Het concert des levens
‘Heeft u zo een momentje?’ vraag ik. ‘Zodat we het kunnen hebben over de verveling in zo’n verzorgingshuis. Hoe geestdodend het is, elke dag hetzelfde?’ ‘Dat is prima’, zegt mevrouw V, ‘maar vanmiddag kan ik niet. Van twee tot vier ga ik mandjes vlechten in het open atelier, daarna eet ik op mijn kamer een boterham en om half zeven begint het kienen. Ik ga niet te laat naar bed want morgen komt mijn dochter en om half elf uur is de praatgroep op de tweede. Het middageten in de Carrousel begint om twaalf uur – op woensdag macaroni – en ’s middags zijn de repetities van het koor. Die kan ik niet missen.’ ‘’s Avonds dan?’ zeg ik. ‘Morgenavond?’ Mevrouw V lacht. ‘Morgenavond kan natuurlijk niet, dan is er hele goede televisie.’ ‘Maar er is toch wel een moment dat het kunnen hebben over de verveling? De kwelling van de herhaling, de eindeloze routine?’ ‘Donderdag is er gymnastiek en gaan we naar mijn zus, vrijdag komt er iemand met een serie dia’s, hij is geloof ik in Gambia geweest.’ ‘Op zaterdag dan’, zeg ik. Het klinkt bijna smekend. ‘Zaterdag zou misschien kunnen’, zegt mevrouw V zuinigjes. ‘Maar ik beloof niks. Ik heb mijn hele leven al dingen beloofd.’ Door: Elske van Lonkhuyzen www.schrijverinhuis.nl