Het meisje op de stoep haalde diep adem en trok de koffer tegen haar trillende benen aan. ‘Mijn moeder is dood. Hij is mijn vader.’ Susanne Carson is ervan overtuigd dat ze haar grote liefde – haar man David – kan vertrouwen. Tot er op een avond een verwaarloosd tienermeisje aanbelt, dat beweert Davids dochter te zijn. Het meisje lijkt verdacht veel op David. Als het klopt wat ze zegt, waarom heeft David dit geheim uit zijn verleden voor Susanne verborgen gehouden? En wat heeft hij nog meer te verbergen? Het huwelijk van David en Susanne komt onder grote druk te staan. Nu David hardhandig met zijn verleden wordt geconfronteerd, moet ook Susanne de waarheid onder ogen zien. Welk recht heeft zij om een ander te veroordelen? David en Susanne nemen het meisje, Brianna, tijdelijk op in hun huis. Susanne moet een ingrijpende beslissing nemen – en daarmee ligt niet alleen de toekomst van hun huwelijk, maar ook het lot van Brianna in haar handen. Een ontwapenend verhaal over verraad, vergeving en overgave. Miralee Ferrell is samen met haar man predikant in Washington. The Other Daughter is haar romandebuut.
ISBN 978 90 239 9287 5 | NUR 340
www.uitgeverijmozaiek.nl MOZAÏEK | ROMAN
DeDochter.indd 1
07-05-2009 12:17:48
opmk.DeDochter
07-05-2009
15:25
Pagina 3
DE DOCHTER MIRALEE FERRELL
UITGEVERIJ MOZAÏEK, ZOETERMEER
opmk.DeDochter
07-05-2009
15:25
Pagina 4
Omslagontwerp Bas Mazur Vertaling Roeleke Meijer-Muilwijk Oorspronkelijk verschenen bij Kregel Publications, Grand Rapids, USA, onder de titel The other daughter ISBN 978 90 239 9287 5 NUR 340 © 2007 Miralee Ferrell © Nederlandse vertaling 2009 Uitgeverij Mozaïek, Zoetermeer Meer informatie over deze roman en andere uitgaven van Mozaïek vindt u op www.uitgeverijmozaiek.nl Alle rechten voorbehouden
opmk.DeDochter
07-05-2009
15:25
Pagina 5
Een onkere wolken stapelden zich op; een donderslag deed de ruiten rammelen en verstoorde de vredige meimiddag. Boven het afnemende gerommel uit brulde een motor; het scherpe, tikkende geluid van opspattend grind klonk op tegen de zijkant van het huis van de familie Carson aan de Mountain Brook Road. Susanne rende de bijkeuken uit en tuurde door het raam aan de voorkant van het huis, net op tijd om een oude gehavende bestelwagen van de oprijlaan te zien wegscheuren. Wat krijgen we nou? Een practical joke van een stel tieners? Ze moesten de verkeerde oprijlaan op gereden zijn, dat kon gemakkelijk gebeuren, zo ver van de bewoonde wereld. Susanne liep naar de woonkamer, hield toen met een zucht halt in de deuropening naar de keuken. De kinderen hadden in de modder gespeeld voordat ze naar school gingen, en het aanrecht stond nog vol vuile vaat van het ontbijt. Ze was de hele ochtend zo druk bezig geweest met het verschonen van de bedden en de achterstallige was, dat ze de keuken helemaal vergeten was. Vermoeid leunde ze tegen de muur. Sinds haar man had gebeld om de plannen voor haar verjaardag uit te stellen tot de avond, was haar energie tot het nulpunt gedaald. De deurbel ging. De bestelwagen was verdwenen en ze had verder niemand horen aankomen. Geweldig. Visite was nu echt wel het laatste waar ze behoefte aan had. Het huis zag er niet uit! Ze zuchtte en probeerde haar verwarde krullen naar achteren te strijken. Ze had vanmorgen in bed moeten blijven liggen.
D
5
opmk.DeDochter
07-05-2009
15:25
Pagina 6
De deurbel ging opnieuw, zo dringend dat ze als vanzelf die kant op liep. ‘Ik kom al, ik kom al,’ mompelde ze. Een glas wijn en een uurtje rust zouden haar wel weer in de stemming brengen voor vanavond, als David zich tenminste aan zijn woord hield en op tijd kwam voor hun afspraak. Ze moest degene die voor de deur stond, snel kwijt zien te raken en alles weer een beetje op orde proberen te krijgen. Dit moest een goede avond worden. Die hadden ze de laatste tijd veel te weinig gehad. Susanne trok de deur open. ‘Wat kan ik voor je doen?’ Een verfomfaaid meisje, zo te zien een jaar of twaalf oud, stond op het trapje van de veranda, met haar hand krampachtig om het handvat van een nogal versleten koffer geklemd. Ze was fijn gebouwd, niet erg lang, en zou misschien knap zijn als haar donkere haar niet zo vet en haar gezicht niet zo groezelig was. Een paar eigenaardig bekende ogen keken Susanne verlegen aan en schoten toen snel een andere kant op. Een bang voorgevoel doortintelde haar, maar Susanne zette dat meteen weer van zich af. ‘Is meneer David Carson thuis, mevrouw?’ Het verwaarloosde kind verplaatste haar gewicht van de ene naar de andere voet en keek over haar opgetrokken schouder om naar de oprijlaan. Hoe haalde iemand het in zijn hoofd om een kind zomaar op de stoep te zetten en dan weg te rijden? Als ze iets verkocht of de weg moest vragen, had de chauffeur toch in de buurt kunnen blijven? Hij kon toch niet zonder meer verdwijnen! ‘Die is op dit moment aan het werk. Kan ik je ergens mee helpen?’ Susanne duwde de hordeur open en deed een stapje naar voren, gedreven door nieuwsgierigheid en medeleven. ‘Moet je iets verkopen? Heb je hulp nodig?’ De blik van het meisje keerde terug naar Susannes gezicht; rond haar mondhoeken verscheen een zorgelijk trekje. ‘Ik kom bij hem wonen.’ Haar stem was nauwelijks te horen, maar de woorden troffen Susanne als een donder6
opmk.DeDochter
07-05-2009
15:25
Pagina 7
slag. Ze raakte in verwarring. Haalde iemand een misselijke grap met haar uit? ‘Bij hem wonen? Wat bedoel je?’ Ze duwde de deur een beetje verder open. Had David aangeboden dit arme meisje in huis te nemen zonder dat met haar te overleggen? Ze hadden al meer dan een jaar geen pleegkinderen meer in huis gehad. Dit was wel een heel slecht moment om haar een vreemd kind in de maag te splitsen. Het meisje haalde diep adem en trok de koffer wat dichter tegen haar trillende benen aan. ‘Mijn moeder is dood. Hij is mijn vader.’
Eigenlijk wilde David liever aan het werk blijven. Hij had er een hekel aan een karwei te laten liggen als er nog onopgeloste problemen waren. Maar zijn tijd was echt om. Naar huis gaan was nu belangrijker. Hij keek nog eenmaal het werkterrein rond en ademde de frisse avondlucht in. Hij genoot ervan eigen baas te zijn. Al tien jaar was hij eigenaar van dit bouwbedrijf in het noordwesten van de Verenigde Staten, en nog steeds was hij dol op zijn werk. Niets haalde het voor hem bij werken met je handen, oude huizen nieuw leven inblazen of nieuwe huizen opbouwen vanuit een droom. De laatste tijd schonk zijn werk hem meer voldoening dan zijn huwelijk. Het viel niet precies te omschrijven wat er mis was, maar de afgelopen weken hadden Susanne en hij weinig plezier met elkaar of in elkaar gehad. David keek op naar een van zijn werknemers, die schrijlings op een ruwe balk boven in het geraamte van het dak zat. ‘Steve, tijd om af te nokken. We maken al overuren, en ik denk dat we het probleem bijna opgelost hebben. Ik ben aan de late kant voor de verjaardag van mijn vrouw, dus ik ga gauw naar huis.’ ‘Prima, geen probleem. Een fijne avond met je vrouw, en doe niks wat ik niet zou doen!’ Steve grinnikte en stak twee 7
opmk.DeDochter
07-05-2009
15:25
Pagina 8
vingers op als nonchalante afscheidsgroet, waarna hij zijn gereedschap begon te verzamelen. Slechts een deel van Davids personeel was op dit terrein bezig. Mike, zijn partner, werkte aan een andere klus; hij zou binnenkort beginnen met de bouw van een nieuw huis. Onlangs hadden ze een stuk land gekocht voor het bedrijf, omdat ze geen van beiden vanuit hun eigen huis wilden blijven werken. Het feit dat midden op het land een grote werkplaats stond, had de doorslag gegeven. David genoot van het halve uur in de auto, rijdend door het vredige landschap. Dat gaf hem tijd om naar muziek te luisteren en zijn dag te overdenken. Toch kon hij vandaag beter haast maken. Op Susannes vorige verjaardag had een plotseling opgedoken probleem op het werk hun plannen voor die avond in de war geschopt. Hij kon het niet maken haar nu weer teleur te stellen. Met grote stappen stak hij het grind van de parkeerplaats over en reikte naar het portier van zijn auto, vastbesloten om snel naar huis te gaan. De schrille toon van zijn mobieltje verstoorde zijn concentratie. Hij klom in de auto en klapte vervolgens de telefoon open. ‘Hallo, met David Carson.’ ‘Hallo, David.’ ‘Grootvader? Dat is lang geleden. Hoe gaat het met u?’ Davids overgrootvader was half indiaans geweest en had er bij zijn zoon op aangedrongen actief betrokken te blijven bij alles wat met de stam, de Nez Perce, te maken had. David voelde een diepe dankbaarheid jegens zijn voorouders, die ondanks de druk van buitenaf ervoor hadden gekozen hun eigen cultuur van generatie op generatie door te geven; vanuit dat respect gebruikte hij altijd de aanspreektitel grootvader in plaats van het meer gebruikelijke opa. ‘Niet slecht… aardig goed, eigenlijk. Ik heb een doos met jouw naam erop gevonden tussen de spullen van je grootmoeder. Ze heeft allerlei dingen uit je kindertijd bewaard, zoals je weet.’ ‘Nee, dat heb ik nooit geweten.’ Het klonk wel echt als iets wat zijn grootmoeder zou doen. Ze was vier maanden 8
opmk.DeDochter
07-05-2009
15:25
Pagina 9
geleden gestorven; het kostte hem nog steeds moeite om zich dat te realiseren. ‘Ik had zo gedacht: als ik die doos nou eens kom brengen, dan kunnen we misschien nog een keer samen gaan vissen, net als toen je klein was.’ ‘Dat lijkt me geweldig.’ David wierp een blik op zijn horloge en deed met moeite zijn veiligheidsgordel om. ‘Ik weet dat Susanne en jij het druk hebben, en ik wil jullie niet tot last zijn. Maar je zou een oude man heel gelukkig maken als ik een tijdje bij jullie kon zijn.’ ‘U weet dat we het heerlijk vinden als u komt. Wanneer had u gedacht?’ ‘Ik ben nu een paar dagen bij mijn zus in huis, maar morgen gaat ze weg. Ik heb nog niet het gevoel dat ik er klaar voor ben om naar mijn eigen huis terug te gaan.’ De stem van de oude man werd onvast. Toen vervolgde hij: ‘Waarschijnlijk moet je het eerst even met Susanne overleggen.’ ‘Zij zal u met alle plezier ontvangen, en de kinderen zullen helemaal enthousiast zijn. Het appartementje boven de garage wordt momenteel niet verhuurd, dus daar hebt u alle ruimte. Kom maar gewoon.’ ‘Weet je dat zeker? Ja? Tot morgenmiddag dan.’ David nam afscheid, klapte de telefoon dicht en startte de auto. Hij hoopte dat hij de juiste beslissing genomen had; ondanks zijn eigen woorden vreesde hij dat hij het toch eerst met Susanne had moeten bespreken. Maar hij had onmogelijk nee kunnen zeggen, vooral niet nadat hij het verlangen in de stem van zijn grootvader gehoord had. En Susanne vond het altijd fijn om met de oude man op te trekken; David wist haast zeker dat ze het niet erg zou vinden. Bovendien was zijn grootvader na de dood van zijn vrouw bijna een kluizenaar geworden, en David dacht niet dat hij hun veel voor de voeten zou lopen. Onderweg stopte hij bij een bloemenwinkeltje. Het was maar goed dat hij eraan gedacht had zijn vrouw te bellen dat hij iets later kwam, want het telefoontje van zijn grootvader had hem nog meer vertraging bezorgd. Rozen zouden de ergernis over zijn late aankomst misschien iets verzach9
opmk.DeDochter
07-05-2009
15:25
Pagina 10
ten… Susanne was geneigd tot perfectionisme als het om op tijd komen ging, en bovendien wilde hij haar een onvergetelijke verjaardag bezorgen.
Duizend vragen schoten door Susannes hoofd. Davids dochter? Onmogelijk. Ze waren op de middelbare school al verliefd op elkaar geweest en hadden geen van beiden ooit verkering met iemand anders gehad. Ze schudde haar hoofd. Dat was van later zorg. Op dit moment had het meisje haar aandacht nodig. ‘Hoe heet je, lieverd?’ Ze stapte de veranda op en stak haar hand uit, maar het meisje reageerde schichtig. Het was beter om niet aan te dringen. ‘Brianna.’ Het antwoord was zo zacht dat Susanne het nauwelijks kon verstaan. ‘Wil je niet even binnenkomen?’ De tengere schouders schokten. ‘Als meneer Carson niet thuis is, kan ik misschien beter buiten blijven wachten.’ Susanne merkte op dat Brianna met een zuidelijk accent sprak. Het klonk heel anders dan het accent dat ze hier, op het platteland van de staat Washington, gewoonlijk hoorde. ‘Woon je hier in de buurt?’ Brianna’s schudde ontkennend haar hoofd, waarbij het donkere haar voor de bruine ogen viel. Die ogen… Susanne zette de gedachte van zich af. Dit meisje kon onmogelijk Davids kind zijn. Het donkere haar en die bekende ogen hadden niets te betekenen. ‘Ik wil graag met je praten. Kom maar binnen, dan krijg je iets te drinken. Kom maar. Het mag best.’ Het meisje zag eruit of ze wel een knuffel kon gebruiken, maar Susanne onderdrukte het verlangen haar armen weer naar haar uit te steken en hield alleen de hordeur voor haar open. Brianna waagde nog een blik in de richting van de weg, draaide zich toen om en schoot naar binnen als een opgejaagd dier. Susanne gaf het meisje een stoel aan de keukentafel en zocht in de deur van de koelkast naar een koele dronk om 10
opmk.DeDochter
07-05-2009
15:25
Pagina 11
aan te bieden. Hoe oud kon ze zijn? Niet veel ouder dan twaalf, met dat onvolgroeide lichaam en die tengere bouw. Nog een reden waarom ze niet van David kon zijn. Dan zou ze geboren zijn rond de tijd dat hun dochter Meagan verwekt was. Meagan. O nee! Ze kon maar beter meteen uitvissen hoe de vork in de steel zat, voordat Meagan en Josh uit school kwamen. De kinderen gingen vanavond naar hun oma, zodat Susanne en David samen uit konden gaan om haar verjaardag te vieren. ‘Wil je iets drinken?’ Susanne zette twee glazen met ijsklontjes op tafel, en drie verschillende blikjes frisdrank. ‘Lekker.’ Brianna reikte naar een van de blikjes, trok haar hand toen snel terug en keek op naar Susanne, met een ongeruste, bijna angstige uitdrukking op haar gezicht. ‘Ga je gang. Neem maar wat je wilt.’ Susanne ging op een stoel aan de andere kant van de tafel zitten en wachtte zelf met inschenken tot het meisje zwijgend het blikje geopend en haar glas gevuld had. Hoeveel kon ze vragen en waar moest ze beginnen? Het meisje was bang en Susanne vond het vreselijk te moeten aandringen, maar ze moest begrijpen wat er aan de hand was. ‘Brianna?’ Ze wachtte tot het meisje haar bruine ogen naar haar opsloeg. ‘Zei je nou dat je moeder dood is?’ Brianna’s ogen glansden van de tranen; ze liet haar hoofd zakken en knikte toen. ‘Wie heeft je hierheen gebracht?’ ‘Mijn oom.’ Susanne leunde over de tafel; haar glaasje fris was vergeten. ‘Waarom kwam hij niet mee naar de deur?’ Brianna haalde zwijgend haar schouders op. Dit ging niet al te best. ‘Wat is er met je moeder gebeurd? Ik bedoel: waaraan is ze gestorven, en hoelang geleden?’ ‘Ze had kanker. Ze is bijna twee maanden geleden gestorven.’ Haar zachte stem trilde een beetje, en haar hand omklemde het glas. ‘Woon je sindsdien bij je oom?’ 11
opmk.DeDochter
07-05-2009
15:25
Pagina 12
‘Ja.’ ‘Waarom heeft je oom jou hierheen gebracht?’ ‘Mijn moeder had gezegd dat hij dat moest doen. Hij vindt me niet aardig. Hij was het zat om voor me te zorgen.’ ‘Hoe heette je moeder?’ ‘Victoria Stiles.’ Stiles. Ze kende niemand die zo heette, en Brianna leek niet bepaald in de stemming om meer over dat mysterie te vertellen. ‘Mam, we zijn thuis. Hartelijk gefeliciteerd!’ De stilte werd verbroken door Meagans stem, het dichtslaan van de voordeur en het geluid van rennende voeten op de houten vloer. ‘Ja, gefeliciteerd, mam! Ik ben uitgehongerd.’ De hoge stem van Josh bereikte Susannes oren net voordat de achtjarige de keuken binnenstormde. Josh kwam slippend tot stilstand en staarde Brianna aan. ‘Wie ben jij?’ ‘Brianna.’ Het meisje aan de tafel leek even haar wenkbrauwen te fronsen. ‘Hoi. Ik ben Josh.’ Hij grijnsde en draaide zich toen om naar Susanne. ‘Gaaf. Mag ik ook fris? Hebben we ook koekjes of chips?’ ‘Ja. Je mag wat koekjes op een schaal doen, voor iedereen, maar ga eerst even gauw je handen wassen.’ Josh mompelde een onverstaanbaar antwoord, maar vloog wel meteen naar de badkamer. ‘Mam?’ Meagan stond naast Susanne; ze keek een beetje bezorgd. ‘Meagan, dit is Brianna. Haar oom heeft haar hierheen gebracht voor een bezoekje. Ze denkt dat ze misschien familie van ons is, maar daar praten we later nog wel over. Jullie moeten je even gaan opfrissen, een hapje eten en je klaarmaken om naar oma te gaan.’ ‘En Brianna dan? Wat gaat zij doen?’ Meagan stelde altijd de meest praktische vragen. ‘Blijft ze logeren?’ Susanne zuchtte van ellende. Ze had nog niet verder gedacht dan dit moment. Inderdaad, wat moesten ze met Brianna aan? 12
opmk.DeDochter
07-05-2009
15:25
Pagina 13
‘Ik zal eens zien of oma het goedvindt als zij ook meekomt. Papa en ik moeten eens rustig met elkaar praten. Fris je maar even op, neem een koekje en trek andere kleren aan; dan kunnen we naar oma toe.’ In de volgende minuten klonk alleen het gekwebbel van Josh, met af en toe commentaar van de rustige Meagan en een spaarzaam ja of nee van Brianna. Susanne glipte even weg om haar moeder te bellen. ‘Mam, ik wil je om een gunst vragen.’ ‘Je komt de kinderen toch nog wel brengen?’ ‘Ja, die zijn zo klaar. Maar we hebben onverwacht bezoek gekregen. Een meisje dat Brianna heet. Ik weet niet precies hoe de vork in de steel zit, mam, maar ze zegt dat ze Davids dochter is en dat haar moeder een paar maanden geleden gestorven is.’ ‘Davids dochter!’ De gechoqueerde toon van haar moeders stem klonk als een echo van Susannes eigen gevoelens. ‘Ik weet het. Maar het kan helemaal niet. Ik ben vergeten te vragen hoe oud ze is, maar ze ziet er niet veel ouder uit dan twaalf. Dat betekent dat we al een jaar getrouwd waren op het moment dat zij geboren werd.’ ‘Dat klinkt nou niet echt als iets wat David zou doen.’ ‘Precies. Ze lijkt wel enigszins op hem, maar dat heeft waarschijnlijk niets te betekenen. Ik wilde vragen of jij het goedvindt als zij vannacht ook komt logeren. Ik wil dit op mijn gemak met David kunnen bespreken zonder dat de kinderen in de buurt zijn. Er is vast een vergissing in het spel, maar we moeten het wel goed uitzoeken.’ ‘Natuurlijk. Hoe heet ze?’ ‘Brianna. Ze zei dat haar moeder Victoria Stiles heette, maar ik ken geen familie Stiles die hier in de buurt heeft gewoond.’ ‘Ik ook niet. Je hebt vast gelijk. Het is gewoon een vergissing, en jullie komen er wel uit. Hoe kwam ze bij jou terecht?’ ‘Ik hoorde een bestelwagen wegrijden van de oprijlaan, alsof iemand flink haast had om weg te komen. Blijkbaar heeft haar oom haar afgezet, op verzoek van haar moeder, 13
opmk.DeDochter
07-05-2009
15:25
Pagina 14
en hij had niet het fatsoen om aan de deur te komen. Brianna zei dat hij niets van haar wilde weten. Ze lijkt nogal angstig. Ik vermoed dat die oom daar iets mee te maken heeft.’ ‘Nogal wreed, als je het mij vraagt: haar zomaar bij vreemde mensen voor de deur afzetten en dan zelf wegrijden.’ ‘Ja, dat vind ik ook. Ik ben over een paar minuten bij je. Fijn dat je het begrijpt.’ ‘Geen probleem. Ik ga spelletjes doen met de kinderen, en we kunnen popcorn maken en een video kijken. Brianna vindt het vast leuk.’ ‘En mam… je hoeft ze morgen niet op de schoolbus te zetten; ik zal de school bellen om te melden dat we onverwacht een logee hebben gekregen. Het lijkt me beter hen een dagje thuis te houden.’ Susanne hing op en bleef even staan. Wat was de waarheid? Wie was Brianna, en waarom zou haar oom haar zonder enige uitleg achtergelaten hebben? Ze liep naar de deuropening van de keuken en keek hoe haar kinderen en Brianna met elkaar omsprongen. Over het gezicht van het meisje vloog een lachje. Een beklemmende schrik overviel Susanne. Brianna zag er totaal anders uit als ze glimlachte. Opeens zag ze niet alleen dat donkere haar en die donkere ogen, maar ook een vreemd bekende glimlach, en vertrouwde gebaren die het meisje maakte terwijl ze sprak. Voor het eerst knaagde de twijfel aan Susannes hart. Ze had haar man altijd vertrouwd. Was het mogelijk dat ze het al die jaren mis gehad had?
14