Zondagskind

yannick dangre

zondagskind

Eindelijk zijn ze er dan, de kinderen die hun grootse verwachtingen verzamelen in een mandje en dan achteromkijken naar mij, de vader die zichzelf in hen heeft belegd.

Ik glimlach naar hun gouden handen, hun later dat steeds lager in de hagen hangt. Achteloos rennen ze erachteraan en maaien onderweg gulzig de tijd voor mijn voeten weg.

Ik moet hun alles nog leren: hoe je olijven eet, een president verkiest, je ellebogen gebruikt, met schrijnend geduld een vrouw verliest. Ik moet mezelf nog van een voetstuk slaan.

Maar nu even niet. Nu laat ik hen graaien naar hun toekomst, baken geen contouren af. Ik pluk de dag en verberg hem in het weerloze gras.