2006_11_doorbraak

België-Belgique PB Antwerpen X 8/2828

Maandblad van de Vlaamse Volksbeweging vzw www.doorbraak.org

11

2006

© FOTO Wim Van Capellen

Afgiftekantoor Antwerpen X P508831 Passendalestraat 1A 2600 Berchem redactie@doorbraak.org

Guy Verhofstadt, tien jaar geleden nog smekend om macht

Met Verhofstadt van VLD naar PCP

D

e VLD trekt in 2007 naar de kiezer-klant als “centrum en positief”. Bart Somers, de hoofdschuddende, klungelt zich in interviews een weg door de politieke terminologie om uiteindelijk in niemandsland te eindigen. Over het Vlaamse profiel van de VLD had Somers aan De Standaard (6 nov.) zelfs letterlijk “niets” te zeggen.

In de VLD, die ‘het kompas kwijt was’, is er een ‘revolutie’ nodig, maar ‘de VLD heeft de voorbije zeven jaar goed gewerkt’. Oei Bart, kleine tegenspraak? De VLD moet ‘opnieuw een ideeënpartij’ worden, een ‘progressieve centrumpartij’ (sic), niet links of rechts, maar ‘progressief en sociaal’, met politiek ‘vanuit het hart en de overtuiging’ en minder vanuit het verstand’. Dat laatste is alvast nu al duidelijk.

De VLD wil ‘het middenveld omarmen’, maar er toch ook zijn voor ‘iedereen’, voor rechts, voor links. Alleen blijkbaar niet voor meer behoudsgezinde mensen, want ‘een conservatieve liberale partij, dat bestaat niet’.

Wat wordt de VLD-agenda voor de staatshervorming van 2007? Iets in de buurt van niets (of daaromtrent)? Nu past ­Somers: ‘Laat me toe om daar in een latere fase iets over te zeggen.’

Wat de VLD-voorzitter zegt, benadert de overtreffende trap van prietpraat. Politologen en journalisten – en die kunnen tegen een stootje – worden zot van zoveel onzin.

In Knack (8 okt.) schreef Han Renard, gepakt door de helderheid van Somers (en co): ‘De VLD is centrum en progressief.

Dat betekent tweemaal niets.’ Wat betekent die ‘progressieve’ koers van de VLD voor het communautaire debat? Makkelijk antwoord: niets! De V lijkt doorgespoeld in de riolen van de Wetstraat.

Benieuwd hoe Noël Slangen – volgens Derk Jan Eppink ‘de hofmaarschalk van het leugenpaleis...’ – nu dat niets gaat ver-

kopen. ‘In zeven jaar paars werd de waarheid een hoer’, aldus nog Eppink.

Ondertussen zijn de liberalen goed bezig. De koning kussen, zoiets bij voorbeeld. Na het afkondigen van de nieuwe progressieve marsrichting paarsgroene piepers krijgen van Yves Desmet (DM, 7 nov.), dat was ook een zekerheid. De Vlamingen weer een loer draaien, door nog maar eens te pleiten voor een paritaire Senaat waarin twee miljoen Vlamingen geen stem hebben… ‘Vanuit het hart’ wellicht?

De Brusselse boy en “minister” Guy Vanhengel, sinds 8 oktober ook vertegenwoordiger van 540 inwoners in de baronie Evere, mag met uitslaande pretentie weer meer Vlaams geld eisen voor zijn front van een miljoen Brusselaars.

Wat een boeltje bij de VLD! Dringend toe aan bezinning. Een beetje lezen misschien? We willen de parlementsleden van de VLD alvast trakteren op een paar mooie verzen over ‘het immobilisme van het leidende establishment (FGTB, PS…) in het zuiden van het land’: ‘We kunnen niet blijven wachten op ik weet niet welke ommekeer in Wallonië. Het is de hoogste tijd dat ook uitgebreide bevoegdheden inzake sociale zekerheid en – nog belangrijker – fiscale autonomie aan Vlaanderen en de andere deelgebieden worden toegekend, zodat we zelf de beleidsinstrumenten in handen krijgen’ (uit de gedichtenbundel van Guy Verhofstadt, “De Belgische ziekte”, blz 38).

Met deze poëtische woorden herinneren we ons plots weer het Vlaams profiel van de VLD in de oppositie. Staat de V in VLD vandaag nog voor Vlaams? We zijn benieuwd.

Als de Vlaamsgezinde VLD’ers en de tros ex-VU’ers binnen de liberale partij nog iéts te vertellen hebben, doen ze dat best nu. Vooraleer de VLD in de aanloop naar de grote verkiezingsoverwinning haar naam wijzigt in PCP, de progressieve centrumpartij. In tweemaal niets dus.

■ Jan

Van de Casteele

december 2006 nr. 11

Doorbraak

PERSWIJS Migratie en taal ■ Jan Peter Balkenende (premier, CDA) over immigranten en

taal op www.destentor.nl, 15 nov. 2006: ‘Als je kiest voor Nederland en erbij wilt

horen, dan kies je voor de Nederlandse taal en voor één nationaliteit.’

■ Elio di Rupo over de VLD in De Morgen, 14 nov. 2006: ‘De VLD komt

weer in het stadium van een ernstige partij. Maar of de VLD-koerswijziging de samenhang van paars noodzakelijk versterkt? Ah non, maar wel de cohesie van het land. Hoe meer partijen inzien dat ze zich prioritair om het sociaal-economische moeten bekommeren, eerder dan om het communautaire, hoe beter.’

■ Yves Leterme over het etiket “conservatief” in De zevende dag,

13 nov. 2006: ‘Als het conservatief is om geen 28 gevangenen te laten lopen of om de belas-

tingen correct te innen, dan wil ik gerust als conservatief door het leven gaan.’

■ Paul Hegge, Voka-Kamer van Koophandel Halle-Vilvoorde over

Zaventem in De Tijd, 7 nov. 2006: ‘Het faillissement van Sabena is harder aange-

komen in Brussel en Wallonië dan in Vlaanderen. Door het verlies van Sabena is de luchthaven veel minder Belgisch. De trots voor Zaventem is weggeëbd. SNBA wordt minder gezien als een nationale carrier, het is meer Vlaams dan nationaal.’

■ Jean-Marie Dedecker over de nieuwe centrumkoers van de

Bijna zes op de tien kinderen uit het Antwerpse basisonderwijs praten thuis geen Nederlands. ‘Een cijfer waar wij behoorlijk van geschrokken zijn’, aldus de redactie van Gazet van Antwerpen. De krant voegt eraan toe dat alles staat of valt met de kennis van onze taal. (GVA, 7 november)

Dehaene nationalist

Volgens het Vilvoordse bestuursakkoord zal de bereidheid de Nederlandse taal te leren een voorwaarde worden voor toekenning van een sociale woning. Vilvoorde wil stadsgronden nog enkel verkopen aan Nederlandstaligen. FDF-voorzitter Olivier Maingain noemt die maatregel ‘het programma van het Vlaams Belang waardig’. ‘Jean-Luc Dehaene is geen Europeaan meer; hij is slechts een Vlaamsnationalist’, aldus Mangain.

VLD in De Standaard, 6 nov. 2006: ‘Als Somers het verschil tussen links en rechts

niet meer kent, wordt hij de spookrijder van de politieke autostrade. Compleet losgeslagen.’

■ Gerolf Annemans over verkiezingen 2007 in De Standaard,

28 okt. 2006: ‘Dat beeld van Freya en Guy op het bankje in het park zal ons nog goed van pas

komen. Dat is een echte opportuniteit’.

■ Mathias Danneels over de Waalse crisis in Het Nieuwsblad,

28 okt. 2006: ‘Antwerpen slachtoffert een vrouwelijke schepen voor een flesje parfum. Een

voortreffelijk korpschef op basis van een lege doos. Di Rupo en zelfs Van Cau zeggen met de vernieuwing bezig te zijn. Sorry voor mijn vulgaire taal: hier zakt mijn broek van af.’

■ Rik Van Cauwelaert over de VLD in Knack, 25 okt. 2006: ‘De VLD

is zelfs geen kiesvereniging meer. De VLD is sinds vorige zaterdag (Slangen strategisch manager) een reclamebureau met slechts één klant: Guy Verhofstadt...Aan de uitvoering van Verhofstadts programma, geformuleerd in de drie Burgermanifesten, moet na acht jaar nog worden begonnen...De boodschap van Verhofstadt komt feitelijk hierop neer: stem voor mij en jullie krijgen er de door corruptie wormstekige PS van drankorgel Michel Daerden en van Elio Di Rupo als premier bovenop.’

Emiel De Bolle

Regionalisering huurwet

De Vlaamse regering wil de huurwet regionaliseren om een doeltreffend woonbeleid te kunnen voeren. De regelgeving voor de private huurmarkt is voorlopig nog federaal, maar de toestand in de gewesten is compleet verschillend. In Vlaanderen woont 20 % van de gezinnen in een private huurwoning, in Wallonië 33%, in Brussel 59%. Voor Keulen moet de regionalisering van de huurwet meegenomen worden in de staatshervorming van 2007. Regeringspartijen en Vlaams Belang waren het daarmee eens (DS, 21 okt., De Tijd, 26 okt.)

In Vlaanderen is nu 25,4 procent van de oppervlakte bebouwd. In Brussel is dat 78,2 procent, in Wallonië 13,7 procent. De gemiddelde prijs per vierkante meter bouwgrond bedraagt in Vlaanderen 94,2 euro of ruim het drievoudige van de gemiddelde prijs in Wallonië (27,7 euro). (NBl, 5 maart)

Werkloosheidskloof

De RVA-cijfers van september bevestigen dat de Waalse heropstanding nog niet voor morgen is. Sinds januari 2006 zijn er in Vlaanderen 23 000 werklozen minder (nu 173 000). In Wallonië amper 8000 minder (nu 217 000), in Brussel zelfs 3000 meer (nu 75 000). En dat in een periode dat er veel banen zijn bijgekomen. Volgens Herman Van Rompuy is de Waalse economische achterstand o.m. een gevolg van het ondermaats onderwijs (volgens de internationale rankings) en een overtallig en gepolitiseerd overheidsapparaat. Zij hebben dus goeddeels hun lot in eigen handen.

Doorbraak

nr. 11 december 2006

Commentaar

Brussels Airport

In de provincieraad van Vlaams-Brabant stelde Jan Laeremans (VB) een vraag over de Engelse benaming van de luchthaven. ‘De luchthaven van Londen heet toch ook Heathrow en en niet Airport Londen, en die van Nederland heet Schiphol en niet Airport Amsterdam’, vond Laeremans. ‘Ik zie niet in hoe de Raad van State een klacht kan behandelen over een naam die een privé-bedrijf voor zichzelf heeft gekozen’, repliceerde gouverneur Lodewijk De Witte, die eraan toevoegde dat de luchthaven tot voor de wijziging niet Luchthaven van Zaventem, maar ‘Brussel Nationaal Bruxelles National’ heette. (HLN, 8 november) Als Vlaanderen dan toch zoveel investeert in de infrastructuur om Zaventem op te krikken en Brussel, op zijn zachtst uitgedrukt, zeer afstandelijk blijft tegenover “zijn” luchthaven, waarom dan niet meteen “Flanders Airport”?

Vlaanderen staat weer eens onvoldoende op zijn strepen.

EU-grondwet en Duitsland Angela Merkel, de Duitse bondskanselier, verklaarde onlangs voornemens te zijn het Duitse voorzitterschap van de Raad van de Europese Unie (EU) tijdens het eerste halfjaar van 2007 te willen aangrijpen om de zogenaamde “Europese Grondwet” terug op de politieke agenda te plaatsen. Het hoogste Duitse federaal gerechtshof in Karlsruhe wil echter eerst duidelijkheid over hoe het met de “EU-grondwet” verder moet, nadat Fransen en Nederlanders die bij volksraadpleging hebben verworpen. Technisch gesproken heeft Duitsland dus de “EU-grondwet” nog niet geratificeerd.

EU-grondwet en Vlaanderen

Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor België. Als laatste van de zeven volksvertegenwoordigingen in België, hechtte het Vlaams Parlement zijn goedkeuring aan het verdrag, maar slechts na de ondertekening van een samenwerkingsakkoord tussen al die parlementen.

Dit akkoord maakt duidelijk dat de rol van de deelparlementen bij de subsidiariteitstoets “evenwaardig” is aan die van het federaal parlement. Na de ratificatie door het Vlaams Parlement, trok de Conseil de la Communauté française dit principe echter opnieuw in twijfel. Bijgevolg heeft de Vlaamse regering de ratificatie door het parlement niet aan de federale regering bevestigd. Technisch heeft dus eigenlijk ook België het constitutioneel verdrag niet geratificeerd. ➥ vervolg p. 11

Waarom partijen progressiever zijn dan hun kiezers

De kloof tussen kiezer en verkozene

D

e defenestratie van Jean-Marie Dedecker illustreert vandaag opnieuw een fenomeen dat in de Vlaamse politiek dominant is, namelijk dat de leiding van bijna alle politieke partijen linkser en/of progressiever is dan de kiezers waardoor ze verkozen werden. Het klopt dat men de stelling niet geheel ongenuanceerd mag verkondigen; maar bv. het recente boek van Carl Devos e.a, Links en rechts in Vlaanderen, komt ook tot het besluit dat behalve bij het VB alle partijen “linkser” zijn dan hun kiezers.

Het onderscheid links-rechts is allesbehalve duidelijk, en in vele opzichten zelfs nietszeggend (hoewel, volgens sommigen is deze gedachte alleen al een rechtse gedachte; een groot deel van de linkerzijde beweert dat het onderscheid wel degelijk relevant en duidelijk is), maar het kiesvolk is inderdaad vaak rechtser en/of conservatiever dan de machthebbers.

Voluntarisme De belangrijkste tegenpool betreft namelijk het geloof in de “maakbaarheid” van mens en samenleving. De verschuiving van de macht naar wie gelooft in die maakbaarheid – de believers – ligt jammer genoeg ingebakken in ons politiek systeem.

Investeren in een politieke carrière veronderstelt al een relatief groot geloof in die maakbaarheid. Wie gelooft in die maakbaarheid, wordt een heel stuk belangrijker.

Politici worden door de media nu eenmaal beoordeeld op hun voluntarisme.

Wie niet voortdurend voorstellen voor verandering lanceert, wordt als lui beschouwd. Volgens onderzoek van de Universiteit van Bern over de werking van de parlementen van de OESO-landen (2004) functioneert de politiek het best waar de politici maar deeltijds betaald worden, en dus het minst aan bezigheidstherapie kunnen doen. Hoe meer politici de tijd krijgen om zich met alle aspecten van de samenleving te bemoeien, hoe “linkser” de politiek wordt.

Waarom dan verkozen?

Waarom worden die politici dan verkozen? De kiezers zouden véél minder voor linkse voorstellen kiezen indien zij zich in een volksraadpleging mochten uitspreken. Zwitserse studies bewijzen dat – over een langere periode bekeken – bij referenda systematisch conservatiever wordt gestemd dan in het parlement. Dat is precies de hoofdreden waarom onze politici tegen referenda zijn: zij zouden de kloof tussen politici en kiezers aantonen en de legitimiteit van de politieke verkozenen aantasten.

Met de PS Men kan opwerpen dat in veel andere Europese landen er desondanks toch sterke centrumrechtse partijen zijn, die misschien wel een linksere politiek voeren dan hun kiezers, maar toch duidelijk minder dan in Vlaanderen. Die extra kloof bij ons is hoofdzakelijk het gevolg van de institutionele noodzaak om in België met de PS te regeren.

Om macht uit te oefenen moeten de Vlaamse politici na elke verkiezing naar links opschuiven. Dat geldt alleen niet voor diegenen die op voorhand van die machtsdeelname worden uitgesloten, zoals het Vlaams Belang. En dat laatste leidt tot de paradoxale vaststelling dat enkel bij het Vlaams Belang volgens Devos & co de kiezers minder rechts-conservatief zijn dan hun leiders. Of nog: dat juist die partij erin slaagt kiezers te werven die linkser of progressiever zijn dan hun leiders.

Dat is ook perfect verklaarbaar: het zijn voor een groot deel kiezers wier “natuurlijke” partij naar links moest opschuiven om de macht te behouden.

■ Matthias Storme

december 2006 nr. 11

Doorbraak

eco n o m i e - t r a nsfers

Rudy Aernoudt zegt a, maar niet b Meer pro dan anti Manifest Antimanifest over de verhouding tussen Walen en Vlamingen. Zo luidt de ondertitel van het jongste boek van Vlaams topambtenaar Rudy Aernoudt over de problematiek van de regionalisering, met als hoofdtitel Vlaanderen-Wallonië, je t’aime moi non plus (*). Aernoudt zette het boek neer als repliek op het Manifest van de Denkgroep ‘In de Warande’. Nadere lectuur leert echter dat het boek veel meer pro dan anti het Manifest pleit.

Alleen trekt Aernoudt niet de verregaande conclusies van het Manifest – separatisme – maar slaagt hij er ook niet in een coherent alternatief aan te bieden.

R

udy Aernoudt schrijft met gezag: hij was achtereenvolgens kabinetschef van de Waalse, de federale en de Vlaamse minister van Economie. Sinds kort leidt hij het departement economie van de Vlaamse administratie. Zijn boek biedt een goed inzicht in het Vlaams respectievelijk Waals economisch beleid, en plaatst de Vlaamse en Waalse economie in perspectief, historisch en internationaal.

De analyses van Aernoudt sporen in belangrijke mate met die van het Manifest. Hij is zelfs nog veel scherper voor de Waalse PS-staat ‘die door cliëntilisme, corruptie, dysfunctioneren en gebrek aan strategisch inzicht de werkloosheid mede in stand heeft gehouden’.

Pervers Ook Aernoudt wijst op de perverse effecten van de transfers: ze helpen Wallonië niet vooruit, maar werken eerder verlammend. Ook Aernoudt bepleit een grotere responsabilisering van Wallonië, waarbij voor de transfers een tegenprestatie wordt gevraagd, met name het versterken van de ondernemingsdynamiek. Ook Aernoudt wijst op regionale verschillen, voor-

ian

al op de arbeidsmarkt, die een aparte aanpak vergen. Hij wijst er evenzeer op dat de gewesten over instrumenten moeten beschikken die thans nog federaal zijn.

De auteur stelt zelf een hele agenda van verdere regionalisering voor, die kan worden beschouwd als de grootste gemene deler van wat de partijen in de Vlaamse regering willen: regionalisering van de vennootschapsbelasting (volledig, of minstens kortingen), regionalisering van het arbeidsmarktbeleid (weliswaar met behoud van federale financiering), regionalisering van gezondheidszorgen en kinderbijslagen (maar financiering blijft federaal), regionalisering van enkele federale economische beleidsinstrumenten als het Participatiefonds (leningen voor starters), Nationale Delcrededienst en Finexpo (financiële steun voor export).

Tegenspraak Het boek gaat op een aantal punten wel expliciet in tégen het Manifest. Maar op die punten spreekt Aernoudt zich voortdurend tegen. Zo betoogt hij dat Vlaanderen en Wallonië amper verschillen in ondernemingsdynamiek, en dat dit determinerend is voor verdere economische groei. Kortom, het Manifest blaast de regionale verschillen op, en het is best mogelijk dat Wallonië binnen afzienbare tijd Vlaanderen economisch bijbeent. Als dat zo is, waarom moet hij dan verder nog tekeer gaan tegen de PS-staat en eisen dat de transfers worden aangewend om de ondernemingsdynamiek in Wallonië aan te wakkeren? En waarom pleit hij dan nog voor verdere regionalisering van het sociaaleconomische beleid als de regionale verschillen toch maar beperkt zijn?

Over de transfers is het boek zeer dubbelzinnig: enerzijds wordt er voor gepleit de transfers responsabiliserend te maken, anderzijds wil de auteur ze behouden als interpersonele solidariteit uit sociale overwegingen. Hij geeft ook nog een economisch argument voor behoud van transfers dat nergens op slaat: de groei spreiden over alle regio’s. Zelf haalt hij dit ­argument in zijn boek onderuit door akkoord te gaan met de Franstalige economen die stellen dat transfers Wallonië in slaap wiegen en juist belemmeren om economisch in te halen.

6,6 miljard Aernoudt minimaliseert ook de transfers. Hij aanvaardt nochtans de bedragen uit het Manifest (de 6,6 miljard euro, echter zonder de transfers via rentelasten ten belope van 3,9 miljard).

Maar hij vertaalt dit naar 3 euro per dag per Vlaming, en zegt in zijn boek: ‘Wat is nu 3 euro per dag? Weinig Vlamingen zullen er een boterham minder door eten’. Dus, 3 euro per dag per Vlamingen of 12 euro per gemiddeld gezin per dag, of 360 euro per maand per gezin, of 4000 euro per jaar is peanuts? Zeg dat maar aan iemand die leeft van een uitkering of loon van 1000 euro per maand. Als Vlaamse werkenden rustig die transfers kunnen dragen, waarom zit Aernoudt dan in zijn

Doorbraak

nr. 11 december 2006

Beste niveau?

Het beginsel van subsidiariteit dat Aernoudt – terecht – promoot als toetssteen voor de bevoegdheidsverdeling, schrijft voor dat bevoegdheden worden toegewezen op het laagst mogelijke niveau waarop ze efficiënt kunnen worden uitgeoefend.

Ook voor de sociale zekerheid lijkt dit toch eerder het niveau van gewesten of gemeenschappen, dan het Belgische niveau.

Waarom moet Vlaanderen even solidair zijn met Wallonië als met de Westhoek? Waarom moet Vlaanderen meer solidair zijn met Wallonië dan met Nord-Pas-de-Calais?

‘3 euro per dag per Vlaming of 12 euro per gemiddeld gezin per dag, of 360 euro per maand per gezin, of 4000 euro per jaar is peanuts? Zeg dat maar aan iemand die leeft van een uitkering of loon van 1000 euro per maand.’

Aernoudt wil de transfers meer responsabiliserend maken, waarbij Vlaanderen aan Wallonië een resultaatsverbintenis mag opleggen. Prima, maar hij denkt niet verder door over de wijze waarop dit kan gebeuren. De auteur maakt er zich nogal makkelijk van af door een jaarlijkse rapportering te vragen en te verwijzen naar het voorbeeld van de Europese regionale steun (ook al stelt hij elders in het boek dat de massale Europese steun aan Henegouwen niets heeft geholpen).

Naïef?

Een eerste probleem waar Aernoudt aan voorbijgaat, is dat de transfers voor het overgrote deel automatisch tot stand komen via de federale begroting en de federale sociale zekerheid. Ze zijn het loutere gevolg van het feit dat Walen gemiddeld minder bijdragen en meer ontvangen uit de federale kas. Je kan toch moeilijk op het einde van het jaar aan de Waalse uitkeringstrekkers zeggen dat hun uitkeringen omlaag gaan of hun ­ belastingen omhoog gaan omdat ze hun doelstellingen niet haalden?

Rudy Aernoudt Je zal dus eerst een belangrijk deel van Vlaanderen de federale bevoegdheden mét bijhorende ­Wallonië, je ‘t aime financiering moeten overdragen naar de moi non plus gewesten en gemeenschappen, waardoor Roularta Books, die automatische transfers verminderen.

247 blz. € 17,90 In de plaats daarvan kan je dan voor een ISBN: 9086790062 stuk transfers organiseren op een andere,

eco n o m i e - t r a nsfers

boek te zeuren over de nood aan een zeer drastische verlaging van de lasten op loon? De transfers vreten de ruimte voor lastenverlaging op.

En verder zegt hij: er zijn ook transfers binnen Vlaanderen tussen arrondissementen. Natuurlijk, hoe kleiner de entiteiten, hoe relatief groter de transfers (omdat de groepen kleiner worden). Er is allicht relatief zeer grote transfer tussen de Marollen en de Dansaertstraat in Brussel, en – goed mogelijk – nog veel groter tussen u en uw buur (we dragen tenslotte meer dan de helft van ons loon af aan belastingen en sociale bijdragen). Punt is dat je eerst moet kijken naar het overheidsniveau waarop een solidair stelsel van sociale zekerheid redelijkerwijs kan uitgebouwd worden, met een zeker financieel en politiek draagvlak.

Dat is niet de provincie, het arrondissement, stad of gemeente.

Het eerste realistische niveau is het gewest of gemeenschap.

Het enige breekijzer om de PS-staat te kenteren, is de partij verantwoordelijk te stellen voor hun wanbeleid, financieel en politiek expliciete manier, tussen regio’s en op basis van een resultaatsverbintenis.

Maar dan nog rijst een politiek probleem: is het niet naïef te denken dat de Vlaamse politici de Waalse verplichten bepaalde acties te ondernemen en/of bepaalde resultaten te boeken op straffe van het afnemen van transfers? Zal Wallonië dit soort van curatele ooit aanvaarden?

Splitsing Het enige breekijzer om de PS-staat te kenteren, is hen verantwoordelijk te stellen voor hun wanbeleid, financieel en ­politiek.

De meest heldere optie daarbij is een verregaande opsplitsing van België. Die kan gekoppeld worden aan een zekere interstatelijke solidariteit van Vlaanderen met Wallonië. Die solidariteit kan enerzijds bestaan uit een uitdovende transfer, als overgangsmaatregel, anderzijds kan er een structureel maar transparant solidariteitsmechanisme zijn in functie van de economische achterstand zoals in de EU. Ter vergelijking: in de EU staan de belangrijkste donorlanden 0,5% van hun bbp af voor alle ontvangende landen en werd bij de jongste Europese meerjarenbegroting beslist dit terug te brengen tot 0,35% van bbp, nog geen tiende van wat Vlaanderen thans aan Wallonië afdraagt.

Dé grote lacune in het verhaal van Aernoudt draait rond verantwoordelijkheid (accountability). België is een joint venture van twee bedrijven, met twee aparte algemene vergaderingen voor elk van die bedrijven (het Vlaamse respectievelijk Waalse kiezerskorps), die elk de helft van de Raad van Bestuur of Directiecomité (regering) benoemen. De Vlaamse en Waalse algemene vergadering hebben dus enkel vat op de helft van het Belgische directiecomité. Tegelijk worden wel alle rekeningen (winst en verlies) geconsolideerd. Zo’n joint venture moét springen. In België is een goed bestuur (corporate governance) niet mogelijk wegens gebrek aan rekenschap (accountability).

Voor de rest: natuurlijk is Vlaamse autonomie geen tovermiddel dat alle problemen oplost en natuurlijk staat Vlaanderen net als Wallonië voor zware uitdagingen die het dringend moet aanpakken. En natuurlijk zijn de Walen net als de ­V lamingen geen luieriken maar best in staat hun economie omhoog te stuwen. Alleen is het de vraag of Vlaanderen en Wallonië zich nog de luxe kunnen permitteren elkaar te gijzelen in een inefficiënte federale staatstructuur.

■ Jan

Van Doren

(*) Rudy Aernoudt, Vlaanderen-Wallonië, Je t’aime moi non plus, Roularta Books, 247 blz., € 17,95, isbn 90 8679 006 2.

december 2006 nr. 11

Doorbraak

m o n a rch i e

Een Troon in Brussel�� Boek van Paul Belien heeft iets van ­Samizdat-publicatie.

Paul Beliëns A Throne in Brussels heeft veel van een Samizdat-publicatie. Belangstelling in de traditionele media: zo goed als nihil. Beliens boek over de monarchie is “niet politiek correct”. Het is in het Engels uitgegeven door de auteur. Vanaf februari is de Nederlandse vertaling te koop bij de Vlaamse Volksbeweging.

D

e auteur publiceerde zijn werk niet in de eerste plaats voor Vlaamse en Nederlandstalige lezers. Het boek richt zich in de eerste plaats tot een Angelsaksisch en een Joods publiek, en vooral tot de eurosceptici in deze kringen. Het boek streeft bij dit publiek naar een zekere welwillendheid ten opzichte van het uiteenvallen van België en het Vlaamse zelfstandigheidsstreven.

A Throne in Brussels is een goed gedocumenteerd feiten­ relaas over België, maar gekozen in functie van deze doelstelling, evenals in functie van Beliëns bewering dat ‘kunstmatige’ naties zoals België zich onderscheiden van ‘echte’ of ‘organisch gegroeide’ naties via een aantal kenmerken: een intrinsiek corrupt karakter, het ontbreken van de stelregel van de wet en van de democratische meerderheidsregel, evenals een uitgesproken onbetrouwbaarheid als bondgenoot.

Superstaat Het boek beweert tevens een waarschuwing in te houden voor een Europese federale superstaat, die volgens de auteur net zoals het huidige België zal ontdaan zijn van elke nationale identiteit en cohesie en daardoor even vatbaar zal worden voor wat “de Belgische ziekte” wordt genoemd. Dergelijke waarschuwing zal zeker niet in dovemansoren vallen bij Angelsaksische eurosceptici, voor wie alleen al het woord ‘Brussels’ een gruwelijke bijklank heeft.

Vlaamse zelfstandigheid Op die manier slaat het boek in feite twee vliegen in één klap: door de soevereiniteit van ‘echte’ en ‘democratische’ naties binnen Europa te verdedigen, breekt het tevens een lans voor het Vlaamse zelfstandigheidsstreven dat een ‘kunstmatige’ en ‘ondemocratische’ natie als België naar de geschiedenisboeken wil verwijzen.

Flaminganten en Joden komen uit dit boek te voorschijn als lotgenoten, aan wie in de loop van de geschiedenis een gelijkaardige verachting en vervolging door het Belgische regime ten deel is gevallen. Aan de lezers om uit te maken in welke mate deze voorgespiegelde gelijkenis als ‘koosjer’ kan worden beschouwd.

A Throne in Brussels, vanaf 1 februari in vertaling te verkrijgen bij de VVB. Zie meer info in de bijlage bij deze Doorbraak

Ontluisterend Zoals de titel al laat vermoeden, is het hele verhaal over België geweven rond de belevenissen van de in 1831 aangespoelde

Doorbraak

nr. 11 december 2006

familie van Saksen-Coburg, wier broodwinning voortaan op directe wijze van het voortbestaan van België zou gaan afhangen. Van deze migrantenfamilie met haar gearrangeerde buitenlandse huwelijken en permanente staatssteun wordt een ontluisterend beeld opgehangen.

Vooral de hoofdstukken over Paul Belien de wereldoorlogen en de avonturen in Congo zijn ronduit vernietigend. Het is zonneklaar dat deze ontluistering niet enkel tot doel heeft de geschiedenis recht te doen wedervaren. Zij is terzelfder tijd gericht tegen één van de voornaamste bindmiddelen van de ‘kunstmatige’ natie België.

Dat het hele verhaal in een ‘royalty’ wordt verpakt, komt de leesbaarheid van het boek alleen maar ten goede. De bijwijlen luchtige tussendoortjes over de bedgeheimen en buitenissigheden van gekroonde hoofden zorgen ervoor dat het hele relaas er ook bij de iets minder beschouwelijk ingestelde lezer als zoetekoek ingaat.

Libertarisch De ‘rode’ draad die door de laatste hoofdstukken loopt, is die van een libertarische staatsopvatting, die voor de staat in wezen enkel de rol van hoeder van ‘wet en orde’ ziet weggelegd en de ‘corporatistische’ verzorgingsstaat de mantel uitveegt. Voor de auteur is die verzorgingsstaat, waarvan het beheer grotendeels is toevertrouwd aan een reeks ‘corporatistische’ sociale partners met taalgrensoverschrijdende belangen, het ultieme bindmiddel van België, maar terzelfder tijd ook de hoofdoorzaak van zowat alle onheil dat tijdens de afgelopen decennia over de Belgen is neergedaald.

Een Troon in Brussel is een geschiedenis van België, zoals je ze nergens anders leest. Wat het boek echter speciaal voor de Vlaamse lezer boeiend maakt, is de ontstaansgeschiedenis van het bondgenootschap tussen het Belgische establishment en het partijpolitieke socialisme.

Boodschap Ook bevat het boek een boodschap die elke nationalist, ongeacht zijn ideologische achtergrond, zal kunnen onderschrijven, en die duidelijk wordt aangetoond door het onverkwikkelijke Belgische verhaal van non-identiteit: enkel in een soevereine natie met een eigen identiteit kunnen democratie en moraliteit in de publieke sfeer gedijen. Enkel in een samenleving met een zogenaamde leidcultuur kunnen een conflictueuze maatschappelijke versplintering en een ernstig democratisch deficit worden vermeden. En daaraan kan om het even welke moderne gedachtepolitie waarschijnlijk heel weinig veranderen.

■ ST

De verborgen agenda van een reklamemakelaar Na de blitz-carrière van reclameman Patrick Janssens in de sp.a is nu zijn collega Noël Slangen als “strategisch manager” op de loonlijst van de VLD terechtgekomen.

Twee politieke sleutelfiguren, beiden afkomstig uit een sector die het vooral van de verpakking moet hebben.

Toeval? Of is het Vlaams-Belgische politieke bedrijf zo kleur- en geurloos geworden dat het aan marketingspecialisten is uitbesteed? Wat zijn de achtergronden van deze uitverkoop? En welke gevolgen heeft dit voor het échte maatschappelijk debat in Vlaanderen?

‘Alles is perceptie’ Het Slangen-verhaal is een opmerkelijk voorbeeld van normvervaging, waarin privé-belangen, partijlogica en raison d’état tot één amalgaam worden vermalen. In 1990 doet hij zijn entrée in de Wetstraat met een pakketje overheidsopdrachten, hem toegeschoven door boezemvriend Theo Kelchtermans, toenmalig Vlaams milieuminister. Een onfris handeltje, zo zou blijken: in 2004 zou hij veroordeeld worden wegens gesjoemel en vervalste aanbestedingen, een vonnis dat in beroep werd opgeschort wegens verjaring.

Ondertussen had de VLD haar oog op dit talent laten vallen. Na de “dioxineverkiezingen” van juni 1999 kwam paarsgroen aan de macht en werd Slangen gebombardeerd tot persoonlijk communicatieadviseur van Guy Verhofstadt.

Optimisme moest het handelsmerk worden van de kersverse premier, om de interne tegenstellingen binnen het antiroomse allegaartje te verdoezelen. Slangen begreep ook al snel dat hij de VLD enkel kon kneden, als hij de ideologische ruggengraat van de partij kon breken. Geduldig schraapte hij de klassiekliberale grondlaag af, en verving die door een gepolijste Socialisten en liberalen worden het verpakkingsfilosofie, waarin het er equivalent van Dash en Dixan. vooral op aankwam, zichzelf te “verkopen”.

Verpakken en verkopen, dat deden ze graag, die moderne liberalen. Vooral omdat de “brede volkspartij” een lege doos was gebleken en er toch iéts moest gecommuniceerd worden.

“Perceptie” werd het code- en modewoord; de blauwe excellenties stonden aan te schuiven om, tegen forse smakken ­belastinggeld, van de spindoctor te mogen vernemen welk soort das ze moesten dragen en wat ze het publiek konden wijs­ maken.

Vanaf 2004 wordt er afgerekend met de laatste tegensputterende liberalen-oude-stijl. Slangen verlaat de politieke scène dan langs een achterdeur, om te observeren hoe de aandoenlijke Somers de job van voorzitter cumuleert met die van buitenwipper. In oktober 2006 zakt de partij tot een historisch dieptepunt: compleet uitgepercipieerd en afgesneden van haar ideologische wortels. De gewezen communicatieadviseur komt nu langs de voordeur terug binnen en houdt een nieuwe politieke dummy boven de doopvont, de “progressieve centrumpartij”. Il faut le faire.

Het politieke centrum Is de persoonlijke langetermijnstrategie van de reclamemakelaar eindelijk boven water gekomen? Daar waar hij vroeger slechts de slogans op de etiketten mocht uitdenken, kan hij nu gaan bakkeleien over de inhoud van de potjes. ‘Minder marketing, meer ideeën’, aldus een doodernstige Somers.

Het programma van de ‘new’ VLD is echter, nog meer dan voorheen, een smakencocktail gebaseerd op marktonderzoek, niet op een maatschappijvisie. Het heruitgevonden cliché “progressief” heeft dan ook een volmaakt “witter-dan-wit”-gehalte: het betekent namelijk niets, zoals politicoloog Carl Devos en prof. Boudewijn Bouckaert al fijntjes opmerkten, het wijst veeleer op een gebrek aan identiteit.

CU LT U U R & SAMENLE VIN G

Het geval Slangen

SP.A Ook de ‘progressieve’ sp.a evolueerde dankzij Stevaert en Janssens naar dezelfde status van waspoedermerk. De liberalen worden wat socialer, de socialisten wat liberaler: ze worden het equivalent van Dash en Dixan. En dat is exact de ruimte waarbinnen Noël Slangen wil gaan opereren: de verwisselbare merkenlogica binnen een politiek centrum, waar niet meer om principes wordt gevochten maar om marktaandeel, via tonnen reclameboodschappen.

Links en rechts zijn met één pennentrek naar de verdoemenis verwezen: buiten het centrum valt voor een marketeer als Slangen immers weinig te rapen. Daar zitten de piraatmerken die wél nog van een maatschappijvisie vertrekken en de verpakking secundair vinden. Zelfs Leterme, die gewoon zegt wat hij denkt, gedraagt zich “oncommercieel” en verzuurt de markt.

Wedden dat Slangen heimwee heeft naar het Dehaene-tijdperk?

Nu zult u zeggen: als de VLD haar laatste stuk credibiliteit te grabbel wil gooien, ze doet maar, het is alvast niet met ons geld. Dat klopt, maar de inzet is groter: met “normvervaging” bedoel ik ook dat jonge mensen, studenten, aspirant-politici, misschien wel zouden gaan denken dat politiek alleen weggelegd is voor charlatans die werken met de truken van de foor, en dat holt het wezen van de democratie uit.

Dat brengt ons tot slot op de vraag naar de politieke cultuur in het post-Belgische Vlaanderen van morgen. Is daar, gesteld dat we kunnen vertrekken van een open, doorzichtig, republikeins bestuurskader in no-nonsense stijl, nog plaats voor een surrealistische, overgemediatiseerde spektakelpolitiek zoals Verhofstadt, Somers, Dewael en Slangen ze steeds weer willen opdringen? De vraag stellen, is ze beantwoorden …

■ Johan

Sanctorum cultuurfilosoof en columnist www.visionair-belgie.be

december 2006 nr. 11

Doorbraak

co m m u n auta i r

Wakker blijven bij retro-beweging Laten samenvallen van verkiezingen zou toegeving zijn aan elite Vooral paarse politici laten de jongste tijd horen dat ze Vlaamse en federale verkiezingen weer tegelijkertijd zouden willen organiseren. In het SintMichielsakkoord (1992) werd vastgelegd dat er een einde moest komen aan het dubbele petjes van de politici (regionaal-federaal), vandaar de keuze voor gescheiden verkiezingen. In 1995 en 1999 vielen de beide verkiezingen nog samen. In 2004 werd de eerste afzonderlijke regionale verkiezing georganiseerd. Maar paars werd afgetroefd en de paarse toppolitici verzonken in diepe gedachten.

D

at in 2004 de CD&V – sinds 1999 in de oppositie – in Vlaanderen weer aan zet kwam, was niet aangenaam voor federaal paars. Maar belangrijker was wat in Wallonië gebeurde. Di Rupo dumpte de MR en ging in drie regeringen verder zonder de liberalen. Hiermee was de asymmetrie compleet: tussen Vlaanderen en Wallonië, tussen regionaal en federaal.

In het pleidooi voor een nieuwe symmetrie komen vaak drie argumenten terug.

Dat verschillen in politieke samenstelling (kunnen) leiden tot meningsverschillen tussen de bestuursniveaus, zou geen goeie zaak zijn. Waarom niet, wordt nauwelijks uitgelegd (1). Dat partijen bij elke verkiezing hun sterkste pionnen willen inzetten en dat toppolitici zonder veel scrupules van het ene pak in het andere kruipen zou niet rijmen met goed bestuur (2). Tot slot heet het dat ‘de mensen’ die vele verkiezingen “beu” zouden zijn…(3).

Een van de eersten om het opnieuw laten samenvallen van regionale en federale verkiezingen te bepleiten was Steve Stevaert (GVA, 30 april en De Tijd, 18 mei 2005), al gauw hierin gevolgd door Patrick Dewael (DM, 27 juni 2005) en Guy Verhofstadt. Vandaag wordt het debat blijkbaar weer op gang ­getrokken.

Zwak De hierboven genoemde argumenten zijn zwak.

Een: een verschillende politieke samenstelling van federaal en Vlaams hoeft geen probleem te zijn. Het gaat om twee parlementen met totaal verschillende samenstelling en bevoegdheden.

Twee: dat politici overwippen van Vlaams naar federaal (bv.) kan problematisch zijn voor goed bestuur. Maar het zijn de politici die dit met de gepaste afspraken moeten voorkomen, in plaats van dan maar het systeem zelf te willen wijzigen.

Doorbraak

nr. 11 december 2006

In plaats van weer aan die asymmetrie te raken, zouden de politici beter de nodige kordaatheid aan de dag leggen om voor duidelijkheid te zorgen. Zorgen voor “homogene bevoegdheidspakketten” heet dat in het jargon. Precies daarom is een volgende staatshervorming nodig: om de afspraken van staatshervormingen uit te voeren (a), om te stoppen met pogingen om weer te knabbelen aan de regionale bevoegdheden (b) en om de afspraken uit het Vlaams regeerakkoord, en vaak ook uit eigen partijprogramma’s na te leven (c) en de staatshervorming in 2007 niet alleen te verfijnen (homogene bevoegdheidspakketten), maar ze bovendien dringend fors uit te breiden (d). Zo pakt men de oorzaken van problemen weg, in plaats van gevolgen te bestrijden. In Vlaanderen is er voor een kordate staatshervorming beslist een ruime meerderheid.

Yves Leterme noemde het eerder al absurd dat men regionale parlementen zou ontbinden als het federale parlement valt. ‘We mogen niet alles op een hoopje gooien’ (De Tijd, 15 juli 2006). Als een federale regering valt, mag dat geen weerslag hebben op de organisatie van bij voorbeeld onderwijs of cultuur in de deelstaten.

Drie: deelnemen aan verkiezingen is deelnemen aan de democratie. Is er ergens bewezen dat “de mensen” vinden dat we in ons land té veel naar de stembus moeten? Sommigen zullen dit wel vinden. Maar velen vinden het best interessant of spannend om nu en dan eens te kunnen meepraten.

Gescheiden houden Politoloog Bart Maddens (KU Leuven) in De Tijd (20 juni 2006) formuleerde het scherp: ‘Met het opnieuw laten samenvallen van verkiezingen ‘kan de elite vijf jaar lang besturen zonder te worden lastiggevallen door balorige en wispelturige kiezers’.

Men kan volgens Maddens bezwaarlijk stellen dat de kiezer in ons land – in vergelijking met andere landen – overdreven veel naar de stembus wordt geroepen.‘In de VS wordt om de twee jaar het hele Congres herverkozen. In Frankrijk moeten de kiezers alleen al voor de nationale verkiezing (van president en parlement) op vier verschillende dagen gaan stemmen, en daarnaast zijn er nog eens aparte gemeenteraads- en regionale verkiezingen (ook telkens in twee ronden), Europese verkiezingen en af en toe een referendum. In Duitsland wordt de federale politiek om de haverklap doorkruist door deelstaatverkiezin-

Wat is dat eigenlijk voor een democratie, als men die enkel kan doen werken door verkiezingen af te schaffen

gen. Toch lijkt het politieke systeem in geen enkele van die landen daardoor tilt te slaan’.

Zijn besluit is striemend: ‘Wat is dat eigenlijk voor een democratie, als men die enkel kan doen werken door verkiezingen af te schaffen? Wat is dat voor een democratie, waar de politieke elite de confrontatie met de burger zoveel mogelijk uit de weg gaat en zich halsstarrig vastklampt aan de eigen macht en privileges? De vraag stellen is ze beantwoorden’.

Als de CD&V geen onverwachte heksentoeren uithaalt om dat symmetriespelletje van paars plots te gaan meespelen, is er in Vlaanderen geen meerderheid voor die retro-beweging. Vlaamse parlementsleden die nog respect willen verdienen, concentreren zich beter op de ­gemaakte afspraken: een forse staats­ hervorming, zoniet desnoods geen federale regering meer.

■ JVdC

Een cultuurzender voor Vlaanderen?

Zowel cultuurminister Anciaux als mediaminister Bourgeois droomden van een cultuurzender zoals Arte in Vlaanderen. Het lag voor de hand dat de openbare omroep daarvoor moest zorgen. Met Sporza had de VRT een multimediaal sportkanaal uit de grond gestampt. Dat moest met cultuur ook kunnen.

Toenmalig afgevaardigd-bestuurder Tony Mary berekende meteen hoeveel de Vlaamse Gemeenschap daarvoor dan zou moeten betalen. Maar dat was niet de bedoeling van de overheid.

D

m ed i a

Nieuwe tv-zender EXQI eerste in de Europese rij

maatschappelijke facetten. Het is bijvoorbeeld een commerciële sector, waar heel veel geld in omgaat. Het is ook een uitstekend middel om aan volksopvoeding te doen. Dat wist men in de middeleeuwen al. Morele boodschappen werden er via wagenspelen ingehamerd. Overleveringen werden op houten panelen geschilderd zodat ze generaties lang onveranderd konden doorgegeven Zakenman Gabriel worden.

Fehervari leidt sinds meer Cultuur kan ook een propa- dan 20 jaar het televisiegandamiddel zijn. Regimegezin- bedrijf Alfacam de kunstenaars stonden in zeer hoog aanzien ten tijde van de Sovjet-Unie. De studentenopstand van mei 1968 baadde in een pseudocultureel sfeertje met lange baarden en dampende ­pijpen.

e VRT begon in elk geval al met meer cultuur in de gewone programma’s te schuiven. De nieuwsuitzendingen kregen een uitsmijter over een toneelvoorstelling of een tentoonstelling, Vlaanderen Vakantieland bezocht al eens vaker een museum dan een pastorale herberg, in feuilletons zoals Flikken of Thuis werd met zachte dwang aan cultureel ‘product placement’ gedaan. Klap op de vuurpijl was het literaire programma Alles uit de Kast: een boekenprogramma zonder schrijvers maar met …

De laatste decennia hebben lézers! Een unieke aanpak om een groot publiek te bereiken zonder plat populistisch te de media de culturele sector worden. niet alleen stiefmoederlijk

Cultuurzender Ondertussen werd op de VRT de afgevaardigd-bestuurder de laan uitgestuurd en de directeur Televisie stapte op. Beiden werden vervangen en verklaarden al snel dat er géén digitaal cultuurkanaal komt. Punt.

behandeld, maar totaal Jaren 1970 genegeerd De laatste decennia hebben de media de culturele sector niet alleen stiefmoederlijk beDie cultuurzender was er echter al. Zakenhandeld, maar totaal genegeerd. In de jaren man Gabriel Fehervari leidt sinds meer dan 1970 had elke krant een volledig uitgebouwde cultuurredactie 20 jaar het facilitaire bedrijf Alfacam, een wereldspeler in temet vaste recensenten voor film, plastische kunst, theater en levisieland. Twee jaar geleden richtte hij Euro 1080 op en vroeg opera, muziek, literatuur. Zélfs Het Laatste Nieuws had een prompt een televisielicentie aan. De cultuurzender voor Vlaancultuurredactie met gekende namen zoals Jan Walravens, Jaak deren EXQI startte op 1 oktober 2006. Dat gebeurde niet zonBrouwers, René De Borger … Elke week drukte die krant een der incident. Betty Mellaerts was aangetrokken als hoofdreomkaderd gedicht van een Vlaamse schrijver af. Ook lokale dactrice. Een foute keuze, zo bleek. Ze had wat rondgestruind kranten hadden “kunstrecensenten” die de plaatselijke tenop culturele recepties, maar miste tv-ervaring. Enkele dagen toonstellingen bezochten. voor de start gaf ze er zelf de brui aan en werd meteen vervangen door Chris Michel.

Nu Fehervari is echter in de eerste plaats zakenman. Hij wilde Vandaag brengen alleen De de VRT voor zijn en daarna zijn producties aanbieden. Hij reStandaard en De Morgen nog kende daarvoor op een steun tussen drie en vijf miljoen euro wat oppervlakkig cultureel per jaar. Het is zijn bedoeling in tien Europese landen een dernieuws, grotendeels verzorgd gelijke cultuurzender op te richten, liefst in samenwerking met door ­onder­betaalde losse mebestaande omroepen. Euro 1080 zou daardoor een soort culdewerkers, of in een commertureel gespecialiseerd Woestijnvis worden. ciële afspraak met uitgeverijen De VRT wijst samenwerking echter van de hand omdat de en filmhuizen.

Europese wetgeving het niet zou toelaten. Euro 1080 verdedigt Culturele programma’s op zich met te verwijzen naar samenwerking met productiehuizen tv zijn verdwenen. Openbaar zoals Woestijnvis of Studio 100 én het feit dat het in andere lanKunstbezit, Ver­geet niet te den al samenwerkt met o.a. RTP (Portugal), SVT (Zweden), ORF Betty Chris Michel, lezen, Première, Ten Huize (Oostenrijk) en zelfs met het Russische RTR. Sterker nog: de ge­Mellaerts, de nieuwe Van, Festival Van Vlaanderen sprekken met de RTBf zitten al in een vergevorderd stadium! even hoofd­ hoofd­redacteur en Coda behoren tot de audioIn elk geval: te volgen! redacteur… visuele archeologie.

Begrijpelijk De jongste jaren wilden de ministers Bourgeois en Anciaux het tij keren. De vraag van de overheid naar meer cultuurinformatie in de massamedia is niet onbegrijpelijk. Cultuur is meer dan een creatieve uiting van verlichte geesten. Cultuur heeft ook

■ Luc van Balberghe Luc van Balberghe is mediawatcher en uitgever van het onafhankelijke maandelijkse magazine over media AchterhetNieuws www.achterhetnieuws.be

december 2006 nr. 11

Doorbraak

Vrije tribune

Confederale optie enige die nog haalbaar is Het lijkt erop dat de onderhandelingen over de federale staatsstructuur na de eerstvolgende parlementsverkiezingen andermaal zullen verzanden in een Belgisch, dus onwerkbaar compromis. De opstelling van de Franstaligen, die een politiek status-quo nastreven of erger nog de uitbreiding van hun voorrechten.

N

a de verwarring omtrent de niet-splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde en de hallucinante toegevingen waartoe de Vlaamse onderhandelaars bereid waren, stel ik vast dat de Franstaligen niet bereid zijn tot een ernstig en redelijk gesprek tenzij Vlaanderen een verregaande politieke zelfverminking zou aanvaarden.

De Vlaamse federale volksvertegenwoordiging moet afstappen, zoals hun Franstalige collega’s al lang gedaan hebben, van het Belgische denkkader en enkel nog oog hebben voor de belangen van het Vlaamse Volk dat zij vertegenwoordigen en waaraan zij verantwoording verschuldigd zijn.

Voorafgaand aan deze onderhandelingen dienen de Vlaamse partijen onder elkaar een aantal basisvoorwaarden vast te leggen waaraan elk akkoord moet voldoen.

‘Het Vlaams Parlement moet buiten de Belgische grondwet treden en moet Vlaanderen uitroepen tot deelstaat van het federale België.’

Herstel van de democratie De rekenkundige meerderheid van de Vlamingen in Kamer, Senaat en regering dient hersteld te worden; dit betekent de afschaffing van de stemvoorrechten (dubbele meerderheden en alarmbelprocedures) voor de Franstaligen en de afwijzing van een paritaire Senaat.

Franstaligen onderhandelen niet; zij chanteren, zij eisen, zij dreigen in de wetenschap dat zij elke beslissing die hen niet zint perfect kunnen afblokken door gebruik te maken van mogelijkheden die grondwettelijk verankerd zijn - speciale meerderheden, alarmbelprocedures en de paritair samengestelde regering.

Zonder het herstel van deze elementaire democratische principes is er geen fundamentele verandering mogelijk.

Respect voor de grondwettelijke organisatie van de federale staat Gemeenschappen en gewesten moeten hun bevoegdheden binnen hun territoriale afbakening uitoefenen zonder inmenging van een ander gewest of gemeenschap. Het Arbitragehof heeft dit principe al talrijke keren bevestigd.

Wie zich in Vlaanderen uit vrije wil vestigt, wordt geacht de taal en de cultuur te aanvaarden en kan geen aanspraak maken op voorrechten met als logisch gevolg: - De splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde en van het gerechtelijke arrondissement Brussel zonder toegevingen: (dit betreft het opheffen van een door het Arbitragehof vastgestelde discriminatie).

10

Doorbraak

nr. 11 december 2006

- Het afschaffen van de taalfaciliteiten en van het door Vlaanderen betoelaagde Franstalige onderwijs in de faciliteitengemeenten.

- De stopzetting door de Franstaligen van alle rechtstreekse of onrechtstreekse subsidies aan francofone initiatieven in Vlaanderen.

- Bij blijvende manifeste onwil aan Franstalige kant om een eerlijk confederalisme te aanvaarden moet het Vlaams Parlement buiten de Belgische grondwet treden en moet het Vlaanderen uitroepen tot deelstaat van het federale België.

Het is het onvervreemdbare recht van het Vlaamse volk op zelfverdediging tegen een onmondig federaal parlement en tegen de formele geldigheid van een ondemocratische grendelgrondwet die de Vlaamse meerderheid gijzelt.

Bevoegdheids- en middelenoverdracht Alle bevoegdheden en bijbehorende middelen die tot een betere werking van de gewesten en gemeenschappen kunnen bijdragen, dienen zonder verwijl overgedragen te worden. De confederale optie is daarbij de enige die nog haalbaar is.

Op federaal vlak kunnen enkel beperkte bevoegdheden overblijven, voor zover duidelijk aangetoond wordt dat de uitoefening ervan op federaal niveau een grotere efficiëntie garandeert, en voor zover een einde gesteld wordt aan de systematische bevoordeling van Wallonië en Brussel.

Een slagvaardig beleid, zowel voor Vlaanderen als voor Wallonië, kan enkel met kans op succes gerealiseerd worden indien de gewesten en gemeenschappen elk voor zichzelf hun prioriteiten bepalen en financieren.

De bestaande ongehoord hoge financiële transfers die loodzwaar op de Vlaamse economie en belastingbetaler wegen (6 % van het Vlaamse bbp!) moeten onmiddellijk afgebouwd ­worden.

Uitvoering van overeenkomsten In het verleden is steeds weer gebleken dat de Franstalige eisen en wensen onmiddellijk gerealiseerd werden, terwijl de Vlaamse in een later stadium operationeel moesten worden, en de facto naar de Griekse kalenden werden verwezen.

Er moet dus over gewaakt worden dat de automatische en volledige uitvoering van alle overeenkomsten van meet af aan wettelijk wordt vastgelegd. Dit op straffe van nietigheid, zonder dat nog verdere onderhandelingen of uitvoeringsbeslissingen nodig zijn.

Indien de Franstaligen dit niet willen of kunnen aanvaarden zullen zij, die het Belgische staatsverband koesteren, door hun opstelling de oorzaak zijn van het uiteenvallen van het federale staatsverband. Het volstaat immers het Brusselse bestuurlijke model in vraag te stellen om als separatist te worden gecatalogeerd. Dat de taalwetgeving in Brussel al 40 jaar gesaboteerd wordt moeten wij er dan maar bijnemen.

■ Willy D e Waele Burgemeester van Lennik

GORIK

Vrijspraak Kyoto-nationalisme

Vanhengel (1) De raad van de Vlaamse Gemeenschapscommissie (de ‘gemeenteraad’ van de Brusselse Vlamingen) heeft het college gevraagd om een Vlaams-Brussels eisenpakket uit te werken voor de komende staatshervorming. Op zich een goed idee, maar niet zoals collegevoorzitter Guy Vanhengel (VLD) ze wil invullen.

Vanhengel steunt niet alleen de Franstalige vraag naar extra geld voor Brussel en wil de federale overheid (lees: de Vlaamse belastingbetaler) mee laten betalen voor investeringen in het Brusselse openbaar vervoer. De toepassing van de taalwet vindt hij dan weer non-prior: ‘De N-VA van Brigitte Grouwels (sic!) zegt natuurlijk: taalwet is taalwet, toepassen! Maar dat roept men al sinds 1962 en het is er niet op verbeterd. De strekking wint veld dat de taalwet gemoderniseerd moet worden.’

Vanhengel (2) Dat de ‘inzichten’ van Guy Vanhengel kritiek zouden uitlokken wekt geen verbazing. ‘Hengelt Vanhengel naar lidkaart van MR?’, vraagt Bart Laeremans (VB) zich af. Ook minister-president Yves Leterme (CD&V) is niet mals: ‘Een half miljard extra op jaarbasis voor Brussel komt neer op een vrijbrief om verder aan te modderen. Zomaar geld geven, zonder garanties op een beter bestuur, dat gaat niet op’.

Vanhengel (3) Maar niet alleen de inhoud, ook de methode van Vanhengel is bizar. Zo nodigt hij Pascal Smet (sp.a) en Brigitte Grouwels (CD&V) uit via een interview in De Standaard. Daarin zegt hij onder meer: ‘Met extremen als Grouwels, die feitelijk N-VA-standpunten inneemt, en Olivier Maingain (FDF) kan men nooit overeenkomen’.

Voorspelbare reactie van Grouwels: ‘Ik mag mij blijkbaar verwachten aan een uitnodiging van Vanhengel om met hem te praten over iets waarover hij nu al verkondigt dat hij met mij nooit een akkoord kan bereiken. Da’s alvast een vergadering die ik mezelf kan besparen.’

‘S

tel: je bent boer of boerin in een arm land. Je teelt ajuinen, een populaire groente in je land. Tot zover geen probleem. Maar als je met je ajuinen op de markt komt, ligt die vol dikke ajuinen uit Nederland.’ Daarom daalt het inkomen van die boer uit dat arme land en verarmt zijn gezin. Ik heb het gelezen in de folder van 11.11.11. ’Vroeger konden landen de boeren beschermen tegen goedkope invoer met douanetarieven en invoerquota’, klinkt het verder vol heimwee. Maar dat kan niet meer onder internationale druk - lees de wetten van de vrije markt. Die overigens ook niet zo vrij zijn, want de Europese boer vangt nogal wat subsidies. Enfin, 11.11.11 komt daar fris-nationalistisch uit de hoek.

Transport Al dat wereldwijde gemarchandeer kost die arme boer niet alleen aan inkomen, in een uitgebreid Focus-stuk leert De Standaard ons dat we de wereld kapot transporteren. Het is al klimaatverandering wat de klok slaat de laatste weken.

Autootje wat meer aan de kant laten, zegt de eerste reflex. Maar bollebozen berekenen dat het aanvliegen van 150 Nieuw-Zeelandse kiwi’s even schadelijk is aan CO2-uitstoot als 15 000 km rondbollen met een nieuwe wagen. We moeten de voedselketen kort houden, want 100 gram brood kost al snel 585 kilometer vervoer. Dezelfde 100 gram Vlaamse tomaten hebben een tocht van 8 kilometer achter de rug en dus zoveel minder milieubelasting.

Leve het groentepakket bij de bioboer van eigen bodem. Er komen pleidooien om op het etiket de kilometerstand te vermelden, zodat de koper de producten uit eigen omgeving kan uitpikken. Zo ontstaat zowaar iets wat we als Kyotonationalisme zouden kunnen omschrijven. De oplossing voor het milieuprobleem ligt in de eigen streek. Ook voor de boer in de derde wereld.

Inefficiënt Bovenstaande bedenkingen lijken erg antiliberaal, wegens het botweg negeren van de heilige wetmatigheden van de vrije markt. Als het goedkoper is ajuinen te telen in Nederland of kiwi’s in Nieuw-Zeeland, dan is het volgens de economische wetenschap inefficiënt om die elders te betrekken. Klopt als een bus. Als het goedkoper is … enzovoort. Maar een echte vrije markt werkt slechts naar behoren als alle kosten worden aangerekend. Ook die van de milieuvervuiling door het ondergeprijsde transport. Zolang die kost wordt weggemoffeld (wegens de ongewilde subsidiëring door de volgende generatie) in de prijsberekening van Nieuw-Zeelands kiwi’s, werkt de vrije markt verkeerd. Als we alle kosten aanrekenen, worden die kiwi’s onbetaalbaar en houden we het bij een lekkere appel uit Haspengouw.

Alles wel beschouwd valt er wel wat te zeggen voor een liberaalecologisch geïnspireerd nationalisme. Dat lijkt weliswaar een beetje op het combineren van water en vuur. Maar is uit die combinatie niet het warm water uitgevonden?

En zo sneuvelt het Vlaams-Brusselse eisenpakket nog voor het is geschreven...

■ Peter D e Roover

december 2006 nr. 11

Doorbraak

11

BU I T ENLAN D

Kosovo enkel nog virtueel onder het Servische staatsdak Het statuut van Kosovo – de vooral door etnische Albanezen bewoonde provincie van Servië - blijft vooralsnog onduidelijk. De Finse diplomaat Marrti Ahtisaari die in opdracht van de Verenigde Naties (VN) bemiddelt in de kwestie Kosovo, was oorspronkelijk zinnens zijn voorstellen met betrekking tot het toekomstige statuut van Kosovo voor het einde van 2006 voor te leggen aan de VN-Veiligheidsraad. Er zou dan begin 2007 over worden gestemd.

S

ervië heeft die plannen doorkruist door zijn bevolking eind oktober in een referendum te laten stemmen over een nieuwe grondwet die ijlings was klaargestoomd. Na het referendum, waarbij de grondwet nipt werd aangenomen, zouden nieuwe parlementsverkiezingen worden uitgeschreven. Begin ­oktober was de partij G17Plus immers uit de minderheidsregering van Vojislav Kostunica gestapt waardoor deze niet meer handelingsbekwaam was.

De Democratische Partij van Servië (DSS) van Kostunica hoopt met de Democratische Partij (DS) van president Boris Tadic en enkele andere kleintjes een “democratisch blok” te vormen als tegengewicht van de als “ultranationalistisch” bestempelde Servische Radicale Partij (SRS) van Tomislav Nikolic. De SRS zou met 37% als sterkste partij uit de stembusslag komen.

Kosovo: bakermat De verkiezingen (waarschijnlijk rond de jaarwisseling) zijn vervroegd opdat de heersende politieke klasse het verlies van Kosovo zou kunnen overleven. Kosovo geldt immers als de bakermat van de Servische cultuur, ook al vormen de etni-

12

Doorbraak

nr. 11 december 2006

sche Serviërs er nu een almaar verder slinkende demografische minderheid.

Het opgeven van Kosovo staat voor Servische politici gelijk met politieke zelfmoord. Ze willen alles doen om ­Kosovo, al is het dan maar virtueel, onder het Servische staatsdak te laten resideren. De Servische wonderformule voor Kosovo luidt: ‘alles behalve een zitje in de VN’. Met andere woorden: de ruimst denkbare autonomie, maar geen erkenning als VN-lidstaat.

De Italiaanse minister van Buitenlandse Zaken Gianfranco Fini had samen met Duitse diplomaten het concept van een “beperkte soevereiniteit” van ­Kosovo uitgedacht. Tot 2014, het jaar waarin de hele regio naar verwacht zou zijn toegetreden tot de Europese Unie (EU), zou Kosovo onder internationaal toezicht staan. De bedoeling was een eventuele destabilisering van de regio ten gevolge van een abrupte afscheiding van Kosovo te verhinderen.

Volledig onafhankelijk Maar de Kosovo-Albanezen gaan voor de volledige onafhankelijkheid, geruggensteund als ze zich voelen door de Amerikanen. Onafhankelijkheid is onvoorwaardelijk of niet, liet Frank Wisner, de Amerikaanse gezant in het internationale onderhandelingsteam over de status van Kosovo verstaan. Dat de VS een lans breken voor een onafhankelijk Kosovo, zou te maken hebben met hun dorst naar een succes op de internationale bühne.

Kosovo wordt voornamelijk door islamitische Albanezen bewoond, en een ondersteuning van hun streven naar onafhankelijkheid zou als een positief signaal van de VS aan het adres van de moslimwereld worden beschouwd.

Rusland is het niet eens met de stelling van de VS en

de EU dat Kosovo een “uniek geval” en geen precedent voor andere territoriale conflicten uitmaakt. Als er geen universele regels gelden, dreigt er chaos in de internationale ­betrekkingen, aldus nog Moskou. De Russen denken aan “bevroren conflicten” zoals Abchazië en ZuidOssetië die de jure nog tot Georgië behoren, maar zich de facto hebben afgescheurd. De Russische beer wil zich vooral laten gelden als een belangrijke wereldspeler en poogt zoveel mogelijk uit de brand te slepen voor zichzelf.

‘ Voor de VS is onafhankelijkheid van Kosovo onvoorwaardelijk of niet.’

De Servische bewindvoerders pogen vooral hun gezicht te redden, mocht de onafhankelijkheid van Kosovo zich aandienen. De nieuwe grondwet moet de Servische burgers duidelijk maken dat hun politici Kosovo niet hebben willen prijsgeven. In de preambule van die grondwet vallen immers de veelbetekende woorden te lezen: ‘De provincie ­Kosovo-Metohija is een integraal deel van het Servische grondgebied (…).’

Een tweede tactiek zal erin bestaan de internationale gemeenschap te verwijten ongehoord veel druk te hebben uitgeoefend op Belgrado. Het Westen zou door de Serviërs de afscheiding van ­Kosovo door de strot te duwen zelfs in tegenspraak met zijn eigen principes handelen, want had niet de Commissie Badinter in de jaren 90 gesteld dat de grenzen van de Joegoslavische deelrepublieken als onaantastbaar waren te behandelen?

Waarnemers gaan ervan uit dat in de resolutie van de Veiligheidsraad, in 2007, het begrip “onafhankelijkheid” voor Kosovo bedolven zal worden onder een rist gecompliceerde formuleringen, dit om vetomacht Rusland niet voor het hoofd te stoten.

■ Dirk Rochtus docent internationale politiek aan de Lessius Hogeschool Antwerpen en aan de UA

BOEK E N

Boerenpsalm In zijn jongste boek Het nut van het verleden (Lannoo), vraagt Marc Reynebeau zich niet helemaal onterecht af waarom de Vlaamse hongersnood van de jaren 1840 – met o.m. de grote immigratie naar Noord-Amerika tot gevolg – geen plaats heeft gekregen in het Vlaamse collectieve geheugen. In tegenstelling tot Vlaanderen, heeft in Ierland de Great Famine wél een belangrijke rol gespeeld in het nationale verhaal van de Ieren. En net over die vlucht uit ‘arm Vlaanderen’ van honderdduizenden Vlamingen, heeft Guido Fonteyn (ex-De Standaard, nu columnist in De Morgen) het in zijn even nieuwe boek Boerenpsalm.

Of toch niet, Fonteyn inventariseert wel kort de verschillende tijdstippen uit de Belgische geschiedenis, waarop een Vlaamse exodus plaats vond. Zo ook verhaalt hij kort wat Gaston Durnez voor hem uitvoerig had gedaan: over de Vlaamse dagloners en seizoensarbeiders die in de Waalse industrie en landbouw een miezerig bestaan leidden. Maar in feite behandelt Fonteyn in dit boek vooral de naoorlogse

‘invasie’ en ‘kolonisering’ – als we sommige eigentijdse Franse kranten mogen geloven – van Vlaamse boeren naar een leeglopend Waals platteland.

Boerenpsalm is een journalistiek boek. Een verslag van gesprekken, interviews en anekdotes, waarbij de rode draad doorheen het boek soms verloren gaat. Het kon best wat meer eindredactie gebruiken. En toch, dit boek lees je in één ruk uit.

Het is bijzonder vlot geschreven, en de anekdotes van oude Vlaamse boeren in ’t Walenland, zijn stuk voor stuk pittige verhalen. Over het KVLV – de Boerinnenbond – die nog steeds actief is in Wallonië. Over de vereniging Band, die pas sinds 2001 geen subsidies meer uit Vlaanderen krijgt en in 1976 nog een Maison de la Culture néerlandaise oprichtte. Over de Boerenbond die pas in 1991 zijn activiteiten staakte, en tijdens het interbellum door wallinganten ‘le Ku Kux Klan flamand’ werd betiteld. Over het ANV en het Davidsfonds, dat tot ver na de oorlog afdelingen had in Wallonië. Over de Broederschap van Onze-Lieve-Vrouw van Halle.

Met de huidige – laatste – generatie – gepensioneerde – boeren zal ook het laatste Vlaamse sociaal en cultureel leven uitsterven. Maar die Vlamingen, hoe vaak zij nog samenkwamen, een kaartje legden, lezingen organiseerden of jaarlijks op bedevaart trokken naar Halle, waren allen geïntegreerd in Wallonië. Werden Waal onder de Walen, die trouwens veel respect hadden voor de hardwerkende Vlaamse boeren, die zich aanpasten. Er schuilt dus ook een les in het jongste boek van Guido Fonteyn!

In de cel is hij de wanhoop nabij. In 1945 wordt zijn huis geplunderd. Zowel in 1948 (Krijgsraad) en in 1949 (Krijgshof) verschijnt Ernest Claes voor de rechtbank. Tweemaal volgt vrijspraak. In 1950 wordt hij hersteld in zijn politieke en burgerrechten.

Het eerste deel van het boek leest snel (dagboeknotities), maar interessant is vooral de lange bijlage Nota over de beschuldigingen tegen mij uitgebracht. Hierin geeft de auteur een helder overzicht van wat zich in de vooroorlogse periode én in de oorlog heeft afgespeeld. Hij was een bevoorrecht getuige, die contacten had met zowat alle grote politici uit die tijd. ‘De rechtvaardigheid laat niet toe dat men een retroactief oordeel uitspreekt dat terugslaat op tijden die de bezetting van België voorafgingen’.

In De Morgen schreef – na een lange bijdrage van Walter Pauli – een kritische Bert Govaerts (VRTdocumentairemaker van Histories en De Memoires) dat Claes toch niet zo’n doetje was. Op 12 oktober 1942 noteerde Claes onder andere: ‘Waarom wensch ik dat Duitsland den oorlog zou winnen?

(...) Ik kan er niets aan doen. Ik voel mij tot Duitschland aangetrokken met al de vezelen van mijn hart en mijn ziel.(...) En ik denk ook dat Adolf Hitler door de Voorzienigheid aan het hoofd van Europa werd geplaatst.’

Knack-medewerker Frank Hellemans vroeg onlangs naar een beknopte en zakelijke reconstructie van de literaire epuratie. Bovenstaande bewijst dat dit meer dan zinvol zou zijn. Al was het maar om een onderscheid uit te klaren tussen meningen en daden, en om de mechanismen van de epuratie even kritisch te analyseren.

■ KD r.

Guido Fonteyn, Boerenpsalm. Vlaamse boeren in Wallonië.

Manteau, 159 blz., € 17,95, isbn 90 8542 068 7.

Ernest Claes Het Davidsfonds publiceerde Drie maanden gevangenis, een bundeling van dagboeknotities van Ernest Claes. De notities werden gevonden in een lade in het sterfhuis van zijn kleindochter Paula, die in 2002 overleed. Het boek vertelt over de drie maanden die Claes vastzat in de gevangenis van Sint-Gillis, vlak na het einde van WOII. Claes dacht in die septemberdagen van 1944 aan een kort verblijf en noteerde toen in telegramstijl. Naarmate die dagen weken en uiteindelijk maanden werden, werden de notities een ‘relaas van weerzin tot berusting, van mildheid tot verbittering, van hoop tot ontgoocheling …’

Claes kwam in de problemen door enkele publicaties in wat de repressie ‘des journaux boches’ noemde. Vooral een collaborateur, die met een zogenaamd interview naar de collaboratiekrant Brüsseler Zeitung liep, werd hem zwaar aangerekend.

Claes werd na de oorlog – zo vertelt hij zelf – gepakt door een voormalige medewerker van hem in het Belgische parlement (Claes was er onder meer directeur van de Dienst van het Beknopt Verslag).

Ernest Claes, Drie maanden gevangenis.

Davidsfonds/Literair. € 29,50, isbn 90 6306 546 9.

Excuus: De recensie ‘Yves’ in Doorbraak van november (p. 13), was niet van de hand van KDr., maar van Jan Van de Casteele.

december 2006 nr. 11

Doorbraak

13

KAMIKAZE

Let the beast go!

O

ef! De kogel is eindelijk door de kerk, of moet ik dat zijn illustere opvolger, ene Guy uit Gent, ooit main het geval van Vilvoorde schrijven, door de nifest zijn politiek lot verbonden heeft aan de mate moskee. Het “beest” dat gedurende vele jaren letterwaarin hij met “goed” bestuur het Belang zal hebben lijk en figuurlijk heeft gewogen op de Belgische “polbedwongen. We zullen zien. In elk geval, als ik de letiek” is ontgoocheld. Vooral het verlies van zijn eigen Guy was, zou ik in alle stilte mijn afscheid voorbereipartij en de monsterwinst van het Vlaams Belang (dat den. Om dan samen met Jean-Luc te gaan bedelen hij om God weet welke reden even steevast als plomp aan de Europese poorten, in de hoop ooit nog eens Jean-Luc Dehaene het Vlaams Blok blijft noemen) bij de recente gemeente mogen schitteren aan het Europese firmament. teraadsverkiezingen, hebben het sterke trekpaard geveld. JeanJean-Luc zal onderussen niet sterven van ontbering. Want is Luc, alias de loodgieter, ziet het niet meer zitten en gooit zijn en blijft Europees parlementslid. Heeft ook nog een paar bestuurstricolore sjerp in de ring. Ten laatste op 1 januari 2009. Kroniek mandaten. En voor een natje en een droogje kan hij nog steeds van een aangekondigde politieke dood dus. terecht bij Inbev. Kwestie van te kunnen overleven. En mocht het Sterven met stijl, noem ik dat. Echt iets voor de visionaire staatsondanks alles toch iets te krap worden, dan kan Celie ook nog man, die naar eigen zeggen, eerst Belgïe en naderhand Europa altijd een tandje bijsteken met een verbeterde uitgave van haar gestalte wist te geven, maar kennelijk niet in staat was om een onvolprezen kookboek. stad als Vilvoorde “goed” te besturen. Want anders valt de specDaarom Jean-Luc, en omdat u zelf beweert een politicus van taculaire vooruitgang van het Belang niet te verklaren. Dat is alde vorige eeuw te zijn, ga ik even in de leer bij de grote Engelse thans de mening van Johan van Oostende en Bart van Mechelen. staatsman Chesterfield, die reeds in de 18de eeuw tot de vaststelDat was unisono het credo na 8 oktober: goed besturen is het ling was gekomen dat politici niet haten en niet beminnen, maar ultieme middel om het Vlaams Belang in zijn opgang zoniet te zich door “belang” en niet door “gevoel” mogen laten leiden. stoppen, dan toch te remmen. Aangenomen dat die stelling juist Maar dan vooral door eigenbelang, voeg ik daar mijnerzijds aan is, hoeft het Belang zich alvast geen zorgen te maken over de fetoe. En gij zijt hierop helaas geen uitzondering. Vandaar nogderale verkiezingen van 2007. Want van “goed” bestuur hebben maals en met uw eigen onsterfelijke woorden: let the beast go! onze paarse pausen geen kaas gegeten. Daar zijn zowat alle commentatoren het over eens. Het moge Jean-Luc een troost wezen

■ K amikaze

M E G A F OO N

D

e inleiding van Megafoon is kort: ­Mathias Danneels, nu en dan scherpe en Vlaamse pen van Het Nieuwsblad krijgt het woord, over de Waalse schandalen en het gespuug van de kaviaarlinksen (Tom Lanoye, Kristien Hemmerechts…) in de Bourla (HN, 28 okt.)

‘Ik ben woest. Omdat het zo akelig stil blijft bij al hetgeen er in Charleroi en wijdere omgeving aan de hand is. Burgemeester in de nor. Valse aanbestedingen. Persoonlijke verrijking. Was getekend: met medeweten van de PS. Partij die Vlaanderen al jaren de mantel meent te moeten uitvegen en de Vlaming als een achterlijke, egoïstische, xenofobe eigen volk eerst-nationalist te kakken zet. Antwerpen slachtoffert een vrouwelijke schepen voor een flesje parfum. Een voortreffelijk korpschef op basis van een lege

14

Doorbraak

nr. 11 december 2006

D e s p u we n d e d i c h t e r s

doos. Di Rupo en zelfs Van Cau zeggen met de vernieuwing bezig te zijn. Sorry voor mijn vulgaire taal: hier zakt mijn broek van af.

Uitgerekend op een ogenblik dat Vlaanderen zich andermaal dient te bezinnen hoe het met dit op twee benen hinkende land verder en beter moet, blaast de zelfbenoemde intellectuele/ progressieve voorhoede verzameling in de Antwerpse Bourla. Voor een gesubsidieerde versie van de bonte avond uit de jaren stillekens. Op het programma: lachen en spotten met Vlaanderen! Vlaanderen verengen tot Ward Hermans en Cyriel Verschaeve, dat niveau, die originaliteit, die durf, dat soort lafheid.

Le Soir en het racistische FDF berichten graag over de slimme, volwassen en genuanceerde wijze waarop la gauche caviar in Vlaanderen met brokstukken onverwerkt verleden omgaat. In Brussel, Wallonië en Charleroi horen Rex, Kuifje en Leopold III al jaren opnieuw bij het

tricolore en te koesteren erfgoed. Zo slim zijn ze wel.

Wiens Moens door de mangel halen …

Het Borms-gedicht van Elsschot buiten zijn context plaatsen... Zelfs Paul Van Ostaijen moest worden opgevoerd als een verdacht sujet, domweg omdat Vlaanderen hem liever was dan België.

So what? Is dat een misdaad tegen de mensheid of zo? Een schande? Een crimineel feit? Een ongeletterd mens vraagt zich af: waarom wordt er nooit eens een bonte avond bij mekaar geklutst rond Céline, Gorter, Gerard Vanter, Malevitsj, Sartre, Grass en andere fellow-travellers van de democratie, de vrijheid en het glashelder-zuivere ochtendgloren?

Bestaat nergens ter wereld, zo’n incestueus clubje welgezinde gelijken dat bij tijd en wijle tegen elkaar aanschurkt om in de bron te spugen waaruit het heeft gedronken.

Kan alleen in Vlaanderen.

Colofon Doorbraak is een uitgave van de Vlaamse Volksbeweging vzw. ■ Verschijnt maandelijks (niet in augustus). ■ Doorbraak is lid van de Unie van de ­Uitgevers van de Periodieke Pers. ■ H oofdredac teur : Jan Van de Casteele ■ K ernredac tie : Karl Drabbe, Dirk Laeremans, Anke Nobels, Peter De Roover ■ M ede werkers : Ludo Abicht, Gerard Bouvier, Rudi De Ceuster, Jacques Claes, Frans Crols, Katleen Van den Heuvel, Bart Maddens, Guido Naets, Marc Platel, Dirk Rochtus, Matthias E. Storme, Pieter-Jan Verstraete ■ R edac tie - adres : Passendalestraat 1A, 2600 Berchem. Tel 03 366 18 50 – Fax 03 366 60 45 ■ redactie@doorbraak.org ■ www.doorbraak.org – abonnementen: secretariaat@doorbraak.org ■ A bonnement : € 16,50 voor een abonnement van 12 maanden (buitenland: € 25) ■ S tudenten ­ abonnement : € 10 voor een abonnement van 12 maanden, met opgave van leeftijd en onderwijsinstelling ■ I nterne tabonnement : € 10 voor 12 maand toezending van Doorbraak (pdf-bestanden) via internet. Het (studenten-) abonnement geeft recht op een gratis internet-abonnement. ■ Abonnering door storting op rekening 736-0012719-76 van VVB Doorbraak, ­ Passendalestraat 1A, 2600 Berchem met vermelding van het type abonnement. ■ Doorbraak wordt ook gratis toegestuurd – met ledenblad Binnendoor – naar de leden van de Vlaamse Volksbeweging vzw (VVB).

U kunt ook lid worden van de VVB door overschrijving van € 17 op rekening 736-0012719-76 van VVB-leden-administratie. ■ Betaling van het ­abonnementsgeld vanuit het buitenland: gebruik IBAN BE91 7360 0127 1976 en BIC KREDBEBB ■ Verant­woordelijke uitgever: Dirk Laeremans, ­Passendalestraat 1a 2600 Berchem ■ ISSN 0012-5474

Energiebesparing Milieutechnologie: afvalverbranding, deNOx. Explosieve gasmengels: verwerking in overeenstemming met ATEX. Gespecialiseerd studiewerk en sleutel-op-de-deur levering Mallekotstraat 65, 2500 Lier Tel.: +(03) 491 98 78 – Fax: +(03) 491 98 77 E-mail: info@euro-pem.com

december 2006 nr. 11

Doorbraak

15

16

Doorbraak

nr. 11  december 2006