CONTOS DE MEDO 2015
OS PASOS DO ASASINO
4 de febreiro de 2015 Miro o reloxo, é case media noite. Levántome, collo a mochila e saio do cemiterio o máis rápido que podo. Non teño tempo para coller a estrada que atravesa a aldea, así que atallo polo bosque. Non é a primeira vez que paso por este camiño, pero si a primeira vez que o fago de noite. Empezo a considerar se dar volta e ir pola estrada, faríao se non fose porque escoito unhas pisadas detrás miña. Acelero o paso pero o que sexa que me persegue cada vez se acerca máis. Tento pensar noutra cousa, miro o ceo, a lúa está case chea.
5 de febreiro de 2015 Esperto. Estou na miña cama. Pero... como cheguei aquí? Poño uns pantalóns, vou ao baño, lavo a cara e preparo un café na cociña para despexarme. Acendo o televisor. Nas noticias locais falan sobre un ataque a unha parella que estaba no bosque, polas marcas dos cadáveres crían que fora un animal, probablemente un lobo, pero as pegadas que toparon na terra mollada indican que foron brutalmente asasinados por un ser humano. Non din a que hora ocorreu, nin en que zona do bosque, pero un calafrío percórreme o corpo ao recordar as pisadas de alguén que me seguía onte a noite. Sería o asasino?
11 de febreiro de 2015 Trémenme as pernas e o medo invádeme o corpo. Comezo a escoitar as pisadas, as malditas pisadas que dende fai unha semana non me deixan en paz. Respiro fondo e entro na comisaria. O detective Xosé Quiroga recíbeme
efusivamente e agradéceme a miña colaboración no caso. Entramos nunha sala totalmente branca, no medio hai unha mesa con dúas cadeiras, unha a cada lado. Sentamos e o detective comeza coas preguntas: que hora era cando aquel home o estaba seguindo?, como era?, coñecía vostede as vítimas?... Contesteille a todo con respostas claras e precisas, a excepción da descrición do individuo. Aquela noite eu non me atrevín a xirarme para verlle a cara, e aínda que o fixese, estaba todo moi escuro para poder ver algo. Omitinlle que logo diso non recordo nada ata a mañá do día seguinte, pero non quixen arriscarme a que pensase que eu estaba ebrio, ou peor; que todo aquilo fora un soño.
23 de febreiro de 2015 Antonte uns gardas forestais descubriron unha cova chea de animais descortizados e sen corazón igual que a parella atopada no bosque. Tras as autopsias realizadas e a información que os veciños proporcionaron a policía, descubriuse que o asasino só actuaba os días de lúa chea.
4 de marzo de 2015 Non podo evitar pensar que aquela noite o asasino viña a por min e ao non lograr o seu propósito volverá intentalo na próxima lúa chea, é dicir, mañá.
5 de marzo de 2015 09:41 Esta noite apenas durmín, pero a pesar diso non teño sono. Levántome da cama, tento non preocuparme demasiado e pasar unha mañá tranquila, xa que a lúa non estará completamente chea ata as 19:06:34. 15:25
Termino de comer e póñome a transformar a casa nunha especie de forte no que ninguén poida entrar. Tapo todas as ventás con táboas e cravos, pecho as portas de toda a casa e busco entre os caixóns algo con que protexerme, pero os coitelos son moi pequenos para usalos como arma. Miro na cubertería de prata que meu pai me regalou e topo un perfecto. Séntome no sofá do salón a esperar. Impresióname a tranquilidade que sinto tendo en conta a situación. 19:05 Falta algo máis dun minuto para a lúa chea. Comezo a escoitar os pasos, miro ao meu redor pero non hai ninguén. Cada vez soan mais rápido e conmáis forza. Boto a man ao peito intentando calmarme. Nese momento decátome. Non son pasos, nunca o foron, é o meu corazón. Comezo a recordar o ocorrido aquela noite no bosque. Miro os brazos, estanse enchendo de pelo e as uñas alárganse ata parecer as dun animal. Penso en todo o ocorrido e só vexo unha solución. Collo o coitelo con seguridade e sen dubidar crávoo no creador dos meu tormentos. O son cesa e unha sensación de paz e tranquilidade inúndanme o corpo. Belén Dacal
XIANA Chegara o día. A min nunca me gustaron as mudanzas e menos a un lugar abandonado da man de Deus. Montei no coche e despois de dúas horas de viaxe por fin chegamos. Tal e como dixera o vendedor, unha mansión do século XVII cun enorme xardín e un pozo de auga cristalina. Saín do coche e dirixinme á enorme porta de madeira cor marfil. Por dentro era máis grande. Unha fermosa escaleira de caracol levaba ao piso superior. Mentres os meus pais collían a equipaxe, decidín explorar a casa pola miña conta. No salón había un piano enorme de cor granate e un cadro colgado enriba da cheminea. Nel aparecía unha familia: un matrimonio e unha nena pequena con algo entre as mans. No marco poñía en letras douradas: Suso, María e Xiana; 1647. Vendo que no piso inferior non había máis que mobles vellos cheos de po, subín ao faiado. Alí había un baúl cheo de libros. Collín un coas tapas forradas de veludo vermello. Cando ía saír reparei nunha boneca de trapo que estaba na ventá. Xuraría que cando entrei non estaba alí pero aínda así collina e leveina comigo. Despois de cear, subín á miña habitación a ler un pouco. Collín o libro que atopara no faiado e abrino. Trataba sobre unha rapaza cunha maldición e para desfacerse dela tiña que asasinar a alguén. Pareceume algo rara xa que estaba escrita a man cunha letra difícil de descifrar pero non lle dei máis importancia e comecei a adormecer. Espertei tremendo de frío. Baixei ao piso inferior e na mesa da cociña atopei unha nota e un vaso de leite: Volveremos pronto, Asdo: Mamá. De súpeto escoitei unha melodía de piano que proviña do salón e alí me dirixín. Ao chegar o vaso esvaróuseme das mans e fíxose mil anacos: a boneca que collera a noite anterior no faiado estaba tocando o piano. Xirouse e un calafrío percorreume o espiñazo. Corrín ata a cociña e pechei a porta. Non o podía crer. O vaso estaba no mesmo sitio, como se nunca saíse da cociña. Cando collín a nota case caio ao chan. Agora poñía en letras vermellas: Non volverán. A letra era igual á do libro que collera no faio e estaba empezando a asustarme. Como era posible que a nota cambiara se había ninguén na casa? Enseguida cambiei de opinión cando oín uns pasos no piso superior. Saín da cociña e dirixinme ao xardín. Sentei no chan húmido do xardín e pechei os ollos. Cando os abrín estaba metida dentro da bañeira e coa billa aberta mollada pola auga conxelada que saía da billa. Quedei tremendo sen saber
que facer ata que comecei a oír alguén chorando. Non debería ter ido pero aínda así saín da bañeira e dirixinme ó faio. Entrei lentamente e alí estaba, nunha esquina, unha rapaza chorando. Achegueime pouco a pouco e cando estaba xa case a punto de tocala desapareceu ante os meus ollos. Aínda que non a vía, podía sentir un bafo quente na caluga. Dei a volta moi lentamente e quedei sen alento. A rapaza sostiña nunha man o libro de veludo vermello e na outra a boneca. Levaba un vestido amarelo e vello no que se vía bordado en letras maiúsculas rosas: XIANA. Agora todo encaixaba! Recordei a historia escrita no libro e comecei a retroceder ata que as miñas costas petaron contra a porta. Ela era a nena do cadro, unha aparecida que desexaba a miña morte cun sorriso acercándose máis e máis a min. As miñas mans, nerviosas, buscaban a pechadura ás miñas costas ata que toquei o frío metal do pomo. Abrín a porta e marchei correndo polo corredor escoitando as pisadas e os berros de Xiana cada vez máis preto, cada vez máis fortes. Entrei na primeira habitación que topei e pechei a porta mentres escoitaba como a fráxil porta que me separaba do inferno estralaba baixo as mans da rapaza. Sentei no chan esperando que alguén chegase a rescatarme como nos contos de fadas. E pensando que podería vencer ao mesmo demo, quedei durmida. Alí estaba, a miña nai, ao final do corredor, alumeada por unha luz incandescente, chamándome para que fose con ela. Achegueime a ela e toqueina. Estaba fría e húmida que cando a mirei os seus ollos estaban perdidos, mirándome como se non fose ninguén. Berreille pero non era real. Decateime demasiado tarde. O meu corpo xa estaba dentro do pozo. A verdade é que me alegrei por Xiana que agora podería estar coa súa familia. Pero coidado, calquera día podédesme atopar na casa, ansiando o meu descanso eterno. Carmen Rodríguez
A NOITE PARA O RECORDO
David, un rapaz de Zamora, era unha persoa moi escéptica; era deses que nunca perdían a oportunidade de demostrar que calquera das historia de
fantasmas ou extraterrestres non eran máis que contos para non durmir. Ao parecer, o misterio quixo castigalo por iso e decidiu ensinarlle a cousa máis terrible que se pode ocultar na escuridade da madrugada. Unha noite, durante unha viaxe que fixeron el mais o seu grupo de compañeiros a unha aldea perdida de Galicia, David empeñouse en saír na madrugada para comprobar se era certa a popular lenda da Santa Compaña, esa procesión de mortos en busca do perdón e a liberación. Eran as tres da madrugada cando os tres menos cansos e máis atrevidos do grupo saíron para pasear entre o denso bosque galego cun par de lanternas. En canto se internaron no bosque empezaron a oír algúns sons, que a David non inquedaban nada e descartaba, dicindo que serían animais ou o vento. En ocasións parecía que o asubío do vento traía uns estraños marmurios que xeaban o sangue dos outros dous compoñentes do pequeno grupo de exploración. Eses marmurios foron facéndose máis claros conforme se adentraban no bosque, e chegou un momento no que se vislumbraba unha ermida ao final do estreito camiño que seguían. Parecía abandonada, pero dela saía unha luz moi tenue cuxa orixe lles era imposible de identificar. Era unha luz branca e moi débil, parecida á que desprenden as pantasmas dos debuxos animados. Tanto a rapaza como o rapaz que acompañaban a David, xa estaban atemorizados antes eses asubíos e bisbeos que non entendían. Decidiron volver inmediatamente. Pero David, coma sempre, quixo continuar, aínda que fose só, entre aquelas árbores que parecían ilo atrapar para que non vise o que dentro daquela ermida estaba sucedendo. Os dous rapaciños volveron á casa deixando alí a David e quedaron durmidos, pero un estraño pesadelo espertou a nena e deuse de conta de que David aínda non voltara, así que o foi buscar ao bosque ela soa. Eran as seis da mañá e o día comezaba a nacer. Atopouno no mesmo lugar onde o deixaran, inconsciente, branco e frío coma un témpano. Tras zarandealo un pouco e darlle uns lixeiros golpes na cara para que espertase, abriu uns ollos cheos de terror e agarrouse a ela
desesperadamente. Intentou tranquilizalo e cando o conseguiu contoulle a terrible historia que sucedera. —Cando vos fostes... cheguei á ermida, aproximándome lentamente, buscando a persoa que esperaba que emitise a luz. Funme achegando e cada vez oía mellor esas voces tan afastadas, e próximas ao mesmo tempo, que cada se me ían metendo máis profundamente na cabeza e me volvían tolo. Pechou os ollos por un momento e a rapaza creu que perdía o coñecemento pero volveunos abrir e seguiu falando, unhas veces bisbeando me outras case berrando. —Algunhas delas repetían sen cesar algún nome, outras prometían vinganzas terribles e a maioría simplemente lanzaban alaridos de dor e confusión. Todas estaban cada vez máis dentro de min, coma se se xuntasen coa miña alma e a miña cabeza e me quixesen converter nunha delas. Xa case non sabía cara a onde ía, e cando volvín ser consciente de todo, estaba no medio dunha procesión interminable. As luces proviñan de ningures. As luces proviñan da morte, do máis alá... Entón David volveu pegarse á rapaza: —Deime... deime conta... entón de que todos me miraban cos seus rostros sen vida. Empecei a sentir frío... demasiado frío e souben que me odiaban con todas as súas forzas. Querían o meu corpo; non mo dixeron pero eu... sabíao! Algúns achegáronse tanto a min que puiden sentir o seu bafo e como intentaban como... aspirarme e entrar en min. De novo David quedou calado cos ollos moi abertos. Continuou coa historia. —Nun momento estiven seguro de que era a miña fin... Neste momento... chegou alguén... era coma eles pero levaba unha cruz e eu sabía que era bo. Inclinouse sobre min e dalgunha maneira comunicoume que debía correr; se non o facía, os espíritos errantes da Santa Compaña faríanse co meu corpo e a miña alma sería coma elas... sen vida e condenada a vagar de por vida naquela fila de mortos, por aquel bosque que parecía ocultar algún mal secreto. Novamente, David apretouse contra a rapaza e soltou un alarido:
—Só grazas ao seu aviso me puiden levantar e escapar. O último recordo que teño é que corría tropezando con ramas e pedras, e caer ao chan cunha dor insoportable no xeonllo que me impediu seguir ata onda vós e que me fixo quedar inconsciente ata agora que me espertaches ti. De repente pareceu quedar máis tranquilo tras contar a súa historia e pechou os ollos. A nena co seu teléfono avisou os demais para que a axudasen a levalo á casa. Despois diso non volveu falar nunca. Meses despois daquela arrepiante noite, David morreu. Os médicos non explicaban o acontecido; crían que fora debido á desnutrición que sufría xa que á volta daquela viaxe non comera o suficiente e se levantaba cunha cara moi pálida, cunhas olleiras enormes que parecían ser de non durmir durante varias noites seguidas. Só os seus amigos sabían o ocorrido pero non o ían contar xamais nas súas vidas xa que o prometeran cando David aínda tiña uso de razón. Anos máis tarde, os seus amigos voltaron ao lugar maldito para rememorar a historia e percorrer de novo o camiño, pero esta vez de día para non correr o risco de que lle acontecera o mesmo a outro compoñente da panda. Esa vez non houbo ningunha desgraza pero cando volveron aos seus fogares, xuraron non voltar nunca a aquela aldea despoboada e sen vida. Quitáralla ao seu amigo. Na actualidade, os seus amigos aínda viven coa tristeza da súa morte, causada por aquel personaxe mítico galego que fixo daquela noite a peor das súas vidas e que vivirá para o recordo durante moitos anos, aínda que en secreto; un secreto que irá con eles á tumba e que non lle contarán nin sequera aos seus proxenitores nin ás súas futuras parellas. Dolores González López
O BUSCADOR DE ÁNIMAS
Xoán era un rapaz moi curioso e entrometido ao que lle gustaba a intriga nas historias de medo. O seu aniversario foi o 15 de outubro e o rapaz pediu un libro: Os sucesos das Ánimas. Conta a lenda que a quen relata ou le este libro vaille acontecer un dos sucesos do libro e quedará atrapado nel para sempre. Xoán era de familia adiñeirada e por iso moi consentido polos seus pais. Cando cumpriu os 13 anos recibiu o seu regalo: Os sucesos das Ánimas. Aos seus pais custáralles moito atopalo; tiveron que buscar nas bibliotecas máis antigas e abandonadas. Cando deron con el non sabían as consecuencias que ía ter. Xoán xa se apoderara do libro e abriuno con sumo coidado. Na contraportada puña: Lea este libro o 31 de outubro ás doce en punto e vostede terá un bo asunto. O rapaz pensou que ía ser curioso e obedeceu o escrito. Viña da escola con moito entusiasmo e os seus pais estrañábanse bastante. O rapaz ollaba con certa admiración o libro; preguntábase que ía acontecer. O seu pai preguntáballe que lle pasaba pero el non lle respondía, fuxía cara ao seu cuarto correndo, porque pensaba que se llo comentaba ía requisarlle o libro. Xa era o día 31; Xoán estaba entusiasmado pero á vez tiña moito medo en realidade. Nada máis espertar, baixou pola escaleira con moita présa e almorzou moi rápido. Lembrou que se comprometera cos amigos a pedir doces polas rúas. Xoán avisounos e dixo que non podería participar. Xa eran as dez da noite e o neno co libro nas mans, que lle suaban máis ca de costume, esperaba con entusiasmo a hora marcada na contraportada e que se cumpría nese instante. Miraba con impaciencia o reloxo, vía como a agulla delgada se movía tan rápido en comparación coas outras dúas. Xa eran as doce menos dez e abría o libro con moito coidado, pero non comezou a ler. Ás doce en punto iniciou a primeira folla que estaba escrita en latín pero recordou que tiña un tradutor Latín-Galego, Galego-Latín. E púxose a traducir nunha folla que tiña a man: —Invoco-eu invoco; Satán-xefe do inferno;iam!-xa! E abaixo puña: telo que ler en alto. Xoán obedeceu: Invoco Satán, iam! E asustado estrañouse porque non lle pasara nada. Despois de cear e darse unha ducha, Xoán foise á cama. De súpeto escoitou un ruído, pero pensaba
que non ía ser nada. Dez minutos despois escoitou outro pero desta vez máis forte e claro. Escoitábanse unhas cadeas dentro da casa; o rapaz asustado colleu o seu libro, pero non sabía que facer con el. Cada vez o ruído metíaselle máis na cabeza; era insoportable. Latexáballe moi rápido o corazón, parecía que lle ía saír. Tiña a porta medio aberta e puido ver como un rastro pálido de luz percorría a súa casa; a luz e mais o ruído achegábanse lentos, pero íano facendo. De repente a porta abríase pouco a pouco, pero cerrouse de súpeto. Ao día seguinte, Xoán atopábase con moito medo e non quería saír da cama, por iso a súa nai tivo que levantalo ela mesma. Xoán descendía as escaleiras pero sen baixar a garda, porque pensaba que aquilo, ben fora un ser, varios ou un obxecto, podería seguir alí. Almorzaba con moito medo, e os pais preguntábanlle a el que lle pasara pero Xoán quedou pensativo e aínda que pensaba que os pais non lle ían facer caso tivo que contárllelo. Estaba moi nervioso mais declarou todo o que sentiu. Por suposto que os pais non o creron e ao acabar a merenda pesou: —E se me pasa como onte hoxe á noite? Por iso lle preguntou aos pais se podería durmir con eles. Dixéronlle que non, porque xa era maior para andar con esas estupideces. Xoán estaba desanimado e preocupado polo que lle podía pasar; por iso colleu o libro, e empezou a pasar follas como un tolo. Pero non encontrou nada que lle puidera axudar a solucionar ese problema que lle acontecera. Buscou información no seu ordenador: como espantar unha pantasma. E había unha páxina que puña: sucesos estraños. Contiña variada información; entre ela a que el procuraba: colla un candelabro e grite “fóra de aí, espírito do mal”. O que non sabía Xoán era que aquilo que vira non era unha pantasma senón que eran outros espíritos. Cando se foi á cama, colleu o candelabro do salón e esperou ao espírito. De súpeto, escoitou un ruído de lonxe, parecía que ía acontecer o da noite pasada. Pero desta vez Xoán cerrou a porta; aínda así víase aquel resplandor de luz, por unha franxa delgada debaixo da porta. O ruído e a luz achegábanse; como a vez anterior, o ruído era insoportable pero Xoán xa sabía o que viña a continuación: a porta abriríase. E, como el pensaba, así aconteceu. Pero agora
non se pechou. Xoán non contaba con iso, e fixo o plan B. Sacou o candelabro e gritou —Fóra de aí, espírito do mal! Atopábase con moito medo porque o que tiña en mente non lle funcionara. Viu moitas ánimas con candelabros rústicos e cadeas rotas, arrastrando polo chan. Xoán quedou como unha estatua ao ver aquela imaxe tan horrible, terrible e espantosa. Coméntase que ese rapaz desapareceu para sempre sen deixar rastro e que o o libro Sucesos das Ánimas, quedou enterrado debaixo da mansión dos seus pais, que meses despois desapareceu. Guillermo Arcos