België-Belgique P.B. Antwerpen X 8/2828
10
ISSN 0012-5474
Maandblad November 2002
Vlaanderen staat in Europa
B EELD -S PRAAK
Afgiftekantoor Antwerpen X Passendalestraat 1a 2600 Berchem
IN VILVOORDE MANIFESTEERDEN LEIDERS VAN ALLE OPPOSITIEPARTIJEN EN SLECHT VOOR HET VLAAMS BELANG.
B EMINDE
VLAAMSE BEWEGING
SAMEN.
NIET
GELOVIGEN !
De
leiders van Paars-groen zetten de sprint in naar de verkiezingen. Maar neen, beminde gelovigen, hun lichaamstaal verraadt géén angst. Maak u geen zorgen. Guy en Patrick zorgen voor u.
Zie de schittering van hun actieve welvaartstaat! Kijk hoe vannacht nog een einde komt aan de economische recessie en de toenemende werkloosheid! Geniet van de vele banenplannen en glimlach naar uw belastingbrief, al durven gemeenten u voortaan wel iets extra aanrekenen. Wees blij dat uw premier en president de Belgische schuld maar later afbouwen? Verwonder u, beminde gelovigen, over hoe de criminaliteit wegsmelt, hoe het geboefte op de vlucht slaat, hoe helder de wereld wordt met het klare drugsbeleid. Dank hemel en aarde voor het geknuffel van de snel-Belg-wet, het plotsklaps verdwijnen van asielzoekers, migranten en illegalen. Een formidabele politiehervorming? Ja, wij geloven. Een snelle en efficiënte Justitie? Ja, wij geloven. Weg die schimmige cocon rond Bende van Nijvel, Cools en Dutroux? Ja, wij geloven! Beminde gelovigen, dan zwijgen we nog over Copernicus en de administratieve paperasserij waar u vroeger al eens last van had. En weet u nog, hoe er in vervlogen tijden files waren,
HALLOWEEN
snelheidsovertredingen en verkeersdoden? Of politiek gekonkel bij Sabena, NMBS, de Post? Samen met rode en groene vrienden werd gezorgd voor veel blabla en boemboem, voor allerlei marginalen (want zeg nu zelf: wie spreekt er nu nog over gezinnen?). Voor een leuke kieswet. Voor speelgoed voor Nepal... Driemaal hoera voor het grote succes op het Europese front! Voor de goede verstandhouding van paars-groen met de pers (de bekering van Derk Jan Eppink en Jurgen Verstrepen inbegrepen). Voor de dagelijkse geneugten ons bezorgd door een olijk koningshuis, en door de Broeders van de Waalse overkant. De oppositie is morsdood. Big Brother springlevend. ‘t Leven is mooi. Ja, wij geloven!
Prof. Jacques Claes over een nieuw soort indoctrinatie.
VLAAMSE IDENTITEIT
Beminde gelovigen: Guy en Patrick zorgen voor u! Geniet van hen, ‘t is gratis!
JVdC
4
Het debat moet nu worden gevoerd. Met een groots opgevat Internationaal Congres willen Vlaamse verenigingen aanzetten tot denken en doen.
O VRIJ STUDENTENHEERLIJKHEID
5
Het KVHV honderd jaar in de voorhoede van de Vlaamse ontvoogdingsstrijd.
DE
STEMBUS VAN
2004
6
Bart Maddens slaat één verkiezing (2003) over. Het establishment is vooral bang voor de regionale verkiezingen van 2004.
VERKLEUTERING Dood dus aan de verzuurde Vlaamse kruisvaarders, die nog dromen van een eigen Vlaamse sociale zekerheid, een Vlaamse inkomens- en vennootschapsbelasting, het stopzetten van ondoorzichtige geldstromen richting Wallonië, meer Vlaemsch in Brussel en de Rand en snel en efficiënt bestuur in een eigen Vlaamse bollenwinkel.
3
GAAT DOOR
7
Guido Naets over het sprookjesverhaal van kabouters, smurfen en teletubbies.
GELIJK
VOOR DE WET
8
Vlamingen waren de pioniers van de nieuwe democratie. Paul Beliën met vragen over de rol van de monarchie.
EU-SUPERSTAAT
11
Het Europees project stoot op zijn grenzen. In Europa hebben we meer dan ooit nood aan onze eigen Vlaamse vakbond.
P ERSWIJS - K ORT
P
BLAMAGE VOOR DEMOCRATIE
E R S W I J S
Roger Van Houtte in Gazet van Antwerpen, 27 september: ‘De CD&V moet opletten voor een tweede cordon, een “cordon sectaire” waarbij alles wat nog maar naar oppositie zweemt, politiek verdacht is. Vlaams Blok, CD&V en N-VA worden respectievelijk doodgezwegen, aangevallen en gemarginaliseerd. Wat een democratie!’ Johan Van Overtveldt in Trends, 17 oktober: ‘Verhofstadt en de VLD kunnen dit (regerings)schip slechts drijvend houden door voortdurend hun eigen basisprincipes te verloochenen, een mechanisme dat vooral de socialisten tot het uiterste exploiteren. En zolang de VLD goed scoort in de peilingen, blijft de onherkenbaar veranderde Verhofstadt onaantastbaar.’ Guy Tegenbos in De Standaard, 3 oktober: ‘Dat sommige ziekenhuizen veel meer kosten aanrekenen aan de ziekteverzekering dan andere, is al decennia lang het geval. Die verschillen zijn ook voor een deel communautair gekleurd’. Yves Desmet in De Morgen, 16 oktober: ‘Louis Michel, verdediger van de mensenrechten in alle landen ter wereld behalve die waar FN wapens levert’ Roger Van Houtte in Gazet van Antwerpen, 4 oktober: ‘Ze leiden ons om de tuin met one-liners, platte partijpropaganda, het lief van Laurent en de dagelijkse lotgevallen
van de Coburgjes, Abou Jahjah en zijn Hamas-boys en de zegeningen van de euthanasie met Mario, de held van het zelfbeschikkingsrecht. Dat is allemaal verschrikkelijk interessant. Opkomen voor het Vlaams belang is niet interessant, het is oubollig, verdacht en intolerant’. Paul Geudens in Gazet van Antwerpen, 5 oktober: ‘Kiest de burger voor de vlotte jongen die graag uitdeelt? De exponent van de paars-groene opendebatcultuur annex cadeauregen, zoals we die de voorbije week weer meemaakten? Of voor de norse, blaffende rentmeester die gedurende acht jaar een beleid van besparingen en bezuinigingen belichaamde? Om dergelijke keuzes zou het in verkiezingen toch moeten draaien? Dat is toch democratie? Ik heb een meer dan licht vermoeden dat men er bij de VLD allesbehalve gerust zou op zijn, mocht Jean-Luc Dehaene zich nog eens met z’n volle gewicht in de kiesstrijd gooien...’ Hugo Schiltz in Knack, 25 september over de paritaire Senaat: ‘Dat is een van de slechtste politieke akkoorden die ik in mijn carrière heb meegemaakt. Het is een eenzijdig akkoord waarbij alleen wordt tegemoetgekomen aan hetzij symbolische hetzij strategische wensen van de Franstaligen. () Het is een strategische blunder van formaat, want als de Vlamingen dat nog ooit ongedaan willen maken, zullen ze een zware prijs moeten betalen.’
Er roert iets onder de Vlaamse perscommentatoren. Mathias Danneels bij voorbeeld verbaast met voor zijn krant kordate commentaren. ‘De nieuwe kieswet is een blamage voor de democratie’ schreef hij in Het Nieuwsblad (26 sept). ‘De burger dichter bij de politieke besluitvorming betrokken? Paarsgroen heeft geen enkele inspanning gedaan de burger te vertellen welke meerwaarde voor de democratie deze kieswet zou kunnen zijn. Eén gram meerwaarde is er niet. Grotere kieskringen spelen vooral de kopstukken van de huidige regering in de kaart. De herinvoering van “opvolgers” creëert ruimte voor overlopers, aan wie een zitje is beloofd. Politici zullen zot van BV-glorie hun opwachting maken in klets- en leuterprogramma’s waar politici uit principe horen weg te blijven. Politieke zwaargewichten zullen op àlle lijsten staan. Mieke Vogels overweegt zelfs én de Senaat, én de Kamer te trekken. Vogels is minister in de Vlaamse regering, kom nou. Geen kiezer die uit deze brij nog wijs geraakt’, aldus nog Danneels. Zijn Nieuwsblad klopt De Standaard met lengtes.
CIJFERS: BEGROTING De laatste begroting van Verhofstadt I is een afknapper. De inkomsten worden overschat, want geraamd op basis van een economische groei van 2,1%, terwijl Nederland en Duitsland ruim onder de 2 procent verwachten. Anderzijds zou voor 60 miljard oude franken worden bespaard. Alleen weet niemand goed waar dan wel. Zelfs Yves Desmet kan niet meer volgen en heeft het over ‘communicatiestrategie’, ‘snoepjes hier en daar’ en vooral ‘niemand een centje pijn laten voelen’ (De Morgen, 8 okt) Neem nu de belastingvermindering. Die betalen we alvast deels terug via hogere aanvullende personenbelastingen en gemiddeld tarief opcentiemen op onroerende voorheffing. Ook in blauwe gemeenten. Limburgse “liberale” gemeenten behoren tot de toptien van hoogste belastingen op het inkomen in Vlaanderen.
DOORBRAAK nr. 10 - november 2002
2
Personenbelasting
Opcentiemen
2000
6,59
1074
2001
6,81
1169
2002
7,02
1258
Meer info: www.vsg.be, webstek van de Vereniging van Vlaamse Steden en Gemeenten
EN
WIJ MAAR BAZELEN OVER IDENTITEIT
H ALLOWEEN !
Bovendien verschuiven de belastingen onder voluntarist Verhofstadt stoemelings ook naar de deelstaten. Die zien hun financiële dotatie dalen met 332 miljoen Euro. Een doorschuifoperatie richting Dewael. Ondertussen blijft de staatsschuld 102,3% van het BNP bedragen.
itgerekend op de ochtend van 9 oktober reeds viel mij mijn eerste spin te beurt. Bovendien geen kleine. Ze keek me boosaardig aan vanuit een immens web, dat gespannen stond onder de koepel van het Shopping Center GB, nu Carrefour, op de Groenplaats in Antwerpen.
CIJFERS: WERKLOOSHEID
Ik had gehoopt dat de Halloween-ellende
kerkelijk jaar met zijn millenaire krans
of -griezel mij gespaard gebleven zou zijn
van feesten geeft tekens van kortademig-
tot het einde van de maand, maar de
heid? Geen nood: de nieuwe festiviteiten
vroede heren van de publiciteit hadden
- of noem ze evenementen; de even-
besloten dat ons aller - er loopt daar veel
ementenconsultant wordt belangrijk -
volk in en uit - hersenspoeling niet vroeg
rukken aan en op: van Santa Claus en de
genoeg kon worden ingezet.
Kerstman over Valentijn en de Paashaas tot Halloween.
Hersenspoeling is nog een te zacht Toename juni 2002 op jaarbasis Niet-werkende werkzoekenden
woord. Spelen betekent dat er nog iets
In juli en augustus mogen de consultants
aanwezig is dat kan of moet worden weg-
rusten, dan organiseren we zelf ons feest met dichtgeslibde luchthavens en met
Juni 99- sept 2002
+ 5000
gespoeld. De term indoctrineren past
Sept 01 - sept 02
+ 6,4%
hier beter. Indoctrinatie valt best uit in
stranden onder een rozig tapijt van bloot
leegte. De genoemde heren van de publi-
mensenvlees.
Jongerenwerkloosheid Sept 01 - sept 02
+ 18%
Uitkeringsgerechtigde volledig werklozen
postmodern
In het kerkelijk feestjaar was er in juli en
gemoed. Ze weten evenzeer dat die
augustus trouwens ook niet veel te bele-
gemoederen afkerig zijn van leegte: een
ven. De pastores moesten er blijkbaar
soort horror vacui, afkeer van het lege,
ook eens uit.
vreemd + 16%
Werklozen + 50 jaar Juni 99 - juli 02
citeit weten of vermoeden dat leegte niet
+ 22 000
Bron: PM CD&V, 10 okt
is
aan
menig
psychologisch dan. En dat die gemoede-
Gebrek aan middelen en gebrek aan bevoegdheden zorgt ervoor dat Vlaanderen geen eigen loonpolitiek, geen eigen economisch beleid mag voeren. Aparte Vlaamse CAO’s zouden de situatie in Vlaanderen kunnen verbeteren, maar die komen er niet.
ren, als blank kladpapier, klaar liggen om
INFANTIEL
om het even wat te slurpen.
Wat bij Halloween opvalt, is de infantili-
CIJFERS: CRIMINALITEIT
De heren, of zijn het de heersers van de
sering van onze cultuur. Bij Allerheiligen Om het even wat heet hier dan
en Allerzielen poogde men nog even
Halloween: tot voor enkele jaren volsla-
bezig te zijn met het grote mysterie van
gen onbekend, nu beheersend de straat
leven en dood. Halloween stoeit met
en de winkelvitrines.
emoties, tenminste als dat soort emotionaliteit die naam nog waardig is.
De Nederlandse professor en criminoloog Frank Bovenkerk wond er tegenover de Antwerpse politie geen doekjes om: ‘Migranten geraken veel vaker in de criminaliteit verzeild dan autochtonen. Meer dan 50% van de gevangenen in Nederland is van vreemde afkomst, terwijl Nederland slechts 10% vreemdelingen telt. Sommigen beweren dat integratie jongeren uit de criminaliteit haalt. Dat geloof ik niet, zeker niet op korte termijn. (Het Nieuwsblad, 18 okt.) ‘Als de migratie blijft, zal ook de criminaliteit onder de migranten blijven toenemen.’
CIJFERS: MIGRATIE Guido Tastenhoye (Vlaams Blok) gaf in het parlement een overzicht van de vervolg blz. 14
publiciteit, weten meer. Hun is bekend
Griezelen, schrikken, kreetjes slaken van-
uit studies, maar vooral uit aanvoelen
achter het masker van een uitgeholde
(studies dienen vooral om het aanvoelen
pompoen, rillen voor spoken. En dit alles
gestalte te geven) dat ook modernen en
vergroeiend nu van pueriele onschuld
postmodernen dorsten naar feest en
tot libertijnse vrijpostigheid en baldadig-
emotie.
heid.
Feesten geven ritme. De meest kwalijke
Bovendien - hier zou meer over te zeggen
kwaal voor de menselijke psyche is ver-
vallen - toont Halloween de Amerikaanse
veling. Verveling verlamt. Verlamt voor-
culturele hegemonie. Wereldwijd, of
al de neiging tot geld spenderen en
schrijf ik beter: worldwide? Hun vliegdek-
kopen. Vooral de laatste verlamming is
schepen zijn oceaanbreed geducht, maar
dodelijk, want in deze beschaving van
de globaliserende Yankee-cultuur is nog
ons, die zegt dat alle macht uit de natie
meer
komt, is macht koopkracht geworden en
McDonald en Micro-
natie een onafzienbare menigte van con-
soft tot Halloween.
sumeerders.
Jongens, jongens, en
te
duchten:
van
Coca-cola,
wij maar bazelen over Kopen of verzuipen. En daar zijn feesten
identiteit.
voor nodig. Als de oude feesten kwijnen, moeten er nieuwe gesticht worden. Het
3
Prof. Jacques Claes
DOORBRAAK nr. 10 - november 2002
C OMMENTAAR
De actieve welvaartstaat van paarsgroen zou zorgen voor meer werkgelegenheid en minder werklozen. Maar minister Landuyt temperde de euforie: ‘We staan weer op het niveau van 1999, het moment waarop paars-groen begon (De Morgen, 5 sept).
U
INTERNATIONAAL CONGRES
OP
9
NOVEMBER
H ET
IDENTITEITSDEBAT KAN NU ECHT BEGINNEN
I DENTITEIT
V
oor de Marnixring, in Vlaanderen zo’n 60 afdelingen sterk, moet het feestjaar 2002 ook de aanleiding zijn tot bezinning en actie. Daarom komt er op 9 november een wel bijzonder groots opgevat Internationaal Congres over 700 jaar Vlaamse identiteit. Een initiatief van Marnixring-voorzitter Gui Celen, gesteund door onder meer Richard Celis (voorzitter van de 11daagse Vlaanderen-Europa), het Algemeen Nederlands Verbond, de Orde van den Prince, het Verbond van Vlaamse Academici en tal van Vlaamse verenigingen. Sommigen vragen of er echt nood is aan een dergelijk congres. Manu Ruys (zie vorige Doorbraak) heeft zo zijn twijfels. Doorbraak vroeg het aan congresvoorzitter Hans De Belder*.
autonome gemeenschap voorgoed op het achterplan duwen. We zijn op het kruispunt aanbeland waar de Vlaamse beweging en de uitbouw van het toekomstige Europa elkaar ontmoeten.
Hans De Belder: ‘Het debat moet NU worden gevoerd. Wat de Vlaamse identiteit betreft wordt er al te veel onzin verteld door dezelfde mensen die al geruime tijd het debat monopoliseren. Alsof hun negatieve visie over een Vlaamse identiteit door 6 miljoen Vlamingen gedeeld wordt. Dat is niét zo, en het is goed dat dit eens duidelijk gezegd wordt.’
Hoe bereik je die soevereiniteit dan wél? De Belder: Vooreerst langs de Belgische autoriteiten rond. Dat is toch ten dele al gelukt langs de recente opeenvolgende staatshervormingen. Maar Vlaanderen moet ook volwaardig, snel en intens rechtstreeks binnen de Europese instanties kunnen optreden, voor en nadat de Europese beslissingen worden genomen. Dat gebeurt vandaag te weinig. Een derde weg loopt langs de directe interregionale samenwerking. Er is dus nog veel werk aan de winkel.
Heeft spreken over Vlaamse identiteit nog zin nu het Europese identiteitsgevoel er aankomt of zou moeten aankomen? De Belder: ‘Wat dit betreft is de timing van het Congres (9 nov) perfect. Nu het debat over de uitbreiding en over de verdieping van de Europese unie volop wordt gevoerd, zouden we deze historische kans om onze stem te laten horen en onze juiste plaats in te nemen in de nieuwe Europese Gemeenschap niet mogen missen.’ Hoe zit dat nu: regio of staat? De Belder: ‘Europa telt 290 tot 300 regio’s. Het concept van decentralisering en regionalisering in Oost en in West-Europa staat niet meer ter discussie. Maar voor Vlaanderen is die regionalisering allicht onvoldoende. Wij hebben immers de allures en de ambities van een staat. Maar Vlaanderen zal zijn Europese soevereiniteit niet ten geschenke krijgen. Alle regio’s in Europa, alle kleine staten, staan bovendien - meer nog dan de grote lid-staten enorm onder druk door de nieuwe technologieën, door de ontwikkelingen in de wetenschappen, door de eisen die er inzake het leefmilieu gesteld worden, door het bedrijfsleven dat meer en meer internationaal wordt. Als we niet uit de doppen kijken zullen deze ontwikkelingen ons als
DOORBRAAK nr. 10 - november 2002
Waar ligt het bereikbare eindpunt? De Belder: Ik denk tenminste aan het confederale model, aan het Tsjechoslovaaks model van “onderhandelde splitsing”, dus aan: Vlaanderen, Staat in Europa. Ik weet niet hoe ver het Congres van 9 november zal willen gaan, maar het wordt in ieder geval een goede oefening in synthetiseren en een interessant moment om te bestuderen hoe we de krachten in de goede richting kunnen doen evolueren. Is Vlaamse identiteit een meerwaarde tegenover de Belgische identiteit van weleer? De Belder: Absoluut. België is ontstaan als een diplomatiek incident in de geschiedenis. Over de hoofden van de bevolking heen werd een louter artificiële staat gecreëerd. Het concept België kan vandaag nog nauwelijks de problemen oplossen. Wat blijft er nog van de Belgische identiteit over als we zo veel aan de regio’s en aan de Europese bovenbouw toevertrouwen? En is dat wat we aan het Belgische niveau overgelaten hebben nog wel nuttig en efficiënt?
4
Wordt het Congres meer dan een intellectuele oefening? De Belder: Onze besluiten moeten aanslaan bij de Vlamingen en vooral bij de elite in Vlaanderen. Die moet zelfbewuster optreden, moet uit de loopgraven komen. We moeten rustig en zelfbewust onze plaats in de Europese context veroveren. JVdC * Hans de Belder was diplomaat bij de Europese Unie, nadien senator voor de VU, diplomatiek raadgever van minister-president Luc van den Brande. Momenteel is hij adviseur van minister Van Grembergen.
CONGRES IDENTITEIT: PRAKTISCH Het congres vindt plaats op zaterdag 9 november in de aula van de universiteit Antwerpen, Universiteitsplein 2 2610 Wilrijk. Na een plenaire zitting (9.30 uur) volgen rondetafelgesprekken (10.30 uur en 14.30 uur) en een plenaire zitting. Voorzitters van de rondetafelgesprekken zijn Erik Defoort (KUB) over solidariteit en identiteit, prof. Jan de Groof (Europa College) over wetenschap en technologie en onderwijs en culturele identiteit, Els Ruijsendaal (voorzitter AVV) over Algemeen-Nederlandse culturele identiteit, prof. em. Erik Suy over allochtonen, Europese waarden en identiteit. In de namiddag: Kris Peeters (UNIZO) over identiteit en welvaart, prof. Yvan Vanden Berghe (UA) over opvoeding en taal en de Bologna-akkoorden, Guido Naets over culturele identiteit in de EU en prof. Matthias Storme over institutionele onderbouw van de identiteit. Onder de deelnemers aan de rondetafelgesprekken vinden we een aantal buitenlandse deskundigen, maar ook figuren als Frans Crols (Trends), Roger Dillemans (ere-rector KUL), Luc Martens (CD&V), Eric Ponette (OVV), Jef Roos (VEV), Wim Moesen (KUL), Jozef Devreese (UA), Ludo Sannen (Agalev), Jan Hendrickx (erevoorzitter Rubensstichting), Wim Couwenberg (Erasmusuniversiteit), Guy Tegenbos (De Standaard) modereert een debat tussen politici (o.a. Geert Bourgeois, Stefaan Declerck, André Denys, Robert Voorhamme, Geert Van Cleemput.) De dag eindigt met een plenaire zitting met George Reid (Schots parlement), prof. Philippe van Parijs (UCL) en Luc van den Brande. Inschrijven bij info@marnixring.org, op telefoonnummer 09 244 45 78 of bij Daniël Petit, 0475 421 909. Kost 20 euro.
HONDERD
O
JAAR
KATHOLIEK VLAAMS HOOGSTUDENTENVERBOND
VRIJ STUDENTENHEERLIJKHEID
Studenten en Vlaamse Beweging. Generaties gingen ze hand in hand.
DOORBRAAK ARCHIEF
FOTO VERBONDSACTIVITEITEN:
EEN RARE MIX VAN POLITIEK EN PINTEN PAKKEN
Politiek en studenten. Het gaat evengoed samen als niet-studerende burgers en politiek. Waarom zouden studenten meer geïnteresseerd moeten zijn in politiek - laat staan geëngageerd - dan de gemiddelde Vlaamse burger? Sinds na de jaren 1960 de democratisering van het hoger onderwijs op gang kwam, mogen we aannemen dat de studentenpopulatie aan Vlaanderens universiteiten grosso modo een dwarsdoorsnede is van de samenleving buiten de studentensteden. De recente ‘socioculturele apartheidstheorie’ van VUB-prof. Mark Elchardus mag dat tegenspreken, er zijn genoeg instrumenten die elke Vlaming van elke komaf toelaten hogere studies te volgen. Pakweg honderd jaar geleden was dat anders. Enkel de kinderen - voornamelijk de zonen dan - van goedboerende burgers, bevolkten de universiteiten. En die universiteiten waren Frans. Naarmate meer Vlaamse studenten mondiger werden, werden taalmaatregelen afgedwongen binnen de Gentse en Leuvense universiteiten. De taalstrijd in Vlaanderen werd immers op de eerste plaats in en rond het onderwijs gevoerd. En gewonnen. Met als afsluiters Leuven Vlaams (1966-’69) en de federalisering van het Ministerie van Onderwijs in 1988.
Tot einde jaren 1960, bestond de Vlaamse studentenbevolking - niet het minst aan de Leuvense universiteit, waar de studenten al in de jaren 1920 een radicale groep vormden binnen het overkoepelende KVHV - vooral uit kinderen van welverdienende families. De unief had dan ook een sterk elitair karakter. En toch kwamen die studenten uit goede huize graag en vaak op straat voor vervlaamsing van het openbare leven in Vlaanderen, amnestie voor de activisten uit Eerste en collaborateurs uit Tweede Wereldoorlog, later ook voor federalisme, en altijd ook wel voor Vlaamse onafhankelijkheid. In de jaren 1960 kwam er een vervlechting met sociaal-progressieve eisen. Uit die ‘linkse periode’ dateert de strijd voor Leuven Vlaams en democratisering van het onderwijs. Met een definitieve splitsing in de studentenmiddens. Voortaan was de grootste groep apolitiek. De kleinere, geëngageerde groep ofwel links, ofwel burgerlijk-Vlaams. Die laatsten bleven het KVHV bevolken. Tot vandaag. Vandaag de dag is het KVHV helemaal niet meer de grote en grootse studentenbeweging van weleer. De dagen van de oude glorie zijn definitief voorbij. KVHV-afdelingen in Leuven, Antwerpen of Gent, mogen blij zijn met
5
Hoewel het Verbond zijn politieke zonen blijft uitsturen, taant de invloed van de honderd jaar jonge vereniging. Het ooit zo invloedrijke studentenblad Ons Leven is amper een schim van het weekblad dat het ooit geweest is. Steeds minder - geëngageerde - leden en vooral het door Bert Anciaux drooggelegde subsidiekanaal, hebben daar veel mee te maken. Pittig detail: zijn vader Vic was na de Tweede Wereldoorlog één van de voormannen van de groep De Kegelaar die het Verbond weer in radicaal-Vlaamse richting wilde duwen. Niettemin blijft het KVHV erin slagen jaar na jaar, generatie na generatie, jongeren te bevliegen en te bezwangeren met een radicaal-Vlaams, maar doordacht, virus. De vrijzinnige vrienden van het 125-jaar oude, maar al lang wegkwijnende, ‘t Zal Wel Gaan, kunnen maar jaloers toekijken. KVDH
VLAAMSE
VAANDELS,
RODE PETTEN Binnenkort verschijnt n.a.v. het 100-jarig bestaan van het KVHV het boek Vlaamse vaandels, rode petten. Dat boek wordt op 29 november voorgesteld in de Universiteitsbibliotheek van de KU Leuven, waar die avond om 20.00 uur ook een tentoonstelling wordt geopend. Die loopt van 29 november t.e.m. 28 februari. Naar aanleiding van die feestzitting - waar o.m. OVV-voorziter prof. Eric Ponette het woord voert - kunt u tegen € 24,95 (i.p.v. € 29,95) intekenen op het boek (vóór 15 november bij Uitgeverij Pelckmans: uitgeverij@pelckmans.be of fax 03 660 27 01). Ook als u de feestzitting wilt bijwonen, geeft u best eerst een seintje.
DOORBRAAK nr. 10 - november 2002
G ESCHIEDENIS
Meer zelfs: studenten vormden zelfs lang de - radicale - voorhoede van de Vlaamse ontvoogdingsbeweging. De grootste emanatie van die Vlaamse studentenbeweging is het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond (KVHV). En dat mag dit jaar 100 kaarsjes uitblazen.
telkens een twintigtal actieve leden. En toch blijft het KVHV een politieke leerschool. Politici, hoogleraren, journalisten, bedrijfsleiders, bracht het Verbond altijd voort. Ook nu nog blijven velen actief in Vlaamse Beweging of politieke partijen, niet het minst N-VA, VLD, CD&V en Vlaams Blok.
ESTABLISHMENT
VOORAL BANG VOOR VERKIEZINGEN VAN
2004
OVERLEEFT BELGIË DEELSTAATVERKIEZINGEN?
W ETSTRAAT
15 juni 2004 is een datum die nu al met rood is aangekruist in de agenda van elke flamingant: de dag waarop er voor de eerste keer regionale verkiezingen worden gehouden los van de federale. Maar ook bij de belgicisten knippert er naast die datum sinds geruime tijd een rood licht. Een alarmlicht wel te verstaan. Het is niet voor niets dat het Belgische establishment al jarenlang heeft geprobeerd om die boot af te houden - al in het Egmontpact van 1977 was er sprake van afzonderlijke deelstaatverkiezingen. De definitieve beslissing om de deelstaatparlementen apart te verkiezen maakte deel uit van het SintMichielsakkoord en is dus al tien jaar oud. In 1992 werd afgesproken dat de regionale verkiezingen telkens samen zouden worden georganiseerd met de vijfjaarlijkse Europese verkiezingen. Als overgangsmaatregel zouden de federale en de regionale verkiezingen nog één keer samenvallen, wat uiteindelijk gebeurde op 21 mei 1995. Onmiddellijk na de verkiezingen van 1995 werd er door politieke waarnemers van uit gegaan dat Dehaene er alles voor zou doen om de volgende federale verkiezingen opnieuw te laten samenvallen met de Vlaams/Europese van 13 juni 1999, wat hem uiteindelijk ook gelukt is met de “moeder van alle verkiezingen”.
GEVAAR! Waarom zijn die afzonderlijke regionale en federale verkiezingen dan zo gevaarlijk voor de Belgische constructie? Het laten samenvallen van de verkiezingen op één dag zorgt ervoor dat de resultaten ervan sterk gelijklopend zijn. Dat komt omdat het overgrote deel van de kiezers twee, drie of (in 1999) vier keer voor dezelfde partij stemt. Het kleine deel dat gesplitst stemt, zorgt wel voor enige schommeling tussen de verschillende uitslagen, maar die blijft binnen de perken. Van zodra de verkiezingen op verschillende momenten worden georganiseerd zullen er onvermijdelijk veel grotere verschillen ontstaan, zelfs al is het tijdsverschil niet zo groot. Verkiezingsuitslagen zijn nu eenmaal zeer
DOORBRAAK nr. 10 - november 2002
gevoelig voor korte termijneffecten. Agalev en de voormalige CVP kunnen er sinds 1999 over meespreken.
REGIONALE BONUS Het is zeer goed denkbaar dat paarsgroen in juni 2003 zal triomferen bij de federale verkiezingen, maar een jaar later om god weet welke reden een electorale pandoering van jewelste zal krijgen. Naast die korte termijneffecten zullen er ook structurele verschillen zijn tussen de verkiezingsuitslagen. Regionalistische partijen scoren doorgaans veel hoger bij regionale dan bij federale verkiezingen, op voorwaarde tenminste dat die niet samenvallen. Het ligt dan ook in de lijn van de verwachtingen dat een afzonderlijke Vlaamse verkiezing een bonus zal opleveren voor de N-VA en misschien ook voor het Vlaams Blok. Een groot verschil tussen de federale verkiezingsuitslag van 2003 en de regionale van 2004 zou de Belgische constructie wel degelijk in haar voegen kunnen doen barsten. Als de paarsgroene meerderheid de verkiezingen van 2003 wint, maar onderuit wordt gehaald bij de regionale verkiezingen in 2004, dan zijn er twee mogelijkheden. Ofwel wordt niet alleen op regionaal, maar ook op federaal niveau een nieuwe regering gevormd - maar dat zal niet evident zijn, zeker als de regionale verkiezingen in Vlaanderen en Wallonië een ander beeld opleveren. Ofwel stapt men over naar verschillende coalities op federaal en deelstaatniveau - maar daarvoor is het Belgische establishment sinds geruime tijd als de dood, en niet zonder reden. Ons systeem van exclusieve bevoegdheden biedt immers mogelijkheden te over voor de verschillende regeringen om elkaar stokken in de wielen te steken en zo het systeem tilt te doen slaan.
6
Intussen is er het fenomeen van de regionale politici, voornamelijk ministers, die zich ongegeneerd kandidaat stellen bij de federale verkiezingen en daarbij doodleuk verklaren dat ze absoluut niet de intentie hebben dat federale mandaat ook op te nemen. In 2004 zullen we ongetwijfeld het omgekeerde meemaken en zullen de federale coryfeeën hun regionale collega’s komen bijspringen. Dat in 2003 en 2004 grotendeels dezelfde spelers op het veld zullen staan kan een factor zijn die de verschillen tussen de verkiezingsresultaten wat uitvlakt.
PRINCIPE Belangrijker is dat het belachelijke over-en-weergeloop van het ene beleidsniveau naar het andere het principe zelf van de gescheiden verkiezing in diskrediet brengt. Waarom twee aparte verkiezingen houden als er toch telkens tussen dezelfde politici dient te worden gekozen? Het absurde van die situatie zal ongetwijfeld worden aangegrepen als alibi om de verkiezingen opnieuw op dezelfde dag te houden. Begin dit jaar werd er trouwens al een ballonnetje in die zin opgelaten door Patrick Dewael en Steve Stevaert. Recent pleitte ook Herman De Croo ervoor om de regionale en de federale verkiezingsagenda te “stroomlijnen”, zogezegd om daarmee de burger ter wille te zijn die het moeilijk heeft om de verschillende regeringen van elkaar te onderscheiden (FET, 5 oktober 2002). In werkelijkheid gaat het er allicht vooral om het Belgische schip drijvende te houden. De verkiezingen opnieuw laten samenvallen vergt een grondwetsherziening, zodat men hoe dan ook niet om de aparte verkiezingen van 2004 heen kan (tenzij de federale regering natuurlijk zou vallen op het juiste moment...) Maar eens de klip van 2004 met succes is genomen, zal de discussie ongetwijfeld volop losbarsten. De kans is dan ook reëel dat 15 juni 2004 niet alleen de eerste, maar ook de enige keer zal zijn dat we een Vlaams Parlement kunnen verkiezen los van het federale.
Bart Maddens
VERKLEUTERING
VAN
VLAAMSE
POLITIEK GAAT DOOR
VAN
KABOUTERS , SMURFEN EN TELETUBBIES De verkleutering van Vlaanderen gaat door. Er was al Siegfried Bracke
Er kwamen Agalev-kabouters waar Louis Michel het kaboutergooien (variant van het Engelse dwarf tossing) mee beoefent. Magda Aelvoet werd er het fatale slachtoffer van, Isabelle Durant liep er blauwe plekken mee op. Onder de kreet ‘Ecolo Agalev même combat’ laten de laatsten zich altijd beduvelen, zoals de Vlamingen in alle partijen. De SP schurkte zich liever tegen de paal van de PS, dan zich te bekommeren om de “kleine Vlaming” die zijn conclusie trekt en Blok stemt.
Wie alvast niet ‘Leve de president’ zal roepen, is pientere Fientje Moerman, in haar jeugd wegens linkse neigingen Moermansk genoemd. Zij claimt de tweede plaats op de Oost-Vlaamse lijst na Verhofstadt, maar Herman wil het “ritsen” pas na hem.
STOFZUIGERTJE FREYA
FOTO DOORBRAAK
De blauwe VLD-smurfen zijn met “de generatie Verhofstadt” doorgebroken. Er is de overjaarse schertssmurf, die zich te paard of in tv-spelletjes als “eerste burger van het land” presenteert, titel die vroeger de Senaatsvoorzitter toekwam. Als het koningschap wordt vervangen door een republiek met zo’n man als president, zou men nog ‘Leve de Koning’ gaan roepen.
Zoals F.J. in Het Belang van Limburg (28 september) stelde: voor Moriau en andere socialisten die in volle Kamer de Hitlergroet brachten toen flaminganten tegen de nieuwe kieswet demonstreerden, is flamingant=fascist=absoluut kwaad=Hitler.
SIEGFRIED BRACKE: HET
SYMBOOL VAN DE
VERKLEUTERING
met dwaasheid. Wie van de kabouters, smurfen of tubbies zal “live” voor de camera abortus plegen of euthanasie op oma? Wie staat straks kamerbreed naakt in een pornoblad? Wie stapt het Big Brother-huis binnen of meet zich met de familie Pfaff? Niemand zegt naar deze BV-soap te kijken, maar ruim een miljoen kijkers doen het toch. Het is zoals met het Vlaams Blok: niemand zegt ervoor te stemmen, maar ze halen telkens weer hogere scores. 15 juni 2003 wordt zeker weer een Zwarte Zondag?
De kleuterpret kan niet meer op, nu de top van de vierde partij van Vlaanderen zich tot “teletubbies” heeft omgedoopt, naar de 4 gekleurde mannetjes uit de BBC-reeks. Het vijfde wieltje aan het wagentje, de ranke en door de mediavrienden opgefokte Freya is dan zeker het stofzuigertje uit het teletubbyhuis dat ooit een ministerportefeuille hoopt op te slurpen.
In de besloten huiskamer zappen de mensen naar Pfaff om het gedram te ontlopen van de PC-programma’s à la Zevende Dag, Polspoel & Desmet, Villa Politica of een andere show met mediageile pastoors of verwaande hezbollahs. Daar zie je diegenen bezig die de leuze toepassen ‘links lullen en rechts de zakken vullen’. In het besloten stemlokaal zetten de burgers het bolletje bij de partij die door iedereen wordt doodgezwegen en verketterd.
De bende is doorlopend op de buis, bewindslieden zitten meer in studio’s dan op hun werk. De verkiezingskoorts slaat iedereen
HET SCENARIO
In Gazet van Antwerpen van 4 oktober ziet Roger Van Houtte hoe Vlaams belang deskundig wordt ondergesneeuwd. ‘Ze leiden ons om de tuin met oneliners, platte partijpropaganda, het lief van Laurent en de dagelijkse lotgevallen van de Coburgjes, Abou Jahjah en zijn Hamas-boys en de zegeningen van de euthanasie met Mario, de held van het zelfbeschikkingsrecht’. De KU Leuven durft bij de opening van het academiejaar niet eens de Leeuwenvlag op het podium zetten (wel de Belgische), al speecht de Vlaamse Onderwijsminister. Verworvenheden van de Vlaamse strijd worden verkwanseld: eentalige rechters, een hoofdstad die geen hoofdstad voor de Vlamingen wil zijn, gebrek aan weerwerk bij vele Vlaamse prominenten, straks een paritaire Senaat, intrekking van de omzendbrief-Peeters, renationalisatie van gewest- en gemeenschapsbevoegdheden, erkenning van het Frans (straks het Arabisch?) als minderheidstaal in Vlaanderen door het schandelijke rapport van de Raad van Europa. “Ze” willen ons terugslaan naar het peil waar we in volle repressie stonden. Maar het is zeer de vraag of dit België zal redden, want de ogen van de massa zullen toch eens opengaan.
Guido Naets
Christophe Buffin legde in Nucleus (september) uit hoe het establishment
7
DOORBRAAK nr. 10 - november 2002
W ETSTRAAT
die - vingertje omhoog - arrogant neusje in de lucht en strikje onder de kin (echte strikjesdragers beloven niet plechtig dat ze het strikje pas afleggen als een partij achteruitgaat) de kindertjes van het hele land tracht te beduvelen.
optreedt tegen wie hen bedreigt. In fase één komt het doodzwijgen en uitsluiten uit de media. (De Standaard schrapt Eppink als columnist na een interventie van Verhofstadt bij EUcommissaris Bolkestein). Fase twee is de demonisering: noem de tegenstrever extreemrechts en zwaai driftig met de “Auschwitz-knuppel”, zoals dat in Duitsland heet. In fase drie is er de politieke moord, van stalinistische processen tot echte moord, zoals Pim Fortuyn heeft ondervonden. Dat is het lot van alle Vlaamsgezinden in welke partij ook.
VLAMINGEN,
PIONIERS VAN DE NIEUWE DEMOCRATIE
I EDEREEN
GELIJK VOOR DE WET FORSE STAP ACHTERUIT
vorstelijk bezoek aan provinciale hoofdsteden waarbij verdacht uitziende burgers zonder pardon de doos worden ingedraaid. Sindsdien staat de burger ten dienste van staat en vorst.
EEN BESCHAAFD LAND G ESCHIEDENIS
België is een eigenaardig land. Sinds de fameuze genocidewet van 1993 kan gelijk wie (Belg of vreemdeling) eender welk staatshoofd in België voor de rechter dagen, zelfs voor daden gepleegd buiten België. Er is echter één staatshoofd die immuniteit van vervolging geniet: de koning der Belgen. Voor de rest mag u gelijk wie aanklagen: Sharon, Arafat, Saddam, Bush of Poetin. Maar niét Albert II. In hun boek De X-dossiers schreven de journalisten Bulté, De Coninck en Van Heeswyck in 1999 dat het onderzoek naar de nevendossiers van de zaakDutroux abrupt afgebroken werd nadat één van de X-getuigen een lid van de koninklijke familie had vernoemd. In België wordt elk juridisch onderzoek gestopt zodra de mogelijkheid bestaat dat het staatshoofd gediscrediteerd kan raken. Om dezelfde reden werd begin jaren 1980 het onderzoek naar het Féluyschandaal gestaakt omdat er een aanwijzing was - niet eens een bewijs - dat een lid van het koningshuis betrokken was, niet als partij, maar als eigenaar van een verdachte bankrekening.
VLAAMSE TRADITIE Nochtans is de Rule of Law een van de belangrijkste democratische principes. Vergeef me de Engelstalige term, maar als dusdanig staat internationaal de regel bekend dat iedereen, ook de hoogste politieke autoriteit, onderworpen is aan de wet. De Engelsen denken vaak dat de Rule of Law in hun land is ontstaan. Ze verwijzen dan naar de Magna Charta uit 1215. Daarmee kwam in Engeland een einde aan de koninklijke pretentie, die in democratisch minder ontwikkelde landen (zoals Frankrijk) nog zou gelden tot 1789, nl. dat de onderdanen hun vorst altijd te gehoorzamen hadden omdat die door God was aangesteld. ‘L’état c’est moi’, zei Louis XIV in het Ancien Régime. Vergeef me deze keer de Franse term, maar het absolutisme is een Franse traditie. In feite veranderde ook de Franse Revolutie niet veel aan de Franse politieke filosofie dat de burger er is ten dienste van de staat, daar waar in de Angelsaksische traditie de staat er is ten dienste van de burger. DOORBRAAK nr. 10 - november 2002
De Engelsen zijn echter niet de pioniers van de moderne democratie, maar wel de Vlamingen. Al in 1128 werd in het graafschap Vlaanderen komaf gemaakt met het Ancien Régime. Op 16 februari van dat jaar werd Willem Clito, de graaf van Vlaanderen, door Iwein van Aalst, leider van de Gentenaars, verweten dat hij zijn beloften aan het volk had gebroken. Bijgevolg, aldus Iwein, had de graaf het volk bedrogen en kon hij niet langer landsvorst blijven. Iwein stelde voor dat een onpartijdige rechtbank zou onderzoeken of zijn aanklacht tegen Willem gegrond was. Geen immuniteit dus voor de vorst. De graaf pikte dit niet, maar werd door de Gentenaars in de slag bij Aalst verslagen, waarna Vlaanderen een andere graaf koos.
BLIJDE INTREDE Hetzelfde principe werd later ook in Brabant ingevoerd. Daar moesten de hertogen vanaf 1356 een eed - de zogenaamde Blijde Intrede - zweren waarin ze beloofden de vrijheden en rechten van het volk te respecteren. Indien de vorst de eed brak, had het volk het recht om hem af te zetten. De meineed van de vorst werd in onze nationale geschiedenis twee keer ingeroepen om effectief tot afzetting over te gaan. In 1581 toen de Staten-Generaal der Nederlanden het Plakkaat van Verlatinge afkondigden en Filips II van Spanje vervallen verklaarden, en in 1789 toen de Staten van Brabant formeel hun gehoorzaamheid aan Jozef II van Oostenrijk opzegden. Het beginsel dat de vorst en de staat er zijn ten dienste van het volk heeft in onze contreien bijgevolg een lange geschiedenis. Maar er kwam helaas in 1794 met de Franse invasie een einde aan. Sindsdien heeft geen enkele van onze vorsten nog de Blijde Intrede gezworen en verwerd dit begrip tot een
8
België is inderdaad een land waar de Rule of Law niet geldt. Dat werd al meteen duidelijk toen een naïeveling in 1830 in het Nationaal Congres voorstelde om een manifest op te stellen om de afzetting van Willem I juridisch te rechtvaardigen. Het voorstel werd onthaald op ‘hilariteit en gelach’, aldus Huyttens in zijn geschiedenis van het Nationaal Congres uit 1844.
‘WIJ MOETEN MET ALBERT II DOEN WAT WIJ EERDER DEDEN MET FILIPS II EN JOZEF II.’ Volgens de Luikse jurist Joseph Lebeau, een van Belgiës eerste ministers, werden de zaken in de wereld niet door het recht beslist, maar door het geweld: ‘De bajonetten hebben gesproken. Europa weet dit al; een manifest is niet nodig.’ Ook Charles Rogier vond een justificatie van de Belgische onafhankelijkheid ‘nutteloos’. Een halve eeuw eerder, in 1776, openden de Amerikanen hun onafhankelijkheidsverklaring met de zin dat, wanneer ‘een volk de politieke banden doorknipt die het verbinden met een ander, het van eerbiedig respect getuigt voor de opinie van de mensheid om de redenen uit te leggen waarom men tot afscheiding overgaat.’ Dergelijke beschaafde houding was aan België niet besteed. Die staat werd gegrondvest op geweld, niet op het recht. Recht? Het woord alleen al leidde tot hilariteit. Wij moeten met Albert II doen wat wij eerder deden met Filips II en Jozef II. Wij moeten terug aanknopen bij onze oude tradities, een Plakkaat van Verlatinge afkondigen en de Rule of Law herstellen. Dan zullen wij in een democratisch, vrij en beschaafd land leven waar het recht geen farce is en de staat er is ten dienste van de burgers.
Paul Belien
R EGELZUCHT
PAKT NIET BIJ HOEREN
Je moet er niet om lachen, beste lezer, en er evenmin wat méér achter zoe-
Niet dat de opheffing niet te overwegen viel: sinds lang was immers geweten dat Nederland ook in dit opzicht bijzonder tolerant was. Waarom dan nog een verbod handhaven op iets wat iedereen stilaan tot het normale straatbeeld was gaan rekenen? Dat is toch hypocriet? En er waren zeer zeker een aantal ernstige redenen om iets te gaan doen in die “sector”. Vooreerst waren er gezondheidsoverwegingen. “Legale prosititutie” zou de dames van lichte zeden op medisch
N EPAL : WAALSE
gebied enige bescherming kunnen bieden. Veel hatelijker was de instroom van voornamelijk Oost-Europese vrouwen. Die kwamen in drommen naar Nederland, op de vlucht voor de armoede in hun eigen Roemenië of Bulgarije. Vaak waren ze het slachtoffer van gewiekste mensenhandelaren. De meesten onder hen hoopten in Nederland snel genoeg geld te verdienen om dan, eens teruggekeerd in eigen land, toch enige kansen te hebben in dit leven. En dus moesten de prostituees een heus sociaal statuut krijgen. Ze werden ingedeeld bij de hondenuitlaters, de toiletjuffrouwen en de helderzienden. Jawel, die laatsten genieten in Nederland een eigen sociaal statuut. Maar de regelzucht van de paarsgroene overheid leidde niet tot het gewenste resultaat.
Waalse buren bewonder. Het is wel niet altijd voor wat wij denken het goede doel, maar dat is natuurlijk ons probleem. Onze Waalse vrienden gaan er nu eenmaal van uit dat zij en niet wij gelijk hebben, dat zij dus terecht hun gelijk blijven verdedigen en daar niet van afwijken. Politiek Vlaanderen kan daar nog iets van leren.
Terloops, we hebben in dit dossier nog niet veel gehoord over die nochtans zo onverbrekelijke band tussen Vlaamse en Waalse groenen? Het risico is niet uit te sluiten dat door die wapenaffaire de regering de magische eindmeet van 15 juni 2003 niet haalt, maar dat is politiek Wallonië geen zorg: de Waalse wapenfabriek FN kreeg uit het verre Nepal een indrukwekkende bestelling, goed voor weer zoveel uren werk voor zoveel FN-arbeiders en dus zal FN die wapens maken en leveren.
Meteen een mooi voorbeeld van hoe goedbedoelde regelzucht precies het omgekeerde effect kan opleveren.
Jaak Peeters
HARDNEKKIGHEID
Het is met een flinke snuif afgunst dat ik de hardnekkigheid van mijn
Vanwaar die sympathiebetuiging? Omdat politiek Wallonië zo eensgezind die Waalse wapenverkoop aan Nepal blijft verdedigen. En uiteindelijk ook zal laten uitvoeren, laat daarover zelfs geen schijn van een mogelijke groene twijfel bestaan.
Er is intussen nog steeds evenveel prostitutie als voorheen. Alleen is nu iedereen in de illegaliteit gevlucht. Specialisten denken zich nu te pletter over oplossingen, maar veel is er tot op vandaag nog niet uit de bus gekomen.
En zelfs als door het gehaspel op Belgische vlak de verkoop uiteindelijk niet zou doorgaan, dan nog moet FN geen schrik hebben: de Belgische belastingbetaler betaalt via de Belgische Delcrederedienst de rekening. Zeker als het om het brood van de Waalse arbeider gaat, kent politiek Wallonië niet alleen geen scrupules, maar weet het ook van geen wijken. Toegegeven, een hardnekkigheid een veel betere zaak waardig, maar ze maakt toch indruk. Wallonië wilde geen tweetaligheid op eigen bodem en dus werd Vlaanderen eindelijk eentalig. Wallonië wilde af van Leopold III en dus werd de Vlaamse proLeopoldistische meerderheid weggewuifd. Wallonië wil fiscaal niet op eigen benen staan, wil de Belgische
9
honingpotten van de sociale zekerheid niet loslaten en dus blijft alles bij het Belgische oude. Wallonië wil Waalse wapens uitvoeren en dus zal zelfs groen Vlaanderen dat niet voorkomen. De Vlaamse Beweging is die Waalse eensgezinde hardnekkigheid al lang gewoon, ze leerde er mee leven - en politiek Vlaanderen onderging die meestal. Desnoods met de historische dood in het hart. Paarsgroen zal in dat verband als een schoolvoorbeeld in de geschiedenisboekjes van de Vlaamse geschiedenis geboekstaafd blijven. Het wordt misschien tijd dat Vlaanderen lessen trekt uit die Waalse standvastigheid. Zingen wij niet uit volle borst over dat stoere volk dat ‘wilde wat was recht’?
Marc Platel
DOORBRAAK nr. 10 - november 2002
DE BUREN
Natuurlijk hadden de bestuurders de beste bedoelingen, toen ze, een paar jaar geleden, de prostitutie wilden “legaliseren”. Onder paarsgroen wenste Nederland zijn progressieve imago hoog te houden, en dus werd het bordeelverbod opgeheven.
B IJ
ken, maar de Nederlanders hebben geprobeerd het ‘oudste beroep van de wereld’ te regelen. Alles wijst erop dat de klassieke regelzucht van onze noorderburen ditmaal niet bepaald succesvol was.
Wie zich als zelfstandige prostituee wil vestigen, hoort zich in te schrijven bij de Kamer van Koophandel om een handelsregister te krijgen. Jaja ... Bovendien werden de dames geacht sociale bijdragen te betalen. Bezoekers van dames van lichte zeden worden voorts niet zo graag geïdentificeerd. Niet alleen was het de bedoeling de dames zelf te registreren, maar bij regelmatige controles door sociale inspectiediensten moesten ook de klanten zich legitimeren. En dus is het “legale” prostitutiecircuit vrijwel ineengeklapt.
PETITIE
NAAR
VLAAMS PARLEMENT
EEN VERRUIMDE KIJK OP BRUSSELSE ZIEKENHUIZEN B RUSSEL
In het verleden heeft de Vlaamse Volksbeweging nooit nagelaten het manifeste gebrek aan tweetaligheid in de Brusselse ziekenhuizen te hekelen. Alleen, wat haalde het uit? Op het terrein hebben de talrijk opgezette acties alvast niets veranderd, wat onmiddellijk de vraag doet rijzen of de benadering van het probleem en de strategie die gevolgd wordt niet eens rustig overdacht moet worden. En er werd gedacht, zeker binnen de Brusselse afdeling van de VVB die om begrijpelijke reden in deze kwestie steeds het voortouw heeft genomen. Het resultaat van de vele uren brainstormen is zeker geen mirakeloplossing, maar wel een initiatief waaruit duidelijk een vernieuwde kijk op de problematiek blijkt. Een verschoven perspectief kan men het evenwel niet noemen, eerder een verruimd perspectief.
PROBLEEMGEBIED Aangezien over de ziekenhuissector in het Brussels Gewest behoorlijk wat misverstanden de ronde doen lijkt een korte recapitulatie van het probleem aangewezen. In regel zijn - of zouden dat toch moeten zijn - de algemene ziekenhuizen in het Brussels Gewest tweetalig. Uitzondering op deze regel vormen de drie universitaire ziekenhuizen (AZ-VUB, St.-Luc en Erasmus), maar die laten we even buiten beschouwing. De openbare ziekenhuizen hebben een tweetalig statuut krachtens de wet, daar waar de privé-ziekenhuizen tweetalig zijn ingevolge een uitdrukkelijke keuze voor een zogenaamd ‘bicommunautair statuut’. Een verschillende regeling is op beide types ziekenhuizen van toepassing, maar concreet zou dit alles moeten betekenen dat Nederlandstalige patiënten in de Brusselse ziekenhuizen probleemloos in hun taal zouden moeten kunnen behandeld worden.
KLOOF En hier komen we tot de kern van de zaak: de gigantische kloof die tussen de theorie en de realiteit van het terrein gaapt. De regeling(en) die op de Brusselse ziekenhuissector van toepassing is (zijn) oogt mooi op papier, zou ontzettend mooi zijn indien ze in de praktijk wordt omgezet, maar strookt helaas niet met de werkelijkheid. Dat de hele problematiek meer is dan wat communautaire spielerei is een onaangename realiteit waar vele lezers van dit blad al met hun neus op gedrukt zijn geweest. Vaak gaat het ook DOORBRAAK nr. 10 - november 2002
om meer dan het opbrengen van elementair respect voor Vlamingen en hun taal. De voorbeelden van gevallen waarbij zich haast een medisch drama voordeed omdat een normale communicatie tussen de patiënt en de Nederlandsonkundige arts niet mogelijk was zijn legio. Wat te denken van het geval van een patiënt met hyperventilatie die op de spoedgevallen werd binnengebracht maar omwille van de gebrekkige communicatie met het personeel aldaar naar de dienst cardiologie doorverwezen werd. Er is ook het verhaal van die vrouw die zich met een ernstige hoofdwonde op de spoedgevallen van het OCMW-ziekenhuis van EtterbeekElsene aanbood maar te horen kreeg dat dit “een Franstalige ziekenhuis was”. Indien ze in haar taal geholpen wou worden, moest ze maar naar een ander ziekenhuis gaan. Dergelijke gevallen zijn zonder meer wraakroepend, maar het feit dat deze problematiek al zo lang aansleept zonder enig zicht op beterschap vervult ons ook met een gevoel van machteloosheid. Misschien wel onterecht, want de Vlaamse regering kan meer doen dan men op het eerste zicht zou durven denken.
POLITIEKE DURF Net als over de ziekenhuissector in Brussel, doen ook over de bevoegdheden van de Vlaamse regering de nodige indianenverhalen de ronde. Zoals dit het geval is voor pakweg onderwijs kan de Vlaamse regering ook op het vlak van gezondheidszorg in het Brussels
10
Gewest initiatieven ontplooien, en dat is precies de snaar die de VVB enkele maanden geleden is gaan bespelen. Het is een beetje het verhaal van de berg en Mozes die naar mekaar moeten toekomen. Hameren op die verdomde tweetaligheid die nu maar eens eindelijk een realiteit moet worden in de ziekenhuissector is terecht, maar zoals de laatste decennia hebben aangetoond bracht dit weinig zoden aan de dijk. De oprichting van één of meerdere Vlaamse ziekenhuizen door de Vlaamse overheid zou wel een pragmatisch antwoord bieden op dit aanslepend probleem. Niet dat hiermee de eisen van de VVB inzake tweetaligheid opzij worden geschoven, maar de benadering van deze problematiek wordt op een pragmatische manier verruimd.
PARLEMENT Wie er in slaagt 15.000 ondertekenaars van een zogenaamd ‘collectief verzoekschrift’ aan het Vlaams parlement te vinden, verplicht het parlement om in commissie over het onderwerp van het verzoekschrift te debatteren. En dit is precies de weg die de VVB ingeslagen is. Wie wel eens een ‘Vlaamse manifestatie’ bezoekt zal zeker al de gelegenheid gekregen zijn krabbel onder dat ding te zetten; wie die kans nog niet kreeg kan altijd eens een kijkje nemen op de VVB-webstek www.vvb.org. Mirakels bestaan er niet in deze wereld, maar een creatieve aanpak van een probleem kan vaak voor een klein wonder zorgen. De kaap van de 15.000 raakt stilaan in zicht, maar misschien nog wel belangrijker is de steun die het initiatief vanuit verschillende hoek krijgt. Diverse politici - ook van de meerderheid - hebben al verklaard het initiatief genegen te zijn. Het wordt tijd dat de koe bij de horens wordt gevat; dit initiatief is alvast een belangrijke aanzet. Michaël VANDAMME
LEZERSBRIEVEN
V RIJ - SPRAAK
KABOUTERS
EU-SUPERSTAAT WORDT ONMOGELIJK
Bjorn Dewachter Anderlecht
ALLOCHTONEN In een bijna uitgestorven zondags Vilvoorde was er voor de betoging ook wat belangstelling van wat allochtonen, die duidelijk niet begrepen wat er aan de hand was. De Vlaamse Beweging zou zich moeten bezinnen over de vraag hoe we ook die mensen kunnen bereiken. Sommigen onder hen trekken een parallel tussen de strijd van de Berbers tegen de Arabisering in Marokko en onze ontvoogdingsstrijd. E. Gillioen Everberg
TOURING In de jaren ‘20 was de toenmalige Touring Club, een franskiljonse organisatie, verplicht een Nederlandstalig tijdschrift uit te geven. Met treurnis zag men er de opbloei van de VTB, die ook strijdvaardig optrad in de Vlaamse beweging. Naast VTB ontstond de VAB als grootste Vlaamse automobilistenbond. Dit alles gaat nu ten onder. VTB degradeerde van zelfstandig Vlaamse organisatie tot een agentschap van touroperators. Van culturele werking was nog nauwelijks sprake. En nu onderhandelt VAB met de doodsvijand van elke radicale Vlaming, de Touring Club, waartegen VTB werd opgericht. Dries De Schepper Evergem
I
n de Europese coulissen kan men weer opgelucht ademhalen. Nederland zal geen veto uitspreken tegen de uitbreiding en de Ieren evolueerden op 18 maanden tijd van eurocritici tot eurofielen. Niet dat de uitpraak van de Ieren er erg veel toe doet. Hoogstens scheelt het een hoop overuren voor de juridische diensten van de Europese Unie. De Europese kringen lieten er nooit twijfel over bestaan dat ze aan een eventueel ‘neen’ van de Ieren wel een mouw zouden passen. Er lopen meer dan juristen genoeg rond in de Europese Instellingen, om met spitstechnologische handigheidjes elk obstakel te overwinnen. Maar nu Dublin en omstreken het spel meespelen, kan het allemaal wat properder worden afgewikkeld. Laat er geen misverstand over bestaan. Ondergetekende is groot voorstander van de uitbreiding van de Europese Unie. Als de E. in EU iets wil betekenen, dan moet die Unie zich over heel Europa uitstrekken. Misschien is er zelfs iets te zeggen voor het ideetje van Berlusconi om op termijn ook Rusland in de club op te nemen. Maar dan moet wel meteen het hele opzet naar inhoud herzien worden. Het streven naar een Avondlandse superstaat wordt in die groot Europese context totaal onzinnig. We staan voor een dubbele beweging: één van meer ambitie en één van meer bescheidenheid. Meer ambitie, want de club moet uitgroeien tot een bundeling van alle Europese landen. De K.EU (kleinEuropese Unie van nu) wordt dan een echte EU Meer bescheidenheid, omdat de Europese landen te verschillend zijn om er een eenheid van te maken. Van Europese Eenheid, naar Europese Eendracht. Het is een mooi project. Ogenschijnlijk zien we vandaag weinig beweging in die richting. De ivoren torens van de EU zijn nog altijd niet uitgerust met vensters naar de realiteit. Het bijna absolutistische karakter van de huidige EU lijkt niet meteen af te brokkelen. Wanneer deelstaten in referenda ‘neen’ durven zeggen op de dictaten (Denemarken vroeger, Ierland nu), dan worden nieuwe volksraadplegingen gehouden. Steeds weer, tot de bevolking zegt wat de EU-manitoes
11
wensen. Maar komt in een referendum met een flinterdun verschil wel het “gewenste” resultaat uit de bus (Frankrijk over de eenheidsmunt), dan blijft het bij één raadpleging. Komt Portugal de budgeteisen van Maastricht niet na, dan volgt een berisping. Vegen Frankrijk of Duitsland hun voeten daar aan, dan wijzigt de Commissie de spelregels. Laat ze doen, de blinde vinken die menen dat het nieuwe Europa in laboratoria moet worden uitgetekend. Ze zullen oogsten wat ze zaaien. Het traditionele erg Europagezinde Nederland loopt er vandaag al stevig gefrustreerd bij. Anderen zullen volgen. Laat ze sjoemelen ten nadele van de vrije meningsuiting van de burgers, laat ze foefelen met afspraken, ten voordele van de grote deelstaten, laat ze Europa onhandelbaar groot maken. Het project stoot zo automatisch op zijn grenzen. En dan kunnen we ons continent opbouwen zoals het hoort. De basisbouwstenen, de naties, bundelen hun krachten op een aantal essentiële terreinen en beseffen dat alleen een licht beladen kar niet vastrijdt in de modder. In dat toekomstig Europa hebben we meer dan ooit nood aan onze eigen Vlaamse vakbond. Dat kan alleen de volwaardige lidstaat Vlaanderen zijn.
Peter De Roover
DOORBRAAK nr. 10 - november 2002
O PINIE
Het kabouterflamingantisme steekt weer de kop op. Een hele reeks respectabele Vlaamse verenigingen nodigen uit voor een Congres over identiteit, solidariteit en natievorming. Allemaal goed en wel, maar wat komen een Schot, een Welshman en een Bask doen op een congres van de Vlaamse Beweging? In godsnaam, heeft diezelfde beweging nu nog niet geleerd dat ze (1) geen heil moet zoeken in een Europa der volkeren, regio’s en stadstaten - en (2) een beetje meer zelfbewustzijn, trots en assertiviteit aan de dag mag leggen? Vlaanderen moet zijn plaats niet alleen opeisen, maar ook innemen in een huidig Europa. Wat Basken en Sorben doen, is hun zaak, niet de onze.
VIERDE WEG OF TERUGWEG ?
E UROPEES
CENTRUM - RECHTS KRIJGT NIEUWE ADEM
B UITENLAND
De jongste weken loopt het weer wat minder. Het Oostenrijkse kabinetSchüssel is gevallen, Edmund Stoiber slaagde er nipt niet in van München naar Berlijn te verhuizen en nu blijkt ook de regering van Jan Peter Balkenende van korte duur te zijn geweest. Alle vorige feiten nemen echter niet weg dat de terugkeer van centrum-rechts in de Europese politiek niet te ontkennen valt, met de Deense, Italiaanse, Franse en Spaanse regeringen ten bewijze. Overigens: op 24 november stemmen de Oostenrijkers, medio januari gevolgd door de Nederlanders, en daarbij valt zeker niet uit te sluiten dat opnieuw een kabinet van dezelfde strekking wordt gevormd. Dat de “derde weg” betere tijden heeft gekend, is zonneklaar. Misschien nog fundamenteler dan kabinetsformaties of verkiezingsresultaten is een onmiskenbare relance van het politieke denken van centrumrechts. In de jaren 1950 gold een “rechtse intellectueel” nog als een contradictio in terminis. Niet langer dan twee jaar terug werd in behoudende kringen met enige gêne toegegeven dat er in eigen huis intellectueel niet heel veel was veranderd in vergelijking met de vroege jaren 1980, toen Margaret Thatcher en Ronald Reagan als een wervelwind door het conservatieve huis trokken. Dat is misschien nog de grootste verwezenlijking van mensen als Edmund Stoiber, Jan Peter Balkenende en JeanPierre Raffarin: ze zijn erin geslaagd centrum-rechts een aantal nieuwe thema’s te bezorgen, die worden toegevoegd aan het op zich niet foutieve, maar communicatief ontoereikende ordewoord van het “terugdringen van de staat”.
BURGERFATSOEN Een eerste duidelijke tendens in het vernieuwde discours van centrumrechts is de openlijke bekentenis tot een aantal waarden, die de jongste jaren duidelijk aan populariteit hadden verloren. Geërgerd door het wederzijds doorgeven van verantwoordelijkheid, dat nefast is voor een efficiënt samenleven, verbindt Balkenende duidelijk de “verantwoordelijkheidsusurpatie van de staat” met een verantwoordelijkheidsabdicatie van de samenleving. Inderdaad is de individualisering van de vrijheid in de feiten samengegaan met een collectivisering van de verantwoordelijkheid.
DOORBRAAK nr. 10 - november 2002
In zekere zin is dat een logische verderzetting van de Thatcheriaanse analyse, die een “slanke staat” nastreefde. Een dergelijke staat is inderdaad wenselijk, maar mag er niet toe leiden dat belangrijke vormen van dienstverlening verloren zouden gaan. Daartoe is een positieve houding tegenover het “middenveld” noodzakelijk. Een verlaging van de belastingdruk is geen doel op zich, maar een middel om de bevolking de kans te geven zich zelf te organiseren in solidaire verbanden.
‘WIE
ANNO 2002 DE MAAKBAARHEIDSGEDACHTE WEER OMARMT, BEWANDELT EEN DERDE WEG DIE DOODLOOPT.’ (JAN PETER BALKENENDE)
Naast verantwoordelijkheid is degelijkheid een tweede kernwoord van vernieuwd centrum-rechts. De auteurs van A Blue Tomorrow, een essaybundel die de veelgeplaagde Britse Tories weer in het midden van de actualiteit wil brengen, pleiten voor ‘a zero tolerance of low expectations’. Zij zien de wortel van het kwaad vooral in een vorm van intellectuele en morele luiheid, die deels ook bevorderd werd door de evoluties van de moderne verzorgingsstaat. De weigering van die luiheid moet uitmonden in zelfrespect, en die deugd moet zowel de burger als de politicus kenmerken. Dit zelfrespect, die ambitie om dingen goed te doen, staat haaks op de modewoorden van zelfbeschikking en zelfrealisatie. Sterker nog: zelfrespect lijkt voor vele auteurs nauw verbonden te zijn met een vorm van heteronomie, het erkennen van de eigen afhankelijkheid van anderen.
12
DECENTRALISATIE VAN STAAT EN MAATSCHAPPIJ Bijzonder interessant is verder de aandacht voor de decentralisatieproblematiek bij de nieuw gematigde rechterzijde. Edmund Stoiber pleitte voor een heuse ‘staatshervorming’ in de Bondsrepubliek, Jean-Pierre Raffarin ijvert voor het inschrijven van het ‘decentralisatiebeginsel’ in de Franse Grondwet en ten gronde is de euroscepsis van de Britse conservatieven ook deels te verklaren vanuit een verwerping van centraliserende tendensen. Op zich is dat natuurlijk geen nieuwigheid: het jacobinisme is historisch gezien veeleer ter linkerzijde te situeren. Wel nieuw (zij het logisch) is de uitdrukkelijke band die de hedendaagse auteurs leggen tussen het belang van territoriale decentralisatie en de hierboven geschetste visie op een verantwoordelijke samenleving. Het beginsel van de “gespreide verantwoordelijkheid” geldt ook voor gemeenten en regio’s, die op die manier eigen keuzemogelijkheden krijgen. Het zou ons te ver leiden in deze bijdrage in te gaan op de concrete uitwerking van deze beginselen in beleidsdomeinen als veiligheid, onderwijs, ruimtelijke ordening, Europees beleid en zo meer. Wel kan duidelijk zijn dat centrum-rechts heeft teruggewonnen wat het de jongste decennia zo schrijnend miste: intellectuele coherentie.
Frank Judo Voor wie verder wil lezen: - Jan Peter Balkenende, Anders en beter. Pleidooi voor een andere aanpak in de politiek vanuit een Christen-democratische visie op de samenleving, overheid en politiek., Aspekt, ISBN 90 5911 072 2 - Jean-Pierre Raffarin, Pour une nouvelle gouvernance. Editions de l’Archipel, ISBN 2 84187 335 8 - E. Vaizey, N. Boles en M. Gove ed. A Blue Tomorrow. New Visions for Modern Conservatives. Politico’s, ISBN 1 84275 027 5
BOEKEN
RACHEL BAES HERLEEFT
“De Leider” met een vriendin in zijn dagelijks leven, die meer aanstoot moet gegeven hebben dan wat anders, met dat beeld van hun Leider kunnen sommigen zich vandaag nog altijd niet verzoenen. Na het lezen van de pas verschenen biografie over Rachel Baes begrijpt men waarom: Van Severen was een man met twee gezichten: dé Leider, maar ook een man van vlees en bloed. De Bruggeling Patrick Spriet zocht jarenlang naar waarheid en verzinsels rond Rachel Baes. Hij leerde de vrouw eerder toevallig kennen tijdens haar laatste levensjaren in Brugge zelf. Voor de auteur werd ze een ‘obsessie, een uitdaging als de berg die je absoluut moet beklimmen en veroveren’ (p. 16). Het mag gezegd, hij heeft die uitdaging met meer dan normaal succes ingevuld. Zijn boek introduceert ons in een tijdperk van onze kunstgeschiedenis waarin bekende namen als de Ghelderode, Maeterlinck, Léautaud, Margritte, Jean Cocteau, Marcel Broodthaers en vele anderen de revue passeren.
Met zijn boek Een tragische minnares brengt Patrick Spriet meer over een turbulent tijdperk in onze geschiedenis, politiek en cultureel dan stapels “deskundige” werken samen. Hij brengt vooral een indringender zicht op de figuur van Van Severen dan men gewoon is. Het is bovendien vlot geschreven. Kortom, een boek dat men moet lezen. Marc Platel
RACHEL BAES, JORIS VAN
SEVEREN, PAUL
LÉAUTAUD
EN DE SUR-
REALISTEN.
VAN
HALEWYCK, 328
BLZ.,
€ 22,50 ISBN
90 5617 300 6.
AXEL BUYSE (RED.), NIEUW
RADICAAL
RECHTS IN
ALLES WAT NIET LINKS IS De Standaard stuurde zijn reporters op pad om een bad te nemen in radicaalrechts Europa. ‘Doodzwijgen, te vuur en te zwaard bestrijden of berichten, analyseren en commentariëren? Wij kiezen voor de derde optie’, aldus hoofdredacteur Peter Van der Meersch. Maar de dagelijkse praktijk van zijn krant en sommige bijdragen in Nieuw Radicaal Rechts in Europa doen eerder aan de twee andere opties denken. De journalisten voegen weinig toe aan de al bekende analyses: vervlakking van de (paarse) politiek, de malaise ontstaan door economische, sociale, demografische en culturele veranderingen. Of concreter: migratie, werkloosheid, veiligheid. Ziedaar de oorzaken van radicaal rechts.
PATRICK SPRIET, EEN TRAGISCHE MINNARES,
De Standaard benadert het gekende recept van de Blokbusters. Dat leidt tot weinig overtuigende vergelijkingen (Vlaanderen-Wallonië), tot politiek gepreek (Guido Fonteyn: ‘De politieke klasse in Vlaanderen mag niet langer flirten met uiterst-rechts’), tot schimmige insinuaties (over ‘Haiders vermeende voorkeur voor mannenliefde’), tot een inquisitiesfeertje, waarin politieke ideeën (zoals over ‘t Pallieterke, ‘waarin de mythe van het permanente verraad aan de Vlaamse zaak wordt gecultiveerd’) worden gelinkt aan het ineentimmeren van andersdenkenden.
Politieke wetenschappen en journalistiek hebben het lastig met het weinig eenduidige beeld van radicaal rechts in landen als Engeland, Duitsland, en Zweden, Wallonië (waar radicaal rechts weinig voorstelt), Denemarken, Italië en Oostenrijk (waar ze actief of passief meebesturen), Nederland (Fortuyn), Vlaanderen...
EUROPA.
HOUTEKIET, 222
BLZ.,
€ 19,50, ISBN 90 5240 649 9
In sommige bijdragen (Freddy De Pauw) overheerst de politiek-historische informatie. In andere wijken ‘analyse en commentaar’ voor het politieke doel van het boek: ‘De Vlaamse partijen moeten het Vlaams Blok frontaal aanvallen, en blijven aanvallen, vanuit het motto: ‘Dit is geen partij zoals de andere’ (Fonteyn, blz 191) De analyse van De Standaard is soms even simplistisch als die van hun vriend de premier, die in de implosie van de LPF, waar er toch maar eentje fysiek is neergelegd, het ultieme bewijs ziet dat radicaal rechts ook hier niet deugt. Kan best zijn, maar zelfs een politieke imbeciel weet dat de vergelijking van Verhofstadt geen steek houdt. Journalisten die dit spel meespelen, worden missionarissen. En het is geweten dat die niet bepaald uitmunten in objectiviteit. KVDH
Maar er is natuurlijk het andere luik waarom dit boek hier aandacht moet krijgen: de mens Joris Van Severen. De man die van zichzelf een politiek en maatschappelijk handelsmerk wilde maken waarin een figuur als Rachel Baes feitelijk niet kon passen. We laten de auteur het zelf samenvatten: ‘De mens Van Severen is interes-
Je kunt je de vraag stellen wat de kracht is van een warrig verhaal waar Fortuyn, Berlusconi en Haider op één hoop worden gegooid met obscure neonazi’s, losgeslagen gabbers, moordende skinheads en ander tuig. Men had er - met nog een beetje meer kwade wil - ook Ward Beysen, Geert Bourgeois of de gebroeders Van Rompuy kunnen aan toevoegen.
13
DOORBRAAK nr. 10 - november 2002
B OEKEN
Ze was een naar verluidt mooie vrouw uit de Brusselse beau monde van het interbellum, een niet onverdienstelijke self made surrealistische kunstenares maar maakte in Vlaanderen naam als levensgezellin van niemand minder dan Joris Van Severen. Voor volgelingen van de Leider ook vandaag nog een gruwel.
sant als dé exponent van een generatie die geloofde in innerlijke en uiterlijke verfijning en daar een exclusieve samenlevingsvorm aan wilde koppelen: de Verdinaso-leider is daarentegen de geest uit een walmende olielamp die bewonderaars of tegenstanders naar believen oproepen.’ (p. 36)
vervolg van blz. 3
TELRAAM Toen ik naar aanleiding van de voorstelling van de begroting 2003 door premier Verhofstadt, getuige mocht zijn van de bijwijlen potsierlijke welles-nietesdiscussie over de criminaliteitscijfers, werd het mij toch even te machtig. Nog goed dat de gezichten (ik schrijf ‘gezichten’, maar ik denk ‘smoelen’) van de betrokken vertegenwoordigers des volks mij genoegzaam bekend zijn, of ik zou zo waar zijn gaan geloven dat ik naar een spelletje Hoger/Lager zat te kijken! Alleen Walter Capiau ontbrak er nog aan. Alhoewel. Als spelleider is Herman De Croo best te pruimen. En voortgaande op de lichaamstaal van Verhofstadt - euh - had ik - euh - de indruk - euh - dat hij - euh - ferm aan het - euh liegen was - euh... Mijn God, wat een zenuwpiet. Het wordt met de dag gortiger. Maar goed. Terug naar het begin. Het werd mij inderdaad even te machtig. En waarom? Wel, omdat ik bij het aanschouwen van dat spektakel, spontaan moest terugdenken aan een mop uit mijn collegetijd (zeer lang geleden dus). Een banale mop over een kandidaat-rijkswachter die samen met enkele vrienden in Brussel een examen was gaan afleggen (wat een plastisch woord) en die er in geslaagd was om onder de rubriek ‘hoofdrekenen’ (op van de zenuwen en dampend van de inspanning) in loodzware cijfers 2 x 4 = 7 op het verduldig staatspapier neer te zetten! Toen een bereidwillige vriend hem achteraf wees op deze kleine onnauwkeurigheid, zat de man uiteraard in zak en as. Aan de grond. Verslagen. Kapot. Adieu Rijkswacht. Adieu toekomst. Groot was dan ook zijn verbazing toen hij enige tijd later toch het verlossend bericht kreeg dat hij was geslaagd. De man kon er geen kepi aan vastknopen en informeerde discreet (zoals het een nieuwe rijkswachter past) bij de examencommissie. En het antwoord mocht er ook zijn: bleek na enig aandringen dat zijn uitkomst wel fout was, maar dat hij er toch het dichtste bij was! Vandaar! Ik zal op dat ogenblik waarschijnlijk met een eerder ongewone glimlach op mijn gezicht gezeten hebben, want mijn huisgenoten vroegen prompt wat er mij scheelde. Niets, zei ik verontschuldigend. Terwijl ik in gedachten een hervormde politieman zag zwoegen met criminaliteitscijfers, niet achter een computer, maar achter een immens groot telraam. Om de kosten te drukken. En waarschijnlijk ook een heel klein beetje de cijfers... Kamikaze
‘paarsgroene migratielawine’, gebaseerd op officiële cijfers, verstrekt door de minister van Binnenlandse Zaken of door één van zijn diensten. Zijn samenvatting, niét inbegrepen de gezinshereniging of “volgmigratie” . De cijfers komen van kamerlid Guido Tastenhoye (Vlaams Blok). Wie spreekt ze tegen? Of de opmerking van Tastenhoye dat in Brussel al meer dan de helft van de pasgeborenen van allochtone afkomst is. En dat in Antwerpen over tien jaar de helft van de jongeren uit een gezin zal komen waarvan minstens één ouder allochtoon is? Rond 2025 zal in Antwerpen de helft van de bevolking uit allochtonen bestaan, en voor heel Vlaanderen zal dat het geval zijn rond 2040-2050, althans bij een beleid van “open grenzen”. Of dat laatste een goede zaak is voor Vlaanderen, moet bespreekbaar zijn. Een voortdurende aanwas van allochtone bevolkingsgroepen belemmert de integratie en participatie van reeds aanwezigen. Vreemdelingenbeleid
In
1 juli 1999 - 30 juni 2003 1. Asielzoekers
+ 120 000
Kinderen van asielzoekers
+ 40 000
2. Oude asielzoekers
+ 45 000
die wachten op beslissing
+ 15 000
(raming)
Hun kinderen 3. Geregulariseerden
+ 24 912
Kinderen van
+ 8 000
geregulariseerden
(raming)
4. Illegalen
+ 200 000
5. Naturalisaties/ Nieuwe Belgen Juli-dec 1999
12 000
2000 (Snelbelgwet 1/5)
61 980
2001
62 982
2002 (raming)
60 000
januari-juni 2003 (raming)
30 000
Uitwijzingen
C
O L O F O N
- 36 000
VANDERPOORTEN
Doorbraak is een uitgave van het Vlaams Diensten Centrum vzw. Verschijnt maandelijks (niet in augustus). Hoofdredacteur: Jan Van de Casteele Kernredactie: Karl Drabbe, Katleen Van den Heuvel, Dirk Laeremans, Herman De Mulder, Anke Nobels. Redactie-adres: Passendalestraat 1a, 2600 Berchem. Tel (03) 366 18 50 - Fax (03) 366 60 45 e-post: redactie@doorbraak.org - internet: www.doorbraak.org - abonnementen: secretariaat@doorbraak.org Abonnement: € 16,50 voor een abonnement van 12 maanden. Studentenabonnement: € 10 voor een abonnement van 12 maanden, met opgave van leeftijd en onderwijsinstelling. Internet-abonnement: € 10 voor 12 maand toezending van Doorbraak (pdf-bestanden) via internet. Het (studenten)abonnement geeft recht op een gratis Internet-abonnement. Abonnering door storting op rekening 409-9591911-13 van Doorbraak met vermelding van het type abonnement. Doorbraak wordt ook gratis toegestuurd naar de leden van de Vlaamse Volksbeweging vzw. U kunt ook lid worden van de VVB door overschrijving van € 17,87 op rekening 409-9521741-71 van VVB-ledenadministratie. Dan krijgt u naast Doorbraak ook Binnendoor, het ledenblad van de Vlaamse Volksbeweging, toegestuurd. Doorbraak is lid van de Unie van de Uitgevers van de Periodieke Pers. Vormgeving: Kameleon, 3190 Boortmeerbeek, Tel. 015 52 95 67, www.kameleon.be Verantwoordelijke uitgever: Dirk Laeremans, Passendalestraat 1a 2600 Berchem. ISSN 0012-5474
DOORBRAAK nr. 10 - november 2002
Uit
Verhofstadt
14
Minister van Onderwijs Marleen Vanderpoorten laat de Franstalige faciliteitenschool in Sint-Genesius-Rode haar paasvakantie afstemmen op de Frans Gemeenschap, terwijl het Vlaams Parlement al vaker stelde dat faciliteitenscholen moeten gericht zijn op integratie in Vlaanderen. In de faciliteitenscholen werkten vorig schooljaar 78 tijdelijke personeelsleden, waarvan er slechts 9 over grondige kennis van het Nederlands beschikken. De oppositiepartijen vragen dan ook dat de subsidiëring van Franstalige scholen in Vlaanderen wordt stopgezet.