WTF...! zine

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik weet nauwelijks nog wat er allemaal aan het gebeuren is. Ik heb mezelf altijd beschouwd als een geschiedenisstudent die zich bezighield met interessante en complexe vragen over ras, gender en politiek, in een poging te snappen what the f*ck er allemaal aan de hand is op onze planeet. Tegenwoordig beschouw ik het al als een overwinning als ik door m’n inbox kan scrollen zonder in te storten.

Om eerlijk te zijn: de hoeveelheid sociale media die ik consumeer, doen me geen deugd. Een oproep tot actie om een zwarte persoon vrij te krijgen die onterecht is gevangenge nomen, een infographic over het aantal Palestijnen die de afgelopen week door Israël zijn gedood, een bericht over hoe de huidige, witte voorzitter van de Vlaamse socialisten “niet het gevoel heeft dat hij in België is als hij door ‘het multiculturele’ Molenbeek rijdt”... Afgewisseld met berichten over Pumpkin Spice Lattes. Een oorlog hier, een geboorte daar, een heleboel feestjes en een heleboel lichamen…

En, te midden van dit alles, een festival. Want terwijl er bommen vallen en inheemse mensen vechten voor soevereiniteit, blijven kunstenaars kunst maken en honingbijen (die helaas langzaam aan het uitsterven zijn) honing... Hoe verschrikkelijk. Hoe mooi. Hoe banaal.

Het idee voor dit festival is ontstaan door mijn relatie(s) met de betrokken kunstenaars. Relaties zijn belangrijk voor mij: ze helpen me te begrijpen welke plaats en ruimte ik kan innemen op deze wereld. Zoals de kunstenares Rona Kennedy in haar performance ‘The Unreliable Archives’ zegt: “Ik heb het gevoel dat wij in de toekomst plaatsen zullen nodig hebben, en plaatsen ons.” Ik beschouw relaties als plaatsen en ruimtes die we tussen elkaar maken, voor elkaar. Geen huizen van elkaar maken, maar huizen mét elkaar maken. Tenminste, dat hoop ik toch....

Ik werkte als dramaturg voor Gérald Kurdians ‘X! (un opéra fantastique)’, Jan Wallyns ‘Hottest Chick in Town’, Rona Kennedy's ‘The Unreliable Archives’, Roxette Chikua's ‘PARADIS’ en voor ‘Kunst Veredelt’ van Adriënne van der Werf, Katinka de Jonge en TELETEXT. Als lid van de externe jury voor de Masters Studio's van P.A.R.T.S., zag ik ‘FERAL’ van Lydia McGlinchey en ‘Temporary Communities’ van Keren Kraizer. Het werk van Ahilan Ratnamohan heb ik gretig gevolgd sinds ik in 2019 naar België verkaste, en ik heb Giorgia Ohanesian Nardin begeleid tijdens het onderzoek en de ontwikkeling van ‘Գիշեր | gisher’. Al deze werken prijken op de WTF...!-affiche, omdat ze mij helpen te reflecteren over de wereld. Deze kunstenaars bieden me tools, kaders, analyses, en schoonheid, woede en taal voor alle dingen die pijn doen.

Kunstenaar Mesut Arslan omschreef de job van dramaturg ooit als “wandelen in de nabijheid van de kunstenaar”. . Ik heb het voorrecht gehad om dicht bij vele kunstenaars uit het WTF…!-programma te wandelen. Dankzij hen begrijp ik hoe je kunt rouwen om je kindertijd (dank je, Jan Wallyn), wat Arundhati Roy bedoelde toen ze in ‘The Cost of Living’ zei “To never look away” (dank je, Keren Kraizer) en, in diezelfde tekst van Roy, “And never, never to forget” (dank je Rona, Gérald & Giorgia).

Ik hoop dat dit festival dat we samen gemaakt hebben, hiertoe bijdraagt, onze wondere wereld in vuur en vlam.

KOPANO MAROGA

VIERNULVIER-programmator & -huisdramaturg