Zonder Eten naar Bed in Pelt

Dorplein in de mist

BUDEL-DORPLEIN - Over een gouden tapijt van beukenbladeren liepen we naar de Looserplas. De mist was heel dicht. We zagen alleen het huis naast ons. Voorzichtig staken we de Stationsweg over. De Looserweg was maar twintig meter lang. Het blaffen van de uitlaathonden klonk dof en ver weg. Alsof het onder een deken vandaan kwam. Het klappoortje bij de ingang klapte dof dicht toen we er doorheen waren. Over de boomtakken lag een laagje zilver. De grassprieten waren Japanse prenten. Midden op het pad lagen een paar dampende rundermoppen. Ze waren hier net nog geweest. We hoorden ze snuiven en het kraken van de takjes. Ze werden langzaam vermalen tussen de machtige kaken. Toen zagen we de wolkjes adem uit de neuzen. Nu oppassen, niet te dichtbij komen. We liepen er met een grote boog omheen. Richting het water. Ondanks de regen van de laatste tijd stond het erg laag. De overkant was met geen mogelijkheid te zien. We waren alleen met zijn tweeën. In de verte hoorden we het doffe geluid van de ganzen. Als er iemand in de buurt liep begonnen ze druk te snateren. Dan vloog er eentje met veel moeite op. De andere volgden. Twintig meter verder streken ze sierlijk neer op het koude water. Ze snaterden maar door. Ze zaten dicht op elkaar dat was veiliger. We maakten onze ronde af. Daarna rechtdoor naar het oude dorp. Lopen in de mist had iets knus, je zag niets of niemand. Langzaam werden de contouren zichtbaar van de Carrées Mulhousiens. De arbeiderswoningen uit het begin van de twintigste eeuw. In de mist hadden ze iets uit een sprookje van Grimm. Heel apart, buitenlands. Hoog, met verspringende ramen en grote tuinen. Een luxe voor die tijd. Er was zelfs stromend water en elektriciteit. Verder door de Theo Stevenslaan. De directeursvilla’s waren niet te zien. Villa Ko- renveld en de Warande. Imposante gebouwen uit de tijd dat de familie Dor op het toppunt van hun macht was. Aan het einde van de weg het Prisonneke. Linksaf naar de Cantine en weer links over de Hoofdstraat terug naar huis. De Witte Villa met er tegenover de kerk. Als je de villa zag, zag je de kerk niet. Af en toe passeerde een auto. Je hoorde ze van ver aankomen. Pas op het laatst zag je de koplampen vaag uit de mist opdoemen. Onze adem maakte mist op onze dassen. Het laatste stuk naar huis liepen we weer over de gouden loper. Jammer dat dit maar even duurde. Het was winter.

“Het laatste stuk naar huis liepen we weer over de gouden loper. Jammer dat dit maar even duurde.”

Kom naar Dorplein om al het moois van het historische dorp te zien en de verhalen erover te horen. Om 14.00 uur staan de cicerones (gidsen) klaar om je rond te leiden. Zondag 29 januari bij Gemeenschapshuis de Schakel, St. Barbaraweg 1. Het kost 2€ per persoon, kinderen tot 12 jaar zijn gratis. De rondleiding duurt ongeveer twee tot twee en een half uur en gaat over goed begaanbare wegen.

Wil je als familie, buurt of vereniging een rondleiding? Maak dan een afspraak bij onze coordinator Wim Cremers,Tel: +31495492598 / +31622961675, mail: ciceronesdorplein@ gmail.com

❱ Door Thierry d’ Ensebroeck . ❱ Foto Jack Roosen.

-

1 organiseert nieuwe EHBO Cursus. De lessen zullen elke woensdag plaatsvinden van 19.30 tot 21.45 uur. Uitzonderlijk zal de eerste les op 1 februari om 19.00 uur starten. Voor meer info stuur een e-mail naar vorming@hamont-achel.rodekruis.be Aan het einde van de lessenreeks is er de mogelijkheid tot het behalen van uw EHBO-brevet.

PELT- Vorige week bracht HAC Weekblad een artikel over de nieuwe Facebookgroep 'Zonder Eten naar Bed Hamont-Achel'. In dit artikel werd eveneens verwezen naar de soortgelijke Facebookpagina van de gemeente Pelt. Echter, de beheerder van de Pelste pagina is niet, zoals vermeld in het artikel, Rob Kivits, maar twee meiden uit Pelt. Ze stellen zich deze week graag voor: "Wij zijn Jennifer en Marijke en we werken samen in de buitenschoolse opvang te Pelt. We werden soms wel eens geconfronteerd met kinderen die leven in armoede. We wilden iets betekenen voor deze mensen en hun helpen. Zo hebben we in september 2020 'Zonder Eten naar Bed Pelt' opgericht.

Het infomoment gaat door op donderdag 9 februari in het Michielshof te Achel. De toelichting gaat van start om 20.00 uur. Aansluitend vindt er een vragenronde plaats.

We hebben ondertussen meer als 2.400 leden." Jennifer en Marijke vervolgen: "Wie nog bruikbare spullen heeft mag er een foto van maken en op de Facebookpagina posten. Mensen mogen hier dan op reageren en kunnen het zelf gaan afhalen. In het begin gingen wij het ophalen en brachten het naar de personen die het nodig hadden maar dat konden we met zoveel leden niet meer blijven doen. Wie liever niet zelf op iets reageert mag ons, als beheerders, ook een privé bericht sturen en wij nemen dan contact op met de persoon die het heeft gepost. Wij willen er wel duidelijk bijzeggen dat het geen weggeef-pagina is maar een pagina is voor mensen die het even financieel moeilijker hebben. Als je het even financieel wat moeilijker hebt en je hebt even hulp nodig (dit kan gaan van levensmiddelen, verzorgingsproducten, kleding, speelgoed, huisraad,... ) mag je ons een berichtje doen en we helpen je in alle discretie graag verder! Tot slot willen we al onze 2435 toppers heel erg bedanken voor alle steun de afgelopen 2.5 jaar! Dat we nog vele jaren andere mensen mogen helpen!"

Tussen de Cranendoncklaan en de Grensweg in Budel loopt een zandpad. Ondanks zand, stof, stenen, bulten en kuilen kreeg het toch een naam: Vinnestraat. Het straatje wordt uitsluitend gebruikt door wandelaars, joggers, fietsers en… verliefde koppeltjes. Soms neem ikzelf het weggetje. Niet voor een of andere stiekem amoureuze afspraak, maar als autovrije binnenweg naar fietsenwinkel ‘Bike Totaal Vlassak’

Ik stuurde mijn fiets de stille, groene rust in, weg van de opgefokte drukte uit de Budelse dorpskern. De zon zakte zoetjesaan meer en meer uit het zenit. Een briesje streelde mijn blote armen en benen. Zo’n 100 meter verder zag ik plots iemand ‘verdoken’ bezig in de groene graskant op de berm links van het zandpad. Af en toe verdween een blauwe jas van het, hem of haar tussen het struweel van haagbeuk, hazelaar, brem, varens, wilde braambesstruiken, netels, wilgenroosjes enz…

Gefocust op wat en wie en hoe in het laatzomers tafereel laveerde ik wiebelend over keien, hobbels en gaten door het mulle zand. Groot was mijn verbazing toen een bekend ‘ vrommes’, ‘n ‘madame’, vanuit het struikgewas tevoorschijn kwam gekropen, ’t is te zeggen, geslopen: Marie-Claire. Schuw, eerder schich- tig, zo zonder poeha, zo zonder de gemeenlijke toeters en bellen, alleen onder het gedempt geroffel van kreupelhout. In haar mise-en-plis sierden enkele lancetblaadjes van het wilgenroosje expressief naturel. Relatief een dame van stand dus met onder haar arm een rol toiletpapier! Zij herkende mij ook. In een mum verkleurde haar blos van ‘roaze nô knalroewd’. Van gêne of van nog restjes ‘gekuum’ of van alle twee…? Met moeite kreeg ik de breedte van mijn g(r)limlach gecamoufleerd. Ik groette afstandelijk met: “Hui” en dacht: “Van boer tot minister, ieder zijn menselijk register…”, maar zweeg verstandelijk. Waar het zandpaadje op de Grensweg aansluit stond de echtgenoot van mevrouw trouw en geduldig te wachten. Hij zag me al van ver peddelend aankomen en wendde ostentatief zijn hoofd af. Intuïtief spookte een liedje uit mijn puberjaren door mijn hoofd: “Ik sta op wacht bij mijn vrouwtje in de gracht en denk aan…!” Zijn vluchtende blik getuigde: “Nè alliejn hur woater kwaamp ‘r tot oan hur lippen…”

Het ligt niet in mijn aard om wachtende mensen voor te ‘kruipen’ maar in sommige - niet altijd ideale - omstandigheden ‘breekt nood wet’. Dan kan hoffelijkheid - wat mij betreftde pot op; of, om dichter bij de oorspronkelijke verhaallijn te blijven, de bosjes in. In water- of modderstromen, in nood, grijp je naar iedere plag, naar iedere rietstengel, naar ieder rolletje toiletpapier als reddingsboei! Kortom, ‘bij behoefte(n)’ van jezelf of van anderen leer je jezelf en / of andere mensen anders kennen! Ook beter…?