België-Belgique P.B. Antwerpen X 8/2828
ISSN 0012-5474
Vlaanderen staat in Europa
11 Maandblad december 2003
Afgiftekantoor Antwerpen X Passendalestraat 1a 2600 Berchem
S POOKCIJFERS
DWALEN DOOR
In de eerste helft van november dook in een aantal Vlaamse kranten het verhaal op van miljardentransfers richting Wallonië en Brussel. Het is wat surrealistisch: de cijfers komen van KBC, maar KBC zelf publiceert ze niet. Ze worden stoemelings opgevraagd door de Vlaamse overheid, maar stilletjes en even stiekem gelekt aan de pers. Ze worden stevig becommentarieerd in een aantal Vlaamse kranten, maar doodgezwegen in andere en op radio en tv. Wat is er toch met die spookcijfers? De geldstroom naar Wallonië is een politiek taboe, weggemoffeld in een potje waarvan het deksel wordt dichtgehouden door een merkwaardig monsterverbond. Vlamingen mogen zich afvragen hoe dat in ‘s hemelsnaam allemaal kan. Het gaat ten slotte om hun centen. En niet om zo’n klein beetje. Ten minste 150 000 frank - excuus, waarde euroliefhebbers, maar de dooie frank spreekt meer tot de verbeelding vertrekt jaarlijks uit elk Vlaams huisgezin over de taalgrens. Mogen we nog overwegen of het na tientallen jaren niet eens tijd wordt om onze centen anders te besteden? Aan meer werk, beter onderwijs, meer mobiliteit in Vlaanderen bij voorbeeld. Of aan meer ontwikkelingssamenwerking met landen die onze solidariteit meer appreciëren of ze niet laten verdwijnen in de zakken van een vettig overheidsapparaat. Hoe krijgen de bedrogen Vlamingen beweging in dit dossier? Door te analyseren wie het blokkeert. Niet de gewone werknemers doen dat, want die weten stilaan wel beter. Wel hun machtsinstituten, die geketend zijn aan haute finance of de “kameraden” van Wallonië. De patroons van de VBO-top, de vakbondsleiding en de “stillen” bij een invloedrijk deel van de media. De kranten van de Persgroep repten met geen woord over de KBCcijfers. In Het Laatste Nieuws wordt dit soort informatie gewoon verdronken in de waterval van hard en licht nieuws, maar vooral doodgeknepen in de desinteresse van de B-Plus-commentator Luc
V LAANDEREN
Vanderkelen. Ook in De Morgen geen aandacht voor de KBC-gegevens. Enkele maanden eerder wel uitvoerig voor een VBO-studie die de transfers in twijfel trok. De Vlaamse radio- en tv-zenders volgden gedwee in die mysterieuze stilte... Een progressieve minderheid in Vlaanderen koos al in meer dossiers voor een merkwaardig verbond met de Franstaligen. Het vreemdelingenstemrecht wordt Vlaanderen opgedrongen door één partij: sp.aSpirit. Hetzelfde gebeurt met het cordon sanitaire, een stalinistische en bovendien inefficiënte destructietechniek (al hopen ook VLD en CD&V een stukje van het Blok-lijk op te peuzelen). En met de poging tot diefstal van het partijgeld van het Vlaams Blok (laat ons een kat een kat noemen). Maar dit volledig terzijde. Inzake transfers zouden Vlamingen kunnen overwegen hoe ze van die stille media toch opheldering kunnen vragen. Hoe ze de druk kunnen verhogen op de top van vakbonden en ziekenfondsen. Hoe ze het VBO kunnen verzwakken... De verkiezingen naderen. Een CD&V in nood kan de stemmen van Vlaamsgezinde kiezers gebruiken. Maar verdient ze die? Na het kelderen van het kartel met N-VA, na de syndicale ‘stop!’ op elk nieuws over transfers of over het “verweken” van het cordon, lijkt de Vlaamse glans eraf... Voor de VLD lijkt het politieke transferseizoen voorlopig afgesloten, op wat Vivant-korreltjes na. De liberalen blijven kwetsbaar op hun rechterflank (migrantenstemrecht, veiligheid, justitie, economische crisis). Ook hun Vlaamse schil vertoont rotte plekjes. Sp.a-Spirit weet dat Groen! (ex-Agalev) blijft knabbelen aan haar linkerzijde. De pudeur waarmee Spirit de Vlaamse kleuren verdedigt, is niet bepaald indrukwekkend. Het Vlaams Blok en NV-A hoeven niet wanhopig te zijn. Vlamingen hebben voorlopig redenen genoeg om de Vlaamse zwakte van de traditionelen af te straffen. Jan Van de Casteele
P ERSWIJS - K ORT
P
K
E R S W I J S
Derk Jan Eppink in De Standaard, 17 oktober: ‘Een nieuwe politieke cultuur werd beloofd: referenda, inspraak, anti-cumul, meer macht aan het parlement, open debat en politieke moraliteit. Waar staan we nu? De macht ligt bij enkelen in grote partijen, overlopers bij de vleet, men kandideert op een lijst maar zetelt niet, men belooft de termijn uit te doen maar doet het niet, men zet 50-plussers bij het oud vuil, men kan minister worden zonder parlementaire ervaring en men kan minister van staat worden zonder ooit minister te zijn geweest. Een driewerf hoera voor de politieke vernieuwers!’ Dirk Rochtus in De Tijd, 13 november: ‘Een populaire Vlaamse politicus die het steevast heeft over ‘de mensen’ en die de mandatarissen van zijn partij oproept regelmatig met ideeën voor de dag te komen waarbij, uiteraard, ‘de mensen’ baat hebben: het ruikt verdacht veel naar een totalitaire maatschappij waarin alle mensen goed met elkaar (moeten) opschieten. De communisten in het voormalige Oostblok legden de leer van de klasseloze maatschappij op: zij wisten wat goed was voor de arbeidersklasse.’ Jan Blommaert in De Morgen, 11 oktober: ‘Steek hem (Steve Stevaert - red.) maar in dezelfde zak als Schwarzenegger. Hij beseft dat de media de moderne producenten van het politieke discours zijn. (...) Bij hem is het pure marketing: het socialisme is weer “sexy”. Het gaat natuurlijk om populisme, niet om een andere analyse van de maatschappij. De invloed van vorm en stijl is allesoverheersend. (...) Hij is de populist bij uitstek.’
Bert Cornelis in Volksbelang, oktober: ‘Het verschil in opvatting tussen noord en zuid (i.v.m. het migrantenstemrecht - red.) heeft niet enkel te maken met de sterkere aanwezigheid van migranten in Wallonië, ik verdenk de Walen ervan de discussie over het stemrecht met opzet op te schroeven om straks Vlaanderen in het federale België in de minderheid pogen te zetten.’ Piet van Brabant in Volksbelang, oktober: ‘Wij hoeven geen wetten te handhaven die bepalen welke politieke mening we moeten hebben. We hebben ook geen Centrum nodig dat zich de macht toeëigent te beslissen welke opinies moeten worden beteugeld.’ Karl Van den Broeck in De Morgen, 25 oktober: ‘Zo blijven Mark Eyskens en Herman De Croo buitenproportioneel veel stemmen halen, niet omdat ze degelijke politieke ideeën hebben, maar omdat ze tot een soort Stadler en Waldorf van TV1 zijn gemaakt door Woestijnvis.’ Paul Geudens in Gazet van Antwerpen, 25 oktober: ‘...dat we in een eigenaardig landje leven waar de grootste bevolkingsgroep, de Nederlandstalige dus, (te) vaak aan het kortste eind trekt. De francofone wil is hier wet. Ook nu weer. Dat er binnen de Nederlandstalige politieke partijen een grote meerderheid contra is, zal het stemrecht niet tegenhouden. VLD, CD&V, N-VA en Vlaams Blok zullen zich bij het Franstalige dictaat moeten neerleggen. Dankzij de hulp van sp.a-Spirit. Waarom werd de kwestie niet overgelaten aan de regio’s? Dan konden Vlaanderen en Wallonië elk hun eigen weg gaan.’
O R T
EEN GIER BOVEN HET VLAAMS ONDERWIJS In 1999 keurde de regering Verhofstadt I het Sint-Elooisakkoord goed en meteen een nieuwe verdeelsleutel voor het onderwijsgeld. Dat geld komt uit de BTW-opbrengst. Vóór 2000 kreeg Vlaanderen 57,55%, de Franstalige Gemeenschap 42,45%. Het Sint-Elooisakkoord werd gebaseerd op een verdeling volgens het aantal leerplichtigen (leerlingen van 6 tot 18 jaar). Op basis van leerlingencijfers voor 2003 (Rekenhof) blijkt Vlaanderen nog 56,93% te krijgen, de Franstaligen 43,07%. Die Verhofstadt-wiskunde kost Vlaanderen 54 miljoen euro per jaar, of 217 miljoen euro sinds 2000.Met dit bedrag zouden alle 127 000 Vlaamse leerkrachten een lineaire loonsverhoging van 500 euro kunnen krijgen, aldus Frieda Brepoels.
POLITIEKE GELIJKHEID Om in de Kamer verkozen te worden hebben Vlamingen een kwart meer stemmen nodig dan Franstaligen. Zo komt het dat N-VA met 201.399 stemmen één zetel behaalt, en Ecolo met 201.118 stemmen vier zetels. Of het Vlaams Blok met 767.605 zetels achttien zetels en MR met 748.952 stemmen vierentwintig zetels krijgt. AANTAL
STEMMEN
NODIG VOOR ÉÉN
KAMERZETEL (2003) Vlaanderen
47 200
Wallonië
35 800
CRIMINELE FICTIE De federale en lokale politie stelden in 2002 welgeteld 983 915 pv’s op. Dat is 2,3% meer dan in 2001. Vooral criminele feiten die de burger raken, zoals handtasdiefstallen, vandalisme, gewapende overvallen en verkrachtingen blijven dus toenemen. Men zal zich herinneren hoe volgens Guy Verhofstadt, de eeuwig-leuke optimist, de misdaad in 2002 met 8% was gedaald.
BLIJVENDE ONTSPORING De NMBS staat voor zware besparingen, ook bij het personeel. Netelig probleem: die moeten vooral in Wallonië gebeuren. Er werken bij de NMBS meer vervolg blz. 3 DOORBRAAK nr. 11 - december 2003
2
K
SOEVEREINITEIT
O R T
S TAATSBLAD
DELCROIX EN CORDON Leo Delcroix op zijn webstek op 12 november: ‘Nogal logisch dat velen zich geroepen voelden om de recente beweging van de CD&V inzake het cordon op de korrel te nemen. Van de linkse rakkers uit de pers is dit vanzelfsprekend; het cordon is voor hen eten en drinken, een dagelijkse bron om zich aan te laven. Paars profiteert van het cordon, dus afschuw voor de afvalligen. En dan het ACW, dat zich aan zijn status verplicht voelt om de CD&V de les te spellen. Wat me bij hen stoort, is dat ze zich het monopolie aanmeten van barmhartigheid en verdraagzaamheid. De anderen zijn de bozen. Eigenwaan.’(12.11)
OLYMPISCHE ROGGE De voorzitter van het IOC, Deinzenaar Jacques Rogge, heeft zich - als voorbeeldige lakei van Laken - uitgesproken tegen de kandidatuur van Vlaanderen als organisator van de Olympische Spelen 2016. Wie het Belgische sportwereldje wat kent, weet dat dit nog altijd wordt gecontroleerd door een oververtegenwoordiging van Franstalige bondsleiders. Zonder hen was Vlaming Rogge nooit verkozen. ‘Wiens Belgisch brood men eet, diens unitair woord men spreekt’ is ook hier weer eens van toepassing.
RVA STRENGER VOOR VLAAMSE WERKLOZEN Volgens minister Frank Vandenbroucke werden vorig jaar 10 000 werklozen doorverwezen naar de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening. De RVA-cijfers leren ons het volgende: Volgens Vandenbroucke worden Vlaamse dossiers blijkbaar strenger aangepakt door de RVA. Eén op drie werkonwillige Walen krijgt een sanctie, tegenover één op twee Vlamingen.
➧
ILLUSTREERT MACHTELOOSHEID PARLEMENT
Het Staatsblad is geen prettige lectuur. Niet enkel omwille van de inhoud en de stijl, maar ook omdat er nog nauwelijks wetten in verschijnen. Nu zal u dat misschien juist positief vinden, want zijn er geen honderden, duizenden wetten te veel? Die opmerking is natuurlijk terecht, maar om wetten af te schaffen zijn er natuurlijk weer nieuwe wetten nodig. En wetten tot afschaffing van wetten zijn - ondanks het feit dat men het al jaren daarover heeft - nog veel zeldzamer dan nieuwe wetten. Het Staatsblad bevat ettelijke duizenden bladzijden regels. De meeste ervan zijn besluiten van de regeringen, waaraan het parlement dus al helemaal niets te zeggen heeft. Niet dat parlementsleden aan wetten veel te zeggen hebben, maar die worden ten minste nog publiek besproken en zijn in beginsel amendeerbaar. Vaak gaat het ook om de bekrachtiging van internationale verdragen die de regering reeds gesloten en ondertekend heeft en waarmee de regering de internationale aansprakelijkheid van het land dus al geëngageerd heeft. De inhoudstafel van het Staatsblad zegt veel over de machteloosheid van het Parlement, maar nog meer over de uitholling van onze soevereiniteit, het overleveren van onze beslissingsbevoegheid aan niet verkozen Belgische instellingen, maar nog veel meer aan niet verkozen internationale instellingen. Wie vragen heeft bij de democratische legitimiteit van de Belgische instellingen en die van de Europese Unie heeft redenen te over om vragen te stellen bij de democratische legitimiteit van bij voorbeeld WERKLOOSHEIDSGRAAD DECEMBER 2002 Vlaanderen
de Commissie van Venetië, een commissie van vier eerbiedwaardige professoren die alle landen van Europa om beurten de les gaan spellen over welke minderheden ze binnen hun grenzen hebben en wat ze daar allemaal mee of voor moeten doen. De soevereiniteit wordt uitgehold wanneer er formeel bijkomende bevoegdheden worden overgedragen aan internationale instellingen. Zo is de ontwerp-grondwet voor Europa (foei wat een bedrog om een Europees verdrag een “grondwet” te noemen) een steeds verdergaande uitholling van de bevoegdheden van de lidstaten en de deelstaten. Ook het inlassen van grondrechten in een Europees charter is een belangrijke beperking van de soevereiniteit van de lidstaten, ook al zegt de tekst dat het charter de Europese bevoegdheden niet uitbreidt. Wie van oordeel is dat democratie vereist dat een volk zijn lot nog daadwerkelijk in handen kan nemen, kan alleen maar tot de conclusie komen dat er in Europa op enkele ministaatjes na maar drie democratieën meer zijn: Zwitserland, Noorwegen en IJsland. Wakkere parlementsleden zouden hun collegae eens een volle week les moeten geven over hoe de democratie in dié landen werkt. Dat zou wel eens het nuttigste kunnen zijn wat een parlementslid in dit land voor de democratie nog kan doen. Matthias E. Storme
WERKLOOSHEIDSGRAAD SEPTEMBER 2003
DOORVERWIJZINGEN RVA 2002
7,5%
8,9%
65%
Wallonië
16,7%
18,6%
8%
Brussel
20,3%
22,2%
27%
3
DOORBRAAK nr. 11 - december 2003
C OMMENTAAR
Walen dan Vlamingen. Door de decennialange aanwervingspolitiek onder druk van de Waalse socialisten werden nog meer Franstaligen aangeworven. Vlaanderen verwerkt 47% van het aantal instappende reizigers, Brussel 25% en Wallonië 28%. (GVA, 23 okt)
vervolg blz. 14
AANGETAST
HET
‘Links of rechts, het maakt niet uit. Wie onze doelstellingen onderschrijft is welkom, al worden ook de doelstellingen en statuten van de kandidaat-verenigingen wel opgevraagd.
LAATSTE WOORD VAN EEN VOORZITTER
OVV
WIL V LAAMS BELANG RUIMERE DIMENSIE GEVEN
Het OVV komt op 6 december bijeen voor een Staten-Generaal. Wat wilt u met dit slot-initiatief nog bereiken? ‘Twee zaken. Eén: de actuele doelstellingen van het OVV beter leren kennen aan leden van de eigen lidverenigingen, politici en pers. En twee: de Vlaamse politici hoogdringend oproepen om een breed Vlaams front te vormen om onze eisen te verwezenlijken.’ Jullie willen de Vlaamse verkiezingen van volgend jaar beïnvloeden? ‘Ja, dat klopt. Niet alleen met onze duidelijke vragen inzake het binnenlands beleid. We willen ook aandacht voor het buitenlands beleid. Het wordt hoogtijd dat Vlaanderen zijn belangen ook verdedigt op Europees vlak. Dat is te weinig gebeurd. Daarnaast is er nog een derde doelstelling, die wat weggedeemsterd was: de belangstelling voor, de openheid naar en de solidariteit met de andere volkeren in de wereld.’ Is het OVV als koepelorganisatie meer dan een papieren tijger? ‘De zwakte is dat we maar zo snel kunnen rijden als onze traagste wagon. In de jongste actualisering van de OVVdoelstellingen - in 1995 goedgekeurd door alle lidverenigingen - pleitte het OVV voor ‘een zo ruim mogelijke Vlaamse autonomie met inspraak in Europa’, zonder te opteren voor een bepaalde formule. Onder onze 46 lidverenigingen zitten er zowel separatisten als confederalisten en federalisten. Maar één ding is zeker: iedereen wil verder dan het huidige federalisme, iedereen wil meer autonomie, en dat is dan meteen weer onze sterkte: mensen die minder ver willen gaan dan de radicalen kunnen we binnen de groep houden en stilaan laten evolueren in de goede richting.’ DOORBRAAK nr. 11 - december 2003
Foto Doorbraak
I NTERVIEW
T
wee jaar heeft hij erg intensief gewerkt voor het Vlaams belang, en dat kruipt in de kleren. Prof. Eric Ponette zette op 17 november een punt achter zijn mandaat van OVV-voorzitter. Hij was al langer actief in het OVV, als voorzitter van het Vlaams Geneeskundigenverbond (VGV) en afgevaardigde van het Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid (AKVSZ). De Gentse professor Boudewijn Bouckaert wordt de nieuwe voorzitter en neemt de OVV-fakkel over voor twee jaar. Doorbraak ging luisteren naar het laatste woord van ‘voorzitter’ Ponette.
ERIC PONETTE:
RADICAAL, MAAR RATIONEEL
FLAMINGANT
Welk resultaat bereik je zo? ‘In sommige concrete dossiers is er zeker resultaat. Onze petitie voor het behoud van het Nederlandstalig karakter van het hoger onderwijs (meer dan 18 000 handtekeningen - red.) zorgde ervoor dat we gehoord werden in en door het Vlaams Parlement. Resultaat was dat het ontwerpdecreet in de door ons gewenste richting is aangepast. In de eerste jaren (bachelors) kan voor 10% les in een andere taal (ontwerp: 20%); in de hogere jaren (masters) werd de schade beperkt tot een statusquo van de huidige toestand. Niet wereldschokkend, maar zonder onze actie was de situatie slechter geweest. Ook in het debat over bijkomende Brusselse ziekenhuizen (vooral met de VVB) en over de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde (vooral met Halle-Vilvoorde Komitee) speelden we een ondersteunende rol.’ Wie ontbreekt er in het OVV? Wie zit er niet op zijn plaats?
4
Welke verenigingen zouden we er graag bij hebben? Ongetwijfeld het Willemsfonds, het Vermeylenfonds en het Masereelfonds. De twee eerstgenoemde verenigingen haakten af na het Sint-Michielsakkoord, omdat ze toen geen vragende partij waren voor meer staatshervorming, onder meer om de sociale zekerheid te splitsen (meer dan 60% van de federale begroting). Alle huidige verenigingen willen met name ten minste gezondheidszorg en kinderbijslag (de zogenaamde eerste pijler van de sociale zekerheid) regionaliseren.’ Niet bepaald de hardste communautaire eisen...? ‘Maar in sommige aspecten toch eenduidig. Bij voorbeeld over de noodzakelijke splitsing van Brussel-HalleVilvoorde en over Vlaams grondgebied is er een uitgesproken consensus. Die is er ook over de noodzaak om meer politieke macht te verwerven en over veel communautaire deeldossiers.’ De radicaalste verenigingen stellen de onafhankelijkheid voorop? ‘Maar het OVV spreekt zich niet duidelijk uit over een onafhankelijk Vlaanderen of over een confederaal systeem. Die discussie gaan wij niet aan. Persoonlijk - ik spreek nu niet als OVV-voorzitter - vind ik die discussie een beetje tijdverlies. Ik ben ervan overtuigd dat, eens we de eerste pijler van de sociale zekerheid binnenhalen, er een serieuze bres wordt geslagen in de unitaire sociale zekerheid. Dan is de kans groot dat we ook de rest binnenhalen. En als we de sociale zekerheid in handen hebben, zitten we dicht bij de onafhankelijkheid. Dit debat is dus een kwestie van strategie. Of het de beste optie is om enkel het einddoel - Vlaamse onafhankelijkheid zonder omzien overal aan de muren te gaan plakken, daar twijfel ik aan. Zo verzwakt men de eigen achterban en stelt men zich bloot aan de zeemzoeterige tegenstrategie van de unitaristen. Hetzelfde geldt voor de houding tegenover de monarchie. Ik ben republikein, maar dit dossier in het midden gooien vertroebelt het hoofddoel. Ik ben dus
meer voor de strategie van de deeldossiers. Wat niet wil zeggen dat het propageren van Vlaamse symboliek - wat Ivan Mertens doet met Vlaanderen Vlagt bij voorbeeld - geen goeie zaak zou zijn. Een groot deel van de bevolking lijkt daar niet tegen, vindt dat zelfs sympathiek.’
De Vlaamse Beweging is gestart op een moment dat de graad van onrechtvaardigheid extreem groot was: geen onderwijs in eigen taal, geen rechtspraak in eigen taal, kortom de toestand na 1830 en van het begin van de vorige eeuw. De werfkracht van een ontvoogdingsbeweging is des te groter naarmate de graad van onrechtvaardigheid ten opzichte van die beweging groter is. Met een geweldloze strijd ga je stap voor stap vooruit. Eerst haal je de meest onrechtvaardige elementen binnen. Dat is een goede zaak, maar er is minder brandstof voor verdere motivatie. Vlaanderen kreeg uiteindelijk een eigen Vlaams parlement en een eigen Vlaamse regering, bevoegd voor onderwijs, cultuur, economie, ... Op dat moment verwachtten velen dat de rest binnengehaald zou worden door die eigen instellingen. Maar dat parlement en die regering gedragen zich nu als vazallen van de federale regering. Onze hoop is niet ingelost en nu zien we uit naar welke tactiek we moeten gebruiken om de zaak terug op gang te trekken.’ We luisteren... ‘Vooreerst moeten we de Vlaamse politici in zowel Vlaams als federaal parlement ervan overtuigen dat de Vlaamse bevoegdheden dringend moeten worden uitgebreid. Tegelijkertijd moet ook de Vlaamse bevolking beter geïnformeerd worden over het belang van beter bestuur, dat onmiskenbaar samenhangt met Vlaamse bevoegdheid inzake arbeidsmarktbeleid, kinderbijslagen en gezondheidsbeleid, pensioensbeleid, mobiliteit, justitie, enzomeer...
In de promotie van onze eisen wordt efficiëntie van het bestuur een belangrijker argument dan het nationalistische argument. Die aanpak opent meer deuren.’ Ook bij jongeren? Die zijn niet massaal aanwezig in het debat? ‘Ik zei het al: hoe geringer en minder opvallend de resterende onrechtvaardigheid wordt, des te kleiner wordt de wervingskracht.’ Sommigen zullen dit niet graag horen? ‘Dat is de realiteit. Wanneer ik de zaken wil opentrekken naar Europa en naar de wereld toe, is dit ook om meer jongeren te bereiken en te mobiliseren. De idealistische ingesteldheid van de jeugd is vandaag niet kleiner dan een paar decennia geleden. Die “open” aanpak zou ook de pers moeten interesseren, voor zover die haar objectieve voorlichtingsplicht wil invullen. Maar ook daar schort wel een en ander, zeker op radio en televisie. Daar moeten we een strategie ontwikkelen. De ingewikkeldheid van sommige dossiers bemoeilijkt de communicatie. Het OVV is alvast gestart met een “ronde van de media”. We willen onze zaak gaan verdedigen. Leuven Vlaams is gewonnen met Cas Goossens, op de radio. Maar, om een recent “nieuwsfeit” te noemen - het verhaal van de nieuwe cijfers over de transfers naar Wallonië en Brussel - dat is daar helemaal niet aan bod gekomen. Ook de noodzakelijke splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde kreeg er weinig aandacht.’ Heel de discussie rond het cordon sanitaire en de Pro Flandria actie, zit daar iets in voor uw opvolger? ‘Het OVV is geen partijpolitieke koepel, maar allerlei verenigingen, van welke politiek kleur ook, zijn bij ons welkom als ze onze doelstellingen
5
onderschrijven. Hetzelfde geldt in onze benadering van politieke partijen. Ook daarin maken we geen onderscheid. We delen onze eisen mee aan alle politieke partijen. De politieke slagkracht van Vlaanderen is maar maximaal als je geen partijen uitsluit. Als je begint aan uitsluiting op basis van ethisch maatschappelijke beginselen, dan weet je niet waar je eindigt. Meningen over bij voorbeeld euthanasie en abortus kunnen grondig uiteenlopen, ze mogen de samenwerking voor het Vlaams belang niet in de weg staan. Dat is het principe van de Godsvrede: het opzij schuiven van ideologische meningsverschillen om meer Vlaamse doelstellingen te bereiken.’ Zijn de bezoeken aan politici zinvol? Gaat het om meer dan een ontvangst uit beleefdheid? ‘Af en toe is er wel kritiek dat het te slappe koffie is, zeker bij verenigingen die sneller willen gaan, maar de mensen die hun verstand gebruiken binnen die verenigingen, blijven erop aandringen. Op het feit dat het CD&V en VLD zich bekeerden tot confederalisme kun je schamper reageren en zeggen ‘ze menen het toch niet’, maar anderzijds is het toch weer een stap vooruit.’ Wat zijn de grote uitdagingen voor uw opvolger, Boudewijn Bouckaert? ‘Verder bevoegdheden binnenrijven. We zitten nu in een periode waarin we te maken hebben met twee regeringen waarbij de wil tot verdere Vlaamse autonomie bijzonder klein is. Een groot gevaar voor de militanten, die ontmoedigd kunnen worden. Er is niets zo gevaarlijk voor een beweging als gekanker. Realistisch, rustig en degelijk een onderbouwde campagne voeren, is de hoofdtaak. Campagnes die radicaal tegen bepaalde politieke partijen worden opgezet zijn voor het OVV niet de beste manier van werken. Wij sluiten geen enkele politieke partij uit, ook niet als die stommiteiten begaat. Want ook in die partijen zitten flaminganten en ook die tref je met te harde campagnes. Dat is contraproductief, want ook die keren zich dan tegen u.’ Jan Van de Casteele
DOORBRAAK nr. 11 - december 2003
I NTERVIEW
Moeten we nu tevreden zijn over de impact van de Vlaamse Beweging? ‘Sommige ontvoogdingsbewegingen spelen alles of niets. De Ieren bij voorbeeld zijn met geweld onafhankelijk geworden. Maar je kunt ook alles verliezen. Ik ben een absoluut voorstander van geweldloosheid.
Samengevat: wat het de jongste tijd minder doet is hameren op het nationalistisch argument: het argument dat we moeten zelfbestuur hebben omdat we zelfbestuur moeten hebben. Wat het makkelijker doet, is het argument bespelen dat we er in Vlaanderen allemaal beter van worden als we de eerder genoemde bevoegdheden in eigen handen krijgen.
GELDSTROOM
OVERHEID
WEER IN BEELD
H ET
WORDT TIJD VOOR EEN CONCLUSIE
T RANSFERS
I
n De Tijd van 4 november verschenen een drietal artikelen over de geldstroom van Vlaanderen richting Wallonië. Aanleiding waren de nieuwe berekeningen van de KBC-economen Johan Van Gompel en Bart Van Craeynest, die niet alleen de transfers bevestigden, maar ook verduidelijkten dat ze bovendien nog toenemen. De daaropvolgende dagen werd die informatie overgenomen in een aantal Vlaamse kranten. Een paar andere zwegen als vermoord. Zelfde beeld bij de politieke partijen. Het signaal werd gehoord, maar her en der ook doodgezwegen. Al in de jaren zeventig was er opschudding over berekeningen over de financiële stromen richting Wallonië. Aanvankelijk kwam de informatie van Leuvense economen, later van de KBC. De laatste studie dateerde al van 1999, maar werd nu recent weer geactualiseerd op vraag van de Vlaamse overheid. Vermoedelijk is de info daar verder gelekt, richting De Tijd. KBC geeft ze zelf niet vrij. 'Het is tekenend voor dit klimaat dat KBC het niet langer commercieel opportuun achtte zijn jongste studie naar buiten te brengen. Nog niet zo lang geleden zag de bank van hier het nog als een commerciële troef zich een Vlaams imago aan te meten', aldus Stefaan Huysentruyt (De Tijd, 4 november) Stephane Leunens, perschef van KBC, relativeert dit verhaal: 'De cijfers zijn inderdaad via KBC niet beschikbaar. Een officieel rapport is er niet. Er werd een actualisatie gevraagd van de gegevens, en die hebben we bezorgd.'
TRANSFERS
IN
MILJARD EURO
NAAR BRUSSEL EN WALLONIË
2002
Klopt het verhaal dat KBC een minder Vlaams profiel aanneemt? Leunens: 'KBC werkt nu anders dan vroeger en we houden ons minder bezig met algemeen maatschappelijke tendensen. We zijn geen Vlaamse Bank, wel een bank met aandacht voor het lokale.' Veel heeft te maken met de economische toestand (arbeidsmarkt, rol van de overheid). Vlaanderen en Wallonië zijn gewoon twee verschillende werelden. Het onverwachte was dat de nieuwe KBC-cijfers aantonen dat de geldstroom via uitgaven via werkloosheid, brugpensioen en loopbaanonderbreking/tijdskrediet nog toeneemt. Vooraf dit: in 2002 woonden 57,9% van de Belgen in Vlaanderen, 32,6% in Wallonië en 9,5% in Brussel. Vlaanderen betaalt 64% in de sociale zekerheid en krijgt 57,9% terug via hetzelfde kanaal (uitkeringen). Slechts 50,6% van de totale uitgaven voor werkloosheid, brugpensioen en loopbaanonderbreking/tijdkrediet ging naar Vlaanderen. Ook het Vlaamse aandeel in de uitgaven voor ziekte- en invaliditeit ligt 3% hoger dan het bevolkingsaandeel van Vlaanderen (5,2% boven het landsgemiddelde).
Sociale zekerheid
2,91
Verschil bijdragen en ontvangsten federale overheid
1,23
Financiering Deelstaten
1,29
SALDO TOTALE TRANSFERS (IN MILJARD EURO)
(*) Transfers via afbetaling intrest staatsschuld
3,5 (info KU Leuven, 1985)
1990
Zonder (*) Met (*)
DOORBRAAK nr. 11 - december 2003
Het Vlaamse aandeel in de personenbelasting bedraagt 62,7%, het Waalse 28,3%, het Brusselse 9%
Andere toenemende transfers zijn er via de uitgaven en inkomsten van de federale overheid. Dat heeft vooral te maken met de tewerkstelling bij de overheid. In 2002 kwam 39,9% van de overheidsuitgaven voor lonen, pensioenen en sociale lasten in Wallonië terecht. Ook dat is 7,3 procent meer dan het Waalse aandeel in de Belgische bevolking. Een beroepsactiever Vlaanderen betaalde in hetzelfde jaar 8,4% meer per inwoner dan het landsgemiddelde. Nog een trapje verder zorgt ook de financiering van de deelstaten voor een transfer. Die financiering verloopt vooral via een deel van de opbrengst van de personenbelasting en de BTW. In De Tijd spreekt Stefaan Huysentruyt scherp: 'In de plaats van de Vlaamse geldstroom te gebruiken als een economische springplank, wordt hij misbruikt als sociale hangmat... Vlaanderen stelt niet de solidariteit op zich ter discussie, wel een blinde, ondoorzichtige vorm van solidariteit'. De andere kranten met een Vlaams profiel namen de berichtgeving van De Tijd over. Gazet van Antwerpen noemt Vlaanderen 'wereldkampioen van de solidariteit' en benadrukte dat een doorsnee Vlaams gezin elk jaar ten minste 3 600 euro of een kleine 150 000 oude Belgische franken over de taalgrens ziet verdwijnen. Tellen we daar de afbetaling van de staatsschuld bij (voor een veel groter percentage opgebouwd via uitgaven voor het Wallonië en Brussel), dan is het nog een pak meer. Nog in Gazet van Antwerpen (7 nov) verscheen een scherpe analyse van Roger Van Houtte. 'België koestert eigen DDR', zo schreef hij. 'De Vlamingen hebben een Belgisch solidariteitsgevoel aangeleerd dat neigt naar zelfvernietiging. We zijn totaal verblinde kampioenen van de solidariteit. Onze beloning voor die aderlating is
WALLONIË
BRUSSEL
3,76
-2,61
-1,15
1995
4,49
-3,33
-1,16
5,4
2000
4,88
-4,11
-0,77
Ca 10
2002
5,43
-4,44
-1,00
6
VLAANDEREN
op voorhand bekend. Vlaanderen zal weer eens beschuldigd worden van egoïsme, want zo hoort dat nu eenmaal'.
In De Standaard beperkte Guy Tegenbos zich op 5 november tot een beknopte weergave van de cijfergegevens. 'Vlamingen geven 3,6 procent inkomen aan Walen en Brusselaars'. De Morgen maakt doorgaans weinig woorden vuil aan de transfers. Enkel de dood van Antoon Roosens is aanleiding om het even te hebben over dit fenomeen. Karl van den Broeck noemt Roosens 'een van de meest briljante denkers die de Vlaamse Beweging ooit heeft voortgebracht' en vermeldt zijn standpunt dat het niet Wallonië is dat zijn overvette overheidssector betaalt, wel de beruchte Vlaams-Waalse transfers binnen het federale systeem. We herinneren eraan dat Yves Desmet in een uitermate progressieve bui op 13 juni een volledig kritiekloos commentaarstuk intikte op basis van de door hem ongetwijfeld erg beminde unitair Belgische werkgeversorganisatie VBO.
PARTIJEN Het duidelijkst in hun eis om de transfers aan te pakken, zijn N-VA en Vlaams Blok. De N-VA eiste een universitaire studie over de kwestie. Voormalig minister-president Patrick Dewael (VLD) beloofde net voor de verkiezingen van mei 2003 een objectief onderzoek te bestellen, maar sindsdien is het weer stil rond die zaak.
Het Vlaams Blok noemt de transfers onomwonden 'diefstal' en eist dat de geldkraan wordt dichtgedraaid. 'Wallonië moet de tering naar de nering zetten, vooral dan wat sociale zekerheid betreft'. Bij CD&V blaast men zoals gewoonlijk warm en koud tegelijk, gevangen door de uiterst conservatieve standpunten van de vakbondstop.
‘HET
IS EEN FEIT DAT TRANSFERS OOK DOOR DE VLAAMSE WERKNEMERS WORDEN BETAALD.’
'In syndicale middens geloven velen niet dat Vlaamse werknemers er baat zouden bij hebben als de sociale zekerheid deels, laat staan volledig, Vlaamse bevoegdheid zou worden', aldus Laurys. Hij ontkent niet dat de schrik voor een blauw Vlaanderen die houding bepaalt. Schrik dus voor sociale afbraak. Vlaanderen zou wel eens strenger de werkloosheid kunnen controleren, de economische rol van de overheid fors terugdringen. 'Een terechte bekommernis', voegt hij daaraan toe. Toch wordt volgens hem ook in Vlaamse syndicale middens vastgesteld dat sommige verschillen tussen Noord en Zuid echt wel onverantwoord zijn, vooral in de gezondheidszorg en de uit de hand lopende overheidstewerkstelling.
De CD&V probeert haar Vlaamse flank af te dekken via de Boetfortgroep, de Vlaamse denkgroep van de partij, met mensen als Luc Van den Brande en Johan Sauwens voorop. Op 5 december 2002 stelde de groep dat België 'ongetwijfeld een functie heeft voor de Waalse politieke elite als bron van financiële steun voor de overheid en de sociale zekerheid... Transfers treden op als schokbreker. Ze verzachten het probleem, maar lossen de Waalse ziekte niet op', aldus de Boetforters. Op 13 mei liet Johan Sauwens nog eens van zich horen: 'De achterliggende oorzaak van de financiële transfer van Vlaanderen naar Wallonië is een ontwrichte arbeidsmarkt, op zijn beurt het gevolg van een decennialang tekort aan economische dynamiek. De hoge werkloosheids- en lage werkgelegenheidsgraad leidde tot een hoge afhankelijkheid van sociale uitkeringen en een beperkte basis voor de fiscale en parafiscale heffingen. De uitkeringsafhankelijkheid in Wallonië is eenderde hoger dan in Vlaanderen.'
SCHRIK Geert Bourgeois herinnert aan het feit dat Serge Kubla en Laurette Onkelinx met een rechtszaak tegen N-VA dreigden omdat de partij de miljardenstroom in vraag durfde te stellen. 'Een jaarlijkse geldstroom van 5 000 euro
inzake het splitsen van gezondheidszorg en kinderbijslagen, maar geeft toe dat het ACV daar op de rem blijft staan.
CD&V gaat gebukt onder eigen verdeeldheid. We vroegen ook naar de mening van Jan Laurys, Vlaams volksvertegenwoordiger en voormalig vakbondssecretaris bij ACV-Leuven. Laurys volgt het CD&V standpunt
7
'Als Wallonië niet snel die mentaliteit verandert, dan wordt de solidariteit gewoon onhoudbaar en zullen ook de laatste "gelovigen" de transfers in vraag gaan stellen. Het is immers een feit dat die ook door de Vlaamse werknemers worden betaald'. Bij sp.a en bij de socialistische vakbond ABVV zijn dergelijke geluiden vooralsnog zelden te horen. Daar staat de Waalse vleugel immers erg sterk. Ook de christelijke ziekenfondsen gaan een eindje mee in het verhaal van de splitsing van de sociale zekerheid, maar beperken zich tot de uitgaven en houden geen rekening met de transfers via inkomsten. Bovendien bekijken ze enkel de gezondheidszorg en niet het tweede luik van de ziekteverzekering, nl. de uitkeringen wegens arbeidsongeschiktheid en invaliditeit. CM-cijfers die de transfers relativeren hebben betrekking op het jaar 2001 en op de CM-populatie en zijn omstreden. Jurgen Constandt, commercieel directeur van het Vlaams Neutraal Ziekenfonds: 'Feit is dat ondanks de eenvoudige berekeningswijze van CM de Vlaming steeds minder uitgeeft dan kan worden verwacht en de Waal meer uitgeeft dan kan worden verwacht.' JVdC
DOORBRAAK nr. 11 - december 2003
T RANSFERS
Eenzelfde verhaal bij Mathias Danneels in Het Nieuwsblad: 'Solidariteit is een nobele deugd. Maar wanneer deze solidariteit ten gronde niks verandert, dienen zich vragen van een heel andere orde aan. Omwille van de lieve vrede, de macht en de politieke krachtsverhoudingen wordt de transfertenproblematiek met de mantel der stilzwijgendheid bedekt. VLD en sp.a zwijgen in alle talen. Het blijft, tot veler verbazing, ook eindeloos wachten tot de progressieve regionalisten van Spirit terzake een vuist durven maken.'
per Vlaams gezin is geen solidariteit, maar onrecht', aldus Bourgeois. Het geld kan ook deels dienen voor de strijd tegen de vergrijzing of de werkloosheid in Vlaanderen, of voor het Vlaams onderwijs.
VLAAMSE
ONACHTZAAMHEID IS
FRANSTALIGEN
NIET ONTGAAN
B RUSSELSE TWEETALIGHEID IS V LAAMSE ZAAK B RUSSEL
M
oeten er aan de Brusselse rechtbanken nu nog altijd tweederde tweetalige rechters zijn? Is twintig procent of (zelfs) minder niet voldoende? Is het echt nodig om in Brussel zo veel magistraten met een Nederlandstalig getuigschrift te hebben en “maar” een bepaald aantal rechters met een Franstalig diploma? Gaat het er in de eerste plaats niet om dat de Brusselse rechtzoekende geen jaren moet wachten op een rechterlijke uitspraak? En de hoofdstad zit nu eenmaal opgescheept met een gerechtelijke achterstand, waarvan je wanhopig zou worden... Kortom, moeten wij Vlamingen bij het begin van de 21ste eeuw in Brussel halsstarrig blijven vasthouden aan de verworvenheden van de historische taalwet van 1935? Die wet zorgde ervoor dat na meer dan een eeuw Belgische onafhankelijkheid een Vlaming in dit land in zijn eigen taal bij een rechter terecht kon, ook in zijn hoofdstad Brussel. Het was een taalwet zoals er sindsdien nog maar weinig werden gemaakt. De sanctie op overtreding was en is nog altijd indrukwekkend: als een Brusselse rechter inzake taalgebruik niet volgens het boekje handelt, dan is zijn uitspraak nietig. Niets meer, maar ook niets minder. Een échte sanctie dus die we in veel andere taalwetten nog altijd missen. Men kan zich voorstellen dat sommigen - ook in Vlaanderen - zonder veel omwegen stellen dat het inderdaad zo niet langer moet. En dus “ja” antwoorden op de Franstalige “vraag” om één en ander te willen herzien. Een eis die we nu al jaren horen, met altijd hetzelfde refrein: de Brusselse gerechtelijke achterstand kan pas worden ingelopen als de Brusselse rechtbanken uit dat taalwet-carcan kunnen losbreken. Anders gezegd, als er maar voldoende uitsluitend Franstalige rechters kunnen benoemd worden, dan is het probleem zo geregeld. Meer moet dat niet zijn.
TOEGEVOEGDE RECHTERS Voor een eerste Franstalig jarenlang aanslepend offensief in die richting is Vlaanderen al door de knieën gegaan. Omdat hij hoopte door die toegeving zijn portefeuille te kunnen houden, zorgde ex-justitie minister Verwilghen in Brussel voor een regiment zogeDOORBRAAK nr. 11 - december 2003
naamde “toegevoegde rechters”. Zoals bekend is “tijdelijk” in dit land gewoon meestal synoniem voor “eeuwig”. Bij het aanstellen van die toegevoegde rechters moet men geen rekening houden met de taalwet! Een vaststelling die uiteraard geen nadere uitleg hoeft.
DE FRANSTALIGEN WILLEN UITEINDELIJK DE WETTELIJKE QUOTA BIJ DE BENOEMING VAN BRUSSELSE RECHTERS SCHRAPPEN.
Vlaanderen maakte zich om die toegevoegde rechters nauwelijks druk. Het klonk integendeel goed als iemand stelde dat men toch niet tegen kon zijn als het ging om het democratisch recht van de Brusselaars op een snelle rechtspraak.
STRUCTUREEL Die Vlaamse onachtzaamheid is de Franstaligen niet ontgaan. We mogen ons de komende weken inderdaad aan een tweede Franstalig offensief verwachten. En dit keer niet om een of andere tijdelijke vondst, neen, men wil dit keer een “structurele” oplossing, zo zegt het regeerakkoord van Paars II. Een zinnetje waarover de correct denkende Vlaamse publieke opinie zich ook nu weer geen zorgen maakt... Nochtans, het gaat dit keer om veel meer dan alleen maar enkele kunstgrepen om aan de Brusselse rechtbanken toch nog wat meer Franstaligen te kunnen benoemen; het gaat om de onomkeerbare afbraak van de tweetaligheid van het Brusselse gerecht, om Brussel zelf een nog meer Franstalig uitzicht te
8
geven dan nu al het geval is. Precies wat FDF-voorzitter Maingain altijd voorop stelt: ‘Bruxelles, une ville francophone’. Een eerste stap - Franstaligen kennen iets van politieke strategie - is het definitief doorbreken van de wettelijke verplichting om in de hoofdstad van Vlaanderen tweederde tweetalige rechters te hebben. Dat kan met minder ook, eenderde bijvoorbeeld is volgens de Franstalige denkers “achter de schermen” meer dan voldoende. Voorts kan men sommige kandidaatrechters misschien ontslaan van de verplichting om een taalexamen af te leggen. Tot daar de opwarmingsoefeningen, de afleidingsmanoeuvres om de mogelijke Vlaamse tegenstand helemaal te laten indutten.
QUOTA SCHRAPPEN De feitelijke bedoeling is de wettelijk verplichte taalquota bij de benoeming van Brusselse rechters gewoon te schrappen. Men wil naar een systeem om het aantal Franstalige en Nederlandstalige rechters in de hoofdstad van Vlaanderen te bepalen in functie van het “werkvolume”: hoeveel Franse en Vlaamse zaken zijn er, hoe zwaarwichtig zijn die en hoeveel tijd is er nodig om die af te handelen. Dat “volume” zou men elk jaar opnieuw laten becijferen, teneinde het aantal nieuwe benoemingen jaarlijks te kunnen “aanpassen”. Een en ander werd uit de doeken gedaan tijdens een studievoormiddag einde oktober georganiseerd door FDFvoorzitter Maingain. De Vlaamse pers was daar natuurlijk niet aanwezig... Eens het zover is, zal het Brusselse gerecht er formeel inderdaad nog altijd tweetalig “uitzien”, maar in feite Franstalig zijn. Zal het Brusselse gerecht een Franstalig gerecht zijn, waar Nederlandssprekenden wel nog terechtkunnen, maar dan aan hún loket. Ooit liep Vlaanderen storm tegen de apartheidsloketten van de beruchte Roger Nols... Marc Platel
SOMMIGEN
SPRAKEN VEEL STRAFFERE TAAL
H ET
WARE CORDON LIGT ROND V LAANDEREN
Een schuchtere poging van CD&V om het cordon sanitaire rond het
De Edmund Burke-Stichting (EBS), een groep deftige Nederlanders, houdt in een recente uitgave De crisis in Nederland - en het conservatieve antwoord een pleidooi voor een gedifferentieerd stelsel van sociale zekerheid. ‘Immigranten zouden voor de eerste tien jaar van hun aanwezigheid niet in aanmerking moeten komen voor uitkeringen en de meeste subsidies’, zo schrijven ze. Volgens de EBS moet de aantrekkelijkheid van Nederland voor een verkeerd soort migranten - diegenen die komen om uit het handje te eten - verminderen. De VLD’ers Patrik Vankrunkelsven en Sven Gatz hielden onlangs een pleidooi voor de invoering van wat zij noemen ‘een Tobintaks op IQ’. Het gaat om een belasting die ‘bedrijven moeten betalen als ze werknemers uit een ontwikkelingsland willen engageren’. Beide ideeën - de gedifferentieerde sociale zekerheid en de belasting op niet-Europese werknemers - werden vorige maand door een ex-werknemer van het Vlaams Blok (VB) gehekeld als ‘onaanvaardbare’ en ‘zuiver discriminerende’ voorstellen uit het zogenaamde zeventigpuntenplan. Hij noemde dit plan verwerpelijk, omwille van drie voorstellen. Behalve de twee hoger genoemde is er ook het voorstel om een migrant die in een bepaalde sector werkt en zijn job verliest, te verbieden om daarna werk te krijgen in een andere sector. Dat laatste voorstel heb ik elders nog niet zien verdedigen, maar ik sluit niet uit dat Vankrunkelsven of Gatz er ooit een “progressieve” draai aan geven door te stellen dat migranten die bij ons industriële vaardigheden hebben aangeleerd en die vervolgens werkloos worden wegens de delokalisatie van hun industriële sector naar hun ontwikkelingsland van herkomst, aange-
moedigd moeten worden om ginds hun landgenoten te gaan opleiden. Ook het Vlaams Blok stelt immers voor om migranten die terugkeren een premie te geven of een startkapitaal om in hun vaderland een bedrijf te beginnen. Een “oprotpremie,” zo noemt progressief Vlaanderen dit. Noem het echter een “Tobinpremie” en het is oké.
Zo werkt het Vlaams Blok vaak zelf mee aan het tot stand komen van de self-fulfilling prophecy van de oneerlijke linkse media. Maar Alcibiades in het oude Griekenland zei al dat het voor een politicus beter is dat men slecht over hem vertelt dan dat men helemaal niet over hem praat. Overigens merkt Guido Tastenhoye in het december-nummer van Secessie terecht op dat heel wat hypocrisie gemoeid is met het misbaar dat men maakt over Vlaams-Blokuitlatingen. Sommige politici hebben over migranten veel straffere taal gesproken zonder dat er rond hen of hun partij een cordon sanitaire is gelegd.
‘HET VLAAMS BLOK
MERKT DAT HET ALLEEN DE MEDIA HAALT ALS HET PROVOCEERT EN DUS GEEFT HET DE MEDIA WAT DIE VRAGEN.’
HYPOCRISIE De hele discussie over de inhoud van het zeventigpuntenplan raakt de essentie niet van het cordon sanitaire. Het gaat niet om de inhoud. Gaat het om de verpakking? ‘Is het echt waar dat het (terecht gehate) cordon sanitaire uitsluitend op het conto van de tegenstanders te schrijven valt?’, zo vraagt Jaak Peeters in het vorige nummer van Doorbraak. Hij verwijt het Vlaams Blok dat het ‘zich niet wil laten beminnen’. Ik denk dat ik hem begrijp. Het is de dikwijls rauwe, ruwe stijl van de partij die Peeters tegen de borst stoot: de drang om te scoren via provocaties; de misvatting dat men alleen gehoord wordt wanneer men roept en brult; ‘de strategie van de spanning’, zoals Filip Dewinter dat pleegt te noemen. Die ergert mij eveneens. Maar ook daarvoor bestaan er excuses. Het Vlaams Blok wordt door het establishment als vijand beschouwd. Men zwijgt het liefst dood, ten eerste omdat het secessionistisch is, ten tweede
9
BEDREIGING Zo voerde de Franstalige liberaal Roger Nols in 1991 campagne met de tekst: ‘Met de C-130 waren ze er al geweest’. Zo verklaarde zijn partijgenoot Armand De Decker, nu voorzitter van de Senaat, dat men in Marokko de infrastructuur moest creëren om de migranten terug te lokken. Zo zei PS-kopstuk Philippe Moureaux in 1992 dat men ‘met al de aanwezige vreemdelingen al genoeg problemen heeft, zodat er niet nog eens zoveel moeten bijkomen’. Zo wilde Marc Verwilghen de nationaliteit afpakken van “nieuwe Belgen” die zich hier als ‘criminele cowboys’ gedragen. Zo betwijfelde Guy Verhofstadt in zijn Tweede Burgermanifest de inpasbaarheid van de islam in onze samenleving. Zo stelde Louis Tobback: ‘De vluchtelingen die hier als meeuwen op een stort komen zitten omdat dat makkelijker is dan thuis te vissen of de grond te verbouwen, dienen systematisch uitgewezen te worden’... Het zijn uitspraken die men het Vlaams Blok zou aanrekenen. De vraag is waarom men rond hogergenoemde politici geen cordon legde. Het antwoord heeft te maken met de houding tegenover België.
Paul Belien
DOORBRAAK nr. 11 - december 2003
W ETSTRAAT
Vlaams Blok ter bespreking te stellen, kwam de partij op een reprimande te staan vanwege het ACW, de rest van links Vlaanderen en onze francofone “landgenoten”. Verbaast u dat?
omdat sommige journalisten niet alleen links zijn (wat hun recht is), maar bovendien oneerlijk (wat een onrecht is). Het Vlaams Blok merkt dat het alleen de media haalt als het provoceert en dus geeft het de media wat die vragen.
VRIJE TRIBUNE
S OMERS -S PELEN : V LAANDEREN KAN AMBITIE GEBRUIKEN
Vooreerst zie ik niet in waarom Vlaanderen de Olympische Spelen niet zou kunnen organiseren. Als ook Griekenland (volgend jaar) en Catalonië (1992) daar toe in staat zijn. Als ook Jacques Rogge, Vlaming en voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité, gelooft dat het kan. Als onze sportlui, politici en bedrijfsleven het idee overwegend positief tot enthousiast hebben onthaald. Dergelijk project kan de troeven van Vlaanderen, de waarden waarvoor Vlaanderen staat en onze economie internationaal op de kaart zetten. Het kan onze regio een sterke economische impuls bezorgen. Het kan enorm mobiliserend zijn voor de hele bevolking en de diverse maatschappelijke groepen, om zich samen rond één groot project te verenigen.
DE WEG IS LANG
FOTO DB
O PINIE
I
n zijn tribune in vorig nummer maakte Jacques Claes brandhout van het idee van minister-president Bart Somers om Vlaanderen de Olympische Spelen van 2016 te laten organiseren. Hij staat met zijn reactie niet alleen. Maar er zijn ook meer positieve stemmen. Zelf reken ik me tot het kamp van de positivo’s, zonder echter te gaan zweven.
JOHAN VAN
DEN
DRIESSCHE: 'LIEVER
EEN AMBI-
VLAAMS
DOORBRAAK nr. 11 - december 2003
Natuurlijk mogen we niet over één nacht ijs gaan en moet de impact van dergelijk project grondig worden bestudeerd en beheerd, zowel naar budget, mobiliteit, rendabiliteit enzovoort. We mogen er gerust van uitgaan dat het project haalbaar is. De vraag zal enkel zijn: kunnen de opeenvolgende regeringen blijvend de dynamiek opbrengen om in het project te investeren en tevens het bedrijfsleven en andere maatschappelijke groepen enthousiasmeren mee te doen? Daar is inderdaad veel voluntarisme en ambitie voor nodig. En de weg is vele verkiezingen lang.
TIEUS PROJECT STEUNEN, DAN TE VERVALLEN IN MISERABILISME'.
BARCELONA Olympische Spelen of andere grote maatschappelijke projecten vormen vaak een katalysator van verandering, van vernieuwing, van dynamisme. Kijk naar wat de Olympische Spelen teweeg hebben gebracht voor Barcelona en Madrid. Toen is gebleken dat samenwerking naar een groot project toe feilloos mogelijk is. Men had geen enkele ervaring met het opzetten van een dergelijk project en de overheid, de werknemers en de werkgevers beseften dat men op elkaar was aangewezen om dit sleutelmoment tot een goed einde te brengen. Voor de Olympische Spelen zaten alle actoren van het economisch landschap samen aan tafel en waren zij bereid om voor deze gemeenschappelijke doelstellingen het eigenbelang te overstijgen. Ondertussen zit Barcelona reeds jaren in de lift als trekpleister voor zakendoen en toerisme. Catalonië is meer dan ooit een zelfbewuste regio die deel uitmaakt van het kwartet van Europese groeiregio’s die Vlaanderen het nakijken geven.
De selectie hangt af van tal van externe factoren. Wie zijn de andere kandidaten? Waar worden de Spelen georganiseerd in 2012? Maar, zelfs indien we de selectie niet halen, dan nog gaat het om zo’n enorm project dat een serieuze kandidaatstelling op zich reeds een belangrijk mobiliserend effect heeft en de diverse maatschappelijke groepen verenigt. Dat is bijvoorbeeld gebleken bij de kandidatuur van Rijsel. De regio Nord-Pas de Calais is er destijds in geslaagd om rond deze kandidatuurstelling voor de Olympische Spelen solidariteit en enthousiasme te kanaliseren in een dynamiek die een eigen leven gaat leiden.
Soortgelijke nieuwe dynamiek vinden we ook terug in de grensregio tussen Denemarken en Zuid-Zweden, met de bouw van een uitzonderlijk lange brug over de Öresund, een gigantisch infrastructuurwerk. Deze Scandinavische regio bulkt van vernieuwende economische activiteit, met de brug als katalysator voor de mobiliteit van talent en kapitaal in de regio.
'MIJN ENIGE VREES IS DAT BELGICISTISCHE KRACHTEN ALLES IN HET PROJECT ZULLEN PROBEREN TE RECUPEREREN OM VOORAL DE BELGISCHE VLAG TE DIENEN'
Een project als de Olympische Spelen vormt ongetwijfeld een enorme uitdaging. Bovendien hebben we het welslagen niet volledig in eigen handen.
10
De slaagkansen van het project worden ongetwijfeld fors verhoogd indien Brussel er wordt bij betrokken. Brussel is onze enige echt internationale stad, met een sterke reputatie. Mijn enige vrees is dat belgicistische krachten alles in het werk zullen stellen om te beletten dat Vlaanderen de stuwende kracht is, en het project zullen proberen te recupereren om vooral de Belgische vlag te dienen. Om dit te vermijden moeten de levende krachten in Vlaanderen - van bedrijfsleven, over sportwereld, politiek en werknemersorganisaties tot de socio-culturele sector - zich gezamenlijk achter het project scharen. Ik verkies dus het project te steunen en een kans te geven, veeleer dan te vervallen in Vlaams miserabilisme. Daarmee hebben we in Vlaanderen nog niets opgebouwd. Johan Van den Driessche Voorzitter VEV-Comité Brussel
C ATALUNYA
VRIJ-SPRAAK
TI
TRIUMFANT
INCLUSIEF Niet het Baskische voorbeeld van geweld, werd hier gevolgd. Maar wel een doorgedreven inclusieve politiek. En met succes. Iedereen die in Catalonië woont en Catalaans spreekt of is met de Catalanen, is Catalaan. Een stelling van de ongekroonde koning van Catalonië, Jordi Pujol, die bijna een kwarteeuw minister-president was van de autonome regio. Dat de ERC haar zetels net niet verdubbelde (van 12 naar 23) mag een succes heten. Vooral omdat het de separatisten zijn die de regering zullen vormen. Ofwel met de Catalaanse socialisten van de PSC (van 50 naar 42) ofwel met de gematigde nationalisten van de CiU. De PSC roept alvast op een progressieve coalitie te vormen. De CiU kiest voor een voortzetting van een sterke nationalistische regering - tegen Madrid. De zes miljoen Catalanen zijn nu al van één ding zeker: de band met de rest van Spanje zal er enkel losser op worden.
PARTIDO
%
DIPUTADOS
CiU
30,93
46
PSC
31,17
42
ERC
16,47
23
PP
11,87
15
7,3
9
ICV
Ik moet toegeven dat ik nooit heb gekeken naar Eurosong for Kids. Ik was een trouwe kijker van Idool 2003 en dat leek me voor één jaar al gek genoeg. Daarenboven koester ik een onbedwingbare afkeer voor het woord Kids. Naar mijn gevoelen is die term in het Nederlands ingevoerd om de kans te geven aan tantes die geen besef hebben van hun leeftijd en de stijl die daar bij hoort zich met één woord belachelijk te laten maken tegenover neefjes en nichtjes. Ik ken X!NK dan ook alleen uit de uitvoerige verslagen die Gazet van Antwerpen ten beste gaf en weet niet eens hoe je het woord uitspreekt. Tussen haakjes: de Frut combineert de betere politieke analyses met absolute pulpjournalistiek. Dat maakt die krant tot iets onmisbaar, want dankzij mijn lijfblad moet ik geen tijd verspelen aan het bekijken van goedkope tv-programma’s. Het volstaat de krant te lezen en ik kan overal meepraten alsof ik mijn leven vanaf 17 uur al zappend doorbreng. Het is wel zo handig in deze Stevaerdiaanse tijden als je wat kunt verstoppen dat je graag een boek leest. Stel je voor dat je ervan verdacht wordt intellectueel te zijn. Dat dus tussen haakjes. Op een blauwe maandag las ik dat X!NK zesde was geworden in Kopenhagen op het Junior Eurovisie Songfestival. Die eervolle plaats werd behaald met het lied - ik kon m’n ogen niet geloven - “De vriendschapsband”. Winnaar werd het Kroaatje Dino Jelusic met “Ti si moja prva ljubav”. Het Spaanse “Desde el cielo” haalde zilver en de vierde plaats voor het Wit-Russische “Tantsui” vond ik ook wel prettig. De titel van het Deense lied moet ik u onthouden, want ik beheers WORD onvoldoende om hem uit m’n toetsenbord te krijgen. Dat het Poolse “Co’s mnie nosi” als hekkensluiter
11
eindigde, vind ik dan weer sneu voor onze aanstaande EU-genoten. We zouden wat meer dankbaarheid mogen tonen aan het land dat ons de paus schonk, maar goed. Met een schok besefte ik dat ik op zaterdagavond een unieke kans had verspeeld om een echte Europese avond te beleven. Want het leuke aan die uitslag is toch wel dat ik van bijna geen enkele titel ook maar een moer begrijp. Zeker omdat Frankrijk en Duitsland respectievelijk hun chat en Katze hebben gestuurd. In tegenstelling tot hun oudere collega’s hielden onze kindsterren een echt EURO-song, dat wil zeggen een liedjesfeest met respect voor de verscheidenheid aan talen en culturen. Dat een vrijwel voor iedereen onverstaanbaar Servo-Kroatisch lied kon winnen, maakt de triomf compleet. Het Verenigd Koninkrijk en Malta eindigden met hun songs pas derde en zevende. Het Angelsaksische taalimperialisme kreeg geen poot aan de grond tussen al dat jonge geweld. ‘s Anderendaags kwam ik weer met beide voeten op de grond. Een leerling wist te vertellen dat Alzheimer verrassend goed was “voor een Vlaamse film”. Ik antwoordde dat de brave meid zich schuldig maakte aan een strafbaar feit, racisme geheten. Wie de kwaliteit van een film meent te kunnen afmeten aan de afkomst ervan, zit heel erg ver op het xenofobe pad. Mijn ironie ontging de leerlingen niet. Ach, ik kan het mijn leerling niet kwalijk nemen. Ze is een kid van deze tijd. Dit gezegd zijnde, vond ik Alzheimer goed, maar Verder Dan De Maan (“Further than the Moon”) nog stukken beter. Peter De Roover
DOORBRAAK nr. 11 - december 2003
O PINIE
Op zondag 16 november kozen de Catalanen duidelijk voor meer autonomie. De nationalistische partijen CiU (centrum-rechts en tot voor kort de meerderheidspartij), ERC (links-republikeins en onverkort separatistisch) samen hebben een meerderheid van 68 zetels op 135. Bovendien steeg de groen-communistische IC-V van 5 naar 9 zetels, en die partij wil Catalonië ook los maken van Spanje.
SI MOJA PRVA LJUBAV
NIET
VOORBIJ EN VERGETEN...
verdrijving. Zoals de naam het zegt, gaat het om “Vertreibungen” in het meervoud.
G ETOUWTREK
OM VERDRIJVING VAN
D UITSERS .
B UITENLAND
H
et Tsjechië van de 19de eeuw leek verbluffend veel op het “Belgique de papa”: twee taalgemeenschappen - de Duitse en de Tsjechische, die sedert eeuwen naast elkaar leefden - een Tsjechische beweging die voor gelijkberechtiging van het Tsjechisch met het Duits streed, een Duitstalige burgerij die zich in naam van de beschaving verzette tegen het ontluikende Tsjechische nationalisme. Maar anders dan in België is het antagonisme tussen beide groepen in Tsjechië in bloed en tranen geëindigd. De plannen van een Karl Renner (18701950), een latere kanselier en president van de republiek Oostenrijk, voor culturele autonomie in Tsjechië, dat tot 1918 deel uitmaakte van de veelvolkerenstaat Oostenrijk-Hongarije, en voor het “territorialiteits-” en het “personaliteitsbeginsel” vonden geen ingang. In 1945 besloot de Tsjechische president Edvard Benes de drie miljoen Sudetenduitsers te onteigenen en uit het land te verdrijven. De voorafgaande nazi-bezetting had de haat van de Tsjechen op de spits gedreven tegenover alles wat Duits was.
VERDRIJVING Dat alles is geschiedenis. Maar het is geen geschiedenis die voorbij en vergeten is. De jongste twee jaar wordt er in Duitsland weer gesproken over de “Vertreibung”, de verdrijving van vijftien miljoen Duitsers uit Oost-Pruisen, Pommeren, Silezië - Duitse provincies die door de geallieerden aan Polen werden toegekend - en uit het Sudetenland dat deel uitmaakt van Tsjechië.
DOORBRAAK nr. 11 - december 2003
Een roman van de linkse auteur en winnaar van de Nobelprijs voor literatuur Günter Grass, zelf afkomstig uit Danzig (thans Gdansk), over het tragische lot van Duitse bootvluchtelingen in de winter van 1945 had het taboe doorbroken. Kosovo, waar in 1999 etnische Albanezen het op een lopen zetten voor vervolging, had de gevoeligheid voor de vluchtelingenproblematiek, ook in Duitsland, aangescherpt. De Duitse Bund der Vertriebenen (BdV), de koepelorganisatie van de verdreven Duitsers en hun nakomelingen, kon uit die groeiende belangstelling voor het lijden van de Duitse bevolking tijdens de oorlog garen spinnen. Het recentste project van de BdV onder leiding van Erika Steinbach, lid van de Duitse Bondsdag voor de christendemocratische CDU, is de oprichting van een “Zentrum gegen Vertreibungen” in Berlijn. De bedoeling ervan is het leed van de verdreven Duitsers te documenteren, maar ook van andere volken die het slachtoffer werden van
12
KWAAD Het plan van de BdV om een dergelijk centrum als Duits initiatief op te richten, en dan nog wel in Berlijn, de hoofdstad van de Bondsrepubliek Duitsland (maar ook van het in rook en as opgegane Derde Rijk), zet kwaad bloed bij Polen en Tsjechen. Tot 1990, het jaar van de Duitse eenmaking, heeft Polen in onzekerheid geleefd of Duitsland de Oder-Neiße-Linie (de twee rivieren die sinds 1945 de DuitsPoolse grens vormen) zou erkennen. De Tsjechen zelf krijgen ook vandaag de dag nog bakken kritiek vanuit Duitse en Oostenrijkse hoek over zich heen omdat de Benes-decreten nog altijd geldend Tsjechisch recht zijn. Wat Polen en Tsjechië niet pikken, is dat Duitsers het wagen om over hun eigen leed tijdens en vlak na de oorlog te spreken. Het officiële standpunt van die twee landen die zelf erg te lijden hadden onder de nazi’s, - Polen nog meer dan Tsjechië (het toenmalige protectoraat “Bohemen-Moravië”) -, luidt dat de verdrijving van de Duitsers het gevolg is van Hitlers misdadige politiek. Vooral vrezen Polen en Tsjechië dat oorzaak en gevolg van elkaar worden losgekoppeld en dat de Duitsers zichzelf te veel als slachtoffer beschouwen, zonder nog voldoende oog te hebben voor het leed dat de nationaal-socialisten toegebracht hebben aan het Poolse en het Tsjechische volk. De gemoederen
BRESLAU Ook aan Duitse kant stuit het plan voor de oprichting van een “Zentrum gegen Vertreibungen” op kritiek. De roodgroene regering van kanselier Schröder sluit zich bij het Poolse voorstel aan om een dergelijk centrum, als het er toch van zou komen, te vestigen in Wroclaw, het vroegere Breslau. Deze stad, de belangrijkste van Silezië, zou symbool staan voor de verdrijving, niet alleen van de Duitsers, maar ook van de Polen zelf. In 1945 slokte de SovjetUnie het oostelijke gedeelte van Polen op. Polen werd daarvoor gecompenseerd met het Duitse grondgebied ten oosten van de Oder en de Neiße. De Oost-Polen moesten verhuizen. Degenen die zich in Breslau (Wroclaw) neerlieten, zijn afkomstig van Lvov (Lemberg) - thans in de Oekraïne).
BOEKEN
DERTIG JAAR VLAAMS PARLEMENT Martine Goossens, doctor in de geschiedenis, is sinds 1990 ambtenaar bij het Vlaams parlement. In 1995 schreef zij Ontstaan en groei van het Vlaams parlement 1970-1995. In 2003 verscheen Dertig jaar Vlaams parlement. In de politieke geschiedenis zijn er weinig voorbeelden van boeken die gaan over politieke instellingen, die zich warm lopen, in langzaam opgedreven tempo, om te zijn wat ze nu zijn: een parlement. Een écht parlement, dat Vlaanderen vertegenwoordigt en namens Vlaanderen een regering aanduidt, die staat voor Vlaanderen, momenteel nog in België, in Europa en in de wereld.
MARTINE GOOSSENS, DERTIG
JAAR
VLAAMS
PARLEMENT. HISTORIEK
Het “Zentrum gegen Vetreibungen” is de inzet van politiek getouwtrek geworden. Dat gaat voorbij aan de essentie, namelijk: ‘Elke verdrijving is een misdaad tegen de mensenrechten’ om het met de woorden te zeggen van Peter Glotz, voormalig kopstuk van de Duitse sociaal-democraten (SPD) en thans medebezieler van het centrum. Hij weet waarover hij het heeft: als zesjarige jongen moest hij Eger (Cheb) in het Sudetenland verlaten. Zijn boek over Die Vertreibung (Ullstein Verlag) draagt dan ook de passende ondertitel: Böhmen als Lehrstück. Dirk Rochtus
Martine Goossens heeft, zoals gezegd, volledigheid nagestreefd, en die is er. Het jargon van de staatshervormingsakkoorden klinkt door in de teksten: de Executieve, het overlegcomité, homogene bevoegdheden, belangenconflicten, persoonsgebonden aangelegenheden. Het Vlaams parlement is sterk gestart (1971 tot 1975). Dan viel het stil. In 1980 begon de gestage uitbouw, én van het wetgevende werk, én van de zoektocht naar een volwassen verhouding met de Vlaamse regering én naar een eigen - ook materiële - organisatie. De lovenswaardige pogingen om tot een andere politieke en bestuurscultuur te komen, liepen vast op een te rationele benadering en op partijpolitieke spelletjes. Vrijmoedigheid moet men in Vlaanderen nog leren. De jongste jaren lijkt het parlement opnieuw slaperig.
EN DYNAMIEK VAN EEN PARLEMENTAIRE
Men mag het de auteur niet aanwrijven dat ze de vraag naar de politieke band tussen de Vlaming en zijn parlement niet beantwoordt.
INSTELLING.
1971-2001.2002. UITGEVERIJ PELCKMANS,
In oktober legden de Poolse president Kwasniewski en zijn Duitse ambtsgenoot Rau de “Verklaring van Danzig” af waarin zij begrip opbrachten voor de thematiek van de verdrijving en pleitten voor een Europese benadering ervan. De Tsjechische president Vaclav Klaus daarentegen beschouwt het hoofdstuk “verdrijving” als afgesloten.
de aanvang in 1971-1972 leek het erop of uit vrijzinnige hoek een actie werd voorbereid, maar een cultuurpact bracht vrede en beëindigde discussie.
384 BLZ., € 37,50, ISBN
90 289 3205 4.
De auteur is notulist en geeft een analyse, waarbij de referentie een “echt” parlement is. En in dat opzicht is het gebrachte verhaal volledig en de analyse juist. Dit parlement is een politiek feit, dat de last van hoofdelijke subsidiariteit tegenover de federale instellingen nog niet heeft afgeschud. Dertig jaar Vlaams parlement betekent immers evenveel jaren meerderheidscoalities, die identiek zijn aan de politieke coalities in België en Franstalig België. Het Vlaams parlement nam tot heden nooit (buiten haar enge krijtlijnen) de politieke leiding om dat te doorbreken. De parlementaire meerderheid-minderheid blijft ook in het Vlaams parlement overheersend, enkele kleine schermutselingen niet uitgesloten. Bij
13
Louter kwantitatief is die band uitstekend: voor honderdduizenden Vlamingen is een bezoek aan het Vlaams parlement in Brussel een leerrijke ervaring. Daarmee is natuurlijk nog geen antwoord gegeven op de vraag of het Vlaams parlement en de Vlaamse regering nu de gestructureerde Vlaamse stem zijn die de rol van de Vlaamse Beweging overneemt. Leon Elaut, die als ouderdomsdeken de installatievergadering van het parlement - toen nog Nederlandse Raad voorzat op 7 december 1971 zei op die dag onder meer: ‘De geschiedenis zet nooit een stap achteruit’. Zo’n gelegenheidsuitspraak past bij grote momenten. Maar zij is nooit helemaal waar of onwaar.
Herman Suykerbuyk
DOORBRAAK nr. 11 - december 2003
B OEKEN
zijn sinds afgelopen zomer hoog opgelaaid in Polen en Tsjechië. Een veelgelezen Pools tijdschrift beeldde Erika Steinbach, de presidente van de BdV, zelfs in SS-uniform af op het omslag.
P
R O J E C T E N
K ORT
Meer dan ooit worden we vandaag de dag in onze moderne samenleving geconfronteerd met woorden zonder inhoud. Zo heeft “men” het onder meer voortdurend over “projecten” allerhande. En met “men” bedoelen wij hier dan niet de mensen zoals gij en ik, maar de politieke partijen, de vakbonden en hun respectieve woordvoerders. Vandaar dat er nu projecten bestaan in alle vormen en kleuren. U kiest maar. Naar aanleiding van de grote crisis binnen ex-Agalev bijvoorbeeld, heeft Duale Vera het in elk interview steeds opnieuw over een nieuw ‘groen project’. Mobiele Bert met zijn 21 ideeën en Spirituele Els hebben het dan op hun beurt onverminderd over een zogenaamd ‘progressief project’. Terwijl Verhofstadt zelve steevast spreekt over zijn ‘paars project’. Om dan nog maar te zwijgen over de obligate ‘vernieuwingsprojecten’ waarop zowat alle partijen zich menen te moeten beroepen. Kortom, projecten in overvloed. Nu ja, op zich is daar niets mis mee, ware het niet dat de protagonisten van al deze projecten er meestal niet (kunnen) bij vertellen wat nu de precieze inhoud is van hun steeds met veel tromgeroffel aangekondigde “projecten”. En daar gaat het mij precies om. En ook daar begrijp ik de media in het algemeen en de journalisten in het bijzonder niet. Wie of wat houdt hen tegen om telkens als een politieker tijdens een debat of een interview het woord ‘project’ in de mond neemt, hem of haar nadrukkelijk te interpelleren omtrent de concrete inhoud van het project in kwestie. En dan zolang als nodig door te boren. Tot wanneer de betrokkene een bevredigend antwoord heeft gegeven, of naargelang zijn politieke kleur, met rode, groene, blauwe... of andere wangen heeft moeten toegeven dat hij/zij het zelf niet weet. Waar wachten ze eigenlijk op? Dat zou toch spectaculaire radio en televisie kunnen opleveren. Infotainment van de bovenste plank! Temptation Island voorbij. En de luisteraar of de kijker? Die zou er alleen maar beter van worden. Want hij/zij zou dan ook meteen begrijpen dat het normaal was dat hij/zij van al die projecten niets had begrepen, precies omdat er niets te begrijpen was. Op zich mogelijks een leuk idee voor Tony Mary en zijn dauphin Van Hecke. Genoeg stof voor een nieuw VRTproject allicht... Kamikaze
K
O R T
VERKIEZINGEN Prof. Wilfried Dewachter (K.U.Leuven) in De Tijd, 15 november: ‘PS-voorzitter Di Rupo zei onlangs nog dat je een referendum moet organiseren als je het land uit elkaar wil doen vallen. De politieke elite is ervan overtuigd dat een referendum het bestaan van België bedreigt en breidt dat uit: een democratische beslissing bedreigt het bestaan van België. Dat is de fundamentele drijfveer achter de pleidooien voor het laten samenvallen van alle verkiezingen op één dag. De elite heeft die gelijktijdigheid nodig om België te laten functioneren. (...) Zoals de pariteit in de ministerraad, de bij-
DOORBRAAK nr. 11 - december 2003
zonderemeerderheidsmaatregels, de communautaire alarmbel en de gelijkkleurige coalities op alle niveaus, zijn de gelijktijdge verkiezingen een mechanisme om België samen te houden.’
VLAAMSE ZIEKENHUIZEN IN BRUSSEL Het Vlaams Parlement keurt eerstdaags zijn besluiten goed over het verzoekschrift “Vlaamse ziekenhuizen in Brussel” van de Vlaamse Volksbeweging (VVB). Het resultaat mag er zijn. Het Vlaams Parlement vraagt aan de Vlaamse regering een studie te laten uitvoeren naar de haalbaarheid van onder meer de bouw van een nieuw Vlaams ziekenhuis, de overname van een bestaand ziekenhuis, de uitbouw van verscheidene lokale Nederlands-
14
talige zorgcentra en de investering in poliklinieken en dagklinieken. Maar het Vlaams Parlement heeft nog meer lekkers: - de spoedige realisatie van een Nederlandstalig virtueel zorgnetwerk - de snelle uitbouw van ten minste één lokaal Vlaams zorgcentrum - een afdwingbare regeling voor de tweetaligheid van de spoeddiensten - de bereikbaarheid van het AZ-VUB in Jette Afwachten nu wat de Vlaamse regering nu met die besluiten doet.
RESOLUTIE SPLITSING BRUSSEL-HALLEVILVOORDE De commissie institutionele en bestuurlijkee hervorming in het Vlaams Parlement keurde eenparig een voorstel van resolutie goed, dat pleit voor de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde en van het gerechtelijk arrondissement Brussel. Hiermee steunen ze het actieplan van de gemeenten van het arrondissement Halle-Vilvoorde (zie vorige Doorbraak, november 2003). Die willen de splitsing voor de verkiezingen van juni 2004. Alle Vlaamse partijen aan hetzelfde zeel. Dat kan niet mislukken zeker?
BRUSSEL VIJAND In de noordrand is Brussel de vijand nummer één. Dat was de titel boven een artikeltje over de nachtvluchten in De Morgen (5 nov). Een citaat dat werd aangevuld met de opmerking ‘Er is geen tegenstelling tussen de noord- en de oostrand. Wel tussen de Vlaamse gemeenten rond Zaventem en Brussel, dat zijn deel van de vliegtuigoverlast weigert’.
BEVEILIGING KONING KOST 13,5 MILJOEN De koning en zijn mogelijke opvolgers hebben constant 243 leden van de federale politie ter beschikking voor hun beveiliging. Ze bewaken ook het Koninklijk Paleis en de verschillende residenties van hunne majesteiten. De 243 man kostten vorig jaar zo’n 13,5 euro (539 miljoen frank), waarvan 13,2 miljoen euro voor werkuren. De kosten worden niet afgetrokken van de koninklijk dotaties, maar van de begroting van de federale politie (Binnenlandse Zaken dus). (GVA, 8 okt)
Energiebesparing: recuperatieketels lucht vóórverwarmers tot °C
STEUN DOORBRAAK EN LAAT ANDEREN LEZEN!
Milieutechnologie: afvalverbranding deNOx Explosieve gasmengsels: verwerking in over eenstemming met ATEX Automatisering: optimalisatie van energieverbruik
WEL
NIET POLITIEK CORRECT VOOR EEN CORRECTE POLITIEK
Rekening 409-9591911-13
VOETVERZORGING • ORTHOPEDISCHE SANDALEN • SPATADER- EN STEUNKOUSEN • SPORTVERBANDEN • BREUKBANDEN • RUG- EN BUIKGORDELS • INCONTINENTIE- EN THUISVERZORGINGSMATERIAAL
wend u tot
A. B. C.
Gespecialiseerd studiewerk en sleutel op de deur levering
ANTWERPS BANDAGIST CENTRUM Boechoutsesteenweg 15, 2540 HOVE, tel. 03 455 94 61
Mallekotstraat 65, 2500 Lier Tel: ++ (0)3/491.98.78 - Fax: ++ (0)3/491.98.77 E-mail: info@euro-pem.com
Fruithoflaan 10, 2600 BERCHEM tel. 03 230 61 86
Statielei 18 2640 Mortsel tel. 03 449 96 61
Andere vestigingen te Nationale straat 150 2000 ANTWERPEN
St.Goriksplein 4 2650 EDEGEM
H.Consciencestr. 34 2800 MECHELEN
Lambrechtshoekenlaan 258 2170 MERKSEM
Op zoek naar een gouden juweel doch u betaalt niet graag te veel? Juwelenhandel Verbeelt in Eeklo biedt u: - Een zeer ruime keus aan 18 K. gouden juwelen tegen prijzen buiten konkurentie. - Zowel klassieke als eigentijdse juwelen, dikwijls vervaardigd in eigen atelier. - Overname of ruilen van uw gouden juwelen of oud goud tegen nieuwe juwelen. - Aan leden van de VVB een direkte korting van 25%
KBC-Plan voor uw Toekomst
Word voorbereid op een héél lang leven.
Juwelenhandel
Verbeelt
Oostveldstraat 239 A * 9900 Eeklo * tel. 09/377.99.29
Open van 10-12 en 14-18u. * zondag-maandag-dinsdag gesloten
C
O L O F O N
Doorbraak is een uitgave van het Vlaams Diensten Centrum vzw. Verschijnt maandelijks (niet in augustus). Hoofdredacteur: Jan Van de Casteele Kernredactie: Karl Drabbe, Katleen Van den Heuvel, Dirk Laeremans, Herman De Mulder, Anke Nobels, Peter De Roover. Redactie-adres: Passendalestraat 1a, 2600 Berchem. Tel (03) 366 18 50 - Fax (03) 366 60 45
we hebben het voor u
e-post: redactie@doorbraak.org - internet: www.doorbraak.org - abonnementen: secretariaat@doorbraak.org
Abonnement: € 16,50 voor een abonnement van 12 maanden. Studentenabonnement: € 10 voor een abonnement van 12 maanden, met opgave van leeftijd en onderwijsinstelling. Internet-abonnement: € 10 voor 12 maand toezending van Doorbraak (pdf-bestanden) via internet. Het (studenten)abonnement geeft recht op een gratis Internet-abonnement. Abonnering door storting op rekening 409-9591911-13 van Doorbraak met vermelding van het type abonnement. Doorbraak wordt ook gratis toegestuurd naar de leden van de Vlaamse Volksbeweging vzw. U kunt ook lid worden van de VVB door overschrijving van € 17 op rekening 409-9521741-71 van VVB-leden-administratie. Dan krijgt u naast Doorbraak ook Binnendoor, het ledenblad van de Vlaamse Volksbeweging, toegestuurd. Doorbraak is lid van de Unie van de Uitgevers van de Periodieke Pers. Vormgeving: Jupiter Graphics, De Regenboog 5A, 2800 Mechelen, Tel. 015 52 95 67 Verantwoordelijke uitgever: Dirk Laeremans, Passendalestraat 1a 2600 Berchem.
St el een Plan v o o r u w To eko ms t o p . P L a n ( t ) n u . O o g s t l a t e r . En word vo o rbereid op een h éél l ang l ev en . www.kbc.be/beleggen
ISSN 0012-5474
15
DOORBRAAK nr. 11 - december 2003
Splits zelf de sociale zekerheid !
De splitsing van de sociale zekerheid is een oude eis van de Vlaamse Beweging maar blijft voorlopig actueel. De politieke wereld is nog altijd doof voor deze vraag onder druk van de traditionele instellingen die het unitaire systeem in stand willen houden. Het Vlaams Neutraal Ziekenfonds steunt deze eis en ijvert ondubbelzinnig voor een splitsing van de sociale zekerheid. Elk lid dat bij ons aansluit, geeft te verstaan dat de splitsing ook zijn bekommernis is. Bouw mee aan een beter en onafhankelijk Vlaanderen,
en zet vandaag nog de stap naar het Vlaams Neutraal Ziekenfonds. Bovendien vindt u in ons een ideale partner in uw ziekteverzekering. Naast de wettelijke verzekering, bieden we u een interessant aanvullend pakket. Zo betalen we onder meer alternatieve raadplegingen, brilglazen, homeopathie, tandprothesen en voetverzorging terug. Daarnaast bieden wij premies bij geboorte en jeugdkampen, een mooie keuze uit boeiende jongerenvakanties en een aantrekkelijke en betaalbare hospitalisatieverzekering.
Aansluiten is heel eenvoudig. Eén telefoontje is voldoende: 0800-179 75. De rest doen wij. Toch nog dit. Het Vlaams Neutraal Ziekenfonds heeft kantoren dicht bij u in de buurt. Vraag ernaar via ons gratis nummer of surf even naar onze webstek: www.vnz.be.
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 – 2800 Mechelen – www.vnz.be
DOORBRAAK nr. 11 - december 2003
16