Inkijkexemplaar Een onmogelijk avontuur by Veen Bosch & Keuning uitgeversgroep

Pim Franssen

In precies twee jaar en twee dagen trekt Pim Franssen als een kluizenaar op wielen in een oude Land Cruiser door 27 Afrikaanse landen. Zijn tocht brengt hem van de woestijn en de savannes in Oost-Afrika naar Kaapstad, en via het chaotische West-Afrika terug naar Nederland. Terwijl hij het continent doorkruist weeft hij een intrigerend verhaal dat verder gaat dan een verslag van de fysieke reis. Aanvankelijk is hij vrij naïef, maar zijn ervaringen en de vele beproevingen onderweg – hij rijdt zich vast in een rivier vol krokodillen, komt op Mount Kenya terecht in een sneeuwstorm en raakt verstrikt in een web van corruptie – dwingen hem na te denken over zijn eigen achtergrond, zijn vooroordelen en waar hij nou eigenlijk naar op zoek is.

Twee jaar met de auto door 27 Afrikaanse landen

Een onmogelijk avontuur is een persoonlijk boek over de hang naar avontuur en het verlangen om alleen te zijn. ‘Een heerlijk Afrikaans reisverhaal waarin heikele belevenissen worden afgewisseld met diepgravende bespiegelingen over de filosofie van het reizen. Pim is een aangename rijder!’ – Abdelkader Benali Pim Franssen studeerde psychologie en filosofie en werkt bij de Faculteit der Letteren van de Radboud Universiteit. Daarnaast werkt hij aan een filosofisch proefschrift. Hij richtte literair tijdschrift Op Ruwe Planken op, was redacteur van literair tijdschrift Parmentier en werkte als literair programmamaker en adviseur voor diverse culturele instellingen.

www.kosmosuitgevers.nl

Franssen_Onmogelijk avontuur_WT.indd 1

NUR 320 Kosmos Uitgevers, Utrecht/Antwerpen

Pim Franssen

08-01-2024 11:43

EEN ONMOGELIJK AVONTUUR Twee jaar met de auto door 27 Afrikaanse landen

Pim Franssen

Kosmos Uitgevers, Utrecht/Antwerpen

EEN ONMOGELIJK AVONTUUR-press.indd 3

5/01/2024 14:34

Inhoud Voorwoord – In your face 9 Verwachting 1 Onvervuld verlangen 13 2 Leven in de diepte 23 3 Tijd om te gaan 31 4 Afscheid 39 5 Vals alarm 45 6 Gedeeld geluk is dubbel geluk 53 Verwondering 7 Waka waka on the road 67 8 Tsjoepia en de buik van de walvis 79 9 Mount Kenya en het echte avontuur 99 10 Janus in mzungu paradise en de bron van de Nijl 109 11 De Ideale geliefde en de paradox van de filosoof 125 12 De slavenroute en het verlies van de godin 137 13 Het Sterrenmeer en de Europese mal 147 14 Zondagskind 161 15 Keerpunt 171 Verwerking 16 Het is hier geen Afrika (of misschien toch?) 187 17 Het Mirakel van Buea 205 18 De leegte, de leegte 235 19 Avonturen bestaan niet 251 20 Verdwijnen om terug te kunnen komen 269 Bronnen 287

EEN ONMOGELIJK AVONTUUR-press.indd 5

5/01/2024 14:34

EEN ONMOGELIJK AVONTUUR-press.indd 8

5/01/2024 14:34

Voorwoord – In your face

frika is in your face. Rauw, direct. Het stelt vragen aan je, dwingt je je tot haar te verhouden en daarmee ook om je tot jezelf te verhouden. Afrika confronteert je op elke straathoek met wie je bent en waar je vandaan komt. De verschillen in welvaart, gezondheid, huidskleur, cultuur, natuur en infrastructuur liggen onmiddellijk aan de oppervlakte, dringen zich aan je op. Je kunt niet als witte man door Afrika rijden en je niet afvragen waarom sommige dingen zijn zoals ze zijn. Mij lukte dat in ieder geval niet. Aanvankelijk ging ik er heel naïef in: ik wilde ‘gewoon’ een avontuur beleven, over de savanne door de wildernis crossen, op plekken komen waar nog niemand geweest was. Laten gebeuren wat gebeurde. Me niet via een risicoloze baan het pensioen in laten sukkelen. Ik moest aan het eind van mijn leven wel iets te vertellen hebben. En natuurlijk had ik de associaties die iedereen in ‘het Westen’ bij Afrika heeft: armoede, oorlog, ziekte, honger, vluchtelingen. Ellende. En: eindeloze vlaktes met wilde dieren. Verder kwam ik niet en dat was ook niet nodig, want ik ging erheen en zou het me allemaal laten overkomen. En dat is wat ik gedaan heb: me bewust naïef onderdompelen in het avontuur dat ik voor mezelf had bedacht. Maar gaandeweg verloor ik mijn naïviteit. Ik zag allerlei vreemde dingen voorbijkomen, verzeilde in merkwaardige situaties, kwam in contact met bijzondere mensen. Was dat in eerste instantie alleen nog ‘gewoon’ bijzonder, naarmate ik langer onderweg was begon ik steeds meer na te denken. Over de verhouding tussen mijzelf en de lokale bevolking, over de rol van het westen in de Afrikaanse geschiedenis, over mijn eigen geschiede-

EEN ONMOGELIJK AVONTUUR-press.indd 9

5/01/2024 14:34

nis, mijn eigen cultuur, mijn eigen gewoonten en mijn eigen vooroordelen. Hoe was dit allemaal zo ontstaan? En wat was eraan te doen? Was er iets aan te doen? Wat deed ik daar überhaupt eigenlijk? Waar was ik naar op zoek? Al tijdens mijn reis begon ik te lezen. Over ontdekkingsreizigers, boeken van moderne reizigers, over ontwikkelingshulp, over de geschiedenis van het continent. Thuisgekomen verbond ik mijn ervaringen met wat ik gelezen had en diepte dat verder uit aan de hand van een aantal filosofische theorieën. En zo ontstond het boek dat er nu ligt: een reisverslag dat begint als het waarmaken van een jongensdroom en dat langzaam steeds meer betekenis probeert te geven aan de ervaringen van een witte man in een Land Cruiser in Afrika.

EEN ONMOGELIJK AVONTUUR-press.indd 10

5/01/2024 14:34

Verwachting

EEN ONMOGELIJK AVONTUUR-press.indd 11

5/01/2024 14:34

1 Onvervuld verlangen

e zeggen dat je tijdens de ene reis altijd al bezig bent met de volgende. Mijn reis naar Afrika begon bijna acht jaar voor het daadwerkelijke vertrek op een afgelegen zandpad in de woestijn in het noorden van Argentinië. Ik wilde net onbeschaamd en uit volle borst ‘Drie keer vallen’ van Acda en de Munnik inzetten toen in de verte drie meiden de bocht om kwamen lopen. Midden in de wildernis en nog steeds waren er overal mensen. Even later stonden ze voor me. Hoever het nog was naar de ruïnes. ‘Twee uur die kant op ligt een dorpje waar niks te krijgen is.’ Ik wees in de richting van waar ik vandaan kwam. ‘Ruïnes heb ik niet gevonden. Waarschijnlijk achter het dorp, maar ik ben omgedraaid.’ Ik keek naar hun gympen en slippers. ‘Het is echt nog een heel eind.’ Een van de meiden zuchtte, keek de anderen aan. Ze droeg een T-shirt met wijde hals, waardoor een schouder bloot viel. Onder de zorgvuldig nonchalant opgestoken krullen waren nog net twee grote oorbellen zichtbaar. Ze had ook op weg kunnen zijn naar een zomerfeestje. Ik schatte haar 24. Ze overlegde. De anderen wilden door. ‘Je kunt met mij teruglopen als je wilt,’ zei ik. Ze inspecteerde mijn voorkomen. Verward haar, bestoft T-shirt, vale korte broek, bergschoenen. ‘Ik ga met hem mee.’ Ze kwam naast me staan. De twee andere meiden liepen verder. 13

EEN ONMOGELIJK AVONTUUR-press.indd 13

5/01/2024 14:34

‘Je moet je insmeren,’ zei ze. Ze hield een flesje zonnebrandolie voor mijn neus. ‘Jij moet andere schoenen,’ zei ik. De woestijn strekte zich voor ons uit. Bruin, geel, beige. Boven was het blauw. De warmte dempte alle beweging, alle geluiden. Ik waande me op de bodem van de oceaan. ‘Hadden we maar een auto,’ zei ik. Terug in Humahuaca strompelden we een bar binnen. Ik ging zitten op een harde bank. Mijn armen en benen gloeiden, mijn onderrug zeurde, mijn voeten leken te worden bewerkt met een moker. Ik goot een halve liter water naar binnen, spreidde mijn armen en liet dramatisch kermend mijn hoofd achterovervallen. Het meisje met de opgestoken krullen en de zomerjurk wiegde haar heupen naar de toog en bestelde een cocktail. Ze draaide zich om, leunde met haar rug tegen de bar. Het ijs rinkelde in haar glas. Ze keek me aan. ‘Britta,’ zei ze. ‘33. Duits.’ Ik knikte. ‘Water…’ Ze glimlachte, liet mijn glas vullen bij de bar en kwam tegenover me zitten. ‘Oké,’ zei ze, ‘we huren een auto.’ De enige lege kamer in het enige overgebleven pension in Salta had een tweepersoonsbed. Britta keurde de bijbehorende bad kamer. Ik was al langer op reis – ik wist: beter dan dit wordt het niet. En er was dus geen keus, dat wist zij ook wel. ‘Ik ben de beroerdste niet,’ zei ik. Britta opende een kastje. Nog een. Voelde aan het water uit de kraan. Liep terug naar de kamer, keek naar het bed. Opende het raampje. ‘Mooi Aussicht.’ ‘Soms snurk ik een beetje, maar dan moet je me gewoon porren,’ zei ik. Britta opende de kledingkast, trok een vies gezicht. ‘Stinkt.’ ‘Als ik eenmaal slaap ben ik niet wakker te krijgen. Je hebt totaal geen last van me.’ 14

EEN ONMOGELIJK AVONTUUR-press.indd 14

5/01/2024 14:34

Britta probeerde het knopje van de ventilator. Die kwam langzaam zwiepend op gang. ‘Dat werkt tenminste.’ ‘Ik draai ’s nachts eigenlijk ook nauwelijks. Soms word ik ’s morgens wakker in dezelfde houding als waarin ik ’s avonds ging slapen.’ Ik liep met haar mee terug naar de receptie. ‘Una noche,’ zei Britta tegen de vrouw achter de balie. Ik opende mijn ogen. Haar hand lag aan mijn kant van het bed. Palm naar boven. Slanke vingers, ongeschonden lange nagels, een adertje dat zachtblauw door de huid scheen. Ze lag half op haar rug, haar gezicht afgewend. Ik keek naar het dunne bandje rond haar schouder, naar de krullen. Ik hoorde het ruisen van de lucht die door haar neus in- en uitstroomde. In en uit. Het zacht zwiepen van de ventilator. Ik zag de deken waar ook ik onder lag op en neer gaan ter hoogte van haar zij. De streep licht die eroverheen viel. Britta, 33, Duits. Ik legde mijn hand niet in de hare. Er ontbrak geen f aan de Gol. Het was een Volkswagen Gol, geen Golf. Britta stuurde, ik zette Coldplay op, Live in Paris. Even twijfelde ik – Coldplay hoorde bij Coroico, Bolivia, bij het zwelgen in mijn eenzaamheid om Annette, mijn verloren liefde van thuis, in een hotel op een heuvel, waar ik het vuil van me afspoelde na een dollemansrit op een fiets en ik eindelijk de rust kreeg waar ik naar verlangde. Waar ik ’s nachts op bed lag en door het raam naar de sterren keek, die nog nooit met zoveel waren geweest, en waar ik, met oordopjes in mijn oren, huilde. Huilde om alles wat ik had achtergelaten en wat ik misschien nooit meer terugkreeg. Maar dan toch, ‘The Scientist’. Britta neuriede mee en bracht me de stad uit, de wildernis in. Voor de verandering toonde de televisie in de hoek geen voetbal maar een folkloristisch festival. Een soort Sterrenslag in volkskledij. Neonlicht weerkaatste op de goedkope metalen stoelen en

EEN ONMOGELIJK AVONTUUR-press.indd 15

5/01/2024 14:34

tafels. Bij gebrek aan bediening nam Britta het heft in eigen hand en trok twee Cerveza Negra uit de koelkast achter de bar. ‘Zo.’ Ze zette de flessen neer en opende ze met het zakmes dat ik haar gaf. Ze ging zitten en boog met stoel en al voorover, zodat die alleen nog op de twee voorpoten balanceerde. Armen gekruist, leunend op haar ellebogen. Twee diepbruine ogen boorden zich in die van mij. ‘En nu vertel je me maar eens even wie je nou eigenlijk bent, süsse Holländer.’ ‘Ik ben een verveelde god, afgedaald van de Olympus op zoek naar avontuur, drank en mooie vrouwen.’ ‘En hoe gaat het, so far?’ ‘Ik mag niet klagen.’ Ik schonk het bier in een glas dat inmiddels samen met de menukaart gebracht was door een slonzige del op slippers. ‘Op mooie Duitse vrouwen.’ ‘Op süsse Holländer.’ Op de televisie stortte een indiaan zich, begeleid door pan fluitgejengel, in een modderpoel en tijgerde onder een afrastering door. ‘Doen jullie ook aan sterrenbeelden, op die berg?’ ‘Schorpioen,’ zei ik. ‘Dat gaat nooit goed.’ ‘Heeft die onzin waarde dan, volgens jou?’ ‘You tell me, goddelijk schepsel. Het is dat we al onderweg zijn, anders zou ik je onmiddellijk inruilen voor een ander.’ ‘Ik ben ook gewoon leuk hoor.’ ‘Twee schorpioenen enkele dagen opgesloten in een auto, dat is vragen om problemen.’ ‘Gaan we ruzie krijgen, denk je?’ ‘Onvermijdelijk.’ ‘Dan ken je mij nog niet. Ik heb nog nooit ruzie gehad met een Duitse vrouw. En dan nog, het lijkt me heerlijk om ruzie met jou te maken.’ ‘Slijmbal.’ ‘Mij inruilen. Ik zal jou eens inruilen.’ En ik trapte de twee

EEN ONMOGELIJK AVONTUUR-press.indd 16

5/01/2024 14:34

poten waar haar stoel op steunde onder haar vandaan. Britta viel met haar kont plat op de tegels. De stoel kletterde tegen het tafeltje achter haar. Beduusd keek ze om zich heen. Toen brak een schaterende lach door. In de deuropening achter de bar verscheen de del met een theedoek in haar hand. ‘Perdon! No hay problema,’ proestte ik, mijn hand verontschuldigend opstekend. Met tranen in de ogen van het lachen krabbelde Britta op en porde me tegen mijn schouder. ‘Schlingel!’ Ik zette alles weer op zijn plaats en schoof terug aan tafel. ‘En nou lief zijn, Schätzi.’ In mijn ooghoek paradeerde op tv een optocht van vrolijk uitgedoste gaucho’s door een juichend stadion. ‘Stop! Stoppen!’ Geschrokken trapte ik op de rem, de auto kwam slippend tot stilstand in het grind naast de weg. Britta zat omgedraaid op haar stoel en keek naar achteren. ‘Wat? Wat is er? Ging er iets mis? Zijn we over iets heen gereden?’ Een afdakje. Een houten afdakje, steunend op vier dikke verticaal ingegraven takken. Schuin achter de auto, aan de andere kant van de weg. Een soort pleisterplaats. ‘Ich möchte ein Foto machen.’ ‘Wat?!’ ‘Ich möchte ein Foto machen. Von das Ding da.’ Alsof ik niet met trillende handen het stuur omklemde en niet zojuist ontsnapt was aan een hartaanval. ‘Ach so…’ Met een diepe zucht slikte ik mijn opkomende woedeaanval in, herstelde mijn ademhaling. ‘Komm!’ Ze stapte uit en stak de weg over. Ze droeg een lange donkerblauwe jurk. Wijd decolleté, witte bh eronder, wit vestje om haar middel gebonden, hooggehakte open witte schoenen.

EEN ONMOGELIJK AVONTUUR-press.indd 17

5/01/2024 14:34

Grote witte oorbellen, haren los in de wind. Ik wist het inmiddels: het maakte niet uit waar ze was, Britta ging altijd naar een feestje. Ik volgde haar. ‘Hier.’ Ze gaf me haar camera. ‘Je moet foto’s maken.’ Ze zette een hand in haar nek, leunde met een elleboog tegen het houtwerk, draaide haar hoofd schuin omlaag en keek op in de lens. Een verlegen kindsterretje dat tijdens haar eerste foto shoot de opdracht krijgt om verleidelijk te poseren. Ik schoot in de lach. ‘Niet lachen, foto’s maken!’ Ik drukte af. Na drie foto’s bedacht ze zich en liep terug naar de auto. ‘Wat ga je doen?’ ‘Ik moet iets anders aan. Heb jij de sleutels van de auto?’ ‘Je moet iets anders aan? Lieve schat, we staan midden in de woestijn, je gaat je hier toch zeker niet omkleden?’ ‘Warum nicht?’ Ze maakte de achterklep van de auto open en rukte aan de twee rugzakken die daarin gepropt zaten. Ik kon haar gestuntel niet aanzien en haalde ze er zelf uit. Ze begon te rommelen in die van haar. ‘Ga je nou je hele rugzak hier overhoophalen om iets anders aan te doen voor een foto?’ ‘Dat blauw past hier toch niet? Ik heb een ander ding dat veel beter matcht bij de omgeving.’ Ik zag mezelf staan in de woestijn van Noord-Argentinië, ergens tussen Salta en Cafayate, vlak voor de bocht naar El Obelisco. Voor me stond een Volkswagen Golf die geen Golf mocht heten met de achterklep open. Erachter stond een bloedmooie blonde Duitse vrouw van 33 zich in haar ondergoed om te kleden voor een fotoshoot, met mij als fotograaf. Ik zag Ralph Inbar van Bananasplit al breed lachend achter de rotsen vandaan komen. ‘Hou eens vast.’ Ik nam de blauwe jurk aan. ‘Kom.’

EEN ONMOGELIJK AVONTUUR-press.indd 18

5/01/2024 14:34

Ik volgde de vrouw die nu een nomade leek opnieuw naar de overkant van de weg. Ze droeg een bodystocking van wit linnen, geen schoenen. Ik maakte foto’s. Eerst aarzelend, daarna steeds zelfverzekerder. Ik gaf aanwijzingen. Langzaam werd ik de fotograaf die ze wilde dat ik was. ‘Zo ja, heel mooi!’ Klik. ‘En nu een beetje draaien, hoofd een beetje scheef. Moooi!’ Klik. Klik. ‘Ga eens met je hand door je haar.’ Klik. ‘Zwoel kijken. Doe maar of je me zoent.’ Klik. ‘Oeh, heel sexy!’ Klik. Klik. Anderhalf uur lang draaide ik om Britta heen. De shoot eindigde met enkele foto’s die zij maakte van ons samen. Close-up, ik met mijn kin op haar schouder, zij met een opgeheven arm naar achteren om mijn hoofd geslagen. Met de andere legde ze ons vast. Ik kon me niet bedwingen en zoende haar in haar hals. Ze lachte en maakte nog een foto. Klik. De volgende dagen loodsten we de Gol afwisselend over asfalt en grind- en zandpaden door een maandlandschap in kleuren waarvan ik niet wist dat ze bestonden. In de buurt van kleine dorpjes toonde zich soms wat leven in de vorm van bodegas omringd door groene wijngaarden, lama’s, schapen en geiten. Eenmaal bedelde een groepje kinderen aan de autodeur om snoepjes – ‘cara melo, caramelo!’. Verder was er alleen Britta en ik in een eindeloos wonderbaarlijk niets, onder een nu eens strakblauwe, dan weer onheilspellend zwarte hemel. Om de kilometer stopten we omdat Britta een foto wilde maken. Ik reed rustig één, tien of honderd meter terug voor een mooier kiekje. Dan boog ze zich met de camera vanuit de bijrijdersstoel over mijn schoot naar het raampje aan mijn kant, dat ik dan voor haar opendeed. En ik streelde haar rug. Soms bleef ze expres even zo zitten. ’s Morgens in Cafayate waaide een fluisterend ‘aufstehen’ mijn

EEN ONMOGELIJK AVONTUUR-press.indd 19

5/01/2024 14:34

oor binnen. Ik voelde een hand die zachtjes door mijn haar woelde. Ik opende mijn ogen. Britta zat in een wit onderbroekje en hemdje op de rand van mijn bed. Ik greep haar niet vast, trok haar niet onder de dekens, stroopte niet het hemdje over haar buik omhoog. Ik deed of ik het gewend was om met het zand in mijn ogen een halfnaakte vrouw op mijn bed te vinden. Ik gromde een onverstaanbaar goedemorgen en liet haar gaan. In Angastaco lag ik op bed toen Britta uit de douche kwam, een handdoek om haar lijf geslagen. Ze ging met de rug naar me toe aan het voeteneinde staan en liet de handdoek van zich afglijden. Ze deed alsof ze dacht dat ik sliep, maar ik wist dat ze wist dat dat niet zo was. Ik deed toch of ik sliep. ‘Dat was het dan.’ Britta parkeerde de Gol bij het busstation van Salta. De motor zweeg. Ik stak mijn linkerhand uit en kroelde door Britta’s krullen. ‘Ja,’ zei ik, ‘dat was het.’ Britta draaide haar hoofd naar me toe, boog naar rechts. Ik voelde haar zachte, natte lippen op de mijne. Toen maakte ze de gordel los en zwaaide de deur open. ‘Komm, Spätzle.’ Spätzle? Ik hapte naar adem, voelde met mijn vingers aan mijn lippen. Ik zat stijf rechtop, mijn hart in mijn keel. Weer verwachtte ik Ralph Inbar die met zijn cameraploeg achter mijn stoel opdook. Ik schrok op van een geluid, vlak naast me. Britta. Ze tikte op de ruit, wenkte. ‘Komm!’ Hoewel onze tocht nu ten einde was, ging ons avontuurtje nog heel even door. Ik bleef in Salta, er ging voorlopig geen bus naar de plek waar ik heen wilde. Britta kon weg, maar ging niet. Ze kocht een kaartje, wijzigde een dag later de datum. De dag daarna nog eens. We dineerden op een door een galerij omzoomd terras van

EEN ONMOGELIJK AVONTUUR-press.indd 20

5/01/2024 14:34

een restaurantje aan de rand van de stad. Britta zat tegenover me in haar blauwe jurk. Haar krullen wiegden heen en weer in het flakkerende licht van de toortsen aan de muur. Een briesje van fluisterend Spaans waaide om ons heen. ‘Twee boeken,’ zei ik, ‘voor ik veertig ben. Een filosofisch werk en een literair werk.’ ‘Waarover?’ ‘Over jou, onder andere.’ ‘Over mij?’ ‘Ik heb personages nodig.’ ‘En dan kies je mij?’ ‘Zoals elke film, reclame en tijdschriftcover heeft ook elk boek een lekker wijf nodig.’ ‘Pardon?’ ‘Misschien hoef je alleen maar in bikini op het omslag.’ ‘Probeer het eens!’ Britta hief haar hand op en dreigde me te slaan. Ik trok mijn hoofd in. ‘Todo bien?’ De ober verscheen aan tafel met onze gerechten. ‘Een glaasje rood voor mevrouw, om te kalmeren.’ Toen de ober terugkwam en de glazen gevuld had, proostten we. ‘Op mooie Duitse vrouwen,’ zei ik. ‘Süsse Holländer.’ Tegen de tijd dat de rekening werd gebracht, waren de gesprekken om ons heen langzaam verstomd. Serveersters begonnen tafels af te ruimen, het olielampje tussen ons in pufte zijn laatste vlam uit. Buiten, op het trapje naar de deur van het restaurant, in de schemer van een straatlamp, bleven we even staan. Ik snoof de zomeravondbloemengeur naar binnen, die zich mengde met het lavendel van Britta’s parfum. Ze pakte mijn hand en keek naar me op. ‘Ga met me mee naar Bolivia.’ Even later stonden we onder een lantaarnpaal. Britta’s bekken drukte tegen mijn gezwollen kruis. Ik zoende haar, likte, beet. Ik

EEN ONMOGELIJK AVONTUUR-press.indd 21

5/01/2024 14:34

Met Bruno en Lina in hun camper, Maku, Iran

Met Mussaab in Port Sudan, Soedan

ONMOGELIJK AVONTUUR-fotokatern-press.indd 1

5/01/2024 14:37

Deelnemers aan het bull jumping-ritueel, Ethiopië

Striemen op de rug van een van de meisjes bij het bull jumping-ritueel, Ethiopië

ONMOGELIJK AVONTUUR-fotokatern-press.indd 2

5/01/2024 14:37

Het bull jumping-ritueel, Ethiopië Met Dave op weg naar Queen Elizabeth National Park, Oeganda

ONMOGELIJK AVONTUUR-fotokatern-press.indd 3

5/01/2024 14:37

Een van de mooiste kampeerplekken van mijn reis, op een afgelegen heuvel, ergens in het noordwesten van Namibië

ONMOGELIJK AVONTUUR-fotokatern-press.indd 13

5/01/2024 14:37

De Marienfluss Valley, Namibië

De versnellingsbak van mijn Land Cruiser, Kribi, Kameroen

ONMOGELIJK AVONTUUR-fotokatern-press.indd 14

5/01/2024 14:37

Pim Franssen

Twee jaar met de auto door 27 Afrikaanse landen

www.kosmosuitgevers.nl

Franssen_Onmogelijk avontuur_WT.indd 1

NUR 320 Kosmos Uitgevers, Utrecht/Antwerpen

Pim Franssen

08-01-2024 11:43