Leesfragment In de val van S.L. Grey

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 3

S.L. GREY

In de val Vertaald door Betty Klaasse en Yvonne de Swart

uitgeverij luitingh-sijthoff

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 4

© 2015 S.L. Grey All rights reserved © 2015 Nederlandse vertaling Uitgeverij Luitingh-Sijthoff B.V., Amsterdam Alle rechten voorbehouden Oorspronkelijke titel: Under Ground Vertaling: Betty Klaasse en Yvonne de Swart Omslagontwerp: Studio Jan de Boer Plattegrond met dank aan dps isbn 978 90 245 6476 7 nur 332 www.lsamsterdam.nl www.boekenwereld.com

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 5

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 6

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 7

Proloog

Sarita doet haar ogen open, maar ze ziet niets. Ze gaat rechtop zitten, tast met haar hand om haar kussen naar haar knuffels en vindt Strawb, maar Simba is er niet. Ze wil geen geluid maken, ze wil niet dat papa wakker wordt, maar ze moet Simba vinden.

Als ze het dekbed terugslaat en Simba nog steeds niet vindt, begint ze te huilen. Heel zachtjes. Ze moet dit zelf oplossen, als een grote meid. Papa zal boos worden als ze hem hierom wakker maakt.

Misschien wil Caity haar helpen. Sarita kijkt op de wekker: 3.17 uur. Veel te vroeg. Caity zegt dat ze haar niet wakker mag maken voordat het eerste getal een 6 is. Tenzij er een noodgeval is, natuurlijk.

Is dit een noodgeval?

Papa zou vinden van niet. Simba komt wel weer terecht, zegt hij altijd.

Ze zal zich als een grote meid gedragen. Caity zegt altijd: bedenk waar je haar voor het laatst hebt gezien. Wanneer had je haar nog?

Al niet meer bij het voorlezen of bij het badderen, en ook niet bij het tv-kijken of het avondeten. Maar wel daarvoor, toen ze met Caity naar het zwembad ging. Simba en Strawb lagen daar onder de plastic palmboom. Daar ligt ze vast nog. Ze gaat Simba zelf zoeken. Dan zijn Caity en papa vast trots op haar.

Ze kijkt in de bovenste la van het nachtkastje, waar ze haar fotoalbum in hee gestopt, die met de foto’s van mama. Het ligt er nog.

Sarita stapt uit bed en gluurt Caity’s kamer in. Het keukenlicht brandt, en ze ziet Caity in bed liggen met alleen een gekreukt laken over zich heen. Ze kijkt in papa’s kamer, maar hij ligt niet in bed.

7

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 8

Ze moet opschieten. Ze wil niet dat hij boos wordt. Het is makkelijk om zonder geluid door het appartement te lopen, want het tapijt is dik en de vloer is hard en stevig, heel anders dan de krakende houten planken thuis, waar je elke stap op hoort.

Ze loopt de voordeur van het appartement uit en doet die zachtjes achter zich dicht. Ze wil dit als een flinke meid oplossen. Ze wil dat ze trots op haar zijn. Het licht in de gang springt als bij toverslag aan. Terwijl ze loopt, kijkt ze naar de rode en zwarte patronen op het tapijt, het voelt zacht aan onder haar blote voeten.

Waar de li hoort te zijn, zitten alleen houten platen waaraan aan een kant een gescheurd geel lint bungelt, dus duwt ze de deur naar het trappenhuis open. Achter haar valt de deur met een klap dicht, en pas als ze springt en met haar armen zwaait, gaat het licht aan.

De kale vloer is hier koud en zanderig, helemaal niet zacht, zoals het tapijt. Ze kijkt goed uit dat haar armen niet de ijzeren trapleuning raken, want dan wordt haar pyjama vies. Haar ademhaling klinkt hier luider en haar voetstappen echoën.

‘Waa!’ zegt ze, hard genoeg om de grappige echo van haar stem door het trappenhuis te horen. Ze daalt steeds verder de trappen af, het magische licht volgt haar op de voet.

Wanneer ze op de verdieping is aangekomen waar ze denkt dat het zwembad is, duwt ze de deur van het trappenhuis open en kijkt om zich heen. Het ziet er hier nu heel anders uit dan vanmiddag.

Anders dan in de felverlichte ruimte met het zwembad brandt er op de gang alleen een flets oranje licht. Er is een deuropening waar een stuk plastic voor hangt, erachter flakkert in de verte een lampje. Ze gluurt door het plastic. Misschien houdt Simba een discofeest. Simba moet nu naar bed, anders is ze morgen moe. Sarita trekt het stuk plastic opzij en loopt op haar tenen naar binnen.

Ze moet denken aan enge verhalen die ze wel eens hee gehoord.

Over monsters die heel bang zijn voor een muis. En over een beest in een donkere kamer met een heleboel lichtgevende ogen, dat uiteindelijk een nest jonge poesjes bleek te zijn.

Maar ze wil niet aan die verhalen denken. Ze wil het liefst terug naar haar bed. Ze kan morgenochtend met Caity terug naar het 8

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 9

zwembad gaan, maar ze wil niet zonder Simba naar boven. Ze zal Simba pakken en dan vlug weer weggaan.

Caity zegt dat mama altijd over haar waakt.

Ze loopt door de koude kamer langs een paar kasten van glanzend metaal de richting van het flikkerende licht op. Ze raapt al haar moed bijeen en gaat de hoek om naar een badkamer. Op de vloer ligt een knipperende zaklamp. Het licht valt uit en Sarita wil hard wegrennen, maar ze weet niet waarheen. Ze blij als aan de grond genageld in de deuropening staan.

Als het licht weer aanflitst, ziet ze naast het bad iets liggen. Het lijkt een berg kleding en schoenen. Ze doet twee stappen naar voren.

Nee, het lijkt wel of er iemand ligt te slapen. Terwijl ze eropaf loopt, knippert de zaklamp uit en weer aan. Ze ziet dat het een man met een roodgeruite jas is. Ze is opgelucht dat ze hier niet alleen is. Misschien kan de man helpen Simba te zoeken.

Maar waarom slaapt hij in de badkamer?

‘Hallo?’ zegt Sarita.

De man zegt niets terug. Hij beweegt niet.

‘Slaapt u? Hallo, meneer...’

Hij gee nog steeds geen antwoord. Ze loopt naar hem toe. Om zijn hoofd heen ligt een donkere plas, misschien is het verf, of ketchup. Het stinkt hier. Naar pies. Of naar rauw vlees.

‘Hallo?’

Sarita weet niet wat ze moet doen. Er kriebelt iets tussen haar tenen. Ze kijkt naar beneden; de kleverige stroop hee haar voeten bereikt.

De zaklamp gaat uit, het is helemaal donker.

Sarita schreeuwt, het geluid doorklie de stilte.

9

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 10

1 Gina

De hele ochtend ben ik bezig geweest het huis schoon te maken; ik heb alle gladde oppervlakken met ontsmettingsmiddel afgenomen en het tapijt, de banken en gordijnen – die overigens geheel overbodig zijn – gestofzuigd. Er zijn hierbeneden geen ramen en er is dus geen natuurlijk licht. Achter de gordijnen hangen schermen met bewegende beelden: een bosgezicht, een besneeuwde bergtop en een tropisch strand. Ik word er misselijk van.

En overal zijn inbouwkasten.

Dikke, frisse lakens en inbouwkasten. Deze woning is zo luxueus dat ik me er gelukkig zou moeten voelen, alsof we op een soort droomvakantie zijn, maar ik vind het hier nu al vreselijk. Ik wou dat we terug naar huis konden. Ik wou dat papa dit appartement nooit had gekocht.

Nadat we waren verhuisd van het dorp naar de caravan op het erf van de boerderij van meneer Harber is mama veranderd. Ik heb nooit goed begrepen waarom we weg moesten, ik wist alleen dat het ermee te maken had dat Brett weer geschorst was van school. En mama was kwaad toen ze erachter kwam dat papa haar erfenis had gespendeerd aan dit appartement in plaats van aan de eengezinswoning waar ze altijd van gedroomd had. Ik weet nog dat ze zei: ‘Wat is het nut van een huis dat we alleen kunnen gebruiken als het einde der tijden is gekomen?’ Ze huilde. ‘En wat nu, Cam? Hoe moet het nu?’ Ze schreeuwde bijna nooit tegen papa, en zijn reactie was niet mis. Maar ze wist net zo goed als papa dat ons leven niet hetzelfde kon blijven, en vanaf dat moment smoorde ze al haar klachten met gebeden.

10

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 11

Toen we aankwamen in het Sanctum zag ze er moe uit, en ik bood aan het appartement schoon te maken zodat zij kon rusten. ‘Weet je het zeker, schat?’ vroeg ze terwijl ze op bed ging liggen en de sprei over zich heen trok. ‘Red je het met hém?’ Ik antwoordde van wel.

‘Als je bang wordt, kom je maar bij mij. Afgesproken?’

‘Natuurlijk, mama.’

Ik doe de afwas – splinternieuwe borden, glazen en bekers, stevig stalen kookgerei, glimmend roestvrijstalen bestek – en neem de planken in de keukenkastjes af voordat ik alles weer opberg.

‘Vergeet de handgrepen niet, Gina,’ zegt papa. ‘Alles moet hier brandschoon zijn. We hebben geen behoee aan luizen van Mexicaanse bouwvakkers, toch?’ Hij zegt het op een toon alsof we bondgenoten zijn, alsof hij een onderonsje met me hee, en hoewel hij me als een klein kind behandelt, waardeer ik het gebaar. Het is belangrijk dat we hier een team vormen, nog belangrijker dan toen we in de caravan woonden.

‘Natuurlijk niet, papa.’

Maar papa en Brett steken geen poot uit om me te helpen, ze zitten aan de ontbijtbar koffie te drinken en boterhammen te eten en hebben het over politiek en American football.

‘Denk je dat we op tijd terug zijn voor de arap van het seizoen, pa?’ vraagt Brett. Hij beweegt zijn knie zenuwachtig op en neer en voor hem op de bar ligt een m1911; hij is nog steeds verontwaardigd over meneer Fullers verzoek om onze vuurwapens in te leveren. Papa hee ermee ingestemd dat meneer Fuller ze later, als we goed en wel gesetteld zijn, in de kluis zou opbergen, maar ik denk niet dat Brett dat zonder slag of stoot laat gebeuren. Ik kijk naar hem en wens dat hij me aankijkt, zoals ik de afgelopen twee jaar steeds doe, in de hoop dat hij zich ondanks het feit dat hij is veranderd, ondanks wat er twee jaar geleden is gebeurd, herinnert wie ik ben: zijn tweelingzus. We waren altijd onafscheidelijk, we hadden aan een half woord genoeg. Maar hij draait zijn hoofd niet naar me toe. ‘De oefenwedstrijden zijn al begonnen, maar misschien...’

Papa kijkt Brett fronsend aan. Hij zucht een paar keer diep en zegt dan: ‘Ik weet niet of er een nieuw seizoen komt, jongen. Het 11

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 12

zal niet meer hetzelfde zijn als we terugkomen – het is niet zomaar een griepje. Alles gaat veranderen. We moeten de komende weken rekening houden met een totale ontwrichting van de sociale orde: plunderingen, rellen, vandalisme. Binnenkort wordt de oorlogstoestand uitgeroepen. Het aantal slachtoffers zal aanzienlijk zijn, wat invloed zal hebben op zelfs de meest basale voorzieningen. We moeten een nieuw leven opbouwen als we hieruit komen.’ Papa’s stem wordt steeds zwaarder en luider, net zoals wanneer hij met zijn vrienden over politiek discussieert. ‘Maar we wachten rustig af, we moeten sterk zijn en klaarstaan om straks onze plaats in de nieuwe orde in te nemen.’ Brett knikt instemmend. ‘Alles zal eerst faliekant misgaan, voordat het weer beter wordt. Maar ooit wordt het beter.’

‘Het is de schuld van die spleetogen,’ zegt Brett. ‘Ze krijgen wat ze verdienen.’

‘Ja. Maar je ziet hoe snel het virus zich naar de vs verspreidt. Het is een opzettelijke dreiging, militair ondersteund. We krijgen er geheid mee te maken hier, en niet zo’n beetje ook. Nog erger dan daar.

Het is namelijk voor ons bedoeld.’

‘Maar papa, waarom gaan ze zelf dan ook dood?’ Ik stel mijn vraag op zo’n beleefd mogelijke toon, zodat hij niet denkt dat ik ruzie zoek.

Papa haalt zijn schouders op. ‘Een foutje, of zo? Misschien hebben ze een reageerbuis laten vallen.’

‘Ik durf te wedden dat ze op hun eigen volk experimenteren,’ zegt Brett. ‘Spleetogen doen dat soort dingen, pa.’ Alsof hij ineens precies weet hoe de wereld in elkaar zit. Het is me opgevallen dat Brett papa de laatste tijd ‘pa’ noemt. En dat hij met hem discussieert alsof hij een vriend van de schietvereniging is.

Papa laat hem uitpraten. ‘Feit blij dat het maanden gaat duren voor er een geneesmiddel is. Hier hebben we op gewacht. Dit is allemaal niet voor niets geweest.’ Hij gebaart met zijn hand om zich heen.

Ik wil papa vragen waarom hij en Brett de paarden hebben doodgeschoten, maar ik doe het niet. Ik weet zeker dat hij dan tegen me gaat schreeuwen. Trouwens, ik weet toch al wat hij zal zeggen. Wil 12

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 13

je dan dat ze de hongerdood sterven, Gina, of dat ze in onze afwezigheid worden afgemaakt en opgevroten? Wil je dat op je geweten hebben?

Ik stap op het keukentrapje om een stapel schone borden in het kastje boven de kookplaat te zetten. Terwijl ik de paar treden neem, houd ik me aan de deur van het keukenkastje vast, heel lichtjes, ik raak hem echt nauwelijks aan, maar dan schiet het bovenste scharnier los. De deur klapt tegen mijn hoofd en terwijl ik ineenkrimp, schui het bovenste bord van de stapel en valt met een waanzinnig gekletter op het stenen aanrecht. Ik zet de rest van de stapel nog in het kastje en wankel dan het trapje af. Nog voor papa tegen me begint te brullen, zit ik al op mijn knieën om de scherven op te rapen.

‘Doe toch voorzichtig, meid!’ buldert hij. Hij loopt naar me toe en bestudeert de deur van het keukenkastje. ‘Moet je zien wat je gedaan hebt!’

‘Het spijt me,’ zeg ik, en ik maak me klein. Ik weet dat hij gewoon geschrokken is van het lawaai. Zijn woede zakt waarschijnlijk weer net zo snel als dat die opvlamde, maar tot die tijd moet ik me gedeisd houden.

Mama komt de slaapkamer uit, werpt een blik op Brett en papa en snelt dan op mij af. ‘Wat heb je gedaan?’

Ik geef geen antwoord. Bedankt voor je steun, mama. Vanuit mijn geknielde positie op de grond kijk ik naar Brett, die nog altijd rustig op zijn barkruk zit. Nog niet zo lang geleden had hij me geholpen.

Nu wendt hij zijn blik af.

Later gaan papa en Brett met meneer Fuller de omheining controleren. Ik merk dat papa heel trots is dat wij als eersten in het Sanctum aankwamen. Hij zegt altijd dat een goede voorbereiding het halve werk is. Mama is in haar kamer, ze ligt nog te slapen. De lunch is achter de rug en alles is weer opgeruimd. Papa hee het keukenkastje gemaakt met een schroevendraaier. Ik heb hem niet verteld dat ik rattenkeutels heb gezien toen ik de bovenkant van de keukenkastjes afnam. Hij zou mij er de schuld van geven.

Ik kan de paarden maar niet uit mijn hoofd zetten: de grote ogen 13

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 14

van Reggie, de als stracciatella-ijs gespikkelde flanken van Dwight.

Om mezelf af te leiden, blader ik nog eens door de welkomstbrochure die op de ontbijtbar ligt. ‘Welkom in het Sanctum! Uw eigen luxueuze survivalappartement staat garant voor een gerust gevoel.’

Toen we gisteren aankwamen, hield meneer Fuller een heel betoog over dat het Sanctum zelfvoorzienend was, hij vertelde dat ze hier groenten kweken onder lampen en dat er in de kelder zelfs een composttoilet is om de groentebedden mee te bemesten. Het klinkt walgelijk, maar we gooien thuis ook koeienvlaaien op de planten, dus ach... Er is hier zelfs een kippenhok, en meneer Fuller hee gezegd dat ik mag helpen ze te verzorgen. Ik heb het nog niet aan papa gevraagd, maar ik betwijfel of hij het goed zal vinden. Het zou me een mooi excuus geven om het appartement te verlaten. Het is niet eerlijk dat Brett mag gaan en staan waar hij wil, alleen maar omdat hij een jongen is, en dat ik overal toestemming voor moet vragen. Brett zei dat hij me het zwembad zou laten zien, maar waarom zou ik op hem wachten? Als mama wakker wordt, redt ze het heus wel een paar minuten zonder mij.

Voor ik de moed verlies, trek ik de voordeur van het appartement een klein stukje open – de scharnieren kraken niet, zoals die van de caravan – en ik stap de stikdonkere gang op. Je zou niet zeggen dat het lunchtijd is. Het is altijd nacht in het Sanctum. Als ik de deur achter me dichttrek, signaleert de bewegingssensor me en springt het licht aan.

Ik leg mijn duim op de scanner naast de deur om te testen of het slot opengaat. De deur gee een klik en als ik ertegenaan duw, gaat hij open, dus ik weet zeker dat ik weer naar binnen kan als dat nodig is.

Er klinkt geritsel en ik blijf staan. ‘Hallo?’ fluister ik.

Ik houd mijn adem in. Ik hoor niets, alleen het gezoem van de airco. Hier op de gang is het kouder dan in het appartement. Ik krijg kippenvel op mijn armen, ik had een trui mee moeten nemen.

Ons appartement is op de derde verdieping, het zwembad en de sportzaal zijn helemaal beneden, op de zevende verdieping. De li is dichtgetimmerd, dus ik sluip op mijn tenen naar het trappenhuis.

14

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 15

Als ik de deur openduw en naar binnen stap, springen de lichten aan. Ik voel het koude beton onder mijn voeten als ik de trap af loop. De deur naar de verdieping onder ons is precies dezelfde als die van ons. Ik loop snel de trappen af naar de zesde verdieping, waar zich nog een appartement en een medische post moeten bevinden, maar meneer Fuller zei dat die nog niet helemaal af zijn. Ik blijf even staan totdat de volgende bewegingssensor de duisternis verdrijî‚?.

Ik duw de deur naar de zesde verdieping op een kiertje en kijk de gang in. De muren zijn maar voor de helî‚? geschilderd en de deuren zijn afgedekt met dik plastic. Ik schrik als ik een kletterend geluid hoor en stap terug het trappenhuis in, de deur valt piepend dicht. Het klonk alsof het achter het plastic vandaan kwam, maar dat kan niet kloppen. Meneer Fuller zei dat wij nog de enigen waren.

15

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 16

2 Jae

Tijd om te sterven, bitch.

Jae duikt weg achter een pilaar, verbergt zich in de schaduw. Eindelijk hee de warlock tijdelijk geen extra bescherming, Jae moet zijn kans grijpen. Hij staat op het punt haar uit te schakelen met een schot in de rug, maar dan floept de arena ineens terug naar de loginpagina en staart hij verdwaasd naar de tekst ‘Je bent niet verbonden met de server’. ‘Shitzooi!’

‘Jae!’ Zijn moeder werpt hem vanaf het aanrecht een vermanende blik toe. ‘Je weet hoe ik over straattaal denk.’

Normaal is ze nooit zo streng. ‘Sorry, mama, maar de wifi is vreselijk traag. Ik dacht dat er in dit gebouw overal bereik zou zijn.’ Hij hee niet eens wifi in zijn slaapkamer; hij is genoodzaakt aan de ontbijtbar te gamen, pal onder het toeziend oog van zijn ouders.

Zijn moeder zucht. ‘Dat is geen reden om zulke taal uit te slaan.

Je loopt nog een oogbeschadiging op als je niet even stopt met dat spel. Je doet niets anders sinds we hier zijn.’

‘Er is niets mis met mijn ogen, mam. Ik heb perfect zicht, weet je nog?’

‘Greg zegt dat er hier nog meer jongeren zijn. Ga anders even kijken of je ze kunt vinden.’

‘En als het eikels zijn?’

‘Jae!’ Zijn vader, die zijn moeder helpt met het uitruimen van de koeltas, knipoogt naar hem.

‘Dat zag ik, Yoo-jin,’ zegt zijn moeder aeurend, maar ze glimlacht.

16

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 17

Zijn vader pakt haar hand en gee er een zoen op. Veel te klef, zoals gewoonlijk. Jae vond het vroeger altijd wel leuk dat zijn ouders niet van elkaar af konden blijven, maar toen hij in de zesde zat, in de tijd dat zijn vader nog wel de deur uitging, had hij een keer gehoord dat een ouder kind zijn ouders uitlachte en zei: ‘Moet je zien, Moby Dick doet het met Jackie Chan.’ Hij wordt nog steeds rood als hij eraan denkt.

Hij logt weer in op zijn game, en zijn hart maakt een sprongetje.

Scruffy is online. Eindelijk. Hij probeert de afgelopen tijd steeds moed te verzamelen om haar te vragen of ze wil skypen of chatten via Viber, maar dur het toch nog niet aan. Hij tikt een bericht: Waar was je, Scruff? Heb je mijn bericht gehad gisteravond?

Hoi Jae. Lag te slapen. Alles goed?

Hangt ervan af wat je onder ‘goed’ verstaat.

Heb gehoord dat het zich heeft verspreid naar de vs. Ik maakte me zorgen om je.

Jae voelt zich warm worden. Thanx. Ze zeggen dat het binnenkort misschien de oostkust bereikt.

Heb je die foto’s van de bodybags in Azië gezien? Fucking bizar L Heb ik gezien, ja. Dat is niet helemaal waar. Jae hee gisteravond

met een schuin oog naar cnn gekeken, maar hee Reddit ontweken.

Hij wil het niet zien. Niet dat hij nog familie in Korea hee – de ouders van zijn vader zijn jaren geleden overleden, lang nadat de familie naar Canada emigreerde en zijn vader en moeder iets met elkaar kregen, maar als hij denkt aan al die mensen die er zijn doodgegaan krimpt zijn hart.

Maar goed... hoe is het in die bunker?

Gaat wel.

Wat ben je toch een noob. Vertel!

Stel je een luxe appartementencomplex voor, maar dan onder de grond. Dat is het min of meer. meer info.

Okééé... Vanbuiten zie je niets, alleen een toegangsdeur die eruitziet als de deur van een kluis (lame) en een windturbine. Led-schermen in plaats van ramen (lame), deuren als in een onderzeeboot

17

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 18

(überlame), biometrische slotsystemen (best cool), wannabe-chic interieur. O ja, er is ook een recreatieruimte, een sportzaal en een zwembad, maar daar ben ik nog niet geweest. Je zou de controlekamer moeten zien. Een hele wand vol cctv-schermen, echt paranoïde beveiligd. Ik bedoel, wie gaat hier nou inbreken? Het is kilometers van de bewoonde wereld. Midden in Maine. Alleen bossen en velden.

Het lijkt hier wel Midden-aarde of zo lol Hij aarzelt even, en deletet

dan ‘lol’. Net zoals veel gamers die hij kent, is Scruff een echte taalnazi en kan ze niet tegen sms-taal en spelfouten.

Hoe diep onder de grond zit je?

Zo’n 15 meter.

Kun je foto’s sturen?

Ja tuurlijk. Wacht even.

Hoelang moeten jullie daar blijven?

Geen idee. Mijn ouders staan doodsangsten uit, maar ze doen net alsof we op vakantie zijn.

Heb je al andere bewoners ontmoet?

Er is nog maar één ander gezin. Greg (de man die de boel hier runt) zegt dat er meer mensen onderweg zijn. Hoera, hoera. Het zijn vast allemaal paranoïde survivortypes. rijke paranoïde survivortypes.

Zoals mijn vader, denkt Jae, en hij schaamt zich voor het feit dat hij zijn vader in gedachten afvalt. Toen hij opving hoe zijn vader voorzichtig aan zijn moeder voorstelde om anderhalf miljoen te spenderen aan een luxe survivalappartement in Maine, dacht Jae dat hij een grapje maakte. Ja, zijn vader had zich de afgelopen jaren steeds meer zorgen gemaakt over wat hij ‘de genadeloze ondergang van de westerse maatschappij’ noemde, maar Jae had dat beschouwd als een van zijn vele eigenaardigheden en angsten, net zoals dat hij het appartement alleen maar verliet als het strikt noodzakelijk was.

Of de vluchtkamer die hij vorig jaar had ingericht achter de logeerkamer, en de voorraadkast vol blikken voedsel die Jae en zijn moeder voor de grap ‘het Holocausthok’ noemden. Maar zijn moeder begreep dat hij het meende en had hem niet tegengehouden. Onlangs is Jae tot de conclusie gekomen dat de relatie van zijn ouders niet 18

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 19

helemaal perfect is. Zijn moeder ziet de survivor-obsessie van zijn vader door de vingers, en hij zeurt niet over haar cheesecake-uiteen-pakje-verslaving, ook al schaadt het haar gezondheid. Hij verandert van onderwerp: Hoe is het met jou, Scruff?

De wifi is weer traag en het duurt bijna twintig seconden voor Scruffy’s antwoord verschijnt: In de uk zijn er nog geen gevallen gerapporteerd. Maar er zijn wel al reclameboodschappen over wat je moet doen als een familielid ziek wordt. Creepy. School gaat misschien tijdelijk dicht, joehoe.

Jae hee op Facebook foto’s gezien van Scruffy’s school, een of andere deige meisjesschool vlak buiten Londen. Hij weet dat het nergens op slaat, maar hij dagdroomt er vaak over dat hij haar na zijn eindexamen opzoekt. Voor die tijd moet hij uiteraard een paar kilo afvallen – zijn profielfoto is nog van vorig jaar, voordat hij een onderkin kreeg – maar hij stelt zich voor dat hij op een of andere stoere motor naar haar school rijdt en haar meeneemt. Ze zouden door Europa kunnen gaan toeren. Naar Parijs, misschien. Dat zou cool zijn.

Wacht. Ik moet gaan.

Voor hij kan antwoorden, is Scruffy al offline. Hij opent zijn Dropbox Journal en bekijkt de entry van gisteren. Het is altijd een beetje vreemd om terug te lezen wat hij gisteren heeft gedacht en gedaan. Soms raakt hij in trance tijdens het schrijven, en weet hij totaal niet meer wat hij allemaal heeft getikt. Zijn stuk van gisteren is vluchtig geschreven, twee alinea’s over Scruffy’s Arena-rating, niets over wat er in het echte leven allemaal gebeurt. Hij zal later een update schrijven, nu is hij er niet voor in de stemming. Bovendien kan hij alles nog maar nauwelijks bevatten. Hij heeft natuurlijk de beelden op tv gezien, en het vooruitzicht dat er zich hier taferelen als in Seoul en Tokyo zullen gaan afspelen, is beangstigend. Maar buiten leek het, althans toen ze hierheen reden, een normale herfstdag. Geen lijken op straat. Wie weet hoe ernstig de situatie zal worden? Misschien komt het virus hier niet eens.

Scruffy is nog steeds niet terug online en hij heeft geen zin om weer in te loggen op zijn game als de verbinding toch weer wegvalt.

19

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 20

Verdomme. Misschien kan hij kijken of de ontvangst in de recreatieruimte beter is.

Hij schui zijn Lenovo in zijn rugtas. ‘Oké, pap en mam, jullie winnen. Ik ben al weg.’

Zijn moeder glimlacht flauwtjes. Haar gezicht is vlekkerig en bezweet, de lange rit vanuit Boston hee haar uitgeput. Voor iemand die in de medische sector werkt, gaat ze behoorlijk laks met haar eigen gezondheid om; ze is al een tijdje aan het kwakkelen en ze is dit jaar minstens tien kilo aangekomen.

‘Niet verdwalen,’ zegt zijn vader als Jae de deur uit loopt. ‘Het gebouw is groot.’ Jae weet dat zijn vader zijn best doet om niet te laten merken dat het Sanctum hem tegenvalt. Het is absoluut niet zo stijlvol als de website beloofde.

Een seconde nadat hij de gang op loopt, detecteert de bewegingssensor hem en knippen de lampen aan. Hij vindt het een doodeng idee dat als de elektriciteit uitvalt, ze in het pikkedonker zullen zitten. Hij pakt zijn iPhone uit zijn zak, zoekt een oud nummer van Azealia Banks op en loopt de trappen op terwijl hij de lyrics van ‘212’ mee fluistert. Het ruikt hier naar verf en nieuw beton, wat Jae altijd naar pis vindt stinken.

Voorzichtig gaat hij de recreatieruimte binnen, en hij haalt opgelucht adem als hij ziet dat hij er de enige is. Het vertrek doet hem denken aan de gemeenschappelijke ruimte van een middelmatig hotel: modulebanken, een lange, verlichte bar, op een muur wordt het beeld van een bewegende waterval geprojecteerd. Volgens de brochure zijn dit soort aeeldingen, samen met de hoge plafonds, de namaak led-ramen en het zorgvuldig afgestelde kunstlicht, bedoeld om claustrofobie te voorkomen. Maar Jae moet er alleen maar van plassen.

Hij loopt naar de tv- en entertainmenthoek. De accu van zijn Lenovo is bijna leeg en als hij een potje wil raiden, zal hij hem moeten opladen. Iemand hee de tv aan laten staan. Het geluid staat uit, maar de schreeuwerige banner van Fox News meldt: ‘Meerdere aobaslachtoffers bevestigd in Los Angeles, San Francisco en Seattle. who vreest dat uitbraak aoba-virus algemene gezondheid bedreigt en 20

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 21

waarschijnlijk “uit de hand loopt”. Mensen wordt dringend geadviseerd thuis te blijven.’ Er verschijnen doorlopend beelden op het scherm: mannen en vrouwen in witte overalls en met maskers voor stormen een vliegtuig binnen, een schreeuwend kind wordt uit een auto gehesen.

Jae schrikt als hij achter zich een stem hoort. Greg komt de controlekamer uit, praat hard in een satelliettelefoon. ‘Je zei dat de onderdelen vorige week binnen zouden zijn. Ik ging er blind van uit...’

Hij zwijgt abrupt als hij Jae ziet. ‘Ik bel je terug.’

Greg tovert een glimlach tevoorschijn, maar Jae laat zich niet om de tuin leiden. Hij zat midden in een heige discussie. ‘Hoi, Jae. Voel je je al een beetje thuis?’

‘Ja hoor.’

Greg staart naar het scherm. ‘Het gaat zo te zien helemaal mis.’

Jae haalt zijn schouders op. Die paranoïde prepperidioten – onder wie zijn vader, ja – hebben gelijk gekregen: de Grote Ramp waar ze zich op hebben voorbereid voltrekt zich nu eindelijk. ‘Je zit op de juiste plek, Jae,’ gaat Greg verder. ‘Hier hoef je je geen zorgen te maken.’ Er klinkt een spoortje onzekerheid door in Gregs stem, alsof hij zelf niet helemaal geloo wat hij zegt. ‘Heb je de kinderen van de Guthries al ontmoet?’

‘Nope.’

‘Het is leuk dat je wat leeijdgenoten om je heen hebt. Het zijn aardige kinderen, ik weet zeker dat je ze mag.’

‘Cool.’

Er volgt een licht ongemakkelijke stilte en Jae zet zich schrap voor nog een typische volwassene-probeert-met-een-tiener-te-pratenopmerking.

Greg kijkt op zijn telefoon. ‘Heb je het zwembad al gezien?’

‘Nee.’ ‘Je zou er een kijkje kunnen gaan nemen.’

‘Oké.’ Hij is niet bepaald in de stemming om een stuk of acht verdiepingen, of hoeveel het er ook zijn, naar beneden te lopen – toen Greg hun hun woonruimte liet zien, vertelde hij omzichtig dat de li nog niet operationeel was – maar hij begrijpt de hint. Greg steekt 21

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 22

zijn duimen op als Jae richting het trappenhuis loopt.

Hoe lager hij komt, hoe kouder het wordt, en hij probeert er niet aan te denken wat er zal gebeuren als er een aardbeving plaatsvindt en het hele betonnen gebouw instort.

Hij blij even staan om een foto te maken van een deur die helemaal is dichtgeplakt met plastic, en tikt: Moet je kijken, Scruff. Ik ben in een real life-versie van Asylum.

Shit. Geen ontvangst. Hij zal het later sturen.

Heel even bekruipt hem, nu hij daar in zijn eentje tussen de betonnen muren staat, een gevoel van paniek. Hij loopt snel verder en is half buiten adem als hij op de zevende verdieping aankomt. Hij duwt de deur met zijn schouder open en glipt naar binnen; in het midden van de ruimte is een zwembad, eromheen een allegaartje aan fitnessapparaten. Een meisje met lang zwart haar en een gespierde jongen staan in de verste hoek op een klein basketbalveldje.

Als de deur achter hem dichtvalt, stoppen ze met praten. Jae’s maag trekt zich samen. Hij is niet sociaal gestoord of zo, maar hij vindt het altijd spannend om nieuwe mensen te ontmoeten. Dat hee hij vast van zijn vader.

‘Hoi,’ zegt het meisje. Ze ziet er leuk uit. Slank, een paar centimeter kleiner dan hij. Ze draagt het soort kleding waar zijn hippe klasgenoten een moord voor zouden doen, maar Jae weet zeker dat ze dat Mickey Mouse t-shirt en die mom-jeans niet daarop hee uitgekozen. De jongen is een geval apart. Hij ziet er ouder uit, hij hee kort haar, weggeschoren aan de zijkanten, en een stompe neus. En hij is bizar gespierd.

‘Hallo,’ antwoordt Jae. Met een uitdrukkingsloos gezicht neemt de jongen Jae in zich op en pakt dan een basketbal uit de mand.

Het meisje veegt haar handen aan haar spijkerbroek af. ‘Zijn jullie net aangekomen?’

‘Een paar uur geleden.’

‘Ik ben Gina Guthrie. Dit is mijn broer, Brett.’

Brett. Hij ziet er inderdaad uit als een Brett. Of een Butch. ‘Ik ben Jae-lin. Noem me maar gewoon Jae.’ Het meisje knikt en schraapt 22

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 23

met haar schoen over de vloer. Jae probeert iets te bedenken om te zeggen. ‘Wanneer zijn jullie aangekomen?’

‘Gisteren.’

‘En, wat vind je van het gebouw?’

Gina frunnikt aan haar haar en haalt haar schouders op. ‘Wel oké.’

‘Ja, vast. Je kunt er niet over ophouden hoe geweldig het hier is.

Je vindt het net het Howard Johnson,’ zegt Brett.

‘Helemaal niet!’ zegt Gina. ‘Maar alles is zo... nieuw.’

‘De meeste hotels waar ik ooit geweest ben hebben ramen. En een dak,’ zegt Jae, vurig hopend dat hij niet als een sukkel overkomt.

Brett snui. ‘Waar kom je vandaan, Jae-Jae?’ ‘Uit Vancouver. Maar we zijn vorig jaar naar Boston verhuisd.’

Brett begint met de basketbal te dribbelen. ‘Nee, ik bedoel waar kom je oorsprónkelijk vandaan?’

Jae weet niet of Brett hem in de maling neemt of dat hij echt zo dom is. ‘Dat zeg ik, uit Canada.’

‘Ben je Chinees?’

Jae’s mond valt open. Jezus. Meent hij dat nou? Hij hee nog nooit echt racisme ervaren, alleen wat domme opmerkingen van trolls op World of Warcra-forums, maar daar is hij wel tegen opgewassen.

‘Mijn vader is in Korea geboren.’

De jongen mikt op de basket, en Jae ziet met genoegen dat de bal ernaast gaat.

‘Ze sterven daar bij bosjes.’

‘Weet ik.’ Tijd om ’m te smeren. ‘Leuk jullie te ontmoeten. Ik ga weer even naar...’

‘Ah, doe niet zo flauw, Jae-Jae,’ zegt Brett met een grijns. ‘Blijf nog even, speel een potje mee.’ Brett mikt weer op de basket, mist opnieuw.

‘Nee, dank je.’

‘Bang om te verliezen?’

Jae hoort dat de deur achter hem open wordt geduwd, en als hij zich omdraait ziet hij een man binnenkomen. ‘Gina, het is tijd voor...’

De man blij abrupt staan als hij Jae ziet. Dit kan alleen maar Guthrie senior zijn. Dezelfde ijskoude blauwe ogen. Dezelfde hou23

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 24

ding van ‘met mij valt niet te sollen’. Vechtersbazen. Hij hee een survivalmes aan zijn riem alsof hij zich Walker, Texas Ranger waant.

Gina plukt aan haar spijkerbroek. ‘Papa, dit is Jae. Zij zijn vandaag aangekomen.’

‘Aha.’ ‘Aangenaam,’ zegt Jae. De ogen van Guthrie senior boren zich in die van hem. ‘In welk appartement zit je, jongen?’

‘2b.’

‘Is dat er zo een met drie slaapkamers?’

‘Ik denk ’t.’ Jae dwingt zichzelf niet weg te kijken.

Eindelijk richt Guthrie zijn aandacht weer op Gina. ‘Gina, ga terug naar de unit.’

‘Maar papa, je zei toch dat ik...’

‘Opschieten, nu.’

Ze werpt een beschaamde blik op Jae en bloost. Een echte blos, haar wangen worden rood. Guthrie senior knikt kort naar Jae en loopt achter haar aan de deur uit.

Jae wil niet alleen met Psycho Boy achterblijven, maar als hij nu meteen weggaat komt hij als een laek over. God weet hoelang ze hier met elkaar opgescheept zullen zitten, hij zal op de een of andere manier moeten zorgen dat hij met hem overweg kan. Misschien gedraagt Brett zich alleen maar zo lullig om zich een houding te geven.

‘En jij, Brett. Waar kom jij...’

‘Vangen!’ Plotseling gooit Brett de bal met een enorme kracht naar Jae’s hoofd. Jae probeert weg te duiken maar de bal stuitert tegen zijn neus; hij laat bijna zijn laptop vallen. De pijn is hevig en hij snui bloed op.

‘Waar is dat voor nodig?’

Brett kijkt onschuldig. ‘Ik zei toch “vangen”?’

Fysiek is hij bij lange na niet tegen deze gast opgewassen. Brett is minstens vijfentwintig kilo zwaarder dan hij. Voor het eerst hee Jae er spijt van dat hij is gestopt met ninjutsu (om niet aan het clichébeeld van een Aziatische jongen te voldoen, het is al erg genoeg dat hij gamet.) ‘Whatever, dude,’ mompelt Jae. Er druipt een straaltje 24

13708/1501-v8_In de val 1-9-15 20:11 Pagina 25

bloed over zijn bovenlip. Met gebogen hoofd loopt hij naar de deur, achtervolgd door Bretts schaterlach.

Dit is nog maar het begin. Dat weet hij zeker.

25