AAN HET WOORD
Tekst: Emma Devillé
"
26 26
"Boys will be boys" VEnkele jaren geleden voerde Hewlett-Packard een onderzoek uit naar vacature invulling. Daaruit blijkt dat een man zijn cv zal indienen vanaf hij aan 60 procent van de kwalificaties voldoet. Voor een vrouw is dat pas wanneer ze aan alle eisen voldoet. Dat is hallucinant. Kijk eens naar de zaken die we associëren met vrouwen en dan naar degene die we associëren met mannen. Het ene is lief en zacht en mooi, het andere stoer en sterk en cool. Boys will be boys. hoe vaak horen we dat niet? Alsof dat een gegronde reden is voor storend gedrag? Voor zolang ik me al kan herinneren ben ik feministe. Soms werd dat met een positieve ondertoon gezegd, soms met een iets minder positieve, maar dat heb ik me nooit aangetrokken. Ik zou me er nooit bij kunnen neerleggen om vrouwen als minderwaardig te zien. Begin deze maand las ik ‘A Room of One’s Own’ van Virginia Woolf, de feministe avant-la-lettre. Dat deed even pijn. Lezen over hoe vrouwen vroeger behandeld werden, komt altijd even binnen. Op een gegeven moment schrijft ze over hoe vrouwen binnen honderd jaar hopelijk niet meer als minderwaardig beschouwd worden. Ik zou hier graag schrijven dat dat zo is. Maar zelfs in de wet zijn we dat nog niet honderd procent. En dan nog is er een lange weg te gaan. Ik herinner me nog hoe er in de turnles in de lagere school gevraagd werd achter sterke jongens om de banken te verplaatsen. Ik deed gewoon mee. Ik was geen jongen, maar dat betekende niet dat ik die bank niet kon dragen. Wanneer ik met mijn vrouwelijke klasgenoten praat over faalangst en met mijn mannelijke, merk ik dat er een groot verschil is. De meerderheid van de vrouwen die ik ken, voelen zichzelf
minderwaardig, niet goed genoeg en lijden aan het impostersyndroom. Dat laatste woord heb ik al aan verschillende mannen moeten uitleggen. Die optie was nog niet bij hen opgekomen. Heel mijn tienerjaren (ik ben nu twintig) heb ik me op het vervelende af proberen af te zetten van het normaal. Ik leefde volgens het motto ‘normaal is maar saai’, ik wilde gewoon niet zoals elk ander meisje zijn. Blijkbaar was dat iets slecht. Nu ben ik op sommige vlakken zo basic als een vroege twintigjarige maar kan zijn. Ik luister naar Taylor Swift, draag wijde jeansbroeken en kijk naar The Office. Waarom ik me daar vroeger zo tegen verzette? Ik denk omdat dat meisje zijn te veel nadelen met zich meebracht. Graag sluit ik nog af met deze quote van Virginia Woolf, misschien moeten we een beetje meer zo leven. Iets minder voor de blik van een man, en iets meer voor onze eigen blik. “I need not hate any man; he cannot hurt me. I need not flatter any man; he has nothing to give to me.”
"IN DE TURNLES WERDEN ENKEL STERKE JONGENS GEVRAAGD OM DE BANKEN TE VERPLAATSEN"
"
