MES GJIRIT TE KALTERSIVE.
POEZI VALENTINA
Titujt e poezive ne kete permbledhje: 1-Buzeqeshja mbi fytyrat e cdo femije. 2-Cicerimat e zogjve. 3-C'paten!. 4-Duajeni kete toke. 5-Eshte nje force a energji. 6-Gjithcka ndrin. 7-Hiqni dore nga idhujt. 8-Kur perendon dielli. 9-Large. 10-Mes gjirit te kaltersive. 11-Nje arome.
12-Nje grusht me dhe. 13-Nje nene e re. 14-Nje yll I bukur. 15-Rruga e tij do t'jete mendafsh. 16-Ruaje zemren e mire. 17-Sesi. 18-Shko. 19-Te kete. 20-Yje qe nuk do shuhen. 21-Zgjohu Tani. 22-Eja o njeri. 23-Ere pranverore.
Buzeqeshja mbi fytyrat e cdo femije. Eshte e mbrekullueshme buzeqeshja mbi fytyrat e femijeve, Si nje drite e embel ne gji te kaltersive, Si nje zog me krahet me te mire e me te forte, Si nje shtellunge miresie , qe shperndan aromen aq te plote, Valentina 7 shkurt 2014 Cicerimat e zogjve Cicerimat e zogjve edhe sot, E paskan mbushur gjithe ambientin rreth e qarke,
Dal ti shoh aty ne peme, qeshin dhe kendojne gjithnji bashke, Zogjte e vegjel papushim, fluturojne ne hapesire, Ata sjellin nje freski, nje nga me te embelat ndjesi, Valentina 7 shkurt 2014 Cpaten!! Cpati deti qe u egersua papritur!!, Ndersa anija e madhe tregtare lekundej nga dallget ngjitur.. Pse u nxine valet e tij, cishte valle gjith ai, terbim,
Madje dhe qielli ishte krejte I nxire, Cpaten valle qe forme ndryshuan ,krejtesisht ata ndryshuan, Erresire ngado mbuluar.. Duajeni kete toke. Duajeni token tuaj o vellezer shqipetare, Duajeni papushim se nga ajo toke keni dale, Mos rrini te heshtur apo ndoshta te percare, Kerkoni miresine tek kjo toke mjalte I rralle.
Eshte nje force a energji‌ E ndieje cdo qelize te trupit tim Qe me jep force edhe gezim, Ndjeje me te embelin qiell te ri, Ja aty ne shpirt e di, Si nje force a energji, Me buron nate edhe dite, Me ndricon ne udhen time, Plote buzeqeshje zemra ime, Cdo qelize e trupit tim, Endet brenda plote gezim, Eshte nje force a energji,
Qe hyn del , plote hijeshi, Gjithcka ndrin. Gjithcka ndrin porsi diell, Ska furtun ska vetetime, Ka pak shi edhe shume re, Ka vec drite edhe hare, Gjithcka ndrin, ne kte mengjes, Mbushur bari plote me vese, Dhe lendinat plote me lule , Copeza drite si pekule, Hijeshi paska ngado, Ka kaq drite , perqark kudo,
Eshte nje dimer me I embeli, Bashke me diellin , me te mencurin, Forte shkelqen ne lartesi, Thelle anon ne drejtesi, Mendjet I ndricon perhere, Zemrat na I ben pranvere. Hiqni dore nga idhujt , bustet shtatoret apo permendoret‌(adhurimi I vetem shkon vec per Perendine tone qe aq mjeshterisht na krijoi..) O njerez, hiqni dore nga idhujt dhe lavdite,
Sepse heret a vone ato do tju zene prite, Madje dhe shtatoret ato qe gjer ne re shkojne, Jane krejt pa vlere, jane trrille qe t’sfidojne, Njeriu ka potencial, zhvillimi , inteligjence, Talenti te mirrfillte , po jo pra kto lavdite, As permendoret e heshtura, si bjeshket e xhveshura, Rrini ne thjeshtesi, qendroni ne bukuri, Mbani at zgjuarsi, te kini vec dashuri, Zoti na krijoi , por pa himne apo lavdi,
Ai eshte plote fuqi , ai eshte lartesi, Ne gjunje ti ulemi atij‌ Kur perendon dielli. Kur perendon dielli, Qielli vesh nje cast fustan te kuq, Rete shkojne shplodhen bashke me diellin, Plote ndjesira te mira percjellin, Yjet hena pak me vone, Vijne afrohen e bisedojne, Qielli embel I veshtron, Nuanca t’mira I percon,
Dielli embel , jo se fle, Por vec shplodhet fare pak, Eshte I mire ai diell, Sjell gezim ne cdo sokak. Large Large grackes se vetkenaqesise, Perqafuar gjithnji me Aromen e kaltersise.
Mes gjirit të kaltërsive. Jam ulur te gjuri i tokës mëmë, dhe ashtu e ulur, nis e të mendojë, ndjejë aromën më të mirë, dhe shpirti , nis të më këndojë. Pastaj, ngadalë mbështes kokën te gjoksi i saj, ndjeje të rrahurat si kur herë më parë, e shoh në sy , i buzëqesh, nga cepi i syrit , një lot i rrëshket. Dhe zemra më dridhet, nga loti i saj, ngadalë tek mua bie, ashtu krejt pa faj, është lot i thellë, po pse vallë po i del!! ashtu plotë buzëqeshje , filloje ta përkëdhelë.. Moj toka ime e ëmbël, moj tokë e mirësive,
të lutem, pse trishtohesh, në gji te kaltërsive!! Ma thuaj ,- Përse vallë! Fytyra s'të buz'qeshë!! te lutem zemra ime, mbushu veç me diellë. Dhe toka aq e ëmbël, seç nis të më buz'qeshë, dhe shpirti im seç ngrohet, me më të ëmbëlin diell, te dua ty moj tokë, moj tokë e mirësive, e ulur do qëndrojë, mes gjirit të kaltërsive. Valentina 7 shkurt 2014 Nje arome Sot natyra shkelqen, Dielli embel na perkedhel,
Nje arome ohhh me e embela arome, Valle a po e ndieni , flutur e ka bere zemren tone.
Nje grusht me dhe. E mbusha grushtin me pak dhe, Nga toka ime, e bute e mire, Po e shikoja me nge me nge Dhe dheu vinte nje ere aq te delire, Dheu I mallit, per token meme, Kishte aromen si drite e si hene, Kokrriza malli kishte ne te, Kish dhe ca lote , brenda pa ze.. Dheu I embel I tokes meme, E mbaj ne grusht ne timen pellembe, E shtrengoj forte eshte nje magji,
Dheu shqipetar eshte nje flori. Nje nene e re. Nje nene e re, fare e re Ishte shtatezane, ne muajin e trete, Doli ne fotografi, kish nje veshtrim te sinqerte Kjo nene e re , do t’sillte nje femije ne jete. Nje yll I bukur. E embela Vace Zela, bilbil I shpirtit tone, I embel zeri I saj,kenaqesh kur e degjon, Nje timber aq I mire, nje gjurme ne hapesire, Nje yll qe do te ndrije, perhere ne gjithesi.
Rruga e tij do t’jete mendafsh Mendafsh e pambuk do t’jene udhet e njeriut te bindur, E njeriut te mire, qe shpirtit te tij I fut vec drejtesi, Qe rrugen e zgjedh dhe vepron plote mencuri, Qe gojen e mat dhe vec flet plote durim, Mendafsh do te jete ajo rruga e tij. Ruaje zemren e mire. Reago ndaj nje veprimi jo te mire, Mos rri dhe bej sehir, Dicka qe sheh dhe qe eshte ne gabim,
Thuaje shprehe apo kerko ndihme, Kerko brenda vetes me te fortin ze, Te drejten qe ti ke , te keqen tutje le, Ne kte bote te madhe ne kte bote te lire, Mbaje paqen tende ruaj zemren e mire. Sesi. Sesi ndihem ndonjehere, Dua te shpreh shume gjera njeheresh , Ndjesira te mira , pushtojne gjithe qenien time, Ndihem si zog apo si ves nder agime, Si flutrat qe vec fluturojne papushim,
Ashtu dua te shkoje zi zog ne hapsire, Ndjeje nje energji ngadale vjen si zog, Dhe me plote durim kendojme te dyja tok. Shko Po te drejtohem ty o qenie e keqe, Qe shpirtin erresira cdo dite po ta mbulon, Ty qe vec terbimin dhe furtunat perqafon. Shko te erresira, te foleza jote, Aty ti thurr intriga, aty ze dhe plote shoqe,
Te kete Te kete vec nje stine Te kete diell perhere, Te kete vec gezim Te kete vec pranvere, Flutrat valletare, Te enden miresisht, Fytyrat qelibare Ne gji te kaltersise. Dhe ketrat neper pyje, Te qete vec te lodrojne, Te hane ushqim te paster Dhe shpirtrat tu gezojne, Te qeshi toka ime, Te ndrije gjithnji e m’shume, E embela nder agime,
E mencur e plote nur. Te kete vetem nje stine, E mbushur gjithe dashuri, Te jene te tere te lumtur, Te falin miresi, Te ngopen male e fusha Me drite dhe mencuri, Ate qe ata marrin, Ta shperndajne ne gjithesi, Aromat te shperndahen Kudo ne gjithesi, Te tere te lumturohen, Te lind gezim I ri, Ne gjirin e natyres, Te gjithe te jemi nje, Aty le te jehoje,
I embeli I mencuri ze. Zeri I dashurise, Zeri I mencurise, Bashkimi drejte se mires, Drejte paqes dhe hijeshise. Te kete vec miresi, Te kete nje qiell te ri, Me drita e gezime, Pa furca dhe zbukurime, Te ndiejme at’kenaqsi Si ujrat neper male, Nje fund krejt I pafundshem, Kjo mencuri e maleve.
Eja o njeri. Eja o njeri, Qeshu edhe ti, Celu si pranvera, Qesh pra ti tani. Lulet a si sheh, Dhe fluturat ne to, Gjithcka po shkelqen, Eja pra vallzo.
Ritmin e pranveres, Shtengoje forte ne gji, Aromen e luleshqerres, Lere te hyje tek ti. Era pranverore. Era pranverore, Ka bere vend tek une, Era pastertore , Qe e dua shume. Dhe zogjte larte ne peme, Kendojne pa pushim,
Kurse dielli embel, Buz’qesh qe pa u gdhire.
MES GJIRIT TE KALTERSIVE