Voor U wil ik de allerbeste dochter zijn by Boekencentrum Uitgevers

Voor U wil ik de allerbeste dochter zijn

Uitgeverij Boekencentrum, Zoetermeer

Ontwerp omslag en binnenwerk: Studio Vrolijk Cartoons: Arjen Niezen Auteursfoto: Elisabeth Ismail ISBN 978 90 239 2178 3 NUR 713 Een aantal van deze columns is al eerder gepubliceerd in EO-Visie en in het Reformatorisch Dagblad, en is overgenomen met toestemming van de Evangelische Omroep en ErdeeMedia, waarvoor dank.

Voor mijn aardse vader en moeder. Mijn ouders, papa en mama. Ik hou van jullie. En voor mijn hemelse Vader, voor wie ik, met vallen en opstaan, de allerbeste dochter wil zijn.

Woord vooraf Annemarie kijkt met een kritische maar liefdevolle blik naar mensen, hoe ze met elkaar omgaan en met God. Daarbij kijkt ze ook naar zichzelf, met de nadruk op kritisch. Ze heeft zoâ&#x20AC;&#x2122;n natuurlijke stijl van schrijven, dat het lijkt of ze naast je zit en bij een kop thee of een glas wijn haar belevenissen aan je vertelt. Humoristisch, onderhoudend en herkenbaar! Rikkert Zuiderveld

Inhoudsopgave God in de kerk 1. 2. 3. 4. 5. 6. 7. 8. 9. 10. 11. 12. 13. 14. 15. 16. 17. 18. 19. 20. 21. 22.

Bombarie September Domiesvraauw – jaloers Domiesvraauw – geërgerd Domiesvraauw – mislukt Vaste prik Blij Spijker op de kop Onhandig Kleine kracht Stil maar, wacht maar Gemeenteleden gezocht Na afloop Week van gebed – interkerkelijk Week van gebed – het liefdesmaal Week van gebed – anticlimax Selectief Weg kwijt Groningen en Friesland – het valt wel mee Groningen en Friesland – optelsom Janken of danken Zootje

13 14 15 17 18 20 21 23 24 26 27 29 30 32 34 35 37 39 40 42 43 45

God in het gewone leven 23. 24.

Positief Badmuts

48 49 7

25. 26. 27. 28. 29. 30. 31. 32. 33. 34. 35. 36. 37. 38. 39. 40. 41. 42. 43. 44. 45. 46. 47. 48.

Ontmoeting Tante Mien Alleen voor vrouwen Aardse vader Back to the basics HSP Nonsens Vrouwenruzie Refo – dierbaar Refo – Deuteronomium Bloody birthday Vol verwachting Schoon schip Zit nou stil Eelt Blote kont Het Jottum-jurkje IJdelheid der ijdelheden Opvoedkundig Zondagmiddag Hallo Eelco Fortuijn Point of no return 1 april op zondag Vakantie-gedoe en voorpret

51 53 54 56 58 60 61 62 64 65 66 68 70 71 74 76 78 79 81 83 84 86 87 89

God in de misère 49. 50. 51. 52. 53. 8

Doen! Contrast Om de dooie dood niet ‘Toch gebeuren er ook nog mooie dingen’ Dip

92 93 95 96 98

54. 55. 56. 57. 58. 59. 60. 61. 62. 63. 64. 65. 66. 67. 68. 69. 70.

Rauw Barmhartigheidstest Johannes is zijn naam Sacherijnige voeten – gelóóf je wel? Sacherijnige voeten – geneest God? Sacherijnige voeten – God geneest! Sacherijnige voeten – mallemolen Sacherijnige voeten – eigen schuld Sacherijnige voeten – vloek op hol In de slaap Yue-Yue Lieve mama van Yue-Yue Taart Genezingsdienst – verwarring Genezingsdienst – ik kan het niet Genezingsdienst – afterparty Dag Jan

100 101 102 104 106 107 109 111 112 114 115 117 119 121 123 124 126

Bonus voor de liefhebbers 71. 72.

Wilma Stringeling

130 132

Dankwoord 135

Inleiding Mijn ouders zijn mooie en unieke mensen. Door hen ben ik wie ik ben. Door hen – zij het indirect – is dit boekje zoals het is. Ieder mens draagt een deel van de genen van zijn of haar ouders bij zich. Daarop vorm ik geen uitzondering. En ik ben er trots op. Ik stam uit een schippersgeslacht. Schippers zijn zwervers. Mensen van ‘overal en nergens thuis’. Wellicht komt het daardoor dat ik een klein beetje over kerkmuren heen kan kijken en soms door menselijke tradities heen kan prikken. Of een kerk nu wild en wapperig is of doorgezakt en doemdenkerig – het maakt me in zekere zin niet uit. Als ik maar iets proef van de puurheid van Jezus. Puurheid staat tegenover poppenkast. ‘Poppenkast’ is een woord van mijn vader. Hij is er allergisch voor. Het schampere ‘Allemaal poppenkast’ heb ik veelvuldig uit zijn mond mogen horen. Niemand kan het woord ‘poppenkast’ zo uitspugen als mijn vader. Mijn vader schuwt schone schijn, witgepleisterde graven en gebakken lucht. Dat heeft me gevormd en geleerd niet al te zeer onder de indruk te raken van dikdoenerij. Ik lijk op hem. Mijn moeder is een gelovige met passie. Een gevoelsmens, die in de kerk menig traan heeft weggeveegd. Hoe benauwend ik dat ook vond als kind en tiener – ik lijk op haar. De gemeente hoeft maar even iets te zingen wat mijn hart raakt, en daar ga ik al. Ik denk dat het iets met heimwee te maken heeft. Mogen mijn kinderen het mij vergeven. En beiden, zowel mijn vader als mijn moeder, zijn trouw. Trouw aan hun gemeente en trouw in hun geloof. Een van de dingen die ik me mede dankzij mijn opvoeding eigen heb kunnen maken, is de nuchtere en simpele conclusie dat de 10

kerk mensenwerk is, soms vol poppenkast, maar dat God er dwars doorheen werkt – en daarom ga je ernaartoe. Een gedachte die de focus verlegt van de mens naar God. Dit boek heeft alles te maken met God. God is overal. Af en toe vang ik een glimp van hem op. In het gewone leven, in situaties van lijden en verdriet – en zelfs in de kerk. Ik kan niet zonder God. Zonder God zou mijn leven één groot zwart gat zijn. Dat neemt niet weg dat het leven mét God vaak ook één groot zwart gat is. Een gat vol raadsels en mysteriën. Geloven is springen in dat gat en vertrouwen dat er eeuwige armen zijn die je opvangen. Soms spring ik. Soms ook niet. Dan blijf ik mokkend staan waar ik sta, kwaad, omdat ik God maar niet begrijpen kan. Als ik dan lees hoe Jakob en Job worstelden met God, voel ik herkenning en bevrijding. Blijkbaar hadden zij dat ook, die boosheid, en blijkbaar mag die er zijn. Jakob kreeg een nieuwe naam en Job de dubbele hoeveelheid van alles wat hem werd afgenomen. God heeft liever dat we met hem worstelen, dan dat we schouderophalend aan hem voorbijgaan. Poppenkast en snotterboel – worstelen en winnen, dit boekje staat er bol van. Leesplezier. Annemarie

God in de kerk

1. Bombarie Ze begonnen ultrarechts en streng gereformeerd en wisten van de hoed en van de rand en van het donkerblauwe pak. Hoewel ze uiterlijk met vaste tred het pad der deugd betraden, plaatsten ze soms stoutmoedig commentaar bij de prediking zoals die werd gebracht. De kerkenraad was somber over hen: dit echtpaar las van Spurgeon en consorten – en naarmate er een wereld voor hen openging, ging er langzaam een kerkdeur voor hen dicht. Het was een grote zegen om eindelijk Hervormd te mogen zijn. Met dank aan Gods genade – geen gedoe van hoed en haar en Here met drie e’s. Ze groeiden en ze bloeiden en zagen vol verdriet de lauwheid van de broers en zussen om hen heen. Zelf zwommen zij in oceanen van Gods trouw en probeerden zo hun licht te laten schijnen in het midden van een kerk die bij nader inzien toch behoorlijk bleekjes was. Gelukkig was de Here zelf hun herder. Na zeven jaar precies nam Hij hen bij de hand en leidde hen met stok en staf naar een gemeente, zo bruisend en zo levend, dat het exact was wat ze zochten. Vol overgave spraken ze in tongen, vielen ze in de Geest en prezen ze hun Heer met opgeheven handen. Ze werden oudste, allebei, en vurig en verwonderd vertelden ze hoe God hun leven had geleid. In hongerig verlangen strekten ze zich uit om hem te dienen met de gave die zij van hem ontvingen – en wonderlijk genoeg was dat de gave om te onderscheiden wat goed was en wat fout. Zonder aarzelen en door de Geest gedreven, legden zij opnieuw de vinger bij de misverstanden in hun kerk. Helaas, ze werden niet begrepen en kregen stank voor dank. Na negen lange jaren vertrokken 13

ze vol pijn uit deze Pinksterkerk en sloten ze zich aan bij de Baptisten in de buurt. De oppervlakkigheid beviel hen niet en via de Vergadering kwamen ze daar terecht waar ze ooit waren begonnen. Nu zijn ze ultrarechts en gedesillusioneerd. En van onder de rand van haar enorme hoed gaan haar blikken hemelwaarts, richting de volmaakte Kerk, waar zij hardnekkig op blijft hopen.

_ 2. September Sta me bij, het is september. September voelt als het ijzig koude diepe badje waar de lefgasten onder ons induiken na het hete bubbelbad. Het bubbelbad is natuurlijk de zomervakantie. Bubbelen, borrelen, bakken en barbecueĂŤn. Kwam er maar nooit een einde aan. Tot iemand bedacht dat na augustus september komt. SeptĂŠmber notabene. De maand van het opstarten. De maand van het vergaderen. Bah, grote, grote bah! Wat bezielt ons toch om zo krankzinnig vaak te vergaderen? In feite bestaan vergaderaars uit drie categorieĂŤn: a) De plannenopperaars, b) De plannenvantafelvegers, en c) Alle mensen er tussenin, die onrustige blikken werpen van a naar b en vervolgens op hun horloge kijken hoe laat het is. O ja, dan is er ook nog een categorie d. Die mag ik niet vergeten, want dat is de enige categorie die ertoe doet. Dat zijn de wijzen, de 14

bedachtzamen. De mensen die enkel hun mond opentrekken als er werkelijk iets zinnigs te zeggen valt. Wie de schoen past, trekke hem aan. Toon Hermans schreef: En Holland vergadert, vergadert zich gek. Hoe kleiner het landje, hoe groter de bek. Wanneer wordt, al zijn ook de tongen zo rad, de Hollandse koe bij de horens gevat? Hoe heilzaam zou het zijn om van deze tekst een openingslied te maken voor alle vergaderingen in het algemeen en voor godsdienstige vergaderingen in het bijzonder. De melodie van Eens was ik een vreemd’ling, voor de (ex-)orthodoxen onder ons wel bekend, zou zich hier uitstekend voor lenen. Zo. Nu weet u gelijk tot welke categorie ík behoor. Ja, ik ben een plannenopperaar en wee uw gebeente als u een plannenvantafelveger bent. En c staart met een nietsziende blik naar zijn notulen. En d zegt: laat ons danken en bidden. Amèn.

_ 3. Domiesvraauw – jaloers Somber staar ik naar het scherm van mijn pc. Als fan van de documentaires van Geert Jan Lassche, heb ik zojuist op uitzendinggemist.nl Mannenbroeders van Kootjebroek gekeken. Van alle bijzonderheden uit deze film, trof mij de rol van de domineesvrouw nog het meest. Dát is nog eens een 15