België-Belgique PB Antwerpen X 8/2828
Maandblad van de Vlaamse Volksbeweging vzw
www.doorbraak.org
Afgiftekantoor Antwerpen X P508831 Passendalestraat 1A 2600 Berchem redactie@doorbraak.org
1 2010
Een troebel beeld? Met Doorbraak zie je beter
Met rustige stoutheid
D
e Vlaamse Volksbeweging (VVB) is de beste seismograaf van België. De VVB voorziet aardbevingen in 2010 en 2011. Geen enkele jurist, geen enkele partijstrateeg, geen enkel lid van het commentariaat van een roomse, rode of blauwe krant kan een mislukkende BHV-regeling in bedwang houden. Of BHV gesplitst wordt of niet, de diepste bevingen volgen. Het is dus wijs dat VVB tegen de lente van 2010 uitpakt met Doorbraak ‘Plus’. Het maandblad Doorbraak is in zijn huidige vorm tien jaar oud en heeft in één decennium bewezen mee te tellen. Naast ledenblad is het een opinie- en informatiepodium voor politici, journalisten, flaminganten en belgicisten. Als volgend jaar de 1 meistoeten rondsloffen, pakt Doorbraak uit met een dikker, mooier, boeiender blad. Hoe? Door een uitwaaierende inhoud met reportages, interviews, nieuwe columnisten; een nieuwe opmaak; een adviesraad met beroepsjournalisten en medewerking van mannen en vrouwen die uitstekend waren of zijn in de pers. Waarom moet dit? Omdat 2010 en 2011 heet worden en de Vlamingen ongefi lterde, rebelse, frisse berichten en meningen willen. In de politieke en maatschappelijke verslaggeving in Vlaanderen is een diep ‘gat in de markt’. Sla het recente verzamelboek van Frank Thevissen en Johan Sanctorum open: Media & Journalistiek in Vlaanderen, kritisch doorgelicht. De bewuste burger hoeft feitelijk dat boek niet, want ziet en ruikt het verbergen, het vergeten, het verbloemen, het verneuken in de kolommen van zijn lijfblad of de lijnen van zijn lijfbuis. Wat Pol Le Roy - surrealistisch dichter, radicaal, collaborateur, verbrande schrijver - spottend noemde ‘een stel vetganzen van ‘t gezag’ is ruim present in de Vlaamse media. De kwaliteitskranten kijken, met schaarse uitzonderingen, naar Vlaanderen door de bril van België. Hun volste recht, echter een conservatieve positie. De VRT-journalisten zijn conformistisch en mak. Daar een bericht vinden over de ontrafeling van België is een ongewild toeval. De staatsamb-
tenaren die onder de leiding van sp.a- of Groen!-militante chefs het nieuws verslaan, dragen de brillen van een DDRperskudde. De mediabazen worden afgerekend op kijkcijfers en hoofdredacteuren gemeten in oplages. Onder het mom de lezer of de kijker te bedienen, bedienen zij die niet en mikken zij op de laagste gemene deler, op het u vraagt wij draaien. In die lauwe en altijd slechter smakende soep maakt een blad met een oplage van 10 000 en meer een verschil bij een ‘unserved audience’. Doorbraak fl irt vandaag onder het plafond van 10 000 en doorbreekt dat na 1 mei 2010. Zelfbegoocheling? Neen. De Vlamingen die meerwaarde zoeken (20 % van de bevolking volgens de bekende en ijzersterke 80/20-regel) zijn hun gazetten beu, zijn hun tv-stations beu, zijn hun voorlichters beu, zijn hun politici beu. Doorbraak ‘Plus’, om wat te doen? Om bijvoorbeeld na te gaan waar de kerk wil staan in een zelfstandig Vlaanderen, om na te gaan waarom Myrrha in Mol wordt geboycot door de PS, om na te gaan waarom de vakbonden belgicistisch zijn, om na te gaan waarom Belgisch Kongo, de kerk, de Muur “zomaar” zijn omgevallen. De kolonisatoren, de roomse clerus, de burgermannetjes van het Oost-Europese communisme waren blind. Wie vooruitkijkt, weet dat de juiste vraag luidt: wanneer wordt Vlaanderen onafhankelijk? Imiteer de durvers van de Congolese onafhankelijkheid: Kasa Voeboe, Loemoemba en Moboetoe. Ga met rustige stoutheid naar de Vlaamse Dipenda. Wie de uitbreiding en uitbraak van Doorbraak wil steunen kan dat door de actie 50x500 te steunen. We zoeken immers 500 lezers die 50 euro over hebben voor dit nieuwe project (www.doorbraak.org). ■ FRANS CROLS VOORZITTER ADVIESRAAD TRENDS
januari 2010 nr. 1
Doorbraak
1
PERSWIJS Ik spring koed Nederlands Béatrice Delvaux in De Morgen, 28 november: ‘Er lijkt een serene wind
te waaien bij de CD&V. Of liever, de wind lijkt weer wat van de oude CD&V in onze richting te blazen ... Marianne Thyssen was het echte lichtpunt van de week ... Ze belichaamt nu al enkele maanden het nieuwe spoor van een partij die verdronken was in de nationalistische eisen van de N-VA. Onder het voorzitterschap van Leterme was het perspectief dat er een splitsing zou komen zonder toegevingen. Deze week zijn die bedreiging en dat dictaat op slag openlijk en publiekelijk van tafel geveegd.’ Prof. Hendrik Vuye in Knack, 2 december: ‘Het inschrijvingsrecht werd al
in 1978 door de Raad van State ongrondwettelijk genoemd. Politiek gezien is het ook een absurd recht. Men kan toch moeilijk in Vlaanderen wonen en tegelijk Vlaanderen de rug toekeren?’ Bart Maddens in De Standaard, 26 november: ‘Als Dehaene er niet in
slaagt om de sp.a of Groen! mee in het onverkwikkelijke communautaire bad te trekken, dan is het meeste gereedschap in zijn loodgieterkist onbruikbaar. Met regelingen waarvoor enkel een gewone meerderheid is vereist, zal hij niet ver komen.’ Guy Vanhengel (Open Vld) in Knack, 2 december: ‘Met het inroepen van belangenconflicten heeft men de lont wel keer op keer een stukje langer kunnen maken en tijd gewonnen. maar nu zijn we op het punt gekomen dat het vuur de bom onvermijdelijk nadert.’ Bart Sturtewagen in De Standaard, 23 november: ‘Zolang er geen zeker-
heid is over de definitieve grenzen tussen de gewesten, is een volwassen pacificatie niet mogelijk. En zonder die pacificatie kan het echte gesprek over het samenleven binnen deze federatie niet beginnen.’ Geert Lambert (SLP) in De Standaard, 27 november: ‘Een beperkt
inschrijvingsrecht voor toch al verloren zieltjes is niet mijn grootste zorg. Maar je hebt gewoon geen splitsing als je - zoals sommigen eisen - tot in de eeuwigheid der eeuwen elke nazaat van elke Franstalige uit alle gemeenten van het huidige kiesarrondissement die mogelijkheid geeft. Het zou ervoor zorgen dat de Franstalige propagandamachine bij elke verkiezing volop zou losbarsten.’ Guy Tegenbos in De Standaard, 2 december: ‘Wat is de grond van het BHV-probleem? In de jaren dertig wezen de Franstaligen de tweetaligheid van België af. Het stond in de sterren geschreven dat Vlaanderen eentalig Nederlandstalig zou worden.
Emiel De Bolle
Na Alizée Poulicek en Zeynep Sever is de kans groot dat ook Miss België 2010 zich niet in beide landstalen zal kunnen uitdrukken. Het Laatste Nieuws (20 nov.) deed een taaltest met de twintig kandidates. Bij de Waalse kandidates was het niveau opnieuw behoorlijk bedroevend. HLN noteerde o.m. volgende wartaal: ‘Je ne parle pas un mot’ (Vatanda), ‘Ik ben toe en twintig’ (Maude Lardinois), ‘Ik lief op mijn ouders’ (Gohar Atesiyan), ‘Ik spring niet zo koed Nederlands’ (Hélène Czorniak) en ‘Ik ben sociabel in de proximiteit’ (Dahlia Michaux). De meeste Vlaamse kandidates deden het meer dan behoorlijk. Tekenend voor het niveau van het Waalse onderwijs. En voor de interesse voor het Nederlands. Verkiezingsavond en liveshow op maandag 10 januari, te volgen op VT4.
Rechters en onafhankelijkheid Het Internationaal Gerechtshof (VN) spreekt zich vermoedelijk in het voorjaar van 2010 uit over de eenzijdige uitroeping van de onafhankelijkheid door de Kosovaren (feb. 2008). Is die in overeenstemming met het internationale recht? Servië heeft de onafhankelijkheid van Kosovo altijd illegaal genoemd. Toch is die erkend door 63 landen, waaronder België. Andere landen wachten de uitslag van deze zaak af. Voor Belgrado is de onafhankelijkheid van Kosovo een ‘uitdaging voor de internationale wettelijke orde, die gebaseerd is op de principes van soevereiniteit en van territoriale integriteit’. Als de rechters besluiten dat de Kosovaren het recht hadden om hun onafhankelijkheid uit te roepen, tegen de grondwet in, kan dat een belangrijk precedent zijn. Catalanen volgen de zaak met grote belangstelling, aldus De Standaard (2 dec.). Schotten en Vlamingen ook.
Schotten en onafhankelijkheid De Schotse premier Alex Salmond (Schotse Nationale Parij, SNP) wil met een witboek over de grondwettelijke toekomst van Schotland een opening forceren naar een mogelijk referendum in 2010 over Schotse onafhankelijkheid. De SNP vormt momenteel een minderheidsregering. Het witboek stelt vier scenario’s voor: een status-quo, een beperkte bevoegdheidsuitbreiding van het Schotse regionale parlement, meer regionale autonomie (o.a. fiscaliteit) en onafhankelijkheid. Salmond is voorstander van die laatste optie. De
2
Doorbraak
nr. 1 januari 2010
oppositiepartijen zijn minder enthousiast. Volgens een peiling van Ipsos Mori is momenteel 25 procent van de Schotten voor een snel referendum. Twintig procent stelt voor onafhankelijkheid te zijn (DS, 1 dec. 09). Opletten met peilingen...
De kloof: boetes betalen 6 op de 10 boetes die Belgische rechters uitspreken, worden nooit betaald, waardoor de schatkist vorig jaar zowat 90 miljoen euro misliep. De overheid stuurt wanbetalers alleen een aanmaning en een aangetekende brief. Deurwaarders komen er zelden tot nooit aan te pas. ‘Je moet bijna gek zijn om een geldboete te betalen’, zegt een liberaal Kamerlid in Het Nieuwsblad. Walen betalen hun boetes nog minder dan Vlamingen. (Waals Weekblad 4 dec 09)
De kloof: justitie Een gerechtelijk onderzoek duurt in België gemiddeld 17 maanden (509 dagen), maar in Franstalig België veel langer dan in Vlaanderen (studie college van procureurs-generaal, voorgesteld door de Antwerpse procureur-generaal Yves Liégeois bij viering 15 jaar Dienst). Charleroi en Oudenaarde zijn de uitzonderingen die de regel bevestigen.
De kloof: een beetje bravo Als het goed is, zeggen we het ook. De kranten pakken tussen hun vrijages met Le Soir of de belgicistische opiniemakers in al eens uit met goed nieuws voor Wallonië. ‘Fors minder verkeersdoden in Wallonië’, ‘Vlaamse werkloosheid stijgt sneller dan Waalse’, ‘Minder faillissementen in Wallonië’... Wie dergelijke titels leest, is best op zijn hoede. Ze gaan voorbij aan de kern van de zaak. In Wallonië daalde het aantal verkeersongevallen met doden het jongste jaar van 479 naar 374. Bravo. Maar even kijken naar verschil tussen weer en klimaat?
De kloof: minder bravo Sinds 2000 is het aantal verkeersdoden in Wallonië met 27 procent gedaald (van 510 naar 374 in 2008), in Vlaanderen in diezelfde periode met 43 procent (van 803 naar 462). De werkloosheid treft natuurlijk meer de Vlaamse industrie dan de Waalse overheidseconomie, maar met zes miljoen inwovervolg p. 11
Commentaar Diversiteit of centralisme? Vlaamsgezinden krijgen vaak als tegenargument te horen dat Vlaanderen niet homogeen is en er ook verschillende opvattingen en gebruiken zijn. Vlaamsgezinden beroepen zich op ‘externe’ verschillen tussen de gemeenschappen, belgicisten focussen op ‘interne’ verschillen binnen die gemeenschappen. Vergelijkbare discussies vinden ook plaats wanneer het erom gaat de rol van de EU en die van de lidstaten te beoordelen. Wat is de waarde van het argument en het tegenargument? Concreet gaat het over de vraag op welk niveau het best bepaalde politieke keuzes worden gemaakt. En over de vraag of het iets uitmaakt dat meningsverschillen zich niet alleen voordoen tussen de meerderheid van de ene en de andere Gemeenschap of lidstaat, maar ook binnen die gemeenschap of lidstaat. Dezelfde vraag rijst in bijna elke discussie over zogenaamde universele mensenrechten. Die pretenderen universeel te zijn, maar over de invulling ervan zijn er zeer verschillende opvattingen. Moet de betekenis van een kruisbeeld in de klas of hoofddoekjes op school overal op dezelfde manier worden ingeschat en de regel dus overal dezelfde zijn? Moeten het ‘recht op’ huwelijk, echtscheiding, abortus of euthanasie overal in de EU hetzelfde zijn omdat het over mensenrechten zou gaan? Is dat een zaak van elke staat of deelstaat, of zelfs van elke school apart? Aanhangers van het democratisch centralisme vinden natuurlijk het eerste. In zulke materies is diversiteit blijkbaar opeens geen waarde meer. Welnu, er zijn zeer goede redenen om precies in die zaken waarin er fundamenteel verschillende opvattingen bestaan, de beslissing aan het lagere niveau over te laten, zelfs wanneer men ook op dat niveau sterk verdeeld is. Dat is dus geen goed argument. Hoe meer zulke vragen worden gecentraliseerd, hoe scherper de tegenstellingen. Hoe meer ideologische groepen tegen elkaar opgezet, hoe absolutistischer de kampen gaan denken. Wat het voorbeeld abortus betreft, werd dit zeer scherpzinnig opgemerkt in een afwijkende opinie van de Amerikaanse opperrechter Scalia: abortus is in de VS een federaal probleem geworden dat de samenleving dieper verdeelt dan ooit tevoren, net omdat de rechters ooit beslist hebben dat dezelfde regel moest gelden in héél de VS. Voordien waren deze confl icten lokale confl icten. Toepassing van het subsidiariteitsbeginsel - dus de zaak overlaten aan het lagere niveau - heeft net in materies die in wezen gecontesteerd zijn in feite enkel voordelen. Op de eerste plaats zijn er meer mensen tevreden met de geldende regel: in elke (deel)staat zal wellicht de regel gelden waarvoor men aldaar een meerderheid vindt, en die zal juist verschillen. Wie daar echt niet mee kan leven, kan overigens over de grens trekken, wat niet leuk is, maar nog veel minder leuk is wanneer een opvatting niet slechts in sommige landen, maar in heel Europa wordt opgelegd. Bij schoolreglementen die verschillen, kan men naar een andere school trekken. En inwoners van Vlaanderen die echt niet zouden kunnen leven met hervormingen die de Vlaamse meerderheid zou beslissen na een defederalisering kunnen Tony Mary volgen naar Frankrijk. Het in verschillende streken naast elkaar bestaan van uiteenlopende regels leert vele zaken ook wat relativeren en vermijdt dus de totalitaire mentaliteit die dreigt wanneer er maar één - politiek correcte - oplossing (want opgelegd door ‘de mensenrechten’) geldt. En ze maakt het mogelijk te leren van de ervaringen van de buren met andere regels. Een goed voorbeeld van een domein om dit op toe te passen is justitie. Zijn de verschillen in de ‘Vlaamse’ en ‘Waalse’ opvatting van justitie geen verschillen waarover ook de betrokkenen in Vlaanderen zelf en Wallonië zelf niet grondig verdeeld zijn? Inderdaad, maar dat is dus veeleer een reden vóór opsplitsing dan ertegen. ■ M ATTHIAS STORME
januari 2010 nr. 1
Doorbraak
3
WE TST R A AT
Dedecker: 170 jaar lafheid, een boek waard ‘Geen forza Flandria, wel een nieuwe beweging’ Sommige politicologen doen hun best om het te ontkennen, maar de cijfers zijn wat ze zijn: met meer dan 36 procent van de stemmen en zetels zijn de V-partijen in het Vlaams Parlement sterker dan ooit. De traditionele Vlaamse beweging is niet meteen de biotoop waar LDD het sterkst staat, maar met een N-VA in de regering en een VB dat vooral met zichzelf worstelt, is Dedecker op weg om zich op die markt een plaats te veroveren. Doorbraak sprak erover met de kopman van de partij. U bent en blijft in de eerste plaats een liberaal buiten Open Vld? Jean-Marie Dedecker: ‘Ik ben weg gegaan omdat liberalen geen liberalen meer waren. Ze hebben hun ziel verkocht aan de macht. De dag dat liberalen federaal terug in oppositie zitten, zullen ze mijn ideologie kopiëren. Ze kijken nu al naar wat ik doe om hun standpunt aan te passen. Komt het ooit nog goed? Zeg nooit ‘nooit’ in de politiek. Maar er zijn wonden geslagen.’ Ging uw voorkeur naar Keulen of De Croo? ‘Het sociaal-economisch programma van Alexander De Croo kan ik wel pruimen. Ik denk overigens dat hij het mijne heeft gekopieerd, weliswaar in de aanloop naar de voorzittersverkiezingen in zijn partij. Da’s typisch voor de VLD. Als ik Verhofstadt las en hoorde voor hij bedorven was door macht, was dat een bevlogen liberaal. Maar nu? Bovendien is De Croo ook de emanatie van het belgicisme. Keulen is dan weer zo’n vazalletje, een voormalig woordvoerder, iemand die de woorden van zijn patron produceert. Hij was de waterdrager van het triumviraat, vooral dan van Patrick Dewael. Ik verwacht er dus weinig van. Wie het ondertussen ook geworden is (tweede ronde voorzittersverkiezingen viel net na het interview - red.), op mijn sociaaleconomisch programma geef ik geen duimbreed toe. We gaan naar een clash van ons monetair en economisch systeem. Ze weten niet meer waar ze het geld moeten halen. De helft van ons inkomen geven we aan de fi scus, en dat is blijkbaar nog niet genoeg. Neen, wij moeten blijven betalen voor de invoer van de derde en de vierde wereld. Dat kan niet blijven duren. En dan komen ze af met al die kleingeestigheid, die betutteling, dat gepamper ... Nog eens je gsm belasten, je bedrijfsauto belasten, een rijbewijs met punten. Wat is dat voor politiek? Voor iemand die gaat werken, is een bedrijfswagen de hamer van de timmerman ... En de achtervolgingswaanzin tegenover de burger die even buiten de lijntjes kleurt, is in kracht omgekeerd evenredig met de aanpak van echte criminaliteit.’
4
Doorbraak
nr. 1 januari 2010
Hoe dan ook, Dedecker stelt geen veto’s? ‘Ik sluit niks uit voor de toekomst. Ik sta open voor alles, voor iedere partij. Ik ben buitengezet bij de VLD, kreeg een mes in de rug bij N-VA, en eenmalig contact met het VB werd opgeblazen door Mata Hari (Marie-Rose Morel - red.). De kans op samengaan met de socialisten is moleculair klein. Ik blijf dus gaan voor LDD, heb mijn eigen nichemarkt, en politiek, dat gaat met hoogten en laagten. Soms zal dat eens vechten zijn met de kiesdrempel, op een andere keer zal dat meevallen.’ Met N-VA in de regering zijn de V-partijen verdeeld? ‘We dagen de N-VA inderdaad uit, onder meer met belangenconfl icten. De Wever heeft gekozen voor een wel heel lastige ideologische spreidstand: een ideologische zweeppartij zijn en tegelijk deelnemen aan het beleid...’ Een belangenconfl ict waarover? ‘Dat wapen moet je gebruiken als het nodig is. Maar de N-VA bougeert niet. Moet Vlaanderen zwijgen over migratie omdat Geert Bourgeois minister van integratie is? Hij blijft in zijn beleid steken bij ‘taalcursussen in het land van herkomst’. Ja, jongens, bonne chance ... We gaan beginnen met die gasten daar het alfabet te leren. Waar zijn we mee bezig? Ondertussen blijven alle deuren open, omdat de socialisten het zo willen, en de Vlamingen betalen 80% van de rekening. N-VA vindt dat ongetwijfeld ook niet leuk. Wel, dat ze dan verdorie meestemmen met ons. Hetzelfde geldt voor materies als gezondheidsbeleid, stedenbeleid. Dat zijn Vlaamse bevoegdheden, maar Vlaanderen zwijgt. Wat tegenspartelen in het federale parlement, ja, maar daar zit N-VA in de oppositie. Beter zou De Wever in het Vlaams Parlement de wapens gebruiken waarover hij beschikt.’ Met belangenconfl icten op alles schieten, is dat tactisch slim? ‘Tegen wie twintig maal de wet overtreedt, zeg je toch ook niet dat je maar éénmaal zult optreden. Het is een kwestie van macht. Kijk naar de Franstaligen, die weten dat maar al te goed. Voor hun zoveelste procedure tegen de splitsing van BHV spannen ze zelfs de Duitstaligen in. Bevoegdheids- en belangenconfl icten zijn legale wapens van parlement. Je moet die gebruiken. De Franstaligen gebruiken ze tot op het bot. Waarom wij niet?’ En zo zitten we weer bij Vlaamse verdeeldheid? ‘Ik ben consequent. Die bevoegdheden komen ons toe. Ik doe dat niet tegen N-VA, maar ben wel verwonderd dat N-VA zich daar niet op inschrijft.’ Het ‘assertieve’ Vlaanderen is zwak bezig? ‘Ja. Men wil een Vlaamse elektriciteitsmaatschappij op-
VRT-directeur hen niet gaan, dan gaat hij er uit ... Een socialist is een kapitalist met het geld van de gemeenschap. Ze willen er altijd bij zijn ...’
WE TST R A AT
richten. Maar wat is dat dan? Een intercommunale die elektriek gaat kopen en doorverkopen? Laat ons dan meteen gaan voor een Vlaamse kerncentrale, dat is wat we moeten doen. Het kindergeld een beetje verhogen, nog zo’n pietluttigheid. Gaan we nu van Vlaanderen een kopie maken van de Belgische of Waalse subsidieregeringen? En dat gedoe over die tabakswet: gedaan met een sigaretje in het volkscafé. Mensen toch, laat toch de patron beslissen wat hij doet en de klant waar hij gaat. We zijn terug een soort betuttelende CVP-staat aan het worden. Mensen die te dik zijn moeten straks nog taks betalen op CO2.’
Kan er nog iets voor 2011? ‘Neen. Die partijen zijn nu vijf jaar aan macht en Bart De Wever zit mooi in de lift. Tot dat voorbij is, want iedereen heeft zijn houdbaarheidsdatum. Maar de regering doen vallen, dat geloof ik niet. Het blijft bij wat lawaai en dreiging.’ Hoe geraken we dan over BHV? ‘Onze Herman is voorzitter van Europa, dus zijn partij springt zeker over 2010. En dan trekt CD&V er de stekker uit. Ik wil dat onder gesloten omslag bij de deurwaarder leggen: dat is de tactiek van die partij.’
Hoe wordt het ooit beter. Dan toch met een Forza Flandria? Onze Herman is voorzitter van Europa, dus zijn partij springt zeker over 2010. En dan trekt CD&V er de ‘Ik geloof niet in een kartel. Wel stekker uit ... in een poging om tot één nieuwe Is het communautaire confl ict nog beweging te komen. Een beetje zoals Berlusconi het deed oplosbaar? in Italië, met Fini en co ... Maar bepaalde figuren zullen ‘Neen. Vandaar dat wij gaan voor een doorgedreven conmoeten verdwijnen. Vroeg of laat zal dat lukken. De Vfederalisme. Een absolute scheiding zie ik niet mogelijk. partijen zijn een beetje zoals Ariel, Dreft en Omo. Drie Radicaliteit en duidelijkheid in het essentiële, laat ons waspoeders, maar alledrie van Unilever. Ze hebben hun daarmee beginnen. BHV, dat is het migratieprobleem. eigen publiek, maar Unilever zet de lijnen uit. Concreet: Brusselaars verhuizen naar de rand, maar willen wel Bruswe moeten de gepaste figuren bijeen krijgen en sommigen selaar blijven. En ze gedragen zich als Franstaligen in moeten een stap achteruit zetten.’ Wemmel, Meise of zelfs in Liedekerke. Wij moeten zeggen stop! Zeggen dat we BHV splitsen en het ook doen. En Wie moet eruit? de faciliteiten? Die zijn de grote oorzaak van verdere ver‘Niet eruit, maar opzij. Vlaams Belang, daar moet iets fransing, dus we stoppen ermee. Minder laf zijn, dat moegebeuren, De Wever en Dedecker kunnen niet verdwijnen. ten we doen. 175 lafheid, daar moet ik nog eens een boek over schrijven ... Veel VB-militanten zijn idealisten. Dewinter heeft een woord, maar is als boegbeeld in een bepaalde perceptie Ik denk veel na over wat Crols zegt over Brussel. Je hebt verbrand. Vanhecke is inzake migratie radicaler dan Dewinter ... Morel is dan weer een opportuniste. Als je ze er nog 51 000 Vlaamse kiezers maar Brussel kost ons mileen bezem geeft, kan ze vliegen ... En Valkeniers, dat is jarden per jaar. Dat ik in New York was, zal niet onopgeen echte politicus. Die partij moet het zelf maar uitklagemerkt gebleven zijn. Zero tolerance, werd daar beslist, ren, maar een verschuiving van betekenis, dat lijkt me een en ‘t is opgekuist. Maar hier? Wij voeren nog armoede in. minimum.’ En betalen de rekening van de Franstaligen. Zijn we nu masochisten? Het probleem van Brussel is niet de hoofdstedelijke functie, wel het wanbeleid. Ze mogen voortZelfs met 36% breekt zo’n V-beweging nog geen muur? ‘Er kan wél iets gebeuren. Je hoeft geen 50 procent te hebdoen, wij Vlamingen betalen de factuur.’ ben, want de grootste partij neemt het voortouw en dan is het uitkijken welke traditionele partij het eerst volgt. Wat wordt het verkiezingsthema in 2011? Maar zoveel is duidelijk: als je de grootste wordt, dan leid ‘De werkloosheid ... We gaan failliet ... Maar wij reageren je de dans. CD&V is voor de helft een Vlaamsgezinde helaas zoals Wallonië in de jaren zestig. Geld stoppen in partij, maar ook een mosselpartij, een kwal. Die past zijn verloren industrieën en overheidstoestanden creëren. Ik figuur aan om ergens tussen te geraken. Bij CD&V heb je zeg njet. Ik steek geen halve euro in Opel en ook niet in een groep die voorstander is van seks vanaf je 14de en een Ford ... Wij gaan voor een andere fi scaliteit. Wie naar hier andere groep wil het vanaf je 45ste. Dat potje past op komt, kan niet van ons sociaal systeem genieten, behalve in functie van bijdragen en de tijd dat men heeft bijgedraalles.’ gen. Dat zal nogal een besparing zijn. Dat zal ook de braindrain van onze jongeren tegengaan. We moeten ze En blauw en rood? hier houden, onder meer met een controleerbaar fi scaal ‘Waarom zou VLD niet meegaan. Die zijn machtsgeil. En systeem en een vlaktaks.’ de socialisten doen altijd mee, dat is hun strategie. Zie maar hoe ze vandaag met amper 14% van de kiezers het ■ JAN VAN DE CASTEELE staatsbestel beheersen, net zoals in Wallonië. Staat de
januari 2010 nr. 1
Doorbraak
5
STA ATS ( H ER ) VO R M I N G
De manipulatie van academici CD&V bouwt mee aan de borrelnootjesfabriek
B
elgië ligt nu eenmaal schrijlings op de Europese taalgrens. Het hele verhaal van de Vlaamse Beweging was dat van een emancipatiebeweging, op zoek naar gelijkheid, gebruik van eigen taal in onderwijs, bestuur, gerecht en meer autonomie. Een strijd voor respect. In de aanloop naar de verkiezingen van 2011 wordt dezelfde strijd gevoerd. Die spitst zich toe op een grote staatshervorming en de splitsing van BHV. Dat is alvast de wil van het Vlaams Parlement. Tegenstand komt er niet alleen van de Franstaligen, maar ook van een deel van de Vlamingen. Van een aantal politicologen met een hoog B-gehalte bij voorbeeld. In hun emancipatiestrijd lieten de Vlamingen zich wel vaker verleiden tot bedenkelijke compromissen: de uitzonderingskieskring BHV, die reliek van het oude België, waar de Vlamingen al vijftig jaar vanaf willen. De bijzondere meerderheden en pariteiten (zie DB, dec. 09). De faciliteiten ook. De faciliteiten (1963) waren voor de Vlamingen uitdovend, maar dat staat niet in de wet. Een Vlaamse meerderheid aanvaardde zelfs een vergrendeling in de grondwet. Discussie gesloten voor de Franstaligen. Toch zit er een vorm van uitdovendheid in de faciliteiten, aldus prof. Paul Van Orshoven (Brussel Deze Week, 26 nov.): ‘Een dergelijk systeem moet verschillen van pure tweetaligheid. Faciliteiten - of de mogelijkheid om in een andere taal dan die van het eentalige gebied te worden bediend - zijn een uitzondering, en die uitzondering moet dus worden aangevraagd.’ Pavia
Meer Vlaamse autonomie, dat is niet meteen de eerste zorg van nogal wat Vlaamse professoren, verenigd in de Paviagroep. Marc Hooghe (Leuven), Kris Deschouwer (Brussel) en Stefaan Walgrave (Antwerpen) zijn de exponenten van een netwerk dat dezelfde doelstelling najaagt als het Belgische establishment: de Belgische federatie versterken. En een confrontatie over BHV vindt Hooghe ‘onverantwoord’. Tof dat we die boodschap nooit richting Franstaligen hebben zien gaan ... Rond hun onderzoek over de verschuivingen in het kiesgedrag hangt er al een onfrisse sluier (voorpublicaties, wetenschappelijkheid). Hun argument voor samenvallende verkiezingen (permanente verkiezingskoorts) is vals, omdat er in het jongste decennium niet meer verkiezingen waren dan in de jaren 1980 en 1990. Hun pleidooi voor uitstel van communautaire onderhandelingen wegens de crisis weinig geloofwaardig. Gênant is de suggestie van een al dan niet gedeeltelijke terugkeer naar de arrondissementele kieskringen om ‘en passant’ BHV op te lossen. Desnoods moet dat maar met een ‘noodwet’ en moet het hele kiesstelsel worden aangepast (concreet willen ze een ‘mixed member system’, maar Hooghe moet blijkbaar nog een beetje oefenen voor hij dat zelf goed uitgelegd krijgt). In De Standaard (‘Voor een nieuw Belgisch kiesstelstel’, 2 dec.) werd die sciencefiction van Pavia gekoppeld aan een 6
Doorbraak
nr. 1 januari 2010
huiveringwekkende passage: ‘Als het bestaande verkiezingssysteem problemen blijkt op te leveren voor de politieke stabiliteit van een land, dan...gaat men sleutelen aan de verkiezingsregels om het systeem weer vlot te krijgen.’ Zoiets heeft ‘een matigende invloed’, aldus Hooghe. Manipulatie Peter De Roover (VVB) kreeg in De Standaard de dag nadien twee korte kolommetjes voor een repliek. ‘Nergens meent men de democratie te kunnen dienen door verkiezingen af te schaffen (tenzij in Zimbabwe misschien)... En in geen enkel ander federaal land bestaat een unitaire kieskring’. Verkiezingen dienen volgens de Pavia-proffen dus ‘niet om de mening van de kiezer te registeren, maar om die te manipuleren’, aldus De Roover. ‘Misschien kunnen we zo afspreken: de kiezer duidt 50% van de parlementsleden aan en de politicologen coöpteren de andere helft. Dat zorgt zeker voor meer “matiging”...’ Ondertussen ligt het lot van Vlaanderen nog anderhalf jaar in handen van die twee partijen die over amper 41 van de 88 Vlaamse zetels beschikken. Een minderheid die maar een derde (37,8%) van de Vlaamse kiezers vertegenwoordigt (juni 2009). Wie zich nog illusies maakt over de intenties van CD&V, faalt. Sinds Marianne Thyssen aankondigde dat CD&V het Vlaamse splitsingsvoorstel niet langer ‘eenzijdig’ wil goedkeuren, weten we dat het ACW de federale marsrichting van CD&V bepaalt. Als Dehaene sp.a of Groen! niet meekrijgt in het communautaire bad, dan is het meeste gereedschap in zijn loodgieterkist onbruikbaar, zei Maddens terecht. Met een gewone meerderheid (aan Vlaamse kant zelfs een minderheid) zal hij niet ver komen. Dan komt er wellicht nog een vijfde belangenconfl ict (Brussel), wie weet een noodwet, getekend: ‘CD&V’. Volgens TNS/Dimarso verloor CD&V bij de regionale verkiezingen (juni 2009) 110 000 kiezers aan N-VA. Onder meer door het uitblijven van de staatshervorming (38%) en door het uitblijven van de splitsing van BHV (30%). Voor 17% van de kiezers die toch nog CD&V stemden, waren communautaire kwesties ‘doorslaggevend’. Een kwart van de CD&V-kiezers mag dan al meer België willen (18% unitair, 7% voor versterkte federale staat), meer dan de helft wil meer Vlaanderen (44% meer bevoegdheden voor Gewesten en Gemeenschappen, 9% pro onafhankelijkheid). De federale verkiezingen volgen over anderhalf jaar (2011). Nu Leterme zich assimileert met zijn B-minderheid en haar Belgische borrelnootjesfabriek, zou een federale aderlating de partij wel eens veel pijn kunnen doen. ■ JAN VAN DE CASTEELE
ECO N O M I E
Hoe lang nog krediet? Vlaamse overheid steekt handen uit de mouwen
D
e Vlaamse overheid en de bedrijven, allebei zitten ze om geld verlegen. Minister-president Kris Peeters kondigde onlangs aan dat de Vlaamse regering 800 miljoen euro gaat lenen voor economische projecten. Om de kredietverlening aan ondernemingen op peil te houden, probeerde hij de wrevel tussen de banken en de bedrijfswereld weg te masseren via een rondetafelconferentie. Het nieuwe Agentschap Ondernemen moet die taak verder afwerken.
echt spectaculair: het gaat vooral om het creëren van een kader om banken aan te sporen de kredietkraan open te houden. Iets wat met de verstrengde kapitaalvereisten en de ook in 2010 nog te verwachten golf van bedrijfsproblemen niet vanzelfsprekend is.
De overheid zal de kredietverlening door de banken op de voet blijven volgen. Tegen maart komt er een nieuw rapport en Febelfi n belooft meer gedetailleerde cijfers over de toegekende kredietbedraPeeters kwam met de lening van de gen. Ondernemersorganiaties, vrije beVlaanderen leent 800 miljoen voor Vlaamse overheid naar buiten na twee roepen en banken zullen bedrijven en economische projecten zelfstandigen beter bijstaan bij het opweken waarin de ene bedrijfssluiting of herstructurering na de andere werd aanmaken van een kwaliteitsvol kredietdosgekondigd. Recticel, DHL, Sanoma, Sonica, de problemen sier. De gedragscode uit 2004 tussen banken en kmo’s is rond Opel en Bayer vroegen ook om een opgemerkt optredringend aan herziening toe. En de - weliswaar federale den van de Vlaamse regering. In wezen maakt die 800 milKredietbemiddelaar die in februari werd aangesteld, is nog joen euro deel uit van de meerjarenplanning voor de Vlaamveel te weinig bekend bij bedrijven die niet tot een overeense begroting (300 miljoen in 2010, 300 in 2011 en 200 in komst komen met de bank. Febelfi n liet tussen de lijnen door ook verstaan dat de autonomie van lokale bankkan2012), en was de maatregel dus lang niet zo nieuw als hij toren om kredieten toe te staan, minder zal worden ingewerd voorgesteld. Maar politiek kan niet zonder perceptie perkt. De praktijk zal moeten uitwijzen of dat in de nabije en daarom beloofde de minister-president meteen ook een toekomst ook gebeurt. Vlaams werkgelegenheidsplan van 22,5 miljoen euro (het WIP, jawel, Werkgelegenheids- en Investeringsplan), Staten-Generaal voor de Vlaamse industrie in het voorjaar van Eigen instrumenten 2010, en een commissie van experts over het vergunninBelangrijk is dat de Vlaamse overheid het eigen ‘instrumengenbeleid voor infrastructuurwerken, die ‘s anderendaags tarium’ meer en meer op de voorgrond schuift. Vlaams mial bijeenkwam. nister van Economie Patricia Ceyssens deed dat al tijdens de vorige regeerperiode door in extra middelen te voorzien De Vlaamse regering scherpte de laatste tijd ook het prevoor de Vlaamse waarborgregeling, waarbij de Participaventief bedrijfsbeleid opnieuw aan. Vice-minister-president tiemaatschappij Vlaanderen tot 75 % van een bedrijfskreIngrid Lieten maakte dan weer van een bezoek aan Ford diet kan waarborgen. Weliswaar tot een zeker plafond, maar Genk gebruik om een ‘proeftuin’ voor elektrische wagens de regering Peeters II versterkt de waarborgregeling verder voor te stellen, in het kader van een innovatieplan van 1,2 voor hogere bedragen (de Gigarant-maatregel), en sinds 1 miljard euro tegen het einde van de regeerperiode. De boodjanuari 2010 kunnen ook overbruggingskredieten worden schap was duidelijk: deze regering wil zorgen voor een gewaarborgd. Dat is een heel belangrijke stap voor bedrijven krachtig antwoord op de economische crisis. die kampen met betalingsachterstand of kasproblemen. De Vlaamse regering roeit met de middelen die ze heeft - en die ze leent: ze kan ook het licht van de zon niet ontkennen Het Agentschap Ondernemen houdt nu verschillende ‘roadshows’ in heel Vlaanderen om het beschikbare gamma van dat het budgettair bijzonder krappe tijden zijn. overheidsinstrumenten (dat trouwens veel breder is dan de Banken waarborgregeling alleen) beter bekend te maken. De zogeUit de jongste kredietbarometer van onder meer het VBO heten WinWinlening (vroeger de Vriendenlening genoemd) en Febelfin (de koepel van de Belgische financiële instellinis ook in een nieuw kleedje gestoken, en het netwerk van gen) blijkt weliswaar dat het totale volume aan uitstaande Business Angels, ondernemers die risicokapitaal willen verschaffen, wordt verder uitgebouwd. bankkredieten erg hoog blijft, maar dat veel bedrijven nog altijd financieringsproblemen hebben. Volgens het Kenniscentrum voor kmo’s KeFiK worstelen kleine bedrijven daarAllemaal lovenswaardige inspanningen die echter pas ten mee het meest, een beeld dat wordt bevestigd door een anavolle zullen renderen als de Vlaamse deelstaat over meer lyse van het departement Economie, Wetenschap en fi nanciële en fiscale autonomie zal beschikken. Dan pas zal Innovatie in opdracht van de Vlaamse regering. Die studie er sprake zijn van homogene bevoegdheden voor economie, vormde de rechtstreekse aanleiding voor een rondetafelconen kan ook de vennootschapsbelasting als wapen in de strijd ferentie met de bankwereld, vooral om tot een betere vervoor de groei van het Vlaamse bedrijfsleven worden gestandhouding te komen tussen het bedrijfsleven en de krebruikt. ■ KMP dietverstrekkers. De resultaten van die conferentie ogen niet
januari 2010 nr. 1
Doorbraak
7
M ED I A
Hoe onafhankelijk zijn de media? Wie in het ‘rechtse’ gat springt, heeft politiek en opiniemakers tegen
H
et ontslag van VRT-baas Dirk Wauters toont nog maar eens aan hoe de media in de greep van de partijpolitiek zitten. Wauters moest gaan na een reeks gerichte lekken en beschadigingen uit sp.a-hoek. Het mandaat van Guy Peeters, prominent socialist en voorzitter van de raad van bestuur, liep naar zijn einde en men achtte de tijd rijp voor een herverdeling van de postjes. Dat de overheid een greep heeft op de top van een openbare omroep is uiteraard onvermijdelijk en zelfs wenselijk, al was het maar om het pluralisme te garanderen. Dit zou echter niet tot slaafse volgzaamheid en onderdanigheid bij het journalistieke kader mogen leiden. En daar wringt het schoentje. Tekenend in dat verband is de anekdote van toenmalig vicepremier en begrotingsminister Freya Van den Bossche, die in 2006 totaal de mist inging tijdens een vooraf opgenomen interview voor Terzake over de stookolielening. Het interview werd niet uitgezonden en de sp.a-politica kreeg - na een telefoontje van Johan Vande Lanotte aan de VRT-top - enkele uren later een herkansing, met andere vragen. Maar ook de pers stelt zich slaafs op tegenover de politieke macht. Bij Gazet van Antwerpen bijvoorbeeld werd de redactie gezuiverd van kritische elementen, nadat het Antwerpse schepencollege in verlegenheid was gebracht door de visakaart-affaire waar de krant zich op had gestort. Die zuiveringsoperatie verliep in fasen: in 2004 werd hoofdredacteur Luc Van Loon ontslagen. Een reden werd niet bekend gemaakt, maar de krant De Morgen citeerde anonieme insiders die verwezen naar politieke druk vanwege Steve Stevaert die de krant ‘te rechts’ en ‘te vriendelijk voor het Vlaams Blok’ vond. Merkwaardig toeval: amper vier weken voor het ontslag van Van Loon werd mevrouw Tony BaertMartens, meerderheidsaandeelhoudster van moederbedrijf Concentra, in de adelstand verheven. Een tweede fase in de zuiveringsoperatie bij Gazet van Antwerpen kwam er in november 2008, toen redacteur Roger Van Houtte op staande voet werd ontslagen. Diezelfde dag had Knack geciteerd uit vertrouwelijke e-postcorrespondentie tussen VB-politica Marie-Rose Morel en Van Houtte. In het recent uitgegeven boek Media en Journalistiek in Vlaanderen: kritisch doorgelicht levert Van Houtte zelf de bewijzen van de politieke druk die speelde bij zijn ontslag. De perceptie was ontstaan dat de journalist te familiair omging met VB-politici en een waterdrager was voor extreemrechts. Dat Van Houtte na zijn ontslag in dienst trad van de N-VA, toont aan dat politici soms mediacomplotten vermoeden die niet bestaan.
hem niet geliefd bij de VLD-top. Via de vzw die waakt over de liberale lijn van de krant werd druk uitgeoefend om Van der Kelen, die zijn voorkeur voor een oranjeblauwe coalitie nooit onder stoelen of banken stak, te defenestreren. Uitgever Christian Van Thillo week echter niet voor de druk en Van der Kelen mocht blijven. Dat Van der Kelen zich later naar eigen zeggen weer ‘verzoende’ met Verhofstadt en De Gucht, is daarbij wel een interessant gegeven. Nogal wat mediawatchers gewagen daarbij van een opvallend omslagpunt in de editorialen van Van der Kelen, in het bijzonder de gemilderde kritiek op liberale coryfeeën. Bij nader inzien toch geen goed voorbeeld ‘dat het ook anders kan’. Ik geloof in de zelfcorrigerende werking van de vrije markt. Elke scheefgegroeide situatie creëert automatisch opportuniteiten voor vernieuwers die het beter kunnen doen. Als de gevestigde media uit de hand van de politiek eten, ontstaat er dan geen gigantisch gat in de markt voor een kritisch, onafhankelijk blad dat vrij en vrank bericht over de potjes die gedekt blijven? Het publiek is toch intelligent genoeg om slaafse slippendragers te onderscheiden van onafhankelijke, integere pennenridders? Een ondernemer die in dat gat in de markt springt, kan toch gouden zaken doen? Zo dacht en denk ik er over, maar de praktijk geeft mij ongelijk. Zo mocht ook Freddy Van Gaever ervaren, die een tijdlang met het idee speelde voor een ‘rechtse krant’ in Vlaanderen. Zo mochten ook de initiatiefnemers van het ambitieuze weekblad Punt ervaren, dat er na enkele maanden de brui aan moest geven. Dat het hierboven geschetste principe van de zelfcorrigerende markt niet werkt in het Vlaamse medialandschap, wordt het best aangetoond met wat Corelio-baas Thomas Leysen in 2002 aan Humo antwoordde op de vraag of hij een rechts weekblad als Punt zou willen uitgeven als dat winstgevend zou zijn. ‘In een krantenbedrijf redeneer je niet uitsluitend als bedrijfsleider. Soms maak je keuzes waarvan je weet dat ze economisch niet onmiddellijk lonend zullen zijn’. Die uitspraak klinkt nobel, maar ze weerspiegelt de realiteit dat rechtse mainstream media in Vlaanderen onbestaande zijn, niet omdat er geen markt voor is, maar omdat het klimaat bij politiek en opiniemakers van die aard is dat het leven van ondernemers of uitgevers die in het rechtse gat in de markt springen, een stuk moeilijker wordt dan voor wie de machthebbers ter wille is.
Van der Kelen
Dat het ook anders kan, bewijst het feit dat Luc Van der Kelen nog altijd op zijn stoel zit bij Het Laatste Nieuws. Zijn niet aflatende kritiek op de paarse regeringen maakten
■ LUC VAN BRAEKEL BLOGGER OP WWW.LVB.NET
8
Doorbraak
nr. 1 januari 2010
CU LT U U R
Tussen twee stoelen Franstalige literatuur in Vlaanderen: ook onze geschiedenis
D
tuurlijk ook samen met de geschiedenis. Het is rond 1880, de tijd dat de eerste taalwetten werden gestemd, de wet-Coremans bijvoorbeeld. Het Vlaamse volk ontwaakt en zij spreken Frans. Sommigen verstaan dat volk niet eens. Verhaeren reageert daarop door een ode aan Vlaanderen: Les Flamandes. De reactie had iets overtrokken alsof ze iets goed te maken hadden.
an wint er met Erwin Mortier nog eens een Vlaming de AKO Literatuurprijs en wat is zijn reactie? Hij hoopt de Vlaams-nationalisten een pad in de korf te hebben gezet. Tja, Mortier evoceert in zijn bekroonde boek Godenslaap de Franstalige bourgeoisie in Vlaanderen, vooral tijdens maar ook voor en na de Eerste Wereldoorlog. Als inspiratie noemt Mortier Maurice Maeterlinck, Frans Hellens, Emile Verhaeren en Charles van Lerberghe. Auteurs, geboren in Vlaanderen, die in het Frans schreven en grotendeels vergeten zijn. Waarom zijn die auteurs vergeten en bijvoorbeeld Cyriel Buysse niet? Volgens Mortier omdat de literatuurgeschiedenis in een Vlaamsnationalistisch discours is geschreven.
Vlamingen?
Volgens de nu geldende normen zijn Maeterlinck en Verhaeren inderdaad Vlamingen, maar voelden deze Maurice Maeterlinck, de enige Vlaming Franstalige schrijvers zich toen Vladie ooit de Nobelprijs Literatuur won ming? Ook hier antwoordt Vic Nachtergaele niet zo maar met ja of neen op. Ze voelden zich zeker verbonden met de traDe opmerking van Erwin Mortier geeft te denken. Inderditie van Vlaamse schilderkunst. Maar op het gebied daad, in de Vlaamse Beweging wordt niet echt positief gevan taal en literatuur keken ze richting Frankrijk. Zij sproken over Maeterlinck en co, op een enkele ziel na die droomden ervan dat het Frans in Vlaanderen de culverliefd is op de mooie Franse taal. Wie een beetje zijn tuurtaal zou worden. Maar daarnaast kon het Vlaams Vlaamse geschiedenis kent, weet dat Albrecht Rodenbach voor hen blijven bestaan zoals het Frans en het Bretons zich ooit tot zijn neef Georges (bekend Franstalig schrijver) naast elkaar bestonden. richtte met een Franstalig gedicht met Nederlandstalige titel Eene Fransche zonde. De basis voor de negatieve kijk op de Franstalige auteurs? Is de Vlaamse beweging schuldig aan de vergetelheid? Zagen de genoemde écrivains zichzelf als Vlamingen? Schreven zij Vlaamse literatuur in het Frans of Franse literatuur? Waarom kozen Cyriel Buysse en Hendrik Conscience voor het Nederlands terwijl zij uit datzelfde Franstalige bourgeoismilieu kwamen? Vlaams of Frans?
Op zoek naar antwoorden op deze vragen kwamen we terecht bij prof. Vic Nachtergaele, emeritus hoogleraar Romaanse fi lologie aan de KU Leuven en o.a. docent moderne Franse letterkunde. Nachtergaele nuanceert: ‘Wat Maeterlinck en Verhaeren en co schreven, is natuurlijk geen Vlaamse literatuur. Maar hun werk behoort zeker tot de literatuur van de Nederlanden. Ze is hier geschreven en dat brengt een bepaalde kijk op de wereld mee. Het is vergelijkbaar met het werk van Erasmus, geschreven in het Latijn, maar behorend tot de literatuur van de Nederlanden’. En juist omdat ze tot onze cultuur behoren, worden ze ook gezien als vernieuwers van de Franse literatuur. Ze hebben ongeveer twintig jaar het mooie weer gemaakt in de Franse literatuur omdat ze een nieuw geluid lieten horen in het Frans. Door de ‘noordelijke’ invloed brak hun werk met de Franse canon. Ze schreven over de industrie, het harde leven ‘op den buiten’. Dat was harde literatuur die brak met de laatromantiek van die tijd. Vic Nachtergaele stelt ook dat het dankzij Maeterlinck was dat Buysse in het Nederlands publiceerde. De twee waren goed bevriend. En Maeterlinck vond het vroege Franstalig werk van Buysse maar niets, dus raadde hij hem aan in het Nederlands te schrijven. Maeterlinck zelf sprak trouwens het Gents dialect. De keuze voor het Nederlands hangt na-
Vergeten?
Maar zijn deze Franstalige auteurs ook echt vergeten? Het lijkt erop. In de competitie ‘de Grootste Belg’ deden ze het niet schitterend, niet in Vlaanderen, maar ook niet echt in Wallonië. Maurice Maeterlinck eindigde in Vlaanderen op de 98ste plaats in Wallonië op nummer 80. Emiel Verhaeren viel in Vlaanderen als 116de buiten de competitie, in Wallonië werd hij 67ste. Je kan toch oprecht de vraag stellen hoe het komt dat iemand als Maurice Maeterlinck een vergeten auteur is terwijl hij de enige Vlaming is die ooit de Nobelprijs literatuur won. ‘De Franstalige auteurs uit Vlaanderen vallen tussen twee stoelen’, is de reactie van Nachtergaele. In het Franse taalgebied zijn ze te herkenbaar als Vlaming, maar omdat ze in het Frans schreven, behoren ze ook niet tot de Vlaamse canon. Toch zijn ze nog het lezen waard. Op dit moment is men bezig aan het verzameld werk van Verhaeren Poésie Complète dat dankzij de Franse Gemeenschap opnieuw wordt uitgegeven. En wie een beeld wil van de verfranste bourgeoisie van Gent krijgt van Vic Nachtergaele een leestip: het zeer lezenswaardige Une enfance Gantoise (1976) van Suzanne Lilar. Blijft nog deze vraag: Als we echt trots zijn op onze geschiedenis geven we dan niet beter zelf het verzameld werk van Verhaeren uit, al is het in het Frans? Het is toch onze geschiedenis? Dat is toch hetzelfde als de inspectie op de Franstalige scholen in Vlaanderen? ■ PIETER BAUWENS
januari 2010 nr. 1
Doorbraak
9
VRIJE TRIBUNE
Een stevige breinstorm zou Vlaanderen deugd doen
H
et gaat niet goed met België. Dat zou ons, autonomisten, moeten verblijden, maar hoe is het ondertussen met Vlaanderen gesteld, als een democratisch gedragen politieke entiteit? Niet alleen de lokale Turkse of Marokkaanse allochtonen kunnen zich bij ‘Vlaanderen’ bitter weinig voorstellen, zoals uit een recente studie bleek. Ook bij het gros van de inboorlingen ontbreekt de emotie rond een nieuw politiek-maatschappelijk project dat in alle opzichten het verschil zou kunnen maken met het Belgique de papa. Onvermijdelijk stelt dit de vraag naar de bewustzijnsvernauwende rol van de Vlaamse media (een krant als De Standaard heeft al wel bijzondere tricolore edities verzorgd, soms met melige trouwbetuigingen aan de monarchie, maar heeft nog nooit een positief autonomistisch verhaal gebracht). Ook de geregionaliseerde cultuursector is voornamelijk geinteresseerd in budgetten en subsidies, niet in zelfbeschikking als gevoelswaarde.
De Vlaamse Beweging moet baan ruimen voor de republikeinse beweging. Meer nog moeten we kijken in de richting van de Vlaamse besturende elite zelf: willen Kris Peeters en zijn entourage wel een breed, open burgerdebat over een republiek die zich in alle aspecten los maakt van het oude Belgische denk- en bestuurskader? Natuurlijk niet. Het regentaat dat zich als ‘Vlaamse regering’ presenteert, lijkt veeleer op een muf boekhoudkantoor (waar niet iedereen even goed kan tellen) dan op de commandokamer van de USS Enterprise. Vooral geen avonturen, dat is de boodschap. En vanuit zijn machiavellistische perspectief klopt de logica van Peeters perfect: waarom zou een partij als CD&V haar traditionele Belgische machtspositie opgeven, tenzij ze die vrij geruisloos kan kopiëren naar het deelstaatniveau, waarbij België als een soort scharnierstaat zou blijven functioneren tussen de regio’s en de Europese voogdij? De carrière van Herman Van Rompuy blijkt in dit scenario alleszins perfect te passen. Vlaanderen in Belgische mist
België zal blijven verdampen, maar Vlaanderen geraakt niet uit de mist. Het resultaat is een steriel regionalisme dat zich van het historisch gegroeide democratisch deficit niet kan ontdoen. De achterkamertjespolitiek, de ons-kent-ons-cultuur, de bureaucratische overwoekering, het hanteren van complexiteit als buffer tegen burgerprotest ... het keert allemaal terug. Onvervalst Belgisch was bijvoorbeeld de manier hoe de Vlaamse regering het Lange Wapper-dossier mismeesterde: flou, ondoorzichtig, technocratisch, om uit te lopen in een surrealistisch imbroglio. Maar hoopgevend is ook de vastberadenheid waarmee burgerinitiatieven het politieke establishment counterden en een referendum afdwongen.
10
Doorbraak
nr. 1 januari 2010
De denkgroep Res Publica wil op deze autonomistische golf voortsurfen: de Antwerpse opstand is de referentie. We hebben geen roestige vadsigheid nodig, maar vooral durf en verbeelding. Het project ‘Vlaanderen’ is te belangrijk om aan een klasse van beroepspolitici en cabinetards te worden uitbesteed. Het gaat om schaalverkleining en opwaardering van de democratie, waarbij elke burger zich bij het debat moet betrokken voelen. Een debat over maatschappelijke kernthema’s zoals het evenwicht tussen economie en milieu, de grote ethische thema’s, welzijnszorg en sociale solidariteit, energie, mobiliteit, migratie en inburgeringnormen, recht en billijkheid, en uiteraard het institutionele kader zelf. Een breinstorm die moet overgaan in een echt constitutioneel debat (de ‘Vlaamse grondwet’), en die zeker ook de linkerzijde uit haar belgicistische kramp moet halen. Een eerste vrije tribune verscheen in De Tijd van 25 september, mede ondertekend door Ludo Abicht, Frans Crols, Koenraad Elst, Matthias E. Storme en Jef Turf. Momenteel werken we aan een platformtekst die het feitelijke startschot voor de denkgroep moet vormen. Het zou daarbij goed zijn dat de ‘V-partijen’ zich bewust worden van hun vernieuwende, stichtende rol in de postBelgische republikeinse context. In de laatste rechte lijn naar de secessie is een frontvorming van de drie essentieel. De N-VA vergist zich schromelijk als zij met haar 13%-aandeel het monopolie op het Vlaamse zelfbeschikkingsverhaal zou claimen. Ook het Vlaams Belang zal als radicale “volkspartij” de politieke diversiteit moeten invullen, gesteld dat Bruno Valkeniers zijn hervormingsplannen kan doorzetten, daar waar de meer burgerlijk-conservatieve N-VA veeleer de vrije beroepen en de middenklasse bedient. Daar is niets mis mee, maar men moet zijn grenzen kennen. Beide formaties zijn dus tot elkaar veroordeeld en zullen vroeg of laat een strategisch bondgenootschap moeten sluiten. Op dat moment zal uiteraard ook de derde V-formatie, de rechtsblauwe Lijst Dedecker, duidelijk moeten kiezen. Het secessieproces gaat dus gepaard met een politieke herverkaveling die de traditionele B-partijen buitenspel zet. Res Publica nodigt de academici, mensen uit de cultuursector en het middenveld, uit om niét aan de zijlijn te blijven staan en deze transitie mee kleur te geven. De klassieke Vlaamse Beweging heeft haar rol van voorhoede gespeeld. Het is nu aan de republikeinse beweging om de gewone Vlaming te verleiden, een kantelmoment in de publieke opinie te creëren en het partijpolitieke spectrum te helpen hertekenen. ■ JULIEN BORREMANS EN JOHAN SANCTORUM
Denkgroep Res Publica wil publiek debat rond de toekomstige Vlaamse natie aanzwengelen
JULIEN BORREMANS
JOHAN SANCTORUM
ners telt Vlaanderen 163 169 volledig uitkeringsgerechtigde werklozen, Wallonië 200 608 (bron: RVA). Die kloof die goed blijft voor miljarendentransfers...
De kloof: buitenlandse handel Prins Filip mee met 275 zakenmensen naar Marokko. Wellicht is het einde van de crisis nu in zicht. Buitenlandse Handel is sinds het Sint-Michielsakkoord (1993) een bevoegdheid van de Gewesten. Verhofstadt creëerde met een samenwerkingsakkoord (24 mei 2002) tussen de drie gewesten een Agentschap Buitenlandse Handel. Peter Luykx (N-VA) wees erop dat sinds de overdracht van de bevoegdheid het aandeel van Vlaanderen in de Belgische export is gestegen van 68 % naar 81% (cijfer 2007). Luykx noemt het Agentschap ‘een schoolvoorbeeld van een wazige en overbodige Belgische constructie’. Vlaanderen heeft helemaal ‘geen federale chaperonnes in het buitenland nodig’. N-VA wil op termijn het Agentschap Buitenlandse Handel afschaffen en de rol van de Vlaamse minister voor Buitenlandse Handel versterken. (PM, 23 nov.) In de wetenschap dat bedrijven bekommerd zijn om het imago van (deel)staten mogen we ervan uitgaan dat met de bemoeienissen van prins Filip de bestellingen voor onze bedrijven straks niet meer bij te houden zijn.
Belgische saus Net voor hij weer premier werd, stelde Yves Leterme als minister van Buitenlandse Zaken zijn beleidsnota buitenlands beleid voor. Opvallend hierin: de oprichting van een imagoadviesraad, met diplomaten en vertegenwoordigers van de gewesten en de Stichting Marketing. De Standaard vernam ‘uit goede bron’ (sic) dat het imago van België in het buitenland ‘een oud zeer’ is, onder meer door ‘de problemen tussen Vlamingen en Franstaligen’, dat ‘op langere termijn (vier à vijf jaar) de versterking van het merk “België” het einddoel is. ‘Gewesten behouden hun eigenheid, maar met een ‘Belgische saus’ er overheen.’ (DS, 18 nov.). Wij vernamen uit (even) ‘goede bron’ dat francofonen het imago van Vlaanderen in het buitenland bepalen. Misschien kan de kwaliteitskrant van Vlaanderen daarover eens een reportage maken en kan Leterme daarover eens een adviesraad organiseren?
Vrijspraak Leve het nationalisme Zo’n titel verwachten tegenstanders maandelijks meervoudig terug te vinden in een blad als Doorbraak. Ze worden hier dus op hun pavloviaanse wenken bediend, want de voorbije maand bewees dat het nationalisme leeft en vooral, dat het door de media graag leven wordt ingeblazen. Uiteraard belichten wij dat fenomeen hier volgaarne. Herman Van Rompuy was maandenlang hét symbool van nietsdoen, immobilisme, gebrek aan dadenkracht. Daarover was het hele journalistieke heir het wel eens, commentatoren en columnisten incluis. Vind een artikel pro-Van Rompuy in de maand september en een gratis abonnement op Doorbraak is uw deel. Toen kwam de wende. Niet dat Van Rompuy plots iets ging doen, maar hij werd genoemd, eerst gefluisterd, als kandidaat-Europees president. De eerste berichten waren aarzelend, geamuseerd. Dehaene en Verhofstadt werden ook ooit genoemd, dat herinneren we ons allemaal. We kennen het resultaat. Van Rompuys kandidatuur bleek echter al maar ernstiger en de berichtgeving kwam op dreef. De besluitloze sfi nx werd plots een staatsman met visie. Zijn haiku’s vulden in zijn premiertijd de fait-divers-rubrieken van de kranten om aan te tonen dat Van Rompuy er eigenlijk niet echt met z’n hoofd bij was, bij de politiek. Nu bleken ze het ultieme bewijs dat hij geroepen is tot het hogere. ‘Wie België kan besturen, kan Europa zeker besturen.’ Van wie de uitspraak oorspronkelijk komt, is niet meer na te gaan. Maar ze dook geregeld op, evenwel zonder enig kritisch commentaar. Men kan er bijvoorbeeld uit opmaken hoe onbestuurbaar België in Europa wordt geacht te zijn en dus hoe droevig het met het Belgische imago is gesteld. Daarenboven, als we onze kranten van de maanden vóór november mogen geloven, heeft Van Rompuy België helemaal niet bestuurd. ‘Wie België niet bestuurt, kan net zo goed Europa niet besturen’, was misschien de echte motivatie van degenen die in Europa echt beslissen. Eigen volk eerst
Van enige kritische ingesteldheid hier te lande was nog amper sprake, want Van Rompuy is een Belg. Het ‘Eigen volk eerst’-idee is springlevend. Kritische artikels in de buitenlandse pers stootten hier op een Belgisch afwijzingsfront. De journalisten die de adoratie voor Heilige Herman niet deelden, moesten wel gefrustreerde Engelse tabloid-eurohaters zijn. Dat zowat elke ernstige Europese kwaliteitskrant zware vraagtekens plaatste bij de figuur Van Rompuy, paste niet in het officiële beeld dat in dit land werd opgehangen en bleef dus onderbelicht. De Van Rompuy-golf bleef ook strikt beperkt tot Belgenland. Zoals alleen hier wordt gejuicht als de Rode Duivels winnen van Saint-Vincent & The Grenadines of alleen hier uittreksels worden uitgezonden van de toespraak van onze minister van Buitenlandse Zaken voor de Algemene Vergadering van de VN. Kortom, een uiting van puur emotioneel nationalisme. Belgisch nationalisme dit keer, en daarom niet gecontesteerd in de welmenende pers, waar de waarschuwers voor nationalisme normaal over elkaars voeten struikelen.
■ PETER D E ROOVER
januari 2010 nr. 1
Doorbraak
11
B U I T EN L A N D
Van Rompuy, ‘voorzitter in Europa’ Het grote misverstand
H
et Verdrag van Lissabon is er en Herman Van Rompuy zit als vaste voorzitter de Europese Raad van staatshoofden en regeringsleiders voor tot medio 2012, mogelijk tot eind 2014. Onze media deden na zijn verkiezing even lyrisch als in de hoogdagen van Eddy Merckx, Justine en Kim. Als kers op de taart zagen ze de voordracht van Karel De Gucht als Europees handelscommissaris. Balsem op de wonde van de Belgische uitschakeling voor het WK voetbal met als extra troostprijs België-Nederland 2-0. Twee ‘Vlamingen’ nog wel, als ze daar maar geen prijs voor willen betalen.
commissaris verpopte tot HV voor GMVB (Hoge Vertegenwoordiger voor het Gemeenschappelijk Buitenlandsen Veiligheidsbeleid). Ze moest Buitenlandminister van de Unie heten maar daar staken de Britten vorig jaar een stokje voor. Zij leidt de Ministerraden voor Algemeen Beleid en heeft haar opvolger handelscommissaris Karel De Gucht onder zich plus een staf van bijna 6000 diplomaten, tegen een kabinet van hooguit 30 man voor Herman. Hier is dringend een huishoudelijk reglement vandoen.
Iedereen president
Maar wat een grotesk misverstand, misleiding van de burger! De kloof tussen Europa en burger is dieper dan ooit. Zoals in de fi lm van Deruddere Iedereen beroemd is in de EU iedereen voorzitter. We hadden pas het getouwtrek rond de verlenging van het mandaat van José Manuel Barroso als Commissievoorzitter, de functie waar Dehaene en Verhofstadt ooit kandidaat voor waren, maar de Portugese ex-premier bleef. Dan is er het Europees Parlement, al 30 jaar rechtstreeks verkozen, met nu voor het eerst een voorzitter uit het Oosten, de Poolse ex-premier Jerzi Buzek. Hij houdt traditioneel de openingstoespraak op de driemaandelijkse zittingen van de Europese Raad.
12
De verbrusseling van Europa
Herman is ‘chairman’ van de Europese Raad, geen president van Europa, geen koning, geen keizer. De EU is geen bondsstaat en heeft geen presidentieel regime. Giscard had dat voorzittersidee al in 1984 bepleit en lanceerde het op de conferentie over de Europese grondwet, nu Verdrag van Lissabon. Ondervoorzitter Dehaene en anderen waren fel tegen. Blair en Chirac steunden het en zagen zichzelf al in de job. De grote drie en de middelgroten (Italië, Polen en Spanje) kwamen pas op één lijn, toen ze na de uitbreiding van de EU tot 27 landen tegenover een meerderheid van 21 kleintjes stonden. Handpoppen uit kleine landen op sleutelposten zouden het evenwicht herstellen.
Blijft ook de semestervoorzitter: de tweede helft van 2009 de Zweedse premier Reinfeldt. Dan komen achtereenvolgens Spanje, België, Hongarije ... De toerbeurt ligt tot medio 2020 vast. Dat roulerend voorzitterschap is vooral voor de vakministerraden bedacht, maar Zapatero en Leterme gaan er in 2010 niet voor spek en bonen bij zitten. De drie opeenvolgende voorzitters, vroeger al ‘trojka’ genoemd, zullen ook samen optreden.
Van Rompuy, Ashton en Barroso moeten verdoezelen dat het zwaartepunt van Europa bij de staten ligt, bij de grote staten, bij de as Berlijn-Parijs. Het hielp Herman dat hij Frans spreekt en vooral dat België een fi liaal van Frankrijk is geworden. Parijs wil heel België, niet enkel Wallonië. Daarom mag Vlaanderen niet onafhankelijk worden. Herman ziet in de Europese gedachte tegengif tegen de Vlaamse Beweging. Ook dat speelde in zijn voordeel.
Hallo, raakt iemand nog wijs uit het voorzitterskluwen? Dan heeft de Raad nog echte presidenten, bijvoorbeeld die van Frankrijk en Cyprus, plus Lady Ashton of Upholland, die van handels-
De EU schuift op naar de regeringen, richting ‘Europe des patries’ van De Gaulle, ver van het communautaire pad van de stichters van Europa, die
Doorbraak
nr. 1 januari 2010
het zwaartepunt legden bij de Commissie met een zwaarwegend Parlement. Voor welwillenden is de EU uniek (sui generis) maar het is een hybride amalgaam van instellingen, een institutionele poespas, een kloon van België. Paul Belien gaf in 2005 zijn SaksenCoburgboek A throne in Brussels - ondertussen vertaald uitgegeven door de Vlaamse Volksbeweging - de ondertitel mee The Belgianisation of Europe. De achterkamerbenoeming van Herman heeft de kroon op het werk gezet, de verbrusseling van Europa voltooid. The Economist, die op 6 december 2007 al lucide de ontbinding van België zag aankomen en bepleitte, sprak op 27 november al van ‘the danger of becoming a giant Belgium’. Vlamingen geven altijd toe
Van Rompuy heeft geen programma, maar ziet zich drie taken: ‘dialoog, eenheid en actie’. Sarkozy en Merkel, die hem op het schild hebben doen hijsen, zullen hem in de pas doen lopen, zoals Barroso en Ashton. Hij zal in het Europese Brussel, net zoals in het Belgische Brussel, doen wat de échte machthebbers wensen. Leterme had bij zijn eerste premierschap de woorden van procureur Bourlet moeten gebruiken: ‘si on me laisse faire’. Men heeft hem niets laten doen; bij zijn tweede premierschap is hem bij voorbaat elke kans op slagen ontnomen. Door het bestaan van België te rekken had Herman al voldoende verdienste om de Europese job te krijgen. Zijn opvolger in België mag het overdoen: zonder Vlaamse meerderheid het status-quo handhaven, België in stand houden, lopende zaken regelen, desnoods met miskenning van de grondwet. Ach, Vlamingen hebben toch nooit de moed om het been stijf te houden. Ze geven uiteindelijk altijd toe.
■ GUIDO NAETS
BOEK E N
Over de schreve De Zuidelijke Nederlanden, een in de Vlaamse Beweging al sinds lang opgeld makende benaming voor de Nederlanden in Frankrijk, lees: FransVlaanderen. Van de Ieperlee tot de Somme zeg maar. Ruimer te bekijken dan enkel dat - kleine gedeelte waar ouderlingen nog wat ‘Vlemsch klappen’. Die oude Nederlanden worden door tal van verenigingen met spijt en heimwee bezongen, wat soms vragen doet stellen over de relevantie. Zo niet met dit grote en grootse boek: De Zuidelijke Nederlanden, een koffietafel- of geschenkboek in groot formaat (24 x 34 cm), rijk geïllustreerd kortom prachtig uitgegeven, en nog wel in eigen beheer van de Antwerpse Marnixring Lieven Gevaert.
mitee voor Frans-Vlaanderen, zijn voortrekker en publicist Cyriel Moeyaert en het ondertussen enkel nog in De Slegte vindbare Frans-Vlaanderen van VTB-VAB-voorman Jozef Van Overstraeten, is dit nieuwe boek dé referentie.
derenswaardige exhaustiviteit na en mag niet ontbreken in een Vlaamse bibliotheek. Overigens, ook wie eens een uitstap aan de Franse zijde van de Westhoek plant, vindt in dit gro(o)t(s)e boek een handige compagnon.
Alleen al de mooie uitgave, met vele recente en oude illustraties die het ‘Vlaamse’ karakter van de streek oproepen, staat garant voor de kwaliteit. De geschiedenis van de regio krijgt 70 ruim bemeten pagina’s, de Nederlandse taal zelfs meer dan 100! En het boek eindigt niet in de volle romantiek van Gezelle of Gantois, maar geeft ook een idee van de inzet van de huidige politiek-culturele ZuidVlaamse Beweging.
KDr.
Wie interesse heeft in de ruime geschiedenis van Vlaanderen in het algemeen en van het Vlaanderen ‘over de schreve’, kan niet voorbij dit werk, dat - zo vermoed ik - al snel een standaardwerk zal worden. Na het vele verdienstelijke werk van het Ko-
Toch één opmerking: sommige bijdragen overlappen elkaar wel wat, en qua taal en stijl klinkt dit boek me in het algemeen te archaïsch - de bijdragen zijn op dat vlak nogal van verschillende kwaliteit. Maar dit ambitieuze boek streeft een bewon-
Kristof Papin, Luc Rochtus en Johan Van Herreweghe (red.) De Zuidelijke Nederlanden. Marnixring Lieven Gevaert, 304 p., € 55 op www.vvb.org/winkel
Over Dedecker Jean-Marie Dedecker: autoritair, meer BV dan politicus, ‘over the top’ ... De Oostendse politicus ooit gescout door de VU, nadien kandidaat-voorzitter van de VLD, nu voorzitter van zijn eigen partij - is al vaker met modder besmeurd. Vreemd genoeg staan de grootste moddergooiers binnen de eigen partij. Tot ze als ‘nestbevuilers’ eruit worden gegooid. Als ze al niet zelf opstappen, omdat ze niet in het licht van de Oostendse Zonnekoning mogen staan. Wie herinnert zich nog de Oost-Vlaamse partijsecretaris Jo Claus? Of de onfortuinlijke Dirk Vijnck - de man heeft de kop van Bart Somers gekost, maar wat is ‘s mans relevantie in de Kamer? Onder meer over deze twee figuren gaat het jongste boek van de verdienstelijke economist en veelschrijver Thierry Debels Mijn jaar bij Jean-Marie Dedecker. Met modder gooien, doet hij niet. Maar de partijgeheimen heeft hij toch ook niet achter zich gelaten. Bij vele ‘voorvallen’ van de partij geeft hij een haast chronologisch relaas, maar hij beperkt zich tot de kier wat verder te openen. De
deur gaat nooit helemaal open. Een dubbelzinnig boek over een dubbelzinnige partij, kortom. Ook over de befaamde privédetectivezaak die Karel De Gucht moest beschadigen, gaat dit boek. En de perikelen bij de lijstvorming, waar mindere goden zich al gauw op de Olympos wanen, en anderen - Vijnck - zich gewoonweg een verkiesbare plaats kopen. Wie interesse heeft in de Vlaamse (liberale) politiek, leest niets nieuws in dit boek. Voor wie in 2008-2009 de pers volgde, reveleert Debels’ Jaar bij Jan-Marie Dedecker in feite niets. Tenzij de ontzettend vele druk- en taalfouten. Met dank aan ‘Leo De Haes, de beste uitgever’ (p. 6). Over de inhoudelijke uitschuivers niet te spreken: Dedecker ‘persoonlijk gevraagd door Verhofstadt’ (p. 164)? De Volksunie was hem voor, maar zijn goeie vriend - niet die van Debels, zo blijkt uit z’n boek - Rudi De Kerpel, kon Dedecker ‘binnenhalen’ bij de VLD.
fractie werkte, deelt wel de mening van de journalistieke goegemeente: de partij rommelt langs alle kanten. Als een Mexicaans leger - echter nu wel met een erkende leider. Maar ‘politieke asielzoekers, dwarse professoren, balorige liberalen en bekeerde blokkers’ maken nog géén partij, hoogstens een kiesvereniging rondom de Grote Leider. Debels vult aan: ‘En de echt intelligente mensen bij LDD hebben dan weer geen politieke ervaring’. Debels heeft met dit boek géén bijdrage geleverd tot de geschiedenis van de Vlaamse partijpolitiek. Jammer. AN
Thierry Debels, Mijn jaar bij Jean-Marie Dedecker. Houtekiet, 207 p., € 18,95, isbn 978 90 8924 095 8
Debels, die dus net één jaar voor de federale LDDjanuari 2010 nr. 1
Doorbraak
13
KAMIKAZE
Drie op een rij
rekenen. Wie weet? Of was het omdat hij zijn oude Nee, geen nieuw gezelschapsspel, maar wel wat De vriend Martens nog eens een politiek ‘standje’ had Standaard op een rustige namiddag in november, via zijn al even onverantwoord interessante internetgegund? Nu, hoe dan ook en mocht ik in uw plaats site, dacht op zijn lezers te moeten loslaten. Drie fozijn, Yves, ik zou toch opletten. Want een spontane to’s van drie BB’s (Bekende Belgen) uit de recente raadgever, zeker als hij zich een politieke vriend vaderlandse geschiedenis. En alle drie behorend tot noemt, is vaak iemand die zelf zijn eigen raad niet de CD&V-stal. Met uiterst links een streng kijkende eens zou opvolgen. En van te veel goede raad kunt Dehaene in zijn nieuwe rol van beëdigd ‘ontmijner’. ge bovendien radeloos worden. Dat zou de FortisUiterst rechts, een profetisch-ernstige Van Rompuy I saga u toch moeten geleerd hebben. Of niet soms? als ovenverse EU-president. En daar netjes tussenin, Over Dehaene daarentegen, zou ik mij minder zorde eeuwige Yves Leterme. De nieuwe Belgische pregen maken. Alhoewel! Voor alle zekerheid toch maar Yves Leterme mier in wording, met op zijn gezicht de krampacheens nagaan bij uw vriend Crembo, of de gewezen tige glimlach van een geitenbok die zopas netels Belgische loodgieter en gebuisde Europese architect, heeft gegeten. Kortom, drie veelzeggende foto’s ter ondersteuning thans brouwer, voetbaldeskundige en bankier van beroep, wel van een artikel dat ons de geboorte (of is het wedergeboorte) van over de nodige kwalificaties beschikt om zo maar holderdebolder de regering Leterme II moest kond doen. En ik begreep maar niet ‘ontmijner’ te gaan spelen. Blijf in elk geval altijd op een veilige wat de foto van Van Rompuy in die rij van drie kwam doen. Vanafstand. Want BHV is een bijzonder krachtige bom. En mocht daar dat ik hoopte in het bijbehorend artikel dan ook iets meer Jean-Luc mee ontploffen, dan zijn de gevolgen, gegeven zijn vote vernemen over de ‘bijrol’ die Van Rompuy in deze typisch Bellume, voor hem en voor België niet meer te overzien. Of anders gische vaudeville gebeurlijk nog zou spelen. Maar helaas, niets gezegd, hoop doet nog altijd leven. En dat geldt zeker voor ... daarvan. Tenzij de foto refereerde aan het feit dat vrome Herman, meteen na zijn benoeming tot president, in een bui van onbaatzuchtige vaderlandsliefde op de valreep nog plechtig had beloofd, ■ K AMIKAZE dat zijn opvolger ten allen tijde op zijn ‘goede raad’ kon blijven
MEGAFOON
Vijfmaal meer vreemdelingen dan in de jaren 1980
Waar een deel van links opvallend ‘discreet’ omspringt met cijfers, gaat de socioloog Jan Hertogen de statistische gegevens over migratie geenszins uit de weg. Nogal laat1 (anderhalf jaar na de publicatie ervan) baseert hij zich in zijn recentste e-zine (BuG) op de informatie die ‘de verzamelde Belgische demografen’ al in augustus 2008 hebben gepubliceerd.2 Een Megafoontje waard. Zo leer je dat in 2007 in België 932 162 vreemdelingen waren geregistreerd. Dat het vreemdelingensaldo (binnenkomers min vertrekkers) in dat jaar 75 232 bedroeg. Dat het totaal aantal vreemdelingen op 31 december 2007 opliep tot 1 007 393. Maar in 2007 werden 36 063 vreemdelingen Belg. Dat betekent dat er er dus op 1 januari 2008 971 448 vreemdelingen waren... De demografen en Hertogen kijken ook naar de toekomst. Tussen 2007 en 2020 zouden er 1 418 426 nieuwe immigranten als vreemdeling in België toekomen, of gemiddeld 109.110 per jaar. Daartegenover zouden er in die dertien jaar 585 353 vreemdelingen het land verlaten, 45 027 gemiddeld per jaar. 14
Doorbraak
nr. 1 januari 2010
Die laatste categorie verdwijnt uit veel officiële statistieken.
Als saldo is er dus van 2007 tot 2020 een toename met 833 072 vreemdelingen uit de migratie, of gemiddeld 64 982 per jaar. Interessant is dat Hertogen, een partizaan van de immigratie, duidelijk uitlegt dat die saldo-cijfers maar de helft van het verhaal vertellen. ‘Als in een klas van 25 kinderen er 5 kindjes de school verlaten en er komen er 8 bij dan is het saldo +3 en zitten er in dat klasje 28 kinderen. Voor de leerkracht zijn het evenwel de 8 nieuwe kinderen die extra aandacht vragen en de werklast verhogen.’ Die redenering gaat ook op voor de maatschappelijke kost van migratie, vreemdelingen en ‘nieuwe Belgen’. Twintig jaar geleden (1989) waren er ca 9 miljoen Belgen en ca. 1 miljoen vreemdelingen. Vandaag zijn er afgerond nog 8,5 miljoen Belgen, nog altijd ca 1 miljoen vreemdelingen, maar ook... ca. een miljoen “nieuwe Belgen”.
Voor Hertogen is dit soort hypermigratie blijkbaar geen probleem.De migratie is in België gebeiteld en de jaren 2010 worden pas echt ‘het decennium van de migratie’ (in vgl. met de jaren 1980 maal vijf). Het Vlaams Blok/Belang noemt hij ‘een ontzettende energieverspilling. De partij heeft andere mensen ontmenselijkt ‘in de slechtste tradities van het nationaal-socialisme m.b.t. de joden’. Ook het verzet van N-VA, LDD, en zelfs ‘intellectueel gedesintegreerd links’ noemt hij zinloos. ‘Hoe groter het draagvlak voor rechtsen extreem rechts samen (VB, N-VA, LDD), hoe meer immigranten hun stek vinden in België.’ Als genuanceerde commentaar kan dat tellen... ■ JVdC
1
Lees KORT van 8 mei 2008: http://www.vvb.org/actueel/141/24287
2
Meer info: www.npdata.be. Lees ook www.vvb.org/actueel (december 2009) 0477 727 049
Doorbraak, dat bent u! Vanaf 1 mei 2010 zult u Doorbraak amper nog herkennen. We verschijnen dan maandelijks in kleur en op acht extra pagina’s. Enkele bekende journalisten en andere nieuwe medewerkers versterken vanaf dan de Doorbraak-ploeg. Samen met hen willen we nog meer dan tevoren het debat aangaan met het bredere publiek. Radicaal en rechtlijnig. Stijlvol, secuur en scherp. En zonder taboes of cordons. Daarom onze actie:
500 x 50 euro voor een ‘nieuwe’ Doorbraak
Geef ons een duwtje in de rug! Voor 50 euro helpt u ons doorbreken met Doorbraak. Duwt u mee? Stort dan 50 euro op rekening 409-9563981-19 van ‘Actie Doorbraak’ - mededeling: ‘DB 500x50’ We bezorgen u een fiscaal attest
Colofon
Energiebesparing Milieutechnologie: afvalverbranding, deNOx. Explosieve gasmengels: verwerking in overeenstemming met ATEX. Gespecialiseerd studiewerk en sleutel-op-de-deur levering Mallekotstraat 65, 2500 Lier Tel.: +(03) 491 98 78 – Fax: +(03) 491 98 77 E-mail: info@euro-pem.com
Doorbraak is een uitgave van de Vlaamse Volksbeweging vzw. Verschijnt maandelijks (niet in augustus). Doorbraak is lid van de Unie van de Uitgevers van de Periodieke Pers. H OOFDREDAC TEUR : Jan Van de Casteele K ERNREDAC TIE : Karl Drabbe, Dirk Laeremans, Peter De Roover M EDE WERKERS : Ludo Abicht, Jacques Claes, Frans Crols, Koenraad Elst, Marc Gevaert, Iko, KMP, Bart Maddens, Theo Lansloot, Guido Naets, Marc Platel, Dirk Rochtus, Johan Sanctorum, Matthias E. Storme, Frank Thevissen, Luc Van Braekel, Katleen Van den Heuvel R E D A C T I E - A D R E S : Passendalestraat 1A, 2600 Berchem. Tel 03 366 18 50 – Fax 03 366 60 45 redactie@doorbraak.org www.doorbraak.org – abonnementen: secretariaat@doorbraak.org A BONNE MEN T : € 21 voor een abonnement van 12 maanden (buitenland: € 30) STUDENTENABONNEMENT: € 10 voor een abonnement van 12 maanden, met opgave van leeftijd en onderwijsinstelling I NTERNE TABONNE MENT : € 10 voor 12 maand toezending van Doorbraak (pdf-bestanden) via internet. Het (studenten)abonnement geeft recht op een gratis internet-abonnement. Abonnering door storting op rekening 736-0012719-76 van VVB Doorbraak, Passendalestraat 1A, 2600 Berchem met vermelding van het type abonnement. Doorbraak wordt ook gratis toegestuurd – met ledenblad Binnendoor – naar de leden van de Vlaamse Volksbeweging vzw (VVB). Betaling van het abonnementsgeld vanuit het buitenland: gebruik IBAN BE91 7360 0127 1976 en BIC KREDBEBB VERANT WOORDELIJKE UITGEVER: Pieter Bauwens, M. De Smetstraat 12, 9308 Hofstade ISSN 00125474
januari 2010 nr. 1
Doorbraak
15
16
Doorbraak
nr. 1 januari 2010