2009_11_doorbraak by Vlaamse Volksbeweging vzw

België-Belgique PB Antwerpen X 8/2828

Maandblad van de Vlaamse Volksbeweging vzw

www.doorbraak.org

Afgiftekantoor Antwerpen X P508831 Passendalestraat 1A 2600 Berchem redactie@doorbraak.org

112009

Wetenschap, peilingen en pers. De verbeelding aan de macht?

Peilingen en journalisten: vennoten in commercie? Kris Deschouwer (VUB), Marc Hooghe (KU Leuven) en Stefaan Walgrave (U Antwerpen)- de publicatie van hun onderzoek is pas voorzien voor juni 2010 - peilden o.m. naar ‘het belangrijkste motief’ om een stem op een of andere partij uit te brengen. Hoera, dat blijkt ‘de crisis’ te zijn (32,9%), en niet ‘de staatshervorming’ (8,1%). Dat kranten rond dit soort peilingen een graad van kritiekloze hysterie ontwikkelen, die maar zelden in de ons bekende wereld voorkomt, is merkwaardig. Bart Brinckman (DS, 8 okt.) leert zijn lezers dat het communautaire ‘geen belangrijke drijfveer’ was. En Liesbeth Van Impe (HNBl, 8 okt.) dat ‘communautaire besognes eens te meer bijzonder laag stonden op het prioriteitenlijstje van de kiezer.’ De drie proffen zijn voortrekkers van de Paviagroep, een denktank met een hoog B-gehalte, die jaagt op een unitaire kieskring. Wakker blijven, dus. Deschouwer verduidelijkt aan Doorbraak dat de tabel in de voorlopige perstekst is gebaseerd op de keuze voor één topvermelding, dat de verwijzing naar de crisis als topthema ‘haast betekenisloos’ is, dat het gaat om een ‘snel eerste zicht op een complex verhaal’. Tja, wat hebben we dan vandaag geleerd, beste professoren? Nagenoeg geen Vlamingen vinden de thema’s mobiliteit, cultuur, immigratie en zelfs belastingen het vermelden waard. Bovendien: Het abstracte thema staatshervorming zit onderhuids verweven in de andere voorgelegde prioriteiten. Waarom die rommelige wetenschap dan publiceren? Leuk voor de scoop? Journalisten die dit kritiekloos opvoeren, vervuilen het politieke debat. Dat geldt ook voor een ander journalistiek ‘evenement’ dat over bladzijden werd uitgesmeerd: de recentste peiling van VRT/DS. Bij het lezen overkwam ons zowaar een lachstuip. Even recapituleren. TNS, dat peilt voor VRT en DS, prikte VB in juni 2004 op 19,8%, het werd 24,1%, de beste score ooit. Het kartel werd toen begroot op 31,4%, het werd 26,1%. Over naar 2007. De sp.a zou toen 19,4% halen, het werd 16,6%. Loser Dedecker zou sterven onder de kies-

drempel (3,8%), maar 6,5% kiezers reduceerden de peilingen tot amusementsindustrie. Over naar 2009. N-VA zou 10% halen, maar het werd 13,1%. Voor LDD werd via een ommetje langs een fantasierijke 15% aan 11,7% gedacht. Het werd een niet onverdienstelijke 7,6%. Na de recentste septemberpeiling toeterden de kranten opnieuw. ‘Er komt geen einde aan de teloorgang van Vlaams Belang’. De partij ‘dondert naar beneden’ en ‘verschrompelt’, schreef Isabel Albers. Tiens. Volgens La Libre Belgique staat ze op winst (16,5%). Open Vld zou zich nu ‘herstellen’ (16,7%), maar in juni peilde TNS die partij precies op dezelfde hoogte (of laagte?). La Libre hield het in september op 14,4%. ‘Groen scoort’, bedenkt Albers (8,5%), maar werd in juni op 8,3% gepeild (het werd 6,8%). La Libre geeft Groen! trouwens maar... 6,8%. Besluit? De peilingen scoren zélf ondermaats, de analyses zijn commercie geworden, de hoofdredacteurs vennoten in de commercie. Voor ons mag de verbeelding 24 uur per dag aan de macht zijn, maar je moet wel oppassen dat ze niet omslaat in al te nadrukkelijke dwaasheid. Wanneer leggen de journalisten de opinie-marketeers het vuur aan de schenen? Politiek interessanter lijkt ons de vaststelling dat die drie V-partijen zowat 40% van de kiezers vertegenwoordigen. Dat de kiezers van de V-partijen hun partij ook volgen in (of ondanks) hun communautaire standpunten, is voor sommigen misschien “ambetant”, maar perfect meetbaar en vooral ook politiek relevant. Bovendien volgen binnen de traditionele partijen veel Vlamingen wel héél dicht in de buurt. Op weg naar een grote staatshervorming richting deelstaten. Tenminste. Ooit vinden die mekaar. Om dat te meten en te weten zijn - helaas voor de professoren - verkiezingen een veel fijner meetinstrument dan hun studie. ■ JAN VAN DE CASTEELE

november 2009 nr. 11

Doorbraak

PERSWIJS Gilles De Coster (presentator De Ochtend, Radio 1) in De Morgen, 5 oktober : ‘Ik ben wel bezorgd als ik zie dat ons prachtige beroep (journalist - red.)

in vertrouwensbarometers helemaal onderaan bengelt, ergens troosteloos zwevend tussen bankiers en de Rode Duivels. Het kan misschien helpen om wat luisterbereidheid aan de dag te leggen.’ Pascal Verbeken (auteur Arm Wallonië) in De Morgen, 3 oktober:

‘In Brussel, Luik, Charleroi en de Borinageregio woedt een bits gevecht om de allochtone stem... De PS beseft dat ze in de allochtone gemeenschappen - en alléén daar - ter linkerzijde nog een verschil kan forceren... De PS, machtspartij par excellence, is niet zo gek om deze kiezers die zich op een blaadje komen aanbieden tegen de haren in te strijken met een hard, verplichtend discours zoals de PvdA in Nederland thans voert.’ Eric Van Rompuy (CD&V) op zijn blog, mei 2008: ‘Er is geen andere

uitweg dan stemmen over BHV, het is de enige taal die de Franstaligen begrijpen.’ Philippe Moureaux (PS) in Le Soir, 20 oktober: ‘Uitbreiding van Brussel

is een element van de Franstalige ﬁlosoﬁe.’ Boudewijn Vanpeteghem in Trends, 1 oktober: ‘Het parlement, en dus de bevolking, is nauwelijks wijzer geworden van de Septemberverklaring. (...) Wat we nu al kunnen vooropstellen, is dat de Vlamingen het in hun portemonnee zullen voelen. Wie dat ontkent, verkoopt prietpraat.’ Luk Sanders (filosoof), in Knack, 1 oktober: ‘De ongelijke behandeling van

het Belang door de openbare zender is achterhaald en het cordon bestaat nog, omdat het al zo lang bestaat. Het zou van minder realpolitik en meer humane democratie getuigen als het afbouwen van racisme ook beloond werd, door de VRT en door de politieke partijen.’ Dave Sinardet in De Standaard, 21 september: ‘Oké, de Franstalige deel-

regeringen staan er ﬁnancieel veel slechter voor, maar ontslaat dat de Franstalige media meteen van kritische reﬂectie over de verantwoordelijkheid voor die situatie?’ Lex Moolenaar in Gazet van Antwerpen, 24 september: ‘Antwerpen krijgt door deze regularisatiegolf naar schatting 30 000 nieuwe inwoners. Op dat moment zal veertig procent van de stedelijke bevolking van allochtone origine zijn... Nu al spreekt meer dan de helft van de driejarige Antwerpenaartjes thuis geen Nederlands.

Emiel De Bolle

De Generaal van Voeren is niet meer Op 8 oktober overleed Eric Crommelynck. Eric Crommelynck werd in 1975 lid van het Taal Aktie Komitee. Twee jaar later werd hij actieverantwoordelijke en na het ontslag van Piet De Pauw nationaal TAK-verantwoordelijke. Vanaf 1978 zette hij met TAK de Voer helemaal vooraan op de politieke agenda. Mede door de acties rechtten de Vlaamse Voerenaars de ruggengraat, wat zorgde voor een Vlaamse meerderheid. Hij was een fervent verdediger van het TAK-basisprincipe van ideologische neutraliteit en partijpolitieke ongebondenheid. Eind 1986 gaf hij de actiefakkel door en werd hij ere-voorzitter. Hij ontving de Flor Grammensprijs (Brussel, 1989) en werd door de gemeente Voeren gehuldigd als Verdienstelijk Vlaming. (Voeren, 1989).

De kloof: verkeersdoden Wallonië telt 3,5 miljoen inwoners, Vlaanderen 6,1 miljoen. Wallonië telt nu meer verkeersdoden dan Vlaanderen (eerste helft 2009). In Vlaanderen daalt het aantal verkeersdoden sinds 2005 gelijkmatig (eerste zes maanden 2009: min 5 procent vgl. met 2008). De regionale uitsplitsing van de cijfers zegt veel. In Vlaanderen zet de daling van vorige jaren zich door (nu weer 16 verkeersdoden minder, in Wallonië zijn er evenveel meer). Maarten Matienko van de Vlaamse Automobilistenbond (VAB): ‘Verkeersveiligheid heeft te maken met infrastructuur, wetgeving, controle, wagens en rijopleiding. De wagens zijn in beide gewesten ongeveer van dezelfde kwaliteit. Maar Vlaanderen investeerde zwaar om zwarte punten weg te werken. Wallonië is lakser inzake wetgeving en controle (minder onbemande camera’s), de Vlaamse rijopleiding is gecombineerd (professioneel-vrij) en degelijk, in Wallonië werkt men met honderd procent vrije begeleiding. (info: DM en GVA, 21 sept.)

De kloof: ﬂitspalen In Vlaanderen staan er al meer dan 1500 ﬂitspalen, tegenover enkele tientallen in Wallonië. De komende jaren komen er in Vlaanderen nog 40 bij, en in Wallonië slechts 20. Sinds de oprichting van het Verkeersveiligheidsfonds int Vlaanderen echter 83% van alle verkeersboetes in dit land, maar krijgt het jaarlijks amper 56% van het geld dat wordt verdeeld via het Verkeersveiligheidsfonds.

Doorbraak

nr. 11 november 2009

De kloof: het spoor Medio september werd het monumentale station van Luik in gebruik genomen. Kostprijs: 312 miljoen euro of 23 000 euro (een klein miljoen oude frank) per pendelaar. Wanneer men in Luik wafels krijgt, wil men in Bergen chocolade. Tegen 2014 wordt derhalve het station van Bergen omgebouwd. Kostprijs: 110 miljoen euro (raming). Op weekdagen zijn er in Luik 13 463 reizigers, in Bergen dik 10 387. ‘Bijzonder grote bedragen voor stations met reizigersaantallen van Kortrijk of Denderleeuw’, zegt het jonge West-Vlaamse parlementslid Roel Deseyn (CD&V). De ﬁnanciering van spoorweginfrastructuur is onderworpen aan een 60/40-sleutel tussen het Vlaamse en Waalse gewest. Het aantal reizigers verhoudt zich als 64/36 (cijfers NMBS, 2007). Dit komt overeen met 32 miljoen euro extra investeringen in de stations van het Waalse gewest, een geste hopelijk ten voordele van de reiziger. (DM, 26 sept. en http: //www.roeldeseyn.be/blog.php)

De kloof: het onderwijs Vlaamse scholen werken efﬁciënter dan de Franstalige. Voornaamste reden: grotere dosis autonomie die schooldirecties en leerkrachten in Vlaanderen genieten. Dat blijkt uit een studie van vier universiteitsprofessoren verbonden aan het Itinera Institute. De Vlaamse scholen scoren gemiddeld beter bij de zogenaamde PISA-tests (Programme for International Student Assessment) van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (Oeso), zeker voor wat betreft wiskunde, wetenschappen en taal. Dat geldt evenzeer voor de sterkste als voor de zwakste leerlingen (info: De Morgen, 9 oktober)

De scheur: de architecten De Vlaamse architecten hebben op hun algemene vergadering in Leuven besloten om een autonome Vlaamse Orde op te richten. De nationale orde is volgens hen niet langer werkbaar. ‘De architecten uit beide landsdelen hebben zeer uiteenlopende visies op werking, beleid en structuur’, staat te lezen in een persbericht. ‘De vraag naar een autonome Vlaamse Orde van Architecten bestaat al een aantal jaren, maar de hervorming bleef steken in eindeloze discussies.’ De Orde is de wettelijke instantie die bevoegd is voor de deontologie in verband met de toegang tot het beroep van architect in België. (Belga, DS 18 sept.)

Commentaar Leve wat?

k weet niet of mijnheer Wauters, alias Clouseau, Aristoteles gelezen heeft. Ik vermoed van niet, maar de wonderen zijn de wereld niet uit. Neem nu dat hij hem ter hand zou genomen, laat staan hem zou gelezen hebben, dan was hij waarschijnlijk op de Politika gestoten. Volgens Aristoteles is elke mens een ‘on politikon’: een wezen dat wezenlijk aan staatkunde, je kan ook zeggen politiek doet. Vandaar wellicht de nieuwe roeping van Clouseau: van liedjeszanger (Leve België) tot staat-kundige. Want daar komt volgens Aristoteles politiek op neer: de kunde, bijna kunst, om een staat te bouwen. Het is zeer de vraag of Wauters, met een in ‘lied’ verpakte loze kreet ‘Leve België’ aarde aan de dijk brengt. Hij doet me denken aan dat Hollands jongetje dat zijn handje, of was het zijn vingertje, in het hol van de dijk stopt om die dijk te redden. Wat er met dat jongetje, laat staan met de dijk, gebeurd is, wordt niet verteld. Houdt Clouseaus ‘Leve België’-gekweel stand tegen de storm die raast en huilt om staatshervorming, meestal een beleefd woord voor meer? Het is te duchten dat ‘Leve België’ erg ruikt naar friet, zeer smaakt naar mayonaise, vals trilt op het rollen van een Belgische voetbal die het niet meer doet. Welke verdwaalde Vlaamse ziel, zelfs als ze er nog stiekem in gelooft, roept, fluistert, stamelt of hakkelt nog ‘Leve België’? Misschien als duet met Vive le Roi, maar dan liefst bij een vlootparade, maar die hebben wij niet. Misschien bij een parade van jachten, daar worden we wel goed in. Vloeken in de kerk klinkt stuitend, maar ‘Leve België’ roepen is dom. Vals klinken is beschamend, vooral als het opwelt uit het orgaan van een zanger. Zingen is een merkwaardig ding, vooral als het de juiste toon treft. Zingen heeft in de politieke geschiedenis van volkeren en naties een enorme rol gespeeld. Ook in religie. Of een sportpaleis vibrerend van megadecibellen nog iets met zingen te maken heeft, is een vraag. Misschien eerder met techniek. Dat kan Koen van Clouseau. Het weze hem gegund. God hebbe zijn stem. Maar doe niet aan politiek, vooral als die nergens op lijkt. Schoenmaker, blijf bij uw leest. Onze oren zijn al zo belaagd: we kunnen ze niet sluiten. Ogen wel. Heer, gun ons oordoppen tegen vals geluid. Misschien is het Aristoteles niet, maar wel de vraag ‘Kan kunst de wereld redden?’ die Clouseau aan het zingen over België heeft gezet. Die kreet was het Leitmotiv bij de grote Van Dijck-tentoonstelling van 1999 in Antwerpen. Clouseau zal gedacht hebben; als het met de wereld lukt, moet het met België ook kunnen. Wel een bekentenis: er moet dus blijkbaar iets worden gered. Akkoord: kunst kan de wereld redden. Van woord tot muziek, van tableau tot monument. Zeer akkoord zelfs, maar dan moet het wel over kunst gaan, en niet over pseudo-pastoraal gebleir. Maar goed, elk nadeel hep zijn voordeel, zegt Cruyff. Clouseau staat op een lekkere plek bij de tophits in Wallonië. Tot slot: Clouseau weet waarschijnlijk dat België ontstaan is op de tonen van De Stomme van Portici. Aphrodite toch ook uit het schuim van de branding. Maar Aphrodite was wel mooi. Misschien hoopt Wauters op een wedergeboorte van België uit de melodie van zijn lied. Leve wat?

■ JACQUES CLAES

november 2009 nr. 11

Doorbraak

D E M A D D ENS -ST R AT EG I E

Bart Maddens plaatste originele wegwijzer “Omﬂoerst separatisme” institutionele stiptheidsstaking

laamsgezinden, ze zijn er in alle kleuren. Behoedzaam of hevig, gematigd of radicaal, mannen van de straat en mannen van de pen, voortrekkers en volgers, confederalisten en nationalisten, linksen en rechtsen, het is een bont allegaartje. Niet zelden stoppen ze meer energie in onderling gekrakeel dan in het rationeel zoeken naar de kortste weg vooruit. Wie in dat kluwen op z’n minst een originele wegwijzer heeft geplaatst, dat is prof. Bart Maddens (KU Leuven). En - wat had je gedacht - zijn ‘strategie’ zette de stoet van pro’s en contra’s lekker in beweging. Onder meer over de vraag of CD&V en de Vlaamse Regering zijn strategie nu volgen of niet. En over de vraag of die strategie de Vlamingen uit hun klei kan trekken of niet. In zijn einde oktober gepubliceerd boek “Omfloerst separatisme” vindt de lezer de fundamenten onder dit hele debat. Maddens start zijn verhaal op 3 maart 1999, bij de goedkeuring van de Vlaamse Resoluties. Op papier alvast een stap naar een verregaande hervorming van de staat. De auteur slaagt erin om tien jaar communautaire geschiedenis bijzonder kort en toch erg leesbaar samen te vatten (176 blz.). Best leesbaar voor niet-specialisten en erg handig voor wie even niet meer kon volgen. Ook op 3 maart, maar dan in 2009, publiceerde hij in De Standaard een opiniestuk dat aan de basis ligt van wat men sindsdien de ‘Maddens-doctrine’ is gaan noemen. Prominente Vlaamsgezinden reageerden aanvankelijk vooral positief (Gui Celen van Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid, Eric Defoort, toen nog VVB-voorzitter in Knack en op de VVB-Conventie van 19 mei). Bart De Wever (De Tijd, 30 mei 2009) integreerde de Maddens-strategie in zijn verkiezingscampagne. Vlaams Belang aarzelde, maar werd gaandeweg kritischer, uit wantrouwen tegenover CD&V.

Paars sloeg Vlaanderen bont en blauw. ‘De restrictieve interpretatie van de faciliteiten, het Nederlandstalige karakter van de zes randgemeenten en de rest van Vlaams-Brabant, de grenzen van het Brussels Hoofdstedelijke Gewest, kortom alles waar de Vlamingen jarenlang voor hadden gevochten, kwam opeens in de paarse etalage te staan. Van alle Vlaamse partijen is Open Vld het verst afgeweken van de lijn van 1999.’ U pleit voor confederalisme, maar het begrip is vrij onbekend. Voor velen ben je een separatist, voor anderen dan weer veel te gematigd. ‘Echt confederalisme houdt in dat de federale verkiezingen worden afgeschaft en dat enkel nog de deelparlementen van de confederatie rechtstreeks worden verkozen. De regeringen van de (deel)staten vormen dan samen de confederale regering, gecontroleerd door de samengevoegde parlementen van de (deel) staten. De Vlaamse en Franse Gemeenschap moeten een nieuw grondwettelijk verdrag uittekenen dat alles naar de deelstaten brengt, behalve wat ze nog samen overeenkomen (het “residu”: bvb. een regeling voor Brussel, gezamenlijke defensie, een billijk solidariteitsmechanisme...)’ Het verschil met separatisme is subtiel. ‘Ik pleit liever voor soevereiniteit. Daarvoor is er een ruimer politiek draagvlak, dat je wel nodig hebt om het tij effectief te keren. Vlaanderen wordt een soevereine lidstaat van de EU, terwijl er tegelijkertijd een institutioneel kader blijft bestaan voor verdere samenwerking met Wallonië. We hebben samen nu eenmaal 175 jaar België achter de rug. Confederalisme is gewoon een veel pragmatischer streven naar verandering. Het tekent meteen ook een kader uit voor blijvende samenwerking en biedt ook uitzicht op de enige haalbare oplossing voor Brussel: als gemeenschappelijke hoofstad te beheren buiten de gemeenschappen.’ Wat moet er met de transfers gebeuren? ‘Om sociale en economische redenen blijft de solidariteit best genereus, maar het is dom ze niet als pasmunt voor onderhandelingen te gebruiken.’

Je uitgangspunt is dat de Vlaamse meerderheid al jaren bedelt, maar niets krijgt. Bart Maddens Maddens: ‘Al in 1999 gingen de Vlamingen in de fout, toen Guy Verhofstadt als nieuwe premier zijn Vlaams profiel opgaf. Met geld voor Met confederalisme zal er altijd wel een Belgisch residu het Franstalig onderwijs, maar zonder tegenprestatie trok overblijven. hij al snel de Franstaligen over zijn streep. Hij zou het nog ‘De Vlamingen moeten ook enige zin voor realisme betonen. doen: maxi-geld van Vlaanderen voor mini-bevoegdheden. Een oplossing is maar mogelijk als ze heel breed wordt geAls Verhofstadt sprak over een ‘grote’ staatshervorming, dragen. Opinieonderzoek toont aan dat dit eerder het geval bedoelde hij meteen ook het herfederaliseren van andere is voor confederalisme dan voor radicalere oplossingen. Het bevoegdheden. Met het Lambermontakkoord zette hij wat matige succes van radicale manifestaties bevestigt dat.’ pasjes vooruit, maar van een grote institutionele hervorming was geen sprake. Hij wou een beperkte fiscale autonomie, Anders gezegd, met confederalisme krijg je CD&V mee. desnoods in ruil voor een verhoging en betonnering van de ‘Al in 1993 pleitte toenmalig Vlaams minister-president Luc transfers. Hij wou BHV splitsen, maar een nationale kiesVan den Brande (CD&V) in La Libre Belgique voor conkring (BHV-toestanden tot heel Vlaanderen) in de plaats federalisme. Koning Boudewijn riep hem en CVP-voorzitter geven.’ Herman Van Rompuy op het matje... Het Vlaams Parlement

Doorbraak

nr. 11 november 2009

Maar wanneer legt de partij die kaart op tafel? ‘Het kartel was een schot in de roos, maar het liep fout toen Leterme toch de stap zette naar het snel afbrokkelende federale beleidsniveau. Ondanks zijn verkiezingsoverwinning in 2007 kon hij de Vlaamsgezinde golf in de publieke opinie politiek niet verzilveren. Niet alleen de Franstaligen, maar ook de vooral oudere Belgischgezinde CD&V’ers en het ACW stonden in de weg. De economische crisis deed de stemming kantelen, ook al omdat een paars-groene regering een mogelijk alternatief was. CD&V plooide. In 2008 werd het nog erger. Er kwam voor het eerst een federale regering zonder Vlaamse meerderheid (CD&V + Open Vld = 41/88 Vlaamse Kamerleden) maar met aan Franstalige kant iets dat erg leek op een regering van nationale eenheid (MR, PS en Cdh: 53/62 Franstalige Kamerleden).’ En nu? ‘Voorstanders van meer Vlaanderen en voorstanders van meer België lijken elkaar in de CD&V in evenwicht te houden. De Vlaamse vleugel is sterk in het Vlaams Parlement - met Kris Peeters als sterker wordende leidersfiguur - in de Rand, in de gemeenten en in de brede Vlaamse Beweging... Sterk genoeg? Het feit dat de partij de radicaal-Vlaamse N-VA aan boord heeft genomen, doet vermoeden van wel. Niet federaal premier Herman Van Rompuy, maar wel minister-president Kris Peeters is de onbetwiste en door de kiezers gelegitimeerde politieke leider in Vlaanderen. Niet onbelangrijk: de federale regering is niet langer meer symmetrisch samengesteld met andere partijen in Vlaanderen en Wallonië.’ En dan kwam er uw strategisch voorstel: Vlaanderen assertiever besturen, geen extra geld meer voor federale of voor Brussel, het federale indien nodig blokkeren met belangenconfl icten (zie kader). Succes verzekerd? ‘Ik ben er niet zeker dat de strategie zal werken. Wat als de communautaire problematiek gewoon uit de beleidsagenda verdwijnt? In het regeerakkoord worden de vijf resoluties naar de bijlage verbannen en van BHV is nauwelijks sprake. De crisis mag een voorwendsel zijn voor uitstel. Men moet nu al starten met het nodige wetgevende werk.’ De N-VA neemt dus risico’s. ‘Bart De Wever koos uiteindelijk voor meebesturen. Het is wat makkelijk dat meteen af te schieten. Uiteindelijk heeft hij toch na de twee jongste Vlaamse verkiezingen mee gezorgd voor een stevig Vlaams regeerakkoord. De vraag is natuurlijk of ze het regeerakkoord nu kunnen realiseren. Het is alleszins explosief genoeg, als ze tenminste doen wat er in staat. Wat was overigens het alternatief? Een regering met Open VLD? Ik ga er wel van uit dat de Vlaamse oppositiepartijen Vlaams Belang en Lijst Dedecker hun rol van zweeppartij ten volle zullen spelen. De Vlaamse Beweging moet dat overigens ook doen. Met de verkiezingen van 2011 in zicht, is dat geen onbelangrijk gegeven.’ Ook BHV komt terug. ‘Als men de BHV-procedure correct speelt - afhandeling in het parlement - dan zijn legale verkiezingen uitgesloten. De juridische implosie zal snel volgen, met een bombardement van rechtszaken. We zullen zien.’

Slotsom? ‘De kans dat de ‘copernicaanse revolutie’ van Kris Peeters nog vijftien jaar op zich zal laten wachten is gelukkig niet zo groot. Want er is één cruciaal verschil tussen de Egmontperiode en vandaag: in 1977 was er maar één radicaalVlaamsgezinde partij, die 16,3% van het Vlaamse electoraat vertegenwoordigde. Vandaag halen de ‘V-partijen’ samen meer dan het dubbele: 37%. VB en LDD zullen niet aarzelen om mee te zorgen voor een ruime meerderheid in het Vlaams parlement.’ ‘Als de Franstaligen blijven volharden in hun ‘non’, gaan we naar een ultieme communautaire blokkering. Dan moet Vlaanderen klaar staan om zélf te nemen waar het recht op heeft. In 1977 was het nog ondenkbaar dat er ooit een meerderheid zou zijn om de Vlaamse soevereiniteit uit te roepen. Vandaag komt die meerderheid, bekeken vanuit een Belgisch perspectief dichtbij.’

D E M A D D ENS -ST R AT EG I E

pleitte in 1999 na grondig overleg voor een zeer verregaande overdracht van bevoegdheden naar de (twee) deelstaten. In 2001 al trok de hele CD&V op een Congres in Kortrijk de kaart van het confederalisme.’

■ JAN VAN DE CASTEELE

De Maddens-strategie • assertief en maximaal benutten van de eigen Vlaamse bevoegdheden ‘binnen het grondwettelijk en wettelijk kader.’ Voorbeelden: voorzien in een Vlaamse hospitalisatieverzekering, aanvullende Vlaamse kinderbijslag ... en een nieuwe regeling voor de ﬁnanciële ondersteuning van kinderen (nieuw sociaal basisdecreet, dat ook het bestaande decreet inzake de zorgverzekering zal omvatten). • Als de federale overheid of Brussel extra federale middelen vragen, dan is het voortaan ‘non’. • Als een beslissing van de federale overheid Vlaamse belangen schaadt (vb. bevoegdheidsovertreding), maakt Vlaanderen gebruik van de bestaande institutionele blokkeringmechanismen (belangenconﬂicten) om ‘non’ te zeggen.

Belangenconﬂicten in het verleden: 1996: federale regering wil dienstencheques voor bejaarden invoeren (en dat is ‘bijstand aan personen’, een gemeenschapsbevoegdheid) 2001: federale regering wil regelgeving recht tot antwoord wijzigen (media = gemeenschapsbevoegdheid) 2002: federale regering wil opleidingscontracten voor stagiairs. Afgeblokt door Vlaanderen. 2005: federale regering wil socialezekerheidsbijdrage heffen op vakantiegeld van de Vlaamse ambtenaren. Afgeblokt door Vlaanderen. 2005: federaal wetsontwerp inzake jeugdsanctierecht. Tony Van Parys (CD&V) dringt aan op een belangenconﬂict om homogene bevoegdheidspakketten te bekomen en jeugdrecht over te hevelen naar gemeenschappen. 2008: federale regering wil Vlaamse lastenverlaging voor 50plussers kelderen (= bevoegdheid die door Vlaanderen — Frank Vandenbroucke — wordt geclaimd, maar die voorlopig door het uitblijven van een staatshervorming nog federaal is).

Te koop in VVB-webwinkel: Bart Maddens. Omﬂoerst separatisme. Uitgeverij Pelckmans. 176 blz. Boek te koop bij VVB. Wordt opgestuurd na storting van € 15,50 (+ 2,5 euro verzendkosten) op rekeningnummer 409-9563981-19 van VVB Actie, Passendalestraat 1a, 2600 Berchem. Met vermelding van naam, postadres en “BOEK MADDENS”

november 2009 nr. 11

Doorbraak

B HV

Vzw De Rand probeert de brand te blussen ‘La machine de guerre des Flamands’

inds april 2005 is de jurist Luc Deconinck (54) voorzitter van de vzw De Rand, de vereniging opgericht om het Nederlandstalig karakter van de Vlaamse rand rond Brussel (ook 19 gemeenten) te ondersteunen en te versterken. Voordien was hij voorzitter van het HalleVilvoorde-Komitee (Haviko, met bredere actieradius). Hij zag toen de toekomst van de Vlaamse Rand rond Brussel hoopvol in, omdat de inspanningen van zowel de Vlaamse regering als het provinciebestuur werden opgevoerd. Deconinck noemt de vzw De Rand nog altijd ‘de antenne’ van wat er leeft in de Vlaamse Rand. ‘Wij zijn de voelsprieten van de Vlaamse overheid. Vandaag is dat nog even nodig als in 2005. Vlaanderen moet nog alerter zijn’... De vzw was in oorsprong vooral gericht op ondersteuning van het plaatselijk verenigingsleven en de cultuurraden, jeugd en sport in de faciliteitengemeenten. Dat gebeurt concreet onder meer via steun aan gemeenschapscentra. Deconinck weet waarom: ‘De betoelaging van het sociocultureel leven (jeugd, sport, cultuur) is vooral een zaak van de gemeenten. En is in de faciliteitengemeenten derhalve overgeleverd aan de grillen van de Franstalige meerderheid. Niet zelden passen die gemeentebesturen de Vlaamse decreten niet, of slechts met mondjesmaat toe.’ Vzw De Rand organiseert taalcursussen, investeert in integratieprojecten en geeft publicaties uit (de overkoepelende RandKrant, zes lokale gemeenschapstijdschriften in de faciliteitengemeenten), investeert in taalpromotie, en is partner in het documentatiecentrum Vlaamse Rand (www. docu.vlaamserand.be ). Vzw De Rand werkt in princiep onafhankelijk. Het werkingsbudget bedraagt ongeveer zes miljoen euro. De centen komen van de Vlaamse Gemeenschap en van de provincie Vlaams-Brabant. Er zijn 55 werknemers ten dienste van de cultuurcentra, de Randkrant en de gemeentelijke infokranten. De vzw legde ook een tweede actielijn open, ter ondersteuning voor dertien andere gemeenten in de brede Rand rond Brussel (grenzend aan Brussel). Wat doet de vzw in die gemeenten? Deconinck: ‘Daar steunen de gemeenten de verenigingen. Wij richten er ons, naast op de uitgave van de Randkrant, vooral op taalpromotie en integratie van anderstaligen (promotie lessen Nederlands, promotie sensibiliseringscampagnes om meer Nederlands te spreken, onthaalevenementen voor buitenlandse inwoners...). We doen dit zoveel mogelijk in samenspraak met ander overheden en actoren, die we praktijkgericht willen ondersteunen.’

Doorbraak

nr. 11 november 2009

Heeft de vzw een politieke betekenis? ‘In princiep zijn we niet politiek georiënteerd, maar de vzw pleit wel voor Vlaamse assertiviteit. Veel acties zijn erop gericht Franstaligen en anderstalige nieuwkomers ertoe te brengen zich voor het Vlaamse gemeenschapsleven te interesseren en eraan deel te nemen. Uiteraard pleiten we ook voor de splitsing van BHV en het respect voor de grondwettelijke indeling van het land. Luc Deconinck De burgemeester van Wezembeek-Oppem noemde vzw De Rand met enige zin voor ongepaste dramatiek “La machine de guerre” van Vlaanderen. Maar dit is pure stemmingmakerij.’ Waar zit dan die steekvlam onder de verdere verfransing? ‘De migratie is natuurlijk een essentieel gegeven. De rapporten van Kind en Gezin verschaffen inzicht in dat probleem (zie kaderstukje). Voorts is er natuurlijk de deloyale houding van de meeste burgemeesters uit de faciliteitengemeenten, die duidelijk worden gestuurd vanuit Brussel. En algemeen politiek is er de politieke situatie van het kiesarrondissement waar Franstaligen op Vlaams grondgebied kunnen kandideren en dus ageren (Brusselaars, maar voor de Senaat en Europa ook Walen).’ Lost de splitsing van BHV het probleem op? ‘Neen, de splitsing op zich zal de ontnederlandsing niet stoppen. Maar ze zal zeker de politieke druk op de Rand verminderen en de druk om te ingegreren vergroten. Zodra de Brusselse en Waalse politici hier niet meer kunnen meespelen, krijgen we een ander beeld. Met een onduidelijke taalsituatie bij verkiezingen, gerecht, maar ook diensten als brandweer, Mug en urgentie krijgen anderstaligen permanent het gevoel dat Halle-Vilvoorde niet echt Vlaanderen is. Een splitsing van kieskring én van gerechtelijk arrondissement zijn dus zeer belangrijk.’ Je kent het verwijt: Vlamingen die daar zo over denken zijn bekrompen en onverdraagzaam. ‘Het is een leugen dat “onverdraagzame” Vlamingen zouden verhinderen dat de francofonen zich niet politiek kunnen organiseren in Vlaanderen. Ze kunnen dat wél, want er zit een UF’er in het Vlaams parlement en ook in de provincieraad zijn zij vertegenwoordigd. De onverdraagzaamheid zit bij de Franstaligen die in essentie vooral één doel voor ogen hebben: de grenzen van Brussel verschuiven. Een groter Brussel (of anders gezegd een kleiner Vlaan-

Wat kan de Vlaamse overheid meer doen? Er zijn projecten zoals Vlabinvest en zo.... ‘Tegenover de enorme instroom van nieuwkomers zijn veel maatregelen al gauw gedruppel op een hete plaat. Maar goed, er zijn in het Vlaams Regeerakkoord goeie dingen afgesproken. Meer investeringen in opleidingsprojecten via de VDAB, meer investeren in onderwijs... Permanente aandacht en taalassertiviteit van de drukkingsgroepen rond BHV, blijft dat erg belangrijk? ‘De Franstaligen zijn inzake hun taal overal in de wereld assertief, maar als de Vlamingen dat zijn, dan is het plots fout. Vlaamse taalassertiviteit is bovendien niet enkel in Vlaams-Brabant nodig. We krijgen vaak de klacht van onze cursisten Nederlands dat ze in de praktijk niet de kans krijgen om Nederlands te oefenen omdat de Vlamingen veel te gemakkelijk overschakelen naar Engels of Frans.’ Wat denkt u van de Brussels Metropolitan Region? ‘Is dat niet wat nonsens, overgoten met een wetenschappelijk sausje? Het begint al met de afbakening van dat gebied: waarom hoort Gooik daar toevallig wel bij en Leuven en Tervuren niét? De economische groei van Brussel is tanende. De groei wordt vooral gerealiseerd in de Rand en in Waals-Brabant, terwijl Brussel stagneert...Misschien daarom dat zij “De Rand” er bij willen. Volgens mij moet Brussel vooral investeren in een effectieve twee- of meertaligheid om zijn eigen economie meer te doen groeien.’ ■ JAN VDC

De olievlek De rapporten van Kind & Gezin (info met ‘toekomstwaarde’) zijn zo mogelijk nog zorgwekkender dan wat we weten via de verkiezingen. In de faciliteitengemeenten is Nederlands nog de thuistaal in 2,1% van de jonge gezinnen in Drogenbos, tot 7,9% in Kraainem en Wezembeek-Oppem, tot 10,8% in Linkebeek, 19,8% in Rode en 23,2% in Wemmel. De cijfers voor heel HalleVilvoorde bevestigen dat de olievlek zich snel uitbreidt in de westelijke helft van Vlaams-Brabant. In amper 57 procent van de jonge gezinnen met kinderen in Halle-Vilvoorde (inclusief de faciliteitengemeenten) is de thuistaal Nederlands, in 26% is dat het Frans, in de rest gaat het om andere talen.

B HV

deren). Alle Franstalige partijen zingen dat liedje.’

Aanslagbiljetten: een nieuwe teller Ook de aanslagbiljetten voor de personenbelastingen zijn een indicator voor de verfransing. Het aantal in het Frans verstuurde brieven in de zes Vlaamse faciliteitengemeenten rond Brussel is in de periode 2004-2008 gestegen van 21.516 (64,2%) tot 29.331 (68,6%), een toename met 37,2 procent. Dat antwoordde Didier Reynders (MR) op een schriftelijke vraag van Joris Van Hauthem (VB). Het grootste aandeel Franstalige documenten werd in 2008 verstuurd naar inwoners van Linkebeek (79,9 procent), gevolgd door Kraainem (78,8 procent), Drogenbos (77 procent), Wezembeek-Oppem (69,9 procent), Wemmel (61,1 procent) en Sint-Genesius-Rode (60,9 procent). (bron: Belga 14 okt.)

Mediakritiek: een noodzakelijk begin Misselijk van eigen verslaving? Ziek van politiek correcte info? en noodzakelijk begin’, zegt prof. Carl Devos over het recent verschenen boek ‘Media & Journalistiek in Vlaanderen - kritisch doorgelicht’. Het is communicatiewetenschapper en Doorbraak-medewerker Frank Thevissen (bekend van onder meer De Stemmenkampioen) die in januari besluit dat er zo’n boek over mediakritiek moet komen. De bedenkelijke manier waarop relationele escapades van Marie-Rose Morel en Frank Van Hecke door bepaalde journalisten in de vitrine werden gelegd, zorgde voor enige startversnelling. Met Johan Sanctorum als copiloot vindt Thevissen dertien andere auteurs. Devos, de 14de en meteen inleider, dacht bij eerste lezing aan ‘een naar rechts afhellende karavaan mopperpotten’, maar stuurt bij: ‘Hoog tijd voor dit noodzakelijke boek. En voor de reacties erop’. Frank Thevissen antwoordt op enkele vragen van Doorbraak. Wat was uw hoofddoelstelling voor deze publicatie? Thevissen: ‘Media-kritiek is een genre dat we hier niet echt kennen en de mediakritiek die de media zelf opvoeren zijn

meestal ondermaats. Kritiek is nochtans de motor van kwaliteit, ook al is die soms heel erg confronterend. Vandaag zitten we met nieuwsmakers in plaats van nieuwsbrengers. Kritiek hebben we op uitvergroting, commercialisering, infotainment, verpulping, politieke correctheid, zelfcensuur.’ Hoe geraakt zoiets uit de startblokken? ‘We hadden twee opties: een academisch, abstract boek schrijven of opiniemakers zoeken en die het thema vanuit diverse invalshoeken laten benaderen. We overtuigden een uitgever (Van Halewyck - redactie), kozen voor de tweede optie, hadden al gauw 40 auteursnamen op papier, startten met een shortlist van 25 namen, waarvan er ongeveer 15 bleven hangen in de defi nitieve selectie.’ Niet iedereen was enthousiast? ‘Weigeraars of afhakers zijn er altijd, om diverse redenen. Walter Zinzen was ziek, Reynebeau was het “niet eens met ons uitgangspunt”. Sommigen reageerden niet eens, anderen gaven toe dat ze niet durfden meewerken. Men probeert november 2009 nr. 11

Doorbraak

M ED I A

‘E

M ED I A

ijverig dit boek in het rechtse kamp te steken en dat is dan weer zo typisch voor het ondermaatse intellectueel klimaat in Vlaanderen. Bepaalde opiniemakers zijn blijkbaar niet eens meer in staat hun kritisch-onafhankkelijke rol te spelen. Ook Carl Devos, een man een links etiket, noemt het in zijn inleiding “triestig” dat sommige publicisten niet wilden meeschrijven, omdat andere auteurs dat wél deden.’ (lijst auteurs: zie kader) Tot vandaag valt de persaandacht tegen? ‘Ook die omerta was voorspelbaar. Het boek behandelt onder meer dat probleem. Mediakritiek wordt hier meteen als een ‘verzuurde afrekening’ geklasseerd, kwestie van vooral het fundamentele debat niet te moeten voeren. In andere landen wordt mediakritiek doorgaans compexloos in dank aanvaard en op een aanzienlijk hoger niveau bedreven. In het radioprogramma De Ochtend had Gilles Decoster het over een “confronterend boek” en die kwalificatie lijkt me juist. In De Morgen (3 oktober) schrijft hij daarover: “Kritiek op journalistiek werk, ook al is die gefundeerd en onderbouwd, krijgt gewoonlijk een bijtend, ontkennend antwoord.” Hij heeft ten dele gelijk. Het kan nog erger: zwijg over wat je niet zint... Zo was de Gazet van Antwerpen niet gelukkig met het onthullende stuk van de daar aan de deur gezette Roger Van Houtte en de politieke druk die daarbij is uitgeoefend.’ Wordt de cover, een schreeuw om aandacht, een schot in de roos? En is de imitatie zelf zonder risico? ‘Ook die cover is confronterend en trekt wel de aandacht. Een bijna-verboden boek heeft altijd wel iets aantrekkelijks.’ Zijn jij en Sanctorum het over alles eens? ‘In geen geval. Ik vind de visie van Johan doorgaans bijzonder boeiend, maar daarom hoeft die niet samen te vallen met mijn opvattingen. Hij is volgens mij nogal optimistisch, wanneer hij stelt dat alternatieve media zoals internet en blogs de andere media kunnen verslaan. Ik geloof niet in de implosie van de traditionele media en evenmin dat de burger zich makkelijk zal losmaken van “de mainstreamdictatuur”.’ Waar zit dan die ‘dictatuur’? ‘Terwijl de journalistiek voorheen erg begaan was met haar informatieve en educatieve opdracht (het klinkt vandaag bijna als een paternalistisch vies woord) overheerst vandaag de verstrooiingsfunctie. We amuseren ons kapot, cirkelen rond BV’s en vermakelijke non-events, overgoten met erotiek: logisch als je je journalistieke opdracht verschuift van ‘wat het publiek moet weten’, naar ‘wat het publiek wil weten’. We zitten op een verslavingstraject, richting smaak van de consument. Het fenomeen versnelt bovendien, de concurrentiedruk neemt immers toe en de mediamarkten versnipperen zienderogen.’ Wat doe je daaraan? ‘De dingen evolueren cyclisch, een ommekeer is niet voor morgen, maar ooit wordt die consument de eenheidsworst wel beu. De fi lm De Helaasheid der Dingen niet gezien? Weinig waarschijnlijk. Allen daarheen... Hoeveel details serveren ze ons nog over volstrekt onbenullige kantjes van de Obama’s? Hoeveel ongein over BV’s kunnen “de boekskes” nog dragen? Hoeveel bladzijden naaien ze nog aan de

Doorbraak

nr. 11 november 2009

Frank Thevissen en Johan Sanctorum

kranten, terwijl we weten dat de leestijd almaar minder wordt? Pessimistisch ben ik niet, want straks komt het moment dat we misselijk worden van onze eigen verslaving aan volstrekt irrelevant ‘snacknews’. En dan komt er misschien weer ruimte voor frisse journalistiek, met de klemtoon op gedegen, onafhankeijke en kritische informatie.’

■ JVDC

Te koop in VVB-webwinkel Media & Journalistiek in Vlaanderen kritisch doorgelicht. Johan Sanctorum en Frank Thevissen (reds.). Van Halewyck, 384 blz. Voorwoord van Carl Devos. Met bijdragen van Karel Anthierens (o.m. ex-Knack, Humo, Panorama, Het Volk), Siegfried Bracke (VRT), Bert Cornelis (historicus, Het Laatste Nieuws, woordvoerder VLD), Jos De Man (advocaat, journalist, publicist, essayist), Kim Duchateau (cartoonist, striptekenaar), Jef Lambrecht (ex-VRT-radio), Guido Naets (Cepess, studiedienst CVP, Europa-correspondent, VRT), Jan Neckers (VRT, documentairemaker, columnist ‘t Pallieterke), Wim Schamp (politieke campagnemaker, publicist), Jef Turf (KMTI, KP-voorzitter, De Rode Vaan), Luc Van Braekel (internetbedrijven, blogger), Roger Van Houtte (ex-GVA, stafmedewerker N-VA), Filip Van Laenen (Noors softwarebedrijf, werkte mee aan opstart webstek VVB, Politiek.net, blogger).

Boek te koop bij VVB. Wordt opgestuurd na storting van € 25 (+ 5,7 euro verzendkosten) op rekeningnummer 409-9563981-19 van VVB Actie, Passendalestraat 1a, 2600 Berchem. Met vermelding van naam, postadres en “BOEK MEDIA”.

T R A NSFERS

De Vlamingen betalen zich blauw Nieuwe studie van AK-VSZ: 4,7 miljard transfers via Sociale Sector

ver de geldstroom van Vlaanderen naar Brussel en Wallonië zijn al diverse studies gepubliceerd: door Leuvense professoren, door de KBC-studiedienst, door de Vlaamse overheid (Abafi m, 2004), door de samenstellers van het Warandemanifest (2005), door de Nationale Bank (2008), door Waalse instellingen professoren... Het Aktiekomitee Vlaamse Sociale Zekerheid (AK-VSZ) voegde zopas met ‘Transfers in de sociale sector, 2003-2007’ (16 oktober 2009) een nieuwe studie aan dat rijtje toe. Herman Deweerdt kent het dossier als weinig anderen en beet zich er nog maar eens in vast. Hij kent de argumenten van de twijfelaars. De geldstroom zou ‘objectief verklaarbaar’ zijn, of relatief niet zo belangrijk. Of hij zou in lang vervlogen dagen ‘in omgekeerde richting’ (van Wallonië naar Vlaanderen) hebben gelopen. Hij zou in ‘andere landen nog groter’ zijn (van West- naar Oost-Duitsland), of ‘ook bestaan tussen Vlaamse provincies’, of in een federaal land ‘normaal’ zijn. So what? Dooddoener bij uitstek en slot op de discussie is voor velen het dogma van de ‘eeuwige solidariteit’. Van Vlaanderen naar Wallonië, wel te verstaan. Tegenover deze emotionele en politieke argumenten plaatst Deweerdt kurkdroge cijferreeksen. Ook nu weer beet hij zich maandenlang vast in tabellen en zowat alle beschikbare bronnen. Zijn conclusies zijn staalhard: de Vlamingen betalen zich blauw.

sociale zekerheid ongetwijfeld nog tientallen jaren overeind. Over naar de conclusies

(de lezer vindt alle details terug op www.akvsz.org) - Na een trendmatige groei 1990-2003 is er nog een forse stijging tot 2004. Nadien blijven de transfers nagenoeg stabiel. Dat Wallonië het gat dichtrijdt, is een fabeltje. - Het belangrijkste luik waarlangs binnen de sociale zekerheid geld vloeit naar Wallonië is dat van de werkloosheid. De transfer uit Vlaanderen, bedroeg in 1990 slechts 8,4% van de totale transfers. In 2007 is die opgelopen tot 33%. * Totaal: de transfers in de sociale sector (sociale zekerheid plus sociale bijstand) liepen in 2007 op tot 4,688 miljard euro. Tien procent meer dan in 2003. * Per tak: Vergeleken met 2003 is de geldstroom vanuit Vlaanderen - met uitzondering voor de tak pensioenen in alle takken fors gestegen. * Kinderbijslagen: +15 procent * Werkloosheid: +25 procent * Geneeskundige verzorging: +10 procent

1000 of 2000 euro per Vlaming De Nationale Bank becijferde einde vorig jaar dat 5,8 miljard euro van Vlaanderen naar Wallonië vloeit (DM, 26 sept. 2008). Of ongeveer 1000 euro per Vlaming per jaar. Wie ook nog de transfers via afbetaling van intresten op de staatsschuld meerekent, komt aan het dubbel van dit bedrag. De transfers verlopen in grote lijnen langs drie kanalen (langs de sociale zekerheid, via de fi nanciering van de federale overheid en die van gewesten en gemeenschappen). Deweerdt beperkte zijn onderzoek tot de sociale sector, d.w.z. de sociale zekerheid (kinderbijslagen, werkloosheid, pensioen, ziekteverzekering, arbeidsongevallen en beroepsziekten) en de sociale bijstand (o.a. maatschappelijke integratie via de OCMW’s, tegemoetkomingen aan personen met een handicap). Een transfer is het verschil tussen bijdragen van en uitkeringen aan de inwoners van een gewest. M.a.w. volgens het woonplaatsprincipe, een standpunt dat ook de Nationale Bank van België inneemt. Deweerdt is een ‘cijferfreak’, ging zelf op zoek, werkt transparant en alleen met officiële gegevens (statistieken FOD’s, uitkeringsinstellingen, RIZIV, RVA, RVP ... ) en daagt iedereen uit om het debat te voeren op objectieve gronden. Zijn conclusie is staalhard: de transfers richting Wallonië bestaan al tientallen jaren en blijven zonder splitsing van de

* Uitkeringen: +12 procent * Pensioenen: - 23 procent De werkloosheidsgraad bedroeg einde vorig jaar (ILO, vierde kwartaal 2008, www.werk.be) 3,9 procent in Vlaanderen, 10,1 procent in Wallonië en 16 procent in Brussel. De werkzaamheidsgraad bedroeg in Vlaanderen 66,5 procent, in Wallonië 57,2%, in Brussel 55,6% (www.werk.be). Deze zeer uiteenlopende cijfers bestaan al lang. De verschillen namen de laatste jaren nog toe en zullen nog lang bestaan. Het is dus niet moeilijk om te begrijpen dat de sociale uitkeringen in Wallonië groter zijn dan wat de Walen hiervoor bijdragen. Dit zijn nu net de transfers. Transfers concreet

Deweerdt probeert aan de bedragen van de transfers ook een praktische betekenis te geven. ‘Het is niet aan ons om te bepalen waar na een splitsing van de sociale zekerheid het geld van de transfers moet worden aan besteed. Dat is een onderwerp van debat voor politici, sociale partners, belangengroepen’. Toch geeft Deweerdt, bij wijze van voorbeeld, een aantal interessante mogelijkheden, per tak netjes becijferd op basis van 2007. We geven ze in crescendo:

lees verder p. 11

november 2009 nr. 11

Doorbraak

VRIJE TRIBUNE

Moet Vlaanderen de belgische ziekte importeren? De belgische overheidsfi nanciën lopen volledig uit de hand. 2009 zal afsluiten met een globaal tekort van € 25 miljard. Al te lichte ingrepen op het federale niveau zorgen ervoor dat deze tekorten in 2010 en 2011 nauwelijks lager liggen. De belgische staatsschuld zal op die manier opnieuw de magische grens van 100 % van het BBP bereiken. Ook de Vlaamse overheidsfi nanciën zijn door de fi nanciële en economische crisis onder druk gekomen. Indien de Vlaamse regering alles op zijn beloop zou laten, zou 2009 afsluiten met een tekort van 1,2 miljard euro en zou dit in 2010 zelfs oplopen tot 2,2 miljard euro. Tijdens de regeringsonderhandelingen hebben de regeringspartijen, op uitdrukkelijke vraag van de N-VA, besloten om snel orde op zaken te stellen.

omdat zij onze schulden moeten aflossen. Dit lijkt me geen fraai beeld van pril Vlaams zelfbestuur. Inspanning voor derden?

Maar door zelf orde op zaken te stellen, maken wij het voor de andere overheden dan niet te gemakkelijk, zodat zij minder inspanningen moeten doen, hoor ik u al vragen. Hiervoor moeten we even een technische uitleg geven. Het globale belgische begrotingsresultaat is de optelsom van de begrotingen van alle overheden in belgië: de federale overheid en de sociale zekerheid, maar ook de gewesten en de gemeenschappen, de provincies en de gemeenten. Al die overheden samen stevenen dus af op een tekort van 25 miljard in 2009 (waarvan zoals gezegd Vlaanderen slechts 1 miljard optekent).

Vlaamse marge

Een ingrijpend besparingstraject zorgt ervoor dat onze begroting in 2011 weer in evenwicht is. Hiervoor zal het tekort in 2009 worden teruggedrongen tot 1 miljard euro en in 2010 tot 0,5 miljard euro. Door deze keuze te maken creëren we vanaf 2012 opnieuw een marge, beleidsruimte, om tegemoet te komen aan de noden van de Vlamingen en de Vlaamse bedrijven.

Wanneer Vlaanderen zijn tekort wegwerkt, komt dat inderdaad het globale resultaat ten goede. Het globale tekort zal dan verminderen door de inspanningen van Vlaanderen. Maar, zoals ik hierboven al geschetst heb, is het wegwerken van tekorten in Vlaanderen alleen maar in het voordeel van de Vlamingen. Overschot?

Deze beleidskeuze staat in schril contrast met de belgische aanpak, of beter gezegd de belgische niet-aanpak. Vlaanderen zet binnen de kortste keren orde op zaken en opteert er duidelijk voor om de belgische ziekte van non-beleid niet in Vlaanderen in te voeren. Zijn wij, Vlaams-Nationalisten, het niet aan onszelf verplicht om breuklijnen met belgië te maken, om aan te tonen dat deugdelijk beleid, ook op financieel vlak, in Vlaanderen wel kan. Kunnen wij het maken om de kritiek die we altijd op belgië hebben geleverd ook op Vlaanderen toepasselijk te maken? De N-VA heeft alleszins voor het tegendeel gekozen: wij laten Vlaanderen niet besmetten met de belgische ziekte! Waarom in evenwicht?

Misschien vraagt u zich af waarom onze begroting in evenwicht moet zijn. Een terechte vraag wanneer u merkt dat alle andere overheden in dit land de teugels op begrotingsvlak lossen. Eerst en vooral moet worden opgemerkt dat elke overheid verantwoordelijk is voor de schulden die ze maakt. Schulden die Vlaanderen maakt, zullen de Vlamingen betalen; schulden die de Franse Gemeenschap maakt, zullen de franstaligen betalen; schulden die de federale overheid maakt, zullen we met zijn allen betalen (en de Vlamingen proportioneel meer. Dat maakt deel uit van de belgische schande). Dit betekent bijgevolg dat wanneer Vlaanderen ervoor zou opteren de teugels te vieren en ons budgettair probleem niet op te lossen, wij de schulden gewoon doorschuiven naar degenen die na ons komen. Onze schulden van vandaag zijn immers hun belastingen van morgen. De volgende generaties Vlamingen zullen hun beleidsruimte zien verminderen

Doorbraak

nr. 11 november 2009

Het wordt natuurlijk een ander verhaal wanneer Vlaanderen overschotten zou boeken. Vlaanderen zou dan geld opzij zetten (overschotten van een bepaalde overheid worden niet overgedragen naar een andere overheid, maar blijven als een reserve op de eigen rekeningen staan), en in moeilijke tijden, waarin veel noden zijn, dit geld niet uitgeven aan eigen beleid. Anderen zouden dan minder inspanningen dienen te leveren. Hier kiezen wij uitdrukkelijk niet voor. Vanaf 2011 worden alle beschikbare fi nanciële middelen ingezet voor de Vlamingen en de Vlaamse bedrijven. Vlaanderen zal geen euro overschot boeken en zal zo alle andere overheden voor hun verantwoordelijkheid stellen. Dit principe zit verankerd in het Vlaamse regeerakkoord en werd nog eens zeer duidelijk bevestigd door minister-president Peeters tijdens het debat na de Septemberverklaring. Het principe is dus eenvoudig: zo snel mogelijk het budget in orde krijgen en de fi nanciële armslag die we dan krijgen maximaal benutten voor eigen Vlaams beleid. Mag ik er tevens op wijzen dat we met deze bijkomende fi nanciële armslag de Vlaamse aanvullende kinderbijslag en de Vlaamse hospitalisatieverzekering zullen realiseren? Samen met de Vlaamse zorgverzekering legt dit dan de basis voor een eigen Vlaamse Sociale Zekerheid.

■ JAN JAMBON VOLKSVERTEGENWOORDIGER N-VA

Vrijspraak

vervolg van p. 9

Kinderbijslagen: 412 miljoen. Goed voor meer dan twee maanden kinderbijslag voor alle kinderen.

BHV interesseert niemand

Pensioenen: 673 miljoen. Goed voor één maand extra pensioen voor alle gepensioneerden of 950 euro per jaar aan ieder van hen.

‘Het interesseert de mensen geen fluit.’ Als je dat zinnetje hoort, weet je dat het over Brussel-Halle-Vilvoorde gaat. Dat de afkorting BHV volstaat, doet vermoeden dat er toch enige belangstelling voor het thema bestaat, anders geraakt een afkorting niet algemeen bekend. Maar het dogma dat niemand enig belang stelt in BHV mag niet in vraag worden gesteld. (Verder snapt ook niemand het en is het ook helemaal niet belangrijk)

Ziekteverzekering (geneeskundige verzorging): 1214 miljoen. Goed om remgeld af te schaffen, voor de bouw van vijftig nieuwe rust- en verzorgingstehuizen, voor verhoging met 50% van de uitkeringen in de Vlaamse Zorgverzekering. Ziekteverzekering (uitkeringen): 340 miljoen. Hiermee kunnen we de uitkeringen voor arbeidsongeschiktheid, invaliditeit, moederschap en borstvoeding met 15% verhogen. Werkloosheid: 1364 miljoen (in 2007). Met de transfers in deze tak hadden we in de voorbije twintig jaar een Goudfonds kunnen oprichten. Vandaag zou hierin al meer dan 20 miljard zitten. Mogelijke besteding: opleiding werklozen, vermindering arbeidskosten, etc...

Besluit

‘Het is onaanvaardbaar dat de Vlamingen in het licht van de stijgende kosten van de vergrijzing die jaarlijkse aderlating van 4,7 miljard euro (alleen al in de sociale sector) moeten blijven ondergaan en bovendien nog fl ink moeten meebetalen in de sanering van de federale begroting’, besluit Deweerdt. ‘Hiermee kunnen we in Antwerpen ieder jaar Lange Wapper en een lange tunnel bouwen. Dit is dagelijks het dubbele van wat 11.11.11 ieder jaar met de edelmoedige inzet van 20 000 medewerkers bijeenscharrelt. ■ JAN VAN DE CASTEELE

De studie van AK-VSZ is te vinden op de website www.akvsz.org

Het verrast dan wel een beetje als je het “post-electoraal onderzoek” van TNS Media/Dimarso er op naslaat. Een dikke week na de verkiezingen ondervroeg Dimarso 1973 Vlamingen om allerhande dingen te weten te komen over hun stemgedrag. De kranten berichtten over een korte samenvatting die werd bekendgemaakt en waar we mochten vernemen dat de Vlaming niet communautair heeft gestemd. Daar gaan we hier even niet dieper op in, al blijkt uit het rapport dat die conclusie erg betwistbaar is. Maar we hadden het dus over BHV. De studie gaat de invloed na van concrete gebeurtenissen op het stemgedrag. De lijst bevat 21 thema’s, gaande van de economische crisis (bovenaan) tot de Oosterweelverbinding (jawel, helemaal onderaan). De splitsing van BHV behaalt een zevende plaats, vóór thema’s als de jobkorting, de sluiting van kerncentrales of de auto-industrie. Hoger vinden we wel de moeilijke vorming van de federale regering, het moeilijk functioneren van diezelfde regering en het uitblijven van de staatshervorming. De antwoorden worden opgesplitst tussen ‘doorslaggevend’, ‘heeft meegespeeld’ en ‘geen invloed’. Als we alleen de groep doorslaggevend bekijken, eindigt BHV zowaar op een zesde plaats, met 15%. Dat wil zeggen dat de niet-splitsing van BHV voor één op zesenhalf Vlamingen bepalend was voor het stemgedrag. Straf voor een thema dat niemand interesseert. Op nummer één staat dan overigens het uitblijven van de staatshervorming (20%). Een andere peiling. In De Standaard schreef ik een opiniestuk over BHV. Veel lezersbrieven neemt die krant niet meer op, maar via de webstek kan naar hartelust worden gereageerd. Heb even nagekeken hoeveel reacties de opiniestukken losweken. Vóór het referendum kon een stuk over de Lange Wapper 72 lezers motiveren om hun mening te geven. Het BHV-artikel lokte 53 reacties uit. Een Franstalige journalist over hetzelfde thema kreeg 36 interventies. Een stuk over dt-regels kwam ook boven de dertig. Opinies over de Europese president (12), van Bono over Obama (7), over Bob Dylans kerstliedjes (4), over het statuut van vrederechters (10), van Sinardet (13) huppelden daar ver achter. Oh ja, de reacties op beide BHV-stukken waren bijna eensluidend Vlaamsgezind. Wetenschappelijk? Wellicht niet. Laten we het een vingerwijzing noemen. Wie in de statistieken en peilingen gelooft, heeft altijd nog het genoemde Dimarso-onderzoek. Politici passen toch beter een beetje op vooraleer echt te geloven dat ze met BHV-bedrog ongestraft wegkomen.

■ PETER D E ROOVER

november 2009 nr. 11

Doorbraak

I D EN T I T EI T

Een zinnig debat voeren over identiteit Over het Belgische ei en de Europese omelet

geroorlog” (dat lazen we op het lezersforum van De Morgen). In feite gaat het in deze discussie niet meer om identiteit an sich - zelfs Aernoudt heeft niets tegen een Vlaamse identiteit, als ze maar is ingebed in een overkoepelende Belgische mentaliteit. De gemoederen beroert vooral de vraag hoe het verder moet met deze staat.

p de opiniebladzijde van Vlaamse kranten duikt Rudy Aernoudt regelmatig op met antwoorden op vragen die zelfs een Gerolf Annemans van het Vlaams Belang ooit tijdens een verkiezingsdebat op de VRT deden blozen: Wat is een Vlaming? Wat zijn de Vlaamse waarden?

Achterlijk?

De mentaliteit van de Vlamingen ‘sluit nauwer aan bij de Franstalige Belgen dan bij de Nederlandstalige calvinisten’, aldus sprak Aernoudt (De Morgen, 26 augustus). Is hij misschien professor volkenpsychologie? Want daarnaar ruiken zulke veralgemenende uitspraken, die meer uit een buikgevoel dan uit wetenschappelijk onderzoek stammen. De Vlamingen zouden niets gemeen hebben met de calvinistische Nederlanders. Dat Vlamingen en Franstalige Belgen daarentegen meer op elkaar trekken, moet vermoedelijk dienst doen als argument om een “belgitude” uit de goochelhoed te toveren. We zullen de Franstalige Brusselaars maar niet vragen of ze zich “Waal” voelen en de Nederlandse katholieken, vrijdenkers en moslims evenmin of ze kunnen leven met een calvinistisch etiket. Mentaliteit en staat

En zelfs al hadden Vlamingen en Franstalige Belgen meer met elkaar gemeen dan respectievelijk met Nederlanders en Fransen, betekent dit dan ook dat ze samen aan de federale regeringstafel moeten zitten? Mentaliteit zegt niets over het staatswezen. Indien dat wel zo was, viel de Bondsrepubliek Duitsland op te splitsen tussen onder meer “Pruisen”, Beieren, Saksen, Rijnlanders. De aanleiding voor Aernoudt om zich aan volkenpsychologische beschouwingen over te geven was de uitspraak van Frans Crols, oud-directeur van Trends, tijdens de IJzerwake dat ‘1830 niet bestaat voor de Vlamingen’. ‘Een aanfluiting van onze identiteit’, stelt Aernoudt. Hij neemt het met andere 12

Doorbraak

nr. 11 november 2009

woorden Crols kwalijk dat deze zich niet neerlegt bij de separatistische actie die de stichting van België inhield. 1830?

Maar werd de Belgische revolutie ook gedragen door de algemene volkswil? Als de kritiek op “1830” een aanfluiting is van onze identiteit (als burgers van het Koninkrijk België), was dan de scheiding van 1830 (effectief 1839) dat toen ook niet voor de Vlamingen, Limburgers en Brabanders aan beide kanten van de nieuw opgeworpen staatsgrens? Dat het zo moet aangekomen zijn, blijkt toch wel uit het feit dat de Limburgers van België en Nederland nu de “schade” aan het inhalen zijn door naar elkaar toe te groeien, bijvoorbeeld met een gemeenschappelijke universiteit. De discussie over onze identiteit binnen België is oeverloos. Laat de goegemeente zich eindelijk bevrijden van het dogma dat het nadenken over en het zoeken van een eigen identiteit bekrompen zou zijn. Zelfs de grote socialistische politicus en kunsthistoricus August Vermeylen zei het al: ‘Vlaming zijn om Europeeër te zijn’, en vervang het woord Vlaming gerust door ‘Waal’, ‘Nederlander’, ‘Rijnlander’. Met een eigen identiteit is niets mis, zolang ze maar niet wordt aangewend om mensen met een andere identiteit of achtergrond te beledigen of te discrimineren. Het probleem in België is dat het nadenken over een eigen identiteit, dat zich vooral in de Vlaamse “cultuurgemeenschap” voltrekt, bij sommigen het spookbeeld oproept van een “bur-

De enen prononceren een Vlaamse identiteit als positief ingevuld tegenbeeld om zich los te rukken uit een België dat als “corrupt” en “slecht bestuurd” wordt afgeschilderd; de anderen beschouwen het beklemtonen van een Vlaamse identiteit als “achterlijk” en zien het prijsgeven van Brussel, ons “venster op de wereld”, als een bewijs hiervan. Maar ook het nadenken over de gewenste staat (een Vlaamse of een Belgische; een federale of een confederale) moeten we op een rationele manier blijven doen. Identiteit

In een democratie is het niet verboden om te dromen van een andere staat of een andere staatsvorm. De opstandelingen van 1830 deden dat ook en hebben de daad zelfs bij het woord gevoegd. Maar we leven niet meer in de 19de eeuw, toen de Belgische revolutie de bestaande Europese orde op haar grondvesten deed daveren. Zelfs als het Belgisch ei zou breken, bevinden we ons nog altijd in de Europese omelet. Of de EU nu 27 lidstaten telt of op basis van 50 staten en regiostaten wordt opgebouwd, verandert niets aan de kern van de zaak, namelijk dat we meerdere identiteiten hebben die zich uitkristalliseren rond onze stad of streek, onze taal- of cultuurgemeenschap en Europa.

■ DIRK ROCHTUS

IS DOCENT INTERNATIONALE POLI TIEK AAN DE LESSIUS HOGE SCHOOL

Belgicist die geen ﬂamingant is, is handlanger van het separatisme

ndien ik een oprecht belgicist was, dat wil zeggen een democraat voor wie de bestaande Belgische staat een politieke en morele meerwaarde inhoudt (een staat waar alle burgers gelijk zijn voor de wet, een multiculturele staat waarin alle inwoners ongeacht hun afkomst hun culturele en levensbeschouwelijke eigenheid in vrijheid kunnen ontplooien en de sociale solidariteit belangrijker is dan de communautaire en linguïstische verschillen, een land waarin samenwerking hand in hand gaat met een reëel respect voor alle andere burgers) zou ik er op de eerste plaats voor ijveren dat alle federale ambtenaren, te beginnen met de ministers en de leden van het koningshuis, in dit land perfect tweetalig zijn. Dat wil zeggen dat ze in staat zijn op een efficiënte manier met alle burgers, dus ook met de leden van de Nederlands sprekende meerderheid, volwaardig te communiceren. Dat veronderstelt dat deze door de burgers betaalde ambtenaren niet alleen vlot Nederlands en Frans kunnen praten, maar dat ze ook begrijpen wat de burgers hen willen zeggen. Taalhoffelijkheid

Ik zou de zogenaamde “taalhoffelijkheid” niet beperken tot een uiting van goede wil en zeker niet tot een vermoeden ervan. Deze ambtenaren moeten bovendien op de hoogte zijn van de gevoeligheden die onder de burgers leven en onder meer onderlegd zijn in de geschiedenis van de historische emancipatiestrijd van de Vlamingen in plaats van een karikaturale vertekening ervan. Indien ze deze kwalificaties niet kunnen of willen bezitten zouden ze niet voor hun ambt in aanmerking komen. Indien ze zich regelmatig laten verleiden tot uitspraken die niet alleen onjuist, maar bovendien beledigend zijn voor individuen en groepen zouden ze daarmee laten blijken niet geschikt te zijn voor hun functie. Wettten

Ten tweede zou ik er op staan dat alle wetten volledig worden gerespecteerd, om niet de indruk te wekken dat bepaalde belangengroepen boven de wet staan. Ik zou benadrukken dat de taalwetten waren bedoeld als bescherming van de culturele eigenheid van alle burgers en daarom in geen geval mogen worden misbruikt als pasmunt in politieke onderhandelingen. Net als de sociale en ecologische wetten houden die taalwetten vanzelfsprekend beperkingen in, maar die beperkingen werden bij meerderheid ingevoerd om iedereen de kans te geven zijn cultureel patrimonium te bewaren en steeds verder te ontwikkelen.

waarom de splitsing van het arrondissement Brussel-HalleVilvoorde, die in feite het logische gevolg is van de vastlegging van de taalwetten, zelfs maar in vraag kan worden gesteld. Collaboratie en repressie

Als moreel zuiver en humanistisch belgicist zou ik de eerste zijn om de historische waarheid over de collaboratie tijdens en de repressie na de Tweede Wereldoorlog zo objectief en wetenschappelijk accuraat mogelijk te benaderen, in dezelfde geest als de “Commissies voor Waarheid en Verzoening” in Zuid-Afrika na het einde van het apartheidsregime. Ik zou me met klem verzetten tegen de verkeerde en kwaadwillige beeldvorming die daarover in de pers meer dan een halve eeuw na de feiten wordt verspreid. Alleen zo kunnen de tegenstrijdige mythes aan beide kanten worden opgeruimd en kan er een einde worden gemaakt aan de kwalijke verdachtmakingen en insinuaties die elk open gesprek daarover belasten.

B ELG I CIS M E EN SEPA R AT IS M E

Indien ik een belgicist was ...

Solidariteit en subsidiëring

Als democratisch belgicist zou ik huiveren voor het misbruik dat door allerlei belangengroepen van de term “solidariteit” wordt gemaakt, terwijl het in feite neerkomt op de verdediging van een ondoorzichtig gehouden systeem van subsidiering die noch het belang van de Vlamingen noch, op langere termijn, de noodzakelijke economische vooruitgang van Wallonië en de Franstaligen dient. Juist omdat ik van België houd, eis ik dat in dit dossier klare wijn wordt geschonken, omdat het voortduren van deze praktijken op termijn de mij dierbare eenheid van België in gevaar moet brengen. Ik zou, als goede Belg, onder geen beding aanvaarden dat politici van de ene regio zich verzetten tegen economische en structurele maatregelen die de burgers van de andere regio ten goede komen. Ik zou me alleen maar kunnen verheugen voor hen, ook omdat ik weet dat de welvaart van de ene regio een positief effect op die van de andere zal hebben. Kortom, als overtuigd belgicist zou ik beseffen dat de redelijke eisen van de democratische Vlaamse beweging die niet tégen de Franstaligen, maar vóór mijn Vlaamse medeburgers zijn geformuleerd, de enige weg zijn om een blijvende samenwerking tussen beide gemeenschappen te verzekeren. Anders gezegd: een belgicist die geen flamingant is of, erger nog, een vijand van de Vlaamse ontvoogding, is een onbewust maar objectief handlanger van het gevreesde separatisme.

Cultuur en BHV

Zo zou ik, als goede belgicist, aandringen op het respecteren van de cultuur binnen de verschillende gemeenschappen en elke inbreuk daarop verwerpen als een uiting van ondemocratisch kolonialisme. Alleen op deze manier kunnen alle burgers als gelijkwaardige partners met elkaar omgaan en over bepaalde wrijvingen en twistpunten in alle redelijkheid onderhandelen. Ik zou bijvoorbeeld niet begrijpen

■ LUDO ABICHT

november 2009 nr. 11

Doorbraak

KAMIKAZE

Zoon en dochter van een ‘foute’ vader!

Met bijzondere dank aan historicus Mark Van den grijpe wie kan. Maar dit geheel terzijde. Want bij het Wijngaert staat het nu vast: de vader van ons aller verhaal van prins Fulco Ruffo di Calabria blijf ik toch koningin Paola was een notoire adept van de facismet één prangende vraag zitten: namelijk, hoe valt tische partij van Mussolini. Dat het paleis met een het te verklaren dat onze Staatsveiligheid niet luidpaar vage verklaringen in extremis nog een en ander ruchtig heeft geprotesteerd, toen Albert indertijd met probeerde toe te dekken, kon voor mij de pret niet zijn dolce Paola op de koninklijk proppen is gekomeer bederven. men? Werd de entourage van Paola dan niet grondig Nu kan ons tante Paola teminste zelf eens aan den doorgelicht? Ik vrees van niet. Voor Soetkin Collier was het wel even anders. Er zijn in elk geval maar lijve ondervinden hoe het voelt om met het ‘verleden’ van uw vader te worden achtervolgd. In Vlaanderen twee mogelijkheden: ofwel was er toen bij de Staatszal ze zeker op begrip kunnen rekenen, want velen veiligheid sprake van verregaande slordigheid, ofwel De Ruffo onder ons kunnen daar van meespreken. En voor was men wel op de hoogte en heeft men, België terAlbert mag het een troost zijn. Hij is voortaan niet wille, bewust gezwegen. En dat laatste zullen we meer de enige die een vaderlijk oorlogsverleden moet torsen. helaas nooit te weten komen. Daarom zou ik Albert en Paola langs deze weg eerbiedig willen vragen om zich , naar het noToch vreemd dat ik daarbij spontaan moest terugdenken aan wijlen professor Adriaan Verhulst. U weet wel, de liberaal-vrijzinbele voorbeeld van professor Verhulst, alsnog samen aan het nige ﬂamingant, die blijkbaar niet kon weerstaan aan de beschrijven te zetten aan een wederzijds en deﬁnitief bevrijdend boek. Met de wetenschap dat ik hen hiervoor de titel van dit kahoefte om zich op de valreep toch nog publiekelijk als een politiek mikaze-stukje graag in bruikleen wil geven... correcte Vlaming te uiten en zich dan maar - bij wijze van belgische boetedoening - nadrukkelijk van het foute verleden van zijn vader zaliger ging distantiëren. Zelf historicus zijnde, was hij er kennelijk nooit in geslaagd te begrijpen ‘wáárom’ zijn vader zowel ■ K AMIKAZE in het aktivisme als in de collaboratie was terechtgekomen. Be-

MEGAFOON

Charlie Chaplin komt uit Eupen

Peter De Roover (opiniestuk De Standaard, 20 oktober) vraagt zich af waarom de Belgische politici van BHV telkens weer zo’n slapstick maken. Een Megafoon waard. Wellicht kunnen alleen archeologen nog opsporen wanneer de eerste Vlaamse acties tegen de tweetalige kieskring BHV plaatsvonden. CVP-kamerlid Corneel Verbaandert diende in elk geval al in 1961 het eerste splitsingsvoorstel in. Daarop volgde een periode van nu bijna 50 jaar politiek gebrek aan moed. In 2002 voerde Verhofstadt provinciale kieskringen in, maar liet BHV intact. Op klacht van onder meer ene Herman Van Rompuy verklaarde het Grondwettelijk Hof de regeling op 26 mei 2003 ongrondwettelijk, want discriminerend. Slapstick dus: Verhofstadt bukt zich en de taart komt in het gezicht van wie ze gegooid heeft. Het Vlaams regeerakkoord van 2003 eiste de onverwijlde splitsing van BHV. De federale regeringspartijen VLD en

Doorbraak

nr. 11 november 2009

Dat laatste belangenconﬂict liep af op 14 oktober. Een model van Belgische rekenkunde. Een belangenconﬂict duurt wettelijk 120 dagen. Drie keer 120 komt neer op bijna een jaar. Een Belgisch jaar duurt van 7 november 2007 tot 14 oktober 2009.

Lambertz

sp.a-Spirit beloofden de BHV-aardappel in de federale keuken te schillen. Verhofstadt bleek een slechte hobbykok en schoof met wat datummanipulatie het probleem naar de volgende regering. Slapstick dus: het doorgeven van de hete aardappel blijft een billenkletser. Leterme geraakte er evenmin uit, dus keurde een Vlaamse meerderheid een splitsingsvoorstel goed in de Kamercommissie op 7 november 2007. Tijd om de bananenschillen boven te halen. De Franse Gemeenschap diende als eerste een belangenconﬂict in. Daarna volgden de Franstaligen uit het Brussels parlement, waarna het Waals parlement volgde...

De minister-president van de Duitstalige Gemeenschap, Karl-Heinz Lambertz, kondigde aan ook wel een bananenschil te willen smijten, omdat ‘de federale regering daar om heeft gevraagd’. Hiermee verruimt hij zijn bevoegdheid met 150 kilometer. Zijn gemeenschap is van noord naar zuid 82 kilometer groot! Blijkbaar vraagt de federale regering mét CD&V - om een voorstel te blokkeren dat werd ingediend door o.m... CD&V. Doen, want anders valt de regering, meldt Thyssen, die vergeet er bij te vertellen dat die alleen valt als de Franstalige partijen beslissen de meerderheid in de Kamer niet te respecteren... In dit land wordt het normaal geacht dat de uitvoerende macht een beslissing van de wetgevende macht blokkeert. Onze versie van de scheiding der machten.

Te koop in VVB-boekenwinkel:

Omfloerst separatisme

Media & Journalistiek in Vlaanderen kritisch doorgelicht

Bart Maddens Uitgeverij Pelckmans, 176 blz.

Johan Sanctorum en Frank Thevissen (reds.) Uitgeverij Van Halewyck, 384 blz.

Wordt opgestuurd na storting van e 15,50 (+ 2,50 euro verzendkosten) op rekeningnummer 409-9563981-19 van VVB Actie, Passendalestraat 1a, 2600 Berchem. Met vermelding van naam, postadres en “BOEK MADDENS”

Wordt opgestuurd na storting van e 25 (+ 5,70 euro verzendkosten) op rekeningnummer 409-9563981-19 van VVB Actie, Passendalestraat 1a, 2600 Berchem. Met vermelding van naam, postadres en “BOEK MEDIA”

Colofon

Energiebesparing Milieutechnologie: afvalverbranding, deNOx. Explosieve gasmengels: verwerking in overeenstemming met ATEX. Gespecialiseerd studiewerk en sleutel-op-de-deur levering Mallekotstraat 65, 2500 Lier Tel.: +(03) 491 98 78 – Fax: +(03) 491 98 77 E-mail: info@euro-pem.com

Doorbraak is een uitgave van de Vlaamse Volksbeweging vzw. Verschijnt maandelijks (niet in augustus). Doorbraak is lid van de Unie van de Uitgevers van de Periodieke Pers. H OOFDREDAC TEUR : Jan Van de Casteele K ERNREDAC TIE : Karl Drabbe, Dirk Laeremans, Peter De Roover M EDE WERKERS : Ludo Abicht, Jacques Claes, Frans Crols, Koenraad Elst, Marc Gevaert, Iko, KMP, Bart Maddens, Theo Lansloot, Guido Naets, Marc Platel, Dirk Rochtus, Johan Sanctorum, Matthias E. Storme, Frank Thevissen, Luc Van Braekel, Katleen Van den Heuvel R E D A C T I E - A D R E S : Passendalestraat 1A, 2600 Berchem. Tel 03 366 18 50 – Fax 03 366 60 45 redactie@doorbraak.org www.doorbraak.org – abonnementen: secretariaat@doorbraak.org A BONNE MEN T : € 21 voor een abonnement van 12 maanden (buitenland: € 30) STUDENTENABONNEMENT: € 10 voor een abonnement van 12 maanden, met opgave van leeftijd en onderwijsinstelling I NTERNE TABONNE MENT : € 10 voor 12 maand toezending van Doorbraak (pdf-bestanden) via internet. Het (studenten)abonnement geeft recht op een gratis internet-abonnement. Abonnering door storting op rekening 736-0012719-76 van VVB Doorbraak, Passendalestraat 1A, 2600 Berchem met vermelding van het type abonnement. Doorbraak wordt ook gratis toegestuurd – met ledenblad Binnendoor – naar de leden van de Vlaamse Volksbeweging vzw (VVB). Betaling van het abonnementsgeld vanuit het buitenland: gebruik IBAN BE91 7360 0127 1976 en BIC KREDBEBB VERANT WOORDELIJKE UITGEVER: Pieter Bauwens, M. De Smetstraat 12, 9308 Hofstade ISSN 00125474

november 2009 nr. 11

Doorbraak

nr. 11 november 2009