Boeiende spreeuwen

Soms kunnen gewone soorten zich ook van een verassende kant tonen, iets waar de mobiele waarnemers niet altijd bij stilstaan of de aandacht op richten. Dan zijn de senioren of de minder mobielen onder ons in het voordeel.

Wat gedacht van 30 november, geplaagd door een ingreep met complicaties zit ik al meer dan een maand in een hoogbouwziekenhuis rond te gapen, grote waarnemingen levert dat niet op. De grote gele kwik als dagelijkse verschijning is een verrassing: hij komt op de platte daken zijn kostje bij elkaar scharrelen of passeert rond 16u30 naar zijn slaapplaats. Er zijn de vertrouwde stadsvogels, meeuwen, duiven, eksters en natuurlijk kraaien die voor de tijd van het jaar al ferm territoriaal zijn. Het paar van blok A gunt die van B weinig ruimte, maar ’s avonds gaan ze allen samen slapen, een dagelijks ritueel. Soms komt een overvliegende buizerd of een groene specht en eenmaal een grote zilverreiger de aan bed gekluisterde Natuurpunter verblijden. De al lang verwachte slechtvalk toont zich niet …

En dan 30 november: winterzon verdeelt de binnenkoer in licht en schaduwkanten en voor het eerst zit op 10 meter van mij een spreeuw, zingend in het zonnetje. Een tweede komt gezellig bijzitten en tot mijn verwondering verdwijnen ze even later samen in een holte onder de dakplaat van het platte dak van de grote gele kwik. Hij lijkt weggelopen uit de kafttekening van het Vogeljaar van Thijsse: vleugelklapperend en met het opgezette keeltje, vrolijk kwetterend allicht gesteund door de partner voor komend broedseizoen. 30 november … Weeral de opwarming? Ze houden het een uurtje vol. In de namiddag is er beduidend minder activiteit. Maar wat meer is, bij nader toezien zitten ook nog op drie andere plaatsen koppeltjes te flikflooien in hun bastion van steen en staal. Ik zie geen nestmateriaal aanbrengen en hun prachtkleed is nog niet helemaal ‘af’. Toch schitteren er al de mooie glanzende tinten doorheen van wat eigenlijk van de gewone spreeuw toch een fotomodel maakt, een juweeltje van kleu-

Spreeuw in prachtkleed - foto: Gerard Mornie

ren en tinten. De aandacht is gewekt en mijn dagelijkse portie vogels kijken is er heel wat boeiender door geworden.

Verder is er wel gelijkenis met de kraaien: ’s avonds alsof een duister signaal hen roept, vliegen ze naar de grote torenkraan in de buurt, ze zijn met meer dan honderd. Plots vertrekken ze naar hun gezamenlijke slaapplaats, in ’t stad allicht in een of ander park, waar je dan best een paraplu mee neemt, en niet voor de regen …