België-Belgique PB Antwerpen X 8/2828
Maandblad van de Vlaamse Volksbeweging vzw
www.doorbraak.org
Afgiftekantoor Antwerpen X P508831 Passendalestraat 1A 2600 Berchem redactie@doorbraak.org
6 2009
Wij vragen niets!
A
ls Doorbraak-lezer weet u als geen ander dat de Vlaamse Volksbeweging (VVB) denkt en handelt vanuit de even onderbouwde als besliste overtuiging dat de optimale verdediging en ontplooiing van werk, welvaart en welzijn van onze Vlaamse medeburgers niet kan binnen België dat Vlaanderen afremt, dat Vlaanderen gevangen houdt, en veel erger - waarbinnen de Vlamingen zelf zich laten opsluiten . De VVB wil vanuit de onafhankelijkheid tot nieuwe samenwerkingsverbanden komen. Vanzelfsprekend vinden we hier voluit gehoor bij de twee Vlaams-nationale partijen. Andere politieke formaties hebben gekozen voor een confederale herinrichting van België. Zij kunnen ongetwijfeld objectieve bondgenoten zijn op een heel stuk van de weg naar die bevrijdende onafhankelijkheid. Op 7 juni gaat het om Vlaanderen, om werk, welzijn en welvaart in dat Vlaanderen. Daarom is het noch min noch meer onze plicht om de geloofwaardigheid van partijen in deze vitale aangelegenheid kritisch te bevragen. Alle willen ze macht in Vlaanderen. Ze beweren allemaal dat ze het goed voor hebben met het werk, de welvaart en het welzijn van de Vlamingen. Ze hebben alle via de bekende resoluties van het Vlaams Parlement plechtig verklaard dat Vlaanderen daartoe meer bevoegdheden nodig heeft. Maar die resoluties zijn dit jaar al een decennium oud. En wat is ermee gebeurd? Het document krijgt stilaan het statuut dat het “Charter van Quaregnon” nog bezat kort voor de socialisten het defi nitief in het museum hebben opgeborgen, goed voor enige obligate lippendienst, liefst op 1 mei - en in het geval van de resoluties het best op 11 juli. Verder in het extra verkiezingsnummer van deze Doorbraak, leest u interviews met álle Vlaamse partijvoorzitters - een unicum in het Vlaamse perslandschap. Omdat Vlaanderen en de Vlaamse staatsvorming onze kwintessens zijn, leest u in deze interviews de standpunten van de partijen en
hun voorzitters omtrent de toekomst van Vlaanderen. Daaruit blijkt dat iedereen vooruit wil, de ene al verder, de andere al wat sneller. Maar te veel wordt vanuit een strikt Belgische context vertrokken, te veel naar de overkant van de taalgrens gekeken. Nochtans is angst een slechte raadgever. Er is een alternatief. De partijen in Vlaanderen kennen het. Dat ze er zich nog voor 7 juni over uitspreken: ‘wij vragen niets’. De Franstaligen moeten met hun vragen op de proppen komen. Wij concentreren ons op de eigen Vlaamse bevoegdheden die we volledig en expansief hanteren, tot in de grijze zone. Bij maatregelen van het federale niveau die schadelijk worden geacht voor Vlaanderen, hoe miniem ook, roepen wij “belangenconfl icten” in. Vlaamse begrotingen dienen nooit meer om mee te werken aan het milderen of wegwerken van een deficit op een ander niveau. BHV laten we gewoon de, toegegeven, ridicule parlementaire weg volgen tot aan de niet te ontlopen splitsing. Waarom breiden we niet meteen de Vlaamse zorgverzekering verder uit, verzorgen zelf Vlaamse kinderbijslagen, bouwen een eigen Vlaamse gezondheidszorg uit? Vlaamse partijen weten wat hen te doen staat. Het rest hen nog zich eensluidend uit te spreken. Zij vragen van ons macht in Vlaanderen. Ze kunnen die van ons alleen krijgen als ze ons de garantie bieden dat die macht een macht voor Vlaanderen is, onaantastbaar, prioritair en zonder remmingen een macht voor werk, welvaart en welzijn van onze Vlaamse medeburgers, van onze Vlaamse natie. Doen ze dat niet, dan kunnen ze op 7 juni, in het stemhokje, alleen rekenen op ons, in de woorden van wijlen Maurits Coppieters, “ontgoocheld misprijzen”.
n ERIC DEFOORT, ALG. VOORZITTER VLAAMSE VOLKSBEWEGING
juni 2009 nr. 6
Doorbraak
1
PERSWIJS Belgavox Alain De Gerlache in De Standaard, 15 mei: ‘Het samenvallen van de fe-
derale en regionale verkiezingen wordt ook als een piste naar voren gebracht om de stabiliteit van het regime te versterken. Een andere oplossing zou zijn de federale verkiezingen gewoon af te schaffen. Het lijkt separatisme, maar zou geen taboe mogen zijn. Ofwel is België een federale constructie en wordt minstens een deel van de volksvertegenwoordigers binnen een federale kieskring gekozen. Ofwel volgen we het confederale model en dan kunnen de federale verkiezingen als dusdanig worden afgeschaft. De deelstaten zouden dan een deel van hun parlementsleden naar een Confederale Raad sturen.’ Bart Brinckman over de samenstelling van de Vlaamse regering na de regionale verkiezingen in De Standaard, 16 mei: ‘Ver-
geet ondertussen het Wallonië-effect niet. Afhankelijk van de uitslag aldaar, kan de Vlaamse regering worden aangepast. Zeker als de partijen het voornemen koesteren om de federale regering te ondersteunen. Dan bewijzen symmetrische formules - soortgelijke regeringen op regionaal en federaal niveau - steevast hun waarde. ‘ Karel Van Miert in De Morgen, 16 mei: ‘Ons land zit met een reputatieprobleem door het feit dat er nog nauwelijks wordt geregeerd. Onze stevige reputatie in Europa is afgekalfd. Telkens als ik in het buitenland kom, krijg ik de vraag of België nog blijft bestaan. België is chronisch ziek.’ Elodie Fabre (Vives, KU Leuven) over samenvallende verkiezingen in De Standaard, 6 mei: ‘Het koppelen van de regionale en de federale
verkiezingen zal er onvermijdelijk toe leiden dat de politiek op het subnationale niveau een afgeleide wordt van de nationale politiek. In dat geval kan men evengoed het dubbelmandaat opnieuw invoeren.’ Bert Schelfhout (Jong-VLD) in De Standaard, 14 mei: ‘Nu blijkt dat
verkiezingen en verkiezingsuitslagen in de media niet meer rond inhoud draaien, maar vooral rond enkele, voor de kiezer gemakkelijk verteerbare, anekdotes. De affaire-Vijnck was hiervan zonder meer een toonvoorbeeld; of hoe een simpel stukje papier de marktwaarde van een partij kan doen dalen. Kijken we echter verder dan het puur anekdotische dan merken we dat de zaak-Vijnck niet een geval op zich is. Het is naïef om denken dat dit alles niet bij verschillende, zoniet alle partijen, zou voorkomen.’
Emiel De Bolle
Op zaterdagmiddag 16 mei, één dag voor het Belgavox-concert, dwong VRT-radiocoryfee Lieven Vandenhaute VRT-woordvoerster Diane Waumans in nauwe schoentjes. Ze wilde niet gezegd hebben dat het niet helemaal correct was dat een neutrale en publieke instelling een politiek initiatief als Belgavox wou ondersteunen: ‘als de artiesten een Radio 1-profiel hebben, ondersteunen wij dat’. Waarop Vandenhaute: ‘als morgen de IJzerbedevaart zulke artiesten uitnodigt, zal de VRT dat initiatief ook sponsoren?’
Nederland De Partij voor de Vrijheid vraagt minister-president Balkenende actief mee te werken aan het opheffen van België, zodat Vlaanderen en Nederland kunnen worden herenigd. Dit gebeurde na onderzoekingen waaruit blijkt dat het imago van België nog slechter is dan dat van Eritrea en Zuid-Ossetië. PVV-Kamerleden Geert Wilders en Martin Bosma willen daarom een Nederlandse ambassadeur voor Vlaanderen, in plaats van voor België.
BVH verstuurt geen kiesbrieven Vertegenwoordigers van elf gemeentebesturen uit Halle-Vilvoorde hebben op 15 mei op het Provinciehuis in Leuven de oproepingsbrieven voor de komende Europese verkiezingen overhandigd aan de gouverneur. Die zal ze in hun plaats versturen. De gemeentebesturen uiten daarmee hun ongenoegen over het feit dat de kieskring BHV nog steeds niet gesplitst is. Alvast de gemeenten Liedekerke en Overijse gaan zelfs verder en weigeren kieslijsten op te stellen. Ook hier weer uit ongenoegen met de niet-splitsing van BHV.
Geen Franstalige propaganda In Halle beslisten de gemeentelijke autoriteiten enkel verkiezingsaffiches voor Nederlandstalige lijsten op de verkiezingsborden toe te laten. In Affligem zal de gemeente Franstalige affiches overplakken, terwijl onder meer Machelen, Beersel en Kapelleop-den-Bos beslisten geen officiële verkiezingsborden te plaatsen. Andere gemeenten, zoals Grimbergen en Ternat, verspreiden zelfklevers met de voor de postbode niet mis te verstane boodschap dat er geen Franstalige (verkiezings)reclame in de brievenbus hoeft.
2
Doorbraak
nr. 6 juni 2009
Commentaar
Imago Tom De Smedt, de recent aangeworven Vlaamse reputatiemanager, kan zich buigen over een nieuwe studie van de ‘Strategische Adviesraad Vlaanderen’ over de buitenlandse beeldvorming. Vlaanderen is niet bekend, het verleden van Vlaanderen dan weer wel. Het bekendere Brussel wordt niet gezien als hoofdstad van Vlaanderen. Het rapport stelt ook vast dat ‘het nieuws dat de wereld rondgaat over de communautaire strubbelingen in België, vaak op de kop van Vlaanderen neerkomt. Nationalisme en de aanwezigheid van Vlaams Belang leiden dan vaak tot een associatie met onverdraagzaamheid tegenover Franstaligen en migranten.’ (DS, 16 mei)
Unitair neen In het Spaanse Valencia werd op woensdag 12 mei de finale van de Copa del Rey, de Spaanse voetbalbeker, gespeeld. Naar aloude gewoonte werden sport en politiek vermengd: de supportersclans van het Catalaanse FC Barcelona en het Baskische Athletic Bilbao trakteerden de aanwezige koning Juan Carlos en zijn vrouw Sofia en nadien ook het Spaanse nationale volkslied op een striemend fluitconcert.
De-doe-deze-stemtest-best-weg-test De VRT heeft na jarenlange ervaring met de politieke stemtest nog altijd bitter weinig van deze pseudowetenschappelijke draken opgestoken, tenzij dat je rond dergelijke dubieuze en verwarrende volksverlakkerij best geen televisieshows produceert. Dat laatste lijkt alvast een wijze beslissing van de openbare omroep. Nu nog deze belabberde stemtest opbergen waar hij thuishoort: de prullenmand. Welk genie deze keer de partijprogramma’s heeft uitgeplozen en daaruit een amalgaan van stuntelige stellingen en dilemma’s heeft gebrouwen, maakte de nieuwsdienst niet bekend, maar het staat vast de stellingenmakers opnieuw weinig kaas hebben gegeten van testen om uit te maken bij welke partij(en) een kiezer inhoudelijk het dichtst aanleunt. Er zit dermate veel anekdotiek, stereotypering en bias in deze test, dat geen redelijk mens in staat is om een zinvol antwoord te verzinnen op minstens de helft van de vragen. Als oefening in ongebreidelde vakonbekwaamheid kan dit tellen. Wat betekent ‘te veel aandacht’ in een tendentieuze stelling als ‘Te veel aandacht voor zwakke groepen in het onderwijs haalt de kwaliteit naar beneden’? Een antwoord op de stelling ‘Vlaanderen moet meer geld besteden aan ontwikkelingshulp’ is bijvoorbeeld compleet zinloos als je geen elementair besef hebt over de omvang van het budget dat Vlaanderen voor ontwikkelingshulp uittrekt. Maar het kan nog stuitender. Wat te denken over een instinker als ‘De wachtlijsten in de gehandicaptensector wegwerken, is belangrijker dan belastingen verlagen’ om te polsen waar de kiezer de voorkeur aan geeft: het sociale of het fiscale? Windmolen
Ziekenfondsoorlog De Christelijke Mutualiteiten zijn op oorlogspad tegen het sterk groeiende Vlaams & Neutraal Ziekenfonds. Zo stapte de CM naar de Controledienst Ziekenfondsen om er het V&NZ te beschuldigen van “misleidende reclame” , onder meer omdat het in advertenties stelt dat het ‘het snelst groeiende ziekenfonds in Vlaanderen’ is (plus 6,5 % in 2008). Dat het uitgesproken Vlaamsgezinde ziekenfonds daarbij vooral leden wegkaapt van de unitaire CM is die laatste natuurlijk een doorn in het oog.
Geen Nederlands? Geen centen! Het OCMW van Geraardsbergen verplichtte anderstaligen het bewijs te leveren een basiskennis van het Nederlands te bezitten. Sanctie: het verlies van financiële steun in de vorm van leefloon. Reden: de kansen op tewerkstelling verhogen van anderstalige werklozen. Op aanzet van sp.a-kamerlid Dirk Van der Maelen heeft PS-minister Marie Arena gesteld dat deze maatregel ‘wettelijk niet mogelijk’ is. Het OCMW van de Oost-Vlaamse stad reageerde tot dusver niet.
‘Wie een auto van tien jaar vervangt, moet een premie krijgen.’ Waarom wordt die termijn van tien jaar zo nauwkeurig gespecificeerd en blijft men compleet in het ongewisse over de aard en de omvang van die premie? Overigens, waarom zou iemand een premie weigeren, als de vraag slechts de keuze laat tussen het wel of niet ontvangen van een premie? En hoeveel kiezers zouden al hun slaap hebben gelaten om de volgende prangende vraag op te lossen: ‘Het moet makkelijker worden om een windmolen in je tuin te plaatsen’? En van welke partijen zou het balkje aandikken denkt u, indien u de vraag ‘De Vlaamse regering moet stappen zetten om Vlaanderen onafhankelijk te maken’ met ‘akkoord’ beantwoordt? Dus zelfs van de inmiddels traditionele uitleg dat zo’n test enkel rekening houdt met de inhoudelijke posities van de kiezers tegenover de stellingnamen en standpunten van de politieke partijen, blijft op deze manier geen spaander heel. Om een geldige test te construeren werk je ook best vragen uit waarvan je mag verwachten dat mensen er tenminste ooit over hebben nagedacht. Wat moet je in dat verband met een vraag als ‘Het toelaten van supertrucks op de weg is een goed idee’? Of: ‘De uitbreiding van de haven mag niet belemmerd worden’. Waarom voor deze stellen het tendentieuze ‘belemmeren’ gebruiken als je in feite wilt polsen of men al dan niet voorstander is van de uitbreiding van de Antwerpse haven? En als uitsmijter: ‘Het moet mogelijk zijn om met Vlaams Belang een regering te vormen’, een stelling die zonder voorbehoud met de prijs van het meest politiek correcte dilemma uit dit vragenconcours wordt beloond, ook al hebben we over deze vraag allemaal minstens ooit al één keer nagedacht.
n FRANK THEVISSEN WWW.FRANKTHEVISSEN.COM
vervolg p. 11
juni 2009 nr. 6
Doorbraak
3
M ED I A
“Vrije” verkiezingen? Overheid gaf paternalistisch stemadvies Verkiezingen worden terecht het hoogfeest van de democratie genoemd. Onder “vrije verkiezingen” wordt onder meer verstaan dat er algemeen stemrecht bestaat, dat de stemming geheim is en dat iedereen die dat wil de mogelijkheid heeft om zich kandidaat te stellen. Bij vrije verkiezingen is het ook belangrijk dat er geen politieke of sociale druk wordt uitgeoefend op de kiezer om zijn keuze in deze of gene richting te beïnvloeden. Dat kandidaten, politieke partijen en spelers uit het middenveld volop reclame maken, hoort uiteraard bij de spelregels van de verkiezingen. Bedenkelijker wordt het als er belastingsgeld wordt aangewend of afgewend om de politieke keuze van de burger te beïnvloeden, of als media die geacht worden neutraal te zijn, op slinkse wijze de burger bij het handje nemen in het kieshok. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 fi nancierde de Vlaamse overheid een reclamecampagne met als motto “Denk niet cliché - stem niet cliché”. Met foto’s van een vrouwelijke “Hulk”, een blinde “Batman” en een zwarte “Superman” werd de kiezer ertoe aangezet om voor groepen te stemmen die ondervertegenwoordigd zijn in de politiek: vrouwen, allochtonen en gehandicapten. Mannelijke, blanke en gezonde kandidaten moesten dus met lede ogen toezien hoe minister Kathleen Van Brempt overheidsgeld gebruikte om hun kansen bij de verkiezingen naar omlaag te duwen. De begeleidende tekst liet er geen twijfel over bestaan: “In jouw gemeente- en provincieraad zitten heel veel blanke mannen van middelbare leeftijd. In verhouding veel meer dan dat er in je buurt wonen. Waarom zouden er niet wat meer verschillende mensen tussen mogen zitten?” Met andere woorden: in het verleden heeft de domme kiezer fout gestemd door overwegend blanke mannen van middelbare leeftijd te verkiezen, en daarom gooit de overheid er wat geld tegen aan om die kiezer tot andere gedachten te brengen. Een bedenkelijke praktijk die tegen de geest van “vrije verkiezingen” ingaat, en die bij mij alvast een omgekeerde reflex teweegbracht. Als de overheid mij als burger zo dom acht dat zij meent mij raad te moeten geven over het soort kandidaten waar ik moet voor stemmen, dan doe ik het omgekeerde. De campagne van Van Brempt herleidt overigens kandidaten tot de groep waartoe ze behoren, in plaats van de nadruk te leggen op hun inhoudelijke kwaliteiten. Verdachte timing
Op 17 mei, drie weken voor de verkiezingen, organiseerde de vzw Belgavox een gratis concert in Brussel met als bedoeling “het versterken van de solidariteit, de dialoog, het respect, het samenhorigheidsgevoel en de multiculturele diversiteit in België”. Dit doel, in combinatie met de timing vlak voor de verkiezingen, kan niet anders dan politiek geinspireerd zijn, met name tegen het streven naar meer Vlaamse autonomie. In de statuten van Belgavox, die enkel in het Frans werden opgesteld en in het Belgisch Staatsblad gepubliceerd, staan veertien oprichters vermeld. Eén van hen is Jan Hautekiet, die bij de openbare omroep verantwoordelijk is voor “directe marktstrategie”, in het bijzonder de domeinen “cultuur” en “Vlaamse identiteit”. Behalve
4
Doorbraak
nr. 6 juni 2009
deze betrokkenheid van een VRT-ambtenaar, is de overheid nog op andere manieren betrokken partij: de NMBS bood goedkope treintickets aan, de VRT en de RTBf zonden het concert gratis uit en de Nationale Loterij, Belgacom en de Stad Brussel sponsorden het evenement. Het getuigt op zijn minst van een bedenkelijke ethiek dat allerlei overheidsbedrijven fi nanciële ondersteuning bieden aan een initiatief dat vlak voor de verkiezingen een ideologisch doel vooropstelt dat alvast communautair niet neutraal is. Op 6 april zond de VRT de reportage “Puur persoonlijk een jaar uit het leven van Guy Verhofstadt” uit. Journaliste Sarah De Bisschop had de politicus een jaar lang op de voet gevolgd en de pakkendste momenten samengebald in vijftig minuten televisie. Deze reportage werd uitgezonden binnen de “sperperiode” van drie maanden voor de verkiezingen, waarbinnen zowel de communicatie als de verkiezingsuitgaven aan strenge voorwaarden zijn onderworpen. Hoewel de Verhofstadt-reportage de letter van de wet niet overtrad, kan men zich afvragen waarom de openbare omroep de lijsttrekker voor de Europese verkiezingen van één partij extra in het zonnetje zet met een dergelijke reportage, terwijl de lijsttrekkers van andere partijen niet van een dergelijke voorkeursbehandeling konden genieten. Niet de reportage op zich, maar de timing ervan binnen de sperperiode, is op zijn minst bedenkelijk te noemen. Kieswijzers en Massapeilingen
De Vlaamse overheid is verder als enige aandeelhouder van de VRT betrokken partij bij het organiseren van een “Kieswijzer” (in samenwerking met De Standaard) die stemadvies geeft op basis van de antwoorden die de gebruiker op een twintigtal summiere vragen ingeeft. Op 17 mei organiseerde de openbare omroep ook een massale interactieve bevraging bij 5000 Vlamingen. De mening van de “doorsnee-Vlaming” die daaruit naar voren kwam, wijst de onbesliste kiezer alvast de te volgen “middenweg”. Zo wees het VRT-onderzoek uit dat 84 % van de Vlamingen de hoge lonen van topmanagers een storend maatschappelijk probleem vindt. Wie er anders over denkt, kan vanaf nu op basis van deze cijfers een “extremist” worden genoemd. Kortom, van een terughoudende opstelling van de overheid die zich onderwerpt aan het soevereine oordeel van de kiezer, is nauwelijks sprake. De overheid mengt zich actief in de campagne, en beïnvloedt rechtstreeks en onrechtstreeks het kiesgedrag via culturele evenementen met politiek karakter, video-hagiografieën van toppolitici, kieswijzers en peilingen naar de mening van de “model-Vlaming”. De officiële sperperiode is daarbij het schaamlapje dat enige orde schept in de wedijver tussen de kandidaten, maar de actieve rol van de overheid bij het beïnvloeden van de kiezer geenszins tempert. De term “vrije verkiezingen” valt dan ook met een korrel zout te nemen.
n LUC VAN BRAEKEL DE AUTEUR IS BURGERLIJK INGENIEUR, ICT- CONSULTANT, ONDERNEMER, WEBSITEBOUWER EN BLOGGER OP WWW.LVB.NET
D E CO NVEN T I E
Ik kies voor Vlaanderen ... VVB zet toon en bakens voor 7 juni Deze slogan, versterkt door “Werk Welvaart Welzijn”, verenigde op 17 mei 2009 een vol huis op de Conventie van de VVB in Hangar 29 aan de Rijnkaai in Antwerpen. De gekozen plaats was wel symbolisch: Vlaanderens economie is er een van havens, industrieën en kmo’s, en door de economische crisis staan die onder zware druk. Méér dan ooit is er nood aan een Vlaamse zelfstandige beslissingsmacht om de economische toekomst te waarborgen. Het verband tussen de materiële welvaart, het culturele welzijn en de politieke zelfstandigheid werd tijdens de Conventie in het licht van de actualiteit (de nakende verkiezingen) onderstreept. Alhoewel er vijf sprekers de problematiek schetsten, bleef het publiek gedurende meer dan twee uren aandachtig en bewogen luisteren.
Peter De Roover, economist van opleiding, wees de toehoorders op een onrustwekkende evolutie: de stille economische annexatie bij Frankrijk. Het onmachtig Belgisch bestel heeft onder meer de elektriciteitssector en een belangrijk deel van het bankwezen naar Parijs versast. We staan voor een duidelijke keuze: wij kiezen voor Vlaanderen of wij belanden in een onvermijdelijke verarming. Hij citeerde onder anderen Mark Eyskens die laatst nog verklaarde: ”Dit land is onbestuurbaar”.
Dirk Brankaer, burgemeester van Overijse, zette een duidelijke baken: ”Kiezen voor Vlaanderen is de plicht om te kiezen voor wat we zijn.” Hij parafraseerde “Wie gelooft die mensen nog?”, wat eveneens op een enthousiaste reactie mocht rekenen. Hij wees erop dat de halfslachtige houding van de Vlaamse onderhandelaars de Vlaamse onafhankelijkheid voor het publiek bespreekbaar heeft gemaakt. Een volle tribune was de beloning van de VVB-werkgroep die maanden in de weer was
In zijn inleiding wees Pieter Bauwens op het groeiend economisch en maatschappelijk verschil tussen Vlaanderen en Wallonië. Hij hemet de organisatie van dé Conventie. (Foto Tijl Vercaemer) Eric Defoort uitte kelde de Belzijn blijdschap om gavox-manifestade aanwezigheid niet alleen van de top van twee nationatie die op dezelfde namiddag in Brussel plaatsgreep en listische partijen maar ook om de participatie van zovele plaatste de “Flandria Vox” van de VVB er tegenover. De medestanders ervan; en al was er geen enkele top-CD&V’er verschillende sprekers lieten verstaan dat het vertrouwen in in de zaal, leden van die partij waren er wel. Hij was zeer de politiek tot een dieptepunt is gezakt en dat het luchtharscherp in zijn analyse van “deze democraten die niet doen tig opgeven van onder meer Vlaamse beloften één van de wat ze kunnen” en van hen die de kiezers ronselen om hen oorzaken is. Vooral de CD&V werd hierbij over de hekel de macht te geven. Maar hij wees erop dat ze de macht die gehaald en dit door alle sprekers, maar vooral door Eric ze in Vlaanderen kunnen verwerven voor Vlaanderen moeDefoort. ten gebruiken. Hij citeerde Jef Turf: “Het is normaal dat de solidariteit eerst voor het eigen volk wordt georganiseerd”, De onderhuidse ontgoocheling was niet alleen bij de spredit in tegenstelling met bepaalde “linksen” die de solidarikers merkbaar, maar het publiek liet verschillende keren een teit overal willen toepassen, uitgenomen met het eigen volk. daverend applaus horen wanneer op de Vlaamse ontrouw Hij citeerde ook Maurits Coppieters die in 1971 zijn misen lauwheid van de christen-democraten werd gewezen. prijzen voor de halfslachtigheid van de christen-democraten Willy De Waele, de principiële en strijdbare burgemeester had uitgesproken. Dit wijst erop dat we met helder inzicht van Lennik, wees erop dat het “een illusie is te denken dat het “Ik kies voor Vlaanderen” moeten toepassen. er een dialoog met de Franstaligen mogelijk is”. Hij eiste Het OVV stuurde zo’n 1700 brieven naar de kandidaten het recht op “politieke ongehoorzaamheid” en liet zich smavoor het Vlaams Parlement, met een bevraging erin, waarlend uit over “de opportuniteit van een federaal mandaat in zij zich voor Vlaanderen moeten uitspreken. Dat zij hun om het Belgisch staatsbestel in stand te houden”. verantwoordelijkheid opnemen. De VVB en haar enthousiOok Eric Defoort herinnerde eraan dat de Vlaamse overaste leiding, leden, en organisatoren van dé Conventie hebtuiging merkwaardig snel verdwijnt in de fluwelen zetels ben de toon en de bakens gezet. van de federale mandaten. De Waeles slotzin om door te zetten om “Ons land, onze grond en onze manier van leven” n H. DE BLEECKER-INGELAERE ontlokte een stormachtig applaus. ONDERVOORZITTER VVB
juni 2009 nr. 6
Doorbraak
5
B RUSSEL
Laat die stad los, omhels Mechelen We zijn Brussel al tientallen jaren kwijt
O
Het weekblad Knack was zo vriendelijk mij te betrekken bij recente verhalen over de toekomst van Brussel. Het magazine drukte op een correcte, weliswaar beknopte - maar dat kan moeilijk anders - mijn standpunt af. Voor de helderheid van het debat tussen Vlamingen, en anderen, ga ik hier in op het hoofdargument om te zeggen: Brussel basta, hoepel op. Hoofdstad van over een tijd ex-België: je zal ons niet blijven afdreigen met de loze kreet dat Brussel lossen het einde betekent van Vlaanderen. Laten we niet lachen.
Ten derde. Wil je een schok teweeg brengen in België en de Brusselaars laten voelen dat de speeltijd voorbij is, zeg dan het samenlevingscontract met de hoofdstad op. Maak duidelijk: vrienden, jullie kunnen ons wat, we laten ons niet verder voor onze toekomst hypothekeren door een hoofdstad die zich verzet tegen de meerderheid van de Belgen en bestendig de banden met de taalgenoten en volksgenoten in het Zuiden versterkt.
Alibi
Ten eerste, voor wie eerlijk is, en geen broodverdiener als beroepspoliticus in Brussel, weet maar al te best dat wij die stad al tientallen jaren kwijt zijn door de onbeholpenheid en lafheid van de politieke generatie-Martens (de drieledige staatshervorming was en is een schande). Ik verwijs bij dit punt naar een interview met Mark Grammens in ‘t Pallieterke van 9 maart 2009 naar aanleiding van de Prijs voor de Vrijheid die de polemist ontving. Grammens, die je niet kan verdenken van slapte in de Vlaamse knoken, zei daarin onomwonden: maak u niet druk als Vlaming over dat zogenaamde verlies van Brussel. Je levert wat bakstenen en architectuur in, pffft. En hij heeft honderd procent gelijk.
Wat Antwerpen, Gent, Brugge, Kortrijk en een resem kleinere steden al doen, overstijgt in kwaliteit en kwantiteit wat Brussel cultureel en maatschappelijk produceert.
Ten tweede, mijn hoofdpunt. Als Vlaanderen zijn onbestaande politieke greep op Brussel lost, dan behoudt het tot in der eeuwigheid zijn economische, culturele, geografische, mobiliteitsbanden met die stad. Dat kan niet anders, want Brussel en Vlaanderen blijven tot nader orde, na een onafhankelijk Vlaanderen en Wallonië en een ad hoc-statuut dat de Brusselaars kiezen, lid van de Europese Unie en delen dus de vrijheid van kapitaalverkeer, de vrijheid van personenverkeer, de vrijheid van goederenverkeer. Niets of niemand in Brussel kan, en zal zelfs willen, beletten dat Vlaanderen en Brussel op een nette wijze met elkaar omgaan zoals Vlaanderen (en België vandaag) dat doet met Nederland, Zweden, Litouwen, Spanje en de vele andere lidstaten van de Europese Unie. À propos, als de EU door een actie van de Verenigde Franstaligen van Europa zoiets dwarsboomt dan kan Vlaanderen toetreden tot de Europese Vrijhandelsassociatie, een miniverbond met dezelfde basisbeginselen als de EU en een overeenkomst tussen de EVA en de EU. Het is irriterend om al die handenwringerij te lezen en te aanhoren over “Brussel verliezen”. Vrienden, we leven in de Europese Unie en die heeft voor de Vlaamse en Waalse toekomst een gespreid bedje (na de klassieke onderhandelingen).
6
Doorbraak
nr. 6 juni 2009
Wat ik ook betoog, is dat Vlaamse politici in de Vlaamse beleidsorganen en in de federale beleidsorganen het spookbeeld “Brussel verliezen” blijven oproepen omdat zij niet of onvoldoende nadenken én met de Brusselse boeman een alibi hebben om niet te hoeven ageren voor een onafhankelijk Vlaanderen en dito Wallonië. Het gebabbel is een schaamlapje, een zelfcastratie dat hen goed uitkomt want dan kunnen zij verder hun boterhammetje verdienen in de krakkemikkige structuren van België. Waar ik ook hoe langer hoe meer van overtuigd ben, is dat de hovaardige houding van het Brussels-Vlaamse culturele establishment zeer goed overeenstemt met de visie van de Belgische kolonialen aan de evenaar voor de Congolese onafhankelijkheid in 1960. Het verhaaltje in Leopoldstad was: ‘Laat die zwarten (toen heetten ze nog “negers”) niet hun gangen gaan, want zij kunnen het niet. Zij hebben ons nodig.’ Dezelfde betuttelende praatjes hoor je bij de rijkelijk gesubsidieerden van de KVS, de Beursschouwburg, het Kaaitheater. ‘Die Vlamingen los van Brussel, én onafhankelijk, dat kan toch niet. Die provincialen/zwarten/negers van bij ons hebben Brussel broodnodig om geen ondermensen te worden.’ Wat Antwerpen, Gent, Brugge, Kortrijk en een resem kleinere steden vandaag al doen, overstijgt in kwaliteit en kwantiteit wat Brussel cultureel en maatschappelijk produceert. Voorbeelden? Wie overklast het Festival van Vlaanderen, wie overklast Rock Werchter, wie klopt de programmatie van het Toneelhuis, het Concertgebouw, de Bijloke, de Singel, het Filmfestival Vlaanderen, het festival Open Doek in Turnhout, enzovoorts, enzovoorts? De Culturelen van Brussel hebben Vlaanderen nodig en niet omgekeerd. Stuur ze wandelen met hun pretentie. De enige Brusselaars die me droevig stemmen en die ik met oprechte spijt, en met ongeveinsde wroeging, in de steek laat in de stad van Beulemans is de slinkende groep van moedige mannen en vrouwen - Sven Gatz, Brigitte Grouwels, Piet Van Waeyenberge en enkele tientallen anderen die blijven opkomen voor een kwalitatieve en kwantitatieve en politieke Vlaamse aanwezigheid in Brussel. Sorry, dames en heren, het belang van de vijf miljoen Vlamingen in Vlaanderen weegt zwaarder dan dat van, ik ben te optimistisch, 100 000 Vlamingen in Brussel.
Kosten-batenanalyse
Elk land dat zich wil onafhankelijk maken, stelt een kosten-
Laten wij ons niet opjutten door Philippe Moureaux, Olivier Maingain en andere Brusselse radicalen. Zij staan vandaag en morgen zwakker dan de meeste Vlamingen denken.
Hebben wij dan geen hoofdstad meer? Toch wel. Wij zitten door het historisch schema van Brussel - een waterhoofd met een overdreven centrale en centraliserende positie - en de Belgische woestijn met een foute kijk op wat een hoofdstad kan zijn. Denk aan Den Haag, Bern, allemaal volwaardige hoofdsteden in onze buurt. Veel landen hebben een beperkte politieke hoofdstad en spreiden diensten, administraties, bevoegdheden - wat met het internet trouwens steeds makkelijker is. Maak van Mechelen de nieuwe hoofdstad van Vlaanderen. Deze stad is mooi, heeft een verleden, een goede ligging, blijft buiten de discussie tussen Antwerpen en Gent over wie recht heeft op de eerste rang. Vul dan de rest in op zijn Nederlands met een verdeling van ministeries en taken over heel Vlaanderen. Blijf bovendien Brussel bezoeken als directeur, kaderlid, bediende, arbeider, shopper, cultuurconsument. Want het einde van een politieke brug tussen Vlaanderen en zijn ex-hoofdstad houdt niet in dat de slagbomen neervallen. Brussel blijft de interessantste bestemming onder veel opzichten voor een professionele of niet-professionele city trip. Wat dat betreft, sluit ik me volledig aan bij de voorstellen van Voka, Beci en UWE om, zonder veel politieke krententellerij, een Greater Metropolitan Area Brussels te scheppen met ad hoc-overlegorganen die Brussel extra groeikracht schenken, als het zelf wil, anders gaat het maar zijn eigen gang. Het is oud en misschien wijs genoeg om voor zijn eigen belang te kiezen.
hun welvaart en overleving een eerbaar compromis moeten sluiten met Vlaanderen. Een confederatie? Tussen de Belgische onafhankelijkheid in 1830 en zijn afwikkeling in 1839 ligt minder dan een decennium. Tegenstanders kunnen in zo’n tijdspanne bondgenoten, vrienden worden. Laten wij ons niet opjutten door Philippe Moureaux, Olivier Maingain en andere Brusselse radicalen. Zij staan vandaag en morgen zwakker dan de meeste Vlamingen denken. De Brusselaars, les Bruxellois, zijn inderdaad niet gekker dan andere mensen. Het zal de eerste jaren niet van harte gaan maar waarom zouden zij zich, zelfs al zouden zij dat kunnen, afsluiten van de talentenpot en de koopkracht van hun noorderburen en zuiderburen?
B RUSSEL
batenanalyse op. De kost van het verlies van de Vlamingen in Brussel weegt niet op tegen de winst om vijf miljoen Vlamingen zonder kolonialiserende en remmende bevoogding door de Franstaligen hun eigen weg te laten gaan.
Wat er niet ontstaat, is een volledige breuk tussen Vlaanderen en Brussel. Een Brussel los van Vlaanderen is voor Vlaanderen een goedkoper Brussel want men contribueert niet meer. Dan ontstaat een samenlevingsmodel als dat van Rijsel met Zuid-West-Vlaanderen. Rijsel ligt in een onafhankelijk land, buiten de politieke controle van Vlaanderen of België. Zoals in de toekomst een autonoom Brussel gevleid ligt tegen een onafhankelijk Vlaanderen. Toch zijn en blijven er tussen Rijsel en Zuid-West-Vlaanderen drukke economische, commerciële en culturele banden bestaan waarvoor dat Zuid-West-Vlaanderen niets moet bijdragen dan zijn koopkracht en sympathie. Mijn kinderen, mijn kleinkinderen en ik zullen na de afwending door Brussel van zijn natuurlijke partner - Vlaanderen - en als de stad niet proletariseert, dus onaantrekkelijker en gevaarlijker wordt door haar dalende inkomen en stijgende urbane problemen, de ex-hoofdstad blijven bezoeken. Wat maakt het uit voor mijn twee zonen en dochter om te shoppen in de Dansaertstraat van een Brussel goed gelieerd met Vlaanderen of een Brussel dat Vlaanderen verwerpt? Wat maakt het uit voor mijn vrouw en mij om een souper bij te wonen aan het Brusselse park in een De Warande van een Brussel dat goed gelieerd is met Vlaanderen of dat gebrouilleerd is met Vlaanderen? Een Brussel dat het zelf wil doen, is voor de Vlamingen simpel: wij zullen de voordelen van deze ex-Vlaamse stad hebben en niet de nadelen. De voordelen vallen ons bovendien haast gratis in de schoot.
Brussel ligt waar het ligt
Brussel kan zijn geopolitieke en geo-economische binding met Vlaanderen en Wallonië nooit ontvluchten. De stad zal niet op een miljoen vrachtwagens versleept worden naar Biarritz. Het klinkt zo onnozel, het is echter essentieel: Brussel ligt waar het ligt en kan niet weg van de flank en de omkadering van Vlaanderen. Na gejammer en dreigementen, en dat kan enkele jaren duren, zullen de Brusselaars voor
FRANS CROLS VOORZITTER
ADVIESRAAD TRENDS
juni 2009 nr. 6
Doorbraak
7
B U I T EN L A N D
En dan zijn er ook nog Europese verkiezingen Sombere stemming in het Europees Parlement
O
p 7 juni zijn er voor de zevende keer rechtstreekse Europese verkiezingen. Europa eenmaken is niet zo eenvoudig, zelfs de verkiezingsdata verschillen. De Britten en de Nederlanders stemmen traditiegetrouw op een donderdag, op 4 juni dus, de Ieren op 5 juni, de Tsjechen op 5 en 6, de Letten, Cyprioten, Maltezers en Slowaken op 6, de Italianen op 6 en 7, alle anderen op zondag 7 juni.
Toen in 1979 de eerste verkiezingen werden gehouden, was de Gemeenschap nog met negen, nu is de Unie met 27. Er waren toen zes officiële talen, nu 23. Toen werden 410 parlementsleden gekozen, nu 736, onder wie 22 Belgen waarvan 13 Vlamingen. Ook met die aantallen zitjes is het een hele soep. Het uittredende parlement telt 785 leden, onder wie 24 Belgen, waarvan 14 Vlamingen. Als het Verdrag van Lissabon in de loop van de komende vijf jaar toch werkelijkheid zou worden en in de plaats komen van het verdrag van Nice, zou het aantal leden toch weer (tijdelijk) toenemen, van 736 naar 754. Die extra 18 leden worden meteen verkozen maar zullen voorlopig als waarnemers zetelen. Alleen het aantal Belgische leden blijft in elk geval op 22, één Vlaming en één Waal minder dan totnogtoe. De Vlaamse vertegenwoordiging gaat er dus een heel klein beetje op vooruit: van 58,33 naar 59,09 %. Het stukje Duitsland dat België na de Eerste Wereldoorlog heeft verworven, blijft met zijn 73 000 inwoners verzekerd van één zetel, die dus nog “goedkoper” is dan die van de kleinste vier landen Estland, Cyprus, Luxemburg en Malta.
Alvast de Vlaamse vertegenwoordiging in Europa gaat er straks een beetje op vooruit
Wie ooit het Europees Parlement (EP) heeft bezocht, wordt vandaag getroffen door het gigantisme. Toen ik in de jaren 1950 als student de voorloper van het EP, de Gemeenschappelijke Vergadering van de EGKS bezocht, zaten daar 78 afgevaardigden van de nationale parlementen van de zes lidstaten die zich van vier talen konden bedienen. Toen ik in de jaren 1960 als journalist naar Straatsburg trok en de Vergadering zich Europees Parlement begon te noemen, waren er al 142 leden. Na de toetreding van het VK, Ierland en Denemarken in 1973 werden het er 198 en kon men zich van zes talen bedienen. De grote ambitie van de eerste decennia was de rechtstreekse verkiezing, die in 1979 ongeveer 62 % van de burgers kon aanspreken. Naarmate het EP dankzij zijn rechtstreekse verkiezing ook aan invloed won en zelfs aan macht, daalde paradoxaal de opkomst van de kiezer. Bij de laatste verkiezingen in 2004 kwam nog amper 45 % van de burgers opdagen en zonder de stemplicht in België, Luxemburg, Griekenland en Cyprus zou het nog erger zijn geweest.1
8
Doorbraak
nr. 6 juni 2009
Met de moed der wanhoop
De sterkte van een instelling is rechtstreeks evenredig met haar graad van legitimatie door de burger. Het EP heeft van zijn rechtstreekse verkiezing ontegensprekelijk gebruik gemaakt om een stevige greep op de Europese ontwikkeling te krijgen, op de begroting, de wetgeving, de gang van zaken bij de andere instellingen. De scheidende voorzitter, de Duitse christendemocraat Hans-Gert Pöttering, kon dan ook op de laatste zitting van de “legislatuur” een indrukwekkende balans voorleggen. Liefst van al had een meerderheid van het EP de Europese Grondwet, waar het zo hard aan gesleurd had, in werking willen zien treden. Met de Ersatzgrondwet, geheten Verdrag van Lissabon, dat ook nog steeds moet worden geratificeerd, had het EP ook kunnen leven. Het parlement wil, hierin aangemoedigd door zijn rapporteur Jean-Luc Dehaene, al meteen anticiperen op de inspraak bij de benoeming van de nieuwe Commissievoorzitter, die in het verdrag van Lissabon is voorzien. Op de laatste plenaire zitting in Straatsburg heerste een sombere stemming. Misschien verdwijnt wel eenderde van de uittredende leden. Het Verdrag van Lissabon komt er misschien niet en de Europese Raad zal de Commissievoorzitter allicht zonder parlementaire inspraak benoemen. Het nieuwe parlement zal allicht een toontje lager moeten zingen, want hoe lager de opkomst, hoe zwakker het Parlement en hoe zwakker zijn grote fracties. De grote fracties, totnogtoe EVP-ED (288 zetels), socialisten (217) en liberalen (100), delen vrij autoritair de lakens uit. Maar de Europese Democraten (de Conservatieven) verlaten de EVP wat deze een honderdtal zetels kan schelen, goed te maken door de opname van de nieuwe partij van Berlusconi, wat dan weer veel linkse christendemocraten niet zint. Als radicale partijen veel zetels winnen, zou dat een “opstand der miskenden” kunnen opleveren. Dat levert dan wel een beetje meer democratie op maar ook wat meer anarchie. Voor de dertien Vlamingen is de verkiezing een hachelijk zaak. Er is alvast een zetel minder te begeven en bij elke lijst zit er wel iemand op de wip: Ivo Belet (CD&V), Dirk Sterckx (Open Vld), Anne Van Lancker en/of Saïd El Khadraoui (sp.a), Philip Claeys (VB), Bart Staes (Groen!) en Derk Jan Eppink (LDD). Voor de gekozenen moge het een troost zijn dat hun wedde, totnogtoe gelijk aan die van een Belgisch Kamerlid van 6626 euro, wordt verhoogd naar het Europese eenheidssalaris van 7665 euro bruto per maand.
1
www.verkiezingen2009.eu
N
GUIDO NAETS
EU RO PA
Devolutie in Verenigd Koninkrijk onaf Sint-Joris wil een staat
E
ngeland schreeuwt om een eigen parlement. Of toch niet? De voormalige wereldmacht - het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland - kraakt in zijn voegen. Allicht zitten wij er te dicht op om hier oog voor te hebben. Sinds New Labour de Devolution (federalisering) inzette, zijn Wales en - vooral - Schotland succesverhalen geworden. Maar de Engelsen staan in de kou.
nu de Schotten en Welsh zich meer en meer afwenden van Londen en het zuidoosten. Geen wonder dat in Engeland meer en meer een consensus begint te ontstaan - weliswaar buiten de traditionele partijen (New Labour, Conservatives, LibDems) - om ook Engeland autonomie te geven. Want volgt u nog: Westminster (het parlement in Londen) bepaalt immers alle materies betreffende Groot-Brittannië. Behalve die materies die overgeheveld zijn naar Schotland en Wales, die worden daar ter plekke in handen genomen. Blijft dus over: het overgrote deel van bevolking en oppervlakte wordt bestuurd door Westminster, bij gebrek aan eigen autonomie en eigen instellingen. En die Engelsen voelen zich nu stilaan bevoogd door Schotten en Welsh, hekelen de lagere kiesdrempels en de onevenredige oververtegenwoordiging van de ‘Kelten’ in het Westminster parlement.
Sinds die Devolution woedt er op de Britse eilanden al haast tien jaar een verwoed debat over identiteit. Nu de Schotten een eigen ‘Parliament’ en de Welsh een ‘Assembly’ hebben en heel wat bevoegdheden waar Vlaanderen enkel kan van dromen (justitie, in hoge mate fiscaliteit, gezondheidszorg), schreeuwen de Engelsen om aandacht. Je zou voor minder. Sinds de dertiende eeuw is je ingeprent dat je tot het superieure ras op de Britse eilanden behoort. En dat de Engelsen van nature de leidende natie van de eilanden zijn. Er wordt op Schotland ingebeukt, keer op keer, zonder blijvend succes. Wales wordt al snel ingelijfd, en Ierland was de eerste kolonie, maar ook de laatste in Europa. En in 1707 verloren tot slot de Schotten hun onafhankelijkheid. En dan wordt in 1997 Tony Blair eerste minister met een programma over actieve welvaartstaat, onderwijs-onderwijs-onderwijs en Devolution. Schotten en Welsh springen sindsdien zeer verstandig en verdienstelijk om met hun autonomie. De interne concurrentie in Groot-Brittannië wordt er niet kleiner door. In maart 2008 stemde de overgrote meerderheid van een Engels dorpje nog voor de aanhechting bij Wales: gratis gezondheidszorg, gratis geneesmiddelen, gratis parkeren ... De interne concurrentie tussen de verschillende naties - zoals die ook bestaat in Spanje, waar de ene regio meer bevoegdheden heeft dan de andere - begint het Britse ‘realm’ parten te spelen. Het begint stilaan te lijken op een contrafederatie, waarbij de Welsh en Schotten zich meer en meer beginnen afzetten van Westminster, het politieke hart van het eiland. En de Engelsen?
Sinds het begin van de eenentwintigste eeuw duiken meer en meer Engelse vlaggen (St Georges’ cross) en kleuren op. De aloude Union Jack moet vaak zelfs de duimen leggen. En George Brown - huidig New Labour-eerste minister en zelf een Schot - meent zelfs dat de Engelsen - net als de andere drie ‘nations’ op 23 april recht hebben op een officiële Engelse feestdag (bank holiday). De Engelse (dus niét de Britten!) zijn steeds vaker op zoek naar een eigen identiteit. En die is niét Brits. Niet lager Brits,
English Democrats
Hoewel binnen de Conservatives - traditioneel de ‘unitaire’ partij (Conservative and Unionist Party) - stilaan een beweging tot stand komt om ook Devolutie en dus eigen instellingen te eisen voor Engeland, blijven de John Bulls toch sterk gehecht aan de idee van Groot-Brittannië. Bij de jongste gemeenteraadsverkiezingen (1 mei 2008) waar de Tories zegezeker de eindmeet haalden en New Labour in het stof moest bijten - kwam een nieuwe partij op: English Democrats. Een kleine, gematigd conservatieve partij, die het ‘lokalisme’ en de ‘countryside’ hoog in het vaandel voert én autonomie eist voor Engeland. Dit is géén radicaal-rechtse of racistische partij. ‘On the contrary’. De ED eist waar SNP in Schotland en Plaid Cymru in Wales decennia voor hebben gevochten. Enkel een - nogal typisch én even simpel - euroscepticisme onderscheidt de ED van de nationalistische evenknieën, waarmee ze trouwens nu al af en toe samenwerkt. Ook met de verkiezingen voor de EU en de county councils (de oude graafschappen) komt de ED op. Voor het eerst in alle districten met een volledige lijst eigen kandidaten. Veel succes zullen ze niet boeken. Maar als drukkingsgroep met een ‘campaign for an English Parliament’ maakt ED wel een democratisch statement dat door een steeds groter groep Engelsen wordt gesteund. Het Engels parlement komt er. En de Engelsen zullen hun autonomie krijgen. Maar hoe ‘united’ is hun kingdom dan nog?
n KDR.
juni 2009 nr. 6
Doorbraak
9
VRIJE TRIBUNE
‘Belgium is boring’ Elke Vlaming ambassadeur? elgië is geen sterk merk. Marketingspecialisten waarB schuwen dat voor landen met een zwak imago het gevaar dreigt dat ze buitenlandse investeringen en exportmogelijkheden mislopen. Ook de Belgische ambassadeurs zijn bezorgd: ‘het imago van ons land is slecht en onze leiders zijn te zeer opgeslorpt door de binnenlandse problemen en partijpolitiek. We bouwen een Europese kathedraal, maar we gaan niet naar de mis.’ De vorige directeur van Toerisme Vlaanderen in Londen vertelde mij hoe gelukkig hij was het “merk Vlaanderen” aan de Engelsen te kunnen verkopen. Ook voor Britten geldt immers ‘Belgium is boring’.
Publieksdiplomatie - dat draait om imago en identiteit - kan helpen om Vlaanderen als een sterk merk op de markt te zetten. Deelstaten zoals Catalonië, Schotland en Beieren namen al heel wat initiatieven inzake publieksdiplomatie. Ook zij kampten met problemen over de wijze waarop derde landen, organisaties en individuen hen percipieerden. Publieksdiplomatie is een essentieel en toenemend belangrijk aspect van traditionele diplomatie geworden maar vervangt ze niet. Deze vorm van diplomatie staat voor de communicatie/netwerking van een regering, maar ook van de eigen bevolking, met de bevolking van andere landen via ngo’s, via verenigingen of individuen. Ze zoekt begrip voor de eigen ideeën, idealen, identiteit, cultuur en beleid. Publieksdiplomatie gebeurt ‘door en voor het publiek’ omdat de burger dank zij onder meer het internet een directe participant van de internationale politiek is geworden. Traditionele diplomatie daarentegen gaat om contacten met geaccrediteerde vertegenwoordigers van soevereine staten of andere internationale actoren. Opdracht voor het Vlaamse middenveld
Op 5 mei jl. organiseerde de Beweging Vlaanderen-Europa in samenwerking met het VVA, Vlamingen in de Wereld en de Marnixring een symposium over publieksdiplomatie. Experte Ellen Huigh pleitte in haar referaat voor een institutionalisering naar het voorbeeld van Québec. Dr. David Criekemans opteert voor een publieksdiplomatie met een netwerkmodel voor Vlaanderen: ‘een dergelijke manier van aanpakken onderlijnt dat de publieke overheid, het bedrijfsleven maar ook het Vlaamse middenveld stakeholders zijn. Een samenwerking tussen deze verschillende actoren rond gemeenschappelijke belangen kan tot een kruisbestuiving leiden’. De boodschap is dat elke Vlaming het imago (externe identiteit) van Vlaanderen naar buiten moet brengen. Daarvoor moet je overtuigd zijn van je eigen interne identiteit. Dit
10
Doorbraak
nr. 6 juni 2009
blijft dé opdracht voor het Vlaamse middenveld én de Vlaamse overheid. Het buitenlands beleid moet zoals in tal van landen de nationale identiteit vorm geven, als essentieel onderdeel van een globale (nog op te stellen) visie en strategie rond publieksdiplomatie. ‘Er is een groot gebrek aan kennis over de positie van Vlaanderen. Maar als Vlamingen in de verdediging gaan, doen ze dat te krampachtig en te weinig gecoördineerd’, getuigde Vlaams vertegenwoordiger Axel Buyse tijdens het debat. Het Vlaamse middenveld zou zijn leden een meer internationale mentaliteit kunnen bijbrengen. Het kan gebruik maken van verschillende publieksdiplomatieke initiatieven die Vlaanderen al ontplooit zoals het Vlaams huis in New York, de Engelstalige krant Flanders Today, vertalingen van persartikels, welkomstpakketten, brochures, de campagne Vlaanderen Feest! en de initiatieven van Vlamingen in de Wereld. Het zou evenementen kunnen organiseren om Vlaanderen en de Vlaamse identiteit te promoten of prominent aanwezig zijn op internationale (vak-)beurzen. We kunnen veel leren van netwerken van andere regio’s die bijvoorbeeld promotionele initiatieven in het Europees parlement organiseren. Wallonië geniet van de internationale hefboom van de francofonie. Waarom zouden wij niet opnieuw werk maken van een ‘Top van de Nederlandstalige Landen’, in opvolging van het initiatief van het Vlaams Parlement, vele jaren geleden? Waarom geen buitenlandse journalisten en prominente buitenlandse sprekers uitnodigen met het oog op een directe interactie tussen de Vlaamse en internationale gemeenschap? En waarom geen rondreizende tentoonstelling rond zeven eeuwen Vlaamse kunst organiseren, gekoppeld aan lezingen over Vlaanderen en Vlaamse innovatie door ministers en prominente ondernemers? Het draaiboek daarvoor bestaat trouwens al. Alleen de goodwill ontbreekt. ‘Vlaanderen is een successtory, maar dat hoor je te weinig’, zei de Duitse journalist Michael Stabenow tijdens het debat. Elke Vlaming - u dus ook - heeft dus als ambassadeur een opdracht.
n AN DE MOOR VOORZITTER BEWEGING VLAANDEREN -EUROPA VOORZITTER 11-DAAGSE VLAANDEREN FEEST!
Geïnspireerd door de referaten en het debat op het symposium over publieksdiplomatie werken de deelnemende verenigingen aan een memorandum met een aantal concrete beleidsvoorstellen voor de nieuwe Vlaamse minister van Buitenlands Beleid. Meer info: www.vlaandereneuropa.net.
Vive la France Op 8 verzamelden de Staten-Generaal van Wallonië. Slechts een 150-tal Walen daagden op om na te denken over de toekomst van hun regio, buiten de Belgische context. Verschillende opties lagen op tafel: WalloBrux, een autonoom Wallonië, Wallonië deel van Frankrijk ... 74,4 % stemde voor aanhechting bij Frankrijk. 16,2 % wilde een onafhankelijke Waalse staat. Slechts 9,4 % zag een toekomst met Brussel weggelegd. Voorzitter van de rattachistische partij RWF, Paul-Henri Gendebien, was erg tevreden met het resultaat. Ook het in ongenade gevallen PS-kopstuk Jean-Claude Van Cauwenberghe was aanwezig.
Pro Bruxsel (N/F) De Belgo-Brusselse partij Pro Bruxsel, die pleit voor meer autonomie voor het Brussels Gewest, moet haar naam aanpassen. Aangezien Pro Bruxsel niet onder dezelfde naam voor beide taalrollen een lijst kon indienen voor het Brussels Parlement, werd gekozen voor de oplossing Pro Bruxsel (N) en Pro Bruxsel (F). De partij vergelijkt het neerleggen van de lijsten op de rechtbank van eerste aanleg met een ‘reis door Absurdistan’.
Verslagboek symposium Onder de titel “Vergrijzing en ontgroening” organiseerde het Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid in Leuven een opmerkelijk symposium. Wie er eind maart niet kon bijzijn, krijgt nu de kans de schade in te halen via het verslagboek dat pas is verschenen. Zij die naar Leuven waren afgezakt, waren unaniem: wie ooit argumenten nodig heeft om een splitsing van de sociale zekerheid te verdedigen, vindt alles in dit verslagboek. Het bevat de teksten van de referaten van specialisten als Danny Pieters (over gezondheidszorgen), Roger Pauly (kinderbijsalgen), Jan Van Doren (werkloosheid), Alain Mouton (pensioenen) en Koen Algoed (fiscale autonomie). Voor inleiding en besluit zorgden respectievelijk Herman Deweerdt en Gui Celen. Alle verdere informatie over dit verslagboek is te vinden op www.akvsz.org.
Vrijspraak De laatste show Tik in op Mediargus, de professionele verzamelbaak van krantenstukken. Voor Belgavox kom je aan achtenzestig artikels die verschenen in de Vlaamse pers, de Conventie van de Vlaamse Volksbeweging wordt twee keer genoemd! Maar we moeten toegeven, bij ons traden geen Will Tura, Toots Thielemans, Sandra Kim of Yevgueni op. En uiteraard zijn de politieke analyses van deze prominenten een stuk interessanter dan die van Vlaamse Bewegers. “De coole koppen van Belgavox kregen ruime media-aandacht. Huguetten, Pieters of Herwigen opereren buiten de mediaschijnwerpers, omdat verpakking blijkbaar meer indruk maakt dan inhoud. Stijn Kolnacy, ‘né à Bonheiden’ en Belgavoxtrekpaard, stelt vast: ‘Vijftig artiesten die gratis optreden dat is du jamais vu.’ Huguette, Pieter, Herwig en talloze anderen die zich een leven lang gratis engageren, dat is dagelijkse kost in de Vlaamse Beweging.” Een passage die ik u niet wil onthouden uit mijn opiniestuk over Belgavox voor De Standaard, omdat deze paragraaf verdween uit de afgedrukte versie. Het lijkt allemaal zo zinloos, dat opboksen tegen de gevestigde machten die er deze keer in slagen de quasi totaliteit van het Vlaamse artiestendom voor hun kar te spannen. Zo ontmoedigend. En toch... Het prikt toch wel. Onder meer dankzij de Vlaamse Volksbeweging bleef het Belgavoxfeestje niet ongecontesteerd. Dat het inhoudelijk allemaal erg belabberd bleef; dat de meeste toeschouwers voor het gratis concertje kwamen en helemaal geen politieke boodschap wilden uitdragen; het bedierf zeker niet de sfeer onder de Atomiumbollen, maar botte de boodschap naar buiten toch wel af. Trouwens, “elk nadeel eb e voordeel”. Dus dankzij (!) Belgavox konden flaminganten toch weer hier en daar in kranten, lezersrubrieken of internet hun ei kwijt. Vreemd toch dat zo’n belgicistisch initiatief meer ruimte biedt om ons verhaal naar de buitenwereld te brengen dan onze eigen manifestaties. “Bart Peeters komt op onze school optreden. Mij zien ze daar niet”, vertelde iemand me op de VVB-Conventie. Begrijpelijk, maar fout. Natuurlijk moet hij er naartoe gaan en sympathieke Bart gewoon rustig en met de zelfzekerheid van een overtuigde flamingant op de man af vragen waarom hij zo’n grooote Belg wil zijn. Het antwoord zal om te huilen zijn. Want het debat, dat winnen we altijd. Ze hebben geen argumenten, alleen centen (dankzij de ruime sponsoring met belastingsgeld) en sentimenten. Want iemand als Arno wil ons wel de les komen spellen, maar laat in De Zondagskrant koppen: “Van politiek word ik impotent”. Een billenkletser waar je misschien een zaal pubers (van diverse leeftijden) mee kunt amuseren, maar verder getuigend van een platvloers populisme dat we bij weinig politici aantreffen. Toch hebben ze bij Belgavox gevoel voor symboliek. De vereniging die België gaat redden omdat het zoveel toekomst heeft, hebben ze gevestigd in de Chemin des Deux Maisons (jawel, ik vind het niet uit) en de muzikale begeleiding op het vedettenfeest werd verzorgd door Patrick Riguelle. Inderdaad, van de Laatste Showband. Voor dé Laatste Show?
n PETER DE ROOVER
juni 2009 nr. 6
Doorbraak
11
G ESCH I ED EN IS
Onze taal in de renaissance Gargantua & Pantagruel in het Vlaams
I
edereen die het geluk heeft gekend om de Gargantua en de Pantagruel van François Rabelais te mogen lezen, kent de passage waarin de jonge Pantagruel kennis maakt met de wereldwijze Panurge, die zijn onmisbare reisgezel wordt. Op de vraag wie hij is, waar hij vandaan komt, wat hij zoekt en waar hij heengaat, antwoordt Panurge in tien echte talen en een paar talen van eigen vinding.
Heere, ic en spreke anders gheen taele dan kersten taele, my dunckt noctans, al en seg ic u niet een word, mynen noot verclaert ghenouch wat ic beghere: gheeft my uyt bermherticheyt yet, waervan ic ghevoet magh zyn. Zo luidt een van de antwoorden in een nog bijzonder goed verstaanbaar Vlaams. En de pointe van de hele Gargantua/Pantagruel komt misschien ook wel uit het Vlaams. Trinc geeft het orakel van de Dive Bouteille (de goddelijke fles) Pantagruel op het einde mee. Specialisten van Rabelais twijfelen er niet aan dat het woord Trinc uit het Duits komt, maar zou het niet evengoed uit het Vlaams kunnen zijn. Franse fi lologen hebben lange tijd een bittere strijd geleverd over de vraag of het woord liripipion dat elders in de Gargantua opduikt van Latijnse of van Vlaamse origine is. Gilles Ménage, een streekgenoot van Rabelais die een kleine eeuw na hem leefde, was er heilig van overtuigd dat het woord door Rabelais was gebrouwen uit de Vlaamse woorden lier en pijpen. Nu is die Ménage niet een echt betrouwbare referentie. Veel tijdgenoten vonden hem een pedant, onuitstaanbaar en lichtelijk ridicuul iemand. Molière heeft hem een eeuw later nog opgevoerd in Les Femmes savantes. Toch hebben andere fi lologen tot een eind in de negentiende eeuw de etymologie van Ménage overgenomen. Tegenwoordig is er echter niemand meer die voor die
12
Doorbraak
nr. 6 juni 2009
uitleg durft op te komen. In de nieuwste uitgave van Rabelais in de Pléiadereeks wordt liripipion vertaald als een kap met een lange staart. Van Vlaamse connecties is er geen sprake meer. Vieze manieren
Een tijdgenoot van Rabelais was de Italiaanse schrijver van korte verhalen Pietro Fortini. Dat ook Fortini tijdens zijn omzwervingen een woordje Vlaams had opgestoken blijkt uit zijn verhaal Antonio Angelini en de Vlaamse vrouw. De held van het verhaal wordt tijdens een zakenreis in Venetië gestrikt door een courtisane, de blonde Vlaamse schoonheid Giachena, die hem enkele woorden van haar moedertaal bijbrengt, blijkbaar allemaal uitdrukkingen die te maken hebben met het beroep van de vrouw. Eén zin vooral is Antonio bijgebleven wanneer hij na een lange afwezigheid terugkeert naar zijn vrouw in Siëna: ansi visminere? Die uitnodiging tot het liefdesspel kan ik enkel maar vertalen als een vraag om aan vieze manieren te gaan doen. Het antwoord op de vraag is io (ja) als Antonio er zin in heeft, en nitti sminere (niets vieze manieren) als dat niet het geval is. Misverstanden
Terug in zijn Siëna leert de koopman fier de Vlaamse zinnetjes aan zijn jonge vrouw, die overigens even aantrekkelijk is als Giachena. Uiteraard verzwijgt hij de ware toedracht. Hij maakt zijn vrouw wijs dat ansi visminere niets meer betekent dan heb jij honger? Op zekere dag trekt er een groep Vlaamse pelgrims door Siëna. Ze komen voorbij de winkel van Antonio, waar diens vrouw schaars gekleed op straat zit te borduren. Eén van de pelgrims is een aantrekkelijke, heetgebakerde jongeman. Als hij, verrukt over de uitgestalde charmes, met open mond blijft staan, denkt de Siënese schone dat hij uitgehongerd is en ze wil hem iets aanbieden. Ze herinnert zich het mondvol Vlaams dat haar man haar heeft geleerd. Wanneer de Vlaming haar een eerste keer ansi vismenere hoort zeggen, weet hij niet waar hij het heeft. Maar als de vrouw de
uitdrukking tot drie keer toe herhaalt, is hij niet meer in te tomen. Hij laat zijn broek zakken en sleurt de vrouw mee naar binnen om de daad bij het woord te voegen. Het is maar op het nippertje dat de koopmansvrouw weet te ontsnappen aan de opdringerigheid van de pelgrim. Dat de Vlamingen in het zestiendeeeuwse Siëna geen al te beste reputatie hadden, blijkt uit enkele randopmerkingen van Fortini. Giachena is meer dan enkel maar een lustobject. Als een echte courtisane is ze in staat om urenlang een spitse conversatie op gang te houden. Alles wat ze deed en zegde, straalde verfijning uit, schrijft Fortini, maar hij voegt er boosaardig aan toe dat ze wat dat betreft helemaal anders was dan de doorsnee Vlaming. Rijk aan eigen woorden
Een andere Italiaan, Ludovico Guicciardini, bracht een goed deel van zijn leven door in het Antwerpen van het midden van de zestiende eeuw. Hij schreef er een opmerkelijke Beschrijving van al de Nederlanden. De Vlaamse taal is volgens Guicciardini rijk aan eigen en duidelijke woorden, en uitstekend in staat om alle gevoelens onder woorden te brengen. Ze is wel erg moeilijk om aan te leren, en nog moeilijker om uit te spreken en dat zelfs niet alleen voor vreemdelingen (toen al!). Zo heeft Guicciardini het uit goede bron dat de Vlaamse kinderen meer tijd nodig hebben dan hun Franse, Italiaanse of Engelse leeftijdgenoten, om hun moedertaal onder de knie te krijgen. Misschien is het wel daarom dat ze vandaag zo graag naar het Engels grijpen.
n M ARC GEVAERT
Onze sociale zekerheid: anders en beter Een professor weet moeilijke materie op een eenvoudige manier uit te leggen. Pieters slaagt daar in zijn nieuwe boek Onze sociale zekerheid: anders en beter met grote onderscheiding in. Niet dat dit een boek is dat je even tussendoor leest. Pieters vertrekt van enkele belangrijke principes. Hij maakt een strikt onderscheid tussen inkomensvervangende regeling (pensioenen, werkloosheid ...) en kostencompenserende niet arbeidsgebonden verzekeringen (gezinsbijslagen, ziekteverzekering ...). Wat de inkomenvervangende socialezekerheidsregelingen betreft, stelt Pieters voor ze volledig uit bijdragen op het arbeidsinkomen te financieren. Het omslagstelsel blijft gehandhaafd, maar er wordt een sterkere legitimiteit aan het stelsel verstrekt. Elke euro bijdrage meer leidt tot een hogere uitkering, zij het dat de eerste euro die men bijdraagt, tot meer sociale rechten leidt dan de duizendste euro. Danny Pieters is geen tafelspringer. Met zachte doch dwingende hand herbekijkt hij de naoorlogse structuur van sociale kassen, ziekenfondsen, vakbonden ... Hij streeft naar vijf grote verzekeringsverenigingen. Niet toevallig zijn er in ons land vijf landsbonden voor de ziekenfondsen (de NMBS en
hulpkas uitgezonderd). Pieters beseft goed dat een noodzakelijke hervorming van de sociale zekerheid pas mogelijk is als de partners ervan overtuigd zijn en willen meewerken. De vraag is of ze beseffen dat de tijd dringt. Als professor Dillemans in het voorwoord schrijft “De tijd is gekomen. Ingewijden weten wat er moet gebeuren”, vraag ik me af of de sociale partners tot die ingewijden behoren.
De academicus vraagt nu de politici politieke moed. Hij eist hervormingen. Er is alleen “wat staatsmanschap voor nodig”, sneert Pieters.
Ook al voert Pieters niet de grote communautaire trom, het boek is impliciet doordrongen van het feit dat een nieuwe sociale zekerheid op Vlaamse leest geschoeid moet zijn. Hij zet zich hiermee af tegen zijn Antwerpse collega Bea Cantillon die met Belgische trom meer aandacht geniet.
Dit boek is een must voor al wie begaan is met de sociale zekerheid. Het is voldoende toegankelijk en tegelijk van hoog academisch niveau. Pieters slaagt er in nieuwe zaken aan te brengen en hervormingen voor te stellen. Hij schreef met dit boek de betere handleiding voor hervormingen.
Wie dacht met dit boek alleen iets te lezen over gezondheidszorg en werkloosheid, zit er naast. Alhoewel hij niet in de diepte gaat, trekt Pieters de sociale zekerheid open naar een universele solidariteit. Terwijl de linkse goegemeente aan België vasthoudt in naam van de solidariteit, stelt de auteur de vraag of een klein stukje van onze sociale zekerheid niet in de ontwikkelingssamenwerking moet ingeschoven worden om zo eindelijk de 0,7 % van het bnp te halen.
LI
BO EK EN
BOEK E N
Pieters is voorstander van het overlegmodel en erkent de Noord-Zuidproblematiek inzake gezondheidszorg. Toch is dit geen reden om het kind met het badwater weg te gooien voor Pieters.
Danny Pieters, Onze sociale zekerheid : anders en beter. Pelckmans, 159 blz., € 14,50, isbn 978 90 289 5279 9
Vlaamse SS’ers herdacht Dodenherdenkingen vallen helaas niet weg te denken in de traditionele Vlaamse Beweging. IJzerbedevaart, Oostfronterherdenkingen in Stekene en IJzerwake hadden ooit een klein broertje in het nabijgelegen Duitse Eifelgeberte. Dodenherdenkingen van Oostfronters waren in België bij wet verboden, waarom ze dan niet in Duitsland herdenken, dacht men in sommige Vlaamse oudOostfrontkringen ... In Bad Münstereifel troffen jaarlijks - van 1956 tot 1972 - tientallen familieleden en radicale Vlaamsnationalisten elkaar rond de graven van twee vrijwillige Vlaamse SS’ers die er rusten. Het plaatselijke gemeentebestuur werkte eerst gastvrij mee, tolereerde later, en boog tot slot voor de antifascistische politieke correctheid van toen en verbood elke herdenking. In de beginjaren betuigden tot 200 bedevaarders hun sympathie voor de Vlaamse SS’ers in Duitse grond. Vanaf 1970 kwam de klad in het initiatief.
In 1972 daagden er nog ca. 30 bedevaarders op. Initiatiefnemer Alfons Rongé - zijn naam zoek je tevergeefs in de Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging, net als het Komité voor Heldenhulde overigens, of de plaatsnaam Bad Münstereifel - wou ‘zo’n 600 Vlaamse gesneuvelden, die her en der in Duitsland begraven lagen naar Münstereifel laten overbrengen’. Uiteindelijk kwam van deze operatie niets terecht. Oorspronkelijk was het ‘Komité voor Heldenhulde’ dat de bedevaarten organiseerde een Vlaams initiatief met Vlaamse uitstraling. Vanaf 1961 kreeg de gebeurtenis meer en meer een Europese uitstraling - anticommunisme werd het uitgangspunt, zoals ook van de herdachten, niet vreemd in volle Koude Oorlog. Het strekt Vlaamse Bewegingshistoriograaf (die titel verdient hij wel) Pieter Jan Verstraete tot eer dat hij weerom een stukje haast ongekende Vlaamse Beweging blootlegde. Voor de lezers die
minder vertrouwd zijn met deze ‘zwarte’ pagina’s uit de Vlaams-nationale geschiedenis, had hij bij een aantal namen van actoren wat meer informatie mogen geven (Piet Van Rossem, Toon Pauli, Alfons Rongé ...) Het had het boekje - dat zich nu beperkt tot een beschrijving van de feiten - meteen wat meer cachet gegeven. KDr.
Pieter Jan Verstraete, Vlaamse bedevaarten naar Münstereifel. 102 blz., € 17 op rek. 462-7286791-52 van PJ Verstraete, Burgemeester Danneelstr. 83, 8500 Kortrijk.
juni 2009 nr. 6
Doorbraak
13
KAMIKAZE
Hebzucht!
Het was lang geleden.Vandaar mijn terechte opluchting! de echte zin van het woord beschouwt (hooguit als Maar eindelijk heeft hij toch de moed gevonden om de een onderdeel van de amusementssector), zodat ondraaglijk geworden stilte te doorbreken. En niet het hij zich in deze kennelijk niet persoonlijk aangeorakel van Brakel en ook niet Rik Torfs, maar wel de sproken voelt. En er is niet alleen de economische nog-steeds-niet-gekroonde-would-be-koning van Laken crisis, orakelt hij verder, er is ook de crisis van heeft nog eens van zich laten horen. En wees gerust, waarden. Hoog tijd dus om terug te vallen op fundeze keer niet om een volgend vaderschap aan te kondamentele waarden. Groot gelijk, schrijf ik dan digen, maar wel met een haast bovenmenselijke boodspontaan. En daar wil ik de prins graag bij helpen. En omdat de wereld verbeteren bij uzelf begint, schap. Duidelijk ontsproten aan het brein van iemand met een hogere “missie”. Resultaat: al wie er nog mocht Hoogheid, ziehier en geheel gratis, mijn ultiem Prins Filip aan getwijfeld hebben, kan nu gerust zijn. Want de advies. diepe oorzaak van de crisis werd door Zijne Hoogheid Laat ons beginnen met de moeder van de fundavoor eens en voor altijd onomstotelijk blootgeled. Professor Paul mentele waarden: de democratie. In België, bij mijn en uw weten De Grauwe en consoorten mogen hun geleerde boeken op de (?), zo goed als onbestaande. Moet dus vóór alles in ere worden brandstapel gooien. Discussie gesloten. Want voor Filip staat het hersteld. Vandaar, weg met de erfelijke (of is het verderfelijke?) monarchie. Grijp nu uw kans om de wereld een voorbeeld te stelals een tricolore paal boven belgisch water: hebzucht is de booslen. Weiger consequent uw schamele dotatie en verzaak vervoldoener! gens nu al aan de troon. En als ge daarna en ondanks alles, nog altijd een “missie” voelt, dan kunt ge u desgewenst kandidaat stelEn Coburger zijnde, kan hij het weten! Hebzucht is te veel de len bij de eerste Vlaamse presidentsverkiezingen. Met andere motor geweest van “sommige” sectoren en dus de grote schulwoorden, doe zoals ik en met mij zovele anderen en kies ... voor dige voor de crisis. Welke sectoren de prins hierbij zoal in gedachten heeft, komen we helaas niet te weten. Maar ik neem aan Vlaanderen! dat hij het koningshuis niet meteen als een economische sector in n K AMIKAZE
MEGAFOON Een Belgisch Nationaal zangfeest? De week voor het Belgavox-concert zou plaatsvinden, werd er duchtig gedebatteerd over het belgicistische initiatief. De Standaard noemde het ‘een volksconcert met politieke weerhaakjes’ (16 mei). In diezelfde krant reageerde Doorbraakmedewerker Peter De Roover het scherpst (14 mei). Maar ook de progressieve tvjournalist en lector aan Lessius Antwerpen, Luc van Doorslaer was niet min (14 mei). Een Megafoon waard. ‘Het Belgavox-initiatief is negationistisch in de zin dat het een bestaande realiteit en evolutie weigert te erkennen. Zoals een bepaalde stroming in Vlaanderen het bestaan van het Belgische feit miskent, zo miskent Belgavox een belangrijke autonomistische stroming in Vlaanderen. Het is wel bijzonder simplistisch om de politieke crisis van de voorbije jaren te wijten aan “het falen van de huidige politieke elite en haar communautaire aanpak”. Intrinsiek grote politieke talenten als Guy Verhofstadt of Herman Van Rompuy zijn op het Belgische niveau gedoemd om te vervallen in loze pr-talk
14
Doorbraak
nr. 6 juni 2009
tig dat de twee grote bevolkingsgroepen altijd wel redenen zullen vinden om wrokkig te doen tegenover de andere. En in beide gevallen zal dat niet eens helemaal onterecht zijn.’
of inertie, precies omdat ze daar zo vaak geconfronteerd worden met de communautaire tegenstellingen (naast de gewone en gezonde ideologische tegenstellingen).’
Van Doorslaer heeft zijn bedenkingen bij de creatieve oplossingen waartoe het initiatief oproept, om België te redden. ‘Die “creatieve” manieren hebben in het verleden telkens geleid tot loodgieterdom als hoogste politieke deugd, dat zal in de toekomst binnen het Belgische kader niet anders zijn.’
‘Die tegenstellingen zitten lang niet enkel in de politiek, maar overal in onze samenleving. Vandaar dat er buiten de politiek veel meer wordt gesplitst dan binnen de politiek. Ter wille van de efficiëntie, en om nadien gezonder te kunnen samenwerken. De “destructieve krachten” die volgens de academische backing vocals van Belgavox worden opgeroepen, zijn net het gevolg van de Belgische constructie op zich. Die is zozeer historisch beladen en onevenwich-
Tot slot kijkt hij ook over de grenzen: ‘Ik zou Belgavox toch nog een mooi initiatief vinden als het in 2010 wordt opgevolgd door Nedervox, nadien door Anglovox en Germanovox. Omdat goed nabuurschap in alle richtingen belangrijk is. Ik begrijp dat Arno en anderen volgend jaar dan eerst Nederlands zullen moeten leren, maar die openheid van geest zullen ze als progressieve en solidaire mensen ongetwijfeld opbrengen, nietwaar?’
Lees alle toespraken van dé Conventie op www.vvb.org
Colofon
Energiebesparing Milieutechnologie: afvalverbranding, deNOx. Explosieve gasmengels: verwerking in overeenstemming met ATEX. Gespecialiseerd studiewerk en sleutel-op-de-deur levering Mallekotstraat 65, 2500 Lier Tel.: +(03) 491 98 78 – Fax: +(03) 491 98 77 E-mail: info@euro-pem.com
Doorbraak is een uitgave van de Vlaamse Volksbeweging vzw. Verschijnt maandelijks (niet in augustus). Doorbraak is lid van de Unie van de Uitgevers van de Periodieke Pers. H OOFDREDAC TEUR : Jan Van de Casteele K ERNREDAC TIE : Karl Drabbe, Dirk Laeremans, Peter De Roover M EDE WERKERS : Ludo Abicht, Jacques Claes, Frans Crols, Koenraad Elst, Marc Gevaert, Iko, KMP, Bart Maddens, Theo Lansloot, Guido Naets, Marc Platel, Dirk Rochtus, Johan Sanctorum, Matthias E. Storme, Frank Thevissen, Luc Van Braekel, Katleen Van den Heuvel R E D A C T I E - A D R E S : Passendalestraat 1A, 2600 Berchem. Tel 03 366 18 50 – Fax 03 366 60 45 redactie@doorbraak.org www.doorbraak.org – abonnementen: secretariaat@doorbraak.org A BONNE MEN T : € 18 voor een abonnement van 12 maanden (buitenland: € 30) STUDENTENABONNEMENT: € 10 voor een abonnement van 12 maanden, met opgave van leeftijd en onderwijsinstelling I NTERNE TABONNE MENT : € 10 voor 12 maand toezending van Doorbraak (pdf-bestanden) via internet. Het (studenten)abonnement geeft recht op een gratis internet-abonnement. Abonnering door storting op rekening 736-0012719-76 van VVB Doorbraak, Passendalestraat 1A, 2600 Berchem met vermelding van het type abonnement. Doorbraak wordt ook gratis toegestuurd – met ledenblad Binnendoor – naar de leden van de Vlaamse Volksbeweging vzw (VVB). Betaling van het abonnementsgeld vanuit het buitenland: gebruik IBAN BE91 7360 0127 1976 en BIC KREDBEBB VERANT WOORDELIJKE UITGEVER: Pieter Bauwens, M. De Smetstraat 12, 9308 Hofstade ISSN 00125474
juni 2009 nr. 6
Doorbraak
15
16
Doorbraak
nr. 6 juni 2009