილზე -გარეთ რომ წვიმს და თანაც გრილა?

-წამოდი ჩემს მანქანაში ჩავსხდეთ,მაინც არ ვაპირებ პირველ გაკვეთილზე დასწრებას.

-კარგი. -მხოლოდ ესღა ვუპასუხე და უკან გავყევი.მინდოდა ყველა კითხვა დამესვა მისთვის რაც მაწუხებდა,მაგრამ ვგრძნობდი რომ ჯერ ძალიან ადრე იყო.

--სად იყავი პირველ გაკვეთილზე? -გაბრაზებული ტონით მკითხა ლიდიამ,რომელიც გვერდით მომყვებოდა და კაფეტერიაში შევედით ერთად.ლანგარი ავიღე და საკვებისკენ წავედი,ვცდილობდი სიჩუმე შემენარჩუნებინა.

-არია,მიპასუხე.

-რა გინდა ლიდია?ნაილთან ერთად ვიყავი -რა?არა,ნამდვილად შეშლილი ხარ.

-დაეშვი მიწაზე,ყველაფერი კარგადაა. -საჭმელი დავიწყე ლანგარზე და მაგიდებისკენ წავედი როდესაც მისკენ მივბრუნდი -ჰარი მოვა დღეს?

-არა,სკოლაში არ არის.

-ესეიგი თქვენთან ერთად დავჯდები დღეს. -ჩავიცინე და მათი მაგიდისკენ წავედი,როდესაც მობილურის ვიბრაციის ხმა გავიგე.ყველას მივესალმე და 'ჩემს' ადგილას დავჯექი,მერე კი მობილური ამოვიღე და ეკრანს ბლოკი მოვხსენი. 'ერთი ახალი ტექსტური შეტყობინება მიმზიდველი ნაილისგან' ეწერა ეკრანზე,მე კი გაოცება ვერ დავმალე და ჩუმად წავიბლუყუნე.არ მახსენდებოდა მომენტი როდესაც მას ნომერი გავუცვალე და თანაც ეს სახელი დავაწერე.აჰ,რათქმაუნდა,ეს მისი ნამუშევარი იქნებოდა როცა მის მანქანაში დამრჩა ტელეფონი.ვინიცის მთლიანი მობილური გადამიჩხრიკა.ამოვიოხრე და მესიჯი გავხსენი წასაკითხად. "შეგიძლია ნებისმიერ დროს მოხვიდე ჩემთან თუკი მოგესურვება.დიდი სიყვარულით,ნაილი." თვალი კაფეტერიას მოვავლე და შორიახლოს მჯდომი ნაილი დავლანდე,ვიღაც ორ გოგოსა და ორ ბიჭთან ერთად.მზერა გავუსწორე და გამეცინა,მერე კი ბეჭდვა დავიწყე. "მიმზიდველი ნაილი?დიდი მადლობა,მაგრამ დღეს აქ ვიქნები,გულს ვერ დავწყვეტ ჩემს მეგობრებს" ჩემთვის ვიღიმოდი როდესაც ლიდიამ გამკრა ხელი გამოსაფხიზებლად -რატომ იყურება ჩვენსკენ? -მის მზერას თვალი გავაყოლე და ნაილს შევხვდი.

-არ ვიცი. -გავიოცე და ჭამას შევუდექი,დანარჩენებმა კი დაჟინებით ყურება დამიწყეს. თავი 5 ტელეფონის ვიბრაციის ხმა გავიგე და ეკრანს ბლოკი მოვხსენი რათა ახალი მესიჯი მენახა.რა თქმა უნდა ლიდია იყო და მატყობინებდა,რომ რამდენიმე წუთში ჩემს სახლთან იქნებოდა.მეც ფართხაფურთხით დავიწყე მომზადება.ყოველთვის ასე ვიცოდი,თავიდან ზოზინით დავდიოდი აქეთ იქით და ბოლოს დრო რომ აღარ მყოფნიდა თავქუდმოგლეჯილი დავრბოდი,ხან რას გადავაწყდებოდი და ხან რას წამოვდებდი ფეხს.ლიდიას მანქანის საბურავების ხმამ ჩემს ოთახამდემოაღწია როგორც კი ეზოში შემოვიდა და დაასიგნალა.სახლში მარტო ვიყავი,ამიტომ გადავიწყვიტე ჩემი ოთახიდან დამეძახა მისთვის და ხმა მიმეწვდინა,რადგანაც სხვა მეტი ხმაური არც იყო გარშემო.

-მოვდივარ. -დავუყვირე მთელი ძალით რაც კი შემეძლო და კიბეებზე ჩავირბინე,მობილური,გასაღებები ავიღე და გარეთ გავედი.ლიდია მანქანაში იჯდა და მის გვერდით ხვეულთმიანი ბიჭი დავლანდე. ჯანდაბა,ჰარიც მოდის.“ ამოვიოხრე და მანქანის უკანა კარი გამოვხსენი.

-გამარჯობა არია,როგორ ხარ? -ჰარიმ ისე მკითხა ვითომც არაფერი მომხდარა მანამდე და გამიღიმა -ძალიან კარგად. -უხეშად ვუთხარი რადგან ჯერ კიდევ გაბრაზებული ვიყავი მასზე.

-ბოდიში იმ დღევანდელისთვის.-ენის ბორძიკით თქვა და ტუჩი მოიქცია კბილებს შორის.

-კარგი. -თავი დავუქნიე,თუმცა სიბრაზეს ჯერ არც აგევლო -წავედით? -ღიმილით გამომხედა ლიდიამ წინა სარკეში და თვალი ჩამიკრა.

-წავიდეთ. მთელი გზა ენა არ გაუჩერებია ლიდიას,რაღაცეებს ყვებოდა და მაცინებდა.ჰარი ჩუმად იჯდა თავისთვის,ფანჯარას ეყრდნობოდა თავით და ხანდახან გაიცინებდა ლიდიას სიტყვებზე,მერე კი მე გადმომხედავდა და მაკვირდებოდა.

-ლიამი და ქეითი არ მოდიან?

-იქ დაგვხვდებიან. -პასუხის მაგიერ თავი დავუქნიე და მობილურში ქექვა დავიწყე.არ ვიცოდი

რა მეკეთებინა,როგორც კი ლიდია გაჩუმდებოდა ატმოსფეროს დაძაბულობა არღვევდა.დაძაბულობა ჩემსა და ჰარის შორის,რომლის მიზეზი თავად არ ვიცოდი.ალბათ ეს უბრალოდ სიმპათიის ბრალი იყო,მას მე არ მოვწონდი,მე კი ის არ მომწონდა და სულ ეს იყო. მანქანა კინოთეატრის წინ გაჩერდა და ბილეთების ასაღებად წავედით,სადაც ლიამი ქეითთან ერთად უკვე გველოდა.სათითაოდ მივესალმე მათ თბილი ჩახუტებით და მოსაცდელში გავედით.ჰარი და ლიდია ხელგადახვეულები ისხდნენ და პოპკორნს მიირთემვდნენ,ლიამი და ქეითი კი განცალკევებით და ერთმანეთს ჩუმად უმზერდნენ.მათი პირველივე დანახვისას მივხვდი,რომ ერთმანეთს აფანეტებდნენ,მაგრამ რატომღაც ერთად არ იყვნენ როგორც წყვილი.მათ ყოველ მზერაში ულევი სითბო და სიყვარული იყო გამსჭვალული და ამას ბრმაც კი დაინახავდა,მაგრამ ალბათ რაღაც მიზეზი არსებობდა რის გამოც ერთმანეთს არ ხვდებოდნენ.მათ ყურებაში გართულმა ვერც კი შევნიშნე რომ სახეზე იდიოტის ღიმილი მქონდა და სწრაფად გამოვერკვიე.ბავშვები წამოდგნენ და დარბაზისკენ წავიდნენ,მეცუ კან გავყევი ჩემი პოპკორნით და წვენით.ყოვეთვის მიზიდავდა საშინელებათ ფილმები და ახლაც დიდი სიამოვნებით ველოდი ფილმის დაწყებას,ყველას და ყველაფერს ვაიგნორებდი.მობილურის გამორთვა დავაპირე,როდესაც ეკრანზე ფანჯარა ამოხტა ათი გამოტოვებული ზარი“ .თვალებ გაფართოებულმა გავხსენი გამოტოვებული ზარების სია და ყველა ნაილისგან რომ იყო ამოვისუნთქე.გამიკვირდა როგორ ვერ გავიგე რეკვის ხმა,ალბათ დაწეული ჰქონდა ზარი და გამომეპარა.ახლა გადარეკვას აზრი აღარ ჰქონდა უკვე ფილმიც იწყებოდა და ყველაფერი რომ ჩავკეცე კიდევ გაჩნდა ახალი ფანჯარა ეკრანზე. ერთი ახალი ტექსტური შეტყობინება მიმზიდველი ნაილისგან“ მისი სახელის ამოკითხვისას უნებურად ღიმილმა გაიელვა ჩემს სახეზე და ბედნიერებით აღსავსემ გავხენი მესიჯი.არ ვიცი რატომ არ შევცვალე მისი სახელი,ალბათ მომწონდა და შეესაბამებოდა მის რეალურ სახეს. სად ხარ არია?ჯანდაბა,იქნებ გამცე პასუხი რომ გირეკავ.“ ჩემთვის შეუმჩნევლად ავიჩეჩე მხრები და მესიჯის წერა დავიწყე,როდესაც ახალი ტექსტი გაჩნდა.რა იყო ძებნა გამოცხადდა ჩემზე? რომელი დამნაშავე მე ვიყავი... აიღე ეს დაწყევლილი ტელეფონი,ან მესიჯი მომწერე.ახლავე!“ უფრო სწრაფად დავიწყე დაბეჭდვა და მესიჯი გავგზავნე ნაილთან,რომელმაც სმს-ები მომაყარა და მომაყარა. მშვიდად ნაილ,რა ხდება? კინოში ვარ ლიდიასთან და მის მეგობრებთან ერთად.“ რამდენიმე წამი გავიდა და მისი ახალი მესიჯი მოვიდა უნდა გნახო,ახლავე მოვდივარ“ -ბოდიში ერთი წუთით გავალ. -ლიდიას ვუთხარი და დარბაზიდან გავედი,რომ დავინახე უკან არავინ გამომყოლია,ტელეფონი ამოვიღე და ნაილთან დავრეკე.მანაც მაშინვე მიპასუხა რა ხდება ნაილ ამიხსნი?“ მანქანაში ვჯდები და მოვდივარ შენთან,უნდა გნახო.“ რატომ?“ ამდენი ხანი გირეკავდი და არ მპასუხობდი,მერე კი მეუბნები რომ ჰარისთან ერთად ხარ.გგონია ასე მშვიდად შემეძლება აქ ყოფნა ?“ ყველაფერი კარგადაა და რატომ დარდობ?“ გაოცებულმა ვკითხე და თმები გავისწორე ხელით. არია,მას უბრალოდ არ ვენდობი და როდესაც მასთან ახლოს ხარ..მოკლედ ..“ ბურტყუნი დაიწყო მე კი ჩავიცინე ყველაფერი კარგადაა,მაგრამ მაინც მადლობა შენი მზრუნველობისთვის,თუმცა არ მჭირდება.“ ღრმად ჩავისუნთქე ამ სიტყვების თქმისას და კედელზე დავიწყე თითებით თამაში. ის არ გიგულისხმია რაც თქვი ხომ?“ მე ვიგულისხმე რომ არაფრის გულისთვის პანიკების მოწყობა არაა საჭირო,თანაც შენ არ ხარ მამაჩემი რომ რამე დამიშალო“ -ზედმეტად უხეშად გამომივიდა,მაგრამ სწორად ვუთხარი.რა

უფლებით მიზღუდავდა უფლებებს და მიკრძალავდა ჰარისთან ურთიერთობას?მართალია ჰარი დიდად არ მომწონდა,მაგრამ არც ნაილს არ ჰქონდა უფლება ასე დამლაპარაკებიყო. კარგი,გასაგებია.“ მანაც ცივად მიპასუხა და გამითიშა. ‘ღმერთო ჩემო’ წამოვიძახე და ხელი დავარტყი კედელს,მერე კი დარბაზში დავბრუნდი .

-ყველაფერი კარგადაა? -მკითხა ლიდიამ და ყველას ყურადღება ჩემზე იყო გადმოსული -კი,დედაჩემი იყო და აინტერესებდა რას ვაკეთებდი. -ვიცრუე და მობილურს დავხედე,იმ იმედით რომ ნაილისგან ისევ მოვიდოდა რაიმე ტექსტური შეტყობინება,თუმცა ამაოდ. ფილმი მართლაც საშიში იყო როგორც წარმომედგინა,მაგრამ ვიხალისე.ლიდიას როგორც ჩანდა ეშინოდა და ჰარის მკერდში მალავდა სახეს,ქეითი კი საერთოდ არ უყურებდა ფილმს,ლიამის თვალიერებასი იყო გართული.რამდენიმე საათში ყველანი კინოთაეტრის გარეთ ვიყავით და ვგეგმავდით სად წავსულიყავით.რამდენად ჯერ არ ვიცნობდი აქაურობას გადავწყვიტე დავმორჩილებულიყავი მათ და იქვე მყოფ რესტორანში გავყევი.

-აბა მოგწონს აქაურობა? -მკითხა ლიამმა როდესაც საჭმელი მოგვიტანეს და ჭამას შევუდექით.

-კი,არაუშავს.

-შეეგუე თუ გაგიჭირდა? -ჩანგლით თამაში დაიწყო კარტოფილში რომელიც მის კეტჩუპში დაცურავდა -ვეგუები. -ყველა დადუმდა და ჭამას შეუდგნენ,ისევე როგორც მე.ხმას არავინ არ იღებდა და გადავწყვიტე მე დამერღვია სიჩუმე.

-რაღაც მინდა გკითხოთ და ჰარის ვთხოვ გამოიჩინოს თავაზიანობა. -ყველამ შეაჩერა ჭამა და მე გამომხედა.

-მაინტერესებს ნაილ ჰორანზე ყველაფერი.რატომ გეშინიათ მისი? -ჰარიმ თვალები გადაატრიალა და საზურგეს მიეყრდნო,ლიამმაც დაბნეულმა მას გახედა და გოგოებს რეაქცია არ გამოუხატავთ.

-ჰა,ამოიღებთ ხმას?

-რატომ გადაეკიდე ამ ნაილს? მეტი სასაუბრო თემა არ გაქვს? -უხეშად მკითხა ჰარიმ და წარბები ასწია მაღლა -მაინტერესებს რატომ უფრთხით მას.რა ჩაიდინა ასეთი? ან რატომ ვერ იტანთ ერთმანეთს?

-ვინ თქვა რომ ვერ ვიტანთ? -ყველას მაგივრად ჰარი ლაპრაკობდა -თქვენი საქნიელიდან ჩანს,ან უბრალოდ მისი გეშინიათ.

-არავის არაფრის არ ეშინია.-გათამამდა ლიამიც და ჩანგალი დაახეთქა თეფშზე.

-კარგი გასაგებია,მაგრამ რატომ არ მესაუბრებით მასზე?

-არია. -სიტყვა გამაწყვეტინა ლიდიამ და ჰარის მოკიდა ხელი დასამშვიდებლად,რომელიც წყობიდან გამოდიოდა. -შეიძლება რომ დღეს არ ვისაუბროთ ამ თემაზე?ნუ ჩავიშხამებთ ვახშამს.

-კარგი,მე უბრალოდ ერთი რაღაც ვიკითხე.

-შენ მას არ იცნობ და წარმოდგენა არ გაქვს სინამდვილეში ვინ არის,ამიტომ გთხოვ თავი შორს დაიჭირე.სულ ესაა რისი თქმაც შეგვიძლია მის შესახებ. -ჰარის სიტყვების აღქმისას ვხედავდი როგორც ისახებოდა მის თვალებში ბრაზის ნაპერწკლები,მაგრამ ხმის ტემბრს აკონტროლებდა და თავის შეკავებას ცდილობდა.

-კარგი,კარგი.ამას უკვე მერამდენეჯერ მეუბნები.

-მაგრამ ვერ შეგასმინე . -თვალები გადაატრიალა და თავის საჭმელს დაუბრუნდა.ერთი ამოვიოხრე და მობილური ჩავრთე,რომელიც აქამდე ჩუმად იყო და თავს არც მახსენებდა.გულის სიღრმეში მქონდა იმედი რომ ნაილის შეტყობინება დამხვდებოდა,მაგრამ შევცდი.ეკრანი დავბლოკე და მეც ჭამა გავაგრძელე.ლიდიამ მანიშნა რა ხდებაო“ მაგრამ თავი გავაქნიე უარყოფის ნიშნად.დარჩენილი დრო უაზროდ გავატარე,ხასიათი გამიფუჭდა და უხალისოდ ვიყავი.დანარჩენები იცინოდნენ,ერთობოდნენ ,მაგრამ მე სახლში წასვლა ვამჯობინე,გამოვემშვიდობე და ტაქსით გზას დავადექი.მიზეზად კი დედაჩემი დავასახელე,რომ უნდოდა სახლში მივსულიყავი და წავედი. სახლთან როგორც კი მივედი მივხვდი,რომ ისევ მარტო მომიწევდა ყოფნა და ჩემები არ იყვნენ

დაბრუნებულები ჯერ კიდევ.ტაქსი გაჩერდა თუ არა,თვალი ეზოსკენ გამექცა სადაც შავი რეინჯ-როვერი იდგა და გარეთ არავინ არ ჩანდა.ერთი მომენტი შიშმაც კი გამიელვა,უცხო მანქანა ჩემი სახლის ეზოში იდგა და გარშემო არავინ იყო,სიბნელის გარდა.ფული გადავუხადე მძღოლს და მანქანიდან გადავედი,რეინჯ-როვერთან როგორც კი მევედი კარი გაიღო და ქერა თმიანი ახალაგაზრდა გადმოხტა.

-ღმერთო ჩემო ნაილ,შემაშინე.

-მადლობა ღმერთს სახლამდე მოაღწიე,რამდენი ხანია ასე გელოდები.-ნაგლად მიპასუხა და თვალი ამარიდა.,მე კი ნერვებმა მიმტყუნა -დამცინი ალბათ ხომ? -გაბრაზებული თვალებით შევხედე. -გითხარი რომ არ მჭირდება შენი კუდში დევნა და კონტროლი. -ხმას ავუწიე რომ იქნებ უკეთ შეეგნო ყველაფერი.

-არ გაბედო კიდევ ერთხელ დამიყვირო. -წარბებშეჭმუხნილმა მითხრა და მარტივი მოძრაობით მანქანასთან ამტუზა.

-რას აკეთებ? -შეშინებული ხმით ვკითხე როდესაც ზურგი მანქანის შუშას დავცხე და ტკივილით ამოვიკვნესე.მისი სახე იმდენად ახლოს იყო რომ სუნთქვისგან სახე მეწვოდა,გულს ბაგაბუგი გაუდიოდა და მთელ სხეულში ჭიანჭველები დამდიოდნენ.მზერა მხოლოდ მისი ტუჩებისკენ გამირბოდა,ისევე როგორც მას,მაგრამ უცბათ რაღაც ხმა გავიგეთ და ყურადღება მანქანაზე გადავიტანეთ.ჯანდაბა,დედაჩემი დაბრუნდა.

თავი 6 მისი სახე იმდენად ახლოს იყო რომ სუნთქვა კანს მიწვავდა.გულს ბაგაბუგი გაუდიოდა და სადაც იყო საგულედან ამოვარდებოდა,სხეულში კი ჭიანჭველები დამდიოდნენ.მისი ტუჩების შეხება ვიგრძენი და ღრმად ჩავისუნთქე ჰაერი,შემდეგი მოქმედებისთვის ვემზადებოდი როდესაც რაღაც ხმა გავიგეთ.სახეზე მანქანის მკვეთრი ნათება მეცა და თვალი მომჭრა.ორივემ გვერდით გავიხედეთ,დედაჩემი დავინახეთ რომელიც პირისპირ გვედგა და გაოცებული გვიყურებდა -ჯანდაბა. -ჩავიბურტყუნე და ნაილი გავწიე ხელით,რომელსაც სახეზე ჩვეული ღიმილი ჰქონდა.

-რატომ მოხვედი აქ? -სახეზე ავიფარე ხელები და თვალები მოვისრისე.სირცხვილით ლოყები ამეწვა და ვინიცის სახეზე სულ წითელიც ვიყავი.ნაილმა კიდევ ერთხელ ჩაიცინა და დედაჩემისკენ გაიხედა -როგორ ფიქრობ დედაშენს გაუხარდება ჩემი გაცნობა?

-ასეთ სიტუაციაში მეეჭვება.-ამოვიოხრე და ჩვენთან მოსულ დედას გავხედე -საღამო მშვიდობისა არია.-ღიმილით მითხრა და ნაილს მიაშტერდა. -ეს ყმაწვილი ვინ არის?

-ამ..ეს ჩემი კლასელია,ნაილ ჰორანი.

-გამარჯობა ნაილ,მე მეგანი ვარ არიას დედა. -ხელი გაუწოდა და ნაილმაც ჩამოართვა.

-რადგან ერთმანეთს ვიცნობთ,მითხარით რა ხდება თქვენს შორის? -წარბაწეულმა ჯერ მე გადმომხედა მერე კი ნაილს და ბოლოს ისევ მე.

-არაფერი.

-მე ყველაფერი დავინახე.

-ეს არაფერი არ ყოფილა,ჩვენ უბრალოდ ვკამათობდით.-უხერხულად მოვიქავე კისერი და ნაილს გავხედე რომელიც ისევ იღიმოდა იდიოტივით.მალულად ხელი ვკარი მკლავზე და ჩემსკენ მოვქაჩე რომ გამოფხიზლებულიყო და რაიმე ეთქვა.

-კამათობდით? ღმერთო ჩემო არია საკუთარ დედას არ ენდობი?

-ნუ დაიწყებ როგორც ყოველთვის. -თვალები გადავატრიალე და ჩვენთან მდგარ ბენს გავხედე,რომელიც ეშმაკურად იღიმოდა.

-შედით სახლში და ახლავე მოვალ.

-კარგი ძვირფასო.შეხვედრამდე ნაილ -მხარზე დაჰკრა ხელი და კარისკენ წავიდა,მერე კი ისევ

შემობრუნდა -ჩემს გოგონასთან ფრთხილად იყავი,ეს პირველი გაფრთხილებაა და გაითვალისწინე რომ ბევრ გაფრთხილებებს არ ვიძლევი.

-გასაგებია.-ნაილმაც გაუღიმა და ჩემსკენ მობრუნდა -საყვარელი დედა გყავს.

-პასუხი არ გაგიცია ჩემს კითხვაზე.

-რა კითხვა? -ვითომ არ ახსოვდა ისეთი სახით და ტონით მკითხა.

-რას აკეთებ აქ,ჩემი სახლის ეზოში ამ შუაღამისას?

-შენს სანახავად მოვედი -რა მიზეზით?

-არია,საკმარისია ამდენი კითხვები.აქ იმისთვის ვარ რომ შენი უსაფრთხოება შემემოწმებინა,ახლა კი რადგან დავრწმუნდი რომ ყველაფერი კარგადაა,წავალ. -მთელი ის დრო როცა ამ სიტყვებს ამბობდა მის სახის ნაკვთებს ვაკვირდებოდი,მისი ტუჩები ისეთი აღმაგზნები იყო და მართლაც მიმზიდველი ნაილის სახით მევლინებოდა.დედაჩემი რომ არ მოსულიყო მის ვარდისფრად შეფერილ მიმზიდველ ტუჩებს შევეხებოდი და მისი სიტკბოებით დავტკბებოდი.ჯანდაბა,როგორ მინდოდა მისი სურნელის შეგრძნება,მაგრამ... ღმერთო ჩემო რეებზე ფიქრობ არია,როგორი ჰორმონალური გოგოსავით იქცევი. თვალი არ მომიშორებია მისი ტუჩებისთვის მთელი ეს დრო მაგრამ როგორც კი მანქანისკენ მიბრუნდა მეც თვალი ავარიდე. ნაილმა კარი გააღო და მანქანაში ჩაჯდომა სცადა,მაგრამ ისევ მობრუნდა ჩემსკენ და მაჯაზე მომკიდა ხელი,იდაყვამდე აასრიალა და თავისკენ მიმწია.

-არ მოგცემ უფლებას ისე მოიქცე რაც ზიანს მოგიტანს.

-რას გულისხმობ?

-არ მინდა რომ ჰარისთან სიახლოვეს იყო.

-მიზეზი?იქნებ შენ მაინც ამიხსნა რატომ ვერ იტანთ ერთმანეთს?

-აგიხსნი -გისმენ,მადლობა ღმერთს. -ხელები ჰაერში ავიქნიე და ამოვიოხრე რადგან მეგონა საწადელს მივაღწიე -მაგრამ დღეს არა,მოგვიანებით.

-დამცინი?

-არა.უნდა წავიდე. -გამიღიმა,შუბლზე მაკოცა და მანქანაში შეხტა.

-ხვალამდე არია. -მანქანა დაქოქა და ფანჯარა ჩასწია -თავს გაუფრთხილდი -თვალი ჩამიკრა და მისი მანქანა ეზოდან გაუჩინარდა ხეებს შორის,რომელნიც რიგში იყვნენ ჩამწკრივებულნი და დასასრული არ უჩანდათ.მობილურმა რეკვა დაიწყო როგორც კი სახლის კართან მივედი და ეკრანს რომ დავხედე ლიდია იყო.ჩემი ბედი აინტერესებდა ამიტომ ვუთხარი რომ სახლში მივედი და მალევე გავუთიშე.ოთახში ისე ავედი დედას არ დავლაპარაკებივარ,შხაპი მივიღე და გამოვიცვალე როდესაც მისი ყვირილის ხმა გავიგე.

-არია.-მეძახდა სამზარეულოდან,მეც დავხურე ლეპტოპი და სწრაფად გადავბობღდი საწოლიდან.ფეხები სანდლებში გავყავი და კარი გამოვაღე როდესაც კიდევ გავიგე მისი ხმა -არიანა,ჩამოდი.

-მოვდივარ დედა! -დავუყვირე და კიბეებზე ზოზინით ჩავედი.ყველანი მისაღებში ისხდნენ სუფრასთან და მე მელოდნენ.

-საღამო მშვიდობისა.-მივესალმე მამინაცვალს და მაგიდასთან დავჯექი.

-როგორი დღე გქონდა სკოლაში?ყველაფერი კარგადაა? -თბილად მომიკითხა და ჭამას შეუდგა -კი,დღეს ქალაქშიც ვიყავი ახალ მეგობრებთან ერთად.

-მართლა?კარგია.

-ხო,კინოში ვიყავით და შემდეგ ცოტა წავიხემსეთ.

-მიხარია და ვიმედოვნებ ნორმალური ბავშვები შეგხვდნენ.

-კი ნამდვილად.-ცალყბად გავუღიმე და ჭამას შევუდექი.ბენის მზერა დავაფიქსირე,მაგრამ თვალები გადავატრიალე და საჭმელს მივუბრუნდი -მამიკო დღეს არიას ახალი შეყვარებული იყო აქ. -წამოიძახა უცბათ და ადგილზე გავიყინე -რა? -ლუკმა ყელში გაეჭედა მე კი ისევ თვალები გადავატრიალე -ხო,მე და დედა რომ მოვედით მანქანასთან კოცნიდნენ ერთმანეთს.

-ჯანდაბა,ბენ არ შეგიძლია რომ ეგ პირი მოკუმო და ყველაფერი არ წამოროშო?

-გაბრაზებულმა დავუყვირე და ჩანგალი დავაგდე თეფშზე -ან თუ ამბობ რამე რეალური მაინც თქვი,სისულელეების ბოდიალს.

-არია დამშვიდდი და მომიყევი რა მოხდა?

-ის უბრალოდ ჩემი კლასელია და კინოდან მომაცილა სახლამდე -ვიცრუე ისევ -მერე კი ვიკამათეთ და ძალიან ახლოს ვიყავით,დედას კი ეგონა ვკოცნიდით ერთმანეთს.

-რაღაც საეჭვოდ ჟღერს. -მის სარკასტულ სიტყვებზე უფრო გავღიზიანდი -და საერთოდ რა თქვენი გასარჩევია მე რას ვიზავ?თქვენს საქმეს მიხედეთ. -უხეშად დავიყვირე წყობიდან გამოსულმა და სკამი გავწიე ასადგომად -მე დავასრულე ჭამა და ვიძინებ. -უხეშად ვთქვი და წამოვდექი.დედაჩემის ოხვრის და მამინაცვლის ფრუტუნის ხმა გავიგე,მაგრამ დავაიგნორე და გზა გავიკვლიე ჩემი ოთახისკენ.საღამურები ჩავიცვი და დასაძინებლად დავწექი,როგორც კი ოთახში შევედი.თვალებს რომ ვხუჭავდი თვალწინ სულ ნაილი მედგა,მისი სახე,ნაკვთები,ტუჩები და გონებიდან ვეღარ ვიშლიდი. ძილმა თავისი მკლავები მომხვია და გამაბრუა,თითქმის ჩაძინებული ვიყავი როდესაც მობილურის ხმა გავიგე და ისევ გავფხიზლდი.ხელი გადავყავი ტუმბოზე,მობილური ავიღე და ახალი ტექსტური შეტყობინება გავხსენი რომელიც უცხო ნომრიდან იყო. "სასიამოვნოა ახალი გმირები თამაშში.არია,ვერც წარმოიდგენ რაში გაყავი თავი.სიყვარულით ჯეი" შეშინებული საწოლზე წამოვჯექი და კიდევ ერთხელ გადავიკითხე მესიჯი. ჯეი.ვინ არის ჯეი?საიდან მიცნობს?რა უნდა ჩემგან.აშკარად ჩემთვის იყო გამოგზავნილი მესიჯი რადგან მასში ჩემი სახელი იყო მოხსენიებული.ერთადერთი რაც მოვიფიქრე მესიჯი გავუგზავნე და ვკითხე ვინ იყო,მაგრამ ნომერი გაუქმებული დამხვდა და აღარც შეტყობინება არ გაიგზავნა.

თავი 7 მზის სხივები დაუპატიჟებლად შემოიჭრნენ ოთახში და მკვეთრი შუქით თვალი მომჭრეს,როდესაც სააბაზანოდან გამოვედი პირსახოცშემოხვეული.ჩემს საწოლზე მოვთავსდი,კანის დამარბილებელი ავიღე და ახლად გაპარსულ ფეხზე წავისვი,მეტი სილამაზისთვის.შემდეგ სველი თმა გავიშრე და ახალი კაბა ჩავიცვი რომელიც მუხლამდე მწვდებოდა,მაღლა კი ოდნავ ამოღებული იყო.ცოტა მაკიაჟიც გავიკეთე,თმა გავიშალე და ჩემი მანქანით სკოლაში წავედი. დერეფანში უამრავი ადამიანი იყო,ყველა თავისი საკლასო ოთახისკენ მიდიოდა ზოგი კი კარადისკენ.ჰოლში შესვლისთანავე გეზი ჩემი კარადისკენ ავიღე,როგორც კი კარები გამოვაღე რაღაც ფურცელი გადმოვარდა და ძირს დაეცა.რამდენიმე წამი ვიდექი და შეშინებული ვუყურებდი,გუშინდელი ღამის შემდეგ დამფრთხალი ვიყავი,მერე კი ღრმად ამოვისუნთქე და ფურცელი ავიღე. შესვენებაზე ეზოში შემხვდი.ნაილი.“ ღრმად ამოვისუნთქე წერილის წაკითხვისას და თითქოს მხრებიდან სიმძიმე მოვიშორე ისეთი შეგრძნება მქონდა. საჭირო წიგნები და რვეულები ავიღე მერე კი გზა გავაგრძელე პირველი გაკვეთილისთვის.ოთახში შესვლისთანავე ნაილის შავგვრემანი მეგობარი დავლანდე,თუმცა ყურადღება არ მივაქციე და კლასის ბოლოში წავედი.სულ ბოლო მერხზე მოვთავსდი და ისტორიის წიგნი ავიღე.ზუსტად ერთი კვირის წინ ამ საკლასო ოთახში პირველად შემოვდგი

ფეხი ლიდიასთან ერთად და პირველად ვნახე ნაილიც.ზარის დარეკვის ხმამ ფიქრებიდან გამომფხიზლა და დავინახე ჩემსკენ მომავალი ლიდია ფართო ღიმილით.ამოვისუნთქე და მეც გავუღიმე -როგორ ხარ არია? -გადაემხვია და ჩემს გვერდით სკამზე დაჯდა.

-კარგად შენ? -მოვიტყუე.ნამდვილად არ ვგრძნობდი თავს კარგად.საკმარისად არ მეძინა და თანაც ცოტათი შემკრთაი ვიყავი ვიღაც ჯეის“ მესიჯით.თუმცა რა თქმა უნდა ამ ყველაფრის თქმას არ ვაპირებდი ლიდიასათვის და ჩვეული ტყუილი ღიმილით მივეგებე -ძალიან კარგად.წუხელ ჰარისთან დავრჩი.

-რა? -უნებურად წამოვიყვირე ‘ხმადაბლა’ რომ ყველას ყურადღება არ მიმექცია და ლიდიას გავხედე -ხო,მაგრამ არაფერი არ მომხდარა. -გადაიკისკისა და მხრები აიჩეჩა -უბრალოდ მასთან სახლში დავრჩი,მარტო ცხოვრობს და დრო ერთად გავატრეთ.

-კარგია.სულ ასეთი უხეშია?

-არა.ის ასეთი მხოლოდ მაშინაა როდესაც რაღაცაზე ძალიან ბრაზდება ან განიცდის.

-ხო რათქმაუნდა. -თვალები გადავტრიალე და წიგნი გადავშალე,როდესაც მასწავლებელმა სიის ამოკითხვა დაასრულა.

-გაიცნობ,შეეჩვევი და ნახავ რომ ასეთი ცუდიც არაა.

-ალბათ. -უემოციოდ შევეპასუხე და ყურადღება ისევ მასწავლებელზე გადავიტანე.დღეს რატომღაც არ მინდოდა ლიდიასთან დიდი ხნის საუბრის გაბმა,მაგრამ არც უხეშობა არ მჭირდებოდა მასთან. დარჩენილი დრო ისე სწრაფად გავიდა რომ ვერც შევამჩნიე როგორ დასრულდა სამი გაკვეთილი და შესვენების დროც დადგა.წიგნები ისევ ჩემს კარადაში დავაბრუნე და თითქმის ცარიელი ჩანთით გავაგრძელე გზა.კაფეტერიაში შესვლისას დავინახე ‘ჩვენს’ მაგიდასთან მსდომი ლიდია,ჰარი და დანარჩენები,მაგრამ ვამჯობინე ნაილის სანახავად წასვლა,ამიტომ მხოლოდ ერთი ბოთლი კოლა ავიღე და წავედი.შუშის ბოთლი იმდენად ცივი იყო რომ ხელი გამეყინა და მეორე ხელში გადავიტანე.

-არია აქ მოდი. -დამიძახა ლიდიამ,მაგრამ ვანიშნე რომ ეზოში მივდიოდი და არ მინდოდა,მერე კი გზა გავაგრძელე.მთავარ კართან რომ მივედი ვიღაცის შეხება ვიგრძენი და უკან მივიხედე.ისევ ის შავგვრემანი.

-ჰეი,არია. -უხერხულად გამიღიმა და ხელი ჩამოსწია ჩემი მკლავიდან.

-გამარჯობა ზეინ.

-ნაილმა დამაბარა რომ ისევ იქ შეხვდე სადაც ადრე.

-კარგი,მადლობ. -ვუპასუხე თუ არა მასინვე ეზოშ გავედი და იქით წავედი სადაც პირველად შევხდი ნაილს.იმ დერეფანში სადაც მობილურის დაბრუნების მიზნით მიმიყვანა. სანამ ნაილამდე მივაღწევდი იმაზე ვბჭობდი მეთქვა თუ არა ჯეის მესიჯის შესახებ და ვერ ვწყვეტდი.რომ მეთქვა რას შევცვლიდი? მაგრამ იქნებ იცოდა ვინც იყო და დამეხმარებოდა?ან იქნებ შარში ვხვევდი? ყველაფერი გაურკვეველი იყო ჩემთვის.რა თამაშზე საუბრობდა ჯეი ანდ რა მოთამაშეზე?მე ხომ მხოლოდ ერთი კვირაა რაც აქ ჩამოვედი საცხოვრებლად და ნორმალურად არავის ვიცნობ.რა თამაშში მთვლიან? ადგილამდე რომ მივედი ვერც შევამჩნიე როგორი გაყინული,გაფითრებული სახე მქონდა რამაც ნაილი შეაშფოთა -რა გჭირს?კარგად ხარ? -სწრაფად მკითხა და ხელი მომხვია მკლავებზე -კი,უბრალოდ დავიღალე .

-სახლში წადი .-მხრები აიჩეჩა და იქვე სკამზე ჩამოვჯექი.

-ჯერ არ დასრულებულა გაკვეთილები.

-ეს არაა დიდი პრობლემა.შეგიძლია წახვიდე.

-ნუ თუ შენ მიშვებ მაშინ ყველაფერი წესრიგშია.-ირონიით დატვირთული ღიმილით ვუთხარი,მან კი თვალები გადაატრიალა -რატომ მთხოვე შეხვედრა? -ვკითხე,როდესაც კოლა მოვსვი,მან კი სიგარეტს მოუკიდა

-რაიმე მიზეზია საჭირო რომ შემხვდე?

-არა,მაგრამ...არ ვიცი.-დაბნეულმა ვუპასუხე და გვერდით გავიხედე.

-რამე ხდება ? -მკითხა უეცრად და სიგარეტის კვამლი პირიდან გამოუშვა.

-არა,რატომ ფიქრობ ასე?

-ასეთი არასდროს მინახიხარ.

-არა,არაფერი არ ხდება.-ისევ ვიცრუე.არ ვიცი რაში მჭირდებოდა ამდენი ტყუილი,მაგრამ საჭიროდ ვთვლიდი ნაილისთვის ყველაფრის დამალვას.

-იტყუები.

-არა.

-თვალებზე გეტყობა როდესაც იტყუები.

-ნაილ შენ არ მიცნობ .

-შენ გგონია რომ არ გიცნობ,მაგრამ იმაზე მეტი ვიცი შენს შესახებ ვიდრე შენ წარმოგიდგენია.

-მისი სიტყვები ცოტა დამაბნეველი და შემაშინებელიც იყო.წარბაწეულმა შევხედე,ემრე კი თავი გავაქნიე უაზრო ფიქრების მოსაშორებლად და გავიღიმე.

-კარგი,უბრალოდ თავს ვგრძნობ ცუდად.

-გასაგებია. -ამოიოხრა და მაინც ეჭვის თვალით გამომხედა -იცოდე თუ რამე არ არის კარგად,მითხარი. მის სიტყვებზე ნერვებ მოშლილი ფეხზე წამოვდექი და ღრმად ამოვიოხრე -თუ აპირებ რომ კიდევ ერთხელ მკითხო,მაშინ მე მივდივარ. -ხელები წელზე შემოვიწყე მეტი დრამატულობისთვის და წარბებშეკრულმა შევხედე.მან კი ჩაიღიმა და ჩემსკენ წამოვიდა.

-კარგი,მშვიდად,მე უბრალოდ შენი ბედი მანაღვლებს.

-რატომ? -ეშმაკურად ვკითხე და ვიფიქრე მისგან იმას გავიგებდი რაც მინდოდა,თუმცა ჩემი კითხვის დაიგნორება გადაწყვიტა და უფრო ახლოს მოვიდა.დისტანცია ჩვენს შორის იმდენად მცირე იყო რომ სული მეხუთებოდა ჰაერის უკმარისობის გამო და უკან წავიწიე,მაგრამ ნაილი უფრო წინ წამოვიდა.ცდილობდა დისტანცია დაერღვია და რაც შეიძლებოდა შეემცირებინა,მე კი დაბნეული ვეღარ ვმოქმედებდი.კოლა ხელიდან გამივარდა,ძირს დაეცა და გატყდა,წვენი კი ფეხზე შემომხესხა და დამწვრობა ვიგრძენი,ალბათ ფეხიც გამიჭრა შუშამ.ნაილი იმდენად ახლო დისტანციაზე იყო,რომ მის გარდა ვეღარაფერზე ვეღარ ვფიქრობდი,ვერც გაჭრილ ფეხზე და არც სისხლზე,რომელიც შესაძლოა ჩემს ფეხს ამშვენებდა.ამისთვის ყურადღება არც ნაილს არ მიუქცევია და თვალებში მიყურებდა -დამპირდი,რომ რაც არ უნდა მოხდეს არაფერს არ დამიმალავ.

-რა უნდა მოხდეს ნაილ?რაზე საუბრობ?

-დამპირდი,რომ ყველაფერს მეტყვი რაც გაწუხებს -გპირდები,მაგრამ იქნებ ამიხსნა?

-აჰ,ასახსნელია არაფერია. -უეცრად გაიწია და ჩემს ფეხთან ჩაიმუხლა,მე კი ღრმად ჩავისუნთქე ჰაერი რომელიც ახლა უკვე თავისუფლად მოდიოდა ჩემამდე და ნაილი აღარ აკავებდა მას.კედელზე აკრულმა თავი ოდნავ მივარტყი სიბრაზით თავად კედელს,რომ ნაილის სიახლოვისას ასე ვიბნეოდი და გონს ვკარგავდი.

-შენი ფეხი სულ სისხლიანია და არც ისე ღრმა ჭრილობა გაქვს. -დაბლიდან ამომხედა ნაილმა და დავინახე როგორ მოგზაურობდნენ მისი თვალები ჩემს სხეულზე,ფეხებიდან თმის ბოლო ღერამდე.მერე კი გაეღიმა და ისევ ჩემს ფეხს მიუბრუნდა.

-აუჰ.-წამოვიყვირე როდესაც ფეხიდან პატარა შუშა ამომაცალა და მისი გაფართოებული თვალები ისევ მე მომადგა.

-ბოდიში,არ მინდოდა.

-ყველაფერი კარგადაა. -ვცადე მისი დამშვიდება,თუმცა მან თავი გაიქნია და წამოდგა -წაოდი,სკამზე დაგსვავ. -ხელი მომხვია წელზე და სკამზე ჩამომსვა,რომელიც ჩვენს მოპირდაპირედ იდგა.სუნთქვა ისევ შემეკრა მის მოახლოებაზე,მაგრამ ამჯერად საღად აზროვნება შევძელი.

-ექთანთან წავიდეთ,ინფექცია არ შეგეჭრას.

-კარგი. -თვი დავუქნიე და ფეხზე წამოვდექი,მაგრამ სისხლი ისევ წამომივიდა.

-მოდი ხელში აგიყვან.

-არა,არა. -ვიკივლე როდესაც მისი ხელები ვიგრძენი სხეულზე,მაგრამ უკვე გვიანი იყო ხელში ვყავდი ატაცებული და ექთნისკენ მივდოდით.

-ნაილ დამსვი.

-გირჩევნია ხელები მომხვიო კისერზე თორემ დამივარდები.

-ნაილ დამსვი მძიმე ვარ -არ ხარ მძიმე. -თვალები გადაატრიალა და გზა გააგრძელა.მეც მეტი შანსი არ მქონდა,ხელები მოვხვიე კისერზე და მას ვაკვირდებოდი,სახეზე კი ღიმილს ვერ ვიშორებდი. ექთანმა ჭრილობა დამიმუშავა,შემიხვია და ნაილის დაჟინებული თხოვნით მომცა უფლება სახლში წავსულიყავი.მართალია წინააღმდეგობა გავუწიე ნაილს,მაგრამ მაინც ვერ დავიყოლიე ისეთი ჯიბრიანია.გარეთ გამოსვლისას ჩემი მანქანისკენ წავედით,მგრამ ნაილმა ისევ გამაჩერა -შენ რა სახლში წასვლას მარტო აპირებ?

-ეხლა რაღა გინდა?

-შენ ვერ ატარენ მანქანას,ფეხი გაქვს ნატკენი.

-ნაილ.. -თვალები გადავატრიალე როდესაც სიტყვა შემაწყვეტინა -მომეცი ნება სახლში მიგიყვანო.

-მაგრამ ჩემი მანქანა?

-მე მოგიყვან სახლში.

-არ მინდა ასე შეგაწუხო.

-შენთვის ყველაფერს გავაკეთებ. -გამიღიმა და თავისი მანქანის კარი გამოხსნა. -წავიდეთ.

-კარგი. -ამოვიოხრე და მძღოლის გვერდით სავარძელში მოვთავსდი.ნაილმა მანქანა ადგილიდან დაძრა და სახლისკენ წავედით.მობილური მაშინვე აბზუილდა და ეკრანს რომ დავხედე ლიდია იყო. გისმენ“ არია,სად წავედით?“ ამ..სახლში მივყავარ ნაილს.“ რა?სად სახლში?“ დაწყნარდი ლიდია,ჩემს სახლში“ გარკვევით ვუთხარი და ნაილს გავხედე,რომელსაც სახეზე თვითკმაყოფილი ღიმილი ჰქონდა რა მოხდა?“ მერე მოგიყვები,ახლა უნდა წავიდე“ კარგი,ვიმედოვნებ შარში არ გაყავი თავი“ მის ნათქვამდე გულიანად გავიცინე და გამოვემშვიდობე,მერე კი ისევ ნაილისკენ მივბრუნდი -სკოლის ჭორიკანამ მაინც დაგვინახა?

-ასე ნუ მოიხსენიებ. -გავაპროტესტე მისი საუბარი.

-კარგი,ბოდიში ,მაგრამ ეს ყველამ იცის.

-ის ჩემი მეგობარია. -უკმაყოფილოდ ვუპასუხე და ფანჯარას მივადე თავი.ხეები გიჟივით მირბოდნენ ხედვის არეში და დიდხანს რომ ვუყურებდი გულის რევის შეგრძნება მეუფლებოდა,ამიტომ გადავწყვიტე თვალები დამეხუჭა. სახლში მალევე მივედით და საუბედუროდ დედაჩემის მანქანა გარეთ დამხვდა რაც იმას ნიშნავდა რომ სახლში იყო.ნაილს გამოვემშვიდობე,მადლობა გადავუხადე ყოველივესათვის და სახლში შევედი.ჩემი შეხვეული ფეხის დანახვაზე დედაჩემი რათქმაუნდა დაპანიკდა,მაგრამ როგორღაც მარტივად დავუძვერი.

თავი 8 ნაილმა დაპირებისამებრ მანქანა სახლში მომიყვანა,მაგრამ ისე რომ ვერ გავიგე ვერაფრის

ხმა.მამინაცვლის დაბრუნებამდე უკვე ეზოში იდგა ავტომობილი ასე რომ ვერც დედაჩემმა და ვერც მისმა ქმარმა ვერ შეამჩნიეს ვერაფერი. დილით რომ გავიღვიძე მაშინვე კარგ ხასიათზე დავდექი ამინდის გამო.მზის სხივები არემარეს ანათებდნენ,ნაწვიმარი გზა ისევ სველი იყო მაგრამ წინა დღესთან შედარებით თბილოდა.ხალისით მოვემზადე,შხაპი გადავივლე და სასაუზმედ დაბლა ჩავედი.ყველანი სამზარეულოში იყვნენ,ჯეკი სამსახურის რაღაც საბუთებს ამოწმებდა,ბენი საუზმეს მიირთმევდა,დედაჩემი კი როგორც ყოველთვის გაზქურასთან ტრიალებდა.

-დილამშვიდობის ძვირფასო.-ღიმილით შემომეგება დედაჩემი როდესაც ყავის დასასხმელად მივედი.

-დილამშვიდობის. -ყველასთვის გასაგებად ვთქვი და მაგიდასთან მოვთავსდი.

-გუშინ ვერ გესაუბრე.-საბუთები მაგიდაზე დააწყო ჯეკმა,ყავა მოსვა და ღიმილით განაგრძო საუბარი -როგორ მიდის საქმეები სკოლაში?

-კარგად.უკვე შევეჩვიე.

-მოგწონს აქ?

-კი,მშვიდი გარემოა.

-მიხარია.მეგობრები გაიჩინე?

-კი.

-მერე?

-კარგები არიან.დავუახლოვდი.

-დიდებულია.შენს შეყვარებულთან..ამ..მე ვიგულისხმე ის ბიჭი იმდღეს რომ იყო აქ.

-დედაჩემს ახედა,რომელიც ჩვენ გვისმენდა ყურადღებით -ხო,მერე? -უხალისოდ ვკითხე და თან სენდვიჩი ჩავკბიჩე.

-მასთან როგორ მიდის საქმე?

-მშვენივრად თუმცა ის ჩემი შეყვარებული არ არის.ჩვენს შორის არაფერი არ ხდება.

-დავიჯერო? -წარბაწეულმა შემომხედა,მე კი ამოვიოხრე -მის დამალვას არ ვაპირებ და თუ რამე მოხდება გაიგებთ,მაგრამ ახლა არაფერია.

-მოვლენებს თვალს ვადევნებ.-გამაფრთხილებლად თითი დამიქნია და თავისი საქმე გააგრძელა.საუზმე რომ დავასრულე უკვე ვაგვიანებდი,ჩანთის ასაღებად მაღლა ავედი და ჯიბეში მობილურის ბზუილის ხმა გავიგე.ეკრანს ბლოკი მოვხსენი და წავიკითხე 'ერთი ახალი ტექსტური შეტყობინება მიმზიდველი ნაილისგან' "სახლთან გელოდები და იჩქარე,თორემ ვაგვიანებთ" წერილის წაკითხვის შემდეგ ფანჯრიდან გავიხედე და მოპირდაპირე მხარეს ნაილის შავი რეინჯ-როვერი დავინახე.მივწერე რომ მივდიოდი და კიბეებზე სწრაფად ჩავირბინე სახეზე ბედნიერი ღიმილით.

-მე მივდივარ. -დავუძახე შესასვლელი ჰოლიდან და ფეხზე ჩაცმა დავიწყე.

-ეს ვინ არის?შენ გელოდებიან? -ჯეკი გამოვიდა სამზარეულოდან -კი,ჩემი კლასელია.უნდა წავიდე. -ჩანთა ავიღე,გასაღებები და კარები გამოვაღე -ჭკვიანად.-გამომეხმაურა დედაჩემი,მე კი ღიმილიანი სახით გავედი გარეთ.ნაილი ჩემი დანახვისას გადმოვიდა მანქანიდან და მომეგება.სათვალეები ამშვენებდა მის სახეს,თმები ისევ ისე საუცხოოდ და მიმზიდველად ჰქონდა.ჯინსები ეცვა,კედები და მის მოკლემკლავიან მაისურიდან კარგად ჩანდა ტატუები რომელიც ორივე ხელს ამშვენებდა.თვალი ვერ მოვწყვიტე მის ტატუებს და ეს ყოველივე მაშინ გავაანალიზე როდესაც მისი სიცილის ხმა გავიგე.

-აბა წავიდეთ? -კარები გამიღო რომ დავმჯდარიყავი.

-რატომ მოხვედი?ჩემითაც შემეძლო მოსვლა.

-ნატკენი ფეხით მანქანას ვერ მართავ,ასე რომ შენზე ვზრუნავ და მადლობა გეთქმის.

-ცხვირაბზუებულმა მითხრა და მანქანა დაძრა -მადლობა.-ამაყად ვუთხარი და მასთან ერთად მეც გავიცინე. ერთი პერიოდი სიჩუმე ჩამოვარდა ჩვენ შორის,ნაილი გზას უყურებდა დაჟინებით,მე კი ნაილს და სალაპარაკოდ თემას ვერ ვძებნიდით.ბოლოს ისევ მან დაარღვია დუმილი

-დღეს წვეულებაა და ხომ წამოხვალ?-ნერვიულად მკითხა,თან სიჩქარის გადამრთველს ჩასჭიდა ხელი და გზას უყურებდა -სად?

-ერთ-ერთი მეგობრის სახლში.

-არ ვიცი.ოფიციალურია?

-შენი აზრით ოფიციალური წვეულებები კიდევ იმართება? -თავისთვის ჩაიცინა,მე კი თვალები გადავატრიალე -ნუ განმსჯი რადგან არ ვარ წვეულებების მოყვარული.

-ვაუ,მიკვირს.

-რატომ?

-არ ვიცი.ასე რომ დღეს ცხრაზე წვეულებაა და აუცილებლად მოდი.

-დედაჩემი არ მომცემს უფლებას,თან მარტო ხომ არ მოვალ.

-უთხარი ლიდიას და მგონი უარს არ გეტყვის.

-დავფიქრდები.-ნაძალადევად გავუღიმე და ღვედი შევიხსენი,რადგან მანქანა ავტოსადგომზე გააჩერა სკოლასთან და უნდა წავსულიყავი.

-მადლობ ნაილ,რომ მომიყვანე,მაგრამ უნდა წავიდე.

-ხო,რა თქმა უნდა.

-შენ არ მოდიხარ? -ვკითხე როდესაც კარი გავაღე და გადასვლა დავაპირე.

-არა,მე პირველ გაკვეთილებს არ ვესწრები.

-ოჰ,რატომ?-გაოცება ვერ დავმალე -უბრალოდ არ მაქვს სურვილი.

-აამ. -მაინც გაოცებული ვიყავი მაგრამ ზარის დარეკვა ახლოვდებოდა და წასვლა ვამჯობინე. გაკვეთილებმა მალე გაირბინეს და შესვენების დროც დადგა.მთელი ეს დრო ლიდიასთვის თვალიც არ მომიკრავს,მაგრამ კაფეტერიაში შევედი თუარა მაშინვე მისი წითური თმა მომხვდა თვალში.საჭმელი ავიღე და მათი მაგიდისკენ წავედი,ყველანი იქ იყვნენ უკვე და რაღაცას განიხილავდნენ.

-რაზე საუბრობთ? -ჩავეჭერი საუბარში -დღეს წვეულებაა და ვბჭობთ ვინ წავა.

-ოჰ,მეც გავიგე წვეულების შესახებ და ვფიქრობ კარგი იქნება თუ წავალთ?

-მე არ მოვდივარ და თქვენ რას იზავთ ვნახავთ! -მუშტი დასცხო მაგიდას ჰარიმ გაბრაზებით და მის თვალებში ჩვეული წითელი ალი აგიზგიზდა.

-რატომ?ცუდი სიტუაციაა?თუ უბრალოდ არ გინდა?არ ღირს წასვლა?

-ნუ მისვავ ამდენ შეკითხვებს.-თვალები გადაატრიალა და ხელები მკერდზე დაიწყო.

-კარგი,კარგი ბოდიში.-მის ქცევას მივბაძე მეც -საიდან მოგივიდა აზრად იქ წასვლა?

-არ ვიცი,უბრალოდ..

-ნაილმა დაგპატიჟა? -მკითხა ლიდიამ და მეც გაოცებულმა გადავხედე.

-რატომ ფიქრობ ასე?

-მისი მეგობრის სახლშია და იმიტომ.

-ესეიგი მიდიხარ? -წარბაწეულმა შემომხედა ჰარიმ -როგორმე წავალ.

-მაშინ მეც წამოვალ.

-რატომ?შენ ხომ არ გინდოდა წასვლა.

-ჯეის გაუხარდება შენი იქ ნახვა. -მისმა სიტყვებმა ადგილზე გამყინა.სახელმა რომელმაც ჰარის ბაგეები დატოვა ჩემში დაძაბულობა და შიში გამოიწვია -ჯ-ჯ-ეი? -ენის ბორძიკით ვკითხე და გაფითრებულმა შევხედე,მან კი ჩაიცინა.

-ჯეი.ჯეისონი,რა იყო?

-შ-შენ საიდან იცი? -დაპანიკებულმა ვკითხე და ყავა ხელებიდან გამივარდა.

-ჩემი ძველი მეგობარია,მათ შორის ნაილისიც. -ჩაიცინა და დაჟინებით მომაშტერდა.ჩემს

ყოველ ემოციას,ქცევას სწავლობდა,მე კი პანიკას ვყავდი მოცული და აზროვნებას ვკარგავდი ნელ-ნელა.

-კარგი მეც მოვდივარ.-ხელები ჰაერში აიქნია ლიდიამ დანენების მიზნით.

-აბა კიდევ ვინ წამოვა?ლიამ?ქეით?ერნესტ? -ყველამ თავი გააქნია -ლიამ ვფქირობ რომ შენ უნდა წამოხვიდე.

-საჭირო ვარ?

-ვნახოთ,ჯერ არ ვიცი.

-წამოვალ. -ლიამის დანებდა.

--სარკეში ვიდექი და ჩემს თავს ვათვალიერებდი.არც ძალიან საშინლად გამოვიყურებოდი და არც ძალიან კარგად.მუხლს ზემოთ ერთიანი კაბა მეცვა,საშუალო ზომის ქუსლიანები და თმები გაშლილი მქონდა.კარებზე კაკუნის ხმა იყო და რომ გავაღე დედაჩემი დამხვდა -არია კიდევ ერთხელ გაფრთხილებ...-სიტყვა გავაწყვეტინე -ვიცი დედა,არ უნდა დავლიო და ადრე მოვიდე სახლში.

-იმედი მაქვს გასაგებია შენთვის ყველაფერი.

-კი დედა,კი.-ამოვიოხრე და გადავეხვიე.-მადლიბ რომ მიშვებ.

-იცოდე ჯეკი შარში არ გახვიო. ნუ რა თქმა უნდა ჯეკი არ გავხვიო შარში..და მე არ მკითხულობს.

-გასაგებია დედა,უნდა წავიდე ახლა.-მობილური და ფული ავიღე რომელიც იქვე მაგიდაზე ეწყო და კიბეები ჩავირბინე -ჯეკი რომ მოვა რა ვუთხრა? -მომაძახა კარში გასვლისას -უთხარი რომ მეგობართან დავრჩი -დიდებულია.-მის ხმაში უკმაყოფილება და სარკაზმი ირეოდა.გარეთ გავედი და ლიდიას მანქანაში ჩავჯექი,ამჯერად ჰარი არ დამხვდა,მხოლოდ ჩვენ ვიყავით.დრო იხელთა და ყველაფერი გამომკითხა ჩემს ფეხთან დაკავშირებით.ადგილამდე არ ვიყავით მისულები რომ ქუჩის დასაწყისშივე ისმოდა მუსიკის გუგუნის ხმა.უკვე წარმომედგინა რა სიტუაცია იქნებოდა შიგნით სახლში და ცოტა არ იყოს შიშმაც გამკრა გულში,თუმცა ყველაფერი წამიერი იყო.სახლში შესვლისთანავე ლურჯი ჭიქა მომაჩეჩეს ხელში და ალკოჰოლის სუნმა ფილტვები ჩამწვა.ჭიქა იქვე დავდგი მაგიდაზე და გზა გავაგრძელე,ვცდილობდი ნაილი მომეძებნა მაგრამ მის მაგივრად ჰარის წავაწყდი.სასმელი შემომთავაზა,მეც უარი აღარ ვთქვი,დეპრესიას,შიშს,დაძაბულობას მომიხსნიდა და ამიტომ მთლიანად დავლიე რაც ჭიქაში ესხა.ორი პორცია დავლიე,თუმცა რამდენად მიუჩვეველი ვიყავი ადვილად მომეკიდა ალკოჰოლი.მაინტერესებდა ვინ იყო ჯეი,აბ რა უნდოდა ჩემგან,ამ კითხვებზე პასუხს კი აქ ველოდი მაგრამ არ ჩანდა.ლიდია და ჰარი სადღაც გაუჩინარდნენ,მათი მეგობრებიც დაიშალნენ,მეც ავდექი და ჰაერზე გასვლა ვამჯობინე.დერეფნამდე არ ვიყავი მისული რომ უეცარი პანიკა ატყდა.ყველა გარბოდა.ირგვლივ ვერ გაარჩევდი ვინ საით მირბოდა,ზოგი დივანს ახტებოდა,ერთმანეთს ექაჩებოდნებ და გიჟებივით დახტოდნენ.მე კი ვიდექი ერთ ადგილას გაშეშებული და ვეღარ ვინძრეოდი.ვერ გამერკვია რა ხდებოდა,თუმცა კარში შემოსული პოლიციელები რომ დავინახე ყველაფერს მივხვდი.

-ხელები უკან და გამოგვყევი.-ვიღაც მომადგა უკნიდან და ხელები დამიჭირა.პოლიციელი.ჯანდაბა. მეტი გზა არ მქონდა დავემორჩილე.ერთი კი მოვათვალიერე იქაურობა მაგრამ არც ჰარი ჩანდა,არც ლიდია ან ზოგიერთი მათი მეგობარი.

-ხელი გაუშვი.-გავიგე მკაცრი ხმა და ერთადერთი იმედი ჩამესახა.პოლიციელმა დასახმარებლად იყვირა მაგრამ უცბათვე გაჩუმდა.

-მე ვთქვი გაუშვი გოგონა! -დაიღრიალა ნაილმა ჩვენს უკან.

თავი 9 -ხელი გაუშვი.-გავიგე მკაცრი ხმა და ერთადერთი იმედი ჩამესახა.პოლიციელმა დასახმარებლად იყვირა მაგრამ უცბათვე გაჩუმდა.

-მე ვთქვი გაუშვი გოგონა! -დაიღრიალა ნაილმა ჩვენს უკან და პოლიციელს ეცა.წამის წინ ხელებს მიკავებდა ახლა კი ძირს ედგო და ნაილი გამეტებით ურტყავდა მას.შეშინებული კედელთან ავიტუზე და ამ სანახაობას ვუყურებდი.ოფიცერის ცხვირიდან სისხლმა დაიწყო დენა შეუჩერებლად,ნაილი მაინც ურტყავდა უგონოდ მყოფს,მერე კი ჯიბეში ჩაიყო ხელი და დანა ამოიღო.მივხვდი რომ საქმე ცუდად იყო და საფრთხეში ვარდებოდა მისი ბედი,ამიტომ დროულად შეჩერება ვამჯობინე.

-ნაილ,საკმარისია. -დავუყვირე მას მაგრამ ყურადღება არ მოუქცევია.დანა პოლიციელის ყელს მიაბჯინა და იმდენად დააწვა რომ კანი გაეკაწრა.

-ნაილ,გთხოვ..-შეშინებულმა ვიყვირე და ერთიანად ავკანკალდი,თუმცა მასთან მაინც მივედი -წადი არია.-დაიგრგვინა და ხელი მკრა.ის იმდენად ცივი იყო,გამხეცებული და მშიერი მგელივით იცოფებოდა.ვეღარაფერს ვერ ვახერხწბდი,არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა,ერთადერთი რაც მოვახერხე ნაილს ხელი დავუჭირე რომ იმ კაცისთვის თავში არ გაეყარა დანა.

-ნაილ მეშინია.. -ჩემმა ხმამ თავად მე მომგვარა საშინელი გრძნობა.სხეული გამეყინა და თავიდან ფეხებამდე სულ ჟრუანტელმა დამიარა,რაც საზარელი გრძნობა იყო.არ ვიცი რა ხდებოდა ჩემში,ყველა გრძნობა ერთიანად ირეოდა და ქაოსი ჩანდა,რისი შეჩერებაც თანდათან შეუძლებელი ხდებოდა.ჩემი რეაქციის შემდეგ ნაილმაც გონება აღიდგინა და გაოცებული,გაკვირვებული თვალებით გამომხედა.მის თვალებში ისევ დაუოკებელი ცეცხლის ალი გიზგიზებდა რაც ჩემში უფრო მეტ შიშს იწვევდა.

-არია..-დაიჩურჩულა ფიქრებში დაკარგულმა,არ იცოდა რა ეთქვა.ფეხზე წამოდგა,ხელი მტაცა და ამაყენა.ვერცერთი ვერ ვაანალიზებდით რა ხდებოდა,მაგრამ მაინც მას მივყვებოდი უკან.ერთხელ მივიხედე უკან იმ პოლიციელისთვის,რომელიც უგონოდ ეგდო ძირს,თუმცა ცოცხალი იყო.ნაილმა გარეთ გამიყვანა,ისე რომ მაჯიდან ხელი არ გაუშვია და მის მანქანასთან ამოვყავით თავი.კარები გააღო,შიგნით შემსვა და ღვედის შეკვრა დამიწყო -საკმარისია,თვითონ გავაკეთებ.-წყობიდან გამოსულმა დავუყვირე,მანაც ერთხელ შემომხედა ჩაფიქრებული ამასთანავე შეშინებული თვალებით,თავი დამიქნია და მომშორდა.ღვედის სეკვრა რომ დავასრულე ის უკვე ჩემს გვერდით იჯდა მანქანაში და ძრავა ჰქონდა ჩართული.თვალი მის სხეულს მოვატარე და სისხლიანი მაისურის დანახვისას თვალები გამიფართოვდა.უეცრად ფანჯრის მინაზე კაკუნის ხმა გავიგეთ და ორივემ ჩემს მხარეს გავიხედეთ,როდესაც კარები გაიღო.

-არია? -წარბშეკრული ჯეკი იდგა მანქანასთან -ჯეკ..

-აქ რას აკეთებ?

-ამ..მე წვეულებაზე ვიყავი.-უხერხულად მოვიფხანე კეფა და მივხვდი რომ შარში ვიყავი გახვეული.

-ან ამ ბიჭთან ერთად რას აკეთებ? -მზერა ნაილზე გადაიტანა და გაბრაზებული მზერით უყურებდა,მერე კი მე მომაქცია ყურადღება -ჯეკ,მისმინე..ის ჩემი მეგობარია და..

-სახლში წადი და მერე დავილაპარაკებთ! -უხეშად მოაჯახუნა კარები და ზურგი მაქცია.

-სახლში წადი და მერე დავილაპარაკებთ! -გავაჯავრე ჯეკს და თვალები გდავატრიალე,ნაილს კი ოდნავ ჩაერიმა,თუმცა სიბრაზეს მისთვის ჯერ არ გაევლო და თავს ვერ აკონტროლებდა.

-ნაილ,ძალიან ვწუხვარ მამინაცვლის გამო..

-კარგი.-დაიჩურჩულა და მანქანა ადგილიდან დიდი სისწრაფით მოწყდა.

-მისმინე ნაილ,ამრთლა ძალიანვწუხვარ..დარწმუნებული ვარ ის არ უგულისხმია.

-გავიგე. -დაიყვირა ბოლო ხმაზე,მე კი მის ქცევაზე შევხტი.სიტყვებს ვერ ვპოულობდი რა მეთქვა,უბრალოდ ჩემს თითებს დავაშტერდი და დავდუმდი.მთელი მგზავრობის დრო ორივე ჩუმად ვიყავით,ხანდახან ნაილს გადავხედავდი და რომ დავინახავდი დაძაბული იჯდა,საჭეს ხელებს უჭერდა მთელი ძალით,ამოვიოხრებდი და თვალს ვარიდებდი. სახლამდე მიმიყვანა და მანქანა ეზოში გააჩერა.საბოლოოდ გადავხედე დასამშვიდობებლად,მაგრამ ზედ არ შემოუხედავს,თავი აგავქნიე და კარები გავაღე გადასასვლელად.ფეხი გადავყე მანქანიდან როდესაც მაჯაზე ხელი წამავლო და გამაჩერა.

-არია.. -ჩაწყვეტილი ხმით დამიძახა და მეც მისკენ მივბრუნდი -გისმენ?

-კარი მოხურე. -მეც დავემორჩილე და ისევ უკან დავბრუნდი ჩემს ადგილას.მისკენ შევბრუნდი და ინტერესიანი თვალებით შევხედე,მან კი ამოიოხრა -დაიწყებ საუბარს,თუ წავიდე? -უხეშად ვკითხე და ხელები გადავიჯვარედინე მკერდთან,მან კი ისევ ამოიოხრა -ანუ წავიდე?

-არა. -ხელები საჭეზე დააწყო და პირდაპირ მდგარ სახლს გახედა.

-მაპატიე,რომ შეგაშინე. -ნერვიულად ტუჩზე იკბინა და მე გამომხედა თავისი ცისფერი თვალებით,მე კი ყველაფერი დამავიწყა.მისი მზერიდან ყოველთვის ძლიერი სითბო მოდიოდა და როგორი გაბრაზებულიც არ უნდა ვყოფილიყავი,მაინც ყველაფერი მავიწყდებოდა.

-კარგი,მაგრამ ის რაც შენ ჩაიდინე..უბრალოდ..არ ვიცი რა ვთქვა. -მომხდარის გახსენებისას პანიკამ ისევ გაიღვიძა ჩემში.

-ძალიან ვწუხვარ არია.არ მინდოდა ამ ყველაფერს შენ შესწრებოდი..მაგრამ თავი ვერ შევიკავე.

-ჩემსკენ გამოიხედა და საჭეს დასცხო ხელები.მის თვალებში ისევ სიბრაზის ცეცხლი გიზგიზებდა.

-ასე ხომ მას მოკლავდი.

-ის შენ შეგეხო და პასუხს მე მთხოვ? -გაოცებული სახით მიყურებდა ისევე როგორც მე მას,მაგრამ მის სახეზე ცინიკურმა ღიმილმა გაირბინა -რა? მადლობ რომ გადამარჩინე და შარში არ გამხვიე,მაგრამ ის რომ მოგეკლა..უარეს შარსი ვიქნებოდით ორივე.

-არია..

-ამის წარმოდგენაც არ მინდა რა მოხდებოდა შემდეგში. -ხელები თმებში შევიცურე და ნერვიულად ავიჩეჩე.

-არ მაინტერესებს შარი როდესაც ეს შენ გეხება. -მისი კომენტარის დაიგნორება ვცადე მაგრამ მაინც არ დანებდა -ის შენ შეგეხო და რადგან ჩემი ნებართვის გარეშე მოგეკარა,არ მაინტერესებს მოკვდება თუ არა. -მას გავხედე,მაგრამ არ ვიცი რა ემოციით.ეს არ იყო არც შიშის გრძნობა,არც ბედნიერების და არც გაოცების.

-აზროვნებ რასაც ამბობ? -ტუჩები ერთმანეთს მივაჭირე ნერვიულობით და ლოყაზე,შიგნიდან ვიკბინე პასუხის მოლოდინში.

-რათქმაუნდა.დაუფიქრებლად არასდროს არაფერს ვამბობ.-მიპასუხა ნიშნის მოგებით დაჩემსკენ გადმოიწია,ისე რომ დისტანცია ისევ დაარღვია.უკვე მერამდენეჯერ მიკეთებდა ასე,ახლო დისტანციაზე იყო,გონებას მიფრთხობდა და მერე მშორდებოდა.გადავწყვიტე ახლაც იგივე მახესი არ გავბმულიყავი,ამიტომ მისი მოახლოებისას ღრმად ჩავისუნთქე და თავი ისე დავიჭირე ვითომც არაფერი.მისი სუნამოს სურნელი სასმლის სუნში ირეოდა,მაგრამ მაინც სასიამოვნო გრზნობა მეუფლებოდა მისი შესუნთქვისას.

-ჩემი გეშინია? -მკითხა უეცრად და მისი ამონასუნთქი სახეზე მეცა,მე კი სიამოვნებისგან თვალები დავხუჭე და თავი აგავქნიე -არია თვალებში შემომხედე და მიპასუხე,გესინია ჩემი ამ ყველაფრის შემდეგ? -მეც მისი ბრძანება შევასრულე და თვალების გახელისას მის მწვანე თვალებს შევეჩეხე ისევ,რომელიც ძველებურად ცეცხლის ალში აღარ გრგვინავდა.უნებურად გავუღიმე და თავი გავაქნიე

-მინდა რომ გავიგო.

-არა, -რა არა?

-არ მესინია შენი. -ამაყად ვუთხარი თავდაჯერებული ღიმილით და ისევ თვალებში ვუყურებდი.

-არ მინდა რომ გესინოდეს და ჩემგან გარბოდე. -თვალები დაბლა დახარა და ღრმად ჩაისუნთქა -მინდა დაგიცვა ყველასგან და ყველაფრისგან რაც კი შენგან საფრთხეს წარმოადგენს.

-ნაილ,ყველაფერი კარგადაა .-ხელები სახეზე დავადე და თავი ავაწევინე -მე არაფერი საფრთხე არ მემუქრება და არ გჭირდება რაიმესგან დაცვა.

-ეს ასე არაა,შენ ყველაფერი არ იცი.

-მაშინ მითხარი რაც არ ვიცი.

-არა,არ შემიძლია - -თავი გააქნია და ჩემგან გაწევას აპირებდა,როდესაც შევაჩერე -რატომ?

-არია,გთხოვ ნუ დამაძალებ იმის თქმას რაც ორივეს ზიანს მოგვიტანს.

-თუ არაფერს არ მეტყვი დღითიდღე უფრო დავიჯერებ ხალხის ჭორებს. -სიტყვებმა ჩემი ბაგეები დატოვა თუარა ნაილამ გაფითრებული სახით შემომხედა -რა?

-ახლა მეტყვი? -წარბაწეულმა ვკითხე და თან გამეღიმა მისი რეაქციის დანახვისას -ახლა არ არის ამის დრო,მაგრამ ყველაფერს მალე გაიგებ.

-ჯეის გულისხმობ? -დაუფიქრებლად წამოვიძახე და ტუჩზე ვიკბინე სიბრაზით.რატომ ვარ ასეთი დაუფიქრებელ იდა რატომ ვროშავ ყველაფერს რაც პირზე მომადგება?!

-ჯეი?შენ..ეგ საიდან იცი?

-ამ..მე..ჰარისგან გავიგე.

-ჰარისგან? რატომ საუბრობდა ამაზე?

-მან ახსენა რომ წვეულება ჯეის სახლში იყო..მისი მეგობრის..

-აჰ გასაგებია.

-და ჯეის შესახებ რატომ ხარ ასეტი...

-არაფერი.დაივიწყე. -შემაწყვეტინა საუბარი და კარი გაარო,მოაუარა მანქანას და ჩემს მხარეს გამოხსნა კარები.უსიტყვოდ გადავედი მანქანიდან და თავი დავუქნიე მადლობის ნიშნად,მანაც თავაზიანად გამიღიმა.კარები,რომ მიხურა მისკენ მივბრუნდი დასამშვიდობებლად,მაგრამ ხელი მომხვია წელზე და ახლოს მიმწია -დამპირდი რომ რაც არ უნდა მოხდეს ჩემგან არ გაიქცევი.

-რა უნდა მოხდეს ნაილ?

-დამპირდი,მითხარი რომ ჩემში ეჭვი არ შეგეპარება და არ გაიქცევი -გპირდები. -ოდნავ დავუქნიე თავი და მზერა გავუსწორე.ერთადერთი რაზეც ახლა ვფიქრობდი მისი ტუჩები იყო,რომელიც ნელ-ნელა დისტანციას არღვევდა ჩვენს შორის და მიახლოვდებოდა.გააზრებაც ვერ მოვასწარი თუ რა უნდა გამეკეთებინა,როდესაც ნაილის ბაგეები ჩემსას შეეხო და თავბრუ დამახვია.ჩვენი ტუჩები სინქრონში მოძრაობდნენ,შეუჩერებლად ვკოციდით ერთმანეთს რამდენიმე წამი და არცერთს არ გვინდოდა შეწყვეტა.მისმა ხელებმა ზურგიდან წელზე გადაინაცვლა,მერე კი უფრო დაბლა ჩავიდა როდესაც მეც კისერზე მოვხვიე მკლავები.კოცნის გაწყვეტის შემდეგ კიდევ ერთხელ შევხედეთ ერთმანეთს თვალებში,გამოვემშვიდობეთ დასახლში შევედი.კარი რომ დავხურე ფანჯრიდან გავიხედე და დავინახე როგორაიძრა ადგილიდან ნაილის მანქანა,მანამდე კი ჩემს სახლში შესვლას ელოდა. რას ვგრძნობდი მის მიმართ?არ ვიცი..ეს არ იყო სიყვარული რადგნა ნორმალურად არ ვიცნობდი,ალბათ უფრო მოწონება იქნებოდა.ის კი დანამდვილებით ვიცოდი რომ მისგან განშორებით ყოფნა არ მინდოდა.

თავი 10 -არია უკვე მდიიხარ? -მკითხა დედაჩემმა როგორც კი კარს მივუახლოვდი -კი ძალიან მეჩქარება.

-რაღაც უნდა გითხრა.

-ახლა არა დედა,ძალიან მეჩქარება.

-კი მაგრამ..

-ბოდიში. -მასთან მივირბინე,ლოყაზე ვაკოცე და გარეთ გავვარდი გიჟივით.მანქანაში როგორ ჩავჯექი დადავქოქე ძრავა ვერც შევნიშნე რომ უკვე გზატკეცილეზე ვიდექი.სკოლის ეზოში სწრაფად შევედი და პარკინგზე დავაყენე მანქანა,შევნიშნე როგორ მივეჯახე ჩემს პირდაპირ მდგარ მანქანას მაგრამ დრო არ მქონდა და პირდაპირ მთავარი შესასვლელისკენ წავედი.არ ვიყავი უპასუხისმგებლო,მაგრამ ვერც მანქანა ვიცანი და არც დრო მქონდა.ჰოლი გავიარე და ჩემს კარადასთან მივედი,კარი გავაღე თუარა ლიდიას ხმა გავიგე ზურგის მხრიდან და შევხტი.

-ჯანდაბა ლიდია,შემაშინე.

-შენ გამარჯობა. -თვალები გადაატრიალა და მასთან ერთად გავიცინე -როგორ ხარ? -თმის თითზე დახვევა დაიწყო და თან აქეთ-იქით აბრიალებდა თავის დიდრონ,ლამაზ თვალებს.

-კარგად შენ?

-დიდებულად.დღეს ჰარისთან ერთად მივდივარ წვეულებაზე.

-აჰ,წვეულებას ნუ მიხსენებ. -ამოვიოხრე და კარადის კარი მივაჯახუნე უნებურად.

-რატომ ?

-გუშინ,რომ დამტოვეთ და წახვედით.

-უიჰ,ეგ სულ აღარც მახსოვდა. -ჩაიცინა მე კი წარბაწეულმა შევხედე.

-ბოდიში,მაგრამ მეგონა ნაილი წაგიყვანდა?მან ასე თქვა.

-რა? -პირდაღებული ვიდექი და ყურებს არ ვუჯერებდი -ხომ,ჩემთან მოვიდა და მითხრა რომ ის წაგიყვანდა სახლში,მე კი ჰარისთან ერთად წავედი.

-დიდებულია,მე კი ვნერვიულობდი.

-ოჰ კარგი რა,ჰარი ასეთ შარში არასდროს გაეხვევა.-გადაიხარხარამე კი სერიოზული სახით ვიდექი.

-უნდა წავიდე. -ლიდიას გავეცალე და გზა გავიკვლიე საკლასო ოთახისკენ.

-მოიცადე არია. -უკან გამომეკიდა და მისი ფეხსაცმლის კაკუნის ხმა მთელს დერეფანში ისმოდა.

-რა გინდა?

-ხომ არ დაგავიწყდა რომ შენთან ერთად მაქვს პირველი გაკვეთილი?

-კარგი. -თვალები გადავატრიალე და გზა გავაგრძელე,ისიც უხმოდ მომდევდა გვერდზე.უკვე კლასის შესასვლელთან ვიყავით როდესაც ხელი მომკიდა და თავისკენ მიმაბრუნა -მომისმინე არია.

-გისმენ -ძალიან ვწუხვარ რაც გუშინ მოხდა მაგრამ მე ნუ მადანაშაულე.ხომ იცი ჰარი ნაილს ვერ იტანს და ამიტომ არ მინდოდა ზედმეტ შარში გახვევა.ნაილი რომ მოვიდა და მითხრა თვითონ წაგიყვანდა ჰარი სწრაფად გავაშორე იქაურობას,რომ ჩხუბი არ ატეხილიყო..

-გასაგებია,მაგრამ უნდა გაგეფრთხილებინე.

-სხვადროს გაგაფრთხილებ. -გაიცინა და ჩასახუტებლად გამოიწია,მეც ჩავეხუტე.

-სხვა დროს აღარ წამოვალ ასეტ წვეულებაზე.

-მაგასაც ვნახავთ. -ჩაიცინა და კლასში შევიდა.

-ოჰ,ლიდია. -ამოვიოხრე,თავი გავაქნიე და მეც უკან გავყევი. ფანჯრის მხარეს დავიკავე ადგილი და წიგნები მერხზე დავაწყე.ზარი მალევე დაირეკა,მასწავლებელი შემოვიდა და გაკვეთილიც დაიწყო.მთელი ეს დრო ფიქრებში ვიყავი

გართული და სულაც არ ვუსმენდი გაკვეთილის ახსნა-გამოკითხვას.გონებაში მხოლოდ ნაილი მიტრიალებდა,მისი ნაკვთები,სახე როდესაც იღიმოდა ან სულაც ბრაძდებოდა,და ბოლოს მის კოცნაზე ჩავფიქრდი.წინა დღე თვალწინ დამიდგა,როგორი სურნელი ასდიოდა და როგორ მეხებოდა მისი ტუჩები.ამის გახსენებისას სახეზე ღიმილმა გამიელვა მაგრამ ფიქრებიდან ზარის ხმამ გამომაფხიზლა და მერხიდან წამოვდექი წიგნების აკრეფის შემდეგ.ლიდიას გავუღიმე და არც დავლოდებივარ ისე გავედი კლასიდან.დერეფანი გავიარე,კიბეებზე დავეშვი და შორიახლოს მდგარი ნაილი შევნიშნე,რომელიც გაცხარებით ესაუბრებოდა ვიღაცას.მისმა დანახვამ ისევ ღიმილი მომგავარა სახეზე და ბედნიერებისგან ჟრუანტელმა დამიარა.ვგრძნობდი რომ მის მიმართვ "ჩვეულებრივი მეგობრის" სახით არ ვიყავი განწყობილი და მომწონდა,ან უფრო მეტიც მიყვარდა.არა,არა რეებზე ფირქობ არია,მას ხომ არც კი იცნობ კარგად. ჩემს კარადასთან მივედი და შემდეგი გაკვეთილისთვის ავიღე წიგნი,რვეული და ისევ ნაილისკენ შევბრუნდი.ის ისევ იმ ბიჭს ესაუბრებოდა და სახეზე ეტყობოდა მთლად ბედნიერიც არ იყო.მისი ამხანაგი მობრუნდა და ჩემი მიმართულებით წამოვიდა,ნაილმა კი კარადას მისცხო მუშტი რბილად და კარადის კარი მიაჯახუნა.მისმა მეგობარმა გვერდით ჩამიარა და თვალი ამაყოლ-ჩამაყოლა,მერე კი გამომწვევად გამიღიმა და გზა გააგრძელა,მე კი მხრები ავიჩეჩე და ნაილისკენ შევბრუნდი.მისმა ღიმილმა მთელ ტანსი ჟრუანტელი მომგვარა და მისკენ გადავდგი რამდენიმე ნაბიჯი მაგრამ გავჩერდი,როდესაც ყალბი ღიმილით გამიყარა თვალი თვალში და ზურგი მაქცია.წავიდა.გაშტერებული ვუყურებდი მის სხეულს,თუ როგორ მშორდებოდა და მალე გაქრა ხედვის არედან როცა დერეფანში შეუხვია.გაოცება ვერ დავმალე და ამოვიქშუტუნე.უკანმოუხედავად წავიდა და ყურადღებაც კი არ მომაქცია.

----დღეს რომ წვეულებაზე წამოხვიდე რა აზრის ხარ? -მკითხა არიამ როგორც კი კაფეტერიას მივუახლოვდით.

-ლიდია არც გაბედო და აღარ დამპატიჟო წვეულებაზე.

-რატომ?

-ახლიდან დავიწყო ყველაფრის მოყოლა რაც გუშინ მოხდა?

-არ არის საჭირო. -თვალები გადაატრიალა და გაიცინა.

-დღეს ნაილი არ გინახავს?

-არა.რა ხდება?

-პირველი გაკვეთილის შემდეგ დერეფანში შევხვდი,დამაიგნორა ისე თითქოს მისთვის არაფერს წარმოვადგენდე და წავიდა.

-და რას წარმოადგენ?-წარბაწეულმა შემომხედა და თან ინტერესიანი სახაე მიიღო -ამ..მე... არ ვიცი.

-ხომ ხედავ.ის მიჩვეულია ყველაფრის მიღებას რაც უნდა.არ მისცე უფლება სხვა გოგოებივით მოგექცეს.

-რას გულისხმობ?

-გამოგიყენოს და გადაგაგდოს. -ძალიან მარტივად თქვა და ფრჩხილებს დაუწყო თვალიერება,მე კი ამოვიოხრე. ნაილი ასეთი?წარმოუდგენელია..თუმცა რატომაც არა,მას ხომ ყველანაირი შანსები გააცნია ამისთვის.

-აბა წვეულებაზე რა აზრის ხარ? -კიდევ მკითხა მე კი თვალები გადავატრიალე -არა,არა და არა!

-კარგი,გავჩუმდი. -ხელები ჰაერსი აიქნია და საჭმლისკენ წავედით.ლანგარზე დავაწყეთ ჩვენი ლანჩი და თავისუფალი მაგიდისკენ წავედით,რომელიც მალევე შეივსო "ჩვენი სამეგობრო წრით".შუა ჭამაში ვიყავი და მთელ კაფეტერიას ვათვალიერებდი,ვცდილობდი ნაილი ამომეცნო ვინმეში მაგრამ არსად არ ჩანდა.ჩვენთან ახლოს მისი მეგობრები ისხდნენ,მაგრამ

თვითონ არა.

-ჰეი,ჰეი რა სჭირს იმას? -ლიდიამ გამკრა ფეხი მაგიდის ქვესიდან და მეც მის მზერას გავაყოლე თვალი.გაოცებულს სენდვიჩი გამივარდა ხელიდან როდესაც ჩვენსკენ მომავალი ნაილი დავინახე.არა ეს ნაილი კი არა ურჩხული იყო,რომელსაც თვალები სულ ჩაშავებოდა სიბრაზისგან,ყოველი ძარღვი დასჭიმოდა და ხელები დაემუშტა.თვალის დახამხამება ვერც კი მოვასწარი ისე მივარდა ერთ-ერთ მაგიდასთან მჯდომ ბიჭს,ერთი ხელით გადმოიყვანა და იქვე ცარიელ მაგიდაზე დააწვინა,თან ურტყავდა.გაშეშებული ვიჯექი და ვერ ვწყვეტდი რა გამეკეთებინა,მივსულიყავი თუ უბრალოდ პოპკორნი ამეღო და სანახაუბით "დავმტკბარიყავი".უკვე მეორეჯერ ხდებოდა ასეთი რამ,უკვე მერეთი სცემდა ჩემს თვალწინ ადამიანს დაუნდობლად და ისევ მე ვვარდებოდი გაურკვევლობაში.ნაილის მეგობრები მივარდნენ მას და გააშველეს,უფრო სწორედ ბიჭი გამოჰგლიჯეს ხელებიდან.

-ძმაო რა ხდება? -ჰკითხა იმ ბიჭმა რომელიც დერეფანში შემხვდა.

-ხელი გამიშვი. -შეუღინა ნაილმა და გასასვლელისკენ წავიდა ისე რომ ჩემთვის არც შემოუხედავს.მეც ჩანთას დავტაცე ხელი და უკან გავყევი,როდესაც ვიღაცამ დამიჭირა.

-ვფირქობ რომ შენი ადგილი მასთან არაა. -ყალბი ღიმილით მითხრა "იმ" მეგობარმა.

-რა?

-მარტო დატოვე.

-შენ ვინ ხარ რომ ამას მეუბნები და როგორ ბედავ შეხებას? -წარბაწეულმა ვკითხე და მკლავი უხეშად გამოვგლიჯე ხელიდან.

-მე ლუი ვარ,შენ კი არია.ახლა კი რადგან გაიგე ჩემი ვინაობა,მოისმონე ჩემი სიტყვაც.

-თავი დამანებე. -ხელი ჰაერში ავიქნიე და გასასვლელისკენ წავედი.ნაილი უკვე აღარ ჩანდა დერეფანში,მაგრამ ვიცოდი სადაც იქნებოდა და მეციქით წავედი.ეზოში გასვლისთანავე დავინახე ჩვენი გმირი რომელიც თავის მანქანაზე იყო მიწოლილი ზურგით,სიგარეტს ეწეოდა და თვალები დაეხუჭა.

-ეს რა იყო ნაილ? -გაბრაზებულმა ვკითხე როდესაც მასთან მივედი.ჩემს იქ ყოფნას არ ელოდა,თვალების გახელისას გაოცებულმა გადმომხედა და თავდაჯერებულად ჩაიცინა.

-რაზე მეკითხები?

-მთელი დღეა არ ჩანხარ,რომ გნახე დამაიგნორე მერე კი ჩნდები კაფეტერიაში და უმიზეზოდ სცემ ვიღაცას.

-შენ რაში განაღვლებს მე რას ვიზავ?

-ნაილ,დებილი ხარ თუ თავს მაჩვენებ დებილად?

-არცერთი.

-მე,,მე უბრალოდ მაოცებ.

-მართლა?

-რატომ მესაუბრები ასე ცივად?

-და რა მიზეზით უნდა გესაუბრო თბილად? -მისმა სიტყვებმა შოკში ჩამაგდო,მთელი სხეული გამეყინა და ვეღარ ვაზროვნებდი.

-და მოგეცი მიზეზი რომ ცივად მომქცეოდი? -თავი გავაქნიე და ჩემ თავზე გამეცინა გაბრაზებულს.როგორ ვერ მივხვდი აქამდე რომ არ ღირდა მასთან ურთიერთობის დაჭერა და ყველაფერი ამაო იყო,არც ჩვენს შორის არ ხდებოდა არაფერი.უფრო სწორედ მას გააჩნდა არანაირი გრძნობა ჩემს მიმართ და ჩვენი კოცნაც სასმლის ბრალი იყო. გულნატკენი მოვბრუნდი წამოსასვლელად,მაგრამ ნაილმა მკლავზე წამავლო ხელი და გამაჩერა.

-არ წახვიდე.

-ხელი გამიშვი. -ვუთხარი წყნარი ტონით და ვგრძნობდი როგორ მაწვებოდა ცრემლები ბოღმასთან ერთად ყელში,ვეღარ გავუძლებდი მასთან საუბარს.

-მე ის არ მიგულისხმია რაც ვთქვი.

-მაგრამ სიმართლე თქვი,ჩვენ ერთმანეთის შესაფერისები არ ვართ. -ცრემლები სახეზე გადმომიგორდა და ხელის გაშევაბ ვცადე მაგრამ ისევ მიჭერდა.

-ჰაჰა,ერთმანეთის შესაფერისები? -ჩემს სახესთან გადაიხარხარა დაწარბაწეულმა შემომხედა

-შენ გეგონა ჩვენს შორის რამე ხდებოდა? -თავდაჯერებულ ღიმილს არ იშორებდა სახიდან მე კი მის მიმართ ზიზღით ვივსებოდი.

-ხელი გამიშვი,მტკივა. -აკანკალებული ხმით ვუთხარი და ჩემი ცრემლების დანახვისას თვალები გაუფართოვდა,ხელი გამიშვა.

-ბოდიში.

-რაზე მიხდი ბოდიშს ხელი რომ მატკინე? თუ გული?

-ხელი.

-ვერ გიტან.ახლოს აღარ გამეკარო. -ზიზღით წარმოვთქვი სიტყვები და იქაურობას გავეცალე.ერთხელ დამიძახა მაგრამ ყურადღება რომ არ მივაქციე გაცუმდა.უკან მოუხედავად წავედი,ისევე როგორც თვითონ გამიკეთა.

თავი 11 პარასკევი დღე იყო.სამი დღე გავიდა მას შემდეგ რაც ნაილთან ვიჩხუბე და მთელი ამ დროის განმავლობაში ერთხელაც არ შევხვედრივარ მას.სამი დღეა არც მისი მანქანა ჩანდა ავტოსადგომზე,არც თვითონ.კაფეტერიაში შესვლისას თვალს ჩუმად ვაპარებდი მისი მეგობრებისკენ მაგრამ არ ჩანდა,არც დერეფანში დამინახავს და არც "ჩვენს" ადგილას არ ყოფილა.გული საშინლად მტკიოდა,მაგრამ უფრო ჩემს თავზე ვბრაზობდი რომ ასეთი მეოცნებე ვიყავი და ყოველი თბილი სიტყვის ადვილად მჯეროდა.ვინიცის იქნებ ლიდია მართალიც იყო როდესაც მეუბნებოდა რომ ნაილთან საქმის დაჭერა არ ღირდა,მე კი არ დავუჯერე.ის ხომ ჩემზე უკეთ იცნობდა ყველას,მითუმეტეს ნაილს. ფიქრებიდან როგორც იქნა გამოვერკვიე,ამოვიოხრე და საკლასო ოთახში შევედი,როდესაც კლასის ბოლოში ქერა თმიან ბიჭს მოვკარი თვალი.სუნთქვა შემეკრა მის დანახვაზე და გაოცება ვერ დავმალე.მას ხომ არასდროს არ ჰქონია გაკვეთილი ჩემთან ერთად და მითუმეტეს პირველივე გაკვეთილზე არასდროს არ შედიოდა.რეალობაში დავბრუნდი როდესაც თვალი თვალში გავუყარე,მაგრამ სწრაფადვე ავარიდე თვალი და მის საპირისპირო ფანჯრის მხარეს ადგილი დავიკავე.მინდოდა მისკენ გამეხედა,თუმცა თავს ვიკავებდი და ყურადღება მობილურზე გადამქონდა.

-არია ეს აქ რას აკეთებს? -გავიგე ლიდიას ხმა და ბედნიერი მისკენ შევბრუნდი.მისი დანახვა აქამდე ჯერ არასდროს გამხარებია ასე როგორც დღეს.

-არ ვიცი და არც მანაღვლებს. -კმაყოფილი სახით ვთქვი მაგრამ თვალი მისკენ გავაპრე და დავინახე როგორ მაკვირდებოდა.

-აბა როგორ განწყობაზე ხარ უქმეები იწყება. -ტაში შემოჰკრა ლიდიამ -დიდებული,მაგრამ მომიწევს სახლში ჯდომა.

-რატომ,წვეულებაზე წამოდი.

-ისევ იგივეს აგრძელებ? -სიცილით ვკითხე და ამოვიოხრე -გეფიცები ისეთი წვეულება არაა.ჩვეულებრივი წვეულებაა და პოლიციელები აღარ დაარღვევენ.

-არ ვფიქრობ რომ კარგი აზრი იქნება მანდ წამოსვლა. -მარტივად გავაჩუმე და რვულში ხატვა გავაგრძელე.

-კარგი,როგორც გინდა,მაგრამ დამიჯერე მაგარ გართობას გამოაკლდები. მისთვის აღარაფერი არ მითქვამს რადგან მასწავლებელმა დაგვიბრიალა თვალები და გვანიშნა გავჩუმებულიყავით.გაკვეთილი ისე სწრაფად გავიდა ვერც კი შევამჩნიე.მთელი ეს დრო ვცდილობდი ნაილისთვის ყურადღება არ მიმექცია და ლიდიას წყალობით ერთხელაც არ გამიხედავს მისკენ. შესვენებამდე ნაილი აღარც გამოჩენილა,და მეც დაბნეული დავდიოდი.ძალიან რთული პიროვნება ჩანდა.წინა დღით პირდაპირ მითხრა რომ ჩვენს შორის არაფერი მოხდებოდა,როდესაც მაკოცა მერე კი ჩემს წინაშე ჩნდება და მაკვირდება.მიჭირდა მისი გაგება

და არც მიკვირდა ამის. დერეფანი გავიარე და ჩემს კარადასთან მივდიოდი როდესაც იწვე მდგარი ლუი დავინახე.ადგილზე გავჩერდი და უკან გაბრუნებაზე დავფიქრდი სანამ ლუი ზურგით იდგა ჩემგან და ვერ მხედავად,მაგრამ უეცრად მოტრიალდა და ჩემს დანახვაზე გაიღიმა.

-მიხარია შენი დანახვა არია. -მისი ხმა არც ისე საზარლად მომეჩვენა როგორც წინა დღით,მაგრამ ვცდილობდი შიჩუმე შემენარჩუნებინა.

-შენც გამარჯობა. -თვალები გადაატრიალა და კარადიდან გაიწია რომ ახლოს მივსულიყავი.წიგნები თაროზე დავაწყე,შარფი მოვიხსენი და შიგნით შევაგდე,ჩანთა გადავიკიდე მხარზე და ისევ დავხურე კარი.

-რა გინდა -პირდაპირ ვკითხე ლუის რომელიც კარადებზე მიყურებული მელოდა -არ შეიძლება შენთან საუბარი?

-და რატომ? თუ ფიქრობ რომ ვერ ვხვდები ნაილმა გამოგგზავნა და ჩემს დაყოლიებას ცდილობს ცდები.

-ნაილი?

-დიახ,დებილი არ ვარ.

-ნაილი რა შუაშია? მე მის ბრძანებებს არ ვასრულებ. -ცალყბად ჩაეღიმა როდესაც გაოცებულმა შევხედე -აბა რა გინდა?

-უბრალოდ შენთან საუბარი.

-კარგი. - კაფეტერიისკენ წავედი და ლუიც გვერდით მომყვებოდა.

-რატომ გადმოხვედი აქ საცხოვრებლად? -დაარღვია დუმილი -მამინაცვლის სამსახურის გამო,აქ გადმოუშვეს სამუშაოდ და ოჯახით გადმოვბარგდით.

-მამინაცვალი?აჰ შენ ხარ გამომძიებლის გოგონა?

-უკაცრავად? -წარბაწეულმა შევხედე -ყველა ასე მოგიხსენიებს.

-ხოდა მაგ ყველას ურჩევნიათ სახელით მომმართონ.

-ოჰ,კარგი რა,ნუ ხარ ბრაზიანი გოგონა.

-აჰა, არ ვარ. -მის სიტყვებზე მართლა გულიანად გამეცინა,მაგრამ მაშინვე შევწყვიტე "ხარხარი" როგორც კი ლუის ხელი ვიგრძენი წელზე.

-რას აკეთებ?

-მოდუნდი,ყველაფერი კარგადაა. -თვალი ჩამიკრა და თავისკენ მიმიზიდა როგორც კი კაფეტერიაში შევედით.თვალი ისევ ნაილის მეგობრებისკენ გავაპარე და ქერათმიანიც დავინახე.ღმერთო ჩემო ოღონდ ახლა არა.ღრმად ჩავისუნთქე და ლუის ყალბი ღიმილით შევხედე.

-მე საჭმელი უნდა ავიღო.

-ხო მეც. თვალები ჩუმადა გადავატრიალე რომ არ დაენახა და ისევ ამოვიოხრე იქნებ მიმხვდარიყო რომ უკვე შემაწუხა.საჭმლის დახლთან მივედით,ლანგარზე დავილაგე რაც მინდოდა და ლუის აღარ დაველოდე ისე წავედი ლიდიასკენ.

-ჰეი მოიცადე. -დამეწია ლუი თავისი ლანგარით ხელში და მკლავზე მომქაჩა რათა გავჩერებულიყავი.

-რა?

-მათთან აპირებ დაჯდომას?

-კი რატომაც არა? -მხრები ავიჩეჩე -წამოდი გარეთ გავიდეთ სალაპრაკო მაქვს.

-კი მაგრამ..

-წამოდი,წამოდ. -ხელმკლავი გამიკეთა და გასასვლელისკენ წამიყვანა.ლიდია გაფართოებული თვალებით მიყურებდა მე კი მხრები ავიჩეჩე და შევეცადე ჰარის გაბრაზებული მზერისთვის თვალი ამერიდებინა.გარეთ გასულებმა ცარიელი მაგიდა

მოვნახეთ და ერთმანეთის საპირისპირო მხარეს დავსხედით.

-აბა რაზე გინდოდა საუბარი? -დავასწარი საუბრის წამოწყება -შენზე.

-ჩემზე?

-ახალი გადმოსულიხარ ამ ქალაქში,სკოლაში და თითქმის არაფერი არ იცი აქაურობის შესახებ.არ იცნობ მათ ვისაც მე ვიცნობ და არ მინდა რამე შარში გაეხვიო,მითუმეტეს ასეთი ლამაზი გოგონა ხარ. -გამიცინა და მაგიდას იდაყვებით დაეყრდნო,მე კი ჭამას შევუდექი და ცალი ყურით ვუსმენდი.დიდი შუშის ფანჯრიდან,რომელიც ჰყოფდა ეზოს და კაფეტერიას,დავინახე ნაილი რომელიც ჩვენსკენ იყურებოდა დაძაბული და მზად იყო ჩვენთან გაჩენილიყო წამებში.მისი მეგობრების მზერაც ჩვენსკენ იყო მომართული.

-ეს რა საჭირო იყო?

-თუ ცოტაოდენი ჭკუა მაინც გაქვს მაგ თავში მაშინ მომისმენ და იმას გააკეთებ რასაც გეტყვი .-წარბაწეუმა მითხრა,მე კი ყბა ჩამომვარდა.

-რა უფლებით მესაუბრები ასე?

-უფლებები არავის შეუზღუდავს ჩემთვის.

-ხოდა მე მომიწევს ამის გაკეთება. -გაბრაზებული წამოვდექი მაგრამ მან ჩაიცინა და საუბარი გააგრძელა -არ წახვიდე და მოგიყვები რა დაემართა ნაილს და საერთოდ მასზე. -მისმა წინადადებამ მაცდუნა,რამდენიმე წამი ვიდექი და ვუყურებდი ეჭვის თვალით,მერე კი ამოვიოხრე,ლანგარი უხეშად დავაგდე მაგიდაზე და საწყის ადგილს დავუბრუნდი.

-ეგრეც ვიცოდი. -კმაყოფილმა შემოჰკრა ხელები ერთმანეთს და უფრო ახლოს მოიწია -თუ დამიჯერებ საიდუმლოს გაგიმხელ,რაც ჯერ არავინ იცის ჩემსა და ნაილის გარდა.

-კარგი,რა გინდა.

-დღეს წვეულებაზე უნდა წამოხვიდე.

-რაა?არ ვაპირებ კიდევ ერთხელ შარში გახვევას.

-ალბათ იმას გულისხმობ პოლიციელებმა რომ დაარღვიეს წვეულება და ნაილმა პოლიციელი კომაში ჩააგდო.

-რა? -სუნთქვა შემეკრა მის სიტყვებზე.

-არ უთქვამს შენთვის? -თავი გააქნია. -ვერ მოვასლევინე ეს საიდუმლოებები.

-რაზე საუბრობ ლუი? -ვკითხე და თვალები გამიფართოვდა როგორც კი ჩვენსკენ მომავალი ნაილი დავინახე -ამას დღეს წვეულებაზე გაიგებ.გამოყევი ლიდიას,ნამდვილად მოგეწონება ჩემი სახლი.

-შენი სახლი?

-ხო,წვეულება ჩემთანაა. -თავმომწონედ ჩაიცინა და ჩვენტან მოსულ ნაილს ახედა ალმაცერად -რაშია საქმე ძმაო?

-არია?მასთან ერთად რას აკეთებ? -ნაილმა ლუის კითხვა დააიგნორა და მე შემომხედა.მისთვის არაფერი არ მითქვამს,უხმოდ ავიღე ჩემი ლანგარი,იქვე სანაგვე ყუთში მპვისროლე საჭმელი და წასვლა დავაპირე,როდესაც მკლავში მწვდა.

-მიპასუხე არია.

-ხელი გამიშვი .-ვუთხარი წყნარი ტონით ისე რომ მისთვის არც შემიხედავს.

-ნუ ცდი ჩემს საზღვრებს.

-შენ კი ნუ მეთამაშები იმ თამაშს რომლის მონაწილეც კი არ ვარ. -თვალი თვალში გავუყარე და წარბი არ გამიშლია ისე ვესაუბრებოდი.

-არ გეთამაშები.

-საკმარისია შენი ოინები,ხან თბილი ბიჭუნას როლს ირგებ,ხან კი ძაღლივით მექცევი,საკმარისია და დამანებე თავი. -ხელი გამოვგლიჯე ხელიდან და ლუიც წამოდგა -თუ მომისმენ კარგი იქება .-მის ხმაში ისევ ის თავდაჯერებულობა და ირონიულობა იგრძნობოდა,რაც უკვე თავს მაბეზრებდა.

-გოგომ გასაგებად გითხრა რომ თავი დაანებო,სიტუაციას ნუ გაამწვავებ.

-შენ ნუ ერევი. -შუღრინა ნაილმა -არ დაგავიწყდეს მამამისი ვინაა და საქმეს უფრო ნუ გაიფუჭებ. -გააფრთხილა ლუიმ და ნაილიც შეცბა.წარბშეკრული მომიტრიალდა,თვალებში დიდხანს მიყურებდა მერე კი ამოიოხრა ნაღვლიანად და ჩემგან შორს გადგა.ლუის მადლობის ნიშნად თავი დავუქნიე და გზა გავიკვლიე მაგიდებს შორის.გარშემო ყველა ჩვენ გვიყურებდა გაოცებული და ერთმანეთში ჩურჩულებდნენ.

-რა მოხდა? -ლიდია ფეხსაცმლის კაკუნით გამომეკიდა უკან და გასასვლელში გამაჩერა.

-განსაკუთრებული არაფერი.უნდა წავიდე,მეჩქარება.

-კარგი,შეხვედრამდე. -დერეფანში გავედი და უცბათ გამახსენდა გამეფრთხილებინა რომ წვეულებაზე მეც მივდიოდი და ისევ უკან მივბრუნდი -ხო მართლა საღამოს წვეულებაზე შეგხვდები.

-რა? მოდიხარ?

-კი.

-რა მაგარიაა. -იკივლა და ჩასახუტებლად გამოიქცა -კაბის არჩევასი მომეხმარები? -ღიმილით ვკითხე და თმები გადავიყარე უკან -რათქმაუნდა.საღამოს შენთან ვარ.

-დიდებულია. -ლიდიას დავემშვიდობე და გზა გავაგრძელე.

---აბა რომელი კაბა ჩავიცვა? -ვკითხე ლიდიას რომელიც ცემი პატარა გარდერობის წინ იდგა -არცერთი არ მომწონს წვეულებისთვის. -აიბზუა ცხვირი -ოჰ,კარგი რა.ხომ იცი რომ წვეულების მოყვარული არ ვარ.

-კარგი,ეს კაბა მომწონს. -ერთ-ერთი აიღო და გამომიწოდა.რამდენიმე წუთში სარკის წინ ვიდექი და თავს ვამოწმებდი,ლიდია კი მაკიაჟს ისწორებდა.

-სად მიდიხართ გოგონებო? -კარზე დაუკაკუნებლად შემოვიდა ჯეკი.

-წვეულებაზე. -ვუპასუხე მოკლედ -შენ წვეულებაზე?

-კი.

-ისევ იმ ბიჭთან ერთად აპირებ წასვლას? ისე მასთან დაკავშირებით საუბარი მინდა დიდი ხანია -ახლა არა გთხოვ.მაგის დრო არ მაქვს.

-წვეულებაზე ვერ წახვალ.

-რატომ? -წარბაწეულმა ვკითხე გამომწვევად.

-მე არ გაძლევ უფლებას.უნდა წავიდე სამსახურში გამოძახებაა,კიდევ ერთი მკვლელობა მოხდა ტყეში,ამიტომ არ მინდა რამე შარს გადაეყარო შუაღამისას.

-კარგი,მაგრამ მე რაშუაშია ვარ?

-აქ გარშემო,ყველგან ტყეა და შესაძლოა მანიაკი ან რამე ეგეთი მსგავსი დადიოდეს.ამ კვირაში უკვე მეორე გვამი იპოვეს .

-რა?-იკივლა ლიდიამ -არ მინდა შეგაშინოთ მაგრამ სიფრთხილე უნდა გამოიჩინოთ.-მითხრა და ოთახი დატოვა,მე კი ამოვიოხრე.უკვე კარგად ვიცნობდი მას და მის ხერხებს,ამიტომ ამჯერადაც ერთ-ერთ ტყუილად ჩავთვალე რომ სახლში დავეტოვებინე.

-ეს სიმართლე თქვა? -მკითხა არიამ მე კი გადავიხარხარე.

-რათქმაუნდა არა.წავიდეთ წვეულებაზე?

-მან თქვა რომ..

-ამას მნისვნელოა არ აქვს. -კარი ცავკეტე,მერე კი ფანჯარა გავხსენი და რამდენიმე მარტივი მოძრაობით დაბლა ჩავხტი.

-ვოჰოო. -დაიძახა ლიდიამ და ფანჯრიდან გადმომხედა.

-აკროფობი არასდროს ვყოფილვარ. -ღიმილით ვუთხარი და ხელები გავიწვდინე მისკენ -აბა

მოდიხარ?

-მე კიბეებით ჩავალ.

-კარები უკვე ჩაკეტილი მაქვს.ჩამოხტი და დაგიჭერ.

-ჯანდაბა,ჯანდაბა.თუ მოვკვდი შენი ბრალი იქნება.

-კარგი რა ლიდია,ერტი მეტრის სიმაღლიდან ადამიანი არ კვდება.

-სამი.

-თუნდაც სამი. -მის ნერვიულ სიცილზე მეც გამეცინა და ფანჯრიდან გადმომხტომს ხელები გავუწოდე.ძალიან მალე მის მანქანაში ვიჯექით და წვეულებაზე მივდიოდით. სახლში როგორც კი შევედით სასმლის სუნმა ფილტვები ჩამწვა,მაგრამ ამჯერად დალევა ვამჯობინე და ხელში მოწოდებული წითელი წიქიდან ტკბილი,ალკოჰოლიანი სასმელი მოვსვი.

-მოხვედი. -გავიგე ლუის ხმა და მისკენ შევბრუნდი.წელზე ხელები მომხვია და მეც მკლავებზე დავალაგე ხელები,მუსიკას ავყევით.

-რა მიზეზითაც მოვედი ეგეც იცი.

-ხო,მაგრამ ჯერ ადრეა მაგაზე საუბარი.ცოტა გავერთოთ და მერე.

-ჩემთან ხუმრობა არ ღირს გაიხსენე ვინ ვარ. -თავმომოწნედ ვუთხარი და სასმლიანად მოვშორდი.პირველად მოხდა ასეთი რამ როცა ჯეკის საქმიანობა გამოვიყენე და ვიამაყე. ლიდიასთან მივედი რომელიც იქვე იჯდა დივანზე ლიამთან ერთად და კიდევ სხვებიც იყვნენ,მაგრამ არცერთს არ ვიცნოდი.

-ჰარი არ არის?

-სასმლის მოსატანად წავიდა.

-კარგი. -ჩემი ჭიქიდან მოვსვი და დავინახე როგორ მოვიდა ვიღაც.თვალი ფეხებიდან ავაყოლე და ნაილი დამხვდა.თვალები გამიფართოვდა მის ასეთ სიტუაციაში დანახვისას და ადგილზე გავშრი.მთელ მაისურზე სისხლები ჰქონდა მისხმული,ხელები და სახე დაკაწრული ჰქონდა,ჯინსის შარვალი ტალახიანი და გახეული.

-ნაილ? -აკანკალებული ხმით ვთქვი და ფეხზე წამოვხტი. კიდევ ერთხელ შევათვალიერე და შეშინებულმა შევხედე თვალებში,რომელშიც სიბრაზის ცეცხლი გიზგიზებდა.

-სად არის? -გახშირებულად,დაძაბული სუნთქავდა და მისი ბოხი ხმის გაგონებისას ტანში გამაჟრიალა.

-ვინ?

-სად არის ჰარი? -გაბრაზებულმა იკითხა და გმინვა აღმოხდა,როგორც კი მუშტები შეკრა.მივხვდი რომ საქმე კარგად არ იყო და რაღაც მოხდებოდა ცუდი,მაგრამ ერთი იმედი იმიტომღა მქონდა შერჩენილი რომ ჰარი იქ არ იყო.

-მე ვიკითხე სად ჯანდაბაშია ჰარი? -დაიღრიალა ბოლო ხმაზე და ყველამ მისკენ გამოიხედა.

-აქ ვარ. -გავიგე ჰარის ბოხი ხმა მის ზურგს უკან და საბოლოოდ დავკარგე იმედი მშვიდობისა როგორც კი ნაილმა კმაყოფილმა ჩაიცინა და მისკენ მიბრუნდა დამუშტული ხელებით.

თავი 12 -მე ვიკითხე სად ჯანდაბაშია ჰარი? -დაიღრიალა ბოლო ხმაზე და ყველამ მისკენ გამოიხედა.

-აქ ვარ. -გავიგე ჰარის ბოხი ხმა მის ზურგს უკან და საბოლოოდ დავკარგე იმედი მშვიდობისა როგორც კი ნაილმა კმაყოფილმა ჩაიცინა და მისკენ მიბრუნდა დამუშტული ხელებით.

-რათომ გააკეთეთ ეს? -სუნთქვაშეკრულმა იკითხა ნაილმა და ჰარისკენ წავიდა.

-რაზე საუბრობ?

-თავს ნუ ისულელებ! -დაიღრიალა ნაილმა და ჰარისთვის დასარტყმელად ხელი ასწია,მაგრამ თავად ჰარიმ დაუჭირა მუშტი -არც გაბედო დარტყმა!

-ვერ ხვდები რომ ძირს გითხრის თავისი თბილი სიტყვით? -მაისურზე ჩაეჭიდა ჰარის და

მასთან ახლოს მივიდა -ახლა როგორმე გავუმკლავდები,მაგრამ ამის მერე მიფრთხილდით!

-მე არაფერი არ ვიცი,წამოდი გარეთ და იქ ვისაუბროთ. -ჰარი ცდილობდა სიმშვიდე შეენარცუნებინა და ჩხუბში არ აჰყოლოდა,ნაილს რომელიც თვალებიდან ცეცხლის ნაპერწკლებს ყრიდა.

-სალაპრაკო აღარაფერია,ყველაფერი ნათელია.მკვდრები არიან! -თავი გააქნია ნაილმა და ჰარის მოშორდა.მათთან ახლოსვე ვიდექი ამიტომ უკან დახევისას მე მომეჯახა და გაბრაზებული თვალებით გადმომხედა -მკვდრები? -თვალები გაუფართოვდა სთაილზს -უკან გამოგვყვნენ? -ჰარიმ ჰკითხა და იატაკს მიაშტერდა,რაღაცაზე გამწარებული ფიქრობდა.

-არა,მაგრამ ეჭვიც არ მეპარება რომ მალე ყველაფერს გაიგებენ და თუ მე მოვხვდი მათ სიაში,მერე დაგერხევათ ყველას. -მკაცრი ტონით უთხრა ნაილმა და მე გადმომხედა -აქ რას აკეთებ?

-აჰ,შემამჩნიე? -ნაგლად ვუპასუხე და დივანზე დასაჯდომად მოვემზადე როდესაც ნაილმა ხელი დამავლო და გასასვლელისკენ გამაქანა.

-იცოდე ჯეი ამას არ გაპატიებს. -მოაძახა ნაილმა -ხოდა ყველას გაგანადგურებთ. -უკან მოიხედავად დაუყვირა ნაილმა და გარეთ გამიყვანა -ხელი გამიშვი.

-არია,შენ ნუღარ მომიშლი ნერვებს.

-რა უფლებით მეხები? -ხელი ავიქნიე და უხეშად მოვიშორე,მან კი ღრმად ჩაისუნთქვა და თვალები დახუჭა,თავის დაწყნარებას ცდილობდა.

-არია,გაფრთხილებ,წყობიდან ნუ გამოგყევარ.

-შენ კი ნუ მეთამაშები. -გაბრაზებულმა დავუყვირე,რადგან თავი ვეღარ შევიკავე.

-არ გეთამაშები.

-ერთ დღეს უხეშად მესაუბრები და მაგდებ,მერე კი მოდიხარ და ისე იქცევი ვითომც არაფერი.

-მე..მე ძალიან ვწუხვარ იმ დღევანდელისთვის.

-არ მინდა ეს ტყუილი სიტყვები. -თვალები გადავატრიალე და მზერა ავარიდე,მან კი სახეზე მომკიდა ხელები და თავი ამაწევინა.

-არია,ძვირფასო. -დაბალი ხმით,თითქმის ჩურჩულით მითხრა და თვალებში ჩამხედა.მუცელმა ჩხრილია დამიწყო მისი ცისფერი თვალების დანახვისას და რამდენიმე წამით აზროვნების უნარიც დავკარგე,მაგრამ მალევე გავაანალიზე ყველაფერი და მისი ხელების მოცილება ვცადე -ყველაფერი ადვილად გეჩვენება მაგრამ შენ მე არ მიცნობ,გთხოვ ნუ განმსჯი.

-მე შენი ქმედებების გამო ვბრაზობ,თორემ აქამდე შენს გვერდით არც ვიქნებოდი სხვისი აზრისთვის რომ მომესმინა -იმ დღეს,..მე..ძალიან შემცბარი ვიყავი.

-ჰაჰა,გეტყობოდა,მაგრამ მე რა შუასი ვიყავი? -მხრები ავიჩეჩე და მისი ხელები მოვიშორე სახიდან.

-მე ეს შენს დასაცავად გავაკეთე.-სიტყვებს ვეღარ პოულობდა ,მე კი სასმელმა უფრო მეტი გამბედაობა მომცა -კარგი რა ნაილ,მე არავისგან დაცვა არ მჭირდება. -ისტერიკული სიცილი ავტეხე,მან კი ამოიოხრა და თავი გააქნია -დამიჯერე,ეს ასეა.

-რატომ უნდა დაგიჯერო?და საერთოდ ვინ ხარ? -გაბრაზებულმა ვკითხე ისე რომ ვერც გავაანალიზე ჩემი პასუხი.

-ვინ ვარ?

-დიახ , მამაჩემს არ ჰგავხარ და რატომ უნდა მაკონტროლო შენ?რას წარმოადგენ?

-მართალი ხარ.

-აი ხომ ვამბობდი. -ისევ გამეცინა მან კი სევდიანი თვალებით შემომხედა,მეგონა ცოტაც და იტირებდა.

-მართალი ხარ,მე არავინ არ ვარ და არ მაქვს მაგის უფლება. -გულნატკენივით ამოილუღლუღა და შებრუნდა,მე კი გაოცებული ვუყურებდი მისი შემდეგი მოქმედებების მოლოდინში .

-წავალ მე.

-რა შეგემთხვა? მე ვიგულისხმე ეს სისხლები და ლატახი დახეულ შარვალზე.

-ახლა კი შენ მეთამაშები. -თავხედური ღიმილით მობრუნდა დაწარბები ასწია -ხედავ გართობა მხოლოდ მე არ მდომებია.

-გართობა?

-უბრალოდ გართობა. -დამიდასტურა,ნაგლად ჩაიცინა და ზურგი მაქცია.

-უბრალოდ გართობა. -გავაჯავრე და სახლში შევბრუნდი,კარები რომ გავაღე ვიღაცას შევასკდი და თვალი ავაყოლე -რა უნდოდა? -პასუხის მოლოდინსი მდგარი ლუი არც კი გაიწია და ისევ მის მკერდზე ვიყავი მიკრული.

-არაფერი.

-როგორ თუ არაფერი?

-მე ვთქვი რომ არაფერი,ესეიგი ეს შენი საქმე არ არის! -უხეშად მივაძახე და ლიდიასკენ წავედი,რომელიც თავის მეგობრებთან ერთად ერთობოდა.

-მე მეგონა მასთან ერთად წახვიდოდი. -გაოცებულმა კარისკენ გაიხედა და იქ რომ არ დახვა ნაილი მერე ისევ მე შემომხედა.

-და რატომ?აქ ხომ შენთან ერთად მოვედი.

-კი,კი,უბრალოდ ის ისეთი გაბრაზებული ჩანდა,რომ..

-მე ისევ აქ ვარ. -საუბარი გავაწყვეტინე და დივანზე ჩამოვჯექი.ლიდიამ თავისი მეგობრები გამაცნო,რომლებიც ახალი მოსულები იყვნენ და თვალი ზეინსაც მოვკარი,მაგრამ არაფერი არ შევიმჩნიე.

-აბა ვითამაშოთ რამე? -იკითხა ჰარიმ,დივნის საზურგეს მიეყრდნო და ერთი ხელი ლიდიას მოჰხვია მხრებზე.ფიქრებით მაშინვე ნაილისკენ წავედი და ჩემი თავი წარმოვიდგინე მასთან ასე ჩახუტებული.

-სიმართლე თუ მოქმედება?

-ოჰ ამას კიდევ თამაშობენ? -სიცილი ავტეხე მე,ჰარიმ კი თვალები გადაატრიალა.

-ამას ჩვენს წრეში შედარებით სხვა დატვირთვა აქვს. -მაცნობა ლუიმ,მე კი წარბი ავუწიე -ეჭვიც არ მეპარება. -ნაგლად ვუპასუხე.არ ვიცი რამჭირდა დღეს,ალბათ სასმელმა იმოქმედა და ასე უხეშად,სწერვულად იმიტომ ვექცეოდი მათ,ან უბრალოდ ნაილზე ვიყავი ნერვებაშლილი.

-აბა თამაშობ? -ლიდიამ ამომხედა და ძირს,მის გვერდით ადგილი გამინთავისუფლა.ერთ მხარეს ლიდია იჯდა,მეორე მხარეს ზეინი და ქეითი.პირდაპირ ლუი დამიჯდა და გვერდი ლიამმა დაუმშვენა.ასევე წრეზე ისხდნენ ნიკი,ქეროლაინი,ესტონი და დომინიკი.დღეს გავიცანი თითქმის ყველანი,მაგრამ დომინიკი არ მომეწონა,ძალიან გამომწვევი და ვულგარული ქცევები ჰქონდა.ჰარიმ ბოთლი მოიტანა და ლიდიასა და დომინიკს შორის ჩაჯდა,თან ბოთლი დაატრიალა.პირველი ჰარი და ქეითი იყვნენ.

-აბა სიმართლე თუ..

-სიმართლე. -სიტყვა შეაწყვეტინა ქეითმა და უხერხულად გადახედა ლიამს.უკვე მივხვდი რა შეკითხვასაც მოელოდა და არ უნდოდა.

-კარგი ქეით,აბა გაგვიმხილე შენსა და ლიამს შორის რა ხდება. -ყალბი ღიმილი სტყორცნა ლიამს და ყველამ ქეითისკენ გაიხედა.

-ამ..ჩვენს შორის?არაფერი.

-დავიჯერო? -წარბი ასწია ჰარიმ -რათქმაუნდა.თუ რამე იქნება პირველი შენ გეტყვი. -თვალები გადაატრიალა უკმაყოფილოდ და ბოთლი სხვამ დაატრრიალა.ვიცონებობდი რომ ჰარი არ შემხვედროდა,და როდესაც ბოთლი ჩემსა და ლიამს შორის გაჩერდა ღრმად ამვისუნთქე.

-სიმართლე ტუ მოქმედება?

-ამ..სიმართლე.

-ნაილთან უკვე იწექი? -თვალები გამიფართოვდა მის კითხვაზე და ენა გადამეყლაპრა.ლიდიას გავხედე დაუბრალოდ ჩაიღიმა,მერე კი ისევ ლიამს გავხედე -არა,რა სისულელეა.

-ოჰ. -ყველას პირიდან ამ სიტყვის გარდა არაფერი არ ისმოდა.ახლა მე დავატრიალე ბოთლი და ჰარისთან გაჩერდა,სიტყვის თქმა არც მაცადა ისე თქვა რომ "მოქმედება" უნდოდა,არადა რა კარგ დაკითხვას ვგეგმავდი ნაილთან დაკავშირებით.

-მე მინდა რომ.. -ერთი წუთი დავფიქრდი და გამეღიმა.არც ისე კარგი აზრი იყო მაგრამ ჰარის "დასაჩაგრად" გამომადგებოდა.

-რა გინდა? -მოლოდინში ამოიოხრა ჰარიმ,უკან გადაიწია და იატაკს ხელებით დაეყრდნო.

-დაბლა ჩახვიდე და სასმელი ამომიტანო .

-რა?შანსი არაა.

-კი,შენ მოქმედება ამჯობინე -მე ოფიციანტი არ ვარ.

-კარგი რა ჰარი,ეს ხომ უბრალოდ თამაშია. -ხელი ჰკრა ლუიმ და ფეხზე წამოახტუნა.

-ჯანდაბა,კარგი. -მტრული თვალებით გადმომხედა,მე კი ენა გამოვუყე და თამაში გავაგრძელეთ.რამდენიმე "დატრიალების" შემდეგ ჯერი ჩემსა და ლუიზე დადგა.სიმართლის თქმას მოქმედება მერჩივნა,რადგან დარწმუნებული არ ვიყავი,რომ წინა კითხვაზე საშინელებას არ დამისვამდა.

-მოქმედება?დარწმუნებული ხარ? -ცალყბად ჩაიცინა და ტუჩზე იკბინა.

-სიმართლეს მირჩევნია.

-კარგი,მეც. -გაიცინა და ეშმაკურად გამომხედა -მე მინდა რომ მაკოცო. რა?ლუის ვაკოცო? გონებასი ათასნაირი ფიქრი გაჩნდა დაბნეული,შეშინებული ლიდიას ვუყურებდი საშველად,მაგრამ მატგან სიცილის მეტი ვერაფერი ვერ მივიღე. ლუი ფეხზე წამოდგა,ჩემთან მოვიდა და ხელი გამომიწოდა დასახმარებლად.მის ხელს დაბნეულმა შევხედე და ტუჩზე ვიკბინე,მაგრამ ბოლოს მაინც ავდექი და მზერა გავუსწორე.

-ეს უბრალოდ კოცნაა,ნუ ჯერჯერობით. -თვალი ჩამიკრა და ახლოს მოიწია.გაუნძრევლად ვიდექი და მის მოქმედებას ველოდი,თან მზად ვიყავი სახეში გამერტყა.მანძილი ჩვენს შორის მცირდებოდა და მალე მისი ტუჩები ვიგრძენი.

-მე ვიგულისხმე რომ მაკოცო და არა მხოლოდ მე. -ღრმად ჩავისუნთქე და ტუჩები გავხსენი რათა მეკოცნა.მისი ენა ჩემსას ეცეკვებოდა და სადაც იყო გული ამერეოდა,ამიტომ სწრფად მოვშორდი და თავდახრილი ჩემს ადგილს დავუბრუნდი.სუნთქვა გახშირებული მქონდა მაგრამ ეს არ ყოფილა სასიამოვნო გრძნობა.ერთადერთი რაზეც ვფიქრობდი ნაილი და მისი კოცნა იყო,ვადარებდი ლუის მასთან და არ შემეძლო რომ მშვიდად ვმჯდარიყავი.ზეინმა გაკვირვებულმა,უფრო შეძრწუნებულმა შემომხედა და მერე ტელეფონს დახედა რომელიც რეკვას არ წყვეტდა.თვალი მისი ეკრანისკენ გავაპარე და დავინახე დიდი ასოებით ეწერა "ნაილი" .მობილური ყურზე მიიდო და მასთან მოკლე საუბარი გააბა,ფეხზე წამოხტა და მოწიწებით გადმოგვხედა.

-სასწრაფოდ უნდა წავიდე.

-რა ხდება? მშვიდობაა? -ვკითხე როდესაც ფეხზე ავდექი ,მან კი გაორებულმა შემომხედა,ვერ წყვეტდა სიმართლე ეთქვა თუ არა -ზეინ მითხარი,ნაილს რაიმე შეემთხვა?

-კარგად იქნება. -კეფაზე დაიდო ხელი და თავი უკან გადასწია,მერე კი კარისკენ გაიქცა -რა მოხდა? მეც მოვდივარ. -უკან გავყევი,მაგრამ კარშივე გამაჩერა -არ შეიძლება შენი იქ წამოსვლა.აქ დარჩი.

-არა,ნაილი უნდა ვნახო.

-არია,ნუ ჯიუტობ.

-წამიყვანე მასთან გთხოვ.

-არ შემიძლია,მაგრამ გპირდები რომ კარგად იქნება.

-ზეინ..

-უნდა წავიდე მეჩქარება. -მხარზე ხელი დამადო გამხნევების მიზნით და გაქრა.

-რაშია საქმე? -მოვიდა ჰარი ჩემთან და ზეინს გახედა,რომელმაც მანქანა დაძრა -ნაილს ესაუბრებოდა და გაიქცა,რაღაც ხდება.

-ჯანდაბა. -შეიგინა და ოთახში შევიდა.მეც უკან გავყევი,მაგრამ ისევ ჰარის შევხვდი რომელსაც ხელში მობილური და გასაღები ეჭირა.

-სად მიდიხარ?

-ნაილთან უნდა წავიდე.

-კი მაგრამ შენ ხომ ვერ იტანდი მას? -გაოცებულმა ვკითხე -არც ეხლა ვგიჯდები მასზე. -თვალები გადაატრიალა -მაგრამ ახლა თუ არ დავეხმარები მოკვდება. -კარი გაიჯახუნა და წავიდა,მე კი ადგილზე შევხტი.ოთახში გა?შტერებული შევბრუნდი,ვერაფერი ვერ გამეგო და ყველაფერი უკვე გადამღლელი იყო.ვხვდებოდი რომ რაღაც ცუდი ხდებოდა და მათ შორის დაძაბულობა იყო,მაგრამ ვერ ვაანალიზებდი რა ჯანდაბა სჭირდათ.ჰარის სიტყვება საერთოდ გამითიშა გონება და ჩემში შიშმა იმატა."თუ არ დავეხმარები მოკვდება" .. "მოკვდება." "მოკვდება" "მოკვდება" "მოკვდება" "მოკვდება" "მოკვდება" მხოლოდ ჰარის ეს სიტყვა ჩამესმოდა და ვგრძნობდი რომ მთელი სხეული მითრთოდა.დივანზე ვიჯექი იატაკზე მიშტერებული და გონებაში ჩაძახილ ამ სიტყვას ვუსმენდი.მერე ნაილი გამახსენდა როდესაც ბოლოს ვნახე,რამდენიმე საათის წინ.სისხლიანი და ტალახიანი ტანისამოსით,რომელიც იმუქრებოდა და ჰარის ეუბნებოდა რომ ყველას გაანადგურებდა.

-არია,რა გჭირს? -შემანჯღია ლიდიამ და ფიქრებიდან გამომაფხიზლა.

-ჰა?რა?

-ტელეფონი გირეკავს,უპასუხე და რა დაგემართა?ისე გამოიყურები თითქოს მუმია დაინახე.

-მუმია?

-ხო,ანუ მკვდარი სხეული რა.

-ოჰ..-ამოვიოხრე და ახლაღა გავიგე ჩემი ტელეფონის ზარი.ჯიბიდან სწრაფად ამოვიღე იმ იმედით რომ ან ზეინი იქნებოდა ან ნაილი,მაგრამ შიში გულს მაინც მიღრღნიდა.ეკრანს რომ დავხედე უცხო ნომერი იყო,მაგრამ მაინც ვუპასუხე -გისმენთ?

-არია,ახლავე სახლში წადი.

-რა? ნაილ შენ ხარ? -მისი სიტყვები ნორმალურად ვერ გავიგე და ცარიელი ოთახის ძებნა დავიწყე,რომ ცოტა სიმშვიდე ყოფილიყო.ბოლოს სააბაზანოს მივადექი დაშიგნით შევიკეტე.

-რა ხდება ნაილ?ვისი ტელეფონით მირეკავ?

-სახლში წადი ახლავე.

-რატომ?რა ხდება?

-ახსნის დრო არ მაქვს,მაგრამ გთხოვ ამჯერად მაინც დამიჯერე და სახლში წადი.მალევე.

-ნაილ როგორ ხარ?რა ხდება მითხარი.

-არია. -დაიყვირა და საზარელი ხმა გამოვარდა ყურმილს მიღმა -კარგი,კარგი ,მაგრამ გთხოვ მითხარი სად ხარ.

-ზეინთან ერთად მივდივარ.

-ჰარი ნახე?

-კი,ყველაფერი კარგადაა,მაგამ მინდა რომ ახლავე სახლში წახვიდე. ყურმილს მიღმა მისი გმინვა გავიგე და შევკრთი.

-ეს შენ იყავი? ნაილ რა გჭირს? -აფორიაქებული ყვირილზე გადავედი.

-უნდა გავთიშო და კიდევდაგირეკავ.სახლში წადი.ამ წამსვე დატოვე ეგ სახლი.

-კარგი,მივდივარ.

-ფრთხილად იარე,კიდევ დაგირეკავ.

-კარგი. -ნაილმა ტელეფონი გათიშა მე კი ზუსტად ისე მოვიქეცი როგორც მითხრა.ლუიმ შემომთავაზა გაცილება რადგან ლიდია ჯერ არ აპირებდა წასვლას და მეც მეტი გამოსავალი არ მქონდა,დათანხმება მომიწია.გარეთ რომ გავედით მოტოციკლთან მივიდა და ჩაფხუტი მე გამომიწოდა -რა?მანდ არ დავჯდები.

-ოჰ პატარა გოგონას ეშინია?

-არა,უბრალოდ ცუდად ვხდები მოტოციკლზე დაჯდომის შემდეგ. -ვიმართლე თავი ტყუილით -ნელა ვივლი გპირდები.

-არა.

-კარგი მაშინ დაელოდე ლიდიას და დედაშენი მოკვდება. ხო,ეგეც მოვატყუე და ვუთხარი რომ დედა იყო ცუდად,რის გამოც წვეულების ადრე დატოვება მომიხდა. ლუის მოტოციკლზე უკან დავუჯექი,ხელები მოვხვიე და თვალები დავხუჭე,რადგან მეგონა ტუ გავახელდი გადავვარდებოდი ან გული ამერეოდა.იმდენად ვიყავი მასზე მიხუტებული ვგრძნობდი როგორ იცინოდა ჩუმად და ვბრაზდებოდი რომ მეტი გამოსავალი არ მქონდა. სახლში მალევე მივედით და ღმერთს მადლობას ვუხდიდი სახლი ჩაბნელებული იყო,დაკითხვას არ მომიწყობდა დედაჩემი.კარები ჩუმად გავაღე და ლუისთვის ხელი უნდა დამექნია როდესაც ჩემს უკან აღმოვაჩინე -ჰეი მეგონა მიდიოდი.

-შეიძლება შემოვიდე?

-არ ვფიქრობ რომ კარგი აზრია,დედაჩემს სძინავს.

-მაგრამ მამინაცვალი ხომ სახლში არაა,თან არც კი იციან წვეულებაზე რომ იყავი.

-შენ რა იცი?

-დედაშენი რომ ვყოფილიყავი და მცოდნოდა რომ ასეთ წვეულებაზე იყავი,არ დავიძინებდი.

-თავდაჯერებულმა გაიღიმა და კედელზე მიადო ერთი ხელი,ისე რომ ზედ ეყრდნობოდა.

-ბოდიში,მაგრამ უნდა დავიძინო.სხვა დროს იყოს.

-კარგი სხვა დროს იყოს. -გაიღიმა და ახლოს მოიწია -რას აკეთებ? -თქმა ვერ მოვასწარი ისე დამადო ტუჩები და კოცნა დამიწყო.მთელი ძალით ვცდილობდი მის მოშორებას,მაგრამ ის უფრო ძლიერი ჩანდა.

-რა გჭირს არია? -როგორც იქნა მომშორდა და გაოცებული თვალებით მიყურებდა,მე კი დაუფიქრებლად სახეში სილა გავარტყი -მე კი არა შენ რა გჭირს? რატომ მაკოცე?

-მე მეგონა გინდოდა.

-არასწორად გეგონა. -გაბრაზებულმა დავუყვირე და ხელები წელზე შემოვიწყე მეტი დრამატულობისთვის.

-არ გაბედო და მეორეჯერ აღარ შემეხო. -ისევ ხმას ავუწიე და სახლში შევედი,მერეკი კარი ცხვირწინ მივუხურე.კარი რომ ჩავკეტე და დავრწმუნდი სახლში ვერ შემოაღწევდა,ჩემი ოთახისკენ გავეშურე და მოტოციკლის ბღუილის ხმა დავაიგნორე.

თავი 13 მთელი ღამე გავათენე ნაილზე ფიქრით.ყველაფერი რაც ხდებოდა სრულიად გაურკვეველი იყო.განსაკუთრებით ნაილის საქციელი მაკვირვებდა,ხან ერთ ჭკუაზე იყო,ხან

მეორეზე.ვგრძნობდი რომ მასში იმ "საყვარელი" ბიჭის გარდა ძლიერი ურჩხულიც ცოცხლობდა მაგრამ ჯერ არ აჩენდა მონსტრს,რომელიც ცხოვრებას უნადგურებდა.ვხედავდი ცეცხლს რომელიც მასში გიზგიზებდა და არ აძლევდა საშუალებას ჩამცხრალიყო. დილითგამთენიისას ვიგრძენი უძილობით როგორ მეხუჭებოდა თვალები და ფიქრებს წასვლის უფლება მივეცი,რადგან ცოტა დამესვენა ამ კოშმარისგან.მაშინვე როგორც ძილბურანში ვიყავი ბრახუნის ხმა გავიგე და ლოგინიდან შეშინებული წამოვხტი.ოთახს თვალი მოვავლე მაგრამ არაფერი არ იყო,გარდა გაღებული ფანჯრისაფანჯარა სწრაფადვე დავხურე და ისევ გავიგე ბრახუნის ხმები..როდესაც გავაანალიზე ხმა დაბლა სართულიდან მოდიოდა,ხალათი მოვიცვი და დაბლა დავეშვი.

-ღმერთო ჩემო აქ რა ხდება? -ამოვიფშუკუნე სამზარეულოში შესვლისას,როდესაც იქაურობა არეულ-დარეული დამხვდა,მაცივრის კარი გახსნილი,ფანჯრები გაღებული და სკამები გადაყირავებული.

-დედა.-დავიყვირე ბოლო ხმაზე შეშინებულმა და ისევ რაღაც ხმა გავიგე.გავჩუმდი და ვუსმენდი.არა ბრახუნის არამედ მძიმე ნაბიჯების ხმა იყო,რომელიც უფროდაუფრო ახლოვდებოდა.თვალი იქაურობას მოვავლე და დასამალ ადგილს ვეძებდი,ბოლოს დანას დავავლე ხელი თავდასაცავად და კარს უკან ამოვეფარე ისე რომ არ დავენახე.ფეხსაცმლის ქუსლი იატაკს ეხებოდა და ეს ხმა უფრო მკვეთრი ხდებოდა თანდათან.შეშინებულმა ღრმად ჩავისუნთქე და თვალები დავხუჭე.ხმა გაჩერდა და თვალები გავახილე როდესაც სიახლოვე ვიგრძენი.გვერდით გახედვისას ადგილზე გავიყინე როდესაც ჩემს გვერდით შავნიღბიანი სხეული დავინახე.

-ააააააააააა -ვიკივლე ბოლო ხმაზე მან კი პირზე ხელი ამაფარა და კარადაზე მიმაყუდა.

-არია? -გავიგე დედაჩემის ყვირილის და კიბეებზე სწრაფი ნაბიჯების ხმა.ვცდილობდი დამეყვირა ისე რომ შავნიღბიანის ხელიდან მკვეთრი ხმა გამოსულიყო,მაგ მან თავი გააქნია -წწწ -მეორე ხელით თითი დამიქნია თვალებთან და სამზარეულოს კარისკენ გაიხედა.ხელზე ვკბენდი,ვცდილობდი მომეშორებინა და მისგან თავი დამეღწია მაგრამ ეს არ ჭრიდა.

-თუ იყვირებ ან ვინმეს რამეს ეტყვი,მკვდარი ხარ. -შეშინებულმა შევხედე და ვცდილობდი მისი თვალები დამემახსოვრებინა,.საიდანღაც მეცნობოდა მაგრამ ვერ ვიხსენებდი.

-გასაგებია? შენც და შენი მშობლებიც მკვდრები იქნებით თუ რამეს იტყვი ! გასაგებია? დადებითი პასუხის ნიშნად თავი დავუქნიე და შიშით გამოწვეული ცხელი ცრემლები სახეზე ჩამომეღვენთა. ეს დასასრული არ არის. -თვალი ჩამიკრა და ისევ კარისკენ გაიხედა,მერე კი სამზარეულოს ჩამტვრეული შუშის კარიდან გაქრა.

-ეს,ეს ვინ იყო? -დაიკივლა დედაჩემმა როდესაც სამზარეულოში შემოვიდა.

-არ ვიცი.-ცრემლები ყელში მომაწვა და ძალა გამოცლილი ძირს დავჯექი სატირლად.

-ღმერთო ჩემო რამე დაგიშავა არია? ძვირფასო ახლავე პოლიციაში დავრეკავ და ..ჯეკ,სასწრაფოდ დაბლა ჩამოდი. -კიოდა დედაჩემი და ტელეფონს ეძებდა.

-ყველაფერი კარგად არის დედა. -აკანკალებულმა ვუთხარი და საკუთარი თავის დამშვიდება ვცადე,თუმცა ვიცოდი რომ ყველაფერი წესრიგში ნამდვილად არ ყოფილა.

-როგორ ამბობს ამას,როდესაც ვიღაც ქურდი სახლში შემოიჭრა და აქაურობა გადაატრიალა . ჰაჰა რათქმაუნდა სახლს ჩიოდა და არა თავის ერთადერთ ქალიშვილს.

-მერე კი ჩემი გოგონა შეაშინა. -ჩემთნ მოვიდა და გადამეხვია,მე კი გაოცებული ვიდექი და მადლიერი ვიყავი რომ დედაჩემს გავახსენდი.

-რაიმე დაგიშავა ძვირფასო? ახლავე სასწრაფოც მოვა და გაგსინჯავენ.

-არა,არა.- გავაქნიე თავი და გამახსენდა ნიღბიანის სიტყვები "შენც და შენი მშობლებიც მკვდრები იქნებით თუ რამეს იტყვი " .ამას არ დავუშვებდი რომ ჩემს გამო ვინმე დაზარალებულიყო.

-ძალიან შემეშინა. -ამოიოხრა და თავზე მოფერება დამიწყო. -რაღაც ბრახუნის ხმა გავიგე,მერე კიბეებზე ნაბიჯების ხმა,მერე კი შენი ყვირილის ხმა.

-არაფერია დედა,მე კარგად ვარ.

-რომ რაიმე დაეშავებინა.

-კარგად ვარ ,კარგად. -დავიყვირე წყობიდან გამოსულმა და ფეხზე წამოვდექი ოთახიდან გასასვლელად,როდესაც ჯეკს შევეჯახე.

-პოლიცია ადგილზეა,საგამომძიებლოც დავიბარე,ახლა კი ექიმები გაგსინჯავენ .

-არ არის საჭირო,ის უბრალოდ ქურდი იყო. -მხრები ავიჩეჩე,მან კი ამიოხრა -შეიძლება შენთვის არაფერია როდესაც ასეთ სამეგობრო წრეში ტრიალებ,მაგრამ ამ სახლში ჩვენც ვცხობრობთ და ვალდებულები ვართ ვიცოდეთ ვინ შემოდის და გადის.

-დაუკვირდი რას ამბობ! -ზიზღით მივაძახე და ჩემს ოთახში ავედი,სადაც დედაჩემმა ექთნები მოიყვანა და ჩემი ჯანმრთელობა შეამოწმებინა. ღმერთო რა სისულელე იყო. ეზოში ისევ პოლიციის მანქანების სირენის ხმები ისმოდა და აღარ ვიცოდი სად წავსულიყავი.კარზე კაკუნის ხმა იყო,მერე კი დაუკითხავად გაიღო და ისევ ჯეკი დამხვდა -პოლიციელებს შენთან საუბარი უნდათ.

-რათქმაუნდა. -ღრმად ამოვიოხრე და ფეხზე წამოვდექი.რა ბედნიერი დღე იყო დილიდანვე... მისაღებში შევედით თუარა შერიფი ფეხზე წამოდგა და თავი დამიკრა.

-გამარჯობა არია,მე შერიფი სტილინსკი ვარ ,რამდენიმე კითხვას დაგისვამ.

-კარგით. -მის პირდაპირ სავარძელში ჩავჯექი და ყურადღებით დავუგდე ყური.ყველაფერი დეტალებში გამომკითხა,როგორ გავიგე ხმა,რა ვნახე სამზარეულოში შესვლისას,როგორ გამოიყურებოდა სახლში შემოპარული,მიხი ხმა როგორი იყო,რა ეცვა,რა მითხრა. მაგრამ რა თქმაუნდა ბოლო კითხვაზე უარყოფითად ვუპასუხე და სიმართლე დავმალე.დაკითხვას რომ მორჩნენ ჯეკმა თავის თანამშრომლებთან და პოლიციელებთან ერთად დატოვეს სახლი,მანამდე კი სიგნალიზაცია დააყენეს რაც ქურდს შეუშლიდა ხელს სახლში შემოღწევისთვის.დავრჩით ისევ დედაჩემი,შეშინებული ბენი და მე.დივანზე იჯდა და გაშტერბული იყურებოდა ბენი.მეცოდებოდა რომ ეს ყველაფერი ნახა და ამ საშინელებას შეესწრო რაც მის ფსიქოლოგიაზე იმოქმედებდა,მაგრამ არც მე ვიყავი უშიშარი.

-არია პარკში გავისეირნოთ? -შემომთავაზა დედაჩემმა,მაგრამ მე თავი გავაქნიე -გულს გადააყოლებ,წამოდი,მე ბენი უნდა გავიყვანო გარეთ.

-უკვე ვთქვი რომ არ მინდა.-გაბრაზებული თვალებით ავხედე,მან კი ამოიოხრა და კარისკენ წავიდა.

-ჭკვიანად იყავი და სახლიდან გარეთ არ გახვიდე ჩემს დაბრუნებამდე. მათი წასვლის შემდეგ სულ მარტო დავრჩი სახლში და მომეცა შანსი ყველაფერზე დავფიქრებულიყავი.ჩემთვის ყავა გავიკეთე და მისაღებში დივანზე მოვთავსდი,როდესაც ტელეფონმა რეკვა დაიწყო.ლიდია.ყურმილი ავიღე თუ არა კივილით ალაპრაკდა,ყველაფერი გამომკითხა რაც მოხდა,რათქმაუნდა შერიფივით დაწვრილებით არა და მერე გამითიშა,დამპირდა საღამოს მესტუმრებოდა. გადაღლილობით თავის ტკივილი დამეწყო,ტელევიზორი გამოვრთე რომელიც დილიდანვე თავისთვის ლაპრაკობდა და დივანზე წამოვწექი. კარზე კაკუნის ხმის გამო გამომეღვიძა და საათს რომ დავხედე მას შემდეგ სულ რაღაც ნახევარი საათი იყო გასული,მე კი თავს ოცდაოთხ საათიანი გამოძინებულივით ვგრძნობდი.პლედი გადავიხადე და ზოზინით მივედი კარამდე,რომელზეც კაკუნს არ წყვეტდა ვიღაც.ჯაჭვი გავუკეთე კარს და ისე გავაღე იმის მოლოდინში რომ ლიდია იქნებოდა,მაგრამ სულ სხვა დამხვდა.

-ნაილ?

-კარს გამიღებ? -კარი ცხვირწინ მივუჯახუნე,ჯაჭვი მოვაშორე და ისევ ფართოდ გავაღე.

-უჰჰ.-ამოიოხრა ფერწასულმა და ისტერიკული სიცილი ატეხა -მე კი მეგონა კარს აღარ მიღებდი.ასე მტოვებდი გარეთ.

-რა გინდა აქ? -მასზე ისევ გაბრაზებული ვიყავი მაგრამ ხმაში უფრო მეტი სითბო იგრძნობოდა ვიდრე მე მინდოდა გამომეჩინა.

-ოჰ,კარგი რა პატარავ,მე შენთან მოვედი.

-რატომ?

-რა მოხდა აქ?ხმა ადვილად ვრცელდება ქალაქში.

-შენი საქმე არ არის !

-ისევ ძველებურად აგრძელებ? -წარბები მაღლა ასწია და სახლში შემოვიდა.

-დაუპატიჟებლად სხვის სახლში შესვლა წესად იქცა ამ ქალაქში? -თვალები გადავატრიალე და ნაილს წინ გავუძეხი მისაღებში.პლედი დავკეცე და სავარძელში ჩავაგდე სანამ ნაილი დივანზე მოთავსდებოდა.

-მოდი ჩემთან. -დივანზე ხელი დამირტყა თავის გვერდით და მეც მივუჯექი,ოღონდ ცოტა მოშორებით.

-ყველაფერი დაწვრილებით მომიყევი.

-წვეულებიდან რომ დავბრუნდი დასაძინებლად დავწექი,ფანჯრები დახურული იყო.დაძინებას ვცდილობდი მაგრამ დილამდე ვერ დავიძინე.დაახლოებით ხუთი საათი იქნებოდა დილით,როდესაც ძილი მომერია და ბრახუნის ხმაზე გამომეღვიძა.ფანჯარა ღია დამხვდა,მერე სამზარეულოდან მტვრევის ხმა იყო და დაბლა ჩავედი.სამზარეულოში რომ შევედი არეულ-დარეული დამხვდა იქაურობა,შუშის კარები გაღებული,მაგიდა გადაყირავებული და ა.შ.

-მარტო იყავი?

-არა ჩემებს ეძინათ.მერე ფეხის ხმა რომ გავიგე დანა ავიღე დაკარადის უკან დავიმალე,მაგრამ როგორც ჩანს დამინახა.მიპოვა და დამემუქრა.

-რა?ვინ იყო სახეზე იცანი?

-არა,შავი ტანსაცმელი ეცვა და ნიღაბი ეკეთა.მხოლოდ თვალები უჩანდა მაგრამ ვერ ვიცანი,არადა თითქოს სადღაც მყავს ნანახი..

-საინტერესოა. -მუხლებზე იდაყვებით დაეყრდნო და ხელებით სახე მოისრისა,ცდილობდა არ გაღიზიენბულიყო მაგრამ თავს ვერ აკონტროლებდა.

-უნდა მოვძებნო ვინც იყო.

-ჯეკი ყველაფერს აკეთებს და ვფიქრობ შენი ჩარევა არ არის საჭირო.

-რა? -წამოიყვირა და წარბშეკრულმა შემომხედა -მან შენ შეგაშინა,დაგემუქრა და არ არის საჭირო ჩემი ჩარევა?

-არა.

-არია,ნუ ცდილობ ჩემს ნერვებზე ითამაშო.

-არ ვთამაშობ,უბრალოდ გაფრთხილებ რაც შენი საქმე არაა არ ჩაერიო. -მხრები ავიჩეჩე და დივნიდან წამოვდექი,ოთახიდან გასვლა მინდოდა მაგრამ მკლავში მწვდა დამისკენ მიმაბრუნა -ნაილ,ხელი მტკივა. -დავიყვირე სიმწრით,მას კი რეაქცია არ ჰქონდა.

-ნაილ..მკალავი. -სიმწრით კბილები დავაჭირე ერთმანეთს და თვალები დავხუჭე.

-მაპატიე..მე ..ძალიან ვწუხვარ არია. -ხელი გამიშვა და მისგან შორს გავიწიე -რა გჭირს,მონსტრივით რომ იქცევი? -გაბრაზებულმა თავი ვერ შევიკავე და მხარში ჩავარტყი მთელი ძალით,მინდოდა ის ტკივილი მიმეყენბინა რაც თვითონ გამიკეთა,მას კი ფერები შეეცვალა სახეზე.

-რა?-გაოცებულმა ვკითხე როდესაც მაგიდას დაეყრდნო მეორე ხელით და ღრმად ამოისუნთქა -ჩემი ჭრილობა. -ღრმად სუნთქავდა და თან ცდილობდა მოვეშორებინე როდესაც მასთან მივედი.

-ნაილ რა გჭირს მხარზე? ბოდიში ასე ძლიან არ მინდოდა.

-შენ არაფერ შუაში არ ხარ. -თავი გააქნია და კარისკენ წავიდა.

-მოიცადე ნაილ. -უკან გავყევი ის კი არ ჩერდებოდა.როგორც იქნა დავეწიე და მთავარ კართან გავაჩერე,მან კი ფარხმალ დაყრილმა ამოიოხრა -რა გინდა?

-რა გჭირს მხარზე?

-არაფერი ნატკენი მაქვს.

-მაჩვენე.

-არა,შანსი არ არის.

-ნაილ მაჩვენე ნატკენი.

-არია,არ გისურვებ ამას...

-მაჩვენე! -ხმას ავუწიე და ჟაკეტის ელვა გავუხსენი.თავიდან მაინც შემეწინააღმდეგა,მაგრამ ბოლოს მაისურის სახელო ავუწიე და თვალები გამიფართოვდა.

-ნაილ,ეს რა არის?

-არაფერი ხომ გითხარი,არ იყო საჭირო..

-შენ..შენ დაჭრილი ხარ? -ხმა წამერთვა და გაშტერებული შევყურებდი მის ჭრილობას.

-არია,ეს უბრალოდ ნაკაწრია.

-ღმერთო ჩემო,ნაილ რა მოხდა? -აკანკალებულმა ვკითხე და თვალებში დავაკვირდი,რომ არ მოვეტყუებინე -ვიჩხუბე.

-ვისთან?

-არია გთხოვ ახლა არ არის ამის დრო და არ შემიძლია ამ ყველაფრის განხილვა.

-მითხარი,ყველაფერი მომიყევი.

-არა,არ შემიძლია.

-ნაილ..

-უბრალოდ ჩხუბი იყო,არაფერი განსაკუთრებული.დავლიე და ბარში ვიკამათე,სულ ესაა.

-ჟეკტი მოიცვა და გამიღიმა -ზეინი ამიტომ გამოიქცა გუშინ? და მერე შენი ხმა..ღმერთო როგორ ვერ მივხვდი .-შუბლზე დავიდე ხელი და ანერვიულებულმა აქეთ-იქით პატარა ნაბიჯებით მიმოსვლა დავიწყე -არ ინერვიულო,მალე მომირჩება. -ხელი წელზე მომხვია და თავისკენ მიმწია,მე კი გაშტერებული თვალებით ვუყურებდი.

-უბრალოდ ჩამეხუტე გთხოვ. -ყურთან ჩამჩურჩულა და მისმა ბგერებმა ჟრუანტელი გამოიწვიეს ჩემში.გამეღიმა და ხელები მჭიდროდ შემოვხვიე ჩასახუტებლად.მისი სხეული ისეთი თბილი იყო და მიმზიდველი,მიუხედავად სიგარეტის სუნისა.

-ოჰოო. -გავიგე დედაჩემის ხმა და გვერდით გავიხედე.კარები ფართოდ იყო გაღებული და სახლში დაბრუნებული დამხვდა,გასაკვირი კი ის იყო ხმა როგორ ვერ გავიგე მათი შემოსვლა.

-აუჰ. -ნაილთან ახლოს ამოვიოხრე ისე რომ გაეგო და მიმხვდარიყო რაც გველოდა,უფრო სწორედ მელოდა.

თავი 14 მანქანას დიდი სიჩქარით მივაქანებდი გზატკეცილზე,მხოლოდ იმიტომ რომ ცოტა მანქანა მოძრაობდა და არანაირ საფრთხეს არ შემიქმნიდა.ხეები უფროდაუფრო იწელებოდნენ და სიჩქარის მატებასთან ერთად სირბილსაც უმატებდნენ.გზა როგორც ყოველთვის ახლაც სველი იყო წინაღამის წვიმის შედეგად ,მაგრამ ისეთი მზე ანათებდა ღრუბლებიდან რომ ალბათ შუადღემდე გააშრობდა სინოტივეს. მანქანა ავტოსადგომზე გავაჩერე სკოლის წინ,ღრმად ჩავისუნთქე და გადავედი.მთელი კვირა ისეთი გადამღლელი იყო,სახლში თუ სკოლაში.“ნიღბიანის“ სახლში შემოჭრის შემდეგ მთელი ყურადღება ჩემზე იყო გამახვილებული,სახლში ჯეკი და მეგანი,სკოლაში კი ჭორიკნები.ყოველ დღე რაღაცას მეკითხებოდნენ,ცდილობდნენ ინფორმაცია გამოეტყუებინათ,მაგრამ ჩემს ადგილს ვიჭერდი და კონკრეტული პასუხით ვისტუმრებდი.მთელი ერთი კვირა ნაილთან ურთიერთობა თითქმის არ მქონია.რამდენჯერმე შევხვდი დერეფანში და ეგეც უბრალოდ გამიღიმა წასვლის წინ.გაკვეთილზე რომელსაც წინაზე დაესწრო,აღარ შემოსულა და როგორც მივხვდი ისევ გაცდენა ამჯობინა,მეც ხმა არ

ამომიღია.მაინც ვერ ვხვდებოდი რა სჭირდა ამ ბიჭს.რამდენიმე დღის წინ მაკოცა,ჩამეხუტა,მერე კი დამაიგნორა.მაგას ვინ ვგონივარ?ყველაფერს იგებს ჩემგან,მეხება ისე თითქოს ჩემი შეყვარებული იყოს,მკოცნის და მერე მიმაგდებს.როცა მოუნდება ისევ ჩნდება და ყველაფერი თავიდან იწყება. ზეინი თბილად მხვდებოდა,თავაზიანობას იჩენდა,რამდენჯერმე გავესაუბრე კიდეც მაგრამ ნაილზე არაფერი უთქვამს და არც მე მიკითხავს რაიმე. ლუი..ლუი ტომლინსონი რთული თემაა.გუშინ გამომესაუბრა ისევ ისე თბილად,შეხვედრაზე დამპატიჟა კინოში,რესტორანში,წვეულებაზე,მაგრამ უარით გავისტუმრე.მისი ასეთი ნაუცბათევი გამოჩენა დიდად არ მომწონდა და მაინც რაღაცას ვეჭვობდი. სკოლის მთავარი შესასვლელისკენ წავედი და კარი როგორც კი გავაღე ისევ ყველამ მე შემომხედა. ღმერთო ჩემო,როდის დასრულდება ეს ყველაფერი“ ამოვიოხრე ჩემთვის ბურტყუნით და გზა გავიკვლიე ჩემი კარადისკენ.ჩვეულებისამებრ წიგნები შეიგნით შევალაგე და პირველი ორი გაკვეთილისთვის საჭირო ნივთები ავიღე,შემდეგ კი დავხურე და საკლასო ოთახში შევედი. თვალი მაშინვე ოთახის ბოლოსკენ გამექცა სადაც წესით ნაილის ადგილი იყო და პირდაღებული დავრჩი.იმ სკამზე ის ნაილი კი არ იჯდა რომელსაც ვიცნობდი,არამედ სხვა,სრულიად სხვანაირი გარეგნობის ბიჭი. მისი მზერა რომ დავინახე ახლაღა შევამჩნიე მეც რომ ვუყურებდი,ამოვისუნთქე და კლასის ბოლოში ფანჯრის მხარეს დავიკავე ადგილი,სადაც ყოველთვის ვჯდებოდი და ნაილის დაიგნორება ვცადე.მინდოდა მისკენ კიდევ გამეხედა,მაგრამ თავს ამის უფლებას არ ვაძლევდი. ერთხელ შევხედავ და ვსიო“ ვფიქრობდი ჩემთვის შეხედე არია,არაფერი დაშავდება“ მეუბნებოდა რაღაც ხმა ჩემში. არ შეხედო,ყველაფერს ჩაშლი და იფიქრებს რომ დანებდი“ შეეწინააღმდეგა მეორე მხარე. მხოლოდ ერთი შეხედვა და ვსიო“ ჩემს თავს ვებრძვოდი ის ნახავს თუ როგორი სუსტი ნებისყოფის ადამიანი ხარ,დაგცინებს და უარესს გააკეთებს“ ამის გაფიქრება იყოდა ჩემს გვერდით მერხი შეიძრა.სკამი უკან გაიწია და თვალის კუთხიდან დავინახე როგორ მომიჯდა გვერდით ნაილი და ხელები მკლავზე დამალაგა. გაოცებულმა ავხედე და ხელი გავწიე მისგან შორს.

-კარგი რა პატარავ,რაზე მიბრაზდები?

-პატარავ? -გავიმეორე მისი სიტყვა და წარბი ავუწიე -გგონია დამავიწყდი? -თავხედურად ჩაიცინა და თავისი ცისფერი თვალები მომანათა. არა,ნაილ ჰორან,ახლა აღარ გაჭრის შენი ლამაზი თვალები“ ჩემ თავს შთავაგონებდი და მის თვალებში ნელ-ნელა ვიძირებოდი. ღმერთო ჩემო რა კარგი თვალები აქვს,მრავლისმეტყველი...არა,არია! არ დანებდე,არ მისცე უფლება თვალებით მოგხიბლოს!“ ფიქრებმა გონებასი გამიელვეს და ტუჩზე ვიკბინე,ვერც ვამჩნევდი რომ დაჟინებით მივშტერებოდი ნაილს.ჩაიფშუკუნა და ხელი დამიქნია თვალებთან გამოსაფხიზებლად. ღმერთო ჩემო,ისევ დავნებდი“ ამოვიოხრე და რეალობას დავუბრუნდი.

-ასე ძალიან მოგეწონა ჩემი თმა რომ თვალს ვერ მაშორებ? -კმაყოფილმა იკითხა და კლასში შემოსულ ლიდიას გახედა,რომელიც სახეზე სულ ფერმკრთალი იყო.

-შენი ჭრილობა როგორ არის? -მზერა ავარიდე და თვალი იატაკს გავუშტერე.

-მმ..კარგად,მადლობ მოკითხვისთვის.

-არაფრის.

-ოჰ კარგი რა,ნუ ხარ ეგეთი.-თვალები გადაატრიალა და უფრო ახლოს მოსწია -რა გინდა? -სწრაფად ვკითხე სანამ ისევ გონებას დამაკარგვინებდა -შენთან საუბარი.

-არა.

-რატომ? -წარბები მაღლა ასწია ჩემი პასუხით გაოცებულმა -არა,იმიტომ რომ რამდენჯერაც ვცადე საუბარი,ან ჩხუბში გადავიდა ან შენი სიტყვებით გული

ამტკინე -არია ეს ძალიან მნიშვნელოვანია,მაგრამ სკოლაში საუბარს არ ვაპირებ.

-ოჰ. -ამოვიბურტყუნე და წიგნი უხეშად გადავშალე -არია..-სიტყვა გავაწყვეტინე და უნებლიე ღიმილით შევხედე -თმას რა გაუკეთე?

-თმა?მე ის უბრალოდ..შევიღებე.

-რატომ?

-არ მოგწონს?

-ჩემს გემოვნებაზე თუა დამოკიდებული,არაუშავს.

-ვიფიქრე უკეთესი იქნებოდა ასე,მიხდება და თან შენს მოგწონს. -ისევ თავხედურად ჩაიცინა,მე კი თავი გავაქნიე და გავიცინე.ის იყო ერთადერთი ადამიანი ვისაც შეეძლო საშინელ ხასიათზე დავეყენებინე და რამდენიმე წამში სიცილით მოვეკალი.

-აბა..საღამოს წვეულებაზე მოხვალ?

-ისევ წვეულება?

-სანაპიროს წვეულებაა.პლიაჟზე.

-მართლა?არასდროს ვყოფილვარ.

-მაშინ ეს არ უნდა გამოტოვო. -თვალი ჩამიკრა და ფეხი ფეხზე შემოიდო,თან ჩემს ყოველ მიმიკას აკვირდებოდა.

-საცურაო კოსტუმები უნდა წამოვიღო? -ჩემს კითხვაზე ნაილი სახეზე გაწითლდა და ბოლო ხმაზე ახარხარდა.

-უკაცრავად მისის ფორბს და მისტერ ჰორან,ხელს ხომ არ გიშლით? -კითხვის სახით შემოგვხედა მასწავლებელმა და ახლაღა შევამჩნიე რომ გაკვეთილი დაწყებული იყო და ყველა ჩვენ გვიყურებდა.ზოგი გაოცებით,ზოგი იღიმოდა და ზოგსაც შიში ეტყობოდა სახეზე -ბოდიშით.-სახეზე გავწითლდი ა თავი დავხარე,ნაილმა კი ჩაიფრუტუნა -არა ხელს ნამდვილად არ გვიშლით,თუ ჩუმად გააგრძელებთ ახსნას უკეთესი იქნება.

-თავმომწონედ უპსუხა,კლასში მყოფთ სიცილი აუტყდათ,მე კი თვალებგაფართოებულმა შევხედე.

-ნაილ..სირცხვილია. -ხელი ვკარი,მან კი თავი გააქნია -მისტერ ჰორან ახლავე დირექტორის კაბინეტში.

-რისთვის? -ისევ შეეპასუხა.მე რომ მასწავლებლის ადგილას ვყოფილიყავი შუაზე გავგლეჯდი,მაგრამ ვაი რომ არ შემეძლო,ვერ გავიმეტებდი...

-ახსნა-განმარტების დასაწერად.ახლავე მიბრძანდით.

-შეიძლება არიაც მოგტაცოთ? -მის ასეთ თავხედურ სიტყვებზე კიდევ უფრო გავოცდი და ხმას ვეღარ ვიღებდი.

-მისტერ ჰორან კლასი დატოვეთ.ახლავე.მარტომ.ამ წუთასვე. -დაიყვირა მასწავლებელმა,მე კი მოულოდნელი ხმაურის გამო შევხტი.

-შესვენებაზე გნახავ. -გამიღიმა ნაილმა და ლოყაზე მაკოცა,მერე კი მტრული თვალებით გახედა მასწავლებელს.

-ძუკნა! -ჩაილაპარაკა კლასიდან გასვლისას.

-მისის ჰორან,თქვენს მეგობარს თუ არ შეაგნებინებთ რომ ადამიანურად მოიქცეს სკოლას დავატოვინებ. -მკაცრი მზერით გადმომხედა,მე კი თვალი ავარიდე და როდესაც ყველას ყურადღება ვიგრძენი ხელახლა გავწითლდი. შესვენების დრო რომ დადგა,მხიარულ ხასიათზე დავდექი რადგან ვიცოდი მალე ნაილს ვნახავდი.დერეფანი გავიარე,კაფეტერიას მივუახლოვდი და ვიღაცის ყვირილის ხმა გავიგე. გაოცებულმა აქეთ-იქით მიმოვიხედე და დერეფანში რომ სიწყნარე იყო ისევ კაფეტერიისკენ გავაგრძელე გზა.ოთახში შევედი თუარა დავინახე ხალხის ხროვა,რომელიც რაღაცას შემოჰხვეოდა და ბოლო ხმაზე გაჰყვიროდნენ.

-რა ხდება? -ვკითხე იქვე მდგომ ბიჭს,მან კი მხრები აიჩეჩა -მეც ამ წუთას შემოვედი აქ.

გზა გავაგრძელე და ხალხის ბრბოსთან მივედი,ხელით ვწევდი და ვცდილობდი როგორღაც შევჭეჭყილიყავი მათ შორის.რაც უფრო ახლოს მივდიოდი ხმები გარკვევით მესმოდა და სავარაუდოდ მივხვდი,რომ ვიღაცეები ჩხუბობდნენ.ის იყო წამოსვლა დავაპირე როდესაც ნაცნობი ხმა და სახელი გავიგე.

-ნაილ საკმარისია! -ზეინის ბოხი ხმა მკვეთრად ჩამესმა ყურებში და ისევ უკან მივბრუნდი.ახლა უფრო ვიბრძვოდი ხალხის ბრბოს დასარღვევად.ნაპირას გავედი და გავშტერდი.ლუი ძირს ეგდო,სისხლიანი იყო ტანსაცმელზე და თავდასაცავად ხელები ჰქონდა აფარებული სახეზე.ზევიდან ნაილი იჯდა,რომლის მუშტები სულ სისხლიანი იყო და გამეტებით ურტყავდა ლუის,ყოველი ძარღვი დასჭიმოდა და გაცხოველებული ღრიალებდა ყოველი დარტყმისას.

-ნაილ.-ვიკივლე ამ სანახაობის დანახვისას,და ჩემსკენ გამოიხედა.ჩემი დანახვისას ჯერ ლუის გახედა,მერე კი შემკრთალი თვალებით მე მომიბრუნდა.ლუიმ ამ მომენტით ისარგებლა,ნაილი გადააბრუნდა და ახლა მან დაუწყო რტყმა.

-გააშველეთ,რომ დამდგარხართ და უყურებთ! -ვუყვირე იქ მყოფ ბიჭებს,რომელბიც გაშტერებულები მიყურებდნენ -რაღაც ელოდებით,მიდით. -ხელები ავიქნიე და მოჩხუბრებისკენ ვანიშნე,ისინიც შეესივნენ და ერთმანეთს ააგლიჯეს ნაილი და ლუი.ჩვენი გმირი ჰორანი ეზოსკენ დაიძრა ისე რომ ჩემთვის ხმა არ გაუცია,მხოლოდ თავი დამიკრა და მანიშნა გავყოლოდი.სიბრაზით მეც ყოველი ძარღვი დამეჭიმა,ყელი გამიშრა,ხელები დავმუშტე ემოციების შესაკავებლად და უკან გავყევი.

-მას თუ გაყვები,დიდ შეცდომას დაუშვებ .-მომაძახა ლუიმ,მე კი თავი გავაქნიე იმ აზრით რომ ლუიმ სულ გააფრინა და ნაილს გავყევი უკან. ეზოში გასვლისთანავე გზა შენობის კუთხისკენ გაიკვლია,სადაც არავინ არ იყო და კედელთან გაჩერდა.ვცდილობდი სიჩუმე შემენარჩუნებინა და ხმა არ ამომეღო,თორემ დარწმუნებული ვიყავი ერთიანად ვიფეთქებდი.

-ჩემზე გაბრაზდი? -სევდიანი სახით შემომხედა და თვალები აემღვრა,მე კი გული შემეკუმშა.

-როგორ არ უნდა ვიყო გაბრაზებული როდესაც ასეთ რაღაცას შევესწარი,თანაც ის ხომ..ის შენი მეგობარია.-ხელები ჰაერში ავიქნიე და მასთან ახლოს მივედი.

-არასდროს არ ყოფილა ჩემი მეგობარი. -უარყო და მისი პირიდან ამოსული სუნით თუ ვიმსჯელებდით ნასვამი იყო.

-მთვრალი ხარ? -თვალებგაფართოებულმა ვკითხე -კი,მაგრამ ამას მნიშვნელობა არ აქვს. -თვალები გადაატრიალა და სახე მოიზილა სისხლიანი ხელებით.დაღრეჯილი მიმიკა მიიღო როდესაც გაანალიზა ხელები ჭუჭყიანი ჰქონდა -ხელები უნდა დავიბანო,გამომყევი და იქ დავილაპარაკოთ.

-რაზე?

-ყველაფერზე.

-ყველაფერზე? -გავიმეორე მისი სიტყვა -კი,ყველაფერზე რაც მოხდა და ხდება, -ანუ მოვიდა ის დრო რომ შენი საიდუმლოებები უნდა გამიმხილო?

-დადგა.წამოდი.

-სად?

-საპირფარეშოში.

-კარგი. -ამოვიოხრე და ნაილის გვერდით სხვლა გავაგრძელე.დერეფანში როგორც კი შევედით მისი შეხება ვიგრძენი და მალე ხელჩაკიდებულები აღმოვჩნდით.გაშტერებულმა დავხედე ჩვენს ხელებს და მერე ნაილს,ის კი იღიმოდა და სვლას განაგრძობდა. სვლას განაგრძობდა ამ თამაშში.

თავი 15 კარებს ფეხი ჰკრა და გაღებისას შიგნით შევედით.თვითონ ონკანი მოუშვა მე კი ფანჯრის რაფაზე მოვთავსდი ერთი ახტომისთანავე.ვიჯექი და ნაილის სხეულს ვაკვირდებოდი როდესაც ხელებს იბანდა.ორივენი ჩუმად ვიყავით და არცერთი არ ვცდილობდით საუბრის წამოწყებას.საქმე რომ დაამთავრა ონკანი დაკეტა და ხელებით ნიჟარას დაეყრდნო.

-ნაილ მომიყვები რა მოხდა თუ წავიდე?

-მოგიყვები,მაგრამ დამაცადე..ძალას ვიკრებ.

-დღეს რა მოხდა?წეღან რატომ ატეხეთ ჩხუბი?

-არია ყველაფერი ისე არ არის როგორც შენ ხედავ და გგონია,აბსოლიტურად ყველაფერი განსხვავებულია შენს წარმოსახვასთან შედარებით.ლუი,ამდენი ხნის განმავლობაში თავს კარგ ადამიანად გაჩვენებდა სინამდვილეში კი მხოლოდ ერთი მიზანი ამოძრავებდა.მთელი ეს დრო ყველაფერს ვხვდებოდი მაგრამ ვეძებდი მიზეზს რომ გზიდან ჩამომეშორებინა,შენ კი ამ მიზეზს უფროდაუფრო მაშორებდი. -ახლოს მოვიდა და წინ დამიდგა,ფეხებს შორის,ხელებით კი რაფას დაეყრდნო ჩემს გარშემო.

-მე?

-ხო შენ. -ნერვიულად ჩაიცინა და ტუჩზე იკბინა -ყოველ წუთს რასაც მასთანატარებდი ჩემთვის ზიანი მოჰქონდა და შენი სიცოცხლე საფრთხეში იყო.

-რა სისულელეა.ასეთი ვინ არის?

-არის ერთი ადამიანი ვინც მტრად გადამკიდებია და მისთვის მუშაობს.წარსულში ისეთი რამ მოხდა რომ დიდი დაღი დაასვა ჩემს ცხოვრებას,მრავალი პრობლემა გამიჩინა რომლისგანაც დაძვრენა არც ისე მარტივია.

-და ლუიმ რა გააკეთა?

-ის ჩემს წრეში შემოიპარა რაღაც საიდუმლო ქაღალდები მოიპოვა და გატანას აპირებდა,როდესაც გამოვიჭირე.

-და ამის გამო სკოლაში სცემე?

-არა ეს მთავარი მიზეზი იყო,მაგრამ რის გამოც მოხვდა არც ის ყოფილა უმიზეზო.

-მეტყვი რა იყო?

-დამიჯერე არ გინდა რომ იცოდე.

-მინდა.ნაილმინდა რომ ყველაფერი მითხრა და არაფერი არ დამიმალო,საკმარისია.

-ცუდი სიტყვები ილაპარაკა -ვიზე?

-შენზე.

-ჩემზე?

-ხო.-თავი დამიქნია და თვალები მომაპყრო -რა თქვა ასეთი?

-საშინელება.ვცდილობდი არ გამეგო,მაგრამ თავი ვერ გავაკონტროლე როდესაც იმ ბიჭს უთხრა თუ როგორ .. -გაჩუმდა და წარბები ასწია -თუ როგორ რა?

-თუ როგორ მოექცეოდა შენს ფეხებს შორის და თუ როგორ გაყვირებდა. -მის სიტყვებზე არ ვიცოდი ემოცია როგორ გამომეხატა.გავბრაზებულიყავი?ვისზე? იმაზე ვინც იქ არ იყო დავერაფერს ვერ შევცვლიდი? თუ შემეფერებინა რომ ვიღაცას მოვწონდი?

-რ-რა-ა? -ხმაში არეულობა იგრძნობოდა,მან კი ამოიოხრა და ისევ თვალებში ჩამხედა -რატომ გამოესარჩლე? -წარბაწეულმა ეშმაკური ღიმილით ვკითხე და დავაკვირდი.მის სახეზე თავხედურმა რიმილმა გაირბინა და მალევე გაქრა -არ მიყვარს როდესაც ჩემს საკუთრებას ეხებიან ან ცუდად მოიხსენიებენ.ამიტომ გავბრაზდი.საუბრისას ხელი ჩემს მკლავზე აასრიალა და წინ წამოყრილი ხვეული თმა უკან გადამიგდო.

-რა გინდა თქვა ამით? -უფრო ახლოს მოიწია,ისე რომ ფანჯრის რაფას ეხებოდა სხეულით.

-შენ ჩემი ხარ! -სახესთან ახლოს ვიგრძენი მისი სუნთქვა როდესაც ეს სიტყვები თქვა და

ადგილზე გავიყინე.რამდენი ხანია ამ სიტყვებს ველოდი მისგან და ახლა ბედნიერების ჟრუანტელიღა მივლიდა.სახე ძალიან ახლოს ჰქონდა და ერთმანეთს თითქმის ცხვირებით ვეხებოდით.გატრუნული ვიჯექი და მის შემდეგ მოქმედებას ველოდი,მხოლოდ ხელები მოვხვიე კისერზე და თვალებში ვუყურებდი.ცისფერ ზღვაში მოგზაურობით გართულმა ვრ შევამჩნიე როგორ მაკოცა და რომ მეც ვუპასუხე.ჩვენი ტუჩები სინქრონში მოძრაობდნენ ერთდროულად,მუცელში კი ზუსტად ის პეპლები მივლიდნენ რაც ყოველთვის ემართებოდათ წყვილებს კოცნისას,წიგნებში.სხეული ამიკანკალდა იმდენი ემოცია მომაწვა ერთდროულად და ვერ ვგრძნობდი რას ვაკეთებდი.ფეხები წელზე მოვხვიე და უფრო ახლოს მივიკარი,კოცნას კი არცერთი არ ვწყვეტდით.

-არია.. -ამოიხვნეშა და ჰაერის ჩასუნთქვის შემდეგ კოცნა ისევ განაგრძო.ხელები ბარძაყებზე ჩაასრიალა და ძლიერად მომიჭირა,მე კი უფრო მაგრად ვაკოცე. ორივეს ყურადღება კარის საკეტმა მიიპყრო და კოცნა მაშინვე შევწყვიტეთ,ნაილი ისევ ისე იდგა და კარისკენ ვუყურებოდით,რომელიც უეცრად გაიღო.

-ღმერთო ჩემო. -დაიჩურჩულა მათემატიკის მასწავლებელმა რომელიც კარსი იდგა .ნაილმა თვალები გადაატრიალა უკმაყოფილოდ და მომშორდა,მე კი დაბლა ჩამოვხტი -ორივე დირექტორის კაბინეტში ! -გაბრაზებული ტონით გვითხრა მე კი ნაილს შევხედე შეშინებულმა.

-რატომ? -ჰკითხა ნაილმა -ბედავ და მეკითხები თუ რატომ?

-გეკითხები და მიპასუხე რა დავაშავეთ რომ ხელნაწერს გვაწერინებ? -ხელები დამუშტა ნაილმა სიბრაზით,მე კი ჩუმად ჩავკიდე ხელი.

-შესვენების დროს კაფეტერიაში უნდა იყო,თქვენ კი აქ რითი კავდებით. -დაიყვირა გაბრაზებულმა და ხელით გვანიშნა გავსულიყავით.

-შენ გკითხო როდის ვაკოცებ ჩემს შეყვარებულს და როდის გავჟიმავ? -პირზე ხელის აფარება ვერ მოვასწარი და სულ გავწითლდი,მასწავლებელმა კი თვალეი აჭყიტა.ნაილს ხელი მოვკიდე და გარეთ გავედით,ეტყობოდა ალკოჰოლის ზემოქმედება -ახლავე დირექტორთან.ახლავე.-დაიღრიალა და კარები მოგვიჯახუნა.

-რატომ ესაუბრები ასე მაინცდამაინც მას?

-იმსახურებს.მძულს.

-მასაც სძულხარ.

-მკიდია. -ხელი ჩაიქნია და მხრებზე მომხვია.-მთავარია გვერდით ის მყავს ვინც მჭირდება.

-თავზე მაკოცა და გზა გავაგრძელეთ დირექტორის კაბინეტისკენ.

-ისე სად მოასწარი დალევა?

-დღეს დილით ხომ გამაგდეს კლასიდან.

-მერე?

-სკოლიდან წავედი და დავლიე.

-სად?რატომ? ვისთან ერთად?

-ჰეი.ჰეი,რატომ გიყვარს ამდენი კითხვები? -გაიცინა და უფრო ახლოს მიმწია თავისთან.

-ნაილ ვისთან ერთად იყავი?

-ჰარისტან.

-ჰარისტან? -გაოცებულმა შევხედე და კითხვა გავუმეორე,მან კი თავი დამიქნია.

-მეგონა არ ელაპარაკებოდი.

-არც ეხლა ველაპრაკები,უბრალოდ რაღაც საქმე ჰქონდა და მერე ცოტა დავლიეთ.

-გასაგებია,თუმცა უკეთესად გასაგები იქნებოდა თუ თქვენს ურთიერთობასაც ამიხსნიდი.

-აგიხსნი,დამიჯერე ამის დროც დადგა და აგიხსნი,ოღონდ ახლა არა.

-კარგი. დირექტორის კაბინეტთან ვიდექით.ღრმად ამოვისუნთქე და კარები შევაღე,ნაილი კი ჩემს ზურგს უკან ხითხითებდა და ყურში მეცურცულებოდა -ეს უბრალოდ ხელწერილს გაწერეინებენ,სიკვდილის განაჩენს კი არა.

-მოკეტე. -ხელი ჩავარტყი ხუმრობით და კაბინეტში შევედით.

---მზე ჩავიდა და ქუჩაში სინათლე თანდათან მცირდებოდა.წვეულებამდე ზუსტად ერთი საათიღა იყო დარჩენილი,მე კი ისევ ჯეკის დაბრუნებას ველოდი.ვიცოდი წვეულებაზე აღარ გამიშვებდა ყველაფრის შემდეგ,ამიტომ იძულებული გავხდი ჩუმად გავპარულიყავი.ჯეკის მანქანა როგორც კი შემოვიდა ეზოში,დაბლა ჩავედი და დავენახე რომ სახლში ვიყავი.ჩვენი ვახშამიც ხანმოკლე იყო ჩემთვის,თავის ტკივილი მოვიმიზეზე და ჩემს ოთახში დავბრუნდი.გამზადებული ტანსაცმელი ჩავიცვი,კარი ჩავკეტე და ფანჯრიდან გადავძვერი როდესაც დავრწმუნდი ვერ დამინახავდნენ. გზის პირას ისევ ლიდია მელოდა,მანქანაში ჩავჯექი და სანაპიროსკენ წავედით.ზღვის სურნელი მასინვე მეცა როგორც კი მანქანა ავტოსადგომზე გააჩერა და ფეხით გავუყევით ბილიკს.

-მიხარია რომ წამოხვედი. -მითხრა ლიდიამ და მობილურში ქექვა განაგრძო.

-მეც. თვალებს აქეთ-იქით ვაცეცებდი,სიტუაციას ვაკონტროლებდი და ნაილს ვეძებდი,ის კი არ ჩანდა.მობლიური ამოვიღე და მივწერე რომ უკვე სანაპიროზე ვიყავით მე და ლიდია,მისგან კი არანაირი შეტყობინება არ მომსვლია. სასმელი ავიღეთ და კოცონთან დავსხედითმეგობრებთან ერთად.ყველანი აქ იყვნენ,ჰარი,ლიამი,ქეითი,ეშტონი,ზეინი და დომინიკიც.მათ საუბარს ვუსმენდი,რაღაც ისტორიებს ყვებოდნენ,ზოგს საშიშს,ზოგს კი სასაცილოს და ვერთობოდი.ჰარი სასმლის მოსატანად წავიდა,როდესაც ნაილს მოვკარი თვალი.დაეჭვებულმა გავხედე,თითქოს დაემთხვა ჰარის წასვლა და ნაილის გამოჩენა,მაგრამ ყველა უაზრო ფიქრი გავაქრე და ნაილის თვალებით ძებნა დავიწყე.ხალხის ჯგუფიდან გამოიკვეთა მისი სხეული,რომელიც ვიღაც გოგოს ეყრდნობოდა და ჩემმა თვალებმაც მისკენ გადაინაცვლა. მაღალი,გამხდარი და მოყავისფრო თმიანი გოგონა მოდიოდა,რომელსაც მოკლე კაბა ეცვა,მის გვერდით კი ნაილი მოჰყვებოდა.ცალი ხელი მის წელზე ჰქონდა მოხვეული,მეორეში კი სასმლით სავსე ჭიქა ეჭირა.მათი დანახვისას თვალები შუბლზე ამივიდა და გაოცება ალბათ სახეზეც მეტყობოდა.კოცონთან მოვიდნენ და ნაილი ღიმილით მომიახლოვდა,მე კი ისევიმ გოგოს ვუყურებდი ზიზღის თვალებით.ჯერ არ ვიცნობდი,მაგრამ ვგრძნობდი რომ დიდ პრობლემებს შემიქმნიდა ნაილთან.ზეინს სახეზე ფერიდაეკარგა მისი დანახვისას მაგრამ მალევე მოსულიერდა და ჩასახუტებლად ადგა.

-ჰეი არია. -ხელი მიფრიალა წინ ნაილმა და გაბრაზებულმა მას გავხედე -რა? -უხეშად ვკითხე -რა დაგემართა?

-არაფერი. -წამოვდექი და კოცონს მოვშორდი.

-სად მიდიხარ?

-სადმე.

-მაგალითად? -უკან გამომყვა და სასმელი მომაწოდა,მაგრამ უარი ვუთხარი.ჭიქა პირთან მიიტანა,მაგრამ ხელი გავკარი და დავაგდებინე -ჯანდაბა. -უკან გადახტა და გაბრაზებულმა შემომხედა,და აი ისევ ცეცხლის კოცონი აუგიზგიზდა თვალებში.

-რას აკეთებ არია? - შემომიღრინა და ხელები დამუშტა -საკმარისი არ არის ეს სასმელი? შენ თავს შეხედე,თითქმის მთვრალი ხარ. -ხელები ავიქნიე და გზა გავაგრძელე.

-ეს რა საჭირო იყო? -დამიყვირა უკნიდან -ჯობს ჩემთან თამაშს შეეშვა. -ფეხს უფრო ავუჩქარე და ჰარის მივაგენი,რომელიც სასმლის "რიგში' იდგა.მასთან მივედი და ერთი ჭიქა ჩემთვისაც ავიღე,მერე კი ისევ კოცონისკენწავედით.ნაილი იმ გოგოს გვერდით იჯდა და ზეინის მოყოლილ ხუმრობაზე

იცინოდა,მე კი გასუსული ვაკვირდებოდი მის ქცევებს. ზეინმა საუბარი რომ დაამთავრა ახლა ლიამმა დაიწყო საშინელებათა ამბის მოყოლა და ინტერესში შევედი.თითქოს მეშინოდა და მინდოდა შემეწყვიტა სმენა,მაგრამ თან მაინტერესებდა.ყველა გაჩუმებულიყო და უსმენდა,ისევე როგორც მე .უეცრად რაღაც ვიგრძენი წელზე და ჰაერში ამიტაცეს,ბოლო ხმაზე ვიკივლე შეშინებულმა.ვერ გავაანალიზე რა მოხდა,მეგონა ის ცულიანი კაცი მოვიდა და ჩემს მოკვლასაც აპირებდა,რომელზეც ლიამი ყვებოდა.ბოლო ხმაზე ვკიოდი და როდესაც დავინახე ჰარი იყო იმ ცულიანი კაცის ადგილას,ბეჭებდი რტყმა დავუწყე .

-არია გაჩერდი მტკივა. -დამიყვირა,თან იცინოდა და მისი ვიბრაციით მთელი სხეული მიზანზარებდა.

-მასინ დამსვი.

-არა.

-კარგი. -უფრო მაგრად დავუწყე რტყმა,მანაც სიარული დაიწყო და რომ დავინახე კოცონისგან შორს ვიყავი,წყალში წყაპანი გავადინე -ააა,ჰარი მოგკლაავ. -დავიკივლე როდესაც წყლიდან ამოვყვინთე.კოცონისკენ რომ გავიხედე ყველა იცინოდა,ნაილის გარდა.იჯდა და ჩემს რეაქციას ელოდა,მაკვირდებოდა.მეც ჰარის მოვკიდე ხელი და ვცადე წყალში ჩამეთრია,მაგრამ ვერ მოვახერხე და ისევ მე აღმოვჩნდი წყლის ქვეშ.

-ჰარი სთაილზ,ამას განანებ იცოდე ! -დავემუქრე როდესაც წყლიდან ამოვედი და ვიღაცის პირსახოცი მომახვიეს,მგონი ქეითის იყო.

-არია წამოდი სახლში წაგიყვან -ფეხზე წამოდგა ნაილი,მაგრამ თავი გავაქნიე -აქაც კარგად ვარ.

-გაცივდები,სულ სველი ხარ. -მკაცრი ტონით მითხრა და ფეხზე წამომაყენა.

-შენთან ერთად არ წამოვალ !

-არია ნუ ჯიუტობ. -თვალები გადაატრიალა როგორც სჩვევია და ხელი ჩამკიდა.

-წამოხვალ თუ ძალა ვიხმარო? -წარბები ასწია და ინტერესით შემომხედა,მე კი ამოვიფშუტუნე და უკან გავყევი.მანქანაში რომ ჩავჯექით სიჩუმეს ვინარჩუნებდი და ჩემს ხელებს ვაშტერდებოდი.

-სად მივდივართ? -ვკითხე როდესაც გზა ვერ ვიცანი.

-ჩემს სახლში.

-შენთან რა მინდა? ჩემს სახლში წამიყვანე -ჯეკი გამოძახებაზეა წასული,დედაშენსაც ღვიძავს და როგორ გგონია სახლში ასე მისვლა კარგი აზრია?

-შენ საიდან იცი ეს ყველაფერი?

-სანამ წვეულებაზე მოვიდოდი შენთან შევიარე.

-რატომ?

-შენი წამოყვანა მინდოდა.

-გასაგებია. მის სახლთან მალევე მივედით.საკმაოდ დიდი იყო ჩემს სახლთან შედარებით,მითუმეტეს ერთი ადამიანისათვის.სახლში შესვლისთანავე ძაღლი მომახტა და უნებურად დავიკივლე.

-ნუ გესინია,ის ჩემი ერთადერთი საუკეთესო მეგობარია. -გაიცინა და ძაღლს მოეფერა,მერე კი მისაღებში გამიყვანა -გამოსაცვლელს მომცემ? -ვკითხე როდესაც ოთახის თვალიერებას მოვრჩი.

-რათქმაუნდა. -რაღაც მოკლე შორტი და თავისი დიდი მაისური მომცა.როდესაც მივხდი რომ სიწყნარეში ვიყავი და ნიალი არსაიდან არ მიყურებდა მასჰინვე გადავძრე კაბა სწრაფა შორტი ამოვიცვი და მაიკაც გადავიცი. საიდან ჰქონდა ნიალის გოგოს შორტი .? საკუთარ თავს ვკითხე, ჰეი იდიოტო ალბათ მის რომელიმე სათამაშოს დარჩა ან იქნებ ეს სუვენირია..“ არ დამიყოვნა პასუხი მეორე არაიმ, და რისი სუვენირი?“ პირველი არია დაინტერესდა“ იდიტო იმის ვინც ადრე აქ იყო და ალათ ხვდები, რომ დამალობანას არ ითამაშებდნენ“

მიპასუხა მეორე არიამ რასაც პირველი არიას ოხრა მოჰყვა. სველი თმა პირსახოცით შევიმშრალე და პირველად გავიზრე რა საშინელი სანახავი ვიქნებოდი ჩამოტხაპნილი მანქანით, ვგრძნობდი იმასაც თუ როგორ საშინლათ მეწვოდა ლინზები. ოთახის ბოლომში მდგომი სარკისკენ ავიღე გეზი, თვალები გუგის გარშემო ჩაწითლებული მქონდა ამიტომ იმის მიუხედავად რომ ძალიან მიყვარდა ჩემი ციფერი ლინზები მათი ამოღება მომიწია, ახლო უკვე სარკიდან ქერა ყავისფერთვალება გოგო მიყურებდა, რომელსაც მთელ სახეზე შავი ფანქრის ლაქები ქონდა. პისაწმენდის ცალი მხრიდან სახე გავისუფთავე, კაბა სკამზე გადავკიდე იმისთვის რომ მალე გამშრალიყო. ოთახიდან გავედი და ხმამაღლა დავიძახე.

-ნაილ.! პასუხი ვერ მივირე ამიტომ მის საძებნელათ ოთახიდან კიდე სხვა ოტახში გავედი, ეს უკვე პატარა მისარებივით იყო ტელევიზორით, პატარა მაგიდთ და კომფორტული დივნით. მივედი და დივანზე დავდეჯექი , ჩემს წინ პატარა ჯურნალების მაგიდა იდგა, მაგიდის თავზე კი ჩარჩოში ჩასმული ფოტოსურათი. გადავწვდი ფოტო ავიღე , ნაილი იდგა ფოტოზე სუ სხვანარი ღიმილით ღიმილით რომელიც ადრე არასდროს მენახა , წითელი კლეჩათი საროჩკა ეცვა , ჩაჩაჩული ჯინსის შარვალი თმა კი სასაცილოთ დატკებნილი ჰქონდა, მეორე პერსონა კი გოგო იყო... ის გოგო რომელიც წვეულებაზე ვნახე ისიც ნაილივით იღიმოდა და მთელი ძალით ჰქონდა ნიალისთვის ხელები შემოხვეული. ვინ იყო ის გოგო? თან რომ მახსენდებოდა ნიალი როგორი მზრუნველი და სიყვარულის თვალებით უყურებდა ნიალი გულში რაღაც მწარედ წყდებოდა.. მაგრამა ახლა შენ ხარ ნაილის მისაღებში ნაილის მაისურში და არა ის გოგო“ შემაგულიანა მეორე არიამ. ფოტო უხეშათ დავდე მაგიდაზე რასაც უკნიდან ვიღაცის ჩაცინება მოჰყვა, სწრაფად შევბრუნდი უკან ნაილი იდგა კედელზე მიყუდებული.

-არია უნდა ისწავლო გრძნობების მოთოკვა მითხრა და ჩემსკენ წამოვიდა.

-გრძნობების? რას გულისხმობ? გაკვირვებულმა შევხედე.

-ოჰ!-თავი გაიქნია თან გვერდძე მომიჯდა.ავიწიე, რომ მეორე ბოლოსენ გავცოცებულიყავი, მაგრამ ნაილის ცალმა ტორმა დამიჭირა და ადგილზე დამარჩინა.თვითონ გადაწია და ფოტო გაასწორა.

-აღარასდროს მოექცე ამ ფოტოს ასე თორემ ეს ბის რომ დაენახა ჩემს მაგიერ შეიძლება ეცემე. მითხრა და ჩემსკენ გამოიხედა, უხერხულად შევიშმუნშნე , ვინ ჯადანბა იყო ეს ბი, რატომ ეჭირა ამხელა ადგილი ნაილის ცხოვრებაში.

-ეჭვიანობა, როგორ გიხდება-გადაიხარხარა ნაილმა, მის სიტყვებზე ვიგრზენი როგორ ცუდად დატრიალდა ჩემს თავში რაღაც/ -ეწვიანობა იმ გოგოზე რა შუაშია.?-უაზროდ ავიქნიე ხელი.

-ეჭვიანობ და შენთვის მნიშნველობა აქ იმას თუ ვისთან ვიქნები.. მიპასუხა ნელნელა ჩემსკენ გადმოწია მეც უკან დავწიე და ზურგი დივნის საზურგეს მივაკარი.

-საერთოდ არ აქვს მნიშვნელოდა და არც ვეჭვიანობ.-ვეცადე ამაყად მეთქვა, მაგრამ ჩემს ხმაში იმდენი დაბნეულობა იგრძნობოდა .. ნაილი უფრო ახლოს მოვიდა, მეც ისევ ისე დავიბენი როგორც სკოლის საპირფარეშოში სხეუში კი უცნაური გრძნობა დამეუფლა, ნაილმა თავისი ცხვირი ჩემსას მოადო მე კი უნებლით თვალები დამეხუჭა.

-შენ თქვი არია,ის რომ ეჭვიანობდი ბიზე მე ხომ არ მითხვამს გიხდება როცა ბიჭზე ეჭვიანობ თქო?" ნელა თქვა მისი სუნთქვას ტუჩებზე ვგრძნობდი, გამაკანკალა როცა ვიგრეძენი მისი ხელი როგორ შემეხო ბარძაყზე ნელა და ნაზად მომეფერა და ნელ-ნელა აცურდა მაღლა მაიკის ქვეშ.

-არია გაახილე თვალები.

ჩუმად მითხრა და ზედა ტუჩზე მაკოცა თვალები გავახილე და ნიალს შევხედე, მას ჯერ სახეზე უცნაური ღიმილი გამოესახე შემდეგ კი გაიწია და სიცილი ატეხა.

-მინახავს ის თუ როგორ უცმიმციმდებათ თვალები გოგოებს მაშინ როცა ვეხები, ან უფრო უმუქმდება , მარა თუ ასე ცისფრიდან ყავისფერამდე ფერი შეცვალ ერთი ხელის დადებით შემეძლო არ ვიცოდი. სიცილით მითხრა . აჰ,მას ჩემი თვალები არ უნახავს ლინზების გარეშე, ახლა მე გამომესახა უაზრო ღიმილი სახზე მისკენ გადავიწიე და საჩვენებელი თითო ცხვირზე დავარტყი.

-აჰ, შე თვითკმაყოფილო იდიოტო. არასდროს არ დამემართება შენს შეხებაზე მაგის მაგვარი რამ . ამაყად ვუთხარი ავდექი და მის წინ დოინჯ შემორტყმული დავდექი. ნაილმა უცნაურად გამიღიმა , მის ხელები ჩემს უკანალზე ვიგრძენი წინ მიმწია , რამდენიმე წამში მის კალთაზე ვიჯექი. ვცადე ავმდგარიყავი , მაგრამ ნაილის ხელები არ მიშვებდა, ჩემკენ გადმოწია და რამდენი მე წამში მისი ტუჩები ვიგრძენი. უხეშად მკოცნიდა , მთლიანმა სხეულმა დაბუჯება დაიწყო , დღეს უკვე მეორედ ვაძლევდი უფლებას უსე შემხებდა როგორც თვითონ უნდა. კოცნაში ავყევი , უბრალოდ მინდოდა ის რასაც ვაკეთებდი და სრულიად არ მაინტერესებდა ის , რომ შეიძლება მას ხვალ ჩემთვის არც შემოეხედა,როგორც სჩვევია. არანორმალულ და უცნაურ შეგრძნებებს მმართდებდა . ნელ ნელა ადგა ისე რომ მე მის სხეულზე შემოხვეული დავჩი, კოცნა არ შეუწყვეტია ისე მიდიოდა წინ , ბოლოს რომელიღაც ოთახის კარი გააღო ფეხით შიგნით შემიყვანა და ისევ დაკეტა. კედელს მიმაბჯინა ტუჩები მომაცილა და ახლაც ჩემი კისრის კოცნა და წოვა დაიწყო. არეულად და გახშირებულად ვსუნთქვდი ზოგჯერ ამოსუნთქვაც კი მიჭირდა ხელები თმაში შევასრიალე , უხეშად ავწევინე თავი და ისევ მისი ტუჩები დავისაკუთრე, მუცლის ვიბრაციაზე მივხვდი როგორ ჩაეცინა . ნაილმა ისევ დაიწყო მოძრაობა, ახლო უკვე რბილ რაღაცას შეეხო ჩემი წელი და ჩემი ფეხებიც ძირს დაეცა.ნაილი მომცილდა და ზემოდან დამხედა.

-მინდა რომ გასიამოვნო. ხრიწიანი ხმით თქვა და ტუჩები გაილოკა. შორტი გამიხსნა, როცა გავიზრე მიახლოებით რასაც გულისხმობდა მაშინვე ფეხები შევატყება და ვფარტხალდი. ნაილმა ახლაც გამაკავა თავი ისევ თავზე მომადო.

-მინდა რომ გასიამოვნო. კიდევ ერთხელ მითხრა და ქვემოდ ჩაცოცდა მაიკა ამიწია და მუცელზე მაკოცა. ჩემ თავში კი ათასი აზრი ფეთქავდა იმისთუ რის გაკეთების მიპირებდა , მე კი მას ვერც ვაჩერებდი , შორტი გამაძრო, ფეხები უფრო მეტად გამაშლევინა გამიღიმა და მუცელზე კიდევ ერთეხელ მაკოცა. ფეხები საწოლზე კარგად დამალეგბი და გამშლევინა , საზე ვხურდი მთლიათ ვთრთოდი. არადამიანურმა შეგრძნებამ დამიარა როცა ვიგრძენი როგორ შემიბერა ჰაერი ტრუსის ზემოდა, ფეხების შეტყუბება ვცადე თუმცა მათ შორის ნაილი იჯდა .

-გთხოვ მომცი ამის უფლება.. ამოწია , სახზე მომაშტერდა ცალი ხელით კი ტრუს ზემოდან მომფერა. მეგონა ლაპარაკის უნარი დავკარგე, თავი დავუქნია და როცა გავზრე რა გავაკეთე , აზრი აღარ ქონდა.

-შენ თვის ეს რაღაც ახალია მაგრამ გაფრთხილებ სახეში არ გამარტყა ფეხები. ჩაცინა მან, რაზეც ჩემი გულის ცემა სასტიკად აჩქარდა . მხოლოდ ის ვიცოდი რომ ეს ალბათ მომეწონებოდა თავვი უკან გადავაგდე და დავიწყე ლოდინი იმის თუ ის რას იზამდა , ტრუსი ნელ-ნელა მომაცილა , სირცხვილსგან თვალები დავხუჭე. საშინელი ხმა იყო მანქანის მოსრიალების და თოფის გასროლის, არა ეს არ იყო ის რაც ნაილის გამო დამემართა ეს რაღაც გარეთ მოხდა , შიშისგან წამოვიწიე,ნიალიც გამწარებული წამოხტა. კიდევ ერთხელ გაისროლეს თოფი. უფრო მეტად ავკანკალდი და ნაილს გავხედე რომელიც

არა ადმიანური სისწრაფით გავარდა ოთახიდან და მარტო დამტოვა.საწოლზე მოვიკუნტე და გადასაფარებელი მოვიფარე როგორც კი ტანსაცმელი ჩავიცვი.ნაილი კი არ ჩანდა....

თავი 16 საშინელი ხმა იყო მანქანის მოსრიალების და თოფის გასროლის, არა ეს არ იყო ის რაც ნაილის გამო დამემართა ეს რაღაც გარეთ მოხდა , შიშისგან წამოვიწიე,ნიალიც გამწარებული წამოხტა. კიდევ ერთხელ გაისროლეს თოფი. უფრო მეტად ავკანკალდი და ნაილს გავხედე რომელიც არა ადმიანური სისწრაფით გავარდა ოთახიდან და მარტო დამტოვა.საწოლზე მოვიკუნტე და გადასაფარებელი მოვიფარე როგორც კი ტანსაცმელი ჩავიცვი.ნაილი კი არ ჩანდა. სროლის ხმა მალევე შეწყდა,ნაილი კი არ ჩანდა.შიში თანდათან იმატებდა რაც უფრო მეტს ვფიქრობდი ნაილზე.იმის წარმოდგენისას რომ შეიძლება მომკვდარიყო სუნთქვა მეკვროდა და ცრემლები მაწვებოდა.საწოლიდან წამოვდექი და კარისკენ წავედი,მაგრამ გავჩერდი ნაილის სიტყვების გახსენებისას რომ ოთახში დავრჩენილიყავი.ფანჯარასთან მივედი და ფარდის უკნიდან ჩუმად გავიხედე,თუმცა ვერაფერი ვერ დავინახე.ამის გამო უფრო ავღელდი და ოთახში აქეთ-იქით სიარული დავიწყე.ნერვიულობით ყველა ძარღვი დამეჭიმა და სახეზე აფარებული ხელებით საფეთქლენთან კანი დავიზილე დასამშვიდებლად.მოუსვენრად ვგრძნობდი თავს,ხან საწოლზე დავჯექი,ხან ფანჯარასთან მივედი,ხან კი კედელთან განლაგებულ წიგნების და სურათების კოლექციას ვათვალიერებდი.ერთმა სურათმა განსაკუთრებულად მომხიბლა.ნაილი იყო ვიღაც გოგოსთან ერთად რომელიც ისე ჰგავდა მას რომ ალბათ მისი და იყო.ნაილისავით ღაჟღაჟა ცისფერი თვალები ჰქონდა და მასსავით ლამაზი ღიმილი.ეტყობოდათ როგორი ბედნიერები იყვნენ და სიხარულის ნაპერწკლები სცვიოდათ თვალებიდან,მაგრამ ნაილს მაინც ეტყობოდა მცირეოდენი სევდა.ადგილი რომ ვეღარ ვიპოვე ამხელა ოთახში საწოლზე დავეხეთქე და სმენა დავძაბე,რომ რამე გამეგო.უეცრად. ყურებში ნაილის განწირული ღრიალის ხმა ჩამესმა და სწრაფად კარისკენ გავიქეცი.ფართხაფურთხით ჩავირბინე კიბეები და ეზოს კარი გამოვაღე,იქვე გავშეშდი.

-ნაილ? -ხმა ჩამეხლიჩა როდესაც ის ასეთ მდგომარეობაში დავინახე.ძირს იდგა მუხლებით,გულში ძაღლი ჩაეხუტებინა და ტიროდა.ნაილ ჰორანი ტიროდა.

-არია,მომიკლეს.. -ამოიქვითინა და გული მეტკინა.პირველად გამოაჩინა ის "პატარა" ბიჭი,რომელიც მის სულში სახლობდა და არასდროს აძლევდა უფლებას ნამდვილი სახე გამოეჩინა.

-ვინ გააკეთა ეს? -მასთან ახლოს მივედი და მუხლებზე დავიჩოქე.

-არ ვიცი,ვინც არ უნდა იყოს მოვძებნი და სულს ამოვხდი.ამის დედავატირე მე!!!!! ერთადერთი მეგობარი მყავდა ჩემი დის შემდეგ და ისიც მომიკლეს... ახლა ვიღას ვუთხრა ჩემი საიდუმლოები? მერე რა ოთხფეხა, რომ იყო? ნებისმიერ ადამიანს მერჩივნა ! ის ჩემი დის სიკვდილის შემდეგ ტკივილს მიქარვებდა,ის ყველაფერი იყო რაც კი მაბედნიერებდა. მის სიტყვებზე სევდა მომწვა,მისი ტკივილი თითქოს მეც განვიცადე და ცრემლები მომადგა.ნაილმა ღრმად ჩაისუნთქა და ფეხზე წამოდგა.

-რას აკეთებ? -ვკითხე თითქმის ჩურჩულით,ხმის ამოღების მეშინოდა.

-უნდა დავმარხო.

-მოგეხმარები.

-არ გინდა,თავად გავაკეთებ.

-არა ნაილ,მე შენს გვერდით უნდა ვიყო . -ჯიუტად შევეპასუხე და მეც ფეხზე წამოვდექი.

-არია უბრალოდ არ გინდა .

-ნაილ ! -მკაცრი ტონით ვუთხარი და საქმეს შევუდექი.სახლის უკანა ეზოში სადაც ძაღლის ქოხი იდგა,იქვე ორმო ამოთხარა და იქ დამარხა ძაღლი.მთელი ეს დრო მის გვერდით ვიყავი და წამითად არ მიგრძნობინებია მისთვის სიცივე. მისაღებში დივანზე ვისხედით ორივენი გაცუმებულები და ხმის ამოღებას არცერთი

ვჩქარობდით.

-ნაილ,გთხოვ ამაზე ფიქრს ნუ გადაჰყვები. -ხელი მხარზე დავადე მაგრამ ყურადღება არ მომაქცია,მეც გულდაწყვეტილმა ამოვიოხრე -კარგი მე წავალ. -ჩურჩულით ვთქვი და დივნიდან წამოვდექი,გზა მაგიდისკენ გავიკვლიე სადაც ჩემი მობილური ტელეფონი იდო.

-სად მიდიხარ? -ხელებიდან თავი ასწია ნაილმა და გაოცებული თვალებით შემომხედა -სახლში.

-დარჩი ამაღამ.

-რა? -გაკვირვება ვერ დავმალე მისი სიტყვების მოსმენისას და უნებურად პირი დავაღე -ნუ მიყურებ ასე. -სწრაფმა ღიმილმა გაიელვა მის სახეზე და მალევე გაქრა. -ამაღამ დარჩი აქ,ბიც მოვა და..

-ბი? -წარბაწეულმა შევხედე -ბის აქ რა უნდა? და საერთოდ ვინაა?

-ის ჩემი ბავშვობის ..

-საუკეთესო მეგობარი. -ნაილის წინადადება ახალგაზრდა გოგონას ხმამ დაასრულა და კარისკენ მივბრუნდი,სადაც ისევ ის გოგო იდგა კედელზე მიყუდებული.

-აჰ,საუკეთესო? -წარბები ავწიე და ნაილს გავხედე ეჭვის თვალით.არასდროს არაფერი არ უთქვამს მის შესახებ,თანაც უცბათ გამოჩნდა და აქამდე არ არსებობდა,ცოტა არ იყოს და საეჭვოდაც მომეჩვენა ყველაფერი,თუმცა ნაილს მიზეზი არ მოუცია ამისთვის.

-არია,დედაშენს ბი დაელაპარაკება ხვალ და ეტყვის რომ მასთან დარჩი,საშიში არაფერია.

-მისი დაცვა არ მჭირდება!

-ოჰ,არ გვინდა ეს ეჭვიანობა და ბანალური სცენები. -ხელები ჰაერში აიქნია ბიმ და დივნისკენ წავიდა,თან ფეხსაცმელს იხდიდა.ახლაღა შევამჩნიე ფეხზე უკან მხარეს დიდი ტატუ ჰქონდა,რაც მის მოკლე კაბაში კარგად ჩანდა. მის ქცევაზე გაოცებულმა O-ს ფორმის სახე მივიღე და თვალი გავაყოლე,ნაილმა კი ამოიფშუტუნა.

-არ ვეჭვიანობ ! -ნიშნის მოგებით ვუპასუხე -გეტყობა. -თვალები გადაატრიალა ბიმ,მე კი ხელები დავმუშტე,მზად ვიყავი რომ თმაში ვწვდომოდი და იქვე გამეპუტა.

-შეიძლება ამაზე რომ არ ვილაპრაკოტ,ახლა,ამ წუთას?და უფრო მნიშვნელოვან საკითხს მივხედოთ? -გაბრაზებული ტონით "დაიღრიალა" ნაილმა და გაოცებულმა შეხედა ბის როდესაც ფეხზე წამოიჭრა -რა მოხდა ნაილ?

-წეღან ცეცხლი გამიხსნეს,როდესაც არიაც აქ იყო.მოულოდნელად. -ცდილობდა სიმშვიდე შეენარცუნებინა ნაილს,მაგრამ არ გამოსდიოდა -რა? -დაიკივლა ბიმ და მისი ხმა ექოსავით გავრცელდა მთელ სახლში.

-ჰო,და ძაღლი,ის...

-რა ძაღლი ნაილ?

-მოკლეს. -გულდაწყვეტით თქვა და ოხვრა აღმოხდა მის ბაგეებს.ბი ფეხზე წამოიჭრა,ნაილთან მივიდა და გადაეხვია.მათ დანახვაზე ისევ ეჭვიანოა დავიწყე და უხერხულად შევიშმუშნე,ვცდილობდი მათთვის აღარ შემეხედა.

-არია. -გავიგე ნაილის ჩურჩული და მისკენ გავიხედე,რომელიც თურმე ჩემთან მოსულიყო,ისე რომ ვერც კი გავიგე.

-დარჩები ამაღამ? -მისი თვლაბეი ჩემსაში ჩაიფლო და წამით აზროვნების უნარი წამერთვა,მაგრამ მალევე მოვახერხე პასუხის დაბრუნება -არ ვიცი.

-მე ვერაფერს ვერ გაიძულებ.ჩემს ოთახში ავალ,ძალიანდაღლილი ვარ და ცოტახნით წამოვწვები. -უკან დაიხია ისე რომ ჩემთვის თვალი არ მოუშორებია -კარგი. -ისევ მისაღების კართან ვიდექი -გადაწყვიტე და პასუხი გამაგებინე,წაგიყვანო თუ დარჩები. -ზურგი მაქცია და კიბეები აირბინა.ბიმ ჩაიცინა და ისევ დივანზე მოთავსდა.

-არია,მოდი დაჯექი ცოტა ვისაუბროთ. -ხელი მის გვერდით ცარიელ ადგილზე დამირტყა და მეც მის სურვილს დავემორჩილე -რა გინდა? -ისე ვკითხე მისთვის არც შემიხედავს,მხოლოდ ერთ წერტილს მივშტერებოდი იატაკზე -ვხედავ რომ ყველაფერი არასწორდ გაიგე და სხვანაირად მიიღე ჩემი და ნაილის ურთიერთობა. -მის სიტყვებზე უკმაყოფილოდ წარბები ავწიე და ისევ იმ წერტილს მივაშტერდი -კარგი,თავს არ მოგაბეზრებ.მოკლედ,მე სულ არ მაინტერესებს შენი და ნაილი ურთიერთობა,ნუ სხვა მხრივ ვგულისხმობ და არ ჩავერევი თქვეს შორის.არ ვქმნი ზედმეტ პრობლემებს,პირიქით აქ იმისთვის ვარ რომ თქვენ დაგეხმაროთ და ჩემი პრობლემებიც მეყოფა,რაც მაქვს.

-კარგი,რაში უნდა დაგვეხმარო?

-პირველ რიგში თავისი დის გვამის პოვნასი,მერე შენ უნდა დაგიცვა და ნაილს დავეხმარო თავისი სიმართლე დაამტკიცოს.

-რას გულისხმობ?

-აჰ ყველაფერი არ უთქვამს შენთვის?

-შენ მითხარი.

-არ შემიძლია,თვითონ მოგიყვება როდესაც საწიროდ ჩათვლის და მგონი ეს დრო მალე დადგება.

-წესით დღეს უნდა ეთქვა,მაგრამ..

-მაგრამ მე რომ დამინახე იეჭვიანე და..

-ოჰ კარგი რა ბი,დაანებე მაგ თემას თავი.

-ასე იყო და. -გადაიხარხარა და მალევე გაჩერდა -მპირდები რომ პრობლემებს არ შემიქმნი მასთან?

-ნაილი არ მომცემს უფლებას რომ შეგიქმნა,ან რაში უნდა დამჭირდეს?

-ვიმედოვნებ, -ამოვიოხრე და ბის გავხედე -შეიძლება რაღაც გკითხო?

-გისმენ საყვარელო. -ღიმილით და ინტერესიანი სახით შემომხედა -ნაილს რამდენი ხანია რაც იცნობ?

-ბავშვობიდან,პირველ კლასში ერთად მივედით,მანამდეც ვიცნობდით ერთმანეთს,მაგრამ კარგი მეგობრები სკოლიდან გავხდით.

-მაგარია.

-მას შემდეგ მუდამ მასთან ვარ,განსაკუთრებით მამამისის შემდეგ.დის სიკვდილმა კი საერთოდ გაანადგურა,არ მინდა გავიხსენო და მესმის ის რას განიცდის..

-მამამისი? მასზე რა იცი?

-არია,არ მინდა ცუდად გამომივიდეს მის მაივრად რომ ვილაპრაკო,ჯობს თავად მოგიყვეს ყველაფერი.

-კარგი,კარგი.

-აბა დარჩები ამაღამ?

-არ ვიცი,ვერ ვწყვეტავ..

-ნაილი ძალიან ცუდადაა და შენი გვერდით ყოფნა მოუხდება,განსაკუთრებით ამ მომენტში.

-ძალიან განიცადა,ასეთი სახით არასდროს მინახავს ნაილი.

-შენ მისი დის სიკვდილის დღეს რომ შესწრებოდი...არ გირჩევდი ნამდვილად. -ამოიოხრა და ფეხზე წამოდგა,სამზარეულოსკენ წავიდა -დალევ რამეს არია? -გამომძახა იქიდან -არა,მადლობ. -საათს ბლოკი მოვხსენი და უკვე ღამის ოთხი საათი იყო.-რადგან ამაღამ აქ ვრჩები,ნაილთან ავალ.

-კარგი იქნება,დაამშვიდე.

-ძილინებისა. -გამოვემშვიდობე და კიბეებს ავუყევი.ნაილის კართნა ვიყავი უკვე როდესაც

ტელევიზორის ხმა გავიგე და მივხვდი ბი იქნებოდა.კარები შევაღე და ოთახში სევედი.ნაილი საწოლზე იწვა ნახევრად,ცალი ფეხი ძირს ჰქონდა,მეორე კი საწოლზე ედო.მარჯვენა ხელი მუცელზე დაედო,მარცხენა კი თვალებზე გადაეჭდო და ქშინავდა.იმდენად განერვიულებული და აღელვებული იყო,რომ ასე მალე ჩაეძინა.მასთან ახლოს მივედი რომ უკეთესად დამენახა და მარჯვენა ხელზე დავადე ხელი,როდესაც შეცბა და თვალები გაახილა -არია? -მისი ხრინწიანი ჩახლეცილი ხმა ექოსავით ჩამესმა ყურში -გისმენ? -ჩუმად ვუთხარი რომ არ გამეფხიზლებინა -ხომ რჩები?

-კი.

-დაწექი ჩემთან. -მის სიტყვებზე თვალები გამიფართოვდა.მიუხედავად იმისა რომ რამდენიმე საათის წინ ამისთვის მზად ვიყავი,მაინც შემრცხვა მისი სიტყვებისას და ლოყები გამიწითლდა.

-ოჰ,არია ეგ არ მიგულისხმია. -ჩაიცინა და გვერდით მიიწია რომ ადგილი ჩემთვის გაენთავისუფლებინა.-უბრალოდ ჩემს გვერდით დაწექი და დაიძინე.

-კარგი. -ფეხზე გავიხადე და ლოგინში შევუწექი,მაგრამ ნაილი წამოდგა -ასე აპირებ დაძინებას?

-აბა?

-ჩემს მაისურს გათხოვებ და იმით დაიძინე,შორტი შეგაწუხებს.

-კარგი,შენი მაისური რომ კარგად არ მექნება?

-პოდიუმზე გამოსვლას თუ აპირებ,მაშინ არ გამოგადგება. -მაოცებდა ეს ბიჭი,როგორ შეეძლო ასეთ სიტუაციაში,ასეთ მდგომარეოასი კიდევ ეხუმრა და ირონიული ყოფილიყო.თავისი მაისური გაიხადა შარვალთან ერთად და თვალი მისი ტატუებისკენ გამექცა -მოგწონს? -მკითხა როდესაც მაისურით ხელში ჩემსკენ შემობრუნდა -რა?

-ჩემი ტატუები.

-კი,რა მნისვნელობა აქვთ მათ?

-ყველას რაღაც განსაკუთრებული ნიშანი აკისრია,მერე მიხვდები. -თვალი ჩამიკრა და მაისური მესროლა,რომელიც კარადიდან ამოიღო -არა,შენი მაისური მომეცი რომელიც დღეს გეცვა -რატომ?

-იმას ჩავიცვამ.

-კარგი. -მხრები აიჩეჩა და მეორე მაისური მომცა,რომელიც სწრაფად გადავიცვი სააბაზანოში და ისევ ლოგინში შევწექი.მისი მაისური საჯდომს მიფარავდა და სულ ოდნავ გრძელი იყო,მაგრამ როდესაც დავწექი უფრო მაღლა ავიდა.ნაილი მოშორებით იწვა,მაგრამ მისან წამოსულ სიმხურვალეს მაინც ვგრზნობდი და კანს მიწვავდა.გონებასი ისევ კადრებმა გამირბინეს როელიც რამდენიმე საათის წინ მოხდა ამ ოთახში,ამ საწოლზე და ისევ ლოყების სიწითლე ვიგრძენი.

-არია,არ მიმატოვო არასდროს. -გავიგე მისი ხმა როდესაც ძილბურანში ვიყავი დდა ისევ გამოვფხიზლდი -რას გულისხმობ ნაილ?

-არასდროს მიმატოვო,თორემ კიდევ ერთი ძვირფასი ადამიანის დაკარგვას ვეღარ გადავიტან.

-მიზეზს თუ არ მომცემ,არ მომიწევს ამის გაკეთება.

-ვერ დაგპირდები. -ამოიოხრა და ჩემთან უფრო ახლოს მოიწია,ხელი წელზე მომხვია და სხეულზე მიმიკრო.

-როგორი ცივი ხარ. -ყურში ჩამჩურჩულა და ჟრუანტელმა დამიარა მისი ამონასუნთქის შეგრძნობისას, -ცოტაც გაგათბობ. -ჩაიცინა და მომეხვია,ისე რომ თავს ვეღარ ვაღწევდი მისი კლანჭებიდან.ისე შემომხვეოდა გარშემო,რომ სუნთქვაც შემეკრა და მალევე გავთბი დამწვრობისგან რომელიც მან მომაყენა თავისი სიახლოვით.

-დაიძინე,ყველაფერი კარგად იქნება. -ხელი სახეზე მოვუსვი და თმები უკან გადავუწიე,მის

სახეზე კი ისევ იმ თავხედურმა ღიმილმა გაირბინა.თითების ბალიშებით ნელ მასაჟს ვუკეთებდი სახის ნაკვთებზე და ასე ჩამოვუყევი მკერდამდე,სადაც მისი ტატუები იყო.თითი მის ერთ-ერთ ტატუს მოვუსვი და გამეღიმა,მერე კი ხელი მის მკერდზე დავასვენე და თავის მის მხარზე ჩამოვდე.თვალები დავხუჭე თუ არა,მასინვე ფიქრი დავიწყე ასე უსასრულოდ ყოფნაზე და ძილში წავედი,როდესაც ნაილის სიტყვები ჩამესმა -არ გეგონოს დამავიწყდა რაც დავიწყეთ,აუცილებლად გავაგრძელებთ,მაგრამ მოგვიანებით.

-ამ სიტყვეის გაგონებისას მისი სახე წარმომიდგა თვალწინ და მისი ეშმაკური,თავხედური ღიმილი რომელიც მუდამ სახეზე დასთამაშებდა კმაყოფილების დროს.

თავი 17 -არია.. -გავიგე თბილი ხმა და როგორც კი თვალები გავახილე ოთახში არსებულმა გრილმა ჰაერმა დამწვა თვალები,ამიტომ ისევ დავხუჭე.ნაილის ხითხითის ხმა გავიგე და ხელი უაზროდ ავუქნიე,მას კი მკლავში მოხვდა და ტკაცანის ხმაზე თვალები ვაჭყიტე.

-ეს რა გააკეთე?დამარტყი? -თვალები გაუფართოვდა,მე კი შიშმა გამიელვა.

-ბ-ბოდიში. -ვთქვი ენის ბორძიკით.

-სამაგიეროს გადახდა მომიწევს.

-რა?

-მეც დაგარტყავ.- თქვა მშვიდად,მე კი გაოცებულმა შევხედე -კი,მაგრამ მე უბრალოდ..შემთხვევით მოხდა ეს.

-კარგი მაშინ არ დაგარტყავ. -მის სიტყვებზე მივხვდი რომ მეხუმრებოდა და ამოვიოხრე,ჩემი თავის გამო,რომ ასეთი მიმნდობი ვიყავი.

-სულელი ხარ. -ვუთხარი და გადავბრუნდი,ისე რომ მისთვის ზურგი მექცია.

-შემომხედე.

-არა. -გავჯიუტდი.

-არა?

-არა.

-ბოლოჯერღა გეუბნები,მერე სხვა ხერხს მივმართავ. -მის ხმაში გაბრაზება არა,მაგრამ წყენა იგრძნობოდა ხუმრობასთან ერთად.

-ნუ მაშინებ ჰორან. -სარკაზმით წარმოვთქვი და ჩემთვის ცხვირი ავიბზუე.

-კარგი,ესეიგი არ შემომხედავ?

-არა თქო !

-მოგიწევს. -ჩაიცინა და ფეხებზე მომკიდა ხელი.

-ბოლოჯერ გეკითხები.

-რას აკეთებ? უეცრად ლოგინს მოვწყდი და ძირს დავეცი ზურგით.ნაილს ფეხებში ჩაეჭიდა ხელი და ძირს გადამაგდო,თვითონ კი ჩემს ზევიდან მოექცა და ღუტუნი დამიწყო.

-ნაილ გეყოფა. -ბოლო ხ მაზე ვიცინოდი და საუბრის უნარი წამერთვა -მე შენ გაგაფრთხილე.

-მა-პა-ტიე. -ნაწყვეტ-ნაწყვეტ წარმოვთქვი და შეწინააღმდეგება ვცადე,მაგრამ არაფერი გამომივიდა და მისი სხეულის სიმძიმე ზევიდან უფრო დამაწვა.

-დაიმსახურე.სხვა დროს გაითვალისწინე რომ უკეთესი სასჯელები ვიცი. -ყურში ჩამჩურჩულა და ცხვირი კისერში ჩამიყო.მისი შეხებისას ტანში გამაჟრიალა და უნებურად გამეღიმა.

-მომწონს როდესაც გეხები და ასეთი რეაქცია გაქვს. -ყურის ბიბილოზე მიკბინა და ნელი კოცნით კისრამდე ჩამოჰყვა. -მაგრამ ის უფრო მეყვარება როდესაც ჩემს სახელს დაიყვირებ.

-რა?

-გაიგე რაც ვთქვი. -მისი სიტყვები ახლაღა გავაანალიზე და ლოყები წითლად შემეფარკლა

სირცხვილით.

-ოჰ კარგი რა პატარავ.ნუ წითლდები. -ცერა თითი ლოყაზე მომისვა და მერე დაიხარა საკოცნელად,მეც თვალები დავხუჭე.მისი ტუჩების შეხება ისევ კისერზე ვიგრძენი და ცოტა ტკივილიც,რაზეც თვალები ისევ ვაჭყიტე და მის თვიკმაყოფილ,თავხედურ ღიმილს შევეჩეხე.თავი უხერხულად ვიგრძენი,როდესაც გავაანალიზე რომ ჩემს კოცნას არ აპირებდა და უფრო გავწითლდი დაპრუწული ტუჩების და დახუჭული თვალების გამო.

-ახლა უკვე მოგნიშნე რომ ჩემი ხარ და ყველა გაიგებს. -ჩაიცინა და ფეხზე წამოდგა,ხელი წამომიწოდა -ადგები თუ მანდ უფრო კომფორტულად გრძნობ თავს? -ხელი ჩავკიდე და იატაკიდან წამოვდექი,ახლაღა შევნიშნე რომ თურმე ცივი ყოფილა ძირს.

-რომელი საათია? -თემის შესაცვლელად ყურადღება სხვა რამეზე გადავიტანე -შუადღის ორი.

-რა?მართლა? -მობილურს ბლოკი მოვხსენი და საათს დავხედე -აქამდე რატომ არ გამაღვიძე?

-მძინარეს რომ გიყურებდი უკეთესი იყო.

-ოჰ,მძინარეს მიყურებდი?

-ხო,საყვარელი ხარ როცა მშვიდად ხარ.

-ჰაჰა. -თვალები გადავატრიალე და ჩემს ტანსაცმელს მივუტრიალდი,რომელიც იქვე ეწყო.

-ბიმ საუზმე მოამზადა,მოემზადე და ჩავიდეთ.

-კარგი. -ჩემი შორტი ავიღე და ამოვიცვი,მაისურს დავხედე რომელიც მეცვა და გამეღიმა,ეს ხომ ნაილს ეკუთვნოდა.არ მინდოდა სხეულიდან მოშორება თანაც ჩემი მაისური ჭუჭყიანი იყო,მაგრამ მეტი გზა არ მქონდა.ნაილმა შეამჩნია ეს ყველაფერი ჩემს სახეზე და გაიცინა -შეგიძლია მაისური დაიტოვო და მერე მომცე.

-მართლა? კარგია,რადგან ჩემი მაისური დასვრილია.

-ეგ მთავარი მიზეზი არაა.

-არის.

-ოჰ,არია,რა ჯიუტი ხარ. -თავი გააქნია და ამოიოხრა.როდესაც პირიც დავიბანე და გავემზადე,ნაილმა ოთახის კარი თავაზიანად გამიღო,მხრებზე ხელი გადამხვია და სამზარეულოსკენ წავედით.

-ვა ჩემი გვრიტებიც მოვიდნენ. -ბი მაღალი ტონალობით შემოგვეგება.

-ბი,არ გინდა. -ნაილმა შეაწყვეტინა საუბარი,მაგრამ ის მაინც მოვიდა და ადამეხვია.

-როგორ გეძინათ?

-კარგად. -მორცხვად ვუპასუხე და მაგიდასთან დავჯექი.

-არაჩვეულებრივად. -ჩაიღიმა ნაილმა და ჩემს პირდაპირ დაჯდა,მაგიდის თავში კი ბი მოთავსდა.

-აბა დღეს რას აკეთებთ?

-მე სახლში უნდა წავიდე და ვიმეცადინო,მომიწევს ყველაფერი ავუხსნა დედაჩემს. -ოხვრა აღმომხდა ბაგეებიდან როგორც კი ჩემი "მშობლები" გამახსენდა.

-მე არაფერს.-მხრები აიჩეჩა ნაილმა -ანუ შეგვიძლია გავერთოთ?-ღიმილით ჰკითხა ბიმ და მაგიდაზე წვენის ჭიქა დადგა -რათქმაუნდა.-ღიმილითვე უპასუხა ნაილმა,ისე რომ ჩემთვის არც შემოუხედავს,მე კი ჩანგალი დამივარდა უნებლიედ და ისევ უხერხულ სიტუაციაში ჩავვარდი.ორივემ მე გამომხედა და მერე ორივემ ერთდროულად ამოიოხრა.

-ჩემი წასვლის დროა. -სკამიდან წამოვხტი და მათ გადავხედე -ჯერ არც კი გისაუზმია ნორმალურად.-ნაილმა თითით ჩემს თეფშზე მიმითითა,როომელიც ისევ სავსე იყო -არ ვარ ჭამის ხასიათზე.

-არია რა დაგემართა?

-არაფერი,სახლში მინდა წასვლა.მოგვიანებით გინახულებთ. -კარისკენ წავედიდა გზადაგზა

ჩანთას ვიკიდებდი მხარზე.

-მე წავიყვან. -წამოხტა ნაილი და უკან გამომყვა -ხომ არ დაგავიწყდა რომ ახსნა განმარტების ჩაბარება მე მიწევს? -უკან გამოგვყვა ბი,თან სარკეში ჩაიხედა და შესასვლელი კარი გამოიჯახუნა.

-კარგი მაშინ შენც წამოდი. -მიაძახა ნაილმა და მანქანა გახსნა,წინა სკამზე ბი დაჯდა,ამიტომ მე უკან მოვთავსდი და ტელეფონი ჩავრთე,რომელიც რატომღაც გამორთული იყო. მგზავრობა ძალიან წყნარი იყო.არცერთი ხმას არ ვიღებდით და ნაილის რადიოც გაჩუმებულიყო.ეს ერთგვარ კომპლექსს მიქმნიდა,მაგრამ თან მახარებდა,რომ მათთან საუბარი არ მიწევდა.მანქანა ნელა გაჩერდა ჩემი სახლის წინ და დასამშვიდობებლად მათ გავხედე,ველოდი ხმას როდის ამოიღებდნენ.ბიმ კარი გააღო და გადავიდა,მე კი ნაილს გავხედე,რომელიც ისევ ისე იჯდა.

-წავედი.. -თითქმის ჩურჩულით ვთქვი და ბის გავხედე რომელიც მანქანის გარეთ მელოდებოდა.

-კარგი. -იგივე ტონალობით მიპასუხა ნაილმა,ისე რომ ჩემსკენ,უკან არც გამოუხედავს.

-კარგი. -გავიმეორე მისი სიტყვები უხეშად,თავი გავაქნიე უკმაყოფილოდ ქშენით და მანქანის კარი გავაღე გადასასვლელად.ნაილი ისევ დუმდა,ეტყობოდა რომ გაბრაზებული იყო,მაგრამ რა ეწყინა ვერ მივხვდი.ბი ღიმილით მომეგება და სახლისკენ წავედით,როდესაც მთავარი კარი გაიღო და დედაჩემი გამოჩნდა.

-სად იყავი არია? -მისი ხმა ჩვეულებრივზე მაღალი იყო -დედა წყანარად,ყველაფერი კარგადაა.

-როგორ ამბობ ამას,როდესაც ღამით სახლში არ ხარ და არც ვიცი სად დადიხარ.

-მეგობართან დავრჩი,აი ამ გოგოსთან და ვერ მოგწერე,მობილური დამიჯდა.

-ოჰ,ძვირფასო. -მაშინვე გაინაზა და ბის მიუბრუნდა -ბოდიში ასე რომ შეგხვდი,მაგრამ ხომ ხვდები,დედობრივი ინსტიქტი..

-დიახ გასაგებია ქალბატონო. -ხელი ჩამოართვეს ერთმანეთს და ცოტა ხანში ბიც წავიდა.

-სად იყავი? -ოთახიდან ახლა ჯეკი გამოვიდა და გაბრაზება ეტყობოდა სახეზე.

-მგონი ამ წამს ავხსენი. უაზროდ ვუპასუხე და მეორე სართულისკენ წავედი.

-არა ქალბატონო ჩემ კაბინეტში ახლავე. მკაცრად მითხრა. ამოვიხრე და უკან გავყევი. კარები მივხურე და მობეზრებულმა ვუთხარი.

-სწრაფად მითხარი რადგან სამეცადინო მაქ.

-იცოდე კიდევ ერთხელ თუ გააკეთებ ასეთ რამეს. საჩვენებელი თითო ამიწია.

-რას გულისხმობ? გაკვირვებული მივაშტერდი.

-შენ რა მართლა გგონია რომ არ ვიცი ვინ არის ბი დევინი, და შენც ასე გამოძვრები. ხომგაგაფრთხილე თავი შორს დაგეჭირა იმ ნიალისგან! ხმამაღლა მითხრა.

-შენ არაფერი იცი მათ შესახებ! წყნარად თუმცა მაინც გაბრაზებულმა ვუთხარი. დავინახე როგორ დაეჭიმა ჯეკს სახეზე ყველა ძარღვი და სრულიად აწითლებულმა შემოხმედა.

-არია იცი მაგ გოგოს წარსულის შესახებ?! მითხრა და სავარძელში ჩაჯდა.

-არა და არც მაინტერესებს. ირონიით ვუთხარი.

-კარგი მაშინ არც ის განტერესებს რამდენად ეშინია ყველას ნაილის და მას ყველა უფრთხის?ხელები დამუშტა,მე კი ჯიბრით გადავიხარხარა .

-ჯეკ ის მხოლოდ 17 წლისაა რატომ არჩევ ამას შენ ჩემთან.. საერთოდ რატომ ერევი ჩემს ცხოვრებაში? გაღიზიანებულმა ვუთხარი, ჯეკმა მუშტები მაგიდას დაკრა მე კი შიშისგან რამდენიმე მეტრით უკან დავიხიე..

-არია მე გზრდი 12 წლიდან ! მე გიწევ მამობას და ამას როგორ მეუბნები. ხომ გაგაფრთხილე რომ თავი მისგან შორს დაგეჭირა? ხმამაღლა მითხარა თან ჩემსკენ წამოვიდა.

-ღმერთმა იცი რამდენი საზიზღრობა ჩაიდინეთ , ერთად იწექით? ხომ მიიღე რაც გინოდად ახლა გიკრძალავ მასთან შეხვედრას. ერთი სანტიმეტრითაც თუ მიუახლოვდები იცოდე დაგსჯი ისე რომ არასდროს დაგავიწყდება. ირონიით მითხრა, ნერწყვი გადავყლაპე.

-არა არა საერთოდ. შენ არ გაქვს უფლება რამე ამიკრძალო გაიგე? არავინ და არარაობა ხარ ჩემთვის. დავუყვირე გამწარებულმა.

-რა შენი საქმე მე ვისთან და სად დავწვებია ან ვისთან და როდის დავრჩებ,არ არის შენი საქმე გაიგე არა! -ვიყვირე - არაა შენი მოკლე ტვინის საქმე შენი მხოლოდ შენი საცოდავი საქმეები გამოიძიე, იმას დაახარჯე ეგ დრო. - უფრო ხმამაღლა ვიყვირე, მაგრამ ჯეკის ხელმა რომელიც ტკაცანით ლოყაზე მომხვდა ლაპარაკი შემაწყვეტინა და კიდევ უამრავი სალანძღავი სიტყვა დამავიწყა. ცხელი ცრემლები წამომივიდა, ხელი დარტყმულ ადგილას დავიდე. ჯეკი ჩემ წინ იდგა და კანკალებდა.

-შენ.. შენ... ხმის კანკალით ვთქვი.

-შენ.. შენ.. არარაობა ხარ!!!!! არასდროს იქნები მამაჩემი. წადი და შენ ბოზ ადელაიდას მიხედე გაიგე. შენ მამაჩემი არ ხარ.. ვუღრიალე საშინელი ხმით, საკუთარმა ხმამ მეთვითონ შემაშინა. ოთახისკენ გავიქეცი დავაიგნორე დედაჩემის ძახილი. ოთახში შევარდი, კარადა გამოვხსენი და პატარა ალბომი გამოვიღე.

-მამა ძალიან მენატრები. ამოვიხრე და ფოტოებს დავხედე. ერთ-ერთი ფოტო ავარჩიე ჩემი უსაყვარლესი, ფოტოზე მე ცხრა წლის ვიყავი , მამა ფოტოს გადაღებიდან ორ კვირაში გარდაიცვალა. მამას კალთაში ვიჯექი და ისე ვეხუტებოდი. საწოლზე მოკუნტული დავწექი ფოტო გულში ჩავიხუტე, -მამა ძალიან ძალიან მენატრები, დამიბრუნდი რა.... ამოვიხრე და ცხელი ცრემლები წამოვიდა.

თავი 18 -მე წავედი. -კარებში გასვლისას მივაძახე დედაჩემს და ჯეკს,რომლებიც ისევ სამზარეულოში ნაილთან ჩემს ურთიერთობას განიხილავდნენ.მათი ხმის მოსმენისას ზიზღი უფროდაუფრო იზრდებოდა,ამიტომ მერჩივნა მათ გავცლოდი დროებით.ნაილთან შეხვედრა არ მინდოდა,რადგან გაბრაზებული ვიყავი.წინა დღით დავურეკე,შეტყობინებებიც გავუგზავნე,მაგრამ მაიგნორებდა,მაგრამ მიზეზს ვერ ვხვდებოდი,რა უნდოდა. მანქანაში ჩავჯექი და გეზი სკოლისკენ ავიღე,მაგრამ ცოტა მანძილი რომ გავიარე სხვა გზით გავუხვიე და სკოლის გაცდენა გადავწყვიტე.რათქმაუნდა ლიდია ასეთი სახით რომ დამინახავდა უამრავ უაზრო კითხვას მომაყრიდა,მისი თავი კი ნამდვილადარ მქონდა.მანქანა მიმყავდა და თან ვფიქრობდი სად გამეტარებინა მთელი ეს დრო,ბოლოს სანაპიროს მივადექი.მანქანა ავტოსადგომზე გავაჩერე და ფეხით გავუყევი ბილიკს,რომელიც სანაპიროს გასწვრივ იყო.ზღვის სურნელმა ერთიანად დამიარა ფილტვებში და ღრმად ჩაივუსნთქე.ყურსასმენები გავიკეთე,მუსიკები ხმამაღალზე ჩავრთე და კიბეები სეირნობით

ჩავიარე ზღვის კიდემდე.ფეხსაცმელში ქვიშა ჩამეყარა,ამიტომ ფეხზე გავიხადე და სეირნობა გავაგრძელე ნაპირ-ნაპირ.სიარულით რომ დავიღალე,იქვე ქვაზე ჩამოვჯექი და ტალღებს გავყურებდი,რომლებიც ნაპირისკენ მოიწევდნენ.დღეს რატომღაც თბილი დღე იყო და წყლის სიცივე არ მოქმედებდა.ისევ სიმღერებს ვუსმენდი და ნაილისკენ ვიყავი ფიქრებით,როდესაც რაღაც მომახტა.შესინებულმა უკან მივიხედე და ძაღლი დავინახე,რომელიც უსაშველოდ დიდი იყო და საყვარელი,ტუმცა ნაილის ძაღლს არაფრით არ სჯობდა.ძაღლს თავზე ხელი გადავუსვი და მანაც ლოკვა დამიწყო -ჰეი. -ბიჭის ხმა ზურგს უკან მომესმა და მისკენ გავიხედე.მაღალი,ტანჩასხმული,შავგვრემანი ბიჭი მიღიმოდა.მეც უხერხულად გავუღიმე და ძაღლს გავხედე ისევ.

-ბოდიშს გიხდი,შეგაწუხა. -ძაღლი უკან გასწია და ყელზე მობმული თოკი მოქაჩა.

-არა,არაუშავს. -უხერხულად გავუღიმე და ფეხზე წამოვდექი.

-შეიძლება შენთან ერთად ჩამოვჯდე?

-კი რათქმაუნდა.

-ჯეიმი. -ხელი გამომიწოდა თავდაჯერებული ღიმილით დამეც ჩამოვართვი -არია. -ისევ ქვიშაზე დავსხედით და ძაღლთან თამაში გავაგრძელე.

-სკოლას აცდენ?

-ოჰ,როგორ მიხვდი?

-ჩანთა გაქვს თან. -ხელით ზურგჩანთაზე მიმითითა და მეც ისტერიკული სიცილი ამიტყდა.

-აჰ,რათქმაუნდა. კი,დღეს რაღაც სკოლის ხასიათზე არ ვარ.

-პრობლემები შეყვარებულთან? -ეჭვის თვალით გავხედე და დაბნეულმა თავი დავუქნიე -ეგრეც ვიცოდი. -ჩაიცინა და ტელეფონში ქექვა დაიწყო.

-შენ ის ხარ,გამომძიებლის შვილი?

-შვილობილი. -შევუსწორე ისე რომ მისთვის არც შემიხედავს,ძაღლთან თამაში განვაგრძე.

-ბევრი მსმენია შენზე.

-ოჰ,მართლა?

-ხო,ის რომ ულამაზესი გოგონა ხარ,ქალაქში გადმოსვლისთანავე პოპულარული გახდიხ და ყველა ბიჭი შენზე ლაპრაკობს.

-ოჰ. -გაოცებული დავრჩი მისი სიტყვებით და პასუხს ვეღარ ვცემდი.

-ხო,ასეა. -თავდაჯერებულმა თქვა და თავი დამიქნია -შენც? -ნაგლად ვკითხე წარბაწეულმა?

-მე? არა მე სხვა მიზნები მამოძრავებს,ჩემს ცხოვრებასთან დაკავშირებით.

-გასაგებია,მიხარია. -თბილად გავუღიმე და ხელები ბარძაყებზე დავიწყე.

-მეც მიხარია რომ გაგიცანი,კარგი მეგობარი ჩანხარ. -აღარ შევპასუხებივარ,უბრალოდ თავაზიანად გავუღიმე.

-თუ ნებას მომცემ,შენს ნომერს ჩავიწერ...

-ამ..მე... -არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა,მაგრამ ნაილის გახსენებისას ჯიბრით ავივსე -უბრალოდ მეგობრულად გთხოვ,თუ არა,მაშინ ვერ შეგეწინააღმდეგები.

-კარგი.. -დაბნეულმა დავუქნიე თავი და ნომრები გავცვალეთ.რამდენიმე წუთი ასე ვისხედით და თავის შესახებ მომიყვა,თუ როგორ კარგად სწავლობდა და მომავალში კარიერის აწყობა სურდა,მერე კი დამემშვიდობა და წავიდა. ფიქრებიდან მობილურის ბზუილმა გამომაფხიზლა,უფრო სწორედ მელოდიის ხმამ,რომელიც მაცნობდა რომ ვიღაც მირეკავდა.ეკრანს რომ დავხედე ისევ ნაილი დამხვდა,ვბჭობდი მეპასუხა თუ არა,მერე კი იგნორს დავაწექი და ტელეფონი ისევ ზურგჩანთაში დავაბრუნე.ისევ რომ დაიწყო რეკვა,ხელი დავავლე და მანქანაში შევაგდე,საჭესთან დავჯექი და სახლისკენ წავედი. მანქანა როგორც კი მივუახლოვე ეზოს,უცხო ავტომობილი დავლანდე სახლის წინ და კარგად შევათვალიერე.შავი რეინჯ-როვერი უცხო არ იყო ჩემთვის,თუმცა მისმა აქ გამოჩენამ გამაკვირვა.ჩემი მანქანა დავაყენე ადგილზე და გადასვლა დავაპირე,როდესაც მეორე ავტომობილიდან ნაცნობი სილუეტი გადმოხტა და ჩემსკენ წამოვიდა.ვეცადე გაბრაზებული სახე შემენარჩუნებინა და მისთვის მეგრძნობინებინა,რომ არ იყო ერთადერთი ვისაც რაიმე

სწყინდა.ნაილი სწრაფი ნაბიჯით მოვარდა ჩემთან,სახეზე გაფითრებული იყო და გადამეხვია.მისი შეხებისას ძველებურად სხეული გამეყინა,ხმა ვეღარ ამოვიღე და ასე გაუნძრევლად ვიდექი.

-ღმერთო ჩემო,არია.სად იყავი? იცი რამდენი გეძებე?

-მმე..მე..უბრალოდ.. -ენის ბორძიკით ამოვილუღლუღე და პასუხი ვეღარ გავეცი -ასე აღარ მომექცე,ასე აღარ მანერვიულ.

-ჰაჰ,განერვიულო?როგორ ამბობ ამას...

-არ გინდა გთხოვ,არ დაიწყო. -სიტყვა შემაწყვეტინა მან -შენი ვერაფერი ვერ გავიგე. -თავი გავაქნიე და ნაილს მოვშორდი,თვითონ კი დაბნეული მიყურებდა -რატომ?

-ჯერ კიდევ გუშინ,ზედ აღარ მიყურებდი,ხმას არ მცემდი და მეგონა გეზიზღებოდი,მეორე დღეს კი მირეკავ,გაიგნორებ და ამის მერე სახლის წინ,ჩემი საკუთარი სახლის წინ მხვდები და მამტყუნებ რომ ასე მოგექეცი. -საუბრისას აქეთ-იქით დავდიოდი და ხელებს გაუჩერებლად ვიქნევდი,უეცრად სიმჭიდროვე ვიგრძენი ჩემს გარშემო და თავი ნაილის მკლავებში ამოვყავი -მე შენ არასდროს შემეზიზღები.

-ჰაჰ,გუშინ,ღამით გეზიზღებოდი.

-არა,არია.მე შენ...ეს არასდროს არ მოხდება -ნაილ,ამდენი დაპირება უკვე ყელში ამომივიდა,ვცდილობ ურთიერთობა გავაუმჯობესო,შენ კი ამის შანსს არ მაძლევ.

-არასწორია.

-ნუ მეწინააღმდეგები.ვერ გავიგე რა თამაშს თამაშობ,თუ ფიქრობ რომ გასართობად გამომიყენებ და მიმაგდებ,მინდა გითხრა რომ ძალიან ცდები.წადი და დომინიკთან გაერთე,როგორც ვხედავ უარს არ გეტყვის,.

-ის წარსულია.

-ერთ დღეს იქნებ მეც წარსული ვიქნები?

-არია,სისულელეებს ნუ ლაპარაკობ -დაზღვეული არ ვარ. -მხრები ავიჩეჩე და მისი მკლავებიდან თავის დაღწევა ვცადე,მაგრამ არ გამომივიდა,ძლიერად მიჭერდა ხელებს.

-შენ არასდროს არ გახდები ჩემი წარსული,მუდამ ჩემ გერქმევა,ხომ არ დაგავიწყდა რომ დაგნიშნე? -გაოცებულმა ავხედე და გამახსენდა რასაც გულისხმობდა -ნაილ..გთხოვ არ გინდა ახალი თამაშის წამოწყება.

-ეს არანაირი თამაში არაა.

-დავიღალე უკვე ამდენი კამათით და უთანხმოებით. -უღონოდ აღმომხდა სიტყვები მის მკლავებში და ისეტი გრძნობა მქონდა გონებს დავარგავდი.

-არია,არა! მე შენ..

-აქ რას აკეთებ? -გავიგე ჯეკის ყვირილის ხმა და ორივემ კარისკენ მივიხედეთ.

-ხომ გაგაფრთხილე მას აღარ გაეკარო მეთქი! არია,გონებას სულ კარგავ შენ? -სახეზე სიწითლე ემჩნეოდა სიბრაზისგან და გაცხოველებული მძვინვარებდა.

-შენთან არ მოვსულვარ. -შეუღრინა ნაილმაც და გაშტერებულმა შევხედე ჯერ ჯეკს,მერე კი "ჩემ გმირს".

-რრა ხდება?რაზე საუბრობს?

-მერე აგიხსნი. -ამოიოხრა ნაილმა და ხელი გამიშვა,ისე რომ მისი მკლავებიდან თავი დავაღწიე და თავისუფლად ვიდექი მიწაზე.

-მერე ვეღარ აუხცსნი,რადგან მას ვეღარასდროს ნახავ!

-ამას ვერ ამიკრძალავ. -მკაცრი ტონით შეეპასუხა ნაილიც და მის წინაშე ამაყად დადგა -შენ..შენ ლაწირაკო ამას როგორ მიბედავ? ჩემს სახლთან მოდიხარ და ასე თავხედურად მესაუბრები,როდესაც ხუთი მეტრით ახლოს მოკარება აგიკრძალე?

-რა? ჯეკ მითხარი რომ ეს არ გამიგია.

-ხო არია,ვერ ხვდები რომ ის შენთვის მხოლოდ პრობლემების მომტანია და მეტი არაფერი.

-შენ არავინ გეკითხება ჩემი ცხოვრების გარჩევას,ნუ ერევი ჩემს საქმეში.-ჯეკსა და ნაილს შორის ჩავდექი და მზერა გავუსწორე გამწარებულ მამინაცვალს,რომელსაც ხელებიღა დაემუშტა -არია სახლში შედი.

-არა!

-არია,გაფრთხილებ და მერე..

-მერე რა? -წარბაწეულმა ახედა ნაილმაც -მერე რა? -მისი კითხვა გაიმეორა ჯეკმა გამომწვევად -დამარტყავ? -ირონიულად ჩავიცინე და თვალი თვალში გავუყარე -ჯანდაბა ნაილ,აქედან წაეთრიე,თორემ შუბლს გაგიხვრეტ!

-არია,იცოდე რომ ასე ადვილად ვერ მომისორებს თავიდან.

-ნაილ.. -ხმა ჩამეხრინწა და ადგილზე გავიყინე,როდესაც მანქანისკენ წავიდა და კარი გამოაღო -ყველაფერი ამით არ დასრულებულა,ყველაფერი ახლა იწყება! -ნიშნის მოგებით მიაძახა ნაილმა ჯეკს და ეზოს გაეცალა,მე კი ზიზღის თვალებით შევხედე -იცოდე,ბოლოჯერ გაფრთხილებ!

-არა,ნუ გამაფრთხილებ,წყალში ცაგეყრება ეგ დრო და შრომა,მაინც ვერაფერს ვერ დაგვაკლებ !

-ბოლო ხმაზე დავუყვირეწყობიდან გამოსულმა და სახლში შევვარდი.კიბეები სწრაფად ავირბინე,ჩემი ოთახის კარი მივხურე და ემოციებისგან ავტირდი. მობილურის ვიბრაციამ გამომაფხიზლა და ახლაღა შევამცნიე რომ ტირილში ჩამძინებია.უკვე დაბნელებული იყო.საათს რომ შევხედე,დიდი ისარი შვიდს უსწორდებოდა.მობილურს ბლოკი მოვხსენი და ნაილის მესიჯი დამხვდა "დღეს დამავიწყდა,სასკოლო წვეულებაა ტბაზე,გაემზადე და მთავარ გზატკეცილთან დაგელოდები." -მიმზიდველი ნაილი. საწოლიდან სწრაფად წამოვხტი,კარადა გამოვაღე,შარვალი გადმოვიღე და ჩაცმას შევუდექი,მზად რომ ვიყავი,ძველებურ ხერხს მივმართე,ფანჯრიდან გადავძვერი და მალე მთავარ გზატკეცილზე ნაილსაც შევხვდი.თავისი მანქანით მის სახლში მივედით და კარებში ბი შემომეგება,მისაღებიდან კი ზეინის ხმა გაისმა -ნაილ,ვაგვაინებთ.

-არია მოსამზადებელია.

-ზეინიც აქაა? -გაოცებულმა გადავხედე -ხო. -წარბები აათამაშა ბიმ -ჰა? ბი? შენ და ზეინი?

-მაგას მერე მოგიყვები,წამოდი შენთვის კაბა შევარჩიოთ. ბის უკან გავყევი და მის უზარმაზარ გარედერობში შევედით,.რამდენიმე კაბა გადმოვიღე,მაგრამ საბოლოოდ რომელი ჩამეცვა ვერ ვწყვეტდი.ნაილი ამოვიდა გასაფრთხილებლად რომ ვაგვიანებდით და ბიმ არჩევნის გაკეთებასი დამახმარა.რათქმაუნდა ორი კაბა აარჩია ნაილმაც,ერთი კოჭებამდე გრძელი და ზედ ძაღლის თავები ეხატა,მეორე კი საკმაოდ მოკლე და შავი. ბი მოკლე კაბას მაწვდიდა,ნაილი კი ალმაცერად უყურებდა,ერთხელ მანიშნა არაო,მაგრამ ყური არ ვუგდე და მოკლე კაბა ჩავიცვი ბოლოს.გასვლისას ნაილმა ამათვალიერ-ჩამათვალიერა და ტუჩები გაილოკა,მერე კი მის მანქანაში ჩავსხედით და წავედით.უკან ბი და ზეინი ისხდნენ,წინ მე და ნაილი,რათქმაუნდა ჩემი "ბიჭი" საჭეს მართავდა.ხანდახან გადმომხედავდა და ეცინებოდა. ნიალმა გზიდან გადაუხვია, სუფთა გზატკეცილიდან საშინლად მტვრიან გზაზე გავედით, მტვრით შეწუხებულმა ფანჯარა ავწიე და ნაილს გავხედე ცხვირ აბზუებულმა მან მხოლოდ გაიცინა და ხელით ნიკაპზე მომეფერა.. მალე მინდვრები ხეებმა შეცვალა და მათ შორის გავარჩიე ტბა .. სულ ცოტახანში უკვე ნაილის მანქანა უამრავ მანქანას შორის გაჩერდა , ბი მაშინვე მხიარულად გადახტა და ზეინიც უკან გაჰყვა. ნელა გადავედი და კაბა ჩავიქაჩე დაბლა .

-დაგეჯერებინა ჩემთვის და ჩაგეცვა მეორე კაბა. სერზული სახით მითხრა ნიალმა.გაოცებით პირდაღებულმა და შევხედე.

-ნაილ ის კაბა კოჭებამდე მწვდებოდა და თან ძაღლის თავები ეხატა ზედ.

-მთავარია იმას არავინ დაინახავდა რაც ჩემია . მიპასუხა უკანალზე ხელი ოდნავ წამომრტყა და წინ გამაგდო. **** თითქმის ყველა ესლამებოდა ნაილს , ზოგი ხელს ურტყავდა ზურგზე და ზოგიც ეხუტებდა, გოგოები მოჭუტული თვალით მიყურებდნენ თან ნაილს ეპრანჭებოდნენ. ერთდაერთი ის მახარებდა რომ მთელი ეს დრო ნაილს წელზე ჰქონდა ხელი მოხვეული და ყველასთან ერთი სტატუსით წარმადგინა გაიცანი ჩემი გოგო,არია“ .შემდეკ კი ლოყაზე მკოცნიდა. სწრაფად ამარბებინა კიბეებზე შემდეგ დერეფნის ბოლოსკენ წავიდა და დიდი კარი გააგო. დაახლოებით ათამდე ბავშვი იჯდა.

-უჩემოდ იწყებთ ნაბიჭვრებო?-ხმამაღლა თქვა და ერთერთ ბიჭს თავზე დააჯდა“ -ჰაჰა,არა ნაილ არა ზუსტად ახლა ვახსენებდი ნაილის გარეშე ხომ არ დავიწყებთ მეთქი. ერთერთი ქერა გოგო წამოდგა და ნიალისკენ წამოვიდა.ეს გოგო მახსოვდა წინა წვეულებიდან,როგორ უყურებდა ნაილს და ალბათ რა მიზნებიც ამოძრავებდა.

-დარწმუნებული ვარ რომ არ დაიწყებდი დომინიკ. -სარკაზმით უპასუხა ნიალმა და დივანზე ჩამოჯდა,მე კი კალთაში ჩამისვა.შევიშმუშნე, მაგრავ მალევე მოვკლავთდი და ნაილს ვუსმენდი რომელიც იქ მჯდომ ბავშვებზე რაღაცეებს მიყვებოდა და დასცინოდა. ალბათ ათი წუთი იყო გასული, ოთახში ზეინი რომ შემოვიდა არეული სახით. ნაილთან მოვიდა რაღაც უთხრა და სწრაფად უკან გავარდა.

-მაპატიე პატარა მალე მოვალ .-ნიალმა შუბზე მაკოცა და ადგა.

-ფეხი არ მოიცვალო. -გამაფრთხილა და გავიდა. *** შენ რის არია ხარ თუ ახლა არ აიწე ეგ გასიებული ტრაკი და არ ნახე სად არის ნაილი!“ მიკბინა მეორე არიამ, როცა ავდექი და გარეთ გავედი. საკმაოდ შებინდებული იყო და მციოდა,ნიალის მანქანისკენ ავიღე გეზი.

-ჰეი ნაილის გოგო თუ შერიფის საყვარელო. უკნიდან მომესმა ხმა და უფრო ავუსწრაფე ფეხს .მანქანსთან იმ იმედით მივედი რო ბი მაინც იქნებიდა იქ მაგრამ შევცდი.

-ვოჰოო გაები. -გავიგე ვიღაც ბიჭის ხმა -შენ ის გოგო ხარ რომ ამბობენ მამინაცვალი ხმარობსო?-ნიშნის მოგებით მკითხა ერთ-ერთმა და წინ ამესვეტა. ორივე ჩემზე მაღალი იყო და ერთნარი შავი თმა ჰქონდათ.

-მე კი გავიგე რომ ნაილი პირდაპირ სკოლის საპირფარეშოში გხმარობს,გინდა ახლა წყალ ქვეშ ვცადოთ? ამაზრზენად მითხრა მეორემ და უკანალზე მაგრად მომიჭირა ხელი, გაბრაზებული შევბრუნდი და დავარტყი სახეში.

-მცდარი ქცევაა..- შემომხედა არეული თვალებით..ვიგრძენი მტვრის გემო.. მან დამარტყა მე კი მაშინვე ძირს დავეცი მარცხენა ლოყა ამეწვა და თვალებიდან ფიზიკური ტკივილისგან გამოწვეული ცრემლები ჩამომცვიდა. წამებში ვიგრძენი დიდი მტევანი რომლემაც ჰაერში ამწია.

-ხო გაგაფთხილე არა?! შემიღრინა ნაილმა,ლოყაზე ხელი მომისვა და შემდეგ ბიჭებისკენ წავიდა, ერთერთს ხელი კისერსში წაავლო და მთელი ძალით შეახეთქა მანქანის მინას. მოუნდლობებისგან წამოვიკივლე და უკან გადავხტი.ნაილი ჩემსკენ მობრუნდა და ნელი ნაბიჯით წამოვიდა.სახე თმის ფერი ჰქონდა,ძარღვებდაჭიმული და მუშტებ შეკრული მოდიოდა.

-რა მოხდა ნაილ?ახლა არიასაც ისე იხმარ რომ მოკვდეს?როგორც ჰარიმ გაუკეთა ეს შენ დას რამდნეიმე თვის წინ..-უღრიალა უკნიდან ერთ-ერთმა. ნაილი შეტრილდა ჯიბიდან რაღაც ამოაცურა და მათკენ წავიდა. ღმერთო ჩემო, მან დანა ამოიღო და გაშალა .. დაპანიკებული გავიქეცი სახლისკენ ზეინის მოსაძებნად..

თავი 19 დაპანიკებული გავიქეცი სახლისკენ ზეინის მოსაძებნად..შიგნით შევედი თუ არა ზეინს მოვკარი თვალი,რომელიც ისევ მეგობრებთან ერთად იჯდა და თამაშობდა.სწრაფად მასთან მივვარდი და ხელის კვრა დავუწყე -რა ხდება არია?

-ნაილი..ის ჩხუბობს..

-რა?რატომ?

-გთხოვ,წამოდი,.დამეხმარე.. -ატირებულმა დავუყვირე და მასთან ერთად კარისკენ წავედი,უკან დანარჩენებიც გამოგვედევნნენ გარეთ გასულებმა საზარელი სანახაობა ვიხილეთ.ნაილი იმ ბიჭს ზემოდან დაჯდომოდა და გამეტებით ურტყავდა,დანა მოშორებით ეგდო და ირგვლივ სულ სისხლი იყო.გარშემო ხალხი შემოჰხვეოდა და გასამხნევებლად,წასაქეზებლად ყვიროდნენ,ზოგი ნაილს ეძახდა ზოგი კი ალბათ იმ ბიჭს,"პოლს".ნაილი გადაიწია.დანას დაავლო ხელი და კიდევ ერთხელ ჩაარტყა მოწინააღმდეგეს,მე კი შეშინებულმა უკან დავიხიე და ვიღაცას მივეჯახე.უკან მიხედვაც არ დამჭირდა,როდესაც ნაცნობი ხმა გავიგე და მივხვდი ვინც იყო -ჰეი აქ რა ხდება? -გაოცებული ხმით მკითხა ჯეიმმა -ის..ისინი ჩხუბობენ. -ხმა მიკანკალებდა და მალე სხეულიც აჰყვა -ჰეი,დაწყნარდი ეს უბრალოდ ჩხუბია,თანაც შენ არ გეხება.

-ჯეიმ.ის ჩემი..ის..მეგობარია. -ნაილისკენ თითით მივუთითე,მან კი ისეთი სახე მიიღო თითქოც არ გაუკვირდა.

-აჰ,მაინც უნდა დამშვიდდე,გააშველეს შენმა მეგობრებმა. -თვალი ჩამიკრა და თითი გაიშვირა ზეინისკენ,რომელიც ნაილს ძლივსძლივობით აკავებდა და ცდილობდა ხალხისგან მოეშორებინა.

-წამოდი თუ გინდა გავისეირნოთ. -ყურთან ახლოს ჩამჩურჩულა ჯეიმმა,მე კი გაოცებულმა ავხედე,ჯერ კიდევ ცრემლები მომდიოდა.

-არ მინდა.

-კარგი,როგორც გინდა,მაგრამ დარდს ნუ გადაყვები,ბოლოს ყველა დაგიკიდებს. -თვალი ჩამიკრა და წასვლას აპირებდა ,როდესაც გავაჩერე -და შენ აქ რა გინდა? როგორც ვიცი სკოლაში აღარ დადიხარ?

-მართალია.

-და რატომ ხარ აქ?ეს ხომ სასკოლო წვეულებაა?

-შენი ნახვა მინდოდა. -ღიმილით მოიწია ახლოს და მზერა გამისწორა.

-რა? ხუმრობა კარგად გამოგდის.

-არ ვხუმრობ. -სერიოზული სახით მიყურებდა და ცდილობდა დავებნიე.

-ჯეიმ,მისმინე..მე უბრალოდ არ ვიცი რა ვთქვა.

-მაკოცე.

-რა? -გაშტერებულმა შევხედე მას და ისტერიკულად ჩამეცინა -ალბათ მართლა ხუმრობ.

ხელი წელზე მომხვია და თავისთან ახლოს მიმწია,მჭიდროდ ვყავდი მიხუტებული.

-რა აკეთებ? გამიშვი.

-უბრალოდ გავერთოთ .-ხელი უფრო მაგრად მომიჭირა და სუნთქვა შემეკრა.დაუყოვნებლად მუშტების რტყმა დავუწყე გულზე,თავის დაღწევა მინდოდა მისგან მაგრამ არ გამომდიოდა.შეშინებულმა ნაილისკენ გავიხედე,რომელიც აღარსად არ ჩანდა და ერთის მხრივ ამით ბედნიერი ვიყავი,ამ ყველაფერს ვერ დაინახავდა და ხელახალ ჩხუბს აღარ ატეხავდა.

-ხელი გამიშვი! -გავუმეორე მაგრამ არაფერი არ გამომივიდა -არია,ნუ იბრძვი,მაინც ვერ მაჯობებ.

-ჯეიმ საბოლოოდ გაფრთხილებ ხელი გამიშვი.

-რომ არა?

-არ გინდა.

-კარგი,კარგი. -უცბად დანებდა და ხელი გამიშვა.

-მეორედ აღარ გაბედო ჩემთან ახლოს მოკარება! -თითი თვალებთან მივუტანე გამაფრთხილებლად,მან კი ცალყბად თავხედურად ჩაიცინა.

-არია აქ რა ხდება? -გავიგე ბის ხმა ზურგს უკან და სუნთქვა შეკრულმა მას გავხედე -ამ..არაფერი.

-რამე პრობლემაა? -წარბაწეულმა შეხედა ჯერ ჯეიმს მერე კი მე.

-არაფერი,ძვირფასო,ნაილი სადაა? -ყურადღების გადატანა ვცადე,მან კი ჯეიმს გახედა ისევ.

-მგონი ისევ აქ არ უნდა იდგე ჯეიმ ხო? გოგომ გასაგებად გითხრა რომ ახლოს არ მიეკარო,თუ ზედმეტ პრობლემებს ეძებ? -გაშტერებული ვიდექი და ხან ბის შევხედავდი ხან ჯეიმს,მაგრამ ვერაფერი ვერ გამეგო.

-თქვენ იცნობთ ერთმანეთს? -პასუხი არავინ არ გამცა,უბრალოდ იდგნენ და ერთმანეთს თვალებში უყურებდნენ მკაცრად.

-გირჩევნია შენი ადგილი იპოვო და ზედმეტად კუდი არ აქიცინო. -მაღალი,თავდაჯერებული ტონით უთხრა ჯეიმმა და მტრული მზერა სტყორცნა.

-შენ კი ვირთხასავით ნაგავში არ უნდა იქექებოდე.უკან დაიხიე,თორემ ინანებ. -ბიმაც იგივე ტონით უთხრა,ხელი მომკიდა და მისგან წამათრია.

-ჰეი,რა ხდება? -გზაში გავაჩერე და ხელი გავაშვებინე -არაფერი,უბრალოდ წამოდი. -კარისკენ წავიდა და მეც გარეთ გავყევი,სადაც მანქანა გველოდა გაღებული კარით.ზედმეტი შეკითხვების გარეშე ჩავჯექი მანქანაში და თვალებით ნაილის ძებნა დავიწყე.წინანდელისგან განსხვავებით ახლა სხვანაირად ვისხედით,საწესთან ზეინი,მის გვერდით კი ნაილი,უკან მე და ბი.ყველას აღელვება ეტყობოდათ სახეზე,მათ შორის მეც,მაგრამ მათგან განსხვავებით ინტერესის გრძნობა მკლავდა.ვერაფერს ვერ ვიგებდი,საიდან იცნობდა ბი ჯეიმს,რატომ უთხრა ის სიტყვები? რატომ უნდა დაეხია უკან ჯეიმი?რის შესახებ საუბრობდნენ ის ბიჭები ნაილთან,რატომ ახსენეს ჰარი და ნაილის და,ან მე რა შუაში ვიყავი? ეს ყველაფერი იმდენად ჩახლართული იყო და ჩემთვის დამაბნეველი,რომ შიშის გრძნობაც კი გამიჩნდა. დუმილი სუფევდა.დაძაბულობას მოეცვა ჰაერიც და ხმის ამოღებას ვეღარ ვბედავდი.ხან ერთს შევხედავდი,ხან მეორეს,ბოლოს შუშას მივადე თავი და გზას დავუწყე ყურება.არა გზას კი არ ვუყურებდი,სივრცეს მივშტერებოდი და ფიქრებში გავერთე.ბოლოსღა შევამჩნიე რომ სრულიად სხვა გზაზე მივდიოდით,არც ნაილის სახლისკენ და არც ჩემსკენ.გაკვირვებულმა მათ შევხედე,მაგრამ ისევ ისე ისხდნენ.ვეღარ მოვითმინე და დუმილი პირველმა მე დავარღვიე.

-სად მივდივართ? -პასუხი არავინარ გამცა -ხმას ამოიღებთ? რა ხდება საერთოდ ამიხსნით? -ვიყვირე ბოლო ხმაზე წყობიდან გამოსულა,მაგრამ გაოცებით არავის არ გადმოუხედავს.ბიმ ყურადღება არც მომაქცია,ზზეინმა წინა სარკეში შემომხედა და მხოლოდ ნაილი მობრუნდა ჩემსკენ.

-არია,ახლა არ გინდა,უბრალოდ ახსნა-განმარტებების ხასიათზე არ ვარ.

-აჰ მართლა? და მე საიდუმლოები როდემდე უნდა ავიტანო? -ნაგლად ვკითხე მისი პასუხით გაღიზიანებულმა -არია,მე გაგაფრთხილე.

-არ აპირებთ არაფრის ახსნას?

-არა. -ნაილმა თავი გააქნია და თავის ადგილს დაუბრუნდა.

-კარგი. -ღრმად ამოვიოხრე,ჩემს ხელჩანთას დავავლე ხელი და ზეინს მივუბრუნდი -გააჩერე მანქანა! -მკაცრი ტონით ვუთხარი -რა? არა.

-ზეინ,გააჩერე მანქანა. -გავუმეორე ისევ.

-არ შემიძლია.ნაილ უთხარი რამე -რას ცდილობ არია ამით? ჯიბრი კარგს არაფერს მოგიტანს -შენ საიდუმლოები და ეს..ეს მანიაკური საქციელები.

-ჰაჰა,შენ ყველაფერი არ იცი.

-ხოდა მითხარი,თუ არ ვიცი -არ შეიძლეა.

-ზეინ საბოლოოდ გაფრთხილებ,გააჩერე ეს წყეული მანქანა! -დავუყვირე ბოლო ხმაზე,მან კი სიჩქარეს უმატა.

-არია დაჯექი ადგილზე და დაწყნარდი ! -ჩაერია ბიც.

-შენ გაჩუმდი! შენ საერთოდ როგორ მელაპრაკები? ისიც კი არ მითხარი ჯეიმს თუ იცნობდი და მუქარა დაუწყე.

-არია,მოკეტე ! -დაიღრიალა ნაილმა და ადგილზე შევხტი შიშით,მერე კი მთელი ემოციები მომაწვა და ცრემლები წამსკდა თვალებიდან.

-გააჩერე მანქანა თორემ გადავხტები! -გავაფრთხილე ზეინი,როგორც კი კარები გამოვხსენი და გადასასვლელად მოვემზადე დიდი სიჩქარით მიმავალი მანქანიდან.

-არია რას აკეთებ? -გავიგე ბის ყვირიილის ხმა,როდესაც ცალი ფეხი გადავწიე -ზეინ გააჩერე ეს ჯართი! -დავუყვირე ისევ და მანქანაც წამებში გაჩერდა ხიდთან.გადავედი და მაგრად მივაჯახუნე კარი,მანამდე კი ნაილს მივაძახე -ჩემი ცხოვრებიდან წაშლილი ხარ ! ჩქარი ნაბიჯით გავაგრძელე გზა,მანქანის კარის მიჯახუნების ხმა გავიგე,მაგრამ უკან აღარ გავიხედე.გაუჩერებლად მივდიოდი და თვალებიდან ჩემდაუნებურად ცრემლები მომდიოდა,ვეღარ ვაწყნარებდი საკუთარ თავს და სადაც იყო სლუკუნს დავიწყებდი.გული მწყდებოდა რომ ყველაფერი ას ე მარტივად და მალე დამთავრდა,და რომ საერთოდ დამთავრდა,მთელი ეს დროფეხის ხმა მესმოდა,მაგრამ დარწმუნებული ვიყავი მეჩვენებოდა და უბრალოდ ჩემი ილუზია იყო.რაღაც შენობის კუთხეს მივადექი და გავჩერდი,უორიენტაციოდ მივდიოდი,ვეღარ გამეგო სად ვიყავი და სად უნდა წავსულიყავი.მობილური ამოვიღე და მიმართულების დამდგენელი ჩავრთე,მაგრამ ორ წამში გაითიშა.

-ჯანდაბა ყველაფერი ახლა უნდა დამემართოს! -ტელეფონი უხეშად ჩავაგდე ჩანთაში და სახეზე აფარებული ხელებით,კანი მოვისრისე.

-დახმარება ხომ არ გინდა? -ბიჭის უეცარმა ხმამ შემაშინა და გაფითრებული მოვბრუნდი,მაგრამ ოდნავ მომეშვა როდესაც კედელზე მიყუდებული ნაილი დამხვდა.ცალ ხელში სიგარეტი ეჭირა,მეორე კი ჯიბეში ჩაეყო,ფეხი კედელზე ჰქონდა მიდებული და ასე იდგა,თან მე მიყურებდა.

-რა გინდა? -უხეშად ვკითხე მას.

-რას აკეთებ არ იცი,აზროვნება დაკარგე.

-კიდევ კარგად ვარ. -ირონიულად ვუპასუხე და ცრემლები სწრაფად მოვიწმინდე -არია,მართლა არ იცი რას აკეთებ! მე შენი ცხვრებიდან არასდროს არ წავალ.

-დავიღალე. დავიღალე ნაილ,..-ხელით ცრემლები მოვიწმინდე და შევეცადე მკაცრი სახე მიმეღო,თითქოს არაფერს ვიმჩნევდი,მაგრამ არ გამომივიდა. ნაილმა ყურადღება რომ არ

მომაქცია,საერთოდ ჩემსკენ რომ არ გამოუხედავს მანქანაში,უფრო გავღიზიანდი და გული მეტკინა.საბოლოოდ დავრწმუნდი,რომ მისთვის არაფერს არ წარმოვადგენდი და უბრალოდ სათამაშო ვიყავი.

-დავიღალე ამ შენი თამაშებით,ამ გაურკვევლობით და მუდმივი საიდუმლოებით,ცდილობ რომ დამიახლოვდე,მაგრამ უცბათ ყველაფერს წყალში ყრი და იძულებული ვარ ხაზი გადავუსვა ამ ყველაფერს,რაც კი ოდესმე ჩვენს შორის ყოფილა. -სულ აღარ მაინტერესებდა იქ ვინ იყო,გვისმენდნენ თუ არა,უბრალოდ მინდოდა მისთვის ის მეთქვა რასაც ვფიქრობდი.

-არია,დაუფიქრდი რას ამბობ.

-კარგად ვიცი რასაც ვამბობ,შენგან განსხვავებით.

-არ იცი,შენ საერთოდ არაფერი არ იცი.

-ისევ იგივე სიტყვები,ისევ იგივე თავის მართლება..ახალი არაფერი.

-რა გინდა რომ ვთქვა სხვა?

-სიმართლე,მხოლოდ სიმართლეს ვითხოვ შენგან.

-უკვე გითხარი.

-ნაილ,საკმარისია ეს სარკაზმი.რას ცდილობ ვერ ვხვდები.მართლა ყელში ამომივიდა ეს შენი ჩხუბები,გაუგებრობები,და მუდმივი საიდუმლოები.

-არია.. -სიგარეტის ძირს დააგდო და ფეხით მოსრისა,მერე ფილტვებიდან ამოისუნთქა ეს ბოლი და ჩემსკენ წამოვიდა.

-რა? იმ დღეს დამპირდი რომ ყველაფერს მომიყვებოდი,მაგრამ ისევ ტყუილი გამოდგა.უკვე რწმენა დავკარგე.

-არა,ოღონდ ეს არა.-ხელი მომკიდა მკლავზე და დაბლა ჩაასრიალა,შემდეგ კი ჩემი და თავისი თითები მჭიდროდ გადახლართა ერთმანეთში. -ეს არასდროს არ მოხდება,მე არ დავუშვებ რომ ჩემი რწმენა დაკარგო.

-მაგრამ უკვე მოხდა,შენი არცერთი სიტყვის აღარ მჯერა.ან მიზეზი მაქვს ამის რომ დავიჯერო?

-კი, -არ მაქვს,შენ ხომ ერთხელაც არ გითქვამს რაიმე თბილი ჩემთვის.არადა ..არ ვიცი რა ვიფიქრო.ხანდახან მგონია რომ შენთვის უბრალოდ სათამაშო ვარ.

-ოჰ,არია.ხომ იცი რომ რომანტიკოსი არ ვარ.

-ამას არ არ გთხოვ,შენ უბრალოდ "მიყვარხარ" არ გითქვამს..

-მაგრამ ხომ იცი რომ ეგ ეგრეა?

-არ ვიცი.

-ახლა შენ იტყუები.

-მეგობრებთან შენი გოგოს სახელით მაცნობ,მერე კი მიყვირიხარ და სინამდვილეში ჩემთვის არც შემოგითავაზებია.

-კარგი. -ამოიოხრა,ჯერ მაღლა ახედა ცას და ამოიოხრა მერე კი გაღიმებულმა თვალებში შემომხედა.

-არია?

-რა?

-მიყვარხარ. -მის ნათქვამზე უნებურად გამეღიმა და ტანში ბედნიერების ჟრუანტელმა დამიარა.

-მართლა?

-ხო,მართლა მიყვარხარ და იქნები ჩემი შეყვარებული?

-მელანდება ეს ყველაფერი?

-არა.

-ნაილ ჰორანმა ეს თქვა?

-კი. -თვალები გადაატრიალა და თან გაეცინა.

-იქნები ჩემი გოგო თუ სხვა ხერხს მივმართო? -გამიმეორა კითხვა -მმ.საინტერესო იქნება სხვა ხერხი მაგრამ ამჯერად დავნებდები და კი,ნაილ,ვიქნები.

-ღიმილით ვუპასუხე და მაგრად ჩავეხუტე.

ეს მომენტი ყოველთვის წარმომედგინა რაღაც განსხვავებული,ძალიან რომანტიკული,ბიჭი ამიტაცებდა ხელში,დამაბზრიალებდა,ან საერთოდ ამ სიტყვებს ძალიან რომანტიკულ გარემოში მეტყოდა,სადმე ტბასთან,ირგვლივ სანთლები,ფრანები,ყვავილები....მაგრამ ყველაფერი სხვაგვარად მოხდა.ბნელ,შუა ქუჩაში ვიდექით და ერთმანეთს ვეხუტებოდით,მერე კი სახე ახლოს მომიტანა და უბრალოდ თვალებში მიყურებდა.

-ვერ წარმოიდგენ როგორ მაგიჟებ. -სახესთან ახლოს მითხრა,ისე რომ მის გახშირებულ სუნთქვას კანზე ვგრძნობდი.

-მიყვარხარ. -გაბედულად ვუთხარი და საკოცნელად გავიწიე.მანაც დაუყოვნებლად ტუჩები შემაწება და მგრძნობიარედ მაკოცა.

-წავიდეთ ? -მკითხა ცოტა ხანში და ისევ მომეხვია -კი, -სახლში მიგიყვანო,თუ ჩემთან წამოხვალ? -ტაქსს ხელი აუწია და სანამ კარს გამიღებდა მკითხა.ერთი პირობა დავაპირე მეთქვა ჩემს სახლში წამიყვანე მეთქი,მაგრამ გადავიფიქრე და თავის სახლზე დავთანხმდი.მთელი გზა ხელი ჰქონდა გადახვეული და თავისთან მიხუტებული ვყავდი.მისი თითებით ვთამაშობდი,ხანდახან ავხედავდი და მოწყენილ,დარდიან სახეზე ღიმილი მოეფინებოდა ჩემი თვალების დანახვისას.

თავი 20 ნაილის სახლში ფეხი შევდგი თუ არა ისევ ის თბილი,კომფორტული გარემო ვიგრძენი.ნაილმა მისაღეში შემიპატიჟა და ტელევიზორი ჩართო,თვითონ კი გაუჩინარდა და რამდენიმე წამში სხვა ტანსაცმლით დაბრუნდა.ყოველი მოსვლისას ვოცდებოდი ამ ბიჭის სახლით,ძალიან საოცარი იყო ასეთი სისუფთავე ბიჭის კვალობაზე და თანაც ნაილის,ასეთი "ცუდი" რეპუტაციის მიუხედავად.ნაილმა კიბეები ჩამოირბინა მოკლე შორტებში და ფარფარა მაისურში,სამზარეულოში გავიდა და იქიდან დამიძახა -რას დალევ არია?

-არ ვიცი.

-წყალი,წვენი,ლუდი?

-ამ...ლუდი?

-თუ ვისკი?

-ლუდი.

-კარგი. -რამდენიმე წუთში ორი ლუდის ბოთლით გამოვიდა და გვერდით,დივანზე დაჯდა.ერთი ბოთლი გამოვართვი და მოვიყუდე,ვიცოდი სასმლის დამატება კარგს არაფერს მომიტანდა მაგრამ ნაილის გვერდით ვიყავი,მას ვენდობოდი და არაფრის არ მეშინოდა.რამდენიმე ყლუპის შემდეგ მაგიდაზე დავდგი ბოთლი და ახლაღა შევამჩნიე ისედაც მოკლე კაბა უფრო მაღლა ასულიყო და ნაილიც დაჟინებით მაკვირდებოდა ხშირად.ოდნავ წამოვიწიე და კაბა დაბლა დავქაჩე ნაილს კი ისევ გაეცინა -გინდა ბის ტანსაცმელი გათხოვო?

-კარგი იქნებოდა.

-გამომყევი. -ლუდის ბოთლი მაგიდაზე მოათავსა და კიბეებისკენ წავიდა,მეც უკან გავყევი,როდესაც ხელი ჩამკიდა და ისე გავემართეთ ერთად ბის გარდერობისკენ.

-აარჩიე რაც გინდა,ვფიქრობ ბი არც ისე გაგვიბრაზდება.

-მართლა? -საბოლოოდ ვკითხე სანამ მის უზარმაზარ კარადასთან მივიდოდი და კარებს გამოვაღებდი -არ გაბრაზდება,თუარადა ზეინი გააჩუმებს. -ჩაიხითხითა და კედელს მხრით მიეყრდნო.

-ზეინსა და ბის შორის რამე ხდება?

-ერთი წლის წინ,ან უფრო მეტის,მოკლედ რა მნიშვნელობა აქვს,ადრე მათ შორის იყო რაღაც და ვფიქრობ არც ეხლა არ უნდა იყვნენ გულგრილები ერთმანეთის მიმართ.

-ოჰ,არ ვიცოდი.

-ხო,რაც ბი დაბრუნდა მას შემდეგ ზეინი სულ შეიცვალა,თითქოს.

-მე ვერაფერი ვერ შევატყე.

-ჰო,არ ვიცი.

-დიდი ხანია ზეინს იცნობ? ან საერთოდ შენი წარსულის შესახებ როდის მომიყვები? -ვკითხე ისე რომ მისკენ არც გამიხედავს,ბის მაისურებს ვათვალიერებდი და ბოლოს რაღაც თავისუფალ კაბას წავაწყდი.

-ეს ჩავიცვა? -ვკითხე ნაილს,რომელმაც კაბის კარგად დათვალიერების შემდეგ თავი დამიქნია და თან გაიღიმა.

-ვფიქრობ ახლა ამის დრო არ არის,მაგრამ გპირდები ამ სახლიდან ისე არ წახვალ რომ ჩემს ისტორიას არ გაიგებ!

-მპირდები?

-გპირდები ! -სწრაფად მიპასუხა და გამიღიმა,მერე კი კაბაზე მიმანიშნა -ჩაცმას არ აპირებ?

-თუ გახვალ შევძლებ გამოცვლას.

-და რატომ უნდა წავიდე?

-შენს წინაშე გახდას არ ვაპირებ.

-გრცხვენია? -წარბები ასწია მაღლა და გაოცებულმა შემომხედა,მე კი ოდნავ დავუქნიე თავი.

-ოჰ,არია,რატომ ხარ ასეთი მიამიტი? -ჩაიცინე და ჩემსკენ წამოვიდა.გააზრება ვერ მოვახერხე,წამებში გარშემო ხელები მომხვია და გულზე მიმიკრო,მერე კი თავი ამაწევინა და თმები გადამიყარა სახიდან რომ ჩემი თვალები უფრო მკვეთრად დაენახა -არ მომწონს როდესაც ასეთი გულუბრყვილო ხარ,მითუმეტეს ჩემთან. -მის სიტყვებზე გამეცინა,მაგრამ რატომ არ ვიცი.ნაილმა წელზე ხელები მომხვია და ზურგით მიმიკრო მკერდზე,ისე რომ ბის უზარმაზარ სარკეში ვიყურებოდით.

-შეხედე. -თმები უკან გადამიყარა მხრიდან ისე რომ ყელი და მკერდის მიდამო კარგად გამომჩენოდა -შენ ისეთი ლამაზი ხარ რომ ამ ყველაფერის დამალვით არ უნდა იყო გატაცებული. -ხელი ყელიდან ნელა მკერდისკენ ჩაასრიალა და ძლიერად მომიჭირა.მის ქცევაზე სულ გავშეშდი,ცივმა ნიავმა დამიბერა და ადგილზე გავიყინე,არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა.

-აი ისევ დაიბენი და არ იცი რითი მიპასუხო. -ჩაიხითხითა ნაილმა,მე კი უხერხულად ვიგრძენი თავი და ისღა მოვახერხე მისგან მოშორებით დავმდგარიყავი.

-გთხოვ გამოცვლა დამაცადე.

-არ გავალ. -ხელები გადაიჯვარედინა და კედელს მიეყრდნო.

-კარგი მაშინ კაბა გამიხსენი. თითის მარტივი მოძრაობით კაბის ელვა შესაკრავი გახსნა და თითის ბალიშებით მომეფერა ზურგზე,მე კი მისი შეხებისას ჟრუანტელი მივლიდა.ხელი წელამდე ჩაასრიალა და მეც დროულად მოვედი გონს, -სააბაზანოში გამოვიცვლი . -სიცილით გავშორდი და სხვა ოთახში გავედი,სწრაფად გადავიცვი ბის მაისური,ფარფარა კაბა და ისევ უკან დავბრუნდი.ბის ოთახი სულ ცარიელი დამხვდა,მერე მისაღებიც შევამოწმე მაგრამ ნაილი არც იქ არ იყო -ნაილ,სად ხარ? -დავუყვირე ხმამაღლა რომ გაეგო -ჩემს ოთახში. -თვალები გადავატრიალე უკმაყოფილოდ რომ ამდენი ძებნა დამჭირდა და მისი საძინებლისკენ წავედი.შიგნით შესულმა საწოლზე მჯდარი ნაილი დავინახე,რომელიც იდაყვებით საკუთარ მუხლებს ეყრდნობოდა და სახეზე აეფარებინა ხელები.

-რა გჭირს ნაილ? -მასთან ახლოს მივედი და პირისპირ დავუდექი.

-არაფერი. -ისევ ისე იჯდა.

-არა,რაღაც მოხდა და მიმალავ.

-არა,მართლა არაფერი არ მომხდარა. -ხელები ჩამოსწია და ამომხედა -მაშინ რატომ ხარ მოწყენილი? -ისე მიამიტურდ ვკითხე თითქოს ამის მიზეზი არ

გააჩნდა.სულ რაღაც ერთი საათის წინ ადამიანი სასტიკაც დაჭრა,სცემა და მერე მიიმალა,თანაც მასთან ერთად მეც ვიყავი.ყველას მისი ეშინია და ეზიზღებათ? და რატომ იყო მოწყენილი? რა სულელი ხარ არია! -ჩემს თავს ვეჩხუბებოდი როდესაც ნაილის ხელები შევამჩნიე ჩემს მაჯაზე.

-მოდი ჩემთან. -თავისკენ მიმწია,წონასწორობა ვერ შევიკავე და მის კალთაში აღმოვჩნდი.

-მეტყვი რა გჭირს? -თითქმის ჩურჩულით ვკითხე,მან კი ამოიოხრა და მზერა გამისწორა -მეშინია..ასე არასდროს არ შემშინებია,როგორც დღეს.

-რატომ?

-დღეს პირველად დავფიქრდი შენს საბოლოოდ დაკარგვაზე და შემეშინდა.

-ჩემს დაკარგვაზე ?

-ხო,გარეთ პოლმა და მისმა მეგობარმა,მე ვიგულისხმე ის ბიჭები რომლებმაც რაღაც საშინელებები თქვეს... -თვალები აუცრემლიანდა და თავი დაბლა დახარა,მე კი გაოვცდი. ის ტიროდა... ნაილ ჰორანი ტიროდა უკვე მეორედ..

-კი მაგრამ რამ შეგასინა? მე აქ ვარ და არ ვაპირებ არსად წასვლას. -მის გამხნევებას ვცდილობდი.

-ვიცი რომ საშინელება ჩავიდინე.ვიცი,მაგრამ ვერ გავუძელი როდესაც შენი სახელი ახსენეს.ჩემს დაზე დაიყრუე ყური,მაგრამ შენ..გთხოვ არ დაუჯერო მათ. მე შენ არასდროს არ მოგაყენებ ტკივილს,ზიანს..გეფიცები არასდროს გაგიკეთებ იმას რაც ჩემს დას გაუკეთეს. გეფიცები. -ხელები ძლიერად მომხვია და მომეხუტა.გაოცებული ვიჯექი მის კალთაში და ვაკვირდებოდი მას,რადგან პირველად ვხედავდი ასეთს.ხელები ამიკანკალდა როდესაც ჩასახუტებლად ავწიე ჰაერში და მძიმედ დაეცა მის სხეულს.

-მე აქ ვარ და არსად არ მივდივარ ! -კიდევ გავუმეორე იგივე რადგან ვერ ვპოულობდი სხვა სიტყვებს,რითიც მას გავამხნევებდი.

-მეშინია რომ არ გავგიჟდე.მეშინია რომ დაგკარგო და მანიაკი არ გავხდე. -დაიჩურჩულა ისე რომ არ გამეგო,მაგრამ მაინც,მისი ყოველი სიტყვა გავიგე და გული საშინლად მეტკინა. საოცრება იყო,როგორ ადვილად შეეძლო ტრანსფორმაცია,გარდაქმნა კეთილიდან ბოროტის სხეულში და პირიქით.ბედნიერიდან სევდიანში და ვხვდებოდი რომ მის გულში რაღაც ისეთი იყო დაფლული,რისი გახსენებაც ძლიერ ტრამვას აყენებდა და ეს ალბათ მისი და იყო.

-ნაილ,დაწყნარდი მე შენთან ვარ. -ზურგზე ხელს ვუსვამდი და მის დამშვიდებას ვცდილოდი.ცოტა ხანში რომ დაწყნარდა სევდიანი თვალებით ამომხედა.

-მპირდები რომ არასდროს არ მიმატოვებ?

-თუ მიზეზი მექნება..

-მაგრამ მაინც მიმატოვებ?

-ამის მიზეზს თუ მომცემ იძულებული ვიქნები.

-უბრალო მიზეზი?

-ოჰ,რათმაუნდა არა .-მის სიტყვებზე გამეცინა,როგორ პატარა ბავშვივით იყო. - უბრალო მიზეზის გულისთვის არავის არ დავუთმობ შენ თავს.

-მე ეგოისტი ვარ. -თვალი ჩამიკრა და უეცრად გამიღიმა.წამის წინ ტიროდა,ახლა კი მიღიმოდა..ასეთი ხასიათის ცვლა არავისზე არ მინახავს,ან ის უბრალოდ ძალიან კარგი მსახიობი იყო და როლი კარგად ჰქონდა მორგებული.ნაილი გვერდით გადაიწია და საწოლზე დამაგდო თავისი კალთიდან,თვიტონ კი ჩემს ზევიდან მოექცა.

-გიყვარვარ? -მკითხა და ისევ თავისი დამაბნეველი თვალებით მოხიბვლა დამიწყო.როგორც ყოველთვის აზროვნების უნარი დავკარგე და იდიოტური ღიმილით დავუქნიე თავი.

-შენ?

-მიყვარხარ მთვარემდე და უკან.. ჩურჩულით მითხრა ნაილმა , სუნთქვა შემეკრა ვეღარაფერს ვერ ვგრძნობდი გარდა ნაილის ხელებისა რომელიც სახეზე მეფერებოდა.. ხელები თმიდან მაიაკზე გადაიტანა, ნელ-ნელა მაღლა აცურებდა ცოტაც და მკერდიდან მთლიანად გამხდიდა , მაგრამ ის შეჩერდა..

-მენდობი?-მკითხრა ნაილმა ჩურჩულით თან თვალებში ჩამაშტერდა, თავი ოდნავ გავუქნია ისე , რომ თვალი არ მომიშორებინა მისთვის.

-არა მინდა მითხრა ასე: კი ნაილ გენდობი“. -თამამად მითხრა , დაიხარა და მუცელზე მაკოცა.

-კი. -ჩუმად ვთქვი მე . გაიცინა და მიხვდა თუ რამდენად ზემოქმედებდა ის ჩემზე.ნელა დაიწია მაიკა გამხადა. ჩემ მკერდს დახედა, ტუჩზე იკბინა და დაიხარა, სწრაფა მაკოცა მუცელზე მერე კი ხელები უკან გადამისრიალა და ლიფი გამიხსა, რამდენიმე წამში მოშორებით მოისროლა ახლა უფრო მკვეთრად დააშტერდა ჩემს მკერდს რამაც ტანში საშინელი ჯრუანტელის დავლა გამოიწვია .. ხელები სახის დასამლად წავიღე მაგრამ ნაილმა გამიკავა და ღიმილით უკან დამაბრუნებინა.

-არ გჭირდება ჩემთან შენი წითელი სახის დამალვა.. სწორედ ეს მანიჭებს სიმაოვნებას.

-მითხრა და ყურზე მიკბინა,კაბა მაღლა ასწია კარგად მოთავსად ფეხებს შორის.. ნელ-ნელა დაიხარა მუცელზე მკოცნიდა , ცალი ხელით ეყრდნობოდა ხოლო მეორეთი კი ფეხზე მეფერებოდა. არანორმალულმა სიამოვნებამ დამიარა როდესაც ნიალის ტუჩები მკერდის წვერზე ვიგრძენი, პირი გავაღე და ამოვიკვნესე.ახლა უფრო მომიჭირა ტუჩები და უკვე ენც გადაუსვა მეორე მკერდზე კი ხელი მომიჭირა. მხოლოდ ამოვიკვნესე და პირი გავაღე. ამოწია და ტუჩებზე ნაზად მაკოცა შემდეგ ისევ თავი დახარა და ახლა ენა გადაუსვა მკერდს, ძუძუს თავი პირში მოიქცია და მსუბუქად მიკბინა, ოდნავ მეტკინა მაგრამ სიამოვნება უფრო ბევრი იყო. ჩემი სხეული სრულად კანალებდა ,სიმაოვნება, სირცხვილი ერთნაირად მაწვებოდა. ოდნავ წამოიწია და მანაც გადაიძრო მაისური, კანი სულ დამეხორკლა როცა მისი შიშველი სხეული შემეხო, უამრავმა რაღაცამ დაირბინა კანქვეშ. ვგრძნიბდი როგორ გაუხშირდა გულის ცემა, როგორ აუხურდა კანი, როგორ გაუმეჩხერდა სუნთქვა ნელა და სათუთად მეხებოდა, ნელ-ნელა მომაშორა ტრუსი რამაც ერთნაირად ამაფორიაქა მაგრამ მე ხომ ამ წამს ნიალთან ვიყავი და ვიცოდი რომ ის არასდროს არაფერს მატკენდა. თავი უკან გადავგდე და რაღაც ახლის შეგრძნებისთვის მზადება დავიწყე. ნაილმა ჩემი ფეხები ერთმანეთს საკმაო მანძილით დააშორა , შემდეგ მათ შორის კარგად მოთავსდა.

-მინდა რომ გასიამოვნო. ხრინწიანი ხმით ამოსთქვა და ტუჩები გაილოკა. ისევ ზემოდ ამოიწია მუცელზე და მკერდზე კოცნა განაგრძნო. თავში უამარავი აზრი მიფეთქვადა , მაგრამ უცბად ყველაფერი გაქრა როდესაც ვიგრძენი როგორ შემეხო მგრძნობიარე ადგილას.

-Holy Shit .! -წამოვიყვირე გაუზრებლად და ოდნავ ზევით ამვიწიე.

-მენდე პატარავ. ხელი მუცელზე დამადო და ისევ ძველ პოზიციაზე დამაბრუნა. შემდეგ კი თბილი ენის შეხება ვიგრძენი, ვიგრძენი როგორ ამილოკა კედლები თბილმა ენამ, და მეც სიამოვნებისაგან თავი უკან გადავწიე და ბოლომდე ამოვიკვნესე. მისი ენა კიდევ უფრო სწრაფად ტრიალებდა,რამაც უფრო დიდი გრძნობა გააღვივა, ვგრძნობდი რაღაცას რაც თავს მაკარგვინებდა, ტუჩები ისევ ერთმანეთს დავაშორე და ისევ ამოვიოხრე.

-ჯანდაბა.. რას მიკეთებ.. -ამოვიგმონე თავ დაკარგულმა, ჩემს ფეხებს შორის ნაილმა ჩაიხითხითა , ცოტა ხანს გაჩერდა მაგრამ მალევე განაახლა და ახლა უკვე უფრო სწრაფად თან მაწვებოდა. ვოხრავდი და ხელს ზეწარს ვუჭერდი, სხეული მაღლა ავწიე და ფეხები ამიკანკალადა. ნიალი იძულებული გახდა ჩემი ფეხები დაეჭირა.

-ჯანდაბა ჰორან! -ვიყვირე მე ცოტახანში მუცელში თითქოს რაღაც ცხელი ჩამასხეს, ყველაფრის უნარი დავკარგე.. ფეხები გასრილდა და გასწორდა, ნიალი გვერდით მომიწვა და გამიღიმა შემდეგ გადმოიწია,მაკოცა ნაზად.

-ჩემზე იმაზე მეტი ხარ ვიდრე გაჩვენე.- დაიჩურჩულა,მერე კი ჭერს ახედა და ღრმად ამოიოხრა.

-გინდა გაიგო ჩემი წარსულის შესახებ?

-კი. -სწრაფად ვუპასუხე რომ არ გადაეფიქრა,მანაც თავი დამიქნია.გვერდულად დავწექი რათა კარგად დამენახა,ხელი მკერდზე დავადე,მან თხელი გადასაფარებელი გადმომაფარა და საუბარი დაიწყო....

თავი 21 -რა გაინტერესებს?

-ყველაფერი შენს შესახებ.

-დამისვი კითხვები და გიპასუხებ. -დამანჭული სახით შემომხედა,მე კი თავი გავაქნიე -არა,მომიყევი შენი ბავშვობის შესახებ.

-ბავშვობა არც ისე საინტერესო არ მქონია დღევანდელ ცხოვრებასთან შედარებით -ირონიულად ჩაიცინე და ხელები მუცელზე დაილაგა,ჭერს ახედა. -როდის დავიბადე,რომელ სამშობიაროში გითხრა?არა,ეხლა დიდად არ მახსოვს,მაგრამ მაინც. -მისი ხითხითის ხმა გავიგე,მე კი მუცელში მსუბუქად ჩავარტყი -კარგი,სერიოზულად მოგიყვები.

-მიყვარს მიხვედრილობა.

-დავიბადე ირლანდიაში,იქვე გავიზარდე.ოჯახში მე,დედაჩემი,მამაჩემი და ჩემი პატარა და ვიყავით. -დის ხსენებაზე ხმა ჩაუწყდა და თვალები დახუჭა.არ მინდოდა მისი ხელახლა გარიზიანება და წარსულის გახსენება,მაგრამ მის შესახებ ყველაფერი მაინტერესებდა და ეს ოდესღაც მაინც მოხდებოდა.

-ჩემი და სულ რაღაც ერტი წლით პატარა იყო ჩემზე,ჩემსავით ღიაფერის თმით ოღონდ უფრო გრძელი ,ცისფერი თვალებით,მაღალი,ძალიან საყვარელი იყო.გოგო რომ ვყოფილიყავი მისი სილამაზის შემშურდებოდა. -მის სახეს ღიმილი არ შორდებოდა და სიამაყით საუბრობდა თავის დაზე. -ელენი,მისი სახელიც კი ასე ლამაზად ჟღერს. ძალიან გვიყვარდა ერთმანეთი,დედა მუდამ მის დაცვად მაყენებდა.მამაჩვენი,როდესაც მთვრალი მოდიოდა და ჩხუბობდა,მის გვერდით ყოველთვის მე ვიყავი,რადგან ეს შევფიცე.შევფიცე რომ არასდროს არ მივატოვებდი,მუდამ მის გვერდით ვიქნებოდი,გასაჭირში დავეხმარებოდი,ლხინში გვერდით დავუდგებოდი,ყველგან და ყველაფრისგან დავიცავდი,მაგრამ..-ისევ ჩაუწყდა ხმა და დავინახე როგორ მოერია ცრემლები გულაჩუყებულს.მის შემხედვარეს გული საშინლად მეტკინა და პირველად შემეცოდა,რომ ასე განიცდიდი თავისი დის "სიკვდილს".

-მე მას ეს შევფიცე და ვერ შევასრულე..უნამუსოდ მოვიქეცი,მასინ მის გვერდით არ ვყოფილვარ,როცა ძალიან ვჭირდებოდი,სათანადოდ ვერ დავიცავი.. -მასთან უფრო ახლოს მივიწიე და ჩავეხუტე.

-შენი ბრალი არ არის ნაილ და თავს ნუ იტანჯავ.

-შენ არ იცი.შენ საერთოდ არაფერი არ იცი/ -მომიყევი და გავიგებ.

-მამაჩემს საშინელი სიმთვრალე ჰქონდა,რომ დალევდა და გარეთ ვიღაც გააბრაზებდა,მოდიოდა და ჯავრს დედაჩვენზე იყრიდა.ძალიან ბევრს სვავდა,ბოლოს მოლანდებები დაეწყო ამდენი სასმლითდა ხშირად ჰაერს ესაუბრებოდა.

-ეგ როგორ?

-ხო,იდგა მარტო,სრულიად მარტო და ჰაერში თითქოს ვიღაცას ხედავდა,ეჩხუბებოდა,კედლებს ურტყავდა და ნელ-ნელა გიჟდებოდა.ელენზე როგორც რომ უფროსი ვიყავი,მისი მზრუნველობა მე მევალა.მახსოვს როგორ ვკეტავდი ერთ ოთახში ჩემთან ერთად,მუსიკას ხმამაღალზე ვურთავდი რომ ყურადღება გადაეტანა და მამას ყვირილის ხმა არ გაეგო.

-და რატომ იქცეოდა ასე ? მე ვიგულისხმე ამ...მამაშენი.

-სასმლის გარდა სხვა მიზეზიც იყო.. -ბალიშზე გადააგდო თავი და რამდენიმეჯერ მსუბუქად

დაარტყა,მერე კი თვალები ძლიერად დახუჭა.

-რა მიზეზი?

-სხვა ქალი.მას სხვა ჰყავდა და ამას დედაც ხვდებოდა,ამიტომ ყოველთვის ჩხუბობდნენ.მახსოვს როგორ გამეტებით ურტყავდა,მაგრამ ჩემი ასაკის გამო ხმას ვერ ვიღებდი.ჩემი და ვერაფერს ვერ ხვდებოდა,პატარები ვიყავით,დაახლოებით ცამეტი წლისები როცა მამა სახლიდან წავიდა.

-წავიდა?

-ხო,ერთ დღეს ადგა და უბრალოდ წავიდა.არ ვიცი მკვდარია თუ ცოცხალია,მაგრამ თუ სმას გააგრძელებდა,დარწმუნებული ვარ ცოცხალი არიქნება.

-არ მოგიძებნია?

-არა,რისთვის უნდა გამეკეთებინა ეს? -მხრები აიჩეჩა და ჩემსკენ გადმობრუნდა.

-არ ვიცი,რომ გაგეგო მის შესახებ.

-არ მჭირდება ის.არ მაინტერესებს არაფერი მის შესახებ.მისგან ცუდის გარდა არაფერი არ მახსენდება.

-და დედაშენი?

-დედაჩემი? მის ფსიქიკაზე არც ისე კარგად არ უმოქმედია მამის წასვლას.მას შემდეგ ძალიან შეიცვალა,ჭკუიდან იშლებოდა უკვე,როდესაც ბიძაჩვენმა საკმურნალო ცენტრში წაიყვანა და იქ დააწვინა.ჩემ დასთან ერთად ბიძასთან ვცხოვრობდით,მაგრამ თხუთმეტი წლისები ვიყავით როდესაც გამოვიპარეთ,აქ ლონდონში.მაშინ შევხვდი ზეინს და ჰარის.

-ჰარი? -გაოცებულმა წამოვიყვირე -ჰო,მათ შემიკედლეს და რაღაც ბანდაში გამხვიეს.თავიდან ეს უბრალო გართობა მეგონა,მაგრამ იარარი პირველად რომ დავიჭირე ხელში,მივხვდი რომ უკან ვეღარ გამოვტოპავდი.ჭაბში ღრმად რომ ჩაეფლობი,იქიდან გამოსვლა შეუძლებელია. არ მინდა რომ შეშინდე,სწორედ ამიტომ ვარიდებდი თავს ყველაფრის მოყოლას,მაგრამ მაიძულე.ძალიან ცუდი არჩევნის წინაშე დამაყენე. -გაიცინა და სახეზე მომეფერა,წინ წამოყრილი თმები გადამიწია.

-ბანდაში რას აკეთებდით?

-თავიდან არაფერს,ვერთობოდით,ჩვეულებრივ ქუჩურ ცხოვრებას ვეწეოდით,მაგრამ მერე სიბინძურეში შემატოპინეს.ჯერ იარაღი დამაჭერინეს ხელში,მერე კაცი მაცემინეს სიკვდილამდე,მისი სისხლით გამასვრევინეს ხელი,ბოლოს კი ერთი მომაკვლევინეს. მისი სიტყვების გაგებისას თვალები გამიფართოვდა,ვცდილობდი სიმშვიდე შემენარცუნებინა,მაგრამ არ გამომივიდა.ლოგინზე წამოვჯექი და გაფითრებული სახით შევხედე -შ-შენ...ღმერთო ჩემო,შენ კაცი მოკალი? არ მჯერა.. -სახე მოვისრისე თითის ბალიშებით და თმები უკან ავიწიე,რომ აღარ ჩამოყრილიყო.

-შშშ..პატარავ.ეს დიდი ხის წინ იყო და თანაც ამის იძულებული ვიყავი.

-რატომ?რისთვის გააკეთე ეს? -თითქმის ჩურჩულით ვკითხე მას.

-ჩემი დის გამო.ამ ბანდის უფროსის შვილი,სახელად ჯეი ძალიან დამპალი იყო.ჩემი მანდ მისვლის დღიდან ამითვალწუნა,სულ ცდილობდა რამე შარში გავეხვიე და გამოუვიდა,თანაც არაერთხელ.ის კაცი,ვინც მოვკალი,უფრო სწორედ შემომაკვდა,მისი დამსახურებაა.იცოდა რომ სიბრაზის შეკავება მიჭირს,ის კი ცდილობდა ჩემს უფრო გაღიზიანებას. -გულდაწყვეტილი საუბრობდა,მე კი გონებაში მხოლოდ ერთი სახელი მიტრიალებდა - ჯეი. დავიჯერო ეს ის ჯეი იყო,რომელმაც ერთი თვის წინ მესიჯი მომწერა და კონტაქტიდან გაქრა?

-მერე კი ნარკო დილერის სტატუსი მომანიჭეს. -მის სიტყვებზე პირი უფრო ფართოდ დავაღე გაოცებულმა და აღარ ვიცოდი რა მეთქვა,ან რაზე მეფიქრა.

-ნარკო დილერი? ნაილ,ნარკოტიკს ასაღებ?

-არა,არა.უარი ვთქვი და სწორედ ამ ჩემს შეცდომას შეეწირა ჩემი დის სიცოცხლე.თავს ვერასდროს ვერ ვაპატიებ,უარი რომ არ მეთქვა,ის დაწყევლილი ნარკოტიკი რომ გადამეტანა დანისნულ ადგილას,ის ახლა ჩემს გვერდით იქნებოდა,ცოცხალი..

-შენი და აქ რა შუაშია?

-როდესაც ნარკოტიკზე უარი ვთქვი.. -თავი დაღუნა და ჩაფიქრდა,ხმას ვეღარ იღებდა. - ჰარიმ მას ბოლო მოუღო,თან როგორ...ეს...ეს უბრალოდ საშინელებაა.

-რას ამბობ ჰარიმ ?ის ..მან შენი და მოკლა?არა,არ მჯერა.

-პრივილეგიები ჰქონდა,ელენი ხომ მისი შეყვარებული იყო.

-რა? ელენი და ჰარი? -უფრო განცვიფრებული სახე მივიღე ამ ყველაფრის მოსმენის შემდეგ,მაინც გაურკვევლად რჩებოდა ყველაფერი.

-ჰო,ისინი ერთად იყვნენ იმ დღემდე სანამ ჰარი მას მოკლავდა.

-არ მჯერა,როგორ შეეძლო ჰარის ამი სგაკეთება?

-ზოგჯერ ხალხი ისეთი არ არის როგორიც გვგონია ან თავს გვაჩვენებენ.

-არ ვიცი ნაილ,მაგრამ მე ამის დაჯერება მიჭირს,ზღაპარს ჰგავს ეს ყველაფერი,ერთ შეთხზულ ამბავს.

-მალე გაიგებ რომ სიმართლეა და ჩემი დის სიკვდილს არ შევარჩენ. -ხელები დამუშტა და ღრმად ამოისუნთქა,ალბათ იქ რომ ყოფილიყო ჰარი,დაუფიქრებლად დაარტყავდა,ან სულაც მოკლავდა.

-ელენის სიკვდილის შემდეგ ისევ იმ ცხოვრებას მიჰყვები?

-ვცდილობ თავი ავარიდო,მაგრამ ჯეი მტრად გადამეკიდა მას შემდეგ და ყოველი დღე ახალი დაბრკოლებაა ჩემთვის.

-ჯეი..ძალიან მეცნობა ეს სახელი. -ეშმაკურად შევაპარე.

-საიდან? -Eწვისთვალით გადმომხედა მან -ნაილ,რაღაცას გეტყვი და არ გამიბრაზდე,კარგი? -შესინებულმა ვკითხე და თან საწოლის თავს ავეკარი -რა ხდება? -წარბშეკრულმა შემომხედა -ჯეი..ერთი თვის წინ,როდესაც პირველად შეგხვდი და ურთიერთობა ახალი დაწყებული გვქონდა,მან...-დაძაბული ვყვებოდი და ყოველი წამი ნაილის მხრიდან სიბრაზისგან ყვირილს მოველოდი,მაგრამ ის გასუსული მისმენდა - მოკლედ ვიღაც ჯეიმ მომწერა მესიჯი,სრულიად უცხო ნომრიდან, -რა?აქამდე რატომ არ მითხარი? -გაცოფებული თავის დამშვიდებას ცდილობდა და ღრმა ჩაისუნთქა -აქამდე ვერ გენდობოდი,თანაც არ ვთვლიდი საჭიროდ რომ მეთქვა,უბრალო ხუმრობად ჩავთვალე.

-ეს არ უნდა დაგემალა.

-შენ რომ ეს ყველაფერი ჩემთვის არ დაგემალა,არც მე მომიწევდა ამის დამალვა.

-ფიქრობ რას ამბობ? -უეცრად დამიყვირა და მოულოდნელობისგან შევხტი. -რა მოგწერა? ნომერი გახსოვს?მესიჯი შენახული გაქვს?

-არა,რად მინდოდა?და ნუ მიყვირი ნაილ. -უკმაყოფილოდ ვუპასუხე და ცხვირი ავიბზუე.

-ხვდები რას ნიშნავს ეს ყველაფერი? მან მიზანში ამოგიღო და ახლა შენ რომ გაგრიოს ამ ყველაფერში. -ფეხზე წამოხტა ნაილი და ბოლო ხმაზე ყვიროდა -არა,არა ! ამას არ დავუშვებ! შენ ამაში არ უნდა ჩაერიო!

-დაწყნარდი ნაილ! -ვცდილობდი მშვიდი ტონი შემენარჩუნებინა, -როგორ დავწყნარდე როცა ახალი პრობლემები გაჩნდა,ახალ პრობლემებს მიჩენ არია! -მისი თვალები ადამიანურს არ ჰგავდა,გაცხოველებული იღრინებოდა და ხმის ტემბრს უფროდაუფრო უმატებდა.მისი სიტყვების გაგებისას ცრემლები მომადგა.მისი პრობლემა მე ვიყავი და მე ვუჩენდი დაბრკოლებებს?

-მმე? -აკანკალებული ხმით ვკითხე და მანაც ირონიული სახით შემომხედა -ხო შენ,ამ ოთახში სხვას ხედავ?

-ნაილ,ასე ნუ მელაპარაკები. - ცრემლი გადმომიგორდა თვალიდან და ისიც სწრაფადვე მოვიწმინდე.

-ასე? ასე როგორ? -ის ისევ განაგრძობდა თავხედურ საუბარს,მე კი მეტის მოთმენა აღარ

შემეძლო.ლოგინიდან წამოვდექი,ბის გრძელი სარაფანი გადავიცვი რაც ხელში მომხვდა და ოთახიდან გავედი.სულ არ მაინტერესებდა გარეთ ციოდა თუ არა,ან ფეხშიშველი რომ მივდიოდი,მთავარია მისგან თავი დამეღწია და უკან აღარ მოვიხედებოდი.

-არია,დაიცადე. -ნაილის ყვირილის ხმა გავიგე,მაგრამ სვლა განვაგრძე და ყურადღება არ მივაქციე -არია! -კიბესთან ვიყავი მისული,როდესაც დაიყვირა მან და ბრახუნის ხმა გავიგე.უნებურად უკან მივიხედე რომ მენახა რამე ხომ დაემართა,სვლას კი მაინც განვაგრძობდი.ვიგრძენი ფეხი რომ ვეღარ დავაგდი კიბის საფეხურს და ძირს დავეცი,ბოლო ხმაზე ვიკივლე.

-ღმერთო ჩემო,არია. -ზევიდან ნაილი დამყურებდა დასიცილს ვერ იკავებდა -რა გაცინებს დეგენერატო! -დავიყვირე სიმწრით და ცრემლები გადმომცვივდა.არ ვიცი რაზე ვტიროდი,ნაილი რომ დამცინოდა,თუ ფეხი რომ მტკიოდა.

-აჰაჰჰ.მაპატიე. -გადაიხარხარა ბოლო ხმაზრე და ჩაიმუხლა,ისევ იცინოდა -არ მომეკარო! -ხელი გავაშვებინე და წამოდგომა ვცადე,მაგრამ ნაილმა ხელში ამიტაცა და ისევ კიბეებისკენ სვლა დაიწყო -ხელი გამიშვი იდიოტო ! -გავკიოდი ბოლო ხმაზე,ის კი სიცილს არ წყვეტდა და ისევ მიდიოდა,ბოლოს რბილზე დაცემა ვიგრძენი და მივხვდი საწოლი იყო.

-არია,სად მირბოდი? -ღიმილს ვერ იკავებდა -სახლში! -უკმეხად ვუპასუხე -რატომ?

-შენგან შორს წასვლა მინდა,ვერ გიტან! -ჩემ სიტყვებზე უცბათ დასერიოზულდა და სახიდან ღიმილი გაუქრა -რ-რა? -ენის ბორძიკით თქვა და შესინებული მზერით გამომხედა -ჰო,გაგებუტე ! -ხელები გადავიჯვარედინე და ცხვირაბზუებულმა შევხედე.

-ოჰ,გეყოფა ,არია, -ისევ გაიცინა ოღონდ ამჯერად მსუბუქად და თვალებში მაკვირდებოდა.მის ქცევაზე თავი ვერ შევიკავე და მეც ჩამეღიმა,ვცდილობდი რომ არაფერი შემემჩნია,მაგრამ არ გამომივიდა.

-ვხვდები რომ მეთამაშები.

-მე კი ვხვდები რომ ზედმეტი ვარ შენს ცხოვრებაში.

-ტყუილია.ეგ ვინ გითხრა?

-შენ.

-მე? -გაიოცა და გაშტერებული სახე მიიღო.

-ჰო,შენ.წუთის წინ მითხარი რომ ზედმეტ პრობლემას გიქმნი და თვითონ პრობლემა ვარ.

-არა,მე ეგ არ მიგულისხმია.

-მეეჭვება.

-არია,საკმარისია.

-რა არ ვარ მართალი?

-არა. -თვალები გადატრიალა და გვერდით მომიჯდა ჩასახუტებლად.თავიდან გაწევა ვცადე,მაგრამ მკლავები ძლიერად შემომხვია და მჭიდროდ მიმიკრა გულზე,ისე რომ ვეღარ ვსუნთქავდი და ბოლო ხმაზე გავყვიროდი -ნაილ,გამიშვიი .

-ოჰოოო.- გავიგეთ ბის ხმა და ორივე კარისკენ მივბრუნდით,ნაილმა ხელები სწრაფად გამიშვა,მაგრამ მალევე საწყის მდგომარეობას დაუბრუნდნენ.კარში ზეინი და ბი იდგნენ და ეცინებოდათ.

-მშვიდობაა თუ 911-ზე დავრეკო? -წარბები მაღლა ასწია ბიმ და თან ღიმილს ვერ იკავებდა -აქ რა გინდათ? არ შეიძლება ცოტა ხნით მარტოები რომ ვიყოთ,მშვიდად?

-მშვიდად? -ბი შეეპასუხა და სიცილი წასკდა -ამას შენ მშვიდად ყოფნას ეძახი?

-დაახლოებით.

-წარმომიდგენია თქვენი ხმაური რა იქნება,ან თუნდაც სექსი.

-ბი! -დავუძახე,მან კი ჩაიცინა

-კარგით გადით და ჩამოვალთ ჩვენც მალე.

-ლუდი მოვიტანეთ და დავლიოთ. -ხელი ასწია ზეინმა და ლუდის ბოთლები დაგვანახა.

-კარგი. -დაეთანხმა ნაილიც და ოთახიდან გაყარა.ბის ტანსაცმელში გამოვეწყვე და ნაილთან ერთად დაბლა ჩავედი.კიბეებზე ჩასვლისას დავინახე როგორ ჩაეღიმა მაგრამ აღარაფერი არ უთქვამს,მეც თავი დავანებე.

თავი 22 დილით მზის სხივებმა გამაღვიძეს და გვერდით რომ გადავბრუნდი ტანზევითშიშველი ნაილი დამხვდა.თვალწინ წინა ღამე დამიდგა და ყველა მომენტმა სწრაფად გამირბინა წინ,თუ რა გავაკეთეთ მე და ნაილმა,ყველაფერი რაც მომიყვა,მერე კი ფეხბურთს რომ ვუყურეთ ერთად,ჩვენ ოთხმა,ბიმ,ზეინმა,მე და ნაილმა. ღიმილით დავაშტერდი ნაილს,მანაც სწრაფადა თვალები გაახილა და წელზე ისე მომხვია ხელი,რომ -გღვიძავს?

-რამდენი ხანია.

-რომელი საათი სკოლაში არ ვაგვიანებთ?

-ჯერ ძალიან ადრეა. -მითხრა ნაილმა და კისერში ჩამიყო თავი, -ავდგეთ,შხაპისმიღება მინდა და დაგვაგვიანდება -არაუშავს,ერთი დღე მე დამითმე.

-სახლში უნდა მივივდე,არ დაგავიწყდეს რომ გამოვიპარე . -სიცილით ვუთხარი და ხელი ვკარი,რომ მომშორებოდა.

-სად მიდიხარ? -გაფართოებული თვალებით მკითხა როცა საწოლიდან წამოვდექი და თვითონაც იგივე მოქმედება გაიმეორა -სააბაზანოში.პირსახოცი მინდა. -კარადიდან დიდი პირსახოცი გამოიღო და მომაწოდა,მერე კი მეორეც.სააბაზანოს კარი გავაღე და შიგნით უნდა შევსულიყავი როდესაც თვითონ დამასწრო -რას აკეთებ?

-შხაპი უნდა მივიღო.

-მაგრამ ჯერ ჩემი ჯერია.

-მეც მინდა. -პატარა ბავშვივით აიჩეჩა მხრები -კარგი ჯერ შენ შედი. -ამოვიოხრე და უკან გამოსვლა დავაპირე,როდესაც ხელი მტაცა -არა,მოიცადე.

-რა იყო?

-ერთად მივიღოთ შხაპი.

-რა? არა,არა! გაგიჟდი?

-ოჰ,კარგი რა არია, -არა,ნაილ.შანსი არ არის.

-რატომ?

-იმიტომ რომ არ შეიძლება.

-და რატომ,გრცხვენია? -ახლოს მოიწია და ლოყაზე ნაზად მაკოცა,მე კი ის ადგილი გამიწითლდა და თავი დავხარე -ღმერთო ჩემო არია,წუხელ,ღამით სრულიად შიშველი იყავი,ახლა კი ჩემი გრცხვენია? -თავი მორცხვად დავუქნიე ისე რომ მისთვის არც შემიხედავს.

-ოჰ, -ამოიოხრა და გადამეხვია,მერე კი აბაზანიდან გავიდა -გადაივლე და მერე მე შევალ.

-კარგი.. -ამოვიბლუყუნე ენის ბორძიკით და კარი ჩავკეტე. ყველაფერი რომ დავასრულე და მოვწესრიგდი,აბაზანა ნაილს გავუცვალე,მე კი ბისთან ჩავედი

სამზარეულოში,რომელიც საუზმედ ამზადებდა.

-ჰეი,დილამშვიდობის. -ოთახში შესვლისთანავე შემომეგება და გადამეხვია.

-დილამშვიდობის.

-როგორ გეძინათ?

-მე კარგად,მგონი არც ნაილი არ უჩივის არაფერს.

-ოჰ,რათქმაუნდა.-გაიცინა და გაზქურას მიუბრუნდა -ჩაის დალევ?

-კი,თუ არ შეწუხდები. ისე შენ მზარეულის ამპულაში,ცოტა არ იყოს სასაცილო ხარ.

-ხოო? -ისევ გაიცინა -ბლინებს ვაცხობ.

-მოგეხმარო?

-თუ გინდა.

-კარგი დაგეხმარები. -გადმოსაბრუნებელი ავიღე და გაზქურასთან მივედი,მის გვერდით.

-ისე ნაილი გამოსწორდა რაც შენ გამოჩნდი. -ღიმილით მითხრა და ბლინი დაასხა ტაფაზე.

-რას გულისხმობ?

-შენთან შეხვედრის დღიდან სრულიად განსხვავებული გახდა,უფრო უკეთესი.

-უკეთესში რა იგულისხმე?

-შედარებით მხიარული გახდა,ისეთი სევდიანი აღარ არის.თავის კონტროლს სწავლობს და უკეთესობისკენ მიდის.ვხედავდი როგორ უშავდებოდა ცისფერი თვალები და კანი უფრო უუხეშდებოდა,ალბათ ხვდები რომ ყველაფრის გადატანა არც ისე ადვილი იყო,რისი მოთმენაც მას მოუხდა. -სევდიანი ხმით მითხრა ბიმ .

-მესმის,მეც დავკარგე ჩემთვის ძვირფასი ადამიანი და უცხო არ არის ეს ყველაფერი.მართლა ძნელია როდესაც ერთადერთ ადამიანს კარგავ,რომლის იმედიც გაქვს.

-შენ?რა მოხდა არია? -მკითხა ბიმ და ცარიელი ჯამი ონკანში ჩადგა -ჩემი ძმა..რიჩარდი სულ რაღაც ორი წლის წინ დაიღუპა.

-როგორ?

-ავტოავარიაში მოვყევით,დიდი სატვირთო მანქანა დაგვეჯახა,უბრალოდ საშინელება მოხდა მაშინ. -მაგიდასთან დავჯექი,რადგან ამ ყველაფრის გახსენებისას ფეხები ამიკანკალდა და თავი ცუდად ვიგრძენი.ცრემლებს ვეღარ ვიკავებდი,წამომივიდა თუარა ბი მოვიდა და თბილად ჩამეხუტა -ვწუხვარ,ძალიან ვწუხვარ.

-მადლობ. -სლუკუნით ვუთხარი და შევეცადე გამეღიმა.

-არ მინდოდა რომ ასე მომხდარიყო,თუ გახსენება ცუდად გაგხდის,არ მოყვე.

-არაფერია,ერთ დღეს მომიწევს ყველაფერთან შეგუება.

-მაშინ თუასეა მეტყვი როგორ მოხდა ეს ყველაფერი?

-ჩემი დაბადების დღე იყო.ქალაქ გარეთ ჩემი საყვარელი ჯგუფის კონცერტი იმართებოდა,ამიტომ რიჩარდმა სიურპრიზი გამიკეთა და მთელი წლის დაგროვილი თანხით ბილეთები იყიდა,ჩემთვის და მისთვის.კონცერტზე ჩუმად გავიპარეთ,რადგან დედაჩემი და ეს მამინაცვალი არ გვიშვებდა.იქიდან რომ ვბრუნდებოდით. -ღრმად ამოვისუნთქე და ბის მზერა გავუსწორე,რომელიც ჩაცრემლიანებული თვალებით მიყურებდა -ისე მოხდა რომ საჭე ვერ დაიმორჩილა და დიდ სატვირთო მანქანას შევეჯახეთ.რიჩარდი გადამეფარა დასაცავად და იქვე გარდაიცვალა,მე კი..როგორც ხედავ ცოცხალი ვარ და თანაც აქ.

-ბედნიერი ვარ რომ აქ ხარ. -გავიგე ნაილის ხმა,რომელიც სამზარეულოს კარში იდგა.მისკენ გავიხედე და ცრემლები სწრაფად მოვიწმინდე.ჩემთან ახლოს მოვიდა,სკამი გამოსწია და გვერდით მომიჯდა,ისე რომ ჩამხუტებოდა -ძალიან ვწუხვარ შენი ძმის გამო,ძვირფასო,აქამდე რატომ არ ვიცოდი?

-არ ვიცი. -ავიჩეჩე მხრები და მის მკერდს მივეკარი.

-მაგრამ ბედნიერი ვარ რომ შენ აქ ხარ,შენი ძმის მადლიერი ვარ რომ შენი თავი მე შემინახა,გადაგარჩინა. -ღიმილით მომეფერა და ნაზად მაკოცა.მის სიტყვებზე გული უფრო ამიჩუყდა და ისევ ცრემლები წამსკდა.ნაილი თბილად მეხუტებოდა და ჩემს დამშვიდებას ცდილობდა.დრამის სცენა რომ დავასრულე ვისაუზმეთ და ისევ სახლში

დამაბრუნეს.რათქმაუნდა ფანჯრიდან ავიპარე და თავი ისე მოვაჩვენე დედაჩემსა და ჯეკს,თითქოს მთელი ღამე სახლში ვიყავი,ჩემს საწოლში მეძინა მარტოს და არანაირი თავგადასავლები არ გადამხდენია თავს წინა ღამით. *** სახლის კარები გავაღე და მშვიდად შევედი, მიხაროდა დღეს ჩემი მამინაცვალი მორიგეობდა და მთელი საღამო დედას მშვიდად დაველაპარეკებოდი ყველაფერზე,ნაილსა და ჩემზე. სახლში გამეფებული სადილის სუნი შევისუნთქე, ჩანთა მოვიხსენი და მაშინვე სამზარულოსკენ წავედი.

-დედა მე სახლში ვარ. -ვთქვი და შევედი სამზარეულოში, თუმცა სიტყვები პირზე შემეყინა.დედასთან ერთად გატარებული საღამოს გეგმაც ჩამეფუშა.. სამზარეულოს დახლთან ჩემი მამინაცვლის შვილი იჯდა და მიღიმოდა თავდაჯერებული იდიოტივით.

-ნახე ადელაიდა ჩამოვიდა .-მახარა დედაჩემმა. "შარში ხარ არია ძალიან დიდ შარში" - გავიფიქრე ჩემთვის.

-ოუ არია როგორ მომენატრე. ფეხზე წამოხტა ადელი და მომეხვია.

"Fake Bitch " გავიფიქრე და მეც ჩავეხუტე.

-დღეიდან მეც თქვენთან ერთად ვიცხოვრებ. -თავი გასწია ადელმა გამიღიმა, მე კი პირი დავაღე.

-კი მარა შენ ხომ დედაშენთან ერთად მაიამიში ცხოვრობდი?

-კი ვცხოვრობდი მაგრამ ახლა მამიკოსთან მინდა. "ვაი შენს პატრონს" -გავიფიქრე და ნაძალადევად გავუღიმე მას.

-იცი უშენოდ შენს ოთახში არ შევედი. -გაიკრიჭა ადელი.

-და ჩემს ოთახში რა გინდოდა? -ვკითხე და წყალი ჭიქაში ჩამოვასხი, პასუხის მოლოდინში.

-ჩვენ ერთ საძინებელში ვიქნებით სანამ ჩემ ოთახს გაარემონტებენ. -პრანჭვით მითხრა ადელმა.ამის თქმა და ჩემი წყლის სასულეში გადაცდომა ერთი იყო..

თავი 23 დრო უფროდაუფრო იწელებოდა რაც საღამოს დადგომას ველოდი.საათს რამდენიმეჯერ შევხედე და ისარი ჩემი ჯიბრით ზოზინით მიიკლაკნებოდა.

-არია ვახშამი მზად არის. -ოთახში დედა შემოვიდა და ღიმილით მითხრა.

-ჯეკი დაბრუნდა? -საწერი კალამი მაგიდაზე დავდე და ლეპტოპი დავხურე,რომ არ დაენახა ნაილს ვწერდი.

-კი დიდი ხანია.გიკითხა კიდეც.

-ოჰ რათქმაუნდა. -თვალები გადავატრიალე უკმაყოფილომ და სკამიდან წამოვდექი.

-ნუ გწყინს და ასე ნუ იქცევი,ის მამაშენია.

-მამაჩემი? -გაშტერებულმა შევხედე -ალბათ ხუმრობ ხო?

-მესმის რომ ნამდვილ მამად არ მიგაჩნია,მაგრამ მას უფრო მეტი აქვს შენთვის გაკეთებული ვიდრე ნამდვილს.

-დედა საკმარისია,თავს ისულელებ და მეც მაიძულებ იგივე გავაკეთო.

-სიტყვებს დაუფიქრდი.

-პირველი შენ მოგეთხოვება ეს,დედა. -უხეშად ვუპასიხე და კარები გამოვიხურე.კიბეებზე ჩასვლისას გვერდი ჩავუარე სწრაფი ნაბიჯით და მაგიდასთან დავჯექი.

-არია,როგორ ხარ? -ღიმილით მომეგება ჯეკი,ისე თითქოს არაფერი არ მომხდარიყო.

-ძალიან კარგად. -მისთვის ზედაც არ შემიხედავს ისე დავიკავე ჩემთვის განკუთვნილი ადგილი ადელაიდას პირისპირ.

-სკოლაში საქმეები როგორ არის?

-შესანიშნავად. -ისევ იგივე ტონით ვუპასუხე -ნაილი როგორ არის?როდის მოვა ჩვენთან? -წამოიყვირა ბენმა და გაშეშებულმა მას გავხედე,ტანში გამცრა -არ ვიცი. -ვუპასუხე და ამოვისუნთქე.მინდოდა ჯეკისკენ გამეხედა,მაგრამ თავი შევიკავე.

-ბენ,ნაილი აქ ფეხს ვეღარ მოადგავს.და ეს არიამ კარგად იცის. -მისი თვალებიდან სიბრაზე იფრქვეოდა,მე კი ირონიულად ჩავიცინე -ნაილი ვინ არის? -წიკვინა ხმით იკითხა ადელმა,მე კი თვალები გადავატრიალე უკმაყოფილოდ.

-არავინ.შენთვის საინტერესო არავინ. - ახლა მას გადასწვდა ჯეკი -კარგი მამიკო. -გაუღიმა და ჭამას შეუდგა. ღმერთო ჩემო რა მომაბეზრებელი და მოჩვენებითი გოგოა“. გავიფიქრე ჩემთვის და ვახშამს შევექეცი თავაუწევლად.ჭამას როგორც კი მოვრჩი უხმოდ ჩავდე ჩემი თეფში ონკანში და გასვლას ვაპირებდი,როდესაც ჯეკის ხმა გავიგე -არია შენთან საქმე მაქვს.

-გისმენ? -მისკენ შევბრუნდი -ჩემს კაბინეტში,აქ არა.

-რა ხდება?

-იქ დავილაპარაკებთ! -მკაცრად მომიგო და გვერდით ჩამიარა.მეც უხმოდ უკან გავყევი და უკვე ვხვდებოდი ან ადელაიდაზე უნდოდა საუბარი,ან რაღა თქმაუნდა ნაილზე. ოთახში შესვლისთანავე კარი მიკეტა და თავის სავარძელში ჩაჯდა.

-დაჯექი არია. -მეც შევასრულე მისი განკარგულება -რაზე გინდოდა საუბარი? იმედი მაქვს,იგივეს თქმას არ აპირებ.

-ნაილზე? თითქმის მაგ თემასაც უნდა შევეხო.

-არ მაინტერესებს რას მეტყვი.რასაც მინდა იმას გავაკეთებ,აქედანვე გაფრთხილებ. -უხეშად შევეპასუხე.

-წუხელ სად იყავი? -წარბაწეულმა შემომხედა და ადგილზე გავიყინე.ამან საიდან იცოდა რომ სახლში არ ვიყავი?როგორ მიხვდა? დავიჯერო დაგვინახა?ან ხმა გაიგო? ან შეამოწმა და დაინახა რომ ლოგინში არ ვიწექი? ღმერთო ჩემო.

-სახლში,სად უნდა ვყოფილიყავი?

-არ ვიცი,მე შენ გეკითხები.

-აქ ვიყავი,ჩემს ოთახში.

-რას აკეთებდი?

-ვმეცადინებოდი და მეძინა,რა უნდა გამეკეთებინა?

-რაღაც არამგონია მაგ საქმით ყოფილიყავი დაკავებული.

-დაკითხვას მიტარებ?არ გეგონოს რომ ეგ შენი სამსახური აქ,სახლში,ამ ოჯახში გაჭრის.

-წუხელ ნაილთან ერთად არ ყოფილხარ?

-არა. -არ დავნებდი მეც -მაგრამ ხალხი ამბობს რომ იყავი.

-ვინ ხალხი? და საერთოდ რა გინდა? -გაბრაზებული სკამიდან წამოვდექი და ხელებით დავეყრდენი მაგიდაზე მის წინაშე.

-დაჯექი და მომისმინე. -დავჯექი.

-გუშინ იყავი წვეულებაზე,შენი თვალით ნახე რა უყო ნაილმა იმ საცოდავ ბიჭს,და კიდევ არ გჯერა ჩემი რომ ის სახიფათო ადამიანია?

-რა წვეულება?რა საცოდავი ბიჭი?რა ნაილი?საერთოდ რაზე საუბრობ? -გავისულელე თავი.

-ტყუილი არასდროს არ გამოგდიოდა. -რაღაც საბუთები დაყარა მაგიდაზე,რაც ძალიან ჰგავდა გამოსაძიებელ საქმეს.მოგეხსენეათ ბავშვობიდან მასთან ერთაად მიწევდა ცხოვრება და ასეთი რაღაცეები გამეგებოდა.თვალი ჩუმად გადავავლე ზედაპირს და სახელ ნაილ ჯეიმს ჰორანი“ ამოვიკითხე. მივხვდი რომ ეს კარგი განზრახვისთვის არ იქნებოდა და დაძაბულობამ მიმატა.კითხვის დასმაც ვეღრ გავბედე და ისევ ფიქრებში გადავეშვი.

-რა გინდა ჯეკ? რას ცდილობ? -წყნარი ტონით ვკითხე.

-შენი დაცვა მინდა.

-და პრემიის აღება? -ირონიულად ჩავიცინე და თავი გავაქნიე. ვიცოდი რომ გაუხსნელი საქმეების გამოაშკარავებისა და გახსნისათვის ყოველთვის პრემიები ერიცხებოდათ,თუ რაღაც ამდაგვარი.ჯეკიც ამას ცდილობდა,ნაილის საქმის გახსნით დააწინაურებდნენ,ნაილს კი ვინიცის რა ბედი ელოდა.

-ეგ სხვა საკითხია. -თავდაჯერებულმა თქვა და სახე გაუბრწყინდა. -ესეიგი ყველაფერი იცი?

-ყველაფერში გააჩნია რას გულისხმობ.

-ნაილი რასაც წარმოადგენს და რაც აქვს ჩადენილი.

-აჰ,ჭორზე მეკითხები?ეგ ყველამ იცის. -ყურადღების გადატანის მიზნით ადელაიდაზე საუბარი გადავწყივტე -ადელი რამდენი ხნით რჩება ჩემს ოთახში?

-არ ვიცი,რაც შეიძლება მალე გადავა თავის საძინებელში,ცოტა ხნით კი იმედი მაქვს მიიღებ.

-მეტი რა გზა მაქვს.

-მჯერა რომ ერთმანეთს გაუგებთ.

-ჰო,რავიცი. რაც შეეზება შენი სკოლის მეგობრებს,მეეჭვება რომ მათთან ურთიერთობის გაგარძელება მოგიწევს.

-ჯეკ საზღვრებს ნუ სცდები და იკმარე რომ რაღაცეებში გემორჩლები. -სკამიდან წამოვდექი და კარისკენ წავედი -რაც არ უნდა ეცადო,ვერაფერს ვერ დამაკლებ,ვერც მეგობრებს ვერ ჩამომაშორებ და ვერც ნაილს.

-ჯიბრში მიდგები? -წარბაწეულმა მკითხა და ხელები გადაიჯვარედინა მკერდთან.

-არა,გაფრთხილებ. -კარები გავაღე თუ არა თავად კარზე მოყუდებული ადელი დამხვდა,რომელმაც წონასწორობა ვეღარ შეიკავა და პირისპირ შემეჯახა.

-ამ..მე მამიკოსთან მოვედი,უნდა მეკითხა დესერტს თუ მიირთმევს.- დაბნეულმა მითხრა და გაიღიმა -აჰ,გასაგებია. -ნაძალადევი ღიმილით მივუბრუნე პასუხი და გზა გავაგრძელე.ჩემს საძინებელში შევედი და კარები მაგრად მივიჯახუნე,ჩაკეტვა მინდოდა თუმცა ადელაიდაც უკვე აქ ცხოვრობდა,ჩემს საკუთარ ოთახში და ამის უფლება აღარ მქონდა.რა მაგარია ხომ? საკუთარ ოთახში იმის უფლება არ მაქვს,როგორც მინდა ისე რომ მოვიქცე. გამწარებული ბალიშს ვებრდღვენი და გავისროლე,საითაც ხელი მომიხვდა,მერე კი მობილურის ხმა გავიგე.ეკრანს რომ დავხედე და შრიფტი ამოვიკითხე,ღიმილმა მოიცვა ჩემი სახელი.“მიმზიდველი ნაილი“ მირეკავდა.

-რატომ არ მპასუხობდი არია? -მის ხმაში გაბრაზებდა ისმოდა -არ გამიგია ზარის ხმა,თანაც ჯეკთან ვიჩხუბე კიდევ.

-რატომ? რა გითხრა?

-იცის რომ წუხელ სახლში არ ვყოფილვარ და ნაილ,იმაზე მეტი იცის ვიდრე მე მეგონა.

-მაინც რა იცის?

-ყველაფერი,ის მგონი შენს საქმეს იძიებს.

-რა? -მისი ყვირილის ხმა გავიგე მეორე მხრიდან და საწოლზე ჩამოვჯექი,კარისგან ზურგით.

-ჰო,მის საბუთებზე შენი სახელი და გვარი ამოვიკითხე.

-ალბათ რამე გეშლება,ჩემი საქმე დახურეს.დააარქივეს.

-მაგრამ ჯეკს პრემია უნდა,დაარქივებული განაახლა.

-ჯანდაბა,ესღა მაკლდა. -შეიგინა და ყურმილი ყურიდან მოვიშორე.

-ნაილ,მეშინია რომ რამე შარში გაგვხვევს.

-რას გულისხმობ?

-არ ვიცი,მაგრამ ისეთი თავდაჯერებული საუბრობდა,რომ რაღაცას ელის,ასე არ იქნებოდა.

-ნუ გეშინია პატარავ,ჩვენ თუ ერთად ვიქნებით.

-ვერაფერს დაგვაკლებს? -მისი სიტყვები დავასრულე და ირონიულად ჩამეცინა.

-ჰო,მართალი ხარ.

-მეეჭვება,მას რამე უნდოდეს,წინ ვერაფერი ვერ გადაეღობება,მიაღწევს.

-თავს ნუ იშინებ,მე მოვუვლი მაგას.დღეს წვეულებაა.

-მართლა? სად?

-ზეინის სახლში.

-ზეინთან წვეულება? რა მაგარია,აუცილებლად წამო.. -სიტყვაარ მქონდა დამთავრებული,როდესაც ფანჯრის მინაში ადელაიდას არეკლილი სხეული დავინახე და ცივად მივბრუნდი უკან.

-არია? რა ხდება? -ნაილის ხმა იმდენად მკვეთრი იყო ასეთ სიჩუმეში რომ ალბათ ადელიც გაიგებდა.

-ამმ...ლიდია მერე გადმოგირეკავ. -ყურმილში ჩავყვირე დაძაბულმა,უნებურად.

-რა ლიდია? კარგად ხარ? -ნაილის ხმაში დამცინავი ტონალობა იგრძნობოდა,მაგრამ ეს ნაკლებად მადარდებდა -ლიდია,დღეს წვეულებაზე ვერ წამოვალ,მაპატიე,მერე დაგირეკავ,მოგწერ ან რაიმე.

-არია.. -სიტყვა გაწყდა,რადგან გავუთიშე და ტელეფონი საწოლზე მივაგდე -ყურის დაგდებას ოდესმე მოეშვები? -გაღიზიანებულმა ვკითხე მას და ფეხზე წამოვდექი -ნაილი იყო ხომ?

-შენი საქმე არ არის! -უხეშად ვუპასუხე და ოთახიდან გასვლა დავაპირე,გვერდით ჩავუარე როდესაც მისი სიტყვები მომესმა -წამიყვანე წვეულებაზე და ჯეკს არაფერს არ ვეტყვი.

-რა?ალბათ ხუმრობ ხო?

-არა,გავიგე რასაც ეუბნებოდი,თქვენი ყოველი სიტყვა გავიგე და არ ვფიქრობ რომ ზედმეტი პრობლემები გინდა?

-ადელაიდა,საზღვარს არ გადასცდე! -გავაფრთხილე მე -მაშინ წამიყვანე წვუელებაზე,იმ ვიღაც ზეინთან.

-კარგი,ჯანდაბას,მაგრამ მამაშემა რომ გიკითხოს?

-დღეს დაღლილი ვარ და ადრე მინდა დაძინება,შენც ჩემთან სალააპარაკო გაქვს,ქალური ჭორაობის შესახებ გსმენია? -ნაგლად გადმომხედა და თითები გადააჯვარედინა.

-შენ წარმოიდგინე და კი. -უხეშად ვუთხარი და უკან შევბრუნდი.

-მაშინ ყველაფერი მოგვარებულია,წავიდეთ და ტანსაცმელიღა დაგვრჩა ასარჩევი.

-შეგიძლია ჩვეულებრივად ჩაიცვა.

-კი მაგრამ ეს ხომ წვეულებაა,თანაც ამ ქალაქში ახალი ვარ და ბიჭებს გავიცნობ.

-თავდაჯერებული და კმაყოფილი საუბრობდა,მე კი ყოველი წამი მზიზღდებოდა.

-ზეინი კარგი ტიპია?

-კი,მაგრამ მას ყავს უკვე გოგო. -ბის გახსენებამ ღიმილი მომგვარა.

-ეგ დიდ პრობლემას არ წარმოადგენს ჩემთვის. -ჩაიცინა და თითები დაიტკაცუნა,მე კი უფრო გულიანად გამეცინა.მან ხომ ჯერ არ იცოდა ვისთან იჭერდა საქმეს და ვიზე საუბრობდა.ბი წამში განადგურებდა მას.

თავი 24

ნაილს შევატყობინე რომ ზეინის სახლში მივიდოდი წვეულებაზე და სიურპრიზსაც დავახვედრებდი.ადელაიდა საგანგებოდ გამოიპრანჭა,ქუჩის ძუკნას უფრო დაემსგავსა ვიდრე წვეულების მოყვარულ გოგოს და ჩუმად გავიპარეთ. ამ წვეულებისთვის რატომღაც მოკლე შორტების და მხარზე გადაგდებული,ფარფარა მაისურის ჩაცმა ვარჩიე. სახლთან მივედით თუარა,მუსიკის ხმა გავიგეთ და ადელმა ადგილზე ხტუნაობა დაიწყო.

-კარგი სახლი ჩანს. -თქვა ადელმა როგორც კი ახლოს მივედით .- იმედია პატრონი უკეთესი იქნება.

-ადელაიდა,მასთან არაფერი არ გაგივა,არც მიეკარო ახლოს ! -გავაფრთხილე მე,მან კი ირონიულად ჩაიცინა -რა იყო,რატომ იცავ ასე? უკვე იწექი მასთან?

-რა? -გაოცებულმა ვკითხე და უნებურად პირი დავაღე.

-ხო,ისე მოგეწონა რომ სხვისთვის არ გემეტება,თანაც შენ ნაილი გყავს.

-სისულელეა,მე ზეინთან არაფერი არ მაკავშირებს გარდა იმისა..

-სექსისა?

-მე შენნაირი ბოზი არ ვარ ! -გამაფრთხილებელი სახით შევხედე და შევეცადე ტონი გამეკონტოლებინა.

-ოჰ,კარგი რრა. ორივემ ვიცით რასაც წარმოადგენ.

-ნუ მაიძულებ შენი ჩამოსვლის პირველივე დღესვე ცხვირპირი გაგიერთიანო.

-აბა მიდი.

-თუ გგონია რომ ჭკუა დამიშლის. -ნაგლად მივაძახე და სახლიში შევედი.ღმერთო ჩემო როგორ მაღიზიანებდა ეს გოგო,წამითაც არ დავფიქრდებოდი მის შუაზე გახევაზე. ხალხის მიერ შექმნილი ჯგუფი როგორღაც გავჭერი და სასმლის მაგიდასთან აღმოვჩნდი,ერთი ჭიქა ავიღე და სასმელს ვისხავდი,როდესაც ვიღაცის მოახლოება ვიგრძენი.მაგიდაზე მდგარ დიდ შუშაზე ნაილის გამოსახულება დავინახე,ამიტომ მშვიდად განვაგრძე ჩემი საქმე.ნაილმა სასმელი მაგიდაზე დადგა და უკვე განთავისუფლებული ხელით წელზე მომეხვია და მიმიკრო.მეორე ხელი კი ჩემს მკლავზე დამადო და ნაზად ამისვა.

-გელოდებოდი. -ყურში ჩამჩურჩულა და ბიბილოზე მიკბინა,რაზეც ტანში გამაჟრიალა.

-მოვედი. -მეც ჩურჩულით ვუპასუხე და ჭიქა ტუჩებთან მივიტანე.

-დიდხანს გელოდე. - იგივე ტონით მითხრა და ახლა ყელსა და კისრის გასაყარზე შემახო ტუჩები.ასეთი ნაზი და სველი კოცნით ჩაუყვა მხრის მხარეს,მაისური უფრო გადამიწია და მაკოცა.მისი სეხებისას სუნთქვა გამიხშირდა,სხეული ამითრთოლდა და აზროვნების უნარი დავკარგე.ნაილმა ჭიქა მაგიდაზე დამადებინა,წელზე მომკიდა ხელი,თავისკენ შემატრიალა და თვალებში დამაკვირდა.

-დღეს რომ არ მოსულიყავი,სახლში მოგაკითხავდი. -ჩაიცინა და შუბლი შუბლზე მომადო.

-მოვედი,მაგრამ მარტო არა.

-რა? -სწრაფად გასწია თავი და გაოცებული თვალებით მიმოიხედა აქეთ-იქით.

-ჯეკის შვილი,ადელაიდა დღეს ჩამოვიდა და რომ არა ის,აქ არ ვიქნებოდი.

-ეს რას ნიშნავს?

-იმას რომ ადელმა დამაშანტაჟა,ყველაფერი გაიგო რაც მოგიყევი ტელეფონით და ადელაიდა ახალი აგენტია,ასე ვფიქრობ.

-აგენტი?

-ხო,მამის კვალს მიჰყვება და ვინიცის სპეციალურად ჩვენი თვალთვალისთვისაც ჩამოიყვანა, -დაიკიდე. -ამოიოხრა და უფრო ახლოს მოვიდა -ამაღამ მხოლოდ მე და შენ ვიქნებით,მეტი არავინ.

-კარგი რა ნაილ,ამისთვის მოვედი აქ? -გავიცინე და ხელები მის მკერდზე დავალაგე.

-აბა რა გინდა რომ ვაკეთოთ?

-გავერთოთ.

-კარგი,მაგრამ მანამდე რაღაც უნდა გააკეთო ჩემთვის.

-რა?

-მაკოცე. -სახესთან ახლოს დაიჩურჩულა,ისე რომ პირიდან ამონაბოლქვი ჰაერი სახეზე მომელამუნა,მერე კი ჩემს ტუჩებს დააცხრა.მის ვნებიან კოცნაში მეც ავყევი,პირი ფართოდ გავხსენი რომ მისი ენა შემოხულიყო და მალე ჩვენი ენები ერთმანეთს ეცეკვებოდნენ.მისი კოცნა იმდენად მავიწყებდა ყველაფერს,რომ ახლაც გადამავიწყდა ადელაიდას იქ ყოფნა.ნაილმა ხელები წელიდან დაბლა ჩაასრიალა და უფრო ახლოს მიმწია,სხეულზე მიმიკრო.

-მიყვარხარ. -კოცნის შეწყვეტისთანავე ვუთხარი და მისი სახე ფართო ღიმილმა მოიცვა.

-მიყვარხარ -გამიმეორა და ტუჩის ბოლოზე მაკოცა,მერე ხელი ჩამკიდა და სხვა ოთახისკენ წამიყვანა.მისაღებში შესულებმა,დივანთან მსხდომი ზეინი,ბი და დანარჩენები დავინახე.ნაილმა ხელი უფრო ჩამკიდა,როდესაც იქ ლუი დავინახეთ.

-არია. -ადელის ხმა მომესმა ზურგს უკან და მისკენ მივბრუნდი.

-იმედი მაქვს,აქ,ჩემს მარტო დატოვებას არ აპირებ?

-იმსახურებ. -უხეშად ვუპასუხე და ნაილს უფრო მაგრად ჩავკიდე ხელი.

-ოჰ,ალბათ შენ ხარ ნაილი? -ახლა ნაილს გადასწვდა და გაუღიმა.

-კი?და შენ?

-ოჰ,ადელაიდა,მაგრამ შენიძლია ადელი დამიძახო,ან რაც გაგიხარდება.- ხელი გაუწოდა ჩასაკიდებლად,მაგრამ ნაილმა გაიცინა -უბრალოდ არ შემიძლია. -ხელები დაანახა,ერთი ჩემზე რომ ჰქონდა ჩაკიდებული,მეორეში კი სასმლის ჭიქა ეჭირა ,ადელს კი სახეზე უკმაყოფილება გამოესახა.

-ჩვენს მეგობრებთან წამოხვალ? -შესთავაზა ნაილმა,მანაც თავი დაუქნია და უკან გამოგვყვა.ნაილმა ჩუმად გადმომხედა და თვალი ჩამიკრა,მერე კი შუბლზე მაკოცა და დივანზე ჩამოვჯექით.

-არია,როგორ ხარ? -ზეინი გადამეხვია მას შემდეგ რაც ბი მომიჯდა გვერდზე.

-კარგად შენ?

-არაჩვეულებრივად,ის გვერდით. -ბიმ მხარი გაჰკრა დივნის სახელურზე ჩამომჯდარ ზეინს და ორივემ გაიცინეს,მე კი ადელს გავხდედე ნიშნის მოგებით.

-ოჰ,ეს ადელია,ჯეკის შვილი. -ვაცნობე მატ,ბის კი თვალები გაუფართოვდა და კითხვის ნიშნის სახით გადმომხედა,მე კი ვანიშნე მერე მოვუყვებოდი.

-გამარჯობათ,მე ადელი ვარ.

-ჰეი. -მიესალმნენ ყველანი,მხოლოდ ზეინმა შეხედა გაოცებით როცა ადელის გაშტერებული მზერა იგრძნო და ეშმაკურად გაუღიმა.

-აბა რას შვრებით,ერთობით? -ვკითხე იქ მყოფთ და ყველამ მხრები აიჩეჩეს უხალისოდ.

-რამე ვითამაშოთ? -საუბარში ჩაერთო ბიც.

-რა ვითამაშოთ? -იკითხა ადელმა და გაოცებული სახით გადმომხედა -თქვენ თამაშობთ?

-ხო,რატომაც არა?გავერთობით . -მხარი ამიბა ნაილმა -ჩვენი თამაში ? -შესთავაზა ზეინმა და ფეხზე წამოდგა -მაგარია ზეინ,ჩვენს საფირმო თამაშს გულისხმობ?

-ჰო, -თავი დაუქნია და გაუცინა.ბი ფეხზე წამოდგა და უკან გაყვა,დაგვპირდნენ მალე მოვალთო.ნაილს სასმელი გამოვართვი და მე დავულიე,რადგან ჩემის მოტანა დამავიწყდა.ადელი მალევე გაუშინაურდა და ეშტონს ესაუბრებოდა,როდესაც ზეინი და ბი დაბრუნდნენ,ორი ჯამით ხელში.

-ეს რა არის? -ვკითხე გაოცებულმა -ხო უნდა ვითამაშოთ.

-ხო მაგრამ ამით?

-აგიხსნი. -მითხრა ნაილმა და ხელი მხრებზე მომხვია -ერთ ჯამში ყრია ფურცლები,რომელბზეც წერია თუ რა უნდა გააკეთო,მეორეში წერია თუ ვისთან ერთად უნდა გააკეთო,შეიძლება სრულიად მარტო აღმოჩნდე,ან ნებისმიერთან.

-ოჰ,და ცუდი რამე წერია?

-გააჩნია,თუმცა მეეჭვება ბის და ზეინს კარგი დაეწერათ. -ჩაიცინა და მეც ავყევი.

-აბა თამასობთ? -იკითხა ბიმ და ჩვენ სამს გადმოგვხედა,ნაილს,ადელაიდას და მე.

-რათქმაუნდა. -წამოიძახა ადელმადა წრეში ჩაჯდა,მე კი ნაილს გადავხედე -ვითამაშოთ? -ვკითხე მას,მან კი თავი გააქნია,მერე ბის შევხედე საცოდავი თვალებით.

-ოჰ კარგი რა ნაილ,ერთი ხელი არაფერს გიზავს.

-არა,არ მინდა და არც არია არ ითამაშებს!

-ნაილ.-შეუღრინა ბიმ და თან ხელი ჰკრა -არა,მერე რამე რომ მოხდეს,ამას უნდა დავაბრალო.

-კარგი რა,ეს ხომ უბრალოდ თამაშია. -გამოექომაგა დომინიკი რომელიც თავზე გვადგა.

-შენ გაჩუმდი . -შეეპასუხა ნაილი.

-ასე ძიძასავით ექცევი სულ? -დამცინავად იკითხა და წრეში ჩაჯდა ადელაიდას გვერდით.ვფიქრობ კარგად გაუგებდნენ ერთმანეთს ეს ორნი.

-ნაილ,ერთი ხელი არაფერი არ იქნება. -გაიმეორა ბიმ,ხელი მომკიდა და ადგილიდან ამაყენა.

-ჯანდაბას,ბი იცოდე რამე რომ მოხდეს შენ აგებ პასუხს.

-კარგი. -ენა გამოუყო ბიმ და იატაკზე ერთად დავსხედით.

-მეც ვთამაშობ. -ლიდიასა და დომინიკს შორის ჩაჯდა,რადგან მეტი ადგილი აღარც იყო.ჯანდაბა,როგორ არ მინდოდა მათი ერთად დაჯდომა,მაგრამ რაღაც გავაწყობდი.დომინიკმა ხელი გადახვია ნაილს,მაგრამ მან უხეშად მოიშორა.

-აბა ვინ დაიწყებს?

-მე. -წამოიძახა ლიდიამ და ერთი ფურცელი ამოიღო,მერე მეორე და ხმამაღლა წაიკითხა იხტუნავე დივანზე ჰარისთან ერთად. -გაიცინა და ფეხზე წამოდგა .ორივენი დივანზე ავიდნენ ფეხსაცმლით და ხტუნაობა დაიწყეს,მერე ჩამოვიდნენ და სიცილით კვდებოდნენ.ისეთი საყვარლები იყვნენ,მაგრამ ვერ ვხვდებოდი ასეთი სულელური მოქმედებები თუ ჰქონდათ გასაკეთებლად,ნაილს რატომ არ უნდოდა მე რომ მეთამაშა.

-შემდეგი ვინ იქნება?

-მე. -წამოიყვირა ბიმ და ფურცლები ამოიღო.მერე კი ზეინს გაუღიმა -აკოცე,ზეინს. -მათაც შეასრულეს ეს მოქმედება და ადელაიდს სახე შეეცვალა,როდესაც დაიანხა როგორი კმაყოფილი ჩანდა ზეინი.

-შემდეგი მე ვარ .-წამოიძახა ადელმა და ფურცლები სათითაოდ ამოიღო,მერე კი მის სახეს ღიმილი მოეფინა. -ფრანგული კოცნა,ზეინთან. -ზეინს შეხედა გაბრწყინებული თვალებით,მე კი შეშინებულმა ბის,რომელიც უემოციოდ იჯდა.

-ამმ.აუცილებელია? /-გაიცინა ზეინმა და ფეხზე წამოდგა რომ ადელაიდთან მისულიყო.მუხლებზე დადგა,ხელი ადელს მოხვია და ერთმანეთს აკოცეს.ეს ისეთი საზიზღრობა იყო,რომ თვალი ავარიდე,მაგრამ მერე მაინც გავაპარე თვალი და დავინახე ფრანგული კოცნიდან როგორ გადავიდნენ ჩვეულებრივ ვნებიან კოცნაზე და ჰარიმ ხუმრობით გააშველა.ზეინი ადგილზე რომ დაჯდა ეშმაკური თვალებით გახედა ადელაიდს და ენით რაღაც საზიზღარი მოძრაობა გააკეთე,ბიმ კი დაბნეული თვალებით გამომხედა.რაც გავიცანი,პირველივე დღიდან ბი ჩემს თვალში უძლიერესი ადამიანი იყო,მაგრამ ამ წამს მის გამოხედვაში დავაფიქსირე,ტკივილი,განცდა,გულგატეხილობა და ყველა ეს ემოცია ერთმანეთში არეოდა,თვალები ჩაუცრემლიანდა,თუმცა ცრემლები არ შეუმჩნევია და ნაძალადევად გამიღიმა.

-აბა შემდეგი ვინ იქნება? -წამოიძახა ლუიმ და თასი მე გადმომაწოდა -არია,ცდი? -ჩაიცინა და წინ დამიდგა,მეც ჯერ ნაილს გავხედე,ღრმად ამოვიოხრე და ხელი ჩავყე ფურცლების გროვაში.თვალებდახუჭულმა ამოვიღე ერთი ფურცელი,გავშალე და წავიკითხე "კოცნა სექსამდე" ,გაფართოებული თვალებით ნაილს გავხედე,რომელიც დაძაბული იყურებოდა და ყელზე ყოველი ძარღვი დასჭიმვოდა.ამოვიოხრე,ტუჩზე ვიკბინე და ხელი მეორე თასში ჩავყე,პატარა ფურცელი ამოვიღე და სულ ხელის კანკალით გავხსენი. თვალები გამიფართოვდა როდესაც ფურცელზე მელნით ნაწერი სახელი ამოვიკითხე "დილანი" და გაფითრებული სახით გავხედე ნაილს. ხმამაღლა წაკითხვას ვერ ვბედავდი,მეგონა იქვე მოკლავდა დილანს და ვხვდებოდი რომ დიდ შარში გავეხვიე.

-რა იყო არია,იტყვი რა ამოგივიდა? -სიცილით თქვა ლუიმ და ხელიდან გამომგლიჯა ფურცლები,ჩაიცინა და ხმამაღლა წაიკითხა -არიამ უნდა აკოცოს დილანს სექსამდე,ნაილმა კი ნერვი დაიწყნაროს. -გადაიხარხარა და ფურცლები ძირს დაყარა -დროზე ქენით და თამაში გავაგრძელოთ. შეშინებულმა ნაილს გავხედე,რომელიც იატაკს მისშტერებოდა და ჩემს მოქმედებას ელოდა,ყველა მე მიყურებდა.

-დროზე არია. -ლუიმ ხელი მკრა და წამოდგომა მაიძულა,მეც ფეხის კანკალით ავდექი და ჩემთან მოსულა დილანს შევეჩეხე,რომელიც მალულად იცინოდა.ღრმად ჩავისუნთქე,საბოლოოდ გადავხედე ნაილს,რომელიც გაშეშებული იჯდა და გვიყურებდა,მერე კი დილანის ხელი ვიგრძენი წელზე.

-მიდი არიაა. -დაიყვირა ადელმა და ტაში შემოკრა. -ხომ გითხარი ორივემ ვიცით ვინც ხარ თქო -ჩაიცინა და გადაიხარხარა,მე კი ზიზღით ამევსო თვალები.დილანი დივანზე ჩამოჯდა,ხელი მომკიდა წელზე,თავისკენ მიმწია და კალთაში ჩამისვა,ისე რომ ვიგრძენი როგორ შეირხა მისი სასქესო ორგანო და შევხტი.არ ვიცი რას განვიცდიდი იმ მომენტში,დამცირებას,შიშს,მოლოდინს თუ გული მტკიოდა.დილანმა ხელი საჯდომისკენ წაიღო და ძლიერად მომიჭირა,სიმწით თვალები დავხუჭე როდესაც მისი ტუჩების შეხება ვიგრძენი ტუჩთან ახლოს,მაგრამ სწრაფადვე მომშორდა .თვალები რომ გავახილე დივანზე მაროტ ვეგდე,დილანი ძირს იწვა,ზევიდან კი ნაილი ურტყავდა.

თავი 25 კიბეებზე ყოველი ნაბიჯის დადგმისას თვალები უფრო მემღვრეოდა,თავს ვიკავებდი თორემ იმ წამსვე შემეძლო ბოლო ხმაზე მებღრიალა.ჩემს უკან გახშირებული სუნთქვა და მძიმე ნაბიჯების ხმა მომყვებოდა.ვიცოდი ეს ვინც იყო,მაგრამ მისკენ გახედვას არც ვაპირებდი,გონებაში აზრებს ვაყალიბებდი თუ რა უნდა მეთქვა მიუხედავად იმისა რომ ვიცოდი ხმის ამოღებას ვერ შევძლებდი.სახლის მეორე სართულზე ავედი და ერთ-ერთი ოთახის კარი შევაღე,იქ კი საზიზღრობა სანახაობა დამხვდა,ამოვიოხრე და გვერდით ოთახის კარი ოდნავ გავაღე.დავრწმუნდი რომ ამ სააბაზანში არავინ არ იყო და შიგნით შევედი,ნაილიც უხმოდ უკან გამომყვა.კარი ჩავკეტე და პატარა ონკანთან მივედი რომლის თავზეც დიდი სარკე ეკიდა.ნაილი ხელებით დაყრდნობოდა ონკანს და სარკეში თავის თავს თვალებში უყურებდა.მე მივედი და მის უკან დავდექი,მას ვაკვირდებოდი როდესაც ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეეჩეხნენ,მერე კი ნაილმა თავი ჩაქინდრა და ღრმად ჩაისუნთქა.მისთვის არაფერი არ მითქვამს,ორივენი ვხვდებოდით რომ ძედმეტები მოსდიოდა ნაილს და ერთი სიტყვაც საკმარისი იქნებოდა ჩხუბისათვის.ხმის ამოუღებლად კარადა გამოვხსენი და პირველადი დახმარების ნივთები მოვძებნე,როგორც ზეინმა მიმითითა აქ ამოსვლამდე.ბამბა,სპირტი და სახვევი ავიღე,ონკანი მოვუშვი და ღრმად ამოვიოხრე სანამ ნაილს მივუახლოვდებოდი.

-ხელი მომეცი დაგიმუშავებ. -მკაცრი ტონით ვუთხარი და იატაკს დავხედე.მისთვის შეხედვასაც ვერ ვბედავდი,რადგან ვიცოდი ისევ გაბრაზებული იყო და ეს თვალებშიც ეტყობოდა.

-არ მინდა. -მისმა ბოხმა ხმამ მთელ ოთახში დაიგრიალა და ცოტა არიყოს შემეშინდა კიდეც.

-ნე მეჯიუტები,ხელი მომეცი. -ისევ მკაცრად ვუთხარი მაგრამ არა წინანდელისავით.მანაც ერთი ამოიოხრა და ხელი გამომიწოდა.კანი იმდენად დასერილი ჰქონდა რომ სისხლდენა ჯერ არ გასჩერებოდა.მის ნაიარევს შევხედე თუარა მაშინვე წუთების წინ მომხდარი გამახსენდა.კადრებმა წინ გამირბინეს,თუ როგორ ამოვიღე ფურცლები და რა ფორმაში აღმოვჩნდი დილანის კალთაში,როგორ რეაქცია ჰქონდა დილანს ჩემი სიახლოვისას და ნაილის გაცხოველებული ქმედება.საშინელება იყო თუ როგორ გაუაზრებლად მოხდა ყველაფერი,აზროვნება რომ დავიბრუნე ნაილს აშველებდნენ,დილანი კი ძირს ეგდო

ცხვირპირდასისხლიანებული უგონოდ.მეგონა მოკლა.

"-ნაილ. -ვიკივლე ბოლო ხმაზე როდესაც დილანს მოაშორეს და განზე გადგა ზეინთან,ჰარისთან და კიდევ ერთ ბიჭთან ერთად.ლუი ბოლო ხმაზე ხარხარებდა,ადელი გაშტერებული იყურებოდა,ბი კი ჩემთან იჯდა და მიხუტებდა.ბის ხელი ვკარი,მოვიშორე და ნაილთან მივბარდი,მაისურზე ჩავჭიდე ხელი და მისი დაბანჯღალავება მინდოდა მაგრამ ადგილიდან ვერ დავძარი.

-ნაილ,რატომ? -ცრემლები ღაპაღუპით ჩამომდიოდა და მის მაისურზე ჩაჭიდებული ისევ ვექაჩებოდი.

-ამ ყველაფერს ჩემს თვალწინ აკეთებ და მეკითხები რატომ? -დამიღრიალა ნაილმა,მკლავებში მწვდა,უხეშად მომიჭირა ხელი და თვითონ შემანჯღრია. -ეს მე უნდა გკითხო,რატომ არია?

-მტკივა. -ვედრების ტონით ვუპასუხე და თავი დაბლა დავხარე.

-მე კი გული მტკივა,გული.-დაიღრიალა და ხელი გამიშვა. -აააა.ჯანდაბა,არია რაა მიკეთებ.

-დაიყვირა და დამუშტული ხელი კედელს დასცხო.ისევ ისე ვიდექი,სხეული მიკანკალებდა,ცრემლები აღარ მომდიოდა,თითქოს დამიშრაო,მაგრამ ხმას ვეღარ ვიღებდი.ლუის ხითხითის ხმა ისევ ყურში ჩამესმოდა და უზომოდ მაღიზიანებდა.

-ჯანდაბა ლუი ეხლა შენ გაგიხეთქავ მაგ თავს. -გააფრთხილა ნაილმა და თითი დაუქნია,ლუიმ კი გამაღიზიანებლად ჩაიცინა.თვალის დახამხამებაში ნაილმა შუშის მოჭიქულ საყვავილეს დაავლო ხელი და ლუის მიმართულებით ისროლა.საბედნიეროდ ასცდა.ნაილმა იღრიალა განწირული ხმით და დანარჩენ შუშის ვაზებს მუშტი ისე დასცხო ხელები სულ დაესერა და მისი სისხლი ჩანჩქერივით მოსჩქეფდა ჭრილობებიდან.

-ნაილ ყველაფერი ჩემი ბრალია,არია არაფერ შუაში არაა. -მოუბოდიშა ბიმ რომელიც ჩემსა და ნაილს შორის ჩადგა.

-ხო მართალია.ყველაფერი შენი ბრალია. -შედარებით ხმადაბლა მაგრამ ისევ გაღიზიანებული ტონით უთხრა ნაილმა და თვალებში მიაშტერდა. -რომ არა შენი ამოჩემება,ახლა ეს არ მოხდებოდა. -ხმის ტონს უმატა.

-მაპატიე,არ მიფიქრია რომ არიას ასეთი რამ შეხვდებოდა.

-წინასწარმეტყველი ხარ?

-არა.

-ხოდა რა დარწმუნებული იყავი რომ ასეთი რამ არ ამოუვიდოდა როდესაც თამაშს აძალებდი?

-ნაილ..მე..

-შეგვეშვი რა,დაგვანებე თავი. -უხეშად უთხრა ბის და წინიდან ჩამოიშორა,მე კი ხელი მომკიდა და სამზარეულოსკენ წავედით.ყველა იქ მყოფმა ჩვენ შემოგვხედა და გაიკრიბნენ როდესაც ნაილმა ანიშნა.საბოლოოდ მარტოები დავრჩით და შიშმა უფრო მიმატა,თვალს ვერ ვუსწორებდი ნაილს.

-დაჯექი .-ბრძანებითი ტონით მითხრა და მიმითითა.მეც სკამზე დავჯექი,მაგრამ ხელი მომკიდა და სამზარეულოს ბარზე ჩამომსვა,თვითონ პირისპირ სკამზე დამიჯდა.მუსიკის ხმა ყურებში მიგუგუნებდა და უფრო მაღიზიანებდა.

-არია.. -საუბრის წამოწყება სცადა ნაილმა,მე კი თავი ვეღარ შევიკავე და მისი ხმის გაგონებისთანავე ცრემლები წამომცვივდა.

-მაპატიე. -ხელები მომხვია,გულში ჩამიკრა და ყურში ჩამჩურჩულა,მე კი თავი გავაქნიე.

-ასე გაგრძელება აღარ შემიძლია. -სლუკუნით ვთქვი და მისი მოშორება ვცადე მაგრამ ხელები უფრო მაგრად მომხვია.

-არია,მაპატიე,რასაც გინდა იმას გავაკეთებ.

-ყველაფერი გააკეთე უკვე,იმისათვის რომ ურთიერთობა გაგეფუჭეინა.

-არ მინდოდა,მაგრამ ვერ გავუძელი როდესაც მის კალთაში დაგინახე,მისი ხელები გეხვეოდა და ისეთ ვნებას განიცდიდა,რაც მხოლოდ მე შემიძლია შენთან.

-ყველაფერს ჩხუბით და ხალხის ცემით ვერ მოაგვარებ.

-შენ კი ყველას ყველაფერი არ უნდა შეუსრულო.

-ნაილ ეს უბრალოდ თამაში იყო,რომელსაც შენც თამაშობდი.

-მაგრამ მე არავისთვის არ მიკოცნია და თანაც არავინ არ გამიჟიმია.

-და მე ეს გავაკეთე ვინმესთან?

-არია,სისულელეებს ნუ მელაპარაკები,წესით ახლა უნდა მიმეტოვებინე და წავსულიყავი. -მის სიტყვებზე უფრო გავმწარდი და იმდენად ძლიერად ვკარი ხელი რომ მოვიშორე და რამის სკამიდან გადავარდა.

-მიმაგდებდი და წახვიდოდი? -გაღიზიანებულმა დავუყვირე და ბარიდან ჩამოვხტი და ხელით ვანიშნე კარისკენ -ხოდა გზა ხსნილია,მიბრძანდი და აღარ დაბრუნდე! -დავუყვირე ბოლო ხმაზე და სახეზე მივაშტერდი.ფეხზე წამოდგა და ჩემსკენ წამოვიდა -შენი მიტოვება რომ შემძლებოდა აქამდე წავიდოდი და შარში არ გაგხვევდი,მაგრამ საქმეც ისაა რომ არ შემიძლია.

-რატომ? იმისთვის რომ ასე გამანადგურო? შენი წიკებით მომიშალო ნერვები და ასე მეთამაშო?

-არა.

-აბა რატომ?

-იმიტომ რომ მიყვარხარ.

-გიყვარვარ? -ისტერიკული სიცილი ამიტყდა -ამას შენ სიყვარულს ეძახი?ასეთ ქცევას სიყვარულს ეძახი?

-არია. -სიტყვა გამაწყვეტინა და წელზე ხელი მომხვია,თავისკენ მიმიზიდა -გამიშვი ნაილ,აღარ მომეკარო,მე ასეთი შეყვარებული არ მინდა.

-მოკეტე და მაკოცე. -გახშირებული სუთქვა სახეზე მომეფინა როდესაც ეს სიტყვები მითხრა და ტუჩები დამადო.წინააღმდეგობა გავუწიე,ხელს ვკრავდი,მაგრამ ამაოდ,ჩვენი ტუჩები შეერთდა და სინქრონში ამოძრავდა.

-ამ..მე..ბავშვებო. -ზეინის ხმამ დაარღვია ჩვენი იდუმალი სამყარო და რეალობაში დავეშვით .

-რა გინდა ზეინ?

-ხელის დასამუშავებლად ნივთები სააბაზანოშია მაღლა და თუ გინდათ. კარგი,ზეინ ,მადლობ. -ღიმილით ვუთხარი და კარისკენ წავედი.

-ნაილ წამოდი. -დავუძახე უკან მოუხედავად და კიბეებისკენ წავედი" ამ ყველაფერმა ისე სწრაფად გამირბინა თვალწინ რომ ვერც შევამჩნიე როგორ დავუმუშავე ნაილს ხელი,შევუხვიე და ნაგავიც გადავყარე.ნაილი ონკანზე ჩამოჯდა და მე გამომხედა დაკვირვებით.

-არია..

-რა? -რეალობაში გამოვერკვიე და ამოვიოხრე.

-მაპატიებ?

-არ ვიცი.

-მაკოცე მაინც.

-რატომ?

-რომ იგივე აღარ გავიმეორო.

-და კოცნა გიშველის? ამაზე მანამდე უნდა გეფიქრა.

-დედაჩემს გავხარ ასე რომ საუბრობ -შენ კი..-მინდოდა მეთქვა რომ მამამისს გავდა როდესაც ასე იქცეოდა,მაგრამ თავი შევიკავე გულის ტკენა აღარ მინდოდა.

-მე კი ვის?

-არავის დაივიწყე.

-მამაჩემს? -ცალყბად ჩაიცინა და ხელი ჩამავლო მაჯაში.

-არა,მე ეგ არ მიგულისხმია. -ვიმართლე თავი და ვეცადე გამეღიმა,თუნდაც ნაძალადევად.

-მაგრამ ეს ასეა.-თქვა გულდაწყვეტილმა და ამოიოხრა,შემდეგ კი საუბარი გააგრძელა -დედაჩემიც ასე ამბობდა,როდესაც წინააღმდეგობას ვუწევდი.

-ოჰ,არა,ნაილ,შენ მისნაირი არასდროს არ იქნები.

-როგორც არ უნდა გავბრაზდე,დაგიყვირო,რამე დავამტვრიო,გეფიცები მე შენ არასდროს

არდაგარტყავ. -ამღვრეული თვალებით მითხრა და გულში ჩამიხუტა.მეც წინააღმდეგობა აღარ გავუწიე და ძლიერად მოვხვიე ხელები -ამას შეგფიცებ,მე ამას არასდროს არ გავაკეთებ!

-მე კი არ მიგატოვებ და აღარ გაგაბრაზებ. -ხუმრობით ვუთხარი და თმები ავუჩეჩე.ნაილმა ტუჩები ისევ დამადო საკოცნელად,თან ხელი წელს ქვევით ჩაასრიალა.

-დამითმე ეს ღამე მე? -ყურში ჩამჩურჩულა,მე კი ადგილზე გავიყინე.შემეშინდა.

-ნაილ..მე..

-გპირდები რომ არაფერს არ გატკენ და შენზე ვიზრუნებ.

-მე უბრალოდ..ეს შეუძლებელია.-ენა დამება და სიტყვას ძლივს ვამბობდი.

-რატომ? -გაოცებულმა შემომხედა და წარბები შეჭმუხნა.

-მე..ქალური პრობლემები. -ისტერიკული სიცილით ვუთხარი და მოვიშორე.

-ოჰ,გასაგებია. -სიცილი აუტყდა მასაც,მე კი სახეზე სულ გავწითლდი სირცხვილით.

-მასინ უბრალოდ დავიძინოთ.-ხელი მომკიდა და გვერდით ოთახში გამიყვანა,რომელიც ცარიელი იყო.

-ნაილ,ხვლა სკოლაში უნდა წავიდე,თანაც გამოვიპარეთ და ადელაიდა?

-ადელაიდა? ზეინს ვეტყვი ანვინმეს და წაიყვანენ სახლში.

-აქ ვერ დავრჩები.

-ოჰ კარგი რა,ნუ ხარ ასეთი მშიშარა.

-არ ვარ.

-მაშინ დარჩი.

-მაგრამ..-სიტყვა გაამწყვეტინა თავხედურად, -თუ გიყვარვარ უნდა მენდო,და თუ მენდობი უნდა დარჩე.

-ოჰ..-ამოვიოხრე და თავი გავაქნიე. -ჯანდაბა ჰორან,რას მიკეთებ?

-არაფერს,მე გითხარი და ეხლა როგორ მოიქცევი შენზეა დამოკიდებული.

-კარგი.

-კარგი რა?

-დავრჩები. -ხელები ავიქნიე ჰაერშია და საწოლზე დავეშვი,თვითონ კი გადაიხითხითა და კარი ჩაკეტა.საწოლზე გვერდით მომიწვა,ჩამიხუტა და თან გადასაფარებელი გადმოგვაფარა.

-ზეინს როგორ ეტყვი რომ ადელი წაიყვანოს?

-მივწერ.

-კარგი.

-დაიძინე და დამერწმუნე ყველაფერი კარგად იქნება.

-მიყვარხარ.

-მეც მიყვარხარ. -მითხრა ხმამაღლა და ლოყაზე მაკოცა.უკვე ძილბურანში ვიყავი,როდესაც ნაილის ხმა გავიგე -არია?

-გისმენ.

-მუცელი გტკივა?

-რა?

-გამიგია მაგ დროს,ანუ თვიურის დრო გოგოებს მუცელი სტკივათ და ცუდად არიან?

-აჰაჰ -ისტერიკული სიცილი დამეწყო და თან გავწითლდი სირცხვილით. -არა ნაილ,ყველას არ აწუხებს ეგ პრობლემა.

-ანუ შენ არაფერი არ გტკივა?

-არა.

-მიხარია. -კიდევ ერთხელ მაკოცა ლოყაზე და უფრო მაგრად ჩამეხუტა.

-გინდა გიმღერო?

-მიმღერო?

-ჰო, -შენ სიმღერის ნიჭიც გაქვს?

-კი. -მის ხმაში იგრძნობოდა რომ იცინოდა და ამას შეუხედავადაც ვხვდებოდი

-რა უნდა მიმღერო?

-რამე წყნარი სიმრერა.

-მიმღერე მასინ,გელი. ნაილმა წყნარი,სასიამოვნო მუსიკის ღიღინი დაიწყო,მე კი მალევე ჩამეზინა.ეს ბიჭი ყოველ დღე მაოცებდა.

თავი 26 მანქანა ავტოსადგომზე გავაჩერე სკოლის წინ,ჩანთა ავიღე და ადელთან ერთად მთავარი შესასვლელისკენ წავედი.ლიდია ჩემს კარადასთან უკვე მელოდა და ერთი სული ჰქონდა როდის მოგვშორდებოდა ადელი,რომ ყველაფერი გამოეკითხა ჩემთვის.ადელაიდა როგორც იქნა თავიდან მოვიშორეთ და გარეთ გასვლა გადავწყივთეთ,რადგან პირველი გაკვეთილის დაწყებამდე ნახევარი საათი გვქონდა და წინა დღეს მომხდარის შესახებ ყველაფრის მოყოლას მოვასწრებდი.საუბრის დროს ლიდია ყურადღებით მისმენდა,ხანდახან თავისებურ კომენტარს აკეთებდა და ბოლოს დასკვნა გამოიტანა რომ ნაილს მართლა ვუყვარდი. ზარის ხმამ ეზომდე მოაღწია,ჩვენც ნივთები ავკრიფეთ და საკლასო ოთახისკენ წავედით.მიუხედავად იმისა რომ ნაილის მანქანა ავტოსადგომზე არ ჩანდა,მაინც ვიმედოვნებდი მის კლასში პოვნას,მაგრამ ამაოდ,ისევ გამიცრუვდა იმედები.ოთახში შესვლისთანავე მის ადგილას ადელი შევნიშნე,რომელიც ტელეფონზე ვიღაცას ელაპრაკებოდა და ჩემს დანახვაზე ხელი დამიქნია.ლიდიამ ხელი მომკიდა და ადელის მოპირდაპირე მხარეს წამიყვანა ცარიელი სკამებისკენ.ფანჯარასთან გავლისას კიდევ ერთხელ გადავხედე ნაილის მანქანას,მაგრამ იქ არ დამხვდა.ეს ყველაფერი საკმარისი იყო იმისთვის რომ მივმხვდარიყავი არ გამოჩნდებოდა პირველ გაკვეთილზე. ნიალის გარეშე ყოველი წუთი იწელებოდა და სულმოუთქმელად ველოდი ზარის დარეკვას .ჩემდასაუბედუროდ ნახევარი დღის გატარება ნაილის გარეშე მომიწია რადგან საერთოდ არ გამოჩნდა.რამდენიმე ტექსტური შეტყობინებაც გავგზავნე,მაგრამ მისგან ერთი პასუხიც არ მიმიღია.დრო გადიოდა ნაილი არც მირეკავდა და არც მწერდა რაიმეს,არ ვიცოდი სად იყო,რას აკეთებდა და ერთიც კი არ მომიკითხა.სიბრაზე თანდათან უფრო მემატებოდა,მაგრამ რა უნდა გამეკეთებინა,ჯერ მხოლოდ ახლა დავიწყეთ შეხვედრა და უკვე ეჭვიანობის სცენა გამემართა მისთვის? რათქმაუნდა ეს სწორი არ იქნებოდა,და თავს მხოლოდ იმით ვიმშვიდებდი,რომ ბიც არ დამინახავს და საქმე მართლა სერიოზულად იყო. სამი გაკვეთილი ძლივსძლივობით გავიდა,ნივთები კარადაში შევაწყე,ჩანთა მხარზე გადავიკიდე და ლიდიასთან ერთად კაფეტერიისკენ წავედი.ჩველებისამებრ ჩვენი ლანჩი ავიღეთ და მაგიდასთან მივედით,სადაც მხოლოდ ქეითი,ლიამი,ფოებე და ჩვენ აღმოვჩნდით.მაგიდასთან მალე ადელიც მოვიდა და დაუპატიჟებლად დაჯდა მაგიდასთან,რადგან ყველას იცნობდა იქიდან.

-მალე Halloween მოდის და რას აპირებთ? -საუბარი წამოიწყო ქეითმა,უხერხული დუმილის დასარღვევად -მმ,ჯერ არ მაქვს მოფიქრებული. -ვუპასუხე და ჩემი წვეი მოვსვი ისე რომ შეუმჩნეველი ყოფილიყო ჩემი მოქმედებები.

-მე და ჰარი ალბათ კოსტიუმებს შევახამებთ. -ღიმილით თქვა ლიდიამ და ქეითს გადახედა -თქვენც შეგიძლიათ ეს გააკეთოთ.

-მე არ ვფიქრობ რომ ეს კარგი აზრია. -ჩაახველა ლიამმა და მადიას დაეყრდნო -საერთოდ რა საჭიროა ეს კოსტიუმები?

-კარგი რა ლიამ,ეს ხომ დღესასწაულია.

-მერე ამას რა მნიშვნელობა აქვს?

-ამ დღეს ყველას კოსტიუმი ეცმევა.

-სახლიდან გასვლას მაინც არ ვაპირებ -მხრები აიჩეჩა და ჭამა გააგრძელა ლიამმა,მე კი ქეითის დაღრეჯილ სახეზე გამეცინა.

-არია,შენ და ნაილი რას აპირებთ? -წარბაწეულმა მკითხა ადელმა. მისი სიტყვების გაგონებისას წვენი ისევ ბოთლში ჩავასხი და გაფართოეული თვალებით გადავხედე იქ მყოფღ,რომელბიც ჩემს იგივე მოქმედებას იმეორებდნენ.

-მე და ნაილი..ამმ/..ჩვენ ჯერ არ ვიცით. -დაბნეულმა ვუპასუხე და არ ვიცოდი რა მეთქვა.

-ოჰ,შენ და ნაილიერთად ხართ? -ლიამმა წარბები მაღლა ასწია გაოცებით -ამ..ჩვენ..

-ჰო,ერთად არიან. -ჩემს მაგივრად უპასუხა ადელმა,მე კი გაბრაზება ვეღარ დავფარე და ზედმეტად ხმამაღლა შევუტიე -ადელ,შენს საქმეს რომ მიხედო ჯობს და ჩემსაში არ ჩაყო ცხვირი.

-ოჰ,ბოდიში დაიკო,არ ვიცოდი თუ შენს მეგობრებს უმალავდი. -უცოდველი ბავშვის სახე მიიღო და წვენი მოსვა. აღარ ვიცოდი რა მეთქვა,არ მინდოდა მათ წინაშე დამემცირებინა,მაგრამ ბოღმასაც ვეღარ ვიკავებდი და ნერვებზე უფრო ვიშლებოდი.

-აუტანელია. -გადამიჩურჩულა ლიდიამ და თვალები გადაატრიალა,მეც თავი დავუქნიე.

-ჰეი იმას რა სჭირს? -გავიგე ქეითის ხმა და მის მზერას გავაყოლე თვალი.ადგილზე გავიყინე.დილანი.

-აშკარად ჩხუბი ჰქონდა -ისევ ტლიკინი დაიწყო ადელმა -ადელაიდა ბევრი იცი? -ირონიულად ჰკითხა ლიამმა და ისიც გაჩუმდა -იმაზე მეტი ვიდრე შენ -ჩაიცინა ადელმა ცოტა ხანში.

-მართლა? ვიდრე აქ გადმოხვიდოდი მე ვცხოვრობდი შენამდე. -შეეპასუხა ლაიმიც -და არამარტო მე,ჩვენ.

-მაგრამ დამიჯერე უფრო მეტი ვიცი ვიდრე წარმოგიდგენია. -ჩაიცინა ადელმა და მე გადმომხედა -თუ არ გჯერა ჰკითხე არიას.

-მე უნდა გავიდე. -ბავშვებს გადავხედე და მათაც თავი დამიქნიეს,მხოლოდ ლიდიამ შემომხედა ეჭვის თვალით.

-სად მიდიხარ? -ჩამჩურჩულა ყურში -დილანს უნდა დაველაპრაკო.

-რატომ?

-ბოდიშს მოვუხდი.

-თვითონ უნდა მოგიხადოს ბოდიში.

-ლიდია,უბრალოდ მაცადე. -თვალები გადავატრიალე და სკამიდან ავდექი.დილანი შემოსასვლელში იდგა კართან მიყურებული და ვიღაც ბიჭს ესაუბრებოდა,მასთან ისე მივედი არ შემიხედავს და ოთახიდან გასვლისას ისევ მივუბრუნდ -დილან შეგიძლია ერთი წუთით წამოხვიდე? -მორცხვად ვკითხე და მასთან მდგომ ბიჭს გადავხედე,რომელმაც მიცნო და ჩაიცინა.

-რა ხდება არია?

-რაღაც მინდა რომ გითხრა.

-კარგი. -თავი დამიქნია .მისკენ აღარ შემიხედავს ისე გავედი დერეფანში და ვიცოდი რომ უკან მომყვებოდა,ნაბიჯების ხმა მესმოდა.დერეფნის ბოლოში მივედით და გავჩერდი,მისკენ შევბრუნდი და სახეზე ეტყობოდა ნერვიულობდა -ამ..რაზე გინდოდა საუბარი? -უხერხულადა მკითხა და კისერზე დაიდო ხელი -დილან,ღმერტო ჩემო,არ ვიცი საიდან დავიწყო. -ამოვიოხრე და ფანჯრინდა გავიხედე,რომელიც ავტოსადგომს დასცქეროდა,ნაილის მანქანა ისევარ ჩანდა. -ძალიან ვწუხვარ გუშინდელის გამო,ყველაფერი ჩემს გამო მოხდა -არა,თავს ნუ იდანაშაულებ. -შემეწინააღმდეგა და უფრო ახლოს მოიწია -პირიქით ბოდიში მე უნდა მოგიხადო,იმიტომ რომ ყველაფერი ჩემს გამო მოხდა,რომ არა ჩემი ქცევა,არაფერი არ მოხდებოდა.

-მე ნაილის გამო ვწუხვარ,უბრალოდ თავს ვგრძნობ ცუდად რომ ჩემს გამო ზიანი მოგაყენა.

-კიდევ გიმეორებ,ეს შენი ბრალი არ ყოფილა,შენ იმას აკეთებდი რაც ამოგივიდა ფურცელზე,მეც.

-კი მაგრამ..

-დამნაშავე თავად ნაილია,რომელმაც თავისი თავის კონტროლი უნდა ისწავლოს. -ნაგლად შემომხედა და ხელი ფანჯრის მინას მიადო.

-რა?

-ხო,მთავარი მიზეზი ისაა,რომ არ მისი სიბრაზე და წიკები,არაფერი არ მოხდებოდა.

-დილან,შენ.. ღმერთო ჩემო ტყუილად დამწყდა გული შენზე?

-არა,მე იმას არ ვამბობ რომ მხოლოდ ნაილია დამნაშავე,მაგრამ რომ არა მისი გამოხტომები,ყველაფერი თამაშად დარჩებოდა.

-მე ვწუხვარ რომ ნაილი ჩემს გამო გეჩხუბა და დაგარტყა,ახლა კი საუბარი დავასრულე.

-უხეშად ვუთხარი და წასვლა დავაპირე,როდესაც მაჯაში წამავლო ხელი და გამაჩერა -არია.

-რა?

-მე ეგ არ მიგულისხმია,ისე არ მითქვამს როგორც გაიგე,.

-ამას მნიშვნელობა არ აქვს დილან,მე ჩემი სათქმელი ვთქვი და უნდა წავიდე.

-მეც მათქმევინე ჩემი სათქმელი.

-რა გინდა? -გაშტერებულმა შევხედე როდესაც პირისპირ დავუდექი.

-მაპატიე გუშინდელზე,მთვრალი ვიყავი და ალკოჰოლმა იმოქმედა,ხო ხვდები რაც ვიგულისხმე. "ხო დიალნ ვხვდები,ეხლაც თვალწინ მიდგას და ვგრძნობ როგორ შემეხო შენი დაწყევლილი სასქესო ორგანო და 'შემაშინა' " გავიფიქრე ჩემთვის და ვეცადე მისთვის გამეგო.

- ვერ მოვთოკე ემოციები, თან ავიღგზენი, დიდი ბოდიში გთხოვ მაპატიე-განაგრძო მან.

- გაპატიებ , მაგრამ გამიჭირდება დავიწყება რაც მოხდა - მაპატიე , ვიყოთ მეგობრები - მკითხა და ოდნავ ჩაეღიმა - რათქმაუნდა თუ ნიალი არიქნება წინააღმდეგი -თავი დავუქნიე ,როდესაც სწრაფად მოიწია,ლოყაზე მაკოცა და ღიმილით უკან გადახტა -მაგრამ მინდა იცოდე რომ ნაილმა როგორც არ უნდა ამიკრძალოს შენთან მოკარება,ამას ვერ მიაღევს. -თვალი ჩამიკრა და შებრუნდა.

-რა? -გაოცებულმა წამოვიყვირე -შენ მისი საკუთრებბა არ ხარ. -დამიყვირა უკან მოუხედავად და სწრაფი ნაბიჯით წავიდა.მე კი გაოცებული ვიდექი., დანარჩენმა გაკვეთილებმა იმდენად სწრაფად გაირბინეს რომ გააზრებაც ვერ მოვასწარი.ჩემი ნივთები ავკრიფე და სწრაფი ნაბიჯით ავტოსადგომზე წავედი,როდესაც ადელაიდა შემეჩეხა -არია,ძალიან გთხოვ შენი მანქანა მათხოვე.

-რა?

-გთხოვ,ზეინს უნდა შევხვდე.

-რააა? -გაოცებულმა წამოვიყვირე -გთხოვ,და მერე აგიხსნი,მჭირდბა.

-კარგი მაგრამ მე რითი წავიდე სახლში?

-ტაქსით და ფულს მე მოგცემ საღამოს.

-ჯანდაბა. -ამოვიფრუტუნე და გასაღები ამოვიღე ჩანთიდან -იცოდე მანქანს თუ რამე მოუვა მკვდარი ხარ.

-კარგი,მადლობა. -სწრაფად გადამეხვია და მანქანაში ჩახტა.მაინც ვერ მივხვდი რატომ დავუთმე მანქანა,რატომ მივეცი გასაღები,რამდენიმე საათის წინ ისე მომშალა ნერვებზე.საშინლად გაბრაზდი ჩემ თავზე რომ ასეტი გულუბრყვილო ვარ,მაგრამ რაღაც შევცვლიდი მანქანა უკვე გამქრალი იყო ადგილიდან.ფეხით გავუყევი ტროტუარს,როდესაც გვერდით შავმა რეინჯროვერმა ჩამიარა და ცოტა წინ გაჩერდა.კარები გაიღო და მომღიმარი სახით ნაილი დამხვდა

-დაჯექი. -დამიძახა მან,მეც გავუცინე,თავი დავუქნიე და მანქანაში შევხტი მის გვერდით.

თავი 27 ფეხით გავუყევი ტროტუარს,როდესაც გვერდით შავმა რეინჯროვერმა ჩამიარა და ცოტა წინ გაჩერდა.კარები გაიღო და მომღიმარი სახით ნაილი დამხვდა -დაჯექი. -დამიძახა მან,მეც გავუცინე,თავი დავუქნიე და მანქანაში შევხტი მის გვერდით.

-აბა როგორ ხარ? -გამიღიმა და გადმოიწია ჩემსკენ საკოცნელად,მაგრამ მე კან დავიხიე -რა იყო? -გაოცებულმა შემომხედა,მე კი ხელები გადავიჯვარედინე მკერდთან უფრო მეტი დრამატულობისათვის.

-სად იყავი დღეს?

-საქმეზე.

-არ მეტყვი რა საქმეზე?

-არია,ახლა არ დაიწყო. -ხელები აიქნია და საჭეს ჩაკიდა.

-ნაილ,მთელი დღეა მაიგნორებ,მაინტერესებს რატომ.

-აგიხსნი,ოღონდ ასეთი სახით ნუ მიყურებ. -თვალები გადაატრიალა და გზას გახედა პირდაპირ.

-კარგი,გისმენ. -ხელები ბარძაყებზე დავილაგე და ყურადღებიანი მზერით შევყურებდი.

-თუ გაინტერესებს სად ვიყავი,გეტყვი რომ ჩემი დის საქმეზე,რაღაც ახალი დეტალები გამოჩნდა და ვცდილობდით რაღაცეები მოგვეგვარებინა.

-მეტყვი რა გამოჩნდა და რის მოგვარებას ცდილობდით? -წარბები მაღლა ავწიე და ვეცადე ინტერესიანი სახით შემეხედა,მაგრამ ინტერესმა მაინც მძლია.

-შეიძლება რომ ცოტა მოგვიანებით ვისაუბროთ ამაზე და არა ახლა,სკოლის წინ?

-კარგი,ჩემთან წავიდეთ. -დავნებდი და სავარძელში კომფორტულად მოვთავსდი ღვედის შეკვრის შემდეგ, -შენთან? -გაოცებულმა მკითხა მან -კი, -შენები?

-სახლში მხოლოდ ბენია,საღამომდე არ მოვლენ თუ ადელაიდას არ ჩავთვლით.

-ადელი ზეინთანაა -ამოიოხრა და მანქანა ადგილიდან დაძრა -შენ თუ მაინც იცი რამე მათ შესახებ,მითხარი გთხოვ.

-მეც წეღან გავიგე ზეინისგან რომ ადელს უნდა შეხვედროდა.

-ზეინიც შენთან ერთად იყო?

-კი,ჰარიც და ზეინიც.

-მაოცებს ეს გოგო,ხომ იცის რომ ბი ამას არ შეარჩენს.

-მის საქმეში ცხვირს ნუ ჩაყოფ,ყველაფერზე პასუხის მგებელი ადელია და არა შენ.

-მესმის მაგრამ რატომ უნდა გავიფუჭო ურთიერთობა მეგობრებთან მის გამო?

-შენ არაფერ შუაში არ ხარ. -თვალები სასაცილოდ გადაატრიალა.

-ვიცი,მაგრამ მაინც განვიცდი.

-გირჩევნია შენს პრობლემებს მიხედო.

-კარგი ნაილ,ნუ გამოხვედი დიდი მცოდნე.

-ნუ მიბრაზდები. -გაიცინა და თითით ნიკაპზე მომეფერა.

-როგორ მიდის საქმეები სკოლაში? -ისე მკითხა თითქოს სწავლა ძალიან აინტერესებდა,მაგრამ მაინც ბედნიერი ვიყავი,რომ დაინტერესდა ჩემით.

-კარგად. -ღიმილით ვუპასუხე და ფანჯრიდან გავიხედე.ვფიქრობდი მეთქვა თუ არა დილანის შესახებ,მაგრამ ვერ ვწყვეტდი.დარწმუნებული ვიყავი ძალიან გაბრაზდებოდა,მაგრამ დამალვა უარესი იქნებოდა.

-დღეს დილანი ვნახე. -დუმილი დავარღვიე და ნაილს გავხედე.დავინახე როგორ დაეჭიმა ყოველი ძარღვი სახეზე,ხელები კი საჭეს მოუჭირა.

-სად?

-კაფეტერიაში იყო.

-მერე? -უხალისოდ მკითხა და მის ხმაში იგრზნობოდა როგორი გაბრაზებულიც იყო.

-ვესაუბრე.

-რა?როგორ?

-ვთხოვე რომ დერეფანში გამოსულიყო და ბოდიში მოვუხადე.

-რა?რა თქვი? -უცბათ წამოიყვირა და მის ხმაზე შიშით შევხტი ადგილზე.

-ხო,-ამოვილუღლუღე და შეშინებული ვეღარ ვბედავდი მისკენ გახედვას.მანქანა ისევ მიდიოდა,არადა ვგრძნობდი რომ ნაილს სიბრაზისგან ტარებაც უჭირდა,თუმცა იმედიანად ვიყავი სახლი ახლოს იყო და გავჩერდებოდით.

-შენ სულ შეიშალე? -გაბრაზებული თვალებით გადმომხედა ნაილმა,მე კი თვალი ავარიდე და პირდაპირ გავიხედე -რატომ მოუხადე ბოდიში?

-ჩემს გამო რომ დაარტყი.

-ბოდიში მას უნდა მოეხადა რომ შენი სიახლოვისას აუდგა და მზად იყო იმ წამსვე,ყველას თვალწინ,ჩემს თვალწინ გაეჟიმე. -მისი სიტყვები ისე უხეშად ჟღერდა,მაგრამ შესწორებას არ ვაპირებდი,ალბათ გამგლეჯდა.

-მანაც მომიბოდიშა.

-შენი ბოდიში საჭირო არ იყო. -ისევ გამიმეორა -გავიგე ნაილ,მაგრამ შენ ვერ წარმოიდგენ რა ცუდად ვიგრძენი თავი როდესაც მისი დალურჯებული სახე ვნახე,თან ვიცოდი რომ ჩემს გამო მოუვიდა. -ამოვიოხრე და ხელები კალთაში ჩავილაგე.

-მიხვედი და ასე მოუხადე ბოდიში?

-ჰო,ნაილ,მივედი და ბოდიში მოვუხადე.-დავუკონკრეტე კიდევ ერთხელ და თვალები გადავატრიალე -კიდევ რა გითხრა? -დილანის სიტყვები გავიხსენე და დავიბენი,არ ვიცოდი რა მეთქვა ნაილისთვის.

-არაფერი. -ვიცრუე -არია ტყუილები არ გამოგდის,ასე რომ სიმართლის თქმა ჯოს სანამ უარესად გავბრაზდი.

-მან თქვა რომ..მან მითხრა რომ ჩემთან უბრალოდ მეგობრობა უნდა. -ტუჩზე ვიკბინე და თვალი ავარიდე -მხოლოდ ეს არ უთქვამს. -გაღიზიანებული ტონით შემეპასუხა ნაილი -კარგი,მაგრამ დაიფიცე რომ არაფერს არ დაუშავებ.

-ჯერ მითხარი. -მანქანა ჩემი სახლის წინ გააჩერა და მთელი ყურადღებით მე გამომხედა.

-მან თქვა რომ როგორც არ უნდა დაუშალო ჩემთან მოახლოება,მაინც ვერ მიაღწევ შენსას.

-აკანკალებული ხმით ვუთხარი და ყვირილის მოლოდინში მზერა ავარიდე.მისგან დარტყმასაც მოველოდი ახლა,მაგრამ არადა არა ხმას არ იღებდა,რაც უფრო მაბნევდა.

-შენ მასთან მეგობრობას არ აპირებ. -ცდილობდა მშვიდი ტონი შეენარჩუნებინა,მაგრამ მის ხმაში მაინც იგრძნობოდა სიბრაზე.

-რატომ?

-ის ნამდვილად არ არის სამეგობრო ადამიანი,თანაც ამ ყველაფრის შემდეგ.

-კარგი. -ამოვიოხრე და ისევ დავნებდი.ალბათ,დილანი მართლაც არ იყო ის ადამიანი რომელიც ჩემს მეგობრად ღირდა.

-მას სინამდვილეში შენთან მეგობრობა კი არა შენი გაჟიმვა უნდა. -მარტივად ამიხსნა,მაგრამ უზრდელურად,რაზეც ძალიან გავღიზიანდი და ვეცადე ხმა არ ამომეღო.უშედეგოდ.

-ასეთი სიტყვებით ნუ მესაუბრები ნაილ.

-რაც არის იმას ვამბობ.

-ხო,მაგრამ ასე ნუ საუბრობ.

-მოვრიგდით,შენ კი დილანს აღარ გაეკარები.

-მოვრიგდით. -უნებურმა ღიმიმა მოიცვა ჩემი სახე როდესაც მოიწია და ჩვენ შორის სივრცე თითქმის შეავსო -ახლა კი მაკოცე,წეღანდელი არ დამვიწყებია. -ეშმაკური ღიმილით მითხრა და ტუჩები შემახო.

-ოჰ,ნაილ. -სიცილით ვუთხარი და ვაკოცე.მისი ენა ჩემს პირში მოგზაურობდა,მე კი ხელები მოვხვიე კისერზე და ერთი მარტივი მოქმედებით მის კალთაში აღმოვჩნდი.ნაილმა ხელები წელზე მომხვია და უფრო ახლოს მიმიკრა,ხელებს წელიდან ბარძაყებზე ასრიალებდა და ყურადღება კოცნაზე გადაჰქონდა.კოცნის შეწყვეტისთანავე ღიმილით მომაშორა სახიდან თმები და მომაშტერდა -არასდროს არავის მივცემ უფლებას შეგეხოს ან რამე დაგიშავოს.

-მიყვარხარ. -გაბედულად ვუთხარი და მრავლისმეტყველ თვალებსი ჩავაშტერდი.

-მიყვარხარ. -დაუყოვნებლად მიპასუხა და სახეზე მომეფერა ცერა თითით.

-წავიდეთ? -ვკითხე და ჩემს ადგილზე გადავედი სადაც წინაზე ვიჯექი.ნაილმა თავი დამიქნია,მეც ჩანთა ავიღე,თმა შევისწორე და მანქანიდან გადავედი. სახლში შესვლისთანავე ბენი გამოვარდა და ადგილზე გაიყინა ნაილის დანახვაზე,რომელიც უკან მომყვებოდა.

-ჰეი,ბენ,როგორ ხარ? -ფეხსაცმელი გავიხადე და იქვე დავყარე,ნაილმაც იგივე გაიმეორა.

-ნაილ სტუმრებს ფეხზე არ ვახდევინებთ.

-მერე მე სტუმარი ვარ? -მხრები აიჩეჩა და მისაღებში შემომყვა.

-დედა სახლში არაა. -მიპასუხა ბენმა და ტელევიზორის წინ დაჯდა -ვიცი. -მოკლედ ვუპასუხე მეც და ნაილთან ერთად დივანზე მოვთავსდი. -ბენ,ადელი არ მოსულა?

-არა,სახლში მხოლოდ ჩვენ ვართ. -პასუხის დაბრუნებისთანავე თავის კომპიუტერულ თამაშს მიუბრუნდა.მობილური ავიღე და ადელთან გასაგზავნად ტექსტური შეტყობინების აკრეფა დავიწყე,როდესაც ნაილმა ხელი მომკიდა და დივანზე წამომაწვინა,ისე რომ თავი მის კალთაში ამოვყავი -არ გშია? -ვკითხე ნაილს როდესაც ადელისგან პასუხი მივიღე,რომ საღამომდე სახლში არ მოვიდოდა.

-დილიდან არაფერი არ მიჭამია. -მხრები აიჩეჩა საყვარლად,მეც წამოვიწიე -სად მიდიხარ? -მკითხა როდესაც ფეხზე წამოვდექი.

-გამოვიცვლი და რამეს მოვამზადებ.

-მეც წამოვალ .-ფეხზე წამოდგა ნაილია,მაგრამ გავიცინე და ბენზე ვანიშნე.

-ჯანდაბა. -ისევ დივანზე დაჯდა და ბენს მტრული თვალებით გადახედა -ბენ არ გშია?

-ცოტა. -ისე მიპასუხა ჩემსკენ არც გამოუხედავს.

-ბიჭებო სანამ მოვალ გაერთეთ და იმედია ასე არ ისხდებით. -ჯერ ნაილს შევხედე,მერე ბენს,მაგრამ ყურადღება არცერთმა არ მომაქციეს და მეც კიბეებისკენ წავედი.ოთახთან ვიყავი მისული როდესაც წელზე ხელები მომეხვია და ჰაერში ამიტაცა ნაილმა.

-მე სასტუმრო ოთახში დაგტოვე. -სიცილს ვერ ვიკავებდი -უაზრობაა იქ მარტო ყოფნა. -ტუჩები დაბრიცა თითქოს ტირისო და თავს მაცოდებდა -კარგი წამოდი. -ხელი ჩავკიდე როდესაც დედამიწაზე დავდექი მყარად და ჩემს ოთახში შევედით.

-ვაუ,მაგარი ოთახია. -იქაურობა შეათვალიერა და მე გადმომხედა ისევ.კარადასთან ვიდექი და შესაფერის ტანსაცმელს ვარჩევდი,თუ რა უნდა ჩამეცვა სახლში,ნაილის თანდასწრებით.

-საღამომდე ხომ დარჩები? -ვკითხე ნაილს რომელიც ჩემს კარადას მიყუდებოდა მხრით და ჩემს ყოველ მოქმედებას აკვირდებოდა.

-ალბათ. -წარბები ამითამაშა და ტუჩის კუთხესთან ჩაეღიმა,როდესაც ლოყაზე ვაკოცე და აბაზანისკენ წავედი გამოსაცვლელად.

-ჯეკმა რომ გაიგოს აქ ხარ ალბათ გაგიჟდება. -სიცილით გამოვძახე სააბაზანოდან.

-ჯანდაბამდე გზა ჰქონია,მკიდია. -მისი სიტყვების გაგონებისას თვალწინ მისი თავხედური ღიმილი დამიდგა რომელსაც ახლა ატარებდა და ამას ვხვდებოდი მიუხედავად იმისა რომ ვერ ვხედავდი.

თავი 28 -ბიჭებო სადილი მზადაა.-დავუძახე ბენს და ნაილს,რომლებიც მისაღებში ისხდნენ და ერთად თამაშობდნენ რაღაც კომპიუტერულ თამაშს.ძალიან მიკვირდა ნაილმა რომ საერთო ენა გამონახა ბენთან,მაგრამ ამასთანავე ეს მაბედნიერებდა. სამზარეულოს კარი უფრო ფართოდ გაიღო და ღიმილით შემოვიდა ნაილი,რომელსაც უკან ბენი მოჰყვა და მაგიდასთან მოთავსდნენ.

-აბა როგორ გაერთეთ? -ღიმილით ვკითხე და ჯერ ბენს გავხედე,მერე კი ნაილს.

-მგონი მსვენივრად? -ნაილმაც ბენს შეხედა მისი პასუხის მოლოდინში.

-კარგი იყო.-მშვიდი ტონით თქვა ბენმა და ჭამას შეუდგა.

-მერე სალაპარაკო გვაქვს. -ვუთხარი ნაილს ღიმილით ,მანაც თავი დამნიქნია.ჩემს გვერდით იჯდა და მაგიდის ქვეშიდან ხელს ბარძაყზე მისვამდა ნაზად,რაზეც სახეზე ავწითლდი და სიცილი დავიწყე.

-თქვენ შეყვარებულები ხართ? -იკითხა ბენმა ისე რომ ჩვენთვის არც შემოუხედავს -ამ..ხო,მაგრამ იმედია ამას მამაშენს არ ეტყვი.

-არ ვეტყვი.

-ბენ,შენ უკვე დიდი ბიჭი ხარ და საიდუმლოების შენახვა უნდა შეგეძლოს. -საუბარში ჩაერთო ნაილიც.

-დიდი ბიჭი? -გაეღიმა ბენ -ჰო,ასე რომ დიდი ვალდებულება გაკისრია. -დაუდასტურა ნაილმა -თუ დიდი ბიჭი ვარ,მაშინ მეც შემიძლია შენნაირი ტატუები გავიკეთო? -მის კითხვაზე თვალებგაფართოებულმა გავხედე ნაილს,მერე კი თვითონ ბენს და სიცილი დავიწყე ისევ.

-ოჰჰ,ეგ არ ვიცი.-მხრები აიჩეჩა ნაილმაც და ჩუმად ჩაიხითხითა.

-შენ რამდენი ტატუ გაქვს. -თვალი ააყოლა ნაილის მკლავებს,გულს გაფართოეული თვალებით -ბევრი.

-რატომ?

-მომწონს.

-ყველაფერს თავისი მიზეზი აქვს. -ჩაიბურტყუნა ბენმა და თავის თეფშს მიუბრუნდა -მართალი ხარ,მაგრამ შენი გასარჩევი საკითხი არ არის. -ეცადა თბილად ეთქვა მაგრამ მის ტონში გაბრაზება მაინც ჩანდა.

-მეც მინდა ესეთი ტატუები,მაგრამ მათი მნიშვნელობა არ ვიცი.

-იცი,ზოგი შეიძლება უბრალოდ რამე პირადულ მოვლენას დაუკავშირო,მეტი არაფერი.

-მხრები აიჩეჩა ნაილმა და მე გამომხედა -მალე ახალი ტატუს გაკეთებას ვაპირებ.

-მართლა? -ვეცდე ინტერესი გამომხეტა ამ თემისადმი,მაგრამ როგორც ყოველთვის არ გამომივიდა.

-ჰო,რაღაც განსაკუთრებულის გაკეთება მინდა,მაგრამ ამას მერე მოვიფიქრებ. -თავისი მჭრელი,მწველი მმზერა მტყორცნა და მეც ღიმილმა მომიცვა სახეზე.

-რა უნდა გაიკეთო? -ჰკითხა ბენმა -ჯერ არ ვიცი,მეთქი.

-ბენ,ჩვენ ოთახში უნდა ავიდეთ ჭამას რომ დავასრულებთ,და თუ ვინმე მოვა სახლში გაგვაფრთხილე კარგი? -ნაილის უხეშობის გამოსწორება ვცადე და ყურადღების გაფანტვა -კარგი,ადელიც?

-რათქმაუნდა.მანქანის ხმას რომ გაიგებ მაშინვე ამოდი დადაგვიძახე,კარგი?

-კარგი. -დამეთანხმა და თავისი თეფში წინ მისწია,სადილის დასრულების ნიშნად.

-თუ ჭამას მორჩი,მაშინ სამეცადინოდ წადი.

-სამეცადინოდ? -უკმაყოფილო სახით შემომხედა და წარბები მაღლა აზიდა -თუ სამცადინოდ გამიშვებ,მაშინ ჯეკს ვეტყვი რომ ნაილი არ იყო და ოთახში რასაც აკეთებდით. -ეშმაკური ღიმილით თქვა ბენმა -და რას ვაკეთებთ? -ჩაეღიმა ნაილს -ვიცი რასაც აკეთებთ,რითიც კავდებით. -ბოროტულად ჩაიცინა ბენმა -და რითი? -სიტყვაზე აეკიდა ნაილიც და სახეზე ეტყობოდა რომ ღიმილს ძლივს იკავებდა.ბენმა თვალები გადაატრიალა და ჩაიფრუტუნა.

-სექსით და უაზრო ბგერებს გამოსცემთ.

-ოჰჰ . -უაზრო ბგერები მოშორდა ჩემს ბაგეებს და გაოცებული ვუყურებდი ბენს,ჩემს პატარა ძმას რომელმაც წამის წინ ინტიმური სიტუაციის შესახებ ისაუბრა,რაც არასდროს არ მომხდარა. ნაილი სახეზე გადაწითლდა სიცილით,მე კი აღარ ვიცოდი რა მეთქვა ან რა გამეკეთეინა -ბენ,მომისმინე,ეს არასდროს არ მომხდარა და ამაზე ნუ საუბრობ,ჯერ პატარა ხარ.

-უკვე დიდი ბიჭი ვარ.

-ხო,მაგრამ საამისოდ არა.-თვალები გადავატრიალე ჩუმად ჩემთვის და მაგიდის ალაგება დავიწყე.

-მამას ვუთხრა თუ თამაშის უფლებას მომცემ?

-წადი და ითამაშე,ოღონდ მხოლოდ იქამდე სანამ მოვლენ.

-კარგი,რომ მოვლენ დავჯდები და თავს მოვაჩვენებ თითქოს მანამდეც ვმეცადინეობდი.

-ჯანდაბას,კარგი. -ამოვიოხრე და თეფშები ჩავაწყე ონკანში.ბენი სწრაფი ნაბიჯებით გაგვეცალა,ნაილი კი გვერდით ჩამომიდგა კარადასთან სანამ ჭურჭელს ვრეცხავდი და მაკვირდებოდა.

-რაზე უნდა ვილაპარაკოთ? -მშვიდი ტონით მკითხა როდესაც ხელი შევიწმინდე პირსახოცზე და სკამს დავეყრდენი -ყველაფერზე,რაც მოხდა და რაც შეიცვალა.

-აქ?

-არა ჩემს ოთახში ავიდეთ. სამზარეულოდან გასვლისას ბენი კიდევ ერთხელ შევამოწმე და შევახსენე რომ უნდა გავეფრთხილებინეთ ვინმე თუ მოვიდოდა,მერე კი გეზი კიბეებისკენ ავიღე და ნაილიც უკან გამომყვა.წელზე მომხვია ხელი უკნიდან და ჩამოკიდებული მომყვებოდა უკან.კარი მივხურე თუ არა ვიგრძენი როგორ დავარტყი კედელს ზურგი და ნაილის რბილი ტუჩები ჩემსას შეეხო.ხელები მაჯებში წამავლო და თავთან ამაწევინა,თან გაუჩერებლად მკოცნიდა და მთელი სხეულით მომეყრდნო.

-ნაილ.. -ბაგეებს უაზროდ მოშორდა მისი სახელი და გაეღიმა.

-მიყვარს როდესაც ჩემს სახელს იძახი. -სველი კოცნები დამიტოვა ყელზე და მკერდისკენ ჩავიდა.ერთი ხელი ფეხზე ჩაასრიალა და მჭიდროდ მომიჭირა,მეორე კი წელზე მომხვია -ახტი. -მისი ბრძანება შევასრულე და ერთი ახტომითვე მის წელზე აღმოვჩნდი,ფეხები მჭიდროდ შემოვხვიე და ვიგრძენი რომ კიდევ უფრო მეტად მიმაბჯინა კედელს.მისი ტუჩები არ შორდებოდა ჩემსას,ხელი თმაში შევუცურე და ძლიერად მოვქაჩე.ყველა ემოცია ერთად მაწვებოდა და თავის შეკავება მიჭირდა.ხელი ნაილის შარვლის შესაკრავთან მივიტანე და როგორც კი უნდა გამეხსნა,ხელი მომკიდა და შემაჩერა.

-მე..მე. -დავიბენი აღარ ვიცოდი რა მეთქვა -ახლა არა.

-არ გინდივარ? -აცრემლიანებული თვალებით ვკითხე და მიწაზე დავდექი -ჩემო სულელო. -ხელები მომხვია და მიმიხუტა გულზე -რომ იცოდე როგორ მინდიხარ.რომ შემეძლოს აი აქვე,ამ საწოლზე,თუნდაც იატაკზე გაგჟიმავდი,მაგრამ ამ წამს შეუძლებელია.

.-მისი სიტყვების გაგონებისას სახეზე სულ გავწითლდი,ასეთი სიტყვებით ლაპარაკს მიჩვეული არ ვიყავი და ნაილის ამ ლექსიკონის გამოყენებისას ყოველთვის მრცხვენოდა.

-რატომ? -გაიღიმა ნაილმა და გაწითლებულ ლოყაზე მაკოცა.თითქოს ჩემი აზრი წაიკითხაო,ისე მკითხა,მეც თავი დავუქნიე ოდნავ -იმიტომ რომ დაბლა ბენია და შენები რომ მოვიდნენ,მე გამჩერებელი არ ვარ,ასე რომ პრობლემაში გავყოფთ თავს.

-გასაგებია. -ამოვიოხრე და მისგან მოშორება ვამჯობინე.ხელები მოვაშორებინე და საწოლისკენ წავედი დასაჯდომად,ისიც გვერდით მომიჯდა.

-აბა გაინტერესებს რაც მოხდა?

-კი.

-მოგიყვები მხოლოდ იმას რატომაც გავაცდინესკოლა -კარგი.

-ჩემი დის შესახებ უკვე მოგიყევი ისტორია..გითხარი რომ ჰარი და ელა შეყვარებულები იყვნენ.ჰარი ჯეის კაცი იყო,ისევე როგორც მე,ლუი,ზეინი.

-ლუი? ზეინიც? -გაოცებულმა ავხედე -გთხოვ კითხვებს ნუ დამისვავ სანამ მოყოლას არ დავასრულებ.

-კარგი. -დავუქნიე თავი და საწოლზე კომფორტულად მოვთავსდი მის წინაშე.

-ჯეი ნარკოდილერი იყო,ოჯახის ძველ საქმიანობას აგრძელებდა,მეც იძულებული ვიყავი მას დავხმარებოდი,მაგრამ ერთ დღესაც ყელში ამომივიდა მისი ბრძანებების შესრულება და თავი დავანებე.შევეწინააღმდეგე,აღარ ვასრულებდი მის დაკვეთებს,არც სიახლოვეს აღარ ვეკარებოდი,დანარჩენები კი საქმეს აგრძელებდნენ.ჯეი დამემუქრა კიდეც,მაგრამ არ შევშინდი და წინააღმდეგობა ისევ გავუწიე.სწორედ ამან იმსხვერპლა ჩემი და,ჩემი ერთადერთი იმედი.მეგონა ჯეი უბრალოდ სიტყვები იყო,მაგრამ იმაზე ძლიერი აღმოჩენილა ვიდრე მეგონა.ელენს ვუშლიდი ჰარისთან შეხვედრას,ალბათ მიხვდები რომ აღარ ვენდობოდი,მაგრამ ისინი მაინც ჩუმად ახერხებდნენ ყველაფერს.ერთ დღესაც ტექსტური შეტყობინება მომივიდა მობილურზე დაბლოკილი ნომრიდან რომ რაღაც მისამართზე მივსულიყავი და ჩემი დისგან სიურპრიზი დამხვდებოდა.ბევრი ვიფიქრე,მაგრამ ბოლოს დავნბეიდ და მივედი იმ მისამართზე. ის წამები არ იშლება ჩემი თვალიდან,როგორ იწვა ჩემი საკუთარი და ჰარისთან ერთად ,ეს საშინელება იყო. -სახეზე აიფარა ხელები ნაილმა და თვალები მოისრისა.

-ვიცოდი,რომ რაღაცას ამზადებდა ჰარი,ვგრძნოდი ამას. -აღელვება იგრძნობოდა მის ხმაში -რას გულისხმობ? -თავი ვერ შევიკავე და მაინც დავუსვი კითხვა.

-რამდენიმე დღის მერე ჰარი საერთოდ არ გამოჩენილა და ელაც დარწმუნდა რომ მხოლოდ მისი სათამაშო იყო.ჭკუაზე მოვიდა და გადაწყვიტა ჰარისთან ელაპარაკა ამის შესახებ,საერთოდ დაშორებას აპირებდა,მეც გავუშვი. -თვალები აემღვრა ნაილს უეცრად და სწრაფადვე მოიწმინდა ცრემლები.

-სად გაუშვი?

-ტყეში.. -ჩახლეჩილი ხმით თქვა და თავი ჩაღუნა. -ვიცოდი რომ ჰარი უკვე იქ ელოდა.რომ აღარ დაბრუნდა ერთ საათში,მისი ძებნა დავიწყე.მახსოვს ბნელოდა,ღამდებოდა და ტყე დაბურული იყო.დავდიოდი და ვეძებდი,ბოლოს ისე აღმოჩნდა,რომ წრეზე მიწევდა სიარული,გზა ამებნა ნერვიულობით. ბოლოს რაღაც ხმებს მივყევი და ჩემი დის ყვირილის ხმა გავიგე,იძახდა -მიშველეთო. მეც ფეხს ავუჩქარე და მივხვდი რომ საქმე მარტივად არ იყო,დანა ამოვიღე ჯიბიდან.

-ელა -დავუყვირე და მის ხმას დაველოდე,რომელიც აღარ ისმოდა..ბოლოს გასროლის ხმა გავიგე და დაპანიკებულმა სირბილს უფრო ვუმატე.ნეტა ადრე გავსულიყავი,ან ცოტა სწრაფად მერბინა,ნეტავ საერთოდ არ გამეშვა,ან ჩუმად გავყოლოდი უკან. -დანაღვლიანებულმა თქვა და ბალიში ჩაბღუჯა.

-ძირს ეგდო ბალახზე,შიშველი..უსულოდ.. გარშემო მისი სისხლის გუბე იდგა,თვალებს ხუჭავდა და სუნთქვა უჭირდა.ხელები ამიკანკალდა,არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა,ვინ დამედანაშაულებინა.მასთან ჩავიმუხლე და გულში ჩავიხუტე.ის ჩემს მკლავებში იწვა

ყველანაირი სასიცოცხლო ნიშნის გარეშე,ჩემს ხელებში იყო მისი სხეული და შოკირებული თვალებით ვუყურებდი.მისი სუნთქვა იმდენად მძიმე იყო რომ თითქმის ამის უნარსაც კი კარგავდა.მე კი დავყურებდი და არაფრის გაკეთება არ შემეძლო.ვეხვეწე რომ არ მივეტოვებინე,ვემუდარე,მაგრამ სიცოცხლეს უფროდაუფრო ემშვიდობებოდა.ვკითხე ეს ვინ გააკეთე,მაგრამ ხმას ვერ იღებდა.კიდევ ერთხელ ვკითხე მუდარით -ელენ მითხარი ეს ვინ გააკეთა,გთხოვ.

-ჰარი,გთხოვ..

-ჰარი? ვიცოდი რომ ის იყო,მოვკლავ მაგ ნაძირალას. -დავიღრიალე წყობიდან გამოსულმა -ნაილ,არა ის არ... - საბოლოოდ ამოისუნთქა და თვალები დახუჭა.იმდენად განერვიულებული ვიყავი,გამწარებული რომ ვეღარ ვფიქრობდი გამართულად.ელა იქვე მივაწვინე,ჩემი მაისური ჩამოვაცვი ისე რომ სხეული შედარებით მაინც დაეფარა,მერე კი გავიქეცი.ტყეში მივრბოდი იმ იმედით რომ ჰარი იქვე ახლოში იქნებოდა,და მოვკლავდი,იქვე მოვკლავდი სადაც ჩემ დას გაუკეთა ეს.ამას არ შევარჩენდი.მივრბოდი,მაგრამ იმდენად ბნელოდა,რომ ვერ ვხედავდი ვეღარაფერს,თვალებზე ბინდი მეკვროდა.ჰარის ვერსად ვერ მივაგენი და ისევ ჩემს დასთან დაბრუნება ვცადე.ის კი იქ აღარ იყო..

-რა? იქ აღარ დაგხვა?

-არა,აქამდე ეს მიკვირდა,ახლა კი გავიგე რომ მისი სხეული ლუის უპოვია და დაუკრძალავთ.მისი საფლავიც მითხრეს,მაგრამ არ წავსულვარ,ვერ მივედი უბრალოდ.

-ლუიმ როგორ იპოვა?რა უნდოდა იქ?

-ჯეის კაცია არ დაგავიწყდეს.მაგას კი ეხლა ვცდილობ გავიგო -ამოიოხრა და ლოგინზე გადაწვა.

-ნაილ ძალიან ვწუხვარ..აქამდე რატომ არ მითხარი ეს ყველაფერი? -მასთან მივიჩოჩე ჩასახუტებლად და ვეცადე ტირილი არ დამეწყო.

-არც ახლა ვერ მოგიყვებოდი რომ არა მომხდარი .

-გასაგებია ყველაფერი,ძალიან ვწუხვარ. -ძლიერად ჩავეხუტე და თავი მკერდზე დავადე.მისი გახშირეული გულის ცემა მკვეთრად მესმოდა და რაც უფრო ვუკვირდებოდი უფროდაუფრო მიჩქარდებოდა მეც.

-ჰარი ჯეის კაცი იყო,მაგრამ ლუიმ მითხრა რომ ეს ყველაფერი ჰარის არ ჩაუდენია და იცის ვინც გააკეთა.

-რა? -წამოვყვირე გაოცებით -ჰო,მთავარია დაკვირვებით მოვიქცე და ყველაფერი დავგეგმო,ლუი რაც არ უნდაიყოს ჯეის კაცია და დარწმუნებული ვარ რაღაც შარში გახვევას აპირებენ,თუ არ ჩავთვლით იმას რომ პირადი საქმე გამიფუჭეს და საკმარისია რამე მძიმე დანაშაული ჩავიდინო,მაშინვე ციხეში ამოვლპები.

-არა,არა.ეს არ უნდა მოხდეს.

-ამას არ გავაკეთებ. თუ რამე ჩავიდინე მხოლოდ შენს გამო,შენი დაცვისთვის. -მის სიტყვებზე სიამოვნების და ბედნიერების გრძნობამ დამიარა,ვიგრძენი რომ ვიღაც ისე ზრუნავდა ჩემზე რაც მჭირდებოდა.რა ბედნიერებაა როდესაც გვერდით ის ადამიანი გყავს იმ გრძნობებით რომელიც გჭირდება.

-ბედნიერი ვარ შენს გვერდით. -ამოვილუღლუღე და მასთან ახლოს მივიწიე რომ მეკოცნა.ნაილმაც სევდიანი ღიმილი დამიბრუნა და ნაზად სემხო ბაგეები.

-არავის მივცემ უფლებას რამე დაგიშავონ,ამას ვეღარ გადავიტან.

-ეს არც მოხდება! -მტკიცედ ვუთხარი გამხნევების მიზნით და მივეხუტე.ხელები და ფეხები გარშემო ისე მჭიდროდ მომხვია რომ ერთ მუშტად შევიკარით,და მასთან თავს დაცულად ვგრძნობდი ასე მწოლიარეც კი. ცოტა ხანი ხმის ამოუღებლად ვიწექით და თავს აღარ ვიღლიდით ლაპრაკით ან ფიქრით,უბრალოდ ვიწექით და ერთმანეთის გულისცემას,სუნთქვას ვუსმენდით.

-იგრძენი? -მკითხა ნაილმა -რა?

-ჩვენი გულიერთდროულად ძგერს და სუნთქვაც კი ერთდროულია. -შუბლზე მაკოცა და ისევ მიმიხუტა -და ეს რას ნიშნავს?

-შენი ჩემი ხარ. -ხმადაბლა მაგრამ გარკვევით წარმოთქვა და ამის გაგონებისას მზად ვიყავი ყველაფერზე უარი მეთქვა.უეცრად კარი ფართოდ გაიღო და ბენი შემოვარდა -ადელაიდა დაბრუნდა. -სწრაფად მოგვაძახა და გაიქცა.

-ოპს,. -ჩაიხითხითა ნაილმა და საოლიდან წამოდგა.ფანჯარასთან მივიდა,გამოაღო და გადაძრომა სცადა,მაგრამ ისევ მე მომიბრუნდა -მიყვარხარ. -სახე ხელებში მოიქვია და ვნებიანად მაკოცა.

-მიყვარხარ. -ვუპასუხე იქამდე სანამ ფანჯრიდან გადაძვრებოდა და ოთახს დატოვებდა.

თავი 29 მანქანა ნაილის სახლის წინ გავაჩერე და მისი კიბეებისკენ წავედი.კარზე დაკაკუნებაც ვერ მოვასწარი როდესაც გაიღო და მომღიმარი სახით დამხვდა ნაილი.

–რამდენ ხანს მოუნდი აქამდე მოსვლას.–ცხვირაბზუებულმა მკითხა და ქურთუკი გამომართვა საკიდზე დასაკიდად.

–ადელმა შემაყოვნა. –უხალისოდ ვუპასუხე და დაუპატიჟებლად მისაღებისკენ წავედი.

–თავი ისე იგრძენი როგორც საკუთარ სახლში.–ნაილის ხმაში სარკაზმი იგრძნობოდა,რაზეც გულიანად გამეცინა –საკუთარ სახლში ვარ და როგორ უნდა ვიგრძნო თავი? –მხრები ავიჩეჩე ხუმრობით და ნაილიც ამყვა სიცილში.მის სასტუმრო ოთახის კართან დამეწია,წელზე მომხვია ხელი და ახლოს მიმიკრა ცხვირთან საკოცნელად.

–ნელ–ნელა გადმოსახლებას აპირებ? –ყურთან დაიჩურჩულა და ჩაიცინა ,მეც თავი დავუქნიე.

–ჰეი,არია როგორ ხარ? –დივანზე მჯდომი ბი წამოხტა და ჩასახუტებლად გამოიქცა ჩემსკენ ხელებგაშილი,მეც თბილად მოვხვიე ხელები ზურგზე.

–მშვენივრად.შენ?

–კარგად. –ბედნიერებისგან თვალები უბრწყინავდა და ადგილზე ვერ ჩერდებოდა. –შენს ლოდინში რამდენიმე ფილმიც ავარჩიეთ.

–მართლა?რა ჟანრი?

–ბიჭებმა საშინელებათა აარჩიეს,ჩვენ,გოგოებმა კი დრამა.

–დრამა ჯობს.

–საშინელებათა უკეთესი იქნება. –გავიგე ზეინის ხმა ზურგს უკან და მისკენ მივბრუნდი.ხელში ლუდები ეჭირა,სახეზე კი მქრქალი ღიმილი ჰქონდა.

–საერთოდ კომედიას რომ ვუყუროთ არა?–წამოიძახა ლიდიამ რომელიც ახლაღა შევნიშნე რადგან დივანზე ჰარის გვერდით მოფარებულიყო.

–საშინელებათას ვრთავ და ვისაც არ უნდა ნუ უყურებს. –თვალების ბრიალით დაგვირღვია ‘სიმყუდროვე’ ნაილმა,რომელმაც ფილმი ჩართო და იატაკზე დაიკავა ადგილი დაბალი მაგიდის წინ.ერთი ამოვიოხრე,ბის საცოდავი მზერით გადავხედე,მერე კი ნაილისკენ წავედი და მის გვერდით დავიკავე ადგილი მეც.მის ლუდს მოვკიდე ხელი და ცოტა მოვწრუპე,მერე კი ისევ დავუბრუნე.სიცილი ვერ შევიკავე როდესაც მისი დაბღვერილი,გაოცებული და გაბრაზებული სახე დავინახე,რაც ლუდის ერთმა მოყლუპვამ გამოიწვია.თავი გააქნია ოხვრით და ლუდის ბოთლს მაგრად მოუჭირა ხელი რათა აღარ გამომერთმია. პატარა ეგოისტი ჰორანი. ფილმი ზედმეტად საშიში აღმოჩნდა ჩემთვის,ამიტომ ყველაზე ცუდ მომენტებში ან ნაილისკისერში ვმალავდი სახეს,ან უბრალოდ ძირს ვაშტერდებოდი ჩემს თითებს და

ყურადღება გადამქონდა სხვა რამეზე.ჩემს მოქმედებაზე ნაილის ხითხითის ხმა მესმოდა და მის მზერას ვგრძნობდი,მაგრამ თვალს ვარიდებდი.

–არია ხომ არ გეშინია? –მკითხა ჰარიმ წარბის აწევით,მე კი თავი გავაქნიე –არა,რატომ?

–იმალები.

–მე? არა,არ ვიმალები.

–მაშინ თვალს რატომ არიდებ საშიშ მომენტებს?

–არ ვარიდებ. –კატასავით ზურგზე დაცემას არ ვაპირებდი,ჰარი კი სიცილს ვერ იკავებდა.

–ახლა მოდის ყველაზე საშიში მომენტი,და ვნახავთ.–ნიშნისმოგებით მითხრა და თავხედურად ჩაიხითხითა.

–მე აქ ვარ და არ შეეშინდება.–შეეპასუხა ნაილი და მის ხმაში ხუმრობა იგრძნობოდა.

–ჰო,რათქმაუნდა. –უკმაყოფილოდ ჩავიბურტყუნე და მუხლები მკერდთან მივიტანე,უფრო მეტი კომფორტულობისათვის. ნაცრისფერ კედელზე დაკიდებულ დიდ პლაზმურ ტელევიზორს თვალს არ ვაშორებდი,მხოლოდ იმიტომ რომ არ ეფიქრათ მეშინოდა,თორემ საერთოდ აღარ მაინტერესებდა თვითონ ფილმი.ჰარის თქმით ის ყველაზე საშინელი მომენტიც მოახლოვდა.შავი გრძელმოსასხამიანი კაცი ნაჯახით მიუვარდა გოგონას,რომელიც განწირული ხმით კიოდა და უკან იხევდა,მის ხმაში ყველა ემოცია ერთიანად ჭარბობდა და მიკვირდა რომ ასე კარგად განასახიერებდა თავის როლს.ეკრანს გაშეშებული ვუყურებდი და ვცდილობდი ფიქრებში გვართულიყავი,რათა ნაკლებად შემშინებოდა და გამეძლო ამ ყველაფრისთვის.ნაჯახი მოუქნია ვიღაც ნიღბიანმა და სადაც იყო გოგოს დაარტყავდა,როდესაც ეკრანი გაშეშდა.ნაილისკენ გავიხედე,რომელმაც ფილმი გააჩერა და ლეპტოპში ჩაძვრა –რა მოხდა? –აკანკალებული ხმით იკითხა ლიდიამ და გაფართოებული თვალების აქეთ–იქით ცეცება დაიწყო.

–შეტყობინება მომივიდა მეილზე. –ეკრანისგან თვალმოუშორებლად უპასუხა ნაილმა და რაღაცა ამოიკითხა,რაც მისი თვალების მოძრაობით მივხვდი.გადავიწიე მისკენ ახლოს,რომ მეც წამეკითხა,მაგრამ ლეპტოპი რომელიც ჩემს წინ იდო მაგიდაზე,სწრაფად დაიხურა.

–რაშია საქმე? –საზარელი დუმილი დაარღვია ზეინმა,რომელიც დივნიდან წამოიწია.

–კიდევ ერთი ახალი შეტყობინება. –იატაკს მიაშტერდა ნაილი და პასუხისას მზერა აგვარიდა ყველას.

–ახლა რომ მოვიდა?–მათ საუბარში ჩაერია ჰარიც,პასუხად კი მხოლოდ თავის დაქნევა მიიღო.

–შეიძლება ცალკე რომ დავილაპარაკოთ?– იკითხა ნაილმა და პასუხს აღარ დაელოდა როდესაც წამოდგა და მეორე ოთახში გავიდა ლეპტოპიანად.ჰარი და ზეინი მაშინვე უკან გაყვნენ,ლიამი კი რომელიც მთელი ეს დრო გასუსული იჯდა ახლაც სიმშვიდეს ინარჩუნებდა.ბიმ წარბაწევით გახედა ლიამს –შენ არ აპირებ გაყოლას?

–ამ საქმეში უკვე აღარაფერი არ მესაქმება.

–მაშინ არც აქ არაფერი აღარ უნდა გესაქმებოდეს. –უხეშად მიაძახა და წამოდგა თავისი ადგილიდან,მერე კი ბიჭებთან ოთახში შევიდა.

–იქ რა ხდება? –მკითხა ლიდიამ და წამოსადგომად მოემზადა,როდესაც ლიამმა გააჩერა –ისეთი არაფერი,აქ იყავით. –ამოიოხრა და თვითონაც ბის მიბაძა.

–მოიცადეთ,მეც შემოვალ.–დავუძახე ლიამს,როდესაც კარი გააღო და ჩემსკენ მობრუნდა –ვფიქრობ ოთახში ადგილი აღარაა და თანაც შენთვის არავის არ დაუძახია. –მის ხმაში უხეშობა იგრძნობოდა და გაოცება ვერ დავმალე,როდესაც კარი მიიჯახუნა. ლიამი.წყნარი,მშვიდი,სწავლას მოწყურებული,წესიერი ბიჭი გაქრა და მის ადგილას უხეში ლიამი გაჩნდა. გაოცებული თვალებით ლიდიას შევხედე,რომელიც იგივე ემოციით მიყურებდა და კითხვის დასმას თითქოს ვერ ბედავდა.რამდენიმე წამში იგივე ოთახის კარი გაიღო სადაც დანარჩენები

იყვნენ და ბი გამოჩნდა,რომელმაც მანიშნა მივსულიყავი.მეც სწრაფად მოვუბოდიშე ლიდიას და ოთახი დავტოვე.ნაილთან შესვლისას უცნაური გრძნობა დამეუფლა.შიში.სევდა.განცდა. ლოგინზე მჯდარ ნაილს ლეპტოპი კალთაში ჩაედო,დანარჩენებიც გარშემო შემოხვეოდნენ და რაღაცას გაშტერებულები უყურებდნენ.ახლოს მისვლისთანავე რაღაც ხმები გავიგე და ეკრანს რომ შევხედე ადგილზე გავშეშდი.ქერა გოგონა ჩანდა კადრში,რომელსაც თმები აჩეჩილი ჰქონდა და მის თავზე ვიღაცის ხელი მოჩანდა,რომელსაც თმებით ეჭირა და აშკარა იყო ძლიერად ქაჩავდა.თვითონ ან გოგონას სახე არ ჩანდა,მაგრამ სხეულის კანკალით მიხვდებოდით რომ ტიროდა,ან ძალიან ეშინოდა.

–თქვი. –დაიღრიალა ვიღაცა კაცმა და ამას გოგონას ქვითინი მოჰყვა –საკმარისია რაც გააკეთე,წავიდეთ.–გაისმა მეორე ხმა,ოღონდ შედარებით წვრილი და ნაზი.

–არა,სამაგიერო უნდა გადავუხადო.–დასჭექა მქუხარე ხმამ და რაღაც ისეთი გააკეთა,რამაც გოგონას კივილი გამოიწვია ბოლო ხმაზე. –უთხარი შენს ნაილს რომ საშველად მოვიდეს.

–არა,გთხოვთ არ გინდათ. –ამოიკვნესა უღონოდ და მის ხმასი იგრძნობოდა რომ ტირილისგან ძალაგამოცლილი იყო.

–რატომ ?–ბოროტულად ჩაიცინა –დავიჯერო არ მოგეწონა რამდენიმე წუთის წინ ჩემთან გატარებული დრო?

–გთხოვთ არაფერი დამიშავოთ. –გოგონა ისევ ტიროდა.

–ამას ვერ დაგპირდები.–ისევ ჩაიხითხითა იმ კაცმა,რომლის სახე არ ჩანდა,მაგრამ ხმაზე იგრძნობოდა რასაც წარმოადგენდა.ეს რა ადამიანი იყო.უეცრად გოგონას თმა ისე მოქაჩა,რომ თავი ააწევინა და მისი სახე მკვეთრად გამოჩნდა.“ ადგილზე გავიყინე.სხეულში სიცივემ დამიარა და სუნთქვა შემიჩერდა.აზროვნების უნარი დავკარგე და თვალებზე ბინდი გადამეკრა,მხოლოდ იმ გოგონას სახეს ვხედავდი და ერთადერთი სახელი მიტრიალებდა თავში –ელენი. ეკრანი ჩაბნელდა და საზარელმა სიჩუმემ ისევ დაისადგურა.ოთახში მხოლოდ ჩვენი გახშირებული სუნთქვის ხმა ისმოდა,მეტი არაფერი.უეცრად ნაილი წამოდგა და ფანჯარასთან მივიდა,მთელი სხეული უკანკალებდა.ხმას არავინ არ იღებდა,ჩვენ შორის კი დაძაბულობა უფრო მატულობდა.

–ვინ გამოგზავნა შეგვიძლია დავადგინოთ? –იკითხა ბიმ,მაგრამ იმდენად გათიშული ვიყავი მისკენ გახედვაც არ შემეძლო.გაშეშებული ლოგინზე ჩამოვჯექი და ფიქრებში წავედი.

–მე ვიცნობ ერთს,ვინც დაგვეხმარება.–ამოილუღლუღა ზეინმა და სახე მოისრისა.

–ახლავე დაუკავშირდი და უთხარი რომ მოვიდეს.

–მარტო დამტოვეთ. –ზედმეტად ხმამაღლა თქვა ნაილმა და ყველა გაჩუმდა. –გთხოვთ. ბიმ თავი დაუკრა დანარჩენებს და კარისკენ ანიშნა,ისინიც ჩუმად გავიდნენ ოთახიდან.მე ისევ ლოგინზე ვიჯექი და ვერ ვწყვეტავდი რა გამეკეთებინა,წავსულიყავი თუ მასთან დავრჩენილიყავი.

–არია,შენც. –მისმა ხმამ გამომარკვია ფიქრებიდან.

–მე რა?

–დამტოვე,მარტო.

–არა. –თავი გავაქნიე და ფეხზე წამოვდექი –მე არ უნდა ვიყო,შენს გვერდით.

–არა? მე გითხარი დამტოვე.

–არა ნაილ,არ მიგატოვებ ასეთ დროს.

–არ მჭირდება შენი შეცოდება. –მისმა სიტყვებმა გული გამიტეხეს და საუბრის უნარი დავკარგე.

–მე არ მეცოდები.. –ვცადე თავის გამართლება –გადი. –ხმას აუწია ნაილმა და ისევ ისე იდგა.

–ნაილ..

–გადი ,გადი. –დაიღრიალა ბოლო ხმაზე,ისე რომ შიშით შევხტი. –დამტოვე მარტო. –ისევ დამიყვირა,რაზეც ცრემლები მომერია,თუმცა შევეცადე არ შემემჩნია.

–მე არ მინდა რომ მიგატოვო.შენს გვერდით... –სიტყვის დამთავრება ვერ მოვასწარი როდესაც

ნაილმა გვერდით ჩამიარა სწრაფი ნაბიჯით,კარი გააღო,ოთახიდან გავიდა და ძლიერად მიიჯახუნა.

–სად მიდიხარ? –გავიგე ბის ხმა კარს მიღმა –გარეთ. –ნაილის ბოხმა მაგრამ დაბალმა ხმამ მაინც მოაღწია ჩემამდე.ლოგინზე უღონოდ დავეშვი და ერთადერთი რაზეც ვფიქრობდი ნაილის და იყო.ვხვდებოდი რა დღეშიც იქნებოდა ახლა ნაილი და როგორ ზემოქმედებას ახდენდა ეს ყველაფერი,და გული მტკიოდა რომ არ მაძლევდა საშუალებას გვერდში დავდგომოდი.

–კარგად ხარ არია? –ლიდიას ხმამ გამომაფხიზლა,რომელიც ახლაღა შემოსულიყო ოთახში და კარებშივე იდგა.

–არა. –ამოვიკვენესე და ცრემლებს მივეცი უფლება თვალები დაეტოვებინათ.

–რა მოხდა? –გვერდით მომიჯდა,ზურგზე ხელი მომისვა და ჩემს დამშვიდებას შეეცადა,მე კი ტირილს უფრო ვუმატე.ვერ ვხვდებოდი კონკრეტულად რა მიზეზით ვტიროდი.

–ვიჩხუბეთ. –სიმარტლის თქმას დამალვა ვამჯობინე და დამაჯერებლად გამომივიდა,როდესაც ლიდიამ ამოიოხრა და შემაგულიანებელი საუბარი დამიწო,თუ როგორ შევრიგდებოდით მე და ნაილი ისევ.გონება კი სხვაგან გამირბოდა.

–არია,ჩვენ მივდივართ. –მითხრა ჰარიმ როდესაც მისაღებში დავბრუნდი დამშვიდებული.

–ყველანი?

–თუ გინდა მე დავრჩები. –მხარზე დამადო ხელი ბიმ –მე და ზეინი დავრჩებით.

–არა,თქვენს საქმეს მიხედეთ,მე არ მოგაცდენთ.

–ოჰ,კარგი რა. –ჩაიცინა ბიმ და ზეინს ჰკრა ხელი –ჩვენ შეგვიძლია რომ დავრჩეთ,ხო ზეინ?

–რათქმაუნდა.–მხრები აიჩეჩა მანაც,რაზეც გამეცინა.

–არა,წადით.–ამოვიოხრე და თვალი მოვავლე ოთახს –მე კი ნაილს დაველოდები,ალბათ მალე მოვა,ჰაერზე გასეირნება ცოტა დაამშვიდებს.

–არია თუ გინდა,შემიძლია..–ბიმ წამოიწყო საუბარი,მაგრამ თავი გავაქნიე და სიტყვა შევაწყვეტინე –ყველაფრისთვის მადლობა,მაგრამ იყოს,თუ რამეა მერე შეგეხმიანებით.

–კარგი. –დანებდა და გადამეხვია –თუ რამე დაგჭირდება დამირეკე,თუნდაც ზეინს.

–აუცილებლად,–თავი დავუქნიე დადებითი პასუხის ნიშნად და კარისკენ წავედი გასაცილებლად.ყველანი წავიდნენ და დავრჩი ისევ მარტო,ნაილის მოლოდინში. მისაღები ოთახი მივალაგე,ფილმების დისკები ერთ ადგილას დავაწყე და ტელევიზორი ჩავრთე დროის გასაყვანად.გადამრთველით სხვადასხვა არხებზე დავხტოდი უაზროდ,ფიქრებით კი სხვაგან ვიყავი,როდესაც მობილურის აწკრიალდა და ეკრანზე ადელაიდა“ დაეწერა.თავიდან დაიგნორება გადავწყვიტე,მაგრამ რეკვა რომ არ შეწყვიტა ვუპასუხე.

–რა? –უხეშად ვუპასუხე –სასწრაფოდ მჭირდები სახლში.

–რატომ?

–მამა უკან მაგზავნის ამერიკაში და უნდა დამეხმარო –ოჰ კარგი რა. –ირონიულად სიცილი დავიწყე,მან კი ამოიოხრა –სერიოზულად არია! ახლა ვალაგებ ბარგს და შენი დახმარება მინდა,იქნებ დაითანხმო.

–ხუმრობ ხო?

–არა,მეტყობა რამე ხუმრობის?

–რატომ გადაწყვიტა ასე? –ვეცადე უნებური ღიმილი დამემალა და არ შემემჩნია საუბრისას როგორც იქნა ჯეკ,ერთი ჭკვიანური გადაწყვეტილება მიიღე“ გავიფიქრე ჩემთვის და ადელის უაზრო მიზეზების მოსმენას შევუდექი.

–მაპატიე,მაგრამ ახლა სახლში ნამდვილად ვერ მოვალ,ნაილთან საქმე რთულად მაქვს და ვეოდები როდის დაბრუნდება სახლში. –ამოვიოხრე და ბოლოს ვინანე რომ ყველაფერი ასე მარტივად მოვუყევი.

–ნაილი?ახლა მის სახლში ხარ?

–ამ..მე.. ვიგულისხმე მეგობრის სახლი.

–კარგი რა არია. –ჩაიცინა ყურმილს მიღმა ბოროტულად და მივხვდი რომ კარგს არაფერს არ უნდა დავლოდებოდი იმ მომენტიდა.

–ასე რომ ტელეფონზე დავურეკავ და ვეცდეი დავითანხმო.

–თუ ვერ დაითანხმებ პასუხს აგებ.

–რა?მე რა შუაში ვარ?

–ოჰ,მართლა? შენზეა დამოკიდებული ჩემი დარჩენა –გადაწყვეტილებას მამაშენი იღებს და არა მე.

–წავედი,და ველოდები მამაჩემის თანხმობას რომ დავრჩე. –ჩაიფრუტუნა და ყურმილი გამითიშა. ძუკნა ხარ ადელ.“ გავიფიქრე ჩემთვის და სწრაფად ჯეკის ნომერი ავკრიფე.დიდი მუდარის და ამდენი გამართლების შემდეგ მაინც არაფერი არ გამომივიდა.ადელს ბარგის ჩალაგება და უკან დავრუნება უწევდა,მე კი ბედნიერი დღეები მეწეოდა,თუ რათქმაუნდა ამაღამ ნაილი არ ჩამაშხამებდა. დიდი ლოდინის შემდეგ დედაჩემს შევატყობინე,რომ ღამე სავარაუდოდ ლიდიასთან დავრჩებოდი,მერე კი ნაილის კომფორტულ,რბილ დივანზე წამოვწექი და ვეცადე ყურადღება სერიალით გამეფანტა.Glee ერთ–ერთი ჩემი საყვარელი ტელესერიალი იყო,მაგრამ ახლა ესეც კი არ მშველოდა იმ საშინელი ფიქრების გასაფანტად.ერთადერთი რასაც ჩემი დახმარება შეეძლო ძილი იყო.თვალები დავხუჭე და ვეცადე ცოტა გამომეძინა ნაილის დაბრუნებამდე,მაგრამ როგორც კი ძილბურანში ვიყავი მთავარი,შემოსასვლელი კარის ჯახუნის ხმამ გამომაფხიზლა და სწრაფად წამოვხტი დივნიდან.ჰოლში გასვლისთანავე კედელს მიყუდებული ნაილი შევნიშნე,რომელიც მუხლებს ეყრდნობოდა და რაღაცს ბურტყუნებდა –ნაილ? –ხმადაბლა დავუძახე და მისი ყურადღება მივიპყარი.

–შენ კიდევ აქ ხარ? –ამოიბუტბუტა და თავი ჩაქინდრა –და სად უნდა ვიყო სხვაგან?

–სახლში.

–სახლში ვარ.

–შენს სახლში. –ისევ შემეკამათა.

–ჩემს სახლში ვარ. –არ დავნებდი.

–ჰო,რათქმაუნდა. –სარკაზმით მითხრა და თვალები გადაატრიალა.მის ტონში ზედმეტი თავდაჯერებულობა და თავხედობა იგრძნობოდა,რამაც ძალიან გამაღიზიანა.–როგორც მახსოვს ცოლად არ მომიყვანიხარ და რანაირი შენი სახლია? –მისმა სიტყვებმა საბოლოოდ მატკინა გული –კარგი,თუ ასეა,იყოს ასე. –გაბრაზებულმა ვუთხარი და მისაღებში შევბრუნდი,ჩემი მობილური ავიღე.ნაილი ისევ კედელთან მიყუდებული იდგა,როდესაც ჰოლში დავბრუნდი და ქურთუკი ჩამოვხსენი საკიდიდან.უხმოდ ჩავიცვი,კაშნე გავისწორე,მობილური ჯიბეში ჩავიდე და ნაილს მივუბრუნდი,რომელიც მთელი ეს დრო ხმის ამოუღებლად იდგა.

–მე წავედი და ბოდიში რომ ზედმეტად მოგაცდინე,ან შეგაწუხე. –უხეშად ვუთხარი და კარის სახელურს მოვკიდე ხელი,როდესაც მაჯაზე ძლიერი შეხება ვიგრძენი,რამაც ხელი შემიშალა კარის გაღებაში.

–სად მიდიხარ?

–ჩემს სახლში.

–რატომ? –მისმა კითხვამ საბოლოოდ გამომიყვანა წყობიდან და სისხლი ამიდუღდა სიბრაზით.

–რატომ? –გავიმეორე მისი შეკითხვა–იმიტომ რომ თავი ზედმეტად მაგრძნიბინე და მიმახვედრე რომ დროა ჩემს სახლში“ წავიდე.

–ახლა შენს სახლში ხარ.

–მეხუმრები ხო?

–წეღან კი,და ეხლა აღარ.

–დამანებე თავი. –ვეცადე ხელი გამეშვებინებინა,მაგრამ მისი ძალა ვერ დავძლიე.

–არ წახვიდე.

–მაგრამ შენ ხომ ეს გინდა?

–არა,არ მინდა.

–მაშინ რატომ მითხარი რომ წავსულიყავი?

–დაივიწყე.

–გული მატკინე და არ შემიძლია!

–მე გაგიმთელებ.

–რას?

–გულს.

–არ მინდა.

–მე მინდა.

–რა?

–შენი არსებობა ჩემს ცხოვრებაში.

–მაგრამ ზედმეტი ვარ.

–დარჩი ჩემთან.

–რისთვის,რომ ისევ მატკინო გული?

–არასდროს.

–მპირდები?

–გპირდები.

–კარგი.

–რას იზავ?

–დავრჩები.

–მიყვარხარ.

–მეც მიყვარხარ. –მეორე ხელით მომკიდა მკლავზე და თავისკენ მიმწია.ვიდექით და ერთმანეთს თვალებში ვუყურებდით.

–აღარ გაბედო რომ გაიქცე. –მითხრა სახესთან ახლოს,მისი ტუჩები თითქმის ჩემს კანს ეხებოდნენ.

–ნუ მომცემ მიზეზს.

–აღარ ვაპიებ ამის ჩადენას.–ჩაიცინა და ტუჩები ნაზად მომადო.

–რატომ დალიე?

–ტკივილი მომეძალა.

–არ მომწონს როდესაც სვავ.–ნაილს აღარაფერი არ უთქვამს,უბრალოდ ამოიოხრა და ჩემს ტუჩებს დაეძგერა როგორც მშიერი ვეფხვი.

თავი 30 ფანჯრიდან დავინახე ნაილის მანქანა, რომელიც სახლისგან ცოტა მოშორებით გზის გადასწვრივ იდგა, მეც სწრაფი ნაბიჯით გავემართე კარისკენ, მანქანაში ჩაჯდომისას ნაილი ჩემსკენ გადმოიწია და დამშეული დამეწაფა ტუჩებზე, ხელები კისერზე მოვხვიე და მისი ვნებიან კოცნას მეც ავყევი, მის თმაში დავასრიალებდი თითებს და ნაილის შეხებას ვგრძნობდი ბარძაყებზე, მისი ხელი წელიდან მუხლამდე ჩასრიალდა, შემდეგ კი კაბის ბოლოზე ვიგრძენი რომელიც ნელ–ნელა მაღლა მიიწევდა მოკლე კაბის შიგნით.

– ნაილ ... – კვნესა აღმომხდა რტოდესაც მისი ბაგეები ჩემსას დაშორდა და ხელი სხეულიდან მომაშორა, – მომენატრე... –მითხრა სახესთან ახლოს და მისი სუნთქვა ცხვირზე შემეხო, სიგარეტის და

მისი სუნამოს ნაზავი სასიამოვნო შეგრძნებას მგვრიდა...

– მეც მომენატრე –რიმილით ვუპასუხე და ბოლო ნაზი კოცნა მივუძრვენი, ნაილმა კმაყოფილი რიმილით დაძრა მანქანა, მთავარ გზაზე გასვლისას ხელი ჩემს მუხლზე დაასვენა, მეორე ხელით კი საჭეს მარტავდა და ისევ იღიმოდა სკოლის ეზოში შესვლის თანავე ნაილს დროებით დავემშვიდობე და კარადისკენ წავედი, წიგნებს ვახარისხებდი როდესაც ვიღაცის მოახლოვება ვიგძენი და მისკენ შევბრუნდი. დილანი.

– როგორ ხარ არია?

– მშვენივრად – მოკლედ ვუპასუხე როდესაც ნაილის მუქარა გამახსენდა – მეც კარგად, გმადლობ რომ მკითხე – ირონიულად მიტხრა და გვერდით კარადას მიეყრდნო მხრით – არც დავინტერესებულვარ – ვეცადე მეც იგივე ტონით მეპასუხა – ბევრი რამით არ ინტერესდები – ჩაიცინა და ხელები მკერდთან გადაიჯვარედინა და ფეხი ფეხზე შემოიდო – წარმოდგენაც არ გაქვს გარშემო რა ხდება – რას გულისხმობ?

– სიცრუეს; თამაშს; გამოყენებას; მუქარას; ჩხუბებს; კრიმინალს – ჩამომითვალა დილანმა და ხელები ჩამოუშვა შემდეგ კი მომიახლოვდა როგორც კი კარადის კარი მივხურე.

– და.. მკვლელობებს – ჩურჩულით თქვა მაგრამ ისეთი დაძაბულობა სუფევდა ჩვენს შორის, რომ მისი სიჩუმე ყვირილად მეჩვენებოდა.

– რ–რა? – ამოვილუღლუღე და მის თვალებს დავაკვირდი რაღაცნაირი გრძნობა დამეუფლა, შიშის, მაგრამ ვერ მივხვდი რატომ. თიტქოს რაჭაცას მახსენბედა მისი თვალები.

– ღამით, როდესაც შენს გძინავს გარეთ ძალიან ბევრი რამ ხდება – მე რატომ მეუბნები ამას? მე რა შეხება მაქვს ამასთან?

– თვალი გაახილე არია! იმასაც ვისაც ღრმად ენდობი შეიძლება ისეთი საიდუმლოებას მალავდეს, რაც სახიფათოა..

– დილან, საკმარისია – გაბრაზებულმა მივაძახე და გზიდან ჩამოშორება ვცადე, მაგრამ ვერაფერს ვერ გავხდი – ჯობს დროულად დაინახო სიმართლე ვიდრე მოგვიანებით გული გეტკინოს – ნიშნის მოგებით მითხრა – მინიშნებებით ნუ მესაუბრები პირდაპირ მითხარი რაც გაქვს სათქმელი – პირდაპირ გეუბნები. გაახილე თვალი – სერიოზული სახით მიპასუხა და ისე სწრაფად მაკოცა ლოყაზე, რომ გააზრება ვერ მოვასწარი, გამოფხიზლებისას დილანი უკვე დერეფანს მიუყვებოდა. საკლასო ოთახს მივაშურე დაბნეულმა და მოზღვავებული ფიქრებით ადგილი დავიკავე ნაილის გვერდით, მინდოდა მომხდარის შესახებ მომეყოლა, მაგრამ გადავიფიქრე რადგან შემეშინდა... შემეშინდა იმის, რომ დილანს რამეს დაუშავებდა. ან მისი სიტყვები სიმართლე აღმოჩნდებოდა და რარაც ახალს გავიგებდი ნაილის შესახებ რაც გულს მატკენდა. ისევ გაჩუმება ვამჯობინე... პირველი შესვენებისას ყველა ნივთი კარადაში შევაწყვე და კაფეტერიისკენ გავეშურე, ოთახში შესვლისთანავე ჩემთვის განკუთვნილ ლანგარზე დავაწყვე საკვები და ჩვენი მაგიდისკენ წავედი. ლანჩზე მხოლოდ: ლიამი, ქეითი, ლიდია და მე ვიყავით.ისინიც მომავალ გეგმებს აწყობდნენ Halloween-სთვის და საუბარში მეც ჩამითრიეს, კაფეტერიის კარი ფართედ გაიღო ოთახში კი ნაილი, ჰარი და ზეინი შემოვიდნენ ხარხარით და ყველას ყურადღება მიიქციეს, ჰარიმ რაღაც უთხრა ნაილს და მხარზე ჰკრა ხელი, რაზეც მას სახე შეეცვალა მაგრამ ნაძალადევად მაინც გაუღიმა, – აბა რაზე საუბრობდით? – იკითხა ჰარიმ როდესაც მოგვიახლოვდნენ – Halloween–ზე – ვუპასუხე ამოოხვრით, მან კი თვალები გადაატრიალა უკმაყოფილო სახით..

– თუმცა სხვა რაზე ისაუბრებდით, – რა გეგმები გაქვთ Halloween–ისთვის – ჩემდა გასაკვირად იკითხა ნაილმა და მაგიდასთან

მსხდომმა ყველამ მას გახედა გაოცებით – რა იყოთ? – მხრები აიჩეჩა ღიმილით – ქალაქში ვაპირებთ გართობას – ლიდიამ უპასუხა და თმის თითზე დახვევას შეუდგა.

– და ვინ აპირებთ წასვლას?

– ჩვენ ყველანი. თქვენც ხომ მოდიხართ? – ლიდიამ ჯერ ნაილს შეხედა მერე კი მე პასუხის მოლოდინში – არა, – თავი გააქნია ნაილმა – მე და არია დროის ერთად გატარებას ვაპირებთ..

– რაა? ეს საიდან მოიტანე? – გაკვირვება ვერ დავმალე – ასე გადავწყვიტე – და ახლა რატომ უნდა ვიგებდე ამას? სულ რაღაც ერთი კვირა დარჩა – სიბრაზე თანდათან მემატებოდა..

– მეც ახლახანს მოვიფიქრე – მარტივად და აუღელვებლად მიპასუხა ნაილმა, მე კი საჩხუბრად გამზადებულმა პირი გავაღე თუ არა საუბარში ზეინი ჩაერია – ჩვენ არ გავიდეთ გარეთ? – იკითხა ზეინმა – სად მიდიხართ ან რატომ? – ინტერესმა მძლია – უნდა მოვწიოთ – თვალი ჩამიკრა ნაილმა და სწრაფად მაკოცა ცხვირზე, მერე კი ბიჭებთან ერთად წავიდა შესვენება თითქმის მთავრდებოდა. გოგონებმა და ლიამმა გადაწყვიტეს საკლასო ოთახს დაბრუნებოდნენ, მე კი საპირფარეშოსკენ გავემართე, იმის იმედიტ რომ ნაილი დამეწეოდა და გამომელაპარაკებოდა რადგან აეხსნა თუ სად ვაპირებდით Halloween–ის გატარებას, თუნცა ამაოდ.. იგი არ ჩანდა. საპირფარეშოდან რომ გამოვედი გაკვეთილი უკვე დაწყებული იყო, ფიქრებში გართული სწრაფი ნაბიჯით გავემართე კარადისკენ წიგნების ასაღებად, კარადას რომ მივუახლოვდი ირგვლივ არავინ არ ჩანდა, წიგნები რომ გამოვიღე და კარები უნდა მიმეხურა შიშისგან შევკრთი, კარის უკან ნაცნობი სხე დავინახე და მოულოდნელობისგან შევიცხადე.

– ჯეი? აქ რას აკეთებ, ჩემს შესაშინებლად მოხვედი? – ჯეიმ ცბიერად გამიღიმა და მოწიწებით ძველი ნაცნობივით გადამეხვია – გამარჯობა არიანა – რას მივაწერო თქვენი სტუმრობა Mr. ჯეიმს? მეც ოფიციალური ტონით ვკითხე და გამომცდელი მზერა ვესროლე, მაინტერესებდა ჩემს სანახავად მოვიდა თუ ეს შემთხვევითი იყო, ჯეიმ მეგობრულად გამიღიმა და ოფიციალური ტონი მოიშორა – საქმეზე შემოვიარე, შორიდანვე შეგამჩნიე და მომენტს ვეძებდი შენთან მოსასვლელად – ანუ თავიდანვე დაგეგმილი გქონდა რომ შეგეშინებინე? – ვუთხარი ღიმილით – არც მიფიქრია შენი შეშინება, უბრალოდ ასე გამოვიდა არია ცოტა ხნით სიჩუმე ჩამოვარდა, რომელიც მე დავარღვიე –ჯეი, გაკვეთილი უკვე დაწყებულია და მე უნდა წავიდე – ხელის მოძრაობით მივუთითე ჩემი საკლასო ოთახისკენ – გამიხარდა შენი ნახვა ჯეი მაჯაში მწვდა და ხელს არ მიშვებდა რომ წავსულიყავი – არია დიდი ხანია რ მინახიხარ, მინდა სადილზე დაგპატიჟო მეგობრულად – ღიმილი დაურთო საუბარს – კარგი, ოღონდ ახლა უნდა წავიდე. – ჯეის შევუთანხმდი, რომ საღამოს ერთ–ერთ კაფესთან შევხვდებოდი და საკლასო ოთახისკენ სწრაფი ნაბიჯით წავედი. მასწავლებელს მოვუბოდიშე და ჩემს მაგიდასთან დავჯექი სადაც ნაილი ადგილი ცარიელი იყო. უხალისოდ ვუსმენდი მასწავლებლის საუბარს ფიქრებში ვიყავი გართული როდესაც ტელეფონი აბზუილდა და ეკრანზე ნაილის სახელი დაეწერა. ერთი ახალი ტექსტური შეტყობინება Nialler– ისგან“.ღიმილით გავხსენი შეტყობინება და კითხვას შევუდექი სასწრაფო საქმე გამომიჩნდა და მოსვლას ვერ ვახერხებ.საღამოს შევხვდებით“ მისმა შეტყობინებამ საშინელ ხასიათზე დამაყენა და ეჭვებში ჩამაგდო.დამაინტერესდა რა ხდებოდა,რატომ აცდენდა სკოლას ან საერთოდ რატომ ვერ მოვიდოდა ჩემს დასახვედრად.გონება დილანის სიტყვებისკენ გამირბოდა და ისეთი შეგრძნება

მეუფლებოდა,რომ რაღაც კავშირი ნაილთანაც ჰქონდათ. გაბრაზებულმა მობილურის ეკრანი ჩავაქრე და მისთვის აღარაფერი არ მიმიწერია,მიუხედავად იმისა რომ ინტერესი შიგნიდან მღრღნიდა.უეცრად გამახსენდა ჯეისთან დანიშნული შეხვედრა,ამიტომ გადავწყივტე მისთვის შემეტყობინებიდა,რომ გეგმები შეიცვალა და გაკვეთილების შემდეგ მეცლებოდა. ზარის დარეკვის შემდეგ გასასვლელისკენ წავედი ლიდიასთან და ბისთან ერთად,გამოვემშვიდობე და დავპირდი მოგვიანებით შევეხმიანებოდი,მე კი ავტოსადგომისკენ წავედი,სადაც ჯეის მანქანა იდგა.ახლოს მისვლისთანავე მანქანიდან გადმოვიდა,ჩემთვის კარი გააღო და ჩაჯდომისას ისევ საჭეს დაუბრუნდა.მის ჯენტლმენურ საქციელზე ღიმილმა მოიცვა ჩემი სახე და ვეცადე დიდად არ შემემჩნია.კაფეში ერთ საათზე მეტი დავყავით,შემდეგ კი იქვე მდებარე სკვერში გავისეირნეთ.ბევრი ვისაუბრეთ და ერთმანეთი უკეთესად გავიცანით.ვუთხარი,რომ შეყვარებული მყავდა.. შუადღე გადასული იყო უკვე და ჩემი სახლში წასვლის დროც დადგა.ჯეიმ მარტო არ გამიშვა,რადგან ბნელდებოდა და არც მანქანა არ მყავდა.სახლს რომ მივუახლოვდით ვთხოვე მოშორებით გაეჩერებინა მანქანა,მაგრამ დაიჟინა რომ სახლის კარამდე აპირებდა მიცილებას ,რადგან სახიფათო იყო ჩემი მარტო სიარული სიბნელეში,ტყეში. მანქანიდან გადმოსვლისთანავე დავინახე როგორ გაიღო სახლის კარი და დედაჩემის სილუეტი გამოჩნდა კარში,რომელიც არასასიამოვნო სახით გამოემართა ჩვენსკენ.ალბათ ნაილს ელოდა და საჩხუბრად იყო მზად,რადგან ჯეკმა რათქმაუნდა ისიც გადაიბირა.ახლოს მოსულმა როდესაც დაინახა ნაილის მაგივრად სხვა იყო,ცოტა დამშვიდდა და გაიღიმა.

– დედა,გაიცანი ეს ჯეია.ჩემი მეგობარი. –ჯეიმ ხელი გაუწოდა ჩამოსართმევად,დედაც სიამოვნებით მიესალმა.

– გამარჯობათ,მე ჯეი სმიტი ვარ. –უთხრა მოკრძალებული ღიმილი თავაზიანად.დედაც გაეცნო და ღიმილით ჯერ მე შემომხედა,მერე ისევ მას.

– შემოდი ჩვენთან ჯეი,ახალი ღვეზელები მაქვს და დაგვეწვიე.

– დიდი მადლობა,მაგრამ უნდა წავიდე,რაღაც საქმე მაქვს.სხვა დროს აუცილებლად დაგეწვევით.

– კარგი ძვირფასო,მოხარული ვიქნებით.ხომ ასეა არია? –მე გადმომხედა დედამ და უბრალოდ თავი დავუქნიე,რადგან არ ვიცოდი რა მეთქვა.

– ნახვამდის მის და მისის ფორბსებო. –ღიმილით გვითხრა ჯეიმ და მანქანისკენ წავიდა.სახლში შესვლისთანავე დედამ გამომკითხა მისი ვინაობა და უფრო დაზუსტებით დეტალები,თუ როგორ გავიცანი და დღეს რა ვაკეთეთ ერთად.ბოლოს დასკვნა გამოიტანა,რომ ჯეი არაჩვეულებრივი ყმაწვილი ჩანდა და ბედნიერი იქნებოდა თუ ნაილის ადგილს ის დაიკავებდა ჩემს ცხოვრებაში.საუბარი როგორც ყოველთვის,ახლაც კამათით დავასრულეთ და ჩემს ოთახში ავედი.შიგნით შესვლისთანავე მოულოდნელობით და შიშით შევკივლე,როდესაც ჩემს საწოლზე მჯდომი ნაილი დავინახე.კიბეებზე ნაბიჯების ხმა გავიგე და დედას ხმა,მკითხა თუ რა ხდებოდა,მე კი ობობი დანახვა მოვიმიზეზე და კარი დავხურე.ნაილისკენ შევბრუნდი თუ არა ღიმილი სახეზე შემაშრა.წამის წინ საწოლზე მჯდომი ნაილი ფეხზე იდგა ჩემს წინ,თვალები სულ ჩაშავებოდა და ყელზე ყოველი ძარღვი დასჭიმვოდა.

– ნაილ აქ როგორ მოხვდი? –სიტყვა ვთქვი თუარა ყელში მწვდა და ხელები ძლიერად მომიჭირა,სუნთქვა შემეკრა და თვალები ჩამიცრემლიანდა – ვინ იყო ის ნაბიჭვარი ვისი მანქანითაც მოხვედი? – მისი ხმა ექოსავით მოედო ოთახს და შეაზანზარა – ერთი დღე ვერ მოვახერხე შენი მოცილება და უკვე სხვა გამცილებელი იპოვე?

– შენ რა მითვალთვალებ? – ვუთხარი ნერვიულად და ხმა ამიკანკალდა – გამიშვი ხელი! – აღმომხდა ხავილით, – იცოდე ვერასდროს ვერაფერს გამომაპარებ სადაც არ მელოდები ზუსტად იქ გავჩნდები , შენს სიახლოვეს არავის მოვუშვებ, ახლავე მითხარი ვინ იყო ის ნაბიჭვარი და სახლამდე რატომ მოგაცილა, თან რომელი საათია აქამდე სად ხარ?

– ხელი გამიშვი ნუ უხეშობ, შენ ძალიან შეიცვალე, ვეღარ გცნობ – ვუთხარი და სიმწრისგან

სახეში ხელები დავუშინე.ნაილმა ხელები დამიჭირა და გულში ისე მაგრად ჩამიხუტა სუნთქვა შემეკრა.წამის წინ მახრჩობდა,ახლა კი გულში მიკრავდა.

– შენ ჩემი ხარ!ჩემი ხაარ! მხოლოდ ჩემი ხარ! –მიყვიროდა აღელვებული და თან გუში მიხუტებდა. –არ ვაპატიებ არავის შენთან ახლოს მოკარებას. –მე სუნთქვაშეკრული ხმას ვეღარ ვიღებდი და ვცდილობდი დამეხსნა თავი მისი ძლიერი მკლავებიდან.მერე გაცეცხლებული მეცა და ტუჩებში კოცნა დამიწყო.ხელები საჯდომზე მომკიდა და ძლიერად მიმიკრა,წონასწორობა ვერ შევიკავეთ და ლოგინზე გადავცვივდით.ვცდილობდი მომეშორებინა,მაგრამ ამაოდ.ის ჩემზე ძლიერი იყო და თანაც სხეულით ზევიდან მაწვა.არ ვიცი როგორ მოვახერხე მაგრამ მისგან თავი დავიძვრინე და კარებს ვეცი რომ გარეთ გავსულიყავი.ნაილი გამხეცებული იყო და არ ვიცოდი რას გააკეთებდა შემდეგში.ნაილი წამის მეასედში წინ გადამეღობა და არ მომცა უფლება კარი გამეღო.მკლავებში მწვდა და საწოლზე დამსვა,თვითონ კი წინ დამიდგა – მითხარი ვინ იყო ის ტიპი.

– არავინ.

– რატომ მოგიყვანა სახლმადე და თანაც დედაშენს გამოელაპარაკა?ან საერთოდ რა გინდოდა მასთან ერთად ამ დროს ? –მე ვტიროდი და პასუხის გაცემას ვერ ვახერხებდი.ნაილი ფსიქოლოგიურად ზემოქმედებდა ჩემზე და მისი პატარა ძალის გამოყენებაც საკმარისი იყო,რომ ისტერიკებში ჩავვარდნილიყავი.

– ამოიღე ხმა და ამიხსენი ყველაფერი.სად იყავი?რას აკეთებდი?ვინ იყო? ყველაფერი.

– თავი დამანებე. –ამოვიქვითინე და სახეზე ჩამოსული ცრემლები მოვიწმინდე.

– ტირილს დაანებე თავი და ამიხსენი ყველაფერი. –მისი ხმა ისეთი მკაცრი და სიბრაზით სავსე იყო.

– ის მხოლოდ მეგობარია,ჯეი,რომელმაც სახლში მომაცილა.

– სად იყავი რომ მოგაცილა?

– სკოლიდან,როდესაც შენ მიმაგდე და სადღაც წახვედი,ჯეი შემხვდა,სადილზე დამპატიჟა და სახლში მომიყვანა.

– სადილზე რატომ გაყევი?

– ეს უბრალოდ მეგობრული სადილი იყო და არ არის საჭირო ეჭვიანობის სცენების მოწყობა.– გაბრაზებული ტონითვე ვუპასუხე.

– მოვკლავ მაგ ნაბიჭვარს. –მუშტი დასცხო კედელს და სიმწრით კბილების კრაჭუნი დაიწყო.

– მგონი შენც ასახსნელი გაქვს დღეს სად იყავი სკოლის გაცდენა რომ გადაწყვიტე.–ირონიული ტონით ვუთხარი და ცრემლები კიდევ ერთხელ მოვიწმინდე სახიდან.ნაილმა თვალი ამარიდა და ფანჯრისკენ გაიხედა – საქმეზე.

– რა საქმე იყო ასეთი?

– არაფერი განსაკუთრებული.

– მაშინ თუ არ იყო განსაკუთრებული,რატომ დამტოვე? იქნებ ეს რამე ჩხუბი იყო?ან მოტყუება? კრიმინალი... –დილანის სიტყვები გამახსენდა და უნებურად მივაძახე.

– შენი ტრაკის საქმე არ არის.–უხეშად მომაძახა და ჩემი წიგნების დიდი თაროებისკენ შებრუნდა.

– ჩემი საქმე არ არის? –გავიმეორე მისი სიტყვები და ფეხზე წამოვიჭერი –ხოდა წაეთრიე ჩემი სახლიდან! –ხელით ფანჯრისკენ მივუთითე,რადგან კარიდან გასვლისას დედა შეამჩნევდა,რომელიც ეზოში იყო.

– რა? –გაოცებული შემოტრიალდა ჩემსკენ.

– თვალით აღარ დამენახო.ამას შენგან არ ველოდი,მეგონა მართლა გიყვარდი,მაგრამ შევმცდარვარ.

– არია..

– არა! წადი ახლავე! –ზედმეტად ხმამაღლა დავუყვირე და ზურგი ვაქციე,სულ აღარ მაინტერესებდა დედაჩემი გაიგებდა ჩვენს ხმას თუ არა.ნაილს ხმა აღარ ამოუღია,მისი ფეხის

ნაბიჯები გავიგე რომლებიც ნელ–ნელა მშორდებოდნენ,მერე ფანჯრის ხმა და ვიგრძენი როგორ დამიბერა ნიავმა.ნაილი წავიდა.

– მეზიზღები.მძულხარ. –მივაძახე ჩურჩულით და საწოლზე ძალა გამოცლილი მივესვენე ტირილით. დილით დედას ხმამ გამომაფხიზლა და თავი რომ წამოვწიე შევამჩნიე ისევ ტანსაცმლიანს მეძინა.ალბათ წინა ღამით ტირილში ჩამეძინა და სულ რაღაც ორი საათი მოვასწარი თვალის მოხუჭვა.ტანსაცმელი სწრაფად გავიხადე და შხაპი მივიღე,შემდეგ მოვწესრიგდი და ჩემი ოთახი დავტოვე.სამზარეულოში შესვლისას ჯეკი ჩვეულებისამებრ ყავას სვავდა და თავის სამუშაო საბუთებს დაჰყურებდა.მაგიდასთან მოჩვენებითი სიმშვიდით მივირთვი ომლეტი,შემდეგ კი ჩანთა ავიღე და გარეთ გავედი.ჩემს მანქანაში ჩაჯდომისას გადავწყვიტე სკოლა გამეცდინა და სხვაგან წავსულიყავი განსატვირთად,რაც ცოტა ხასიათს შემიცვლიდა და დამაწყნარებდა ფიქრებისგან.ცოტა ხნის შემდეგ როდესაც დარწმუნებული ვიყავი რომ სახლი ცარიელი იყო,შინისკენ გავემართლე და მართლაც არავინ არ დამხვდა.ჩემს ოთახში ავედი და ლოგინზე დავჯექი.არ ვიცოდი რა მეკეთებინა,როდესაც მობილური აწკრიალდა და ლიდიასგან მივიღე ტექსტური შეტყობინება.მეკითხებოდა თუ რა მჭირდა და სად ვიყავი,მეც სიმართლე ვუთხარი,რომ დეპრესია მქონდა და სახლში ყოფნა მერჩივნა.ცოტა ხანში ბიმაც დამირეკა და მაცნობა რომ ეგ და ლიდია ჩემთან მოდიოდნენ გაკვეთილების ხარჯზე.ადამიანს ყველაზე მეტად მეგობრები სჭირდება ცხოვრებაში,რომელბიც გამოუვალი მდგომარებისას და გასაჭირში გვერდით დაუდგებიან.სწორედ ასეთი მეგობრები შევიზინე ლიდიას და ბის სახით. საღამომდე ჩემთან დარჩნენ,გამამხიარულეს და ხასიათზე მომიყვანეს.თუმცა არც თავიანთი ‘ჭკვიანური’ რჩევა–დარიგებები დავიწყებიათ.ბიმ მითხრა,რომ ნაილი წინა ღამით სახლში არ მისულა,მხოლოდ გამთენიისას დაბრუნდა მთვრალი,ჩხუბი დაუწყია და ცოტა ჭურჭელიც დაამტვრია.ასევე ზეინთან უჩხუბია და სახლიდან გაუგდია.გაოცებული ვუსმენდი ბის და უფროდაუფრო ვრწმუნდებოდი რომ ნაილი ის ძველი ‘ნაილი’ არ იყო ან უბრალოდ მე არ ვიცნობდი აქამდე და თავისი ნამდვილი სახე სწორედ ახლა გამოაჩინა. საღამოს სანამ ჩემი მშობლები დაბრუნდებოდნენ სახლში ზეინმა მოაკითხა გოგონებს წასაყვანად,მე კი უხეშად გამომელაპრაკა თითქმის აგდებით.ალბათ ნაილთან ჩხუბის ბრალი იყო და ამან იმოქმედა,მეც სხვანაირად მიყურებდა,ან უბრალოდ გაღიზიანებული იყო.ადამიანის ცხოვრებაში არის ისეთი მომენტები როდესაც არ შეგიძლია თავი კარგად მოაჩვენო ადამიანს და სულ უცინო ხალხს.ხანდახან მათაც უნდა გიყურონ თვალებში და შენს გაღიმებას მოელოდნენ. დარჩენილი ორი დღე ისე გავატარე სკოლაში რომ ნაილი არ მინახავს.Halloween ახლოვდებოდა,მე კი ისევ არ მქონდა გადაწყვეტილი რას გავაკეთებდი.ალბათ საბოლოოდ სახლში ჯდომას და იქ გართობას ავარჩევდი.

Halloween–ის წინა დღე იყო,პარასკევი.სკოლაში შესვლისთანავე სხვანაირი სიტუაცია იყო,თითქოს ხალხზეც მოქმედებდა მომდევნო დღეების მზადება.გაკვეთილებმა უაზროდ ჩაიარა,თითქმის ყველა მომავალ გეგმებს განიხილავდა და გაკვეთილებისთვის არავის არ ეცალა.კაფეტერიაში დაჭრილი გოგრები ელაგა,მაგრამ სანთლები არ იყო ანთებული,უბრალოდ ფორმალობისთვის. გაკვეთილების დასრულების შემდეგ ჩემს მეგობრებთან ერთად გავეშურე გასასვლელისკენ და ამოვიოხრე,რადგან ჩავთვალე,რომ კიდევ ერთი დღე გავატარე ნაილის უნახავად.მობილურზე შეტყობინება ომივიდა დედასგან,რომელიც მატყობინებდა მალე მივსულიყავი სახლში და გოგრების დაჭრაში მივხმარებოდი.მეც ბეჭდვა დავიწყე პასუხის დასაბრუნებლად,როდესაც ლიდიამ ხელი მკრა შეუმჩნევლად.

– რა? –ვკითხე გაოცებულმა და მას გავხედე,რომელიც სხვა მიმართულებით მანიშნებდა რაღაცას,მაგრამ ვერ მივხვდი.

– იმას შეხედე. –მიმანიშნა ჩემგან მარჯვნივ მდგარ მანქანისკენ,მეც მასინვე იქით გავიხედე და ნაილი დავინახე,რომელიც ზეინს ესაუბრებოდა და იცინოდნენ.

– და რა ? –ისევ ლიდიას შევხედე

– მოვიდა.

– ვხედავ,მაგრამ ჩემთან რა კავშირშია?

– კარგი რა არია. –თვალები გადაატრიალა და სვლა განაგრძო თავისი მანქანისკენ – ხვალ გნახავ.–დავემშვიდობე ლიდიას,და ბისთან ერთად სხვა მიმართულებით წავედი.ნაილს გვერდით ისე ჩავუარე მისთვის ზედაც არ შემიხედავს და არც ზედმეტი ყურადღების მიქცევა არ მიცდია.ბი მათთან დარჩა,მე კი გზა გავაგრძელე ჩემთვის და მანქანა გავხსენი.კარი გავაღე,რომ ჩავმჯდარიყავი,როდესან კარის მინაში ანარეკლი დავინახე.ჩემს უკან ბიჭი იდგა,რომელიც მინაში თვალი თვალში გაყრით მიყურებდა და სახეზე ამოუცნობი ემოცია ეწერა.რამდენიმე წამი ასე გაუნძრევლად ვიდექი და ვუყურებდი,არ ვიცი რა დამემართა,მაგრამ მისმა დანახვამ გამაშეშა.გონება ამირია და ყველა წყენა დამავიწყა.ბიჭი ახლოს მოიწია ისე რომ მისი სხეული მეხებოდა,ცალი ხელი მაჯაზე მომკიდა და ტუჩები ყურთან მომიტანა.

– არ მოგენატრე? –მისი ბოხი ხმა ჩამესმა და ტანზე ჟრუანტელმა დამიარა.

თავი 31 შუაღამის წყვდიადს ხალხის ხმაური არღვევდა.ქალაქი სავსე იყო ახალგაზრდებითა თუ მოხუცებით,ყველას ი,ვისაც არ ეზარებოდა გარეთ გამოსვლა,აქ მოეყარა თავი.გასართობი პარკი ხალხს ვეღარ იტევდა. ულამაზესი იყო ლონდონი ღამით,განსაკუთრებით კი Halloween-ის ღამეს.მიუხედავად საშიში მორთულობისა,მაინც ლამაზი იყო აქაურობა და ამ დღესასწაულის დანიშნულებაც ხომ ეს იყო.საშიში კოსტიუმების მასკარადი.. ნისლიანი ალბიონი.ლონდონი ამ ღამითაც ჩვეული სიგრილით გამოირჩეოდა,მაგრამ როგორც ჩანდა ამ სიცივეს ხალხი არ შეუშინებია.სხვადასხვა კოსტიუმებში გამოწყობილნი მხიარულებას არ იკლებდნენ.ბავშვები ერთი საქანელიდან მეორისკენ მირბოდნენ,თან თავიანთ მშობლებს მიარბენინებდნენ,თითქოს სადმე გაიქცეოდა საქანელა.უარის მიღებისას კი ტირილს მორთავდნენ და იქაურობას აიკლებდნენ,ზოგიერთი ბავშვი კი მშობლის პასუხს დასჯერდებოდა და ზედმეტი ემოციების გარეშე დაჰყვებოდნენ მათ ნებას.შეყვარებული წყვილები ხელჩაკიდებულნი დასეირნობდნენ და ერთმანეთის ღიმილით ტკბებოდნენ. გასართობი პარკის ცენტრში ვიდექი და გარემოს ვათვალიერებდი.ვაკვირდებოდი ყველა დეტალს და ვხვდებოდი რომ ლონდონი ასე მორთულიც კი ბევრად ჩამორჩებოდა ნიუიორკს,ან უბრალოდ ეს მე მიმაჩნდა ასე.მასსავით დახვეწილი და თანამედროვე იყო,მაგრამ მე მაინც ჩემი მშობლიური ქალაქი მერჩივნა.ახლა ყველაფერს მივცემდი იმისთვის რომ ისევ წარსულში დავბრუნებულიყავი ჩემს ქალაქში,ჩემს მეგობრებთან და საყვარელ ხალხთან ერთად.მაგრამ... ნაილი? მერე ნაილი ხომ აღარ მეყოლებოდა? არც ჩემი ახალი მეგორები არ იქნებოდნენ ჩემს ცხოვრებაში. ნაილის გახსენებაზე თვალების აქეთ-იქით ცეცება დავიწყე ,მაგრამ არსად არ ჩანდა.მისმა გაუჩინარებამ ავისმომასწავლებელი გრძნობა გამიჩინა,ამასთანავე შიშიც .თვალიერებას არ დავჯერდი და სიარულიც დავიწყე,როდესაც ვიღაცა მკლავში მწვდა.მისკენ რომ მივბრუნდი ღიმილიანი სახით ჯეი დამხვდა,რომელიც მოიწია და სწრაფად მაკოცა ტუჩებზე.მის კოცნას თავბრუდახვეული მეც ავყევი,მაგრამ მალევე მოვაშორე სახე როგორც კი ნაილი გამახსენდა.

-როგორ ხარ პატარავ? -ჯეიმ წელზე მომხვია ხელი და მიმიხუტა,მეც მის მკერდზე დავადე თავი და გულისცემას ვუსმენდი განაბული.ის საერთოდ არ ჰგავდა ნაილის გულისცემას,არც მისი არომატული სურნელი არ მეცნო.მისი სხეული თითქოს ნაილთან შედარებით ცივი იყო,შეხება-უხეში,გამოხედვაც -სეტყვასავით მჭრელი და ყინულივით ცივი.

-წავიდეთ გინდა ? -ყურში ჩამჩურჩულა ჯეიმ,მაგრამ თავი გავაქნიე -ჯერ ნაილი უნდა მოვძებნო. -მკაცრი ტონით ვუთხარი და ჩხუბისათვის მოვემზადე,მან კი

საპირისპირო მოქმედებით მიპასუხა -გამიღიმა.

-ნაილი? -ჩაიფრუტუნა და სხვა მიმართულებით გაიხედა -ნაილის ნახვა თუ გინდა იმ მხარეს უნდა წახვიდე. -თითით ბნელი ჩიხისკენ მიმითითა.

-იქ? ნაილს იქ რა უნდა? -გაოცებულმა გავაყოლე თვალი მის ხელს -რომ მიხვალ ნახავ,საუკეთესო სიურპრიზი დაგხვდება და მერე მაინც დაუჯერებ ხალხს.

-რას გულისხმობ?

-თვალი გაახილე. -თქვა თუ არა მიბრუნდა და გზა გააგრძელა.იქით წავიდა საიდანაც მოვიდა,მე კი ჩიხისკენ დავიძარი.

-ნაილ..-ვეცადე რაც შემეძლო ხმამაღლა დამეძახა მაგრამ მისი სახელი ჩურჩულად აღმომხდა.

-ნაილ სად ხარ? -ამჯერად უფრო ხმამაღლა დავუძახე და გარშემომყოფთა ყურადღება მივიპყარი.დაბნეულმა თვალი ავარიდე და იმ ჩიხისკენ წავედი,სადაც სავარაუდოდ ნაილი უნდა დამხვედროდა.ჯეის მინიშნებას კი ვერ ვხვდებოდი,რა "სიურპრიზს" გულისხმობდა. ჩიხში როგორც კი შევედი ვიღაცის ფეხის ხმა გავიგე ზურგიდან,მაგრამ უკან არ მიმიხედია.

-არია? -გოგონას ხმა გაისმა და მეც მისკენ მივბრუნდი ამჯერად.კედელს მიყუდებული დომინიკი თავხედურად მათვალიერებდა და თან ხელები გადაეჯვარებინა მკერდთან.

-დომინიკ? -მეც იგივე ტონით მივმართე როგორც თვითონ და მზერა გავუსწორე -აქ რას აკეთებ? -მკითხა და ჩემსკენ წამოვიდა.

-მგონი იგივე კითხვა უნდა დაგისვა მეც, -ერთი ბიჭის სანახავად მოვედი. -საკაზმით თქვა და ისეთი გრძნობა დამეუფლა,რომ ნაილზე საუბრობდა.

-ხო მართალია,ნაილის. -ჩემს ფიქრებს უპასუხა და პირისპირ დამიდგა,მხოლოდ ორი ნაბიჯი გვაშორებდა ერთმანეთს. -როგორი მიამიტი ხარ არია,ღმერთო ჩემო. -გადაიკისკისა თვაულმოუშორებლად.

-რა გინდა დომინიკ? ხუმრობის ხასიათზე ხარ?

-არა,სულელო,უბრალოდ დროა თვალი გაახილო. -ნიშნისმოგებით მითხრა და გზა გააგრძელა.იქით წავიდა სადაც მე მივდიოდი უწინ.თვალი გავაყოლე როგორ მიდიოდა ბნელ ჩიხში უფრო ღრმად,როდესაც დილანის ფიგურა გამოჩნდა და ჩემში შიშმა უფრო იმატა.უეცრად რაღაცამ დაიჭექა და კედლებმა ზანზარი დაიწყეს,უნებურად ყურებზე ავიფარე ხელები და დავინახე როგორ დაეცა ძირს დილანი.მის სახეზე ღიმილი საბოლოოდ გაქრა,როდესაც ზურგში რაღაც ჩაერჭო.შემკრთალი და შეშინებული ახლოს მისვლას ვერ ვბედავდი,რადგან ვაანალიზებდი რა მოხდა წამის წინ.უგონოდ მყოფი დილანი საკუთარი სისხლის გუბეში იწვა და ზურგში ნაჯახი ჰქონდა ჩარჭობილი.მის უკან მდგარ ადამიანს ავხედე და გავშრი.საბოლოოდ ჩამივარდა ენა მუცელში.მის უკან სისხლიანი ნაილი იდგა, -ხომ მიიღე რაც დაიმსახურე,შე ნაბიჭვარო! -მიაფურთხა ნაილმა და მასთან მისულ დომინიკს გაუღიმა.ერთ ადგილს მივჯაჭვოდი და ხმას ვერ ვიღებდი შიშით,გაურკვევლობით,შოკით და ყველა ემოციით რაც ჯერ კიდევ ამოუცნობი იყო. დომინიკმა ნაილს სახეზე მოჰხვია ხელები,თავისკენ მიიბრუნდა და თან ჩემსკენ გამოაპარა თვალები.ნაილიც მას დაჰმორჩილდა უსიტყვოდ და არანაირი რეაგირება არ ჰქონია ჩემი იქ ყოფნის მიუხედავად,მისი სახელის დაძახებისას ისევ დომინიკს უყურებდა.

-არია,რამდენიც არ უნდა იყვირო,მასთან ხმას ვერ მიაწვდენ.

-ეგ როგორ?

-მის თავში მხოლოდ ჩემი ხმა ჟღერს.

-რა? -გაოცებულმა წამოვიყვირე და ვიგრძენი როგორ მომაწვა თვალებში ცრემლები..

-მას მხოლოდ ჩემი ესმის,რადგან ის ახლა უკვე ჩემია.ყოველთვის ასეც იყო.

-ეს ტყუილია! -გავაქნიე თავი და ნაილს გავხედე,რომელიც ისევ ისე იდგა -ნაილ..-დავუძახე მას -ხომ ხედავ მას შენი არ ესმის.

-ნაილ! შემომხედე...-ის ისევ უმოქმედოდ იდგა -მაკოცე ნაილ.-უბრძანა დომინიკმა და მანაც მაშინვე აკოცა.

მათი კოცნა არც ისე ხანგრძლივი არ აღმოჩნდა,მაგრამ ეს გულს საშინლად მტეკნდა.ჩემთვის ძვირფასი ადამიანი ჩემს თვალწინ სხვა გოგოს კოცნიდა,მე კი ვერ მამჩნევდა ისე თითქოს მის ცხოვრებაში არც არასდროს არ ვყოფილვარ.ნაილმა ტუჩები დააშორა და ახლა კოცნით დომინიკის ყელზე,მხრებზე და მკერდისკენ გადავიდა.დომინიკმა თითების მარტივი მოძრაობით ნაილს მაისური გააძრო,მე კი ვიდექი გაშეშებული და ვუყურებდი ამ ყველაფერს.ცრემლები მაწვებოდა,ვცდილობდი არ მეტირა,მაგრამ თავის შეკავებაც მიჭირდა.

-ოჰ..არ იტირო პატარა გოგოვ. -დამცინავი ტონით მითხრა დომინიკმა და ხელები ნაილის შარკვლისკენ წაიღო,ელვა შეხსნა და ტუჩებზე ბოროტული ღიმილი გამოესახა.

-Fuck Me .-ბრძანება გასცა ნაილისათვის,რომელმაც მაშინვე შესრულება დაიწყო.ამდენი ცრემლისგან თვალები დამებურა და დახუჭვისას ცხელი სითხე სახეზე ჩამომეღვენთა.

-არაა..-ვიკივლე და გასაქცევად გამოვბრუნდი.მინდოდა რაც შეიძლებოდა შორს წავსულიყავი,მაგრამ ადგილიდან ვერ ვიძვროდი.სხვაგან გახედვაც არ შემეძლო,კისერი გამშეშებოდა,და მხოლოდ მკვდარი დილანს ვხედავდი.კედელთან კი მათ...

-არაა..-ვიკივლე ისევ და ყველაფერი გაქრა.თავბრუ დამეხვა სწრაფად წამოჯდომით და თვალი გარემოს მოვავლე. ჩემი ოთახი.ჩემი საწოლი.ჩემი ნივთები.ლოგინზე ვიჯექი და ღრმად ვსუნთქავდი,საკუთარი გულის ცემის ხმა მესმოდა.რეალობაში გამორკვევისას მივხვდი რომ ეს უბრალოდ საშინელი სიზმარი იყო,კოშმარი,რომელიც ტყუილი იყო და მისი მსგავსი არაფერი არ მოხდებოდა. საწოლთან მდგარ პატარა ტუმბოს გადავწვდი და მობილურში საათი შევამოწმე. 20:02 ამოვიკითხე საათზე და საწოლიდან წამოვდექი.სააბაზანოს კარი შევაღე და წყალი მოვუშვი,შემდეგ კი მომზადებას შევუდექი. რამდენიმე დღის წინ ნაილთან შერიგებისას სკოლის ეზოში,გადავწყვიტეთ რომ Halloween ერთად გაგვეტარებინა და ის სადაც იყო მოვიდოდა.მომზადებას რომ მოვრჩი უკვე ათი საათი ხდებოდა,ნაილი კი არ ჩანდა.არც ტექსტური შეტყობინება არ გამოუგზავნია და არც დაურეკავს,ამიტომ გადავწყვიტე პირველი მე შევხმიანებოდი.არც მაშინ არ მიპასუხა.ფიქრებით მაშინვე სიზმრისკენ წავედი და თვალწინ წარმომიდგა ნაილი,რომელიც ჩემგან ზურგშექცევით იდგა და ჩემს იქ ყოფნას ვერ ამჩნევდა,არც ჩემი არ ესმოდა.გული საშინლად მეტკინა,მაგრამ ჩემ თავს ისევ შთავაგონე,რომ ეს უბრალოდ სიზმარი იყო.არაფერი არ მოხდება სიზმარში მომხდარის მაგვარი,ნაილს მხოლოდ მე ვუყვარდი..მაგრამ როდემდე გაჩერდებოდა ჩემთან ასეთი ურთიერთობით? დომინიკთან შეეძლო ის სიამოვნება მიეღო,რაც ჩემთან არასდროს მომხდარა.რაც უფრო მეტს ვფიქრობდი ამ თემაზე,გული უფრო მეტად მწყდებოდა და მტკიოდა. ნაილი ჯერჯერობით არ ჩანდა,ამიტომ დროის გასაყვანად წახემსება ვარჩიე და სამზარეულოსკენ დავიძარი.კიბეებზე რომ ჩამოვდიოდი შუქი აციმციმდა და გაფიქრებაც ვერ მოვასწარი "ნეტავ დენი არ ჩაქრეს" მეთქი რომ სახლი ჩაბნელდა.

-შენი დედაც.. -გემრიელად შევაგინე და კარადისკენ წავედი სადაც ფანარი იდო.ავანთე თუარა მაცივრისკენ წავედი და კოლა გამოვიღე ქილით.ისევ ჩემს ოთახში ვბრუნდებოდი,როდესაც რაღაცის ბრახუნი გავიგე სამზარეულოდან და ფანარიც იქით მივანათე,მაგრამ არაფერი არ ჩანდა.ვიფიქრე უბრალოდ რაღაც მომეჩვენა და სიზმრიდან მესმოდა ბრახუნის ხმები ისევ,მაგრამ უკვე კიბეებთან ვიყავი მისული როდესაც სამზარეულოს ფანჯრიდან შემოსულ მთვარის შუქზე რაღაცამ გაიელვა.ეს რაღაც კი არა ადამიანის სილუეტი იყო.სწრაფად მობილური ამოვიღე რომ 911-ზე დამერეკა,ნაბიჯების ხმა კი გაუწყვეტლად ისმოდა და ვხვდებოდი რომ მიახლოვდებოდა.სიჩქარეს ვუმატე და ჩემს ოთახს მივაღწიე,როდესაც მობილურში ოპერატორმა მიპასუხა.ის იყო უნდა მეთქვა ჩემს სახლში ქურდია მეთქი,როდესაც პირზე ხელი ამაფარეს და მობილური ძირს დამივარა.შეშინებულმა ფართხალი დავიწყე და მთელი ძალით ვებრძვოდი ვიღაცას,რომელიც ჩემზე ძლიერი აღმოჩნდა.დაკივლება მინდოდა,მაგრამ ხმას ვერ ვატარებდი მისი ფართო ხელიდან,მოწინააღმდეგემ ოთახში შემათრია და კედელთან მიმაყუდა კარების მიხურვის შემდეგ,თვითონ კი მთელი სხეულით მომეკრო და ახლა შემეძლო დამენახა ვინ იყო.მაგრამ.. სახეზე ნიღაბი ჰქონდა ჩამოფარებული

და მთელ სხეულზე რაღაც შავი პრიალა სამოსით იყო შემოსილი,რაც ერთიან კოსიუმს ჰგავდა.შეშინებული ვუყურებდი ნიღბიანს და ჩემი თავის მიკვირდა,როგორ არ ვტიროდი.მას ისევ ცალი ხელი ჰქონდა აფარებული,მეორე კი თავისკენ წაიღო და ნიღაბი მოიხსნა.გაფითრებული ვიდექი და ვუყურებდი ჩემს წინ ასვეტილ ნაილ,რომელსაც სულელური ღიმილი ჰქონდა სახეზე.იმდენად გავმწარდი ვერ გავაანალიზე რას ვაკეთედი.ხელი მოვიმარჯვე დასარტყმელად,მაგრამ სწრაფად მწვდა მაჯაში,დამიჭირა და სახე ახლოს მომიტანა.მისმა არომატმა ისევ დამათრო და გონება ამირია.ნაილის რბილი ტუჩების შეხებისას სხეულის კონტროლი დავკარგე და კოცნაში მეც ავყევი.

თავი 32 სააბაზანოდან გამოვედი თუ არა მაშინვე ნაილი მომხვდა თვალში,რომელიც ჩემს საწოლზე იჯდა და ხელები გადაეჯვარედინეინა მკერდთან,ზურგით კი საწოლის კიდეს ეყრდნობოდა.ჩემი დანახვისას ფიქრებიდან გამოერკვა და გამიღიმა.სააბაზანოს კარი გამოვკეტე და მას მივეყრდნე ზურგით სანამ ნაილი ჩემს სხეულს ათვალიერებდა -ეს კაბა ზედმეტად მოკლე ხომ არაა? -წარბაწეულმა მკითხა და ტუჩები გაილოკა -და ზედმეტი ხომ არ იყო დღეს ასე ნაადრევად დალევა? -წარბაწეული შევეპასუხე -კითხვაზე პასუხი გამეცი! -უხეშად და ნორმაზე ხმამაღლა მითხრა.

-არა.-მკაცრი ტონით ვუპასუხე,იმის ნიშნად რომ ჩემი კონტროლი არ შეეძლო,მანაც ირონიულად ჩაიცინა -ოჰ,არია.ეს კაბა ჩემთვის ნორმაზე გრძელიცაა და ზედმეტიც შენს სხეულზე,უკეთესი ხედი მხოლოდ საცვლებშია,მაგრამ სხვისთვის,ვინც გაფართოებული თვალებით გიყურებს ყოვეთვის, არ არის საჭირო სხეულის ყოველი დეტალი უჩვენო. -რა თქმა უნდა ჩემს კაბას გაკიცხავდა და თავის ნასვამ მდგომარეობას ყურადღებას არ აქცევდა.მაინც ვერ მივხვდი რა საჭირო იყო ასე ნაადრევად დალევა.მართალია ძალიან მთვრალი არ ყოფილა,მაგრამ მაინც არ მიმაჩნდა სწორად მისი მოქმედება.

-შენ ალბათ დილანს გულისხმობ ხომ?

-ზოგადად ყველას. -ამოიოხრა და ხელი გამომიწოდა,რომელზეც საკუთარი ხელი ჩავკიდე.მან თავისკენ მიმწია და საწოლზე მუხლებით დავდექი მის წინაშე,როდესაც ხელი მომხვია წელზე და თავი მის კალთაში ამოვყავი.

-წვეულებაზე წასვლა გინდა ატრაქციონების პარკში?

-არა. შენ?

-არც მე.გამოვედი მაგ ასაკიდან.

-ოჰო,აბა ეხლა რა სურვილები გამოძრავებს?

-ძალიან გაინტერესებს?

-კი.

-დარწმუნებული ხარ გინდა იცოდე?

-რა თქმა უნდა. -მხრები ავიჩეჩე და მას შევხედე.თვალებში გაშტერებული მიყურებდა,თითქოს აზრებს ალაგებდა რა ეთქვა და სახეზე ეშმაკური ღიმილი შერჩენოდა.

-შენ.

-მე?

-ხო შენ მინდიხარ.შენ ხარ ჩემი სურვილი.

-ოჰო..-მეტი ვერაფერი ვერ მოვიფიქრე რითიც პასუხს გავცემდი,მან კი დრო იხელთა და მშიერივით დაეწაფა ჩემს ტუჩებს. ხელები კისერზე მოვხვიე და მის კალთაში უფრო კომფორტულად მოვკალათდი,სულ არ მაინტერესებდა ჩემი ახალი კაბა თუ დაიჭმუჭნებოდა.მისი კოცნა იმდენად ვნებიანი იყო,რომ ძლიერად აღმაგრძნებდა და უფრო მეტი მინდებოდა.ამას მნიშვნელობა არ ჰქონდა შესაძლებელია იყო თუარა,ან მზად ვიყავი თუ

არა ამისთვის.ნაილმა ხელები კაბის ქვეშ შემისრიალა და კანზე მისვამდა თავის მხურვალე თითებს,რის შედეგადაც ჟრუანტელმა დამიარა.

-სასიამოვნო გრძნობაა,როდესაც ვნებით ეხები საყვარელ ადამიანს.არა? -დაიჩურჩულა და თან კმაყოფილმა ჩაიცინა.მისთვის არაფერი არ მითქვამს და კოცნით დავეტაკეთ ერთმანეთს ისევ.ხელი მაღლა ააცურა და კაბა ზევიდან გამხადა,შემდეგ კი ტუჩები კიდევ ერთხელ გაილოკა.მკერდზე მაკვირდებოდა და დიდ ნერწყვს ყლაპავდა,როდესაც თვალებზე ავაფარე ხელი ხუმრობით.მის წინაშე მხოლოდ საცვლებით ვიყავი.

-მოგწონს რასაც ხედავ?

-არა? -აიბზუა ცხვირი ნაილმა და ხელები მომაშორებინა,მე კი ენა გადამეყლაპა და გავწითლდი.

-რა?

-მომწონს მაგრამ უკეთესი იქნება თუ ეს რაღაც ნაჭერი არ დაგიფარავს სხეულს. -თითით ბიუსჰალტერზე მიმითითა და გადაიხარხარა,მე კი თვალები გადავატრიალე და წამოგომა ვცადე,მაგრამ დამიჭირა -ასე ადვილად ვერ დამაღწევ თავს. -ჩაიცინა და საწოლზე დამაწვინა,ისე რომ ზემოდან თვითონ გადამეფარა.

-არც მე მომწონხარ როდესაც ეს რაღაც გაცვია. -იგივე ტონით ვუთხარი მისი მაისურის შესახებ,მას კი თავხედურად ჩაეცინა და წამოიწია -მაშინ გავიხდი -წამის მეასედში მისი მაისური იატაკზე აღმოჩნდა და ახლა ჩემს წინაშე ტანზევით შიშველი იყო.მისი დაკუნთული სხეული ისეთი მიმზიდველი იყო თავისი ყოველი ტატუთი.ოდნავ ავიწიე რათა მის ტუჩებს თავისუფლად მივწვდომოდი.ენას თამაშით ხლართავდა ჩემს ენასთან ერთად. კოცნით მაწვალებდა- ხან ძლიერად,ღრმად შემომიყოფდა ენას, მეორე წამს კი ისევ მაშორებდა ტუჩებს. ხელი თმებში ჩამავლო და უფრო ახლოს დაიწია.ცოტა ხანში ხელი თმებიდან შემიშვა და იდაყვზე დაეყრდნო წონის დასაკავებლად.მეორე ხელით კი ისევ განაგრძნო ჩემი შეხება. გრძელი,წვრილი თითები ბიუსჰალტერის ქვეშ შემიცურა და მკერდის დაზელვა დაიწყო. ტუჩები გაილოკა,როდესაც მთლიანი ხელის გული შემოყო და მკერდი ერთიანად ჩაბღუჯა. უფრო მეტი სიძლიერით დაიწყო მოქმედება.ხელი მისი შარვლისკენ წავიღე და ელვა შესაკრავს თითები გამოვკარი,როდესაც ქსოვილის უკან მისი ღირსება გამოძრავდა და ამაზე მომენტალურად შევცბი,ნაილმა კი ხარხარი ატეხა.სახეზე იმდენად წითელი ვიყავი,რომ დაფარვა ვამბოჯინე და ხელები ავიფარე,ნაილმა კი ჩაახველა და როდესაც სიცილს მორჩა,ხელები ჩამომაწევინა -უკვე მერამდენედ გეუბნები,რომ არ არის საჭირო ჩემთან შენი წითელი სახის დამალვა?

-მაგრამ შენ დამცინი.

-შენ ისეთი მიამიტი და უმანკო ხარ ..-ისევ გაცინებას აპირებდა,მაგრამ სხვა მხარეს გავიხედე გაბრაზების ნიშნად.

-მაგრამ მე სწორედ შენი უმანკოება მიზიდავს და ეგ მიამიტობა მიყვარს შენში.მომწონს როგორ თვალდახუჭული მენდობი. მისთვის არაფერი არ მითქვამს.ერთი ამოიოხრა და თვალებში ჩამაშტერდა.

-დარწმუნებული ხარ რომ ამის გაკეთება გინდა? მე არ გაძალებ.

-კი.

-მზად ხარ ამისთვის?

-კი. -ისევ მოკლედ ვუპასუხე და მის შემდეგ მოქმედებას დაველოდე.

-ხომ იცი რომ მიყვარხარ??-ბოხი მაგრამ ამასთანავე ალერსიანი ხმით მკითხა.

-კი.-თავი დავაწევინე,რომ მის ტუჩებს დავწაფებოდი. -მიყვარხარ ნაილ. -მის პირში აღმომხდა.მის ტუჩებს ალკოჰოლის და მენთოლის გემო ერთდროულად ასდიოდა,რაც ძალიან სასიამოვნო იყო.საწოლზე წამოჯდა,თითები ტრუსზე ჩამავლო და ფეხებთან ჩააცურა.ორივე ხელი თეძოებზე მომკიდა და ოდნავ მომიჭირა,სანამ მუცელზე კოცნების დატოვება დამიწყო და უფრო ქვევით ჩაუყვა.რბილი,თბილი,სველი ენა მგრძნობიარე კანზე ვიგრძენი და ტანში ისევ გამაჟრჟოლა.თითებით აგრძელებდა ჩემში შემოსვლას,ტუჩებით კი ყელში კანს უხეშად

წოვდა,მერე კი იმ აგდილებზე ენას ნაზად მისვამდა ტკივილის გასაქრობად,რაც მუშაობდა. იგივე მოძრაობებს აგრძელებდა და აგრძელებდა... მთელ სხეულზე ცეცხლი მეკიდა.წამების შემდეგ ფეხების კანკალი დავიწყე და თეთრეული ჩავბღუჯე. მან კი ფეხები უფრო ძლიერად გამიკავა და თავის საქმე უფრო სწრაფად გააგრძელა.

-მითხარი,რომ კარგი შეგრძნებაა,და რომ მოგწონს. -ბოხი ხმით მითხრა,მე კი პასუხის გაცემის ძალა აღარ მქონდა.თვითონ ბინძური,ბილწი რაღაცეების თქმას აგრძელებდა.მეუბნებოდა,რომ გემრიელი ვიყავი,ვიწრო,ნაზი... ეს ყველაფერი კი სიამოვნებას მიასმაგებდა,მაგრამ მანამდე გულის რევის შეგრძნებაც მქონდა როდესაც წამოვიდგინე რას აკეთებდა. გონზე რომ მოვედი და სუნთქვა შედარებით დავიწყნარე,ნაილი წამოდგა და შარვლის ელვა შეხსნა,შემდეგ კი რაღაც პაკეტის გახსნა დაიწყო.

-არია,ჯერ კიდევ არის დრო უარის სათქმელად. -ცალი თვალით გადმომხედა და უმოქმედოდ ჩემს პასუხს ელოდა.თვალი არ მომიშორებია,სანამ ვფიქრობდი მართლა მინდოდა თუ არა ამის გაკეთება,მერე კი თავუ დავუქნიე და ამოვილუღლუღე -ვიცი რასაც ვაკეთებ.

-კარგი. -ხრინწიანი ხმა გაისმა როდესაც ჩემს წინ ჩაიმუხლა და რაღაც პაკეტი თვალებთან დამიტრიალა.

-გინდა სცადო?

-რა? -გაოცებულმა შევხედე,მაგრამ მალევე მივხვდი რის გაკეთებასაც მავალებდა და დავიბენი -გინდა,რომ მე მოგარგო?

-ჰო,თუ არ გინდა მაშინ მე გავაკეთებ.

-სხვა დროს იყოს. -რატომღაც შემრცხვა,არა უფრო სწორედ შემეშინდა რამე რომ არასწორად გამეკეთებინა დამცინებდა..ან უბრალოდ საკმარისი იყო ცდები პირველი ჯერისთვის.იმის წინათგრძნობამ,თუ რა მოხდებოდა შემდეგში ერთიანად მომიცვა და საათებად მომეჩვენა ის დრო,სანამ ნაილმა პრეზერვატივი მოირგო. ზემოდან მომექცა. მუხლები ფეხებშუა დამილაგა,რომ განზე გაწეული დამრჩენოდა.ვიგრძენი თითი ისევ როგორ შემომიცურა. ნეტავ ნაზად თუ იმოქმედებს?! იმედია... ტუჩები ნელა მომიალხოვა და ნაზად დამეწაფა ბაგეებზე.თბილი ენა იმ წამშივე შემომიყო პირში,როცა ტუჩები ერთმანეთს დავაშორე. მისი ბაგეები ისე ერგებოდა ჩემსას,თითქოს სპეციალურად ჩემთვის ყოფილიყოს შექმნილი. ტუჩებს ძლივს მოსწყდა და კუთხეებში გააგრძელა კოცნა,მერე ცხვირზე გადავიდა,ბოლოს კი ისევ ბაგეებს დაუბრუნდა.მოგვიანებით თვალებში ჩამაშტერდა,თავისთვის ოდნავ ჩაიღიმა და ისევ საკოცნელად დაიხარა.სრიალა პრეზერვატივი ვიგრძენი სასქესო ორგანოზე. უფრო ავთრთოლდი.ნაილმა არ დააყოვნა და ოდნავ მომაწვა. ძალიან უცნაური გრძნობა იყო. თვალები,ძლიერად დავხუჭე,ტკივილისაგან გაუაზრებლად ამოვიგმინე.

-კარგად ხარ?-კოცნის დროს ამოიჩურჩულა.თავი დავუქნიე. ნიშნის მიღების შემდეგ უფრო ღრმად შემოვიდა ჩემში. უფრო ავთრთოლდი, შიგნით თითქოს რაღაც მბწკენდა,მწვავდა. ისეთივე მტკივნეული ყოფილა,როგორც ლიდიამ აღწერა,მახსოვს როგორი განცვიფრებით და სიამაყით მიყვებოდა მისი და ჰარის პირველი სექსის შესახებ.

-ამის დედაც!-ამოიგმინა. სხეული ისევ გაჩერებული ჰქონდა,არ მოძრაობდა. ჩემში ნახევრად იყო შემოსული,რაც ძალიან არაკომფორტულ შეგრძნებას მბადებდა.

-შემიძლია ვიმოძრაო?-მოგუდული ხმით მკითხა.

-კი-ვუპასუხე დაბალი ხმით,რადგან ძალა არ მქონდა და ტკვილი ისევ გრძელდებოდა,მაგრამ ნაილი კოცნებს არ წყვეტდა,რაც მომენტალურად შვებას მგვრიდა.მისი მოქმედებები უფროდაუფრო სწრაფდებოდა და ძლიერდებოდა.ოთახში მხოლოდ ჩვენ ორის გახშირებული სუნთქვის ხმა და ქოშინი ისმოდა.მთელ ძალებს იკრებდა რომ თავი გაეკონტროლებინა და ნაზად მომპყრობოდა.

-მიყვარხარ. -ამოიგმინა და მოძრაობა შეანელა,მივხვდი რაშიც იყო საწმე და გაფიქრებისთანავე მეც იგივე გრძნობამ შემიპყრო.უეცრად მუცელში რაღაცნაირი შეგრძნება დამეუფლა,თითქოს ცხელი სითხე ჩამასხესო და უნებურად თავი უკან გადავწიე უფრო მეტი ჰაერისთვის.ნაილიც

იგივე მოქმედებას ასრულებდა და მოძრაობა სულ შეაჩერა.ცოტა ხანში სული რომ მოვითქვით ორივემ,ნაილი ჩემგან გამოვიდა და გვერიდთ გადაწვა.გადასაფარებელს მოკიდა ხელი და გადმოგვაფარა,თან ოფლი მოიწმინდა ხელით და თმები უკან გადაიწია.აიჩეჩა.

-უფრო მეტად მიყვარხარ. -თქვა როგორც კი გვერდულად დაწვა და სახეზე ფერება დამიწყო -მეც მიყვარხარ. -ძალაგამოცლილმა ამოვიგმინე და თვალები დავხუჭე. თვალწინ დამიდგა წამების წინ მომხდარი და გამეღიმა.

-რაზე ფიქრობ?

-არაფერზე. -ვიცრუე მე და გამეღიმა -იმაზე თუ როგორ ვისიამოვნეთ ორივემ წამების წინ?

-არა,მე..მე უბრალოდ..

-ოჰ კარგი რა არია.ვიცნობ გოგონების ფსიქოლოგიას.

-ჰმ,რა თქმა უნდა გეოცინება. -ეჭვიანობამ მძლია და ცხვირი ავიბზუე.ლოგინიდან ადგომა ვცადე,მაგრამ ხელი წამავლო მკლავზე და უკან დამაბრუნა -არასდროს გაბედო ჩემგან გაქცევა,ასეთ მდგომარებაში განსაკუთრებით. -ჩაიცინა და მკერდზე მიმიხუტა.მეც გასუსული ვიწექი და მის გულის ცემას ვუსმენდი, -მაინც წავიდეთ სადმე?

-ზეინის წვეულებაზე? -შემომთავაზა და ზევიდან გადმომხედა.

-კარგი. -თავი დავუქნიე და ისევ მის მკერდზე მოვთავსდი კომფორტულად,ჩემი სუნთქვა კი მისი გულის ცემის რიტმა აჰყვა.მისი შეხება მამშვიდებდა.

თავი 33 შუაღამის წყვდიადს ხალხის ხმაური არღვევდა.ქალაქი სავსე იყო ახალგაზრდებითა თუ მოხუცებით,ყველას ,ვისაც არ ეზარებოდა გარეთ გამოსვლა,აქ მოეყარა თავი.გასართობი პარკი ხალხს ვეღარ იტევდა. ულამაზესი იყო ლონდონი ღამით,განსაკუთრებით კი Halloween-ის ღამეს.მიუხედავად საშიში მორთულობისა,მაინც ლამაზი იყო აქაურობა და ამ დღესასწაულის დანიშნულებაც ხომ ეს იყო.საშიში კოსტიუმების მასკარადი.. ნისლიანი ალბიონი.ლონდონი ამ ღამითაც ჩვეული სიგრილით გამოირჩეოდა,მაგრამ როგორც ჩანდა ამ სიცივეს ხალხი არ შეუშინებია.სხვადასხვა კოსტიუმებში გამოწყობილნი მხიარულებას არ იკლებდნენ.ბავშვები ერთი საქანელიდან მეორისკენ მირბოდნენ,თან თავიანთ მშობლებს მიარბენინებდნენ,თითქოს სადმე გაიქცეოდა საქანელა.უარის მიღებისას კი ტირილს მორთავდნენ და იქაურობას აიკლებდნენ,ზოგიერთი ბავშვი კი მშობლის პასუხს დასჯერდებოდა და ზედმეტი ემოციების გარეშე დაჰყვებოდნენ მათ ნებას.შეყვარებული წყვილები ხელჩაკიდებულნი დასეირნობდნენ და ერთმანეთის ღიმილით ტკბებოდნენ. გასართობი პარკის ცენტრში ვიდექი და გარემოს ვათვალიერებდი.ვაკვირდებოდი ყველა დეტალს და ვხვდებოდი რომ ყველაფერი ზუსტად ისეთი იყო,როგორიც ეს სიზმარში ვნახე.გარემო,მორთულობა,ადგილი ზუსტად ერთი და იგივე იყო რაც იმ კოშმარში.შიშმა ერთიანად შემიპყრო და ვცდილობდი აღარ მეფირა იმ საშინელი სიზმრის შესახებ,რაც ნელნელა მიხდებოდა.თვალებს აქეთ-იქით ვაცეცებდი და ჩემი მშობლების მოძებნას ვცდილობდი,რადგან ჯეკისთვის თავისი პორთფოლიო უნდა გადამეცა,საჩქარო იყო.მიკვირს რატომ არ შეეძლო უბრალოდ მანქანასთან მოსულიყო და წაეღო თავისი ჩანთა,მაგრამ არა მაინცდამაინც მე უნდა მივსულიყავი მათთან.შორიდანვე დავინახე მეგანი და ჯეკი,რომლებიც ჩემგან პირისპირ იდგნენ და ვიღაც ახალგაზრდას ესაუბრებოდნენ.სხეულის აგებულების მიხედვით ბიჭი იყო და ძალიან მეცნობოდა,მაგრამ ვერ მივხვდი მის ვინაობას სანამ ახლოს არ მივედი.

-ოჰ,არიანაც მოვიდა. -მომეგება დედა და მხრებზე მომხვია ხელი,მე კი ჩემს წინ მდგარ ჯეის

გავუღიმე -ჯეი? აქ რას აკეთებ?

-ვერთობი. -აიჩეჩა მხრები ღიმილით -მეც მიხარია შენი ნახვა.

-ოჰ,რა თქმა უნდა. -გამეცინა და მასთან მივედი ჩასახუტებლად.-კარგად ერთობი?-ჯეკსა და მეგანზე მივუთითე ირონიით,მან კი ჩაიცინა და თავი დამიქნია.

-შემთხვევით შევხვდი დედაშენს და მამინაცვლის გაცნობაც მომიწია,რაც ჩემთვის დიდი პატივია.

-ოჰ კარგი რა -ხუმრობით მხარზე ხელი დავარტყი რამაც რატომღაც განსაკუთრებული ყურადღება მიიქცია.

-ნამდვილად ასეა. -თავაზიანად გაუღიმა მე კი ჯეკს გადავეცი თავისი პორტფოლიო.

-დღეს განსაკუთრებულად ლამაზად გამოიყურები. -მომხიბვლელი ღიმილით მომმართა ჯეიმ და მეც გულახდილი მადლობა გადავუხადე.რამდენიმე წუთი ვიდექი მათთან და ვუსმენდი თუ როგორ ეპატიჟებოდა დედა ვახშამზე ჯეის და იქამდე არ დაანება თავი სანამ არ დაითანხმა.დიდებულია.კვირის ბოლოს,უქმეებზე,ოჯახური ვახშამი ჯეისთან ერთად.ამოვიოხრე და დედას გადავხედე რომელიც თვალებით ჭამდა ჯეის და ალბათ იმაზე ფიქრობდა თუ რა კარგი იქნებოდა ნაილის ადგილას ჯეკი,მან კი არც იცოდა რა გავაკეთეთ რამდენიმე საათის წინ მე და ნაილმა.ბოდიშის მოხდით მათ მოვშორდი და გასასვლელისკენ გავემართე როდესაც ვიღაცის მოახლოება ვიგრძენი.ისევ ჯეი.იდიოტური ღიმილით მომყვებოდა გვერდით.

-რატომ მომყვები?

-გაგაცილებ,უკვე ძალიან გვიანია,თანაც ათასი მთვრალი დადის.

-მადლობ,მაგრამ მელოდებიან.

-ვინ გელოდება?

-ჯეი,მართლა არ მეშინია არაფრის და არ მინდა გაცილება.

-შენი შეყვარებული გელოდება? -გვერდულად გადმომხედა ,მე კი თავი დავუქნიე -კი.

-ასეც ვიცოდი. -ამოიოხრა და გაჩერდა,მეც იგივე მოქმედება შევასრულე მასთან ერთად.

-კარგი მე უნდა წავიდე. -ხელები ჯინსის შორტების ჯიბეებში ჩავილაგე და ჯეის შევხედე დაკვირვებით.

-მოიცადე,რაღაც მინდა გითხრა.

-გისმენ?

-ესეიგი...სინამდვილეში მე შენს შეყვარებულს ვიცნობ..ნუ ვიცი ვინც არის.

-მართლა? კარგია.

-არა.მე ვიცი ის რასაც წარმოადგენს. ის ძალიან ცუდი ადამიანია -რას გულისხმობ? -გაოცებულმა შევხედე მას -ის მკვლელია.მას უამრავი ადამიანი ჰყავს მოკლული და..

-ჰეი.ჰეი. -ხელი ავუწიე გასაჩუმებლად -საკმარისია.რა სისულელეს ამბობ თვითონ იცი?

-გეფიცები სიმართლეა.

-მას არ იცნობ როგორც ჩანს.

-ვიცნობ, -ან სამკურნალო ხარ. თავი დამანებე ჯეი ძალიან გთხოვ,ახლა კი უნდა წავიდე.-ზურგი ვაქციე და წამოსვლა დავაპირე,როდესაც მკლავში მწვდა და თავისკენ შემაბრუნა.

-არიანა,მე კი ის არ ვარ ვინც შენ გგონია. -წარბაწეულმა შემომხედა -თუ მასთან ურთიერთობას არ შეწყვეტ სამკურნალო შენ გახდები და ყველაფერს დღეს გაიგებ,რეალობაში დარწმუნდები.

-ხელი გამიშვი. -შევებრძოლე მას,მაგრამ ჩემზე ძლიერი იყო და ხელს მაქსიმალურად მაგრად მიჭერდა.

-არიანა,მე ყველაფერი ვიცი და გაფრთხილებ,ჩამოშორდი მას.

-ხორციანი ღვეზელებიც ხომ არ გამოგიცხო მამიკო? -ცალყბად ჩავიცინე და ირონიული სახით შევხედე მას.

-მას შენზე უკეთ ვიცნობ და გირჩევ გაფრთხილდე,სანამ ზიანს მიიღებ.

-ვისგან?

-ჩემგან .

-მემუქრები?

-შენ არა.ნაილს კი.

-ხელი გამიშვი. -დავუყვირე ბოლო ხმაზე -ნაბიჭვარო ! -გავიგე ნაილის ხმა,უფრო სწორედ ღრიალი და გააზრებაც ვერ მოვასწარი როდესაც ჩემს წინ მდგომი ჯეი ძირს დაეცა.უნებურად სახეზე ხელები ავიფარე და ვიკივლე შიშით. ნაილი გაცხოველებული ურტყავდა ჯეის,რომელიც თავის დაცვას ცდილობდა.მეგონა სულს გააფრთხობინებდა ნაილი,მაგრამ ჯეი წამოიწია და ახლა თვითონ მოექცა ზევიდან.მთელი ძალით ურტყავდნენ ერთმანეთს მუშტებს,რაღაც სიბინძურეებს ეძახდნენ ერთმანეთს, ხალხი კი გაოცებით იყურებოდა მათი მიმართულებით და არავინ არ ცდილობდა მათ გაშველებას.ახლომახლო პოლიციელს მოვკარი თვალი,რომელიც აქეთ იყურებოდა და გასაშველებლად წამოვიდა,მეც იმ წამსვე ნაილს ვეცი და ჯეისგან მოშორება ვცადე,სანამ ოფიცერი მათ დააკავებდა.

-ნაილ,ადექი.

-გადი. -დამიღრიალა გაბრაზებულმა და ხელი მკრა,მაგრამ მე არ დავნებდი.უკვე ვიცოდი რომ ის ყოველთვის ასე იქცეოდა.ნაილი როგორც იქნა დავითანხმე,წამოდგა და ჩემზე წინ წავიდა სანამ პოლიციელი დააკავებდა მას.მეც უკან გავყევი მანქანისკენ.ნაილი იმდენად გაბრაზებული იყო,რომ თავის თავს ვერ აკონტროლებდა და მეც ყურადღებას არ მაქცევდა.ავტომობილში ჩაჯდომისთანავე ნაილმა ადგილიდან დაძრა მანქანა და მე გადმომხედა -მასთან ერთად რას აკეთებდი? რატომ ეკიდა ხელი შენზე? რატომ ელაპარაკებოდი და საერთოდ რა ჯანდაბა ხდება ამიხსენი.საიდან იცნობ მას? -ყვიროდა ბოლო ხმაზე შეუჩერებლად,მე კი გაოცებული ვიჯექი დახმას ვერ ვიღებდი.ასეთი გაცეცხლებული არასდროს ყოფილა.

-დამშვიდდები?

-გამეცი ეს წყეული პასუხი! -დაიღრიალა ისევ და საჭეს დასცხო მუშტი -მე ის...ისს სანაპიროზე გავიცანი,შემდეგ რამდენიმეჯერ შემხვდა..ის უბრალოდ ნაცნობია..

-შეგხვდა? თუ შეხვდი?

-ორივე. -ხმა ამიკანკალდა და მისკენ გახედვას ვეღარ ვბედავდი.

-ჯანდაბა! -ისევ საჭეს დასცხო მუშტი და მანქანა ტროტუართან გააჩერა. -წარმოდგენაც არ გაქვს ვისთან დაიჭირე კავშირი.

-ამიხსენი მერე. -ისე ვთქვი რომ გზისთვის თვალი არ მომიშორებია,პირდაპირ ვიყურებოდი.

-ადამიანმა,რომელმაც ცხოვრება ამირია.სიბინძურეში გამხვია და ჩემი საკუთარი და მოაკვლევინა,გარდა ამისა მრავალი ადამიანი მომაკვლევინა.ადამიანმა რომელმაც ყველაფერი დამაკარგვინა და ცდილობს ციხეში გამომკეტოს,გაიცნო ჩემი შეყვარებული და ღმერთმა იცის რის გაკეთებას აპირებდა კიდევ.ამ ჩემმს დებილმა შეყარებულმაც დიდი სიამოვნებით დაიჭირა ურთიერთობა მასთან და ჩემს დაუკითხავად შეხვდა კიდეც.

-რ-რა?

-სიურპრიზი. -ხელები ერთმანეთს შემოჰკრა და ისტერიკული სიცილი დაიწყო. -ღმერთო,არია რატომ ხარ ასეთი მიამიტი და სულელი? -აცრემლიანებული თვალები ჰქონდა.

-ნაილ,მაპატიე..მე არ ვიცოდი.

-კიდევ ბევრი რამ არ იცი .

-რა?

-კიდევ ბევრი რამ არ იცი ისე მოქმედებ -გაიმეორა წინადადება და საჭეს მოკიდა ორივე ხელი ძლიერად.

-და რომ არ ვიცი უნდა ამიხსნა! დავიღალე უკვე ამ ყველაფრით.

-დაიღალე? რით? -წარბებაწეულმა შემომხედა

-ყველაფრით.მუდმივი საფრთხით,ამ გაუთავებელი ჩხუბებით,და იმის თქმით რომ არაფერი არ ვიცი და არასწორად ვიქცევი! ერთხელ მაინც მოვქცეულვარ სწორად?

-არ ვიცი.

-შენთვის როგორც ჩანს საკმარისი აღარ ვარ ! ბოლოს როდის მითხარი მიყვარხარო არ ვიცი.

-რამდენიმე საათის წინ.-მშვიდი ტონით მიპასუხა და გამაჩუმა.

-კი მაგრამ ეს საკმარისი არაა.ნაილ,ურთიერთობისთვის საკმარისი არაა ეს ყველაფერი.მუდამ უკმაყოფილო ხარ და სულ მეჩხუბები.ყოველთვის არასწორად მთვლი,რაც გულს მტკენს,მე კი ასეთი ურთიერთობა არ მინდა!

-არია.. -სიტყვა ისევ გავაწყვეტინე -არ მინდა ვინმესთვის არასაკმარისი ვიყო,მაგრამ მაინც კისერზე ვეკიდებოდე. -კარის გაღება და გადმოსვლა ვცადე,მაგრამ სასწრაფოდ ყველა კარი ჩაკეტა ნაილმა.

-ფეხს ვერსად ვერ გაადგავ. რაც შეეხება შენს ფიქრებს,ახლაც არასწორი ხარ.

-აი კიდევ -არასწორად ფიქრობ და რაღაც სისულელეებს მელაპარაკები. -ხელის ხელზე დადება სცადა,მაგრამ გავიწიე.

-ჩემთვის საკმარისიც ხარ და მეტიც,მაგრამ შენი მიამიტობის გამო,ისეთ ხალხთან იჭერ ურთიერთობას,ვინც ზიანს მოგიტანს.რაღაც რომ დაგიშავდეს ჩემს გამო,ვერ გადავიტან,ან ვინმეს მოვკლავ,ან თავად მოვიკლავ თავს.ვეღარ გადავიტან კიდევ ერთ ტკივილს,ვეღარ გავუძლებ კიდევ ერთი საყვარელი ადამიანის დაკარგვას.საკმარისია.ახლა ჩემი დრო დადგა,რომ შური ვიძიო,გადავუხადო სამაგიერო იმას ვინც ეს ცხოვრება გამინადგურა!

-საუბრისას სახეზე ცრემლები ჩამოსდიოდა,მაგრამ ბოლო სიტყვების წარმოთქმისას ისეთი ამაყი და ძლიერი იყო,თითქოს წამის წინ არაფერი სჭირდა.მის ასეთ მდგომარეობას ვეღარ გავუძელი,მივიწიე და ჩავეხუტე.ნაილის ძლიერი მკლავები წელზე ვიგრძენი,როგორ გადამწია თავისკენ და კალთაში მომიწყვდია.

-მაკოცე. -თქვა და ჩემს ტუჩებს დაეწაფა.მეც მის მოქმედებას ავყევი და ალერსიანად ვაკოცე.

----------------------მანქანა დიდი სახლის წინ გაჩერდა და მივხვდი სწორედეს იყო ზეინის სამფლობელო,რადგან მუსიკის ხმა გამოდიოდა.ნაილმა ჯენტლმენობა გამოიჩინა,კარი გამიღო და ხელჩაკიდებულები წავედით სახლისკენ.კარზე არც დაუკაკუნებია,არც დაუზარებია,პირდაპირ გააღო და შევედით.ალკოჰოლის,სიგარეტის და ნარკოტიკის სუნი კარშივე ვიგრძენი და თავბრუ დამეხვა შეუმჩნევლად.ხალხის ბრბო ხელჩაკიდებულებმა გავარღვიეთ და კიბეებზე ავედით,შემდეგ ერთ-ერთ დერეფანი გავიარეთ და დიდ მისაღებს მივადექით,სადაც დანარჩენი მეგობრები იყვნენ.დივანზე,მის წინ იატაკზე,გარშემო ყველგან ისხდნენ,ცეკვავდნენ ან უბრალოდ თამაშობდნენ.მათკენ წავედით ღიმილით და ადგილები დავიკავეთ.ჰარიმ სასმელი მოგვაწოდა,შემდეგ კი ოთახიდან გავიდა.რამდენიმე წამში მას ზეინი,ნაილი და კიდევ რამდენიმე ბიჭიც გაჰყვა.გაოცებულმა თვალი გავაყოლე,მაგრამ ყურადღება ბიმ გადამიტანა სხვა თემაზე.გამომკითხა ყველაფერი თუ სად ვიყავით,მეც მოვუყევი ჯეის შესახებ და დანარჩენი ჩემთვის დავიტოვე.

-ღმერთო,შენ იმ ჯეის ხვდებოდი. -პირზე აიფარა ხელი -ღმერთო,და არაფერი არ იცოდი.

-ასე გამოდის.ის თურმე ის ჯეი ყოფილა,ვიზეც ნაილი მიყვებოდა.

-და ის დაბრუნდა. -ამოიოხრა და კარისკენ გაიხედა.მეც მის მზერას გავაყოლე თვალი და დავინახე გაშეშებული ლიდია,რომელიც ხან მე შემომხედავდა ხან ბის.

-რა ხდება? -მასთან მივედით ორივენი და დავინახეთ როგორ აევსო თვალები ცრემლებით.

-მე...მე.. უბრალოდ მის პიჯაკს ვეძებდი. -ამოიკვნესა და ტირილი მორთო.

-ლიდია რა ხდება? -ბიმ ხელი მოჰხვია მხრებზე,მან კი თავი გააქნია -არია,უნდა დაგელაპარაკო.გამომყევი გთხოვ. -ოთახიდან გავიდა,მეც უცნაური მზერით გავხედე ბის,შემდეგ კი უკან გავყევი.ერთ-ერთ თავისუფალ ოთახში შევედით და კარი ჩაკეტა.

-მეტყვი რა მოგივიდა?

-ამ დილით,ჰარისთან ვიყავი სახლში,იქ მეძინა.ნუ,მე და ჰარი ღამით ერთად ვიყავით. და...

-მერე?

-დილით რომ გავიღვიძე მას ვეძებდი,მაგრამ არსაც არ ჩანდა.შემდეგ მის გამოსაცვლელში ვიყავი,მის პერანგებს ვათვალიერებდი,როდესაც თვალი მოვკარი რაღაც შავ ჩემოდანს..ის ჩემოდანი კი არა რაღაც სხვანაირი იყო..უცნაური..-თვალები ისევ უცრემლიანდებოდა,მეც მივედი და მის გვერდით დავჯექი საწოლზე, მხრებზე მოვხვიე ხელები.

-ის შავი ჩემოდანი რომ გავხსენი შიგნით იარაღი დამხვდა.

-იარაღი?

-ჰო.სამი პატარა პისტოლეტი,ერთი დიდი რევოლვერი,დანა და კიდევ ტყვიები.

-რაა?

-ის იარაღი გადატენილი იყო,თითქოს რაღაცისთვის გამზადებული. -ამოიხავლა და ჩემს კალთაში ტირილი გააგრძელა.გაშტერებული ვიჯექი ერთ ადგილას და ვფიქრობდი რა შეიძლებოდა მომხდარიყო.უეცრად გამახსენდა როგორ საუბრობდა რამდენიმე წუთის წინ ნაილი .თავში მისმა სიტყვემა გამიელვეს "ახლა ჩემი ჯერია რომ ხმა ამოვიღო,შური ვიძიო." ნეტავ ვინმეს მოკვლას გეგმავდნენ?იქნებ ჯეის მოკვლა უნდოდათ? ან სულაც სხვისი? სასწრაფოდ წამოვდექი და კარისკენ წავედი,გავაღე თუ არა ვიღაცას შევასკდი.

-დილან?

-ოჰ ბოდიში,მე უბრალოდ საპირფარეშოს ვეძებდი.. -დაბნეულმა მიმოიხედა აქეთ-იქით.

-საპირფარეშო აქ არ არის როგორც ხედავ. -ხელები გადავიჯვარედინე მკერდთან -და არც მოსმენაა კარგი საქციელი. -ჩემს სიტყვებზე გაიცინა.

-მე უბრალოდ ყური მოვკარი ტირილის ხმას და გადავწყვიტე გამეგო რა ხდებოდა.

-და რა გაიგე?

-ის რომ ჩემს მოკვლას გეგმავენ,მაგრამ არ იციან წინ რა ელით. -გადაიხარხარა და როდესაც სიცილს მორჩა მე შემომხედა.გაშეშებული ვიდექი,ხმას ვერ ვიღებდი და არ ვიცოდი რა მექნა.ამ დღისთვის საკმარისი დრამა გადავიტანე და დავიღალე.

-გაოცდი ხო? -დილანი ჩემსკენ წამოვიდა და კედელთან მიმაყუდა.ხელები ჩემს თავთან ჰქონდა მიდებული და კედელს ეყრდნობოდა. -არც შენ და არც შენს შეყვარებულს წარმოდგენა არ გაქვთ რა გელით წინ.-ჩაიცინა და ჩემს თმებს დასუნა.

-არადა,რა კარგი შანსი გქონდა თავი დაგეძვრინა ამ ყველაფრისგან.შეგეძლო დამთანხმებულიყავი სიყვარულზე,ყოფილიყავი ჩემთან და არ მიგეცა საშუალება იმ ნაბიჭვრისთვის რომ გაეჟიმე.- ამ სიტყვების წარმოთქმისას ცეცხლებს ყრიდა თვალებიდან,მე კი შეშინებული ვუსმენდი და მისგან თავის დაღწევაზე ვფიქრობდი.

-ავადმყოფი ხარ. -თვალი თვალში გავუყარე.

-ჰო,იმიტომ რომ შენ შემიყვარდი.-უფრო ახლოს მოიწია და ახლა მთელი სხეულით მეყრდნობოდა. -იმ ღამით,როცა ვთამაშოდით და ამოვიდა ის რაზეც ვოცნებობდი შენი დანახვის პირველივე დღიდან,უბედნიერესი ვიყავი,მაგრამ შენ ჩემზე უარი თქვი და მიეცი ნაილს უფლება ეს სიამოვნება წაერთმია ჩვენთვის.

-გიჟი ხარ ! დამანებე თავი.-შევკივლე და ხელი ვკარი რომ მომშორებოდა,მაგრამ ამაოდ.

-ვიცი. -გაიცინა ისევ და სახე უფრო ახლოს მოსწია.მისი სუნთქვა სახეს მიწვავდა და წინ ჩამოყრილი კულულები კი მიღუტუნებდა.

-შეიძლება დღეს მოვკვდე,ან ხვალ,ან თუნდაც ათი წლის შემდეგ,მაგრამ შენს ცხოვრებაში აღარ ვაპირებ ასეთი სახით გამოჩენას.

-რრას გულისხმობ?

-ამიერიდან სხვა დილანი მოგევლინება,რომელიც ისევე გაგამწარებს,როგორც შენ მიკეთებ ამას. -გადაიხარხარა ისევ -ბევრი დალიე ? -ირონიით ვკითხე მეც ,მან კი თავი დამიქნია -იმდენი რომ ეს ყველაფერი მეთქვა.

-ახლა შემიძლია წავიდე?

-არა,ჯერ უნდა მაკოცო!

-რა? არა !

-მაკოცე და წავალ.

-არა! დამანებე თავი! -გავაპროტესტე და თვალების ცეცება დავიწყე საშველად. -მიშველეეეთ!! მიშველეეეთ ! -ვიკივლე ბოლო ხმაზე.დილანი მოიწია და ტუჩები დამადო გასაჩუმებლად,ხმას ვეღარ ვიღებდი,მხოლოდ ვეწინააღმდეგებოდი.მან კი ხელები დამიჭირა და სხვა მიმართულებით წამათრია.ამ დროს კარის ხმა გავიგე და ლიდიას ხმა.დილანიც მომშორდა და გაიქცა.

----------სად არის ნაილი? -გავუმეორე ბის,რომელიც პასუხს არ მცემდა უკვე მეათე კითხვის დასმაზე .

-წავიდა..

-როგორ თუ წავიდა? სად წავიდა?

-არ ვიცი .-მხრები აიჩეჩა და გვერდი ამარიდა,როდესაც დავიჭირე.

-ბი,ეს ყველაფერი არ მომწონს,რაღაც ხდება და უნდა მითხრა!

-არაფერი არ ვიცი.

-ბი მითხარი!არცერთი ბიჭი აღარ არის წვეულებაზე და არაფერი არ ხდება? -დავიყვირე ბოლო ხმაზე.

-კარგი,კარგი. -ამოიოხრა და გარშემო მიმოიხედა. -როდესაც შენ და ლიდია ოთახში იყავით,ნაილი დაბრუნდა,გელოდა,შემდეგ კი ოთახისკენ წამოვიდა.დიდხანს არ გამოჩენილა,შემდეგ კი დაბრუნდა და თქვა,რომ დილანი დაინახა.

-რა?

-ჰო.დაინახა როგორ გკოცნიდა და გაიგო ყველაფერი რასაც გეუბნებოდა.

-რა გაიგო?

-მე არაფერი არ ვიცი.არ უთქვამს,მაგრამ ფაქტია კარგი რაღაც არ იყო .

-ღმერთო ჩემო. -შუბლზე დავიდე ხელი და შეშინებულმა თვალების აქეთ-იქით ცეცება დავიწყე -და არ თქვა სად მიდიოდა?

-არ ვიცი. -მზერა ამარიდა და მივხვდი ისევ მატყუებდა.

-ბი ნუ მატყუებ! გეტყობა რმ ყველაფერს არ მეუბნები.

-არა მე..

-ლიდიამ დილით ჰარის სახლში იპოვა გამზადებული იარაღი,ახლა კი არცერთი ბიჭი აღარ ჩანს წვეულებაზე,მათ შორის აღარც დილანი და თან მეუბნები ნაილი გაბრაზებული იყო დილანის საუბარზეო.დებილი გგონივარ თუ პატარა ბავშვი რომ ვერაფერს ვერ ვხვდებოდე?

-არია,მე მართლა არაფერი არ ვიცი .

-დილანი მეუბნებოდა რომ ბოლოჯერ ვხედავდი,შესაძლოა დღეს მომკვდარიყო,ხვალ ან ათი წლის შემდეგ..ღმერთო ჩემო,ისინი დილანის მოკლვას აპირებენ. -წამოვიკილვე ბოლო ხმაზე და ყველამ მე შემომხედა.ოთახიდან გავვარდი სწრაფი ნაბიჯით და კიბეებისკენ წავედი,როდესაც ბიმ მკლავში ჩამავლო ხელი.

-არ წახვიდე.

-ხელი გამიშვი ! -უხეშად გავაშვებინე ხელი და კიბეებზე დავეშვი.გარეთ გავედი თუ არა მობილურმა ბზუილი დაიწყო.ეკრანს ბლოკი მოვხსენი თუ არა მესიჯი შევნიშნე უცხო ნომრისგან. "ძვირფასო არია. როგორი კარგი Halloween გამოგვივიდა ხომ? ამაზე უკეთესს ვერც ინატრებდი.მრავალფეროვანი და საინტერესო.თუმცა ყველაფერი ჯერ წინ გელის." მესიჯის კითხვა დავასრულე თუ არა ბის სახელი გამოცნდა ეკრაზე,მირეკავდა,მაგრამ გავუთიშე.ის იყო გზაზე უნდა გადავსულიყავი,როდესაც ბის განწირული ხმა მომესმა და მისკენ გავიხედე,რაღაცაზე მიმითითებდა და როდესაც მის მითითებას გავხედე ცივმა ოფლმა დამასხა.თეთრი შუქი თანდათან უფრო მიახლოვდებოდა და დიდდებოდა,მე კი ადგილიდან ვეღარ ვიძვროდი,გაშეშებული ვიდექი და აზროვნებას ვკარგავდი.რამდენიმე წამში ძლიერი

დარტყმა,ტკივილი და სისხლი ვიგრძენი,ძირს დავეცი და გონება ნელ-ნელა დამებინდა...

თავი 34 -არია? -დედას ხმა დაბურულად ჩამესმა და თვალების გახელისას მკვეთრი თეთრი შუქი დავინახე.გამოსხივებამ თვალი მომჭრა და თვალები დავხუჭე,შემდეგ ისევ გავახილე და ორიენტაციაც დამიბრუნდა.ოთახი უცხო იყო,თეთრი კედლებით და იგივე ფერის ფარდებით.ფანჯრებიდან შემოსულ მზის სხივებს ეს ფარდები მაინც ვერ აკავებდა და ჟალუზები ჩამოეფარებინათ.თავი გვერდით გადავატრიალე ჩემი სახელის ხელახლა გაგონებისას და საწოლის გვერდით მჯდომი მეგანი დავინახე,რომელსაც ჩემი ერთი ხელი თავისაში მოექცია და მეფერებოდა.

-როგორ გრძნობ თავს ძვირფასო? -შეშინებული თვალებით მიყურებდა.

-კარგად.რა მოხდა? -საწოლზე წამოვჯექი,დედამ ბალიში ვერტიკალურად მიაყუდა და გამიფუმფულა მეტი კომფორტისთვის.

-მანქანა დაგეჯახა მაგრამ საგანგაშო არაფერი არ გჭირს.ღმერთის წყალობით და შენი მეგობრის დახმარებით.

-რა დამემართა?

-მოტეხილობა მუხლის არეში,კოჭი გაქვს ნაღრძობი და ცოტაოდენი დაჟეჟილობა სხეულზე.

-და ეს არის კარგად ყოფნა?

-არ მომკვდარხარ. -ჩაიბურტყუნა დედამ და ორივემ კარისკენ გავიხედეთ.

-გაიღვიძე არია? -ჯეკი შემოვიდა ღიმილით და რაღაც საბუთებით ხელში. -როგორ გრძნობ თავს?

-კარგად.მაგრამ მოტეხილ ფეხს რა გაუკეთეს?

-ჩასვეს და შეხვეული გაქვს.ცოტა ხანი ამით ივლი შემდეგ კი მოგხსნიან მაგ თაბაშირის სახვევს.

-დიდებულია.-თვალები გადავატრიალე.

-შეგიძლია ერთ კვირაში მოიხსნა თუ ყველაფერი წესრიგში იქნება.-თვალმოუშორებლად მითხრა ჯეკმა,შემდეგ კი დედას გახედა.

-ძვირფასო შეიძლება ცოტა ხნით არიასთან მარტო დამტოვო?

-კი მაგრამ რატომ?

-სასაუბრო გვაქვს.

-ასეთი რა არის რომ არ შეიძლება მეც მოვისმინო?

-ავარიის თაობაზე მინდა რამდენიმე შეკითხვა დავუსვა.

-კარგი.-ამოიოხრა დედამ და ბორძიკით წავიდა კარისკენ,თითქოს ფეხს ითრევდა უკან და ვერ წყვეტდა გასულიყო თუ არა.კარის დახურვისთანავე ჯეკი გვერდით სავარძელში ჩაჯდა,სადაც წუთის წინ დედა იჯდა,და ისევ მომაშტერდა.

-რისი კითხვა გინდოდა? -საუბრის წამოწყება მე ვცადე,ის კი ისევ მიყურებდა.ცოტა ხნის შემდეგ დუმილი მისმა ბოხმა ხმამ დაარღვია -ვინ იჯდა საჭესთან?

-არ ვიცი. -თვალი ავარიდე -არია შემომხედე და სიმართლე მითხარი.

-სიმართლეს გეუბნები.

-მითხარი ვინ იჯდა საჭესთან?

-არ დამინახავს.ვერც მანქანა ვერ შევნიშნე სანამ არ მომიახლოვდა.

-რას აკეთებდი?

-ავარიის დროს? -თავი დამიქნია -მე მობილური მეჭირა ხელში და ვრეკავდი.

-სად?

-ამ...-არ ვიცოდი სიმართლე მეთქვა თუ დამემალა,არ მინდოდა ნაილი დამეზარალებინა და შარში გამეხვია,როდესაც თვითონ არ ვიცოდი სიმართლე. -მეგანს ვურეკავდი რათა შემეტყობინებინა სახლში მივდიოდი.

-ზუსტად იცი რომ მეგანს ურეკავდი?

-კი?

-შემოწმდა მაგ დროს შენი ნომრიდან გასული და შემოსული შეტყობინებები,მაგრამ არსად არ ჩანდა მეგანი,მხოლოდ შენი მეგობრის ბის ზარი იყო.

-დარეკვას ვაპირებდი,როდესაც ბი მირეკავდა რათა დავლოდებოდი.

-რა იცი თუ რატომ გირეკავდა?

-მისი ზარის შემდეგ სახლის კარიდან დამიძახა რომ დავლოდებოდი -ვიცრუე ისევ.

-კარგი,მაგრამ მგონია რომ რაღაცას მატყუებ.თვითმხილველმა თქვა რომ მანქანა გაჩერებული იდგა და შენი გამოსვლისთანავე დაიძრა,რის შემდეგაც დაგეჯახა.

-მართლა?

-მართლა.-სერიოზული სახით მითხრა ჯეკმა და რაღაც დოკუმენტები გადაფურცლა. -და მოწმემ ისიც თქვა რომ დაბნეული იყავი და ტიროდი.ამას როგორ ამიხსნი?

-მე ვტიროდი? -ვეღარ ვფიქრობდი რა მომეტყუებინა -კი ვტიროდი.ნაილთან კამათი მომივიდა და..

-ნაილი წვეულებაზე არ ყოფილა.მოწმემ ესეც თქვა.

-ნაილი იქ იყო! შემიძლია მოწმეები მოგიყვანო,მთელი სახლი დაგიდასტურებს რომ ნაილი იქ იყო.

-მაგრამ მან სახლი დატოვა შემთხვევამდე თხუთმეტი-ოცი წუთით ადრე.

-ჩვენ ვიჩხუბეთ... -თითქმის ჩურჩულით ვთქვი და ჩემს თითებს მივაშტერდი.

-რაზე იჩხუბეთ?

-ეს პირადულია და ვერ ვიტყვი.

-კარგი.კიდევ მაქვს შეკითხვა.

-გისმენ?

-დილან უილიამ უოტერსი.იცნობ ასეთს ვინმეს?

-კი ჩემს სკოლაში სწავლობს.

-ამიღწერე როგორი ადამიანია.გარეგნობას არ გეკითხები ოღონდ.

-მეგობრული,მაგრამ პატივმოყვარე და შარიანი.ცოტა ფსიქოლოგიურ მდგომარებაში მეპარება ეჭვი.

-ფსიქოლოგიურ მდგომარეობაში?

-კი,შეეძლო უმიზეზოდ დაეწყო ჩხუბი.

-რთული თემაა,მაგრამ მისი ჯანმრთელობის ცნობაც აქ მაქვს და ასეთი არაფერი წერია.

-რაში გჭირდება მისი საბუთები?რაშია საქმე?

-მისი საქმე უნდა გამოვიძიო.

-რა ჩაიდინა?

-არ მინდა ინერვიულო,ვიცი რომ შენი მეგობარი იყო.

-მითხარი.

-მისი სხეული ტყეში იპოვეს საშინელ მდგომარეობაში.

-ვერ მივხვდი?

-მთელი სხეული დასერილი და დაჯიჯგნილი ჰქონდა.

-რა? -ვიკივლე უნებურად და გავშეშდი.ხმას ვეღარ ვიღებდი -მოკვდა.მოკლეს და ვინ გააკეთა ეს საშინელება მაგას აუცილებლად გავარკვევ. -მისი სიტყვები აღარ მესმოდა.ვიცოდი ეს ვისი ჩადენილიც იყო და გული მტკიოდა,მეზიზღებოდა,მეშინოდა,განვიცდიდი,მაგრამ საბოლოოდ რას ვგრძნობდი არ ვიცოდი.დარწმუნებული ვიყავი რომ ეს ნაილის და თავისი მეგობრების ნამოქმედარი იქნებოდა,მაგრამ ამას ჯეკს ვერ ვეტყოდი.

-ამის შესახებ რას იტყვი?

-რა გინდა რომ ვთქვა?-აცრემლიანებულმა შევხედე მას -მე უბრალოდ...ძალიან ვწუხვარ.ვთქვი თუ არა ცრემლების ნაკადი წამომივიდა სახეზე და ხელები ავიფარე დასამალად.ვერ ვიჯერებდი რომ ჩემი სიზმარი ასრულდა.დილანი მოკვდა ისევე როგორც ჩემს კოშმარში.

-მეც..ვფიქრობ შენს ავარიას და დილანის მკვლელობას ერთი საფუძველი აქვს.

-რას გულისხმობ?

-ეს ერთიდაიგივე ადამიანის ჩადენილი თუ არა ერთის მიერ გაცემული განკარგულება მაინც იქნება.

-ძალიან გთხოვ გადი და მარტო დამტოვე.-ვეცადე სიმშვიდე შემენარჩუნებინა.

-არია მე შენს დაცვას ვცდილობ შენ კი ხელს არ მიწყობ.

-ჩემს დაცვას შეიძლება ცდილობ,მაგრამ ვერც ხვდები როგორ მრევ შენს ბინძურ საქმიანობაში.ამის გამო შესაძლოა უარეს შარში გამხვიო და ამბობ რომ დაცვას ცდილობ? ძალიან გთხოვ უბრალოდ თავი დამანებე და მომეცი უფლება ვიცხოვრო ისე როგორც მინდა,და თუ დახმარებას გთხოვ მერე გამოიჩინე ინიციატივა.

-სულ ამაზე ვჩხუბობთ.-ამოიოხრა ჯეკმა -იმიტომ რომ არ მაძლევ უფლებას ვიცხოვრო ჩემი ცხოვრებით.ჯეკ,არ გეგონოს რომ უკნაყოფილო ვარ შენი მამობით,პირიქით.მუდამ ჩემს გვერდით ხარ და საკუთარი შვილივით მივლი,ამას ვაფასებ,უბრალოდ მე მინდა ჩემი ცხოვრება და თავისუფლება.

-კარგი.-თავი დამიქნია და მუხლებზე დაილაგა ხელები. -მე წავალ საქმე მაქვს,მაგრამ თუ რამე დაგჭირდა დამირეკე.ვეცდები მალე დავბრუნდე.

-მადლობ. -ჯეკი წამოდგა,თავისი ნივთები აიღო და გასვლისას შუბლზე კოცნით დამემშვიდობა,მერე კი ჩაიბურდღუნა -გაძლევ თავისუფლებას,მაგრამ თვალყურს გადევნებ,ერთი შეცდომაც და ყველაფერს დაივიწყებ. ჯეკის გასვლისთანავე დედამ შემოაღო კარი უხერხული ღიმილით და ადგილი დაიკავა ჩემს გვერდით.მისთვის არაფერი არ მითქვამს ჯეკთან საუბრის შესახებ მაგრამ ფაქტია ძალიან აინტერესებდა ყველა დეტალი.

-გარეთ ვინმეა? -ვეცადე გამომეტეხა ნაილი იყო თუ არა აქ.

-მხოლოდ დაცვის ბიჭები და რამდენიმე შენი მეგობარი.

-ვინები?

-ლიდია,ბი,და ვიღაც ზეინი.სიმართლე გითხრა ეს ბავშვები სასტიკად არ მომწონს.

-შენ ახსენე დაცვის ბიჭები?

-კი,ისინი ჯეკმა დააყენა.

-რატომ?

-თვლის რომ წინასწარ განზრახული იყო შენი შემთხვევა და ყოველგვარი უსაფრთხოებისთვის დაცვა დააყენა.

-ნაილი არ მოსულა?-გადავწყვიტე პირდაპირ მეკითხა.

-იყო,მაგრამ აღარ მოვა.

-რრა?-ჩემი გონება ცუდმა ფიქრებმა მოიცვა -რას გულისხმობ?

-აქ მოსვლა აკრძალული აქვს -რატომ? -გაოცება ვერ დავმალე და თვალები შუბლზე ამივიდა.

-მას ეკრძალება შენთან მოახლოება,საუბარი და ეს იქნება თქვენი ურთიერთობის დასასრულებლად წინ გადადგმული ნაბიჯი.

-გაგიჟდით ხომ? -გაბრაზებულმა ხმა ვეღარ გავაკონტროლე და წამოვიყვირე -ჩვენ შენს მომავალზე ვზრუნავთ.

-არ მინდა.ჯეკი დამპირდა რომ შეეშვებოდა ასეთ ხრიკებს,ასე რომ შენც მოგიწევს შეგუება.

-რას გულისხმობ არიანა?

-არია.-შევუსწორე სიტყვა -იმას ვგულისხმობ რომ ისე ვიცხოვრებ როგორც საჭიროდ ჩავთვლი,რაც სწორად მიმაჩნია იმას გავაკეთებ.

-რა გინდა რომ გააკეთო?

-ამჯერად ჩემი მეგობრების ნახვა მინდა მარტოს,მერე რამეს მოვიფიქრებ.

-დავუძახო?

-გთხოვ. -თავაზიანად მივმართე რა თქმა უნდა სარკაზმით.ისიც წამოდგა და კარისკენ წავიდა,რათა გარეთ მსხდომნი შემოეყვანა ჩემს სანახავად,თვითონ კი ოთახი დატოვა. ბი და ლიდია აქეთ-იქით მომისხდნენ,ზეინი კი ბის გვერდით დადგა და უხერხულად მიღიმოდა.

-როგორ ხარ ძვირფასო? -ლიდია ხელზე მომეფერა,მე კი თითები ჩავჭიდე და გავუცინე.

-ასე ნუ მიყურებთ,თორემ ჩემი თავი მართლა ავადმყოფი მგონია.არაფერი მჭირს საგანგაშო,კარგად ვარ -მე..ძალიან ვწუხვარ არია.-მომიბოდიშა ბიმ -რატომ?

-მე რომ არა ასე არ დაგემართებოდა.სიმართლე რომ მეთქვა ალბათ არც გახვიდოდი სახლიდან,ან დროულად უნდა გამოგყოლოდი უკან.

-შენი ბრალი არ არის ბი,შენ არაფერში არ მიგიძღვის წვლილი.

-იცი ასეთი ფორმა არ გიხდება.-ჩაიდუდღუნა ზეინმა და თავის ჩვეული ღიმილი მიბოძა,ენა კბილებს შორის და თბილი,მომხიბვლელი მზერა.

-ვიცი,მაგრამ ვერაფერს ვიზავ.

-დაინახე ვინ იჯდა საჭესთან? -საუბარი სერიოზული ტონით გააგრძელა ზეინმა -არა,უფრო სწორედ კი მაგრამ არ ვიცი ზუსტად ვინ...

-ეჭვი გვაქვს რომ ჯეის კაცი იყო.

-არ ვიცი ზეინ,და იცი რა? ძალიან დავიღალე ამ ყველაფრით,ჩემი თავი თრილერის ფილმში მგონია.

-ჩვენც მაგრამ სანამ მტერს არ ჩამოვიშორებთ გზიდან ასე იქნება,და მტერი ვინცაა შენც კარგად იცი.

-ყველაფერი ვიცი მაგრამ დავიღალე და ამ თამაშიდან გასვლას ვაპირებ.ნაილი სადაა?რატომ არ მოვიდა?

-იყო.-სიტყვაში სხარტად ჩამეჭრა ბი.-მაგრამ შენებმა არ შემოუშვეს და აუკრძალეს აქ მოსვლა.

-და ისიც დანებდა და დამანება თავი ხომ? -გულაჩუყებულმა მაინც სარკაზმით მდიდარი ტონით ვუპასუხე -ვწუხვარ -ამოიოხრა ლიდიამ.

-მან წერილი გამომატანა შენთან.-ზეინმა ჯიბეები მოიჩხრიკა და რაღაც ფურცელი ამოიღო რომელიც მრავალჯერ იყო გადაკეცილი.ფურცელი გამოვართვი და გვერდით დავდე,შემდეგ კი ჩემს მეგობრებთან გავაბი საუბარი.მათი წასვლის შემდეგ თავი ისე მოვიკატუნე თითქოს მეძინა და დედაც ცოტა ხნით გარეთ გავიდა ყავის დასალევად.მეც დრო ვიხელთე და წერილის კითხვას შევუდექი.ნაილი მეფიცებოდა რომ მოსვლას უკრძალავდნენ,დაცვა იდგა და პოლიციას გამოიძახებდნენ,მას კი პოლიციასთან ზედმეტი პრობლემები აღარ სჭირდებოდა,ისედაც თავზესაყრელად ჰქონდა.მეფიცებოდა თავის სიყვარულს,რამაც წამით გული ამიჩუყა,მერე კი ამიჩქარა და მიმახვედრა ჩემი გრძნობების შესახებ.ასევე ნაილმა მწუხარება გამოთქვა ჩემი ავარიის შესახებ და დამპირდა რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა.ჩვენ შორის არაფერი არ შეცვლილა და ყველაფერი მოგვარდა.ბოლოს ისევ სიყვარული ამიხსნა,მწუხარება გამოთქვა კიდევ ერთხელ და დამემშვიდობა.წერილიც დასრულდა,იქ კი არაფერი არ ეწერა დილანის შესახებ.მხოლოდ ის ახსენა რომ ახლა უკვე სიმშვიდე დაისადგურებდა და ყველაფერი დასრულდებოდა.მაგრამ დილანის სიკვდილით გადაწყდა ყოველივე?ან რას შეცვლიდა ეს?ყველაფერი გაურკვეველი იყო და არავინ ცდილობა აეხსნა ჩემთვის.

---საავადმყოფოდან გამოწერის მეექვსე დღე იყო.დილან უილიამ უოტერსის დაკრძალვის დღე.დედამ და ჯეკმა დამაძალეს უნდა წახვიდე,რადგან შენი მეგობარიც იყო და მისი

მშობლებისგან ზარიც მივიღეთ მოპატიჟებისო.მეც მეტი რა გზა მქონდა,ჩავიცვი გრძელი,შავი კაბა და ლიდიასა და ქეითთან ერთად წავედი.მისვლისთანავე ყველას ყურადღება ჩემზე იყო გამახვილებული,მაგრამ ვერ ვხვდებოდი რატომ.გვიან შევიტყვე რომ რამდენიმე წერილი დაეტოვებინა დილანს და ერთ-ერთი ჩემთვისაც იყო.მისის და მისტერ უოტერსებს მწუხარება გამოვუცხადე და დილანის ჩასასვენებლამდეც მივაღწიე.მშვიდი და აუღელვებელი სახით იწვა,თითქოს ყველანაირი ტვირთი მოეხსნა და ისვენებდა,მაგრამ ამდენი ხალხი აატირა.თუმცა მისი რა ბრალი იყო,ის ხომ მოკლეს..ჩემმა შეყვარებულმა და თავისმა მეგობრებმა მოკლეს...ალბათ. დილანს ჩურჩულით გამოვემშვიდობე და უნებურად ცრემლებიც წამსკდა.მიუხედავად მისი ჩემდამი ქცევებისა და მოპყრობისა,მაინც გული დამწყდა და შემეცოდა სასიკვდილოდ,თუმცა თუ ეს დაამშვიდებდა მას,ამაზეც თანახმა ვიყავი.მისის უოტერსი მოგვიანებით ჩემთან მოვიდა და მთხოვა მათთან სახლში შემევლო,რაღაც უნდა გადმოეცა და მეც დავთანხმდი,ოღონდ ლიდიას წაყვანაც მოვითხოვე. დაკრძალვის შემდეგ მე და ლიდია მანქანაში ვსხდებოდით,როდესაც შორიახლოს ხეებთან ნაილს მოვკარი თვალი.სახეზე ისევ ცრემლები მქონდა,ის კი მოშტერებით მიყურებდა,მაკვირდებოდა,შემდეგ კი ჩემსკენ წამოვიდა. ნაილი საავადმყოფოდან გამოსვლის შემდეგ არ მინახავს.არც მისთვის დამირეკავს.არც შეტყობინება არ გამიგზავნია და არც მის ზარებს არ ვპასუხობდი.მინდოდა ერთი კვირა უბრალოდ მშვიდად გამეტარებინა ჩემს თაბაშირის სახვევსა და ოთახთან ერთად.ექვსი დღის შემდეგ კი თაბაშირის სახვევი მოვიხსენი და დილანის დაკრძალვაში წამოვედი,სადაც ნამდვილად არ ველოდი ნაილის ნახვას.ის კი მაინც გამოჩნდა,ასე ურცხვად მოვიდა.ურცხვად და უშიშრად.

-არიანა გრეი. -მისი ბოხი ხმა გავიგე მოახლოებისთანავე და მისკენ შევბრუნდი.

-ნაილ..

-რატომ არ მპასუხობდი ზარებზე და არც მეკონტაქტებოდი?

-საქმეები მქონდა.-ვიცრუე თავის გამართლების მიზნით -შენს ოთახში ჯდომა საქმეა? -თვალები დაბლა დავხარე მის სიტყვებზე და ახალ ტყუილს ვეძებდი გონებაში. -მე მაინც ნუ მატყუებ,არია.მითხარი რაშია საქმე? -ამოვიოხრე და დილანის საფლავისკენ გავიხედე ისევ აცრემლიანებული თვალებით.მისი საფლავი ამობურცული იყო და ახლა ადგავდნენ მემორიალის ქვას,რომელზეც წარწერა იყო ასეთი: "დილან უილიამ უოტერსი.შვილი,ძმა და მეგობარი.მოგვენატრები,მაგრამ მშვიდად განისვენე."

-არია მეტყვი? -ნაილი უფრო ახლოს მოიწია და სახეზე ხელები მომკიდა რათა თავისკენ შევებრუნებინე.

-ახლა არა.-ამოვისლუკუნე და თვალები დავხუჭე ძლიერად რათა ცრემლები მომეშორებინა და უკეთ დამენახა ჩემთვის ძვირფასი ადამიანი,რომელიც მკვლელი იყო.

-არია,ძვირფასო,ძალიან გადაღლილი ჩანხარ მაგრამ თუ გინდა გავისეირნოთ და ვისაუბროთ,ან უბრალოდ ჩემთან წავიდეთ.

-არა! -შევეწინააღმდეგე სწრაფად და ხელები მოვაშორებინე სახიდან. -მისის უოტერს შევპირდი რომ ვესტუმრებოდი.

-რა? -გაოცება ვერ დამალა ნაილმა და დავინახე როგორ აუგიზგიზდა ცეცხლი თვალებში.

-უნდა წავიდე მელოდებიან.

-ოჰ,დიდი ხანია შენი სტუმრობა გრძელდება იმ სახლში?

-რას ამბობ დაფიქრდი.

-იქნებ დილანის საწოლშიც დაიძინო და ღამე ტირილში გაატარო?-სარკასტულად მითხრა და ხელები გადაიჯვარედინა.

-ყოჩაღ ნაილ -მისი ქცევით გაოგნებული ვიყავი.-ასეთი გულგრილი როგორ ხარ? მას შემდეგ რაც მოხდა,აქ მოდიხარ ურცხვად და მე მიმართავ ეჭვიანობის სცენას მკვდარ ბიჭსა და მის მშობლებზე,მის ოთახსა და ლოგინზე მას შემდეგ რაც ეს ყველაფერი შენი დანაშაულია?

-ზიზღით წარმოვთქვი და არ ვიცოდი საიდან მოდიოდა ამხელა ბოღმა,რაც არ მასვენებდა და

ყელში ბურთულასავით მრჩებოდა.ემოციები იმდენად მომაწვა,რომ ცრემლები ვერ შევიკავე და ისევ ავტირდი.ნაილი იდგა და უბრალოდ მიყურებდა,ხმას აღარ იღებდა,მაგრამ თვალებზე ეტყობოდა ფიქრობდა,ჩემს სიტყვებს აანალიზებდა ან მოსალოდნელი მოვლენების შესახებ ფიქრობდა.თავი გავაქნიე და მანქანის კარი გავაღე,მერე კი ნაილს მოვაშორე თვალი.

-უნდა წავიდე,მელოდებიან... ხმა აღარ გაუცია.მანქანაში ჩავჯექი და დილანის სახლისკენ წავედი ლიდიასთან ერთად,სადაც არ ვიცოდი რა მელოდა.ნაილი კი არ შემწინააღმდეგებია.მანქანის სარკეში ვუყურებდი როგორ იდგა ერთ ადგილზე გაშეშებული და ჩემი მიმართულებით იყურებოდა,მაგრამ არცერთი სიტყვა,არცერთი ბგერა აღარ უთქვამს...მომცა უფლება წავსულიყავი...გამიშვა.

--უოტერსებთან სტუმრობა არც ისე სასიამოვნო არ ყოფილა.ლიზამ,მისის უოტერსმა ყავა მოადუღა და ბაღში დავსხედით.მითხრა რომ ჩემს შესახებ ბევრი სმენია დილანისგან,რადგან დედასთან გულგახსნილი ყოფილა,მაგრამ მოსალოდნელი საფრთხის შესახებ არაფერი არ უთქვამს.დიდი სიამოვნებით ისაუბრა თუ როგორი შვილი იყო დილანი,კეთილი უფროსი ძმა და მზრუნველი,მაგრამ ისიც ახსენა რომ ადვილად ღიზიანდებოდა და შეეძლო უაზროდ ჩხუბი დაეწყო სხვისთვის.ლიზამ ისიც ახსენა თუ რა ძლიერად ვუყვარდი დილანს,ძლიერად და გიჟურად.ბოლოს მთხოვა თავისი შვილის ოთახი დამეთვალიერებინა და მაგიდაზე ჩემთვის განკუთვნილი 'საჩუქარიც' იყო.ოთახამდე მიმაცილა,შემდეგ კი მარტო დამტოვა.ვათვალიერებდი მის კედლებზე გაკრულ სურათებს,პლაკატებს,დაბალ კლასებში მიღებულ სიგელებს და ა.შ; თაროებზე დადებულ ნივთებს,წიგნებს,საწოლს და მის ტანსაცმლის კარადას,და ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს ჩემს ცხოვრებაში დიდი დანაკლისი იყო დილანი.ის ხომ უხეშად,გიჟურად და არანორმალურად მექცეოდა,მაგრამ მართლა ძლიერ ვუყვარდი,მე კი ვწუხდი რომ არ შემეძლო მისი ისე დაფასება როგორც იმსახურებდა.არც ისე ცუდი ადამიანი არ ჩანდა... წიგნებს შორის,თაროზე,რაღაც საქაღალდე იდო და უცნაურად გამოიყურებოდა,ან უბრალოდ პატარა დეტექტივის როლის მორგება მსურდა და იმიტომ მომეჩვენა უცნაურად.საქაღალდე ავიღე და გადაშლისთანავე გავშრი.იქ უამრავი სურათი იდო.ჩემი ფოტოები.უეცრად გადაღებული მომენტები სკოლაში,ეზოში,ქუჩაში,მანქანაში,წვეულებებზე და ჩემს საკუთარ ოთახშიც კი.ამის დანახვისას რაღაცნაირმა შიშმაც მომიცვა,მაგრამ სევდიანად გამეღიმა.გული დამწყდა დილანზე.როგორი ადამიანიც არ უნდა ყოფილიყო სხვისთვის,ჩემთვის მაინც სევდა მოჰქონდა მის სიკვდილს.მისის უოტერსის დაპირებისამებრ დილანის მაგიდაზე რაღაც შავი პატარა ყუთი იდო,რომელზეც პატარა ზომისვე ფურცელი იყო მიწებებული და ეწერა "არია გრეის დილანისგან დიდი სიყვარულით".ყუთი გავხსენი,რომელიც საგანგაშოდ შეფუთული იყო და შიგნით დიდი წერილი დამხვდა,რამდენიმე ფოტოსურათი და ყელსაბამი.ყველაფერი ისევ ყუთში მოვათავსე და ოთახი დავტოვე.მისის უოტერს კი დავპირდი რომ აუცილებლად ვესტუმრებოდი კიდევ ერთხელ,მანაც ღიმილით გამაცილა კარამდე,მაგრამ მის თვალებში სევდა სუფევდა,რომელიც მუდამ ასე დარჩებოდა.ვინ იცის რომ სცოდნოდა მისი შვილის მკვლელის შეყვარებული ვიყავი,სახლში არც შემიშვებდა და თუ შემიშვებდა ცოცხალს არ გამომიშვებდა.

თავი 35 დილანის დაკრძალვიდან ორი დღე გავიდა,მაგრამ ჯერ არ გამიხსნია მისი წერილი და ამას რატომღაც ვწელავდი.ხშირად მახსენდებოდა ჩვენი შეხვედრები,საუბრები და წვეულებები რომლებზეც ერთად მოვხვედრილვართ,რაზეც ცრემლებად ვიღვრებოდი.ჯეკმა და დედამაც შეამჩნიეს ჩემი ნერვიულობის ამბავი და ნაილთან უთანხმოება,ამიტომ ჩემდაგასაკვირად

შემომთავაზეს მისი ვახშმად მოწვევა.ძალიან არ გამჭირვებია მასთან საუბარი და ვახშამზე დაპატიჟება.გადავწყვიტე დღეს დავლაპარაკებოდი ნაილ,სიმართლე გამერკვია და ჩვენი ურთიერთობა საბოლოოდ გადაგვეწყვიტა,გავაგრძელებდით თუ შევწყვეტდით.

-არია დაბლა ჩამოდი ჯეკი მოვიდა. -დამიძახა დედამ და მეც სწრაფად ჩავირბინე კიბეები -ნუ დარბიხარ,ახლახანს მოიხსენი თაბაშირის სახვევი.-შენიშნა ჯეკმა და სავსე პოლიეთილენის პარკები მაგიდაზე დააწყო.

-ოჰ,არაფერი არ მომივა.-განვუმარტე და ბართან სკამზე ავხტი.

-ისევ ისეთი მოუსვენარი ქაჯი ხარ. -თავი გააქნია სიცილით ჯეკმა და დედას მიეხმარა ნივთების ამოლაგებაში.

-უპს,მავიწყდებოდა მეთქვა რომ დღეს ვახშამზე კიდევ ერთი ადამიანი გვესტუმრება.

-ვის გულისხმობ? -ვაშლი ჩავკბიჩე და ინტერესიანი სახით მივაჩერდი ჯეკს -სუპერმარკეტში ის შენი მეგობარი შემხვდა,რა ერქვა? მეგან,შენ რომ გამაცანი...

-ჯეი.

-რა?-წამოვიყვირე გაოცებულმა და ვაშლი ძირს დამივარდა.სისხლმა თვინში ამასხა,გონება გადამეკეტა სიბრაზით და აღარ ვიცოდი რა მეთქვა იმდენი აზრი მომდიოდა თავში.

-ვიცოდი რომ გაგიხარდებოდა.-გამიღიმა ჯეკმა -რა კარგია ძვირფასო,ნამდვილად გაგვიხარდა მე და არიას.ხომ ასეა საყვარელო? -მეგანმა მე გადმომხედა და ჩემი გაწითლებული სახის განახვისას შეცბა.

-ეს რატომ გააკეთე? -ჯეკს ვკითხე და ვეცადე ხმის ტემბრი გამეკონტროლებინა.

-ვიფიქრე კარგი იქნებოდა თუ ისიც აქ იქნებოდა და მთლად ნაილის ყურება არ მოგვიწევდა მთელი საღამო.

-თუ არ გინდოდათ ნაილის მთელი საღამო ყურება შეგეძლოთ არ მოგეწვიათ და მხოლოდ ჩვენ გვევახშმა,მაგრამ რადგან მოიწვიეთ უნდა აგეტანათ.და სულაც არ მჭირდება ვიღაც ნაბიჭვრები ჩემს სახლში.-უკვე ყვირილზე გადავდიოდი.

-ჰეი,ჰეი.რატომ ამბობ მასზე ასეთ რამეს?მეგონა შენი მეგობარი იყო?

-არა! არასწორად გეგონათ.ის არასდროს არ ყოფილა მეგობარი და არც იქნება!

-დაწყნარდი არია,ყველაფერი კარგად იქნება.-სიტუაციის განეიტრალება სცადა დედამ,მაგრამ ჯეკმა გააჩერა -ასეთი რა დააშავა?რამე ხომ არ გაკადრა? "კი მამა,ის მგონი ჩემს მოკვლას შეეცადა.ნაილის დის გაუპატიურება უნდოდა.ნაილის მოკვლას ან მის ციხეში ჩასმას აპირებს.კიდევ ის ნარკოტიკებით ვაჭრობს და ნაილიც ჰყავდა ჩათრეული ამ საქმეში,ასევე მან მოაკვლევინა და დააჭრევინა რამდენიმე ადამიანი ნაილს.ხო ის მისი ბოსი იყო შავ სამყაროში" გავიფიქრე ჩემთვის და მივხვდი ეს ძალიან ძნელი და ამასთანავე სახიფათო ასახსნელი იქნებოდა ჯეკისთვის.უბრალოდ თვალები გადავატრიალე,ამოვიოხრე და სახე დავიზილე.

-ის..ის უბრალოდ არ არის საჩემო სამეგობრო.ის უბრალოდ არ მომწონს და ნაილთან ცუდი ურთიერთობა აქვს.არ მინდა მისი დანახვა და საერთოდ მისი სახელის მოსმენა.

-ადამიანის შეძულება უმიზეზოდ არ ხდება.მან ან რამე უნდა დაგიშავოს ან ძალიან კარგი უნდა იყოს რომ გძულდეს.

-ამაზე საუბარი აღარ მინდა!-გავაპროტესტე და ფეხზე წამოვდექი -არ ვიცი აქ რა მოხდება როდესაც ორივე მათგანი ერთ სუფრასთან იჯდება,მაგრამ არც მე და არც ნაილი პასუხს არ ვაგებთ! რაც შეეხება იმ ნაგავ ჯეის,მისი ხსენება აღარ იყოს ამ სახლში.

-აქ ვერაფერს ვერ გაბედავენ -ჯეი უნამუსოა და ეცდება ნაილი წყობიდან გამოიყვანოს,ნაილს კი სიბრაზის შეკავების პრობლემა აქვს და ჩხუბს დაიწყებს.

-არაფერი არ მოხდება ძვირფასო.ჯეი როგორც კი რამეს დაიწყებს,მაშინვე გავისტუმრებთ ამ სახლიდან,თუმცა არამგონია ასეთმა წესიერმა ყმაწვილმა რამე ჩაიდინოს.

-წესიერი ყმაწვილი.-ჩემსთვის ჩავიფრუტუნე და მათ მოვშორდი -მე ჩემს ოთახში ავალ,ნაილი თუ ადრე მოვიდა,რაც აუცილებლად მოხდება,მაღლა ამოვიდეს.

-კარისკენ წავედი როდესაც მთავარი სათქმელი გამახსენდა და უკან მივბრუნდი -და შეეცადეთ თბილად,ზრდილობიანად და ნორმალურად მიიღოთ.

-პირობას ვერ დავდებ.-გამიღიმა ჯეკმა.

-ოჰ,მაშინ ვერც მე ვერ დავეთანხმები შენს პირობებს.

-აუცილებლად ვეცდებით.-კამათში ჩაგვეჭრა დედა და სიტუაცია განმუხტა. უსიტყვოდ დავტოვე ოთახი და ჩემს საძინებელში ავედი.ტანსაცმელი გამოვიცვალე და მქრალი მაკიაჟიც გავიკეთე,რის შემდეგაც საწოლზე ლეპტოპით ხელში მოვთავსდი.'ფ'ეისბუქზე შევედი და პირადი მესიჯები შევამოწმე,შემდეგ ნაილის გვერდზე გადავინაცვლე და ახალი ფოტოები დავათვალიერე.ამასობაში დრო ისე მალე გავიდა ვერც შევნიშნე და უეცრად კარზე კაკუნის ხმა იყო.

-შემოდით.-დავუძახე კარს უკან მდგომს და ნაილის გვერდიდან გამივედი,გული ისე სწრაფად მიცემდა.

-არია.. -ნაილის ბოხი მაგრამ დაბალი ხმა კარის გაღებისთანავე გავიგე და მეც მისკენ გავიხედე.

-შემოდი.-გავუმეორე და ლეპტოპი საბოლოოდ დავხურე.ნაილმა კარი ფრთხილად მიხურა და საწოლისკენ წამოვიდა დამფრთხალი.ალბათ ელოდა წამოვხტებოდი,სიხარულით მივეგებებოდი და ხელებს მოვხვევდი კისერზე,მაგრამ მე ისევ დინჯად ვიჯექი ჩემს ადგილას.

-თავს როგორ გრძნობ? -დაბალი ხმით მკითხა -კარგად ვარ.-ამოვიოხრე და ნაილს შევხედე -ვიცი რომ მოუხერხებელი მომენტია შენი ვახშმად დაპატიჟება,მაგრამ ასე მოისურვეს.უმთავრესი მიზეზი კი რატომაც მე დავეთანხმე შენს აქ მოსვლას,სიმართლის გაგებაა.

-რას გულისხმობ? -თვალებში ურცხვად ჩამაშტერდა -მინდა გავიგო ყველაფერი დილანის შესახებ და თუ რა მოხდა იმ ღამით.

-მკითხე და გეტყვი.

-არა! დაწვრილებით ახსნა-განმარტებას ვითხოვ.

-კარგი,მაგრამ მეც მაინტერესებს რა მოხდა,ან საერთოდ რა ხდება ჩვენ შორის? მიზეზი მინდა რის გამოც ცდილობ დამაიგნორო და ურთიერთობა გაწყვიტო ჩემთან.

-დილანი.აი ესაა ყველაფრის მიზეზი -შენ თვლი რომ დილანი მე მოვკალი და ამის გამო ზურგს მაქცევ? -სინანულით აღმოხდა ნაილს,მე კი დუმილო ვამჯობინე ცოტა ხნით.

-ჯობს მოყოლა დაიწყო,სანამ ვახშამზე დაგვიძახებენ.-მივმართე ნაილს.

-გადაწყვეტილი გვქონდა რომ თავდასხმა უნდა მოგვეწყო ჯეის ხალხზე იმ ღამით,ყველაფერი მზად იყო,უბრალოდ გეგმა კიდევ ერთხელ გავიმეორეთ წვეულებაზე.-გამახსენდა ყველანი ცალკე ოთახში რომ გავიდნენ და თავი დავუკარი იმის ნიშნად,რომ მახსოვდა.

-ლუიც ჩვენთან ერთად იყო გუნდში.დაბრუნდა და ბოდიშიც მოიხადა მომხდარის შესახებ.ის ყოველთვის ჯეის ახლო მეგობარი იყო,ასევე დილანთანისაც თუმცა მზად იყო მათ წინააღმდეგ წასულიყო.დილანი თავს მეგობრად გვაჩვენებდა და ასეც იყო,რომ არა ჯეის შანტაში და დაშინება.მე გავიგე ყველაფერი..-თავი ჩაღუნა და წუთით გაჩუმდა -ლუიმ ყველაფერი მიამბო ელას შესახებ.მითხრა რომ ის ჰარიმ ან დილანმა კი არა,სხვამ მოკლა,მაგრამ არ იცის კონკრეტულად მისი ვინაობა.ჯეი ხშირად ვიღაცას ხვდება და საქმეებს აგვარებს ლუისგან მალულად.ფაქტია ვიღაცას მალავს და ვერ ვარკვევთ.-ამოიოხრა ნაილმა და თავი უკან გადააგდო. -მთავარია გავიგე რომ ჰარი და დილანი არ ყოფილან ჩემი დის მკვლელები.

-იმ ღამის შესახებ მესაუბრე!

-თატბირიდან რომ გამოვედი შენს მოძებვნას და ყველაფრის თქმას ვაპირებდი,მაგრამ იქ არ დამხვდი.ვიცოდი წვეულებაზე ჯეიც იქნებოდა და დილანიც,მათი ხალხი ხომ სულ უკან დაგვყვებოდნენ ყოველთვის.ბიმ მიამბო ლიდიასთან ერთად სხვა ოთახში რომ გახვედი სასაუბროდ და ლიდია ძალიან დაბნეული,შეშინებული და 'მოსიარულე გვამი' რომ იყო.გადავწყვიტე მომეძებნე და გამეგო ცუდი ხომ არ ხდებოდა რამე. -ნაილს თვალები ჩაუშავდა სიბრაზისგან და მივხვდი რაც უნდა ეთქვა -დერეფანში დაგინახე,მაგრამ მარტო არ იყავი.იქ დილანი იყო.კედელთან იდექი,დილანი კი შენს წინ.ის ბოზიშვილი შენს სხეულზე

მიკრული იყო. -ხმას უწევდა ნაილი,მე კი თვალი ავარიდე და ფანჯრისკენ გავიხედე. -გავიგე ყველაფერი რასაც გეუბნებოდა,თუ როგორ გიხსნიდა სიყვარულს და ვითარებას,მაგრამ არ მოვედი ახლოს.და იცი რატომ? -სინანულით და ზიზღით წარმოთქვა ნაილმა,მე კი მზერას ისევ ვარიდებდი.

-გინდა გითხრა რატომ მოგეცით უფლება ერთმანეთს დალაპარაკებოდით? იმიტომ რომ ვიცოდი მაგ დღეს დილანი მოკვდებოდა,ვიცოდი მას ვეღარ ნახავდი და მაინტერესებდა შენ რას იზავდი.მაინტერესებდა შენი გრძნობები მისდამი.

-და რა გაარკვიე?

-ის გიყვარდა.-ჩაიბურდღუნა ნაილმა,მე კი გაოცებულმა გადავხედე -არა,ეს სიმართლე არ არის!

-შენ მას მიეცი უფლება ეკოცნა შენთვის და შეგხებოდა ისე როგორც მხოლოდ მე შემეძლო ამის გაკეთება.

-მე მას ვებრძვოდი.

-მართალია,მაგრამ არა ისე როგორც შეგეძლო.-მზერა მანაც ფანჯრისკენ გადაიტანა და თვალები აუციმციმდა ცრემლებით. -და იცი რა ვიგრძენი მაგ დროს? -მე გადმომხედა ისევ და ამჯერად თვალი თვალში გავუყარე -ვიგრძენი რომ ზედმეტი ვიყავი,ნელ-ნელა გშორდებოდი სულიერად და საერთო აღარაფერი არ გვქონდა. -თვალიდან ცრემლი გადმოუვარდა,მაგრამ სწრაფადვე ჩაირბინა სახე და ნიკაპიდან ძირს დაეშვა. -დაკრძალვის დღეს კი საბოლოოდ დავრწმუნდი ჩვენ შორის ყველაფერი ქრებოდა და იფანტებოდა უმიზეზოდ,უფრო სწორედ არასწორი მიზეზის გამო.

-მე არ ვიცი...ნაილ..ძალიან დაბნეული და შეშინებული ვარ.-სახეზე აფარებული ხელებით თმები უკან გადავიყარე და ღრმად ამოვისუნთქე. -თითქოს დილანის სიკვდილმა გამყინა.საავადმყოფოში თვალი რომ გავახილე და იქ ვერ დაგინახე,შემდეგ კი დილანის მკვლელობის ამბავი გამაგებინეს,ყველა გრძნობა,ემოცია ერთიანად დავკარგე.

-ძალიან ვწუხვარ.- ისევ სახეზე მაკვირდებოდა -გინდა რომ გავაგრძელო იმ ღამის ისტორიის მოყოლა?

-მინდა.

-ბიჭები გავაფრთხილე რომ მოქმედებას იმ წუთიდანვე ვიწყებდით და დილანს უკან გავყევი მოსაკვლელად.მან მე დამინახა,მაგრამ გზა განაგრძო და ერთ ბნელ ჩიხში შევედით. -მისმა სიტყვებმა სიზმარი გამახსენეს და თვალები დავხუჭე ფიქრების თავიდან ამოსაგდებად,მაგრამ უფრო მკვეთრი გახდა კადრები კოშმარიდან.

-და იქ მოკალი? -თვალებ დახუჭულმა ვკითხე და დავინახე როგორ ურტყავდა ნაჯახს ზურგში დილანს.ცრემლები გადმომცვივდა.მე მანიაკი მიყვარდა.

-არა.დანის დარტყმას ვაპირებდი როდესაც მითხრა რომ იცოდა ჯეის გეგმა და მზად იყო მოეყოლა რითიც სამაგიეროს გადაუხდიდა მას.

-რისთვის?

-ჯეი მას დის მოკვლით დაემუქრა და მის დასთან ახლო ურთიერთობაც დაიჭირა,რის გამოც შურისძიება სწყუროდა.დილანმა ჩემი თავი მომაგონა და დავინდე,მხოლოდ იმიტომ რომ ჯეი მას მაინც მოკლავდა და არ მინდოდა მისი სისხლით ხელის გასვრა.

-ანუ დილანი გაუშვი? -გაოცებულმა შევხედე და უეცრად გულში ცეცხლი ამიგიზგიზდა.ნაილს დილანი არ მოუკლავს.მან ის გაუშვა.მან ის დაინდო ყველაფრის მიუხედავად.

-მის დას მისი დაცვა სჭირდებოდა.არ შემეძლო ჩემი შეცდომა გამემეორებინა და მისი დაც ბნელი სამყაროს მსხვერპლი გამხდარიყო. ნაილის სიტყვებზე გონება დამებინდა,არ ვიცოდი რას ვაკეთებდი,სწრაფად წამოვიწიე და მის კალთაში ჩავხტი,მის ტუჩებს დავეძგერე.ნაილმა ხელები მომხვია და გულში ჩამიკრა.

-ვერ მიხვდები ახლა რას ვგრძნობ.-ხელები მაისურის ქვეშ შემისრიალა და კანზე ნაზად მომეფერა. -მონატრება და შენგან სულიერად შორს ყოფნა გულს შუაზე მიპობდა.

-მოკეტე ჰორან და მაკოცე სანამ არ გადამიფიქრებია -წარბაწეულმა შევხედე,მას კი ღიმილი

მოეფინა სახეზე -ისევ ერთად ვიქნებით თუ ურთიერთობის დასრულება გინდა?

-მაგას მისაყოლი ამბის დანარჩენი ნაწილის მიხედვით გადავწყვეტ.

-მჭირდები.მინდიხარ.მიყვარხარ. -ყურში ჩამჩურჩულა და ჩემს ტუჩებს დაეწაფა.დამშეული მკოცნიდა და ცდილობდა ერთდროულად რამდენიმე ადგილას შემხებოდა რათა თავის საკუთრებად ვექციე.მისი მაისური იატაკზე მოვისროლე ისევე როგორც მან ჩემი.ბიუსჰალტერი თითის მარტივი მოძრაობით შემიხსნა და ჩემს მკერდს ჩაეკონა.ხელები თმებში შევუცურე და მაქსიმალურად მოვქაჩე,რაზეც გმინვა აღმოხდა.სველი კოცნებით მუცელს ჩაუყვა და შარვლის სალტესთან გაჩერდა,შემდეგ კი ამომხედა.

-ჯობს კარი ჩავკეტოთ და მოვასწროთ სანამ დაგვიძახებენ. ნაილი ეშმაკური ღიმილით წამოდგა და კარი ჩაკეტა.მანამდე მე შარვალი გავიხადე და ძირს დავაგდე.ნაილმა ფეხები გამაწევინა რათა შუაში მოთავსებულიყო და ჩემს კოცნას შეუდგა.

-ბევრი დრო გვაქვს თუ..

-რამდენიმე წუთი.-ვთქვი და მის შარვლის შესაკრავს ჯაჯგური დავუწყე.ნაილი წამოიწია,შარვალი გაიხადა და ჯიბიდან პატარა პაკეტი ამოიღო.სანამ თავის საქმეს აკეთებდა მე მას ვუყურებდი და მისით ვტკბებოდი.

-იცოდე ამბავს აუცილებლად დაასრულებ.-ნაილმა მზერა ჩემზე გადმოიტანა და გაიცინა.

-რა თქმა უნდა.-ნაილი საკოცნელად დაიწია როდესაც კარზე კაკუნის ხმა იყო.

-არია? -დედამ დამიძახა და კიდევ ერთხელ მოაკაკუნა.

-რაა იყო დედა?

-შეგიძლიათ ჩამოხვიდეთ?ჯეკს რაღაც საქმე გამოუჩნდა,მე ვამზადებ და ჩვენი სტუმარიც რატომღაც ადრე მოვიდა.უხერხულია მარტო ხომ არ იჯდება -და მაგას ვუყურო ესე ადრიანად? ისედაც მეყოფა რომ ჯეკის დამსახურებით მთელი საღამო მასთან ერთად უნდა გავატარო.

-ძალიან გთხოვ არიანა.

-ჯანდაბა.კარგი ჩამოვალთ რამდენიმე წუთში. -თვალები ჩემთვის გადავატრიალე თითქოს მეგანი დამინახავდა.

-ვინ სტუმარი? ვიზე საუბრობდით?

-დამავიწყდა მეთქვა რომ ჯეკმა ჯეი დაპატიჟა ვახშამზე. -ჩაცმისას ვუთხარი ისე რომ მისთვის არ შემიხედავს.

-რა? -წამოიყვირა და მომაშტერდა.

-მეც იგივე რეაქცია მქონდა როდესაც გავიგე.

-რატომ აქამდე არ გამაფრთხილე?და საერთოდ რა უნდა ნაძირალას ამ სახლში? -დამიყვირა გაცოფებულმა.

-მე ნუ მიყვირი რადგან დამნაშავე არ ვარ.სანამ მოხვიდოდი მაშინ გავიგე მეც.

-და მასთან ერთად სუფრასთან უნდა დავჯდე?

-ერთი საღამო მოგვიწევს.

-შანსი არ არის.

-ნაილ გთხოვ...

-არა! არია მაგ ნაბიჭვარმა ცხოვრება გამინადგურა და ჩემი მტერია.ორი კვირის წინ მის მოსაკლავად ვიბრძვოდი და ახლა მასთან ერთად დავჯდე? -გაცოფებულმა ბალიშები გადაყარა ძირს.

-ძალიან ვწუხვარ.

-სულ ასე ამბობ.

-მეც იქ ვიქნები და ძალიან გთხოვ ჩხუბი არ დაიწყო თორემ ჩვენი შეხვედრის ბოლო დღე იქნება ეს!

-დამცინი ხომ?

-არა.ეს დღე მე მომიძღვენი.

-ჯანდაბა.ვეცდები მაგრამ შუა ჭამის დროს თუ გავუყარე დანა არ შემედავოთ.რამდენი ხანია

ხელიდან მიძვრება ეგ ნაგავი.

-ნაილ,გთხოვ..

-კარგი,კარგი. -მაისური გადაიცვა და თმები ჩემს სარკეში შეისწორა,სანამ მეც მოვწესრიგდებოდი.

-ადრე რატომ მოვიდა?

-არ ვიცი. მე და ნაილი ხელჩაკიდებულები დაბლა ჩავედით და მისაღებში შესვლისთანავე ნაილის ხელი მჭიდროდ მოვიქციე ჩემსაში,მანაც იგივე გააკეთა.არცერთი არ ვიღიმოდით და ჯეის მზერას რომ შევხვდი დავინახე როგორ შეკრთა.

-ნაილ?

-ჰო,სწორად გახსოვს ჩემი სახელი.-კბილებს შორის გამოსცრა ნაილმა და ხელი უფრო მომიჭირა.

-სასიამოვნოა შენთან შეხვედრა.-ტყუილი ღიმილით მიმართა და ხელი გაუწოდა,მაგრამ ნაილმა ჩაიცინა და დივანზე ჩამოჯდა.ჯეიმ მე გამომხედა და მეც ნაილს გავყევი უკან.ჩვენს წინ დაჯდა,ნაილმა კი ხელი მხრებზე მომხვია და რაც შეიძლებოდა ახლოს მიმწია თავისთან -შენს აქ ნახვას არ ველოდი.-საუბარი წამოიწყო ჯეიმ და ნაილს გახედა -და იმიტომაც მოხვედი ადრე?

-არა.არიას მონახულება მინდოდა,გავიგე რომ ავარიაში მოყვა და ფეხი მოიტეხა.-ჩაიცინა და მე გადმომხედა. -დაინახე ვინ იჯდა საჭესთან? ეჭვის თვალით შევხედე ჯეის,რომელიც ჩემს პასუხს ელოდა და მეგონა რომ რაღაცის გარკვევას ცდილობდა.

-კი. - წარბაწეულმა ვუპასუხე და არ შევიმჩნიე რომ ვიტყუებოდი -დავინახე და პოლიციას ვაცნობე კიდეც,ახლა მის კვალს ადგანან.

-მართლა? -დაიბნა და ენა დაება -იცნობ ვინც ეს გააკეთა?

-მგონი მაგრამ რაში გაინტერესებს?

-უბრალოდ. -მხრები აიჩეჩა და დივნის მისაყუდებელზე გადაწვა. ცოტა ხანში მაგიდასთან დაგვიძახა დედამ,ჯეკიც დაბრუნდა და დავსხედით.მაგიდის თავსა და ბოლოში ცოლ-ქმარნი მოთავსდნენ,მე და ნაილი გვერდი-გვერდ ვისხედით,ჯეის და ბენის პირისპირ.ვახშამი მშვიდად მიდიოდა,მაგრამ ნაილის ხელი არ გამიშვია მთელი ეს დრო და მაგიდის ქვეშ მჭიდროდ მეჭირა,ამით ვამხნევებდი და არ ვაძლევდი საშუალებას ცუდი მოემოქმედებინა ან ეთქვა.ვახშმის ბოლოს ნაილმა მოიბოდიშა და საპირფარეშოში გავიდა,თუმცა დიდხანს მოუნდა და უკვე ეჭვი მქონდა რამეს ამტვრევს თქო.ადგომა დავაპირე როდესაც დაბრუნდა და ბოდიში მოიხადა სახლში წასასვლელად.თქვა რომ მისი მეგობარი ცუდად იყო,მაგრამ მე არაფერი არ ამიხსნა.ჯეიც წამოდგა წასასვლელად მაგრამ მათი ერთდროულად სახლის დატოვება სახიფათო მომეჩვენა და ნაილი ცოტა ხნით შევაკავე ჩემს ოთახში ამბის დასრულების მიზნით.მომიყვა თუ როგორ დახვდა ჯეის ხალხი ტყეში ლუის გეგმის მიხედვით და იჩხუბეს,დაჭრეს და მოკლეს ვიღაცეები,მაგრამ არაფერი არ უთქვამს დილანზე.ჯეის წასვლიდან ნახევარ საათში ნაილიც გავაცილე კარამდე როდესაც ჯეკი მოვიდა და ნაილს მკაცრი მზერა ესროლა.

-მისტერ ჰორან,დამიბრუნეთ მოპარული საბუთები. -ხელები მკერდთან გადაიჯვარედინა ჯეკმა -რა?-გაოცდა ნაილი -დოკუმენტები რომლებიც ჩემი კაბინეტიდან აიღე.

-არაფერი არ ამიღია.

-ნუ მაიძულებ ჯიბეები გაგიჩხრიკო.

-ჯეკ,საკმარისია!

-შენ ნუ ერევი არია!

-ნაილს არაფერი არ დაუშავებია.მე ავიღე იქიდან.

-შენ? -გაოცებულმა შემომხედა

-ხო ოღონდ საბუთები არა.-უხერხულად გავიხედე სხვა მიმართულებით.

-საბუთები არეული იყო და რაღაცეები აკლდა.

-ვიცი,მე ავურიე ძებნისას.

-და რას ეძებდი?

-აი ამას.-უკანა ჯიბიდან პრეზერვატივი ამოვიღე და დავანახე,რაზეც გაშრა ჯეკი და ხმა ვეღარ ამოიღო.ნაილი მშვიდობით გავუშვი სახლიდან მე კი მომიწია დედაჩემის ლექციის მოსმენა თუ რატომ უნდა შევიკავო თავი სექსისგან,რომ თავი უნდა დავიცვა და არასწორად მოვიქეცი როდესაც ნაილს ქალიშვილობა ჩავაბარე.დასაძინებლად რომ ავედი ოთახში გადავწყვიტე ყველაფრის გაგების შემდეგ დილანის წერილი წამეკითხა და რაიმე ახალი გამერკვია ან გამეგო რას წერდა. ყუთი რომ გავხსენი ყელსაბამი მომხვდა თვალში,ამოვიღე და ახლოდან დავხედე,შემდეგ ფოტოები დავათვალიერე სადაც მე და დილანი ვიყავით,და წერილის დროც დადგა.განსხვავებული არაფერი არ ეწერა ნაილის მონაყოლისგან,სიტუაცია ზუსტად ისე იყო აღწერილი როგორც ნაილმა მომითხრო,მათი ჩიხში შეხვედრის შესახებ.ეტყობოდა წერილი ამ შეხვედრის შედეგ დაწერა და ახსენა რომ,წერილის დასრულებისთანავე უნდა წასულიყო ნაილის დასახმარებლად,ჯეის წინააღმდეგ,და პატიებას მთხოვდა ყველაფრის გამო რაც ჩაიდინა.მთელი წერილი ბოდიშებს ეკავა და სიყვარულის განმარტებას,ბოლოს კი მთხოვა თუ ცოცხალი ვერ გადარჩებოდა თავისი და მენახა,გამეცნო და ყურადღება მიმექცია.დილანის ერთმა წინადადებამ ძალიან ჩამაფიქრა "არ შეგესინდეს არაფრის,რადგან შენ არაფერს არ დაგიშავებენ,პირიქით ეცადე შენ დააზარალო მტერი,რომელიც ნაილის ძირს დამხობას ცდილობს.ნაილის დის შესახებ არასწორია ინფორმაციები გაქვთ,ჯეი რაღაცას მალავს.რაღაცას და ვიღაცას." დილანის სიტყვები ლუის ნაამბობს ემთხვეოდა,რომ ჯეი ვიღაცას ჩუმად ხვდებოდა,მაგრამ ეს ვიღაც ვინ იყო ჯერ კიდევ ამოუცნობი რჩებოდა.წერილის ბოლოს კი ეწერა : "ეს ყელსაბამი ძალიან მნიშვნელოვანი იყო ჩემთვის,მუდამ თან ვატარებდი,ახლა კი მინდა გადმოგცე შენ და გითხრა რომ ამით გიმტკიცებ ჩემს სიყვარულს,რომელიც შენთვის ყოველთვის თამაშს ჰგავდა.გაუფრთხილდი ყელსაბამს და არავის მისცე ნება დააზიანოს იგი.მომენატრები.სიყვარულით დილანი."

თავი 36 დიდი დრო გავიდა Halloween-ის შემდეგ და შობის დღეებიც მოახლოვდა.შობის ღამე სახლში უნდა გამეტარებინა ჯეკის ახირებით,არადა მე ნაილთან წასვლას ვგეგმავდი.ჩემსა და ნაილს შორის ყველაფერი მოგვარდა,მაგრამ მთავარი პრობლემა ისევ ჯეკი იყო.ყოველთვის ცდილობდა რაიმე მიზეზი მოეძებნა ნაილის ქმედებებში რის გამოც მასთან ურთიერთობას ამიკრძალავდა.თუმცა ყველაფერს წინასწარ განზრახვით ვაკეთებდით და 'დამჯერი ბავშვები' ვიყავით. შობის საღამოს მეგანი და ჯეკი საყიდლებზე წავიდნენ,ან უბრალოდ გასეირნება უნდოდათ,ბენი კი მე დამიტოვეს.დრო ვიხელთე და რადგან საღამოს ნაილთან ერთად ვერ გავატარებდი,ვამჯობინე ახლა მენახა,ამიტომ დავურეკე და ისიც მალევე მოვიდა.

-მინდოდა შობას ერთად შევხვედროდით.-მითხრა ნაილმა როდესაც ნაძვის ხესთან ვისხედით.ნაილი დივანსა და ნაძვის ხეს შორის იჯდა იატაკზე,მე კი მის კალთაში მედო თავი და ძირს ვიწექი.

-მეც მინდოდა.

-მე საჩუქარი გაგიკეთე.-ღიმილით მითხრა ნაილმა -მეც.-დავუდასტურე მეც.

-მე არ მინდა შენი საჩუქარი.

-რატომ?მაშინ არც მე არ მინდა.-ცხვირი ავიბზუე პატარა ბავშვივით.

-შენ გინდა,მე კი საშობაო სექსი მომიძღვენი და ყველაფერი მოგვარებულია.

-უზრდელი ხარ.-ხელი ხუმრობით მკერდში დავარტყი და გავიცინე.

-რატომ?დავიჯერო შენ ეს არ გინდა? -წარბაწეულმა ეშმაკურად გამიღიმა და ხელი შარვლის შიგნით ჩამიცურა -ნაილ ჩემი ძმა მაღლაა და რომ ჩამოვიდეს...

-თუ არ იყვირებ არ ჩამოვა.

-კი მაგრამ..

-ოჰ,რა უნდა დაინახოს ისეთი რაც აქამდე არ უნახავს.

-ის ჯერ ბავშვია.

-მართალია ის შენზე პატარაა,მაგრამ ბევრად მეტი იცის ამ საკითხის შესახებ ვიდრე შენ ქალიშვილობისას იცოდი,ან თუნდაც ახლა. -ნაილმა გადაიხარხარა,მე კი გავწითლდი.

-რა დარწმუნებული ხარ?

-რამდენჯერმე შევუსწარი როგორი ინტერესით ათვალიერებდა პორნოს.

-რა?-გაოგნებულმა ვიყვირე და თან სიცილი ვერ შევიკავე.

-ჰო,და არაფერი არ გაუკვირდება თუ დაგვინახავს.

-არა,ნაილ,ახლა არა! -მისი ხელი მოვიშორე და წამოვჯექი.

-მაშინ ამაღამ?

-ხომ იცი რომ სახლიდან არ მიშვებენ.

-გამოიპარე.

-აღარ ჭრის ეგ ხერხი.

-მაშინ გავიპაროთ.

-გაგიჟდი ხომ?

-არა,არ ვიტყოდი უარს შენთან ერთად გაპარვაზე.

-არა,ნაილ!არააა! -იატაკიდან წამოვდექი,მაგრამ ნაილი მაჯაში მწვდა და ისევ თავისთან დამაბრუნა.

-მაშინ უბრალოდ მაკოცე. -ჩემს ტიჩებს ხარბად დაეწაფა,მეც გონება ამერია და ვნებიან კოცნაში ავყევი.ნაილმა გადამატრიალა და ჩემს ზევიდან მოექცა,შემდეგ კი ფეხებს შორის მოთავსდა.კოცნისას ხელებს ჩემს სხეულზე დაასრიალებდა,მე კი სამაგიეროს თმის მოქაჩვით ვუხდიდი.

-ბენმა თუ დაგვინახა მოგკლავ.

-კარგი.-ამოილუღლუღა და ალერსი განაგრძო.

-ოჰ,არია..მაგიჟებ. -ხელი ისევ შარვლის შიგნით ჩაასრიალა და ამჯერად ტრუსის შიგნითაც.

-ნაილ...-წინადადება ვეღარ დავამთავრე რადგან ნაილის თითები ჩემში ვიგრძენი და ერთიანად დავიკლაკნე.

-ახლა დიდი სიამოვნებით გაგჟიმავდი ამ ნაძვის ხის ქვეშ. -ზედმეტად ხმამაღლა მითხრა ნაილმა და ყელში მაკოცა,მე კი უაზრო ბგერები აღმომხდა ბაგეებიდან.ნაილმა თითები მომაშორა და მისი 'სიამაყე' ჩემი თხელი შარვლის გარედან ვიგრძენი.გამობერილ ადგილს უფროდაუფრო მაჭერდა ნაილი თან ყურში ბინძურ რაღაცეებს მეჩურჩულებოდა.მისი სიტყვები და ქმედებები იმდენად ზემოქმედებდა ჩემზე რომ მარტივად აღმაგზნებდა და საბოლოო შედეგსაც მალე მივაღწიე.თავი უკან გადავაგდე და შევეცადე ღრმად ჩამესუნთქა,თუმცა ყველანაირი მოქმედების უნარი დაკარგული მქონდა.დავინახე შემოსასვლელ კარში წყვილი ფეხსაცმელი გამოჩნდა,შემდეგ კიდევ ერთი წყვილი და მივხვდი უფროსები დაბრუნდნენ.ჯეკი და მეგანი მისაღების კარში იდგნენ,ნაილი იატაკზე იჯდა,მე კი ძირს ვიწექი და ვქოშინებდი.ძალა რომ დავიბრუნე მეც წამოვჯექი და დაძაბულმა ჯერ მომღიმარ ნაილს გავხედე,შემდეგ კი გაწითლებულ ჯეკს და გაოგნებულ მეგანს.

-მე გაგაფრთხილეთ რომ ამ სახლში მსგავსი არაფერი არ უნდა მომხდარიყო,მითუმეტეს თუ ბენიც აქ იქნებოდა! -დაიყვირა ჯეკმა და მოულოდნელობით შევხტი.

-ნუ უყვირი არიას! -ხმა ამოიღო ნაილმაც და ცხვირაბზუებულმა ახედა ჯეკს -შენ მასწავლი როგორ მოვექცე საკუთარ შვილს?

-ის შენი შვილი არაა!

-შე ლაწირაკო,რამდენს ბედავ და რას მეუბნები!

-შენს სიტყვებს დაუფიქრდი.-ფეხზე წამოდგა ნაილი და ჯეკს გაუსწორდა -მე ვიცი ყველაფერი,ისიც რაც შენ არ იცი. -ცალყბად ჩაიცინა ნაილმა.

-მართლა? რა იცი,მოყევი.

-ვფიქრობ არიას არ მოეწონება რასაც გაიგებს,ამიტომ მირჩევნია ცალკე მოვუყვე რომ გამწარებულმა შენი მოკვლა აღარ გადაწყვიტოს.

-ცხვირმოუხოცავი ბავშვი მემუქრება კიდეც?

-ცხვირმოუხოცავი ბავშვი მეტად საშიშია. -ჩაიცინა ნაილმა.

-ჩემი სახლიდან წადი და დღეიდან გიკრძალავ არიასთან ახლოს მიკარებას!

-რა? -მთელი ეს დრო სიჩუმეს ვინარჩუნებდი და ვცდილობდი ინტერესის გრძნობა შემეკავებინა,მაგრამ ახლა ვეღარ მოვითმინე და გამწარებულმა წამოვიყვირე.

-თქვენი ურთიერთობა დასრულდა!ერთმანეთს ვეღარ ნახავთ და ყველაფერი მორჩა.

-არა,არა! შენ მე დამპირდი რომ მომცემდი უფლებას...-სიტყვა გამაწყვეტინა -თუ ეს ნაბიჭვარი ჩემს თავზე არ მოისაქმებდა!

-და მას ეს არ გაუკეთებია.

-ვფიქრობ ამის დროც მოვიდა,და წინასწარ ვაგვარებ ყველაფერს რათა შენც ნაკლებად გეტკინოს გული.

-კარგი წავალ.-გაიცინა ნაილმა,მაგრამ ვერ მივხვდი რა აცინებდა. -ყველაფერი მორჩა,წავალ.

-რა? -გაოგნებულმა ახლა ნაილს გადავხედე,რომელმაც მალულად თვალი ჩამიკრა,თუმცა ვერ მივხვდი რატომ.

-მე წავალ და ყველა დაისვენებს. -ნაილი კარისკენ წავიდა და უცბათ მოტრიალდა ღიმილით,უფრო სწორედ სიცილით.

-მისის გრეი -მიმართა დედაჩემს -თქვენი შვილი შეინახეთ იმ კაცისთვის ვისაც ზედმეტად დიდი პენისი ექნება,რადგან ძალიან ძალიან მომივიდა მისი გაფართოება. -თქვა თუ არა კარი გაიჯახუნა ხითხითით,მე კი თვალები ვაჭყიტე ისევე როგორც მეგანმა და ჯეკმა.

-არია,ის ნამდვილი...-სიტყვა გავაწყვეტინე დედას -დიდი მადლობა ჯეკ ასეთი საუკეთესო შობისათვის,არ იყო საჭირო. -კიბეებზე ავედი და საძინებლის კარი მივიჯახუნე.

-კარგი გამოსვლა მქონდა? -გავიგე ნაილის ხმა და შევხტი.აივნის კართან მიყუდებული იდგა და სულელივით იღიმოდა -რაც თქვი საჭირო იყო? -უკმაყოფილოდ ვუპასუხე და ხელები გადავიჯვარედინე მკერდთან უფრო მეტი დრამატულობისთვის.

-ეს უბრალოდ ხუმრობა იყო.

-მწარე ხუმრობა?

-გგონია შენს თავს ვინმეს დავუთმობ?

-არ ვიცი.

-არ გეგონოს რომ ვინმე დიდ პენ..

-მჯერა.მჯერა. -პირზე ხელი ავაფარე რომ სიტყვა აღარ დაესრულებინა,მან კი მიკბინა და ისევ მოვაშორე.

-ცდილობ გამაჩუმო?ვერ ეღირსები.

-ჩუ! მგონი კართან ვიღაცაა.-ჩურჩულით ვუთხარი ნაილს როდესაც კარიდან ფაჩუნის ხმა ისევ მოისმა.ნაილს პირზე ავაფარე ხელი რადგან რაღაცის თქმას აპირებდა.

-არია ოთახში ვინ არის? -ისევ ჯეკის ხმა იყო.

-მე ვარ.ვინ უნდა იყოს? -უკმეხად ვუპასუხე და ვეცადე არ გამცინებოდა როდესაც ნაილმა იმ ხელის გულის ლოკვა დამიწყო,რომელიც მის პირზე მქონდა აფარებული.

-ვიღაცის ხმაც გავიგე წეღან.ნაილის.

-სულ შეიშალე ხომ? აქ მაინც მომეცით უფლება ვიყო ჩემს ნებაზე.-ნაილმა ხელი სულ დამიდორბლა და ხელის ჩამოწევა მომიწია,როდესაც მეცა და ყელში კოცნა დამიწყო.

-გაჩერდი.-ჩურჩულით ნაილს ვუთხარი,მაგრამ მან არ გაიგო და უფრო მეტიც,ლოგინზე დამაგდო,თვითონ კი ზევიდან მომექცა.

-რა ხმა იყო? -ისევ ჯეკის მომაბეზრებელი ხმა გაისმა.

-ჯეკ,თავი დამანებე! წადი რა!

-გირჩევნია კარი თვითონ გამიღო სანამ მე ვიზავ ამას! -ჯეკი არასდროს შემოვიდოდა ჩემს ოთახში თუ მე არ გავუღებდი კარს,მიუხედავად იმისა ჩაკეტილიც რომ არ ყოფილიყო.

-არ ვაპირებ კარის გაღებას! -კვნესით ვუთხარი რადგან ნაილმა ყელში კბილებით კვალი დამატყო.

-არია,გააღე ეს დაწყევლილი კარი! -ღრიალი დაიწყო სიბრაზით.ნაილმა კი ჩაიცინა და შარვლის შეხსნა დაიწყო -რა ჯანდაბას აკეთებ?-ჩურჩულით ვკითხე ნაილს -მოდუნდი.უბრალოდ მის გაგიჟებას ვცდილობ. ნაილმა ტრუსი ჩაიწია და კოცნა გააგრძელა,მე კი სულ გავწითლდი.ჯეკი კარზე აბრახუნებდა და ახლა რომ გაეღო და ნაილი დაენახა თანაც ასეთ ფორმაში,ალბათ მესამე მსოფლიო ომი დაიწყებოდა.

-არია კარს თუ არ გამიღებ,საბოლოოდ გაფრთხილებ,შემოვალ თვითონ. ხმა ვეღარ გავეცი რადგან ნაილმა კოცნაში ჩამითრია.უეცრად კარი გაიღო და ნაილიც უკან გადახტა.

-შე ნაბიჭვარო! -დაიღრიალა ჯეკმა და ნაილისკენ გაიწია მუშტმოღერებულმა,მაგრამ მოვასწარი და წინ ავეფარე.

-არია,გაიწიე! -კბილებს შორის გამოსცრა ჯეკმა.

-არა,არ მოგცემ უფლებას მას შეეხო!

-ცხვირს ნუ ყოფ .-გამაფრთხილებლად შემომხედა -და გაიწიე.

-არა!

-არია,აღარ გამამეორებინო.

-გადი ჩემი ოთახიდან და დამანებე თავი.

-ჩემს მოთმინებას ეთამაშებით ბავშვური ჭკუით,და თუ მართლა გავმწარდი..

-რა მერე? -გამაღიზიანებლად ჩაეჭრა საუბარში ნაილი.

-გაგიხვრეტ შუბლს.-ჯეკმა უეცრად იარაღი დაუმიზნა ნაილს,ისე რომ ვერც დავინახე საიდან,როგორ ან როდის გაჩნდა მის ხელში.

-მომკლავ? -ჩაიცინა ნაილმა -ტყვიის არ მეშინია.

-ჯეკ,იარაღი მოაშორე.

-ჩაკეტე! -დამიყვირა ჯეკმა და თვალებიდან ცეცხლის ნაპერწკლები გადმოსცვივდა.ხმაურზე დედა და ბენიც გამოვიდნენ,რომელბიც შეშინებულები უყურებდნენ ჯეკს.

-იარაღი მოაშორე,ნაგავო! -წყობიდან გამოსულმა აღარ ვიცოდი რას ვამბობდი.

-შენს ენას მიხედე პატარა ძუკნა! -სახეში სილა გამაწნა და ინერციით წავბარბაცდი,შემდეგ კი ძირს დავეცი.

-ჯეკ.-იკივლა მეგანმა,ბენმა ღრიალი მორთო და ნაილი მე მომვარდა,წამომაყენა.გაოგნებული უყურებდა ადგილს სახეზე სადაც ჯეკმა დამარტყა და ვხედავდი როგორ უშავდებოდა თვალები.

-დედა ჯეკი გაიყვანე აქედან,თორემ ვიღაც შეეწირება. -აცრემლიანებულმა ვთქვი და ნაილს ძლიერად ჩავკიდე ხელი,როდესაც წამოდგომა სცადა -არა,ამას აღარ ვაპატიებ.ეს უკვე ზედმეტია.ეს დაუჯერებელია.მაგ ნაბიჭვარმა შენზე ხელი ასწია. -თავისთვის ბუტბუტებდა და ჩემი მკლავებიდან თავის დახსნას ცდილობდა.მეგანმა თავისი მეუღლე გაიყვანა ოთახიდან,მე კი ნაილის დაოკებას ვცდილობდი ისევ.

-უნდა წავიდე. -ჩაილაპარაკა ცოტა ხანში -სად?

-აქედან შორს.

-მიმატოვებ და წახვალ?

-არა.

-აბა,რომ ვეღარ გნახავ?

-შენც ჩემთან ერთად წამოხვალ!

-შენთან ერთად?

-ხო,ერთად წავალთ.

-მე არ შემიძლია.

-რატომ?

-მეშინია.

-რისი?

-ცუდი წინათგრძნობა მაქვს.მეშინია რომ ყველაფერი ცუდად დასრულდება.

-მე დაგიცავ.

-შენ არ გეშინია?

-შიში დიდი ხანია დავკარგე.

-მაშინ წავიდეთ.

-ბარგი ჩაალაგე. -მითხრა მშვიდი ტონით და კარადის კარი გამოხსნა.მისივე რჩევით ძალიან საჭირო ნივთები ჩავალაგე,პირველადი დახმარების ნივთები და ფანჯრიდან გადავძვერით.ნაილის მანქანა ამჯერად მოშორებით იდგა,გზის მეორე მხარეს,ასე რომ ჯეკი ვერ დაგვინახავდა.

-ნაილ სად უნდა წავიდეთ?-ვკითხე როგორც კი მანქანა დაძრა ადგილიდან.

-ქალაქგარეთ.

-საჭმელი არ გვაქვს და თანაც სად უნდა დავიძინოთ?

-მოტელში გავჩერდებით სადმე. -მიპასუხა და მაშინვე მობილურზე საუბარი გააბა.ზეინს და ვიღაც კალებს ესაუბრა,გეგმა შეიცვალა და ქალაქგარეთ გავდივართო.შემდეგ კი უთხრა მოგვიანებით შეგეხმიანებით და ახალ გეგმას გაგაცნობთ,თუ რამე დაგჭირდებათ იცით სადაც უნდა მომმართოთო.საუბარი დაასრულა თუ არა,მანქანა უფრო სწრაფად გააქროლა ქალაქის გასასვლელისკენ.

---თვალები რომ გავახილე ისევ გზაში ვიყავით.ნაილს ძილი ერეოდა და ნახევრად ეხუჭებოდა თვალები. ჩემს ადგილას გავიზმორე,წელში გავსწორდი და ხელი ხელზე დავადე ნაილს,რომელმაც ღიმილით გადმომხედა.

-ხომ იცი რომ მიყვარხარ? -მკითხა უეცრად.

-ვიცი. მეც რომ მიყვარხარ,შენც ხომ იცი?

-დარწმუნებული ვარ. -გამიღიმა,ღრმად ამოიოხრა და გზას გახედა.უეცრად მანქანა შეირყა ძლიერი დარტყმისგან.ნაილის წინ ტრასა ცარიელი იყო,ასე რომ შეჯახება უკნიდან მოხდა.

-დაიხარე.-დამიყვირა ნაილმა და ხელით თავი ჩამაყოფინა სავარძლის დაბლა.ვერ მივხვდი რას აკეთებდა ან რატომ,მაგრამ ისტერიკული კივილი ავტეხე როგორც კი ფანჯრები ჩაიმტვრა და მანქანას ტყვიების ცეცხლი დააყარეს.

-ნუ გეშინია.- ნაილს ყველაფრის მიუხედავად ყურადღება ჩემსკენ ჰქონდა. -ხომ კარგად ხარ?

-კი. -შეშინებულმა თავი დავუქნიე მაგრამ სულ ვკანკალებდი.

-ახლა ძლიერად მოეჭიდე რამეს,ვცდილობ გზიდან ჩამოვიშორო.

-ვინები არიან? -სარკეში დავინახე უკან ორი შავი მერსედესი მოგვყვებოდა.

-ჯეის ხალხია.ვიცოდი რომ მისმენდნენ და უკანაც გამოგვყვებოდნენ. -ნაილმა გაზს მიადგა ფეხი და მანქანა მაქსიმალურად სწრაფად გაატარა ტრასაზე.ერთ-ერთ მანქანას,რომელიც წამოგვეწია და გვერდით გაგვისწორდა,გვერდიდან მიეჯახა და გზიდან გადააგდო,მეორეს კი ისევ ვერ დავუძვერით.იქვე მახლობლად ტყე იყო.ნაილმაც მანქანა სწორედ იქით წაიყვანა და ხეებს შორის გააჩერა,თან გამაფრთხილა სწრაფად შემეხსნა ღვედი და ჩემი ზურგჩანთა

ამეღო,რის შემდეგადაც მანქანიდან გადავედით.საბარგულიდან რაღაც ჩანთა ამოიღო,იარაღი შარვლის საქამრეში დაიმაგრა და ხელი ჩამკიდა ძლიერად.

-არია,ძვირფასო. -პირისპირ დამიდგა ნაილი და სიბნელეშიც კი მოვახერხე მისი თვალების დანახვა. -ახლა უნდა გავიქცეტ,მანქანა აღარ ვარგა სატარებლად,ჩვენ კი უახლოეს მოტელს უნდა მივაღწიოთ.კარგი?

-კარგი.მაგრამ ძალიან მეშინია.

-ჩემთან არაფრის შეგეშინდეს.

-ნაილ,უკან რომ გამოგვყვნენ?

-ვეღარავინ ვერ გამოგვყვება.ახლა კი წავიდეთ,ცოტა დრო გვაქვს.

-კარგი. -ნაილს ხელი ძლიერად ჩავკიდე და მასთან ერთად გავიქეცი დაბურულ ტყეში. უახლოესი მოტელი ხუთი მილის დაშორებით იყო,და ფეხით სიარულს დიდხანს მოვუნდით.ნაილი,როგორც აღმოჩნდა,მარჯვენა მკლავში დაჭრილი იყო და სისხლი სდიოდა.სუპერმარკეტში,რომელიც მოტელთან იდგა,შესვლა ვერ მოვახერხეთ რადგან საეჭვო იქნებოდა დაჭრილის იქ ყოფნა.მოტელში გვკითხეს თუ რას ვაკეთებდით ამ შუაღამისას,თანაც შობის ღამეს,იქ,ჩვენ კი მარტივად მოვატყუეთ რომ ქალაქგარეთ მივდიოდით სახლში და მანქანა გაგვიფუჭდა,რის გამოც აქ დარჩენა გვიწევდა.ერთი ნომერი ავიღეთ,სულ ბოლო ოთახი და ნაილს სახვევი გავუკეთე(უკვე მიჩვეული ვიყავი მისი სახვევების კეთებას). ნაილმა ტკივილგამაყუჩებელი მიიღო,რის გამოც ჩაეძინა,მე კი არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა.ფიქრები გონებას მირევდნენ და ვეცადე აღარ გადამეტვირთა ტვინი ამ საქმით,მაგრამ ახლა კანკალი მეწყებოდა ემოციებით,გადატანილის გამო.გადავწყვიტე გული გადამეყოლებინა და სუპერმარკეტში წავედი.მთელი გზა ჩემთვის ვფიქრობდი იმის შესახებ თუ რაც ხდებოდა და რა გავაკეთე.ვნანობდი რომ სახლიდან გამოვიპარე,მაგრამ ბედნიერი ვიყავი რადგან ნაილი მყავდა.სუპერმარკეტთან რომ მივედი შევამჩნიე ჩემს უკან რამდენიმე ბიჭი მოდიოდა,რომელთაც ხელები ქურთუკების ჯიბეებში ჩაელაგებიათ და თითქოს მე მომყვებოდნენ.შეშინებული სწრაფად შევედი სუპერმარკეტში და ერთჯერადად საჭმელი საკვები ავიღე,დანარჩენი დრო კი აქეთ-იქით ბოდიალში გავატარე.გარეთ გასვლის მეშინოდა,არადა ნომერში რაც შეიძლებოდა სწრაფად უნდა დავბრუნებულიყავი,ნაილს რომ გაეღვიძა და იქ ვერ ვენახე, გაგიჟდებოდა.გასასვლელთან ვიდექი როდესაც მობილური აბზუილდა ჯიბეში და ეკრანს რომ დავხედე ნაილი იყო.ტელეფონი ამოვიღე რათა მეპასუხა მაგრამ უეცრად ვიღაც დამეჯახა და ძირს დამაგდებინა.

-ცოტა ფრთხილად უნდა იყო! -მივაძახე გაბრაზებულმა და ძირს დავიხარე მობილურის ასაღებად,ის ბიჭი კი მომიბრუნდა და გამიღიმა.

-შენც სიფრთხილე გმართებს ამ შუაღამისას არია. -გაოცებულმა ავხედე და უკან წავედი დამფრთხალი,მაგრამ ვიღაცა მკლავში მწვდა და მოფარებულ განყოფილებაში გამიყვანა.

-არ შემეხო! არ მომეკარო! -ვუთხარი მას და თავის დაღწევას ვცდილობდი,მაგრამ წინ გადამეღობა -მე ედი ვარ,ნაილის ძველი მეგობარი და თქვენს დასაცავად ვარ აქ.ჩემი ნუ გეშინია.

-რატომ უნდა დაგიჯერო?

-იმიტომ რომ მე ზიანს არ მოგაყენებ.

-რა დარწმუნებული ვარ ამაში?

-თუ გინდა ნაილს დაგალაპარაკებ.

-კარგი. -მან მართლაც ნაილს დაურეკა და ყურმილი მე მომაწოდა.ჩემი ხმის გაგონებისას ყვირილი დაიწყო და მლანძღავდა,რაშიც არ ვადანაშაულებდი,ღირსი ვიყავი.ედმა ნომრამდე მიმაცილა,თვითონ კი გვერდით ნომერში შევიდა.ნაილს აღარაფერი არ უთქვამს,ხელი მომკიდა და ლოგინისკენ წამიყვანა,შემდეგ კი ჩამეხუტა და ძილი განაგრძო.

---ბრახუნის ხმაზე თვალები ვაჭყიტე და საწოლზე წამოვჯექი.ნაილიც წამოიწია და სახე მოისრისა სწრაფად,შემდეგ კი საწოლიდან წამოდგა,იარაღი აიღო(რომელიც საწოლის

გვერდით პატარა კომოდზე ედო) და კარისკენ წავიდა გასაღებად.

-ამ შუაღამისას ვინ არის? -გაბრაზებულმა ვკითხე ნაილს,მან კი მანიშნა გავჩუმებულიყავი.

-ნაილ,ედი ვარ.გააღე. ოთახში ედი შემოვიდა გაფითრებული სახით და ნაილს თავი დაუქნია.

-ჩვენი ბიჭები თითქმის აქ არიან.ჯეის ხალხი მოშორებით ტრასაზეა ჩასაფრებული.ერთ-ერთი ჩვენი მანქანა ააფეთქეს და დაჭრილები გვყავს.

-ზეინი და თავისი ხალხი?

-მოდიან.

-ჰარი და ლუიც აპირებდნენ ხალხის მოყვანას.

-ეგენიც მოდიან.

-არია გაემზადე,ხუთ წუთში გავდივართ.-ნაილმა მე გადმომხედა და თვითონაც ჩაცმას შეუდგა.

-სად მივდივართ?

-სხვაგან.აქ ჯეის ხალხია რომელსაც ჩვენი მოკვლა უნდა...

-მოიცადე,მოიცადე! -შევეწინააღმდეგე მე და მის წინ ავესვეტე. -ჯერ ახლა არ მოვედით აქ? თანაც ღამეა და საერთოდ ვერ გავიგე რა ხდება.თავი განგსტერულ ფილმში მგონია.

-როგორი გასაკვირიც არ უნდა იყოს ეს რეალობაა და ახლა გვჭირდება აქედან სასწრაფოდ წასვლა,სანამ შენობა აუფეთქებიათ.

-მე არ მინდა ასე. -ისევ შევეწინააღმდეგე. -შენ მგონი საჩხუბრად წამომიყვანე?რატომ მოგყავდი?

-არია,სიტუაცია დაძაბულია.

-და ამიტომ არ შეგეძლო ჩემი იქ დატოვება?შეგეშინდა რომ შენს გამო მე დამიშავებდნენ რამეს და ნამუსმა არ მოგცა ჩემი მიტოვების უფლება?

-... -ნაილმა ხმა არ ამოიღო,მხოლოდ მიყურებდა,მე კი თვალებზე ცრემლი მომადგა.

-მიამიტი ვარ და ჩემი გასულელება გაგიადვილდა.-ამოვიოხრე მე -მართალი იყავი როდესაც მაფრთხილებდი თავი შორს დამეჭირა შენგან.მე კი აქ გამოგყევი.რა მეგონა?ცოლად მომიყვანდი? ჰმ..- ჩემ თავზე გაბრაზებულმა სიმწრით ჩავიცინე და ჩაცმა დავიწყე.

-არია,ასე არ არის ყველაფერი.

-არ გინდა ნაილ! ყველაფერი ისედაც ნათელია.

-არა,სისულელეა რასაც შენ ფიქრობ.

-ყოველთვის სისულელედ მიგაჩნდა ჩემი ფიქრები,მაგრამ ოდესღაც რაღაც მაინც იყო სიმართლე. -ცრემლი მოვიწმინდე და გამიკვირდა რომ ემოციებს აღარ ვამჟღავნებდი,მხოლოდ ცივი ცრემლი მდიოდა და ეგეც მალევე შეწყდა.

-ახლა ჩხუბის დრო არ არის! -სიტუაცია განმუხტა ედმა,რომლის არსებობა ორივეს დაგვავიწყდა.

-მართალია.-ისევ სარკაზმით ვთქვი და მწარედ ჩავიცინე. - ახლა თავის გადარჩენის დროა.

-არია,მპირდები რომ გვერდიდან არ მომშორდები,რათა დაგიცვა?

-დაპირებებს ვეღარ მოგცემ ნაილ,უბრალოდ აღარ შემიძლია.

-უნდა წავიდეთ. -თქვა ედმა რომელიც ფანჯრიდან ჩუმად იყურებოდა.

-პოლიციის ხმა იყო? -ჰკითხა ნაილმა -როგორც ჩანს პოლიციამ მოგაგნოთ,ეზო სავსეა,ამიტომ უკანა კარიდან გავიდეთ. ედს უკან მივყვებოდით მე და ნაილი.ერთხელ სცადა ხელის ჩაკიდება მაგრამ გავაშვებინე,თუმცა ბოლოს ისევ მე მოვკიდე ხელი.ვინიცის ბოლოჯერღა ვხედავდი დღეს.ედის მანქანა უკანა კართან იდგა.სწრაფად ჩავსხედით და მანქანა დაძრა.მთავარ მაგისტრალზე უნდა გავსულიყავით როდესაც წინ შავი მერსედესი გადაგვეღობა,ზუსტად ისეთი როგორიც ჯეის ხალხს ჰყავდა,და სროლა ატეხეს.დავინახე უკან რაღაც მანქანებიც მოვიდნენ,მაგრამ მეტი ყურადღების მიქცევა აღარ შემეძლო,ახლა საფრთხეში ჩემი სიცოცხლეც იყო.მანქანაში ჩავიმალე სროლისას და თავზე დავიფარე ხელები.უეცრად კარი გაიღო და ვიღაცამ გადამათრია მანქანიდან,რომ ავიხედე ლუი დამხვდა.მიუხედავად ჩვენი წარსული

ურთიერთობისა მადლობის ნიშნად მოვეხვიე და ავტირდი.ნაილი გამახსენდა და უკან გავიხედე სადაც ტყვიების ცეცხლი იყო გაჩაღებული.

-ნაილი? სად არის ნაილი? -შეშინებულმა ვიკივლე და აქეთ-იქით ყურება დავიწყე -მშვიდად,ის კარგად იქნება.

-ლუი,ნაილი დაჭრილი იყო..ბრძოლას ვეღარ შეძლებს და...ის მოკვდება ხო? -კანკალით ვკითხე,ლუიმ უბრალოდ შემომხედა და აღარ მიპასუხა. პოლიციის სირენების ხმა გავიგე,მაგრამ მე უკვე მანქანაში ვიჯექი და სხვა მიმართულებით მივდიოდი.

-არია,შენ არაფერი არ დაგინახავს და უბრალოდ მეგობართან იყავი კარგი? -მითხრა ლუიმ ისე რომ გზისთვის თვალი არ მოუშორებია.

-რა? -სლუკუნით ვკითხე და სახეზე ჩამოსული ცხელი სითხე მაჯით მოვიწმინდე.

-შენ უბრალოდ ბისთან დარჩი ღამე.ნაილთან ერთად არ ყოფილხარ და არაფერი არ იცი მომხდარის შესახებ,პოლიციამ რომ დაგკითხოს!

-ნაილი? ის ხომ გადარჩება? -მთელი სხეული მიკანკალებდა.ლუი კი ისევ არ მპასუხობდა.

-დილანის ყელსაბამი ახლა შენ გეკუთვნის? -მკითხა მოგვიანებით როდესაც ბის სახლის წინ გააჩერა მანქანა.

-კი.მან ის საჩუქრად მომიძღვნა.

-კარგი იქნებოდა ეს მის სიცოცხლეშივე გაეკეთებინა,ან უბრალოდ დაგეფასებინა მისი სიყვარული. -ამოიოხრა და საჭეს ხელები დასცხო მსუბუქად.

-დროა დაგემშვიდობო არია. -ნაძალადევად გამიღიმა როდესაც ბის სახლის კარი გაიღო და მისი პატარა სილუეტი გამოჩნდა კარში.

-იმედია ერთმანეთს კიდევ შევხვდებით. -ლუი მოიწია და ლოყაზე მაკოცა,მერე კი მხარზე ხელი მომისვა გამხნევების მიზნით და უფრო ფართოდ გამიღიმა.

-ნახვამდის ლუი... -აცრემლიანებულმა თავი დავუქნიე და მანქანიდან გადავედი.კიბეებზე ბი შემომეგება,ხელები ძლიერად მომხვია მხრებზე და ჩამეხუტა,მე კი ტირილი დავიწყე.

თავი 37 ხშირად ცხოვრება ისეთი არ არის როგორიც გგონია და ის უფრო საინტერესო,მაგრამ ამასთანავე დაბრკოლებებით სავსე თავგადასავალს გთავაზობს.ჩემი ცხოვრება არ ყოფილა ისეთი როგორსაც მოველოდი აქ,ლონდონში ჩამოსვლისას.არ ყოფილა ისეთი როგორიც დედაჩემს და ჯეკს სურდათ,მაგრამ იყო საინტერესო თუმცა ბნელი. ყველაფერი დამთავრდა.ეს ბედნიერი რამდენიმე თვე,რაც აქ გავატარე,თავისი უბედურებებით წარსულში დარჩებოდა.კვდებოდა ძველი არია და ახალი იწყებდა ცხოვრებას.ჩემი მზე ჩავიდა რომელიც ნაილს ელოდა გამონათებისთვის და ალბათ ისე ვეღარ იბრწყინებდა.აი,ისტორია რომელიც მოგითხრობთ თუ როგორ გადაიქცა მზე მთვარედ ან უფრო პატარა ვარსკვლავად.სასაცილოა ხო ასე რომ ვსაუბრობ..ვიცი. მე შევიცვალე და მოვკვდი. გული მატკინეს და საბოლოოდ დამიმსხვრიეს ის მცირე ოცნებები რაც შერჩენილი მქონდა.მაგრამ არაუშავს,მე ხომ ძლიერი ადამიანი ვარ და ყველაფერს ახლიდან დავიწყებ.რვეულის თეთრი ფურცლიდან,რომელსაც უამრავი ასეთი გვერდი აქვს შესავსები.წავალ,დავბრუნდები ნიუიორკში დეიდასთან,როგორც მეგანს და ჯეკს სურთ,და სწავლას იქ გავაგრძელებ.ეს მომავალში მაგრამ ახლა?ახლა ნაილის სახლის წინ ვიდექი და ღრმად ვსუნთქავდი,შიგნით შესვლას ვერ ვბედავდი.მეგონა ყველა მომენტი რაც ერთად გამოგვივლია,ჩემს თვალწინ გაიშლებოდა და ახლიდან გამიცოცხლდებოდა გული,შემდეგ კი ისევ გამეპობოდა შუაზე.ვიდექი და

შევყურებდი ერთ წერტილს,მაგრამ ვხვდებოდი რომ იქ შესვლა მჭირდებოდა.მანქანისკენ გავიხედე სადაც ჰარი მელოდა და მიღიმოდა.აქ მოსასვლელას მანქანა მჭირდებოდა,ჩემი მანქანით წამოსვლა მეგანისთვის და ჯეკისთვის ეჭვს გამოიწვევდა,ამიტომ ჰარისთან დამშვიდობება მოვიმიზეზე და ნაილის სახლთან ამოვყავი თავი. ღრმად ჩავისუნთქე საბოლოოდ და სახლის კარი შევაღე გასაღებით,რომელიც ნაილმა მე მომცა. ფეხის შედგმისთანავე ვიგრძენი თავისებური სუნი რაც მხოლოდ ნაილის სახლში იდგა.თვალი იქაურობას მოვავლე და გული მწყდებოდა რომ ბოლოჯერ ვხედავდი ამ ყველაფერს.გონებაში უკეთ რომ დამმახსოვრებოდა ყველა კუთხე კუნჭულს ვაშტერდებოდი და ბოლოს კიბეებამდეც მივაღწიე.მიყვარდა ეს გარემო.მიყვარდა ყველაფერი ამ სახლის შესახებ.მიყვარდა ჭრაჭუნის ხმა რომელიც ხის კიბეებზე ფეხის დადგმისას გამოიჟღერებდა.და მიყვარდა ნაილი. ყველა ოთახის დათვალიერების შემდეგ ნაილის საძინებელს მივადექი და თვალები დავხუჭე.გამახსენდა აქ მოსვლის პირველი დღე,როდესაც მასთან ფიზიკური ურთიერთობაც მქონდა.გამახსენდა როდესაც აღმოაჩინა თაფლისფერი თვალები მქონდა და თავის თავში დარწმუნებულმა ხუმრობით თქვა რომ შეეძლო მწვანე თვალების ყავისფრად ქცევა ერთი შეხებით.გამახსენდა ბის აქ ნახვის მომენტი და ნაილის ძაღლი რომელიც მოკლეს და მე მივეხმარე დამარხვაში.ეს ყველა სიმწარეც კი ტკბილად გამახსენდა.ჯიბიდან ფურცელი ამოვიღე რომელზეც გამოსამშვიდობებელი წერილი მეწერა და ნაილის კომოდზე დავდე ჩვენი სურათის წინ.თვალი ყუთს მოვკარი რომელიც მაღლა თაროზე იდო და გადავწყვიტე შიგნით არსებული სურათები კიდევ ერთხელ დამეთვალიერებინა.ყუთი გადმოვიღე და საწოლზე დავჯექი,რათა ნაილის სურნელი უფრო მეტად შემეგრძნო. ვათვალიერებდი ნაილის ბავშვობის სურათებს,სადაც მხოლოდ თვეების იყო,შემდეგ საბავშვო ბაღში სიარულის პერიოდი ასახეს სურათებმა,სკოლის დრო და უკვე დიდი რომ იყო.ამ სურათებში რამდენიმე ჩემი გადაღებული ფოტოც იყო,ერთად რომ გადავიღეთ და მეგობრებთან ერთად.ერთ-ერთ ფოტოში დილანიც იყო,რომელიც ნაილის გვერდით იჯდა დივანზე და ერთმანეთს ხელს ჰხვევდნენ,მე კი ნაილის და დილანის თავთან ვიყავი დაყრდნობილი და გვერდით ლიდია მედგა.მაშინ მათ წრეში ახალი შესული ვიყავი და დილანის გრძნობების შესახებ არაფერი არ ვიცოდი.სურათს დავყურებდი და ვერ ვგრძნობდი როგორ მომდიოდა ცრემლების ნიაღვარი სახეზე.მეორე ფოტო ავიღე სადაც უკვე ყველანი ვიყავით,ჰარი,ბი,დილანი,ლუი,ზეინი და აბსოლიტურად ყველა.აქ უკვე ნაილის შეყვარებული ვიყავი და ბედნიერებით აღსავსე თვალებით ვიყურებოდით ორივე,ხელები კი ერთმანეთისთვის ჩაგვეკიდა.ამ ორმა ფოტომ განსაკუთრებული გრძნობა გამოიწვია ჩემში და გადავწყვიტე თან წამეღო ნიუ-იორკში.ცრემლები მოვიწმინდე და ღიმილით შევხედე ფოტოს.უკვე მენატრებოდა ეს დრო.

-არია...-ჰარის ბოხმა ხმამ გამომაფხიზლა და თავი ავწიე სურათიდან.

-ჰარი?მე უბრალოდ..სურათების დათვალიერება გადავწყვიტე.ძალიან ვწუხვარ.

-არ არის პრობლემა.

-ახლავე მოვალ.ბოდიში.

-ნუ მებოდიშები!

-კარგი,ბოდიშ...-სიტყვა შევწყვიტე როცა გავაანალიზე რას ვამბობდი.

-ვიყოთ რამდენი ხანიც გინდა.

-არა,მე თვითმფრინავზე დამაგვიანდება. -საათს დავხედე და დრო გადავითვალე.მხოლოდ ნახევარი საათიღა მქონდა თავისუფალი და სახლში უნდა დავბრუნებულიყავი.

-მაინც მიდიხარ?

-კი.უნდა წავიდე.

-კარგი.

-რატომ მოხვედი,მგონი რაღაც უნდა გეთქვა.

-ჰო...ბიმ დარეკა და მითხრა რომ სასამართლო განხილვა იქით კვირაში გადაიტანეს.

-დაახლოებით რა განაჩენს გამოუტანენ არ იციან ჯერ?

-არა.-ამოიოხრა და კისერზე დაიწყო ხელები.

-ძალიან ვწუხვარ. -ესღა აღმომხდა და სურათების უკან ჩალაგებას შევუდექი.

-ნაილ ძალიან უნდა რომ სასამართლოს დაესწრო.

-რომ კიდევ ერთხელ მეტკინოს გული და საშინელი წამება გადავიტანო?

-არა.იმიტომ რომ გვერდში ედგე.

-ვწუხვარ რომ არ შემიძლია ამის გაკეთება. -ამოვიოხრე და ყუთს დავაფარე თავსაფარი,შემდეგ კი ისევ თაროზე დავაბრუნე.ოთახიდან გამოსვლას ვაპირებდი როდესაც ჰარიმ საწოლისკენ მიმანიშნა.

-ვფიქრობ ერთი სურათი დაგრჩა.

-ოჰ,ვერ დავინახე ალბათ. -საწოლთან მივედი და ჩავიმუხლე სურათის ასაღებად.ფოტო რომ გამოვიღე უკუღმა იყო და ერთი თვალის გადავლება გადავწყვიტე.გადმოვაბრუნე და გაოცება ვერ დავმალე.ნაილი,ჰარი და ელენი.ფოტოზე ისეთი დიდები იყვნენ რომ სავარაუდოდ ელას სიკვდილამდე უნდა ყოფილიყო გადაღებული.ნაილი და ელენი ძალიან ჰგავდნენ ერთმანეთს.ერთი ფერის თმა,თვალები,სახის მოყვანილობა,ტუჩები,წარბები,ცხვირი ზუსტი თუ არა ძალიან ძალიან მსგავსი მაინც ჰქონდათ.ფოტოს გაღიმებული დავყურებდი და ცოტათი გულიც მწყდებოდა რომ ელენის გაცნობის საშუალება არ მომეცა.

-რა არის? -მკითხა ჰარიმ და ახლოს მოიწია,სურათის დანახვისას კი თვალები დაებურა.

-ის უნაკლო იყო. -ჰარიმ ხმამაღლა წარმოთქვა ჩემი ფიქრები და სევდიანად გაიღიმა. -მე და ელენი ვხვდებოდით.

-ვიცი.ყველაფერი ვიცი. -ჩურჩულით ვუთხარი და ისევ სურათს დავხედე

-გენატრება? -ვკითხე წუთიერი დუმილის შემდეგ.

-ძალიან.ის ერთადერთი იყო ვინც ჩემს თავზე მეტად მიყვარდა.

-ძალიან ვწუხვარ.გული მწყდება რომ ვერ გავიცანი.

-მადლობ. -ჰარიმ ლოყებზე შიგნიდან იკბინა რომ ცრემლები შეეკავებინა მაგრამ ბოლომდე არ გამოუვიდა და ოთახიდან გავიდა.საძინებელს ბოლოჯერ მოვავლე თვალი და მეც უკან გავყევი ჰარის.სურათები ისევ ხელში მეჭირა,მათ შორის ელენისაც და სახლში წაღება გადამეწყვიტა.ჰარის კიბეებზე დავეწიე და როდესაც კართან მივედით გასაღებად,ზარი დაირეკა.ჰარიმ სახელურს გაუშვა ხელი და მე გადმომხედა შემკრთალმა,რადგან წესით აქ არავინ არ მოვიდოდა.ხელი იარაღისკენ წაიღო და ისე გააღო კარი,მე კი უკან დავიმალე ისე რომ ჰარის სახეს ვხედავდი.ის გაშეშებული იდგა,თვალები ემღვრეოდა და ხმას ვერ იღებდა.სროლა რომ არ ატყდა და ჰარიმაც იარაღს ხელი გაუშვა,კუთხიდან გამოსვლა გადავწყვიტე.

-შშენ...-ენა დაება ჰარის და თვალები დახუჭა,შემდეგ კი ისევ გაახილა.სხეული უთრთოდა.კარი ფართოდ გავაღე და ხედვის არეში მეც გამოვჩნდი.თმები ყალყზე ამივიდა და გაოცებულმა სურათს დავხედე,რომელზეც ჰარი,ნაილი და მისი და იყვნენ.ახლა კი ჩემს წინ სურათის გაცოცხლებული გმირი იდგა და იღიმოდა.თვალები უბრწყინავდა როგორც სურათში და ნაილის გამოხედვა ჰქონდა.

-არია გრეი. -გამიღიმა გოგონამ შემდეგ კი ჰარის გახედა -და ჰარი სთაილზი.

-ელენ? -მე და ჰარიმ ერთდროულად დავიჩურჩულეთ და გაოცებულები მივაშტერდით ჩვენს წინ მდგარ მომღიმარ გოგონას. პირველი ნაწილის დასასრული.