Met Bildtse hutspot naar Oekraïne

NIJE ALTOENAE - Onder deze titel gingen wij, Wim van der Molen en Louis van der Meer uit Nij Altoenae

8 Februari met een vrachtwagen vol hulpgoederen naar Oekraïne. Einddoel was Charkov, helemaal aan de oostkant, een reis van 2500 kilometer.

In de wagen veel eten; appels, rijst, uien, bonen, out, kip, koekjes, kleding, en wortelen en uien, waarvan een deel beschikbaar gesteld door mts. De Jong van de Oude Bildtdijk.

Vandaar: met Bildtse hutspot naar Oekraïne. De reis werd georganiseerd door de stichting Hope4Ukraine, die in 2022 al 150 wagens (!) naar het gebied heeft gekregen, maar ook herstelreizen organiseert. Met een groep vrijwilligers gaan ze regelmatig naar Irpin om daar te helpen aan wederopbouw na de verwoestingen in de stad.

De grens met Oekraïne ben je niet zomaar over; je verlaat de EU. Wachttijden van een paar dagen zijn gebruikelijk voor beroepsgoederenvervoer. Wij rijden met een vlag van het rode kruis voorop de wagen en bordjes met “humanitair transport”, mogen de rij voor de grens passeren en meteen vooraan gaan staan. Eenmaal in Oekraïne betreed je oorlogsgebied, bepaalde wegen werden afgeraden en ‘s nachts rijden is ook niet verstandig. Op de weg regelmatig een versperring, waar je met een slinger doorheen moet, met bewaking die controles uitvoert.

Voor Kiev en voor Charkov werd de situatie wat grimmiger,

COLUMN ATE DE JONG

Hoesadatsa

maar wij mochten telkens doorrijden. Eenmaal in Charkov, zaterdagochtend, hebben we eerst gelost bij een vestiging van World Central Kitchen, een organisatie die wereldwijd gaarkeukens opzet in crisisgebieden. Hier hadden ze de beschikking gekregen over een deel van een fabriekshal, waar ze al bijna een jaar met vrijwilligers zo’n 17000 maaltijden per week verzorgden voor inwoners van Charkov.

Tijdens het lossen ging het luchtalarm, maar er werd gewoon doorgewerkt. De rest van de lading hebben we gelost bij een kerk. Hier was geen heftruck, maar wel een ploeg gemotiveerde mensen die met de hand de wagen leegden. Wij werden ondertussen door Charkov gereden, om de situatie met eigen ogen te bekijken. Donderdagavond was er nog een flat geraakt, waar mensen lagen te slapen. De verwoestingen in de stad waren aanzienlijk; ramen waren er nauwelijks, en veel gebouwen waren niet meer te gebruiken. Toch gaan de mensen door. Als er een raket gelanceerd wordt vanuit Belgorod, 40 kilometer verderop, is hij twee seconden later in Charkov. Daar is toch niet tegen te lopen is de redenatie. Eenmaal leeg zijn we direct weer vertrokken. Om de kosten van de reis enigszins te verlichten, hebben we een retourvracht meegenomen. Woensdag 15 februari waren we weer terug op het Bildt. Wij hebben een kleine bijdrage geleverd om de ellende van de mensen in Oekraïne te verlichten. Hulp is altijd welkom, in de vorm van donaties, voedsel, kleding of eigen inzet. Kijk maar eens op www.hope4ukraine.nl wat en hoe u kunt bijdragen.

Blind zijn is niet het einde van de wereld

De naam van deze column – ‘HOESADATSA’ – belooft diep-filosofische bijdragen, maar met stukjes over een Anti Kater Ontbijt haal ik dat niveau natuurlijk niet. Ik moet mijn doelen scherper stellen. Vandaag een poging.

Een probleem is pas een probleem als er een oplossing voor is. Dus geldt: als er voor een probleem geen oplossing is, is ‘t geen probleem. Hoef je er ook niet wakker van te liggen. De vader van Theo Maassen zei daarom altijd tegen zijn zoon: ‘Wat je niet kunt veranderen moet je accepteren.’ Lijkt me logisch. Maar nu lees ik dat Theo het omdraait: ‘Wat je niet kunt accepteren moet je veranderen.’ Lijkt me ook waar. Lig ik weer wakker.

Kun je problemen opruimen dan? U kent ze vast: die mensen die jou hun probleem vertellen, maar niet wachten op een reactie want ze zijn alweer onderweg naar een ander en vertellen het verhaal opnieuw. Hebben zij wat opgeruimd? ‘Nee, ze verplaatsen alleen maar meubels’, zei een therapeute.

Verhuizen is hét moment om op te ruimen, denk ik. ‘Alles wat je thuislaat is meegenomen’, zei de schoonvader van Brigitte Kaandorp altijd. Dat begrijp ik tenminste.

Ate de Jong uit Mantgum schrijft wekelijkse columns voor Van Wad tot Stad, hij belicht en beschouwt.