België-Belgique P.B. Antwerpen X 8/2828
ISSN 0012-5474
Vlaanderen staat in Europa
3
Maandblad Maart 2005 Afgiftekantoor Antwerpen X Passendalestraat 1a 2600 Berchem
DE
MACHTELOZE STERKEN ?
In 2000 heeft de regering ,,Costa’’ georganiseerd, een conferentie die opnieuw een staatshervorming moest voorbereiden. Dat soort nieuwe politieke cultuur zou eens “een patat geven zie”. In het straatje van de verloren blauwe dromen staat Vlaanderen vijf jaar later precies nul millimeter verder dan toen. Lionel Vandenberghe snakt naar een antwoord (De Tijd, 14 feb). ‘Ja, goed. Moeten we de boel dan laten ontploffen? (stilte) We zijn de machteloze sterken’.
Deze Vlaamse “heren” worden voorbijgesprongen door de Belgische realiteiten. Zelfs de kringen der kameraden geraken besmet met de noord-zuidziekte. Het sociaal akkoord wordt, mits een paar uitzonderingen, in rood Wallonië onthaald op driekwart ‘neen’-stemmers. Vlaams ABVV voor, Franstalig ABVV tegen. Di Rupo capituleert (‘is een schitterend strateeg’, volgens een blinde Vlaamse krant, 12 feb.; alsof deze gestrikte medemens veel keuze had).
Vlaanderen heeft zijn democratische meerderheid prijsgegeven, door in de grondwet het principe van een pariteit op te geven, weet de voormalige voorzitter van het IJzerbedevaartcomité. ‘Ik zou bijna durven zeggen dat België daarom nu al geen democratie meer is.’
Zoals Di Rupo snel moest bijsturen na de isolatie van de (Waalse) minderheid van zijn vakbondsachterban, zal hij ongetwijfeld op zijn plaats worden gezet als Vlaanderen resoluut een punt zet achter het gezever rond Brussel-Halle-Vilvoorde. In de politiek beslist de meerderheid, punt uit. Dat de Italiaan in de Waalse heuvels het verzet zou organiseren doet ons nu al beven als een riet.
Lionels spirituele conclusie: ‘Als men aan Franstalige kant echt niet voor rede vatbaar is, moeten de parlementsleden van het Vlaams Parlement maar de onafhankelijkheid van Vlaanderen uitroepen’. Tegelijk met dit vruchteloze inzicht noemt Marc Uyttendaele (meneer Onkelinx en eminent Franstalig jurist, hoogleraar ULB en grondwetspecialist) Brussel-Halle-Vilvoorde ‘een afspiegeling van een verdwenen wereld, die van het unitaire België’ en de splitsing van het kiesdistrict ‘onvermijdelijk’. ‘Marc is mijn echtgenoot, maar hij heeft recht op zijn eigen overtuiging. Je partage la vie mais pas toujours l’avis (Ik deel zijn leven maar niet altijd zijn mening’), aldus zijn madame. De wereld is een schouwtoneel... Madame versterkt zich aan de onwelriekende woorden van Vlaamse onderkruipers. ‘Is die kwestie trouwens al die aandacht waard? Vlamingen dwalen als ze menen dat de splitsing de verfransing van de rand rond Brussel zal stopzetten’ (dank u, Brusselse VLD-minister Guy Vanhengel). ‘BHV is geen regeringscrisis waard!’ (IJsblok De Gucht spreekt tot de Vlaamse bevolking, in Dag Allemaal)
Vlaamse toegevingen inzake Brussel-Halle-Vilvoorde zouden epo zijn voor de Franstaligen en hun ambities alleen maar aanscherpen. ‘Denken we maar aan de toestanden in de Brusselse klinieken, aan de verplichting van de dienst 100 om onze gewonden naar Saint-Luc te brengen, aan het toelatingsexamen van de studenten geneeskunde, aan de toestanden in Everberg, enzovoort. Maak van de Franstaligen in de Rand een erkende minderheid en de dag daarop volgt logischerwijze de vraag om deze erkenning uit te breiden tot alle Franstaligen in Vlaanderen’, aldus een wakkere briefschrijver in een Vlaamse krant. Hoe kan Vlaanderen hopen dat de migranten zich integreren als de Franstalige minderheid in Vlaanderen alle faciliteiten blijft krijgen om dat nu eens netjes niét te doen? Landverhuizers passen zich aan, dat is de regel. Als Ali dat moet, dan de vrienden van Elio ook. Het wordt tijd dat de Cubaan van Hasselt en de loge van Berlare dat inzien. Die ‘machteloze sterken’. Jan Van de Casteele
P
K
E R S W I J S
O R T
P ERSWIJS - K ORT
STATEN-GENERAAL? RTBf-journalist Marc Sirlereau in Trends, 2 januari: ‘Extreem-rechts is geen Waals probleem, dus waarom zou Di Rupo compromissen sluiten onder hun electorale druk? Simpel gezegd: als het Vlaams Belang ooit incontournable wordt in een coalitie, zelfs een Vlaamse, plooit de PS zich terug op Wallonië. Ik ben ervan overtuigd dat dit land geen lang leven beschoren is.’ Paul Geudens in Gazet van Antwerpen, 22 januari: ‘U weet wat wij denken over de Hoofdstedelijke politieke instellingen: compleet overroepen. Brussel had nooit een apart gewest met een eigen regering en een eigen parlement mogen worden. Brussel is een stad, geen (deel)staat. Zijn ministers zijn veredelde schepenen. Ze hebben dezelfde bevoegdheden, alleen zijn ze beter betaald.’ Steven Samyn in De Standaard, 29 januari: ‘De vraag is hoe het op lange termijn verder moet. Dat de ideeën van Nederlands- en Franstalige politici uiteendrijven, is al een tijd duidelijk. Sinds kort groeit ook het verschil tussen wat de Vlamingen op het Vlaamse niveau en op het federale niveau willen. Dat leidt tot incidenten waardoor de hele politieke klasse een slechte beurt maakt.’ Mark Deweerdt in De Tijd, 12 februari: ‘Voor een partij die de ledeninspraak hoog in het vaandel voert, is het opmerkelijk dat de kwestie Coveliers op een avondvergadering van het partijbestuur en parlementsfracties werd beslecht. De partij die het volk wil raadplegen over de Europese grondwet durft het kennelijk niet aan haar leden te raadplegen over samenwerking met het Vlaams Belang.’
Tom Wolfe, in Humo, 18 januari: ‘Tegen het jaar 2050, dus over twee generaties, kan de moslimpopulatie in Europa groot genoeg zijn om de macht over te nemen. Ik hoor beleidsmensen vaak bezig over overbevolking, maar onderbevolking heeft ook gevolgen, hoor.’ Gerard Bodifee in Knack, 9 februari: ‘Hoe moeten we een beleid noemen dat de Kyoto-akkoorden wil naleven, de algemene welvaart op peil wil houden, en alle kerncentrales van het land wil sluiten? Ik zou een vriendelijker woord willen bedenken dan bedrog, maar vind er geen. Een regering die joviaal belooft het onmogelijke te doen, bedriegt de bevolking.’ Eric Van Rompuy (CD&V) in Knack, 2 februari: ‘Di Rupo voelt dat de toekomst van Wallonië in de Belgische staat ligt. Die zes miljard euro die jaarlijks naar Wallonië wordt overgeheveld heeft van alle Walen belgicisten gemaakt. Straf, want het is helemaal nog niet zo lang geleden dat de populairste politicus van de PS de uitgesproken regionalist José Happart was. Wie heeft het dan over onverdraagzaamheid?’ Rik Van Cauwelaert in Knack, 8 februari: ‘Al deze voorbeelden tonen aan dat heel het Belgische politieke bedrijf communautair is ondermijnd. Jarenlang heeft de paarse meerderheid er alles aan gedaan om de meningsverschillen tussen de gemeenschappen onder het tapijt te houden. Er was geen verjaardag die niet werd ondersteund met vorstelijke aanwezigheid, geen koninklijke trouwerij die niet werd vergezeld door van overheidswege betaald tricolor vendelgezwaai.’
De signalen uit Franstalig België nemen toe: Rik Van Cauwelaert vat het in Knack (8 feb) mooi samen: ‘We komen er niet uit. In Franstalig België beseffen ze dat nu ook. Als de Brusselse minister-president Charles Picqué (…) een groot institutioneel debat voorstelt om na te gaan of de wil tot samenleven nog aanwezig is, dan gebeurt dat niet zomaar. Jonge Franstalige politici, (…) van de PS, maken intussen hun rekeningen, bekijken de kastoestand. Zij weten – en zeggen dat ook – dat Wallonië nog een tiental jaar nodig heeft alvorens solo te kunnen vliegen. Die gedachte is ze zelfs niet ongenegen. Misschien moeten we de grote institutionele staten-generaal maar eens samenroepen om het voorlopig ondenkbare eens openlijk te bespreken. Tsjechen en Slovaken werden niet slechter van hun fluwelen revolutie.’
OF JALTA? Dat de Franstaligen het zelf begrepen hebben, meldt ook Luc Delfosse van Le Soir: ‘Heeft het nog wel zin? Ook de Franstaligen hebben twijfels over de toekomst van België. We houden van dit land, maar we zijn niet bereid om tegen elke prijs met de Vlamingen samen te leven. En dan heb ik het vooral over de beledigingen die de jongste jaren over ons hoofd zijn uitgestort.’ Met de hoofdredacteur Béatrice Delvaux pleit Defosse voor een Jaltamoment voor België (60 jaar geleden beslisten Roosevelt, Churchill en Stalin in het Russische Jalta het naoorlogse Europa te verdelen – red). ‘Als de Vlamingen denken dat al hun problemen aan de Franstaligen te wijten zijn, dan valt er niet veel meer te zeggen’. Vlaanderen, dat 175 jaar vaderlandse geschiedenis nodig had en vandaag nog hemel en aarde moet verzettten om respect te krijgen voor taal, cultuur, eigen identiteit, eigen visies, eigen grenzen hoeft niet onder de indruk te zijn van deze belediging. Laat Jalta maar komen.
OF RONDETAFEL… Niet enkel de Franstaligen, ook de doorgaans weinig geïnteresseerde progressieve pers weet stilaan dat de klokken luiden. Filip Rogiers in De Morgen (7 feb): ‘Wat houdt België nog samen? vervolg blz. 3
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2005
2
K
O R T
DOKTERS Tegen federale initiatieven om de ordes van geneesheren te ‘herfederaliseren’, zeggen zowel de Vlaamse als Waalse artsenbonden unaniem ‘neen’. De Vlaamse Orde van de Artsen wil niet terugkeren naar een ,,nationale'' Belgische Orde van de Artsen en wil ook geen ,,nationale'' Belgische Hoge Raad voor de Deontologie van de Gezondheidsberoepen, zoals een federaal wetsvoorstel wil. De Orde was unaniem hierover. De Franstalige Orde is het op één punt eens met de Vlaamse confraters: ze wil de autonomie die ze nu heeft, niet laten vallen. (DS, 22 jan.)
“ZIEVER EN CINEMA” Guy Vanhengel (VLD) blijft koppig bij zijn voorstel om de taalwet in Brussel te 'moderniseren'. Volgens Walter Vandenbossche (CD&V) betekent dat een 'uitverkoop van de Brusselse Vlamingen'. Die uitspraak wekte de woede op van Vanhengel. De 'ziever en cinema' van Vandenbossche moet ophouden, zei hij aan collega's Smet en Grouwels. De oprisping was niet bestemd voor publiek gebruik, maar dat was buiten TV-Brussel gerekend. Vandenbossches reactie: Vanhengel is een 'idioot'. De witte broodsweken zijn duidelijk voorbij in de VlaamsBrusselse vier/vijfpartijenmeerderheid...
V OOR OF TEGEN V ESPASIANUS ? Altijd opnieuw en steeds hetzelfde: Vespasianus, Romeins keizer omstreeks 70 na Christus, had geld tekort. Welke bewindvoerder niet overigens. Het is mij niet bekend of genoemde aan zijn volk ook belastingvermindering beloofd had. Wel staat vast dat hij vindingrijk was in de techniek, noodzaak voor hem, om langs diverse en nieuwe wegen geld binnen te rijven. Dus bedacht hij een belasting op de Romeinse urinoirs, althans op het gebruik hiervan. Nooit vertoond en dus aanleiding voor veel protest. Behoort de hygiënische stop toch niet tot de grondrechten van wezens die hun metabolisme vrije loop kunnen laten? Het Vespasiaanse antwoord op het ongenoegen van zijn onderdanen is fameus geworden: geld heeft geen reuk. Alleen al die uitspraak is een waarborg voor het politieke gehalte van de keizer. Die van Oxfam wekken niet de indruk veel aan klassieke studies gedaan te hebben. Anders hadden ze die spreuk gekend en wellicht van waarde bevonden. Maar goed, je hebt het recht om, vooral en omdat je progressief bent, de zaken om te draaien, zelfs op hun kop te zetten. En aangezien Oxfam progressief is, mag Oxfam dat: geld heeft, volgens hen dus, wel een reuk. Daardoor is het assortiment van geld gegroeid. Er is niet slechts zwart geld en wit geld. Er is ook besmet geld, geld dat kwalijk riekt, stinkend geld dus. En er is, logisch, geld dat niet stinkt, zuiver geld, geld dat geurt als lelietjes-vandalen. Als water van een sprankelend Alpenbeekje klatert dat geld van het ene correcte handje in het andere. Net als water, waarmee het vaak vergeleken wordt, moet geld stromen. Maar dan wel zuiver.
Hasselt, bijvoorbeeld. Dat is geld dat je zo maar krijgt, gratis. Je moet het niet verdienen. Zo-maar-geld is, naast zwart en wit, stinkend en niet stinkend geld, waarschijnlijk de meest interessante soort van geld. Met die Oxfam-Oekaze sta je daar dan. Met volle handen vuil geld dat je niet weggegeven krijgt. Vespasiaan zou gegraaid hebben.
GELD
HEEFT GEEN REUK
In plaats van geld te weigeren, had Oxfam het ook kunnen verbranden. Maar daar zijn die jongens niet voor: verbranden vervuilt de lucht. Oxfam heeft echter niet ver genoeg nagedacht. Besmet, stinkend geld kan ook een wapen zijn. En nog geen klein. Je moet je wel even “outen”. Zich outen is overigens mode. Je out je dus als besmet, met besmette handen en besmet geld. Niet sanitair dus. Uitgecordoneerd, of niet-correct (en dat is overigens een huis met vele kamers). En met dat vuil geld ga je naar de belastingontvanger, die dat geld gaat weigeren, op bevel van hogerhand, van de grijpende, maar toch zuivere hand van de heer Reynders, clean en beschut door het cordon. Van besmette boeren geen tikkeneieren. Je staat daar dus een beetje bedremmeld, maar wel met handen vol geld dat je anders kwijt zou geweest zijn. Zo zie je maar: de donkerste wolk heeft een zilveren randje. En toch de wereld is complex - dreigt er een probleempje: het is de vraag of de heer Reynders dat besmet geld gaat weigeren. Vooral nadat we hem hebben zien graaien naar al dat geld - dat zwarte geld - in het buitenland. Maar goed, er is nog altijd iets als amnestie, althans op dat gebied.
Oxfam heeft overschot van gelijk: geen gerotzooi met stinkend geld. Dus geen VB-geld. Liever SS-geld, uit
Jacques Claes
3
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2005
C OMMENTAAR
Dat is niet de tricolore en al zeker niet de blunderende kroonprins, zelfs niet het leger of de justitie (…) Duidelijkheid van iedereen in dit land over de finaliteit zou een verademing zijn. Het zou goed zijn als we met zekerheid wisten wie aan Vlaamse kant de al dan niet verkapte separatisten zijn en wie aan de andere kant – in naam van het federale België – eigenlijk droomt van het oude Belgique à papa. Wie heeft in dit land welke agenda? En dus is het geen onzinnig idee om een rondetafel te organseren waar iedereen nu eens zegt wat hij écht wil? Als we dat eindelijk weten van elkaar wordt het makkelijker praten. Het risico bestaat natuurlijk dat het bij zo’n oefening blijft en dat de ware agenda van velen inderdaad de boedelscheiding zonder meer is. Maar is het minder gevaarlijk om stoemelings naast elkaar voort te praten en van het ene communautaire misverstand naar de volgende crisis te sukkelen?’
EUROPESE
RIJKDOM ZIT IN CULTURELE DIVERSITEIT
WAAROM
DE EU DE NIET KAN BIJBENEN
VSA
E UROPA
Europeanen hebben vaak een stereotiep beeld van de VS, waarvan ze ongaarne afstand nemen. Wij menen dat het aan deze kant van de Oceaan veel beter leven is, en dat het oude Europa zoniet meteen, dan toch weldra de VS zal inhalen op economisch en politiek vlak, en dus op wereldschaal de eerste viool zal gaan spelen. De cijfers en feiten geven evenwel een ander verhaal. In 2004 was de economische groei in de VS met 4,4 % de hoogste sedert 1999, en het vijfde jaar op rij dat de economische groei in de VS ruimschoots die van de EU overtreft – dank zij een waarachtige belastingverlaging. België haalde met 2,7% iets meer dan de helft van die groei, en de EMU bleef steken op een schamele 1,8%. In 2004 creëerde de VS twee miljoen nieuwe banen, ook weer het beste cijfer sedert het topjaar 1999. In de EU ziet men ondertussen de banen met honderdduizenden verdwijnen richting Oost-Europa, en Azië. Die continu grotere groei in de VS komt bovenop een Amerikaanse productiviteit die per capita stelselmatig zowat 15 à 20 procent hoger ligt dan in de best presterende EU-regio’s zoals Vlaanderen; de bestaande voorsprong vergroot dus nog.
EÉN
VLAG: SOMBOOL VAN
AMERIKAANSE
EENHEID
EN POLITIEKE, WETENSCHAPPELIJKE, ECONOMISCHE EN MILITAIRE EFFICIËNTIE.
EUROPA
KAN DIT
MODEL NIET KOPÏËREN.
Het klopt dat de VS anderzijds worden geconfronteerd met een deficitaire betalingsbalans, en een bijzonder groot begrotingsdeficit. Beide fenomenen zijn echter grotendeels te wijten aan de ontzaglijke financiële inspanningen die de VS zich getroosten bij het creëren van de “pax Americana” in Afghanistan, Irak, en morgen welllicht ook elders in het Midden-Oosten; ze zijn dus van voorbijgaande aard.
pijler te creëren. Ook dat valt de VS een stuk lichter dan de gelijkaardige inspanning die de EU-landen moeten treffen. Deze laatste gaan immers gebukt onder loodzware budgettaire verplichtingen als gevolg van een allesomvattende sociale zekerheid, en een bevolking die nog niet van besparingen wil horen, maar daar door de harde werkelijkheid wel zal toe gedwongen worden. Hoe sociaal en verdedigbaar een dergelijks genereus systeem ook moge wezen, in een aantal gevallen betreft het een pamperbeleid dat kwistig omspringt met sociale tegemoetkomingen, waarop slechts een klein deel van de bevolking zit te wachten.
Tevens vloeit het VS-deficit ten dele voort uit de vergrijzing die ook daar toeslaat. Overigens is het gemiddeld Amerikaans ouderdomspensioen met zo’n 1930 euro per maand wel een stuk hoger dan wat de modale Belg te wachten staat. Maar de regering-Bush treft maatregelen om een tweede pensioen-
En ten slotte is er nog het onderwijs en het wetenschappelijk onderzoek; in de recente rangschikking van de 100 beste universiteiten ter wereld kaapten de VS met gemak de eerste plaats weg, met het grootste aantal universiteiten dat de top-100 haalde (geen enkele Belgische universiteit slaagde er evenwel in).
AMERIKAANSE EENHEIDSMACHINE WERKT EFFICIËNT
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2005
4
Laatst bleek uit een analyse dat zowat 75 procent van alle hoogtechnische producten die jaarlijks op de markt komen in de VS worden gelanceerd: onderwijs en wetenschappelijk onderzoek gaan daar immers hand in hand, en in de VS werken de bedrijven, de universiteiten en de overheid nauw samen om die voorsprong te bestendigen.
MILITAIRE MACHT Het is echter vooral op militair vlak dat de voorsprong van de VS zo groot is dat hij wellicht onoverbrugbaar is geworden: zelfs al zouden ze dat wensen, kunnen de EU-landen zich niet veroorloven om naast hun enorme financiële verplichtingen op sociaal vlak ook nog eens hun militaire budgetten te gaan opdrijven tot op een niveau dat de EU naast een economische macht ook een efficiënt, competitief en vooral mobiel militair apparaat zou schenken. In deze troebele tijden, waarbij het hele Midden-Oosten, Afrika en grote delen van Azië risicogebieden zijn geworden, zijn enkel de VS in staat om met hun enorme marine- en luchtmachtpotentieel overal ter wereld snel op te treden, voor zover ze dat nuttig en gewenst achten. Een leger dient dezer dagen overigens niet alleen om oorlog te voeren, maar tevens om nood te lenigen. Bij de Tsunami-ramp waren de VS al lang met hun schepen, helikopters en manschappen hulp aan het verlenen, en voor drinkwater aan het zorgen, terwijl de VN-ambtenaren zich nog dagelijks rond de tafel schaarden om na eindeloze vergaderingen te beslissen wie wat zou kunnen en mogen doen – zonder dat er ondertussen daadwerkelijk iets gebeurd was. Die militaire macht verleent de VS als vanzelfsprekend – en zeker na de verdwijning van de Sovjet-Unie als tegengewicht – een welhaast grenzeloos vermogen om op de wereldpolitiek te wegen, ze te sturen – of ze te beïnvloeden door er weg te blijven. Al te vaak vergeet men dat de VS zich nooit, ook niet voor de Tweede Wereldoorlog, aan supranationale controle hebben willen onderwerpen. De houding van Bush is vandaag niet verschillend dan die van president Wilson, die in 1919 de conferentie in Versailles verliet, en de VS buiten de Volkerenbond hield.
EUROPA Overigens mag men niet vergeten dat Frankrijk, Duitsland en Italië eveneens de EU-voorschriften aan hun laars lap-
pen als het erop aankomt hun eigen belangen te verdedigen: denk maar aan het stabiliteitspact.
Er moet nog blijken of de broze vrede in Israël lang zal overleven, maar opnieuw zijn het de VS geweest die beide partijen daar rond de tafel hebben gebracht, terwijl Barnier, de Franse Minister van Buitenlandse Zaken, wanhopig probeerde zich op te dringen als de vertegenwoordiger van de EU.
VOOR POLITIEKE EENMAKING VAN EUROPA BESTAAT GEEN MAATSCHAPPELIJK DRAAGVLAK
EENHEIDSMODEL Het succes van het Amerikaanse maatschappijmodel wordt vaak in verband gebracht met de structuur ervan: één land, één markt, één taal en cultuur, één vlag, één munt. Met de eenheidsmarkt en de euro heeft de EU dit model gedeeltelijk pogen te kopiëren. Taal en cultuur, nationale overwegingen en belangen maken echter verdere integratie bijzonder moeilijk. Sommige zogenaamde progressisten in Europa willen dit eenheidsmodel er mordicus doordrukken, en hebben daartoe een imaginair “multicultureel” model in het leven geroepen – dat echter nog nergens succesvol is toegepast. A fortiori is dat virtuele model tot mislukken gedoemd wanneer men het multiculturele element gaat vermengen met theocratisch geïnspireerde culturen die (gelukkig) lang achterhaalde maatschappelijke mores voorstaan. Het vroegere Joegoslavië is daarvan een schrijnende illustratie. Maar zelfs in homogeen Westerse democratieën vindt men geen voor-
Foto Reporters EUROCRATEN WILLEN DE EUROPESE EUROPEES PARLEMENT GEDWEE?
beelden van succesvolle multiculturele modellen. Daar waar er diverse culturen binnen één staatsstructuur leven, leven die niet samen, maar hooguit naast elkaar – vaak met vallen en opstaan. Denk maar aan Canada, Zwitserland of België. Wanneer er ook nog verschillende godsdiensten aan te pas komen, loopt het helemaal mis: denk maar aan Ierland, Cyprus of Israël. Geen nood: met de nieuwe Europese verdragstekst – met een pompeuze overdrijving “Grondwet” genoemd – wil men er mordicus een aantal van die multiculturele waarden doordrukken: wat men op nationaal vlak niet kan opleggen, zal Europa wel klaarspelen, is de redenering. Vandaar dat geleidelijk aan alle plannen om hierover referenda te houden – natuurlijk vooreerst in België – langzaam maar zeker de papiermand in gekeild worden. Wij Vlamingen hebben geen boodschap aan de politieke illusies van Brusselse eurocraten, die president De Gaulle reeds in de jaren 1960 heeft betiteld als ‘des technocrates apatrides et irresponsables’ – met dat laatste verwijzend naar het democratisch’ deficit, dat een halve eeuw later nog zozeer op de geloofwaardigheid van de EU weegt. Ondanks alle Europese kritiek in weldenkende kringen op de VS kan men er echter niet omheen dat de Europese maatschappij van langsom aan meer en meer veramerikaniseerd raakt. En dat fenomeen wordt nog in de hand gewerkt door de laatste nieuwe boeman die de politiek corrrecten hebben uitgevonden, het nationalisme – dat “pour les besoins de la cause” maar meteen wordt vereenzelvigd met extremisme.
5
Het is verontrustend vast te stellen dat een groot deel van de eurocraten – veelal van linkse signatuur – erop lijkt aan te sturen om dit nationalisme, die culturele rijkdom, te marginaliseren, in ruil voor een imaginaire Europese bewustwording binnen een herverdelingseconomie, overgoten met een links-politiek correcte saus. Men bereidt het ware Europese alternatief voor het Amerikaanse model voor, dat, geholpen door een ongebreidelde immigratie hier in Europa, zo snel mogelijk onze rijke nationale culturen moet verdringen.
DIVERSITEIT WEGMASSEREN.
VOLGT
HET
Laat er geen misverstand over bestaan: Europa en de EU hebben voor Vlaanderen en de Vlaamse economische heropstanding na de Tweede Wereldoorlog zeer veel betekend, en Vlaanderen blijft de Europese verstandhouding trouw. Politieke eenmaking is echter een ander paar mouwen, en daar bestaat – om het met een VLD-modewoord te zeggen ‘geen maatschappelijk draagvlak’ voor. Na 175 jaar België strijdt Vlaanderen immers nog steeds in eigen land voor een volwaardige vertegenwoordiging en soevereiniteit. In tegenstelling met wat de paarse politici voorhouden, zou uit een eerlijk referendum – waarbij dan tenminste de juiste vraag wordt gesteld – geen meerderheid worden gepuurd voor het afbouwen van de Vlaamse identiteit ten koste van een virtueel “multicultureel” Europa. Datzelfde geldt overigens voor de meeste Europese naties. En daarom zal Europa zich ook nooit kunnen meten met de Amerikanen – hoe groot ook de enigszins lachwekkende ambitie van sommige politici in dit kleine land is. Rudi De Ceuster
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2005
E UROPA
Nochtans kan ook Europa op de wereldpolitiek wegen, maar slaagt het daar blijkbaar nooit echt in. Door haar afzijdige houding, door haar verdeeldheid, door haar uitgesproken scepticisme tegenover het staalharde vertrouwen van de VS verspeelde de EU de kans, en werd het succes van de eerste democratische verkiezingen in Irak in 50 jaar een louter Amerikaanse overwinning (hoezeer ook de VN in laatste instantie getracht heeft dat succes te recupereren, daarin volmondig geholpen door de politiek correcte pers).
Nu schuilt precies daarin de Europese culturele rijkdom: in de diversiteit van onze nationale culturen, die een Zweed zo verschillend maken van een Griek, en een Spanjaard zozeer onderscheiden van een Nederlander.
HET
berekende dat de Brusselse Vlamingen recht hebben op iets zoals 29,6 % Vlaamse hoofdstedelijke brandweermannen!
GAAT OM POLITIEKE MACHT EN JOBS
PARITEIT,
DIE NOOIT BECIJFERDE TRANSFER
GRENDELGRONDWET
W ETSTRAAT
I
n het naoorlogse Oostenrijk was het gebruikelijk dat een ambtenaar van politieke kleur A een kloon van kleur B naast zich kreeg. Kwestie van het ideologisch gekleurd evenwicht in de Oostenrijkse samenleving overeind te houden. Op die manier, zo werd ons dat lang geleden uitgelegd, wilde men het nog van de nazi-tijd herstellende land weer op de “juiste” democratische weg brengen. Dat was toen de “pariteit” op z’n Oostenrijks. Ons Belgenland van vandaag is in een gelijkaardig pariteitsbedje ziek. Het heeft lang geduurd voordat het woord “pariteit” een plaats kreeg in het Belgische politieke woordenboekje, maar vandaag is pariteit hét symbool van het Belgisch evenwicht, ook al kreeg het begrip geen vermelding in de nieuwe editie van de Encyclopedie van de Vlaamse Beweging. Ten onrechte, want die Belgische pariteit was en is nog altijd een definitieve streep door wat de democratische Vlaamse meerderheid in dit land moest worden.
BELGISCHE PARITEIT GEEFT FRANSTALIGEN BESLISSENDE OVERMACHT
ACHTERSTAND In de herfst van het oorlogsjaar 1917 bracht ene Claudius Severus een toen bijzonder succesrijk boekje op de markt onder de titel Vlaanderens Weezang. Een lange opsomming van aanwijsbare toestanden waar de Belgische “pariteit” tussen alle Belgen niet werd nageleefd. Het boekje werd eindeloos opnieuw gedrukt, maar het zou de “pariteit” tussen de Vlamingen en de andere Belgen geen stap dichter brengen.
al inzake jobs in overheidsdienst, die aan de Vlaamse neus voorbijgingen. Honderd twintig jaar na de creatie van het land van Vlamingen en Franstaligen liepen de Vlamingen nog altijd “achter” op de Franssprekende buren. Voor ons derde voorbeeld schuiven we nog een paar decennia verder op, en herinneren we aan parlementaire vragen die Annemie Van de Casteele (toen nog parlementslid voor VU) in het begin van de jaren 1990 stelde over de taalkundige verdeling van de jobs in een lange reeks overheidsinstellingen. Op het einde van de 20ste eeuw mochten de Vlamingen nog altijd niet genieten van een minimale Belgische pariteit. En ook vandaag blijft de toestand schrijnend. Zie bijvoorbeeld hoe minister Laurette Onkelinx en haar Franstalige bondgenoten onder onze ogen werk maken van het “verfransen” van de Brusselse rechtbanken. Een van de meest efficiënte tewerkstellingsprogramma’s die Vlaamse partijen overigens mee goedkeurden. Het gaat toch om het wegwerken van de Brusselse gerechtelijke achterstand of niet soms? Het gaat bij al die klachten telkens om vooral jobs.
AFSPRAKEN? In de Vlaamse Beweging werd lange tijd gedaan alsof men het woord “pariteit” niet kende, men had voldoende moeite om telkens weer te berekenen hoe ver men achterop stond. De achterstand en de minderwaardige behandeling der Vlamingen in de Belgische administraties, zo luidde de titel van een bundel documentatie en beschouwingen, die de Gentse CVP’er Gerard Van Den Daele in 1950 publiceerde. Goed 150 bladzijden optelsommetjes over Vlaamse achterstand, voor-
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2005
Nog een geluk dat de anderstalige andere helft van dit land ooit dacht te moeten vrezen voor een eeuwigdurende Vlaamse politieke overheersing: Vlamingen kochten te veel kindjes en zouden dus ooit de hen zo lang beloofde Belgische politieke meerderheid worden.
En toch leven ook wij in een land dat zegt te zweven op een hemels gevoelen van correcte “nationale” pariteit, maar dan wel op z’n “typisch Belgisch”. Anders gezegd, een pariteit waar zelden of nooit sprake is van 1 = 1! Zeer zeker, als het om de taalkundige verdeling van jobs gaat, zijn er op papier allerhande afspraken gemaakt om te becijferen hoeveel jobs elke taalgroep waar krijgt. Soms tot in het absurde toe, waarbij men bijvoorbeeld
6
FRANSTALIGE ELECTORALE STEM IN BELGENLAND ALTIJD EN OVERAL MEER WAARD DAN STEM VAN EEN VLAAMSE KIEZER
Het resultaat is duidelijk: de grendelgrondwet van het begin van de jaren 1970 maakte dat er in dit politieke land nooit meer sprake kan zijn van 1 = 1! Ad vitam aeternam is een Franstalige electorale stem in dit Belgenland altijd en overal meer waard dan eenzelfde stem van een Vlaamse kiezers. Een Vlaams zitje in het Belgische parlement kost altijd meer stemmen dan omgekeerd. Ook in de politiek kost die pariteit op z’n Belgisch de Vlamingen jobs. En politieke macht: de Belgische pariteit geeft aan de taalkundige minderheid in dit land een beslissende blijvende overmacht op de Belgische politieke besluitvorming. Ten nadele van de Vlaamse meerderheid. Misschien één troost: de politiek van het economische wafelijzer - één Autoroute de Wallonie in ruil voor een haven in Zeebrugge - hebben we wat kunnen afremmen. Gewoon omdat we over een en ander zelf mogen beslissen. Tenzij het gaat over dure dossiertjes zoals de “Belgische” spoorwegen, de economische compensaties voor grote Belgische aankopen of de personele bezetting van de zogenoemde nationale culturele instellingen! Niet niks, als u het mij vraagt. Belgische pariteit? Het wordt tijd dat een nieuwe Claudius Severus opnieuw aan het cijferen gaat. Marc Platel
HERDENKING “175/35”
O OK V LAMINGEN
HEBBEN RECHT OP EEN DEMOCRATIE H
Vier grondwetsherzieningen kwamen eraan te pas om België van een unitaire in een federale staat om te bouwen: die van 1970, 1980, 1988-’89 en 1993 (later kwam er nog de herziening bij van 2001, waarbij landbouw een bevoegdheid van de gewesten werd). De grondwetsherziening van 1980 behelsde slechts een verdere uitvoering van de principes vastgelegd in 1970. De herziening van 1970 was veruit de belangrijkste. In plaats van te spreken van “175/25,” spreken we daarom beter van “175/35.” Dit maakt bovendien duidelijk dat de Vlamingen niet veel te vieren hebben. In 1970 werd immers de zogenaamde “grendelgrondwet” gestemd. Daarmee werd verhinderd dat de Vlaamse demografische meerderheid haar democratische overwicht ooit zou kunnen gebruiken om haar politieke rechten in België af te dwingen. België was nooit een democratie waar de meerderheid het voor het zeggen had. In de jaren zestig van vorige eeuw was het er echter met rasse schreden naar op weg. De “grendel” die in de Grondwet van 1970 ingevoerd werd, maakte het echter onmogelijk dat België ooit een democratie zou worden.
31 > 119? Concreet betekent de grendel dat voor elke toekomstige grondwetswijziging of maatregel waarvoor een taalgroep de “alarmbel” doet rinkelen, niet slechts een tweederde meerderheid van alle kamerleden nodig is, maar tevens de meerderheid binnen elke taalgroep. Deze regel heeft het principe verankerd dat België tot in lengte van dagen bestuurd wordt door de meerderheid binnen de (Waalse) minderheid, in plaats van door de Vlaamse meerderheid. In een parlement met 150 leden, waarvan 88 Vlamingen en 62 Franstaligen, volstaan immers 31 Franstalige stem-
men om alle maatregelen en hervormingen te blokkeren, zelfs indien die gesteund zouden worden door de overige 119 parlementsleden. 175 jaar geleden werden de Vlamingen van de Nederlandse natie losgerukt en werden al hun taalkundige rechten afgeschaft; 35 jaar geleden werd vastgelegd dat België nooit tot een tweede Nederlandse natie zou kunnen uitgroeien.
‘DE VLAAMSE BEWEGING MOET GEEN NATIONALISTISCHE MAAR EEN DEMOCRATISCHE STRIJD VOEREN.’
DAMASCUS-MOMENT Marc Reynebeau schreef op 18 januari in een krant (die ik niet koop maar waaruit lezers mij soms knipsels toesturen) dat hij ooit “een Paulus-op-wegnaar-Damascus-moment” had. De jonge Reynebeau werd van zijn flamingantische paard gebliksemd door het zien van een kaartje met de uitslag van de volksraadpleging over Leopold III in 1950. Het heette, schrijft Reynebeau, dat het om “een communautaire kloof” ging waarbij “Vlaanderen pro en Wallonië contra de omstreden vorst had gestemd.” Dat was niet correct, benadrukt hij, want ook het landelijke deel van Wallonië, met name de provincies Namen en Luxemburg, hadden in meerderheid Leopoldistisch gestemd. Het was dus geen nationale, maar een sociaal-economische tegenstelling, aldus Reynebeau, die daardoor van de weeromstuit zijn flamingantisme afzwoer en belgicist werd. Mijn “Paulus-op-weg-naar-Damascusmoment” kwam er door analyse van de uitslag van diezelfde volksraadpleging. Het deed mij beseffen dat de Vlaamse Beweging geen nationalistische maar een democratische strijd moet voeren. Zoals algemeen bekend won Leopold
7
JUS COGENS In 1950 werkte reeds het in de grendelgrondwet vastgelegde principe: op Waals niveau volstaat 58% der stemmen om een beslissing tegen te houden, maar op Belgisch niveau niet. Omdat de meerderheidsregel in Wallonië moet gelden, mag hij in België (en Vlaanderen) niet gelden. Omdat Wallonië een democratie moet zijn, mogen België en Vlaanderen het niet zijn. De Vlaamse eis moet daarom zijn: ‘Geef ons een democratie, met België als het kan, zonder België als het moet.’ Het gaat immers niet om een keuze tussen België of Vlaanderen, maar om een keuze tussen België of democratie. Het probleem daarbij is dat dwaze of door het regime gekochte Vlaamse politieke leiders in 1970 zelf de Vlaamse meerderheid uit handen hebben gegeven, zodat (behalve in het onwaarschijnlijke geval dat 31 der Franstalige kamerleden daarmee akkoord zouden gaan) er binnen het Belgische constitutionele kader geen mogelijkheid meer bestaat om de democratie opnieuw in te voeren. Daarom is de toevoeging ‘met België als het kan’ sinds 1970 overbodig. De enige optie blijft: ‘Geef ons een democratie. Zonder België omdat het moet.’ Een grondwet die uitsluit dat een volk nog ooit democratisch zijn eigen lot kan bepalen, is bovendien ongeldig volgens het in het internationaal recht erkende principe van het “jus cogens.” Dit beginsel stelt dat er bepaalde rechtsnormen bestaan die hun basis in het natuurrecht vinden en die zo fundamenteel zijn dat men er niet aan kan verzaken. Het recht van een volk op een democratisch bestuur is zo’n recht. Paul Belien
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2005
S TAATSVORMING
et vaderland viert feest dit jaar. Men spreekt van het “175/25”-jubileum: 175 jaar onafhankelijkheid en 25 jaar federalisme. Die tweede datum verwijst naar de grondwetsherziening van 1980. België werd formeel echter pas een federale staat in 1993.
het referendum met 58% pro en 42% contra. In Vlaanderen behaalde Leopold echter 72%; in Wallonië slechts 42%. Hoewel Leopold op Belgisch (en Vlaams) niveau de meerderheid won, mocht hij desondanks niet als koning terugkeren omdat hij geen meerderheid had bij de Franstaligen.
APRÈS-BELGIË
VOORBEREIDEN
H ET
UUR VAN DE WAARHEID NADERT
S TAATSVORMING
Belgicistische kringen en hun handlangers leiden vandaag een nieuw “von Rundstedt-offensief”. Het ogenblik van de ultieme zet op het schaakbord nadert. Ofwel trekt men de federale logica door, ofwel keert men terug naar het unitaire België. Gebeurt noch het een noch het ander, dan rest België enkel nog Der Untergang, zoals Adolf Hitler in de Berlijnse bunker enkel nog de gifpil restte. Laten we de kansen van deze drie formules afwegen.
FEDERALE LOGICA De splitsing van de kieskring BrusselHalle-Vilvoorde is de symbolische kroon op het federale werk. Wie ze niet zonder meer aanvaardt, verwerpt de federale logica. Dan hoeft dat unionistisch-federalistische gedoe niet meer, met het ‘elk zijn lusten, de Vlamingen (het gros van) de lasten’. Sommigen denken: ‘Die Vlamingen hebben altijd al betaald en alles geslikt, waarom zouden ze dat op gezag van Vorst, Kerk, Vakbond, Ziekenkas en Partij niet voortdoen? Mosselen slikken alles’ ...
NU
AL ZEGT ÉÉN OP VIER: HET IS GENOEG, LA BELGIQUE C’EST FINI!
Maar de uitgemolken en getergde Vlamingen zitten vandaag, door de rampzalige gevolgen van globalisering en Überfremdung met het water aan de lippen. Nu al zegt één op vier: het is genoeg, trop is te veel, la Belgique c’est fini! Wie de Vlamingen blijft schofferen, moet beseffen dat straks misschien een absolute meerderheid zo zal spreken. Het einde van België zal niet aan ons gelegen hebben: Vlamingen hebben België en zijn vorstenhuis steeds weer gered. We weten hoe ze er zijn voor erkend en beloond.
RETOUR À LA BELGIQUE Wie de federale logica afwijst, kan nog een tussenoplossing krijgen, de terugkeer naar het unitaire België, die Frans Van Cauwelaert voorstond vooraleer de federale illusie de geesten benevelde: een unitair België waarin de Vlaamse meerderheid de wet stelt. Dat zou een einde maken aan het potverteren in Wallonië, met name in de gezondheidszorg. Dan kan “deugdelijk bestuur” dat bij ons (schoorvoetend) ingang vindt, DOORBRAAK nr. 3 - maart 2005
Tsjechen en Slovaken zijn nu uiteen, jammer dat ze niet wachtten tot na hun EU-toetreding! Slovenië volgde. Straks wordt over de afscheiding van Kosovo beslist. De Cortes hebben het autonomieplan van de Baskische premier in een achterhoedegevecht afgeschoten. Waarom zouden wij om Europese redenen talmen? Na de jongste State of the Union weten we beter dan ooit dat de verguisde President Bush overal vrijheid en democratie wil vestigen. Zijn bemoeienis heeft met succes de verkiezingen in Servië, Roemenië, Macedonië, Georgië, Oekraïne en zelfs Irak (niet in Belarus) gestuurd. Daar moeten we lessen uit trekken.
EEN “GOOD BYE BELGIUM” ROADSHOW
EEN MARSHALL-PLAN
IS IETS ANDERS DAN
EEUWIGE TRANSFERS.
tot diep in Wallonië doordringen. Het zou de kleine Waalse man opluchten en de heerschappij breken van de PS-bonzen, die nog steeds een DDR-model voor ogen staat. Een dreigement? Ja, maar Signore di Rupo en co mogen weten met welk vuur ze spelen.
L’APRÈS-BELGIQUE Het is het één of het ander, vis of vlees. Als men niet kiest, dan dreigt het scenario van 1960, toen Brussel halsoverkop de Kongolese onafhankelijkheid improviseerde. Daarom moeten de Vlaamse netwerken zich nu strategisch weloverwogen op de internationale scène doen kennen. In 1918 mislukte een Vlaamse démarche bij de Vredesconferentie van Versailles voor zelfbeschikkingsrecht der volken. De Koerden haalden hun slag thuis met de toezegging van een eigen staat, die de Turken uiteindelijk steeds tegenhielden; de Vlamingen bleven met de pet in de hand in de lobby van hun hotel en kregen door Belgische obstructie ook bij president Wilson geen gehoor.
8
De Vlaamse zaak moet dringend aangekaart in EU-kringen, de lidstaten en Washington, tot in het Witte Huis. Vlaamse netwerken hebben al meerdere geslaagde initiatieven in die zin genomen en moeten die inspanningen verdubbelen, zeker als onze bewindslieden het vertikken. Bedrijven houden in het buitenland “roadshows”. Waarom zou Vlaanderen, mogelijk met representatieve Waalse kringen niet een broederlijke Goodbye Belgium roadshow opzetten?
DE
DE BEDELSTAF IS WALEN ONWAARDIG.
Een DDR-achtige republiek Wallonië zou de EU en de VS uiteraard niet zinnen. Maar na het doorknippen van de navelstreng met Vlaanderen zullen voor het potverteren de middelen (11 miljard euro per jaar) ontbreken; de bedelstaf is de Walen trouwens onwaardig. Wel zou Vlaanderen zich in een opdrachtverklaring kunnen engageren tot het ondersteunen van een Waalse relance via een soort Marshall-plan (men zou het bijvoorbeeld Vlerick-plan kunnen noemen), mits de bevoordeelde zich aan een aantal voorwaarden houdt, overeenkomstig de aanbevelingen van het recente McKinseyrapport. Dat is primordiaal Vlaams belang. Guido Naets
VOEREN
WORDT STILAAN NORMALE
LIMBURGSE
GEMEENTE
VOERENAARS HEBBEN STEEDS MEER VERTROUWEN IN VLAAMS BESTUUR De Voerstreek lijkt een oud strijdgebied van de Vlaamse Beweging maar
Hoe is het met de situatie in Voeren nu? Guido Sweron: ‘Ik zal positief beginnen. Sinds 2000 hebben we de meerderheid gehaald in de gemeenteraad. Huub Broers (Voerbelangen) is een goede burgemeester. Zo is hij heel de administratie aan het hervormen. Hij voert een politiek van medewerking met de regionale, provinciale en Vlaamse overheid. Daar waar Retour à Liège altijd een antipolitiek voerde. De dorpspleinen worden heraangelegd en bovendien gaan we aansluiten op het fietsroutenetwerk van Nederlands en Belgisch Limburg. Ook op gebied van huisvuilomhaling, ecologie, en ruimtelijke ordening wordt de Voerstreek een normale gemeente. Met andere woorden, de inspanningen van de Vlamingen renderen. We leven in een dorp dat goed bestuurd wordt en op zo’n manier dat we momenteel bijna kunnen leven in een normale Limburgse Vlaamse gemeente.’ De Franstaligen hebben zich niet neergelegd bij de nieuwe situatie? ‘Het heeft negen maanden geduurd voordat Huub Broers zijn eed als burgemeester kon afleggen. Hij heeft te kampen met een heel zware, belangrijke politieke tegenstander. Vergeet niet dat we vlakbij Luik zitten waar de socialistische partij oppermachtig is. José Happart is voorzitter van het Waals Parlement en zijn tweelingbroer JeanMarie is senator voor de PS’. De Happarts blijven nog altijd de anti-Vlaamse koers varen? ‘Via hen wordt investeringsgeld van Wallonië hier gebruikt om twee gemeenschappen uit elkaar te drijven. En dat is een van de meest trieste zaken die hier nog steeds gebeuren. Ook het
‘DE
TACTIEK VAN DE GLIMLACH IS VEEL MEER
WERVEND DAN GELIJK WELKE ANDERE STRATEGIE.’
feit dat wij niet grenzen aan Vlaanderen blijft voor problemen zorgen. Zo zitten we met een Luikse elektriciteitsfirma en ook de kabeltelevisie is Luiksgezind. We kunnen heel wat Vlaamse zenders niet ontvangen. Ook de hulpdiensten blijven Franstalig. Als ik op dit moment een hartaanval krijg, kan ik maar hopen dat jij goed Frans spreekt; want als je de hulpdiensten belt, zal je het in ‘t Frans kunnen uitleggen.’ Wat denkt u van de gemeenteraadsverkiezingen in 2006? ‘Omdat we een nipte meerderheid hebben met één zetel, kunnen wij Vlamingen het ons niet veroorloven om ruzie te maken. Dus neem ik aan dat wij eensgezind met dezelfde groep naar de verkiezingen zullen trekken. En dan we zullen de verkiezingen winnen. Tenzij er een scheurlijst zou opkomen, maar dat betwijfel ik. Een andere gunstige evolutie is dat we er bij de laatste parlementsverkiezingen in geslaagd zijn het merendeel van de kiezers te laten stemmen in Voeren
9
Een derde argument is dat de Vlaamse strategie altijd vanuit onze eigen Voerense wortels is uitgegaan. Alles wat we doen, is gebaseerd op iets dat al bestaat, op iets dat al bij de mensen aanwezig is. Kijk maar naar het toerisme hier. We zijn meer met dat lokale patrimonium bezig en ik denk dat heel veel mensen dat als positief bestempelen. Happart maakt de fout om een ontwortelingspolitiek te voeren. Hij doet aan nestbevuiling.’ Hoe zie je de toekomst van de Voerstreek op lange termijn? ‘We liggen op een “gezegende” plek. Steden als Luik, Visé, Tongeren, Maastricht, Aken, Eupen en Verviers liggen allemaal binnen een cirkel van 25 km. Als je de landsgrenzen wegdenkt, zijn we niet meer geïsoleerd. Dan ligt Voeren midden een drietalig gebied met Duitsers, Walen, Vlamingen en Nederlanders. Voorlopig zijn die grenzen nog voelbaar, maar we mogen toch aannemen dat die hoe langer hoe meer vervagen. Als we erin zouden slagen in plaats van een spanningsveld een ontmoetingsplaats te worden, dan wordt Voeren een belangrijke streek in deze Euregio. De Voerstreek kan in het ons omringende stedelijk gebied fungeren als een soort Hide Park van Groot Londen. Bijkomend voordeel is dat het toerisme in de Voerstreek daarmee extra zal floreren en de Vlaamse Voerenaar met de rol van gastheer zijn brood zal kunnen verdienen. Julius
NEGENDE VVB WANDELFIETSDAG IN VOEREN
EN
Zaterdag 21 mei vanaf 9.30 uur. Wandelingen van 5 km, 15, 25 en 40-50 km. Nieuwe wandelingen ook in de Platdietse streek (tot in Moresnet). Vervoer naar en ophalen in verre bestemmingen met autobus en toeristentreintje. Meer info op www.vvb.org.
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2005
V OEREN
uit een gesprek met toerismevoorzitter van de Voerstreek Guido Sweron blijkt dat alertheid noodzakelijk blijft. De Vlamingen hebben sinds de gemeenteraadsverkiezingen in 2000 wel de politieke macht in handen. Toch blijkt dat de groep rond Happart nog steeds stokken in de Voerse wielen durft steken. Nochtans is voor Voeren een mooie toekomst weggelegd. Volgens Sweron kan het een belangrijke Europese ontmoetingsplaats worden op de grens van Nederland, Duitsland en België.
zelf, op Vlaamse lijsten. Dat is opmerkelijk, want de kiezers uit de Voerstreek kunnen nog altijd stemmen in Wallonië, als ze dat wensen. Dat ze er voor kiezen hier te stemmen is toch een signaal dat men meer vertrouwen heeft in de Vlaamse politici en in het Vlaamse bestuur.
VRIJE TRIBUNE
S PLITSING BHV
Een groot aantal Walen vestigden zich in Brussel. De daarmee gepaard gaande verfransing trof niet alleen de autochtone Brusselaars maar ook de mensen die vanuit Brabant, Vlaanderen en Limburg naar Brussel trokken.
GEEN
LUXEPROBLEEM
O PINIE
O
‘ nthutsend ! Wat zich sinds 1830 in Brussel en omgeving heeft afgespeeld is een ware taalkundige genocide. Nu begrijpen wij buitenlanders waarom jullie Vlamingen zo gevoelig zijn voor taalkwesties’. Soortgelijke reacties kreeg ik een paar jaar geleden te horen na een lezing - in het Engels - over de evolutie van het taalgebruik te Brussel van de middeleeuwen tot vandaag. De toehoorders afkomstig uit alle continenten betreurden trouwens dat de Vlaamse overheid zo weinig inspanningen deed om buitenlanders in hun taal te informeren "over de Belgische situatie". Het moge de buitenlanders een troost zijn. Ook heel wat Vlamingen realiseren zich niet wat zich tijdens de laatste decennia in dit land heeft afgespeeld. Bij de discussie rond Brussel-HalleVilvoorde hebben sommigen het meewarig over "een luxeprobleem" dat de aandacht zou afleiden van "de echte problemen". Mensen die in dit gebied wonen, weten natuurlijk beter. Zij beseffen maar al te goed dat hier beginselen op het spel staan die fundamenteel zijn in een demo-cratie onder meer dat de sociaal sterkere niet het recht heeft om de sociaal zwakkere te verdrukken. Dat is nu net wat sedert 1830 is gebeurd in Brussel en omgeving.
ER
ZIT EEN SYSTEEM IN DEZE WAANZIN
BEZETTING In 1788 was Brussel – het gebied gelegen binnen de huidige Kleine Ring – voor ca. 95 % Nederlandstalig. Tijdens de Franse Bezetting (1794-1815) werd het Frans met geweld opgedrongen. Het Franse regime duurde lang genoeg om een intellectuele bovenlaag te vormen die alleen nog Frans kende. Deze intelligentsia deden in de periode 1815-1830 de taalpolitiek van Willem I mislukken o.m. dank zij de steun van Walen en "émigrés" uit Frankrijk. Omdat het volk politiek onmondig was, haalden zij hun slag thuis. In 1830 werd het Zuiden afgesplitst van het Koninkrijk der Nederlanden: België kwam tot stand door separatisme. DOORBRAAK nr. 3 - maart 2005
BELGENMOP En dan begint de enige echte "Belgenmop". Al was de meerderheid van de bevolking Nederlandstalig toch werd het Frans de officiële taal van het nieuwe België. In naam van de hooggeroemde "taalvrijheid" moesten de mensen zich aanpassen aan de taal van hun bestuurders… Dit was niet alleen het geval in Brussel, maar ook tot in de verste uithoeken van de Kempen, WestVlaanderen en Limburg. Al wie streefde naar een hogere sociale status schakelde dan ook over naar het Frans. Het heeft de "Vlaamse Beweging" zeer veel moeite gekost om in België het democratisch beginsel te doen respecteren dat mensen op het territorium waar zij van oudsher wonen, probleemloos zouden kunnen leven in hun eigen taal.
In Brussel kon dit democratisch proces zich echter niet doorzetten. Daar was immers niet alleen het (Franstalig) overheidsapparaat geconcentreerd maar ook het (Franstalig) bank- en zakenwezen, de pers, de vrije beroepen. Meer dan elders had men in de hoofdstad behoefte aan geschoold personeel.
10
DRIE GENERATIES De gevolgen waren spectaculair. Op amper honderd jaar, op slechts drie generaties, geraakten oorspronkelijk Nederlandstalige gezinnen volledig verfranst. De eerste generatie bestond uit eenvoudige lieden die naast hun eigen dialect hooguit een paar woordjes Frans kenden. Zij stuurden, onder sociale druk, hun kinderen naar Franstalige scholen. Zo groeide een tweede generatie op. Die sprak nog wel "Vlaams" met haar ouders maar voedde haar kinderen op in het Frans. Die kleinkinderen waren in vele gevallen niet meer in staat om hun eigen grootouders te verstaan. Voor de Belgische bourgeoisie vormden dergelijke schrijnende toestanden (evenmin als de uitbuiting van de arbeidersklasse overigens) geen probleem. Het was niet meer dan billijk dat "Le Flamand", een allegaartje van schabouwelijke dialecten, verdrongen werd door een universele en een superieure taal als het Frans. Rond 1900 beweerden sommige Waalse auteurs zelfs dat de achterstand van de Vlamingen het fatale gevolg was van…"inferieure raskwaliteiten".
TAALVRIJHEID De verfransing bleef niet beperkt tot Brussel. Tussen 1846 en 1947 zorgde de Belgische "taalvrijheid" ervoor dat ook in een hele reeks andere gemeenten het Nederlands totaal in de verdrukking raakte. De lijst is indrukwekkend: Laken, Haren, Neder-OverHeembeek, Elsene, Sint-Gillis, SintJoost-ten-Node, Etterbeek, Schaarbeek, Sint-Jans-Molenbeek, Anderlecht, Vorst, Watermaal-Bosvoorde, Ukkel, Sint-Lambrechts-Woluwe, Sint-PietersWoluwe, Koekelberg, Jette, SintAgatha-Berchem,Ganshoren, Evere. Ook buiten het "tweetalige" hoofdstedelijk gebied zette dit proces zich door. In
1963 kregen de francofone villabewoners die weigerden zich te integreren, "faciliteiten" in: Wezembeek-Oppem, Linkebeek, Kraainem, Wemmel, Drogenbos, Sint-Genesius-Rode. Vandaag weerklinkt de eis ook die "faciliteitengemeenten" bij het Brussels Hoofdstedelijk Gewest te voegen.
Tezelfdertijd wordt ook aanspraak gemaakt op een hele reeks andere Brabantse gemeenten als Dilbeek, Asse, Lennik, Affligem, Sint-Pieters-Leeuw, Halle, Overijse, Londerzeel, Grimbergen, Strombeek, Tervuren enz. De inwijking van kapitaalkrachtige anderstaligen zorgt ervoor dat de grondprijzen hier enorm stijgen. Nederlandstaligen krijgen het steeds moeilijker om er een betaalbare woning te vinden. Dezelfde sociale verdringing waarvan de inwoners van Brussel en omliggende gemeenten tijdens de 19de en 20ste eeuw het slachtoffer werden, bedreigt vandaag de mensen die aan de grens van de provincies Oost-Vlaanderen en Antwerpen wonen. Conclusie: er zit een systeem in deze waanzin.
GEWONE MAN Een dergelijk "natuurlijk proces" waarbij de sterkere de zwakkere wegdrukt, vormt een flagrante negatie van fundamenteel democratische beginselen. Alleen al daarom is de onverwijlde splitsing van de kieskring BrusselHalle-Vilvoorde noodzakelijk. Het siert intellectuelen wanneer zij begaan zijn met de grote uitdagingen waarvoor de wereld vandaag staat. Dit mag echter geen alibi vormen om de gewone man in de steek laten. Doet men dit toch dan moet men achteraf geen hete tranen komen schreien wanneer diezelfde kleine man zich in de armen werpt van de anti-politiek. Kortom: wie geen weerstand biedt tegen wat buitenlandse waarnemers een "taalkundige genocide" noemen, is geen democraat.
Dr. Paul De Ridder Brussel
L EVE
DE
BH’ S
Her en der hoorden wij wel eens de vrees uitspreken dat het aantreden van een Vlaamse regering onder leiding van Leterme een bruusk einde zou maken aan de hervormingsdrift die van onze contreien een vooraanstaande deelstaat moet maken. Zij dwaalden. Zopas bereikte ons de blijde boodschap dat de volgende gemeenteraadsverkiezingen volgens andere spelregels zullen betwist worden.
DE
BLIJDE BOODSCHAP: VOLGENDE GEMEENTERAADSVERKIEZINGEN VOLGENS ANDERE SPELREGELS
Vooreerst dienen er evenveel mannen als vrouwen op de kandidatenlijsten te staan. Technisch lijkt hier een detail over het hoofd gezien. Gemeenteraden tellen steeds een onpaar aantal raadslieden. De kandidatenlijsten dus ook. Hoe verdeel je 25 lijstplaatsen gelijk over beide geslachten? Dat hier discriminatie dreigt op basis van geslacht mag ook niet veronachtzaamd worden. Wie als kandidaat geweerd wordt wegens reeds teveel bekwame geslachtgenoten en te weinig geschikte tegenpolen, lijkt een sterk argument te hebben om zich tot de rechtbank te wenden teneinde deze discriminatie te betwisten. Maar er is meer. Wij menen hier toch nog enige conservatieve invloeden te mogen ontwaren. Getuigt de indeling van de mensheid in ‘mannen’ en ‘vrouwen’ niet van een erg klassieke kijk op de genderdiscussie? Wat doen we met homo’s en lesbiënnes? Worden zij als een derde categorie beschouwd of ondergedompeld in de versmachtende meerderheid der hetero’s? Erger nog is dat het lot der trans- en biseksuelen volkomen uit het oog wordt verloren. Tenzij we voor hen die laatste, wegens de onpaarheid niet toewijsbare plaats, voorbehouden.
11
Dat de lijststemmen worden afgeschaft, lijkt dan weer wel een onbetwistbare overwinning van de directe democratie. Na het afschieten van het Euro-referendum is dat geen kleine opsteker. De Vlaamse regering had misschien niet onverstandig gehandeld indien een ander moment was gekozen om deze belangwekkende hervorming bekend te maken. Net op dat ogenblik woedde er boeiende discussie over de BV’s in de politiek. Flor van Kijk-Uit en Margriet van de baancafés lieten zich opmerken door weinig verheffend gedrag, wat bijzonder scherp en afkeurende reacties losweekte. Nu wil genoemde Vlaamse ingreep net het electorale gewicht verhogen van BV’s en hun lokale klonen. De BH’s (Bekende Hoogstratenaars), BB’s (Bekende Buggenhoutenaars) en BP’s (Bekende Puursenaars) worden hun gewicht in goud waard. Ook voor de PC’s (Prinsen-Carnaval) gaat een nieuwe wereld open.
TAFELWIPPERS Ongetwijfeld zal deze ingreep ook z’n invloed hebben op onze taal. Van raadsleden wordt gezegd dat ze zetelen. Mandaten worden populariserend ‘zetels’ genoemd. Maar nu de glorietijd is aangebroken van de tafelspringers, lijkt het totaal overbodig om de gemeenteraadszalen nog van zetels te voorzien. Pas uw taalgebruik dus nu al aan. Vraag niet meer: ‘hoeveel zetels behaalde die partij’, maar ‘hoeveel springers’. Hoor ik u denken ‘met die gelijke verdeling van mannen en vrouwen zullen dat wel tafelwippers worden’? Dan hebt u een nog persversere geest dan uw ondertekenende dienaar. Peter De Roover
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2005
O PINIE
SOCIALE VERDRINGING
VRIJ-SPRAAK
VLAAMS PARLEMENT
MOET Z’N VERANTWOORDELIJKHEID NEMEN
E UROPESE G RONDWET: ZEKER WAAKZAAM BLIJVEN
Recentelijk stemde het Europees Parlement over het verdrag tot vaststelling van een Grondwet voor Europa. U stemde voor. Staat zo'n verdrag niet haaks op het Vlaamse autonomiestreven? Frieda Brepoels: ‘Zeker niet. Wij willen juist dat Vlaanderen mee én rechtstreeks aan de tafel zit van dat nieuwe Europa. De term "Grondwet" kan misleidend zijn, eigenlijk betreft het hier niets meer dan een nieuw verdrag dat alle vorige Europese verdragen vervangt en een aantal wijzigingen in de organisatie en het werkveld van de Unie doorvoert. Wijzigingen die broodnodig zijn om een transparant en meer democratisch Europa uit te bouwen. Natuurlijk zijn er zaken die we graag anders hadden gezien, maar het betreft duidelijk een compromis tussen al de verschillende visies en achtergronden die Europa kenmerken.’ Toch hebt u bij de stemming in het Parlement in uw stemverklaring opgeroepen tot waakzaamheid. ‘Ja, sommige zaken moeten we goed in de gaten houden. De passage over de rechten van personen die behoren tot een nationale minderheid zou gevolgen kunnen hebben voor de taalwetgeving en dat dit in ons land en meer bepaald in de Vlaamse rand gevoelige materie is, hoef ik niet meer te zeggen. Vooraleer de grondwet kan geratificeerd worden op Vlaams en federaal niveau, willen we uitsluitsel over de mogelijke strekking van die bepaling. Geen gedonder meer in de Vlaamse randgemeenten.’ Wat als die afspraken er niet komen? ‘Deze verduidelijkingen en afspraken vormen voor de N-VA een absolute voorwaarde tot goedkeuring van de grondwet.’ Een ander knelpunt is de zogenaamde "subsidiariteitstoets" (subDOORBRAAK nr. 3 - maart 2005
Foto Doorbraak
E UROPESE
GRONDWET
I
s de nieuwe "Europese Grondwet" voor Vlaanderen een kans of een bedreiging? Frieda Brepoels, sinds de verkiezingen van 13 juni vorig jaar N-VA- vertegenwoordiger in het Europees Parlement en voorheen fractieleider in de Kamer van Volksvertegenwoordigers, ziet veel positieve zaken, maar dan moet Vlaanderen wel op z’n strepen staan.
FRIEDA BREPOELS: 'VLAANDEREN MOET EEN VOLKSRAADPLEGING OVER EUROPA ORGANISEREN'
Moeten we dus geloven dat wat federaal niet kan op Vlaams niveau wel zou kunnen? ‘Dat is onze overtuiging en we gaan daarover in gesprek met andere partijen. Het is niet omdat bvb. Dehaene tegen zou zijn dat CD&V tegen zou zijn. Een referendum zou het debat over Europa aanzwengelen, en dat is een democratische noodzaak. We moeten de mensen van het positieve van verdere Europese eenmaking kunnen overtuigen. En als uit een volksraadpleging in Vlaanderen zou blijken dat op sommige punten bijsturing van het Verdrag nodig is, dan wordt dat een signaal dat niet kan worden genegeerd.’
ZELF
sidiariteit = bestuur organiseren op het laagst mogelijke niveau). Een donder van een woord? ‘Op initiatief van de Vlaamse Regering werd bij de ondertekening van het Verdrag een verklaring toegevoegd die bepaalt dat ook regionale parlementen meebeslissen over die domeinen waarover zij bevoegd zijn. Die verklaring is opgenomen, het is nu zaak ze om te zetten in duidelijke afspraken tussen de verschillende parlementen in dit land. Ik denk dat dit geen zo’n groot probleem zal zijn. De subsidiariteitstoets is geen communautair probleem, want Wallonië zal ook wel voorstander zijn van de erkenning van de eigen bevoegdheden. Het federale niveau zal daar niet onderuit kunnen.’ In de meeste Europese landen wordt de Grondwet bij referendum ter goedkeuring aan de bevolking voorgelegd. In België dreigt dit initiatief in de kiem te worden gesmoord door de PS?
12
‘Het nieuwe Grondwettelijke Verdrag bevat belangrijke wijzigingen voor de werking van Europa, dat meer bevoegdheden krijgt, en heeft rechtstreeks gevolgen voor iedere Vlaming. De Vlamingen moeten zich hierover kunnen uitspreken. Nu Spirit onder druk van PS zijn staart heeft ingetrokken is het duidelijk dat er federaal niets zal gebeuren. Maar waarom zou Vlaanderen niet zelf initiatief nemen? Als er in het Vlaamse Parlement een meerderheid kan gevonden worden, dan moeten we dat gewoon doen. Dat zou Vlaanderen pas écht op de Europese kaart zetten!’
Kan het Verdrag de Vlaamse onafhankelijkheid niet bemoeilijken? ‘Absoluut niet. Er zijn voldoende Vlamingen, almaar meer ook in andere partijen, die vinden dat het Belgische tussenniveau zal verdampen. Materies als defensie, milieu, de strijd tegen terrorisme verschuiven naar het Europese niveau, andere moeten naar het regionale niveau. De jongste tijd zijn er ook steeds meer signalen dat ook de Franstaligen zich op zo’n scenario voorbereiden. België werkt niet meer en de dag dat hier op een serieuze manier over een eindoplossing wordt gesproken is niet veraf. Het Vlaams Parlement kan en moet hier zijn verantwoordelijkheid nemen.’ Johan Vyncke
hij met volle overtuiging en open vizien een eeuwige ridder tegen de ‘treiterstemmen’ van de ‘klagers en zagers’ van het Vlaams Blok/Belang.
BOEKEN
PAARS
Desmet – geïdealiseerd als het Geweten van Vlaanderen – is niet alleen bekend van zijn vaak rake en niet altijd even politiek-correcte commentaren in De Morgen. Jammer genoeg zonder vaste regelmaat pent hij ook doorwrochten pagina’s lange opiniestukken neer, waarover je al eens mag nadenken. In die langere stukken stak hij zijn voorliefde voor Paars, de opendebatcultuur en de intellectualistische gelijkhebberij van een progressieve generatie die feitelijk ook de zijne is.
YVES DESMET, DE
VISIE
VAN EEN WETSTRAATRAT.
245 ISBN
HOUTEKIET,
BLZ.,
€ 15,95,
90 5240 773 8
Veeleer kruipt Desmet in zijn pen om Vlaanderen – en dan vooral zijn progressieve paarse lezers – een geweten te schoppen. De ‘kutmarrokaantjes’ komen van hem; veiligheid is een thema dat ook politiek links moet bezighouden; een marktpolitiek is niet zijn piece of cake, maar voor een marktsamenleving tekent hij meteen; de derdewereldbeweging kreeg de mantel uitgeveegd nadat die na 9/11 met Bin Laden durfde sympathiseren … Desmet valt ook op door een zeer rationeel gekleurde visie op communautaire politiek in België, waarbij hij vermijdt de klassieke belgicistisch-progressieve koers te bewandelen. Enkel blijft
Vele van deze grote essays werden onlangs gebundeld in een bijzonder lezenswaardig boek: De visie van een wetstraatrat. Een absolute must voor wie met politiek en vooral het toekomstige Vlaanderen begaan is. Een stilistische parel ook, die duidelijk maakt dat Desmet als geen ander de journalistieke commentaarstijl beheerst, vandaag de dag allicht meer dan eender welke andere commentator. KDr.
LINK(S) De groenen hebben Oikos. De sp.a heeft Samenleving en Politiek. Allebei hebben ook nog het Vlaams Marxistisch Tijdschrift aan hun uiterste linkerzijde. De CD&V heeft Nieuw Tijdschrift voor Politiek en haar vakbondsvleugel patroneert al decennia De Gids op Maatschappelijk Gebied. De VLD heeft niets, de N-VA ook niet. De Belang-jongeren Breuklijn. En nu heeft ook Spirit het: een eigen inhoudelijk studieblad over de recent geadopteerde ideologie: het links-liberalisme. Spirit-voorzitter Geert Lambert stelt in zijn ‘voorwoord’ (lees: woord vooraf) dat Link ‘geen partijblad is en mag zijn’. Hij belooft een ‘intellectuele inbreng van buiten het partijgebeuren. OudVU-coryfee Hugo Schiltz belooft in zijn ‘edito’ (wil dit dan zeggen dat Schiltz hoofdredacteur is? Uit het colofon blijkt alvast niet wie het blad leidt.) ‘aandachtige analyses van ideeën en feiten in Vlaanderen en in de wereld’, dat de ‘intellectuele armoede’ van Vlaanderen moet tegengaan. Wie hoopt dat zulke grote beloften worden ingelost, voelt zich al snel bekocht. Vooreerst is elk stuk van de hand van een Spiritmandataris of –kabinetsmedewerker. Bovendien stel ik me de vraag waarom een inhoudelijk studieblad kolommen
Soit, het blad belooft, dat is een feit. Maar het maakt niet waar. Een interview met oud-D66-voorzitter Jan Terlouw – toch eerder een non-ideologisch pragmaticus dan een links-liberaal –rept met geen woord over de sociaal-liberale invulling van het D66-programma (tijdens een heuse discussie over de titulatuur van D66 moest ‘links-liberaal’ het onderspit delven), noch over de sterk vrijzinnig-democratische traditie in het Nederlandse landschap. Zoals het interview werd opgesteld door Thomas Leys, die ooit het internet onveilig maakte met neo-belgicistische sites, blijkt D66 in 1966 plots uit de lucht gevallen… In de bijdrage Van Volksunie naar spirit van Els Madereel wordt op een voor een toekomstige historica vreemde wijze een teleologische schets gemaakt van de Volksunie, die was voorbestemd te eindigen in wat nu Spirit heet. Samengevat: Link is héél link, en beantwoordt niet aan de mij vooropgestelde beloften. Bovendien stel ik me de vraag waarom de pioniers van het links-liberalisme als Bart Somers en Sven Gatz – maar ook Patrik Vankrunkelsven, die met Gatz in 2003 toch een linksliberaal manifest schreef – of evenzeer een Dirk Verhofstadt, niet in een nulnummer van een ‘tijdschrift voor links-liberalisme’ publiceerden. Het blad geraakt niet uit de Spirit-moederschoot en is daardoor een gemiste kans voor een nieuw links-liberaal project. Een kritische lezer met interesse voor politieke ideologie verwacht toch iets meer dan een slecht gelayout (die schreefloze letter!) Spirit-blad. Neen, dan doen pakweg Oikos en SamPol het véél beter! We kijken verwachtingsvol uit naar het volgende nummer … het feit dat VUB-politoloog Patrick Stouthuysen deel uitmaakt van de redactie doet toch beterschap verhopen. KDr. LINK. TIJDSCHRIFT
VOOR LINKS-LIBERALISME.
735-0032689-85;
€ 17
OP
WWW.LINKSLIBERAAL.BE
Tijd voor een
13
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2005
B OEKEN
Hij mag dan eertijds op de barricaden hebben gestaan van de Mechelse jongsocialisten. Als hoofdredacteur is hij als geen ander erin geslaagd om een eertijdse links-socialistische krant als De Morgen om te turnen tot een volwaardig kapitalistisch marktproduct dat duidelijk gericht is op de jongere, stedelijke, cultureel-correcte tweeverdienersgezinnen. Maar dat neemt niet weg dat Yves Desmet – want daarover gaat het – van De Morgen een steengoed product gemaakt heeft. Een paars nicheproduct dat perfect een gat wist te vullen, en daarin snel werd gevolgd door De Standaard. Maar zoals in de politiek, geldt ook in de journalistiek: het origineel is beter dan de copie.
vrij maakt voor een theaterrecensie.
F
R E YA
D E
Z
W I J G S T E R
K AMIKAZE -M EGAFOON
‘Als ik één les zal onthouden uit het loonoverleg, is het dat je als minister best zwijgt tot er een akkoord is. Dat is onnatuurlijk voor politici, maar het is de beste manier.’ Also sprach niet Zarathustra, maar een duidelijk opgeluchte minister Freya Van den Bossche in Knack van 26 januari laatstleden. Op zijn minst een vreemde uitspraak voor een kwebbeltante als freule Freya, die blijkbaar per se wilde laten uitschijnen dat ze heel bewust heeft gezwegen. Een soort tactisch zwijgen dus. Of zit haar zwangerschap er voor iets tussen? Wie weet. En mocht dat al het geval zijn, dan mag ze wat mij betreft nog lang en nog dikwijls zwanger zijn. Want als ze zwijgt, is frele Freya op haar mooist. Dus, houden zo. Ik vrees alleen maar dat frisse Freya met deze uitspraak iets wil verbergen. Het lijkt wel een verborgen bekentenis. Zou het kunnen dat ze door Steve himself of vanuit de regering “vriendelijk” verzocht is geweest om gedurende het loonoverleg haar inmiddels beruchte klep dicht te houden. Dit om te voorkomen dat ze met een of andere onnozele uitspraak de onderhandelingen in de war zou sturen. Het overleg móest trouwens lukken. Tegen elke prijs. Want bij gebrek aan een akkoord moest de regering zelf “iets” doen. Moest ze beslissingen nemen. Handelen. Anders gezegd: regeren. En dat is toch het laatste dat we van deze regering nog kunnen en mogen verwachten. Het zou natuurlijk ook kunnen dat frivole Freya er zelf voor gekozen heeft om te zwijgen, omdat ze nu eenmaal niets te vertellen heeft. Hopelijk is dát de les die ze geleerd heeft. Tanden op elkaar dus. Niks zeggen en dus zeker niks verkeerd zeggen. Vooral geen potten breken en de regering niet in verlegenheid brengen. Kwestie van een volgend ministerschap veilig te stellen. Begrijpelijk toch, want binnenkort moet er een mondje meer worden gevoed. Of zou ze van Sophocles geleerd hebben dat zwijgzaamheid voor de vrouw een sieraad is? Ik durf het betwijfelen. Ik gok eerder op Disraëli, die zwijgen de meest doeltreffende politiek vond. En precies daarom had ze ook deze uitspraak best achterwege kunnen laten. Kamikaze
M
L AND
VAN STOTTERAARS
Hoelang blijft de Belgische staat overeind? Het jaar 2005 kan wel eens voor een stroomversnelling zorgen, met de perikelen rond Brussel-Halle-Vilvoorde, maar nog meer met het groeiend besef dat de transfers ongecontroleerd verlopen. In het weekblad Trends geeft Frans Crols even van katoen. Een megafoontje in Doorbraak waard. ‘Brussel-Halle-Vilvoorde is de top van de ijsberg, belangrijker is de ongecontroleerde stroom van Vlaams geld naar Wallonië. Ter herinnering: de raming van de KBC-economen is 6,4 eirp (250 miljard frank) jaarlijks, waarvan een flink deel niet berust op objectieve grondslagen.
België stottert over zijn bestaan. Wat Vlaanderen betaalt voor Wallonië heeft weinig uitstaans met solidariteit en veel met politieke chantage. Temeer omdat het geen DOORBRAAK nr. 3 - maart 2005
E G A F O O N
geldstroom is die begon na de Tweede Wereldoorlog. De flux vloeit al sinds 1830 wegens de discriminatie tot na 1914 tussen de roerende en onroerende belastingen (die werkden proportioneel meer geïnd in Vlaanderen). De aderlating van de eerste 90 jaar werd becijferd door de liberale hoogleraar Juul Hannes (UG en VUB). De VLD’ers Verhofstadt, De Gucht, Dewael en Somers hebben de cijfers en doen er niets mee; de UCL heeft de cijfers en doet er niets mee; de Vlaamse en Waalse economen hebben de cijfers, maar het gros is te bang om zoiets aan te raken. Wat doet de Vereniging voor Economie? Niets. Wat doen de Franstalige economen op hun congres over openbare financiën (16-17/2)? Niets. Dat heet la trahision des clercs. Luc De Bruyckere, voorzitter van Ter Beke en eigenaar van Waalse 14
fabrieken, vroeg op 10 januari tijdens een toespraak voor de Union Wallonne des Entreprises om de transfers ernstig te nemen. Het persagentschap Belga had niets gehoord. Belga had wel de kritiek gesnapt op de Greenpeace-stunt van NVA om de transfers te visualiseren met een geldkaravaan. Alle federale politici en hun vrienden van de paarse pers stotteren over halszaken, want het rekken van België heeft voorrang. Men hoort het ongaarne onder fijne Belgische lieden, maar de kracht van de volkeren van Europa groeit. Anderstaligheid, om een lelijk neowoord te gebruiken, is geen taboe in een Europese Unie van 25 landen, waarbij staten die vier- tot vijftienmaal minder burgers tellen dan Vlaanderen lustig meedraaien. Estland heeft 1,3 miljoen inwoners, Malta 400 000 en zij zijn en blijven onafhankelijk.’
Splits de sociale zekerheid! Een eis van de Vlaamse Beweging die het Vlaams Neutraal Ziekenfonds volmondig bijtreedt. U kan dat ook door lid te worden van ons ziekenfonds. Daarmee bouwt u mee aan een beter en onafhankelijk Vlaanderen. Bovendien vindt u in ons een ideale partner in uw ziekteverzekering. Naast de wettelijke verzekering, bieden we u een interessant aanvullend pakket. Zo betalen we onder meer alternatieve raadplegingen, brilglazen, homeopathie, tandprothesen en voetverzorging terug, en voorzien wij in premies bij geboorte en jeugdkampen, een mooie keuze uit boeiende jongerenvakanties en een aantrekkelijke en betaalbare hospitalisatieverzekering.
Wacht niet langer en bel ons gratis nummer: 0800-179 75. Ons uitgebreid kantorennetwerk vindt u terug op: www.vnz.be
Energiebesparing: recuperatieketels lucht vóórverwarmers tot °C Milieutechnologie: afvalverbranding deNOx Explosieve gasmengsels: verwerking in over eenstemming met ATEX Automatisering: optimalisatie van energieverbruik
Gespecialiseerd studiewerk en sleutel op de deur levering Mallekotstraat 65, 2500 Lier Tel: ++ (0)3/491.98.78 - Fax: ++ (0)3/491.98.77 E-mail: info@euro-pem.com
Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 – 2800 Mechelen – www.vnz.be
C
Voor je verblijf in de Voerstreek
’t Gillishof”
Inlichtingen & reserveren bij : Familie Lemmens Dorpssstraat 42 3792 St-Pieters-Voeren tel.: 0472-96 95 28
www.gillishof.be
vakantie@gillishof.be
15
O L O F O N
Doorbraak is een uitgave van het Vlaams Diensten Centrum vzw. Verschijnt maandelijks (niet in augustus). Hoofdredacteur: Jan Van de Casteele Kernredactie: Karl Drabbe, Katleen Van den Heuvel, Dirk Laeremans, Herman De Mulder, Anke Nobels, Peter De Roover. Redactie-adres: Passendalestraat 1a, 2600 Berchem. Tel (03) 366 18 50 Fax (03) 366 60 45 e-post: redactie@doorbraak.org - internet: www.doorbraak.org abonnementen: secretariaat@doorbraak.org Abonnement: € 16,50 voor een abonnement van 12 maanden. Studentenabonnement: € 10 voor een abonnement van 12 maanden, met opgave van leeftijd en onderwijsinstelling. Internet-abonnement: € 10 voor 12 maand toezending van Doorbraak (pdf-bestanden) via internet. Het (studenten)abonnement geeft recht op een gratis Internet-abonnement. Abonnering door storting op rekening 409-9591911-13 van Doorbraak met vermelding van het type abonnement. Doorbraak wordt ook gratis toegestuurd naar de leden van de Vlaamse Volksbeweging vzw. U kunt ook lid worden van de VVB door overschrijving van € 17 op rekening 409-9521741-71 van VVB-leden-administratie. Dan krijgt u naast Doorbraak ook Binnendoor, het ledenblad van de Vlaamse Volksbeweging, toegestuurd. Doorbraak is lid van de Unie van de Uitgevers van de Periodieke Pers. Vormgeving: Jupiter Graphics, De Regenboog 5A, 2800 Mechelen, Tel. 015 52 95 67 Betaalt u uw abonnementsgeld vanuit het buitenland? Vermeld dan bij storting op het hierbovenvermeld rekeningnummer ook het IBAN-nummer BE08 4099 5919 1113 (Bank identificatiecode van KBC-bank = KREDBEBB) Verantwoordelijke uitgever: Dirk Laeremans, Passendalestraat 1a 2600 Berchem. ISSN 0012-5474
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2005
DOORBRAAK nr. 3 - maart 2005
16