België-Belgique P.B. Antwerpen X 8/2828
ISSN 0012-5474
Vlaanderen staat in Europa
4
Maandblad April 2006 Afgiftekantoor Antwerpen X P508831 Passendalestraat 1a 2600 Berchem
E EN
VERSCHEURENDE KEUZE
Dewinter heeft ‘een chauffeur’, het Vlaams Belang krijgt ‘massa’s overheidsgeld’, VB’ers in het federale parlement – daar kiezend voor eeuwige oppositie - ‘zouden beter hun zetels opgeven en hun geld afstaan’, aldus Bart De Wever (GVA, 20 maart). De N-VA-voorzitter gebruikt doorgaans sterkere argumenten. Het onzinnig gekrakeel tussen de twee Vlaams-nationale partijen wordt nu ook onzindelijk. Het moet verschrikkelijk zijn te ervaren dat je kartelpartner je stilaan verplicht je gezond verstand te verliezen. De Wever wéét immers dat Vlaams Belang het lot ondergaat van de oude Volksunie: uitgespuwd worden door het establishment en de politiek correcte pers, intellectueel vervolgd worden omwille van je mening. Het zet de VB-kiezer niet aan tot bezinning. Integendeel, het radicaliseert. De verkiezingen zingen dit uit. Dit gezegd zijnde, moet er ook begrip zijn voor De Wever. De partijtop van Vlaams Belang verspilt op een onbegrijpelijke manier tijd en energie in een domme en bijwijlen platvloerse strijd tegen een medestander in de strijd voor het Vlaams belang. ‘Er is geen enkel gat in de muur, en daar moet Vlaanderen op af’, aldus nog De Wever in een bedenking over de komende communautaire onderhandelingen. Ook dat is nogal zwakjes. Er is wél een gat in de muur: het gat dat een kwart van de Vlaamse kiezers erin hebben geslagen. En dat gat wordt groter. Zodra de immobiliserende machtsdeelname voor N-VA geen evidentie meer is, wordt dat gat vast weer een fors stuk groter. Ook binnen CD&V en VLD zitten velen te popelen om mee de muur af te breken. Een hergroepering van die krachten naast het Vlaams Belang zou zorgen voor een comfortabele meerderheid op weg naar een Vlaamse staat in Europa. En voor een ontscherping van het VB, dat vaak té zure wijn serveert.
Moet Vlaanderen nu echt wachten tot de topmensen in vakbonden en ziekenfondsen of de aloude monarchenfamilie en het establishment hun eigen macht in vraag gaan stellen? De verkiezingsjaren 2006 (gemeente), 2007 (federaal) en 2009 (Vlaams) kunnen breukjaren worden in de geschiedenis van Vlaanderen. Het is meer dan hoogtijd om Vlaams-Brabant te redden (lees blz. 4-5), om Vlaanderen op eigen pad te sturen, los van politieke verstarring en sociaal-economisch wanbeleid in Wallonië en Brussel (lees blz. 6-7). Het is hoogtijd om voor Brussel een “definitieve” oplossing te zoeken. Een zelfstandig Vlaanderen is de Vlamingen meer waard dan de politieke stilstand ten bate van een gewest waar Vlamingen worden geminacht. De politieke, administratieve en financiële ontvetting van de hoofdstad moet bespreekbaar zijn. Freddy Willockx voorspelt bij samenwerking met het Belang de implosie van CD&V, want ‘daar zal het ACW wel voor zorgen’ (DM, 14 maart). ACW-voorzitter Jan Renders zei dat al eerder (DM, 28 juni 2004). Pieter De Crem waarschuwde zijn voorzitter Vandeurzen: 'Veel leden en mandatarissen twijfelen.' (De Tijd, 20 feb.) De Wever en de Vlaamsgezinde CD&V’ers zouden zich kunnen herinneren dat Renders het kartel CD&V/N-VA afkeurde, dat hij pleitte tegen de overbeklemtoning van de zogenaamd onbetamelijke transfers (DS, 30 mei 2005), tegen de splitsing van de sociale zekerheid of de ziekteverzekering (DS, 26 april 2004). Het is aan De Wever om af te wegen waar het grootste struikelblok zit op weg naar zijn Vlaamse doelstelling. De Wever gaat uit van de sterkte van de kartelpartner – overigens kleiner dan VB – en niet van de eigen kracht. Dat kan een vergissing zijn. Jan Van de Casteele
P
K
E R S W I J S
O R T
P ERSWIJS – K ORT
ZIEKTEVERZUIM Pieter De Crem (CD&V) in De Tijd, 20 februari: ‘Voor onze partij staat in elk geval vast, en dat is de voorbije week nog eens bevestigd, dat wij geen bestuursakkoorden sluiten met het Vlaams Belang. Na de campagne van de voorzittersverkiezingen heb ik tegen onze nieuwe voorzitter Jo Vandeurzen wel gezegd: “Ik steun u volledig, maar onthoud dat veel leden en mandatarissen tijdens mijn ronde door Vlaanderen me hebben gezegd dat ze twijfelen.’ Hind Fraihi, Marokkaanse journaliste en publiciste, in De Standaard, 20 maart: ‘De integratiesector ligt aan het infuus. Als een terminale patiënt die zijn lot niet accepteert, zullen die pamperaars blijven stuiptrekken. Die sector is toch volstrekt zinloos. Voor mij is het simpel. Wie niet wil integreren, hoort hier niet thuis, en daar moeten we dus ook geen geld in investeren.’ Richard Miller (MR), Waals Parlementslid en ex-minister van Cultuur, Letteren en de Audiovisuele Sector van de Franstalige gemeenschap in De Morgen, 18 februari: "Met de MR zijn we voor een sterke openbare omroep, maar de RTBf bleef de spreekbuis van een socialistisch wereldbeeld. De algemene teneur van de nieuwsuitzendingen is links.’ Manu Ruys in De Tijd, 13 februari: ‘Vlaanderen maakte een fout door Brussel als hoofdstad te nemen. Wie legt zijn hoofdstad buiten het eigen grondgebied? De Walen hadden dat begrepen en kozen voor Namen. We zitten nu met de kabinet-
ten van de Vlaamse ministers vast aan het Martelarenplein. We laten ons afdreigen door de Vlaamse artistieke mini-elites rond het Sint-Goriksplein en de Ancienne Belgique, die zelf afstand nemen van Vlaanderen.’ Jan Marijnissen (Socialistische Partij – Nederland) in De Standaard, 10 maart: ‘Indien men niet bereid is zich te conformeren aan wat wij hier gezamenlijk aan waarden en wetten hebben geformuleerd, is het dringende advies: zoek een land waar u zich wél thuis voelt.’ Mathias Danneels in Het Nieuwsblad, 10 maart: ‘Welke de uitslag van verkiezingen in Vlaanderen ook moge wezen, zo lang de gammele surrealistische constructie België bestaat, zullen we rekening moeten houden met de uitslag in Brussel en Wallonië.’ Joëlle Milquet (voorzitter CdH) in Le Soir, 7 maart: ‘Als het de Vlamingen uiteindelijk om een confederalisme te doen is dat in wezen een verkapt separatisme is, dan moeten ze er zich van bewust zijn dat Brussel en Wallonië schouder aan schouder staan. Punt aan de lijn.’ Patrik Vankrunkelsven (VLD) in Het Nieuwsblad, 6 maart: ‘Tijdens de communautaire ronde die na de federale verkiezingen van 2007 op de agenda van de onderhandelaars moet, dienen toekomst en rol van het Belgische vorstenhuis ter tafel te komen.’
‘Het ziekteverzuim ligt bij ons lager dan in Vlaanderen’, aldus Elio Di Rupo (HLN, 4 feb.). Pech voor de PS-leider: een paar dagen later publiceren de Vlaamse kranten de cijfers van de sociale dienstengroep Securex (absenteïsmegegevens van meer dan 24 000 privébedrijven) en daaruit blijkt precies het omgekeerde. In zowat alle Waalse provincies zijn er meer afwezigen wegens ziekte dan in de Vlaamse. Luik en Henegouwen liggen een straat voor. Dat voor de privé. Uit meer dan 90 parlementaire vragen berekende Joris Van Hauthem (Vlaams Belang) dat de toestand bij de ambtenaren nog erger is. Franstalige ambtenaren hadden 18,6 ziektedagen, de Vlaamse 14,01. (meer details: zie www.vvb.org/actueel)
FLITSPALEN In Vlaanderen staan 1200 flitspalen, in Wallonië maar enkele tientallen. De verkeersboetegelden worden voor 83 % door de Vlamingen betaald, maar Vlaanderen krijgt slechts 53 % terug voor de werking van zijn lokale politiezones. Wallonië en Brussel vullen de kassa maar voor 17 % en toch krijgen ze bijna de helft van de inkomsten. ‘Het kan niet dat Vlaanderen een strikt verkeersbeleid voert en dat Wallonië de vruchten plukt’, aldus Jan Peumans, parlementslid voor de N-VA. (DS, 3 maart; HLN, 4 maart)
POLITIEHERVORMING Er is meer… Na de politiehervorming (2002, eenheidspolitie als uitloper van Octopusakkoord na ontsnapping Dutroux) ontstonden de 196 politiezones. Kamerlid Filip De Man (Vlaams Belang) berekende dat voor de jaren 2002 tot 2004 Vlaanderen 48,21 procent van de federale politiedotatie ontving, Wallonië 36,64 procent en Brussel 15,15 procent. Per hoofd van de bevolking 129 euro voor Vlaanderen, 175 euro voor Wallonië en 244 euro voor Brussel. Vlaanderen had in die periode 155 miljoen euro meer moeten krijgen. Samen met de achterstelling van Vlaanderen door het Verkeersveiligheidsfonds (zie hierboven: flitspalen), komen we aan 200 miljoen euro. ‘Per jaar gaat het dus om een nieuwe
vervolg blz. 3
DOORBRAAK nr. 4 – april 2006
2
K
O R T
transfer richting Brussel en Wallonië van ruim 66 miljoen euro’, aldus Stefaan Huysentruyt. (De Tijd, 4 maart)
ALLOCHTONEN
KREDIETSCHULDEN Achterstallige kredietschulden vormen een groter probleem in Wallonië dan in Vlaanderen: in de provincies Luik en Henegouwen kampt respectievelijk 5,8 en 7 procent van de bevolking met achterstallige schulden. In Vlaanderen is dat gemiddeld 2,5 procent. (DS, 11 maart)
ONDERNEMERSVERTROUWEN Achttien procent van de werkgevers (driemaandelijks onderzoek uitzenden personeelsadviesgroep Manpower, 759 ondervraagden) wil komend kwartaal volk aanwerven, slechts 4 procent plant een vermindering. En nu de details: Vlaanderen gaat van 8 naar 13 procent, terwijl Wallonië van 5 naar 4 procent zakt. Recente berichten over een groter Waals ondernemersvertrouwen dan het Vlaamse worden niet bevestigd door de barometer. (De Tijd, 15 maart)
VAKBONDSSPLIT? De socialistische metaalcentrale, waar Vlamingen en Franstaligen niet meer door dezelfde deur kunnen, komt in april bijeen voor haar “splitsingscongres”. Uitkijken hoe voorzitter Herwig Jorissen reageert op de eis van andere ABVV-centrales en de ABVV-leiding dat er op een of andere manier een “federale” koepelstructuur blijft bestaan bij de metaalcentrale(s). Zoniet krijgen de metallo's geen stem in het ABVV. Volgens sommigen zouden de metallo’s de splitsing wel eens kunnen wegstemmen. (Johan Rasking, DS 14 maart)
HET NETVLIES GEBRAND
VAN
LICHAMEN EN PALEIZEN
Het schouwspel, elk jaar einde januari, van de gestelde – ze zijn wel gezeten, zelfs ingezeten – lichamen blijft mij op het netvlies gebrand. Natuurlijk behoeft een staat zulke lichamen, maar als die staat amechtig groot wordt, beginnen die lichamen meer hun gewicht dan hun gewichtigheid te tonen. Voor die lichamen spreekt de vorst elk jaar een rede uit. Hem is het aan te zien dat de jaren zelfs een koninklijk lichaam niet voorbijgaan. Gelukkig maar: elke Belg gelijk voor de wet. Vooral dan toch als het de wetten van de natuur geldt. Met diep gestrekt, veeleer gebogen hoofd, de niet meer zo jonge ogen vastgeschroefd aan een velletje papier – eigenlijk een spiekbriefje – leest het staatshoofd een tekst af die ambigu is van oorsprong: werd hij geschreven door hemzelf, of door de premier. Of zit de omnipresente kabinetchef er voor iets tussen? Bronnen moeten eigenlijk helder en puur zijn. Eigenlijk was die speech een omfloerste donderpreek. De vorst had daar moeten staan als een hedendaagse Savonarola, banvloeken slingerend naar al wie het zou bestaan de dogma’s van de Belgische orthodoxie in vraag te stellen. Maar zo stond die vorst daar niet. Zijn hele houding – ook de taal: dun Belgisch Vlaams en even dun Belgisch Frans – meldde twijfel. De vorst wist – of hij had moeten weten – dat hij iets aan het doen was dat niet kon. Met politiek vuurwerk speel je niet. Vorsten moeten het wedervaren van Caesar toch kennen. Je moet nooit een Rubico oversteken. Je moet weten waar grenzen liggen en vooral moet je die grenzen respecteren. Van de stap over de Rubico is de dolk in de rug van Caesar het gevolg geweest. Ik weet niet of aardrijkskunde een belangrijk vak is in de opleiding van vorsten. Het zou een hoofdvak moeten zijn, vooral voor constitutionele vorsten die vóór alles hun grenzen dienen te kennen.
Tussen al die gestelde lichamen is het lichaam van justitie zeker niet het minste. Dat is meteen te zien aan de gebouwen, of liever de paleizen, die deze justitie alom neerplant. Gek land toch: onze twee grootste steden worden beheerst door gerechtsgebouwen. In Brussel valt er niet naast te kijken en ook in Antwerpen kun je er niet meer omheen. De grootte van het nieuwe paleis schijnt rechtstreeks evenredig te zijn met de tijd die de Belgische justitie doorgaans nodig heeft om processen af te wikkelen. Misschien is er ook zoveel ruimte nodig om al de dossier te bergen in verband met de niet meer te tellen echtscheidingen die ons publiek leven op elk niveau kleur bijzetten. In elk geval brengt het nieuwe gebouw justitie dichter bij het volk. Daar dienen die teuten of tuigen of frietzakken – Belgisch symbool bij uitstek – op het dak voor. Sommigen durven een vergelijking aan met het Opera House aan de baai van Sydney. Foei. Frietzakken verschillen ten voeten uit van de grootste dakschelpen, die als bolle zeilen van een viermastbank, het Opera House aan de grote adem van de oceaan koppelen. Frietzakken ruiken trouwens ook anders. Merkwaardig verder: bij voltooiing heeft de staat dat kolossale gebouw meteen verkocht om het dan weer te huren. Geldt het hier financiële spitstechnologie of is het een truc om problemen met de schatkist te omfloersen? Wie zal het zeggen?
Jacques Claes
vervolg blz. 11
3
DOORBRAAK nr. 4 – april 2006
C OMMENTAAR
Het zogenaamd onverdraagzaam Vlaanderen stelt meer allochtonen te werk (45 % van de allochtonen op arbeidsleeftijd) dan het zogenaamd tolerante Wallonië (25 %). Dat zegt Vlaams volksvertegenwoordiger Koen Van den Heuvel (CD&V) bij de studie van het jaarverslag van de Nationale Bank. (GVA, 17 februari)
OP
ONTVLAAMSING VLAAMS-BRABANT:
V IJF
VOOR TWAALF
V LAAMS -B RABANT
S
inds vrijdag 17 februari 2006 stelt Kind en Gezin op zijn website gemeentelijke kindrapporten ter beschikking. Ze bevatten een massa gegevens, van het aantal inentingen bij borelingen, tot de wijze van bevalling en het kinderopvangaanbod. Hoogst interessant wellicht voor onderzoek en bijdragen in medische en opvoedkundige tijdschriften. De rapporten Kenmerken van de moeder van het kind bevatten echter ook bijzonder interessant cijfermateriaal over de nationaliteit van de moeder bij haar geboorte en de communicatietaal van Kind en Gezin met het betreffende gezin. We verwerkten de info in een rapport, onder titel Ontvlaamsing Vlaams-Brabant(*). Met het vrijgeven van die cijfers willen we geen onheilsprofeet zijn, maar wel een signaal geven, hopelijk versterkt door de publieke opinie en de algemene pers, dat onze beleidsmakers moeten beseffen dat ze hoogdringend die cijfers moeten analyseren en de gepaste maatregelen moeten nemen om het Vlaams karakter van Vlaams-Brabant en in het bijzonder HalleVilvoorde te behouden en te versterken. We beperken ons hier tot de info over Communicatietaal met het gezin. Het wezen van het Vlaams karakter in Vlaams-Brabant wordt immers bepaald door de relatieve aan- of afwezigheid van de Nederlandse taal. De rapporten Kenmerken van de moeder van het kind geven een overzicht in verschillende categorieën van de communicatietaal die Kind en Gezin met de gezinnen van kinderen geboren in 2004 moet/kan hanteren. Eerst wordt het Nederlands geprobeerd, maar omwille van haar sociale opdracht gebruikt de organisatie indien nodig ook andere talen. Deze gegevens worden door Kind en Gezin geregistreerd, vooral voor intern gebruik, om te weten in welke taal men kan communiceren en of dit zonder tolk kan. Op
en treedt bij de jongere Vlaamse bevolking sociale en taalkundige verdringing op. De kindrapporten geven dus een overzicht van taal van de jonge, reproductieve bevolking (i.c. de gezinnen met kinderen geboren in 2004) en kunnen zo een voorafbeelding zijn van hoe de taalverhoudingen in de nabije toekomst zouden kunnen evolueren. Genoeg woorden: in onderstaande tabel geven we de cijfers voor het Vlaams Gewest, de vijf provincies en de arrondissementen Halle-Vilvoorde en Leuven weer.
De cijfers spreken voor zich: slechts bij 70,9 % van de Vlaams-Brabantse gezinnen met een kind geboren in 2004 gebeurt de communicatie in het Nederlands. Dit is het laagste percentage van heel Vlaanderen. Als kinderen met een vreemde thuistaal in een Nederlandstalige omgeving opgroeien en naar het Nederlandstalig onderwijs trekken, is de kans groot dat deze ook in de publieke samenleving het Nederlands zullen EEN ASSERTIEVER ONTHAAL- EN TAALBELEID IS MAAR ÉÉN hanteren. Een ander cijfer is ASPECT VAN EEN EFFICIËNTER VLAAMS OPTREDEN dan ook nog veel verontrustendeze manier moet ook de categorie der: liefst 15,3 % van de gezinnen met “kennis van N-F-E-D” begrepen woreen kind geboren in 2004, gebruikt het den: als aanduiding dat het gezin Frans als communicatietaal. Niet het noties van het Nederlands, Frans, feit dát Vlaams-Brabant het meest Engels of Duits heeft, zodat de commuFranstalige “reproductieve gezinnen” nicatie zonder tolk kan gebeuren. telt, maar de omvang is verrassend. In dat opzicht bevatten de kindrapporten geen talentelling als dusdanig. In heel wat (deel)gemeenten uit VlaamsBrabant vormen naar ons aanvoelen Nederlandstaligen in de totale populatie nog een comfortabele meerderheid. In bepaalde gebieden is het echter vooral een oudere bevolking die het Vlaams karakter moet instandhouden
Bekijken we even de Vlaams-Brabantse arrondissementen afzonderlijk. De situatie in Halle-Vilvoorde is redelijk dramatisch: slechts 58,7 % van de gezinnen met een kind geboren in 2004 gebruikt het Nederlands, méér dan één vierde het Frans (25,1 %). Van 7,7 % is de communicatietaal niet gekend, 5,9 % heeft noties van Nederlands, Frans, Engels of Duits.
Tabel 1: Communicatietaal met het gezin
thuistaal Nederlands
thuistaal Frans
thuistaal Engels
thuistaal Duits
kennis van N-E-F-D
andere
niet gekend
Antwerpen
73,2%
1,8%
1,5%
0,2%
15,0%
4,1%
4,1%
Limburg
82,6%
0,8%
0,6%
0,2%
9,1%
3,4%
3,4%
Oost-Vlaanderen
85,8%
2,0%
0,4%
0,1%
7,3%
2,8%
1,6%
Vlaams-Brabant
70,9%
15,3%
1,7%
0,4%
6,1%
0,4%
5,2%
Halle-Vilvoorde
58,7%
25,1%
1,7%
0,5%
5,9%
0,3%
7,7%
Leuven
85,0%
3,9%
1,8%
0,4%
6,3%
0,5%
2,2%
West-Vlaanderen
90,4%
2,7%
0,6%
0,0%
3,6%
0,2%
2,4%
Vlaams Gewest
79,9%
4,2%
1,0%
0,2%
9,0%
2,4%
3,3%
BRON: KIND
EN
GEZIN
DOORBRAAK nr. 4 – april 2006
4
WAT NU? Om het toepasselijk te zeggen, gouverner, c’est prévoir, regeren is vooruitzien. Dat geldt zeker voor de bevindingen op basis van de gemeentelijke kindrapporten van Kind en Gezin. Met deze – mogelijke – evolutie op langere termijn voor ogen is het de verdomde plicht van de Vlaamse Regering en de Vlaamse politieke partijen om een doortastend beleid te voeren en alles op alles te zetten voor de vrijwaring van het Vlaams karakter van VlaamsBrabant. Minimale elementen in zulk beleid zijn: 1) de splitsing van het politiek en gerechtelijk arrondissement BrusselHalle-Vilvoorde 2) strikte handhaving van de taalwetgeving door de diverse overheden (gemeente, provincie, gewest)
3)
4)
5)
6)
7)
8)
(inclusief de rondzendbrieven Peeters en Martens) met daaraan gekoppeld de nodige opleiding van het overheidspersoneel om klantgericht anderstaligen in het Nederlands te onthalen (cfr. provincie Vlaams-Brabant) onmiddellijke toepassing van de bevindingen uit de studie “Vernederlandsing van het straatbeeld en Verfijning van de bestuurstaalwetgeving” van professor Marc Boes uitbreiding tot andere domeinen van de plannen van minister Keulen m.b.t. de toegang tot sociale woningen, waarbij de verwerving van de Nederlandse taal een voorwaarde wordt om van bepaalde sociale rechten te genieten (in het kader van een evenwicht tussen rechten en plichten) een actief onthaalbeleid, waardoor Frans- en anderstaligen cursussen Nederlands (moeten) volgen een aanmoedigingsbeleid voor winkeliers en werknemers in handels- of horecazaken om consequent het Nederlands te gebruiken (cfr. provincie Vlaams-Brabant) maatregelen die de deelname van anderstaligen aan het Nederlandstalige onderwijs en gemeenschapsleven bevorderen - wellicht het moeilijkste punt studie van de toepasbaarheid van de strengere taalwetgeving van Quebec in Vlaanderen.
Dit is het minimum minimorum wil men dat grote delen van VlaamsBrabant ook op langere termijn nog het voorvoegsel Vlaams- kunnen dragen. We hopen met deze bijdrage bij de Vlaamse beleidsdragers een besef van hoogdringendheid te creëren. Bij ongewijzigd beleid tikt de klok in het nadeel van de Nederlandstaligen in de Vlaamse Rand. Gunter Desmet gemeenteraadslid CD&V-JA Ternat P.S.: de auteur schreef deze bijdrage ten persoonlijken titel, op basis van publiek beschikbare bronnen. (de gemeentelijke kindrapporten vindt u via www.kindengezin.be).
Het
volledige
rapport
Ontvlaamsing Vlaams-Brabant kan u downloaden op www.gunterdesmet.be of www.doorbraak.org (artikelen).
5
DOORBRAAK nr. 4 – april 2006
V LAAMS -B RABANT
Een korte blik nog op enkele gemeenten. In het arrondissement Leuven is Tervuren de enige gemeente met minder dan de helft gezinnen met het Nederlands als communicatietaal (46,3 %). Er zijn 23 % Franstalige gezinnen met kinderen geboren in 2004. In Halle-Vilvoorde is het lijstje van gemeenten met geen absolute meerderheid Nederlandstalige gezinnen helaas heel wat langer. Het gaat niet alleen om de zes faciliteitengemeenten (met percentages van 13 % tot 27,3 %), maar ook over Beersel (43,8 %), Hoeilaart (38,4 %), Machelen (37,9 %), Overijse (45,1 %), Sint-Pieters-Leeuw (40,9 %), Vilvoorde (45,3 %) en Zaventem (37,3 %). Ook op basis van volgende kaarten kunnen we besluiten dat op een paar gemeenten die aan de taalgrens liggen na, het verfransingsgevaar zich in Halle-Vilvoorde en enkele aangrenzende gemeenten situeert.
BRUSSEL
GROOTSTE WINNAAR VAN DE
VLAAMSE
BRUSSEL BETAALT… EN VLAANDEREN NOG
VRIJGEVIGHEID
VEEL MEER
T RANSFERS B RUSSEL
De vraag hoelang Brussel nog de hoofdstad van Vlaanderen kan zijn, ver-
wijzen we naar de rubriek symbooldossiers. De vraag hoelang Vlaanderen nog geld zal stoppen in Brussel is belangrijker, vooral naar aanleiding van een studie waarmee Charles Picqué uitpakte op 8 maart (*). Picqué, minister-president van een Brussels lappendeken van 19 gemeenten, is het ‘grondig beu’ als het over de geldstromen gaat van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel. De Vlamingen geven enkel de cijfers die in hun kraam te pas komen, zegt Picqué. Hij geeft nu de cijfers die elders verzwegen worden. Goed zo.
Wat betekenen die cijfers? De transfer in de sociale zekerheid (1,65 miljard euro) betekent dat 33,6 % van alle in het Brussels Gewest uitgekeerde sociale voorzieningen door de Vlamingen worden betaald. 40,0 % van de kinderbijslagen, 50,0 % van de beroepsziekten en gewaarborgd inkomen, 32,5 % van de ziekteverzekering, 40,0 % van de werkloosheid en 26,6 % van de Pensioenen.
Picqué zegt dat hij ‘geen cadeautjes’ wil. Waarvan akte. Zonder die Vlaamse overdracht via de sociale zekerheid zou iedere “actieve” inwoner van het Brusselse Gewest (dus al wie werkt en sociale zekerheid betaalt) 6000 euro extra per jaar moeten afdragen.Wil Picqué dat eens vertellen aan zijn waarde landgenoten? TABEL 1: OVERZICHT
VAN DE
TRANSFERS
IN
CHARLES PICQUÉ: GELD.
OP ZOEK NAAR MEER
VLAAMS
Behalve via de sociale zekerheid zijn er ook transfers via de federale begroting. Terecht zegt Picqué dat er daarlangs ieder jaar 400 miljoen euro (of 403 euro per inwoner van het Brusselse Gewest) wegvloeit… naar Wallonië. Via datzelfde kanaal stroomt er ook ieder jaar 1,52 miljard euro van Vlaanderen naar Wallonië. Eenvoudig uitgelegd: Vlamingen en Brusselaars betalen meer 2003 EURO PER INWONER BRUSSELS GEWEST
PER JAAR
Transfers van Vlaanderen naar Brussel 1 650 000 000
Via de financiering van gewesten en gemeenschappen
0
Via de federale begroting
0
Via de overheidsschuld Totaal
1663
1 110 000 000
1120
2 760 000 000
2783
400 000 000
403
Transfers van Brussel naar Wallonië Via de federale begroting BRON: VLAAMSE ADMINISTRATIE: ABAFIM
DOORBRAAK nr. 4 – april 2006
Picqué geeft nog wel meer cijfers, onder meer over tewerkstellingsgraad, werkloosheidsgraad en woonplaats van de personen die werken in Brussel.
En toch… ‘Transfers? Het is Brussel dat betaalt’, wil Picqué doen geloven (De Morgen, 9 maart). Picqué wil meer centen. Zijn argumenten zijn niet bepaald indrukwekkend.
EURO
Via de sociale zekerheid
Picqué mag aan zijn Waalse vrienden best vertellen dat hij deze transfer wil afbouwen (bijvoorbeeld omdat hij het geld nodig heeft in Brussel).
In die gegevens ligt de kern van de transfermechanismen. Naar verhouding zijn er in Vlaanderen veel meer mensen die werken en veel minder werklozen. Zolang dat zo is, zullen de transfers blijven bestaan. Brussel slaagt er niet in om zijn talrijke werklozen in het eigen Gewest aan het werk te krijgen en moet een beroep doen op pendelaars uit Vlaanderen en Wallonië.
Eerst de cijfers van de Vlaamse Administratie die, zogezegd, in ons kraam passen.
Anders uitgedrukt: elke inwoner van het Brussels Gewest krijgt jaarlijks van de Vlamingen 1663 euro.
dan het gemiddelde, Wallonië betaalt minder dan het gemiddelde, maar geeft meer uit dan het gemiddelde (onder meer omdat er in Wallonië abnormaal veel ambtenaren tewerkgesteld zijn).
6
1. ‘Het bruto binnenlands product per inwoner: in Brussel het dubbele van het nationaal gemiddelde’. Wat valt hiermee te bewijzen? Het bruto binnenlands product (bbp) geeft een aanduiding over de omvang van de economische activiteiten in een bepaald gebied. In Brussel is er veel economische activiteit, zoals in nog wel meer steden. Als dat het bewijs moet zijn dat het zo goed gaat met Brussel, waarom heeft dit Gewest dan meer geld nodig? 2. ‘Het Gewest draagt in zijn eentje de kosten van de wegen en transportmiddelen die de pendelaars naar Brussel brengen’. Dit is gewoon onjuist. In principe betalen de gemeenten en gewesten voor de wegen op hun grondgebied. Het Gewestelijke Express Net (GEN) dat Brussel als een ster met Vlaanderen (en Wallonië) moet verbinden, dient vooral om de toegang tot Brussel te vergemakkelijken, maar wordt in hoofdzaak door de Vlamingen betaald. Van de weeromstuit verhoogt het GEN de Franstalige druk op de Vlaamse rand. Als Vlaanderen niet investeert in toegangswegen naar
Brussel, is dit Gewest van de buitenwereld afgesloten.
4. ‘Brussel wordt stiefmoederlijk behandeld als het om de verdeling van de overheidsmiddelen gaat. Transfers? Het is Brussel dat betaalt’. Hier heeft Picqué een punt. Maar hij moet het correct formuleren en o.a. zeggen aan wie (aan Wallonië!) Brussel betaalt en waarom. We verwijzen naar het overzicht van de transfers in tabel 1. Nog belangrijker zijn de totale bedragen die in het federale België ter beschikking gesteld worden aan de Gemeenschappen en Gewesten. Als de Brusselaars “stiefmoederlijk” behandeld worden, hoe worden de Vlamingen dan behandeld? 5. ‘Pendelaars betalen hun personenbelasting in hun woonplaats’ en dan komt de aap uit de mouw: ‘een deel van die belastinginkomsten zou moeten overgeheveld worden naar de plaats van tewerkstelling’. Het is duidelijk dat al het voorgaande alleen maar diende om tot deze finale stelling te komen. Personenbelasting volgens woonplaats is een regel die geldt voor alle Belgen: voor Gentenaars die in Brussel werken, voor Mechelaars die in Antwerpen werken en voor Brusselaars die in Zaventem werken. En voor de Ukkelaars die in Schaarbeek werken. Iedere gemeente probeert economische activiteiten aan te trekken. Kennelijk omdat dit voordelen biedt. Het Brusselse Gewest slaagt hier voortreffelijk in (hoewel in het verleden meer TABEL 3: FEDERAAL 2004 miljard euro
TEWERKSTELLING, WERKLOOSHEID, PENDELARBEID
BRUSSEL
VLAANDEREN
Tewerkstellingsgraad (aantal werkenden 15-64 jaar)
54,1
64,3
55,1
60,3
Werkloosheidsgraad (ILO-criteria: aantal werkloze personen in beroepsbevolking)
15,9
5,4
12,1
8,5
BRON: NATIONAAL INSTITUUT (EAK) EN EUROSTAT.
VOOR DE
dan nu). Ook als niet alle direct betrokken werknemers zich in de gemeente komen vestigen, zijn er indirect toch gunstige neveneffecten in de dienstensector, of op de belasting op onroerende goederen en de uitrusting die gebruikt worden voor de economische activiteit, en op de gestegen waarde van gronden en huizen die er het gevolg van is. Als de grote economische activiteit van het Brusselse gewest geen voordelen biedt, kan Picqué misschien een deel van die activiteiten afstoten, bijvoorbeeld door een hogere belasting op tewerkstelling of op onroerend goed. Zowel Vlaanderen als Wallonië zullen die bedrijven met open armen. Veel pendelaars zullen gelukkig zijn. Besluiten: 1. Picqué legt geen nieuwe cijfers op tafel. 2. Het zijn de Vlamingen die de sociale voorzieningen in Brussel en in Wallonië betaalbaar maken.Ook via de financiering van Gewesten en Gemeenschappen krijgt Brussel meest (per inwoner 41% meer dan de Vlamingen) en dit ondanks gebrek aan respect voor de Vlamingen, hun taal en cultuur. 3. Zonder Vlaams transfergeld zouden Brussel (en Wallonië) al lang gedwongen zijn tot een ander beleid. Dat zou voor alle gewesten beter zijn geweest. 4. Brussel betaalt via de federale begroting, juist, maar alleen aan Wallonië.
GELD VOOR GEWESTEN EN GEMEENSCHAPPEN
VLAANDEREN
WALLONIË
BRUSSEL
17,485
11,131
4,088
euro per inwoner
2910
3295
4114
index
100
113
141
BRON: CENTRE DE RECHERCHE SUR L’ECONOMIE WALLONNE (FACULTÉS UNIVERSITAIRES NOTRE DAME DE LA PAIX – NAMUR NOVEMBRE 2004)
7
STATISTIEK. ENQUÊTE
WALLONIË
NAAR
TOTAAL GEWESTEN
ARBEIDSKRACHTEN
Als ze van die last afwillen, moeten ze dat met Wallonië regelen. En niet bij de Vlamingen komen aankloppen. 6. De armpjes en de beentjes van het Brusselse Gewest zijn duidelijk te kort. Een dikke nek en een opgeblazen hoofd kunnen dit niet compenseren. Vlaanderen zou een nuttige partner kunnen zijn. Maar de Brusselaars willen dit niet. Het is hun recht. Ze moeten wel beseffen dat ze van de Vlamingen nu elk jaar 2, 760 miljard euro krijgen (of 2 783 euro per inwoner van het Brusselse Gewest). Dat is aanzienlijk meer dan wat iedere Waal van de Vlamingen krijgt. 7. De Vlamingen moeten beseffen dat het Brusselse Gewest geen interessante partij is. Er kan dus geen sprake van zijn om nog méér geld in Brussel te laten verloren gaan. De enige doeltreffende houding is een drastische afbouw van de transfers. Vermits mijnheer Picqué ‘geen cadeautjes wil’, kan dat niet moeilijk zijn. 8. Een deel van de personenbelasting overhevelen naar de plaats van tewerkstelling kan geen optie zijn. Het begint met 0,1 % en het stopt niet bij 10 %… 9. Picqué belooft nog meer “cijfers, die elders worden weggelaten”. We zijn benieuwd naar info over de criminaliteit, de vervuilingsgraad, het aantal faillissementen, over de kostprijs van het ingewikkeld en inefficiënt kluwen van overheidsinstellingen en over de mate waarin het Brussels Gewest een vreemd en Vlaamsvijandig gebied geworden is. Herman Deweerdt (*) Verslaggeving hierover vonden we in De Morgen en in De Tijd van 9 maart). DOORBRAAK nr. 4 – april 2006
T RANSFERS B RUSSEL
3. ‘De belastingvrijstelling voor gebouwen waarin administraties zijn ondergebracht, kost Brussel geld, terwijl heel België ervan profiteert’. Dat zijn zelfs geen verdraaide feiten meer, maar leugens. Sinds 1988 krijgt Brussel een dotatie als compensatie voor haar hoofdstedelijke functie. Nu bedraagt het jaarlijkse bedrag al meer dan 100 miljoen euro.
TABEL 2:
ONDERHANDELINGEN
D IVIDE
OVER STAATSHERVORMING
ET IMPERA
…
S TAATSVORMING
D
e Belgische federale staat is tot een keurslijf geworden. Het grote knelpunt blijft dat door de Belgische grendelgrondwet elke poging tot verdere staatshervorming geblokkeerd wordt, omdat de Franstalige gemeenschap van oordeel is dat zij daarbij enkel financieel verlies kan lijden. Het mag een wonder heten dat binnen deze van overheidswege georganiseerde chaos Vlaanderen zich voorlopig nog als welvarende regio heeft kunnen handhaven. Maar de klok tikt en er is een brede consensus in Vlaanderen over de dringende noodzaak voor een structuur waarbij Vlaanderen verder zelf zijn lot kan bepalen in een internationale context. Op binnenlands vlak gaat het zowel in Wallonië als in Brussel van kwaad naar erger.
CONFEDERAAL Er bestaat een steeds ruimere consensus om België om te vormen tot een confederale staat. Elke regio kan dan grotendeels zijn eigen weg gaan, wat Wallonië zal toelaten een investeringsen tewerkstellingsbeleid te voeren naar eigen maat. Vlaanderen van zijn kant zal eindelijk onbezwaard kunnen beslissen over een groeiscenario naar Iers of Angelsaksisch model en zo zijn eigen toekomst veilig stellen. Het kan niet langer dat Walen mee beslissen hoe Vlaanderen moet worden bestuurd, of de eigen Vlaamse besluitvorming kunnen dwarsbomen – en omgekeerd. Eén gemeenschap mag de andere niet langer meer kunnen gijzelen, zoals dat al te vaak – doorgaans van Zuid naar Noord – het geval is geweest. Wallonië heeft trouwens nooit federale wetten of regels toegepast die het niet zinde (taalwetgeving, Voerstreek, de rand rond Brussel, tweetaligheid in Brussel, Koningskwestie, de verkeerswetten vandaag). Over deze problematiek moet over amper 15 maanden, vlak na de wetgevende verkiezingen van mei 2007, worden beslist. Dat zal wel wat meer commotie veroorzaken dan de gemeenteverkiezingen. Nochtans wordt er in Vlaanderen nauwelijks over gepraat.
DOORBRAAK nr. 4 – april 2006
Zoals de zaken er nu voorstaan, wordt deze onderhandeling voor Vlaanderen de zoveelste smadelijke nederlaag. Aan Franstalige zijde hebben de Waalse partijen al lang geleden, eerst in besloten kring, maar nu tevens openlijk, via hun pers gemeld dat zij eens te meer in gesloten gelederen naar die onderhandelingen zullen trekken. Philippe Moureaux (PS) en Joëlle Milquet (cdH) hebben dit al triomfantelijk aangekondigd, onder een doods zwijgen vanwege hun Vlaamse sp.a- en CD&V-kameraden. Zoals voorheen vormt de hele Franstalige gemeenschap als één man blok bij het geringste onraad dat hun pecuniaire, sociale of electorale voorkeursbehandeling in federaal België zou kunnen aantasten.
VERDEELD De Vlaamse meerderheid daarentegen, lankmoedig gemuilband qua stemrecht, laat nu al rondbazuinen dat zij verdeeld ten strijde zal trekken, met op kop de CD&V-, sp.a- en VLD-politici – elk met diverse standpunten, als men insiders mag geloven. Van enig overleg tussen Vlaamse partijen, enige grondige studie vooraf, teneinde de Vlaamse eisen aan een Vlaams politiek front te koppelen, is geen sprake. Er wordt wat gepalaverd over een Vlaamse grondwet waarop geen enkele Vlaming zit te wachten: symboliek is in Vlaanderen nooit ver weg.
CORDON Maar een grote Vlaamse conferentie tussen alle partijen wordt zelfs niet overwogen. De grootste Vlaamse partij, het Vlaams Belang – dat na mei 2007 wellicht nog groter zal zijn – wordt van elke overleg uitgesloten, als ware dit een evidentie. Diegenen die al 14 jaar lang verkiezing na verkiezing verliezen tegen het VB zetten opnieuw een neus naar het miljoen, straks wellicht 1,1 miljoen Vlamingen, die hun stem op deze partij uitbrengen.
8
Nochtans zijn er thans betrouwbare cijfers die aantonen dat een meerderheid van de kiezers in Vlaanderen het niet langer pikt dat Vlaanderen zich politiek kastijdt door een kwart van de Vlaamse stemmen te neutraliseren. Bij gebrek aan enig overleg, weet trouwens niemand tot welke toegevingen deze grootste partij van Vlaanderen bereid zou zijn. Onderhandelen over een minimumprogramma betekent immers dat men de grootste gemene deler maakt van een programma dat voor álle partijen rond de tafel aanvaardbaar is. Niemand hoeft dus toegevingen te doen die hem om morele of principiële redenen onaanvaardbaar lijken. De bonus van een eventuele mislukking zal enkel vallen op diegene die opstapt. Eens kijken welke partij dat zou zijn – dit kon interessant worden. Schrijver dezes is het helemaal niet eens met een aantal programmapunten van het Vlaams Belang en houdt niet van zijn discours. Het gaat hier echter niet om dat programma, het gaat om het minimumprogramma met Vlaamse eisen dat straks op tafel zal liggen en dat door alle onderhandelaars moet worden onderschreven. Een oprechte Vlaamse liberaal of democraat kan daarbij niet de stem van één miljoen Vlamingen negeren. Om dat eisenprogramma te realiseren zal de steun van alle Vlaamse partijen van cruciaal belang zijn, want de Vlaamse onderhandelaars zullen opnieuw tegenover een eensgezind Franstalig front staan, het FDF incluis. De kiezer zal er straks goed aan doen om de partij waarvoor hij denkt te stemmen, om een duidelijke stellingname te vragen inzake haar standpunt bij de onderhandelingen over de staatshervorming in juni 2007. Zonder de Vlaamse parlementsleden kan immers geen federale regering gevormd worden, zonder Vlaams geld kunnen noch Brussel, noch Wallonië alleen verder. De drukkingsmiddelen liggen dus voor het grijpen. De kiezer moet van zijn partij eisen dat ze haar macht daadwerkelijk aanwendt. Wallonië heeft dat in het verleden talloze malen gedaan, voor Vlaanderen zou het een primeur zijn. Krijgen we eindelijk eens Vlaamse parlementariërs met wat moed en zelfrespect, die bereid zijn het been stijf te houden, en hun kiezers niet te verraden? Het zou een welkome afwisseling zijn. Rudi De Ceuster publicist
RONDE
VAN
VLAANDEREN
KRIJGT TRICOLOOR BEZOEK
H ANDEN
AF VAN DIE L EEUW, OF HIJ ZAL KLAUWEN ! I
Naast de uitvoerige verslaggeving over veel grote wielerwedstrijden vertelt Van Wijnendaele een interessant verhaal over het Kampioenschap van Vlaanderen in Koolskerke. Van Wijnendaele kroop er op de barricades toen daar in de vroege twintigste eeuw tegenwerking kwam tegen het spelen van de Vlaamse Leeuw. ‘Wat in 1908 startte als een velokoers met een uitdagende naam, groeide uit tot het wielerevenement bij uitstek in de streek … Het Kampioenschap van Vlaanderen van Koolskamp stond dichtst bij de strijd voor Vlaamsche herwording. De oorzaak ligt in 't feit dat van oudsher, aan den overwinnaar van dien koers, eene trui werd overhandigd, met er op de Zwarte Leeuw op Gouden Veld, en dit onder het spelen van een daverende Vlaamsche Leeuw.’
BRABANÇONNE ‘De BWB, eene vereeniging die buiten alle politiek zou staan, beging de
Foto Doorbraak
onvoorzichtigheid van zich te mengen. De Vlaamsche Leeuw moest vervangen worden door de Brabançonne: “Gij zult de Brabançonne spelen of ge zijt het kampioenschap kwijt” ... Wij riepen het uit, op alle tonen en daken: De Vlaamsche Leeuw zal er dreunen, met of zonder toelating, met of zonder verzet!... Wij, “Sportwereld”, hielpen het maken wat het was en zullen het verdedigen lijk het is.’ De muziekvereniging van Koolskamp kreeg van de burgemeester het bevel om na afloop van de wedstrijd het nationale volkslied te spelen. Maar de muzikanten spraken af: ‘We zullen gebaren te spelen, maar de klanken zullen er niet uit komen’. De Vlaamse studenten spraken af op de tribunes rechtover de aankomstlijn en wachtten het teken af ‘om met een gekeelde Vlaamsche Leeuw uit te pakken’. Toen de overwinnaar op het podium klom, riep Van Wijnendaele: “Vliegt de Blauwvoet” en duizenden keelden Miry's Vlaamse Leeuw. Van Wijnendaele
9
Volgens Backelandt (Nationalisme in klikpedalen, www.scriptiebank.be) deed Van Wijnendaele in het begin van de vorige eeuw als geen ander aan ‘Vlaamse identiteitsconstructie’. Dat gebeurde vooral via Sportwereld, ‘een kritisch, Vlaamsgezind blad dat evenwel nooit radicale (politieke) stellingen verkondigde’. Van Wijnendaele was inderdaad een erg uitgesproken flamingant. ‘Het begon al in zijn jeugdjaren toen De Leeuw van Vlaanderen hem mateloos begeesterde. Als tiener werkte hij in Oostende en Brussel waar hij geconfronteerd werd met de taalperikelen in Vlaanderen. Sportwereld werd in geel en zwart gedrukt en hij gebruikte vaak het beeld van de ‘Vlaamsche Leeuwen’. Sportwereld was immens populair en werd rond 1930 tijdens de Ronde van Frankrijk dagelijks verspreid op 120 000 tot 200 000 exemplaren (GVA, 4 maart). Van Het rijke Vlaamsche wielerleven werden 87 000 exemplaren verkocht. ‘In die zin is Karel invloedrijker geweest dan Stijn Streuvels’, aldus Bakelandt. Van Wijnendaele voedde de mythe van de Flandrien, de Vlaming als een taaie eik die op wilskracht kon uitgroeien tot een winnaar. De band tussen het wielrennen en flamingantisme lag voor de hand ... ‘Via een wielerflamingantisch discours werd het merkwaardige huwelijk tussen het wielrennen en de Vlaamse Beweging op slag bezegeld. ‘Op een haast vanzelfvervolg: zie blz 10 onderaan DOORBRAAK nr. 4 – april 2006
V LAANDEREN
LEEUWENTRUI
De jonge sportjournalist Frederik Backelandt (Het Nieuwsblad) schreef in de recente biografie Koarle! het hoofdstuk Ons rijke Vlaamse wielerleven en het wielerflamingantisme. Backelandt werd voor zijn eindwerk over Van Wijnendaele in 2004 al bekroond met de derde Vlaamse scriptieprijs van het Fonds Pascal Decroos.
VAN
‘We beleefden toen een tijdperk van gekunsteld patriottisme en antiVlaamscheid, en 't gebeurde niet zelden dat de Flandriens te Brussel voor "Boches" werden gescholden’, aldus Van Wijnendaele in zijn boek (blz. 116). ‘De Flandriens, die de vlagge der zege gingen dragen tot wijd buiten onze grenzen, vergroeiden in zekeren zin tot onze ambassadeurs, die het in den vreemde gingen verkonden, dat we niet dat minderwaardig volk zijn, waarvoor men ons in eigen land wilde doen doorgaan. De Ronde van Vlaanderen van “Sportwereld” miek zooveel invloed, en verwerkte zooveel belangstelling en begeestering onder de massa, dat men er van lieverlede is gaan van maken, een symboliek van Vlaamsche spierkracht en Vlaamsche sportweelde.’
IDENTITEIT
D E L EEUWEN
‘ k zie nog die duizendkoppige massa van Vlamingen de omheining overklauteren, de orde- en politiedienst omver loopende, om Cyriel Van Hauwaert in triomf rond de piste te dragen. Terwijl een begeesterde en begeesterende “Vlaamsche Leeuw” door de lucht dreunde!’. De legendarische wielerjournalist Karel Van Wijnendaele heeft het in zijn boek Het rijke Vlaamsche Wielerleven over Parijs-Roubaix in 1908. Vlaamse wielersport en Vlaamse symboliek, het is een oud verhaal. Maar het blijft actueel.
moest de woensdag nadien naar het “Sportkomiteit”. Hij verdedigde er zijn kordaatheid en nam de volle verantwoordelijkheid op voor het incident. Men durfde niet te reageren. Ook pogingen om de naam van de wedstrijd te veranderen in “Kampioenschap van West-Vlaanderen” mislukten. Sportwereld bleef bij de naam die in 1908 aan de koers werd gegeven.
VRIJE TRIBUNE
DRUGSPROBLEMATIEK
ZOVEELSTE TEKEN VAN CULTUURVERSCHIL
O PINIE
Het project houdende vrije heroïneverstrekking in Luik roept fundamente-
le vragen op. De drugsproblematiek moet aan de wortel aangepakt worden. Drugsverslaving en drugsafhankelijkheid hebben dermate zware gevolgen op de persoon zelf en de omgeving dat een houding van gedogen en onderhouden uit humanitair oogpunt onverantwoordelijk is. Daarom is de eerste opdracht van de overheid: preventie en hulpverlening. Vanuit dit uitgangspunt kan gecontroleerde heroïneverstrekking niét. Dat dit wordt voorgesteld in Luik wekt geen verwondering. Er werd in Luik veel te weinig geïnvesteerd in preventie en drugshulpverlening. Bovendien heeft men er de methadonkraan wijd opengedraaid. Bevoorrading bij twee of meer artsen is in Luik geen uitzondering: er wordt aan methadonshopping gedaan. Dat men op deze wijze de situatie niet langer onder controle heeft, kan niet verbazen. In die omstandigheden ontstaat bovendien een aanzuigeffect voor al wie zich makkelijk wil bevoorraden. De veroorzaakte overlast wordt onhoudbaar. Blijft in het licht van de nakende gemeenteraadsverkiezingen nog één oplossing: gecontroleerde heroïneverstrekking.
GEEN MODEL Dit Luikse “model” mag geen uitgangs-
sprekende wijze werd in de artikels van Van Wijnendaele en co een Vlaamse identiteit gevormd, afgebakend, ingevuld en uitgedragen. … Vlaams volk, schoon volk … Het is het relaas van een nationalisme in (toen nog) voetriempjes’, aldus nog Bakelandt. Met renners als Johan Museeuw en nu Tom Boonen lijkt de Flandrien-traditie wel terug van weggeweest. Ook de Vlaamse symboliek en het vlaggenspel rond de Vlaamse identiteit is terug van weggeweest, de jongste jaren stevig aangewakkerd door de vlaggenacties van de Vlaamse Volksbeweging en van Vlaanderen Vlagt (VL2).
punt zijn voor een regeling met betrekking tot substitutiemiddelen. Dit dossier is daarom een nieuwe illustratie van het cultuurverschil tussen Franstaligen en Vlamingen inzake samenlevingsproblemen. In het Franstalige landsgedeelte heerst in meerderheid een veel laksere houding ten opzichte van druggebruik dan in Vlaanderen. Niet voor niets bestaan wetsvoorstellen van PS en MR tot het depenaliseren van cannabisgebruik. Evenzeer onderscheiden Franstaligen en Vlamingen zich in de investeringen in preventie en drughulpverlening. Stilaan bestaat in Vlaanderen een volwaardig zorgcircuit zodat de behoefte aan gecontroleerde heroïneverstrekking in de Vlaamse steden en gemeenten nauwelijks aanwezig is. Evenmin is in Vlaanderen methadonshopping,
wielercommentator Michel “ To m m e k e t o m meketommeke” Wuyts – geen supporter van de leeuwenvlag – toch net iets enthousiaster commentaar geeft wanneer een landgenoot (in zijn geval “een Belg”) superprestatie neerpoot? Wat zou het fout zijn Museeuw of Boonen de Leeuw van Vlaanderen te noemen? Zij zijn het ook. Sport en identificatie, het koppelt goed. Je moet een schizofreen zijn om neutraal te blijven bij sportduels. De lol is er snel af. Hier "pakt" het politiek correcte gelijkheidsdenken niet.
TOMMEKE Bakelandt mag dan al wat meewarig doen over die “retoriek”, hij weet zelf al te best dat ook vandaag nog kranten leven van een sportief “eigen volk eerst”-principe. Stellen we niet vast dat DOORBRAAK nr. 4 – april 2006
Vlaamse supporters houden van hun coureurs en zetten met hun renners en hun vlaggen meteen ook Vlaanderen op de kaart. Alvast meer dan de reisjes van de olijke prinsen van Laken.
10
waarbij drugverslaafden zich bij verschillende artsen bevoorraden, in dezelfde mate problematisch als in sommige Franstalige steden. De consensus in het Franstalige landsgedeelte over experimenten met gecontroleerde heroïneverstrekking is een gevolg van de wijze waarop men daar de drugsproblemen heeft aangepakt. In Luik kan men de overlast niet meer aan, het aanzuigeffect van het gedoogbeleid en de inadequate controle op toediening van substitutiemiddelen is zo groot geweest dat legalisering van cannabis en heroïneverstrekking als enige mogelijkheid rest. Mijn inziens kan de stelling van Johan Maertens van De Sleutel bij de benadering van deze problematiek best gevolgd worden. Als bekend is dat heroïneverstrekking 20 000 euro per verslaafde per jaar kost, betekent dit voor 50 verslaafden een kost van 1 miljoen euro. Johan Maertens heeft gelijk wanneer hij voorstelt dat zelfde miljoen euro te investeren in een multidisciplinair team dat voor dit bedrag 400 verslaafden per jaar kan behandelen.
Tony Van Parys Volksvertegenwoordiger CD&V
Het zal zijne Majesteit koning Albert behagen dit jaar in de Ronde van Vlaanderen te verschijnen. Een zoveelste staaltje van recuperatie vanuit het federale niveau. Het is geen reden om de ouwe man met pek te overgieten, maar een extra inspanning om op zondag 2 april een leeuwtje méér te laten klauwen, is (was) zeker op zijn plaats. Jan VdC Karel Van Wijnendaele (pseudoniem voor Karel Steyaert, 1882-1961) In 1912 stichtte Karel Van Wijnendaele de sportkrant Sportwereld, die in 1913 de Ronde van Vlaanderen organiseerde op zondag 25 mei 1913. In 1939 werden Sportwereld en de Ronde overgenomen door Het Nieuwsblad. Van Wijnendaele (79) stierf op 20 december 1961. Van Wijnendaele komt rond deze tijd weer tot leven via de nieuwe publicatie Koarle!, een uitgave van Pinguin Productions en Uitgeverij Lannoo.
K
O R T
RECUPERATIE (1)
RECUPERATIE (2) Verhofstadt zou veranderen van stijl en meer zoeken naar consensus. Hij zoekt met de leden van de Nationale Arbeidsraad en van de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven naar een consensus over het sociaal-economisch beleid. ‘De deelstaten hadden mee aan die tafel moeten zitten. Dat vergeten is een flater’, aldus Guy Tegenbos. (DS, 8 maart)
RECUPERATIE (3) De nieuwe Museumprijs wil vooral de voorbeeldigste publiekswerking belonen. Er worden ronkende prijzen en awards uitgereikt voor theater, film, muziek, literatuur, voor erfgoedinitiatieven en de ijverigste vrijwilliger. Maar een prijs voor het beste museum was er nog niet. De eerste Museumprijs (uitreiking 24 april) beloont een museum in Vlaanderen, Wallonië en Brussel met 10 000 euro. Cultuur heet een zaak van de gemeenschappen te zijn. (DS, 10 maart)
GELUIDSNORMEN De taalkloof verdeelt ook de Raad van State. Mag het Brussels Gewest zijn strenge geluidsnormen, die de politieke onderhandelingen over een spreidingsplan voor de luchthaven van Zaventem al een tijdje bemoeilijken, handhaven of niet? De Raad van State moet binnenkort een arrest vellen, maar de Nederlandstalige en Franstalige kamers blijven verdeeld. (DM, 14 maart)
M ACHIAVELLI In zijn boek In de greep van de angst (Houtekiet) onderzoekt Rinke van den Brink de verhouding tussen (en we tikken hier de ondertitel over) ‘de Europese sociaal-democratie en het rechtspopulisme’. Dat werk inspireert ons een tweede keer voor deze rubriek en we hopen de uitgever daarmee voldoende ter wille geweest te zijn om het gratis exemplaar te verantwoorden dat onze redactie ontving. Van den Brink overloopt hoe de socialisten in België, Denemarken, Frankrijk, Nederland, Oostenrijk en Zweden omgaan met de opkomst van hun politieke tegenpolen. Hoewel, tegenpolen. In alle landen waar uiterst rechts goed scoort, blijken oud-socialistische kiezers de kern van de aanhang te vormen. Omdat de socialisten steeds meer het spoor zijn gaan volgen van de intellectuele middenklasse, viel de klassieke achterban uit de boot. Traditioneel vormde “het kapitaal” de zondebok voor de verworpenen der aarde. Ze voelden zich zwak en onbeschermd in de boze wereld, maar de rode kameraden zorgden voor de warmte die de maatschappij hen onthield. Tot de socialisten de klassenstrijd opgaven en mikten op de intellectuelen met het hart links en de portefeuille rechts. De eigen kiezers werden in het rode verhaal plots boosdoeners: bange blanke mannen. Ze kregen te horen dat niet zij, maar de migranten, de derdewereldbewoners en de homo’s de echte slachtoffers zijn. Toen verdween voor de proletariër de koesterende warmte uit het rode volkshuis en ging hij op zoek naar een nieuwe politieke woonst. Uiterst rechts speelde in sommige landen met heel veel talent in op dat gevoel van politieke ontheemding. De rode kiezer werd een asielzoeker en vluchtte over de grens naar het nieuwe politieke vaderland. Daar aangekomen, worden ze door de oude par-
11
OF MORAAL ? tijen behandeld als rechteloze illegalen, gevangen in de gesloten instelling van het cordon sanitaire. Wat het gevoel onbegrepen te zijn alleen maar versterkt. We veralgemenen, maar bovenstaande analyse is in wezen wel juist. Enkele passages uit Van den Brinks hoofdstuk over Frankrijk zijn het vermelden meer dan waard. Om weer aan de macht te komen, is linkse eenheid noodzakelijk, vinden steeds meer Franse socialisten. ‘Op eigen kracht zal de PS niet snel in staat zijn om rechts af te lossen aan de macht. Een zo breed mogelijke linkse eenheid is daarvoor een voorwaarde’, lezen we. Dus lonken ze naar de communisten. Die hebben maar twee opties. ‘Ze kunnen samenwerken met de trotskisten’, analyseert een topsocialist. ‘Maar ik geloof dat die historische ironie hen te gortig zal zijn. Stalinisten die eindigen als satelliet van de trotskisten, dat zie ik niet gebeuren. De enige andere manier voor de PCF om nog wat zetels te halen is samenwerken met ons.’ Voor het hogere doel, weer aan de macht komen, willen de socialisten dus graag gemene zaak maken met stalinisten (we gebruiken hun eigen woorden). Dit verhaal werpt een toch wel wat sarcastisch licht op de heilige democratische verontwaardiging als eventuele samenwerking van centrumrechts met uiterst rechts ter sprake komt. De linkerzijde kent die politiek-morele preutsheid blijkbaar maar aan één kant. Kan iemand ons vertellen waarom uiterst rechts gemeden moet worden als de pest, als stalinistische steun wel in overweging mag genomen worden? Het cordon sanitaire heeft niks te maken met morele beginselen, maar alles met machiavellistische machtsberekening. De socialisten in Frankrijk geven het openlijk toe. Peter De Roover
DOORBRAAK nr. 4 – april 2006
V RIJSPRAAK
Itinera Institute, een nieuwe (eerste?) “Belgische” denktank, wil oplossingen aanreiken voor sociaal-economische uitdagingen. Volgens Marc De Vos, directeur van het instituut (ex Nova Civitas), is het de eerste “onafhankelijke” denktank in België, die 'los van partijgrenzen, belangengroepen en taalgrenzen ideeën aanreikt voor hervormingen die een duurzame economische groei en sociale bescherming garanderen'. De werkgroep zegt ‘boven de communautaire agenda’ te staan…Ook Guy Verhofstadt voerde het woord… We begrijpen het… (De Tijd, 14 maart)
VRIJ-SPRAAK
COMBINATIE
VAN UITDAGINGEN
A LS
ZE MAAR NIET ALLEMAAL TEGELIJK KOMEN
(R E ) MIGRATIE
O
Zij stuit echter op de “wet van Hansen” (Samuel Huntington, Wie zijn wij? Over de Amerikaanse identiteit): ‘De derde generatie tracht zich te herinneren wat de tweede generatie trachtte te vergeten, de enen aanbidden wat de anderen hebben verbrand’.
p de vraag of hij Duitsers mag, zal de doorsnee burger antwoorden: ‘Ja, als ze maar niet allemaal tegelijk komen’. Vandaag ziet hij dat allochtonen/moslims hier in massa zijn en hem geleidelijk verdringen. Die verdringing voelde ook de Brusselaar toen de pletwals van de verfransing op hem afkwam, hetzelfde ziet de Vlaamse randbewoner in zijn gemeente. Wij kennen het ‘ôte-toi de là que je m’y mette’ (oprotten daar, ik neem jullie plaats in): geen enkele van de burgemeesters van de negentien Brusselse en zes faciliteitengemeenten is Vlaming!
Collectief zelfbeklag over wat hen is aangedaan, van de kruistochten tot de oorlog in Irak, maakt velen opstandig. Verbitterd verwerpen ze de Westerse beschaving en laten ze zich verleiden tot fundamentalisme en terrorisme, misleid door verdachte imams en valse profeten.
Als de Walen/Franstaligen op een andere planeet leven, dan geldt dat zeker voor de driekwart miljoen moslims in België en de dertig miljoen moslims in Europa. De overgrote meerderheid leeft volledig op zich, zonder contact met de omgeving, meestal bijeen in grote en kleinere steden, vaak los van de arbeidsmarkt en het verenigingsleven, met eigen winkels en door schotelantennes verbonden met het thuisland en Al Jazeera. Ze zijn veeleer het slachtoffer van zelfuitsluiting dan van discriminatie, door onaangepast gedrag en kleding, gebrek aan talenkennis, inzet en scholing.
BALLAST?
De recente moslimterreur en de reacties op de Deense cartoons hebben vele ogen geopend: het Westen leeft op een vulkaan, waarvan het magma onder onze voeten opborrelt. Ieder beseft dat men de waarschuwingen van het Vlaams Belang, met zijn vinger op de pols, racisme noemde om het cordon sanitaire te rechtvaardigen, terwijl de echte reden ligt in het pleidooi van het VB voor de opsplitsing van België. Niet de antiracist Jos Geysels vond het cordon sanitaire uit, wel de Waalse racist Eerdekens.
UITDAGINGEN ‘Een samenleving die meer mensen toelaat dan ze sociaal, economisch en cultureel kan verwerken, ondergraaft de funderingen waarop ze is gebouwd’, zegt Jean-Marie Dedecker terecht in zijn Rechts voor de Raap. En er is meer. De meeste moslims, komende uit het Huis der Gelovigen (Dar-al-Islam) en zien Europa als het Huis der Ongelovigen (Dar-al-Harb). De oorspronkelijke bewoners zullen volgens een eeuwenoude traditie op den duur moeten kiezen tussen bekering (zoals de
DOORBRAAK nr. 4 – april 2006
Marokko en andere landen beseffen dat het wegstromen van een groot volksdeel, in principe het meest dynamische, hun economie tekort doet. Hun emigranten verworden hier snel tot bijstandstrekkers die transfers genereren en verder fungeren als doorgeefluik voor nieuwe uitwijkelingen. Inmiddels zit onze samenleving met veel sociologische ballast.
WERK IN EIGEN STREEK Er is dus een combinatie van uitdagingen: een overbelaste Europese samenleving, verbitterde moslimjeugd, beknotte economie in de moslimlanden, dhimmi-gedrag bij onze elites en semiracistisch gedrag bij onze massa’s. MEER
WERK IN EIGEN STREEK, OOK VOOR
MIGRANTEN EN GOEDE ZAAK.
Berbers en de Koerden deden) of onderwerping als “dhimmi’s” (het lot van de Kopten, de Joden of de christenen in Al Andalus); we laten het derde alternatief – de dood – even buiten beschouwing.
‘NIET DE ANTIRACIST JOS GEYSELS VOND HET CORDON SANITAIRE UIT, WEL DE WAALSE RACIST EERDEKENS.’ Uit “dhimmitude” leggen velen zich nu al neer bij “Eurabia”, de islamisering van Europa (moslimleraars in het vrij onderwijs, Arabisch onderwijs voor allochtonen, kruisbeelden weg op oorlogsmonumenten … ) De secularisering van de islam in Europa is een illusie van onze elites die zich politiek correct, links, progressief, areligieus, multicultureel, kosmopolitisch en cultuurrelativistisch noemen en ver van de massa staan.
12
Een oplossing dringt. Naar het model van het Peace Corps van J.F. Kennedy zou Europa een enthousiasmerend tienjarenplan voor ‘werk in eigen streek’ moeten lanceren, waarmee alle uitdagingen worden aangepakt. Geef diegenen die hier een vak hebben geleerd de kans én de middelen om thuis iets op te zetten: een naaiatelier, garage, loodgieterij, schrijnwerkerij, handels- of transportbedrijf ... Herschik de ontwikkelingshulp voor zo’n eenmalige investeringssteun. Doe dit in overleg met de bevoegde overheid van het herkomstland. Geef bijkomende opleiding in management en Berbers/Arabisch/Turks; dat versterkt hun troeven. Zorg voor passende begeleiding ter plaatse. De terugkeerders nemen ook democratische knowhow en moderne inzichten mee terug; dat zal de secularisering van hun land bevorderen. Guido Naets publicist
BOEKEN
PAARS
Eppinks jongste boek Anatomie van paarse illusies is een bundeling van columns, waarin hij in 15 hoofdstukjes een kritische vlucht maakt over het tijdvak-Verhofstadt.
Zijn boeiend boek eindigt met ‘Tien geboden na vijf jaar paars’, maar Eppink vermoedt dat de huidige machthebbers doof zullen blijven. In een van zijn besluiten stelt hij dat een implosie van België niet is uitgesloten en dat Vlaanderen zich kan omvormen tot een levensvatbare staat. Jan VdC
De doorsnee lezer zal ongetwijfeld vaak vaststellen dat de man gelijk had. Hij doorzag al snel dat het cordon het Vlaams Blok groot zou maken. Hij hekelde de machtsgreep van de linkse pers, die het katholieke, Vlaamsgezinde en conservatieve gedachtegoed uit het debat probeerde te kegelen. Hij had als een van de eersten door dat de linkse VLD-top zou botsen met de eigen rechtse achterban en daarom de eigen partij zou kortwieken. Hij zag dat de gratis-Stevaert (‘vooral handelaar in hete lucht’ en ‘vriend van Cuba’) geen blijvend succesverhaal zou worden. Hij zag dat de nieuwe kieswet van Verhofstadt ‘een maatpak voor paars was… dat zou scheuren’ en hekelde de lachwekkende stoelendans binnen paars en het feit dat in de Wetstraat beloften (over belastingvermindering) ‘minder waard zijn dan toiletpapier’, hij doorprikte de leugens over ‘begrotingen in evenwicht’ en nog veel meer… Na tien afleveringen van Eppink op Vrijdag gingen De Gucht (de ‘opperpapenvreter van Vlaanderen’) en Verhofstadt aan het bellen om Eppink dood te maken bij De Standaard en bij Bolkestein. ‘De censuur van paarsgroen had toegeslagen’, noteert de auteur (blz.80). Zijn column werd stopgezet, de publicatie van zijn boek Avonturen van een Nederbelg uitgesteld. Een toch wel hallucinant verhaal, dat later nog doorloopt in o.a. de weigering om een column over de leugens van Anissa Temsamani te publiceren … Pas in het voorjaar van 2003 ging Eppink weer aan het schrijven.
VAN
PAARSE
ILLUSIES.
EPPINK
ZONDER CENSUUR.
DAVIDSFONDS/LEUVEN, 221 ISBN
BLZ.,
Alle slechts lijkt wel van de vrije markt te komen. Een journalist bij een ‘vrij’ product heeft echter weinig meer bewegingsruimte dan bij Neues Deutschland of de Pravda destijds. De Pauw schetst wel een heel somber verhaal over de pers in Vlaanderen en elders op de wereld! Het is niet onbelangrijk om weten dat de auteur van het boek gedurende decennia publiceerde in Rood, het maandblad van de trotskistische Socialistische Arbeiderspartij (SAP). Deze wetenschap plaatst veel van de kritiek van De Pauw in perspectief. Maar helemaal ongelijk heeft hij niet. De teloorgang van opiniepers en ‘gemotiveerde’ pers heeft er inderdaad toe bijgedragen dat een duidelijke conservatieve, Vlaamsgezinde of internationale klok niet meer geluid wordt in de Vlaamse pers. Oplossing? Satire, strips en blogs. De Pauw heeft na zijn ontslag zelf ook een blog opgezet, samen met andere (ex-)journalisten: www.uitpers.be: een ‘webzine’ van uitgesproken linkse snit met heel wat aandacht voor de internationale dimensie in het algemeen, de derde wereld in het bijzonder.
DERK JAN EPPINK. ANATOMIE
geving – het VRT-nieuws heeft daar ook een mooie koerswijziging neergezet …
€ 17,95,
90 5826 384 3
ZWART Vroeger was alles beter, nu alles kommer en kwel. Wie het jongste boek van ex-De Standaard-buitenlandjournalist Freddy de Pauw leest, moet het al snel opvallen dat de man blijkbaar net op tijd met pensioen is gegaan.
FREDDY
DE
PAUW,
HANDELAARS
IN
NIEUWS.
De vermarkting van de (schrijvende) pers is te ver gegaan, stelt De Pauw. Resultaat: geen ideologische pers meer, onderbetaalde journalisten – de gevolgen voor de kwaliteit van de journalistiek laten zich ook raden, journalisten die schnabbelen voor politieke partijen, journalisten die zich zelfcensureren om bevriende bedrijven en zakenpartners van de eigenaars niet voor het hoofd te stoten – de koerswijziging van De Morgen ten opzichte van VTM, na de overname door de Persgroep is een legendarische koerswijziging …
DAVIDSFONDS/LEUVEN, 160 ISBN
BLZ.,
€ 15,95,
90 5826 355 X
Handelaars in nieuws lijkt een flagellantische afrekening van een oud-journalist met de hand die hem decennia voerde. Het boek lijkt ook meer op een boek voor journalisten dan over journalisten. De bijlagen met het interview met minister Geert Bourgeois en ‘Wat een journalist beter kan weten’ zijn ook enkel voor hen interessant. KDr.
De vermarkting zorgt ook voor bijzonder weinig aandacht voor internationale berichtgeving in Vlaanderen – ook al is die, behalve in De Standaard, nooit echt sterk geweest, meer aandacht voor de verpakking van de krant dan voor de inhoud, meer populaire selecties van de nieuwsonderwerpen, entertainment wordt belangrijker dan politieke veslag-
13
DOORBRAAK nr. 4 – april 2006
B OEKEN
Eppink werkte als (Westraat)journalist vijf jaar voor De Standaard, werd in 1999 medewerker van de Nederlandse Europees Commissaris Frits Bolkestein (VVD), en schreef vanaf 2000 columns, aanvankelijk vooral voor De Standaard, later na nogal een veto vanwege de Standaard-redactie voor Knack en Menzo (sinds maart 2005). Niet op zoek naar consensus, maar naar debat.
Eppink is een van de weinigen die weerwerk biedt tegen de progressieven, die volgens hem hardleers blijven in hun anti’s: anti-katholiek, anti-Vlaams, anti-Amerikaans en antiglobalistisch (blz 139).
D
E
G R O T E
V E R D W I J N T R U C
V A N
E
R D A L
K AMIKAZE -M EGAFOON
Niet te geloven en toch waar. Ze stonden er bij en ze keken er naar. En “ze” waren aan de ene kant de mannekes van ons aller Belgische Staatsveiligheid. Nog altijd zowat de vierde macht in dit apenland. En “ze” aan de andere kant, was niemand minder dan de in ‘extreemlinkse’ kringen aanbeden Turkse DHKPC-militante Fehriye Erdal. En weg was ze. Foetsie! En de prangende vraag die meteen op zowat ieders lippen ging branden, luidde unisono: hoe is dat in ’s hemelsnaam kunnen gebeuren? Vandaar mijn bescheiden poging, om naast het politieke gehakketak van de laatste dagen, een ander licht op deze duistere zaak te laten schijnen.
DASSEN Neem nu blauwe Koen Dassen bijvoorbeeld. Zou het niet kunnen dat hij in de veroordeling van Erdal de ultieme kans zag om in alle stilte zijn ontslag als grote baas van de staatsveiligheid te wreken? Gaf hij zijn schoothondjes zelf de opdracht om een oogje dicht te knijpen? Kwestie van kakmadam Onkelinx tot ontslag te dwingen. Jammer voor hem als dat zijn bedoeling was, want daar komt meer dan waarschijnlijk niets van. Daarvoor moeten er in ons dierbaar België andere toeren gebeuren. Vraag het maar aan professor Eyskens. Die heeft daar ervaring mee. En er is tenslotte nog altijd de sterke hand van Elio di Corrupto. Misschien moeten we het zelfs niet zo ver gaan zoeken en heeft tante Erdal gewoon gebruik gemaakt van een of meer zwakke plekken in de rangen van onze Staatsveiligheid. Of is ze stiekem in de leer geweest bij Marc Dutroux in hoogsteigen persoon. Niet per definitie uit te sluiten. Maar ik blijf desalniettemin de mening toegedaan dat deze miskleun vooral te maken heeft met een verregaande vorm van beroepsmisvorming bij de jongens en meisjes (?) van onze Staatsveiligheid. Die zijn namelijk, zoals honden van Pavlov, zodanig getraind om alleen Vlaamse “extreemrechtse” separatisten in de gaten te houden, dat zij niet meer in staat zijn om nog naar “links” te kijken. Met het bekende resultaat. Toch jammer dat de praatbarakkers van het Vlaams Belang daar niet zelf zijn opgekomen. Dat is althans de mening van … Kamikaze
M
E G A F O O N
WANBELEID Deze keer geen klassieke megafoon, maar twee opvallende communautaire dossiers waarvoor twee van onze bekendste krantencommentatoren recent aandacht hadden. Twee illustraties ook van de verschillende sociaal-economische cultuur tussen Vlaamse en Waalse overheid. In een vrije samenvatting.
GEZONDHEIDSZORG Het Rekenhof controleert hoe de overheid met onze centen omgaat. Het stelde vast (21 maart) dat er wat schort bij Volksgezondheid, de betalingen aan de ziekenhuizen, de informatieverstrekking, de analyse van behoeften, de centen... De gezondheidssector is een ingewikkeld kluwen, waar gigantisch veel geld is mee gemoeid. ‘Dat dossiers langs meer dan een handvol Vlaamse en federale ministers, hun kabinet en hun administraties moeten passeren alvorens een beslissing kan worden genomen, dat kan gewoon niet anders dan weinig efficiënt zijn. Niet elke Belg hoort het graag, maar de 24 duurste DOORBRAAK nr. 4 – april 2006
ziekenhuizen in dit land bevinden zich in Brussel of Wallonië. De 35 goedkoopste in Vlaanderen. De textuur van de landsdelen is socio-economisch zo verschillend geworden dat ook op tal van andere terreinen duidelijke keuzes moeten kunnen worden gemaakt, ook in de gezondheidszorg. Dat dit probleem bij de regeringsvorming 2007 hoog op de agenda moet, is een terechte Vlaamse eis’, aldus Mathias Danneels (Het Nieuwsblad, 22 maart)
BUSSEN Pas nu, dertien jaar na de feiten (sic) veroordeelde een Franstalige Brusselse rechtbank van eerste aanleg het Waals Gewest en de Waalse busmaatschappij TEC (SRWT) tot het vergoeden van de Vlaamse busbouwer Van Hool omdat die in 1993 een contract voor de levering van 278 autobussen en ter waarde van 45 miljoen euro onwettig werd toewezen aan de (Waalse) firma EMI uit Aubange. (LLB) De Waalse regering verbood toen de Waalse busmaatschappij haar bestel-
14
ling te plaatsen bij de “Vlaamse” leverancier Van Hool uit Koningshooikt en verplichtte de TEC de bestelling te plaatsen bij het bedrijfje EMI uit Aubange, ‘ter wille van de Waalse werkgelegenheid’. In strijd met de Belgische wetten en de Europese regels. ‘Een van de heftigste communautaire rellen ooit. EMI zorgde overigens niet voor bijkomende werkgelegenheid in Wallonië: het importeerde Renaultbussen - die per stuk 25 000 euro duurder waren - uit Frankrijk en kleefde er in Aubange enkel een klevertje van EMI op. Het onderhoud gebeurde ook niet in Aubange. De firma EMI uit Aubange kreeg recent van de federale minister van Defensie, André Flahaut (PS), nog een cadeautje. De 242 nieuwe pantserwagens die België koopt bij het Zwitserse bedrijf Mowag, worden voor een stuk gecompenseerd met bestellingen bij EMI. In 2003 redde Flahaut EMI al eens, door compleet nutteloze moderniseringen' aan houwitsers te laten uitvoeren. (Guy Tegenbos, De Standaard, 13 maart) JVdC
NIET POLITIEK CORRECT WEL VOOR EEN CORRECTE POLITIEK
Raadpleeg het Doorbraak-archief www.doorbraak.org Help ons Doorbraak te verspreiden STEUN DOORBRAAK Rekening 409-9591911-13 Contact: Doorbraak, Passendalestraat 1a, 2600 Berchem, 03 366 18 50, redactie@doorbraak.org
C Energiebesparing Milieutechnologie: afvalverbranding deNOx Explosieve gasmengsels: verwerking in overeenstemming met ATEX
Gespecialiseerd studiewerk en sleutel op de deur levering Mallekotstraat 65, 2500 Lier Tel: ++ (0)3/491.98.78 – Fax: ++ (0)3/491.98.77 E-mail: info@euro-pem.co m
O L O F O N
Doorbraak is een uitgave van de Vlaamse Volksbeweging vzw. Verschijnt maandelijks (niet in augustus). Hoofdredacteur: Jan Van de Casteele Kernredactie: Karl Drabbe, Katleen Van den Heuvel, Dirk Laeremans, Herman De Mulder, Anke Nobels, Peter De Roover, Pieter-Jan Verstraete. Redactie-adres: Passendalestraat 1a, 2600 Berchem. Tel (03) 366 18 50 – Fax (03) 366 60 45 e-post: redactie@doorbraak.org – internet: www.doorbraak.org – abonnementen: secretariaat@doorbraak.org Abonnement: € 16,50 voor een abonnement van 12 maanden (buitenland: 25 euro). Studentenabonnement: € 10 voor een abonnement van 12 maanden, met opgave van leeftijd en onderwijsinstelling. Internet-abonnement: € 10 voor 12 maand toezending van Doorbraak (pdf-bestanden) via internet. Het (studenten)abonnement geeft recht op een gratis Internet-abonnement. Abonnering door storting op rekening 736-0012719-76 van VVB Doorbraak, Passendalestraat 1A, 2600 Berchem met vermelding van het type abonnement. Doorbraak wordt ook gratis toegestuurd naar de leden van de Vlaamse Volksbeweging vzw. U kunt ook lid worden van de VVB door overschrijving van € 17 op rekening 736-0012719-76 van VVB-leden-administratie. Dan krijgt u naast Doorbraak ook Binnendoor, het ledenblad van de Vlaamse Volksbeweging, toegestuurd. Doorbraak is lid van de Unie van de Uitgevers van de Periodieke Pers. Vormgeving: Jupiter Graphics, De Regenboog 5A, 2800 Mechelen, Tel. 015 52 95 67 Betaalt u uw abonnementsgeld vanuit het buitenland? Vermeld dan bij storting op het hierbovenvermeld rekeningnummer ook het IBAN-nummer BE91 7360 0127 1976 (Bank identificatiecode van KBC-bank = KREDBEBB) Verantwoordelijke uitgever: Dirk Laeremans, Passendalestraat 1a 2600 Berchem. ISSN 0012-5474
15
DOORBRAAK nr. 4 – april 2006
DOORBRAAK nr. 4 – april 2006
16