België-Belgique P.B. Antwerpen X 8/2828
ISSN 0012-5474
Vlaanderen staat in Europa
B EELD -S PRAAK
4
Maandblad April 2002 Afgiftekantoor Antwerpen X Passendalestraat 1a 2600 Berchem
FOTO REPORTERS
OVER GOLIATH EN DAVID
Jacques Claes over Fortuyn en het monopolie van de waarheid.
NPC: HET GAAT OM MACHT NABHOLZ-LILI@BLUEWIN.CH, TOTAL
DE
3
WIRKLICHKEITSFREMD, EXTRA
SPRENGSTOFF UNTER BELGIEN.
TAALSTRIJD...
De regeringen Verhofstadt en Dewael verdedigen onvoldoende de Nederlandse taal. Er wordt erg lauw gereageerd op de verengelsing die via mondialisering en internationalisering een bedreiging vormt voor de kleinere talen. In de Europese instellingen blijft meertaligheid voorlopig overeind, maar in aanverwante instellingen almaar minder. Stilaan werpt de EU – al zo veraf – nu ook taalbarrières op tegen haar inwoners. De economische machine houdt met dit soort banaliteiten blijkbaar geen rekening. Het is zorgwekkend dat vooral de oppositiepartijen hier waakzaam zijn. Recent onderzoek bewees dat het onderwijs in Vlaanderen van goede kwaliteit is. Toch wil ook minister Marleen Van der Poorten om de haverklap haar lerarenkorps met nieuwigheden enerveren. Het jongste ei: minder talen in het secundair, nochtans één van Vlaanderens troeven. De Vlaamse regering dreigt anderzijds het hoger onderwijs verder te verengelsen. Van ministers van Onderwijs, verlos ons Heer? Om de PSC te lijmen voor het Lambermontakkoord werden afspraken gemaakt over het Europees minderhedenverdrag. Een Zwitserse madam wil nu de poort openzetten voor een
Franse minderheid in Vlaanderen. Uitkijken hoe dit afloopt. En waarom doen Vlaamse partijen in hun broek als ze herinnerd worden aan hun eigen afspraken inzake de splitsing van het tweetalige Brussel-Halle-Vilvoorde. Wie in Vlaanderen woont, past zich aan. Amen en uit. Faciliteiten zijn geen pesterij, meneer De Gucht, ze zijn een onding. In Brussel worden Vlamingen belachelijk gemaakt met hun eigen taalhoffelijkheidsakkoord. Tweetaligheid (mandatarissen, contractuelen, ziekenhuispersoneel, toegevoegde rechters…) wordt uitgegomd of mag nà de aanstelling worden aangetoond. Hopelijk toch voor de eigen begrafenis… Ook op cultureel vlak is er werk aan de winkel. Margriet hekelde terecht de commercialisering en de internationalisering in de muziekwereld. Vlaanderen mag best wat meer cultuurgeld pompen in eigen muziek, televisieproducties en film. Andere EU-landen doen dat ook. Democratisch en sociaal. Wellicht kan ook op de grote toestroom van migranten en asielzoekers met meer durf worden gereageerd. Geen knuffel-beleid, maar verplichte inburgering. Stop die mensen in een taalbad, ze kunnen er wel bij varen. JVdC
4
Voor wie in leugens wil geloven: een verhaal over NPC, nieuwe kieswetgeving en het idealisme van een premier.
VLAANDEREN IN EUROPA?
5
Zou internationale gemeenschap een onafhankelijk Vlaanderen gedogen? Een bijdrage van André Monteyne.
CA FAIT MAL…
6
Taaldiscriminatie kenmerkt nog altijd hoofdstedelijke gezondheidszorg.
BELGICISTISCH NEGATIONISME
7
Jawel, ooit werd culturele vernietiging van Vlaanderen nagestreefd. Paul Beliën over Sophie’s keuze…
ANTIEK OPRUIMEN
8
Vlaamse beweging plaatst splitsing tweetalige kieskring Brussel-HalleVilvoorde vooraan in agenda.
IMF ONTLEEDT
10
Belgische regeling houdt Wallonië arm. Een vrije tribune van Johan Sauwens
MINDERHEDEN IN VLAANDEREN
11
Dankuwel, Zwitserse Lily: uw raamakkoord deugt niet, en dat moet Europa weten. Een vrij-spraak van Peter De Roover
P ERSWIJS - K ORT
P
VLAAMSE SPUITGASTEN
E R S W I J S
Jos Geysels (Agalev) in De Morgen, 24 februari: ‘De regering wandelt niet meer op de brug naar de eenentwintigste eeuw, maar danst op de Pont d’Avignon. En dan kun je de overkant niet bereiken.’ Derk Jan Eppink in De Standaard, 15 maart: ‘Die zwakke rechtervleugel (van de VLD red.) krijgt het nog moeilijker door de zogeheten herverkaveling. De Gucht praat over de “herverkaveling van het politieke landschap”’. Dat is zwaar overdreven. De NCD van Johan Van Hecke en Spirit van Bert Anciaux stellen electoraal niets voor. Dat is geen herverkaveling van stromingen maar een herschikking van politieke carrières.’ Ann Van Lancker (EU-parlementslid SP.A) in P-Magazine, 27 februari over de antiglobalistenconferentie in Porto Alegre : ‘Ik heb nooit zoveel posters en t-shirts van Karl Marx, Lenin en zelfs Stalin gezien.’ Bert Anciaux in Het Laatste Nieuws, 2 maart: ‘Ik ben fier op Vlaanderen, de Bourgeois’ en Matthias Stormes zijn beschaamd over Vlaanderen. Zij staan aan de kant te tieren. Ondanks alles wat we binnenhalen voor Vlaanderen, zullen ze het nooit voldoende vinden. Ik walg van die Calimero-houding. Ze flirten met een destructief soort nationalisme, dat volledig passé is in een land waar iedereen zijn boodschappen doet met euro’s.’
Luc Martens (CD&V) in De Standaard, 14 maart: ‘De Crem denkt dat hij Pim Fortuyn moet spelen. Maar Fortuyn is een populist, die alleen op korte termijn succes kan vergaren. Daaromheen kan nooit een stabiele partij groeien. Na Dewinter moeten we in Vlaanderen toch zo geen tweede figuur creëren?’ Louis Michel in Knack, 6 maart: ‘Ecolo en Agalev zijn onstabiele factoren omdat ze ervaring missen. Maar ze leren snel bij, moet ik zeggen. Ze slagen er zelfs al in politieke spelletjes te spelen. Alleen zijn ze zo nieuw in de stiel dat het nogal opvalt en daardoor soms een tikkeltje belachelijk is.’ Bart Sturtewagen in De Standaard, 9 maart: ‘Een onstuitbare voluntarist als Guy Verhofstadt kan de muren niet slopen. Hij blijft populair maar zijn inspanningen worden stilaan aandoenlijk. Er is respect en sympathie voor de poging, maar steeds minder geloof in het resultaat.’ Marceline Degeling, inwoonster van Wezembeek-Oppem in Punt, 12 maart: ‘Ik ben voorzitster van de lokale afdeling van het Davidsfonds en dat volstaat ruimschoots om hier in Franstalige politieke kringen als fascist of extremist bestempeld te worden.’
Onlangs kantten de spuitgasten zich fel het feit dat het ministerie van Binnenlandse Zaken (Antoine Duquesne) de opleiding tot brandweerofficier voor heel het land wil centraliseren in het Waalse Florival. Momenteel wordt die opleiding provinciaal georganiseerd. ‘Het wordt hoog tijd dat ze van de brandweer een Vlaamse bevoegdheid maken, want nu moeten wij in Wallonië een opleiding gaan volgen omdat onze Franstalige collega’s ze provinciaal niet georganiseerd krijgen’, aldus Guy Van de gaer, technisch directeur van de brandweerschool in Antwerpen. Ga aan de Vlamingen maar vertellen dat dit iets met efficiëntie en niets met wafelijzerpolitiek te maken heeft.
MINISTER VAN STAAT “Ministers van Staat” zijn er al sinds de Franse koningen zich ten tijde van het Ancien Régime lieten omringen door subjectief geselecteerde raadgevers. België nam dit ondemocratisch gebruik over en ook vandaag nog verleent de Koning regelmatig deze eretitel. Het Vlaams Blok, vanzelfsprekend geen prijsbeest in die roodgeelzwarte snoepwinkel, vindt het niet kunnen dat een staatshoofd - nota bene zelf niet democratisch verkozen - die eretitel uitreikt. In een democratie moeten gezagsdragers aangeduid worden via democratische verkiezingen en de titel minister van Staat dient afgeschaft, aldus een Blok-wetsvoorstel.
HISTORIA DOCET Op een bewolkte dag besliste de Vlaamse overheid dat het oorlogsverleden “onverwerkt” is. Bart De Wever (NVA) analyseerde een en ander scherp in een opiniestuk: ‘Allicht geen toeval dat de belangstelling van de wetgever voor dit verleden recht evenredig is met het electoraal succes van een radicaal rechtse partij. De Vlaamse regering probeert het oorlogsverleden in te schakelen in een hedendaags politiek discours. Het Vlaams parlement buigt zich over een resolutie die het Vlaams Blok in de saus wil duwen van het nazi-regime. Het is niet de taak van een parlement om een politieke interpretatie van historische feiten op te leggen via wetten of resoluties’.
vervolg blz. 3 DOORBRAAK nr. 4 - april 2002
2
FORTUINLIJK
LAND,
NEDERLAND
PRATEN IS DEMOCRATIE; NIET MEER, MAAR OOK NIET MINDER Fortuinlijk land, Nederland. Niet alleen vanwege dat aardgas, maar
Wat zich nu in Rotterdam voordoet tussen Fortuyn en het linkse establishment is een perfecte herhaling van wat zich ooit voordeed tussen de toen oppermachtige Den Uyl (PvdA) en Dries Van Agt (CDA). Hoewel linksen in hun wortel underdogs zijn en daaraan hun succes ontlenen, vertonen zij de onweerstaanbare neiging arrogant te worden. Doordat hun gedachtegoed steeds een edele bron heeft, met name het opkomen in een of ander vorm voor de zwakke, ontwikkelen zij gemakkelijk het kwalijke symptoom dat enig zendeling van minder allooi teistert: de overtuiging het alleenrecht of monopolie van waarheid te bezitten. Van een stuk van de waarheid de hele waarheid maken, is de kwalijkste kanker die een gezond en opgevoed brein kan aantasten. Links is vaak ziek aan de neiging om Goliath te worden. Oppermachtig in media, in pers die stinkt van modezucht. Vergeet niet dat modezucht kopen bevordert. Wat we dan nodig hebben is een David. Als het verhaal van Goliath en David niet in de Bijbel
had gestaan zou men de Bijbel moeten uitvinden. David troost, en mensen hebben troost nodig. Vooral in de politiek. Want politiek is vaak een troosteloze woestijn onder de hitte van zonnen die meer verzengen dan verwarmen.
LEMEN VOETEN Er is niet alleen het verhaal van Goliath en David. Uit diezelfde Bijbel weet iedereen dat een machtig beeld als dat van Nabuchadnezar gemakkelijk lemen voeten krijgt. Dan stort zo’n beeld met donderend geweld in. Vijftig jaar lang waren de socialisten baas boven baas in Rotterdam. En dan plots die lemen voeten en de val, omdat iemand hardop de dingen bij hun naam noemt. Dingen zeggen die ontelbaren vinden, maar die niet gezegd mogen worden. Zoals machtige firma’s, tegen de wet in, akkoorden sluiten over prijzen en concurrentie bannen. Zo doen partijen dat met politieke onderwerpen. Wanneer iemand dan dingen zegt die niet gezegd “mogen” worden, kan je van de gevestigden hevige
ABVV TRANSPARANT
GAIA BETOOGT
De socialistische vakbond lanceerde voorstellen om enkele Vlaamse premies (tijdskrediet) te verschuiven naar het federale niveau. De solidariteit met de Waalse broeders, de miljardentransfers die nu al jaren door de Waalse emmers stromen, volstaan nog niet voor de Francofone gezellen van Mia Devidts. De vier werkgeversorganisaties willen niet dat de bevoegdheidsverdeling federaal-gewesten misbruikt wordt om gemakkelijkheidsoplossingen uit te werken.
Toen zowat heel Bekend Vlaanderen opriep om op 17 februari mee te betogen met Gaia, kaatste Kamervoorzitter Decroo kurkdroog terug : ‘Je betoogt niet tegen de uitspraak van een rechtbank. Ben je het er niet mee eens, dan ga je in beroep’ (Het Laatste Nieuws, 13 februari 2002). Niettemin verzamelden zich 3.000 betogers voor het Brusselse Justitiepaleis. Enfin, betogers is veel gezegd. Het gros van de optocht werd gevormd door dames - maat 44 die dachten dat hun hondje in deze
TERRASJES EN WAFELS Daarin zit nu precies het verschil tussen een beschaafd en een brutaal, ongemanierd land. Een land zonder politieke manieren, zoals België. In Nederland verklaren eminente liberalen met Fortuyn te willen praten, te moeten praten. Gewoon omdat zo velen voor Fortuyn hebben gestemd. Dat is democratie: niet meer maar ook niet minder. In analoge omstandigheden zeggen zich democratisch noemende partijen, vooral onder invloed van Waalse ideologen: njet. Dat woord lag bestorven in de mond van communistische Russen vóór Gorbatsjov. Daar is dat verleden tijd. Belgen zijn nogal conservatief. Of is het omdat België een land is met een katholieke traditie. Katholiek en dogmatisch zijn nogal verwant. Inquisitie had daar ook mee te maken. Aan christelijke dogma’s laat men zich in dit land nog weinig gelegen liggen. Maar politieke dogma’s worden door de rode - letterlijk dan - kardinalen krachtig afgedwongen. Armzalig land dat denkt zalig te zijn met terrasjes en wafels
Jacques Claes
wrede tijden gevaar liep. Achter het podium overheerste maat 36. Van Joyce tot Phaedra, van Dexters tot Prenen, ze waren er allemaal, hun verontwaardiging uitschreeuwend over een land waar mensen beter behandeld worden dan dieren. De onvermijdelijke Jos Geysels en Patrick Janssens waren er ook. Dua was er niét. Zal ongetwijfeld de trein gemist hebben in Gent”. (Wim Schamp op Politicsinfo.net, 19 februari)
vervolg blz. 14
3
DOORBRAAK nr. 4 - april 2002
C OMMENTAAR
ook omwille van Pim. Met Fortuyn wordt weer een aantal zaken duidelijk die we aan het vergeten waren; het feit met name dat macht, politiek of ideologisch, steeds de kiem van haar eigen ondergang in zich draagt. Macht baart haar eigen onmacht.
reacties verwachten. Ze zien wit van woede. Mijnheer Melkert van de linksen, PvdA-kandidaat-premier na de wetgevende verkiezingen op 15 mei, gaf zo’n vertoning ten beste. Heel Nederland sprak en spreekt er over. En diskwalificeert Melkert.
VERHOFSTADT
WIL BEWIJZEN WIE HIER DE BAAS IS
O VER
LARIE EN APEKOOL EN NIEUWE POLITIEKE CULTUUR
W ETSTRAAT
Laten we het voor een keer maar eens zeggen met Louis Tobback: politiek is een bijzonder harde business. Er is dan ook geen enkele reden om te geloven dat de hervorming van de kieswetgeving die Guy Verhofstadt nastreeft, ingegeven is door idealistische motieven. Of anders uitgedrukt: het gaat hier om de macht, en niet om de manier waarop je bent grootgebracht. Vijf dingen streeft onze geniale premier na om de kieswetgeving te hervormen. Om te beginnen het samenvallen van de kiesarrondissementen met de provinciegrenzen. Daarnaast een dubbele kiesdrempel "om de versplintering van het politieke landschap tegen te gaan". Dat alles gekoppeld aan nationale lijsttrekkers, twee tot drie per provincie. En verder de decumul, om ervoor te zorgen dat burgemeesters geen parlementair mandaat meer zouden opnemen, en tenslotte de rechtstreekse verkiezing van de burgemeester in twee ronden. Eigenlijk was zijn bedoeling om tegen Pasen klaar te zijn met een ruim wetsontwerp. Maar die datum heeft al afgedaan. Dat heeft alles te maken met de interne berekeningen die elke partij al een tijdje aan het maken is, de liberalen inclusief. Het wordt in de pers wellicht een beetje te gemakkelijk voorgesteld alsof het uitsluitend de PS is die zou dwars liggen. Ook in elke liberale achterkamer wordt berekend wat de gevolgen van zo'n ingrijpende hervorming kunnen zijn: winst of verlies.
KIESOMSCHRIJVINGEN Het is inderdaad correct dat in WalloniĂŤ de PS tegen deze maatregel is gekant, omdat de Franstalige socialisten vrezen dat de PRL het beter zal doen in grotere kiesomschrijvingen, terwijl nu het wilde spel van de apparentering de PS dikwijls voordelen bezorgt. (Vandaar dat bijvoorbeeld de provincie Henegouwen al bij voorbaat van deze ingreep wordt gevrijwaard.) Maar ook bij de Vlaamse liberalen is men er niet helemaal gerust in. Het samenvoegen van de drie WestVlaamse kies-arrondissementen zou bijvoorbeeld wel eens sterk in de kaart kunnen spelen van Johan Vande Lanotte, SP.A-er en Oostendenaar. Iets waar de kustliberalen absoluut niet op zitten te wachten. DOORBRAAK nr. 4 - april 2002
'HET GAAT HIER ZONDER MEER OM PLAT OPPORTUNISME, OM HET RECHT VAN DE STERKSTE EN OM EEN MISKENNING VAN DE DEMOCRATIE'. En wat met het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde? Daar denkt Verhofstadt aan een "speciale oplossing". Iets in de zin van Leuvenaars die in Halle-Vilvoorde zouden kunnen opkomen, en kandidaten uit Nijvel die in Brussel op de lijst zouden kunnen staan. Maar wordt dat ook wederkerig? En in hoeverre zou dat de positie van de Franstaligen in de rand rond Brussel niet verder verstevigen? Allemaal vragen waar de technische werkgroepen van de regering nog lang niet uit zijn. Terwijl een hervorming van de kieswetgeving snel zou moeten worden gestemd, wil men nog voor de volgende verkiezingen de maatregelen daadwerkelijk kunnen toepassen.
DUBBELE KIESDREMPEL Als het van Verhofstadt afhangt, komt er niet alleen een nationale kiesdrempel van vijf procent, maar ook een provinciale. Dat betekent dat een partij niet alleen op landelijk, maar ook op provinciaal vlak de vijf procent zou moeten halen om aanspraak te kunnen maken op vertegenwoordigers in het parlement. Deze ingreep wordt door de groten (VLD, SP.A en CD&V) niet betwist. Uiteraard niet, want ze hopen dat er zoveel mogelijk stemmen van kleinere partijen naar hen zouden vloeien (druk op Spirit om zo snel mogelijk uit elkaar te vallen en "partij" te kiezen.) En wie weet wordt de N-VA ook niet buiten spel gezet? Dan moet met Vlaamsgezinde oprispingen helemaal geen rekening meer worden gehouden,
4
want het Vlaams Blok wordt sowieso in een schutkring geplaatst. De dubbele kiesdrempel is het bewijs bij uitstek dat de voorgenomen hervormingen niet ingegeven zijn door de wil om tot een beter bestuur te komen. Het gaat hier zonder meer om plat opportunisme, om het recht van de sterkste en om een miskenning van de democratie.
LIJSTSTREKKERS Het Vlaams Blok zou hier wellicht niet rouwig om zijn. Maar daarvoor doet Verhofstadt het uiteraard niet. Hij wil binnen de VLD eens en voorgoed bewijzen wie er de baas is. En dat zijn niet Marc Verwilghen, maar evenmin Karel De Gucht. Kink in de kabel: Elio Di Rupo wil niet graag verliezen van Louis Michel. Ook inzake dit punt dus serieuze obstructie.
DECUMUL Vooral de groenen zijn hier vragende partij, om de andere partijen een hak te zetten. De groenen hebben naar hun zin te weinig te zeggen op lokaal vlak. (Het ontbreekt de partij aan bekwame figuren, wat door de PCB-affaire nog eens duidelijk in de verf is gezet). Deze maatregel komt er misschien nog wel door, omdat de paars-groene coalitie de CD&V gaar wil stoven.
BURGEMEESTER Filip Dewinter over vier jaar burgemeester van Antwerpen? Daarom zal een eventuele rechtsreekse verkiezing van de burgemeester minstens over twee ronden verlopen, met mogelijk de kans dat "anti-blokpartijen" al voor de verkiezingen de handen ineen slaan en het eens worden over een tegenkandidaat. Bijzonder democratisch, inderdaad. Bijzonder onrealistisch, evenzeer. Het is bovendien deze maatregel die het meest onder vuur ligt van de weldenkende paars-groene pers. Want stel toch maar eens dat die laaggeschoolde Antwerpenaars... Als Verhofstadt erin slaagt het merendeel van zijn verlanglijstje te realiseren, dan veranderen wij onze naam in aap. Iko
DE
INTERNATIONALE GEMEENSCHAP EN V LAAMSE ONAFHANKELIJKHEID Ook tegenstanders van een onafhankelijke Vlaamse Staat erkennen dat
Laat ons eerst (zeer theoretisch) abstractie maken van Brussel en ons afvragen of een Vlaamse Staat erkend kan worden door de Europese en de internationale gemeenschap. Het antwoord is genuanceerd “ja”, voorzover bepaalde regels van het Volkenrecht geëerbiedigd worden. Bv. de regel dat - zoals in het burgerrecht de opvolgers van staten de rechten en plichten overnemen van de erflater. België is echter verweven in de Europese Unie en zou - zoals elke kandidaat-lidstaat - aanvaard moeten worden door de (27?) andere EU-lidstaten. Moeilijk, al was het maar omwille van het precedent: de uittreding en in dit geval dus ook de ontbinding van een lidstaat. Grote lidstaten zouden hierin een signaal kunnen zien voor hun separatistische minderheden en een gevaar voor de aantasting van de delicate machtsverhoudingen binnen Europa Geen enkele EU-lidstaat, noch de Europese instellingen, zullen een opsplitsing van België welwillend aanvaarden en die zelfs zoveel mogelijk tegenwerken. Cfr. de houding van de Europese Gemeenschap i.v.m. het uiteenvallen van Joegoslavië, dat zij samen met de internationale gemeenschap zo lang mogelijk tegen gehouden heeft. Maar - dit gezegd zijnde - indien een democratische meerderheid in Vlaanderen beslist tot onafhankelijkheid, dan kan uiteindelijk de internationale gemeenschap, noch de EU zich daartegen verzetten. Er gelden immers geen volkenrechtelijke regelingen voor het ontstaan van nieuwe Staten. En is dus zelfs geen referendum nodig, een meerderheid in het Vlaams parlement volstaat.
EEN VALS PROBLEEM: DE GRENZEN Een “faux problème”, dat heel wat discussie uitlokt in België, betreft de grenzen van Vlaanderen, meer bepaald, rond Brussel. Welnu, die liggen gewoon vast, zoals ze getrokken werden bij de afbakening van de taalgebieden in 1963. Of daarbinnen gemeenten liggen met een Franstalige bevolking, is voor de wereld niet terzake. De ervaring toont aan dat eens duidelijke erkende binnengrenzen getrokken werden, die ook aanvaard worden door de internationale gemeenschap. Zie de recente geschiedenis (Krim, Krajina, Abchazië, enz.). Het voorstel van sommige Franstaligen om, in geval van afscheiding van Vlaanderen, een referendum te houden in de Vlaamse faciliteitengemeenten zal daarom door de internationale gemeenschap beschouwd worden als een onwetmatige inmenging in een andere Staat. De internationale gemeenschap en inzonderheid EU zal elke grenscorrectie hoe gerechtvaardigd ook, als de pest vrezen omdat die een kettingreactie van correcties kan doen ontstaan met alle gevolgen van dien. Toch zal zij bij Vlaamse onafhankelijkheid met een “grensprobleem” zitten, voorzover althans Brussel buiten Vlaanderen blijft.
EURO-BRUSSEL: BUITEN OF BINNEN VLAANDEREN? Il faut qu’une porte soit ouverte ou fermée: er zijn maar twee mogelijkheden. Ofwel wordt Vlaanderen onafhankelijk zonder Brussel, ofwel blijft Brussel bij Vlaanderen. In het eerste geval staat de Europese Gemeenschap voor een reuzengroot
5
In het tweede geval - Brussel blijft bij Vlaanderen - blijft Euro-Brussel (vanuit het standpunt van de EU) verzoenbaar met Vlaamse onafhankelijkheid. Maar het gevolg is dat er dan een erkende Franse minderheid in Vlaanderen zou zijn en dat Vlaanderen bereid moet zijn daar de besluiten uit te trekken. En dat nu al te zeggen. Ook Frankrijk zou dit uiteindelijk misschien zo geen slechte oplossing vinden, vermits zij haar culturele invloed in de “hoofdstad van Europa” behoudt.
CONFEDERAAL? Waarom moeilijk, als gemakkelijk ook gaat? Vlaanderen kan even goed alle voordelen van de onafhankelijkheid behalen door met veel minder moeite een confederatie te vormen met Wallonië. Deze formule zou in elk geval gemakkelijker aanvaard worden door de internationale en Europese gemeenschap (Secessie nr. 5), de beste waarborg bieden zowel voor het behoud van de Vlaamse gemeenschap van Brussel als voor de optimale ontplooiing van Vlaanderen, Wallonië én Brussel. Evenwel, politiek is niet rationeel, en het zou dus kunnen dat ondanks alles de Franstalige meerderheid in Brussel weigert. In dat geval blijft Vlaamse onafhankelijkheid als enig alternatief. Met het risico dat Vlaanderen Brussel verliest. Met alle moeilijkheden vandien, rekening houdend met het waarschijnlijk vertrek van de Europese instellingen uit Brussel. En als toemaatje, een ramp voor de kleine Vlaamse gemeenschap van Brussel. André Monteyne
* Wegens plaatsgebrek kunnen wij daar moeilijk dieper op ingaan. Geïnteresseerden verwijzen wij naar onze bijdrage in Secessie, nr. 5, oktoberdecember 2001 (zie ook, Guido Naets, Vlaanderen als EU-lidstaat, in Secessie, nr. 6, januari-maart 2002).
DOORBRAAK nr. 4 - april 2002
O NAFHANKELIJKHEID
die economisch perfect leefbaar zou zijn. Een subtieler argument tegen Vlaamse onafhankelijkheid is dat de internationale gemeenschap geen onafhankelijk Vlaanderen zal gedogen, wegens de aanwezigheid van de voornaamste EU-instellingen in Brussel. Hoe gegrond is dat argument?
dilemma, doordat Brussel, welk statuut het ook krijgt (Brussels DE, zelfstandige staat, Wallobrux, Wallobrux-France) dan een enclave wordt binnen Vlaanderen, ook al blijft het vrije verkeer van personen, goederen, kapitalen en diensten bestaan. Meer zelfs, indien Brussel buiten Vlaanderen blijft kunnen de Europese instellingen moeilijk in Brussel blijven.*
ZIEKE
ZIEKENHUIZEN IN
VLAAMS NETWERK
BRUSSEL
PETITIECAMPAGNE
MOET LEIDEN TOT AANPAK TAALDISCRIMINATIE
S OCIAAL
De Brusselse afdeling van de Vlaamse Volksbeweging nam het initiatief om een petitie-actie te starten om de Vlaamse overheid ertoe aan te zetten te investeren in een eigen volwaardig netwerk van gezondheidsvoorzieningen. Zo kan een einde gemaakt worden aan de taaldiscriminatie die nog altijd het wezenskenmerk is van de hoofdstedelijke gezondheidszorg. De grote meerderheid van de Brusselse ziekenhuizen ressorteert onder de zogezegde ‘bicommunautaire sector’. Dat wil zeggen dat ze in principe opteren voor tweetaligheid. Uitzonderingen zijn de universitaire ziekenhuizen, zoals het Vlaamse AZVUB en het Franstalige Erasme (ULB) en het UCL-ziekenhuis Saint Luc.
raden van bestuur. Maar de twee overige ziekenhuizen van Brussel-stad, nl. Sint-Pieter en Bordet blijken niet onder de bepalingen van het regeerakkoord te vallen omdat zij niet in een fusie zijn gestapt. Bij de opmaak van het regeerakkoord heeft niemand eraan gedacht dat er ziekenhuizen zouden ontsnappen aan de fusies.
TAALVOORSCHRIFTEN
Al bij al blijft men dus met een uiterst minimale vertegenwoordiging in de beheersorganen.
Voor de negen OCMW-ziekenhuizen geldt een verplichte tweetaligheid, en er zijn erg concrete taalvoorschriften. Maar die taalwetten worden al 40 jaar met voeten getreden. In het verleden zijn er verschillende pogingen geweest om alvast in de OCMW-ziekenhuizen de tweetaligheid met meer kracht af te dwingen. Enerzijds zijn er maatregelen getroffen om meer Vlamingen in het beheer van de OCMW-ziekenhuizen te plaatsen; anderzijds zijn er pogingen geweest om vanuit de voogdij-overheid (de ‘Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie’) strenger toe te zien. Zo werd In 1995 werd de IRIS-koepel opgericht, die nauwer moest toezien op het financieel beheer van de OCMW-ziekenhuizen. Er was toen een schuldenberg opgestapeld van 4 miljard frank. In ruil voor de kwijtschelding van die schulden werd een minimum-aanwezigheid voor de Vlamingen opgeëist in het beheer. In elke individuele instelling kwam er één (1) Vlaming in de beheerraad. In de koepel kwamen er 5 (op 28). In 1999 voorzag het regeerakkoord van de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie in een verhoging van het aantal Vlamingen in de beheerraden van de ziekenhuizen. Na een aantal fusie-operaties bleven er van de negen openbare ziekenhuizen nog vier groepen over. In de IRIS-Zuidgroep en in de Brugmanngroep zitten nu respectievelijk drie op 18 en drie op 22 leden in de DOORBRAAK nr. 4 - april 2002
TAALHOFFELIJKHEID Van de andere kant is er het toezicht door de voogdij-overheid, die geacht wordt op te treden indien het ziekenhuisbeheer benoemingen verricht die in strijd zijn met de taalwetgeving. In de logica van het “taalhoffelijkheidsakkoord” (1997) krijgen de nieuwe personeelsleden twee jaar om hun tweetaligheidsattest te halen. Maar eind 1999, toen die termijn voor de eerste personeelsleden verstreken was, heeft men hen nog eens twee jaar extra respijt gegeven. Ook die periode loopt nu af. Als de niet-tweetaligen nu niet effectief worden ontslagen door een tussenkomst van de voogdij-overheid, worden al die benoemingen definitief. Dit is een gevolg van het arbeidsrecht. De Brusselse minister-president de Donnea weigerde onlangs precieze informatie te geven aan Sven Gatz die hem daaromtrent had geïnterpelleerd. Nochtans beschikt De Donnea over een recent rapport van de vice-gouverneur waaruit zou blijken dat slechts weinig personeelsleden inmiddels geslaagd zijn voor het taalexamen. Hij beperkte zich ertoe aan te kondigen dat de gegevens tegen de zomer zullen worden ingezameld en dat het “taalhoffelijkheidsakkoord” in functie daarvan kan worden ‘bijgestuurd’.
6
Voor de VVB van Brussel is het duidelijk dat de tweetaligheid in de bicommunautaire sector ook de eerstvolgende veertig jaar aan dit tempo niet gerealiseerd kan worden. Daarom kan alleen de uitbouw van een Vlaams netwerk van gezondheidszorg echt tegemoetkomen aan de behoeften van de Vlamingen in Brussel. De Vlaamse gemeenschap is bevoegd ter zake. Nu reeds bestaat het AZ-VUB als zuiver Vlaamse instelling. De Vlaamse gemeenschap kan dus nieuwe ziekenhuizen bouwen, of bestaande ziekenhuizen overnemen. De uitbouw van eigen infrastructuur biedt grote voordelen. Het zal veel gemakkelijker zijn mensen aan te werven in een Vlaamse structuur, met een Vlaamsvriendelijk klimaat, Vlaamse kwaliteitsnormen en Vlaamse verloningsnormen.
BRUSSELBELEID De Vlaamse regering heeft in haar beleidsverklaring gesteld dat ze een “Brusselbeleid” wil voeren waarbij zij 1/3 van de Brusselse bevolking als haar doelpubliek beschouwt, en dat ze deze norm ook financieel wil doortrekken. Inzake gezondheidszorg is deze norm beslist nog niet bereikt. Critici zouden kunnen beweren dat als Vlaanderen voor deze optie kiest, weerom twee keer betaald wordt om rechtvaardigheid te laten heersen. Dit hoeft echter niet noodzakelijk zo te zijn, indien de regeringspartijen in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest zouden opteren voor een financiële drooglegging van de Nederlandsonwillige instellingen. Om de Vlaamse regering tot handelen aan te zetten werd beslist om een petitie-actie op het getouw te zetten. Wanneer 15.000 handtekeningen worden bijeengebracht is het Vlaams Parlement verplicht om het voorstel in behandeling te nemen. Het is nu al zeker dat een aantal parlementaire fracties het voorstel gunstig zullen onthalen. Bernard Daelemans De petitietekst is beschikbaar op internet op het VVB-adres www.vvb.org. Modelexemplaren kunnen aangevraagd worden op het VVB-secretariaat, Passendalestraat 1a, 2600 Berchem. Telefoon: 03 366 18 50; fax: 03 366 60 45; epost: secretariaat@vvb.org
BELGICISTISCH
NEGATIONISME
B ELGIË
HIELD V LAANDEREN MET OPZET ONGELETTERD
Sommige hedendaagse historici beweren dat de Belgische autoriteiten
De bekendste spreekbuis van deze moderne historische school is Sophie De Schaepdrijver. Zij is de achternicht van Karel De Schaepdrijver, één van de Vlaamse IJzersoldaten die tijdens de Eerste Wereldoorlog uit het Belgische leger deserteerde. Het feit dat uitgerekend Sophie ons komt zeggen dat “nonkel Karel” een mythomaan was, geeft haar in de ogen van sommigen een extra geloofwaardigheid. Enige tijd geleden was Sophie te gast in het Canvas-programma Zinzen. Ze verklaarde met grote stelligheid dat België zich nooit tot doel had gesteld het Vlaamse volk cultureel uit te roeien. Het feit dat het Nederlands in België door de autoriteiten niet gerespecteerd werd, kwam doordat het een allegaartje van dialecten was. Uiteraard konden de Belgische officieren geen bevelen in het Nederlands geven, taterde Sophie, want de Vlamingen verstonden geen ABN, en de zoon van een keuterboer uit Bree kon zich niet verstaanbaar maken aan de zoon van een visser uit Middelkerke, zodat de legerleiding wel verplicht was het Frans als lingua franca in te voeren. Walter Zinzen hoorde het onverstoord aan. Ik verwachtte dat hij zou opwerpen dat men dan evenzeer van het ABN de énige legertaal had kunnen maken omdat het patois van de boerenknul uit Verviers volstrekt onbegrijpbaar was voor de proleet uit Frameries die alleen plat Picardisch dialect sprak. Maar Walter zei niets.
CULTURELE GENOCIDE Toch is de stelling dat België nooit doelbewust het Vlaamse volk cultureel probeerde uit te roeien, onjuist. In 1832 verklaarde Charles Rogier, de Belgische minister van Binnenlandse Zaken: ‘Het is noodzakelijk dat alle burgerlijke en militaire ambten uitsluitend naar Walen en Luxemburgers
gaan, zodat de Vlamingen door tijdelijk beroofd te zijn van de voordelen van zulke tewerkstelling, verplicht zullen zijn om Frans te leren. Op die manier zal het Germaanse element in België geleidelijk worden vernietigd.’ Sophie kan het citaat van Rogier, dat men als ronduit racistisch kan kwalificeren, terugvinden in het boek The Flemish Movement: A Documentary History, uitgegeven in 1992 door Theo Hermans, Louis Vos en Lode Wils.
‘HET IS NOODZAKELIJK DAT ALLE BURGERLIJKE EN MILITAIRE AMBTEN UITSLUITEND NAAR WALEN EN LUXEMBURGERS GAAN, ZODAT DE VLAMINGEN VERPLICHT ZULLEN ZIJN OM FRANS TE LEREN. OP DIE MANIER ZAL HET GERMAANSE ELEMENT IN BELGIË GELEIDELIJK WORDEN VERNIETIGD’.
Het is betreurenswaardig dat de internationale grootmachten toen zij in 1831 in het Verdrag van Londen de Belgische onafhankelijkheid goedkeurden, geen clausule opnamen die etnische discriminatie verbood. Dergelijke clausule werd wel opgenomen toen in 1830 de onafhankelijkheid van Griekenland internationaal werd erkend, en ook in 1878 toen Servië, Montenegro en Roemenië ontstonden. De grootmachten verlangden, als voorwaarde om de onafhankelijkheid van die landen te erkennen, expliciet dat zij hun openbare ambten open zouden stellen voor elke bevolkingsgroep op hun grondgebied.
Ook in De Schaepdrijvers eigen werk De Groote Oorlog uit 1997 vinden we feiten die haar thesis onderuit halen. Het Belgische leger telde in het begin van de jaren 1900 liefst 10,1 % analfabeten, tegenover slechts 4,7 % in Frankrijk, 2,3 % in Nederland, en 0,5 % in Duitsland (een land dat zich toen tot ver in Oost-Europa uitstrekte). In 1913 waren er in België (7,5 miljoen inwoners) minder lagere-schoolkinderen dan in Nederland (6 miljoen inwoners). De provincie Antwerpen had één lagere staatsschool voor elke 197 kinderen; Henegouwen één voor elke 87 kinderen; Namen één voor elke 53 kinderen. België hield de Vlamingen met opzet ongeletterd. Het schafte in 1830 alle lagere en middelbare scholen af die sinds 1815 waren opgericht. Het waren in Vlaanderen en Brussel immers uitsluitend Nederlandstalige scholen geweest. Het aantal lagere scholen in de Zuidelijke Nederlanden halveerde hierdoor van 4000 naar 2000. Zo werden de Vlamingen beroofd van een volledige eeuw volksontwikkeling, hetgeen verklaart waarom zij in 1914 stonden waar zij in 1814 hadden gestaan en waarom zij de laagste alfabetiseringsgraad hadden van heel West- en Centraal-Europa.
NEGATIONISME De pogingen van De Schaepdrijver en Co om te ontkennen dat België met opzet ons volk cultureel heeft willen uitroeien (en daar wat Brussel betreft ook in is geslaagd), zijn een vorm van abject historisch revisionisme en negationisme. Wij mogen België deze etnische misdaad vergeven wanneer de Belgische autoriteiten oprecht berouw tonen, maar wij zijn het aan onze grootouders verplicht nooit te vergeten hoe men hen opzettelijk ongeletterd en onderdrukt heeft proberen te houden. Paul Beliën
Het was een voorwaarde waaraan België flagrant niet wilde voldoen,
7
DOORBRAAK nr. 4 - april 2002
G ESCHIEDENIS
nooit doelbewust de vernietiging van het Vlaamse volk hebben nagestreefd. De Vlaamse wrok jegens België zou niet door feiten te verklaren zijn, maar door het nationalistische extremisme van verzuurde lieden die vermeende gevoelens van krenking cultiveren.
zoals Rogier al op vijf oktober 1830 aan de Britse Lord Palmerston had geschreven: ‘De inspanningen van onze regering zijn erop gericht de taal van de Vlamingen uit te roeien.’
TWEETALIGE
KIESKRING IS ANTIQUITEIT
B RUSSEL -H ALLE -V ILVOORDE : HET GEDULD IS OP
W ETSTRAAT
Het Vlaamse gewest (dus zonder Brussel) telde op 1 januari 2000 precies 5 940 251 inwoners. Meer dan 550 000 of 9,26 % ervan behoren bij verkiezingen voor de Senaat of voor Europa - verkiezingen met nationale lijsten - (ook) tot het Waals-Franse kiescollege. Dat is zoveel als de provincies Luxemburg en Waals-Brabant samen. Een kwalijk gevolg van het niet splitsen van het oude unitaire en tweetalige kiesarrondissement BrusselHalle-Vilvoorde. Anders gezegd: wanneer Elio Di Rupo, Laurette Onkelinckx, Louis Michel of Olivier Maingain senator of Europees parlementslid willen worden voor de Franse gemeenschap, dan zijn ze - of ze het willen of niet - meteen ook kandidaat in Londerzeel, Affligem, Vilvoorde, Gooik, Ternat, Kapelle-opden Bos, Zemst en noem maar op.
DISCRIMINATIE Iets gelijkaardigs geldt voor de verkiezingen van de Kamer van Volksvertegenwoordigers. FranstaligBrusselse kandidaten zijn tegelijk ook kandidaat in het gehele arrondissement Halle-Vilvoorde, dus in meer dan de helft van de provincie VlaamsBrabant. Geen wonder dat de Franstaligen zo actief zijn in de Rand... Wie zou denken dat Vlaamse politici dan op hun beurt stemmen kunnen halen in Wallonië, zit fout. Zo zit België niet in mekaar. Hier geldt puur éénrichtingsverkeer: Walen en Francofone Brusselaars kunnen in de Vlaamse vijver komen vissen, maar het omgekeerde kan niét. Voor zo’n situatie bestaat er een modern en modieus begrip: discriminatie.
toestand zou zijn dat de Waalse lijsten niet meer in Halle-Vilvoorde zouden opkomen.
TABOE Ook voor de verkiezingen van de Kamer van Volksvertegenwoordigers is een volledige splitsing wenselijk: dit wil zeggen een eigen kieskring voor HalleVilvoorde. In de kieskring Brussel moet dan wel de verkiezing van Vlaamse volksvertegenwoordigers gewaarborgd worden. Dit is eenvoudig te verwezenlijken door het zogenaamde pooling-systeem: eerst de stemmen per taalgroep samentellen en op basis daarvan de zetels tussen de twee taalgroepen evenredig verdelen. Vervolgens worden dan binnen elke taalgroep die toegewezen zetels over de partijen verdeeld volgens het gewone evenredigheidsbeginsel. Dit systeem wordt nu al toegepast bij de verkiezingen van de Brusselse gewestraad. Alle berekeningen wijzen uit dat de Vlaamse Brusselaars op die wijze steeds op minstens twee volksvertegenwoordigers kunnen rekenen, dat is nog altijd 1 meer dan nu.
REGEERAKKOORD Het is onbegrijpelijk dat de Vlaamse politieke partijen hun eigen positie in Vlaams-Branbant zo laten ondergraven. Niet dat ze het niet weten; al meer dan dertig jaar stelt de Vlaamse Beweging deze mistoestand aan de kaak. Nochtans kan de splitsing - de volledige splitsing dan - van de kieskring doorgedrukt worden met een gewone wet. Voor de Senaat en voor Europa stelt dit voor de vertegenwoordiging van de Vlaamse Brusselaars geen enkel probleem: nu al immers worden dezelfde kandidaten in heel Vlaanderen en Brussel voorgedragen. Het enige verschil met de huidige DOORBRAAK nr. 4 - april 2002
Maar beide maatregelen zijn in de nietgesplitste kieskring Brussel-HalleVilvoorde onmogelijk, omdat niet minder dan vier Vlaamse partijen (Agalev, SP.A, N-VA en Spirit) in dit grote kiesarrondissement de kiesdrempel van 5 % niet eens zouden halen en omdat een provinciale kieskring Vlaams-Brabant uiteraard de splitsing van de kieskring veronderstelt.
De Lambermontonderhandelingen zijn voor Vlaanderen nefast afgelopen. De Lambermont- en Lombardwetten werden goedgekeurd door een unaniem front van alle Franstalige volksvertegenwoordigers, slechts door een zeer krappe meerderheid langs Vlaamse kant. De splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde is weer eens naar “af” verwezen. Nochtans was deze splitsing opgenomen in het Vlaamse regeerakkoord.
De niet gesplitste kieskring staat haaks op de federale indeling van het land: hij houdt geen rekening met de grondwettelijk vastgelegde taalgrenzen, hij houdt geen rekening met de provinciegrenzen, hij houdt geen rekening met de grenzen van de gewesten, en is dus in feite ongrondwettelijk en in strijd met de elementaire federale loyauteit. Kortom, de unitaire tweetalige kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde is een voorbijgestreefde antiquiteit, die in de federale staat, die België beweert te zijn, onmogelijk is vol te houden. Bij de Vlaamse politici blijkt er een taboe op dit onderwerp te rusten. Zij stuiten immers telkens op een njet langs Franse kant en gaan dan maar de confrontatie uit de weg. Liever dan met lege handen naar huis te komen, durven ze het probleem zelfs niet meer op de onderhandelingstafel te gooien en moffelen ze het zo diep mogelijk weg, in de hoop dat de Vlaamse publieke opinie hun onvermogen niet ziet of snel vergeet. De Vlaamse Beweging wil de splitsing van de kieskring Brussel-HalleVilvoorde vooraan op de agenda plaatsen. Het is van cruciaal belang voor de territoriale integriteit van Vlaanderen. Het Halle-Vilvoorde Komitee werkt, in samenwerking met het OVV aan nieuwe, harde acties waarbij de Vlaamse partijen voor hun verantwoordelijkheid zullen worden geplaatst. Luk Deconinck
Nochtans wil de regering nog voor de volgende verkiezingen provinciale kieskringen invoeren. En ook nog een kiesdrempel van 5 %.
8
H OMMELES Er gebeurt tenminste wat in Nederland. Anders dan in Vlaanderen, waar zelfs een hatelijk anti-Vlaams rapport van de Raad van Europa nauwelijks voor opschudding zorgt. Nu alle aandacht naar Pim Fortuyn gaat, is het goed eens naar diens vertrekpunt te gaan kijken: Leefbaar Nederland.
Is het Teeven alleen maar dáárom te doen? Natuurlijk niet: daarvoor is hij te verstandig. ‘Met het huidige justitiebeleid worden échte topcriminelen niet meer gepakt’, zegt hij. Teeven wil dus het justitiebeleid zélf aanpakken. Dat wordt onvermijdelijk hommeles. In wezen vormt de criminaliteit in Teevens visie niet meer dan het topje van de ijsberg. Het is Teeven te doen om het beleid, zoals dat al jarenlang vorm krijgt. Een politiek beleid komt niet zomaar uit de lucht vallen: het is de verstening van de opvattingen van de elite die op dat ogenblik aan de macht is. Door de opvattingen van die
WALLONIË: EIGENDOM VAN DE PS De Waalse politicus Alain Van Der Biest pleegde dus zelfmoord. Een menselijk drama waarbij alleen ingetogen schroom past.
Alleen, diezelfde Van Der Biest was ook een prominent lid van de Parti Socialiste. Meer nog, de intellectueel wellicht briljante Van Der Biest zou wellicht nooit zo’n leven ondergaan hebben als de Parti Socialiste niet had bestaan, als de PS vandaag een “andere” partij was dan die welke ze al zolang is, de partij die zichzelf als de huisjesmelker van haar Wallonië beschouwt. Een krasse uitspraak? Helemaal niet, alleen de vanzelfsprekende conclusie uit wat ieder van ons dagelijks kan lezen, horen en zien gebeuren. Daarvoor moet men zelfs geen Frans kunnen lezen, Guido Fonteyn bracht onlangs nog een zoveelste verhaal over de manier waarop de PS omspringt met de macht. En vooral met het manna dat aan die macht verbonden is. Als men tenminste weet hoe men de vruchten van de macht kan plukken.
ter di Rupo die van zijn machtsbastion, de stad Mons nu een cultuurstad wil maken. Een lovenswaardig initiatief, alleen moet die cultuurstad er komen omdat alle andere inspanningen om van datzelfde Mons weer een sociaaleconomisch leefbare stad te maken op niets zijn uitgelopen. Het vele Europese en andere geld dat daarmee samenging is al lang opgesoupeerd. Geen nieuwe industrie in de Henegouwse regio? Dan maar een nieuwe grote cultuurtempel uit de grond stampen. Met natuurlijk heel veel centen die uiteraard de anderen op tafel moeten leggen. In die PS van Elio di Rupo, van de voor corruptie veroordeelde Guy Spitaels en van de vermoorde André Cools, evolueerde Alain Van Der Biest. Een charmante man, maar iemand die moeite had om de weelde van de macht te dragen. Alain Van Der Biest kwam zelden
Men begrijpt dat hier heel wat meer aan de hand is dan wat getouwtrek om een plaatsje op het politieke schouwtoneel. Als Teeven écht doorgaat, wordt hij het signaal van een opkomende tegencultuur die weldra komaf zal maken met het regime dat ver over de hoofden van de mensen heen constructies in elkaar heeft geknutseld zoals de EU, de Raad van Europa en de hele wirwar van verdragen die de regimes onderling met elkaar, maar altijd zonder medeweten van de gewone bevolking hebben gesloten. Er zou dan wel eens héél snel héél veel kunnen veranderen.
Jaak Peeters
of nooit nuchter op de tribune van de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Toch werd hij minister. Zelfs toen ook de buitenwereld wist dat men de stakker alleen nog maar tegen zichzelf moest beschermen, kreeg hij een ministeriële autoplaat. Met een entourage van (zacht uitgedrukt) bijzonder twijfelachtige figuren. Dat kan vandaag nog altijd omdat de Parti Socialiste de PS is en blijft die de partij al decennia lang is. Een partij die door de jaren heen uitgroeide tot een kluwen van een onoverzichtelijk machtsbastion van waaruit het Waalse landsdeel wordt beheerd - niet “bestuurd” - en via die Waalse omweg het België van vandaag controleert en gebruikt als een pompstation dat door anderen dag en nacht wordt aangevuld. Het is altijd goed te weten wie aan de overkant van de tafel zit. Zelfs in menselijk pijnlijke omstandigheden.
Marc Platel
Het ging toen toevallig over PS-voorzit-
9
DOORBRAAK nr. 4 - april 2002
DE BUREN
Teeven, die als magistraat geen enkele politieke ervaring heeft, wil de samenleving veiliger maken. Daartoe wil hij beginnen bij de topcriminelen. De grote jongens dus: drugsmafia, mensensmokkelaars, grote fraudeurs. Waarom hij dat doet? Teeven is een man met een diep maatschappelijk inzicht. Het is hem duidelijk geworden dat het geen zin
heeft om de zogeheten kleine criminaliteit te willen bestrijden, als je niet eerst de grote vissen vangt.
B IJ
Leefbaar Nederland heeft een nieuwe lijsttrekker. Het is de jurist Fred Teeven, totnogtoe Officier van Justitie. FRED TEEVEN Teeven, die zijn graad haalde via avondstudie, staat bekend als de grote boevenvanger van Den Haag. Teeven bracht Heikenen-ontvoerder Cor van Hout en de beruchte Hakkelaar achter de tralies.
elite in vraag te stellen, stelt Teeven tegelijk de politieke macht en op termijn zelfs de legitimiteit van het heersende regime in betwisting.
STATUS
QUO HOUDT
WALLONIË
ARM
HET IMF-RAPPORT
OVER
BELGIË
O PINIE
I
n tegenstelling tot de Nationale Bank durft het Internationaal Monetair Fonds (IMF) in zijn jaarlijkse doorlichting van de Belgische economie ook een analyse van de grote verschillen qua arbeidsmarkt tussen het noorden en het zuiden aan. In een bijlage van 42 bladzijden worden de regionale arbeidsmarkten in België diepgaand ontleed. Het IMF stelt vast dat de verschillen vanaf het begin van de jaren tachtig substantieel zijn toegenomen. Alleen in Italië zijn de regionale verschillen nog groter. Voor ons niet echt nieuwe conclusies, maar het is wel de eerste keer dat een prestigieuze internationale organisatie er zo uitgebreid op ingaat.
VASTSTELLINGEN Volgens het IMF zouden de Waalse lonen ‘boven het peil liggen dat verzoenbaar is met volledige werkgelegenheid. Dit zou mede een gevolg kunnen zijn van het stelsel van sociale zekerheidsuitkeringen (a), dat een vloer legt onder het loon waarvoor een potentiële werknemer bereid is te werken, en van het gecentraliseerde kader van loononderhandelingen (b) dat de geografische loonwaaier beperkt. De arbeidsmobiliteit is te klein om het gebrek aan loondifferentiatie te compenseren’. Tussen de lijnen wordt er dus ook verwezen naar de onaangepastheid van de unitaire sociale zekerheid. Gedecentraliseerde loononderhandelingen zijn een noodzakelijke, maar geen voldoende voorwaarde voor convergentie. Het unitaire socialezekerheidsstelsel blijft dan nog verkeerde prikkels uitzenden. De sociale uitkeringen en reglementering zijn niet afgestemd op de economische situatie van het zuiden. Voor Wallonië zijn de uitkeringen te hoog in vergelijking met de productiviteit. Te hoge uitkeringen maken dat te velen zich langdurig installeren in de sociale zekerheid. Het IMF meent ook dat het gebrek aan regionale loondifferentiatie een gevolg is van het unitaire kader van de loonnorm. Dit bevestigt mijn stelling dat een aparte loonnorm voor de deelstaten dringend noodzakelijk is.
DOORBRAAK nr. 4 - april 2002
ARBEIDSMOBILITEIT Van interregionale arbeidsmobiliteit is er nauwelijks sprake. Arbeidsmobiliteit kan de vorm aannemen van verhuizen of pendel van de minder naar de meer welvarende en expansieve regio. Over het eerste fenomeen zijn geen gegevens bekend, maar men mag aannemen dat het over een relatief onbelangrijke stroom gaat. Ook de pendel van Wallonië naar Vlaanderen is relatief gering: het ging in 1998 over een kleine 33 000, niet veel meer dan de kleine 25000 Vlamingen die in Wallonië werkten.
WANNEER WORDEN ER CONCLUSIES GETROKKEN?
Tussen Vlaanderen en Wallonië bleef de pendel sinds 1981 grotendeels ongewijzigd op 1 à 1,5 % van de beroepsbevolking. Er zijn bij de VDAB meer buitenlanders ingeschreven als werkzoekenden in Vlaanderen dan Walen. Eind oktober 2001 waren er 521 werkzoekenden die in het buitenland wonen ingeschreven bij de VDAB. Op hetzelfde tijdstip waren slechts 360 werkzoekenden uit Wallonië ingeschreven bij de VDAB. Dit zijn verwaarloosbare cijfers. Het gebied met de laagste werkloosheid in België, Zuidwest-Vlaanderen (4,5 %), grenst aan de regio met de hoogste werkloosheid, Henegouwen (21,4 %). Ondanks de schaarste aan arbeidskrachten in Zuidwest-Vlaanderen, zijn er slechts 189 inwoners van de provincie Henegouwen ingeschreven bij de VDAB.
In Zuidwest-Vlaanderen zijn enkele duizenden Fransen tewerkgesteld, zodat het taalverschil geen sluitende verklaring geeft. In een context waarin van interregionale arbeidsmobiliteit nauwelijks sprake is, zijn gedecentraliseerde loononderhandelingen een noodzakelijke voorwaarde voor het wegwerken van de verschillen.
SCHOKBREKER De economische achterstand van Wallonië zou normalerwijze resulteren in grote inkomensverschillen t.o.v. de rest van hun land, ware het niet dat substantiële transfers via de overheidsfinanciën en de sociale zekerheid als schokbreker optreden. Die transfers verzachten het probleem, maar lossen het niet op. Wat het meest nodig is voor de Waalse economische heropleving - een relatief lager loonniveau -, is wat de Waalse politici het meest vrezen. Voor hen is België in essentie een sociaal zekerheidssysteem geworden. De federale loyaliteit en solidariteit veronderstelt een eerlijke en volgehouden inspanning om aan een economische heropleving te werken. De unitaire sociale zekerheid en de unitaire loononderhandelingen zijn een motor van divergentie geworden. De “nationale” lonen en de unitaire sociale zekerheid houden Wallonië arm. Door de kortzichtige en weinig moedige houding van de Waalse politici is België voor Wallonië een gigantische werkloosheids- en armoedeval geworden. Het status-quo biedt geen uitweg. Er is geen enkele reden waarom Wallonië in de toekomst Vlaanderen niet zou kunnen bijbenen of overtreffen. Als het kiest voor de juiste oplossingen. De federale regering blijft de grote economische verschillen en behoeften tussen het noorden en het zuiden negeren. Het is zelfs niet één van de 21 sociaal-economische prioriteiten van de regering Verhofstadt. De enorme kloof tussen het noorden en het zuiden past niet in Verhofstadts droomwereld over een modelstaat.
Johan Sauwens Vlaams volksvertegenwoordiger
10
LEZERSBRIEVEN
V RIJ - SPRAAK
D ANK
AAN
N ABHOLZ
BAND
Willy Kuijpers Ere-Vlaams Volksvertegenwoordiger Herent
AFREKENING Band verliest zijn subsidie, net zoals het Zangfeest, het Vlaamse Komitee voor Brussel, het Kampioenschap van Vlaanderen voor wielrenners. Dit lijkt op een afrekening. Voorts is het onzin Band te vergelijken met Carrefour: noch inhoudelijk (de taal van Carrefour is opruiend en agressief), noch volgens oplage (Carrefour wordt in duizenden exemplaren verdeeld). K.A. Ardooie
CM-KANTOREN In Doorbraak nr. 3 uitte een lezer zijn ontgoocheling over de nieuwe organisatie van het CM-kantorennet in Brussel en de ermee gepaard gaande verfransing. Ik kan voor zijn standpunt alleen maar begrip opbrengen. Maar...ofwel beseft de CM niet waar ze mee bezig zijn, en dat is dan hoogst bedenkelijk, ofwel beseffen ze dat wel, en dat is dan een teken van ongelooflijke minachting voor de Vlaamse leden. Jan Segers Epost
W
anneer ik deze regels aan het klavier toevertrouw, staat ons Vlaanderenland - of althans het actieve deel daarvan - in rep en roer. Ene mevrouw Nabholz-Haidegger, tot niet zo lang geleden even illuster onbekend voor ons als wij en onze situatie voor haar, orakelt dat de Franstaligen een minderheid vormen in Vlaanderen. Let wel op de juridische gevolgen van die vaststelling. Het gaat dus niet over de vaststelling van het rekenkundige feit dat minder dan de helft van de inwoners van Vlaanderen Frans hanteert als eerste taal. Neen, met die specifieke term ‘minderheid’ wordt bedoeld dat die Franstaligen ook echt recht hebben op eigen groepsrechten. Zeg maar eigen scholen en dito culturele verenigingen in heel Vlaanderen. Te betalen door de meerderheid. En dat ontdekt die Zwitserse dame, na een bezoekje aan onze contreien enkele maanden geleden en wat advies van een groep juridische bollebozen. Hebben Nabholz en haar trein wetsgeleerden ongelijk? Het politieke debat dat zal volgen binnen de Raad van Europa zal dat uitmaken. Misschien hebben ze zelfs geen ongelijk. Veronderstel even dat in de Commissie van die Raad en later in de Parlementaire Vergadering blijkt dat Nabholz en haar wetsgeleerden de Raamovereenkomst voor de Bescherming van Minderheden grondig kennen en dat ze weliswaar wat minder vertrouwd zijn met de Belgische situatie, maar die toch met voldoende ernst hebben bestudeerd. Dan moet besloten worden dat de conclusies juist is en de Franstaligen volgens een degelijke juridische afleiding van de Raamovereenkomst in Vlaanderen een regionale ‘minderheid’ kunnen genoemd worden. Wat is dan bewezen? Dan is bewezen dat het Raamakkoord een prulakkoord is. Dan is bewezen dat de makers van dat koninginnestuk van de Raad van Europa rommel hebben afgeleverd. Het zal niet de eerste keer zijn dat een goed bedoeld stuk juridisch werk na het invoegen van compromissen, aanvullingen, aanpassingen en amendementen op niets meer trekt. De test van een wet is de toepassing. Stel dat brave mensen vinden dat er een wet moet komen om de privacy te beschermen. En veronderstel dat later blijkt dat die wet het onmoge-
11
lijk maakt om fiscale fraude te bestrijden. Dan faalt die wet, hoe goed bedoeld ook, en moet ze vervangen worden. Ze heeft dan perverse effecten. Stel dat brave mensen vinden dat er een Raamakkoord moet komen om verdrukte minderheden te beschermen. En veronderstel dat later blijkt dat het Akkoord het onmogelijk maakt om arrogante inwijkelingen tot inburgering aan te zetten. Dan faalt dat Raamakkoord, hoe goed bedoeld ook, en moet het vervangen worden. Het heeft dan perverse effecten. Politici die slechte Akkoorden omzetten tot intern recht, zijn slechte politici. Zij bedrijven een pervers beleid. We moeten mevrouw Nabholz - en bij uitbreiding FDF’er Clerfayt - erg dankbaar zijn. Het gebeurt niet dikwijls dat men nog tijdig de kans krijgt om op basis van de concrete uitvoering van een regel die regel af te wijzen. Gelukkig weten we nu, dankzij het werkstuk-Nabholz, dat het Raamakkoord ernstige mankementen vertoont en niet rijp is. En dus kan Vlaanderen weigeren om het te ratificeren. Dat zouden we niet verlegen, omfloerst en defensief mogen doen. Maar wel in een gepeperde brief aan de Raad van Europa met de uitdrukkelijke vraag dat ze daar hun huiswerk zouden hermaken. De echte minderheden in Europa hebben recht op een fatsoenlijk Raamakkoord. Peter De Roover
DOORBRAAK nr. 4 - april 2002
O PINIE
In Doorbraak van maart 2002 lees ik dat minister Bert Anciaux besliste om de toelagekraan voor “Band” (dat de uitgeweken Vlamingen in Wallonië socio-cultureel bundelt) dicht te draaien. Uw commentaar daarbij is terecht vanuit de (con)federale bestuursfilosofie. Alleen moet toch wel het onderscheid gemaakt worden tussen het agressieve francofone cultuurbeeld dat uitgaat van Carrefour, Exploration du Monde, Rideau de Bruxellen, Vlan, enz... in Vlaanderen en de “zachte”, integrerende socio-culturele doelstelling van “Band” in Wallonië. Bert Anciaux beloofde mij “Band”, deze terechte hulpverlening, verder te zullen ondersteunen. “Band” en ook andere vriendenkringen van Vlamingen in het buitenland zouden er goed aan doen om hun actie onder te brengen in het degelijke “Vlamingen in de Wereld”.
HET KAUKASISCH
KRUITVAT
G EORGIË IN DE TANG R USLAND EN T URKIJE
TUSSEN
B UITENLAND
T
wee christelijke landjes staan de Groot-Turkse Drang nach Osten in de weg, ze varen een totaal tegengestelde koers. Armenië, de Turkse holocaust nog steeds indachtig, zoekt bescherming bij de grote christelijke broer Rusland. Georgië daarentegen speelt resoluut de Turkse kaart uit. Nochtans wordt het land nu al bijna tien jaar bestuurd door een gewezen Sovjetminister van buitenlandse zaken...
SJEVARDNADZE Lang geleden, de Sovjet-Unie lag nog onder de permafrost van Leonid Brezjnev, liepen wij met een ULB-professor Slavische talen verloren in de avondlijke straten van de Georgische hoofdstad Tbilisi. De professor vroeg een mevrouw aan een bushalte in elegant Russisch de weg naar ons hotel. Die antwoordde in het Russisch: ‘Ik spreek geen Russisch’. Het gaf de professor die enige sympathie koesterde voor het FDF een déja-vu-gevoel... Dertig jaar later is de afkeer van Rusland er klaarblijkelijk nog niet verdwenen. Althans niet bij president Sjevardnadze (73), nochtans het toonbeeld van de perfecte Sovjet-bureaucraat: komsomol - communistische jeugdleider, afgestudeerd aan de partijschool (te vergelijken met de Franse ENA), eerste secretaris van de Georgische KP, door Brezjnev zelf opgenomen in het KP-presidium en tenslotte minister van Buitenlandse Zaken van Gorbatsjov.
Met Armeniër Mikoyan was hij het multiculturele gelaat van de Sovjet-Unie (SU). Maar binnen de partij was hij een “havik”: voor confrontatie in de Koude Oorlog, voor de inval in Afghanistan en tegen politieke dissidenten zoals Boris Jeltsin. Toen hij de “nieuwe tijden” zag aanbreken - hij was de eerste toppoliticus die publiek de implosie van de SU mogelijk achtte - werd hij “democraat” en voorstander van toenadering tot het westen. Hij droeg daar zelf zijn steentje toe bij.
DOORBRAAK nr. 4 - april 2002
De gewezen Amerikaanse adjunctstaatssecretaris Talbot vertelt dat toen Gorbatsjov tijdens de Golfoorlog zijn onderminister Evgeni Primakov met een uiterst geheime opdracht naar Bagdad stuurde, Sjevardnadze hem tot zijn verbazing in het geniep de inhoud door telefoneerde. Maar wat bij onze catastrofale Louis Michel als een zoveelste flater zou zijn weggelachen, was bij Sjevardnadze voorbedachte rade, zoals later zou blijken. Feitelijk was dit hoogverraad.
AFRIKANISERING Niettemin keerde hij in 1992 terug naar Georgië en werd er president met de steun van Rusland dat hoopte dat hij orde zou scheppen in de broeihaard van terrorisme dat het land onder “bendeleider” Gamzakhurdia was geworden. Hij kreeg energie beneden marktprijzen, Rusland bood twee divisies aan om de afscheuringsbeweging in Abchazië de kop in te drukken, maar hij moest wel toetreden tot het GOS, het Russisch “Gemenebest van Onafhankelijke Staten”. Na heel wat verwikkelingen wist de herboren Georgische “nationalist” Sjevardnadze zich te ontrukken aan de omhelzing van de Russische beer en wierp hij zich resoluut in de armen van Turkije. Vijf jaar later blijkt hij van de regen in de drop te zijn terecht gekomen.
12
Het aantal Turkse zendingen in Tbilisi is sedert enkele jaren niet meer te tellen. Recent nog de bijna volledige Turkse generale staf. De Russen die de militaire basis en luchthaven van Vasian moesten ontruimen, werden vervangen door Turkse soldaten. Rusland ziet de groeiende Turkse invloed met lede ogen en neemt weerwraak. Het geeft (militaire) ruggesteun aan het rebelse gewest Abchazië. Het sluit zijn lange grens hermetisch af onder het voorwendsel dat Tsjetsjeense opstandelingen naar Georgië vluchten. De vroegere welvarende Sovjet-republiek, die omzeggen niets meer produceert noch fabriceert, is nu een derdewereldland, waar het gemiddeld maandinkomen tot 15 $ is gezakt. Van de ambitieuze zijdeweg van Turkije tot China kwam alleen het vak BatumiTbilissi tot stand, een op vele plaatsen opengebroken weg waarop vorig jaar de Oekraïense ambassadeur een grazende (!) koe doodreed. De enige inkomstenbron komt uit Turkije, maar daar zit natuurlijk een prijskaartje aan vast. Sjevardnadze wou van Georgië het “Israël van de Kaukasus” maken, maar het werd een Turks-Amerikaans protectoraat. De militaire operatie met Amerikaanse troepen tegen Al Quaedaterroristen in het Pankisidal dat aan Tsjetsjenië grenst, is een volgende fase in dat proces. Sjevardnadze had nochtans eerder Rusland geweigerd moslimrebellen uit Tsjetsjenië te achtervolgen. Zo ontstaat in Georgië een mogelijke twisthaard tussen de Verenigde Staten en Rusland. Maar misschien is het dat wat Sjevardnadze wil: een conflict met Rusland zou zijn land automatisch tot een strategische bondgenoot van het westen maken en het geld opbrengen dat het op eigen krachten niet kan vergaren. André Monteyne Volgende aflevering : 2. Armenië : enige hinderpaal voor het Turks grootmachtsbeleid
BOEKEN
ORANJE BOVEN
Hoe pittig en aantrekkelijk ook geschreven, hier en daar slaat De Foer wel de bal mis. Als hij het heeft over de ‘socialistische vakbond FNV’ bijvoorbeeld. Die Federatie van Nederlandse Vakverenigingen is wel voortgekomen uit de sociaal-democratische NVV, maar wel maar na fusie met de zowat even grote en even belangrijke Nederlandse Katholieke (vak)Verbond. Ook de vergelijking die De Foer maakt tussen het Nederlandse Studiehuis en de hogere jaren van ons Vlaams (volgens De Foer ‘Belgisch’) ASO loopt nogal mank. Het Vlaamse onderwijs kikt op didactisch-structureel vlak vaker dan Nederland dan hij zich zelf zal beseffen. Het vaardighedenonderricht is ook bij ons doorgedrongen, en zelfstandig- en groepswerk worden met een leraar als begeleider haast even belangrijk als in de Nederlandse zgn. Tweede Fase. Elders beweert De Foer dat ‘België’ na de Vrede van Utrecht Spaanse, Oostenrijkse, Franse en Nederlandse bezetters kende. De Fransen waren wel bezetters, de anderen onze historische en legitieme vorsten. Een veelgemaakte fout. Vreemd dat ook een niet onintelligent man als De Foer België al in de geschiedenis van voor 1830 projecteert...
KDr
STEVEN DE FOER, ONDER HOLLANDERS. EEN VLAMING
ONTDEKT
NEDERLAND. BALANS, 176
ISBN
BLZ., €
14,80,
90 5018 563 0.
DE BELGISCHE COMMUNISTEN Met heel wat verwachtingen begonnen we aan de lectuur van het nieuwe boek van de priester-historicus Wilfried Pauwels. Onze verwachtingen werden evenwel niet vervuld. De mythe maar ten dele ontluisterd. Meer dan een feitenkroniek brengt Pauwels niet en dat is jammer. Bovendien bevat het boek een overvloed aan uitweidingen en nevenbeschouwingen die in feite niet ter zake doen. Dat ook de Belgische communisten de tiran Stalin verheerlijkten en zijn terreur, Goelags en het Duits-Russische pact van augustus 1939 verzwegen, is algemeen geweten. Een dergelijk gegeven als besluit meegeven, brengt geen nieuwe zoden aan de dijk. Gedetailleerde uitweidingen over de interne keuken van de Franse communisten kunnen interessant zijn, maar niet voor een lezer, die een boek koopt over de Belgische communisten. De Belgische communistische partij (BCP) ontstond onder voogdij van de Franse communisten, en was haast uitsluitend een Franstalige bedoening. In Vlaanderen brak de partij nooit door. Ook het oprichten van een eigen Vlaamse communistische partij (met o.a. de Vlaamsgezinde Jef van Extergem) mocht hier niets verhelpen. In het midden van de jaren dertig telde de BCP zo’n 10 000 leden waarvan slechts 1700 uit Vlaanderen afkomstig. In het parlement hebben de communisten nooit ofte nimmer een wet tot ontvoogding van Vlaanderen gesteund.
communistische verzet aan. Het is opvallend dat heel wat aanslagen van het Belgisch verzet opgezet werden door Duitse communisten en joden. De communisten beschouwden zichzelf als de enige verzetsgroepering. Het interessantst is de auteur wanneer hij handelt over de onmiddellijke naoorlogse periode. Tevens de enige periode in de Belgische geschiedenis waarop de BCP haar stempel kon drukken. Tegenover de door hoofdzakelijk communisten georchestreerde zogenaamde spontane volksjustitie en lynchpartijen (vooral in Wallonië) stond de regering-Pierlot gewoon machteloos. De gedeeltelijk ontmantelde rijkswacht was geen partij voor de tot de tanden bewapende communisten van het Onafhankelijkheidsfront. Dat de BCP in november 1944 een machtsgreep wilde ondernemen, mogen we als een vaststaand feit aannemen. Slechts dankzij de steun van Britse legereenheden werd deze opstand in de kiem gesmoord. Het fijne ervan weten we nog altijd niet, vermits een aantal belangrijke archieven voor nader onderzoek taboe blijven. Als kroniekschrijver van de BCP heeft Pauwels al bij al verdienstelijk werk geleverd maar het is niet het zwartboek van het Belgische communisme geworden. Daarvoor bevat het boek te weinig achtergrondinformatie en duiding. Een gemiste kans. Ondanks de vele namen mist het boek bovendien een personenregister. PJV
WILFRIED PAUWELS, DE BELGISCHE
COMMUNISTEN
TIJDENS DE OORLOG: EEN MYTHE ONTLUISTERD.
DELTA-STICHTING, POSTBUS 4, 2110 WIJNEGEM. 280
BLZ., €
14,75
Na een inleiding van meer dan honderd bladzijden komen we dan bij het
13
DOORBRAAK nr. 4 - april 2002
B OEKEN
Nadat hij vier jaar in Nederland correspondent was voor De Standaard, keerde Steven De Foer terug naar het Vlaanderland en zette er een handleiding over Hollanders voor Vlamingen op papier. Tenminste, dat lijkt op het eerste zicht toch de bedoeling van het bijzonder lezenswaardige Onder Hollanders. Naarmate je het einde van het boek nadert, bekruipt je echter de idee dat het boek eerder geschreven is voor Nederlanders, over Nederlanders. De Foer slaagt erin om de aandacht van de lezer te houden bij elke pagina, waarin hij peilt naar het imago van Nederland en de Nederlanders en zowat elk bestaand cliché onder de loep neemt - én meestal ook bevestigt. Onder Hollanders leest als een trein. Allicht omdat het zo herkenbaar is, omdat Vlamingen al eens vaker over de Moerdijk kijken en iets dichter staan bij de cultuur van de Nederlandse broeders en zusters. Alhoewel... zowat elk cliché over ‘Ollanders’ lijkt wel bewaarheid te worden. En de Vlamingen komen er eerder uit als zuiderse bourgondiërs...
Na Vreemde buren van Derk Jan Eppink - ex-journalist van De Standaard - is Onder Hollanders een tweede onmisbare boek over politiek Nederlan, maar nu ook over Neerlands economische, sociale en breed maatschappelijke cultuur. Om in sneltreinvaart uit te lezen!
vervolg van blz. 3
K ORT
BRUSSEL VERFRANST VERDER In 1998 werden 88 % van de geboorteakten in het Brussels hoofdstedelijk Gewest in het Frans opgesteld. In 2001 was dat al 94%. Mark Grammens wijt dit in zijn Journaal aan ‘een toenemende uittocht van jonge Vlaamse gezinnen uit Brussel en een gelijkmatig toenemende overheersing van het allochtone element in de bevolking.’ (7 maart)
BRUSSEL VERVREEMDT De overgrote meerderheid van de “nieuwe Belgen”, namelijk 98,5%, komt terecht in het Franstalige kamp. Dat blijkt volgens het Vlaams Blok uit de keuze voor een Franstalige identiteitskaart. ‘De vervreemding werkt bijgevolg de verfransing in de hand. Ieder jaar komen er 11.500 allochtonen bij en vallen 7500 autochtonen weg’, stelde het Blok. (nota dec 2001) Algemeen vreemdelingenstemrecht zal de Nederlandstaligen in de hoofdstad helemaal marginaliseren.
DEMOCRATISCH DRAAGVLAK Antwerpen en Gent krijgen 75% van de middelen uit het Vlaams Stedenfonds dat in 2003 opstart met honderd miljoen euro. Doel is ‘het democratisch draagvlak’ in de steden te verhogen (DS, 2 maart). Het Fonds vervangt het Sociaal Impulsfonds (SIF). Ooit moet iemand toch eens onderzoeken wat er met al die centen eigenlijk is bereikt.
LEMAN BEDREIGD Hetzelfde kan misschien gezegd worden van de werkzaamheden van het cen-
C
trum-Leman. De N-VA van Geert Bourgeois wil het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding opdoeken. ‘Het droeg bij tot polarisatie rond migranten. Inwoners die het nodig achten kunnen zelf wel hun rechten verdedigen’, aldus een van de origineelste passages uit de Ontwerpteksten voor het congres van mei.
moeilijk als maar liefst vijf ministers van vier regeringen zich met de zaak bemoeien, aldus Geert Bourgeois. ‘Overhevelen naar Vlaanderen, dat is trouwens voorzien in het Vlaams regeerakkoord’, besluit hij. Bourgeois verwacht ook problemen rond het “toekomstplan voor de huisartsgeneeskunde” van dr. Van de Meulebroeke. Totaal andere visie dan de Franstalige.
STEMRECHT N-Z
LANDBOUW
Nog maar eens een opvallend verschil tussen Vlaanderen en Wallonië is de houding tegenover stemrecht voor nietBelgen. Het Waals parlement is unaniem voorstander, een Vlaamse meerderheid stemde tegen in de senaatscommissie. De regering valt niét omdat de Waalse liberalen (PRL) in de senaatscommissie tegenstemden. We hoorden mensen suggereren dat er aan Waalse (PRL-)zijde straks ook iets uit het wafelijzer moet vallen. Faciliteitenkoekjes, eentalige rechtertjes?...
De regionalisering van landbouw is sedert 1 januari 2002 een feit. Voor de overdracht naar Vlaanderen en Wallonië geldt wel een overgangsperiode tot 15 oktober. Vlaanderen krijgt echter maar ongeveer 60% van de middelen terwijl het meer dan 70% van de landbouwactiviteit voor zijn rekening neemt. Bovendien is de overheveling van de ambtenaren nog lang niet geregeld en blijven o.a. het informaticasysteem en de gebouwen federaal. (Ampersand, feb)
KINESISTEN
TAAL IN BRUSSEL
In het debat over de kinesistenopleiding kwam de N-VA met cijfers voor de dag van prof. Clarijs (VUB). Volgens die prof nam het aantal studenten kine in Vlaanderen in 2001 af met 12,5%, in Franstalig België met slechts 2,77%. ‘Wederom een illustratie van de absolute noodzaak aan een Vlaamse gezondheidszorg’, aldus N-VA kamerlid Danny Pieters.
VVB-Brussel nodigde recent VUB-professor Rudi Janssens uit.Uit zijn onderzoek naar de taalverhoudingen in Brussel blijkt dat ongeveer 10% van de Brusselaars eentalig Nederlandstalig zijn grootgebracht, nog eens 10% tweetalig. De eentalige Franstaligen vormen nog maar net de helft van de Brusselse bevolking. Een goeie 30% Brusselaars zegt goed tot uitstekend Nederlands te spreken. Het verfransingsproces, waarbij Vlaamse ouders hun kinderen in het Frans opvoeden, blijkt wel stopgezet. Wel is er nog steeds taalafstand bij gemengde relaties, hoewel ook dit begint te verminderen. Meer info: VUBpress, Waversesteenweg 1077, 1160 Brussel.
HEPATITIS B Het onoverzichtelijk kluwen van bevoegdheden en visies inzake gezondheidszorg leidt ertoe dat 62.000 Vlaamse baby’s niet tijdig worden gevaccineerd tegen hepatitis B. Niet
O L O F O N
WAAR VLAMINGEN
Doorbraak is een uitgave van het Vlaams Diensten Centrum vzw. Verschijnt maandelijks (niet in augustus). Hoofdredacteur: Jan Van de Casteele Kernredactie: Karl Drabbe, Katleen Van den Heuvel, Dirk Laeremans, Herman De Mulder, Anke Nobels. Redactie-adres: Passendalestraat 1a, 2600 Berchem. Tel (03) 366 18 50 - Fax (03) 366 60 45 e-post: redactie@doorbraak.org - internet: www.doorbraak.org - abonnementen: secretariaat@doorbraak.org
THUIS ZIJN
Abonnement: € 14,50 (585 fr.) voor een abonnement van 12 maanden. Studentenabonnement: € 10 (385 fr.) voor een abonnement van 12 maanden, met opgave van leeftijd en onderwijsinstelling. Internet-abonnement: € 10 (385 fr.). voor 12 maand toezending van Doorbraak (pdf-bestanden) via internet. Het (studenten)abonnement geeft recht op een gratis Internet-abonnement. Abonnering door storting op rekening 409-9591911-13 van Doorbraak met vermelding van het type abonnement. Doorbraak wordt ook gratis toegestuurd naar de leden van de Vlaamse Volksbeweging vzw. U kunt ook lid worden van de VVB door overschrijving van € 14,87 (600 fr.) op rekening 409-9521741-71 van VVB-leden-administratie. Dan krijgt u naast Doorbraak ook Binnendoor, het ledenblad van de Vlaamse Volksbeweging, toegestuurd. Doorbraak is lid van de Unie van de Uitgevers van de Periodieke Pers.
Service Residentie Citroenbomenlaan 15, 1020 - Laken Inlichtingen & afspraken Beheerder DIRK MARTENS Gsm: 0478 965 448
Vormgeving: Kameleon, Leuvensesteenweg 227, 3190 Boortmeerbeek, Tel. 015 52 95 67, www.kameleon.be
Fax: 02 484 93 03
Verantwoordelijke uitgever: Dirk Laeremans, Passendalestraat 1a 2600 Berchem. ISSN 0012-5474
DOORBRAAK nr. 4 - april 2002
Heizelheem
14