opmk.Joshua
15-10-2007
13:30
Pagina 2
opmk.Joshua
15-10-2007
13:30
Pagina 3
Met illustraties van Walter Donker
MOZAĂ?EK JUNIOR
opmk.Joshua
15-10-2007
13:30
Pagina 4
Van dezelfde auteur verscheen eerder bij Mozaïek Junior: Virus!? Vlucht!
Leeftijd 11+ Vormgeving omslag, tekeningen omslag en binnenwerk Walter Donker Lay-out/dtp binnenwerk Gerard de Groot © 2007 Uitgeverij Mozaïek, Zoetermeer Mozaïek Junior is een imprint van uitgeverij Mozaïek ISBN 978 90 239 9255 4 NUR 282 Alle rechten voorbehouden Meer informatie over dit boek en andere uitgaven van Mozaïek vindt u op www.uitgeverijmozaiek.nl
opmk.Joshua
15-10-2007
13:30
Pagina 5
Hoofdstuk 1
G
ehaast trok Erik Jan zijn fiets uit het rek. ‘Tot maandag!’ riep hij zijn vrienden Barend en Mark na. Zelf moest hij ook maken dat hij thuiskwam. Die donkere wolk kwam vervelend dichtbij. De eerste spetters tikten al op het golfplaten dak. Zijn fiets was de laatste die nog in de fietsenstalling stond. Een korte rilling trok over zijn rug. Hé, wat was dat? Er zat een papiertje op zijn achterrek. Nieuwsgierig trok hij het onder de snelbinder vandaan en vouwde het open.
We weten je wel te vinden, verrader! Je bent nog niet van ons af! FvN
‘Nee!’ schreeuwde hij. Zijn fiets kletterde op de grond. Woedend kneep hij het papiertje tot een prop en smeet het weg. FvN! Dat kon niets anders zijn dan het Front voor Nederland! Hij had gedacht dat hij voorgoed van ze af zou zijn. Dat hij nooit meer iets van die racisten zou horen. Hij had zich vergist, dat was wel duidelijk. Hij moest zo snel mogelijk weg hier. Zenuwachtig schoten zijn ogen van links naar rechts. Stond iemand hem om een hoekje op te wachten om de boodschap nog eens goed in te wrijven? Dat kon je van die lui wel verwachten. Hij schrok van een luid kwakende eend die langs vloog. Zijn armen en benen begonnen te trillen en zijn hart bonkte in zijn keel. ‘Rustig!’ zei hij tegen zichzelf. Het hielp niet.
5
opmk.Joshua
15-10-2007
13:30
Pagina 6
Een paar keer diep ademhalen gelukkig wel. Dat papiertje moest hij hier maar niet laten liggen. Hij raapte de prop op en stopte het in zijn zak. Nu moest hij toch echt maken dat hij wegkwam. Hij pakte zijn fiets en sloop naar de uitgang. Daar stond hij even stil. De regen roffelde nu luid op het dak. Een hoosbui. Ook dat nog! Zijn zenuwen stonden op scherp, als die van een schaatser vlak voor de start van de 500 meter. Hij zoog zijn longen helemaal vol, sprong op zijn fiets en sprintte weg, de stromende regen in. Pas een paar straten verder durfde hij om te kijken. Hij werd niet gevolgd. Na het avondeten ging hij naar zijn kamer. Hij deed het lichtje boven zijn bed aan en ging op zijn rug op bed liggen. Hij staarde naar de poster van een Boeing 747. Maar hij zag het papiertje voor zijn ogen dansen. Die twee zinnen spookten voortdurend door zijn hoofd. Het was een regelrechte bedreiging. Na een poosje besloot hij Barend te bellen. ‘Heftig,’ zei Barend. ‘Wat denk je dat ze van plan zijn?’ ‘Geen idee. Ze zijn tot alles in staat,’ reageerde Erik Jan. ‘Dat hebben ze een maand geleden wel bewezen.’ Erik Jan had met zijn vrienden Barend, Martin en Peter actie gevoerd tegen de komst van asielzoekers in hun dorp. De vader van Martin, meneer Veenstra, had zich er op een gegeven moment mee bemoeid. Die bleek lid te zijn van het Front voor Nederland. Samen met een man die zich De Pen noemde, had meneer Veenstra ervoor gezorgd dat de acties heftiger werden dan de bedoeling van de vier jongens was. Het was allemaal behoorlijk uit de hand gelopen. ‘Veenstra en De Pen zitten nog in de gevangenis,’ zei Barend. ‘Zij kunnen het briefje in ieder geval niet op je fiets hebben gedaan.’
6
opmk.Joshua
15-10-2007
13:30
Pagina 7
‘Martin dan?’ zei Erik Jan. ‘Dat ligt voor de hand,’ vond Barend. ‘Martin is behoorlijk kwaad op je. Hij geeft jou er de schuld van dat zijn vader gepakt is en dat hij nu bij een pleeggezin woont. Maar als hij het gedaan heeft, dan zou ik me maar geen zorgen maken. Dan wil hij je alleen maar bang maken.’ Daar zat wel wat in. Erik Jan was een beetje gerustgesteld. Even later zat Erik Jan geconcentreerd aan zijn nieuwe bouwpakket te werken. Het laatste model van de Airbus was al voor ruim de helft klaar. De vleugels zaten aan de romp en nu begon het priegelwerk. Daar had hij al zijn aandacht bij nodig. Langzaam verdween het Front voor Nederland uit zijn gedachten. De volgende ochtend fietste Erik Jan langzaam Helena’s straat in.Voor de allerlaatste keer. Net voorbij de hoek stopte hij. De zon scheen, de lucht was helder blauw en vogels kwetterden in een bosje. Hoe konden die beestjes nu zo vrolijk zijn op een dag als deze? Twee grote verhuiswagens stonden al voor de deur. Een stuk of wat mannen sjouwden meubels en dozen het huis uit en zetten die op de laadklep. Een van de mannen veegde zijn voorhoofd met zijn shirt af. Een zweterig klusje op zo’n warme meidag. Zijn hoofd voelde licht. Het voelde onwerkelijk allemaal, alsof hij in zijn eigen droom was beland. Hij kon nog steeds niet geloven dat ze echt zou verhuizen. Naar Servië nog wel. Voorgoed! Wat een ramp. Net nu ze een maandje verkering hadden, ging ze terug naar het land waar ze was geboren. Haar vader had een hoge baan bij de regering van dat land gekregen. Belgrado, dat was net zoiets als de andere kant van de wereld. Daar kon je niet zomaar eventjes langsgaan.
7
opmk.Joshua
15-10-2007
13:30
Pagina 8
Een pleister op de wond was wel dat hij zijn ouders had weten over te halen om in de grote vakantie naar Servië te gaan. Ze konden in Helena’s achtertuin kamperen. Dat was tenminste iets. Maar dat duurde nog meer dan twee maanden. Zo lang kun je toch niet zonder je vriendin? Wanhopig werd hij ervan. Hij sloeg met zijn vuist op zijn stuur. De afgelopen dagen had hij aan bijna niets anders meer kunnen denken. Allerlei nare ideeën had hij ervan gekregen. Zou ze hem vergeten? Waarschijnlijk waren er zat Servische jongens die haar minstens zo aardig zouden vinden als hij. Zou het zo gaan? ‘Uit het oog uit het hart,’ had hij zijn moeder eens horen zeggen toen de buren gingen verhuizen. En inderdaad, hij had ze nooit meer gezien. ‘Erik Jan!’ De stem van Helena onderbrak zijn gepeins. Hij stak zijn hand op en zette zijn fiets weer in beweging. ‘Hoi, kom binnen,’ nodigde Helena uit. ‘Let maar niet op de troep.’ Ze deed een mislukte poging tot een glimlach. Ze veegde haar handen af aan haar spijkerbroek, die onder de vlekken zat. Haar korte shirt was ook al niet erg schoon meer. Toch zag ze er mooi uit, vond Erik Jan. Haar gezicht straalde, zoals bijna altijd. Binnen was het een bende. De meeste meubels waren al verdwenen. Overal stonden stapels dozen. Daartussendoor een paar stoeltjes rond een tafeltje met lege koffiebekers. Er hing een grote stofwolk in de kamer en het rook muf. ‘Dag mevrouw Stafiets,’ groette Erik Jan. Helena stompte hem met haar elleboog in zijn zij. ‘Stavicz!’ verbeterde ze knipogend. ‘Het spijt me mevrouw,’ zei Erik Jan. Hij dacht dat hij het toch wel redelijk had uitgesproken. Mevrouw Stavicz leek het niet eens gehoord te hebben. Ze stond gebogen over een van de dozen en schreef er iets op.
8
opmk.Joshua
15-10-2007
13:30
Pagina 9
‘Kan jij dat lezen?’ vroeg hij aan Helena. ‘Niet alles, en zeker niet met die hanenpoten van mijn moeder.’ Dat hoorde mevrouw Stavicz wel. Ze deed alsof ze boos keek. ‘Het valt niet mee om weg te komen. Ik wist niet dat we zoveel spullen hadden,’ zuchtte ze. ‘Van mij hoeven jullie ook niet weg,’ reageerde Erik Jan en ook hij zuchtte. Alle drie schoten ze in de lach. ‘Hoe laat vertrekken jullie?’ vroeg Erik Jan. ‘De bedoeling is om een uur of twee. Maar of we dat halen?’ ‘Dat moet makkelijk gaan, mevrouwtje,’ stelde een van de verhuizers haar gerust. ‘Als we ons even kwaad maken dan zit alles om twaalf uur in de wagens.’ Het gezicht van mevrouw Stavicz klaarde op. ‘Echt? Dat zou mooi zijn.’ ‘Kom mee,’ wenkte Helena. ‘Moet je je moeder niet helpen?’ Mevrouw Stavicz wuifde hen weg. Helena ging Erik Jan voor naar de tuin en ging op een bankje zitten. ‘Kom je?’ tikte ze op de plek naast haar. Erik Jan plofte net iets te hard neer. Een van de poten kraakte kort en brak, waardoor het bankje aan een kant in elkaar zakte. Met een gilletje belandde Helena bij Erik Jan op schoot. ‘Zo, dat is al beter,’ lachte Erik Jan. ‘Het zit in ieder geval wel zachter,’ zei Helena. Ze veerde een paar keer op en neer. ‘Au!’ riep Erik Jan. Hij kietelde Helena in haar zij. Lachend sprong ze op. ‘Eindelijk verlost,’ zuchtte Erik Jan.
9
opmk.Joshua
15-10-2007
13:30
Pagina 10
‘En net vond je het nog beter dan het bankje.’ Helena trok haar shirt recht. Even later zaten ze in het gras. Erik Jan plukte een paar madeliefjes en strooide die in Helena’s haar. ‘We bellen elkaar,’ begon Helena. ‘Elke dag. En mailen,’ vulde Erik Jan aan. ‘Ik zal m’n vader vragen om de pc zo snel mogelijk te installeren,’ beloofde Helena. ‘Ik ben benieuwd hoe je er op de webcam uitziet,’ zei Erik Jan. ‘Vast niet zo mooi als nu.’ ‘Slijmbal!’ zei Helena. ‘In de zomervakantie zien we elkaar weer. Ik kan nauwelijks wachten.’ Ze streek met haar hand over zijn knie. Zijn hart begon sneller te kloppen. Begon hij haar nu al te missen? Ze was nog niet eens vertrokken. ‘Jammer dat ik niet meer hier ben wanneer jullie met de acties voor Joshua beginnen,’ zei Helena. ‘Je kunt wel meedenken en ideeën uitwerken,’ stelde Erik Jan voor. Samen hadden ze de afgelopen weken veel over Joshua gepraat. Ze hadden al verschillende acties bedacht om aandacht te vragen voor hun klasgenoot die al jaren in Nederland woonde, maar nog steeds geen verblijfsvergunning had. Erik Jan staarde in de verte. Zijn gedachten dwaalden af naar die vreselijke week. Een maand geleden was het nog maar. Zodra Veenstra en De Pen zich met hun acties tegen het asielzoekerscentrum Nieuwland begonnen te bemoeien, had Erik Jan willen stoppen. Maar dat was niet gelukt. Door zijn schuld was alles uiteindelijk toch aan het licht gekomen. Toen kon hij niet anders meer dan alles bekennen. Maar daarmee had hij zijn vrienden, Veenstra en De Pen meteen ook verraden. De vier jongens hadden een taakstraf gekre-
10
opmk.Joshua
15-10-2007
13:30
Pagina 11
gen. Binnenkort moesten ze vier zaterdagen in Nieuwland aan het werk. Kort na de vuurwerkactie bij Nieuwland had hij een bijzondere droom gehad. Hij had een stem gehoord die hem zei dat hij in plaats van acties tegen de asielzoekers, juist acties voor hen zou moeten gaan voeren. Dat had hem diep geraakt en hem van gedachten doen veranderen. Hij had Helena zelfs beloofd dat hij zich voor Joshua zou gaan inzetten. Toch twijfelde hij de laatste tijd. OkÊ, hij was gestopt met die acties tegen Nieuwland en hij wist absoluut zeker dat hij zoiets nooit meer zou doen. Maar was het nou wel zo’n goed plan om Joshua te gaan helpen? Asielprocedures waren superingewikkelde dingen en die ambtenaren hadden alles vast wel goed uitgezocht. En wie was hij om tegen de wetten van ons land in te gaan? Die waren er toch ook niet voor niets? Die stem uit zijn droom was niet meer teruggekomen. Soms vroeg hij zich af of hij wel helemaal eerlijk tegen zichzelf was geweest. Wilde hij Joshua echt helpen, of was het meer om Helena een plezier te doen?
11