2007_05_doorbraak

België-Belgique PB Antwerpen X 8/2828

Maandblad van de Vlaamse Volksbeweging vzw www.doorbraak.org Afgiftekantoor Antwerpen X P508831 Passendalestraat 1A 2600 Berchem redactie@doorbraak.org

5 2007

Waar Vlaanderen verdwijnt

‘I

n sommige scholen is weldra alleen nog het onderwijzend personeel Nederlandstalig’, aldus Han Renard in Knack (28 maart). Van de massale instroom van Franstaligen en anderstaligen in de Brusselse Nederlandstalige scholen is de brede Vlaamse opinie wellicht nog niet op de hoogte.

Nederlandstalige scholen vangen al ongeveer eenderde van alle schoolgaande kleuters op. In de Nederlanstalige basisscholen is bij 70 % van de kinderen het Nederlands niét de thuistaal.

In de “Nederlandstalige” gemeentelijke basisschool van SintJoost-ten-Node is bijna 100 % van de leerlingen anderstalig.

De meerderheid is van Turkse origine, de school telt 37 nationaliteiten. Nog maar 37 % van de leerlingen in het Brusselse middelbaar onderwijs komt uit homogeen Nederlandstalige gezinnen.

Onlangs publiceerde socioloog Jan Hertogen nog indrukwekkender cijferreeksen (zie Megafoon, blz. 14) die hij op 20 maart voorstelde op de jaarlijkse studiedag van de Vlaamse Gemeenschaps Commisie (VGC). Over vijftien jaar is driekwart van de Brusselaars van vreemde afkomst, berekent hij.

In 1961 was 7,3 % van de Brusselaars van vreemde afkomst.

In 2005 was dat al 56,5 procent. De jongste 15 jaar zijn er in Brussel 166 316 nieuwe immigranten bijgekomen, kinderen geboren uit deze nieuwe vreemdelingen inbegrepen.

Nog elders in deze Doorbraak (blz. 13) hebben we al even zorgwekkende cijferreeksen van Bart Laeremans (VB). In zijn boek VerBrussseling, tegengaan of ondergaan beschrijft hij de ‘verBrusseling, verfransing en internationalisering’ van grote delen van Vlaams-Brabant. Anders gezegd, wat in Brussel is gebeurd, dreigt ook daar te gebeuren.

Laeremans ontleedt cijfers uit onverdachte bron, onder meer van Kind & Gezin. In heel Vlaams-Brabant werd in 2005 nog amper in 71 % van de jonge gezinnen met een boreling Nederlands gesproken. In Halle-Vilvoorde nog maar in 57,4 % van de gezinnen en in gemeenten als Vilvoorde en Zaventem respectievelijk maar in 36,9 % en 33,3 %. Bovendien wordt de situatie elk jaar dramatischer. In de Zaventemse deelgemeente

Sint-Stevens-Woluwe spreekt nog 17 % van de jonge gezinnen Nederlands. ‘De Vlamingen zijn daar gewoon compleet aan het verdwijnen’, stelt de auteur.

Het zijn maar drie voorbeelden die tonen hoe de Vlaamse samenleving in en om Brussel onder druk staat. En het minste wat kan gezegd worden is dat debat hierover meer dan dringend moet worden gevoerd.

Bovenvermelde ontwikkelingen en de bijhorende cijfergegevens zijn bekend bij onze beleidsmakers, maar veel gebeurt er niet mee. Politici reageren voorlopig nauwelijks. De media dansen quasi-verdoofd verder rond de eigen navel. Men hoeft het niet eens te zijn met de interpretatie van bovenvermelde auteurs, maar worden naakte cijfers leugens of lucht als een VB’er ze publiceert?

De hele commotie rond de splitsing van de kieskring (en het gerechtelijk arrondissement) Brussel-Halle-Vilvoorde moet in die context worden gezien. Niet de Franstalige die in HalleVilvoorde komt wonen is een probleem, wel de gemakzucht waarmee wordt ontkend dat “bijzonder veel” Franstaligen die zich daar komen vestigen wél een probleem vormen als integratie achterwege blijft. Als die Franstalige mensen via onder meer faciliteiten of een archaïsche kieskring wordt voorgehouden dat ze geen Vlaming onder de Vlamingen hoeven te worden. Politici van Vlaanderen die dit anachronistisch gedoe nog tolereren, verdienen een electorale afstraffing.

Niet de migrant die zich in een Vlaams dorp of Vlaamse stad vestigt is een probleem, wel de onwezenlijke kortzichtigheid van een generatie politici die niet willen zien dat “bijzonder veel” migranten in een te korte tijd en op een te kleine ruimte de samenleving onder té hoge druk zetten. Onderwijs, werk, sociale opvang en huisvesting organiseer je niet gratis.

De middelen van een gemeenschap om die dingen voor haar burgers te organiseren zijn niet oneindig. Ook op dat punt heeft Vlaanderen nood aan politici met moed.

■ Jan Van de Casteele mei 2007 nr. 5

Doorbraak

PERSWIJS Meer transfers ■ Herman De Croo over nationalisten in De Morgen, 10 april

2007: ‘Ik ben echt geen Vlaams-nationalist omdat ik echt niet mentaal gehandicapt ben.(antwoord

op de vraag: U staat niet bekend als een voorstander van ex-VU’ers binnen de VLD?).’

■ Luc Van den Bossche in Knack, 28 maart 2007: ‘Van bij het begin van

de jaren zeventig schaarden we ons met de Jongsocialisten achter het federalisme, en ook dat was voor velen binnen de partij een brug te ver. Zelf pleitte ik toen al voor confederalisme.’… ‘In een scenario van confederalisme moet Brussel een statuut krijgen dat vergelijkbaar is met dat van Washington DC.’ ■ Guy Tegenbos in De Standaard, 4 april 2007: ‘Het kan zijn dat Wallonië

op sommige punten aan de beterhand is, toch nemen de transfers via de RVA naar het zuiden nog toe.’

Vlaanderen kreeg met 59,7 % van de ‘tegen werkloosheid verzekerden’ in 2006 48,7 % van het totaal van de RVA-uitgaven (3,986 miljard euro). Wallonië was met 30,8 % van de verzekerden goed voor 39,6 % (3,241 miljard). Brussel kreeg met 9,5 % van de verzekerden 11,7 % (958 miljoen). Dat betekent dat Vlaanderen in 2006 900 miljoen euro betaalde aan de andere gewesten, of 720 miljoen aan Wallonië en 180 miljoen aan Brussel. In 2000 bedroeg die transfer via dit kanaal nauwelijks de helft: 480 miljoen euro, berekende Ludwig Caluwé. (DM, 3 april en DS, 4 april)

■ Wouter Vervenne (Geld & beleggen) over decentralisering en

armere regio’s in De Tijd, 3 april 2007: ‘De forse groei van de Slovaakse eco-

nomie toont aan dat een economische decentralisering niet noodzakelijk nadelig is voor de armste regio.’

■ Lionel Vandenberghe over zijn onverkiesbare plaats bij Spirit

in De Standaard, 2 april 2007: ‘Blijkbaar moet ik plaats ruimen, omdat ik al een

beetje op leeftijd ben. Terwijl een partij die consequent kiest voor de diversiteit toch ook ouderen een kans moet geven. We zijn meer dan een stads- en allochtonenpartij.’

■ Joël De Ceulaer over politici en tv in Knack, 28 maart 2007: ‘Elke

keer als Vande Lanotte zich vertoont in programma’s als Witte Raven, Debby & Nancy of De Pappenheimers, sterkt hij duizenden VB-kiezers annex kijkers in hun overtuiging dat ze bij de sp.a niets meer verloren hebben.’

■ Mia Doornaert over Europese identiteit in De Standaard,

24 maart 2007: ‘De grote vraag van vandaag is die van de identiteit van Europa, van zijn

Ziekenfonds

Ziekenfondsen krijgen rijkstoelagen om de kosten van kleine risico’s van zelfstandigen te kunnen betalen. Minister van Sociale Zaken Rudy Demotte (PS) heeft de verdeelsleutel recent aangepast met als resultaat dat vooral de socialistische ziekenfondsen (+ 12, 6 %!) en de Waalse ziekenfondsen erop vooruitgaan. Volgens Jürgen Constandt (V&NZ) is het geen toeval dat vooral de Onafhankelijke Ziekenfondsen en het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds ruim 6 % aan rijkstoelagen verliezen. (meer info: www.vnz.be)

waarden, zijn ziel. Zijn veelbesproken “multiculturalisme” is te zeer gaan lijken op een hol, en vaak laf, waarderelativisme.’

■ Wim Van de Velden in De Tijd, 23 maart 2007: ‘Hoe verderfelijk de com-

munautaire mechanismes ook zijn, Vlaanderen en Wallonië zijn een realiteit. En België is dat niet.’

■ Michel Doomst namens 25 gemeenten B-H-V over splitsing

B-H-V in bericht Belga, 22 maart 2007: ‘De komende parlementsverkiezingen

kunnen we niet organiseren. Ze zijn ongrondwettelijk. We gaan dat signaleren aan de gouverneur van Vlaams-Brabant en we wachten op zijn reactie.’

Emiel De Bolle

Animo

De sp.a heeft een communautaire agenda (zie blz. 4-5), maar hun jongeren volgen niet. ‘Wij geloven dat alle sleutels voor een goed beleid al in handen zijn van de respectieve gemeenschappen en gewesten’, stelt Animo, de jongerenorganisatie van de sp.a. De werkloosheidsvergoeding (toegangsvoorwaarden en bedrag) behoort voor hen tot de sociale zekerheid en moet dus federaal blijven. Animo wil een aantal regionaliseringsoperaties ongedaan maken, onder meer op het vlak van ontwikkelingssamenwerking, buitenlandse handel, leefmilieu en mobiliteit (DM, 27 maart 2007) en is tegen het regionaliseren van de vennootschapsbelastingen (DS, 3 mei 2006). Animo volgt het pad van de belgicistische socialisten (Belgische Progressieve Socialisten, met o.a. Freddy Willockx en B-Plus met o.a. Willy Claes).

Peiling

‘Open Vld begint remonte’ kopte De Morgen einde maart. Dat is wat optimistisch. De driemaandelijkse peiling van La Libre Belgique en De Morgen gaf Open Vld 18,2 %, die van De Standaard – een week voordien gepubli-

Doorbraak

nr. 5 mei 2007

ceerd – 16,9 %. Volgens La Libre zou Vlaams Belang uitkomen op 23,9 %. De Standaard hield het bij 20,8.

Airbus

Vlaamse bedrijven moeten 56 % krijgen van de Belgische contracten voor de bouw van de A350 van Airbus. Dat eiste Fientje Moerman, de Vlaamse minister van Economie (Open Vld) toen bekend raakte dat de federale regering 150 miljoen euro uittrekt om Belgische bedrijven te steunen die aan het project meewerken.

Waalse bedrijven haalden eerder al tot tweemaal toe de grootste hap uit de Belgische contracten voor nieuwe Airbus-toestellen.

‘Geen derde keer’, zegt Moerman. Vlaamse ondernemingen kregen amper 34 % van de Belgische contracten voor de bouw van het passagiersvliegtuig A380 en 20% voor de A400M van Airbus (opvolger C130). Telkens werd aan Vlaamse zijde minister van Defensie André Flahaut (PS) met de vinger gewezen.

(De Tijd, 22 maart)

Flitspalen

Michel Daerden, Waals minister bevoegd voor Infrastructuur (PS), weigert de verantwoordelijkheid op te nemen voor het lage aantal onbemande camera’s langs de Waalse wegen. Dat is volgens hem een zaak voor de federale politie en de politiezones. Dat zei hij in de bevoegde commissie van het Waals Parlement. Langs de Waalse wegen staan momenteel 29 flitspalen langs de snelwegen en zo’n 40 langs andere wegen. Ter vergelijking: in Vlaanderen stonden er verspreid over het wegennet eind 2006 exact 543 flitspalen.

(DM, 21 maart)

Albert

‘Koning Albert wordt steeds minder de koning der Belgen en steeds meer de koning der Walen’. Dat is een van de conclusies van politicoloog Bart Maddens in het boek De kiezer onderzocht (Instituut voor Sociaal en Politiek Opinieonderzoek van de KU Leuven - ISPO) dat op 15 maart werd voorgesteld in Leuven.

De steun voor de koning is in Vlaanderen tussen 1990 en 2003 gedaald van 62,1 % tot 52,3 pct. In Wallonië steeg de steun van 59,6 % in 1990 naar 70,7 % in 2003. Zes op de tien Walen vinden dat de koning meer te zeggen zou moeten hebben. Onder de Vlamingen is maar drie op de tien die mening toegedaan. (Belga, 15 maart) ➥ vervolg p. 11

Commentaar Voor niks

T

oen een jongere collega van Freud vond dat de behandeling van een lastige klant niet opschoot en hierover advies vroeg aan de meester, antwoordde deze, kort maar helder: ‘Doublez honoraire’. Wie moet betalen, zorgt wel dat er vaart komt in de zaak. Dat is dan ongeveer, in een heel ander verband, de suggestie die de Oeso aan België doet aangaande zijn hoger onderwijs. Economisch schijnen of blijken wij het goed te doen. Dat is alvast een stuk van de boodschap die Verhofstadt megafonisch en messiaans aan het aanstaande kiesvolk liet verkondigen. Alleen: wij zijn te goedkoop met ons onderwijs. Wij smijten blijkbaar met een product dat niet op zijn waarde wordt geschat omdat het te goedkoop is.

Ik weet niet of er in de Oeso naast de vele economen ook enkele psychologen zitten, maar in die uitspraak zit natuurlijk een kern van waarheid. Als jonge prof – decennia geleden – begaf ik mij geregeld in studentenevenementen. Vaak mocht en moest ik daar vaststellen dat de redelijkste student uit de bol gaat als er “vrije” vaten (bier) worden aangeboden. De homo sapiens is een bizar wezen, ook in dit opzicht: wij schijnen een zekeren druk – dit is dan een bedrag dat wij moeten betalen – nodig te hebben om tot een overlegd en verstandig gedrag te komen.

Die opmerking van de Oeso dwingt dus even tot nadenken. In het klimaat van sociale en socialistische politiek hoort het nu eenmaal dat er meer en meer gratis, dus “voor niks” of althans voor zeer weinig wordt aangeboden: trams, bussen, treinen, zorg en natuurlijk ook onderwijs. De zwakke moet met geschenken worden overladen. Laatst hoorde ik op de radio zelfs een hele discussie met jongeren over het feit dat de toegang, naaste zomer, tot een popfestival als Pukkelpop, zou moeten worden verhoogd. Moet dat en kan dat niet anders? Kan er niet wat subsidie?

Natuurlijk is het een dogma voor iedere moderne burger dat voor niemand gebrek aan geld een beletsel mag zijn tot studie en ontwikkeling. Alleen is het de vraag of “gratis” daar de beste oplossing voor is. Neem Nederland: hoog beschaafd en zeer sociaal. Daar ligt de prijs voor het hoger onderwijs heel wat hoger. Je kan daar als student een lening voor aangaan die je later, eens geslaagd, aan zeer redelijke voorwaarden kan terugbetalen. Zeer bevorderlijk voor de motivatie om niet af te halen: wat in ons systeem een te hoog percentage van studenten doet.

In België overheerst de ideologie blijkbaar op gezonde psychologie ter motivatie.

Alles moet, in naam van wat democratie wordt genoemd, open zijn. Zelfs de VLD heeft open. Open is natuurlijk beter dan toe. Athene is beter en aantrekkelijker gebleken dan Sparta. Maar te open is ook niks. Dan verlies je zin voor een “binnen” dat moet worden betreden. Met te veel open wordt alles “buiten” en daar kan je niet in leven.

De Oeso zegt ook dat ons hoger onderwijs, met wat meer centen, zijn kwaliteit vellicht zou kunnen verbeteren. Frank Vandenbroucke spreekt graag mee over die kwaliteit, maar over de “openheid” valt niet te praten. Zelfs bij intellectuele socialisten weegt ideologie zwaarder dan de psychologie van het gezond verstand.

■ Jacques Claes

mei 2007 nr. 5

Doorbraak

We tst r a at

Communautair programma van de partijen in de weegschaal Wie kan nog volgen?

In Gazet van Antwerpen gingen Dirk Castrel en Paul Geudens op zoek naar wat de Vlaamse partijen willen inzake staats(her)vorming. Een moeilijke oefening. Ze stelden 25 vragen en gaven een sober overzicht van de antwoorden, per partij. Het zal weinigen verrassen dat de nationalistische partijen het verst willen gaan. Niet staatshervorming, maar staatsvorming is de doelstelling van Vlaams Belang en N-VA. Spirit komt heel dicht in die buurt. Ook CD&V volgt op korte afstand, weliswaar in de mist. Open Vld (verderop afgekort tot VLD), fietst achteruit. Sp.a legt meer dan vroeger Vlaamse accenten, maar beweegt nauwelijks in de meest essentiële dossiers (sociale zekerheid, gezinsbeleid en kinderbijslagen, fiscaliteit). En Groen! blijft trappelen in quasi-belgicisme.

koord. Hier trekt VB kop: ‘Volledig Vlaamse bevoegdheid’. Maar een duidelijke “ja” komt hier ook van N-VA, VLD en Spirit.

Aan de neen-zijde weer sp.a en Groen!. Niet aan de huidige ­federale ontwikkelingssamenwerking raken, vinden beide partijen, maar ze hebben geen bezwaar tegen een “aanvullend”, complementair Vlaams ontwikkelingsbeleid.

Gerecht en politie Moeten de gewesten bevoegd worden voor organisatie en werking van gerecht en politie? Ja, vinden Vlaams Belang en N-VA. CD&V wenst – zoals wel vaker met wollige tong – ‘een grotere impact van de deelstaten’. Voor de sp.a is de regionalisering van justitie ‘inderdaad een van de opties.’ De partij verwijst naar het vervolgen van misdrijven tegen gewestelijke regels, bij voorbeeld inzake milieu. Datzelfde standpunt ook bij Spirit (‘positief injunctierecht aangaande de eigen bevoegdheden’).

De antwoorden van VLD en Groen! zijn kort en krachtig: tweemaal neen.

Het VLD-antwoord is dat van de VLDtop, niet van de communautaire werkgroep van de VLD (‘Wij willen het debat aangaan om justitie grotendeels op het niveau van de deelstaten te brengen’, noteerde Patrik Vankrunkelsven dit voorjaar in Een liberaal federalisme).

Werkloosheid, loonoverleg, sociale zekerheid, loopbaanonderbreking, tijdskrediet Waar zitten de voorstanders van een regionalisering van reglementering en uitkeringen in de werkloosheid (dus ook van RVA)? Bij VB, N-VA, Spirit. De rest antwoordt nogal Wetstratees. De christen-democraten willen het werkgelegenheidsbeleid naar de deelstaten (ook RVA?), de liberalen willen de werkloosheid verder federaal regelen (begeleiding van werkzoekenden komt daarna wel toe aan gewesten en gemeenschappen).

Voor de socialisten moeten de regio’s (VDAB en co) kunnen beschikken over schorsing, gratis kinderopvang. Die optie (sanctioneringsbeleid, vrijstellingsbeleid, delen van uitkeringsbeleid) kan ook voor Spirit een alternatief zijn. Groen! wil een gedeeltelijke regionalisering, maar de financiering van de sociale zekerheid moet federaal blijven, ‘geen afbraak van de solidariteit’ tussen Vlaanderen, Brussel en Wallonië.

Het is duidelijk dat alle partijen beseffen dat er in die materie – hier is de kloof tussen Vlaanderen en Wallonië zeker het grootst – dringend “iets” moet gebeuren.

Maar even duidelijk dat de niet-nationalisten aarzelen om die hele materie “homogeen” aan te pakken op Vlaams niveau.

Moeten de gewesten de bevoegdheid krijgen cao’s verbindend te verklaren (loonoverleg)? Eenvoud troef bij de meeste partijen. De economische kloof is immers erg groot. Vlaams Belang, N-VA, bij CD&V en VLD en Spirit: jawel!

De huurwet De huurwetgeving is een federale bevoegdheid, huisvesting vooral een gewestelijke materie. Moet de huurwet geregionaliseerd worden? Alle partijen zijn hier voorstander, behalve… Groen!

Gezinsbeleid en kindergeld Moet het hele gezinsbeleid, inclusief het kindergeld, naar de gemeenschappen?

Ja, vinden Vlaams Belang, N-VA, CD&V, VLD en Spirit. Zoals in andere vragen met ‘sociale dimensie’ blijven ook hier sp.a en Groen! tegen. De gemeenschappen zijn al bevoegd voor gezinsbeleid, signaleren ze terecht, maar aan de kinderbijslagen mag niet worden geraakt. Waarom niet? ‘Zou ertoe leiden

Doorbraak

nr. 5 mei 2007

dat Vlamingen in Brussel een andere kinderbijslag krijgen dan Vlamingen in Vlaanderen’, antwoordt sp.a. ‘Een individueel recht’, vindt Groen!

Ziektekostenverzekering, ziekenhuizen en ziekenhuisbeleid Volop ja, vinden VB, N-VA én VLD. Ja, maar mits ‘behoud van interpersoonlijke solidariteit’ vinden CD&V en Spirit.

Groen! wil de organisatie en de uitgaven overdragen aan de gemeenschappen, maar ‘de gezondheidszorg als kostencompenserende sociale zekerheid federaal blijven financieren’. Bent u nog mee? Sp.a gaat hier duidelijk in het rood: ‘Geen voorstander’.

De socialisten vinden dat scheeftrekkingen wel moeten aangepakt worden.

Ontwikkelings­ samenwerking Hier vroegen Geudens en Castrel of ‘delen van ontwikkelingssamenwerking’ moeten overgedragen worden aan gemeenschappen en gewesten, ‘zoals overeengekomen’ in het Lambermont-ak-

Loopbaanonderbreking, tijdskrediet Regionaliseren, zeggen opnieuw VB, N-VA, CD&V, VLD en sp.a.

Brugpensioen Iets minder duidelijk beeld als hierboven voor loopbaanonderbreking en tijdskrediet. VLD is immers tegen en sp.a enkel voorstander van gewestelijke afwijkingen van een te behouden federale norm.

Conclusie: het hele werkgelegenheidsbeleid is een onontwarbaar kluwen, de sociale zekerheid een kapelletje uit de Belgische geschiedenis. In die materie stellen sp.a en Groen! zich nog altijd erg conservatief op. Eentonig hebben ze het over het zogezegde voordeel van grootschaligheid in de organisatie van de sociale zekerheid. Vermoedelijk speelt ook de macht van de instituten (vakbonden, ziekenfondsen). Maar ook de wat wereldvreemde ideologische starheid (‘solidariteitsfetisjisme’) valt op. De “oude Belgen” binnen de sp.a mogen dan aan belang inboeten, de sp.a-jongeren en tal van aanverwante drukkingsgroepjes en

zogenaamd progressieve intellectuelen (bijzonder invloedrijk in de openbare omroep) staan gebetonneerd in het verleden. De Vlaamsgezinde signalen van sommige sp.a’ers zijn dus niet meer dan erg prille tekens dat men daar ook wel beseft dat er meer moet gebeuren, maar dat men hooguit (noodgedwongen en met de rem op) zal volgen.

De NMBS In Vlaanderen leeft al langer de vraag naar een regionalisering van de infrastructuur van de NMBS (spoorlijnen, stations) en van de exploitatie (regionale treinen). Zou leuk zijn, vinden VB, N-VA, Spirit en VLD. Nog een thematiek waar de socialisten in beweging zijn, maar met de rem op: ‘De gewesten moeten bindend advies kunnen uitbrengen over de investeringen, zonder de huidige verdeelsleutels in twijfel te trekken’ en de regionale vervoersmaatschappijen moeten veel meer inspraak krijgen in de dienstregeling’. Groen! antwoordt hier nog maar eens ‘neen’. ‘De gewesten zijn al betrokken bij de besluitvorming’, klinkt de tevredenheid.

Fiscaliteit Moeten de gewesten korting kunnen geven op personenbelasting en vennootschapsbelasting?

Driemaal volmondig ja voor fiscale autonomie zeggen de Vlaams-nationalisten. ‘Aspecten van die belastingen, dat wel’, zegt CD&V. ‘Meer gewestelijke autonomie, maar geen regionalisering van die belastingen’, vinden de liberalen. Idem, zeggen de socialisten, tenminste toch voor de personenbelasting, maar niét voor de vennootschapsbelasting, want dan dreigt delokalisering. En wie zegt over heel de lijn bij België? Juist, Groen!

Handel De buitenlandse handel terug herfederaliseren? Neen, zeggen de nationalisten.

‘Neen, tenzij de deelstaten dit vanuit hun autonomie samen zouden beslissen’, is de nabijgelegen confederale variant van CD&V. Neen, antwoordt ook VLD, al waren er duidelijke signalen dat dit voor veel liberalen ook anders mag. Ook de socialisten zien die herfederalisering niet zitten. Een belgicistisch standpunt weer bij Groen! dat als enige ja antwoordt, met de nietszeggende toevoeging ‘met belangrijke inbreng van de gewesten’.

We tst r a at

Sp.a geeft een lange uitleg om te eindigen bij neen. ‘Argument 1: Brussel is te klein voor eigen sociaal overleg en eigen loonnorm’. Is dat zo? Luxemburg telt minder dan de helft van het aantal inwoners van Brussel en het gaat er op sociaal vlak niet bepaald slecht aan toe. Argument 2: Verschillende loonnorm tussen Vlaanderen en Wallonië, daar houden bedrijfsleiders niet van. Dat valt best mee. Luc De Bruyckere (Groep Terbeke) weet waarover hij praat: ‘Voor onze bedrijven in Frankrijk en Nederland gelden ook andere regels…Wij hebben liefst zo weinig mogelijk regels. Maar dat pleit vooral voor homogene bevoegdheidspakketten.

Nu komt een deel van de regels van de federale overheid, en een ander deel van de Vlaamse, Waalse en Brusselse overheid. Als we dat al konden wegwerken, waren we op de goede weg.’ (DS, 27 maart) Op de vraag over overdracht van bevoegdheden om de sociale zekerheidsbijdragen (en dus de loonkosten) te verlagen volgt een parallel antwoord. Moet kunnen, vinden VB, N-VA, Spirit en VLD. CD&V leunt daarbij aan (‘We willen Vlaamse instrumenten om de loonkosten te verlagen). De socialisten zijn tegen (‘verzekeringsaspect blijft beter federaal, bijdragen aan sociale zekerheid dus ook).

Geluidsnormen Het paradepaardje van premier Verhofstadts pleidooi om de staatshervorming in twee richtingen te laten verlopen, dus ook in de richting van weer meer België: laat België weer beslissen over die normen. Een voorstel dat enkel door VLD wordt gevolgd.

Neen, zegt Vlaams Belang, dat pleit voor een regeling op Europees niveau. Ook N-VA is tegen. CD&V wil een wijziging als beide deelstaten dit samen beslissen. Spirit zegt neen, maar pleit voor ‘verplichte mechanismen tot afsteming van de regelgeving’. En Groen! antwoordt naast de kwestie: ‘Geen afzwakking van de geluidsnormen’. Sp.a zegt mee ja, maar vindt net zoals VB dat zo’n zaken best op niveau van de EU worden geregeld.

Federale kieskringen Nog een recuperatie-ideetje van Verhofstadt, maar vooral van enkele belgicistische professoren in de Pavia-groep: laat Vlamingen en Walen voor mekaar kiezen. Eendracht maakt macht. Helaas.

Zelfs VLD lijkt hier bijgedraaid: ‘kan, moet niet een onderdeel vormen van een sterkere federale overheid’, zo noteert die partij. In de recente publicatie “De weg naar de open dialoog” – een document gekoppeld aan de flamingante Belg Verhofstadt – lezen we nog dat over een federale kieskring ‘ernstig nagedacht’ moet worden.

‘Neen, is achterhaald’, pareren de socialisten dit ideetje. Vanzelfsprekend absolute njet vanuit Vlaams-nationalistische hoek. Merkwaardig is hier het antwoord van Groen! Die partij vindt dat ideetje niet opportuun, omdat het zou kunnen gekoppeld worden aan de splitsing van B-H-V, ‘waarvoor geen prijs betaald mag worden’. Merkwaardig.

Nationalisten en CD&V zijn tegen. mei 2007 nr. 5

Doorbraak

We tst r a at

Verkeersboetes En dan zijn we weer bij de ja-vragen.

Moeten de boetes integraal naar de regio’s waar overtredingen worden vastgesteld? Zowat de enige vraag waarover alle Vlaamse partijen het eens zijn. Sp.a voegt er zelfs aan toe ‘ook het verkeersreglement te willen regionaliseren’. En Groen! zegt dat ‘inspanningen moeten beloond’ worden.

De koning Moet de macht van de koning verder worden beperkt? Ja, zeggen de drie Vlaams-nationalistische partijen. ‘Ja, maar is geen prioriteit’, zeggen de liberalen en de socialisten. ‘Geen prioriteit’, luidt het bij een nog voorzichtiger CD&V. Groen! pleit voor een ‘ceremoniële functie naar Scandinavisch model’.

B-H-V? De kieskring B-H-V moet ‘vlug worden gesplitst’ voor alle partijen. ‘Zonder

enige toegeving’, verduidelijkt Vlaams Belang. ‘Voor de eerste verkiezingen na 10 juni 2007’, zeggen de socialisten. Als alle Vlaamse partijen dat willen, staan tussen droom en daad praktische bezwaren in de weg…

Faciliteiten Moeten afgeschaft worden vinden Vlaams Belang, N-VA, Spirit en VLD. Ook hier wijkt het antwoord van de liberalen af van het ‘behouden voor de huidige inwoners’ uit hoger vermelde recente publicatie De weg naar de open dialoog.

Moeten geleidelijk uitdoven, vindt Groen! en hiermee springen ze (verbaal) een stapje verder dan de socialisten die op dat punt geen strijd willen voeren (‘Omdat ze er zijn, is de kans heel groot dat ze niet afgeschaft zullen worden. De Wetstraat heeft andere prioriteiten’).

CD&V, in nogal bedeesde braafheid, vraagt ‘respect voor het uitdovend karakter van de taalfaciliteiten’.

Besluit Het enige wat duidelijk wordt bij het doornemen van dergelijke antwoorden is dat de Belgische staatsstructuur een

ondoorzichtig kluwen is, waar zelfs specialisten niet wijs uit geraken. De Vlaams-nationalisten hebben ten minste het voordeel van de duidelijkheid. Een duidelijke lijn trekken door de staat België en een nieuw Vlaanderen uittekenen lijkt een verstandige optie.

De traditionele partijen blijven haperen in hun twijfels. CD&V wil het duidelijkst vooruit, maar hapert in de eigen wolligheid. De Open Vld twijfelt zelfs weer meer dan vroeger, nu wel heel duidelijk wordt dat de ex-VU’ers (en hun inzichten) weer achteraan of buiten de klas zijn gezet. De socialisten – toch de politici die de Belgische ziekte kennen bewegen de tenen, maar zijn omsingeld door hun eigen instituten en worden afgeremd door de bevriende club van ­politologen, opiniemakers en wereld­ver­ be­teraars voor wie het communautair verhaal onbekend en onbemind is.

Zo kweken die drie partijen met iedere nieuwe, onafwendbare, maar beperkte staatshervorming de onweerstaanbare drang naar de volgende. Het is een tijdrovende omweg én lijdensweg voor de Vlamingen. En zonder enige twijfel ook voor de Walen.

Werkgevers willen vooruit, vakbondstop ‘ter plaatse rust’ De Vlaamse werkgevers (Voka en 13 Vlaamse sectororganisaties zoals Fedichem, Agoria Vlaanderen of Fevia) vragen een ‘radicale vernieuwing van het economisch model’ in Vlaanderen: meer mensen aan het werk, meer innovatie en aandacht voor internationaal ondernemen. Dat is pas realiseerbaar via homogene bevoegdheidspakketten en meer fiscale autonomie.

Concreet: wat geblokkeerd zit omwille van “taboes”, moet worden geregionaliseerd. De vennootschapsbelasting bvb. of het tewerkstellingsbeleid (dus ook de uitkeringen - nu nog in handen van de RVA). ‘Dit is geen dogma, maar een pragmatische keuze. We kunnen niet langer wachten, gezien de uitdagingen van vergrijzing en mondialisering’, aldus Vokavoorzitter Urbain Vandeurzen.

Doorbraak

nr. 5 mei 2007

Het aantal bejaarden zou tegen 2020 bijna verdubbelen, de vergrijzingskosten zullen navenant erg snel stijgen. De tewerkstellingsgraad – 65 % in Vlaanderen, maar nog een pak minder in de andere gewesten – moet nog verhogen, en dat kan volgens de Vlaamse werkgevers het best door alle bevoegdheden, van onderwijs tot arbeidsbemiddeling en sanctionering op hetzelfde niveau (het Vlaamse) te ‘homogeniseren’. De (gewestelijke) VDAB doet goed werk, maar de bonus gaat niet naar Vlaanderen.

ABVV op de rem

De ABVV-top riep een week later nog maar eens ‘ter plaatse rust’ inzake de regionalisering van de gezondheidszorg, de kinderbijslag, de werkgelegenheid, de vennootschapsbelasting en de loon-

vorming. In een memorandum voorgesteld met het oog op de federale verkiezingen van 10 juni stelt het ABVV dat de regionalisering van die bevoegdheden ‘enkel kan leiden tot fiscale dumping, concurrentie tussen werknemers, verschillen in de loon- en arbeidsvoorwaarden tussen de gewesten’. Meteen zou ook het gevaar opduiken voor verarming van bepaalde bevolkingsgroepen.

Elio Di Rupo (PS) gaf er toe dat er tussen noord en zuid ‘verschillen’ zijn, maar vond dat op het vlak van arbeid met een ‘nationaal werkgelegenheidsplan’ en ‘interactie tussen de regeringen met wat goede wil veel mogelijk is’.

(Belga, 10 en 17 april)

B - H -V

Even opfrissen Splitsing B-H-V vooral kwestie van politieke (on)wil.

Bij het vastleggen van de taalgrens in 1963 werd een opvallende uitzondering gemaakt voor de kiesdistricten.

In de omgeving van Brussel werd een electoraal net gespannen rond de arrondissementen Halle en Vilvoorde. Dat was meteen het begin van een ellendig verhaal van een aanslepend conflict van Vlaamse onwil en Vlaams onmacht.

I

n tegenstelling tot alle andere kiesdistricten mogen de Franstalige Brusselse kopstukken bij elke Kamerverkiezing stemmen verzamelen in een hele reeks Vlaamse gemeenten, van aan de poorten van Aalst (Affligem) tot die van Mechelen (Zemst).

Voor de Senaatsverkiezingen en de Europese verkiezingen kunnen in diezelfde gemeenten ook Waalse kandidaten op kiezers jagen. Nergens in Wallonië is de Vlamingen dit plezier gegund.

Ook bij de aanstaande parlementsverkiezingen (Kamer en Senaat) van zondag 10 juni wordt bijna 10 procent van de Vlaamse bevolking als tweetalig aanzien in een Vlaams arrondissement dat meteen als Brussels en Waals kiesgebied wordt beschouwd.

Actie De werkgroep B-H-V - een samenwerkingsverband van Vlaamse Volksbeweging (VVB), het Halle-Vilvoorde Komitee (Haviko) en het Taakaktiekomitee (TAK) en werkend onder de auspiciën van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) - heeft met het oog op de verkiezingen van 10 juni een nieuwe campagne op het getouw gezet onder de slogan Burgerzin!.

Vlamingen worden opgeroepen niet mee te werken aan de organisatie van de verkiezingen wanneer ze worden opgeroepen voor stembureaus of telbureaus. Voorts zijn er de traditionele informatie- en actiecampagnes via webstek (www.burgerzin.be), spandoeken, affiches, het aanschrijven van politici (Verhofstadt, Dewael, Vande Lanotte).

Tot slot is er nog een groot politiek debat (in CC Westrand Dilbeek) op 14 mei om 20 uur, waar de politieke tenoren uit Vlaams-Brabant aan de tand zullen worden gevoeld. Op de affiche Herman Van Rompuy (CD&V), Bart Laeremans (Vlaams Belang), Louis Tobback (sp.a), Luk Van Biesen (VLD), Marc Demesmaeker (N-VA), Roel Anciaux (Spirit) en Hermes Sanctorum (Groen!).

Gerechtelijk arrondissement Minder in de aandacht dan de splitsing van de kieskring B-H-V, maar zeker even belangrijk is de splitsing van het gerechtelijk arrondissement B-H-V. Ook dat werd al vaak beloofd. Genoemd gerechtelijk arrondissement is viermaal groter dan het gemiddelde arrondissement. Het werkt met twee taalregimes (Nederlands en Frans) en ligt verspreid over twee gewesten (Vlaanderen en Brussel) met elk hun eigen problematiek (landelijk en grootstedelijk), met elk hun eigen beleid en regelgeving. Een splitsing zou garant staan voor beter bestuur van de rechtbanken, parketten en politie.

de burgemeesters geven niet op Burgemeesters Ook de burgemeesters weten wat er aan de hand is. Zij verzetten zich – inspelend op een arrest van het Arbitragehof van 26 mei 2003 – tegen verkiezingen binnen de huidige B-H-Vkieskring. De meeste burgemeesters van Halle-Vilvoorde weigeren de verkiezingen te organiseren als de wet niet wordt gerespecteerd.

Het moet duidelijk zijn dat de druk op de Vlaamse partijen op scherp moet worden gesteld. Niet het juridische, maar de politieke gevecht is van het grootste belang. Vlaamse partijen moeten door de publieke opinie naar een oplossing worden gejaagd.

Na 10 juni zijn de Vlamingen nog niet thuis. De kans is niet onbestaande dat dan op het hoogste politieke niveau en met een gewone meerderheid wordt beslist om het oude kiesstelsel weer in te voeren. De Vlaamse kiezers moeten dus goed beseffen dat dit scenario in de hand kan liggen van een paarse regering die in Vlaanderen niet eens een meerderheid heeft.

De Vlaamse politici moeten aangesproken worden op hun beloftes om een politiek onzindelijke erfenis uit het verleden – Franstalige kandidaten in de helft van Vlaams-Brabant – ongedaan te maken. Onverwijld is in deze ‘niet snel genoeg’ gebleken. Woord houden evenmin. Alleen een resolute stap naar Vlaamse staatsvorming zal Franstaligen eraan herinneren waar de taalgrens ligt. Misschien een helder confederaal systeem, maar hoogstwaarschijnlijk alleen een Vlaamse staat zal in staat zijn om in Vlaams-Brabant de juiste politiek te voeren voor het behoud van de Vlaamse identiteit van dit gebied. Wie de Brusselse les heeft geleerd, kan daar in de stembus de gepaste conclusies uit trekken.

De splitsing van B-H-V is een symbolisch doel. Ze kan in geen geval deel uitmaken van een koehandel bij nog maar eens een rondje staatshervormen.

■ Jan

Van de Casteele

mei 2007 nr. 5

Doorbraak

Verk i e zi n g en 20 07

Nationale kieskring is geen goed idee Un très grand B-H-V ?

Terwijl de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde officieel nog steeds bovenaan het Vlaamse verlanglijstje staat, pleit een aantal Belgischgezinde academici ervoor om de omgekeerde weg te bewandelen en een nationale kieskring in te voeren. Un très grand B-H-V als het ware. Uiteraard staat dit haaks op het Vlaamse streven om de indeling in kieskringen zoveel mogelijk in overeenstemming te brengen met de indeling in taalgebieden. Maar ook in andere opzichten zou een nationale kieskring voor Vlaanderen nefast zijn.

D

e leden van de Pavia-groep stellen voor om “echte Belgen” te verkiezen, die echter bij nader inzien toch niet zo communautair aseksueel blijken te zijn, maar zich vooraf tot een van de twee landsdelen moeten bekennen. De vijftien worden immers volgens vooraf bepaalde quota (9 NL/6 FR) over de twee taalgroepen verdeeld. Mocht men die 15 zetels écht in een nationale kieskring verkiezen, dan zou hier meteen de populariteit van “Nationale” Vlamingen zoals Verhofstadt, De Croo enz. kunnen spelen en zouden de Vlamingen een meer dan proportioneel deel van die zetels kunnen binnenhalen. Maar die Vlaamse bonus inherent aan een nationale kieskring wordt meteen ongedaan gemaakt door de quota-regeling. Anders gezegd: met dit voorstel eten de Franstaligen van twee walletjes.

Ze krijgen de voordelen van één nationale kieskring (het afbouwen van het territorialiteitsprincipe), maar niet de nadelen (het zwaarder doorwegen van de Vlaamse meerderheid bij de

Bij het terug invoeren van één nationale kieskring worden Vlaamse kamerleden mee door Franstaligen aangeduid. Ze zullen zich uitgesproken Belgisch profileren, want hun electoraal succes hangt immers mee af van hun populariteit in Wallonië. zetelverdeling).

Nefast voor CD&V en VB Hoe dan ook zou die regeling tot gevolg hebben dat de Nederlandse taalgroep in de Kamer voor een stuk zal bestaan uit leden die mee worden aangeduid door de Franstaligen. De verdeling van de Nederlandstalige zetels over de partijen zou dan mee worden bepaald door de politieke krachtverhoudingen langs Franstalige kant. Concreet zou dat betekenen dat de Vlaamse partijen die hun stemmen kunnen poolen met een grotere Franstalige zusterpartij een bonus krijgen bij de verdeling van de nationale zetels. CD&V wordt in dat systeem dus structureel benadeeld omdat de CdH in Wallonië zo zwak staat.

En hetzelfde geldt uiteraard voor het Vlaams Belang dat helemaal geen partner zal vinden in Wallonië.

Als dit systeem werkt zoals de Pavia-groep hoopt en verwacht, dan zullen deze negen Vlaamse kamerleden die mee door de Franstaligen worden aangeduid zich uitgesproken Belgisch profileren. Hun electoraal succes hangt immers mee af van hun populariteit in Wallonië.

Maar dit betekent meteen ook dat het in de toekomst ge

Doorbraak

nr. 5 mei 2007

makkelijker zal zijn om binnen de Nederlandse taalgroep een meerderheid te vinden voor het terugschroeven van de Vlaamse bevoegdheden. Hier wordt met andere woorden afbreuk gedaan aan de grondwettelijke bescherming van de Vlaamse autonomie. Let wel, wat mij betreft, mag men gerust alle grendels uit de Grondwet halen. Maar à la carte uitgerekend dat beschermingsmechanisme afbouwen dat nu toevallig eens in het voordeel van de Vlamingen speelt, dat is er natuurlijk over.

Het voorstel zou onvermijdelijk tot gevolg hebben dat de verkiezing van de 15 nationale parlementsleden een quasi-kanseliersverkiezing wordt, zoals nu voor een stuk het geval is met de Senaatsverkiezing. De partijen zullen inderdaad hun meest populaire politicus bovenaan de lijst plaatsen en naar voor schuiven als kandidaat-premier. Indien de Vlaamse en Franstalige partijen aparte lijsten indienen, dan zal deze premierverkiezing automatisch door een Vlaming worden gewonnen, opnieuw wegens het numerieke overwicht van de Vlaamse kiezers. De beste optie voor de Franstaligen om dit overwicht te neutraliseren zal er in bestaan om aan te sturen op bi-communautaire lijsten. Maar dan begint natuurlijk de discussie over de vraag wie er bovenaan die lijst zal staan. Deze lijstvorming zal een aartsmoeilijke oefening worden voor de partijen, waarbij de Vlaamse en Franstalige politici snel opnieuw met getrokken messen tegenover elkaar zullen staan.

Paradoxaal genoeg waren het veertig jaar geleden net dit soort van conflicten over de lijstvorming in Brussel-Halle-Vilvoorde die de communautaire tegenstellingen in de partijen op de spits hebben gedreven en het splitsingsproces in een stroomversnelling hebben gebracht. Dit conflict nog eens organiseren, maar dan op een veel grotere schaal, lijkt mij een vreemde techniek om de communautaire tegenstellingen te pacificeren.

President Bekeken vanuit een Belgicistisch perspectief bestaat er overigens een veel eenvoudigere en ook meer voor de hand liggende manier om via het kiesstelsel een unitaire dynamiek te creëren.

Die bestaat erin dat het staatshoofd rechtstreeks wordt verkozen in een nationale kieskring. Dat zou bijvoorbeeld afwisselend een Vlaming en een Waal kunnen zijn. Ziehier de perfecte stimulans voor de toppolitici om zich Belgischer te profileren. Want de presidentskandidaten die zowel in Vlaanderen als Wallonië populair zijn zouden dan natuurlijk het meest kans maken om het hoogste politieke ambt in de wacht te slepen. Hoe vreemd dat de Pavia-groep daar niet aan gedacht heeft.

■ Bart

Maddens

De Pavia-proffen Leden van de Pavia-groep zijn onder anderen: Rik Coolsaet (UGent), Carl Devos (UGent), Lieven De Winter (UCL & KUB), Petra Meier (UA), Koen Raes (UGent), Dave Sinardet (UA), Antoon Vandevelde (KuLeuven) en Stefaan Walgrave (UA). Coördinatoren en woordvoerders zijn: Kris Deschouwer (VUB) en Philippe Van Parijs (UCL & Harvard).

Eco n o m i e

Doet Wallonië het plots beter?

Regionale misrekeningen De afgelopen weken brachten de media een Waalse goednieuwsshow: de economische groei ligt hoger dan in Vlaanderen, er worden steeds meer werklozen gecontroleerd en geschorst, de Waalse meeruitgaven in de gezondheidszorg kwijnen weg… De onderliggende boodschap van dit alles: verder regionaliseren hoeft niet, want Wallonië is aan de beterhand en gaat in Vlaamse richting. Wat is er van aan?

D

e recentste regionale rekeningen, begin april gepubliceerd door het Instituut voor de Nationale Rekeningen (INR), geven nieuwe regionale groeicijfers tot 2005. De cijfers mogen wat gedateerd zijn, nieuw zijn ze alleszins, zelfs in die mate dat de groeicijfers voor 2004 en voorgaande jaren ook werden vernieuwd. Op zich is het al bedenkelijk dat regionale cijfers die al een paar jaar achterlopen ook nog eens retroactief worden gewijzigd.

Maar er is meer aan de hand. De groeicijfers voor Wallonië in de periode 2001-2004 werden fors naar boven herzien, voor Vlaanderen gingen ze globaal licht achteruit. Het zorgt ervoor dat voor de jaren 2003 en 2004 zelfs de ranking wordt omgekeerd en Wallonië inzake economische groei boven Vlaanderen springt. Het INR geeft wel een opsomming van de wijzigingen, maar die zijn zeer technisch. Er wordt geruststellend bij vermeld dat de wijzigingen niet veel effect hadden over de periode 19952002, maar het effect nadien is volgens het INR moeilijk in kaart te brengen, terwijl dat juist interessantst zou zijn. De afwijkingen voor de recente jaren zijn juist zeer fors, in het voordeel van Wallonië en in het nadeel van Vlaanderen.

Zelfs al nemen we de cijfers van het INR voor waar, en we durven niet te twijfelen aan de statistische ernst van deze instelling, dan nog kan bezwaarlijk van een structureel Waals reveil worden gesproken. Voor 2005 voorspelt het INR dat de Vlaamse groei opnieuw de Waalse overstijgt: Vlaanderen groeit met 1,2 %, Wallonië met 0,7 %. Over de periode 2000-2005 zijn Vlaamse en Waalse groei gemiddeld gelijk. Dat betekent dat de Vlaams-Waalse welvaartskloof – het verschil tussen het bruto regionaal product

per inwoner - met geen millimeter is gedicht. De kloof blijft ruim 25 %. In absolute termen of in euro’s uitgedrukt, is ze enkel groter geworden.

Werkloosheidsuitgaven Overigens blijft die welvaartskloof zich vertalen in een werkgelegenheidskloof, waarbij het Waalse aandeel in de werkloosheidsuitgaven van de RVA verder blijft toenemen. Zo geven de cijfers uit het jongste jaarverslag van de RVA aan dat van de totale RVA-uitgaven amper 48,8 % naar Vlaanderen gaat, tegenover 39,6 % voor Wallonië een 11,7 % voor Brussel. Het Vlaamse aandeel is de voorbije jaren stelselmatig gedaald, terwijl het Waalse en Brusselse aandeel bleef stijgen. Dat impliceert dat de transfer van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel via de werkloosheidsuitkeringen is blijven groeien. In 2006 transfereerde Vlaanderen een 720 miljoen euro naar Wallonië en een 180 miljoen naar Brussel, zo berekende Ludwig Caluwé, fractieleider van de CD&V in het Vlaams Parlement. Recente cijfers over de toename van de controle en schorsing van Waalse werklozen, vertalen zich alsnog niet in de daling van het Waalse aandeel in de werkloosheidsuitgaven.

Ziekteverzekering Nieuwe cijfers over de ziekteverzekering geven dan weer aan dat de regionale verschillen in ziektekostenuitgaven “bijna verdwenen” zijn. Althans, zo koppen De Standaard en Le Soir in het kader van hun project om redactioneel een maand samen te werken rond communautaire thema’s. Vooreerst leert nadere lectuur van het artikel dat ze niet verdwenen

zijn: een Waal kostte anno 2005 nog 46 euro meer dan een Vlaming. Dat er voor het globale uitgavenniveau een vermindering is van de verschillen is ook geen nieuws. Deze trend werd al jaren vastgesteld. Het vergt nader onderzoek om te weten of dit te maken heeft met het feit dat Wallonië de kosten terugschroeft dan wel Vlaanderen de kosten laat oplopen tot Waalse niveaus. Overigens betekent een en ander geenszins dat de regionale transfers in de ziekteverzekering aan het verdwijnen zijn. Deze transfers zijn vooral een gevolg van verschillen langs de inkomstenzijde, met name de geringere bijdrage van Wallonië in de financiering vergeleken met Vlaanderen.

Maar nog belangrijker zijn de regionale verschillen in de uitgavenpatronen die in voornoemd artikel aan bod komen.

Walen raadplegen meer een specialist en maken nog steeds veel meer gebruik van klinische biologie en radiologie, terwijl Vlaanderen meer gebruik maakt van thuisverzorging, rusthuizen, of psychiatrische instellingen. De verschillen zijn de weerslag van een verschillende visie en praktijk inzake gezondheidszorgen.

Deze verschillen bemoeilijken een coherent beleid op federaal vlak, omdat er niet één visie is op gezondheidsbeleid die gedeeld wordt door heel het land, maar twee: een Vlaamse en een Franstalige.

■ JaCa

Comme par magie Kubla antwoordde in La Libre Belgique (23 maart) op economische cijfers van Di Rupo. De Waalse minister-president verbloemt systematisch de verarming van Wallonië en de nefaste werkloosheidscijfers (Wallonië bijna 20 %). ‘Di Rupo hanteert oncontroleerbare cijfers, die blijkbaar hij alleen bezit. We vinden ze nergens en de oppositie krijgt steeds weer ontwijkende antwoorden als ze Di Rupo daarover ondervraagt’, aldus Kubla.

‘Vandaag verdwijnen “comme par magie” 30 000 Waalse werklozen uit de statistieken’ schreef L’Echo. Willy Borsus (MR-parlementslid) vroeg in L’Echo en Vers L’Avenir (21 en 22 maart) of de (regionale) meerderheid PS-cdH met de nieuwe telmethode niet met de cijfers speelde om te verhelen dat Wallonië historische werkloosheidscijfers bereikte. Tot de weggezuiverden behoren onder meer een 10 000 vrij ingeschreven werkzoekenden (‘demandeurs d’emploi inscrits librement’, 9995 in oktober 2006), de werklozen van de Duitstalige gemeenschap (2 577), et les “ autres demandeurs inoccupés “ (14 277).

mei 2007 nr. 5

Doorbraak

Vrije tribune

Transfers ziektekosten blijven erg groot De artikels van Guy Tegenbos, Bénédicte Vaes en Ricardo Guttiérez in De Standaard en Le Soir (Scheeftrekkingen in ziektekosten bijna weg – Transferts de santé: La Fin?, 10 april) verdienen toch enkele commentaren vanwege het Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid.

V

olgens voormelde auteurs zouden de cijfers van het RIZIV in verband met de ziektekostenverzekering wijzen op ‘een nivellering van de communautaire verschillen’. Dit verhaal klopt niet. Er blijven opvallend grote scheeftrekkingen in de uitgaven, maar nog meer in de inkomsten.

De auteurs beperken zich in hun artikelen alleen tot cijfers over de uitgaven inzake ziektekosten. Hierbij laten ze de invaliditeitsverzekering buiten beschouwing en hebben ze het helemaal niet over de inkomsten voor de ziektekosten.

11 procent van de ziektekosten in Wallonië en 33 procent van de ziektekosten in Brussel worden door de Vlamingen betaald

Uitgaven Tal van geneeskundige uitgaven blijven in Wallonië en Brussel veel hoger dan in Vlaanderen. Denken we maar aan de kosten van preoperatief onderzoek, aan die voor medische beeldvorming, of aan het verschil in antibioticagebruik.

Wij vinden het zeer merkwaardig dat voor de geneeskundige verzorging de kosten sinds jaren stijgen met 5 à 7,3 procent. In 2005 is de stijging slechts 2,7 procent.

Het geneesmiddelengebruik uit de apotheken steeg jaarlijks met 5,8 tot 8,4 procent. In 2005 was er een daling van 0,34 procent.

Dank u, meneer de minister, u hebt de kosten goed beheerst!

Is dat ook zo? De studiecommissie voor de vergrijzing hanteert andere cijfers!

Er is niet alleen de kost van de geneeskundige verzorging. De

kosten van invaliditeit liggen in Wallonië 25 % hoger dan in Vlaanderen. Spoort dit met uitspraken over het einde van de transfers?

De uitgaven in de ziekte- en invaliditeitsverzekering blijven verschillen tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel. De cijfers van AK-VSZ tonen aan dat het uitgavenverschil van beide gewesten 100 euro per hoofd of 5 procent bedraagt boven het Vlaams kostenniveau.

Inkomsten De scheeftrekkingen in de inkomsten voor dekking van ziektekosten zijn nog belangrijker: met een tewerkstellingsgraad van 64 procent in Vlaanderen en 56 procent in Wallonië en Brussel is het overduidelijk dat de bijdrage van de Vlamingen veel groter is dan hun aandeel in de kosten.

Het verschil, met name de totale geldtransfer die jaarlijks uit Vlaanderen wegvloeit, bedraagt 1,414 miljard euro in 2005.

Dat betekent dat 11 procent van de ziektekosten in Wallonië en 33 procent van de ziektekosten in Brussel door de Vlamingen betaald worden. (zie grafiek) Als mevrouw Mia Doornaert in De Standaard schrijft dat de samenwerking tussen Le Soir en De Standaard al bijzonder belangwekkende dossiers opgeleverd heeft, die de vooroordelen en mythes, zoals over de beruchte transfers zouden ontkrachten, dan vinden wij dat bijzonder lichtzinnig en weinig realistisch. Dat kwetst ons. Dit is echt de waarheid geweld aandoen.

Het AK-VSZ blijft pleiten voor een “integraal gezondheidsbeleid”. Wij blijven pleiten voor de communautarisering van de hele sociale zekerheid. Dat wil zeggen: de gemeenschappen verantwoordelijk maken voor hun sociale zekerheid.

Wij hebben daarvoor stevige argumenten: 1) het verder uitbouwen van eigen klemtonen (preventie-eerstelijnsgeneeskunde – andere prioriteiten in geneeskundige verzorging in Vlaanderen ten opzichte van Wallonië) 2) efficiënter beheren van het gezondheidsbeleid (de scheiding preventie-curatie is nadelig; negen ministers bevoegd voor gezondheidszorg in België is waanzin; er is een gemis aan cohesie in het huidige ziekenhuisbeleid) 3) de responsabilisering ten slotte van beide gemeenschappen tot een spaarzaam beleid wordt een belangrijke factor in de toekomst: de ontgroening, de vergrijzing, de toenemende technische mogelijkheden…

■ Gui Celen

10

Doorbraak

nr. 5 mei 2007

Economisch rapport

De Vlaamse regering (Yves Leterme) heeft het Vlaamse beleid kwantitatief vergeleken met de door ‘Lissabon’ en ‘OESO’ gehanteerde indicatoren en stelde vast dat België het relatief gezien goed doet omdat vooral Vlaanderen het goed doet. Het rapport is een actuele, en zeer uitgebreide bron voor wie nog niet overtuigd mocht zijn van de economische “kloof” tussen noord en zuid in dit land. Het bevat een schat aan cijferinformatie over dat onderwerp.

Gezondheidszorg

Gezondheidszorg omvat ziekte en invaliditeit.

De grote verschillen in de ziektekostenuitgaven tussen de drie gewesten zijn “bijna” verdwenen, meldde de tijdelijke coöperatieve van De Standaard en Le Soir in een gemeenschappelijke artikelenreeks. Bij nader toezien kostte een Waal in 2005 nog 46 euro meer aan de ziektekostenverzekering dan een Vlaming. In 2003 was dat een stuk minder (19 euro). De transfers van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel bedragen in de ziektekost nog 150 miljoen euro per jaar.

Voor geneesmiddelen gekocht in de apotheek zit de Waal 16 procent hoger dan de Vlaming. De Waal raadpleegt ook 16 procent meer specialisten dan de Vlaming. De Waalse artsen hebben 20 procent meer klinische biologie en radiologie nodig dan Vlaamse artsen. De Vlaamse uitgaven overtreffen de Waalse voor implantaten (30 tot 40 procent meer), voor rusthuizen en thuisverzorging (4 procent meer)

Geen appreciatie voor B-plus

B-Plus, de belgicistische club waar nu ook Wilfried Martens is binnengestrompeld, organsieerde in Luik een straat-interview. De Walen mochten er voor de Vlaamse lijsten stemmen. Open Vld mag fier zijn, want de helft van de Walen (47,5%) zien - in dit illusio­ nistische scenario – wel iets in Guy Verhofstadt en Herman De Croo. Sp.a-spirit was goed voor 34,1 %, met dank aan Freya Van den Bossche. Er zijn voldoende ecolotgisten om Groen! nog 13,8 % te geven. CD&V zou volgens B-Plus bij de Luikenaars op 3,6 % (sic!) uitkome, wegens een te Vlaams profiel. ‘Deze analyse is geen snars waard’, vond zelfs Le Soir. (info: www.brigittegrouwels.com)

Vrijspraak Belgische rekenkunde

De Naamse bisschop Léonard noemde homo’s ‘abnormaal’.

Hij heeft het geweten, want kreeg zowat heel weldenkend België over zich heen. ’t Is allemaal een kwestie van definitie natuurlijk. Normaal en abnormaal zijn functies van de definitie van wat de norm heet te zijn. Als voortplanting de norm is, heeft Léonard overschot van gelijk. Maar zoals de medische wetenschap zich ontwikkelt, is elke vorm van op voortplanting gerichte seks binnen afzienbare tijd misschien ab-normaal.

Als genieten van seks de norm is, valt Léonard door de mand. We spreken niet uit eigen ervaring, maar menen te weten dat liefhebbers van homo-seks genieten. Enfin, een kwestie van definitie dus.

Herman De Croo beviel in dezelfde periode van de onuitgegeven stelling: ‘Ik ben echt geen Vlaams-nationalist, want ik ben echt niet mentaal gehandicapt.’ Hier is het geen kwestie van definitie meer. Geen enkel medisch-wetenschappelijk werk definieert een mentale handicap als ‘het lichamelijk defect dat de lijder ervan doet streven naar zelfbestuur voor het eigen volk’.

De Croo kreeg ook de wind van voren. Van de mentaal gehandicapten dan wel. Terecht, want hij gebruikte die term als puur scheldwoord. Ontdaan van elke concrete inhoud stond de mentaal gehandicapte in zijn beeldspraak voor iemand die onzin uitkraamt.

Het politiek debat wordt door De Croo, de eerste burger van dit land, naar een ongezien dieptepunt gevoerd. Maar hij komt er ongehavend onderuit. Wat wenkbrauwgefrons in enkele kranten, dat was het zowat. De Croo bewees voor de televisie trouwens dat hij zomaar wat uit z’n nek kletst. Op de vraag of Bart De Wever dan een mentaal gehandicapte is, antwoordde hij: “Neen, De Wever is een zeer verstandig man.” Daarmee zijn eigen woorden doodleuk en ongegeneerd onderuit halend.

Kamervoorzitters worden zachter aangepakt dan bisschoppen. Als we die toer opgaan, kennen we er ook nog wel enkele. ‘Ik ben echt geen belgicist, want ik heb echt geen prostaatprobleem.’ Zelfs in de meest boertige Vlaams-nationale milieus worden dergelijke uitspraken niet opgetekend.

Het belgicistische discours wordt dankzij De Croo nu wel heel inhoudsloos.

We zijn hem er dankbaar voor.

Even een ander citaat uit de pers gehaald. Renaat Landuyt in De Standaard van 14 april: ‘Het is goed om de Vlamingen te laten weten dat er een serieuze kans bestaat dat de sp.a in de Kamer groter zal zijn dan de PS.’ Waarop handig volgt: ‘De enige manier om niet met Elio te eindigen, is een stem op Johan.’ Mentaal gehandicapten aller windstreken, slecht één advies: stem Vande Lanotte.

Voor wie wat minder bezig is met details graag de feiten even in cijfers. In 2003 kwam sp.a-Spirit aan 23 zetels. De PS haalde er 25. Zo bezien, is Landuyt wel erg optimistisch, aangezien hij dus verwacht dat zijn partij er nog twee zetels bij zal winnen. Na het historische hoogtepunt van 2003 is dat heel stoutmoedig.

De kans dat sp.a-Spirit in de Kamer groter zal zijn dan de PS is zowat onbestaande.

Maar mogen we ook eens naar het stemmenaantal kijken. Sp.a-Spirit had voor die 23 zetels 979 750 stemmen nodig. De PS haalde 25 zitjes met 855 992 bollekes. Dat zijn er dus ruim 120 000 minder voor twee zetels meer. De kans dat de PS meer stemmen haalt dan sp. a-Spirit is zowat onbestaande.

Da’s Belgische rekenkunde. Iets voor mentaal gehandicapten?

■ Peter D e Roover

mei 2007 nr. 5

Doorbraak

11

BU ITEN L AN D

Een “Kaukasische tijger” in de maak Armenië kruipt uit het dal

Op de lippen van vele Europese burgers brandt nog altijd de vraag: zal de EU ooit met Turkije worden uitgebreid?

Ook vanuit een meer onverwachte hoek wordt deze kwestie met veel aandacht gevolgd. De republieken van de zuidelijke Kaukasus hebben elk een gemeenschappelijke grens met Turkije. Het eventuele EU-lidmaatschap van Turkije heeft dus ook implicaties voor hun geopolitieke positie.

Z

eker christelijk geïnspireerde naties als Armenië en Georgië koesteren het gevoel op basis van cultuur en traditie tot de Europese beschaving te behoren. Het islamitische, met Turkije gelieerde Azerbeidzjan houdt de blik meer op Centraal-Azië gericht.

Mocht de buitengrens van de EU na de toetreding van Turkije verder oostwaarts opschuiven, zouden Armenië en Georgië wel eens in de verleiding kunnen komen om ook aan de deur van het Europese Huis aan te kloppen. Alle drie zijn Armenië, Georgië en Azerbeidzjan dichter bij Europa gekomen, sinds in juli 1999 het Partnership and Cooperation Agreement (PAC) met elk van hen in werking trad. Dit verdrag beoogt het uitbreiden van de betrekkingen tussen de EU en haar lidstaten met elk van de drie Kaukasusrepublieken op basis van respect voor de democratie en de mensenrechten en consolidatie van een marktgerichte economie. In 2004 werden de drie republieken opgenomen in de European Neigbourhood Policy (ENP), het “nieuwe-burenbeleid” waarmee de EU haar relaties met die landen wil uitdiepen die geen vooruitzicht op EU-lidmaatschap hebben.

Publieke opinie De publieke opinie lust voorlopig geen brood van landen als Armenië, Georgië, Azerbeidzjan. De Kaukasus roept beelden op van chaos, instabiliteit en armoede. De republieken van de zuidelijke Kaukasus trekken ondanks hun gemeenschappelijke geografische lotsbestemming niet aan hetzelfde zeel. Armenië en Azerbeidzjan liggen hopeloos overhoop met elkaar, onder meer wegens de Armeense enclave Nagorny-Karabach – “Artsakh” in het Armeens – die in haar zelf uitgeroepen onafhankelijkheid door Armenië wordt gesteund.

De drie republieken zijn ingeklemd tussen regionale machten die hen al naargelang het politieke oogmerk tegenwerken of het hof maken.

Turkije trekt partij voor Azerbeidzjan in de kwestie Nagorny-Karabach en heeft onder meer daarom zijn grens met Armenië gesloten. Rusland dwarsboomt Georgië wegens Abchazië dat zich heeft afgescheurd van de Kaukasusrepubliek.

Toch is niet alles kommer en kwel in de zuidelijke Kaukasus.

Drie jaar geleden wekte de Rozenrevolutie in Georgië hoge verwachtingen, ook al zijn die niet allemaal uitgekomen.

Armenië Een beetje in de schaduw van de media-aandacht ligt Armenië.

Maar ondertussen is ook deze Kaukasische republiek bezig uit het dal te klimmen. De politieke toestand stabiliseert zich en ook de economische cijfers liegen er niet om. In de eerste helft van 2006 groeide de economie van Armenië met 11,8 %. Het 12

Doorbraak

nr. 5 mei 2007

land bekleedt nu de 80ste plaats op 177 in de Index of Human Development. De EU was in dezelfde periode goed voor 50 % van de Armeense export. België, en meer bepaald Vlaanderen, neemt hiervan een groot aandeel op zich: zijn export naar Armenië bedroeg in 2005 15 % van het Armeense totaal en daarmee stak het landen zoals Duitsland (12 %), Israël (14 %), Rusland (11 %) en de VSA 10 %) de loef af.

De Armeense import vanuit België bedroeg in het dat jaar 8 %, evenveel als Groot-Brittannië en de VSA, en meer dan Israël (7 %) en Duitsland (6 %). De banden tussen Armenië en Vlaanderen zijn nauwer dan we vermoeden. De diamantsector is een van de sectoren waar een goede samenwerking bestaat.

Ook op cultureel vlak valt er nieuws te rapen: de universiteit van Yerevan, de hoofdstad van Armenië, overweegt de oprichting van een Leerstoel Nederlandse Studiën.

Van zijn deelname aan de top van de Organisatie voor Vrede en Veiligheid (OVSE), die op 4 en 5 december 2006 plaatsvond in Brussel, maakte Vartan Oskanian, de Armeense minister van Buitenlandse Zaken, gebruik om de buitenlandse politiek van zijn land toe te lichten tijdens een voordracht aan de Lessius Hogeschool in Antwerpen. Met het beleid van “complementariteit” wil Armenië zich het recht voorbehouden om niet te moeten kiezen tussen Oost en West, concreet tussen Iran, Turkije, Rusland. Als Armenië kijkt naar wat van tel is voor zijn overleven in de regio, namelijk handel en veiligheid, kan het besluiten met de ene partner aan te pappen voor bv. 20 % van zijn handel en 80 % van zijn veiligheid, en met de andere het omgekeerde richtcijfer na te streven.

We zouden Armenië met zijn sterke groei en onbeduidende inflatie (0,6 % in 2005) een “Kaukasische tijger” kunnen noemen. Het zou nog beter kunnen, mocht Turkije zijn grens met Armenië openen. De mensen, ook in de Turkse grensstad Kars, willen niets liever zodat de handel weer kan opbloeien. Maar de centralistisch ingestelde Turkse overheid denkt er om politieke redenen anders over. Ook met dit probleem zal de EU vroeg of laat worden geconfronteerd. Het is immers onvoorstelbaar dat een staat zou toetreden tot de EU zolang hij zijn eigen grens met een derde gesloten houdt.

■ D irk Rochtus doceert internationale politiek aan de Lessius Hogeschool in Antwerpen.

BOEK E N

Verbrusseling Zonder prof. Kris Deschouwer was het boek van Bart Laeremans er wellicht niet geweest, want Bart Laeremans schreef uit verontwaardiging. Omdat de politoloog na de jongste gemeenteraadsverkiezingen erin slaagde om de vooruitgang van de Franstaligen weg te camoufleren. Deschouwer kon zijn verhaal makkelijk kwijt aan de media, die inpikten met titels als ‘Franstalige olievlek breidt niet uit’ (DM, 23 nov.) en ‘verfransing Vlaamse Rand blijkt illusie’ (DS, 24 nov.)

Laeremans zette zich als bezeten aan het cijferen om de cijfers, methodes en conclusies van Deschouwer onderuit te halen. Hij is daar behoorlijk in geslaagd. In de commissie Brussel en Rand van het Vlaams Parlement uitgenodigd, moest de VUB-prof toegeven dat hij fouten had gemaakt (o.a. 3000 Franstalige stemmen in Overijse bij Vlaamse opgeteld). Aan VB-parlementslid Gerda Van Steenberge, die hij blijkbaar niet kende, zei hij dat hij “pissed of” was van de nota van Vlaams Belang. Erg wetenschappelijk is dat allemaal niet.

Het boek is een informatiebom, met uitvoerige analyses van verkiezingsuitslagen, en van cijfers uit betrouwbare bron (o.m. Kind en Gezin).

Kind en Gezin Een greep uit het verontrustend verhaal: Nederlands werd in 2005 in heel Vlaams-Brabant nog amper in 71 % van de jonge gezinnen met een boreling gesproken. In Halle-Vilvoorde nog maar in 57,4 % van de gezinnen. Nog erger zijn de cijfers op gemeentelijk vlak (Vilvoorde: 36,9 %, Zaventem 33,3 %). Bovendien wordt de situatie elk jaar dramatischer. In de Zaventemse deelgemeente SintStevens-Woluwe spreekt nog 17 % van de jonge gezinnen Nederlands, 43 % Frans en 40 % een andere taal. De Vlamingen zijn daar gewoon compleet aan het verdwijnen.

Naast de verBrusseling is er ook de islamisering, aldus Laeremans. In Machelen was in 2004 14,3 % van de jonge moeders Marokkaans of Turks. Eén jaar later was dit al 21,4%. De allochtonen van de derde generatie vallen daar niet eens onder.

Onderwijs Een tweede bron van informatie zijn de gegevens uit het onderwijs. In de gemeenteschool van Diegem waren er in 2002 32 % anderstalige kinderen.

Amper drie jaar later al 56 %. In twee scholen van Zellik zijn twee derden van de kinderen anderstalig, in een school in Sint-Pieters-Leeuw steeg het aantal anderstaligen van 57 % in 2002 naar 79 % in 2005. In Vilvoorde is er een school met 84 % anderstaligen.

Laeremans hekelt uitvoerig de zwakke en vooral berustende reactie van de Vlaamse regering. Die bevestigt de internationalisering, maar reageert met… de inschakeling van extra leerkrachten Nederlands en wat bijkomende taalcursussen voor anderstalige volwassen.

Veel te laks, aldus Laeremans, die vaststelt dat veel Vlaamse ouders wegtrekken, wat het probleem nog verergert. Zo verdwijnt het draagvlak om het Nederlandstalige karakter van een buurt of gemeente in stand te houden en dan volgt onvermijdelijk de totale verfransing en verBrusseling.

Laeremans pleit voor een drastisch woonbeleid. De fameuze “wooncode” – bereidheid om Nederlands te gaan leren – is veel te slap en niet meer dan ‘peptalk’. Er moet een duidelijk voorrangsbeleid komen voor Nederlandstaligen. Een demografisch beleid dat de Vlamingen terug naar de Rand lokt.

Maar hiervoor is politieke moed nodig. In de plaats daarvan zweeft men nu op de wolk van het heilige grondwettelijk recht op het vrije taalgebruik. ‘Tegenover Franstalige agressie staat dus Vlaamse angsthazerij’, stelt Laeremans.

voor de naleving van de internationale verdragen inzake de taalminderheden in Vlaams-Brabant en Brussel (‘zuivere FDF-taal’).

‘Als het Minderhedenverdrag wordt geratificeerd, worden de faciliteiten uitgesmeerd, niet alleen over heel Halle-Vilvoorde, maar zelfs over heel Vlaanderen’, verzekert Laeremans.

Laeremans heeft een duidelijk signaal gegeven.

Informatie waar de publieke opinie buiten VlaamsBrabant nauwelijks van op de hoogte is. Verfransing, vervreemding, verBrusseling, islamisering drijven de provincie in die richting waarin Brussel is verst(r)ikt.

Zijn naakte cijfers zijn interessant, zijn commentaar misschien soms wat te prekerig. De informatie spreekt voor zich. Ook aan de suggesties van oplossingen voor de problematiek – Laeremans stelt een noodplan voor – zal nog moeten worden gesleuteld.

Een boek dat de brede publieke opinie in Vlaanderen zou moeten bereiken, zodat de apathie daar wordt omgezet in solidariteit en een politieke zweepslag. Maar het feit dat het boek via het alternatieve circuit van de uitgeverij Egmont moet circuleren (VB-boeken blijven taboe in veel boekhandels en bibliotheken) is een droevige zaak. En hiermee is geen kwaad woord gezegd over die aan VB gelieerde uitgeverij, een soort Vlaamse versie van de Samizdat. Het is zielig dat Vlaamse politici en media en academische kringen dergelijke werken bannen uit het intellectuele debat.

Kwaal en remedie Voorts behandelt hij de problematiek van Brussel, Zaventem en uitgebreid ‘het eindeloos verhaal Brussel-Halle-Vilvoorde’. De Franstaligen zullen zware compensaties vragen, die ‘volkomen haaks’ zouden staan op het territorialiteitsbeginsel en die de remedie veel erger maken dan de kwaal.

Vooral de VLD, maar ook de andere partijen en de pers (‘schuldig stilzwijgen’) overlaadt hij met veel kritiek. Toegevingen die al in Open Vld-kringen circuleren zijn mogelijks de federale kieskring (‘B-H-V in ’t kwadraat van De Panne tot in Voeren’), een zogenaamde paritaire senaat van de gemeenschappen invoeren (van 60/40 naar 50/50 of ‘twee miljoen Vlamingen niet vertegenwoordigd in de Senaat’), een nieuw Grondwettelijk Hof bevoegd

■ JVd C

VerBrusseling Tegengaan of ondergaan? door Bart Laeremans Uitgeverij Egmont, Prijs: € 12.50 Aantal pagina’s: 184 isbn: 978-90-78898-02-3

mei 2007 nr. 5

Doorbraak

13

KAMIKAZE

Debby en Nancy en Yves

T

oen ik in de Knack van 21 maart zowaar een bijna senschade kan veroorzaken? Of gaat het gewoon om halvepagina grote foto zag opduiken van niemand een verkapte pre-electorele stunt, Mijnheer Leterme? Preminder dan Vlaanderens minister-president Yves Leterme, cies met de bedoeling om uw droogstoppel-imago wat ongegeneerd en breed lachend gekneld tussen het vetbij te schaven in een poging om ook jan-met-de pet en tige travestietenduo Debby en Nancy, was het toch even mie-met-de-schort voor uw verkiezingskar te spannen. schrikken en slikken. Verbazing en ongeloof maakten Maar dan zou ik in uw plaats nog een stap verder Debby en Nancy algauw plaats voor onbehagen en plaatsvervangende gaan. En Debby en Nancy meteen een plaats op de schaamte.

CD&V–lijst aanbieden. Niet aarzelen, Yves! Maar best Toegegeven, ik weet niet of de foto écht is en zo ja, waar en toch eerst even kortsluiten met de bonzen van het ACW. Want wanneer hij werd genomen. Ook weet ik niet met zekerheid of met het Dedecker-debacle nog in het achterhoofd, kunt ge beter Leterme effectief en in hoogsteigen persoon aan dit hoogstaand geen risico’s meer nemen. Zeker niet in het zicht van de verkie‘televisionair amusement’ heeft meegewerkt. Ik ken goddank anzingen. Al stelt er zich natuurlijk wel een probleem. Namelijk dat dere manieren om van mijn zondagavond een ‘happy hour’ te van de man/vrouw-verhouding op uw lijst. maken.

Misschien eens raad vragen op het bisdom of bij een of anWel had ik al weken tevoren bij het zappen kunnen zien hoe dere holebi-instantie. Kwestie van problemen te vermijden. In elk onze Vlaamse Anciaux van Cultuur zich daar eens te meer mageval het proberen waard. Want weet ge, Yves, als ge snel en teloos belachelijk zat te maken. Maar dat zijn we ondertussen al diep genoeg valt, krijgt ge misschien heel even het gevoel dat ge zodanig gewend dat het eigenlijk niet meer opvalt. Maar dat een kunt vliegen. En vooral dat gevoel wordt u van harte gegund goedbesturende notaris als Leterme zo diep kon vallen, hield ik door… alsnog niet voor mogelijk en hoogst onbegrijpelijk. Zou het dan toch kunnen dat een laseroperatie aan de ogen blijvende her ■ K amikaze

­

M E G A F OO N

O

ver vijftien jaar is driekwart van de Brusselaars van vreemde afkomst.

Voor socioloog Jan Hertogen geen probleem. Vreemdelingen kunnen volgens hem ‘een troef’ zijn voor het overleven van de Vlaamse Brusselaar en bij uitbreiding voor Vlaams-Brabant. Op 20 maart 2007 hield de Vlaamse Gemeenschapscommisie (VGC) in Brussel haar jaarlijkse studiedag. Hertogen pakte er uit met zijn interessante cijferreeksen. Een Megafoontje waard. Zonder commentaar.

In 1961 was 7,3 % van de Brusselaars van vreemde afkomst. In 2005 was dat al 56,5 procent. In 2020, over vijftien jaar dus, zal 75 % of driekwart van de Brusselaars van vreemde afkomst zijn.

In 1991 woonden er in Brussel 28,5 % vreemdelingen en 4,5 % nieuwe Belgen.

In 2005 is het aantal vreemdelingen gestabiliseerd op 26,3 % maar het aantal nieuwe Belgen, hun geboortesaldo inbegrepen, is met 25,5 % gegroeid tot 30,2 %, ‘een indrukwekkende en unieke evolutie in Europees of zelfs wereldperspectief’, aldus Hertogen.

De jongste 15 jaar zijn er in Brussel 166 316 nieuwe immigranten bijgekomen, kinderen geboren uit deze nieuwe

14

Doorbraak

nr. 5 mei 2007

Vr e e m d e t r o e f ? vreemdelingen inbegrepen.

De politieke vertegenwoordiging van Nederlandstaligen lag in Brussel de laatste 35 jaar constant rond 12 %. De laatste decennia is het aantal allochtone verkozenen in Brussel gegroeid tot 170 op 661 gemeenteraadsleden (Bij de Franstalige verkozenen zijn er dat 168 op 589 of 29 %, bij de Nederlandstalige verkozenen 2 op 74 of 3 %).

Onderwijs Gemiddeld volgt 20 % van de Brusselse schoolbevolking les in het Nederlands, tegenover 8,5 % gemiddelde aanwezigheid in de bevolking. In het kleuteronderwijs volgt 23 % van de Brusselse bevolking Nederlandstalig onderwijs dus bijna een kwart.

Vooral het onderwijs kan volgens Hertogen de allochtonen over de Vlaamse streep trekken. De nieuwe Belgen staan volgens hem gereed om de fakkel van ‘Vlaamse’ aanwezigheid in Brussel over te nemen.

Beleidsmensen die het met die visie niet eens zijn, maken zich volgens Hertogen schuldig aan ‘nationalistische blokkering’ (‘De echte Brusselaar is niet Franstalig of Nederlandstalig, niet allochtoon

of autochtoon, het is ne Brusselaar.

Maar als hij Nederlands spreekt, tant mieux voor de Vlamingen’) ‘Vlaams Belang en ook NV-A hebben Brussel blijkbaar al laten vallen, juist wegens de ‘allochtonen’, oninteressant en on-vlaams. Deze ideologische en Vlaamsnationalistische benadering trekt al 45 jaar lang het kruis over Brussel en het laat zich aanzien dat de Warandegroep Brussel misschien buiten het Vlaamse onafhankelijkheidsstreven zal plaatsen’, aldus nog Hertogen.

‘In de Brusselse rand herhaalt de geschiedenis zich’, aldus Hertogen, die verwijst naar een recent rapport (SVR-Rapport 2007/1 van Gunter Desmet en Josée Lemaitre) waarin ook het verband wordt gelegd tussen inwijkelingen en ontvlaamsing. ‘In een dynamischer en minder nationalistisch gekleurd perspectief kunnen zij evengoed nagaan wat deze “vervreemding” aan kansen inhoudt voor de ‘hervlaamsing’ van de Rand. Ook hier zijn het volgens Hertogen de allochtonen die mee de basis vormen van het behoud van het Vlaamse karakter van de Rand.

DEBATTEN B-H-V-debat Met Roel Anciaux (Spirit), Mark Demesmaeker (N-VA), Bart Laeremans (Vlaams Belang), Herman Sanctorum (Groen!), Louis Tobback (Sp.a), Luk Van Biesen (Open Vld), Herman Van Rompuy (CD&V) Maandag 14 mei om 20 uur • CC Westrand Dilbeek Organisatie: VVB, Haviko en Tak “Hoe ziet de toekomst van de gezondheidszorg in Vlaanderen er uit na 10 juni?”

Met de partijvoorzitters Zaterdag 5 mei om 10.30 uur • Herman Teirlinck-auditorium KBC, Havenlaan 2, 1080 Brussel Organisatie: Knack, het weekblad van de Huisarts en het Vlaams Geneeskundigenverbond Inschrijving voor 1 mei via www.vgv.be en storting vooraf van € 10 op rek 407-3062251-47

Debattenreeks “Vlaamse onafhankelijkheid. Zin en onzin” “Vlaamse onafhankelijkheid in cultureel perspectief” Eric Defoort (KUB) en Godfried Vandeperre (De Rand) als voorstanders versus Marc Reynebeau (journalist) en Manu Claeys (essayist).

Chris Michel (Alfacam-Cultuur) modereert.

Maandag 7 mei om 20 uur • Auditorium KBC, Havenlaan Brussel Organisatie Davidsfonds, Doorbraak, VTB-VAB en Trends

Debattenreeks “Vlaamse onafhankelijkheid. Zin en onzin” “Vlaamse onafhankelijkheid in politiek perspectief” Peter De Roover (VVB) en Mark Platel (publicist) versus Alain Deneef (B-Plus, Magna Aula en exNMBS) en Herman Decroo (Kamervoorzitter). Rik Van Cauwelaert (Knack) modereert.

Donderdag 31 mei om 20 uur • Provinciaal Administratief Centrum Wilsonplein Gent (Zuid)

Colofon

Energiebesparing Milieutechnologie: afvalverbranding, deNOx. Explosieve gasmengels: verwerking in overeenstemming met ATEX. Gespecialiseerd studiewerk en sleutel-op-de-deur levering Mallekotstraat 65, 2500 Lier Tel.: +(03) 491 98 78 – Fax: +(03) 491 98 77 E-mail: info@euro-pem.com

Doorbraak is een uitgave van de Vlaamse Volksbeweging vzw. ■ Verschijnt maandelijks (niet in augustus). ■ Doorbraak is lid van de Unie van de Uitgevers van de Periodieke Pers. ■ H oofdredac t eur : Jan Van de Casteele ■ K ernredac tie : Karl Drabbe, Dirk Laeremans, Anke Nobels, Peter De Roover ■ M ede werkers : Ludo Abicht, Gerard Bouvier, Rudi De Ceuster, Jacques Claes, Frans Crols, Katleen Van den Heuvel, Bart Maddens, Guido Naets, Marc Platel, Dirk Rochtus, Matthias E. Storme, Pieter-Jan Verstraete ■ R edac t ie - adre s : Passendalestraat 1A, 2600 Berchem. Tel 03 366 18 50 – Fax 03 366 60 45 ■ redactie@doorbraak.org ■ www. doorbraak.org – abonnementen: secretariaat@doorbraak.org ■ A bonne ment : € 16,50 voor een abonnement van 12 maanden (buitenland: € 25) ■ S tudentenabonne ment : € 10 voor een abonnement van 12 maanden, met opgave van leeftijd en onderwijsinstelling ■ I nterne tabonne ment : € 10 voor 12 maand toezending van Doorbraak (pdf-bestanden) via internet. Het (studenten)abonnement geeft recht op een gratis internetabonnement. ■ Abonnering door storting op rekening 736-0012719-76 van VVB Doorbraak, Passendalestraat 1A, 2600 Berchem met vermelding van het type abonnement. ■ Doorbraak wordt ook gratis toegestuurd – met ledenblad Binnendoor – naar de leden van de Vlaamse Volksbeweging vzw (VVB). U kunt ook lid worden van de VVB door overschrijving van € 17 op rekening 409-9521741-71 van VVB-leden-administratie.

■ Betaling van het abonnementsgeld vanuit het buitenland: gebruik IBAN BE91 7360 0127 1976 en BIC KREDBEBB ■ Verant­woordelijke uitgever : Dirk Laeremans, ­Passendalestraat 1a 2600 Berchem ■ ISSN 0012-5474

mei 2007 nr. 5

Doorbraak

15

16

Doorbraak

nr. 5  mei 2007