REIZEN IN JEZELF
Wat één week yoga met een mens doet
TEKST WENDY KEGELS FOTOGRAFIE WENDY KEGELS & YVES WOUTERS
Eén week weg en een maand later terug. Zo voelt het aan. Laat me beginnen met te zeggen dat ik geen yoga of health freak ben, verre van. Tot voor kort stond yoga voor mij gelijk aan een stelletje geitenwollensokkenhippies op hun kop. Maar iets of iemand overtuigde me om toch die yogamat op te kruipen. Het zal de stress geweest zijn. Want ergens las ik dat yoga een mens rustig maakt. Sinds twee jaar voel ik me als een kapitein op een piratenschip die z’n enige oog uit z’n bol kijkt op zoek naar een plek om aan te meren. Het schip is zinkende. Het perfecte moment voor een yoga retreat in het zuiden van Frankrijk, niet?
Dag één. Ik rol m’n yogamat volle goede moed uit. Het zicht is prachtig, de ochtend ruikt heerlijk. Groene bossen, tsjilpende baby-vogels, geurende bloesems. Niets kan deze eerste yogasessie verknallen. Neerkijkende hond, rechte plank, cobra, neerkijkende hond, rechte plank, cobra, neerkijkende hond, rechte plank, cobra,… Ik verwacht een rustig begin van een rustige week, maar dat krijg ik niet, daar buiten met het prachtige zicht en de heerlijke geuren, om acht uur ’s morgens nota bene. Mijn innerlijke zelf komt in rebellie en de onrust zwelt aan. Een uur later staat de zon hoog, mijn gemoed laag. Uitgeput, in het zweet en chagrijnig als de pest vraag ik me af of dat gelukzalige gevoel vandaag te tam was om uit z’n hol te kruipen.
A wise person knows all beings to be One with him
Dag twee. Ik maak me sterk en ga niet ten onder. De Relax Yoga van gisterenavond had eerder een laxerend effect op me. Onder de bomen, in de frisse buitenlucht had ik last van beestjes en kriebelende grassprietjes. Maar ik laat me niet klein krijgen. Met een klein hartje begin ik de dag met een nieuwe reeks intense Vinyasa-poses. Tot mijn verbazing beëindig ik deze ochtendlijke yoga met een halve glimlach. Leuk voor mezelf en nog leuker voor de yogateacher die gisteren op een verkrampte smoel moest kijken.
Dag drie. Net zoals de eerste twee dagen starten we met een zestal minuten meditatie. Word je bewust van je eigen lichaam en gedachten, voel wat er leeft in je, laat je gedachten passeren maar klamp je er niet aan vast. Dit lukt al beter. Yogi, here I come. Mijn hersenspinsels breiden niet uit tot boeken. Mijn hartslag bereikt geen ongecontroleerde pieken bij (on-)bewuste ideeën. Ik denk dat ik loslaat en voel me vrijer. Oeps, dat was een gedachte. Maar kom, ik ben ontspannen en heb hongerrr. Het ontbijt staat waarschijnlijk al te pruttelen. Havermout denk ik. Gisteren kregen we rijstpap voorgeschoteld en dat kon ik wel pruimen. Met noten en rozijnen in kaneel. Ja, ik ruik het. Of denk ik dat maar?
Dag vier. Ik doe me al enkele dagen tegoed aan groenten, groenten en even denken. Ja, groenten. Als bourgondische levensgenieter moest ik toch even slikken bij de gedachte aan zoveel groensel. Bestaan er wel genoeg van die dingen om me een hele week lang te Voeden? Maar ondertussen weet ik beter. Ik kan geen pap meer zeggen. Drie veganistische maaltijden per dag overvoeden me. Een buik vol granen en bonen. En ja hoor, dank u God of Ghanesha of Shiva of who cares. Dankzij de laatste flatulatie van de dag zie ik mijn tenen weer. We leken met z’n allen wel petomanen.
Dag vijf. Ondertussen weet ik welk ayurvedisch type ik ben, hoe het met mijn chakra’s gesteld is en hoe ik iemand liefdevol kan masseren. Mislukkingen bestaan niet en we moeten leren loslaten. In een biologische notendop het resultaat van de workshops. Toegegeven, dat klinkt een beetje Flower Power. Maar ik laat het los. En opmerkelijk genoeg, is dat ook wat mijn lijf doet. Wat ieders lijf hier doet. Wat we de laatste dagen hebben losgelaten, heeft plaatsgemaakt voor lenigheid. Opluchting, verluchting. De neerkijkende hond doe ik met plezier. Zitbotten reiken naar boven. Ja hoor! Warrior 1 en 2 doe ik met een zekere strijdlustigheid. Dit voelt goed.
Dag zes. De laatste dag is aangebroken. Na een week in het innerlijke paradijs keren we morgen huiswaarts. Gisteren deed ik alsof mijn neus bloedde. Alsof ik hier voor altijd en eeuwig zou blijven. In de rust. Maar onderschat het onderbewustzijn niet. Die kracht leerde ik kennen tijdens Nidra Yoga, tussen waken en slapen. Onrustige dromen zorgen onbewust voor stress en spanning in je lijf. En dat merk ik vandaag tijdens de yoga. Maar ik aanvaard het. Ik berust erin. Het gevoel van leegte in mijn middenrif, de innerlijke kalmte, het weldadige effect van gezonde voeding neem ik mee naar mijn dagelijkse leven. Ik haal nog eens diep adem en ben er klaar voor. Met dank aan: Isis Mulleman en Els Crauwels voor de zalige yogalessen www.manoyogamassage.be
Relax, it’s only yoga!
Yves Wouters en Barbara Delchambre voor de heerlijke maaltijden www.happysoulfood.be Moulin des Vergnes voor de prachtige locatie in het groen www.facebook.com/MoulinDesVergnes