België-Belgique P.B. Antwerpen X 8/2828
ISSN 0012-5474
Vlaanderen staat in Europa
3
Maandblad maart 2003 Afgiftekantoor Antwerpen X Passendalestraat 1a 2600 Berchem
P IEP,
ZEI DE MUIS ...
Massale vredesdemonstraties verdienen respect. De Amerikanen slagen er doorgaans vlotjes in ons alles te doen kopen, maar de harde lijn van Bush krijgen ze aan de miljoenen demonstranten in vredesuniform niet verkocht. Hun twintowerfrustratie niet uitgelegd. Bush heeft voor veel nietAmerikanen geen gezicht, hij is een masker. Irak, een schurkenstaat!? Zal wel, maar wel één van de vele. Saddam, een bedreiging!? Zijn ge-skud in de voorgaande golfoorlog was niet bijster indrukwekkend, de show rond massavernietigingswapens nu bijwijlen hilarisch. De Amerikanen zullen hun Irak-oorlog wel winnen, maar de strijd tegen de wereldopinie dreigen ze te verliezen. De locomotief van de anti-Amerikaanse sentimenten wordt bestuurd door hyperprofessionele drukkingsgroepen. De meesterlijke propagandamachine van deze antiglobalistische en pacifistische multinationals draait via haar antennes in de media op volle toeren. Van de uitpuilende ogen van zieke Iraakse kinderen tot interviews met sympathieke Jannekes en Miekes die natuurlijk ‘tegen de oorlog zijn’ is de ver-beelding aan de macht. Geen argumenten, maar prenten! En dat werkt efficiënter dan het Bush-apparaat, dat beter te rade kan gaan bij campagnemakers à la Benetton. Dat uitgerekend de liberalen Verhofstadt en Minister van Nepalese wapens Louis Michel op de anti-Amerikaanse kar springen, is om te gieren. Piep zei de muis in het achterhuis. Een geluk voor de liberalen dat ook de oppositieleiders van CD&V en N-VA meespringen.
Kijk, Vlaanderen mag over de Amerikanen denken wat het wil - de VS-democratie vertoont politiek, economisch en cultureel nogal wat blauwe plekken - maar in een grandioos verdeeld Europa en een verscheurde wereld kan men maar beter nu en dan op Amerikaanse daadkracht rekenen dan op de papierwinkel van ‘een uit golfplaten opgetrokken organisatie als de Verenigde Naties’ (Knack). Michel, de keffer van Napoleon Chirac, weet dat zijn kuren vooral Vlaanderen treffen, en niet zijn Waalse contreien. De diamantsector, de Antwerpse haven, de meeste Amerikaanse bedrijven liggen over de taalgrens. En dan komt België-promotor Verhofstadt ons wijsmaken dat hij uit de States wel honderd jobs (100!) naar Mechelen meebracht. Piep zei de muis... Aan zijn lichaamstaal te zien, vermoeden we dat de Guy er niet gerust in is. Ondertussen slaat hier de verdwazing toe. Waspoedertaal moet ons doen geloven dat we goed bezig zijn. Maar de staatsschuld, de werkloosheid, de criminaliteit en justitie (Dutroux, de Bende van Nijvel, genocidewet, Carette), de demografische leegloop, de politieke clownerieën, de manipulatie door de media (met cordons rond partijen, ideeën en zangeressen), de culturele verloedering, de geldstromen naar Wallonië (jaarlijks meer dan de VS-uitgaven voor ruimtevaart), de sfeer in het onderwijs (Vanderpoorten lijkt wel gek geworden), de explosie van de straathoekindustrie, de allesmag-maatschappij, echt vrolijk wordt een mens daar toch niet van? JVdC
P ERSWIJS - K ORT
P
K
E R S W I J S
Roger Van Houtte in Gazet van Antwerpen, 31 januari: ‘Als de verkiezingsstrijd op het tv-scherm wordt beslecht, zoals in Nederland, dan zal heel snel blijken dat de SP.A de beste toegang heeft tot de beeldmedia’. Roland Duchatelet (Vivant) in P-Magazine, 22 januari: ‘Ga maar eens na hoe politici in dit land worden geselecteerd. Je moet twintig jaar affiches plakken en dertig jaar trakteren op café, voor iemand je ernstig neemt. Ja kan natuurlijk ook een bekende Vlaming of de zoon/dochter van een politicus zijn.’ Eddy Boutmans (Agalev) in P-Magazine, 22 januari: ‘Verhofstadt is een bondgenoot geweest. Een paar jaar geleden zou dat een grote verrassing geweest zijn. Wij hadden dat nooit van hem verwacht. Maar het was wel zo!’ Mark Eyskens (CD&V) in De Morgen, 18 januari: ‘De VLD wil een kloon worden van ons. Alleen gebruiken ze het verkeerde pipetje. Verhofstadt had de paarsgroene vlag moeten opbergen en De Gucht had zich iets toleranter moeten opstellen. Ach, voor ons is het mooi meegenomen...’ Yves Desmet in De Morgen, 22 januari: ‘In enkele weken tijd heeft hij (Wouter Bos red.) van de meest verguisde partij opnieuw de populairste gemaakt. Psychologie in plaats van ideologie, uitstraling meer nog dan inhoud, vlotheid in plaats van saaiheid. Dat lijkt de nieuwe politieke cultuur in
Nederland te zijn. En wanneer het regent in Den Haag, druppelt het in Brussel.’ Herman Boon, waarnemend pastoor in Wezembeek-Oppem, in opvolging van de afgezette pastoor Jos Verstraeten, in Kerk en Leven, 31 januari: ‘Walen luisteren niet, dat is het probleem. Het begrip integreren in de Vlaamse Gemeenschap verstaan ze helemaal niet. Als ik dat uitspreek, gooien ze me eruit.’’ CD&V-voorzitter Stefaan De Clerck in P-Magazine, 16 januari: ‘Hoe meer de Franstaligen hun njet handhaven, hoe meer ze onze stelling versterken en regelrecht op confederalisme afstevenen. Als zij manifest een volgende gesprek weigeren, is België meteen bedreigd. België is dialoog of bestaat straks niet meer’. Jan Van Doren (VEV) in Trends, 30 januari: ‘De omvorming van Brussel tot een apart, volwaardig gewest heeft enerzijds zeker de politieke aandacht in Brussel voor de lokale buurtwerking versterkt, maar anderzijds ook geleid tot een politiek van apartheid in de relaties tussen Brussel en het omliggende Vlaanderen.’ Paul Geudens in Gazet van Antwerpen, 5 februari: ‘Ik stel voor dat we de parlementaire onderzoekscommissies afschaffen. Ze kosten hopen geld, en ze brengen geen spat aarde aan de dijk. Behalve dan voor een paar individuele politici die er wat tv-bekendheid aan over houden.’
O R T
STOP CONGRES! Op het jongste VLD-congres (november-december) bleek dat ook de VLD de rol van de koning wil terugschroeven. Dat dachten althans de congresgangers, die een resolutie in die zin goedkeurden. Hun grote chef-premier denkt daar anders over: ‘Allez, allez,. De mening van een paar congresgangers is niet de mening van de VLD. De samenwerking met het koningshuis is perfect, ik zie niet in wat we daaraan zouden moeten veranderen.’ (Het Volk, 8 feb). Zo zet de partij van de burger(democratie) haar eigen mensen te kakken...
STOP PARLEMENT! Patrick Dewael en Karel De Gucht hebben de voorbije maanden enkele keren een papieren Vlaamse reflex gehad. Maar in de aanloop naar de verkiezingen zette Verhofstadt orde op zaken. Dat betekent dat van Vlaamse frontvorming niet veel in huis kwam. Paarsgroen antwoordde op voorstellen van o.a. CD&V en N-VA met één velletje papier: wachten tot 2004, dan zien we wel. Luc Van den Brande spreekt van een ‘papieren front’ en een ‘Vlaamse aftocht’. ‘Het Vlaams Manifest’ van Dewael, enkel bedoeld om VU-ID’ers over de streep te trekken, ligt al in de vuilbak’, oordeelt ook het Blok.
SP.A JOBT ANDERS Alleen al voor de artikels van Roger Van Houtte zou een mens Gazet van Antwerpen lezen. De voorbije dagen zette hij de SP.A-eminenties even te kijken. ‘Bij ons gaat het om de jobs van de mensen, niet van politici’, zo krekelen de socialistische toppers de jongste weken. ‘Slechte karakters zouden natuurlijk kunnen vragen waarom de socialisten voor jobs gaan zorgen in de volgende regering, terwijl ze dat in de huidige niet doen’, aldus Van Houtte, die droogweg doorgaat met de opsomming van de ministerpostjes die de socialisten de jongste jaren bezet hielden: Werkgelegenheid (Renaat Landuyt Vlaams en Laurette Onkelinx federaal), Sociale Zaken (Frank Vandenbroucke, federaal), Begroting met sociale economie (Johan Van de Lanotte). Raar dat de magische toverstreken pas na 18 mei uit de mouw worden geschud. vervolg blz. 3
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2003
2
OPVATTINGEN
VAN ONZETIJD DAN ZO VEEL BETER?
Z WART- WIT
DENKEN OVER COMPLEXE PROBLEMEN
In een opmerkelijke column in Knack van 12 februari hekelt Marc
Los van de vraag of Reynebeau zelf zich niet heeft bezondigd aan deze vorm van geschiedschrijving die men ‘pathografie’ kan noemen, heeft hij groot gelijk dat soort historisch bewustzijn ‘even moralistisch als simplistisch’ te noemen, en de idee dat de opvattingen van onze tijd veel beter zijn dan die van alle vorige niet alleen naïef, maar ook een vorm van ‘hybris’ (hoogmoed).
HOOGMOED Voor vele spraakmakers vandaag zijn de oplossingen voor alle complexe maatschappelijke, ethische en andere problemen te herleiden tot enkele simplistische zwart-witschema’s, waarmee men de hele geschiedenis, zowel als andere culturen of andere opvattingen te lijf gaat. De wereld is immers toch eenvoudig wanneer er alleen maar democraten en antidemocraten zijn, toleranten en intoleranten, pluralisten en antipluralisten, open en gesloten geesten, discriminerenden en gediscrimineerden... Deze hoogmoed maakt het ons onmogelijk om nog begrip te hebben voor andere tijden en/of andere culturen. Natuurlijk mogen wij trots zijn op de verworvenheden van onze beschaving, de uitbouw van democratie en
K
O R T
STEMMENLOKKERS De serieux waarmee opiniepeilingen worden afgewerkt spreekt boekdelen. De massa Vlamingen die recentelijk voor een “onderzoek” van VRT, De Standaard en UIA ondervraagd werden, konden moeders populairste politicus kiezen uit een lijstje van 23 “sterren”.
fundamentele vrijheden. Het mag ons echter niet blind maken voor de achteruitgang die de ontwikkeling daarvan in andere opzichten heeft meegebracht. Het mag ons er niet toe verleiden te denken dat we van opvattingen, zelfs fundamenteel andere, uit andere tijden of landen, niets meer kunnen leren. Het mag er ons niet toe brengen opvattingen die zelfs fundamentele beginselen van onze mens- en maatschappijopvatting in vraag stellen te verbieden.
TEGENSTRIJDIGHEDEN De moralistische en simplistische axioma’s waartoe onze beschaving ten onrechte wordt herleid - zoals de simplistische opvattingen over democratie, tolerantie, gelijkheid en pluralisme die opgeld maken - leiden overigens maar al te gauw tot groteske tegenstrijdigheden. Goed zichtbaar worden die in hun extreme vormen, zoals vandaag Resist, de gezamenlijke lijst van de PVDA en de Arabisch-Europese Liga. Een combinatie van een communistische heilsstaat met de sharia als wetgeving - als er mensen zijn die geloven dat het cordon sanitaire een ethisch principe is, kunnen ze het misschien hierop toepassen.
Maar wat zien we wanneer er vandaag een politieke partij datzelfde samenlevingsmodel verdedigt. Dat deed de Welvaartspartij in Turkije (waarvan de opvolger op dit ogenblik met een absolute meerderheid in het Turkse Parlement de regering heeft gevormd). Zij stelde immers voor om in Turkije een rechtssysteem in te voeren waarbij rechtsverhoudingen zouden worden beheerst door de regels van de (religieuze) Gemeenschap waartoe men behoort, een bij uitstek “pluralistisch” systeem. Welnu: dan oordeelt het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (arrest van 13 februari 2003) dat een dergelijk model dusdanig onverzoenlijk is met de democratie en de mensenrechten dat een dergelijke partij zelfs mag worden verboden. Nochtans gaat het om een model dat in zekere mate vandaag bestaat in alle islamitische landen, in Israël en India, en in de meeste Afrikaanse landen. Zou het niet kunnen dat beiden fout zijn? Zowel diegenen die niet willen inzien dat onder een islamitische meerderheid anderen altijd tweederangsburgers zijn, als diegenen die de opvatting dat mensen van verschillende gemeenschappen in eenzelfde land elk aan hun eigen recht kunnen onderworpen worden zo verschrikkelijk vinden dat ze mag worden verboden? Matthias E. Storme
Of nog: het is bon ton in bepaalde middens om de tolerantie van de
Op de sterrenlijst vier Vlaamse ministers, waaronder twee groene (Mieke Vogels en Vera Dua). Waarom die vier? Op de lijst twee Limburgers, Patrick Dewael en Steve Stevaert, maar geïnterviewde Limburgers konden hun voorkeur niet uitspreken voor Jaak Gabriëls, Johan Sauwens, Kelchtermans of Frieda Brepoels. Op de lijst natuurlijk - Freya, schoonste schepen binnen den stede van Gent. Waarom
3
Hare Hoogheid - familie van Siegfried wél op de lijst verscheen, maar alle Oost-Vlaamse CD&V’ers (De Crem, Van Parys) ervan verbannen werden wordt niet uitgelegd. Een duister politiek poppenspelletje, aldus Roger Van Houtte (GVA, 3 feb). Ondertussen raakte bekend dat de VRT na veel klachten de sterrenparade zal evalueren. vervolg blz. 11
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2003
C OMMENTAAR
Reynebeau het ‘antinostalgische’ discours, de gewoonte om de geschiedenis alleen maar te zien als iets om zich tegen af te zetten, en om alle kritiek op dingen die zich als ‘eigentijds’ profileren te verketteren als ‘nostalgie’, ‘waarmee de vermeende nostalgicus het recht op spreken kan worden ontzegd’.
islam te roemen, en daarbij in het bijzonder te verwijzen naar het vreedzaam samenleven van christenen, joden en moslims in het moorse Spanje.
ARROGANTE
PREMIER DRIBBELT ZICH DOOR
V LIEGEN KAN L IEGEN WEL ?
SABENA-DOSSIER
HIJ NIET.
W ETSTRAAT
De man naast me die het rapport van de Sabena-commissie grondig had doorgenomen, wees me op een passage die meteen duidelijk maakte waarom de paarsgroene meerderheid in de Kamer het document niet kon en mocht goedkeuren. Onder de titel “De kabinetsarchieven van Premier G. Verhofstadt” (p.34) lezen we: “De parlementaire onderzoekscommissie verzamelt haar documentatie op basis van artikel 4, § 6, van de wet op het parlementaire onderzoek. Dit artikel verplicht de minister om op schriftelijk verzoek van de commissie alle documentatie onmiddellijk af te leveren. Hieronder vermeld relaas toont aan dat dit niet steeds het geval was.” Met andere woorden: wie de volle betekenis van deze zin laat doordringen, leest eigenlijk dat de eerste minister de wet op het parlementair onderzoek niet heeft nageleefd. En dat in een officieel document !? De drie commissieleden die de VLD in de Sabena-commissie telde, hebben naar verluidt van Verhofstadt en c° bijzonder zwaar de wind van voren gekregen omdat ze deze en andere passages tijdens de laatste commissievergaderingen niet alleen hebben laten passeren, maar uiteindelijk ook het rapport tout court hebben goedgekeurd. Het was immers alles (met Swissair als grote schuldige) of niets. (In de commissie hebben alleen Vlaams Blok en N-VA tegen het rapport gestemd, Ecolo onthield zich.) Tijdens het debat in de voltallige Kamer één week later zagen de VLD-ers zich verplicht hun kazak te keren. Samen met VLD-fractieleider Hugo Coveliers verwierpen ze hun eigen werkdocument, en kondigden aan dat ze alleen de laatste zes bladzijden met aanbevelingen zouden goedkeuren. En daar hoorde pagina 285 niet bij. Wat lezen we daar zoal? ‘De diensten van de eerste minister bleken niet over een waterdicht systeem te beschikken van registratie en opzoeking, noch voor de inkomende, noch voor de uitgaande post. De onsamenhangende en laattijdige manier waarop de eerste minister en zijn diensten zijn archief ter beschikking hebben gesteld, is onaanvaardbaar. De ministers Daems en Vande Lanotte hebben zich wel gehouden aan de wet op het parlementair onderzoek wat de openstelling van hun respectieve kabinetsarchieven betreft.’ (Met andere woorden: DOORBRAAK nr. 3 - maart 2003
Verhofstadt heeft er zich niet aan gehouden!?) ‘Bovendien waren de uiteindelijk bezorgde documenten onvolledig.’
ONSAMENHANGENDE EN LAATTIJDIGE MANIER WAAROP VERHOFSTADT ZIJN ARCHIEF TER BESCHIKKING STELDE, IS ONAANVAARDBAAR
Het zijn deze feiten die er commissievoorzitter Langendries net voor de eindstemming in de voltallige Kamer toe brachten op het spreekgestoelte een vlammend betoog uit te spreken vol verwijten aan het adres van Verhofstadt. Het kwam er volgens Langendries (van de Franstalige christendemocraten CDH) simpelweg op neer dat de premier het werk van de commissie had proberen te saboteren. Langendries wordt intussen al “de oppositievoorzitter” genoemd.
In de mediacommentaren bij de resultaten van de Sabena-commissie is - mee door het onbarmhartig slopingswerk van CD&V-er Verherstraeten - vooral Daems de pineut en de kop van jut geweest. Daarom kon het dus absoluut geen kwaad ook eens even toe te lichten wat er over Verhofstadt in het gedesavoueerde rapport te lezen staat. En neen, dat betekent helemaal niet dat het Genie van Gent verantwoordelijk is voor de ondergang van Sabena, wel dat er tot nu toe onduidelijkheid blijft bestaan of de commissieleden op de hoogte zijn geraakt van alle initiatieven die vanuit de Wetstraat 16 destijds rond Sabena genomen zijn geweest.
4
Verhofstadt heeft zich uitdrukkelijk afgezet tegen wat hem in het rapport ten laste wordt gelegd. Hij ontkent met klem dat hij stukken met opzet heeft achtergehouden. Maar voor de rest heeft hij de commissie evengoed behandeld met het dédain en de gebruikelijke arrogantie die hem eigen zijn. En dat des te meer toen bleek dat niet alleen zijn VLD-ers maar ook de commissarissen van de andere paarsgroene coalitiepartijen de hierboven geciteerde teksten hadden laten passeren. Zo orakelde hij onder meer in de Kamer: ‘Ik maak me daar niet boos over. Ik betreur dat enkel. Een dergelijke, wat miezerige methode doet me denken aan een leerling die heel de dag aan zijn toets heeft gewerkt, en aan het eind nog een propje naar de meester schiet om zich af te reageren.’ En ook nog wel: ‘De commissie besteedt niet minder dan twee volle bladzijden aan het feit dat minister Daems een advocatenkantoor heeft ingehuurd. (...) Het lijkt er sterk op dat ze aan de staat vooral verwijt dat die de expertise inhuurde die de commissie zelf ontbeerde.’ Intussen heeft dat advocatenkantoor aan de belastingbetaler meer dan 200.000 euro gekost, en Verhofstadt is waarschijnlijk al lang vergeten dat hij tijdens zijn hoorzitting verklaarde dat het initiatief voor het inschakelen van dat kantoor, van Daems zelf kwam en niet van de regering. En dan zou Daems die som hebben uitgetrokken zuiver ter verdediging van de belangen van de Belgische staat? Komaan jongens, al te goed is buurmans gek.
SLOTBEDENKING Bij het beëindigen van de werkzaamheden hebben alle leden van de commissie en alle Kamerleden die het woord kwamen voeren, hun diepe droefenis en medevoelen uitgedrukt met de exwerknemers van Sabena. Maar wat dié precies niet kunnen aanvaarden, is dat op de Belgische verantwoordelijkheden in het dossier nergens namen worden gekleefd. Wat hadden ze echter verwacht? Dat de PS, de SP.A, de CD&V en de CDH hun (vroegere) ministers (Di Rupo, Daerden, Dehaene, Vande Lanotte...) zouden laten vallen? Misschien is Verhofstadt nog niet eens onterecht zo kwaad dat uiteindelijk Daems en hij in de pers de bonen hadden gefret. Iko
VVB-PETITIE “VLAAMSE ZIEKENHUIZEN”
IN
BRUSSEL
N AAR
REMEDIE VOOR TAALZIEKTE IN B RUSSELSE Bijna 22 000 handtekeningen staan er onder de VVB-petitie “Vlaamse zie-
FOTO DOORBRAAK
‘De taalproblemen in de Brusselse ziekenhuizen zijn een oud zeer’, weet Anciaux. ‘Het is intussen al 35 jaar geleden dat ik er mijn eerste interpellatie over hield in de Kamer.’ Bij interpelleren is het niet gebleven. Eind 1997 nam Anciaux ontslag als lid van de Brusselse regering omdat de eerste versie van het taalhoffelijkheidsakkoord flopte. Dat akkoord versoepelt de wettelijke taalvoorwaarden voor contractuelen bij gemeenten en OCMW’s. Belangrijk voor het personeel van de Brusselse OCMW-ziekenhuizen. Waarom vindt u de taalkennis van het ziekenhuispersoneel zo belangrijk? Anciaux: ‘Omdat de taalwet het zegt. Maar ook en vooral vanuit sociaal oogpunt. Zelfs als de taalwet er niet zou zijn, moet het personeel tweetalig zijn. Dat is gewoon een kwestie van patiëntenrechten. Naast de medische zorg gaat steeds meer aandacht naar het sociaal-psychische aspect van de behandeling. Goede gezondheidszorg is onmogelijk zonder goede communicatie tussen patiënt en verzorger. Die communicatie gebeurt vanzelfsprekend het best is de taal waarin de patiënt zich het best uitdrukt.’
VIC ANCIAUX (SPIRIT)
SCHAART
ZICH ACHTER DE PETITIE.
Intussen blijft Nederlandsonkundig personeel - ondanks de vele taalakkoorden - wel de dienst uitmaken in “tweetalige” ziekenhuizen. Wat vindt u daarvan?
keer hun veto tegen beslissingen van hun Nederlandstalige collega’ s om de aanstelling van eentalige contractuelen te vernietigen. Uiteindelijk kwamen we overeen om hen twee jaar uitstel te geven om te slagen in het taalexamen. In ruil zouden er op regelmatige basis taalexamens komen voor de aanleg van een tweetalige wervingsreserve. Ziekenhuizen zouden verplicht uit deze reserve aanspreken. De toepassing van het akkoord werd keer op keer uitgesteld. De huidige regeling is een lachertje. Bovendien werden de examens fel versoepeld ... De politici die deze regeling aanvaarden, gaan plat op hun buik voor de Franstaligen.’
Anciaux: ‘Als ik ruim zes jaar geleden akkoord ging met het eerste taalakkoord, was dat vanuit de vaststelling dat de taalwet buiten spel stond. De Franstaligen in Brussel stelden keer op
Als tweetalige ziekenhuizen tekort schieten, dan maar eigen Vlaamse ziekenhuizen uitbouwen. Zo zegt een recente petitie. Uw partij is het daarmee eens?
PLAT OP DE BUIK
5
VIRTUEEL ZIEKENHUIS Eigen Vlaamse ziekenhuizen hebben weinig zin als ze geen artsen vinden? Anciaux: ‘Dat is inderdaad een groot probleem. Vandaag al, maar in de toekomst nog meer. Als de federale quota voor afgestudeerden geneeskunde niet worden opgetrokken ontstaat een groot tekort aan Nederlandstalige artsen. Zeker in Brussel. Sowieso kampt de hoofdstad - terecht of onterecht - met een imagoprobleem in Vlaanderen. Ook de taalproblemen schrikken veel kandidaten af. En in de openbare ziekenhuizen verdienen artsen gemiddeld twintig procent minder dan in het Vlaamse Gewest. Ondanks taalpremies. Het aantrekken van Nederlandstalige artsen naar Brussel is een absolute prioriteit. Behalve een aanpassing van de federale quota, kan daarbij worden gedacht aan premies voor huisvesting, fiscale tegemoetkomingen, ... Het was de bedoeling om het Brussel-fonds in de eerste plaats hiervoor te gebruiken.’ Nu wil de Vlaamse regering dat potje aanspreken voor een “virtueel” Vlaams ziekenhuis. Bedoeld wordt een systeem van doorverwijzing door de huisarts naar Nederlandstalige specialisten in de ziekenhuizen. Een goed idee? Anciaux: ‘Zeker, maar het zal zeker niet alle problemen oplossen.’ David Vits
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2003
B RUSSEL
kenhuizen in Brussel”. Genoeg om een hoorzitting af te dwingen in het Vlaams Parlement. Politici van verschillende partijen schaarden zich al achter het initiatief. Ook binnen de meerderheid. Een van hen is Vic Anciaux, Spirit-woordvoerder in deze zaak.
Anciaux: ‘Spirit wil de hele bicommunautaire sector (waaronder de tweetalige ziekenhuizen - redactie) op termijn uitdoven. Nu al moet de Vlaamse regering werk maken van eigen Vlaamse ziekenhuizen. Ik bedoel dan niet zozeer nieuwe ziekenhuizen, naast de bestaande. Er zijn nu al te veel ziekenhuisbedden. Wel kunnen bestaande ziekenhuizen worden overgenomen. Naast het AZ van Jette (VUB) - nu al in Vlaamse handen - dacht ik daarbij recent aan Sint-Elisabeth en Sint-Jan. Een andere mogelijkheid is om enkele polyklinieken te openen als antenne van het universitaire ziekenhuis van de VUB.’
VERZUURDE
SAMENLEVING?
EIGEN
SCHULD, DIKKE BULT!
A FREKENEN
MET LEUGEN , ONRECHT EN BEDROG
S AMENLEVING
Op 1 augustus 1950 heb ik als knaap voor het eerst grof onrecht ervaren en beseft dat België berust op leugen en bedrog. Na ‘s konings terugkeer had mijn vader zaliger als grafisch onderlegd leopoldist een papierband vervaardigd met over de hele huisgevel in reuzenletters: ‘Het recht zegeviert’. Die nacht nam de regering-Duvieusart ontslag en omdat Leopold het koningschap aan Boudewijn zou overdragen, besliste mijn vader het opschrift te verwijderen. Tot de ochtend hebben we geschrobd om die sporen van goedgelovigheid te wissen. Na de dynamitering van de IJzertoren deed dit bij ons de deur dicht. Je zou van minder cynisch worden.
Vandaag wordt nog gewetenlozer omgesprongen met waarheid en recht. Woorden worden doorlopend verkracht, grenzen van woorden verlegd, op wantoestanden woorden geplakt die het tegendeel suggereren. Dat is politieke correctheid (PC), zoals beschreven door Bitterman in Das Wörterbuch des Gutmenschen, door Schelski in Die Priesterherrschaft der Intellektuelle of door Volkow in Le dictionnaire de la désinformation.
DWAAS De media spreken van “regerende” kampioenen, onschuldig en belachelijk. Dwazer is de vervanging in de wetgeving van het woord ras door “zogenaamd ras”. Ergerlijker zijn “democratische partijen”, “taalhoffelijkheidsakkoorden” en “opendebatcultuur”. Idioot is de invoering van het “homohuwelijk” na eerst het huwelijk te hebben onderuitgehaald. Treiterachtig is de Belgische postzegel Guldensporenslag 700 jaar met opdruk “Courtrai 1302-2002 Kortrijk”. Voor de DDR was de Zusammenbruch een “Befreiung” die duurde tot de val van de Muur. “Zwangerschapsonderbreking” is al geen eufemisme meer, abortus onderbreekt niets zoals euthanasie ook het leven niet onderbreekt. Men spreekt sympathiek van “gezinshereniging”, maar bedoelt het ronselen van levenspartners in eigen dorp, dus overheveling van bevolking. Toppunt van totalitaire arrogantie is het cordon rond het Vlaams Blok, wat de “ziekte” niet indijkt maar aanwakkert; was strijd tegen “exclusion sociale” niet het hoofddoel voor PC en democratisch handelen niet de norm voor democraten? DOORBRAAK nr. 3 - maart 2003
‘ONTZUILING!, ZO BEVAL PAARSGROEN. EN NU KLAGEN DE ELCHARDUSSEN VAN DEZE WERELD DAT HET MIDDENVELD VERDWENEN IS EN DE SAMENLEVING DUS VERZUURD...’.
Jacques Claes noemt PC totalitair en fundamentalistisch, zie de antidiscriminatiewet. De Raad van State erkent het stalinisme in die wet die de vrije meningsuiting bedreigt, ‘één van de peilers van de democratische samenleving’, die volgens de Raad niet alleen moet gelden voor meningen waar iedereen achter staat maar ook deze die ‘schokken, verontrusten of kwetsen’. Of geldt tolerantie alleen voor gelijkgezinden?
ONTZUILING Omwille van het pluralisme wordt elke verwijzing naar het christelijke erfgoed van Europa nu verketterd, de toenemende ontkerkelijking inroepend. Hugo De Ridder heeft in de Gazet van Antwerpen van 28 december jl. haarfijn het programma van paarsgroen uit de doeken gedaan. Zie de Belgische postzegel met het gebroken kruis: het regeringsprogramma op een postzegel! Decennia lang is de macht van de christelijke zuil vervloekt. “Ontzuiling!”, zo luidde het bevel en paarsgroen zou het voltrekken. En nu klagen de Elchardussen van deze wereld dat het middenveld verdwenen is en de samenleving dus verzuurd. Eigen schuld, dikke bult.
6
De christenen en hun verenigingen zitten met fantoompijn in de catacomben of schuldbewust op de beklaagdenbank. Onder voorwendsel dat kinderen terecht begrip moeten hebben voor homo’s mag de holebifabriek op staatskosten biseksualiteit propageren en kerkelijke gezagsdragers plaatsen die op een lijn met heteroseksualiteit. Alleen pedofilie praat de Minister nog niet goed, eerst het proces-Dutroux afwachten.
WAALS
KUBLA AAN HET PACIFISME IS DE PAARSGROENE BOODSCHAP, MAAR NIET TEN KOST VAN FN... MINISTER
SCHIETGEWEER.
ACH EUROPA! En het cynisme in externe betrekkingen! België brengt Sharon voor de rechter, maar geeft Saddam het voordeel van de twijfel. Pacifisme is de boodschap, maar niet ten koste van tewerkstelling bij FN. We zijn met Europa een halve eeuw bezig, maar van woorden komen weinig daden. De Amerikanen spelen ons cynisch tegen mekaar uit. Ze eisen dat we Turkije in de Unie opnemen, waarom dan ook niet Canada, Australië en Nieuw-Zeeland, en Israël? Is Europa dan een nog grotere leugen dan België?
LEUGEN En dan wordt soms de leugen doorprikt. Dan ziet de burger dat de keizer helemaal geen nieuwe kleren draagt, maar dat hij naakt is. Zo hebben de Joegoslaven, tien jaar na de Tsjechen en Slowaken ingezien dat het woord “federale republiek” een leugen was geworden. Het federale Koninkrijk België volgt, hoe vlugger hoe beter, voor Vlamingen, Walen en Brusselaars.
Guido Naets
IN
DE PAS VAN
FRANKRIJK:
Veelbetekenend is het feit dat Parijs, maar ook de officiële EU, Rusland steunt inzake de Russische minderheden in de Baltische staten, terwijl Londen dat niet doet.
B RAVO L OUIS M ICHEL !
AMERIKA
Louis Michel voert een politiek naar mijn hart. Hopelijk keert hij na de ver-
De crisis rond Irak heeft een breuk veroorzaakt in Europa tussen twee blokken: het zogenaamde “oude Europa” van de drie continentale grootmachten Frankrijk, Duitsland en Rusland, waarbij alleen België zich heeft aangesloten, versus het “nieuwe Europa” van GrootBrittannië, Spanje, Italië, Polen en de Scandinavische landen, waarachter alle kleine Europese staten, met uitzondering van België, zich hebben geschaard. Men schildert het af alsof deze landen lakeien zijn van Amerika, maar in feite is er een Europese opstand bezig tegen Parijs en Berlijn.
MOTOR Twee imperialistische landen hebben de voorbije eeuwen Europa proberen te overheersen: Frankrijk en Duitsland. Elk onderwierpen ze het continent met het zwaard en deden daarna als “leider van Europa” een gooi naar wereldheerschappij. Napoleon trok in 1812 met een pan-Europees leger van 600 000 man naar Rusland en joeg in zijn waanzin 550 000 van hen de dood in, waaronder honderden Vlamingen. Hitler deed het een eeuw later nog eens over, en reed zich eveneens vast in de Russische modder. Rond het midden van de vorige eeuw kwamen Frankrijk en Duitsland tot het besef dat zij elk afzonderlijk niet in staat waren om Europa te overheersen. Uit dat besef groeide de idee om het samen te doen. De Frans-Duitse as, die al vlug de Europese Gemeenschap probeerde te domineren, werd de zogenaamde “motor” van Europa, waarbij Parijs en Bonn overeen kwamen dat Frankrijk het politieke beleid van Europa zou bepalen en Duitsland het economische. Parijs zag de Frans-Duitse “motor” vooral als een instrument om de
Angelsaksische (Britse zowel als Amerikaanse) invloed in Europa te beperken. De Gaulle trok zich in de jaren 1960 uit de Navo terug en hield de Britten lange tijd met opzet buiten de EG. Zolang de Koude Oorlog duurde, had Duitsland echter belang bij een blijvende aanwezigheid van de Amerikanen in Europa. Ook na het einde van de Koude Oorlog had kanselier Kohl de Amerikaanse steun nodig omdat hij een hereniging van Duitsland wilde doordrukken tegen de wil van Frankrijk in. Parijs legde zich hier uiteindelijk bij neer toen bleek dat Duitsland loyaal bleef aan de FransDuitse as. Maar Berlijn moest wel een prijs betalen: de invoering van de euro.
GEOPOLITIEK De twee groten hebben Europa in invloedssferen verdeeld, waarbij Duitsland de dienst uitmaakt in Centraal-Europa, en Frankrijk in WestEuropa, terwijl Parijs ook de internationale houding van Europa mag bepalen. De drie hoofdsteden van Europa Brussel, Luxemburg en Straatsburg liggen in de Franse zone, waar ze ook moeten blijven. België is in zijn geheel toegewezen aan de Franse invloedssfeer. Parijs zal Vlaanderen en Brussel niet goedschiks toestaan om zich aan de Franse dominantie te onttrekken. Gelukkig wordt de Frans-Duitse as aangevochten vanuit Londen. De crisis rond Irak heeft tot een binnen-Europees conflict geleid dat al lang zat te broeien. De Britten worden gesteund door de mediterrane, de Scandinavische en de Oost-Europese landen. Geopolitiek hebben die dezelfde belangen als de Britten, namelijk de imperiale ambities van Frankrijk en Duitsland intomen. De OostEuropeanen zien bovendien hoe de Frans-Duitse as zich langzaam ontwikkelt tot een Frans-Duits-Russische as.
7
Het Midden-Oosten met zijn grote olievoorraden, houdt Washington strategisch veel meer bezig dan Europa. De Europeanen hebben voor de VS nog slechts iets te betekenen in de mate dat zij kunnen (en willen) helpen bij het nastreven van Amerikaanse belangen elders in de wereld. In feite zijn sinds het einde van de Koude Oorlog nog slechts twee Europese landen van echt strategisch belang voor de Amerikanen, namelijk GrootBrittannië, dat een Amerikaans vliegdekschip is vóór de Europese kust, en Turkije, dat voor het grootste gedeelte geografisch niet eens tot Europa behoort. Om de Amerikanen betrokken te houden bij Europa, steunen de meeste Europese regeringen de Amerikaanse oorlog tegen Irak. In ruil wil men Amerikaanse steun bij de politieke strijd tegen de Frans-Duits-Russische as. Voorlopig lijkt Washington niet van plan Europa de rug toe te keren. Het heeft Parijs en Berlijn zelfs smalend uitgeroepen tot het “oude Europa,” en al de anderen geloofd als het “nieuwe Europa”. Het heeft weinig zin dat Vlaanderen zich de kop breekt over de houding die het moet innemen in het conflict tussen Washington en Bagdad. Ons “nationaal belang” - het enige dat doorslaggevend mag zijn indien wij een echte natiestaat willen worden - is een onvoorwaardelijke steun aan het “nieuwe Europa.” Want alleen in dit Europa maakt Vlaanderen een kans om als een onafhankelijke staat welkom te worden geheten. Paul Belien
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2003
I RAK
kiezingen terug op Buitenlandse Zaken. Hoe slechter de internationale reputatie van België, hoe beter de kansen op Vlaamse onafhankelijkheid. Er bestaat, gezien de barslechte beurt die België recent in de Verenigde Staten en Groot-Brittannië gemaakt heeft, nog weinig vrees dat die landen actief zullen tussenkomen om een uiteenvallen van België te verhinderen.
Omdat Londen sterker staat met de Amerikanen op de achtergrond, wil iedereen, behalve Frankrijk, Duitsland en Rusland, de Amerikanen bij Europa betrokken houden. Sinds het einde van de Koude Oorlog wordt Europa voor Amerika echter alsmaar minder belangrijk.
GUY VANHENGEL (VLD)
UIT DE BOCHT
VOOR
PAARSGROEN IS TAALWET BLIJKBAAR VODJE PAPIER
B RUSSEL
T
erecht verontwaardigen burgers met een beetje fatsoen zich over de cynische wijze waarop de Vlaamse én “Hoofdstedelijke” minister Vanhengel (VLD) de eventuele afkeuring door de Raad van State van het taalhoffelijkheidsakkoord als een vodje papier afwimpelt. Voor lezers die het niet zouden gevolgd hebben: in Brussel, waar dank zij het ondermaats onderwijs van het Nederlands in de Franstalige scholen de meeste werklozen alleen Frans kennen - en waar meer dan eenderde van de bevolking buitenlanders zijn - hebben gemeenten en OCMW’s een groot gebrek aan tweetalig personeel. Ze mogen immers geen eentaligen aanwerven, vermits ook contractuelen onder de taalwet vallen. Uit “hoffelijkheid” jegens de Franstaligen aanvaardden in 1996 de Vlaamse meerderheidspartijen de wet te omzeilen en contractuelen twee jaar de tijd te gunnen om Nederlands te leren. Zoals te verwachten viel, liep dit faliekant uit: personeel dat zes jaar later nog steeds geen Nederlands kende, bleef gewoon in dienst en met één uitzondering (zie hierna), drong de Vlaamse meerderheid niet aan.
NOG TWEEMAAL Integendeel, zij sloot twee keer een nieuw taalhoffelijkheidsakkoord dat de toestand bestendigde en de voorwaarden nog versoepelde. Het Vlaams Komitee voor Brussel, het Verbond Vlaams Overheidspersoneel en de Vlaamse Volksbeweging hadden daartegen een klacht ingediend bij de Raad van State. De auditeur heeft onlangs geadviseerd dat het akkoord onwettig is. Wat de beruchte reactie uitlokte van Vanhengel op TV Brussel dat de taalwet dan maar moest worden gewijzigd. Justitieminister Verwilghen zegt overigens net hetzelfde, zij het iets subtieler. Men zou dit incident kunnen afdoen als een zoveelste bewijs van de onbetrouwbaarheid van de huidige VLD. Maar eigenlijk gaat de zaak veel dieper. In beginsel was een hoofdstedelijke bovenstructuur voor de Brusselse agglomeratie broodnoodzakelijk. De “Euroverbrusseling” had immers nooit
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2003
zo een stedenbouwkundige en sociale verwoesting aangericht, indien in de jaren zestig een coördinatieorgaan had bestaan voor de negentien Brusselse gemeenten. De oprichting in 1972 van de agglomeratieraad werd echter erfelijk belast door de truc met de (Vlaamse) “FDF”schepenen, die de Vlaamse verkozenen ontmande. Maar die stunt was vrijwel zeker eenmalig. Het had volstaan na zes jaar nieuwe verkiezingen uit te schrijven om een bestuur te krijgen waarin de Vlamingen meer dan thans medezeggenschap zouden hebben gehad.
ZELFMOORD Spijtig genoeg gooide (na twaalf jaar talmen) de regering Martens VIII (met socialisten en VU) de agglomeratieraad met het badwater weg en richtte een Brussels Gewest op, grondwettelijk gelijk aan beide andere, maar waarin de Vlaamse verkozenen zich alleen maar tegen discriminatie konden verdedigen door politieke zelfmoord te plegen. Eén keer is dit gebeurd, toen VU-staatssecretaris Vic Anciaux op het einde van zijn loopbaan niet akkoord ging met de manier waarop het taalhoffelijkheidsakkoord toegepast werd en ontslag nam. De legislatuur werd gewoon uitgedaan zonder hem... Toegegeven, geleidelijk aan kon de Vlaamse regering de Brusselse Vlamingen meer ruggensteun geven, ondermeer via een minister bevoegd voor Brusselse aangelegenheden, die zelf een Brusselaar was, zoals Hugo Weckx of Brigitte Grouwels (allebei CD&V). De achilleshiel van dit stelsel was dat het afhing van de goede wil van die Vlaamse regering, zoals duidelijk werd bij het aantreden van de regering Dewael die zelf samengesteld werd in functie van de huidige WaalsBelgische federale regering.
8
Bert Anciaux mag dan al in Brussel een huishouden van Jan Steen geleid hebben, hij gaf hier en daar toch nog de indruk de Vlaamse belangen te verdedigen. Met de komst van Vanhengel wordt zelfs de schijn niet meer opgehouden. De verklaringen in de pers van deze vertegenwoordiger van de Vlaamse regering in Brussel tonen aan dat hij niet de Vlaamse, maar de (Brussels)-Franstalige belangen dient. Het is zonneklaar dat Verhofstadt zelf in deze zaak aan de touwtjes trekt van zijn gewezen persattaché, een gemeenteraadslid uit Evere, die hij aan de Brusselse VLD opgedrongen heeft om Annemie.Neyts uit haar Brusselse machtspositie te lichten, zelfs al verloor de VLD hierdoor een van haar twee zetels in het Brussels parlement.
BELGIË Het benul van Vanhengel (en van Verwilghen) dat de taalwet in Brussel niet terzake is, steunt op de interpretatie van de federale regering die ze overgenomen heeft van de Franse Gemeenschap bij monde van haar advocaat Marc Uyttendaele, echtgenoot van vice-eersteminister Laurette Onckelinx (PS). Deze stelling spreekt de rechtbank van eerste aanleg van Brussel tegen die (FDF-klacht tegen de omzendbriefPeeters) oordeelt dat Gewesten niet het recht hebben om de taalwet naar hun zin om te buigen. Het lijdt geen twijfel dat de Vlamingen na uitputting van alle middelen die rechtspraak, hoe negatief ook voor hen, zullen volgen. Zoals het incident-Vanhengel aantoont, vindt de huidige WaalsBelgische regering daarentegen dat de wetten maar moeten gewijzigd worden wanneer die tegen haar belang zijn. Daarbij gaat zij zover te stellen, dat de eigen federale taalwetgeving ongrondwettelijk is. De taalwetgeving is het cement van de Belgische Staat. Door er zo achteloos mee om te springen, zet de regering Verhofstadt-Michel-di Rupo het Belgisch staatsverband zelf op losse schroeven.
André Monteyne
EXCLUSIEVE
PEILING
DOORBRAAK
Verwilghen (VLD/18%) kwamen relatief nog behoorlijk aan bod. Dewinter moest het toen stellen met 8%. In 2002 haalde De Clerck in vergelijking met Verhofstadt (100) 18%, Bourgeois 14% en Dewinter 10%.
M AN VAN DE MAAND : WARD B EYSEN geschreven Vlaamse pers. Ook in januari domineerden de paars-groene politici. Jahjah werd vervangen als stoorzender door Beysen. Met de verkiezingen voor de deur, dienen zich nieuwe kandidaat-vedetten aan. We pasten onze lijst daarom aan. Kris Van Dijck (N-VA) verdween, omdat hij amper de pers haalt. Voor zijn partij kwamen de advocate Helga Stevens en de Antwerpse lijsttrekker Bart De Wever. Inge Vervotte (CD&V) staat nu in de lijst en de vierde nieuweling, Ward Beysen, bleek meteen de winnaar van de maand.
gebeurtenissen. De “echte” oppositiepolitici blijven ver achter de paarsgroene toppers sukkelen. Toch komt Stefaan De Clerck deze maand voor het eerst in de top-tien met een zevende plaats (elf plaatsen winst). De beginnende verkiezingscampagne brengt de voorman van de grootste oppositiepartij wat meer in de aandacht. Bourgeois stijgt licht (van 22 naar 20). Filip Dewinter zakt verder weg, nu naar de 29ste plaats (negen plaatsen verlies).
Verhofstadt blijft domineren en scoort nog hoger dan de vorige maanden. VLD-voorzitter De Gucht wordt tweede (winst 9 plaatsen) en ook op drie staat een liberaal, maar dan een afgescheurde: Ward Beysen. In november en december kreeg de pers niet genoeg van Jahjah. Die zakte in januari naar de 17de plaats, net voor Vandenbroucke (18de) en Anciaux (19de). Beysen neemt Jahjahs tweede plaats in. Onze pers besteedt dus wel aandacht aan oppositie-politici, zowel van links (Jahjah) als rechts (Beysen). Maar dan wel naar aanleiding van spectaculaire
PAARS-GROEN OF REGERING
1
Verhofstadt
PDR
Vergelijking 1998-2002
1 tot 31 januari 2003 Naam
tijen (en in het bijzonder voor ministers), of het kabinet nu roomsrood of paarsgroen is. Maar de persaandacht voor de regering-Dehaene was niet zo overdonderend als die voor het kabinet-Verhofstadt. In 1998 kwam de oppositie er weinig aan te pas, in 2002 nog een stuk minder. Partijen die geregeld de krant willen halen, moeten deel uitmaken van de regering en dan nog liefst van een paarsgroene.
Heeft onze pers een bijzondere voorkeur voor paars-groene politici of voor regeringspolitici? We maakten de vergelijking (drie politici per partij) tussen 2002 en 1998 voor de kranten De Morgen, De Standaard en De FinancieelEconomische Tijd. Vier jaar geleden domineerden de CVP- en SP-mensen. Verhofstadt kwam als eerste opposant en haalde in vergelijking met Dehaene (=100) 24%. Ook Anciaux (VU/21%) en
Frequentie januari 2003
plaats
Slotsom. Onze kranten hebben een uitgesproken voorkeur voor regeringspar-
1998
2002
A1
B1
B2
C1
C2
1
Dehaene (CVP)
100
1
Verhofstadt (VLD)
100
sq
sq
sq
sq
2
Tobback (SP)
49
2
Dewael (VLD)
100
Van den Brande (CVP)
48
3
Stevaert (SP.a)
41 37
50
2
De Gucht
47
+4 +11,5
3
3
Beysen
35 Nieuw Nieuw Nieuw Nieuw
4
Vande Lanotte (SP)
36
4
Verwilghen (VLD)
4
Stevaert
31
+1
-4,5
-1 -16,5
5
E. Van Rompuy (CVP)
27
5
Anciaux (Spirit)
36
5
Durant
29
+6
+3
+7
sq
7
Verhofstadt (VLD)
24
7
De Gucht (VLD)
32
6
Vogels
26
-3
-12
-1 -10,5
8
Anciaux (VU)
21
8
Vogels (Agalev)
32
7
De Clerck
26
+11
+11
9
Van Peel (CVP)
18
12
De Clerck (CD&V)
18
8
Dedecker
25
10
Verwilghen (VLD)
18
13
Bourgeois (N-VA)
14
Geysels (Agalev)
9
15
Dehaene (CD&V)
13
8
17
Dewinter (Vl. Blok)
10
+9
+20
+12
+8
9
Dewael
25
-5
-12
-7
-23
13
10
Michel
24
-3
-6
-2
-10
15
Dewinter (Vl. Blok)
13
Janssens
19
+2
-1
sq
-6
1
CVP
100
1
VLD
100
17
Jahjah
14
-15
-65
-1
-7
2
SP
63
2
SP.a
55
20
Bourgeois
12
+5
+2
+2
-3
3
VLD
30
3
Agalev
40
29
Dewinter
8
-9
-6
-6
-5
4
VU
23
4
Spirit
34
5
Agalev
12
5
CD&V+
22
6
Vl. Blok
10
6
CD&V-
19
7
N-VA
11
8
Vl. Blok
8
A1 aantal artikels waarin betrokkene voorkomt als frequentie van Verhofstadt gelijk wordt gesteld aan factor 100 (bv. voor de jaaruitslag behaalt Stefaan De Clerck hier een score van 26, wat wil zeggen dat de CD&V-voorzitter in 26 artikels wordt genoemd, als Verhofstadt in 100 artikels staat) B1 (C1) vergelijking januari 2003 met december 2002 (C1 = met jaar 2002) in plaats (bv. Jahjah staat 17de in januari en 2de in december, een verlies van 15 plaatsen) B2 (C2) vergelijking januari 2003 met december 2002 (C2 = jaar 2002) naar verhouding (bv. Dewael haalde in januari in verhouding tot Verhofstadt 25% artikels, in december 37%, wat een verlies is met 12%)
9
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2003
W ETSTRAAT
Volgens de opgestelde scores van de topdrie van elk partij was in 1998 CVP nummer één (=100), voor SP (63). De VLD kwam aan 30% van de CVP-vermeldingen. Vrij weinig, maar nog altijd meer dan de CD&V in 2002, met 22% (met Dehaene) of zelfs 19% (zonder Dehaene). In 1998 kwam CVP-voorzitter Van Peel aan 18% van Dehaene, in 2002 was De Gucht (VLD-voorzitter) goed voor 32% van Verhofstadt. Van Peel eindigde achter Verhofstadt en Anciaux, De Gucht duldt alleen regeringsleden voor zich en blijft ver voor alle oppositieleden.
Doorbraak onderzoekt stelselmatig de aanwezigheid van politici in de
VRIJE TRIBUNE
E UROPEANISERING
GEEN REM OP ZELFSTANDIGHEIDSDRANG
O PINIE
H
et streven naar zelfstandigheid van etnische groepen die met een “hoofdvolk” onder één dak leven is ook in het tijdperk van de globalisering niet uitgedoofd. In de hele wereld zijn er 120 nationaliteiten die daarvoor opkomen en in een conflict verwikkeld zijn met hun staatsregering of de “staatsdragende natie”. Volgens de Arbeitsgemeinschaft Kriegsursachenforschung in Hamburg werden er 31 oorlogen gevoerd in het jaar 2000, waarvan er veertien meer autonomie of afscheiding beoogden. Die statistiek betreft niet enkel staten van de Derde Wereld, waarvan de koloniale machten enkele decennia geleden de grenzen met een liniaal trokken. Zelfs in Europa was het proces van statenvorming in de 20ste eeuw nog niet afgesloten. In 1900 telde ons continent 24 en in 2000 al 38 staten. De nieuwe ontstonden door secessie of uiteenspatten van grotere staten. “Scheiding”, niet vereniging, was de slogan in Europa. De aansluiting van de DDR bij West-Duitsland in 1990 ging in feite tegen de heersende trend in. Wie zich afvraagt waar die vele nieuwe staten ontstonden, denkt eerst aan de Sovjet-unie waaruit na 1990 acht staten ontstonden, of aan Joegoslavië dat uiteenviel in vijf volkenrechtelijke subjecten. Bovendien wordt het toebehoren van Tsjetsjenië tot Rusland of van Kosovo tot Servië nog altijd niet door de plaatselijke bevolking aanvaard. Minder bekend is dat er bij het begin van de 20ste eeuw in het noorden van Europa slechts twee onafhankelijke staten waren: Denemarken en Zweden. Daarna kwamen er nog drie bij tengevolge van de afscheiding van hun respectievelijke “staatsnatie”.
REDENEN Onder de redenen die in het Europa van de 20ste eeuw werden aangehaald door de minderheden om zich af te scheiden, kwam de eis tot herstel wegens geleden onrecht vaak voor. Hun land zou tegen het volkenrecht in onder dwang aangehecht zijn aan het hoofdland. Dit argument speelden in 1989/91 vooral de drie Baltische staten Estland, Litouwen en Letland uit om de “afscheiding” van de Sovjetunie te bewerkstelligen.
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2003
Een tweede motief dat je vaak tegenkomt bij minderheden was het bewaren van de eigen cultuur en taal. De “Gesamtstaat” waarvan ze deel uitmaakten, zou dat niet kunnen garanderen. Dit verwijt aan het adres van de grotere staat en deze aanspraak op eigenheid werden en worden door de Basken naar voren gebracht in hun streven, tegen Spanje en Frankrijk in, naar een eigen staat binnen de Europese Unie.
SCHEIDING, NIET VERENIGING WAS DE SLOGAN. IN 1900 TELDE EUROPA 24 STATEN, IN 2000 AL 38.
Een derde motief voor secessie vormt de economische toestand in tweevoudig opzicht. Mocht de naar afscheiding strevende regio in vergelijking met het land als geheel een economisch niveau boven de doorsnee hebben of wereldwijd begeerde minerale grondstoffen bezitten, zou de scheiding een einde stellen aan de uitbuiting door de “staatsnatie”. Het succes van de Scottish Nationalist Party na 1974 was nauw verbonden met de ontdekking van aardoliereserves voor de Schotse Noordzeekust. Slovenië geloofde als meest ontwikkelde van de Joegoslavische deelstaten niet helemaal ten onrechte dat het door Servië en andere “zuidelijke” republieken van de federatie werd uitgezogen. De nationalistische beweging van de Basken in Zuid-Frankrijk daarentegen vindt haar oorsprong in de verwaarlozing en de economische neergang van hun gebied. Econo-
10
mische motieven kunnen de lust om zich af te scheiden ook afremmen. Toen de bewoners van de tot Denemarken behorende Faeroer-eilanden vaststelden dat hun levensstandaard zonder de regelmatige financiële transfers vanuit Kopenhagen bedreigd was, daalde het aantal voorstanders onder hen van secessie van 75 tot 25 %.
BESTAANSRECHT Een vierde motief is de verdediging van het bestaansrecht van het eigen volk tegen een relatieve verdringing door de instroom van bewoners van het “hoofdvolk” in de regio, voorzover dit wordt gestimuleerd door de centrale staat. Dat afscheidingsmotief tref je in de 20ste eeuw echter zelden aan onder de Europese volken. Het verwijt dat een “tegen de minderheden gerichte politiek met demografische middelen” werd gevoerd, slingerden de ZuidTirolers opeenvolgende Italiaanse regeringen in het gezicht. Pas begin jaren 1970 kon met een “totaal pakket” voor “echte autonomie” en proportionaliteit in onderwijs en administratie het probleem worden ontscherpt. Wanneer je die motieven van dichtbij bekijkt, dan weet je dat het streven van regio’s of minderheden in Europa naar een eigen staat in de 21ste eeuw niet vanzelf zal uitsterven. Europeanisering noch globalisering kunnen dat verhelpen. Wie meent het uiteenvallen van staten ten allen koste te moeten verhinderen, moet er ook voor zorgen dat alle volken zich thuis voelen onder het gemeenschappelijke staatsdak. Dat hebben de regeringen van sommige staatsnaties, niet alleen in Oost-, maar ook in Centraal- en West-Europa nog altijd niet voldoende erkend.
Prof. dr. Jörg ROESLER Docent economie aan de Universität der Künste in Berlijn. (tekst vertaald Dirk Rochtus)
en
bewerkt
door
K
O R T
WERKLOOSHEID
LONEN De Waalse lonen liggen volgens de recentste gegevens (1996!) 3,8% lager dan de Vlaamse. Normaal zou dat moeten leiden tot hogere activiteit in Wallonië, maar het verschil is té gering. Het Vlaams Economisch Verbond berekende dat het productiviteitsverschil tussen Vlaanderen en Wallonië rond de 20% bedraagt. De loonkosten per geproduceerde eenheid liggen daardoor zeker 12% lager in Vlaanderen. Volgens het VEV bezorgt het behoud van een uniform (lees: unitair) sociaal en fiscaal stelsel Wallonië een blijvende handicap. De geldstroom Noord-Zuid heeft een negatief effect en vormt een soort collectieve werkloosheidsval. Het Internationaal Muntfonds (IMF) ontkent dat de Waalse achterstand te wijten is aan de “structuur” van de Waalse economie. Volgens het VEV is het een gevolg van de lage(re) bedrijfsdynamiek.
SLAAP RUSTIG VERDER Politiek correct denken veronderstelt dat je zo’n heel klein beetje zwijgt over die grote transfers en dat je solidair blijft met Wallonië. Een of andere extremist stuurde ons volgend bericht: ‘Wist u dat de USA elk jaar 7 miljard dollar besteedt aan de bemande ruimtevaart (The Economist 8 februari 2003), Rusland elk jaar 150 miljoen dollar aan zijn gans ruimtevaart programma (ibidem) en Vlaanderen elk jaar 8 miljard dollar aan Franstalig België? Slaap rustig verder!’.
vervolg blz. 14
D IPLOMATIEK De politiek wordt in de media graag gereduceerd tot een amusementsspel. Doorbraak blijft de rots in de branding, die de zaak serieus neemt. Ik steek in deze rubriek de Rubicon over en introduceer een gloednieuw politiek spel. Ik leg hier de volgende maanden voor elke partij uit waarom ik er niet voor stem. Aangezien ik in mei toch ga stemmen, lieg ik dus tenminste één keer. Aan u om uit te maken wanneer. Paars-groen laat ik buiten beschouwing, omdat wel niemand zal vermoeden dat ik in mei een regeringspartij ga honoreren. Blijven over: N-VA, Vlaams Blok en CD&V. In die volgorde, van kleiner naar groter, laat ik ze deze revue passeren. Deze maand ‘de ploeg van Bourgeois’. Die heeft last van te veel principes en dat kan schadelijk zijn. Louis Michel bepaalt in belangrijke mate het imago van België. Dankzij zijn ondiplomatische veto binnen de Navo staat dit land voor lange jaren in de Verenigde Staten bekend als onbetrouwbare dwarsligger. Als Vlaamse independist ben ik Michel bijzonder dankbaar voor het besmeuren van het Belgische imago, wat even onverwachte als zeldzame diplomatieke kansen biedt voor de Vlaamse onafhankelijkheidsstrijd. Wij hadden aan de wereld in het algemeen en de Verenigde Staten in het bijzonder een duidelijk signaal moeten geven: als België verdwijnt, komt er een betrouwbare Vlaamse bondgenoot voor in de plaats. We hadden essentiële punten tegen België kunnen scoren in Washington, die ons nog ooit heel erg van pas hadden kunnen komen. Maar Geert Bourgeois vindt dat de N-VA ‘élke deelname of steun van de regering aan de oorlog tegen Irak afwijst, ook als der VN-Veiligheidsraad het licht op groen zet’. Wat krijgt de wereld te horen van
11
GEBLUNDER één der politieke woordvoerders van de Vlaamse onafhankelijkheidsstroming? België steekt graag stokken in de Amerikaanse wielen, maar Vlaanderen gaat nog een stap verder en erkent zelfs de VNVeiligheidsraad niet. Leve de Vlaamse Bananenrepubliek. De VS-ambassade in Brussel heeft haar rapport over de Vlaamse onafhankelijkheidsstrijd zeker geactualiseerd en niet in voor ons gunstige zin.
PACIFISME En onze pacifistische tradities dan? Mooi natuurlijk, maar de Vlaamse stem zal de uitkomst in Irak niet bepalen. Niet in de ene, niet in de andere richting. Daar moeten we het dus niet voor doen of laten. Wat is anderzijds het voordeel van een zinloze principiële oprisping, die ons verdacht maakt bij belangrijke grote landen en zelfs grootmachten? First things first; à la guerre, comme à la guerre; Staatsräson en wright or wrong, my country zijn vier internationale diplomatieke beginselen die de N-VA op een hoopje veegt. België scoorde punten in Frankrijk en Duitsland. De N-VA maakte Vlaanderen verdacht bij de Verenigde Staten en GrootBrittannië. Handig is anders. Enfin, nu kunnen we alleen maar hopen dat die oorlog er komt, dat Saddam het VS-leger in de pan hakt en dat Irak de positie van de VS als wereldgrootmacht overneemt. Want voor de Vlaamse onafhankelijkheid zullen we meer steun mogen verwachten van Bagdad dan van Washington.
Peter De Roover
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2003
O PINIE
De werkloosheid stijgt de jongste tijd sneller in Vlaanderen, maar blijft dubbel zo groot in Wallonië: 22.3% voor Henegouwen in 2002. Met pieken voor Mons (26%), Charleroi (24,6%). (DS, 11 feb). Ondertussen komt Laurette Onkelinx (PS) met een tweede Rosettaplan op de proppen. Het eerste werkte averechts: Vlaamse bedrijfsleiders konden er meer van profiteren dan de Waalse.
V RIJ - SPRAAK
VLAAMSE
AANWEZIGHEID IN
CONVENTIE
ONBESTAANDE
S TOPT E UROPESE U NIE DE DECENTRALISERING ? E UROPESE U NIE
V
olgens het meest recente Europese “jargon” is Vlaanderen één van de “Europese Regio’s met wetgevende bevoegdheid”. Deze term dook voor het eerst op een jaar geleden, in de Europese Raad van Laken, ten gevolge van een belofte die de toenmalige Belgische EU-voorzitter had moeten doen aan de groep van een dertig dergelijke Regio’s, vergaderd in Luik onder voorzitterschap van de Waalse minister-president van Cauwenberghe. Van Cau had het vaandel van het Europese regionalisme enkele maanden voordien overgenomen van de Catalaan Jordi Pujol. Sedertdien trachten die zowat dertig “sterke regio’s” zich los te trekken van het amorfe peleton van “regionale en lokale overheden” die verzameld zijn in het Comité van Regio’s waarvan de leden gewoon door de nationale regeringen worden benoemd .. Tussen die dertig is er m.i. maar één die sterk de allures heeft van een “ministaat” en dat is Vlaanderen. Enkel Vlaanderen vertoont de karakteristieken van een volwaardige Staat (zie om het even welke cursus Volkenrecht). Vlaanderen heeft bvb al geruime tijd het recht om zelf het verdragsrecht uit te oefenen, een unicum in het huidig bestel der federale staten. Om politieke, economische en culturele redenen zouden wij meer dan wie ook onder de regio’s met wetgevende bevoegdheden, van ons moeten laten horen in de aan gang zijnde Europese Conventie die de toekomst van de uitgebreide en verdiepte Europese Unie aan het uitwerken is.
DEWAEL Zoals ik elders al heb aangetoond, is de Vlaamse aanwezigheid in deze Conventie echter onbestaande: de Vlaamse minister-president zetelt er als vertegenwoordiger van het Comité van de regio’s, heeft slechts een raadgevende stem en als hij al iets zegt, dan verlaat hij het politiek platform van de 30 regio’s niet. Hij spreekt zelfs het woord “Vlaanderen” niet uit. In wezen gaat hij dus niet verder dan minister Louis Michel die de Belgische Regering vertegenwoordigt en die in een nota van 2 bladzijden ongeveer dezelfde thesis verdedigt. Het Vlaams parlement heeft aan zijn vertegen-
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2003
woordiger geen mandaat meegegeven en de verschillende Vlaamse figuren die in de Conventie zitting hebben kunnen door het Vlaamse volk niet ter verantwoording worden geroepen.
DEHAENE En de enige keer dat een van hen iets zegde over de subsidiariteit als argument voor Vlaanderens bevoegdheden om Europees mee te spelen, werd hij hautain tegengehouden door een Spanjaard, met het argument dat de Conventie zich niet met internBelgische problemen moest bezighouden. En deze thesis werd verschillende keren herhaald door niemand minder dan vice-voorzitter Jean-Luc Dehaene die bovendien geen weg bleek te weten met het feit dat niet alle lid-staten regio’s kennen zoals de onze. Deze algemene negatieve houding werd de jongste dagen steeds brutaler naarmate hier en daar enkele vermetele stemmen opgingen om het 19de eeuwse princiep van de nationaliteit aan te passen aan de huidige democratische realiteit in Europa (bvb. Het Lamassoure-rapport dat een geprivilegieerde positie bepleitte voor grondwettelijke regio’s met verregaandeinterne en Europese bevoegdheden). Sedert 20 jaar zijn de meeste grondwetten in West- en Oost-Europa de weg opgegaan van steeds verder doorgedreven formules van decentralisatie allerhande. Gaat de nieuwe Europese Unie die daarover in wezen geen autoriteit heeft, daar nu op terugkomen ?
choses”: hij wil de neuzen in de richting duwen van de Europese dimensie. Zeer goed, als het gaat over problemen die op Europees niveau een oplossing moeten krijgen (defensie enz.). Op dezelfde manier vind ik echter dat Europa rekening moet houden met wat er beweegt op het niveau der “Regio’s met wetgevende bevoegdheid”. Al is het maar omdat de EU hen nodig heeft voor de omzetting der Europese wetgeving in de regionale dimensie en voor het beheer van tal van Europese programma’s.
GEEN TERUGWEG Het ziet ernaar uit dat Europa Vlaanderen niet wil als “regio met wetgevende bevoegdheid”. Welnu, wij kunnen niet terug: Europa kan ons vandaag niet afnemen wat onze ouders en voorouders voor ons bekomen hebben als resultaat van hun bittere strijd voor Vlaamse ontvoogding De enige weg die leidt naar de noodzakelijke autonomie, is die van “Vlaanderen, Staat in Europa”. Zoals Ierland, de Baltische Staten, zoals Slovenië en Kroatië, zoals Tsjechië en Slowakije, en zoals weldra ook Baskenland en Schotland. Pas dan zullen wij autonoom en volwaardig mee kunnen werken aan de Europese constructie (zoals de Conventie ons dat voorschrijft: laat ons ze dan maar op haar woord pakken!) en pas dan kunnen wij zelf verantwoordelijkheid dragen voor de toekomst van het Vlaamse Volk. Deze toekomst situeert zich immers, of wij willen of niet, in een Europees kader. Het wezen zelf der lidstaten van deze toekomstige Europese Unie (waarvan Vlaanderen er één moet zijn), hun volkeren, hun grenzen en hun toekomst krijgen pas zin als men ze in een echt Europees en dynamisch perspectief kan zien. Niet door de bril van een Erzats-conventie van verouderde, intergouvernementele diplomatieke machtsverhoudingen.
DE DECKER Senaatsvoorzitter Armand De Decker wil “sortir les parlementaires nationaux de la stricte vision nationales des
12
Hans de Belder
BOEKEN
BIER EN CHOCOLADE
ANDRE LEYSEN. ZWERVER
TUSSEN TWEE
WERELDEN.
REFLECTIES
Tijdens WO I steunde hij het gematigde activisme en ijverde hij voor de vernederlandsing van de Gentse universiteit. Hij stond echter kritisch en afwijzend tegenover de reis van een delegatie van de Raad van Vlaanderen naar Berlijn in maart 1917.
VAN EEN MAATSCHAPPELIJK BEWOGEN ONDERNEMER.
LANNOO, 158
BLZ.,
€ 14,95,
The Fields of Flanders wil een overzicht bieden van wat er in het Verenigd Koninkrijk doorheen de geschiedenis over Vlaanderen/België gepubliceerd is. Daarbij keert ze terug tot de contacten tijdens de prille historie, over het tapijt van Bayeux (dat overigens in zuidoostEngeland is gemaakt), Chaucers Canterbury Tales, de vele handelscontacten in de volle Middeleeuwen, Jacob van Maerlant... tot de Britse romantici een negatief beeld ophingen van het land, of - nog later - Agatha Christie met haar Hercule Poirot-typologering. Tenminste toch de romanciers. Niet de poëten, schilders of dandy’s als Oscar Wilde. Die hadden een positiever idee over onze gewesten.
MARYSA DEMOOR, THE FIELDS OF FLANDERS. ALLES OF BIJNA ALLES WAT
ENGELSE
AUTEURS
OOIT SCHREVEN OVER
VLAANDEREN EN BELGIË... EN WAAROM. GLOBE, 160 BLZ., € 14,50, ISBN 90 5466 731 1
Vlaanderen en België worden sinds die volle Middeleeuwen - als Vlaanderen en Brabant het rijke Britse wol tot duur verkocht laken omtoveren - pas opnieuw positief belicht tijdens en kort na de Eerste Wereldoorlog. Brave little Belgium en de loopgravenoorlog in Flanders Fields, tekenen hele generaties. Jammer is dat Demoor het vooral over de literaire boeg gooit. En niet over de politiek-journalistieke boeg. Dat doet ze wel héél eventjes op het einde van het boek, naar aanleiding van de
ISBN
schijnen, en zo toegang tot het ruime Nederlandse publiek te krijgen. Daartoe stichtte hij een eigen Vlaamse Bibliotheek binnen zijn uitgeverij. Zelf schreef Simons tientallen artikels in de Nederlandse pers over de Vlaamse ontvoogdingsstrijd, en engageerde hij zich in het Algemeen-Nederlands Verbond. Hij was een overtuigd GrootNederlander maar realist genoeg om te beseffen dat een politieke hereniging een utopie was.
90 209 4923 3.
KDr.
LEYSEN KORT Andre Leysen had nog maar net een biografie gekregen (zie Doorbraak, oktober 2002), of een aantal maanden later lag ook een nieuw boek van eigen hand in de boekhandel. Zwerver tussen twee werelden is echter weinig meer dan een bundeling van vooral de voorbije acht jaar gepubliceerde vrije tribunes of gehouden toespraken. De stukken zijn te kort en van te verscheiden aard zowel inhoudelijk als stilistisch - om er één grote rode draad in te vinden. Het boek mag dan wel enkele reflecties bevatten van een van Vlaanderens grootste ‘captains of industry’, het weegt echter niet - in tegenstelling tot zijn eerdere werken. Het biedt bovendien ook geen idee van de vele bezigheden van Leysen. Wie meer over Leysen wilt te weten komen, grijpt toch maar best terug naar de biografie, die bij dezelfde uitgeverij is verschenen. KDr.
LEO SIMONS In 1891 woonde de literaire journalist Leo Simons in Gent het Nederlandse Taal-en Letterkundig Congres bij. Voor het eerst kwam hij er in contact met de Vlaamse Beweging. Het werd meteen een ontmoeting voor het leven. In 1905 richtte Simons een eigen uitgeverij op: de Wereldbibliotheek. Aan een aantal Vlaamse auteurs gaf deze humanist in hart en nieren de mogelijkheid hun boeken in zijn fonds te laten ver-
13
Na de oorlog werd Simons door de belgicistische pers gehekeld omwille van zijn proactivistische standpunten. De Nederlandse uitgever steunde de door de repressie getroffen gezinnen van activisten. In de jaren 1920 trad Simons vaak op als verzoener en bemiddelaar tussen de gematigde en de meer radicale fractie binnen het Vlaams-nationalisme. Willem van den Steene schreef deze monografie over Simons’ Vlaams engagement vooral aan de hand van de bewaard gebleven briefwisseling met Emmanuel de Bom. Het boek is vooral een aaneenrijging geworden van uittreksels uit brieven en artikels van de hand van Simons. Telkens zorgt de auteur voor een deskundige analyse ervan. Bij de lectuur van het boek wordt wel enige voorkennis en doorzettingsvermogen van de lezer verwacht. De monografie valt uiteen in twee grote delen: de oorlogsjaren en vervolgens het tijdvak 1919-’32. De vaak rijke en uitvoerige noten staan zoals het hoort onderaan de pagina, en een wetenschappelijk apparaat ontbreekt evenmin. PJV WILLEM VAN DEN STEENE, OOG VOOR VLAANDEREN: LEO SIMONS (1862-1932) EN DE VLAAMSE ONTVOOGDINGSSTRIJD. KONINKLIJKE ACADEMIE VOOR NEDERLANDSE TAAL- EN LETTERKUNDE, 264 BLZ., € 20.
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2003
B OEKEN
Britten hebben een ambigue relatie met Vlaanderen/België. Doorheen de geschiedenis wisselde het beeld dat ze van ons hadden vaak. Toch bleek er door de band genomen een eerder negatieve visie op ons land te bestaan. Dat is de centrale stelling van Marysa Demoor, prof Engelse literatuur en cultuur in Gent. Waar die negatieve visie vandaan komt, onderbouwt ze niet altijd. Of haalt ze maar kort aan. Met af en toe historische fouten en begripsverwarringen.
Dutroux-schandalen. Eén ding leert het boek ons alvast: dat er maar weinig Britten zijn die ons land nog gelijkstellen met ‘bier en chocolade’. Er is doorheen de geschiedenis te veel over ons geschreven. Ook negatief. En te veel daarvan wordt de dag van vandaag nog steeds gelezen...
OPINIEPEILINGEN
K ORT
Uit een opiniepeiling, uitgevoerd in opdracht van de VRT en De Standaard (ge weet wel, de krant die voor niets nog de standaard is), zou naar verluidt gebleken zijn dat mijn vriend (bij wijze van spreken dan) Jean-Luc Dehaene nog altijd zeer populair is bij het kiesvolk. Hij klopte zelfs de zittende premier in de sprint. Met meer dan een banddikte. Verhofstadt is dus gewaarschuwd. Het uitslag liegt er niet om. De haan van Vilvoorde heeft dus een sterke troef in handen (lees: poten) om zich alsnog te wreken voor de rotte dioxine-eieren die Verhofstadt indertijd onder zijn kippen heeft gelegd. De Guy kan dus maar beter uit zijn doppen kijken als hij gaat fietsen op het rond punt van Vilvoorde. Want dit was niet zomaar een peilingske van niemendal. Integendeel. Volgens goed ingelichte bronnen steunde ze op niet minder dan duizend mensen, waarvan er slechts 16 procent geen antwoord hebben gegeven. Afgerond dus op 950 koppen. Voilà. En gij nu! Alhoewel. Ik ben niet echt onder de indruk. Zoals met peilingen in het algemeen, heb ik ook met deze peiling een probleem. Ik weet niet hoe het komt, maar ik probeer mij dan altijd de ‘ondervraagden’ voor de geest te halen. En tegelijk vraag ik mij in een Jambersiaanse opwelling dan af: wie zijn deze mensen, hoe oud zijn ze, zijn ze allochtoon of autochtoon, hebben ze stemrecht, waar wonen en werken ze, hoeveel verdienen ze, spreken ze Nederlands, wat is hun sociale afkomst, welke seksuele voorkeur hebben ze, hoe staan ze tegenover euthanasie, hadden zij aandelen van Lernhout & Hauspie, gebruiken ze cannabis, enz. ...? Oef! Vanwaar al die vragen, hoor ik u al vragen. Wel, het antwoord is vrij simpel. Ze zijn voor u. Laat uw fantasie maar eens de vrije loop. Maak uw eigen opiniepeiling. Hoe? Sluit eerst uw ogen. Concentreer u daarna op Jean-Luc en op Guy. Lees vervolgens de vragen en probeer u in te leven in elk mogelijk antwoord dat u door de gestelde vragen wordt geboden. En geef tenslotte vanuit die invalshoek en zonder al te lang na te denken telkens een 10 aan de kandidaat van uw voorkeur. Wedden dat ge u met de uitslag van uw eigen peiling zelf kunt verbazen ... en mij allicht niet minder. Op voorwaarde dat ge niet bij die 16 procent hoort natuurlijk...Succes! Kamikaze
K
O R T
EUROPESE ZETELS Op 1 februari trad het Verdrag van Nice in werking, inbegrepen de bepaling dat bij de Europese verkiezingen van 2004 het aantal in België te verkiezen EPleden moet dalen van 25 naar 22. Maar omdat Bulgarije en Roemenië nog even in de wachtkamer zitten voor toetreding tot de Europese Unie, besliste de Europese Raad van Brussel (24-25 oktober 2002) om tijdelijk (2004-2009) het aantal zetels dat voor die OostEuropese landen was voorbehouden, te verdelen onder de huidige EU-landen. België zou voor genoemde periode twee zetels extra krijgen, waardoor het totaal in 2004 op 24 komt. Volgens de bevolkingscijfers zouden de FransDOORBRAAK nr. 3 - maart 2003
taligen (4,1 miljoen) in 2004 één en in 2009 nog een zetel moeten verliezen. De Vlamingen (6,1 miljoen) in 2009 ééntje. Houd dit maar in de gaten als de beslissing valt, bij de volgende regeringsvorming na de verkiezingen van 18 mei. Dat wordt nog leuk.
CORDON In De Standaard liet Bart De Wever, een van de kopstukken van de N-VA, een opmerkelijk signaal horen: ‘Is het Vlaams Blok volgens ons ondemocratisch? Het antwoord is neen... Wie anno 2003 het programma van het Blok onbevangen leest, zal moeten vaststellen dat de meeste concrete voorstellen van die partij ook terug te vinden zijn in programma’s van partijen die in andere lidstaten van de EU wel tot het beleid toegelaten worden’.
14
Over het doorbreken van het formele cordon antwoordt De Wever: ‘Ja en neen. Ja in de zin dat niet samenwerken niet tot in het absurde kan worden volgehouden. Nee, in de zin dat we het blok op zijn inhoud beoordelen. En die inhoud is voor ons misschien niet ondemocratisch, maar zeker wel extreem... Het minste wat je kunt zeggen is dus dat het Blok zelf nog een heel eind heeft af te leggen als het daadwerkelijk uit het cordon zou willen ontsnappen’. Voorzitter Geert Bourgeois was op zondag 9 februari op VTM minder duidelijk.
BOLOGNA In de aanloop van de verkiezingen ligt nog een decreet klaar over de hervorming van het hoger en universitair onderwijs. Dat Bolognadecreet zal grote gevolgen hebben voor de positie van het Nederlands. Er kan geen twijfel over bestaan dat het einde van het Nederlands als wetenschappelijke taal in zicht is, als in de eerste twee jaren van de hogere opleidingen (bachelorgraad) 20% en in de hogere cyclus (masters) anderstalig - lees Engels onderwijs mogelijk wordt. Het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) verzamelde 17 000 handtekeningen om het Vlaams Parlement tot bijsturing te overhalen.
WORST MET BLOEMKOOL Vijftig socio-culturele verenigingen steunen de vraag van het OVV, maar het zijn vooral de universiteiten zelf die vragende partij zijn om met Engels meer buitenlandse studenten aan te trekken. Rector André Oosterlinck blaast warm en koud tegelijk: ‘Als je je in Europa concurrentieel wilt opstellen, kan je niet enkel in het Nederlands onderwijzen. Maar als alles in het Engels wordt onderwezen, dan is dat de doodsteek voor de Nederlandse taal’. Lesgeven in het Engels (profs), les volgen in het Engels (studenten), dat komt neer op ‘zelfverminking in de kennisoverdracht’ en verhoogt de instapdrempel. Uitkijken hoe “sociaal” en hoe onze Vlaamse volksvertegenwoordigers zich straks opstellen. ‘De bescherming van het Nederlands wordt in sommige milieus gelijkgeschakeld met het pleidooi voor het eten van worst met bloemkool. Wat tot onze culturele eigenheid behoort, is per definitie verdacht.’, aldus Roger Van Houtte (GVA, 7 feb).