2006_05_doorbraak

België-Belgique P.B. Antwerpen X 8/2828

ISSN 0012-5474

Vlaanderen staat in Europa

5

Maandblad Mei 2006 Afgiftekantoor Antwerpen X P508831 Passendalestraat 1a 2600 Berchem

S CHAFFEN

WE ONSZELF MAAR AF ?

Sommige kranten publiceerden droogweg het Belga-bericht, meer niet.

Het bericht haalde ook enkele nieuwsbulletins. Bij de gemeenteraadsverkiezingen in Brussel kan de helft van de kiezers (52%) van vreemde afkomst zijn. In Vlaanderen is dat 8 procent en in Wallonië 16 procent. Dat blijkt uit studies van Jan Hertogen, socioloog, voormalig medewerker van de studiedienst van de bediendenvakbond LBC en cijferexpert van de witte sector.

Al maanden is hij opvallend aanwezig in de media. Hij bracht de allochtone bevolking in Vlaanderen in kaart en baseert zich op cijfers van het Nationaal Instituut voor de Statistiek (NIS, 2005). Het NIS registreert onder meer de nationaliteiten van inwoners die als vreemdeling in de gemeente zijn ingeschreven. Wie dit criterium als maatstaf neemt – ‘Veel minder vreemdelingen dan gedacht', kopte Het Laatste Nieuws op 31 januari – onderschat het probleem.

Er is immers meer. De tot Belg genaturaliseerden en de kinderen van de genaturaliseerden rekent het NIS bij de Belgen. De voorbije vijf jaar hebben 250 000 allochtonen zich genaturaliseerd, en die cijfers staan niét in de tabellen. Wie zich naturaliseert, verdwijnt uit de statistieken, maar Hertogen ontwikkelde een methode om ook die te tellen. Hij eindigt met zijn berekening op 10 % mensen in Vlaanderen met vreemde roots: mensen met een vreemd paspoort, maar ook genaturaliseerden en hun kinderen. België telt volgens Hertogen zo’n 550 000 allochtonen met Turkse en Marokkaanse roots. In sommige Brusselse gemeenten is 90% van de inwoners van vreemde origine (HLN, 4 april) Zijn de cijfers zorgwekkend? Voor wie inziet dat té grote aantallen vreemdelingen door het verschil in cultuur, taal en identiteit een samenleving extra onder druk zetten, vast wel. Waar ligt het punt waarop een gemeenschap die instroom maatschappelijk niet meer

aankan (onderwijs, huisvesting, tewerkstelling, gezondheidszorg, enzomeer)?

Daarover zou een ernstig debat moeten worden gevoerd, zonder schroom, maar ook zonder fanatisme. Essentieel is het besef dat er vast “ergens” een pijnpunt ligt. En dat Vlaanderen geen boodschap heeft aan té verregaande vervreemding. Het enige zinnige alternatief is de combinatie van meer hulp in de ontwikkelingslanden zelf, een terughoudend beleid inzake migratie en naturalisatie, het stimuleren van sociale remigratie, de koppeling van sociale opvang aan integratie en van rechten aan plichten. En – op middellange termijn misschien wel het belangrijkste – het opstarten van een beleid dat de demografische terugval van de autochtone bevolking stopt, niet door middel van nog meer migratie (en problemen), maar met een assertieve gezins- en nataliteitspolitiek.

Weinig mensen hebben problemen met het vreemde en de vreemdeling. Maar dat wordt anders als het eigene plots onder druk komt te staan. Men moet goed gek zijn om niet in te zien dat in Brussel dat pijnpunt is overschreden. Antwerpen volgt snel. Veel Vlaamse steden zitten op hetzelfde spoor.

De gevolgen voor de gemeenteraadsverkiezingen zijn maar een detail in het debat. Het is bijna hallucinant dat Hertogen de vreemdelingencijfers zelfs positief vindt, omdat ze het Vlaams Belang volgens hem zullen afblokken en ‘verdrinken’. (HLN, 31 jan, Nieuwsblad 10 april.) Het is niet zijn eerste merkwaardige uitspraak. ‘Hoe hoger het aantal inwoners van vreemde afkomst, hoe lager het percentage misdrijven’, is er nog zo eentje (HBvL, 13 april) ‘Laten we onszelf afschaffen’, is misschien een volgende. Niet echt hoopvol voor de volgende generaties Vlamingen.

Jan Van de Casteele

P ERSWIJS – K ORT

P

K

E R S W I J S

Brice De Ruyver, veiligheidsadviseur Verhofstadt in Het Laatste Nieuws, 14 april: ‘Ik slik ook als ik de verdeling van het verkeersveiligheidfonds zie over de verschillende zones in België. Maar in de begeleidingscommissie zitten we op een splijtzwam. Vlamingen willen een andere verdeling, de Walen willen dat net niet. Die communautaire knoop moet worden doorgehakt op het hoogste politieke niveau.’

Noël Slangen in Het Belang van Limburg, 10 april: ‘Vlaanderen vroeg het ontslag van Dewael, Wallonië liet Onkelinx gerust. Het is een zoveelste bewijs dat Vlamingen en Franstaligen mentaal in twee verschillende landen leven. In Wallonië was er zelfs enige sympathie voor Erdal.’

Fons Borginon, fractievoorzitter VLD in de Kamer, in Het Nieuwsblad, 9 april: ‘Geloof vooral niet dat er in Vlaanderen spontane volkswoede leeft omtrent communautaire kwesties. Het communautaire debat is van belang voor mij, maar haalt zelden de toptien van thema’s die de mensen echt belangrijk vinden.’

Urbanus in Het Belang van Limburg, 8 april: ‘In mijn jongere jaren was de politiek rechts en dus waren wij links. Nu is dat andersom, nu stampen we vanuit de rechterhoek. Alles wat politiek correct is, zijn voor ons hapklare brokken. Maar het zijn rare tijden als er om een paar Deense spotprenten doden vallen.’

Bart De Wever in Het Nieuwsblad, 2 april: ‘Tsjechoslovakije heeft aangetoond dat het zwakke broertje nog het meest profiteert van een vreedzame split. Slovakije heeft een enorme inhaalbeweging gemaakt sinds het verantwoordelijk is voor zijn eigen huishouden. Zelfs bij onze hardste politieke acties hebben we nooit gezegd dat we de solidariteit wilden afschaffen. Stop de transfers, begin de solidariteit was onze slogan toen we met bestelwagens vol nepgeld naar Wallonië reden om aan te tonen hoe groot de transfers van Vlaanderen naar Wallonië wel zijn.’

Reginald Moreels, gezondheidsinspecteur Vlaams-Brabant in De Huisarts, 13 april: ‘Het kan niet dat de spoeddiensten en het MUG-personeel (in o.m. Saint-Luc in SintLambrechts-Woluwe) Nederlandstalige patiënten enkel in het Frans te woord staan. Dat is even ondenkbaar als een eentalige Nederlandssprekende specialist in opleiding die in een ziekenhuis in Parijs werkt.’

Karel Gacoms, (socialistische) CMB-federatie van Vlaams-Brabant over de splitsing van de (metaal)vakbonden in Knack, 29 maart: ‘In het verleden waren er ook vaak meningsverschillen tussen de federaties van Vlaamse en Waalse metallo’s, maar die waren daarom niet communautair gekleurd. Sinds eind vorig jaar zijn er nog maar twee kampen in de CMB: Vlamingen en Walen.’

O R T

MUUR TUSSEN VLAAMSE EN WAALSE AANPAK JUSTITIE Volgens Mathias Danneels (Nieuwsblad, 1 april) hebben zes jaar premier Verhofstadt aan het middeleeuwse karakter van vrouwe Justitia in dit ingewikkelde land niks veranderd. Verwilghen, voorganger van Onkelinx, liep zich te pletter op een betonnen muurtje tussen Vlaanderen en de Latijnse cultuur van de Brusselse en Waalse hoven. Het is niet de enige communautaire struikelsteen die een snelle genezing van een doodzieke Belgische justitie in de weg staat. We hoeven slechts naar een afwijkende/ tegengestelde visie inzake migratie, asiel, drugs, jeugddelinquentie en andere hete maatschappelijke hangijzers te verwijzen.

WERKLOOSHEID: ALLEEN VLAANDEREN DOET BETER België telt 25 000 werklozen minder, maar de grootste daling doet zich voor in het Vlaams Gewest (De Tijd, 29 maart). Het is goed die cijfers regelmatig onder ogen te zien. België telde in februari 469 266 vergoede werklozen. Dat was een daling met 25 873 ten opzichte van januari. In vergelijking met februari vorig jaar waren er 1 850 vergoede werklozen minder. Dat blijkt uit cijfers die de Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening (RVA) publiceerde. De RVA baseerde de berekening op het aantal uitbetalingen.

De werkloosheid daalde vooral in het Vlaams Gewest. Volgens de RVA-cijfers waren er in Vlaanderen in februari 180 399 vergoede werklozen, jaar op jaar een daling van het aantal werklozen met 5 635. In het Waals Gewest kwamen 1 222 werklozen bij ten opzichte van februari 2005. In het Brussels Hoofdstedelijk Gewest was er in het jongste jaar een stijging met 2 563, tot 71 701 werklozen

WALLONIË TE DUUR De loonkosten per geproduceerd product liggen gewoon te hoog in Wallonië. Ludwig Caluwé, CD&V-fractieleider in het Vlaams Parlement, leidt dat af uit de cijfers van het Instituut voor de Nationale Rekeningen (INR).

vervolg blz. 3 DOORBRAAK nr. 5 – mei 2006

2

ECHTE

GRONDWET BEPERKT MACHT POLITICI

EEN

GRONDWET VOOR VLAANDEREN?

Zij kwamen tot de correcte vaststelling dat de constitutionele autonomie van Vlaanderen onder de huidige Belgische grondwet zeer beperkt was en schreven een ontwerp van gronddecreet dat omvatte wat wél kon (in essentie zijn dat de bepalingen van alle “bijzondere decreten”, nl. decreten die met tweederde meerderheid moeten worden goedgekeurd).

Aangezien dit wat mager was, werd ook een handvest voorgesteld zonder grondwettelijke rang, waarin Vlaanderen beginselen zou vooropstellen voor de uitoefening van zijn bestaande wetgevende en andere bevoegdheden. Het was een genuanceerde tekst opgesteld door prof.

Rimanque (UA), één van de weinige onafhankelijke constitutionalisten van ons land (d.w.z. die niet ook enige andere overheidsfunctie bekleedt dan het hoogleraarschap).

Rimanque was zo wijs om dat niet de titel grondwet te geven (al zouden vele bepalingen ervan in een Vlaamse grondwet niet misstaan) omdat dit eigenlijk burgerbedrog zou zijn: een document zonder rechtelijk bindende waarde de naam geven van de hoogste rechtsnorm.

K

O R T

‘Toegegeven. De loonkosten liggen lager in Wallonië dan in Vlaanderen’, zegt hij. ‘Maar de productiviteit ligt er veel lager. Dat resulteert uiteindelijk in hogere loonkosten per eenheid’. Bedragen de loonkosten per werknemer in Wallonië 100, dan liggen die in Vlaanderen inderdaad hoger: 108,4.

SLECHT IDEE De politieke partijen hebben natuurlijk anders gehandeld: elk van hen heeft intussen die tekst geheel herschreven. De traditionele partijen wensen elk hun tekst als een resolutie te laten goedkeuren door het Vlaams Parlement. Dit is om meerdere redenen een slecht idee. Ik geef u de twee die ik de belangrijkste vind.

Op de eerste plaats is het geen bewijs van Vlaamse zelfbevestiging, maar van onmacht om de titel grondwet te geven aan een document dat alleen maar een resolutie is, dus nog niet eens een wet. De grondwet zou de beginselen uitdrukken voor een behoorlijke wetgeving op de gebieden van Vlaamse bevoegdheid, de grenzen waarbinnen het Vlaams Parlement zou moeten blijven, maar krijgt een rang lager dan welk decreet ook! Dat het parlement er misschien zorg voor draagt om in zijn decreten die grondbeginselen te eerbiedigen in plaats van ze meermaals te verkrachten (bijvoorbeeld de Deurganckdokdecreten). Een parlement moet goede wetten maken en zich niet bezighouden met het stemmen van resoluties uit onmacht of onwil om zijn wetgevende taak te vervullen.

De tweede reden heeft te maken met de vraag wat de essentiële inhoud is van een grondwet. Dat is volgens mij de “rule of law”, de rechtsbescherming van de burger tegen de politiek en de overheid. Jammer genoeg denken velen dat dit best gebeurt door ronkende verklaringen van grote mensenrechten. Zij dwalen. Essentieel voor een “rule of law” zijn de concreMaar als de loonkosten per geproduceerde eenheid worden berekend, dan zijn die ook 100 in Wallonië en maar 96,6 in Vlaanderen. (Het Nieuwsblad, 7 april)

KATE RYAN: WEGGEGOOID GELD

Maar Vlaanderen heeft geen bevoegdheid inzake justitie en rechtsbescherming. Zo is het ontstellende gebrek aan bescherming van de burger door het nauwelijks nog functioneren van de Raad van State vooralsnog een federale aangelegenheid. Over wat het meest nodig is, vindt men dan ook in de ontwerpen nauwelijks een woord.

Onze politici willen eigenlijk geen echte grondwet; een echte grondwet houdt de inperking in van hun macht. De kern van een echte grondwet is een gekwalificeerde vorm van antipolitiek: ze moet waarborgen dat de politiek niet de overhand krijgt in de samenleving, dat er géén primaat van de politiek heerst, maar “rule of law”. Of met de woorden van opperrechter Scalia: een grondwet dient om ons te beschermen tegen de vandaag heersende opvattingen, niet om ze op te leggen. Het zal de lezer niet verbazen dat met name het socialistische ontwerp van grondwet precies het tegenovergestelde beoogt.

Matthias Storme

steun van Bert Anciaux voor Kate Ryan, de “Vlaamse” kandidate voor Eurosong. ‘Nergens vindt minister Bert Anciaux ook maar een greintje steun voor zijn beslissing om 60 000 euro te besteden aan de promotie van het Eurosong-liedje. Slechts 13,2% vindt het een goed idee.

Weekvraag 46 van de Stemmenkampioen (Het Laatste Nieuws) vroeg wat de Vlamingen dachten over de

3

DOORBRAAK nr. 5 – mei 2006

C OMMENTAAR

Sommige lezers zullen zich herinneren dat ik destijds met Hugo Portier in het Vlaams Parlement de petitie verdedigde om een Vlaamse grondwet op te stellen. Die petitie werd door de meerderheid verworpen, omdat wij ons niet wilden houden aan de grenzen van de beperkte bevoegdheden die de Belgische grondwet de Vlaamse deelstaat gunt. Maar men beloofde wel om academici te laten onderzoeken wat wel mogelijk was.

te garanties en instituties die de fundamentele vrijheden waarborgen. Zo bijvoorbeeld is voor de vrijheid van meningsuiting in de praktijk de regel van artikel 25 van de Grondwet, over de “getrapte” immuniteit (de verspreider is niet aansprakelijk als de drukker gekend, is, de drukker als de auteur gekend is) minstens zo belangrijk als het principe zelf. Die grondwettelijke garantie is in het Vlaams Blok-arrest compleet overboord gegooid, ongestraft omdat het Hof van Cassatie zijn voeten veegt aan de grondwet onder het mom van de voorrang van de mensenrechten.

DAG MARC,

DAG

YVES,

DAG

WALTER

meeste mediafiguren, die zich hooguit beperken tot wat voorzichtige spot.

O VER V LAAMSE EN LINKSE DOGMA’ S M EDIA

L

inks heeft in Vlaanderen veel meer politieke en culturele macht dan de verkiezingsresultaten van linkse partijen laten vermoeden. In de Wetstraat koppelt de sp.a zich aan de machtige PS en derhalve aan het bouwvallige Belgische huis. De interesse voor communautaire thema’s is bij sp.a en Groen! minimaal. Hetzelfde geldt voor het journalistieke milieu , de VRT voorop, waar links fors oververtegenwoordigd is (onderzoek prof. Els De Bens). De maatschappelijke en culturele elite kleeft zich vast aan de honingpotten van de media. Pakweg duizend BV’s gedijen er volgzaam en versterken het politiek correcte denken. Ook in die kringen is Vlaamsgezindheid dus een taboe, ondanks een batterij rationele argumenten. De Vlaamse beweging, maar ook de politieke meerderheid van de Vlamingen, wil snel een alternatief voor het Belgische vehikel, dat vierkant draait. Moet die Vlaamse meerderheid blijven wachten op links? Dan zal véél geduld nodig zijn. De manier waarover linkse opiniemakers hun achterban informeren, is verhelderend. Drie voorbeelden.

DOGMA?

cratisch standpunt, waar Reynebeau blijkbaar niet bij kan. Niet bij wil.

Reynebeau beseft dat een autonoom Vlaanderen minder links zal zijn dan het federale België. Minder links ook dan Wallonië. Die wetenschap verleidt Reynebeua tot weinig academische simplismen.

MARC REYNEBEAU

‘Naar verluidt moet er na de federale verkiezingen van 2007 een communautaire bigbang volgen… Het dogma gebied dat de splitsingsobsessie moet worden voortgezet’. Met die subtiele woordkeuze leert Marc Reynebeau (1) ons dat hij dat Vlaamse gedoe maar niks vindt. Hij loopt lastig omdat het ‘helaas niet belangrijk is welke inhoud het nieuwe autonome Vlaanderen moet krijgen … Ook de zogeheten Vlaamse Beweging – wie of wat dat tegenwoordig ook moge zijn – toont zich daar niet sterk in’, aldus de historicus.

Reynebeau weet natuurlijk best dat alle Vlaamse politieke partijen ook na een staatshervorming of splitsing overeind blijven en voor politieke kleur zullen zorgen. En Reynebeau weet dat de Vlaamse Beweging, en al zeker de Vlaamse Volksbeweging, per definitie pluralistisch probeert te zijn. Veel Vlaamsgezinden gaan er van uit dat over de inhoudelijke invulling van een autonomer of onafhankelijk Vlaanderen de Vlamingen zélf wel zullen beslissen. Dat is een perfect demo-

DOORBRAAK nr. 5 – mei 2006

OVER

DE INHOUD VAN HET AUTONOME VLAANDEREN ZULLEN DE VLAMINGEN ZELF WEL BESLISSEN

Onder Reynebeaus opiniehamer sneuvelt een partij op basis van één uitspraak (die waarmee Marie-Rose Morel – Vlaams Belang – haar eerst mogelijke potentiële beleidsdaad in Schoten omschreef: ‘foto’s van Albert en Paola in de vuilbak kieperen’). ‘Daar zullen de vele royalisten onder de Belangkiezers blij mee zijn’, aldus Reynebeau in een zeldzaam moment van bezorgdheid over de partijtrouw van de VB’ers. Zou Reynebeau echt veronderstellen dat de lezers van zijn column idioten zijn, die zich niets méér kunnen voorstellen bij het programma van het Belang dan dat ene zinnetje van Morel? Dat VB zich openlijk uitspreekt tegen de monarchie, wetende dat een deel van haar kiespubliek nog wegsmelt voor de poppenkast van Laken, getuigt van moed.

Moed die groter is dan die van de

4

Nog een voorbeeld: broedertwist tussen Vlaams-nationale partijen vindt Reynebeau ‘allerminst een schande’. NVA ‘respecteert democratie’, Vlaams Belang is ‘xenofoob en autoritair’. Hoe simpel kan het leven toch zijn?

Reynebeau weet dat ook N-VA al vaker als racistisch werd omschreven.

Wanneer zal hij beseffen dat de effectieve uitsluiting van een kwart van de Vlaamse bevolking in politiek en media wel eens meer autoritair overkomt dan de harde “taal” van het VB, en derhalve averechts werkt?

De aap komt uit Reynebeaus mouw in zijn laatste alinea: Vlaams-nationalisten vormen vandaag nog altijd ‘een minderheid en het is aan de burgers om te beslissen over de toekomst van Vlaanderen’. Een minderheid? Zijn niet alle grote politieke ontwikkelingen in onze vaderlandse geschiedenis in gang gezet door minderheden? (nu eens liberalen of socialisten, dan weer ecologisten of Vlaams-nationalisten).

Dat zal ook zo zijn met de Vlaamse staatsvorming. Dat is geen dogma, beste Marc, maar democratie.

Vlaanderen moet misschien nog even wachten, maar gelukkig niet op u.

GOED NIEUWS! Wie zich over actualiteit informeert via de VRT, zal het al zijn opgevallen: die van De Morgen en de VRT-redacties, dat zijn dikke vrienden. Onderzoek naar de toevallig samenvallen van “hoofdpunten” en “duiding” tussen beide media zou een boeiende verhandeling opleveren.

Op woensdag 4 april “opent” De Morgen met de schreeuwerige goednieuwsshow: ‘Recordaantal Belgen aan de slag’. Wat daarmee bedoeld wordt, blijkt op blz. 2 in het commentaarstuk van Yves Desmet. 'Zeshonderdduizend nieuwe banen in twintig jaar tijd, het is een mooie prestatie van de ondernemerswereld, de sociale partners en de zo verfoeide politiek, die door een kwart van de kiezers blijvend uitgespuwd wordt ... Dat er sinds de start als regeringsleider van Guy Verhofstadt sinds 1999 wel degelijk 200 000 nieuwe banen werden gecreëerd, zal niemand ooit willen geloven. Ook al is het zo', aldus Yves Desmet. Die dag hebben we dat verhaaltje vaak gehoord.

Men moet een simpel mens zijn om dat getelefoneerde goednieuwsbericht niet met een serieuze korrel zout te nemen. Economisch gezien is het redelijke nonsens. De economische rol van de regering-Verhofstadt wordt hier zwaar overschat. Maar we gunnen de premier deze strohalm. Verontrustender is het politiek correcte zwijgen van De Morgen (en ook van de VRT) over de communautaire achtergrond van dit gegeven: wie over werkloosheid spreekt, mag niet zwijgen over de gigantische verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië.

WIE OVER WERKLOOSHEID SPREEKT, MAG NIET ZWIJGEN OVER VERSCHILLEN TUSSEN NOORD EN ZUID

We herinneren ons de berichtgeving over de jongste transferstudie van de Vlaamse overheid (Abafim, najaar 2004): toen voorpaginanieuws in Het Nieuwsblad, geen woord erover in De Morgen. En… dus ook niet bij de VRT. Van de “kaakslagflaminganten” lusten ze daar geen kiekeneieren. Al even opvallend is de grote progressieve stilte rond het BHV-dossier. Ooit een VRTdocumentaire gezien waarin dat probleem eens deftig werd uitgelegd?

Terug naar de jobs van Verhofstadt.

Voor enige correcte “duiding” moet je elders terecht. Op 31 maart en in de eerste vier dagen van april verschijnen in De Tijd en in Het Nieuwsblad bijdragen die duidelijk maken dat Wallonië en Brussel er maar niet in slagen (ook niet via Verhofstadt en de instandhouding van de transfers) om hun groeiende werkloosheid te stoppen en hun economische posities te verbeteren.

LEVE DE KONING

Filip in de weg lopen van een onafhankelijk Vlaanderen, moeten ze weg. Wel, ik ben voor het behoud van de solidariteit. Omdat de koning en zijn kroost dat altijd gevonden hebben, en vinden, ga ik die – belangrijke – politieke zaak niet torpederen door een oprecht verdediger van onze sociale zekerheid onderuit te halen’.

Wie zijn voor Pauli de “kapotmakers” van dienst? Vlaams rechts, de werkgroep In de Warande, de redactie van De Standaard. De monarchie is voor Pauli een bondgenoot in de strijd voor het behoud van België. Basta! En Leve de Koning!

DE MONARCHIE IS VOOR LINKS EEN BONDGENOOT IN DE STRIJD VOOR HET BEHOUD VAN BELGIË

Alsof sociale zekerheid niet zou functioneren in een Vlaamse en Waalse context? Alsof de tientallen jaren transfers voor een spetterende, nieuwe Waalse dynamiek hebben gezorgd? Alsof het almachtige PS-bestuur in Wallonië de enige waarborg is voor de welvaart van de Waalse burgers? ‘k Ga het zeggen, Walter: Vlaanderen wil solidair zijn, wat mij betreft nog méér dan vandaag, maar dan liefst met regio’s in de wereld die het meer nodig hebben dan het in socialisme verkalkte Wallonië.

WALTER PAULI

Ook Walter Pauli, topjournalist van De Morgen, heeft zich de jongste weken tweemaal op het communautaire ijs begeven (2). Leerrijk voor wie uit die hoek enige steun meent te kunnen verwachten. Hier beperken we ons tot zijn knieval voor prins en koning…

‘Terugkijkend op de heisa over prins Filip kan een mens moeilijk anders dan besluiten dat de man niet om zijn vermeende incompetentie onder vuur ligt, maar om wat hij symboliseert. Dat is niet het koningshuis, maar wel België, de federale staatsstructuur, en dus vooral de (dure) solidariteitsmechanismen. Vandaar dat ik, een republikein uit principe, in de politieke praktijk van vandaag stilaan een verdediger van het koningshuis word’... ‘De leden van het koningshuis zijn niet dom, niet slecht, niet antidemocratisch. Ze zijn alleen Belgisch. Dus ze moeten kapot’…

‘Zeg gewoon: wij zijn tegen België. Die Walen kosten te veel. En daar Albert en

5

En wat die koning betreft: wij zijn er om principiële redenen tegen.

Gisteren, vandaag en morgen. Politieke macht kan niet gedragen worden door het erfelijke toeval. De familie van Laken wordt al generaties lang gebruikt om de Vlamingen aan een staat te naaien, waar de feitelijke machthebbers weinig of geen respect toonden voor de Vlaamse meerderheid en de Vlaamse belangen. Elke regering die de Coburgs regelmatig eens laat opdraven om zichzelf vanuit die “onverdachte” hoek in het zonnetje te laten zetten, bestendigt dit gegeven.

Jan Van de Casteele (1) “Broedertwist zonder schande”, DS 28 maart 2006 (2) “Waarom ik stilaan royalist word”, DM 7 april 2006; “De laatste wals van Wallonië”, DM 11 april. Over tweede artikel: lees blz. 6.

DOORBRAAK nr. 5 – mei 2006

M EDIA

YVES DESMET

‘Toekomstcontract Waalse regering mislukt’, ‘Brussel grootste winnaar Vlaamse vrijgevigheid’, ‘Economische kloof tussen Vlaanderen en Wallonië groeit’ (De Tijd), of ‘Vlaamse economie doet het steeds beter’, ‘Kloof met Wallonië groeit’, ‘Brussel doodziek’ en ‘Het regent faillissementen ... Alleen Vlaanderen groeit’ (Het Nieuwsblad), het zijn maar enkele titels die de lezers van die twee kranten wél op de hoogte brachten van één van de grootste problemen waar dit land mee zit: België is het kartonnen land van twee snelheden, waar regio's niet meer gediend zijn met een federaal uitgetekend arbeidsmarktbeleid. De politiek correcte stilte (zwijg over de Belgische ziekte) overheerst bij de openbare omroep.

Deze stilte kruipt heel dicht bij de leugen.

DE MORGEN

NEEMT DE HANDSCHOEN OP

IS

SPLITSING OOK BETER VOOR WALLONIË ?

WALLONIË

Het INR publiceerde onlangs zijn regionale cijfers. Ludwig Caluwé analyseerde de cijfers en trekt nu ook voor de CD&V de conclusie die in Vlaanderen meer en meer opgang maakt: splitsing is vooral nodig voor Wallonië. De progressieve Belgicisten zijn niet overtuigd, maar de geesten rijpen.

In Doorbraak maakten we al jaren geleden de analyse: het Belgisch houden van arbeid, economie en sociale zekerheid is voor de Waalse economie een regelrechte ramp. Wallonië raakt er alleen bovenop als er veel meer geïnvesteerd wordt. Vraag het aan China, Ierland, de Balten of aan CentraalEuropa. Groeien doe je door investeringen. In Wallonië wordt te weinig gespaard om dat op eigen kracht te doen. Dus heb je investeringen van buiten nodig. En – de wereld is hard – zolang Wallonië een loonkost heeft die hoger ligt dan elders, zal dat niet gebeuren. Met of zonder Marshallplan.

Ludwig Caluwé trekt in een onlangs gepubliceerde studie dezelfde conclusie. Wallonië blijft achteruitboeren en heeft – meer nog dan Vlaanderen – nood aan een eigen aangepast economisch beleid.

‘JE

TOVERT HET PROBLEEM IN WALLONIË NIET WEG DOOR TE ZEGGEN DAT VLAMINGEN EGOÏSTEN ZIJN.’

EN DAN NU ...

DE TEGENARGUMENTEN Om tegenargumenten te vinden is er zelden een betere bron dan De Morgen.

De angst voor een “rechts-liberaal” Vlaanderen, zorgt daar steevast voor bijzondere creativiteit in het verdedigen van alles wat Belgisch is. Als er argumenten zijn tegen splitsing, kan je er vergif op innemen dat De Morgen ze zal vinden.

We keken daarom uit naar de reactie van die krant op het Manifest van ‘In de Warande’. Het werd één grote ontgoocheling. Verder dan een flauw ‘het zijn allemaal duikboten van het Vlaams Belang’ kwam De Morgen toen niet.

DOORBRAAK nr. 5 – mei 2006

Naar aanleiding van de studie van Ludwig Caluwé was er gelukkig een creatievere inbreng. Walter Pauli deed een poging om de teksten ook écht te lezen en er wat gaatjes in te prikken.

Eindelijk wat intellectueel weerwerk.

DE CIJFERS ERKENNEN Allereerst een aangename vaststelling.

‘De cijfers liegen niet en het is best om te weten waar je aan toe bent.’ Dat is al een hele vooruitgang, want tot op heden klonkt het altijd in De Morgen dat ‘Wallonië aan het inhalen was’.

Nog een plezierige vaststelling: de auteur wil zich laten overtuigen. ‘Wie bekommerd is om sociale bescherming is daarom niet principieel gekant tegen meer autonomie.’ Mooi zo. Nu kunnen we discussiëren.

LEERLING-TOVENAARS & ANDERE REDENEN Dan komt Walter Pauli op de proppen met een paar argumenten tegen splitsing. Vooreerst: ‘de vakbonden en Franstaligen hebben gelijk om terughoudend te zijn. Soms hebben wetten een omgekeerd effect’. Juist, dat zal wel. In andere domeinen noemt De Morgen zo’n argument “conservatief”, al dan niet met het prefix “oer”.

Conservatisme is menselijk. Vooral als je denkt dat het je eigen belangen schaadt. Maar als argument weegt het wat licht, zeker voor een “progressief” dagblad.

‘Maak ze niet nog armer’, zo gaat het tweede argument. Koppeling van de cao’s houdt de lonen (en dus de inkomsten in Wallonië voor wie werk heeft) hoog en beperkt de kloof met Vlaanderen. Laat dat los en de kloof wordt groter. ‘Armoede is blijkbaar geen punt voor de CD&V.’ Het klinkt uiteraard sociaal, maar te hoge loonkosten houden wel de investeringen en

6

dus nieuwe jobs laag. Zoals elke handelaar kan vertellen, verkoop je weinig met overdreven prijzen. Meer jobs halen het gemiddelde inkomen omhoog, ook al stijgen de gemiddelde lonen minder snel. Werkloosheid is blijkbaar geen punt voor Walter Pauli.

DE SCHULD VAN DE WAALSE ONDERNEMERS Als het verschil in loonkost vooral in de lagere productiviteit zit, dan is het toch niet echt de fout van de overheid?

Zo gaat Pauli verder. Dan is het verdorie de schuld van de ondernemers.

Anders gezegd: ‘Er wordt geschoten op de PS, maar er is vooral iets mis met Waalse bazen’.

Om de argumenten van onze vriend in twee zinnen samen te vatten: ‘Het gaat slecht in Wallonië, en ze beseffen het nu. Ze proberen er wat aan te doen en laten we nu asjeblieft geen asociale en egoïstische dingen doen. Nog tien jaar geduld. Met hier en daar wat sleutelen, komen we er wel’.

‘DE MORGEN

BEGRIJPT NOG NIET WAAROM BELGIË EEN RAMP IS VOOR WALLONIË.’

Men heeft nu stilaan door dat er in Wallonië een probleem is dat je niet wegtovert met te beweren dat Vlamingen egoïsten zijn. Dat is al heel wat. De diagnose is gesteld. Maar Walter begrijpt nog steeds niet waarom België een economische ramp is voor Wallonië. Ook hij komt niet verder dan het naïeve geloof dat het met dezelfde remedies als de jongste 30 jaar nu plots wel gaat lukken in Wallonië.

Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Een wat grondiger aanpak is het beste wat Wallonië nu kan overkomen. Vooral als je bekommerd bent om de kleine man. De weg is nog lang vooraleer de progressieve linkerzijde dat zal inzien. Maar in schrijfsels zoals dat van Pauli zie je vooruitgang. Er is nog hoop voor Wallonië.

Dirk Laeremans Verwijzingen: - http://www.doorbraak.org - http://www.caluwe.be

REGIONALE

REKENINGEN ZIJN DUIDELIJK

VLAMING BETAALT JAARLIJKS € 1714 MEER DAN WAAL Vlaamse inwoners betaalden in 2003 gemiddeld 1 714 euro per jaar meer

De jongste regionale rekeningen van het Instituut voor de Nationale Rekeningen (INR) werden net voor de paasvakantie gepubliceerd (*). De cijfers gaan tot 2004 wat het bruto binnenlands product (bbp) betreft, het geheel van goederen en diensten (of toegevoegde waarde) geproduceerd op één jaar. Daarnaast bevatten ze de rekeningen van de gezinnen tot 2003, met name het inkomen en ontvangen uitkeringen enerzijds, betaalde inkomensbelastingen en sociale bijdragen anderzijds.

In de pers ging vooral aandacht naar het feit dat Wallonië maar niet slaagt in een economische inhaalbeweging ten opzichte van Vlaanderen, maar integendeel de kloof nog verder uitdiept (zie tabel).

GROEI

ECONOMIE

Vlaanderen Wallonië Brussel

2004 2,2% 1,7% 1,3%

Ook in 2003 en 2002 presteerde Vlaanderen beter dan Wallonië. De welvaartskloof tussen Vlaanderen en Wallonië is verder uitgediept, gemeten naar het bruto binnenlands product (bbp). Het Waalse bbp per inwoner zat in 2004 ruim 27% onder het Vlaamse niveau. In 1995 zat de Waalse welvaart 25% onder het Vlaamse peil.

1. De bedrijfsinvesteringen in Wallonië blijven ver achter op Vlaanderen.

Amper 22 % van alle investeringen gebeuren in Wallonië, tegenover 63 % in Vlaanderen.

Het gemiddelde primair inkomen per inwoner ligt in Wallonië ruim 20 % onder het Vlaamse niveau. Na de herverdeling – uitkeringen en sociale lasten – wordt deze kloof verminderd tot een 14 %.

HERVERDELING

2. De loonkosten liggen in Wallonië in verhouding tot de productiviteit nog steeds hoger dan in Vlaanderen, wat een ernstige concurrentiehandicap inhoudt.

3. Voorts blijft in Wallonië het aandeel van de publieke sector verder toenemen. Openbare besturen, onderwijs, gezondheidszorg en maatschappelijke dienstverlening slorpen meer dan een derde van de Waalse werkgelegenheid op, tegenover een kwart in Vlaanderen.

Als we op Vlaanderen inzoomen, dan blijkt West-Vlaanderen in 2004 de sterkste groei te hebben neergezet, met de arrondissementen Tielt en Oostende als uitschieters. Ook de grootstedelijke arrondissementen Gent en Antwerpen presteerden beter dan gemiddeld.

Vlaams-Brabant, dat het voorbije decennium de sterkste groei kende, deed het in 2004 wat minder.

BETERSCHAP? De regionale rekeningen geven ook weinig hoop op beterschap voor Wallonië.

In tweede orde worden bij het primair inkomen de sociale uitkeringen bijgeteld en nadien de inkomensbelastingen en sociale bijdragen afgetrokken.

Zo bekomt men het beschikbaar inkomen na herverdeling.

De regionale rekeningen zijn sinds een paar jaar aangevuld met rekeningen over de gezinnen, die een licht laten schijnen over een deel van de interregionale transfers.

Deze rekening geven vooreerst aan wat er door de gezinnen verdiend wordt, door werk, een onderneming of beleggin-

7

Daarbij dient opgemerkt dat dit niet de enige vorm van herverdeling is tussen de gewesten. Daarnaast is er ook nog de herverdeling als gevolg van het feit dat overheidsuitgaven, andere dan uitkeringen, relatief meer worden gefinancierd vanuit belastingen uit Vlaanderen dan van Wallonië. Voorts worden de uitgaven voor de overheidsschuld onevenredig betaald door Vlaanderen.

De gezinsrekeningen geven aan dat Vlamingen ook in verhouding tot hun inkomen meer worden belast. Op hun totaal inkomen, inbegrepen sociale uitkeringen, betaalt Vlaanderen gemiddeld 37,5 % aan inkomensbelastingen en sociale bijdragen. Voor Wallonië bedraagt de fiscale en sociale lastendruk 36,7 %, in Brussel 35,9 % (hierin zijn de verbruiksbelastingen niet inbegrepen, net zomin als sociale werkgeversbijdragen). De lagere lastendruk in Wallonië en Brussel is vooral toe te schrijven aan het relatief hoge gewicht van de sociale uitkeringen, die amper worden belast.

Jaca (*)

De regionale rekeningen zijn te vinden op www.nbb.be. Het Instituut voor de Nationale Rekeningen (INR) werd opgericht bij de wet van 21 december 1994, titel VIII, houdende sociale en diverse bepalingen, met het oog op de hervorming van het apparaat voor de statistiek en de economische vooruitzichten van de federale regering.

Het INR brengt de volgende bij de wet aangeduide instellingen samen: het Nationaal Instituut voor de Statistiek, de Nationale Bank van België en het Federaal Planbureau.

Met medewerking van deze instellingen, maar onder eigen verantwoordelijkheid, moet het Instituut onder meer statistieken en economische vooruitzichten opmaken.

DOORBRAAK nr. 5 – mei 2006

T RANSFERS

aan belastingen en sociale bijdragen dan Waalse inwoners. Zo blijkt uit de jongste regionale rekeningen. Ook vergeleken met zijn inkomen – sociale uitkeringen inbegrepen – betaalt de Vlaming meer dan de Waal. De jongste regionale rekeningen zijn verder ontnuchterend voor de Waalse politieke klasse: van een inhaalbeweging tegenover Vlaanderen is geen sprake.

Integendeel.

gen. Dat is het zogeheten primair inkomen, het inkomen dat wordt vergaard vooraleer de herverdeling van de overheid begint te spelen onder de vorm van het verstrekken van uitkeringen en het heffen van belastingen.

DE VLAAMSE

ELITE LAAT ZICH

(WEER)

HOREN

T WEEDE L ENTEMANIFEST: MEER IQ DAN BV L ENTEMANIFEST

I

n De Standaard van 13 april verscheen het opiniestuk ‘Een beter Vlaanderen door meer Vlaanderen’, ondertekend door 75 figuren uit zowat alle geledingen van de samenleving. De kern van deze groep liet al op 2 april 2004 in dezelfde krant een zogenaamd Lentemanifest afdrukken.

Toen waarschuwden ze dat Vlaanderen wegzakt uit de groep van topregio’s, omdat het federale beleid niet aangepast is aan de specifieke noden van Vlaanderen en Wallonië.

We vierden sedertdien weer twee keer nieuwjaar. ‘Bijna twee jaar later stellen we vast dat weinig of geen vooruitgang is geboekt op het institutionele terrein.

Een verdere staatshervorming werd in de koelkast gestopt, maar daarmee ook de principes van goed bestuur. Tal van belangrijke dossiers zoals de nachtvluchten, het jeugdsanctierecht of het generatiepact werden te laat, niet gecoördineerd of verkeerd aangepakt. Elke overheid is er wel op een of andere manier bij betrokken, maar niemand draagt de eindverantwoordelijkheid.

En omdat de eigen terreinen niet goed zijn afgebakend, speelt men graag op andermans terrein’, lezen we in de nieuwe tekst. Dus moet er na de volgende federale verkiezingen een serieuze staatshervorming komen met een stevig pakket nieuwe bevoegdheden voor Vlaanderen én Wallonië. Omdat ze er beide beter van worden.

BV? Dat er vertegenwoordigers uit alle milieus onder getekend hebben, klopt niet. We vinden academici uit alle universiteiten, filosofen, economisten, juristen en sociale zekerheidsexperten.

Er staan ondernemers bij en ziekenhuisbeheerders, evenals artsen.

De opgemerkte afwezigheid van figuren uit de wereld van syndicaten en ziekenfondsen ontging de pers niet. Maar ook de culturele wereld is schraal vertegenwoordigd. Die fietst nu al jaren achteraan in het peloton als het gaat over Vlaamse autonomie. Er zijn andere tijden geweest.

Ook het BV-gehalte is bijzonder mager en dat valt op in dit soort open brieven. Als Greenpeace, Amnesty International of Gaia zich tot het publiek wenden met namenlijsten valt de ene zanger over de andere tv-vedet-

DOORBRAAK nr. 5 – mei 2006

te. Hier ontbreekt het amusementswereldje volkomen. Bestaan die kringen dan uitsluitend uit belgicisten, die de ogen sluiten voor de Vlaamse noden?

Natuurlijk niet. Maar het eenheidsdenken is er wel springlevend. Wie zich daar als Vlaamsvoelend durft profileren, dreigt de hele meute over zich heen te krijgen en wordt naar de marginaliteit van het gild gedreven.

Vlaanderens amusementswereldje lijdt aan serieuze inteeltverschijnselen en dat zorgt voor een ernstige verschraling.

‘HET VLAAMSE

DOSSIER IS INHOUDELIJK IJZERSTERK MAAR OVERTUIGT VOORAL INTELLECTUELEN.’

Tegenover dat gebrek aan BV, staat een stevige portie IQ. Dat geeft meteen de sterkte en zwakte aan van dit soort initiatieven. Het Vlaamse dossier is inhoudelijk ijzersterk en overtuigt vooral intellectuelen. Maar het ontbreekt wel schrijnend aan wat we maar de X-factor zullen noemen. Sexy is de boodschap blijkbaar allerminst.

NIEUWE TIJDEN Dat Lentemanifest van 2004 brak dus geen potten, want politiek Brussel bleef stoïcijns doof. Maar de soep blijft koken onder het deksel. Tom Cochez stelt in De Morgen vast: ‘Wat in de afgelopen tijd wel veranderd is, is het denken over (meer) autonomie voor Vlaanderen. Het gecontesteerde optreden van prins Filip en de positie van het koningshuis, de sterkere Vlaamse profilering van vooral CD&V en het maandenlang aanslepende politieke spektakel rond de splitsing van BrusselHalle-Vilvoorde hebben, samen met de

8

hete adem van het separatistische VB, het thema politiek opnieuw “heter” gemaakt.’ Als ze dat bij De Morgen ook beginnen inzien, zou politiek Brussel toch ook stilaan mogen beseffen dat het deksel niet op de pot gedrukt kan blijven.

Deze tekst lijkt niet zo ver te gaan als de denkgroep ‘In de Warande’ die onomwonden oproept België te splitsen. Guy Tegenbos daarover in De Standaard: ‘Deze groep zegt hetzelfde – met “veel België” is geen goed bestuur mogelijk – maar zachter en reformistischer: ‘een status-quo op institutioneel vlak dient de overlevingskansen van België niet’.” Een andere aanpak, met in essentie dezelfde boodschap dus.

WIE IS TROUW? Ook in Nederland begint het op te vallen dat het communautaire spook nog lang niet is overwonnen. Het dagblad Trouw (14 april) besteedt een lezenswaardige bijdrage aan het initiatief van de 75 en schetst de context. ‘Dat is de tweede keer in vier maanden dat vooraanstaande Vlamingen de bijl willen zetten in wat er nog rest van België.

Eerst was het een groep ondernemers die betoogde dat België geen toegevoegde waarde meer heeft voor Vlaanderen. Zij stoorden zich vooral aan de miljarden euro’s die Vlaanderen jaarlijks betaalt om het Franstalige gebied overeind te houden. Dat schokte de Belgische koning die in een nieuwjaarstoespraak waarschuwde tegen “separatisme”. Dat heeft niet geholpen. De discussie over de macht van de deelstaten lijkt zelfs heftiger te worden.’

De Trouw-redacteur verklaart aan zijn lezers waarom de syndicale wereld afwezig blijft. ‘Vakbonden zijn nauwelijks vertegenwoordigd, want die zijn verplicht in het hele land te werken.

Bondsbazen kunnen zich dus moeilijk vereenzelvigen met puur Vlaamse belangen’. Voilà, eenvoudig kan de waarheid ook gezegd worden. "Een autonoom Vlaanderen is een aanwinst voor Europa en een voorbeeld voor Den Haag", vindt een lezer van Trouw als reactie op het stuk. Een andere lezer gaat nog een stap verder. "Hopelijk maken we het nog allemaal mee dat Vlaanderen weer een deel wordt van Nederland." Auteur van die oproep: Harun Yildirim uit Amsterdam. Een Nieuwe Groot-Nederlander.

Peter De Roover

HOE

PROGRAMMA

VAN

ZANGFEEST

AAN BUITENLANDERS UITLEGGEN?

DE BRUG AF GEZIEN

V

ZANGFEEST Diezelfde dag kreeg ik het programma van het 69ste Vlaams Nationaal Zangfeest in de bus, toch een concrete illustratie van die emancipatiestrijd.

Een evenement waaraan ik in de vroege jaren vijftig als lid van het vendelierskorps van het ANZ enthousiast meegewerkt had. Toch werd het me meteen pijnlijk duidelijk dat ik het programma van dit zangfeest, dat overigens erg herinnerde aan wat ik een halve eeuw geleden zelf meegemaakt heb, onmogelijk aan mijn nochtans

Het zijn retorische vragen; ik zwijg dus zedig over het Zangfeest en hoop maar dat geen Waalse of Brusselse collega hen op het bestaan ervan wijst en ik wel verplicht zal zijn, mijn positieve beeld over het nieuwe Vlaanderen enigszins te nuanceren.

Het is ook een belangrijke politieke en ethische vraag: waarom kan een volk, dat zelf 175 jaar discriminatie ervaren heeft, zo weinig begrip opbrengen voor anderen die vandaag zonder enige twijfel onder een veel zwaardere discriminatie te lijden hebben?

IMAGO

EN BOODSCHAP VAN HET

ZANGFEEST:

VATBAAR VOOR DISCUSSIE?

geïnteresseerde studenten en aan andere buitenlanders kon uitleggen.

Hoe zeg ik enerzijds dat de Vlaamse Beweging niet tegen Franstaligen gericht is – en dat is correct – en verdedig ik anderzijds het zingen van liederen als Franse Ratten? Wij weten uiteraard dat het hier om een historische referentie gaat, maar zo komt het bij buitenlanders niet over.

Zolang we niet met overtuiging aan de buitenwereld kunnen aantonen dat we, juist vanuit de eigen geschiedenis en de liefde voor de eigen traditie, in binnen- en buitenland een positieve rol kunnen spelen in de emancipatie van alle volkeren, zullen we met ons streven naar zelfbestuur in de ogen van buitenlanders niet geloofwaardig overkomen. Is dat dan zo belangrijk? Zoals ze hier zeggen: you bet!

Ludo Abicht

ONUS EN BONUS In het artikel Onderhandelingen over de Staatshervorming: Divide et Impera van Rudi De Ceuster (Doorbraak april) is een storende fout geslopen. In verband met de mogelijke onderhandelingen tussen alle Vlaamse partijen over een gemeenschappelijk minimumprogramma schreef de auteur: ‘De onus van een eventuele mislukking zal vallen op diegene die opstapt’. “Onus” is een courante juridische term en betekent last, nadeel. Deze oorspronkelijke tekst suggereert dus dat diegene die opstapt het eens zal mogen uitleggen aan de Vlaamse kiezers. Bij vergissing werd dit gewijzigd in ‘de bonus zal vallen op diegene die opstapt’. “Bonus” betekent precies het tegenovergestelde, en staat bovendien helemaal haaks op het hele betoog dat Deceuster in zijn artikel ontwikkelt.

9

Doorbraak wil openstaan voor verscheidenheid van opinie. ANZ-voorzitter Bruno Valkeniers reageert in een volgend nummer op deze tekst van Ludo Abicht.

DOORBRAAK nr. 5 – mei 2006

EN IDENTITEIT

Het feit dat de meerderheid in België Nederlands spreekt en voor de gelijkwaardigheid van die taal heeft moeten vechten, kwam als een grote verrassing, net als het feit dat die ontvoogding weliswaar op duidelijke afspraken met de Walen en Franstalige Brusselaars berust, maar in geen geval tegen hen gericht is. Het viel niet moeilijk, een theoretisch en praktisch onderscheid te maken tussen een xenofoob en exclusivistisch etnisch nationalisme en de idee van een soevereine Vlaamse samenleving, waar iedereen Vlaming is die in Vlaanderen wil komen werken en wonen. En waar men dus, vanuit de idee van een “actief pluralisme” naar een zo groot mogelijke interactie tussen de verschillende culturen streeft.

Hoe leg ik hen uit, dat er weliswaar “buitenlandse gasten” optreden, maar dan wel uitsluitend blanke Afrikaners en zangers uit Oekraïne? Terwijl er in Vlaanderen zelf dozijnen groepen bestaan die ons Nederlands cultureel erfgoed met dat van hun eigen Marokkaanse, Turkse, Koerdische en andere tradities verbinden en op die manier bruggen slaan tussen allen die in Vlaanderen wonen.

Z ANGFEEST

an januari tot mei geef ik, als Vlaams gastdocent aan de University of Californie in Berkeley, een cursus over ‘De joden van de Lage Landen’.

Gisteren heb ik het gehad over de bijdrage van Vlaamse joden, onder anderen Louis Franck, Nico Gunzburg, Lon Landau en Maarten Rudelsheim, aan de Vlaamse Beweging. In dat kader heb ik voor Amerikaanse studenten, die “Flanders” spontaan associeren met de Vlaamse kunstproductie van de Primitieven tot Bruegel en Rubens, in het kort de geschiedenis van de Vlaamse emancipatie geschetst en daarbij vergelijkingen gemaakt met Schotland, Catalonië en, dichterbij, Québec. Ze begrepen heel goed dat Vlaanderen, net als die andere regio’s, behoefte had aan een grotere vorm van zelfbeschikking binnen de nieuwe Europese entiteit.

Hoe verklaar ik dat men, twaalf jaar na het einde van de apartheidsregime, aan het einde van dit zangfeest nog altijd niet het nieuwe, pluralistische volkslied Nkosi sikelel’iAfrika, waarin nota bene Die Stem van Suid-Afrika verwerkt is, zingt, alsof er niets gebeurd is sinds 1994?

V LAAMSE V LAAMSE

GAAT DOOR

RAND IS RAMP

R AND

EN

B-H-V

O

p Paasmaandag ben ik gaan rondlopen op een drukbezochte rommelmarkt in een nochtans Vlaamse – zonder faciliteiten – gemeente rond Brussel. De naam doet er niet toe. Je hoorde vooral in het Frans onderhandelen over de kwaliteit van bijvoorbeeld een paar gedragen kinderschoenen. Bij de boeken was het scharrelen naar toch nog iets in het Nederlands.

De prijskaartjes waren in beide zogenoemde nationale landstalen. Kortom, dit was, indien niet een Brusselse gemeente, dan toch een Vlaamse gemeente met heel veel faciliteiten. Voor zover dat nog moest worden bewezen: de Vlaams-Brabantse Vlaams-Belangauteurs van een indrukwekkende map over “De VerBrusseling (zo geschreven!) van Halle-Vilvoorde” hebben geen ongelijk. Integendeel: de Vlaamse rand rond Brussel is inderdaad uitgegroeid tot een Vlaamse ramp.

Voorgesteld aan wat het grote perspubliek had moeten zijn op de vooravond van Pasen, kreeg de documentatie (natuurlijk) nauwelijks journalistieke aandacht. Niet alleen kwam de informatie van de verkeerde politieke partij, maar wie ook maakt zich in het politiek correcte Vlaanderen nog druk over iets dat toch niet meer te keren is: de verbrusseling en dus verfransing van de brede Vlaamse DE BURGEMEESTERS VAN BRUSSEL-HALLE-VILVOORDE IN DE WACHTZAAL. rand rond de hoofdstad van Vlaanderen. Een cultude ik samen met anderen braafjes naar rele confrontatie die volgens sommigen een zoveelste becijferd overzicht van de toch zo verrijkend is. ver-brusseling van de Vlaamse rand rond de hoofdstad van Vlaanderen.

Het is een kwarteeuw geleden dat ik – samen met anderen – aan tafel zat met de top van de toenmalige eerste Vlaamse regering, die van wijlen Gaston Geens en onder anderen zijn partijgenoot Jan Lenssens. De Vlaamse rand, mijn thuisbasis, kwam ter sprake met mijn te verwachten persoonlijke onmacht om mijn kinderen later een onderdak te bezorgen in de Vlaamse gemeente “met faciliteiten” waar ze geboren waren en intussen opgroeiden.

Toen al liepen de woonkosten in die gemeente dermate uit de hand dat mijn kinderen later noodgedwongen zouden moeten uitwijken. De altijd vriendelijke Jan Lenssens was duidelijk onder de indruk. Dat kon toch niet! Men zou die uitstoot van “eigen volk” uit de “eigen Vlaamse woonomgeving” niet laten gebeuren. Vijfentwintig jaar later luister-

DOORBRAAK nr. 5 – mei 2006

BRUSSELSE VERHUIS Het voorbije decennium zijn bijna eenenveertig duizend inwoners uit Brussel weggetrokken richting de ruime Vlaamse rand. Voor meer dan de helft daarvan gebeurde dat tussen 1999 en 2004. Die toename “neemt vandaag niet af”. Uiteraard zijn dat niet alleen Franssprekende Brusselaars, maar het is niet verboden te denken dat het grootste deel van die inwijkelingen de taal van Voltaire extra genegen is.

Enkele lukrake voorbeelden: SintPieters-Leeuw kreeg in 2004 liefst 511 Brusselse nieuwkomers over de vloer, Overijse bijna 280. In Liedekerke arriveerden honderd “nieuwe” Brusselaars en in Machelen waren er dat net geen driehonderd.

10

Intussen is wonen in die Vlaamse rand – het gaat hier dus niet alleen om de zes faciliteitengemeenten – er sinds mijn babbel met Jan Lenssens niet goedkoper op geworden.

Een gemiddeld appartement in VlaamsBrabant kost vandaag minstens 150 000 euro. In druivengemeente Overijse betaal je voor een woonhuis zeker 370 000 euro. Op zoek naar een lapje grond in Grimbergen? Reken op een kleine driehonderd euro per vierkante meter. Immokantoren doen in dit deel van Vlaanderen gouden zaken en dat gebeurt liefst in het Frans.

Voor wie toch nog niet overtuigd is: in acht gemeenten zonder faciliteiten spreekt minder dan de helft van de jonge gezinnen thuis Nederlands. In Tervuren zijn de nietNederlandssprekende gezinnen straks in de meerderheid!

EEN GEWAARSCHUWD MAN… Het goedgevulde VB-document leert niets nieuw. Het brengt alleen een becijferde momentopname van een al heel lang sluimerende vergiftiging van dit stukje Vlaanderen. Omdat het VB zich daar als politieke partij toe verplicht voelt, stelt de partij remedies voor om dat onzalige tij toch nog te keren. Dat is een mooie maar, helaas, nutteloze inspanning.

Foto Doorbraak

VERBRUSSELING HALLE-VILVOORDE

De tijd dat men nog echt iets kon doen aan het betaalbaar wonen in die Vlaamse rand, aan het behouden van een Nederlandstalig straatbeeld in deze Vlaamse gemeenten, is al lang voorbij.

Vlaanderen heeft inderdaad decennia lang bewust tijd verloren. Vlaanderen maakte zelf van de Vlaamse rand een Vlaamse ramp. Het is daardoor vandaag niet verboden te vrezen dat sommigen nog slechtere uitslagen bij de komende verkiezingen in deze randgemeenten zullen misbruiken om van dat Vlaamse randblok aan het Vlaamse been af te geraken. Een gewaarschuwd man is er in de Vlaamse rand veel meer dan twee waard.

Marc Platel Kraainem

VRIJ-SPRAAK

B IJ G OEDELE

OP SCHOOT

TAALWET (1)

TAALWET (2) Geschorst of niet, ten minste wat de OCMW’s betreft, past de Brusselse regering haar jongste rondzendbrieven gewoon verder toe. Dat antwoordt minister Pascal Smet (sp.a) op interpellaties van Marie-Paule Quix (Spirit) en Dominiek Lootens (Vlaams Belang). Zo werd in 2005 slechts één van de 504 onwettige contracten vernietigd.

Uiteindelijk zijn 63 % van de afgesloten contracten niet in overeenstemming met de taalwet.

TAALWET (3) Al meer dan veertig jaar beloven Brusselse ziekenhuizen vergeefs een correct tweetalige dienstverlening. Het geduld van gezondheidsinspecteur Reginald Moreels is nu op. De voormalige staatssecretaris geeft de ziekenhuizen nog tot 31 december 2006 om hun spoed- en MUG-diensten tweetalig te maken. Stagiair-specialisten die na die datum nog geen Nederlands kennen, krijgen een verbod om uit te rijden en dat kan hun verdere loopbaan schaden.

Enkele weken nadat Canvas uw dienaar in Morgen Beter op de buis bracht op een uur dat serieuze mensen het ledikant al hebben opgezocht, vond VTM niet te kunnen achterblijven. Of ik even op de schoot van Goedele wilde komen zitten? Och, waarom niet? Om wat te vertellen? Een debat over de splitsing van de Rode Duivels. Tja, er zijn dingen waar ik meer van wakker lig.

zelden overvalt.

Daar stond mijn geweldig nummer tegenover: ‘Ik heb mijn kaarten voor de wedstrijd tussen de Gele Leeuwen en de Rode Hanen al besteld. Ambiance verzekerd.’ Zenden ze toch wel alleen die stomme zin van Mister Michel uit zeker.

En toch, de splitsing van de Belgische ploeg in een Vlaamse en een Waalse zou ondergetekende geld opbrengen. Al jarenlang supporter ik voor de tegenstander van de Rode Duivels. Als je dan een beetje sfeervol naar zo’n interland wil kijken, moet een mens zich tooien met de kleuren van de favoriete ploeg. Mijn kasten puilen dus uit van Estse, Bosnisch-Hercegovinese, Georgische en San Marinese sjaaltjes.

Ik sloeg zelfs een voorraad vlaggen in van Kameroen, de Fiji-eilanden en Paraguay. Kwestie van het wereldkampioenschap niet onvoorbereid in te duiken.

Terug naar het debat. Ging dus over de splitsing van de Rode Duivels.

Kan niet, weet ik ook wel. Fifa en Uefa gaan dat gladde pad nooit op.

Wat ons bij de hoofdles brengt: internationaal kan Vlaanderen zich nooit volwaardig profileren (ook niet in de voetbalwereld) zolang België bestaat.

Allemaal kosten op het sterfhuis, zo bleek. De Rode Duivels mogen zelf niet gaan. Wat kan mij nu nog het lot van de Fiji-eilanden schelen?

Enfin, naar Vilvoorde dan maar om voor één keer een zaak te verdedigen die me ook persoonlijk voordeel zou kunnen opleveren.

Mister Michel – Verschueren voor de niet-kenners – van Anderlecht bemande de debatbox aan de overzijde. Drie kwartier lang stonden we elk onze zaak met veel overtuiging te verdedigen. De kijker mocht ‘s anderendaags genieten (?) van een geknipt kwartiertje daaruit. Van dat knipwerk houdt deze jongen dus niet. Ze knippen er altijd naast.

Neem nu onze startquote, opgenomen voor het debat. ‘Ik kom hier de Rode Duivels verdedigen en hoop dat ze nog veel successen mogen boeken’, zegt de gewezen Anderlechtmanager met een saaiheid die hem

In feite had ik dus geen poot om op te staan. Geniet dan nu mee van enkele argumenten die worden aangehaald in dit debat over een nationale voetbalploeg: de wreedheden in Joegoslavië; onze jongens die daarvoor niet hebben gevochten in de Eerste en Tweede Wereldoorlog; de actie tegen racisme van enkele weken geleden bij de jeugdspelers die volledig haaks staat op een eigen nationale Vlaamse ploeg. Ja, voor wie het debat niet heeft gezien – da’s dus iedereen behalve wie lijfelijk aanwezig was bij de opname – was het allemaal duidelijk ‘right to the point’. Het blijft een constante in debatten over Vlaamse autonomie.

Hoe irrelevanter het argument, hoe meer kans dat het op tafel wordt gesmeten.

Wijzen we als uitsmijter nog op een te mijden spraakverwarring. VTM wilde weten wat ik vond van een Vlaams-nationale Voetbalploeg. Tja, een nationale Vlaamse ploeg zie ik best zitten. Maar een Vlaams-nationale? Ik vermoed dat die vooral zal opvallen in het scoren van owngoals.

Peter De Roover

Gerard Bouvier

11

DOORBRAAK nr. 5 – mei 2006

V RIJSPRAAK

De Raad van State vernietigde in een recent arrest twee rondzendbrieven van de (vorige) Brusselse regering over “taalhoffelijkheid”. Die bepaalden dat gemeenten en OCMW’s eentalige contractuele personeelsleden in dienst konden nemen. De Raad van State veroordeelt de Brusselse regering omdat de taalwet voorschrijft dat gemeenten en OCMW’s alleen maar arbeidscontracten mogen afsluiten met personen die vooraf bewijzen dat ze een bepaalde kennis hebben van de tweede landstaal. Daarnaast veroordeelde de Raad van State de Brusselse regering ook omdat die verplicht is om alle beslissingen van gemeenten en OCMW’s die de taalwet schenden, te vernietigen. De vernietiging heeft betrekking op twee “oude” rondzendbrieven, maar de juridische argumentatie geldt ook voor de drie “nieuwe” rondzendbrieven (huidige regering).

Die werden eerder al door de Raad van State geschorst. Ook hun vernietiging hangt dus in de lucht ...

AUTONOMIE

IN RUIL VOOR

EU-TICKET

ONWAARSCHIJNLIJK

IS

ER EEN K OERDISCHE INTIFADA OP KOMST ?

B UITENLAND

D

e PKK, de gewapende arm van het Koerdische nationalisme, is terug van weggeweest. Sinds de gevangenneming van zijn leider Öcalan in 1999 leidde het een sluimerend bestaan. De jongste tijd zijn er weer relletjes en aanslagen. Is er een Koerdische “intifada” op komst?

Slechts sporadisch daalden PKK-strijders nog eens af uit de bergen waar ze zich schuil hielden. In juli 2003 bijvoorbeeld sneuvelden bij schermutselingen in de Turkse provincie Bingöl zes Turkse soldaten. Maar behalve wat speldenprikken toedienen aan het Turkse leger hield de PKK zich gedeisd. Ankara hoopte vergeefs dat de Amerikanen de PKK in zijn schuiloorden in Noord-Irak zou uitroken. Maar die hadden al de handen vol met de strijd tegen terroristen in de soennitische driehoek van Irak. Bovendien kon Washington de aanwezigheid van de PKK in Noord-Irak eventueel nog gebruiken als pasmunt in zijn gespannen relaties met Ankara.

In 2004 zegde de PKK de eenzijdige wapenstilstand op. Ankara zelf had op geen enkel moment amnestie in overweging genomen of recht op terugkeer voor de leiding en de militanten van de PKK. In juni 2005 pleegden de “Koerdische Vrijheidsvalken”, een afscheuring van de PKK, aanslagen in toeristische centra in Turkije. Eind maart van dit jaar sloegen de “Koerdische vrijheidsvalken” in Istanboel toe. Verschillende burgers kwamen bij een aanslag op een bus om het leven.

In Zuidoost-Anatolië, het Koerdische gedeelte van Turkije, draaide de begrafenis van gedode PKK-militanten uit op relletjes tussen duizenden Koerdische demonstranten en de Turkse veiligheidsdiensten. Vijftien mensen stierven, honderden werden gewond. De politie verrichtte honderden arrestaties.

De hervormingen in Turkije hebben verwachtingen gecreëerd, die slechts ten dele kunnen worden ingelost. De problemen in Zuidoost-Anatolië liegen er niet om. De werkloosheid is hoog, de armoede grijpt om zich heen, en culturele rechten voor de Koerden zijn ontoereikend.

‘REVOLUTIES

VINDEN HUN OORSPRONG NIET IN ONTBERING, MAAR IN ONTGOOCHELING.’

Vele Turkse Koerden kijken vol verwachting op beterschap in twee richtingen. Naar het Westen, naar de Europese Unie die Turkije onder druk zet om meer politieke en culturele rechten toe te kennen aan zijn minderheden. En naar Noord-Irak, waar de plaatselijke Koerden hun eigen cultuur kunnen beleven in een autonome regio waar stabiliteit en een zekere welvaart heersen.

MINDERHEDEN Turkije zelf zit daartussen geprangd. De EU dringt aan op erkenning van de rechten van de “minderheden”, maar wat betekent dat, “minderheid”?

Ankara zegt dat volgens het Verdrag van Lausanne, de geboorteakte van de Republiek Turkije, alleen niet-moslims als minderheid te beschouwen vallen.

In die interpretatie vormen de Koerden als moslims en de alevieten, een heterodoxe afsplitsing van de sjiitische islam, geen minderheden.

ONTEVREDENHEID De ontevredenheid onder de Koerden ontlaadt zich in massale acties tegen de Turkse staat. Het klinkt paradoxaal, net nu Turkse televisiestations begonnen zijn ook in de Koerdische taal Kurmanci uit te zenden. Of misschien ook niet, want revoluties vinden hun oorsprong niet in ontbering, maar in ontgoocheling.

DOORBRAAK nr. 5 – mei 2006

Noord-Irak is de Turken een doorn in het oog. De PKK verschanst zich er ongestoord in het gebergte. Bovendien is het “Koerdische model” dat daar in de praktijk wordt omgezet, aantrekkelijk voor de Turkse Koerden die van al die rechten en vrijheden als groep verstoken zijn.

12

OPLOSSING De oplossing zou zijn dat Ankara zijn eigen Koerden meer culturele autonomie schenkt en tegelijk aan de socioeconomische problemen in de regio werkt. In plaats daarvan klampt het zich vast aan de mythen die aan de grondslag liggen van de republiek: dat Turkije één en ondeelbaar is, dat de invoering van een tweede officiële taal het begin van de opdeling van het land zou inluiden ...

Culturele autonomie, federalisme: de Turkse staatsnationalisten gruwen bij de gedachte daaraan. Ze zweren trouw aan de kemalistische staatsdoctrine, zo genoemd naar Mustafa Kemal Atatürk, die een jacobijns en seculier Turkije boven de doopvont had gehouden.

GEWELD Ondertussen is het geweld in Turkije opgeflakkerd. De islamistische regering van Erdogan (AKP) zit tussen hamer en aambeeld. Te hard optreden tegen de Koerden kan de kansen van Turkije om toe te treden tot de Europese Unie verknoeien. De EU kan geen land opnemen waar een gewapende strijd aan de gang is. Maar wanneer de AKP-regering te laks is, krijgt ze vanwege het kemalistische, staatsnationalistische establishment het verwijt toegestuurd toegeeflijk te zijn en verraad te plegen aan de fundamenten van de staat. Het leger, een steunpilaar van die seculiere kemalistische staat, ziet in de problemen een gedroomde kans om de machtsgreep van de AKP af te remmen.

Een AKP die het Koerdische probleem niet onder controle krijgt, zou bij de volgende verkiezingen wel eens zware klappen kunnen krijgen. De generaals hopen op een versterking van de MHP, de partij van de strakke staatsnationalisten die geen goed oog hebben in EUlidmaatschap of in groepsrechten voor de Koerden.

PRIJS De kemalisten en de staatsnationalisten koesterden altijd wel de droom van Atatürk ‘liever dienen in de hemel van Europa dan heersen in de hel van het Midden-Oosten’, maar de vraag weerklinkt steeds luider of ze bereid zijn de prijs de betalen voor het toegangsticket van de EU. Die prijs is: overdracht van soevereiniteit, erkenning van de Koerden als minderheid.

Dirk Rochtus docent internationale politiek, Lessius Hogeschool Antwerpen

polierecht verkreeg op het keurmerk van “Goed Vlamingschap”.

ROOD

In zijn solide studie, een herwerkte doctoraatsverhandeling, Het rode vaderland stuurt historicus Maarten Van Ginderachter, het eerdere gezegde ‘de werklieden hebben geen vaderland’, richting sprookjeswereld. De waarheid zag er wel anders uit. Een aanrader en niet het minst voor al de ‘socialistische’ mandaatdragers. Maar hebben deze nog wel enige interesse voor hun eigen geschiedenis?

De communautaire spanningen en opeenvolgende crises binnen de Belgische Werkliedenpartij (BWP) liepen tussen 1885 en 1914 hoger op dan tot nu toe aangenomen werd. Vlaamse en Franstalige socialisten bleken zich met andere nationale gemeenschappen, respectievelijk Vlaanderen en België, te vereenzelvigen.

MAARTEN VAN GINDERACHTER, HET RODE VADERLAND: DE VERGETEN GESCHIEDENIS VAN DE COMMUNAUTAIRE SPANNINGEN IN HET

BELGISCHE

SOCIALISME VOOR

WOI. LANNOO/AMSAB, 494 BLZ. € 29,95, ISBN 90 209 6297 3

Als vorser verzette Van Ginderachter een enorm werk; alleen al het aantal dag- en weekbladen dat hij doornam, is fenomenaal. Het boek bevat een volledig en overzichtelijk wetenschappelijk apparaat; wel staan de 1401 voetnoten alle achteraan.

Kortom, men worstelt zich door het boek, dat bijwijlen slordig is geschreven, op zoek naar de boodschap die erin verwerkt zit. Uiteindelijk blijkt de plot te bestaan uit een al jaren aanslepend conflict tussen de auteur en zijn zakenpartners.

Een aantal toch wel belangrijke elementen uit het dossier komt de lezer niet te weten – al ware het maar over welke verbintenissen en bedragen nu uiteindelijk al die jaren getwist wordt, want dat is in die kringen toch de doorslaggevende parameter.

GUIDO VAN LIEFFERINGE, GLAMOUR EN

GLITTER, GELD

MACHT –

MEDIALAND. VAN HALEWYCK,

PJV

349 ISBN

Anseele en co bleken met hun afwijzing van de Belgische revolutie en hun heimwee naar het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden zelfs onvermoede voorlopers te zijn van het antiBelgische Vlaams nationalisme zoals het na 1918 doorbrak. Franstalige BWP’ers daarentegen eigenden zich 1830 nadrukkelijk toe als een nationale revolutie, die door de burgerij aan de arbeiders ontstolen was. Zij profileerden zich als “volbloed” Belgen, met dien verstande dat heel wat Waalse socialisten al vanaf 1909 de wallingantische toer opgingen.

Ook in Brussel was het taalprobleem een steen des aanstoots. De Brusselse arbeiders waren voor het overgrote deel van Vlaamse komaf terwijl de leiding van de BWP er in handen was van lieden, die overwegend Franstalig, belgicistisch en royalistisch waren.

Uitzondering wordt gemaakt voor de groep rond Camille Huysmans. Ook daarin vinden we een verklaring voor de ‘latere totale politieke ontsporing’ ten nadele van de Vlamingen.

Over die communautaire spanningen vóór 1914 zwijgt het socialistische milieu het liefst. Een van de redenen van dat collectieve geheugenverlies was dat het na 1918 niet meer in het kader van het succesrijke en vaderlandslievende BWP paste. Daarbij kwam ook dat de Vlaamse Beweging in de loop van de 20ste eeuw het mono-

EN

WELKOM IN

VAN LIEFFERINGE Guido Van Liefferinge is ongetwijfeld een begaafd journalist, met een neus voor nieuws en de aangeboren nieuwsgierigheid die de echte nieuwsjager kenmerkt. Hij combineert dat talent met een in dat milieu zeldzaam zakeninstinct. De combinatie van beide is doorgaans een waarborg voor succes – en successen heeft hij ongetwijfeld geboekt. Het heeft hem echter niet alleen vrienden opgeleverd.

Het is dat verhaal dat Van Liefferinge poogt aan de lezer te slijten, maar hij slaagt daar slechts ten dele in. Zijn boek is een aaneenschakeling van anekdoten, de ene al trivialer dan de andere, vaak zonder chronologische volgorde, of zelfs logische samenhang. Op de koop toe zijn de hoofdacteurs veelal show- en mediafiguren met de verzamelnaam “BV’s” die, zoals bekend, zichzelf verschrikkelijk belangrijk wanen maar doorgaans met die overtuiging alleen staan.

LEES OOK http://vvb.org/actueel http://vvb.org/citaat 13

BLZ.,

€ 22,50,

90 5617 685 4

Wat wél naar voren komt, is de obsessie met dit dispuut, waaronder de schrijver gebukt gaat, en die ten slotte een trauma lijkt te worden. Met groeiende verbazing vraagt de lezer zich af hoe het mogelijk is dat zakenpartners kunnen samenwerken in een sfeer die beheerst wordt door wantrouwen en spanningen – althans wanneer men de versie van Van Liefferinge moet geloven. Maar dan rijst meteen ook de vraag waarom hij niet vele jaren vroeger is opgestapt.

Voor insiders die het reilen en zeilen in de media kennen, bevat het boek weinig nieuws. Het doet wel eens denken aan de stijl en inhoud van weekbladen die veelal worden gemaakt voor en gelezen door de minder begaafden onder ons. Lezers die niet vertrouwd zijn met de afgunst en de pietluttigheid die vaak de Vlaamse mediawereld kenschetsen, kunnen misschien nog een boodschap vinden in het boek.

Rudi De Ceuster

"Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa" Vierde druk beschikbaar bij de VVB 20 euro, port inbegrepen Bestellen: 03 366 18 50 of via secretariaat@vvb.org

DOORBRAAK nr. 5 – mei 2006

B OEKEN

BOEKEN

H

I J

M Ó E T

K O N I N G

W O R D E N

!

K AMIKAZE -P ERSWIJS

Dat is althans mijn mening. En dan heb ik het wel over ons aller voorlopig nog ongekroonde kroonprins Philippe natuurlijk. En ik zal ook uitleggen waarom hij koning moet worden. Zelf heeft hij ooit op een onbewaakt moment (hij heeft allicht geen andere) gezegd dat hij koning wíil worden. Hij bedoelde waarschijnlijk dat hij bereid is om koning te worden. En dat is toch iets heel anders! Maar ja, dat komt er van als de taal van de meerderheid van uw toekomstige onderdanen niet de uwe is. Dan maakt ge eerder vroeg dan laat dergelijke uitschuivers.

Waarop wacht Geert Hoste trouwens om alle koninklijke taalblunders te bundelen en uit te geven? Succes verzekerd! Maar terug naar de kern van de zaak. Wie er de geschiedenisboeken op naleest, zal het met mij eens zijn dat koningen meestal zelf de oorzaak zijn van de ondergang van hun koninkrijk. En geef toe, met wat we tot hier toe van Flup al gehoord en gezien hebben, zal het met hem op de troon niet anders zijn. Want Flup is vooral dom. Oerdom.

Martin De Jonghe heeft het jaren geleden in zijn populair radioprogramma Het Boerenparlement ooit op magistrale wijze verwoord. Om uit te drukken hoe dom Flup wel is, beweerde hij dat ze hem hebben moeten verdoven om hem een diploma te kunnen geven. En ik wil hem maar al te graag geloven. Nu weten we allang dat het hoofd van de koning zelden gemaakt is op de maat van de kroon die het moet dragen. In het geval van de Fluppe is dat nu al duidelijk. Ik vrees zelfs dat ze over zijn oren tot op zijn schouders zal zakken.

Wedden dat ook de politieke gevolgen niet lang zullen uitblijven. Ik kan het zo al voor mij zien. Een opeenstapeling van stommiteiten. Stel u gewoon maar eens voor dat Flup na verkiezingen (in Vlaanderen gewonnen door het Vlaams Belang) zoals gebruikelijk aan zijn consultaties moet beginnen!? Ik vermoed dat er in zijn entourage mensen rondlopen die er nu al het koud zweet van krijgen. Want ook zij zullen wel weten (wat de grote Napoleon Bonaparte ook al wist) dat een koning die zich aan één partij hecht, de koninklijke boot doet overslaan en de fatale schipbreuk veroorzaakt.

Welnu, voor een koning die één partij uitsluit, is dat gegarandeerd niet anders. Want een volk kan zijn koning laten vallen en toch een volk blijven. Maar een koning die zijn volk de rug toekeert, kan geen koning meer zijn. Vandaar dat Vlaanderen er bij de volgende communautaire onderhandelingen alles moet aan doen om Albert met pensioen te sturen en Flup op de troon te krijgen. De Vlaamse onafhankelijkheid zal nog nooit zo dicht bij zijn geweest. Zeker weten. Onthouden dus.

Kamikaze

P Guy Poppe, radiojournalist in De Standaard, 6 april: ‘Er is een zucht naar het fait divers ontstaan, een navelstaarderige zoektocht naar het leven in de buurt van de eigen kapel. Alsof Vlaanderen zich per se wil definiëren als een regio die, als een paard met oogkleppen, alleen nog verkent wat zich binnen de grenzen van zijn bewust smal gehouden gezichtsvermogen afspeelt. Interpreteer grens als taalgrens, want Wallonië is in sommige opzichten net zo goed ver en vreemd als Anatolië of Kasjmir. Dat soort mentaliteit roepen de media in het leven die daaraan beantwoorden, kneuterig in hun belangstelling, gebiologeerd door het leven zoals het thuis of in de familie is, made in Vlaanderen. De media van de Kapellekensbaan, ontdaan van Louis Paul Boons internationalisme.’

Filip Rogiers in De Morgen, 5 april: ‘Waarom zou het federale politieke niveau het summum moeten zijn, a fortiori voor een partij die, zeker sinds het kartel met N-VA, van méér Vlaanderen en minder België een cruciaal programmapunt maakt?’

DOORBRAAK nr. 5 – mei 2006

E R S W I J S

Lionel Vandenberghe in Knack, 5 april: ‘De uitbreiding van het Brussels Gewest is in ieder geval geen optie. No way. Als Di Rupo daaraan raakt, staat álles weer ter discussie. Dan mag wat mij betreft de tweederdemeerderheid, de alarmbelprocedure en zelfs de paritaire federale regering ook op tafel komen. Bij dezen houd ik er een warm pleidooi voor dat de Vlaamse partijen met het oog op deze onvermijdelijke staatshervorming samen een onderhandelingsstrategie afspreken, zodat we ons niet opnieuw vastrijden in onmogelijke beloftes.

Want je kunt er donder op zeggen dat de Franstaligen ook verenigd aan de onderhandelingstafel zullen verschijnen.’

Karl Van den Broeck in Knack, 4 april: ‘Zelfs als Vlaanderen onafhankelijk wordt en er tijdens de onderhandelingen met de Franstaligen in slaagt om Brussel te behouden, dan nog moet Vlaanderen ermee leren leven dat zowat een miljoen Vlamingen Frans spreken: in Brussel en in de Brusselse Rand. Dat betekent ook dat er in het Vlaams Parlement een sterke francofone fractie zou zitten. Is het daarom dat veel radicale independentisten

14

het ‘probleem Brussel’ liever onder de mat vegen?’

Marie-Rose Morel (Vlaams Belang) in De Tijd, 3 april: ‘Regionaliseer het hele buitenlandse beleid. Stop met de ‘Belgische’ missies. Schaf het Agentschap voor de Buitenlandse Handel af. Het is enkel een dekmantel voor een privaat reisbureau van de kroonprins. Vandaar dat ik versteld stond toen enkele weken geleden ook CD&V-N-VA een motie van het Vlaams Belang verwierp om dit dure speeltje van prins Filip af te schaffen. En mocht een regio denken dat de prins toch nog in bepaalde landen (zoals Saudi-Arabië) een toegevoegde waarde kan vervullen, kan ze hem nog altijd ad hoc inschakelen.’

Rik van Cauwelaert in Knack, 30 maart: ‘Geen meerderheid heeft ooit meer geld vergooid aan mediagoeroes en spindoctors dan Paars. Geen regering sinds de Tweede Wereldoorlog was zo leugenachtig en onbetrouwbaar als deze.’

NIET POLITIEK CORRECT WEL VOOR EEN CORRECTE POLITIEK

Raadpleeg het Doorbraak-archief www.doorbraak.org Help ons Doorbraak te verspreiden STEUN DOORBRAAK Rekening 409-9591911-13 Contact: Doorbraak, Passendalestraat 1a, 2600 Berchem, 03 366 18 50, redactie@doorbraak.org

C Energiebesparing Milieutechnologie: afvalverbranding deNOx Explosieve gasmengsels: verwerking in overeenstemming met ATEX

Gespecialiseerd studiewerk en sleutel op de deur levering Mallekotstraat 65, 2500 Lier Tel: ++ (0)3/491.98.78 – Fax: ++ (0)3/491.98.77 E-mail: info@euro-pem.co m

O L O F O N

Doorbraak is een uitgave van de Vlaamse Volksbeweging vzw.

Verschijnt maandelijks (niet in augustus).

Hoofdredacteur: Jan Van de Casteele Kernredactie: Karl Drabbe, Katleen Van den Heuvel, Dirk Laeremans, Herman De Mulder, Anke Nobels, Peter De Roover, Pieter-Jan Verstraete.

Redactie-adres: Passendalestraat 1a, 2600 Berchem. Tel (03) 366 18 50 – Fax (03) 366 60 45 e-post: redactie@doorbraak.org – internet: www.doorbraak.org – abonnementen: secretariaat@doorbraak.org Abonnement: € 16,50 voor een abonnement van 12 maanden (buitenland: 25 euro).

Studentenabonnement: € 10 voor een abonnement van 12 maanden, met opgave van leeftijd en onderwijsinstelling.

Internet-abonnement: € 10 voor 12 maand toezending van Doorbraak (pdf-bestanden) via internet. Het (studenten)abonnement geeft recht op een gratis Internet-abonnement.

Abonnering door storting op rekening 736-0012719-76 van VVB Doorbraak, Passendalestraat 1A, 2600 Berchem met vermelding van het type abonnement.

Doorbraak wordt ook gratis toegestuurd naar de leden van de Vlaamse Volksbeweging vzw. U kunt ook lid worden van de VVB door overschrijving van € 17 op rekening 409-9521741-71 van VVB-leden-administratie. Dan krijgt u naast Doorbraak ook Binnendoor, het ledenblad van de Vlaamse Volksbeweging, toegestuurd.

Doorbraak is lid van de Unie van de Uitgevers van de Periodieke Pers.

Vormgeving: Jupiter Graphics, De Regenboog 5A, 2800 Mechelen, Tel. 015 52 95 67 Betaalt u uw abonnementsgeld vanuit het buitenland? Vermeld dan bij storting op het hierbovenvermeld rekeningnummer ook het IBAN-nummer BE91 7360 0127 1976 (Bank identificatiecode van KBC-bank = KREDBEBB) Verantwoordelijke uitgever: Dirk Laeremans, Passendalestraat 1a 2600 Berchem.

ISSN 0012-5474

15

DOORBRAAK nr. 5 – mei 2006

DOORBRAAK nr. 5 – mei 2006

16