België Belgique P.B. Antwerpen X 8/2828
ISSN 0012-5474
Vlaanderen staat in Europa
BEELD-SPRAAK
2
Maandblad februari 20 01
Afgiftekantoor Antwerpen X Passendalestraat 1a 2600 Berchem
SCHULD EN BOETE
WELK
VOLK STUURT ZIJN PARLEMENT NU NAAR HET BUITENLAND ? STEDEN ZICH STILAAN KANDIDAAT GAAN STELLEN
ALS LAMBERMONT
WORDT GOEDGEKEURD, KUNNEN
VLAAMSE
R EFERENDUM H
“ et migratievraagstuk zal het grootste probleem van de volgende eeuw zijn.” Wie nog een grotere open deur vindt om in te trappen, mag het ons komen zeggen. Maar als die problematiek dan zo belangrijk is, waarom is er dan zo weinig debat over de kern van de zaak? Toen de CVP voorstelde om over euthanasie een volksraadpleging te houden, liet één hoofdredacteur weten dat het een bijzonder slecht idee was. Want “wat als er bijvoorbeeld morgen een referendum komt over het asielbeleid?” Stop. Geef jezelf drie minuten de tijd om díe vraag te laten indringen. Is het voor een dergelijk belangrijk probleem niet de moeite waard om een publiek debat te voeren? Is de burger te dom en te impulsief om de subtiliteiten van een dergelijk moeilijk debat te snappen? Is het discours onder politici dan wel subtiel en sereen? Het debat is een schreeuwpartij geworden. De politiek-correcten tegen de politiek-incor recten. Over een dergelijk gevoelig onderwerp zou een zekere terughoudendheid toch wel aangewezen zijn. Maar daar is in het politiek klimaat van vandaag geen sprake van.
Wil de ware schuldige nu opstaan? Professor Matthias Storme over de excuuscultuur.
DE ASSE VAN ASSE De kernvragen blijven daarmee onbeantwoord. Hoe gaan we om met de vele gelukszoekers die in Europa het paradijs willen vinden? Wat doen we met illegalen? Heeft onze industrie nieuwe – deze keer hooggeschoolde – werkkrachten nodig en hoe spelen we daarop in? Welke eisen stellen we aan deze nieuwe landgenoten en wat doen we met diegenen die zich daar niet aan houden? Wie mag binnen en wie niet? Waarom is ons asielbeleid van de laatste 10 jaar een regelrechte catastrofe? En waarom slaagt onze administratie er niet in om snel uit te zoeken wie aan welke criteria voldoet? Er is geen spoor van een ernstige discussie omtrent al dat soort vragen. De media en de politici komen weinig verder dan wat spectaculaire one-liners over vliegtuigen, kussentjes, “arme dutskes” en “geen asielcentrum in onze buurt”. De knoeiboel die men de jongste jaren van het asielbeleid gemaakt heeft, staat een grondig debat over migratie in de 21e eeuw in de weg. Wie van die situatie het meeste profiteert, is overduidelijk het Vlaams Blok. De verliezer is de échte politiek vervolgde, die waarschijnlijk wijselijk andere landen opzoekt. En dat is zeker de bedoeling niet. Dirk Laeremans Hoofdredacteur
3
4-5
Het autonoom en Vlaams rijkswachtdistrict Asse is niet meer. Minister Duquesne mag de stoffelijke resten bij Bruxelles laten verdwijnen.
BRUSSEL WORDT BUITENLAND
6-7
Brusselse Vlamingen worden buitenlanders. Niet erg, want Lambermont realiseert voor een groot stuk het VUprogramma. Dat zegt althans Vankrunkelsven. Benieuwd of de VU-Kamerleden ook zin hebben in dergelijk afscheid.
TIJD DRINGT VOOR DE TIJD
8
Onze sluipende reporter informeert zich graag via de laatste ongebonden kwaliteitskrant van Vlaanderen. Maar er is onweer op komst. Wie gaat op de loop met de Financieel Economische Tijd?
DE FRANSE MOEDERBORST
9
Voor Monsieur Collignon, Waals minister-president, mag Wallonië bij Frankrijk. Voor Marc Platel hoeven de Waalse Belgen dat niet echt te laten, maar ze houden van zakgeld.
WERKLOOSHEID
PERSWIJS Manu Claeys in De Standaard, december 2000: ‘De Vlamingen zijn een sociaal geretardeerd en chagrijnig volk met angstproblemen, nepredeneringen en een underdogmentaliteit. Heethoofden met een gebrek aan rationaliteit en met mentale tekortkomingen. De Vlaming mist wijsheid, empathie, consequentie en historisch inzicht. Vlamingen zijn gekenmerkt door nonchalance, slordigheid en intellectuele luiheid.’
Koert Debeuf, CVP-Jongerenvoorzitter in Knack, 20 december: ‘Onze standpunten zijn nu eenmaal Vlaamser dan die van de VU. Het Lambermontakkoord is allerminst een grote stap in de staatshervorming. Dat moet de VU-kiezer toch aan het twijfelen brengen.’ Guy Haaze, ACLVB-voorzitter in Knack, 20 december: ‘Onze traditionele syndicale doctrines en ideologieën werken niet meer. Alles verandert nu heel snel.’
Freya Van den Bossche in het SP-blad Doen, november 2000: ‘Anderen doen hun uiterste best om zoveel mogelijk hun gezicht te laten zie, bon, ik heb mijn benen laten zien, toch ook een deel van mijn lichaam?’ Mark Grammens in Journaal, 14 december: ‘Er ontwikkelt zich een nieuwe, linkslibertaire intolerantie, die als middel de wetgeving hanteert en derhalve zeer snel aan het uitmonden is in een totalitaire samenleving, waar de gedachtenpolitie de plak zwaait.’ Robert Collignon, minister-president van Wallonië, in De Standaard, 19 december: ‘Indien Vlaanderen op een dag zou beslissen dat België geen nut meer heeft, dan zal Wallonië zich op een zeer natuurlijke wijze tot Frankrijk wenden, en ik hoop dat Frankrijk daar klaar voor zal zijn.’ Guido Fonteyn in De Standaard, 19 december: ‘De doodgravers van deze staat wonen niet in het noorden, maar in het zuiden van het land.’
Steve Stevaert in Knack, 20 december: ‘Als ik pleit voor Vlaamse verkeersregels, is dat niet omdat ik communautaire stokebrand wil spelen. Wel omdat ik me niet neerleg bij de onlogica.’ Bert Anciaux over het recente Lambermontakkoord, in Bert & Beleid, december: ‘Over het algemeen ben ik zeer tevreden. Zonder enige toegeving van Vlaamse zijde verwerft Vlaanderen op korte termijn een wezenlijke fiscale autonomie.’ Johan Sauwens in Teek, januari 2000: ‘Ik geef geen geld meer aan bonden die zich verheven achten boven de Vlaamse gemeenschap.(…) Als ik zie dat de Britse deelgebieden Wales, Schotland en NoordIerland ook en eigen (voetbal)team hebben, vraag ik me af waarom Vlaanderen geen ploeg zou kunnen hebben.’ Idem: ‘De Vlaamse Beweging heeft nooit respect opgebracht voor de opdracht van de politici om te trachten om te gaan met de macht, en bijgevolg rekening te houden met de macht die ze hebben en de macht die ze niet hebben.’
Verhofstadt mocht in januari weer een behoorlijke portie peptalk over Vlaanderen strooien. Merkwaardig hoe weinig kritisch sommige journalisten daarop reageren. Het gaat allemaal naar wens, en kijk, ‘zelfs in het zuiden van het land is er voor het eerst een daling van de werkloosheidscijfers’. Het zou de premier sieren bescheiden te blijven bij zo’n magere prestatie in zijn eerste regeringsjaar. De Waalse werkloosheid daalde met 2,6% (in Vlaanderen met 14,2%). Wallonië telt nog 16,8% uitkeringsgerechtigde volledig werklozen (Vlaanderen 6,2%). KBC waarschuwt dat alleen in 1999 de Waalse economie even sneller groeide dan de Vlaamse. In 2000 en 2001 scoort Vlaanderen alweer best.
VISNET OF VIS? Elke Waal krijgt jaarlijks 52 000 frank Vlaams geld. Of om de drie jaar een autootje per gezin. Het Vlaams Economisch Verbond (VEV) vindt dit niet verstandig. Transfers die het ontvangende gewest economisch niet versterken, zijn nefast. Daarom moet eenvormigheid weg. Het Rosetta - jongerenbanenplan is nefast voor Vlaanderen, dat eerder een ouderenbanenplan nodig heeft. Eenvormige Belgische lonen zijn nadelig voor Wallonië. VEV-voorzitter Roos vraagt meer autonomie voor de deelstaten om zo’n gedifferentieerd beleid mogelijk te maken. Wallonië heeft een visnet nodig, geen vis.
ARM GEWEST? Uit vergelijkingen gedaan door het Vlaams Verbond voor Overheidspersoneel (VVO) blijkt dat de ambtenaren van de deelstaten meer verdienen dan de federale, maar vooral dat het arme Waalse Gewest beter betaalt dan de “rijke” Vlaamse Gemeenschap. Waals Gewest
Vlaanderen Fed. dir. (adviseur) na 9 jaar geldelijke Anciënniteit 1.572.875 1.425.000 Niv. 2 Bestuurschef of vergelijkbaar 966.4159 850.000
Ook op niveau 3 is men nog steeds best af bij het Waals Gewest (een maximum van 20,37% meer dan bij de federale overheid!). Op niveau 4 wordt het Waals Gewest voorbijgestoken door het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. (Nieuw Klimaat, nr 284) Vervolg blz. 14
DOORBRAAK nr. 2 - februari 2001
2
WAAR
VERONTSCHULDIGING BESCHULDIGING WORDT…
DE
EXCUUS-CULTUUR
E
Excuses en verontschuldigingen zijn vandaag vooral vormen van beleefdheid. Dat valt nog des te meer op naarmate mensen “zich” verontschuldigen, in plaats van verontschuldiging te vragen. Zichzelf verontschuldigen is natuurlijk absurd. Dat doet geen afbreuk aan de diepe zin van een een verzoek om vergeving van een individuele persoon voor een morele fout die hij/zij zou hebben gemaakt.
VOOR ANDEREN Wat te denken van mensen die voor andermans daad verontschuldiging vragen? Dit is vaak heel zinvol: een derde kan allicht onpartijdiger aan diegenen die zich verongelijkt voelen uitleggen dat de “dader” eigenlijk geen schuld treft. In een wat verzuurde maatschappij hebben we nood aan mensen die erop wijzen dat niet elk hoogstindividueel gevoel van verongelijkt zijn het recht geeft om anderen schuldig te achten, en die oproepen tot wederzijds begrip in plaats van tot wederzijdse beschuldigingen.
gen? Biezonder leeg wordt dit, wanneer men zich op andermans kosten verontschuldigt, wanneer men de rekening daarvoor niet zelf betaalt, maar doorschuift naar mensen in wiens naam men zich verontschuldigt, die daar helemaal niet om gevraagd hebben.
‘WIE VERHOFSTADT HOORDE, ZOU WAREMPEL DENKEN DAT PARA’S HUTU’S HADDEN VERMOORD’
Het is hypocriet om van een ander excuses te vragen indien men niet daadwerkelijk bereid is om te vergeven. En vergeven houdt natuurlijk ook in dat men na aanvaarding van excuses niet nog eens de rekening presenteert, een vergoeding vraagt. Is dat niet het geval, dan wordt de verontschuldiging zelfs morele chantage. Een schadelijder mag vragen en krijgen waarop hij recht heeft, maar zonder dit in te kleden in een “gespeelde” verzoeningsgezindheid.
Evenmin bestaat er een collectieve schuld - ook op collectief vlak bestaat er hoogstens de verantwoordelijkheid om de baten die men uit historische gebeurtenissen haalt bij voorrang te gebruiken voor de reële slachtoffers ervan.
WIT(TEN) EN ZWART(EN) Dat alles is iets heel anders dan de excuus-cultuur van vandaag. En dan heb ik het nog niet over excuses die historisch totaal naast de kwestie zijn. Wie Verhofstadt in Kigali heeft gehoord zou warempel gaan denken dat het ging om Belgische blanke para’s die zwarte Hutu’s hadden vermoord. Terwijl het veel zinvoller was geweest om de werkelijke wandaden van de Coburgse en Belgische uitbuiting van Afrika goed te maken door diegenen die daarmee winst hebben gemaakt te verplichten deze ten bate van Afrika aan te wenden. Ook in Vlaanderen hoort men excuus-verhalen die er blijkbaar allemaal op neerkomen dat omgekeerd zwarte Vlamingen aan de lopende band witte Walen zouden hebben vermoord. Ook hier worden begrippen als excuses op de eerste plaats van hun eigenlijke betekenis afgewend. Maar dat nader toelichten vergt misschien meer dan een column.
BE-SCHULDIGING Vicieuzer is het natuurlijk, wanneer men voor iemand anders een verontschuldiging vraagt, niet om begrip
De ergste vormen van die chantage vinden we waar van mensen excuses worden geëist, niet voor hun eigen
voor die persoon te vragen, maar juist om de klager genoegdoening te geven en de betrokkene daarmee schuldig te verklaren. Dit is geen spijtbetuiging meer, maar een beschuldiging van diegene die men beweert te verontschuldigen.
fouten, maar voor die van anderen. Het kan respectabel zijn de morele last van andermans fouten (voorouders bv.) op zich te nemen. Maar niemand kan daartoe worden verplicht (hooguit kan juridisch iemand gehouden zijn de schulden te betalen van een erfgoed waarvan hij ook de baten opvordert). Een morele schuld is dat nooit.
En wat is de zin van mensen die voor zichzelf omwille van andermans daden excuses gaan aanbieden of vra-
3
Matthias E. Storme
DOORBRAAK nr. 2 - februari 2001
COMMENTAAR
xcuses zijn in. Zoals met alles waarvan de hoeveelheid toeneemt, daalt dan ook de waarde ervan. In de dagelijkse omgang is het excuus vaak juist de uitdrukking dat men helemaal geen spijt heeft, maar in tegendeel met iets doorgaat waarvan men vindt dat het helemaal niet kwalijk mag worden genomen:
ONDANKS
NOOD AAN ANDER VEILIGHEIDSBELEID IN DE
R AND
POLITIEHERVORMING: REGERING VOEGT HALLE-VILVOORDE BIJ BRUSSEL POLITIEHERVORMING
Voor de eerste maal in tien jaar heeft dit land met Duquesne opnieuw een Franstalige minister van Binnenlandse Zaken en dat laat zich meteen voelen. Deze Luxemburger, die na bijna twee jaar ministerschap nog steeds erbarmelijk slecht Nederlands spreekt, trekt in alle mogelijke dossiers met communautaire aspecten resoluut de kaart van de Franstaligen. Het laatst werd dit duidelijk in het dossier van de politiehervorming. In het dossier van de Brusselse hulpdiensten (brandweer, spoedgevallen, ...) verzette Duquesne zich al tegen de voorstellen van Vlaamse oppositiepartijen om verplichte tweetaligheid in te voeren. Nederlandstaligen in nood kunnen in de problemen komen. Anderzijds eiste hij wel dat alle politieagenten van de nieuwe politiezone Wemmel-Asse-Merchtem- Opwijk twee talig zouden worden, omdat Wemmel een faciliteitengemeente is. Hiermee brengt hij de faciliteiten in de praktijk tot aan de Oost-Vlaamse grens. Inzake de “bovenbouw” van de nieuwe politie in Vlaams-Brabant heeft Duquesne zich nog veel duidelijker laten kennen. Ter verduidelijking vooraf: hoe was de bestaande situatie? Tot eind december 2000 waren de gemeenten van het arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde ingedeeld in drie rijkswachtdistricten: Overijse en Hoeilaart maakten deel uit van Leuven (a), Brussel en de zes faciliteitengemeenten vormden het autonoom district “Brussel” (b) en de overige 27 gemeenten van Halle-Vilvoorde het autonoom district “Asse” (c).
S PLITS
In de wet op de eengemaakte politie werd op vraag van o.m. de VlaamsBrabantse gouverneur Lodewijk de Witte ingeschreven dat in bijzondere omstandigheden de grenzen van politiedistricten niét hoefden samen te vallen met de grenzen van het gerechtelijk arrondissement. In Halle -Vilvoorde liggen die bijzondere omstandigheden voor het rapen: eentaligheid versus tweetaligheid, landelijk versus stedelijk, totaal andere criminaliteit dan in Brussel, mastodontkarakter van Brussel-Halle- Vilvoorde (1,5 miljoen inwoners)... Bovendien wordt in de nieuwe politiewet een belangrijke veiligheidsfunctie toegekend aan de provinciegouverneur. Aangezien Vlaams-Brabant al sinds 1995 een autonome provincie is, lag het dus voor de hand dat HalleVilvoorde - met inbegrip van de zes faciliteitengemeenten! - een autonoom politiedistrict zou gaan vormen, los van Brussel De zes burgemeesters van de faciliteitengemeenten hebben zich geweerd als duivels in een wijwatervat om dit alles te voorkomen. Duquesne volgde (Kamer, mei 2000), maar daags nadien gooide Verhofstadt olie op de golven:
GER ECHTELI JK ARRONDISSEMENT
Professor Robert Senelle ziet ‘geen beweging meer in het federalistische denken’. Ondanks de ‘onbetaalbare jaarlijkse financiële transfers van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel’ zijn ‘de schaapachtige leden van het Vlaams Parlement hun spraakvermogen blijkbaar kwijt’, aldus de grondwetspecialist (FET, 26 dec.). N.a.v. de politiehervorming herhaalde hij het Vlaamse pleidooi voor de splitsing van het gerechtelijk ar-
DOORBRAAK nr. 2 - februari 2001
Maar op 22 november bevestigde Duquesne zijn standpunt. Andermaal werd Verhofstadt ter verantwoording geroepen, maar die bleek opeens veel minder zeker van zijn stuk. Hij bevestigde niet langer dat Halle-Vilvoorde een “gelijke” positie zou krijgen als Brussel en begon te schermen met de benoeming van adjunct -politiedirecteurs in Halle-Vilvoorde. Verhofstadt nam zijn Minister van Binnenlandse Zaken nu zelfs met sterk vervalste citaten in bescherming.
FACILITEITEN Intussen had het parket van Brussel op initiatief van de Franstalige procureur Dejemeppe een regeling uitgewerkt die zonder meer neerkwam op de inlijving van de zes faciliteitengemeenten bij Brussel. De zes politiecommissarissen verbonden er zich in een protocol toe al hun gerechtelijke informatie (veroordelingen, betichtingen, zachte informatie, ...) voor te behouden voor de Brusselse databank, los van HalleVilvoorde. Aangezien bestuurlijke en gerechtelijke politie dezelfde structuur zouden krijgen, betekende dit de ondubbelzinnige keuze van de Zes voor Brussel. Begin december werd dit alles uitgewerkt in een regeringsakkoord. HalleVilvoorde zou een gerechtelijke en een bestuurlijke adjunct-directeur krijgen, die zowel instructies zouden krijgen van hun Brusselse directeurs als van de federale directeurs. Inzake de faciliteitengemeenten zou steeds gezamenlijk
B RUSSEL-H ALLE -V ILVOORDE
rondissement Brussel -Halle -Vilvoorde in een tweetalig arrondissement Brussel en een nederlandstalig arrondissement Halle-Vilvoorde. In het eentalig gerechtelijk arrondissement Halle-Vilvoorde moeten rechtbanken van eerste aanleg en een parket komen. Voor het gerechtelijk arrondissement Brussel blijft de huidige taalregeling van kracht. Maar de Vlaamse partijen hebben het ‘verziekte gerechtelijk arrondis-
4
de Federale Politie van Asse zou een gelijkwaardige structuur en leiding krijgen als die van Brussel.
sement Brussel-Halle-Vilvoorde nog maar eens in stand gehouden’. Na de splitsing zouden in het tweetalig arrondissement Brussel strengere taaleisen voor daadwerkelijk tweetalige magistraten moeten zorgen. De trieste achterstand van de Brusselse rechtsmachten zou worden weggewerkt.
beslist worden door de beide directeurs en hun adjuncten en dossiers van Franstaligen zouden in Brussel behandeld worden. Dit akkoord bezegelde de ondergeschikte rol van Halle- Vilvoorde t.o.v. Brussel: van een evenwaardige leiding voor Brussel en HalleVilvoorde was geen sprake meer.
ze gemeenten worden nu verplicht al hun informatie zowel aan Brussel als aan Asse door te geven. Een zeer ingewikkelde regeling dus om de Franstalige burgemeesters uit de Zes toch maar te vriend te houden.
CONCLUSIES
Het Vlaams Parlement had dit dossier kunnen tegenhouden via de inschakeling van het Overlegcomité tussen de diverse regeringen. Op 12 december werd in de commissie een krachtige protestmotie goedgekeurd door een wisselmeerderheid van CVP, Volksunie en Vlaams Blok, maar daags nadien kwam VU-Parlementslid Etienne Van Vaerenbergh in plenaire vergadering op zijn standpunt terug en kwam er een nietszeggende motie van de Vlaamse meerderheidspartijen. Nog een dag later (14/12) werd Verhofstadt in de Kamer scherp ondervraagd door diverse kamerleden uit Halle -Vilvoorde én door het Gentse VUkamerlid Karel Van Hoorebeke. Verhofstadt hoefde toen niets anders te doen dan uitgebreid te citeren wat Van Vaerenbergh daags voordien verkondigd had. Van Hoorebeke antwoordde daarop onomwonden dat zijn partijgenoot zich in zijn analyse vergiste. De VU maakte aldus een niet geringe schizofrene indruk. Tijdens de kerstvakantie schreef de Vlaamse Volksbeweging (VVB) samen met het Komitee der Randgemeenten en het Halle -Vilvoorde-comité een open brief naar de Minister Verwilghen, omdat ze vernomen hadden dat hij niet opgezet was met het protocol van Dejemeppe. Tegelijk werd gewaarschuwd tegen de mogelijke benoeming van twee Franstaligen als directeur voor de gerechtelijke en de bestuurlijke politie, wat de Franstalige dominantie in Brussel-Halle-Vilvoorde helemaal zou bezegelen. Vlak na de kerstvakantie bleek inderdaad dat Duquesne een eentalige Waal wilde benoemen als gerechtelijk directeur. Na hevig protest van verschillende kamerleden (o.a. de Halse CVPburgemeester Dirk Pieters) werd dan toch een Vlaming benoemd, die overi-
POLITIEHERVORMING : NIEUWE TAKEN, NIEUWE KLEREN. MAAR OOK EEN NIEUWE POGING OM EEN DEEL VAN DE VLAAMSE EENHEDEN EEN TWEETALIG PAK AAN TE METEN ?
gens de beste testen had afgelegd. Wel kregen de Franstaligen twee extra adjuncten, zodat het taalevenwicht “hersteld” werd. Voor de faciliteitengemeenten kwam er een bizarre regeling uit de bus: het informatiekruispunt van Asse werd behouden, doch de politieagenten uit de-
1. Halle- Vilvoorde, dat autonoom was, wordt (ondanks verschillende aard en graad van criminaliteit) in sterke mate ondergeschikt aan de Brusselse bevelen. 2. De faciliteiten worden uitgebreid en de Franstaligen uit de Zes krijgen een voorkeurs- behandeling. 3. Parlementsleden van CVP (Pieters), Vlaams Blok (Laeremans), VLD (Cortois) en VU (Van Hoorebeke) hebben in dit dossier een belangrijke rol gespeeld in de Kamer. Maar de VU-IDfractie van het Vlaams Parlement heeft er een “merkwaardige” bocht gemaakt. 4. Alles moet nu in het werk gesteld worden opdat Halle-Vilvoorde een autonoom gerechtelijk arrondissement zou worden, los van Brussel. Pas dan zal er ruimte zijn voor een echt veiligheidsbeleid in Vlaams-Brabant. Katleen Van den Heuvel
A D V O C AT E N : E E N D U B B E L Z I N N I G E B ELGISCHE OPLOSSING
EN VOOR AL
De unitaire Orde van Advocaten is afgeschaft. Een grote stap vooruit, zou men zeggen, maar bij nader inzien (nog) niet waar. Ze was al drie jaar lang een lege doos; de gebouwen waren ver-
niveau zullen de Vlaamse advocaten nog altijd niet met eigen stem kunnen spreken.
kocht, het personeel ontslagen. In de plaats waren de Vereniging van Vlaamse Balies gekomen (VVB, jawel) en de Conférence des barreaux francophones en germanophone.
De Vlaamse advocaten (Vereniging van Vlaamse Balies) leverden dan ook vernietigende kritiek aan het adres van de Vlaamse meerderheidspartijen: “Om puur politieke (en soms zelfs sentimentele) redenen werd een draak van een structuur gebaard die als het ware nog complexer is dan de vorige. De redenen voor dit politiek misbaksel hebben geen enkel uitstaans met pragmatische en efficiënte oplossingen die de advocatuur verlangt. (…) De politieke meerderheid wenst blijkbaar niet dat de advocatuur, die een cruciale rol speelt in de goede rechtsbedeling, op een efficiënte manier zou gestructureerd worden.”
In plaats van deze toestand officieel te bezegelen werd een unitaire recuperatie uitgevoerd, vooral o.i.v. PRL en PS. Bovenop deze instellingen komt op Belgisch niveau weer een “Federale Raad van Balies” die volledige beslissingsmacht krijgt op internationaal vlak én een “scheidsgerecht” met zeer ruime bevoegdheden. De taken van de Nationale Orde worden aldus gespreid over de Vlaamse en Waalse organisaties én over twee nieuwe unitaire structuren. Op Europees
5
MISBAKSEL
KVdH
DOORBRAAK nr. 2 - februari 2001
POLITIEHERVORMING
De regeling voor de faciliteitengemeenten is ingewikkeld, onwerkzaam en houdt een verregaande uitbreiding van de faciliteiten in.
LAMBERTMONTAKKOORD
LIJKT KNOOP DOOR TE HAKKEN.
BRUSSELSE
VLAMINGEN WORDEN BUITENLANDERS
WETSTRAAT
De grootste tegenstelling tussen Vlamingen en Franstaligen bij de hervorming van België lag in de visie op het statuut van Brussel. Voor Vlaanderen is België tweeledig, met een gezamenlijke tweetalige hoofdstad er tussenin. De Franstaligen zien het anders en willen een drieledig België, bestaande uit Vlaanderen, Wallonië en Brussel als ‘region à part entière’. De staatshervormers omzeilden het probleem vroeger door een twee-en- halfsysteem in te voeren. Het Sint-Hedwig- of Lambertmontakkoord lijkt de knoop nu wel door te hakken.
Op 21 september, drie weken voor dat Lambermont werd onderhandeld, maakte Patrik Vankrunkelsven zich nog sterk daarvoor in de FinancieelEconomische Tijd. ‘Brussel kan buiten de regionalisering van de gemeentewet blijven. Maar als Brussel vindt dat het op dat punt dezelfde bevoegdheid moet hebben als de andere twee gewesten, zullen er harde garanties moeten komen voor de politieke vertegenwoordiging op alle beleidsniveaus.’ In diezelfde krant geeft dezelfde Vankrunkelsven op 13 januari toe: ‘Het Lambertmontakkoord bevat inderdaad geen nieuwe garanties voor de Vlamingen in Brussel’.
Het is meer dan een symbolenstrijd, het gebakkelei voor twee- of drieledigheid. De Vlaamse visie is duidelijk: België bestaat uit twee volkeren, de Vlamingen en Walen. In Brussel loopt het allemaal door elkaar en daarom moet de federale hoofdstad een eigen statuut krijgen. ‘Brussel, rijksgebied’, klonk het nog ooit op Vlaamse beto-
Voor zogenaamde grondgebonden materies, zoals leefmilieu of economie, werd het drieledige model uitgebouwd (het beruchte artikel 107quater van de Grondwet). Het principe werd in 1970 vastgelegd, maar Brussel moest nog een hele tijd wachten op uitvoering. Pas sedert de staatshervorming van 1989 kreeg ook Brussel de eigen, vol-
gingen.
waardige instellingen.
DUIVELSE DYNAMIEK
Om voor de hand liggende redenen moeten we de andersdenkenden in deze zaak Franstaligen noemen en niet
MOEDIG VLAAMS PARLEMENT
Van de mooie beloften - ook de VLD was daar voor de verkiezingen erg sterk in (zie Doorbraak, december 2000) bleef wat Brussel betreft geen spaander heel. Het Brusselse gewest wordt vol-
Walen. Het gros van de Brusselse Franssprekenden zijn helemaal geen Walen, maar willen ook geen Vlamingen genoemd worden. ‘Een bastaardgroep die haar eigen plaats opeist’, zo verwoordde een journalist het ooit. De meeste Walen steunen die aanspraak op een volwaardig Brusselstatuut ten volle, om politiek-culturele en om politiek-strategische redenen. De gemeenschappelijke cultuurtaal, het Frans, verbindt beide groepen in de sfeer van de wereldwijde Francité. Maar Wallonië ziet in het aparte Brussel ook een waarborg tegen Vlaamse dominantie. De Belgische staatshervormingen ontweken het probleem door zowel een tweeledig als een drieledig systeem uit te bouwen. Het maakt het geheel natuurlijk niet meteen doorzichtiger, maar zo konden de Belgische staatslieden de kool en de geit sparen. Enerzijds werden de gemeenschappen opgericht, die volgens de Vlaamse lijnen lopen (we maken hier even abstractie van de Duitstaligen). Voor zogenaamde persoonsgebonden aangelegenheden zoals taal, cultuur en sociale aangelegenheden, vormen de Vlamingen buiten en binnen Brussel een geheel, de Walen en de Francofone hoofdstedelingen een ander geheel.
DOORBRAAK nr. 2 - februari 2001
Begin maart 1999 keurde een grote meerderheid in het Vlaamse parlement de intussen beruchte vijf resoluties voor een verdere staatshervorming goed. Het document, dat niet in alle onderdelen even vooruitstrevend was (de SP moest mee aan boord genomen worden), bleek wel verrassend moedig in het Brussel-luik. ‘Het federale staatsmodel dienst gebaseerd te zijn op een fundamentele tweeledigheid op basis van twee deelstaten, met daarnaast Brussel met een eigen statuut en de Duitstalige gemeenschap’. Luc Van den Brande noemde het wel eens zijn ‘2+2 model’. Het Vlaamse parlement was toen van mening dat ‘in het bestek van de verdere staatshervorming voorrang verleend wordt aan de opbouw vanuit de twee deelstaten’. Verder in de teksten werd geëist dat er een ‘gewaarborgde vertegenwoordiging van beide taalgroepen komt op alle beleidsniveaus’.
De Vlaamse partijen lieten er geen twijfel over bestaan. De gemeentewet kon niet naar Brussel overgeheveld worden, als er niet eerst waterdichte waarborgen voor de Vlamingen in gemeenten en gewest zouden ingevoerd worden.
6
ledig bevoegd voor de gemeentewet, terwijl voor de Vlamingen niets geregeld wordt. De bestaande waarborgen worden weliswaar verankerd, maar die betekenen niet veel meer dan wat inhoudsloze symboliek. Maar ook daarbuiten haalt het derde gewest de buit volledig binnen. Van de door het Vlaams parlement gevraagde ‘voorrang voor de twee deelstaten’ (Vlaanderen en Wallonië) kwam evenmin iets in huis. In het eerder aangehaalde artikel in de FET van 13 januari blijft Vankrunkelsven het antwoord volledig schuldig op de vraag: ‘Waar wordt Brussel in het Lambermontakkood anders behandeld dan de andere gewesten?’ Op het fiscale vlak zet het nieuwe akkoord een duivelse dynamiek in gang. Alleen de gewesten kregen fiscale autonomie. De gemeenschappen halen in de toekomst hun inkomsten uitsluitend uit Belgische subsidies. Tot vandaag hebben die gemeenschappen wel een fiscale inkomstenbron: het kijken luistergeld. Die werd in Sint- Hedwig “stoemelings” overgeheveld naar de gewesten. Hoewel Brussel uiteraard geen bevoegdheid heeft wat radio en televisie betreft, zal die belasting nu door de gewesten geïnd worden. Totaal onlogisch, maar
politiek perfect verklaarbaar. De Franstaligen zijn als de dood voor fiscale concurrentie binnen Brussel en hebben de deur daarvoor in Lambermont deskundig gesloten. De Vlamingen gingen vlot door de knieën.
maar via de personenbelasting. Logisch, want men moet niet in loondienst zijn om ziek te worden of kinderen te krijgen. Mocht die overheveling er in de toekomst toch komen, dan wordt het vrijwel onmogelijk om die bevoegdheden via de fiscaliteit te financieren als gemeenschapsaangelegenheid. Het staat
GEPROFILEERD TEGENSTANDER We brengen graag een citaat uit de oude doos. Op 8 augustus 1991 zette Vic Anciaux zich scherp af van eigen Brusselse opcentiemen. In De Standaard verklaarde hij toen: ‘Ik ben heel mijn leven voorstander geweest van de vorming van een Vlaamse gemeenschap. De Brusselse Vlaming wordt inzake fiscaliteit eigenlijk anders behandeld dan de Vlamingen buiten Brussel. Tegen zo’n loskoppeling heb ik me altijd verzet. Ik wens als Brusselse Vlaming even veel of even weinig te betalen als elke Vlaming.’ Volgens die redenering zou Vic Anciaux vandaag een geprofileerde
L A M B E R M O N TA K KO O R D
kranten: ‘Gemeentewet mag niet naar Brussels Gewest’. Extremisten? Ook de Brusselse fracties van àlle Vlaamse partijen vroegen waarborgen inzake Vlaamse participatie in de Brussel. Minister-president Dewael sprak van ‘een hetze’, en verwees sussend naar de ‘goodwill’ van de Franstaligen. Gelooft hij dat zelf?
veel boterhammen moeten eten om zich uit het cordon te wringen. Is Lambermont dan zo’n Draak? Het is een “stap(je)” in de goede richting, ok. Maar voor veel Vlamingen zijn de minpunten belangrijker. België draait vierkant en de Vlamingen worden dat beu. 1. De fiscale autonomie (25%) is een stap vooruit, maar het Vlaams Parlement (1999) vroeg 50%. 2. Landbouw en buitenlandse handel worden gesplitst, maar Vlaanderen
PDR
krijgt maar 62% van de geldpot ipv 70% (landbouwkundige parameters) of 76% (Vlaamse exportcijfers)? 3. De regionalisering van ontwikkelingssamenwerking komt er pas na 2004. Er is een “engagement om dit te doen”. Geschuif op de lange baan? 4. Halle-Vilvoorde blijft gekluisterd aan Brussel. Franstaligen blijven ergelijk doen in de Rand. 5. De splitsing van (delen van) de sociale zekerheid komt er niet. Vlaanderen mag zelfs niet bevoegd zijn over kinderbijslagen en gezondheidszorg. 6. De overmatige geldstromen naar Wallonië (zie vorige Doorbraak) blijven overeind. De Vlaamse media informeren te weinig over die communautaire problematiek. Om nadien op te merken dat de bevolking daar niet wakker van ligt. De goednieuws-show van Verhofstadt is dagelijkse kost. Het zou wel eens kunnen dat die nu wel wakker ligt van het communautaire spook. Zo lang er geen duidelijke oplossing komt - een Stap in plaats van
Nu Geert Bourgeois zijn partijraad voor de keuze stelt, komt Lambermont in de problemen. Tenzij de Franstaligen zowat unaniem voorstemmen. Binnen de paars-groene fracties zal wellicht niemand tegenstemmen. Maar sommige VU’ers dreigen niet te volgen. De CVP is tegen (al krijgt ze terecht kritiek dat ze in Brussel ook dubbelspel spelen). Het Vlaams Blok stemt zeker tegen. Van Hecke wil het Vlaams profiel van het Blok verstevigen, maar hij zal nog
De Vlaamse politieke klasse geeft de band tussen Vlaanderen en de Brusselse Vlamingen nu op essentiële punten op. De breuk met de filosofie van de vijf resoluties is opmerkelijk en pijnlijk.
HISTORISCH
Het Lambermontakkoord beroert de geesten. De geparfumeerde toelichting die de eerste minister gaf was weinig geruststellend. De premier had het over zijn “monnikenwerk”, dat leidde tot een “historisch” akkoord. De nieuwste ontwikkelingen in de Volksunie kunnen historischer worden dan Lambermont. Dat het akkoord de Vlaamse Brusselaars niet zint, lees u hiernaast. Einde januari schreef een veelkleurige groep Vlamingen (van Ludo Abicht tot Geert Van Istendael,) in diverse
tegenstander van Lambermont moeten zijn. De Lambermont- of Sint-Hedwigakkoorden zijn zonder meer historisch te noemen. De drieledigheid van het land wint het nu van de tweeledigheid. ‘De door Vlaanderen zo verfoeide drieledige gewestvorming wordt verder concreet gestalte gegeven. Nu de hoofdstad er ook nog zijn eigen fiscaliteit bijkrijgt, mag het zich terecht “region à part entière” noemen. De gevolgen op termijn kunnen moeilijk worden onderschat’, meent FET-commentator Stefan Huysentruyt.
stapjes - komt er ook geen goed bestuur. Vlaanderen neemt best een aanloop. B OURGEOIS WIL DUIDELIJKHEID IN VU.
7
JVdC
DOORBRAAK nr. 2 - februari 2001
WETSTRAAT
De consequentie daarvan wordt onvoldoende beseft. Van de beloofde overheveling van de gezondheidszorgen en de kinderbijslag is geen sprake. Een moderne visie op de sociale zekerheid wil deze takken in de toekomst niet meer via bijdragen op het loon financieren,
nu al in de sterren geschreven dat de sociale zekerheid, of deze onderdelen, dan ook op basis van de drie gewesten zullen worden gesplitst.
LAATSTE
DE
ONGEBONDEN
VLAAMSE
KWALITEITSKRANT TE KOOP
TIJD DRINGT VOOR
DE TIJD
PERS
Op 15 maart zal het lot van de Financieel-Economische Tijd definitief bekend zijn. Aandeelhouders en raad van Bestuur hakken tegen dan de knoop door over wie met de laatste onafhankelijke krant in Vlaanderen op de loop gaat. De algemene verwachting is dat het de combinatie Roularta-De Persgroep zal zijn. Onlangs sloot Concentra zich aan bij het bod van de VUMgroep, maar het management van uitgeverijbedrijf Tijd heeft, aan wie het weten moet, al duidelijk laten verstaan dat het van die nieuwe combinatie helemaal niet onder de indruk is. Even recapituleren. Het management
met het sociaal secretariaat SD Workx
van Uitgeversbedrijf Tijd (dat naast de krant ook de elektronische diensten en
met 45% hoofdaandeelhouder, heeft nog geen definitief standpunt ingenomen. Het wil dat de FET duidelijk een
het internet-aanbod van De Tijd beheert) ging begin vorig jaar op zoek naar een partner om te kunnen uitbreiden. Er volgden uitgebreide gesprekken
Vlaamse krant blijft, met een gegarandeerde onafhankelijkheid voor de redactie.
met het Nederlandse ‘Het Financieele Dagblad’, maar de aandeelhouders daarvan bleken uiteindelijk niet echt in een samenwerking, laat staan in fusie geïnteresseerd. Wel in een eventuele overname vanuit Nederland, maar dat
Die redactie zelf wees eenparig een overname door “om het even welke mediagroep” af. De journalisten van De Tijd hebben geen vertrouwen in de
zinde de leiding van De Tijd dan weer
waarborgen die de Leysens, de De Nolven of de Van Thillo’s van deze wereld
niet.
te bieden hebben inzake onafhanke-
Intussen raakte wel in ruimere kring
lijkheid of niet- inmenging in de berichtgeving. En we kunnen hen geen
bekend dat Tijd op zoek was naar vers
ongelijk geven.
kapitaal, en dat leidde tot biedingen door a) Roularta-De Persgroep, b) de
De redactie en het personeel zijn wel
VUM in combinatie met (weer) ‘Het Fi-
degelijk een factor om mee rekening te
nancieele Dagblad’, een Noorse uitgeverij en recent dus Concentra, c) de Kalmt-
houden, want via de coöperatieve Personeelsvereniging Tijd (PVT) hebben ze
houtse uitgeverij Biblo met Vlaams en buitenlands kapitaal en d) de beursgenoteerde investeringsgroep De Beuke-
iets meer dan 5% van de aandelen in
laar.
tegen al diegenen die nog hun hart verpand hebben aan het voortbestaan van de krant als eigen entiteit.
PARTIJEN
handen. Samen met het VEV dus de absolute meerderheid. Maar de tijd speelt
We moeten onderscheid maken tussen verschillende betrokken partijen: de raad van bestuur van Uitgeverij Tijd, het dagelijks bestuur of management
GELD, GELD, GELD
van het uitgeversbedrijf, de aandeelhouders van de uitgeverij en tenslotte het personeel.
vesteringen te betalen die volgens het management van de Uitgeverij nodig zijn. Een gewone kapitaalverhoging is
Het management heeft overduidelijk de kant gekozen van het bod van De Pers-
dus niet mogelijk, ook al omdat het VEV de andere aandeelhouders zou moeten kunnen overtuigen om een
groep en Roularta. Dat zou de beste waarborgen bieden om Tijd te laten doorgroeien tot een multimediale uitgever van financieel-economische informatie. Maar niet alle aandeelhouders zijn daarvan overtuigd. O.a. het Vlaams Economisch Verbond (VEV), samen
DOORBRAAK nr. 2 - februari 2001
Om te beginnen heeft het VEV geen geld om de uitbreiding of de nieuwe in-
overnamebod van in totaal 2,5 miljard te laten liggen. Een groep zoals Gevaert staat niet te drummen om te verkopen, maar een fraaie return op haar aandelenpakket slaan ze daar uiteraard ook niet af. (Even terzijde: de Tijd heeft in haar dertigjarig bestaan nog nooit een dividend uitgekeerd. De winst is altijd in het bedrijf zelf teruggestopt.)
8
Bij het VEV leeft bovendien de vrees dat, als men nog een aantal jaren wacht, de uitgeverij niet meer winstgevend, maar verlieslatend zal zijn. Het VEV zal dan evenmin geld hebben voor een reddingsplan, en bovendien zal de Tijd dàn bij een verkoop ook veel minder waard zijn. Dus: beter nu door de zure appel heenbijten dan die te laten rotten. Het personeel wordt intensief bewerkt om niet moeilijk te doen als “de keuze” eenmaal officieel wordt. Normaal had een beslissing al moeten vallen op 13 december jl., maar de redactie kan die blokkeren. Er kwamen drie maanden bij om de werknemers en journalisten naar de juiste oplossing “te begeleiden”. Deze cynische woorden zijn niet van ons: ze werden door een directeur van de uitgeverij - die graag vooruit wil in het leven - uitgesproken in het bijzijn van een van onze collega’s. Diezelfde directeur antwoordt op de vraag naar garanties voor de onafhankelijkheid van de krant gevraagd wordt, moest die bij Roularta-De Persgroep terecht komen: “Het zal ervan afhangen wat jullie prestaties zijn. Als de krant het goed doet, valt er van tussenkomst van bovenaf niet veel te vrezen.” Met andere woorden: als de Tijd “hun insziens” te weinig exemplaren zou verkopen, dan gaan Van Thillo en De Nolf wel degelijk ingrijpen in het redactionele beleid. (Trouwens, ook Leysen zou dat doen, maak u geen begoochelingen, kijk maar naar de operatie Vandermeersch bij De Standaard.) Het VEV kan maar best nog eens goed slapen vooraleer de laatste ongebonden kwaliteitskrant wordt verkocht. Misschien zit er een oplossing in een gedeeltelijk verkoop. In elk geval zijn keiharde contractuele waarborgen nodig zodat de Tijd zichzelf kan blijven. Iko
UIT
HET LAND VAN
MAAS
EN
WAAL
EEN VERDIENDE LOFPRIJZING De kans is groot, geachte lezer, dat de gebeurtenis die aanleiding is tot deze bijdrage voorbij zal zijn, als u dit onder ogen krijgt. Het gaat om de toekenning het eredoctoraat aan H.J.A. Hofland, een van de talrijke columnisten die Nederland rijk is. Want Nederland is een literair land.
klasseerd en mensen als Kees Fens en
Waarom is deze genaamde H.J.A. Hof-
heel uitdrukkelijk gezegd dat hij een
land nu belangrijk genoeg om er een
conservatief denker is, en sommigen
uitvoerig stuk in Doorbraak aan te wijden? Elke universiteit vindt het nodig
vinden hem zelfs een vervelende, oude zeurpiet. Steevast is de teloorgang van
elk jaar een aantal volgens haar ver-
de beschaving zijn punt. Zo gaat hij in
dienstelijke lieden te prijzen. Da’s dus
zijn bundel De elite verongelukt de il-
H.J.A. Hofland is niet alleen columnist. Hij is ook romancier. Over zijn De man van zijn eeuw schreef een recensent dat H.J.A. Hofland een subversief, zelfs een staatsgevaarlijk boek had gepubliceerd.
UIT
HET LAND VAN
SAMBER
EN
Over H.J.A. Hofland evenwel wordt
niet zo bijzonder.
lusies van de naïeve Rede te lijf. Een zin
Wel interessant is dat het met name
die me altijd bij zal blijven: ‘Pas op ! Door het rood licht rijdende auto’s’. Te-
een kritisch journalist betreft die deze
loorgang, jaja.
eer te beurt valt. Een journalist die bovendien bezwaarlijk tot de linkerzijde kan worden gerekend. Nu behoren vele van de betere columnisten in Nederland niet bepaald tot wat men “ links”
Als geen ander is H.J.A. Hofland de genadeloze criticus van een uit de hand gelopen Modernisering. Hij verdient
pleegt te noemen: W.F. Hermans, J. Heldring, Brand Corstius, Gerry van der List: het zijn stuk voor stuk gedegen essayisten en niet links. De feministe
Jaak Peeters
zijn eredoctoraat.
Renate Rubinstein werd als links ge-
MAAS
DIE WAALSE ZUCHT NAAR DE FRANSE MOEDERBORST Mijnheer Collignon wil losbreken uit dit verstikkende Belgisch- Vlaamse carcan, hij wil zijn Wallonië weer aan de Parijse moederborst leggen. Zoals in de goede oude tijd van wijlen Napoléon. Monsieur Collignon is niet de eerste Waal die deze verzuchting laat horen, maar hij is wel de president van het Waalse gewestparlement. Niet zomaar “een” Waalse landgenoot, hij is de eerste Waal van de Waalse deelstaat, een B.W. dus. Toch kreeg zijn publieke biecht weinig aandacht in onze anders zo Belgisch-gezinde pers. Plaatsvervangende schaamte? Of schrik dat B.V. Louis Tobback nog eens zou afkomen met zijn verhaal over hoezeer hij het 1830-gebeuren wel betreurde (einde van het Koninkrijk der Nederlanden – redactie). De Waalse minister-president is niet de eerste Waal om zich publiek te bekennen als volbloed Waals rattachist. Zijn Waalse voorvaders die van de Stomme van Portici iets maakten dat de omschrijving kreeg van “Belgische revolutie”, die Waalse landgenoten waren ook al rattachist. Zij wilden zich o zo graag offeren op het altaar van de toen al weelderige boezem van Marianne. Maar dat mocht niet van die vervelende Palmerston in Londen en dus werden ze dan maar Belgen. Zeker niet omdat ze zich voelden zoals die “Belge sortant du tombeau” en dat na eeuwen van slavernij. Integendeel, zij waren Fransen en wilden dat weer
worden. Als we de heer Colligon willen geloven dan zijn hij en de zijnen nog altijd tot strijd bereid om weer te kunnen schuilen onder de Parijse paraplu.
DREIGEN Was het niet de flamboyante Claude Eerdekens van de Parti Socialiste die voor flink wat Wetstraat-heisa zorgde door in volle Kamer van Volksvertegenwoordigers te dreigen met een “rattachement”. Een verhaal dat we trouwens al eerder hoorden, in de eerste vrijdagen na het oorlogsgeweld. Op een zogenoemd Waals congres?
zuchten ze onder het Vlaams-Belgische juk. Een Franse consul in Luik beloofde hen ooit Franse troepen om zich desnoods met geweld te kunnen losmaken van die Vlaamse dwingelandij. Toch houden ze het hier nog altijd uit. Ze worden zelfs boos als iemand in het Vlaamse durft zeggen dat ze het voor ons echt niet moeten laten. Ze blijven inderdaad liever zuchten onder Belgisch-Vlaamse heerschappij. Een ziekelijke vorm van uiterste offervaardigheid? Of is het veel simpeler: ze durven niet ophoepelen en willen dat ook niet, want ze hebben binnen die Belgische grenzen veel te goed. Jaar na jaar zo’n tweehonderdmiljard zakgeld krijgen van uw verdrukkers, zonder er iets te moeten voor doen. Alleen nu en dan een stevige grote rattachistische mond open zetten. Wie zou daarvoor niet tekenen?
Marc Platel Oud-Wetstraat verslaggever.
Vreemd volk toch die Waalse Belgen. Goed honderd zeventig jaar lang al
9
DOORBRAAK nr. 2 - februari 2001
DE BUREN
van Jerôme Heldring, een van de weinige lieden in Nederland die nog behoorlijk Frans weten te spreken. Veelal denkt beschaafd Nederland dat er buiten Hollands op deze aardbol alleen maar Engels bestaat.
noemen.
BIJ
H.J.A. Hofland - mét voorletters, dus - is onder meer columnist bij de welbekende NRC. Die krant is, in tegenstelling tot ‘onze’ Standaard, een écht kwaliteitsblad. En daarin sieren zijn columns de opiniepagina, samen met die
Karel van het Reve zou je links kunnen
VRIJE
TRIBUNE
VOOR EUROPEES DEBAT: HOEVEEL MILJOEN MIGRANTEN BIJ ? Een groot deel van de wereldbevolking tracht hier een beter bestaan te vinOPINIE
PLEIDOOI
den. Welzijnswerkers uit de onthaalindustrie gaan de facto hand in hand met mensensmokkelaars om zoveel mogelijk mensen naar hier te sluizen: de enen willen “open grenzen” en trachten “vesting Europa” te slopen; anderen vinden, zoals in het kerstverhaal, dat “er nog plaats is in de herberg”. België wordt in dit getrappel het meest onder de voet gelopen omdat alom bekend is dat in dit “land van foefelaars” alles kan en men zijn verantwoordelijkheid graag afschuift. De obsessie van de gevestigde orde door de opgang van het Vlaams Blok leidt tot paniekmaatregelen die het allemaal nog erger maken. Terwijl bv. in Abu Dabi niemand een inreisvisum krijgt die niet minstens een MOdiploma heeft en de meeste andere EUlanden strikte regels hanteren, (bv. lijsten met “veilige landen” van waaruit asiel niet kan), is België het naïefste en vrijgevigste onthaalland, met Vlaanderen aan de spits van de edelmoedigheid. De Europese Unie die thans 375 miljoen inwoners telt, heeft minstens 20 miljoen “allochtonen” uit derde -laden. Het preciese aantal is op miljoenen na niet te achterhalen, want “genaturaliseerden” zijn statistisch verdwenen. Miljoenen zijn hier geboren, miljoenen zijn nagekomen, honderdduizenden verblijven hier illegaal (“zonder papieren”) of leven ginder van een uitkering uit Europa. Miljoenen wachten op “gezinshereniging”, hopende op een huwelijk met kinderen van in Europa verblijvende allochtonen, voor wie de jaarlijkse betaalde vakantie vaak gelijkstaat met een partnerzoektocht in het land van origine.
PATROONS EN BONDEN Werkgeversorganisaties willen buiten de EU ronselen voor sommige beroepen (vrachtwagenchauffeurs, lassers, plaatslagers, bouwvakkers, informatici...) of voor ongeschoolde jobs waar de plaatselijke bevolking voor bedankt. De vakbonden hebben blijkbaar niet door dat dit een poging is om de wet van vraag en aanbod te omzeilen, die wil dat de lonen worden verhoogd tot het evenwichtsniveau waarop alle vacante betrekkingen worden vervuld. Het is echt verwonderlijk dat “links” met massale inwijking de lonen onder
DOORBRAAK nr. 2 - februari 2001
druk wil zetten en de eigen werkende bevolking benadelen. Een VN-rapport spreekt zelfs van de nood aan tientallen miljoenen migranten, tenzij drastisch andere maatregelen worden genomen: nataliteitspolitiek, scheppen van gezinsvriendelijk klimaat, verhoging van pensioenleeftijd, ontginning van het lokale reservoir aan arbeidskrachten… Maar hiervan is doorgaans nauwelijks sprake. Komen die maatregelen er niét, dan daalt bvb. de Duitse bevolking zonder immigratie van thans 82 tot 59 miljoen in 2050; mét immigratie op het huidige peil daalt ze toch nog tot 73 miljoen (en komen er nog 11 miljoen migranten bij). Wil men het huidige bevolkingsaantal handhaven, moeten er 18 miljoen migranten bij. Wat dan met onze identiteit, vraagt men zich af? Wat dan met de Westerse waarden zoals de mensenrechten en de verworvenheden van de grote emancipatiebewegingen (scheiding van kerk en staat, vrije meningsuiting, vakbondsvrijheid, rechten van de vrouw)? Zal zo’n Europa nog Europees kunnen zijn? Willen we zo’n massale volksverhuizingen? Opiniemakers trachten deze vragen als niet politiek correct weg te moffelen. In het begin van de jaren zeventig verhief het rapport van de Club van Rome “Grenzen aan de groei” de nul-groei tot bijbel; een kwarteeuw later jammeren dezelfde “politiek correcten”, die inmiddels abortus en euthanasie legaliseerden en huwelijk en gezin ridiculiseerden, dat de bevolking niet op peil zit en dat hun pensioen, ja zelfs de toekomst in gevaar is. Ze willen miljoenen
10
mensen ontwortelen om onze groeicijfers verder op te vijzelen en onze pensioenen te verzekeren. Dat mag dus niet. Er moet dringend een debat komen dat dan in het Belgisch voorzitterschap tot een Europese consensus moet leiden over volgende standpunten: 1° We hebben de grenzen van de groei bereikt/overschreden; de EU kan geen immigratiegebied zijn voor alle mensen ter wereld die het slechter hebben. 2° de opvang van echte asielzoekers mag niet in het gedrang komen door zomaar iedereen onder het mom van asiel de EU binnen te laten; asiel verlenen aan inwoners van andere EUlanden of kandidaat-landen kan niet, omdat die per definitie de mensenrechten moeten toepassen; 3° we moeten de welvaartskloof dichten door de mensen ter plaatse te helpen; door allochtonen aan te moedigen en te steunen om in hun land van oorsprong als nieuwe elite de welvaart met de hier verworven know-how en meegekregen kapitalen op te krikken in plaats van hier gealiëneerd te leven; de EU moet daarvoor de nodige instrumenten in het leven roepen. 4° het vrij verkeer van werknemers tussen de EU en de twaalf kandidaatlanden moet uiterst omzichtig worden ingevoerd, om een leegloop van die landen bij hun toetreding te beletten; bij het aantrekken van grotere getallen werknemers voor beperkte duur moeten werkgevers en overheid beducht zijn voor de gevolgen van een ontworteling; 5° immigratie vergt integratie en assimilatie: verplichte inburgering, het Europese waardenpatroon als enige norm doen aanvaarden, de Europese wet afdwingen, ons niet neerleggen bij de toepasssing van de sharia of de handhaving van allerhande islamitische praktijken zoals vrouwenbesnijdenis, oprechte tolerantie toepassen en eisen Guido Naets, publicist
LEZERSBRIEVEN
VRIJ-SPRAAK
HET JUISTE DOEL
AUTHENTICITEIT
Het verbaast me niet dat jullie met scherp schieten naar Dehaene (Doorbraak januari), maar ik vraag me af of dit zo dringend is. Lees ik niet in de krant dat een van de FDF-overlopers toch blijkbaar van gedacht veranderd is? ‘Laten we eerlijk zijn: de vele Vlamingen die in de sen toch ook niet dat ze alle documenten in het Nederlands krijgen of in hun eigen taal worden toegesproken’, zegt ze (FET, 16 jan.) Ik weet wel dat aan de ernst van die bekering kan worden getwijfeld. Maar hoeven we ons nog zo druk te maken over de man die nu toch wel van het politieke toneel is verdwenen. De geschiedenis zal wel uitmaken wat zijn rol was in het op gang zetten van de paarse coalitie. En binnen de CVP zijn er die hem - o. m. daarom - rauw lusten.
De kiezer weet het dus niet goed meer. Da’s niet nieuw. Maar nu weten ook de partijen het niet goed meer. Ze zijn op zoek naar nieuwe mensen, nieuwe namen, nieuwe programma’s. De SP komt met een nieuwe voorzitter voor de dag die zijn sporen verdiende met het aan de man brengen van zeep- en andere produkten. Hij lanceert een open brief aan de kiezers.
ook voor een andere partij kunnen aanvaarden, maar De Clerck kwam nu eenmaal eerst met zijn vraag.
Zijn SP staat voor rechtvaardigheid en gelijke kansen. Hoera, met zo’n programma moet je tenminste 95% van de stemmen halen.
die partij te stemmen, dan kan het helemaal niet meer kapot.
Wellicht is er op andere terreinen dringender werk te doen dan het permanent achtervolgen van de man. De strijd tegen Lambermont bij voorbeeld. En hiervoor hebben we Dehaene niet nodig, maar de CVP wel. Lieve Andries en Peter Trenson Leuven
RIJKSWACHT ONGERUST
De CVP mikt niet veel lager. Vanuit de oppositie wil zij de ‘waarden’partij worden. Aangezien geen enkele andere partij waarden voorstaat en de kiezers toch alles behalve waarde(n)loos willen genoemd worden, moet zo’n optie ook de CVP dicht in de buurt van de volle 100% brengen.
De politiehervorming heeft rechtstreeks te maken met mijn job als rijkswachter in Sint-Genesius-Rode. In naam van alle rijkswachters van onze eenheid kan ik schrijven dat wij zeer ongerust zijn over de afloop van de regeling om alles bij Brussel te voegen. Pogingen om een zelfstandig Halle-Asse-Vilvoorde te verwezenlijken blijken een droom te zijn, want er is te weinig Vlaams protest. Zijn de Vlaamse politieke partijen dan zo bang? W.T. (e-post)
DEHAENE Uw artikel over Vilvoorde (Doorbraak januari) lijkt me eenzijdig. Als men kritiek heeft op Dehaene, waarom dan niet op de raadsleden van Agalev en SP, die na de
Uit diepteonderzoeken en marktstudies moet ooit gebleken zijn dat de gemiddelde kiezer grijs, twijfelend en ongeprofi leerd is. En dus mikken alle partijen op een grijs, twijfelend en ongeprofileerd programma. Magda Lambert kan dienen als prototype van die onbehaaglijke kleurloosheid. Zij werd door Stefaan De Clerck aangezocht om de hernieuwingsbeweging binnen de CVP in goede banen te leiden. Deze 50-jarige sociologe zal dus een sleutelrol spelen in de herbronning van de partij. Wat vernemen we van deze spilfiguur (De Standaard, 27 november 2000)? Ze is geen lid van de CVP. Ze had die opdracht
Let op, dit zegt ze zelf. Eigenlijk is het wel briljant. Je moet geen CVP’er meer zijn om de partij mee vorm te geven. Als die huurlinge er nu nog in slaagt de kiezer ervan te overtuigen dat je geen CVP’er moet zijn om voor
SMS Nu we toch die toer opgaan, misschien volgend ideetje, dat we graag aan de eerste partij die zich aanbiedt, verkopen voor een zacht prijsje. We laten het volgende parlement gewoon samenstellen door een interimkantoor. Naargelang het thema dat aan bod komt, verhuren ze zich aan de meestbiedende partij. In het halfrond plaatsen we dan een permanente camera. De kijkers kunnen elke week via SMS- berichten kiezen wie het parlement moet verlaten. De interim-volksvertegenwoordiger die overblijft wordt premier. Als Herman De Croo dat concept verhuurt aan een commerciële zender, wordt het parlement zelfs winstgevend. Misschien een uitstekend moment om kamer en senaat te privatiseren. Het is natuurlijk te ouderwets om te suggeren dat partijen ook eens zouden kunnen proberen met een scheut authenticiteit. Peter De Roover
starre houding van de VLD samen met de CVP en de onafhankelijken (ex FDF!)
ZINDELIJK
derheid het voor het zeggen heeft. Ik
De VU, die ooit de aanhangers van een
hoop dat de zindelijke VU-kern zijn
Vlaanderen na te leven. Hoeveel frans-
democratisch Vlaams nationalisme ver-
woord zal houden en het Lambermont-
kiljons zitten er trouwens niet in andere
tegenwoordigde, dreigt via de alliantie
akkoord zal afwijzen. Ook als dat de
Vlaamse gemeenteraden? Is het niet po-
met ID een soort kwaadwillige samen-
portefeuille moet kosten van een paar
sitief dat Dehaene erin geslaagd is de
zwering te worden, die de facto de res-
ministers.
blinden op het rechte spoor te brengen?
tauratie van een neo-unitair België ver-
Karel Vankeirsbilck
tegenwoordigt, waarin een demogra-
Hubert de Sy
Brussel
fisch en economische francofone min-
Roosdaal
scheep gaan. De ex-FDF’ers hebben zich verbonden om de geldende wetgeving in
11
DOORBRAAK nr. 2 - februari 2001
OPNINIE
Ardennen zijn gaan wonen of werken, ei-
Nogal wat kiezers/burgers weten het niet goed meer. Ze ‘shoppen’ bij verkiezingen dat het een lust is. Ze zwalpen van de ene partij naar de andere. Wordt net voor de stembusslag een dioxine-ei gevonden, dan lachen ze in het kieshokje groen. Wordt een vakantiecentrum van een vakbond omgebouwd tot asielzoekersopvangcentrum, dan stemmen ze in Blok.
PROPORTIONELE
NICE
OVERVERTEGENWOORDIGING KLEINE STATEN IN
EU
BEDREIGD
EN HET NÁ-NICEGEBEUREN
BUITENLAND
De EU zal uitbreiden van 15 naar 27. De groteren (D, Fr, VK, It, Sp) wenden voor dat een Europese Commissie van meer dan 20 leden of een Europees Parlement van meer dan 700 parlementsleden niet meer operationeel zijn. Wat ze werkelijk vrezen is dat een coalitie van kleinere lidstaten (behalve Polen zijn 11 van de 12 nieuwkomers “kleinere” staten), door hun “proportionele oververtegenwoordiging” in de Raad van de EU aan de groteren hun wil opleggen. Dus moest die proportionele oververtegenwoordiging wat afgebouwd worden en werd meer belang gehecht aan bevolkingscijfers. Voor Vlaanderen geen goede zaak, want alleen de proportionele oververtegenwoordiging kan kleine cultuurgemeenschappen in het Europese eenwordingsproces doen overleven De Europese Top van Nice (7-10 dec.) legde in de Raad het nieuwe aantal stemmen voor de leden en voor de nieuwkomers vast. De proportionele over vertegenwoordiging werd er verminderd. Terwijl het totaal aantal stemmen in de Raad werd vermenigvuldigd met 2,7 (3,9 later) werd het stemmenaantal van de vier grotere lidstaten vermenigvuldigd met 2,9; dat van België maar met 2,4. De bevolkingsproportionaliteit werd echter niet doorgezet. Duitsland met 82 miljoen inwoners behoudt evenveel stemmen als Frankrijk, het VK of Italië, met elk zo¹n 20 miljoen inwoners minder. België (10 mjn) moest echter wel goedvinden dat Nederland,(16 mjn) één stem meer kreeg.
Het Handvest van de Grondrechten (o.a. recht op culturele diversiteit) werd afgekondigd, maar niet bindend gemaakt.
‘BIJ DE VLAAMSE ONAFHANKELIJKHEID KUNNEN WE DUITSE HULP TEGEN FRANSTALIG BRUSSEL GOED GEBRUIKEN’ De kleinere staten vergroten (misschien) wel hun oververtegenwoordiging in de Commissie, maar zien ze afbouwen in de Raad en in het Europese Parlement. Dat is verontrustend, nu de EU weer zoveel macht bijwint.
ONTKOPPELING De Commissie daarentegen blijft één commissaris per lidstaat behouden tot er 27 lidstaten zijn, waarna over een beurtrol zou worden beslist. En dat zonder voordelen voor de grote lidstaten. In dat geval zou de proportionele oververtegenwoordiging van de kleine lidstaten in de Commissie toenemen (nu 1 per lid, 5 groten 2). De bevolkingsproportionaliteit werd wel beperkt doorgezet in het Europees Parlement. Dat zal uitbreiden van 626 naar 732 leden, waarbij Duitsland de meeste volksvertegenwoordigers krijgt (99 vs 72 voor de drie andere groteren). Ondertussen hebben kleine en grote lidstaten weer soevereiniteit weggegeven. De gekwalificeerde meerderheid vervangt de eenparigheid (veto) in een dertigtal domeinen, alhoewel vier groteren (D,Fr, VK, Sp) hun heilige koeien met veto¹s blijven beschermen.
DOORBRAAK nr. 2 - februari 2001
Waar was de Frans-Duitse tandem? Krijgen we weldra een Duits-ItaliaansPoolse as, met als tegengewicht Frankrijk-Spanje en daarnaast het VK, de eeuwige buitenstaander? Nice veranderde de Europese structuren, maar ook de Europese machtsverhoudingen. Frankrijk was eng -nationalistisch, defensief, en bleef gespeend van visie. Duitsland won. In de Raad moet voortaan 62% van de Europese bevolking een dubbele meerderheid leveren. Berlijn kan zo met Italië en het VK Parijs blokkeren, maar niet omgekeerd. Onrechtstreeks heeft Duitsland zijn erkenning als de nummer één dus binnen. De Frans-Duitse ontkoppeling brengt Vlaanderen baat. Bij de Vlaamse onafhankelijkheid kunnen we Duitse hulp tegen Franstalig Brussel goed gebruiken. Dat Brussel meer nog dan vroeger
12
de Europese hoofdstad werd, moet ons echter tot voorzichtigheid aanmanen.
EGOTRIP Nederland zou de kleine EU-staten moeten hergroeperen, maar heeft door zijn eng- nationalistische optreden die belangen zwaar geschaad. Nederland wilde de bevolkingsproportionaliteit invoeren wat de verhouding BelgiëNederland betrof. En in de Raad kreeg Nederland wel één stem meer dan België op een totaal van 237, later 345. Maar Nederland verloor dan weer zes zetels in het Europese Parlement, en België maar drie. Indien men de bevolkingsproportionaliteit nu verder doorzet, blijft er weldra van de oververtegenwoordiging van de kleine lidstaten weinig over. Nochtans is die er nodig om alle culturele identiteiten te bewaren. De bevolkingsproportionaliteit mag alleen worden ingevoerd indien de kleine staten hiervoor elders goedmaking verkrijgen. Nederland kreeg nergens goedmaking. En voor een dergelijke schamele vertoning tastte Nederland de Beneluxsamenwerking aan, terwijl juist die samenwerking Nederland geloofwaardig maakte bij Zweden, Denen en Finnen, waarmee al langer contact werd gezocht. Den Haag heeft met dit potsierlijke prestigebeleid een totaal gebrek aan geopolitiek inzicht verraden. Bovendien werd hier klein-Nederlands, eerder dan groot-Nederlands gedacht. Nederland heeft hier zijn aanslepende identiteitscrisis in stuurloosheid en paniekvoetbal vertaald. Laten we hopen dat onze Nederlandse vrienden hun inzichten vroeg of laat op een rijtje krijgen.
Marcel Gunst
LIBERALISME S.W. COUWENBERG (RED.) DE STRIJD GAAT VOORT ! LIBERALISME ALS HEERSENDE IDEOLOGIE EN BRON VAN NIEUWE STRIJD.
0779 3 Is de strijd gestreden? De stelling van de Amerikaanse prof. Fukuyama blijft – bijna tien jaar na datum – het hele debat in het Westen beheersen. Vrijemarkteconomie en liberale democratie zijn de heilige koeien van het politieke en sociaal-economische denken. De strijd tussen de grote negentiendeeeuwse ideologieën (socialisme, christen-democratie, liberalisme) is gestreden. De “blauwen” hebben gewonnen, want vandaag plooit iedereen zich terug op “het liberalisme”. Alleen heet het dan Actieve Welvaartsstaat, the Third Way, the Radical Centre, das neue Mitte, Polder- of Belfortmodel… Alle politici hebben het liberalisme omarmd en knuffelen het haast dood. In het vijftiende jaarboek van de Nederlandse club Civis Mundi wordt de vraag gesteld of we nu echt aan het einde van de geschiedenis zijn en er zich geen nieuwe uitdagingen meer stellen. De verschillende auteurs aan dit boek menen van niet. De liberale consensusdemocratie is wel de kroon op het werk, maar het werk is nog niet af. De tendens naar een soort eenpartijstaat, met vele partijen die slechts weinig van elkaar verschillen en het gebrek aan dualisme – dit is: aan een geloofwaardige en krachtige oppositie, is één uitdaging. En volgens de meeste auteurs van de bundel ook de belangrijkste. De ontideologisering van de politiek heeft de afstand tussen burgers en politici – die zich steeds meer opwerpen als belerende technocraten – vergroot. En dat brengt ook problemen met zich mee. En de internationalisering of globalisering enerzijds en de informatisering anderzijds brengen ook de nodige problemen met zich mee. De kenniskloof wordt er immers niet kleiner op. Uitdagingen genoeg. Ook al vissen alle politieke partijen in hetzelfde centrum.
ONZE TAAL Mijn Vlaanderen spreekt een eigen taal/God gaf elk land de zijne/en laat ze rijk zijn, laat ze kaal/z’is Vlaams en z’is de mijne. Wie kent dit beroemde – beruchte? – vers van Gezelle niet? Het Nederlands, daar is de Vlaamse Beweging rond ontstaan. Of liever: rond de teloorgang van het Nederlands in Vlaanderen, de politieke discriminatie van de Vlamingen, het sociale geweld dat de Vlaamse “boerkes” werd aangedaan…
FELIX TIMMERMANS. Was dan over de Fé nog niet alles gezegd? Gaston Durnez was dertig jaar geleden mede-oprichter van het Felix Timmermans Genootschap. Als vrucht van dat werk, en dat van vele anderen, verschijnt nu Een biografie. Uit de schat aan informatie en achtergrondgegevens, studies, verloren gewaande handschriften, persoonlijke getuigenissen,... schildert Durnez de rijke figuur: veelzijdiger en diepzinniger dan we dachten hem te kennen. We krijgen een nieuw licht geworpen op de achtergronden: zijn geestelijke en kunstenaarsontwikkeling, zijn flamingantische houding, zijn vrienden en tijdgenoten, de dramatische oorlogsjaren, de misverstanden en zijn dood. Durnez vat en verduidelijkt de sfeer. Zo onthult hij de bemiddeling bij het naoorlogse gerecht door Camille Huysmans, die hun oude vriendschap trouw bleef en de anti-Vlaamse inslag van de naoorlogse hetze doorzag.
In 2000 staan we stappen verder. Het Nederlands leeft als nooit tevoren. En wordt gedoceerd in steeds meer hogescholen en universiteiten, waar ook ter wereld. Maar iedereen heeft zijn eigen taaleigen. De ontwikkeling is anders verlopen, mensen hechten er elk hun eigen belang aan, hebben een andere verhouding tot hun moedertaal. In Beeld van een taal – een uitgave van SdU, dat zo vele werken over taal uitgeeft – vertellen zeventig BV’s en BN’s (Bekende Nederlanders) en hun minder bekende taalgenoten wat hun taal voor hen betekent. In de bundeling van die verhalen, kun je ‘zien hoe verschillend wij de taal kunnen beleven’. Dat leert ons het woord vooraf, dat in dit boek noodzakelijkerwijze ‘voorwoord’ – een gallicisme dus – moest heten…
In de Fee als hier beschreven, ingebed in eigen wereld en tijd, Lier, komt de hele wereld herkenbaar tot leven: de zo geliefde en befaamde Fee, maar ook de achtergronden van zijn sociaal -culturele en ook politieke engagement; zijn streven ook naar een katholiek renouveau en ontwikkelen van activisme naar gematigd Vlaams-nationalisme. Durnez kruipt in de huid van Timmermans, de mens en diens wereld, en vertelt: ‘Ik hoop de oude mening te mogen tegenspreken dat een biograaf “eigenlijk” geen vriend van zijn onderwerp mag zijn. Liefde is niet blind, liefde geeft je ogen licht.’ Zijn werk ademt de Goede Fee. Zo gemakkelijk als een ei rechtzetten. In blijvende betovering. BVS
Het boek verscheen naar aanleiding van het twintigjarige bestaan van de Nederlandse Taalunie. Die Taalunie wordt ondertussen steeds meer in vraag gesteld. Onder meer door Vlaams minister-president Patrick Dewael. KDr. L. PERMENTIER EN E. SANDERS, B EELD VAN EEN TAAL. SDU/STANDAARD UITGEVERIJ, 240 BLZ., 460 FR.
13
GASTON DURNEZ, FELIX TIMMERMANS. EEN BIOGRAFIE, L ANNOO, 820 BLZ., 1895 FR, ISBN 90-2094112-7.
DOORBRAAK nr. 2 - februari 2001
BOEKEN
AGO 149 BLZ., 595 FR. – ISBN 90 391
RA,
Eén les leren we alvast uit alle pleidooien: ondanks de consensus rond een groot aantal problemen, is er dringend nood aan meer kleur en duidelijkheid in de politiek. Al was het nog maar om het debat te scherpen, en de burger er medezeggenschap in te geven. Of dat laatste ook moet kunnen in de vorm van directe democratie, daar zijn de auteurs het echter niet over eens… KDr.
VO G E L S S C H A D E
COCA COLA
A
lle paarse en optimistische verklaringen van onze bewindvoerders ten spijt, steekt de communautaire duivel weer de kop op. Deze keer niet in de gedaante van eentalige rechters of directeurs van de nieuwe eenheidspolitie, neen, geen sociale zekerheidsproblemen met miljardentransfers of dergelijke bagatellen, die duidelijk maken dat de Vlaamse Beweging veel te veel oude koeien uit de sloot wil halen. Wie maakt zich nu nog zorgen om die dode mussen. Neen, vandaag gaat het om levende duiven, en dat communautair varkentje zou best zo vlug mogelijk gewassen worden. De verdienstelijke leden van de Landelijke Gilde van Merchtem en wij met hen vragen dringend regeringsmaatregelen om de overpopulatie van bos- en stokduiven tegen te gaan. Oorzaak hiervan is eens te meer de lakse houding van het Brusselse Gewest. Vele duizenden bosduiven nestelen in alle mogelijke parken en koninklijke domeinen aldaar. Daar zijn ze immers vogel-vrij, want in dat gewest mag er op die lieve diertjes niet gejaagd worden. Het Brussels stuk van het Zoniënwoud, het Laarbeekbos en zeg maar het park van Laken zorgen er voor dat er ter plekke aan de lopende band gekweekt wordt, althans wat de duiven betreft. Overdag moeten die beestjes vanzelfsprekend aan de kost komen en je raadt het al, hun menselijke voorbeelden achterna komen zij in de Vlaamse gordel rond Brussel naar hartelust de akkers kaalvreten om ’s avonds na volbrachte dagtaak zonder de minste dankbaarheid naar hun vrijplaats terug te vliegen. Wij legden ons oor te luisteren bij enkele betrokken partijen. De woordvoerder van Agalev verklaarde: “Vogels in tegenstelling met Vlamingen, en dan vooral vreemde, hebben steeds onze belangstelling gewekt. Dat zoveelste gewestoverschrijdend probleem bewijst dat wij het ministerie van Landbouw weer unitair moeten maken.” De SP vindt met haar Patrick Janssens dat zij vogels van allerlei pluimage onder haar partijvleugels bescherming moet bieden. Misschien zijn de vogels wel te lokken met lekkernijen in een vakantiecentrum? De VLD wil snel en efficiënt te Laken een gesloten asielcentrum voor de grote toestroom van economische vlucht-elingen. Een Volksunieminister vindt dat men in de Brusselse slaapplaatsen van de vogels de producten van een kunstmachine die menselijke stoelgang produceert, voor de bosduiven moest uitstrooien om ze ter plekke te laten pikken. Het Vlaams Blok vraagt dat de luchtmacht de luchtcorridors boven Brussel, waarin Sabena nu toch haast niet meer mag opstijgen, zou afschermen tegen alle nietVlaamse en profiterende vogelinvasies. Tenslotte laat het Paleis van Laken weten dat de koning, die vroeger wel eens meer onder vreemde duiven schoot, nu braafjes zijn geweer van schouder heeft veranderd.
Hebban olla vogala nestas bigunnan hinase hic anda thu, zo tsjilpt mijmerend
uw Wilhel-mus
COLOFON Doorbraak is een uitgave van het Vlaams Diensten Centrum vzw. Verschijnt maandelijks (niet in augustus). Hoofredacteur: Dirk Laeremans - Eindredactie en redactiesecretariaat: Jan Van de Casteele Kernredactie: Karel Adams, Jan Van de Casteele, Karl Drabbe, Katleen Van den Heuvel, Dirk Laeremans, Herman De Mulder, Anke Nobels, Peter De Roover, Steven Vergauwen, Jürgen Constandt, Sooi Daems. Redactie-adres: Passendalestraat 1a, 2600 Berchem. Tel (03) 366 18 50 - Fax (03) 366 60 45 e-post: redactie@doorbraak.org - internet: www.doorbraak.org - abonnementen: secretariaat@doorbraak.org Abonnement: 585 fr. voor een abonnement van 12 maanden. Studentenabonnement: 385 fr. voor een abonnement van 12 maanden, met opgave van leeftijd en onderwijsinstelling. Internet-abonnement: 385 fr. voor 12 maand toezending van Doorbraak (pdf-bestanden) via internet. Het (studenten)abonnement geeft recht op een gratis Internet -abonnement. Abonnering door storting op rekening 409-9591911-13 van Doorbraak met vermelding van het type abonnenment. Doorbraak wordt ook gratis toegestuurd naar de leden van de Vlaamse Volksbeweging vzw. U kunt ook lid worden van de VVB door overschrijving van 600 fr. op rekening 409-9521741-71 van VVB-leden-administratie. Dan krijgt u naast Doorbraak ook Binnendoor, het ledenblad van de Vlaamse Volksbeweging , toegestuurd. Doorbraak is lid van de Unie van de Uitgevers van de Periodieke Pers. Vormgeving: Tweddle Litho of Europe, E. Walschaertsstraat 15/3, 2800 Mechelen, 015-45 18 20 Verantwoordelijke uitgever: Dirk Laeremans, Passendalestraat 1a 2600 Berchem.
DOORBRAAK nr. 2 - februari 2001
14
Haast nergens in Europa kan het. In Wales wel. De multinational Coca Cola voert in Wales voortaan zijn campagnes niet langer onder de internationaal bekende – Engelse – slogan ‘Enjoy Coca Cola’. Neen, de Welshmen lezen nu nog enkel ‘Coca Cola Joiwich’. Zou dat nu hier ook niet kunnen?
FORTIS Als we een aantal zelfstandige uitbaters van Fortiskantoren (ex-Generale en exASLK) mogen geloven, hebben ze heel specifieke richtlijnen gekregen van het hoofdkantoor in verband met de bevlagging. Op 21 juli moet er een Belgische driekleur hangen. Op 11 juli mag er geen Vlaamse-Leeuwenvlag hangen. Conclusie: dag Fortis!
NEDERLANDS Het Algemeen Nederlands Verbond hield op 25 november vorig jaar een conferentie over taal en taalbeleid in Nederland en Vlaanderen. De Nederlandse protestantse politicus Eimert Van Middelkoop hield er een pleidooi om een meldpunt voor taaldiscriminatie in het leven te roepen. Die zou naar het voorbeeld van het meldpunt voor discriminatie – zoals het centrumLeman – alle activiteiten en organisaties voor Nederandse-taalbescherming moeten bundelen. (Neerlandia, dec. 2000)
NMBS: TWEE SPOREN ‘Niet alleen het unitaire karakter van de NMBS, ook de 60/40 verhouding die wordt gehanteerd om spoorinvesteringen over Vlaanderen en Wallonië te verdelen, blijft een hinderpaal om het mobiliteitsvraagstuk in Vlaanderen optimaal te kunnen aanpakken’. Dat is de nuchtere analyse van Mark Deweerdt (FET, 13 jan.) In het tijdperk van Verhofstadt en Michel zijn verdeelsleutels er blijkbaar alleen nog als ze in het voordeel van Wallonië spelen. Indien de Airbus-steun volgens de 60/40sleutel zou worden verdeeld, wat door handige manoeuvres niét meer het geval is, zouden de Waalse luchtvaartbedrijven minder krijgen. Ook voor investeringen van Landsverdediging geldt geen regionale verdeelsleutel meer. Om dezelfde reden.